หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55

[broke-back]

อยากจะรักใคร
ที่เขารักฉันจริง

แต่..ไม่มีวันจะได้เจอ

ขอบคุณครับ

[KimGeeHu]

ตัดให้ขาดเลย ชับๆๆๆ
คริคริ ขอบคุณนักเขียนมากมาย
สนุกมากคับสำหรับเรื่องนี้
 

[faboy_nemo]

 
อ๊ายยยย ไม่เอา ยังไม่จบ
เฟค พี่จะโดนตัดมั้นนั่น

 

[myd3ar]

เฟคก็ยังคงโกหกอยู่นะ

ถ้าบีมไม่ทำอย่างนี้คงไม่รู้เรื่องไปอีกนาน

[bombae]

ผมอ่านเรื่องของนักเขียนมาหลายเรื่องรู้สึกชอบเรื่องนี้เป็นที่สุด เพราะรู้สึกว่าเรื่องนี้น่าติดตามที่สุด แต่ถ้านักเขียนจะจบแบบไม่เคลี่ยร์แบบนี้ผมว่ามันน่าเสียดายนิยายเรื่องนี้มาก
ผมเสียดายจริงๆเพราะผมคิดว่ามันน่าจะจบดีกว่านี้ ถ้าจบตอนก็โอเคจะรอตอนใหม่แต่ถ้าจบเรื่องไปเลยบอกเลยครับ เสียใจมากๆ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[z-Time]

กำลังมันส์อ่ะ  แต่อยู่ๆ ก็ฉึบ 

ถ้าคุณนักเขียนว่างมาต่ออีกก็ดีนะค่ะ  ชอบหลายๆเรื่องที่แต่งสนุกมากค่ะ 

 

[boyza_Casanova]

งง  จบแล้วเหรอครับ  ผมก็อ่านมาตั้งแต่แรก  ก็ยังไม่เข้าใจว่าบีมจะเลือกยังไง   

[august_may]

จบแล้วจริงๆเหรอคะเนี่ย แต่แบบว่านะ น่าจะเอาให้หนักกว่านี้อีกหน่อย เพราะ แรกๆก็ทำกับบีมไว้ซะเยอะ แต่ยังไงก็จะติดตามอ่านเรื่องอื่นต่อไปนะคะ

[NUTTYZERO]

จบ!!  ซะงั้น  ต่ออีกหน่อยนะคร๊าบบบ อีกซัักตอน สองตอนก็ยังดี

[storbayre]

อ่า....อ่านตอนสุดท้ายแล้วงงมากอะ....จบแล้วเหรอ

[lunarinthesky]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านผลงานของคุณ konjingjai ค่ะ

ชอบนิยายแนวนี้ค่า โหดนิดๆ หวานปะแล่มๆ

แต่ตอนสุดท้ายได้แต่อุทานว่า อาร้ายยยยยยยยยยย จบงี้เลยรึ 

กระชับเนื้อเรื่องไปไหมเอ่ย อย่าใจร้ายกับผู้นิยมผลงานเยี่ยงนี้เลยค่า

ต่ออีกได้นะเนี่ย จะรีบจบไปไหนค่ะ (ไอ้) พี่เฟคยังไม่ได้รับบทเรียนอันแสนแพง และแสนสาหัสเลย

แต่ยังไงก็เคารพในการเขียนของคุณค่ะ ข้างบนนั้นเป็นการแสดงความคิดเห็นของผู้อ่านเท่านั้น

ไปติดตามเรื่องอื่นๆ ของคุณดีกว่า ไปล่ะ

[konjingjai]

สวัสดีครับทุกๆ  คน   กลับมาตามคำเรียกร้องแล้วนะครับ  ผมลองมาคิดและตัดสินใจที่จะกลับมาต่อนิยายเรื่องนี้อีกครั้งแต่ความถี่ในการโพสคงจะน้อยลวบ้างเพราะไม่มีเวลาว่างมากเหมือนก่อนแล้ว  แต่จะพยายามมาต่อให้เร็วเท่าที่จะทำได้  อย่างไงก็ช่วยติชมให้กำลังใจกันได้นะครับ




