ก่อนอ่านต่อขอพื้นที่เล็กๆ ให้คนเขียนนี้ดนุงนะคะ
เพิ่งมานั่งอ่านชัดๆ คืออายมากกับคำผิดที่ไม่น่าให้อภัยกับความไม่สมูทหลายๆ จุด
น้อมรับความผิดทุกอย่างค่ะ พอดีเรื่องนี้เป็นพล็อตสั้น เป็นนิยายที่เราแต่งในมือถือ พยายามเช็คแล้วแต่ก็ยังไม่ดีเท่าที่ควร ขอโทษจริงๆนะคะ
********************************************************
นัยน์ตาหวานพยายามไม่เหลือบดูพี่ชายต่างมารดาสลับกับชายหนุ่มที่นั่งกินข้าวอยู่เคียงข้าง ร่างสูงโปร่งในชุดลำลองเสื้อยืดขาเกงขายาวดูน่ามองแต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ทำให้เธอสนใจ
รอยริ้วสีแดงเล็กๆ ตรงใต้แนวกรามนั่นต่างหากที่ให้เธอต้องก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย แถมเจ้าตัวยังไม่รู้สึกเสียด้วยในขณะที่เจ้าพี่ชายตัวดีนั่งอมยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างไม่เกรงใจน้องสาวคนนี้บ้างเลย
"ข้าวอร่อยดีนะ" กันย์พยายามทำลายความเงียบแปลกๆ ที่โอบรอบโต๊ะอาหาร "เธอทำเองหมดนี่เลยเหรอ" ไม่ได้กล่างเกินจริงเพราะถึงจะเป็นอาหารไทยง่ายๆ แต่ก็ถึงรสและครบเครื่องตำรับไทยแท้ๆ อย่างแกงจืดเต้าหู้ไข่ก็หอมน้ำปลาไม่ใช่ซีอิ๊วขาวและมีกระเทียมเจียวสีหลืองกรอบโรยหน้า "โดยเฉพาะไข่เจียว" บอกพลางใช้ช้อนจิ้มไปที่กลางแพไข่หน้าตาคล้ายๆ ชะอมทอดแต่มีผักหลากชนิดกว่าทั้งต้นหอม พริกซอย และปลาหมึก
สองพี่น้องหลุดหัวเราะพรวดออกมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
"หัวเราะอะไร"
"เขาเรียกพาจอน" กุมภ์บอกทั้งที่ยังมีอาหารเต็มปากด้วยซ้ำ "และอันที่จริงมันก็เป็นพิซซาเกาหลีด้วยไม่ใช่ไข่เจียว... นี่แสดงว่าเธอยังต้องพัฒนาฝีมืออีกเยอะนะลี แบบนี้เป็นเจ้าสาวไม่ได้หรอก"
"แหม พี่กุมภ์ล่ะก็" น้องสาวค้อนขวับใส่พี่ชายก่อนจะหันไปช่วยตักพาจอนใส่จานให้กันย์ "ปกติพี่แอนดี้เขาก็บอกว่าอร่อยนะ"
"เขาโกหกเธอน่ะสิ"
"พี่กุมมม...ภ์!"
