หัวข้อ: ไอ้โซ่ VS ไอ้ปอนด์ & ท็อป ---อวสานกาล---

[DrSlump]

เข้ามาปูเสื่อรอ...
เป็นกำลังใจให้นาคับ...

ป.ล. อยากให้มาลงเร็วๆอ่ะ กะลังจาลงแดง หุหุ
 

[broke-back]

โยกซ้าย...โยกขวา 

นอนรอท็อป กระแด่ว กระแด่ว 

[yee]

มายังงงงงงงงงงงงงงงง

[sonicboy]

   เต้นรอ

[glottalattack]

พี่ท็อปหายไปไหนอีกแล้ว 

[manami1155]

เข้ามาให้กำลังใจพี่ท๊อปค่า
สบายใจเมื่อไหร่ค่อยมาต่อกะได้ค่ะ
จะเต้นรอไปพรางๆก่อน 

[TopUp]

กลับมาแล้วครับ
ขอบคุณกำลังใจจากเพื่อนๆทุกคนนะ
วันนี้เอาตอนมาลงต่อให้แล้ว เลทไปหลายวันเลย  เพื่อๆจะเบื่อผมรึยังนะ

ตอนนี้ดราม่ามากมาย พิมไปร้องไห้ไปอีกแล้ว  

.................................................

ตอนที่ 19

ระหว่างทางกลับบ้าน ไอ้สามคนนั้นก้อคุยถึงเรื่องที่มีเรื่องกัน
แล้วยังว่ามีเรื่องต่อยกันสองวันติดแล้ว แล้วมาว่าคนบ้านผมเถื่อนอีก เลวจริง
แต่ไอ้ปอนด์ไม่พูดกับผม คุยแต่กับไอ้มด ไอ้เต้
แต่สุดท้ายก็สรุปว่าช่างมันเถอะ เรื่องต่อยกันกลางสนามบอลมีบ่อยไป

แต่ก็ไม่มีอารมณ์เที่ยวต่อละคับ กลับบ้านดีกว่า...สงกรานต์ปีนี้คงไม่สนุกแล้วหละ
กลับมาถึงบ้าน ไอ้ปอนด์มันก็ขอคุยกับผมสองคน
ดูไอ้มดกับไอ้เต้มันก็พอจะเข้าใจ มันเลยลงไปนั่งคุยกับพ่อผมข้างล่าง

"ขอโทษนะท็อป" ไอ้ปอนด์ขอโทษหน้าสลด
"ขอโทษทำไม กูไม่ได้โดนมึงต่อย"
"กูรู้ ว่ากูไม่ควรทำแบบนี้"
"แล้วทำทำไม"
"ก็มันเริ่มก่อน"
"มึงก็เลยต้องแก้แค้นเหรอปอนด์...เมื่อก่อนมึงไม่ใช่คนแบบนี้นะ"
"....." ไอ้ปอนด์เงียบ
"กูเป็นแบบนี้แหละ เป็นมานานแล้วด้วย...กูก็เป็นแค่คนธรมดา มีรัก มีโกรธ มีเกลียด...กูไม่ใช่พ่อพระหรอกนะ"

ผมอึ้งกับคำตอบของไอ้ปอนด์พอสมควร
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมลืมไปรึป่าว ว่าปอนด์มันก้อเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง
ผมเคยชินกับภาพของปอนด์ที่อ่อนโยนและแสนดีเกินไปหรือเปล่า
จนลืมคิดไปว่า คนเราไม่ใช่พระอรหันต์ ที่จะตัดกิเลสได้ทุกอย่าง
2-3ปีที่ผ่านมา ที่มันยอมผมทุกอย่าง อดทนเพื่อผมมาได้ขนาดนี้ ก็นับว่ามันเก่งมากแล้ว

"แล้วที่กูทำ กูไม่ได้แก้แค้น กูทำเพราะกูอยากให้มันรู้ว่า มันไม่ได้มีสิทธิ์อะไรอีก...ที่ผ่านมากูยอมมันได้ เพราะมึงกับมันเป็นแฟนกัน แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว"
"พอได้แล้วปอนด์...กูเข้าใจแล้ว...เรื่องวันนี้กูไม่ได้โกรธ แต่กูก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก กูอยากให้มึงใจเย็นลงอีกหน่อย ได้ไหม"
"อืม..." ปอนด์พยักหน้า

