หัวข้อ: ปาท่องโก๋...เด็กใส่แว่น...กับร้านกาแฟ

[ย้งยี้]

จุ๊บน้องเอก

[DeShiWa]

อ่าครับเข้าใจละเป็นแบบนี้นี่เอง

ก็เห็นใจว่านนะครับ เมื่อก่อนอะ

คงเจ็บปวดน่าดู

แต่ก็ทำให้ได้รู้ว่า ว่านก็รักเบนซ์เหมือนกัน

และนานแล้วด้วย แต่พระเอกของเราอะดิ

เพิ่งมารู้ตัว อิอิ แต่ก็ยังไม่เข้าใจที่ว่านพูดอยู่ดิ

แล้วจะทำไงให้เบนซ์มันเข้าใจที่ว่านพูดนะ อิอิ

[iGiG]

เกาะขอบจอรอตอนต่อปาย   

[astral]

อารมณ์แอบรักเพื่อนสนิทฝ่ายเดียวคงทรมาน ยิ่งมาโดนทิ้งอีก ยิ่งเน่าตายไปเลย นายเบนซ์รีบรู้สึกตัวเร็วๆหน่อยสิฟะ 

[panang]

ชอบๆๆ

มาต่อเร็วๆนะ

[wutwit]

มารอเบ็นซ์จอมหื่นด้วยอีกคน ....

 

[ank_ang]

[Story]ปาท่องโก๋...เด็กแว่น....กับร้านกาแฟ

By......เอกน้อย

ตอนที่ 5  วิชาเลือกเสรี(1)


-------------------------------------------------------------------------


"โห อาจารย์อ่ะ ทำไมมันมากมายขนาดนี้ แล้วจะเสร็จมั้ยครับวันนี้"

"เถอะน่า เดี๋ยวพักเที่ยงครูเลี้ยงข้าว อยู่ช่วยครูก่อนนะ"

 
"โหอาจารย์ พักเที่ยงผมไม่ว่างนี่ครับ"

"จะไปไหนล่ะ"

 
"โถ่ อาจารย์ เบนซ์ก็ต้องมีฟง ...มีแฟน รอกินข้าวบ้างสิ..."

"กร๊ากก..ย่ะ...แหมๆ ใครกันย่ะ แฟนลูกศิษย์ช้านนนน ยัยสุนิสานะหรอ ไปเรียนเทคนิคแล้วนี่"

 
"โอ๊ยย..คนนั้นเลิกกันชาติกว่าแล้ว...เบนซ์มีคนใหม่แล้ว..."

"คนไหนย่ะ ชื่ออะไร ต้องผ่านมติช้านก่อนนะย่ะ "

 
"กำลังจีบอยู่ครับ...เขายังไม่ตอบรับเบนซ์เลย"

"ไหนๆใคร ชื่ออะไร บอกมาสิครูอยากรู้"

 
"..................."

"เอ้า...เงียบ ทำหน้าเจื่อนอีก ทำไมล่ะ ?"

 
"เดี๋ยวเขายอมมาเป็นแฟนเบนซ์เมื่อไหร่ เบนซ์จะบอกนะ"

"ดูทำหน้าเข้าสิ ทำเหมือนกะจะอกหัก ใครกันนะยังไม่ยอมรับรักลูกศิษย์ช้าน
หล่อออกซะขนาดนี้ นิสัยก็ดี เรียนก็เก่ง "

 
"เห้อออ...สรุปอาจารย์จะปล่อยให้เบนซ์ไปกินข้าวกับอนาคตแฟนได้หรือยังล่ะครับ"

"ย่ะ ไปก็ไป แหม...."

 
"ขอบคุณมากครับ"

 
ผมรีบออกมาจากห้องอาจารย์ชาติชาย ซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของผมเมื่อปีก่อนตอนม.ต้น
แกชื่อชาติชายก็จริง แต่แกก็ไม่ชายสมชื่อหรอก เพราะแกเป็นประเภทเบี่ยงเบนทางเพศ
 
อาจารย์ชาติชายเป็นอาจารย์หัวหน้ากลุ่มสาระการเรียนรู้วิชาภาษาไทย แกเก่งมาก
จบมาจากสถาบันอันดับ1ของประเทศทีเดียว โรงเรียนผมมีชื่อเสียงมากในการแข่งขันวิชาการ
ในหมวดภาษาไทย ก็เพราะอาจารย์ชาติชายมาเป็นหัวหน้าอาจารย์ในหมวดวิชาภาษาไทย
 
