****************************************************
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 เรื่องนี้เกิดบนโต๊ะทานข้าวครับ.......................การรวมตัวอีกครั้ง ของ
สาวโสดหลากหลายอาชีพ
ดำบ้าง ผอมบ้าง อ้วนบ้าง
และ
เหล่า หนุ่มเกย์ ที่ไม่ว่าจะ หล่อ หรือไม่หล่อ
ก็หนี บ่วงแห่งการเป็นโสด ไปไม่ได้
ไอ่ที่ปกติ ก็แต่งงานแต่งการกันไปจะหมดแล้ว
เหลือแต่พวกเรา
กลุ่มของเรา คงจะต้องคบกัน จนตายกันไปข้างนึงแน่นอน
เฮ่อ..............................................
สามสิบแล้วววววววววว.................................................เ....ร จิงๆๆ
เรื่องนี้ ผมฟิคมาจากเรื่องจริง ของเพื่อนในกลุ่ม ที่ครั้งนึง เค้าเคยมีแฟน จากการเล่นแวปบอร์ด
เรื่องของตัวเอง ต้องเก็บไว้บ้าง เดี๋ยวมันจาหมดไส้ หมดพุงซะก่อน
ถึงคราวคุณ ป้องจะขายเพื่อน เสียแล้วววววววววว
ถึงแม้มันจะผ่านมานานแล้ว แต่ก็ยังอยู่ในใจของเพื่อนผมคนนี้เสมอ
และที่แน่นอน.................ผมขำมัน จนแทบจะต้องส่งโรงบาล
ค่ำวันนั้น โต๊ะ ของพวกเรา ก็ เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะของคนแก่..............ที่เป็นโสด อีกครั้ง
...................................................................
................................................
.......................
....
ป.ล ชื่อในเรื่อง ตลอดจนสถานที่ ผมปรับเปลื่ยนไปบ้าง ถ้าเผอิญ ไปตรงกับ ใคร ก็ ขออภัย นะครับ และอีกอย่าง ระหว่าโพสผมขอ อาจจะไม่ตอบรีพลาย นะคับ อยากให้ดพสจบเร็ว และ ผม ก็ขี้อายด้วย
ชอบเล่นเวปบอร์ดปะ!!!
ไม่ต้องมองครายยยย คุณนั่นแหละ
ผมอะชอบ สุดๆๆ
แล้วเคยเจอกระทู้แบบนี้มะ
ความพยายามมมมมมม
ผมเคยได้ยินได้ฟัง มาตั้งแต่ยัง เป็นเบบี้ ตัวน้อยว่า ความพยามยาม อยู่นี่ไหน ความสำเหร็จ ก็ อยู่ที่นั่น ผมไม่เชื่อ
ตอนเด็กๆๆ ผมแมร่ง อยากเป็น ยอดมนุษย์ เรนเจอร์ พิทักษ์ปฐพีมากก คิดค้นวิธี ร้อยแปด พันประการจนสรุปได้ว่า ถ้าเราเปลี่ยนขั้ว กระแสไฟฟ้า ในร่างการของเรา เราอาจจะเปลี่ยนแปลง จากเด็กน้อยต้อยตีวิต ธรรมดา กลายเป็นยอดมนุษย์ได้(มั้ง)
ฉะนั้นในวัยเด็ก คนแถวๆๆบ้านก็จาเห็น เด็กบ้า คนนึงที่วันๆๆ ไม่ทำอะไร นอกจาก คอยที่จะหยิบ ขดลวด เข็มหมุด กิ๊บหนีบผม ไปคอยจิ้ม ปล๊กไฟที่บ้าน หรือในบาง ครั้งช่วงก่อนฝนตก ก็จาเห็นเด็กสติเพี้ยนบางคน ปีนหลังคาบ้านขึ้นไปจับเสา ทีวี รอให้ฟ้าผ่า ลงมา
หลายครั้งที่โดนหนัก นอกจากมันยังม่ายเป็นซักทีแล้ว ผมยังจะชักตาตั้ง เอาซะด้วย แม่พาไปหาหมอ หมอ บอกว่า ถ้าปฎิบัติการเปลื่ยนสภาพอีกครั้ง เอ็งตายแน่ ผมเลยหยุด
กรู อยากเป็นยอดมนุษย์ เรนเจอร์ ม่ายยด้ายอยากเป็นผี ว่อยยยย
ความพยายาม ก็ ยังอยู่ที่เดิม ความสำเหร็จ ก็ม่ายรู้ ไปติดอยู่ไฟแดงไหน แต่ที่แน่ๆๆ ถ้ากรูพยายามต่อ ต้อง ม่องเท่ง แน่นอน
ฉะนั้นผมจึงคิดว่า การวัดค่าของความพยายาม เป็น ความสำเหร็จนั้น บางที มันก็ เป็นแค่เรื่อง อุปโลก เพราะแค่การที่เรามี ความพยายามนั้น เราก็ได้ความสุขแล้ว
จิง จิ๊งงงงงง
ปลาปิรันย่า บ้าเลือดดดดด
ยังครับ ยังไม่พอ มีอีก................................