ผมจ้องหน้าไอ้เฟคที่ตอนนี้มันดูซีดกว่าปกติมาก    สีเลือดที่หน้าของมันไม่มีจริงๆ  มันรู้ว่าครั้งนี้ผมเอาจริงแน่ๆ  ไม่ได้ล้อเล่นเหมือนที่ผ่านมา   และผมก็เอาจริงอย่างที่มันคิดจริงๆ  ด้วยความรู้สึกที่โดนคนที่เรารักหักหลัง  มันเจ็บ...อยู่ในใจลึกๆ

...... เจ็บที่เหมือนคนโง่โดนมันหลอกเหมือนควาย

......เจ็บที่ไว้ใจมัน...ยอมให้มันทุกอย่าง

ผมจ้องมองหน้าคนที่ผมรัก  ผ่านไปแค่ไม่ถึงนาทีแต่ในความรู้สึกของผมมันผ่านไปเป็นชั่วโมง   ไอ้เฟคเองมันก็ไม่ยอมให้คำตอบอะไรกับผม

“ว่าอย่างไงครับพี่เฟคพี่เลือกได้หรือยัง...ผมขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่ามีดนี่มันคมมาก”

“บีม...พี่...”

ผมมองเห็นสายตาของความลำบากใจที่ไอ้เฟคแสดงออกมา   มันคงรักเด็กคนนั้นมากซินะ  มันถึงได้ลำบากใจที่จะให้คำตอบผม  และมันเองคงหมดรักผมด้วย

“ถ้ามันทำให้พี่เฟคลำบากใจละก็  พี่เฟคก็ไม่ต้องพูดหรอกครับ   ผมเลือกให้พี่เอง”

เมื่อคนมันหมดรักจากเราแล้ว   เราจะไปยื้อไว้ทำไม   ผมก็มีศักดิ์ศรีเหมือนกัน    ผมค่อยๆ  ลดมีดที่จ่อน้องชายของไอ้เฟคลงแล้วโยนมันลงที่พื้นก่อนที่ผมจะเดินหันหลังออกมาจากห้องน้ำ     เสียงของไอ้เฟคเรียกชื่อผมดังตามหลังของผมมา

“บีม...บีมจะไปไหนครับ      บีมกลับมาก่อนครับ   ”

แต่ผมไม่ได้สนใจกับเรียกของไอ้เฟคผมเดินตรงไปหยิบกระเป๋าที่ผมเตรียมเอาไว้แล้ว  ก่อนที่จะเดินไปที่ประตูห้อง   ไอ้เฟคมันก็ตามมาดึงแขนผมเอาไว้

“บีมคุยกันก่อนจะไปไหน”

ผมค่อยๆ  แกะมือของมันออกจากแขนผมช้าๆ   ไม่โวยวายไม่เสียน้ำตาให้มันมาสมเพชผม

“ปล่อยผมไปเถอะพี่เฟค”

“ไม่ปล่อย...อะไรพี่งงไปหมดแล้วบีม   แล้วบีมจะไปไหน”

ผมมองหน้ามันเรื่องมาขนาดนี้แล้วมันยังโกหกผมอีก

“ปล่อยผมเถอะครับถือว่าเห็นแก่เรื่องก่อนๆ  ที่ผมกับพี่ทำร่วมกันมาความรู้สึกดีๆ  ที่ผมกับพี่มีด้วยกัน   พี่เฟคอย่าทำลายมันเลยครับ  ถ้าพี่ปล่อยผมไปตอนนี้เรื่องราวดีๆ  ระหว่างเราผมจะเก็บมันไว้ครับ”

“พี่จะไม่ปล่อยบีมไปไหนทั้งนั้นเรามาพูดกันดีๆ  ไม่ได้เหรอบีม  พี่รักบีมมากนะครับ”

“พี่รักผมเหรอแล้วเด็กที่ชื่อบาสละครับพี่รักเขาด้วยหรือเปล่า”

เมื่อมันได้ยินชื่อนี้อีกครั้งมันก็นิ่งไปก่อนที่มือของมันจะหลุดจากแขนของผมลง

“พี่..คือว่า...”

