หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[yochiokissme]

มาต่อแล้วดีใจมี่สุดเลย

ขอในบีมลืมเฟคได้เร็วๆ คบกับพี่ก้องก็ได้น่ารักดี

[Still_14OC]

ดีใจจัง คิดว่า ต้องหักดิบน้องบีมซะแล้ว

ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คุณ  konjingjai  มากๆเลย

[j_world]

ไอ้เฟคคคค
แง่งๆ มันfakeสมชื่อ
น้องบีมจัดหนักให้มันเลยลูก
เอาให้มันตายๆไปด้วยความช้ำใจและเสียใจให้สาสมกับความเลวที่มันทำไว้

[Ak@tsuKII]

อย่าให้บีมคืนดีง่ายๆนะต้องให้ไอเฟคทรมานกับความชั่วมันมากๆๆๆๆๆ

[broke-back]

จะต้องหวนกลับไปคืนดีกับมัน อีกทำไม?

ในเมื่อคนเรา..คบกัน รักกัน แต่มาตั้งใจทำร้ายกัน
โดยมีเจตนาซ้ำๆๆๆ ไม่คำนึงถึงจิตใจของกันและกัน
แบบไม่รู้สึกผิดด้วย
อย่างนี้เค้าเรียกว่า "รัก" งั้นดิ 
เหอเหอ "มัน here มากกก"

ถ้ารักแล้วต้องทน ขออยู่เป็นคน ไม่ใช่ควาย
จะดีกว่า

ขอบคุณครับ..คุณจริงใจ
คิดถึงมากกกกกกกกกก จุ๊บๆๆๆๆๆๆๆๆ

[KimGeeHu]

บีมทำดีที่สุดแล้วคับ
ที่เป็นฝ่ายเดินจากมา
อย่านะคับ อย่าไปยอมไอ่พี่เฟคมันง่ายๆ
อย่างนี้ต้องดัดซะให้เข็ด
 

[bun]

อืม... พี่เฟคก็ยังไม่ยอมมาเคลียร์อีกนะ

[mommey]

 :seng2ped:นี่ละหน่าความรัก ถ้าไม่รู้จักคำรักให้เป็น มันก็ทุกข์ ถ้าเค้าไม่อยากอยู่กับเราอย่ายื้อนะ

[Poseidon]

ชิ คิดแล้วมันน่าเจ็บใจ
สงสารบีมมากก  อิพี่เฟค
มาง้อเมียสิเฟ้ยยย

[♠♥♦♣]

ดีใจที่เขียนต่อนะคะ นานก็จะรอค่า^^
ไอ้พลทหารดูแปลกๆ อย่าบอกนะว่าเป็นอิพี่เฟค จะลงทุนไปมั้ย

[z-Time]

บีมจะไร้คู่เหรอ

พี่เฟคหาวิธีง้อเลย

[taroni]

มาต่อแล้ว

[minimonmon]

จะมาต่ออีกไหมอ่าอยากให้มาต่ออีกจัง

แอบสงสัยพลทหารคนนั้นอ่าแปลก ๆ มาเฉลยด่วน

ขิงยังมีคู่ทั้ง ๆ ที่เป็นคู่รอง บีมเป็นตัวเอกนะจะไร้คู่ก็กะไรอยู่นะเจ้าค้ะ

 

[OHmeza019]

อย่างน้อยก้ยังมีอะไรคืบหน้าครับ ^^

[wan_sugi]

หากในชีวิตจริงสามารถเฉือนเนื้อร้ายทิ้งได้จริงอย่างคำพูดของบีม ชีวิตคงสุขขึ้นแน่
แต่เห็นมีตอนพิเศษที่สรุปว่าลงเอยด้วยกันแบบมีความสุข ก็แสดงว่าคู่นี้ยังไงก็รีเทิร์นสินะคะ...
...อยากอ่านแบบที่เลิกกันไปเลยแบบนี้ละ คนไม่จริงใจ ไม่จำเป็นต้องให้โอกาสฟุ่มเฟือยนักหรอก ตามที่ใจคิดนะ!!!
แต่ก็สุดแล้วแต่คนเขียนคะ จะพาคู่นี้ไปทางไหนก็ได้...

