ต้องเดินเข้ามาในห้อง เขาเห็นกรนั่งอยู่ที่โซฟามองตุ๊น้อยที่นอนอยู่ที่
โซฟาตัวใหญ่
"คุณมาก็ดีแล้ว..." กรลุกขึ้นและมองตรงมาที่เจ้าของห้อง
"เขาเป็นอิสระแล้ว"
"หมายความว่ายังไง"
"เขาจะมีเปลี่ยนร่างอีกต่อไปแล้ว"
"..."
"ตุ๊น้อย" ร่างเล็กที่เปลี่ยนไปจากเดิมเล็กน้อย
จากผมสีเทาตอนนี้เป็นเพียงสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าที่อ่อนเยาว์ก็ดูมี
เครื่องหน้าที่ชัดเจนขึ้น แล้วดูเหมือนเสียงจะแหบด้วย
"เจ็บคอจังต้อง"
"อื้ม ต้องกินน้ำอุ่นเยอะๆนะ" ต้องประคองร่างที่สูงขึ้นเล็กน้อยของคนรัก
อย่างเอ็นดู แต่ก่อนตุ๊น้อยสูงแค่ไหล่เขาตอนนี้สูงถึงปลายคาง
"ต้องพักผ่อนนะ" ต้องกอดร่างที่ดูจะมีกล้ามเนื้อขึ้นจากเดิมแล้วยิ้มกับตัว
เอง
"เขาจะมีเปลี่ยนร่างอีกต่อไปแล้ว" กรพูดแบบนั้นกับผม
"เขาจะเติบโตและแก่ชราลงตามเวลาเหมือนคุณ"
"..." ผมรับฟังและมองไปที่ร่างที่หลับอยู่บนโซฟา
"เขาเป็นคุณแล้ว จงดูแลเขาตราบนานเท่านาน" เหมือนกับคำที่ย้ำให้
สัญญา
"ทุกอย่างมันเหมือนจะง่ายดายที่คุณจงได้เขามาอยู่ข้างๆอย่างที่ต้องการ
แต่ให้คุณจดจำเอาไว้ว่า เพราะเขามีจิตใจที่ไร้เดียงสาแต่มั่นคงต่อคุณ"
กรเดินมาหยุดตรงหน้าผม
"ต่อแต่นี้ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นเขาไม่ใช่สัตว์เลี้ยงของคุณอีกต่อไป" ชั่วขณะที่
เราสบตากับเหมือนกับว่าอะไรบางอย่างแผ่ออกจาตัวคนตรงหน้า
"หากคุณทำเขาเสียใจคุณจะเสียเขาไปตลอดกาล"
"ไม่มีทาง" ต้องไม่รู้ตัวว่าพูดออกไปด้วยน้ำเสียงแบบไหน แต่รอยยิ้มมุม
ปากบอกให้รู้ว่าคนฟังพอใจในคำตอบ
"จำคำคุณเอาไว้แล้วกัน"
"ต้องเหนื่อยมั๊ย" เสียงจากตุ๊น้อยดึงผมกลับมา
"ต้องรักตุ๊นะ" ผมจูบแก้มของเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้เติบโตไปพร้อมๆกับความ
รักของเรา
"ตุ๊น้อยรักต้องที่สุด" เสียงอู้อี้บอกกลับมา
“ขอบคุณ” ผมกระซิบบอกเขา
ตุ๊น้อยกอดผมแน่นขึ้นอีกนิด
ไม่รู้ว่าการเดินทางต่อไปนี้จะแสนไกลหรือเรื่องราวอะไรที่จะผ่านเข้ามาในชีวิต
ไม่ว่าจะร้ายหรือดีถ้ามีคนคนนี้อยู่ ผมก็พร้อมจะจับมือไปด้วยกัน
THE END
*
*
*
เดี๋ยวๆ
ยังมีต่ออีกนะ
"นั่งเอ๋อตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว" พระจันทร์หันมามองมนุษย์ข้างๆตัว
"..." เหมือนเห็นแววตาอาทรในดวงตานั้น
"แล้วไง" เพราะใบหน้าที่ไม่ได้โดดเด่นแต่เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง
"ก็ไม่แล้วไง" วันยักไหล่คล้ายไม่ใส่ใจ
"จะไปแล้ว" พระจันทร์ลุกขึ้นสะพายเป้ขึ้นกับไหล่
"อ้าว" วันเผลอเอามือที่ถือถุงของหลบไว้ด้านหลัง
"อื้ม...เอาไว้จะมาเยี่ยมใหม่" ถึงจะพูดอย่างไม่คิดอะไรแต่มันกลับสร้าง
ความรู้สึกบางอย่างกับคนฟัง
"อื้ม" วันรับคำ พยักหน้าให้คนพูด
"วัน...โชคดีนะ" ได้แต่มองมือที่ตบที่บ่าตัวเอง
"ไปส่งมั๊ย" เพราะอะไรถึงถามออกไปก็ไม่รู้
"ส่งแค่หน้าห้องก็พอ"
เดินตามมาถึงหน้าห้องคนก็ไปก็นั่งลงใส่รองเท้าผ้าใบคู่เก่ง
แผ่นหลังที่ขยับน้อยๆทำเอาคนยืนมองใจหาย
"ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง" ไม่ได้หันมาพูดด้วยแต่น้ำเสียงที่ฟังมันก็แค่
คำขอบคุณธรรมดาแต่มันแฝงคำว่าลาไว้ชัดเจนเหลือเกิน
"เล็กน้อย" วันตอบแล้วพยายามยิ้ม
"ไปละ" เจ้าตัวยกมือน้อยๆตอนที่กำลังจะเปิดประตูออกไป
"นี่...กร" ไม่รู้ทำไมเสียงที่เปล่งออกไปถึงได้เบานัก
คนที่ไม่ชอบขี้หน้าขนาดนั้น ไปซะได้มันก็น่าโล่งใจไม่ใช่เหรอ
แผ่นหลังนั้นเดินลับหายไปตรงมุม วันปิดประตูแล้วเดินกลับมาที่โต๊ะ ถุงที่มีโลโก้ห้างหราที่เพิ่งแวะก่อนจะขึ้นมาทำเอาความเงียบเข้าครอบงำจิตใจอีกครั้ง
ไม่ได้เสียใจเลยสักนิดก็แค่ใจหายหน่อยๆเท่านั้นแหละ
คว้าถุงเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วยัดเข้าตู้ใต้เคาน์เตอร์ไป
เหลือบไปเห็นโน๊ตเล็กๆที่แก้วแปรงสีฟัน
"คราวหน้าซื้อผ้าขนหนูมาให้เร็วๆกว่านี้นะ
ผมใช้ของวันเสียตั้งนาน : )"
ทั้งที่คิดว่ามันน่ารำคาญแท้ๆ
"ไอ้หน้าจืด" หัวเราะกับตัวเองอย่างน้อยที่สุดครั้งหน้าถ้าแวะมาที่นี่วันก็มีผ้าขนหนูให้เขาใช้
----------
พรพระจันทร์ 2
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=63306.0