“พี่เฟคไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ  ผมเข้าใจดีว่าผมมีค่าแค่ไหน   แค่พี่ปล่อยผมไปแล้วไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีกต่อไปแค่นี้ผมก็ขอบคุณมากๆ  แล้ว  โชคดีครับพี่”

ผมเดินจากออกมาไม่มีเสียงเรียกชื่อผม  ไม่มีการยื้อผมเอาไว้อีก  และตัวผมเองก็เดินจากมาโดยที่ไม่หันหลังกลับไปมองอีกครั้ง  ผมจะถิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง





มีคนบอกกับผมว่า  เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นได้และผมก็มีความเชื่อและความคิดอย่างนั้นมาตลอดเวลา   แต่ในความเป็นจริงเวลาไม่อาจช่วยอะไรเราได้มากมาย  มันเพียงแต่ทำให้แผลที่สดจะการโดนหักหลังตกสะเก็ดเท่านั้น  และไม่รู้ว่าแผลที่ว่านี้มันจะแตกออกมาเป็นหนองขึ้นมาเมื่อไร

“บีมคิดอะไรอยู่ลูก  แม่เห็นนั่งเหมอมาตั้งนานแล้ว”

ผมหันไปมองตามเสียงนั้นเสียงของผู้หญิงที่ผมรักที่สุด   แม่ของผม   ตั้งแต่เกิดเรื่องผมก็กลับมาอยู่ที่บ้านและมันเป็นช่วงปิดเทอมด้วยที่บ้านของผมก็เลยไม่สงสัยถึงเรื่องที่ผมกลับมาบ้านทั้งๆ  ที่ก่อนหน้านี้ผมบอกกับพ่อว่าผมจะไม่กลับบ้าน  เพราะผมมีโปรแกรมจะไปเที่ยวกับไอ้เฟค   

ผมยิ้มให้กับแม่ทั้งๆ  ที่ในใจของผมนั้นมันไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย

“ไม่ได้คิดอะไรหรอกครับ  แค่ผมอยู่ว่างๆ  เลยมานั่งเฉยๆ”

แม่ของผมเดินมานั่งข้างๆ  ผมแล้วเอามือมาลูบที่หัวของผมเบาๆ  เหมือนเมื่อครั้งที่ผมยังเด็กๆ  และทุกครั้งก็จะมีน้องของผมมานั่งอีกข้างเพื่อจะให้แม่ทำอย่างนั้นกับตัวเองเหมือนกัน

“เหรอ...”

“แม่ไม่เชื่อผมหรือไงครับ”

“เชื่อ...แม่เชื่อเพราะบีมไม่เคยโกหกแม่”

ผมกอดเอวแม่เพื่อจะได้ขอพลังทางจิตใจจากแม่

“แต่แม่รู้สึกว่าตั้งแต่บีมกลับบ้านมาครั้งนี้  บีมดูเหงาๆ  ไปนะ  เหมือนมีอะไรในใจ  มีเรื่องอะไรก็บอกแม่ได้นะ   แม่อยู่ข้างบีมเสมอนะลูกไม่ว่าบีมจะโตแค่ไหน  แม่ก็ยังเป็นแม่ของบีมเสมอ   เป็นที่ปรึกษาให้ด้วย”

“ครับ...ไม่มีอะไรจริงๆ   เมื่อวานผมก็ออกไปเที่ยวกับหมวดก้องมาแม่จะว่าผมดูเหงาๆ  ได้ไงครับ”

ผมฉีกยิ้มให้แม่ไปด้วยเพื่อยืนยันว่าผมปกติดี

“ไม่ต้องมายิ้มเลยดตัวดีรู้ไหมว่ายิ้มของบีมมันไม่เหมือนเดิมนะลูก”

“มันไม่เหมือนเดิมยังล่ะครับ”