มาต่อเท่าที่พอมีเวลาก็ได้ แต่อย่าพึ่งทิ้งกันไปละกัน เป็นกำลังใจให้เสมอนะค่ะ

[saotome]

ขอบคุณมากๆครับที่มาต่อ   
ถึงหลายๆคนจะบอกว่าให้บีมกับเฟคเลิกกันไป แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นๆจริง
คนที่เจ็บปวดที่สุดจะไม่ใช่ใคร ไม่ใช่เฟค ไม่ใช่บีม...........
แต่เป็นคนอ่าน 
ปล. เหมือนเรื่องจะมีปมไรซักอย่าง

[anukul]

ขอบคุณมากๆครับที่มาต่อ   
ถึงหลายๆคนจะบอกว่าให้บีมกับเฟคเลิกกันไป แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นๆจริง
คนที่เจ็บปวดที่สุดจะไม่ใช่ใคร ไม่ใช่เฟค ไม่ใช่บีม........... 
แต่เป็นคนอ่าน 
ปล. เหมือนเรื่องจะมีปมไรซักอย่าง
 


จรองของเค้า

[broke-back]

ปมตัณหา
อ่ะดิ

เจ๊ยยยยยยย ม่ายช่ายๆๆๆๆ

ปมปัญหา
ไรเหรอ
หึหึ

[amito]

ขอให้เป็น "ผมแค่เหงาเขาแค่ปลอบ" อย่างที่บีมว่านะ  อย่าเป็น "มีใครเพราะไม่มีใคร" สงสารก้องแย่เลย

[rellatoon]

มาต่อไวๆนะคะ พึ่งตามอ่านแต่ก็ชอบมากมาย

[mutoo]

ถ้าจะจบแบบนี้ไม่เอาอ่ะ

[kakashiget]

ค้างอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงงงง      รออ่านตอนต่อไปนะคับ อิอิ    

[GarGee]

กร๊าดดดดด!!! กระโดดแปะ
อ่านตั้งแต่บ่าย อ่านไปได้ 52 หน้าแล้วค่าาา
เดี๋ยวพรุ่งนี้มาอ่านต่อ เคอะๆๆ
ขิงน่าร๊ากกกกกมากกกกก

[anukul]

รีบมาต่อนะครับ

[storbayre]

น่าสงสารบีมจัง....เฟคหายป่ายไหน

[konjingjai]

“เฮ้ย...ไอ้เชี๊ยขิงช่วงนี้มึงเป็นอะไรไปว่ะกูรู้สึกว่ามึงจะหมดเขี้ยวเล็บลงไปเยอะแล้ว”

อยู่ดีๆ  ไอ้ปิงมันก็ถามผมขึ้นมาตอนที่เรานั่งทำงานกลุ่มเพื่อส่งอาจารย์กัน  ผมจึงเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามัน

“อ้าวมองเชี๊ยอะไร”

แทนที่ผมจะถามมัน  มันกลับถามผมกลับมาซะงั้น

“ไม่ได้มองเชี๊ยมองมึงนั้นแหละสัด...แล้วเรื่องเขี้ยวเล็บอะไรว่ะ  กูไม่เข้าใจ”

พอมันได้ยินผมพูดมันก็ทำหน้าแบบขัดใจสุดๆ

“ก็เรื่องผู้หญิงของมึงอ่ะ  เมื่อคืนมึงปล่อยน้องเขาไปได้ไงว่ะ  กูโคตรเสียดาย”

“สัด...เสียดายแล้วมึงไม่ไปจัดการเองว่ะ   แล้วมึงรู้เรื่องได้ไง”

“ก็...น้องเขาโทรมาบอกเพื่อนเขาไง  กูเลยรู้เรื่องไปด้วย”

เมื่อคืนไอ้ปิงมันก็ได้ผู้หญิงไปคนหนึ่งครับก็เป็นเพื่อนกับน้องคนที่ไปกับผมนั้นแหละ  แต่ผมไม่รู้ว่าเขาโทรไปพูดอะไรกันบ้าง

“แล้วเขาว่าไงบ้างล่ะ”

“เขาก็บอกว่ามึงอ่ะเหี๊ยมาก  ทิ้งเขาไว้ที่โรงแรม  จะทำอะไรก็ไม่ทำ   อยู่ดีๆ  ก็ลุกขึ้นมาแต่งตัวแล้วก็เดินออกมาเฉยเลย”

“เหรอ...”

“แล้วมันจริงอย่างที่ น้องเขาบอกป่ะล่ะ”

“ก็อย่างที่น้องเขาบอกพวกมึงนั้นแหละ  และมึงก็อย่ามาถามอะไรกูมาก”

ผมขี้เกียจจะอธิบายสิ่งที่ผมเองก็หาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าทำไมเมื่อคืนที่ผ่านมาผมถึงเป็นอย่างนั้น   แต่ยังไม่ทันที่เราจะคุยอะไรกันต่อโทรศัพท์ของไอ้ปิงก็ดังขึ้นคงเป็นแฟนมันนั้นแหละที่โทรเข้ามา  ไอ้ปิงมันลุกขึ้นไปคุยสักพักก่อนที่มันจะกลับเข้ามาหาผม

“เอ้อ...”