อาจารย์ชาติชาย จะมีธรรมเนียมปฏิบัติ คือเมื่อถึงชั่วโมงสอนเมื่อไหร่จะต้องมีนักเรียนเดินไปรับ
แล้วเชิญแกมาสอน รวมถึงช่วยถือพวกอุปกรณ์การเรียนการสอนด้วย นักเรียนที่ได้รับหน้าที่นี่
จะเป็นนักเรียนชายทั้งหมด แกจะเลือกคนที่หน้าตาค่อนข้างดีมาทำหน้าที่นี้
 
ผมก็เป็นคนหนึ่งใน "นักเรียนที่ถูกเลือก" ตอนแรกๆผมไม่เข้าใจแกหรอกว่าจะเรื่องมากอะไรนักหนา
จะมาสอนก็ต้องมีคนไปรับไปเชิญ สอนเสร็จก็ต้องเดินไปส่ง ช่วยถือของให้แก
 
แต่พอผมมารับหน้าที่นี้ก็ถึงเข้าใจเหตุผล เพราะว่าแกอยากจะฝึกให้นักเรียนรู้คุณค่า ของอาจารย์ผู้สอน
ให้เป็นคนใฝ่รู้ใฝ่เรียน จะต้องอ่อนน้อม แล้วรู้จักที่จะง้อเพื่อให้คนที่มีความรู้มาถ่ายทอดให้
 
พวกนักเรียนที่ถูกเลือก จะถูกสอนถึงวิธีการเข้าหาผู้ใหญ่ว่าจะต้องทำอย่างไร พูดอย่างไร
ยืนในตำแหน่งไหน เดินตามในตำแหน่งไหน สารพัดฯลฯ
 
ผมจะเรียกว่าเป็นนักเรียนคนโปรดของอาจารย์ชาติชายเลยก็ว่าได้ อาจจะเพราะเหตุผลที่ว่า
แกเป็นอาจารย์ที่ปรึกษา แล้วผมมักจะมาช่วยงาน รับงานแกนอกเหนือหน้าที่
แกเรียกใช้งานผมมมากกว่าหัวหน้าห้องซะอีก ทั้งไปซื้อของ ถ่ายเอกสาร แจ้งข่าวสารให้เพื่อนๆทราบ
 
โดยรวมแล้วอาจารย์ชาติชายจะเป็นคนตลก เฮฮา มักจะวิจารณ์ละครน้ำเน่า หรือข่าวคาวดารา
ก่อนเริ่มทำการสอน ในทุกคาบการเรียน ในการวิจารณ์แต่ละครั้งก็จะสอดแทรกข้อคิด
แกเป็นคนชอบท่องเที่ยว ชอบหาความรู้ใส่ตัว แล้วเป็นคนทันยุคทันสมัยตลอด
 
ถึงแกจะเป็นเกย์ที่ออกสาว แต่ก็วางตัวได้เหมาะสมมาก ไม่มีช่องว่างให้คนอื่นมาติเตียนได้
แกเป็นโสด แล้วเรื่องชู้สาวนี่ไม่มีแน่นอน ถึงแกจะชอบเรียกนักเรียนชายหล่อๆมาช่วยถือของก็เถอะ
 
การเรียนภาษาไทยกับแกจะเป็นชั่วโมงที่ฮาที่สุด สอนไปขำไป ผ่อนคลายมากๆ แต่ความรู้ที่ได้มาก็แน่นเอียดทีเดียว
แกเข้าใจนิสัยวัยรุ่นของพวกผม เข้ากับนักเรียนได้เป็นอย่างดี เป็นที่รักของทุกคน ไม่เป็นอาจารย์ที่นักเรียนไม่ชอบหน้า
 
ที่จริงวันนี้อาจารย์สอนวิชาภาษาไทยในชั้นม.ปลายไม่อยู่ติดราชการก็เลยฝากอาจารย์ชาติชายมาให้งาน
แต่ผมนะสิ ถูกเรียกตัวให้ไปช่วยแกตัดข่าวแปะข่าว ที่ห้องทำงาน ในฐานะนักเรียนคนสนิท
 
 
 
.
.
.
 