“ก็รอยยิ้มของบีมมันยิ้มแต่ปากแต่สายตามันไม่ยิ้มไปด้วยเลย”

“แม่ก็ช่างสังเกตเหลือเกินผมว่ามันก็เหมือนเดิมนั้นแหละแม่คิดมากไปเอง   ผมว่าผมออกไปหาพ่อดีกว่าครับ  อยู่บ้านก็เหงาบาสมันก็ไม่อยู่”

ว่าแล้วผมก็รีบลุกขึ้นก่อนที่จะไปหอมแก้มแม่อีกหนึ่งครั้งก่อนจะรีบเดินออกไปจากสายตาแม่   แม่ของผมฉลาดและช่างสังเกตและโดยเฉพาะกับลูกๆ   แล้วแม่จะจับความผิดปกติได้ไว  ผมไม่อยากให้แม่รู้อะไรไปมากกว่านี้ถึงจะต้องฝืนทำร่าเริงผมก็ต้องทำ  แต่ผมก็รู้ว่าแม่จะคอบมองตามผมตลอดเวลาถ้ามันไม่หนักหนาแม่ก็จะเพียงมองอยู่ไกลๆ  ถ้ามันมากกว่านั้นแม่ก็จะลงมือมาจัดการเอง

ผมถีบจักรยานออกมาจากบ้านตรงไปที่ทำงานของพ่อเพราะไม่รู้ว่าผมจะไปไหนดีเหมือนกัน  ตามเส้นทางที่ผ่านไปก็ทำให้นึกถึงตอนเด็กๆ  ไม่ได้  เด็กที่ไร้เดียงสาไม่ต้องมาคิดอะไรอย่างนี้

ผมถีบจักรยานมาเรื่อยแวะกินก๋วยเตี๋ยวร้านลุงจ่าที่ต้องแวะมากินทุกครั้งตั้งแต่เด็ก   กว่าจะมาถึงก็ใช้เวลาไปนาน  พอมาถึงยังไม่ได้ลงจากรถเลยหมวดก้องก็เดินหน้าตื่นมาหาผมทันที

“พี่ก้องเป็นอะไรไปครับถึงหน้าตื่นขนาดนี้”

ผมทักพี่ก้องไป

“โอ๊ย...ก็จะไม่ให้ได้ตื่นได้ไงล่ะคุณบีม   ก็คุณบีมนั้นแหละที่เป็นสาเหตุ”

“ผมเนี๊ยนะ...พี่ก้องคิดถึงผมมากขนาดนั้นเลยเหรอ”

ผมพูดหยอกเล่นกับพี่ก้องไปโดยที่ไม่ทันคิดอะไร  ถ้าย้อนเวลาได้ผมจะตบปากตัวเองแรงๆ  ที่ไปพูดอย่างนั้นออกไป    พี่ก้องหน้าแดงขึ้นทันที่ด้วยความเขิน   ผมเห็นแล้วก็ขำ   ตั้งแต่ที่ผมกลับมาอยู่บ้านครั้งนี้ผมก็สนิทกับพี่ก้องมากขึ้น  เลยรู้ว่าอาการหน้าแดงไปจนถึงหูนะ  พี่เขาเขินอย่างแรง

“โอ๊ยไม่ใช้หรอกครับ  ผมนะเบื่อหน้าคุณบีมจะตายไปอยู่แล้วเจอหน้ากันทุกวัน”

พี่ก้องแกรีบพูดขึ้นมาทันทีเพื่อปกปิดอาการเขินของแกนั้นเอง  ผมจึงลงจากจักรยานแล้วเดินไปใกล้แก   ได้แกล้งคนมันก็สนุกดีเหมือนกันโดยเฉพาะกับพี่ก้องนี้เป็นอะไรที่สนุกสุดๆ

“เหรอ....”