หลังจากนั้นเราก็ไม่พูดเรื่องนี้กันอีก
ก็คุยเรื่องอื่นกันไป แต่ในใจผมกลับยังรู้สึกผิดกับเรื่องที่เพิ่งได้เข้าใจ
ที่ผ่านมาได้ปอนด์มันต้องทนทุกข์แค่ไหนกัน ผมไม่เคยรับรู้เลย
จากนี้ผมคงต้องพยยามเข้าใจในตัวปอนด์ให้มากกว่านี้...เพราะบางทีอาจจะมีอะไรอีกหลายอย่างที่ผมยังไม่รู้ก็ได้

สายๆของวันที่ 15 ไอ้ปอนด์ ไอ้เต้ ไอ้มด เก็บของเตรียมจะกลับกรุงเทพ
แต่ผมขออยู่ต่อ จะตามกลับไปพรุ่งนี้
ทีแรกไอ้ปอนด์ทำหน้าหงอยๆ คิดว่าผมยังโกรธมัน
แต่ผมบอกว่า ผมอยากอยู่กัยพ่อแม่อีกซักวัน ไม่ได้โกรธอะไร
มันก็ได้แต่รับคำ แต่ในใจก็คงเซงอยู่แหละ

หลังจาพวกไอ้ปอนด์กลับไปแล้ว ผมก็ยืมรถพ่อขับเข้าเมือง...
จุดมุ่งหมายของผมคือบ้านไอ้โซ่...ผมไม่รู้ ว่ามันจะกลับไปแล้วรึป่าว
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าผมไปหามัน ผมจะเริ่มคุยกับมันยังไง
ผมเองก็ยังไม่แน่ใจ ว่าสิ่งที่ผมทำอยู่มันจะดีไหม
ที่สำคัญ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมผมถึงตัดสินใจไปหามัน

ถึงบ้านโซ่ คนแรกที่ผมเจอแค่แม่โซ่..ดีใจใหญ่ที่ผมมา

"ดีจังเลยลูกท็อป ไม่ได้มาเที่ยวบ้านแม่นานแล้วนะเนี่ย นึกว่าจะลืมกันซะแล้ว"
"ไม่หรอกครับ...แหม เมื่อวานซือยังเจอกันที่วัดอยู่เลย จะลืมได้ไงละคับ"
"จ่ะๆ นี่มาหาโซ่ใช่ไหม...มันยังไม่ตื่นเลยร่ะ เมื่อคืนกลับมาเกือบเช้าแล้ว ไม่รู้ไปไหนมา เมาเละเทะ" ...เมาอีกแล้ว
"ท็อปได้ไปด้วยรึป่าวลูก" แม่มันถามต่อ
"ป่าวคับ...คงไปกินกับเพื่อนๆแหละครับป้าพร" ผมปฏิเสธ
"ขึ้นไปดูมันบนห้องแล้วกันลูก ยังไงก็ฝากปลุกด้วยเลย"
"เอ่อ...ก็ได้ครับ"

ใจมันตุ๊มๆต่อมๆ ตอนกำลังเดินขึ้นบันใดไปที่ห้องไอ้โซ่
ทำไมจะต้องตื่นเต้นขนาดนี้ผมเองก็ไม่เข้าใจ จนมาถึงหน้าประตูห้องมัน ได้แต่ยืนยู่ตรงนั้น
ไม่กล้าเปิดข้าไป จะเคาะก็ไม่กล้า...เอาไงดี จะกลับลงไปดีมั้ย แล้วจะบอกแม่มันว่ายังไงดี
ยืนกระวนกระวายอยู่ได้ซักพัก ก็ตัดสินใจว่า เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มาถึงที่แล้วนี่ วัดดวงกันไปเลย
ว่าแล้วผมจับลูกบิด เปิดประตูทันที