วันนี้ไอ้แว่นกับผมไม่ได้ปะทะคารมอะไรกันมากมายเหมือนเมื่อก่อน แต่มันก็ยังทำเย็นชากับผมอยู่ดี
เดินมาเรียนด้วยกันแต่ก็ไม่พูดคุยกัน พอถึงโรงเรียนต่างคนก็ต่างแยกกันไปเข้ากลุ่มกับเพื่อนๆ
มันก็อยู่ในกลุ่มเพื่อนๆเดิมที่เรียนมาด้วยกันสมัยม.ต้น ซึ่งหนึ่งในนั้นคือ ใหม่กับนุช
แล้วก็นักเรียนที่ถูกเรียกว่าเด็กเรียนอีก3-4คน 
 
ส่วนผมเพิ่งจะย้ายมาอยู่ห้องคิงส์ ยังไม่มีเพื่อนสนิทเท่าไหร่ ส่วนใหญ่จะอยู่กับเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันตอนม.ต้น
ซึ่งตอนนี้เราอยู่กันคนละห้องแล้ว จะเจอกันตอนก่อนเข้าเรียนหรือตอนพักเที่ยงเท่านั้น
 
วันนี้ผมตัดสินใจแล้วว่าจะต้องไปนั่งกินข้าวกับไอ้แว่นให้ได้ทุกวัน พอออกจากห้องทำงานของอาจารย์ชาติชาย
ผมก็ตรงดิ่งไปที่โรงอาหารทันที เพราะพวกเพื่อนๆของผมคงไปกันหมดแล้ว อ็อดหมดคาบเรียนดังมาได้15นาทีแล้ว
 
.
.
.
 
แต่พอไปถึงโรงอาหาร ผมก็ต้องหงุดหงิด เพราะอะไรนะหรอ ก็ไอ้แว่นนะสิ นั่งกินข้าวกับพวงบุพผา
อยู่กัน2คนที่โต๊ะแถวๆมุมไกลๆในโรงอาหาร ผมอารมณ์เสียสุดๆ ไอ้แว่นมันไม่กลัวบรรดากิ๊กของเธอ
มารุมอัดเท้าให้กินแทนข้าวหรือไง ไปจู๋จี๋กันสองต่อสองในที่โอ่โถงแบบนี้
 

 
เห้ออออ....หมดอารมณ์เลย จะกินข้าวอร่อยมั้ยละทีนี้
 

"เบนซ์.....เบนซ์มานี่ มานั่งกินข้าวกับพวกเรามั้ย"
 

ใหม่โบกมือโบกไม้ ตะโกนเรียกผมให้ไปนั่งด้วยคงเห็นผมซื้อข้าวอยู่ร้านใกล้ๆโต๊ะที่พวกเธอนั่งพอดีมั้ง
ที่จริงผมตั้งใจจะนั่งกับไอ้แว่น แต่มันไปจู๋จี๋กับพวงบุพผา ก็เลยว่าจะไปนั่งกับไอ้กวางแล้วก็เพื่อนๆเก่า
แต่ไอ้พวกนั้นอยู่ไหนก็ไม่รู้ไม่มีอารมณ์เดินหา ก็เลยนั่งกับพวกยัยใหม่นี่แหละ
 

"กับข้าวเบนซ์น่ากินจังเลย เบนซ์ชอบกินไข่เจียวหรอ"
 

ใหม่ถามผมเพราะในจานผมเป็นไข่เจียวกับแกงส้มปลาทับทิม
 

"ใช่เราชอบอาหารที่ทำมาจากไข่นะ ไข่เจียว ไข่ดาว ไข่ตุ๋น อะไรก็ชอบหมด"
 
"งั้นแสดงว่ากินอะไรก็ได้ง่ายๆสินะ ไม่เรื่องมาก"
 

"ใช่ๆเราไม่ค่อยเรื่องมาก"
 
"แหมเบนซ์ ไอ้ใหม่มันก็ชอบกินไข่เหมือนกันนะ มันถึงเรียนเก่งไง มันชอบกิน "ไข่กับเจี๊ยว"นะ 555+"
 

ยัยอุ้ย สาวที่ออกทอมออกอาการแขวะอย่างสนุกสนาน
 

"นี่ยัยอุ้ย เดี๋ยวชั้นก็เอาส้อมจิ้มเข้าให้หรอกย่ะ พูดอะไรมานะ เดี๋ยวเถอะ"
 

555+ผมก็เพิ่งรู้เหมือนกันนะ ในกลุ่มเด็กเรียนเก่งเขาก็มีอารมณ์ขันเฮฮาแบบนี้เหมือนกัน
พวกเรากินข้าวไปคุยไป ในกลุ่มมีผู้ชาย3คนรวมผมด้วย ถ้าลองเทียบความหล่อก็ผมอีกนั่นแหละ หล่อสุด
ผมเลยโดนสาวๆทั้งแซว ทั้งแทะโลม ยัยใหม่จะแทะผมมากเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าเพราะแอบชอบผม
หรือว่าแทะโลมธรรมดากันแน่นะ......
 

