“เถ้าแก่สะดวกให้มาพบเมื่อไร เดี๋ยวผมนัดให้เอง ช่วงบ่ายพรุ่งนี้เถ้าแก่เข้าร้านมั้ยครับ นัดพรุ่งนี้เลยก็ได้”
ปาลินอาสานัดเวลาให้ เถ้าแก่ย้อนถาม
“ไม่เช็คเวลากับคุณอลันก่อนเหรอ ติดประชุมหรือนัดลูกค้าหรือเปล่า”
“นั่นซี นายรู้คิวงานคุณอลันด้วยเหรอ หรือว่าสั่งได้ในฐานะที่เป็น Darling” กานต์รวีแซวหนุ่มรุ่นน้อง ทำเอาเถ้าแก่กับเสี่ยปล่อยหัวเราะ
ปาลินยิ้มเขิน สั่นหัวดิก
“ไม่รู้ครับ ใครจะไปสั่งได้ ผมลืมไป เดี๋ยวกลับไปถามให้นะครับ”
เตชิตเดินกลับขึ้นมาพร้อมกับเพื่อน ชายหนุ่มหน้าตี๋ระบายยิ้มกว้างส่งเสียงทัก พร้อมยกมือไหว้
“หวัดดีทุกคนคร้าบ หวัดดีครับเสี่ย หวัดดีครับเถ้าแก่”
เสี่ยภากรและเถ้าแก่โยพากันลุกขึ้นยืน กานต์รวีลุกตามสีหน้าตื่นร้องทักด้วยความดีใจ
“หวัดดีครับ คุณกร ไม่ได้เจอเป็นปีเลย สบายดีนะครับ”
“สบายดีครับคุณวี เสี่ยกับเถ้าแก่สบายดีนะครับ ผมโชคดีจริงๆ ได้เจอเสี่ยพร้อมกับเถ้าแก่ที่นี่”
เสี่ยและเถ้าแก่ทักทาย กรัณย์กร คาบายาชิ เพื่อนรักของเตชิตอย่างเป็นกันเอง ปาลินนั่งตาปริบๆ มองการทักทายของคนรู้จักที่ไม่ได้เจอกันนานใบหน้าหวานระบายยิ้มดีใจไปด้วย เตชิตแนะนำปาลินให้เพื่อนรู้จัก กรัณย์กรรีบยื่นมือเช็คแฮนด์ก่อนที่เด็กหนุ่มจะยกมือไหว้ เห็นสีหน้ากะลิ้มกะเหลี่ยของเพื่อนขณะจับมือนุ่มเขย่า แม้จะอยู่ต่อหน้าสองหนุ่มใหญ่เจ้าของร้าน ก็เอ่ยเตือนอย่างไม่เกรงใจ
“เฮ้ย!!.. มีเจ้าของแล้วโว้ย พาลูกมากินข้าวด้วย อยากเจอมั้ยชื่อชาลี เป็นลูกฝรั่ง”
กรัณย์กรหัวเราะแก้เขิน เสี่ยภากรเชื้อเชิญให้นั่งร่วมโต๊ะและหันไปสั่งบริกรให้จัดเครื่องดื่มมา ร่างสูงทรุดตัวลงนั่ง
“ผมบินจากโอซาก้าเพิ่งมาถึงเมื่อคืน ครัวธีรวัฒน์เป็นร้านแรกที่ผมนึกถึงเลยนัดลูกความมาคุยที่นี่ตอนบ่าย 2 ตั้งใจว่าเสร็จธุระแล้วจะแวะไปหาเจ้าทาโร่กับคุณวีที่บ้าน นึกไม่ถึงว่ากำลังนั่งกินข้าวอยู่กับเสี่ยและเถ้าแก่ที่นี่”
“คุณกรจะกลับมาอยู่ยาวหรือครับ” กานต์รวีเอ่ยถาม
“เปล่าครับ”
“อ้าว! แล้วทำไมถึงนัดลูกความล่ะครับ หรือว่าลูกความอยู่ญี่ปุ่นเหมือนกัน”
“เปล่าครับ ที่จริงก็ไม่เชิงลูกความ เป็นเพื่อนรุ่นน้องสมัยเรียนที่อังกฤษ เขามีปัญหาเรื่องมรดก โทรไปขอคำปรึกษา ขอให้ผมกลับมาคุยด้วย ถึงขนาดส่งตั๋วเครื่องบินไปให้ เลยจำเป็นต้องมา”
“มรดกคงมหาศาลซีนะ ถึงขนาดยอมจ่ายค่าเดินทางให้”
กรัณย์กรหัวเราะ มีแต่เขาที่จับน้ำเสียงไม่พอใจของเพื่อนรักได้
“ก็ไม่เท่าไร แค่ทายาทเจ้าของธุรกิจเรียลเอสเตทระดับ 3-4 ดาว ปภาวินกรุ๊ป เทียบกับโครงการ 5 ดาวของรามิลกรุ๊ป ไม่ได้หรอก”
“เฮ้ย!! อะไรวะ!! คาเบะ นายมีเพื่อนทำธุรกิจเดียวกับฉันตั้งแต่เมื่อไร ทำไม่ฉันไม่รู้ ปภาวินเป็นคู่แข่งของฉันนะโว้ย”
เตชิตใส่เพื่อนไม่ยั้ง กานต์รวีชินกับสไตล์การพูดคุยระหว่างคนรักกับเพื่อน แต่เห็นเสี่ยและเถ้าแก่มองหน้ากันก็รีบปรามคนรัก