ห้องกว้างๆ รกๆ ที่มีของเต็มไปหมด จนดูแคบกว่าขนาดจริง
ของแต่ละ อย่างถูกวางไว้ตรงที่ของมันอย่างไม่เป็นระเบียบนัก แต่ก็ไม่ระเกะระกะเท่าตอนที่มันยังอยู่ม.ปลาย
นานๆกลับมาบ้านที ห้องเลยยังไม่ค่อยรกเท่าไหร่
กีตาร์ 2 ตัวยังวางอยู่ที่เดิม ชั้นวางหนังสือที่ไม่เคยเป็นระเบียบยังไงก็ยังคงเป็นอย่างนั้น
รูปภาพนักบาส และทีมบาสที่มันชอบ ก็ยังคงติดไว้เหมือนเดิม
แผ่นหนัง แผ่นเกมมีเต็มตู้ จนล้นออกมาวางอยู่บนทีวีบ้าง เครื่องเสียงบ้าง โต๊ะคอมบ้าง
และเตียงนอนใหญ่ๆ ที่เจ้าของเตียงนอนหลับอยู่ โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีคนบุกรุกเข้ามา ก็ยังวางอยู่ตรงที่เดิม

ผู้ชายตัวใหญ่ที่นอนอยู่บนเตียงในสภาพเละเทะเหมือนโดนหมาฟัดมา
เสื้อไม่ใส่ กางเกงที่ถอดออกไปได้แค่ขาข้างเดียว อีกข้างยังติดอยู่ตรงหัวเข่า
ผมเผ้ายุ่งเหยิง...ที่มุมปากด้านหนึ่งมีรอยช้ำ...กับกลิ่นเหล้าที่โชยมาเตะจมูก ทำให้รู้ได้แม้จะไม่ต้องมีใครมาบอกว่าเจ้าของร่างนี้เมามายมากขนาดไหน

ความรู้สึกหนึ่งแล่นเข้ามาในหัวใจ รู้สึกเหมือนมีน้ำอุ่นๆบริเวณขอบตาทั้งสองข้าง
ไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมต้องรู้สึกแบบนี้...แค่เห็นสภาพของคนที่นอนหลับอยู่ตรงหน้า
มือเอื้อมไปดึงกางเกงที่ยังติดอยู่ที่ขาออก แล้วจัดท่าทางนอนซะใหม่
หาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้า เช็ดตัวให้เบาๆ กลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมา
รอยช้ำที่ปาก จะเจ็บมากไหม...ทำไมต้องกินเหล้าขนาดนี้
โกรธมากเหรอ หรรืออาจะเป็นเพราะมีความสุขมากก็ได้...คงเป็นข้อหลังมากกว่า
สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะเอามือลูบไปที่เส้นผมเบาๆ

"อยากย้อนเวลาได้จังเลยนะว่าไหม" ผมพูดกับคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
"ถ้าย้อนได้จริงๆ จะย้อนกลับไปตอนไหนดีนะ"
"กลับไปตอนก่อนมึงจะไปเสม็ด...กูจะไม่ตามมึงไป"
"ไม่เอาดีกว่า...ย้อนกลับไปตอนที่มึงยังไม่รู้จักไอ้สนดีกว่า...ฮึก.." น้ำตามันเริ่มจะกลั้นไว้ไม่ไหว
"หรือจะย้อนกลับไปตอนมึงขับรถแหกโค้ง...ฮึก..อะ...กูจะไม่ไปเยี่ยมมึงที่โรงบาลเลย ปล่อยให้ตายไปเลยดีมั้ย ..ฮึก...ฮือออ" น้ำตาร่วงละครับ ไม่ไหวแล้ว
"จะย้อนกลับไปตอนไหนดี...ฮืออ...ย้อนเวลาได้ไหม..ฮึก...ฮือออ...มันย้อนเวลาได้ไหมโซ่ ฮืออออ..."

ร้องไห้ซะมากมาย...ผมยังรักมัน...ยังรักมาก มากจนไม่อยากจะเสียไป
แต่ทุกอย่างมันคงคืนมาเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว...ผมเลือกแล้วให้มันเป็นอย่างนี้
เช็ดน้ำตา แล้วกลับไปดีกว่า...ขืนอยู่ต่อผมคงขาดใจตายแน่
ตัดสินใจหันหลัง ไม่มองอีก แล้วลุกจากเตียง เดินออกไป...

..........................................................