ไอ้ปิงมันพูดแล้วมันก็เฉยจนผมต้องมองหน้ามันว่ามันจะพูดอะไร  ผมก็เห็นมันมองหน้าผมอยู่เหมือนกันจนผมอดรำคาญไม่ได้ว่ามันจะพูดอะไรแต่ไม่ยอมพูด

“มีอะไรว่ามา  อย่าลีลาเดี๋ยวโดนแตะหรอกไอ้นี่”

ไอ้ปิงมันอึกอักนิดหน่อยก่อนที่มันจะพูดว่า

“ขิงเพื่อนรัก”

แค่ได้ยินคำนี้ผมก้พอจะรู้แล้วล่ะว่าไอ้นี้มันต้องการอะไรจากผมแน่ๆ  แล่วที่มันยืนหน้ามึนไม่พูดไม่จาอยู่ก็คงไม่กล้าบอกผมตรงๆ

“หยุด..เลยไอ้ปิงมึงจะเอาอะไรบอกมาตรงๆ  ไม่ต้องอ้มโลกไปไกล  เอาให้ตรงประเด็นนะมึงห้ามนอกเรื่อง”

ไอ้ปิงมันถอนใจนิดนึง

“คือว่าเชียร์บอกว่าพ่อกับแม่ของเขามาจากต่างจังหวัดนะ  เขาอยากให้กูไปทำความรู้จักกับที่บ้านเขานะ  กูเลยอยากยกเลิกงานก่อนนะวันอื่นเราค่อยมาทำต่อก็ได้  กว่าจะเปิดเทอมอีกตั้งนาน”

ผมมองหน้ามันนิดนึง

“มึงอย่ามองหน้ากูอย่างนั้นซิว่ะ   ก็เชียร์เขาบอกว่าพ่อกับแม่เขาจะมาแค่วันเดียวเย็นนี้ก็กลับแล้ว  มันสำคัญมากกูต้องเข้าไปทำคะแนนกับพ่อแม่เชียร์อ่ะ   มึงเห็นใจกูหน่อยซิขิง”

“สัด...กูยังไม่ทันได้พูดอะไรเลยกูแค่มองหน้ามึงเฉยๆ  มึงรีบไปเถอะเดี๋ยวพ่อตาแม่ยายจะไม่ปลื้ม”

พอผมพูดจบไอ้ปิงมันก็รีบวิ่งไปทันที   ไอ้นี่อาการหนัก   สงสัยว่าแฟนคนนี้มันจะเอาจริงขนาดพากันไปแนะนำให้พ่อแม่รู้จักแล้ว

เมื่อไอ้ปิงไปแล้วผมก็นั่งทำงานต่ออีกนิดหน่อยบรรยากาศในมหา’ลัยตอนปิดเทอมนี่ก็ไม่ได้เงียบนะครับยังมีคนมากพอสมควรทั้งที่มาเรียน  ทั้งมาทำงานหรือแม้แต่มาจีบสาวก็มี   พอผมทำงานจนเมื่อยแล้วผมจึงเก็บของเพื่อจะได้ไปหาอะไรกินเพราะใกล้เที่ยงแล้ว  แต่อยู่ดีๆ  ผมก็นึกถึงไอ้กันต์ขึ้นมาซะงั้น

ผมมองเวลาแล้วยังพอมีเวลาผมไปหาไอ้กันต์แล้วชวนมันไปกินข้าวด้วยกันดีกว่า  ว่าไปช่วงนี้ไอ้กันต์ก็ยุ่งตลอดตั้งแต่มันจะสร้างห้างสาขาใหม่เนี๊ย  ทำให้ผมเจอกับมันน้อยมาก

เมื่อคิดได้อย่างนั้นผมจึงเก็บของทั้งหมดแล้วตรงไปหาไอ้กันต์ที่ทำงานมันทันที   ตามที่ไอ้กันต์เคยบอกไว้ว่ามันทำงานที่ไหนแล้วจะเข้าไปหามันอย่างไง   พอไปถึงที่ทำงานของมัน  ผมก็ตรงไปหามันทันทีโดยที่ไม่ได้บอกกับมันก่อนเพราะต้องการให้มันแปลกใจ