“ใจเย็นครับ คุณทาโร่ เราไม่ได้มากันตามลำพังนะครับ เกรงใจเสี่ยกับเถ้าแก่ด้วย แล้วคุณจะผูกขาดให้คุณกรมีคุณเป็นเพื่อนที่ทำธุรกิจอสังหาเพียงคนเดียว มันไม่ถูกนะครับ”
“ใช่!! จะเลือกคบคนที่อาชีพได้ยังไงวะ ฉันรู้จักหมอนี่ตอนเรียน ใครจะไปซักวะ ว่าพ่อแม่ทำมาหากินอะไร เรียนจบมาก็ไม่ค่อยได้เจอกัน เพิ่งรู้เมื่อปีที่แล้วเองว่าครอบครัวทำธุรกิจเรียลเอสเตท”
กรัณย์กรโอบไหล่เตชิตปลอบใจ
“แต่ไม่ต้องห่วงนะโว้ย ทาโร่.. เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ชั้นประถม ฉันรักนายมากกว่านายเพชรอยู่แล้ว ฉันพิสูจน์ได้ว่ารักนายมากกว่าจริงๆ” ร่างสูงขยับประชิดและจูบแก้มเพื่อนดังจ๊วบเป็นบทพิสูจน์
“เฮ้ย!!.. ไอ้ทะลึ่ง” เตชิตร้องลั่นมือยันใบหน้าเพื่อนออกห่างและเบี่ยงกายหนี
กานต์รวีอมยิ้ม ปาลินหัวเราะชอบใจ เห็นเพื่อนรักวัยหนุ่มพูดคุยเล่นหัวกันเสี่ยและเถ้าแก่พากันหัวเราะ
“โอเค!! นี่บ่ายครึ่งเอง อีกครึ่งชั่วโมงกว่าลูกความจะมา เพื่อนฝูงไม่ได้เจอกันนาน นั่งคุยกันตามสบายเลย ผมต้องขอตัวก่อน ไหนๆ ก็ออกจากบ้านแล้วจะแวะเข้าไปที่สวนอาหารหน่อย แต่เถ้าแก่ยังอยู่รับรองพวกคุณที่นี่ จะสั่งอาหารหรือของว่างเพิ่มตามสบายเลยนะ มื้อนี้ผมเลี้ยงเอง”
“ไม่ได้ครับ” เจ้าสัวหนุ่มสวนทันควัน “มื้อนี้ผมเป็นคนเชิญเสี่ยกับเถ้าแก่มาร่วมทานอาหารกับเรา ผมไม่ยอมให้เสี่ยมาตัดหน้าเลี้ยงผมเด็ดขาด ถ้าเสี่ยเลี้ยง ผมโกรธจริงๆ ”
เสี่ยภากรหันไปขอความเห็นคนรัก เถ้าแก่โยระบายยิ้มกล่าว
“โอเค!! งั้นไว้ครั้งหน้าผมกับเสี่ยเป็นฝ่ายเชิญบ้าง แต่ไหนๆ จะเลี้ยงแล้ว มื้อนี้ผมขอคิดราคาเต็ม ไม่ว่ากันนะ”
“ได้เลยครับ ขอบคุณเสี่ยกับเถ้าแก่มากครับที่อุตส่าห์สละเวลามาสังสรรค์กับพวกเรา”
เถ้าแก่โยลุกขึ้นพร้อมคนรัก
“ผมขอตัวลงไปดูงานข้างล่างสักครู่ เชิญทุกคนตามสบายนะครับ”
ปาลินเห็นเสี่ยและเถ้าแก่ลุกขึ้น รีบลุกตาม
“เถ้าแก่ครับ ไหนๆ วันนี้ก็มาแล้ว ผมขออนุญาตไปทำความรู้จักและดูเชฟทำงานได้มั้ยครับ”
“ได้ซี ตามมาเลย”
ปาลินหันมาขอตัวกับสมาชิกร่วมโต๊ะ
“ผมขอตัวไปศึกษางานสักครู่ ฝากชาลีแป๊บนึงนะครับ พี่วี..”
กานตร์รวีรับคำ ปาลินหันมายิ้มหวานให้กรัณย์กร
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณคาบายาชิ”
“ยินดีเช่นกันครับ”
ปาลินโค้งให้กรัณย์กรในฐานะที่อาวุโสกว่า และรีบวิ่งลงบันไดตามเสี่ยและเถ้าแก่ไป กรัณย์กรเจอความสุภาพและรอยยิ้มหวานของเด็กหนุ่มถึงกับออกอาการเคลิ้ม มองตามหลังจนร่างเล็กลับสายตาไป เสียงใสกระแอมอย่างดัง กรัณย์กรสะดุ้งหันมาปะสายตา 2 คู่ สายตารู้ทันของเพื่อนรักไม่ค่อยเท่าไร แต่คนรักของเพื่อนนี่สิ ตาเขียวปั้ดเลย
กรัณย์กรหัวเราะแหะๆ แก้ตัวน้ำขุ่น
... ก็เด็กมันน่ารักอ่ะ ...
ตอนพิเศษ มาแปะให้อ่านคลายร้อน
ไม่รู้แฟนคลับพ่อๆ ยังอยู่รึเปล่า ใครผ่านมาก็ฝากอ่านด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