ผมยื่นหน้าไปใกล้ๆ   พี่ก้องแกยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก

“55555   ไม่แกล้งแล้วพี่ก้อง  มีอะไรหรือครับถึงรีบลงมาดักผมไว้”

“คุณบีมนี่ชอบแกล้งผมจริงๆ  ก็ท่านนะซิครับให้ผมมาดักคุณบีมไว้  ว่ามาถึงแล้วให้ไปบอกท่านด้วย”

“แล้วพ่อรู้ได้ไงว่าผมจะมาที่นี่ล่ะ...อ๋อ..รู้แล้วว่ารู้ได้ไง”

ก็คงเป็นแม่ของผมนั้นแหละครับที่โทรมาบอกกับพ่อ   นี่จะหวงอะไรกันมากมายขนาดนี้นี่ลูกชายนะไม่ใช่ลูกสาวแล้วไอ้เส้นทางที่ผ่านมานะ  ผ่านทุกวันตั้งแต่เด็กจะมีใครกล้ามาทำอะไร

“งั้นผมไปบอกท่านก่อนนะครับว่าคุณบีมมาถึงแล้วเห็นท่านออกมามองหลายรอบแล้ว”

ผมพยักหน้าให้ไป   พี่ก้องก็รีบเข้าไปรายงานพ่อผม  ผมจึงเดินไปนั่งอ่านหนังสือเล่นรอพี่ก้อง    ระหว่างที่รอก็มีพวกพลทหารที่ทำงานอยู่ที่นี่เดินเข้าเดินออกตลอดเวลา  ถ้าผมไม่คิดมากไปเองจะมีอยู่คนที่เดินผ่านไปผ่านมาผิดปกติ   จนพี่ก้องออกมาจากห้องนั้นแหละพลทหารคนนั้นจึงได้หายไป

“เป็นไงพี่ก้องโดนหรือเปล่าล่ะ”

“ไม่โดนหรอกครับแต่ไม่แน่ถ้าขืนคุณบีมมาช้ากว่านี้ผมอาจจะโดนก็ได้”

“เอา..เป็นว่าผมผิดอีก   งั้นคืนนี้ผมพาพี่ก้องไปเลี้ยงเป็นการไถ่โทษดีกว่า  ไปร้านเดิมก็ได้นะพี่ก้องเมื่อคืนสนุกดี  ยังดิ้นไม่เหนื่อยเลยพี่ก้องก็ชวนกลับซะงั้น”

“ก็ตอนเช้าผมต้องมาทำงานนี่ครับใครจะไปทนไหวเหมือนคุณบีมนี่  ตื่นสายก็ได้  นี่ขนาดพี่กิจแกยังยอมแพ้คุณบีมไปคนเลย”

“ก็นะ...ปิดเทอมทั้งที่ก็ขอหน่อย  แต่คืนนี้ตกลงนะพี่ก้องพรุ่งนี้วันหยุดไม่ใช่เหรอ   อยู่ดึกได้เดี๋ยวผมโทรไปชวนพี่กิจด้วยอีกคน”

“ไม่ต้องโทรไปชวนหรอกครับ....พี่กิจแกไม่อยู่ไปราชการที่กรุงเทพครับแล้วเห็นบอกว่าจะค้างที่บ้านเลยคงจะกลับวันจันทร์นั้นแหละ”

“อ้าวเหรอ   ไปกรุงเทพไม่บอกกันเลยนะพี่กิจกลับมาต้องรีดให้หนัก”

“คุณบีมก็...พี่กิจแกไปราชการครับไม่ได้ไปเที่ยวเล่นเสียหน่อย”

เข้าข้างกันจังเลยนะ  งั้นคืนนี้พี่ก้องห้ามตอบว่าโนเด็ดขาดไม่งั้นเจอดีแน่ๆ   ผมไปล่ะแล้วเจอกันเย็นนี้”

พูดเสร็จผมก็หนีทันทีก่อนที่พี่ก้องแกจะปฎิเสธ   อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ขอใครสักคนที่จะมาช่วยพยุงให้ผมลุกขึ้นมาอีกครั้งให้ได้




เป็นไงบ้างครับพอใจกันหรือเปล่าที่ผลมันออกมาแบบนี้

[lunarinthesky]