[แมววาย]

กรี๊ดดดดด  เข้ามาเชียร์ปอนด์เหมือนเดิม อิอิ   

รอท๊อปเสมอจ้า

[mist]

 

[~NeMeSiS_PURE~]

แต่เรื่องของผม ไอ้โซ่ และไอ้ท็อป คงไม่จบง่ายๆแน่ๆ

ข้อความนี้หมายความว่าไงหว่า  คนเล่าคือพี่ปอนด์หรอ  



ไม่ชอบพี่โซ่  แต่เชียร์พี่โซ่ อิอิ



ปล.ตอนนี้ไอ้พี่โซ่นอนกินบ้านกินเมือง ไม่ยอมตื่นมาดูพี่ท๊อบ 

[Nichdia]

แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆ

ภาวนาให้โซ่ตื่นขึ้นมาคว้าตัวท๊อปไปกอดไว้

 

[broke-back]

  อ่านแล้ว.....เศร้าคร้าบบ ท็อป

คนรัก...ฉันอยู่...นี่ไง
ทำไม...ซึมเศร้า...เหงาหงอย
รู้ว่า...อีกคน...เฝ้าคอย
ย้อนรอย...ให้รัก...กลับคืน

วันชื่น...คืนสุข...สนุกนัก
ที่รัก...ปักใจ...ยิ้มฝืน
ทรมาน...ยิ่งย้ำ้ำ...กล้ำกลืน
ไม่ตื่น...เศร้าสร้อย...กลอยใจ

อยากหมุน...เวลา...ย้อนหลัง
นอนนั่ง...อิงหนุุน...แจ่มใส
กินข้าว...ดูหนัง...ครึ้มใจ
สุขใด...ไม่เกิน...สองเรา

แต่ใจ...ยังไม่...หายเจ็บ
หนาวเหน็บ...เก็บไว้...ใจเฉา
ต้องทน...ให้ได้...หนักเบา
ภาพเงา...ซ้อนรัก...หนักเกิน

  ขอบคุณคับ ท็อป +1 เศร้าเหลือหลาย  

[13th Devil]

เศร้าอ่ะ... แต่ในเมื่อย้อนเวลาไม่ได้ ก็ต้องเดินหน้าต่อไป...
ไม่ว่าข้างกายเรา จะมีใคร หรือไม่มีใครก็ตาม

[yee]

เศร้า...เหอะ ..แต่ยังก้เชียโซ่

[C2U]

เศร้าอ่ะ  จิงเนอะ  เพราะมันย้อนเวลาไม่ได้
ยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น   แล้วก้าวเดินต่อไป 
ทำตามหัวใจตัวเองละกัน  ท็อป   

ถึงจะเชียร์โซ่  แต่ก็สงสารปอนด์   

[speedboy]

ปอนด์สู้ๆ แม้จะมีความหวังน้อยนิด    แต่ก็ยังมีความหวังนะคร้าบ



อ้ออีกอย่างนะ...................มาต่อให้ไวเลย    อิอิอินะคร้าบ



 

[van]

เจ้าโซ่ตื่นขึ้นมาสิยะะะะะะะ ....  เร็วเข้า  น้องท็อปเค้าจะกลับไปแล้วววววว
(เชียร์ออกหน้าออกตาไปหรึป่าวหว่า)

ส่งกำลังใจให้น้องท็อปนะคะ

[k_U_K_K_I_K]

 ::ถ้าไม่มารีบต่อตอนที่ 19 จะ :z13:ด้วย ส่งตอนที่ 19 มาซะดีๆๆนะพี่ท็อป

[manami1155]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
สงสารพี่ท๊อปมา คุณพี่โซ่ตื่นขึ้นมาเร็วๆๆๆๆๆๆๆ

มันย้อนเวลากลับไปไม่ได้ เพราะงั้นปัจจุบันเราควรจะเลือกทำในสิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุด
แล้ว1ก็คิดว่าพี่ท๊อปไม่ควรทิ้งพี่โซ่ไปทั้งๆที่ยังรักแบบนี้

เชียร์พี่โซ่ๆๆๆ
ตื่นได้แล้วววววววววววววว

[lomekung]

สงสารท๊อปจังเลย

โซ่รีบตื่นมาซิครับบบบบบบบบ

[pipechan]

Top มาลงต่อเร็วๆนะ เค้ารออยู่
 

[IZE]

เศร้า

รักยังไงก็รักยังงั้น

ทำยังไงก็ตัดกันไม่ขาด

รักไปแล้ว  รักแล้วรักเลยมันเป็นอย่างนี้นี่เอง

[OT]

ป๊าดดดโธ๊ธธ..คนอ่านจะขาดใจ

ตัดตอนกันได้..ทำไมโซ่ไม่ตื่นมานะ

[The Lover]

 