ผมแอบมองไอ้แว่นเป็นระยะๆ แต่ยิ่งมองยิ่งอารมณ์เสีย ทั้งหวงทั้งหึง
เลยตัดสินใจจะไม่มองมัน แล้วก็มาสนุกสนานกับพวกเพื่อนใหม่ผม พอที่จะลืมไอ้แว่นไปได้ชั่วคราว
 
 
 
++++++++++++++++++++++++++++
 
 

"อร่อยมั้ยแว่น แหมไปนั่งกินจู๋จี๋2คน"
 

ในที่สุดผมก็ตบะแตกเดินไปสกัดมันหน้าโรงอาหาร แล้วก็ลากไอ้แว่นมาคุยในที่ที่ห่างจากผู้คน
 

"อื้อ...อร่อยดิล่ะ กินกับแฟนจะไม่อร่อยได้ไง"
 

จี๊ดดดดดดดดดด...คำว่าแฟนมันแทงใจผมจี๊ดเลย หน้าอกร้อนผ่าว อารมณ์พุ่งพล่านยังกับน้ำเดือด
 

"หึ....มึงนะมึงไอ้แว่น...ไม่คิดถึงใจกูมังเลยนะ"
 
"อ้าว ...แล้วทำไมต้องคิด กูกับมึงเป็นอะไรกันหรอ"
 

"........................"
 

โอ๊ยยย จุก...........เป็นอะไรกันหรอ เป็นอะไรล่ะ ........คำนี้....มัน....
จะบอกมันไปอย่างไงล่ะ ผมกับมันเป็นอะไรกัน สมองผมแทบจะไร้ค่า
เพราะคิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ เหมือนคนที่มีแต่ร่างกาย
 
 
 
ไอ้แว่นพูดจบก็ดิ้นหลุดแล้วก็เดินจากไปปล่อยให้ผมน้ำตาแทบตกในอยู่ตรงนั้น
 
 
เสียใจมาก......
 
เจ็บมาก......มันชอกช้ำซะเหลือเกินเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ออกมาจากคนที่เราไปหลงรัก เผลอรักไปหมดใจ
 


++++++++++++++++++++++++++++++++

 
เมื่อคืนผมก็ไม่ได้นอน ไม่ได้พักผ่อน ยิ่งตอนกลางวันสุขภาพใจผมเสียมาก มันส่งผลถึงสุขภาพกาย
ผมรู้สึกอ่อนเพลีย อ่อนล้ามาซะเฉยๆ ปวดหัวมึนหัวมาก จนต้องลากสังขารมานอนพักที่ห้องพยาบาล
ผมขออาจารย์นอนตลอดชั่วโมงเรียนคาบบ่าย ซึ่งวันนี้เป็นวันแรกด้วยสิที่จะต้องเรียนวิชาเลือกเสรี
ผมเลือกเรียนวิทยาศาสตร์2ตามไอ้แว่น โดยที่มันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมจะต้องเรียนกับมัน
 

ตลอดการนอนพักผ่อน ผมแอบหวังนิดๆว่าไอ้แว่นจะมาดูผมบ้างไหม แต่ก็ไร้วี่แวว
แล้วผมก็หลับไปตื่นมาอีกทีก็เพราะอาจารย์ประจำห้องมาปลุก



"ลุกไหวไหมสุเมธาวิน ดีขึ้นหรือยัง จะให้ครูโทรตามผู้ปกครองมารับหรือปล่าว"

"ดีขึ้นมากแล้วครับ ไมได้เป็นอะไรมากหรอกครับ แค่เมื่อคืนไม่ได้นอนครับ"


"แล้วทำอะไรอยู่ไม่ผักผ่อน "

"ครับ.........."