เข้ามาอย่างว่อง อิอิ

ขอบคุณนะค่ะที่มาเขียนต่อ จะช้าจะนานยังไงก็รอค่า

ปล.แล้ว(อิ)พี่เฟคหายหัวไปไหนอ่ะ ไม่มาง้อเมีย

[natty _lovelove]

  ไอ้พี่เฟค 

[naiin]

ระวังจะทำให้คนที่หวังให้ช่วยพยุงล้มเสียหลักไปอีกคนแล้วกัน     

[bombae]

 Yes ! กลับมาแล้ว เย้ๆ +1 ต้อนรับการกลับมาครับ

[ordkrub]

ต้อนรับการกลับมาต่อครับ

[mumu2pm]

[fuku]

ปล่อยให้อิพี่เฟค ให้เน่าหนอนไชไปเหอะ -*-
คำแก้ตัวก็ใช้อะไรไม่ได้หรอก
เหตุผลก็ไม่มี

สถานะ (-___-# ) เหวี่ยงแทนน้องบีม
ปล.อ่านแล้วจะอินไปไหนหนอเรา

[mayuree]

ดีใจมากที่มาต่อ เพราะจบแบบนั้นมันเฟลจริงๆ

และดีใจที่สุดที่น้องบีมจิตแข็งสมเป็นลูกทหาร
ถ้าได้..ต้องได้ทั้งหมด..มาเป็นเศษเป็นเสี้ยวก็ทิ้งซะ!
เลิศค่ะ

[NUTTYZERO]

กลับมาต่อแล้ว เย้ๆๆๆๆ

รอติดตามอย่างใกล้ชิด

[zazoi]

ดีใจที่กลับมาเขียนเื่รื่องนี้ต่อนะคะ   

ปล. รออ่านเืรื่องบีมต่อ ขอให้เจอคนดีๆสักทีนะคะ  และยังรออ่านคู่กันย์และขิงด้วยนะคะ ^^

[kenshinkenchu]

สนุกจัง ดีจังที่มาต่อคราวก่อนจบแบบช๊อคจริงด้วย

[Pa'veaw]

 

[nubuggy]

ชอบมากเลยครับ  ขอแบบนี้ บ่อยๆ
 
สมน้ำหน้า   ไอ้เฟค จอมลวงโลก

ทำดีมากน้องบีม ปล่อยให้ อีเฟค ตอแหล  นอนเน่าให้หนอนเจาะ กกเมียเด็กของมันที่เชียงใหม่โน่นเลย

ผู้ชายไม่ได้มีแค่มันคนเดียวในโลก   นิ มีดีอีกตั้งหลายคน หาดีกว่ามัน 10 เท่ายังได้เลย  แคร์อะไร

ถ้าอยากกลับมาคืนดีกันจริงนะ  สู้กลับมากิีก กะ หนูขิง ไม่ดีกว่าเหรอ   รายนั้น ดูดีกว่าเป็นไหนๆ ถึงจะแปลกๆ บ้าง แต่ อย่างน้อยๆ ก็ไม่เคย ตอแหล ลวงโลก เหมือน อีเฟค  ชิมะ ชิมะ

[matame]

อ่า หาใหม่ดีกว่าเน๊อะ

[TanyaPuech]

   บีมเยี่ยม ปล่อยไอเชี่ยเฟคไปเถอะ

สู้ๆนะ  เริ่มใหม่กับคนดีดีดีกว่า

[lovely2min]

เพอ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่ะจ้า
ช้าไปหน่อยเนอะ
เขาพิมพ์จนจะจบเรื่องอยู่แล้ว
ตอนเเรกที่อ่านชอบอิเฟคมากแต่ตอนนี้อยากจะสาปส่งมันไปตายซะเถอะ

แล้วตกลง ว่า พี่หมวดก้องเป็นพระเอกเหรอเนี่ย หึหึ
ก็ดีนะ ดูใสๆดี

คู่ขิงกับกันต์ก็น่ารักดีเนอะ

ชอบมากๆเลยจ๊ะเรื่องนี้
มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ

[kitty]

 :angry2:เฟคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค

[anukul]

มาต่ออีกนะครับ