เศร้าจัง

[luvY]

อ่านตอนนี้ยิ่งเศร้า 
ยิ่งรักมาก ยิ่งทรมานจริงๆที่จะตัดใจ 

เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[yunjaelover]

เวลาย้อนคืนมาไม่ได้ แต่เลือกที่จะทำปัจจุบันให้ดีที่สุด เมื่อเลือกแล้ว เราก็ต้องยอมรับ อย่ายึดติดกับอดีตเลย แต่มันเป็นรักสามเส้า ไม่ว่าเลือกทางไหน ก็ต้องเจ็บอยู่ดีแหละ รอลุ้นว่า ท็อปจะเลือกทางไหนดีกว่า

[Ploy-Tawan]

"เกลียดตัวเองที่ฉันรักเธอ เกลียดที่ลืมเธอไปไม่ได้ รักก็เจ็บ ไม่รักก็ทนไม่ไหว ก็เพราะเธอ"
อารมณ์ประมาณเพลงรักไม่ได้เกลียดไม่ลงเลยค่ะ
โซ่เองก็เจ็บไม่น้อย ไม่งั้นคงไม่เมามายขนาดนี้
น้ำตาของคนที่เรารักเหมือนน้ำกรดรดหัวใจ
คาดว่าโซ่น่าจะยึดมือนั้นไว้ก่อนที่จะท็อปจะเดินไปจากห้องนอน
........
ทุกเรื่องที่ผ่านมาเป็นบทเรียนสอนให้เราเข้มแข็งในวันต่อไป
วันนี้ที่มีกัน(ไม่ว่าจะกับใคร) ขอให้เป็นก้าวที่มั่นคงยิ่งขึ้นค่ะ

[TopUp]

มาต่อให่ก่อนครึ่งเรื่องนะคับ
เด๋วจะออกไปตะแล๊ดแต๊ดแต๋ที่สยาม หุหุ 
ไม่รู้ว่าคืนนี้จะได้มาเขียนให้ต่อมั้ย แต่ไม่นานเกินรอจ้าาาาา

.................................................................

ตอนที่ 20.1

ปิดประตูห้อง แล้วเดินลงบันใดมาเจอแม่โซ่
บอกขอตัวกลับก่อน โว่คงยังไม่ตื่น ไว้เด๋วจะโทรมาทีหลัง
แม่โซ่ก็บ่นๆไปตามเรื่อง พูดคุยกันได้อีก 2-3 คำ ผมก็ขอตัวลากลับ
เดินออกจากบ้าน กำลังจะเปิดประตูขึ้นรถ...

"ท็อป!!!" ใครคนหนึ่งตะโกนเรียกชื่อผม

ต้นเสียงคืนคนที่หลับไหลไม่ได้สติอยู่เมื่อครู่นี้...แต่ตอนี้มันมาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว...
ทันทีที่หันไปสบตา...ไวเท่าความคิดผมรีบเปิดประตู แต่ไอ้โซ่ก็รีบวิ่งมาดึงประตูไว้ได้ทัน ก่อนผมจะทันได้ปิดประตู

"อย่าเพิ่งไป...อย่าเพิ่งไปนะ...มาหาไม่ใช่เหรอ อยู่คุยกันก่อนนะท็อป" ไอ้โซ่เอาตัวมาขวางประตูไว้ ไม่ให้ผมปิดประตูได้
"กูมาเยี่ยมป้าพร ไม่ได้มาหามึง...กูจะกลับแล้ว" แล้วผมก็เอามือผลักที่หน้าท้องมัน แต่แม่งไม่เกิดประโยชน์
"ไม่เอา มึงขึ้นไปหากูที่ห้องใช่ไหม...กูรู้มึงมาหากู"
"ไม่ใช่โว๊ย ปล่อยสิวะ กูจะกลับบ้าน"
"งั้นกูไปด้วย" แล้วไอ้โซ่ก็วิ่งไปอีกฝั่ง เปิดประตูเข้ามานั่งในรถอย่างไว
"ลงไปนะโซ่ กูจะกลับบ้านแล้ว"
"กูไปด้วยไง...กูก็อยากไปเยี่ยมพ่อกับแม่มึงเหมือนกัน"
"สภาพนี้เนี่ยนะ มึงบ้าไปแล้วหรือไง" มันนุ่งบ๊อกเซอร์ตัวเดียว น้ำก็ไม่อาบ ตัวงี้เหม็นเหล้าหึ่งๆ
"งั้นมึงก็อย่าพึ่งกลับดิ รอกูก่อน กูขออาบน้ำแต่งตัว 5นาที"
"ไม่เอา มึงลงไปเลยนะ"
"ไม่ลง...มึงไม่ลงกูก้อไม่ลง" ไอ้โซ่มองมาด้วยสีหน้าจริงจัง...ผมรู้ว่ามันเอาจริง...ตาผมเหลือบไปเห็นแม่มันเดินออกมาดู...เอาไงดีวะ
"ลงไปซะ แม่มึงสงสัยแล้ว" ผมบอกมัน
"กูไม่สน...ขอร้องนะท็อป อย่าเพิ่งกลับได้ไหม" สายตาแบบนี้อีกแล้ว...สายตาที่ทำให้ผมใจอ่อนได้ทุกครั้ง รวมถึงครั้งนี้ด้วย
"เห้ออ..." ผมถอนหายใจ แล้วเดินลงจากรถ