ผมมั่นใจว่าผมมาหามันถูกที่เพราะว่าที่ทำงานมันเป็นห้างใหญ่ที่อยู่ใจกลางเมืองที่เพิ่งเปิดตัวไปอย่างยิ่งใหม่เมื่อสองปีที่แล้วมานี่เองผมไปขึ้นลิฟต์ตัวที่มันบอกเพราะเป็นลิฟต์ตัวที่มีไว้สำหรับพนักงานเอาไว้ขึ้นไปทำงานไม่เกี่ยวข้องกับลูกค้าที่เข้าจับจ่ายภายในห้าง

พอลิฟต์เปิดออกผมก็งงว่าผมจะไปทางไหนดีเพราะว่ามันกว้างมากพนักงานก็ทำงานกันวุ่นวายไปหมดจนผมไม่รู้ว่าผมจะเข้าไปถามทางจากใครดี   รู้อย่างนี้ผมมากับไอ้กันต์ตั้งแต่มันชวนมาแล้วก็ดีจะได้ไม่งง

ผมเดินเข้าไปในมือก็ถือของเต็มมือไปหมด  จนมีพนักงานคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม

“น้องครับ..ไม่ทราบว่ามาพบใครครับ”

ผมนิ่งอยู่สักพักเพราะว่าไม่แน่ใจว่าเขาคุยกับผมหรือเปล่า

“พี่คุยกับน้องนั้นแหละครับ  ไม่ทราบว่าน้องมาพบใครครับส่วนนี้ถ้าไม่มีธุระเข้าไม่ได้นะครับ”

“เออ...ผมมาหา...”

ผมพูดไม่ออกเพราะว่าผมไม่รู้ว่าไอ้กันต์ชื่อเต็มๆ   มันชื่ออะไรแล้วมันมีตำแหน่งอะไรอยู่ที่นี่  เพราะว่าผมไม่เคยสนใจมันเลย

“คุณทวีศักดิ์...มีอะไรกันหรือเปล่า...”

ระหว่างที่ผมกำลังคิดหาคำตอบให้คุณพี่คนนั้นอยู่  ผมก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนนึงดังมาจากด้านหลังของผม   เสียงที่ผมคุ้นหูเสียด้วยผมจึงหันกลับไป

“ไม่มีอะไรหรอกครับคุณชัยพอดีผมกำลังถามน้องคนนี้นะครับว่ามีธุระอะไรกับใครบนนี้หรือเปล่านะครับ”

พอผมหันกลับไปก็เห็นว่าเป็นนายชัยนั้นเองที่เข้ามาถามผม  พอนายชัยเห็นหน้าผมก็ทำท่าตกใจ

“คุณขิง....มาได้ไงครับ  ทำไมไม่โทรมาบอกผมล่ะครับว่าจะมา  ผมจะได้ไปรับ”

“นายชัย...เออ  พอดีผ่านมานะ  ก็เลยแวะมาหา  กะว่าจะชวนไอ้กันต์มันไปกินข้าวด้วยกัน”

“เออ..คุณชัยครับคือว่า...”

เสียงของพี่พนักงานคนนั้นถามนายชัยสงสัยเขากำลังงงอยู่ว่าผมเป็นใคร

“ขอโทษที่คุณทวีศักดิ์  คือคุณเขาเป็นน้องของคุณกันต์นะ  ผมรู้จักดี  คุณไปทำงานต่อเถอะ  ขอบคุณมากๆ   ครั้งต่อไปถ้าเห็นคุณเขามาอีกก็พาไปหาผมที่ห้องท่านได้เลยนะ”

“ครับ..”

พี่คนนั้นพยักหน้ารับนิดนึงก่อนที่จะเดินถอยหลังไปทำงานต่อ

“นายชัย..แล้วไอ้กันต์อยู่หรือเปล่าล่ะ  ผมจะได้ไปหา”

“เออ...”

“ถ้าไม่อยู่ก็ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวผมค่อยมาใหม่ก็ได้”

ผมรู้สึกผิดหวังเหมือนกันที่มาหาไอ้กันต์แล้วไม่เจอมัน   ส่วนนายชัยก็อึกอักก่อนที่จะตอบผมว่า

“คือท่านอยู่ครับ..”