"ไม่ต้องเรียกเสียงดังพี่ยังไม่แก่หูไม่ตึงยัยตัวแสบ"
"แล้ววันนี้พี่กุมภ์จะพาเพื่อนไปเที่ยวไหนคะ"
"ยังไม่รู้เลยรอเจ้าตัวตัดสินใจ เรื่องมากอยู่นั่นแหละ"
"อ้าวคุณ ไหงมาโบ้ยกันงี้ล่ะผมก็บอกแล้วไงว่าที่ไหนก็ได้ตามใจคุณน่ะ"
"ไอ้ 'ที่ไหนก็ได้' นี่มันอยู่ตรงไหนในเกาหลีเหรอลี"
"หนูรู้จักแตาประตูไปที่ไหนก็ได้ของโดเรมอนน้า... แต่ถ้าอันนั้นก็อยู่ญี่ปุ่นนะคะ"
กัปตันหนุ่มค้อนขวับ เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเหลือเกินนะสองพี่น้องคู่นี้
"เดินทางดีๆ นะคะ" ลีโบกมือลาชายหนุ่มทั้งสองที่หน้าประตู ดูเหมือนในที่สุดพี่ชายของเธอก็ตัดสินใจได้ว่าจะพากันย์ไปที่ไหน
"ไปนะ เดี๋ยวกลับค่ำๆ"
"อ๊ะเดี๋ยวก่อนค่ะ" หญิงสาวร้องขึ้นก่อนจะกลับหลังหันวิ่งหายกลับเขาไปในบ้าน และกลับมาพร้อมกับผ้าพันคอไหมพรมผืนหนานุ่มสีครีม "นี่ค่ะ"
กันย์เสหันไปมองน้ำค้างบนยอดใบไม้ประดับหน้าเกสเฮาส์ที่กลายเป็นน้ำแข็งประกายใสเพื่อหนีจากภาพบาดตาตรงหน้าเมื่อความนุ่มอุ่นสัมผัสผิวแก้ม
"เอ่อ... ขอบคุณนะครับ" ตอบอย่างเคอะเขินพร้อมกับค้อมศีรษะให้ก่อนจะเดินตามหลังร่างสูงออกไปตามทางเดิน "น้องคุณ... ลีน่ะ... ก็น่ารักดีนะ"
"ไม่น่าจะใช่นะ" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์จุดขึ้นบนมุมปากไกด์หนุ่ม "ยัยนั่นน่ะอายแทนคุณต่างหาก"
"อะไร?"
"ก็... นี่ไง" กุมภ์เขยิบเข้ามาใกล้และใช้นิ้วชี้กับนิ้วกลางดึงร่นขอบผ้าพันคอลงก่อนจะไล้ปลายนิ้วเบาๆ ไปตามแนวกราม "ขอโทษนะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้ชัดขนาดนี้"
แก้มขาวซับสีเลือดฝาดขึ้นทันที กันย์ขยับตัวหนีเล็กน้อยพร้อมกับดึงผ้าพันคอขึ้นปิดรอยคิสมาร์สไว้เหมือนเดิม... ก็สงสัยอยู่ ว่าทำไมถึงหน้าแดงแปลกๆ ที่แท้ก็เพราะไอ้นี่เองเหรอ...
เห็นดังนั่นคนตัวสูงกว่าก็อดรั้งเอวสอบเข้ามาใกล้และกระซิบที่ข้างหูไม่ได้ "ก่อนมันจะจาง คืนนี้ผมจะทำรอยใหม่ให้นะ รับรองว่าไม่ใช่จุกที่เห็นชัดแบบนี้แน่นอน" แกล้งงับเบาๆ ที่ติ่งหูครั้งหนึ่งก่อนจะดึงตัวกลับไปยืนที่เดิม อาศัยจังหวะที่กันย์ยังทำอะไรไม่ถูกตีเนียนคว้ามือมากุมและดึงให้เดินเคียงข้างกันไปบนถนนที่ปูพรมหิมะสีขาวนวลซึ่งตกหนักมาทั้งคืนและเพิ่งหยุดตอนใกล้รุ่งสาง
แสงอาทิตย์ต้องเกล็ดใสละเอียดเป็นประกายระยิบระยับแต่ในสายตาของเขามันกลับสวยไม่ได้ครึ่งหนึ่งของรอยยิ้มมุมปากของคนที่เดินมาด้วยกัน
*********************************************************
จบแล้ว ไม่ติดค้างกันแล้วนะคะสำหรับตอนนี้555
ไว้เดี๊ยวจะมาเฉลยนะคะว่าสองหนุ่มเค้าไปไหนกัน
ตอนนี้ชักลังเลล่ะ เรื่องมันชักลากยาวไปทุกที แต่ถ้าแต่งต่อตามคอนเซปต์ของเรื่องมันจะดราม่าหนักนะ... หรืออยากอ่านแบบหวานๆ กันคะ???