ไอ้ตัวดีรู้งาน รีบวิ่งลงจากรถ แล้วลากข้อมือผมเข้าบ้าน

"แม่ ท็อปไม่กลับบ้านแล้ว...ไปคุยกันบนห้องนะ" ไอ้โซ่บอกแม่มัน ตอนเดินผ่าน
"อาบน้ำอาบท่าซะด้วยละ หัดอายเพื่อนซะบ้าง" แม่มันว่า
"ไม่อายหรอกแม่ เห็นกันมาหมดแล้ว" แล้วมันก้อลากผมวิ่งจูดขึ้นบันได ก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไร...ไอ้เวร ตอบไปงั้นได้ไงวะ เด๋วแม่ก็สงสัยหรอก

ขึ้นมาถึงบนห้องไอ้โซ่ปิดประตูล๊อกกลอนอย่างดี

"ไปอาบน้ำอาบท่าซะ" ผมบอกมัน

ไม่มีคำพูดใดจากปากโซ่...แต่มันกลับเดินเข้ามากอดผมอย่างแนบแน่น
ความรู้สึกต่างๆไหลล้นเข้ามากับไออุ่น...กลิ่นกายที่คุ้นเคย แม้จะมีกลิ่นแอลกอฮอลเจือปนอยู่
ผมได้แต่ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายกอด...ไม่อยากจะผละออกไป
ใจนึงอยากกอดตอบ...แต่อีกใจมันสั่งว่าไม่ควร

"อยากหนีไปไหนอีกเลยนะ" เสียงโซ่
"..." ไม่รู้จะตอบยังไง
"อยู่กับโซ่นะท็อป" แล้วโซ่ก็คลายอ้อมแขนออก

ตอนนี้ทั้งผมทั้งมันยืนมองตากัน
ไม่มีใครปริปากพูดอะไรอีก เวลามันเมือนผ่านไปช้าเหลือเกิน
สายตาของโซ่ในตอนนี้ เหมือนมีคำพูดมากมาย ที่อยากจะพูดออกมา
ความรู้สึกอุ่นๆจากมือของโซ่ที่จับอยู่ที่แขนทั้งสองข้างถูกถ่ายทอดเข้ามา
น้ำตาของผม ที่ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก่อนที่โว่จะดึงผมกลับเข้าไปกอดอีกครั้ง

"อย่าร้องไห้นะคนดี...โซ่ขอโทษ โซ่ทำให้ท็อปร้องไห้ เสียใจ...โซ่รู้ โซ่เลว โซ่ผิด...แต่โซ่รักท็อปนะ รักท็อปมากๆ"

แล้วโซ่ก็คลายอ้อมแขน เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้
ความรู้กสึกอบอุ่น ที่หาไม่ได้จากใคร...คิดถึงเหลือเกิน
สายตาที่มองกันส่งผ่านความรู้สึกมากมาย ใบหน้าของโซ่ค่อยๆโน้มไกล้เข้ามาทีละน้อย
จนในที่สุด ริมปีปากสองคู่ก็ประกบกัน....

............................................................

[luvY]

 

อ๊ากกกกกก เป็นยังไงต่อไปเนี่ยะ

[C2U]

แอรั๊ยยยยยยยยยยย


ลุ้นมากมาย   ท็อป คืนดีกะโซ่น๊า