“งั้นดีพาผมไปหาหน่อยซิ”

แล้วนายชัยก็พาผมไปหาไอ้กันต์ที่ห้องกว่าจะผ่านไปถึงก็ไกลเหมือนกันนะระหว่างทางที่ผ่านไปก็มีคนมองผมอยู่เหมือนกันว่านายชัยเดินมากับใคร  ดูๆ  ไปนายชัยก็คงใหญ่พอสมควรเพราะเดินผ่านไปทางไหนก็มีแต่คนทำความเคารพ

“นั้นครับคุณขิงห้องคุณกันต์”

นายชัยชี้นิ้วให้ผมตรงไปที่ห้องที่เขียนไว้ว่าประธาน  ซึ่งมีเลขานั่งอยู่หน้าห้องหนึ่งคน  ผมจึงเดินตรงไปโดยที่มีนายชัยเดินตามมา  ผมเดินไปเปิดประตูโดยที่ไม่ได้เคาะกะไว้ให้มันเงยหน้ามาเห็นผมแล้วตกใจ  ผมได้ยินเสียงเลขาหน้าห้องคุยกับนายชัยอยู่

“เข้าพบท่านไม่ได้นะค่ะคุณชัย  ท่านมีแขกอยู่”

แต่ไม่ทันเสียแล้วผมเปิดประตูเข้าไปเรียบร้อยแล้วคือว่าอารมณ์นั้นมันหยั่งตัวเองไม่อยู่แล้ว

“ว๊าย...”

เสียงร้องของผู้หญิงดังออกมาจากด้านในของห้อง  พร้อมภาพที่ผมเห็นเต็มสองลูกตา   ภายในห้องตกแต่งเรียบๆ  แต่ดูหรูกลางห้องมีโต๊ะทำงานริมห้องมีโซฟาสำหรับรับแขกตั้งอยู่

บนเก้าอี้ที่มีไว้สำหรับนั่งคนเดียวตอนนี้กลับไม่ใช้  มันได้กลายเป็นที่รองรับสำหรับคนสองคนไปเสียแล้ว  และหนึ่งในนั้นก็คือไอ้กันต์นั้นเอง  และอีกคนก็คือเจ้าของเสียงร้องเมื่อสักครู่

ภาพในห้องก็คือไอ้กันต์นั่งอยู่บนเก้าอี้โดยที่มีผู้หญิงนั่งซ้อนอยู่   ผมตะลึงกับภาพที่เห็นจนยืนค้างอยู่ที่หน้าประตูนั้นเอง  ไอ้กันต์มันก็ตะลึงเหมือนกันมันคงไม่คิดว่าผมหรือใครจะเปิดประตูแล้วมาเจอมันกำลังเล่นบทรักกันอยู่อย่างนี้

“ขอโทษครับ...”

ผมรีบปิดประตูทันที   ผมเองไม่รู้จะทำตัวอย่างไงดี  ผมรู้สึกเหมือนกับจะร้องไห้  แล้วผมจะร้องไห้ทำไมกัน  ผมกับมันไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย  ผมเดินผ่านนายชัยกับเลขาไป

“อ้าว...คุณขิงจะกลับแล้วเหรอครับ”

ผมหันหน้าไปมองนายชัยที่ถามผม  นายชัยคงไม่รู้กับการกระทำของไอ้กันต์หรอกเพราะสีหน้าของเขานั้นแสดงว่าไม่รู้เรื่องอะไรจริงๆ

“อืม...ผมจะกลับแล้ว  พอดีไอ้กันต์มันมีแขกอยู่นะ   เดี๋ยวผมมาใหม่ก็แล้วกัน”

ผมพูดอะไรไปมากว่านี้ไม่ได้แล้วถ้าขืนพูดมากกว่านี้ผมคงร้องออกมาแน่ๆ   ผมไม่เข้าใจว่าผมจะต้องมาเป็นอย่างนี้ทำไมกับแค่ไอ้กันต์มันมีคนอื่น     ถ้างั้นผมจะได้เป็นอิสระจากมันนะซิ  ที่ผมจะร้องไห้นี่เพราะว่าผมดีใจใช่ไหม......

[TanyaPuech]

 

เลวพอกัน

[fuku]

แต่ละคน
ถ้าไม่คิดจะจริงจัง ก็ปล่อยเค้าไปเถอะ
ทำร้ายจิตใจ และเวลาของขิงนะ

[kiyomaro]

ต่างง่ะ

[minimonmon]

ทำไมเหมือนมันสั้นจัง แต่ทำไมพี่กันต์ทำงี้อ่ะ พอกันเลยนะทั้งคู่เลยทั้งพี่เฟคพี่กันต์ 

สงสัยต้องให้โดดเดี่ยวเดียวดายกันให้สาแก่ใจไปเลย