ไม่รู้ว่าจะตอบแบบไหนว่าทำไมไม่ได้นอน


ผมลุกขึ้นมากินน้ำ เข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตา ตอนนี้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะ หลังจากตื่นขึ้นมาสมองก็แจ่มใส

จากนั้นก็เดินกลับบ้าน ผ่านหน้าประตูโรงเรียนก็พบใหม่กับนุชนั่งรอรถประจำอยู่ ใหม่เรียกผมไปคุยซักไซ้ว่า

เมื่อตอนบ่ายหายไปไหนมา ตามประสาคนเป็นหัวหน้าห้อง แต่ผมบอกไปว่าไม่สบายไปนอนห้องพยาบาลมา

ดูใหม่จะเป็นห่วงผมเป็นพิเศษเอามือมาเตะหน้าผาก ถามโน่นถามนี่ ผมอยากให้ไอ้แว่นมาทำแบบนี้กับผมมั่งจัง





+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





ถึงจะนอนไปแล้วเมื่อบ่ายๆ แต่หัวใจผมยังอ่อนเพลียอยู่เลย อ่อนเพลียเพราะคิดถึงไอ้แว่น

ยิ่งได้รู้จากปากใหม่ว่าหลังเลิกเรียน ไอ้แว่นพาพวงบุพผาไปหาอะไรกินกันแถวๆร้านขนมข้างโรงเรียน

ซึ่งเป็นแหล่งรวมคู่รักไปนั่งกุ๊กกิ๊กกันหลังเลิกเรียน ใจผมยิ่งอ่อนล้ามากขึ้น เกือบหมดแรงเดินกลับบ้าน

หัวใจแทบแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มันอึดอัดจนสุดที่จะบรรยายว่าผมรู้สึกแย่ขนาดไหน พอกลับมาถึงบ้าน

ก็ไม่หิว ไม่เข้าครัวไปหาอะไรกินเหมือนทุกวัน เดินขึ้นห้องไปเลย จากนั้นก็หลับๆไปซะมันจะได้หมดความรู้สึก

คลายเศร้าได้บ้าง กว่าจะตื่นก็3ทุ่ม ผมหิวมาก เลยลงไปหาข้าวกินข้างล่าง



"เบนซ์ไม่สบายหรอลูก"

แม่ผมถาม


"ไม่เป็นอะไรครับแม่ แค่เพลียๆ เมื่อคืนไม่ได้นอนทำงานดึกไปหน่อย
วันนี้ไปโรงเรียนเลยอ่อนเพลียต้องนอนห้องพยาบาล"

"งั้นพรุ่งนี้เบนซ์ไม่ต้องตื่นมาช่วยแม่ส่งปาท่องโก๋นะ นอนพักผ่อนให้เต็มที่"


"ครับแม่"


ผมเดินเข้าห้องครัวไปตักข้าวมานั่งกินที่โต๊ะหน้าโทรทัศน์


"เบนซ์เมื่อค่ำๆว่านมาหาด้วย"

"อ้าว จริงหรอครับแม่ แล้วทำไมไม่เรียกเบนซ์ล่ะ"


"ไม่รู้สิ เห็นว่านขึ้นไปบนห้องเบนซ์ ลงกลับมาบอกว่าเบนซ์นอนหลับ เหมือนจะป่วย
แม่ขึ้นไปปลุกเบนซ์ก็ไม่ตื่น แต่จับตัวดูก็ไม่ได้ร้อนอะไร ก็เลยปล่อยให้เบนซ์นอนต่อ

แต่พอกินข้าวเสร็จแล้วหายากินกันไว้ก่อนก็ดีนะลูก"


"ครับแม่"



ไอ้แว่นมาหาผมด้วยหรอ ได้รู้แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว ทำไมมันไม่ปลุกผมนะ
ผมอยากอยู่กับมันมากกว่านอนหลับซะอีก

กินข้าวเสร็จก็ขึ้นไปอาบน้ำนอนต่อแต่พอมาทาแป้งหน้ากระจกก็พบแผ่นกระดาษโน๊ต
ลายมือที่ผมรู้ๆได้ทันทีเลยว่าเป็นของใคร



เมื่อบ่ายทำไมไม่มาเรียน แล้วเป็นอะไร
ไม่สบายหรอ ตายเมื่อไหร่ก็มาเข้าฝันบอกด้วยนะ

                              ว่าน




ถึงถ้อยคำจะไม่สวยหรู จะออกแนวกวนๆแต่ผมก็ดีใจที่เห็น ดีใจที่ไอ้แว่นมันมาหา
แต่คืนนี้สิ ผมต้องนอนคนเดียว นอนกอดหมอนข้างนุ่มๆที่ไร้จิตวิญญาณอีกแล้ว







+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++





------------------------------------





----------------------------------------------*------------------------------------------

[dawa_11]

ตามเอกมาติดๆ

[pongsj]

ทิฐิกันจังงงงงงงงงงงงง

[wutwit]

อยากอ่านอีกอะน้องเอก..

คิคิ ได้คืบจะเอาศอก..

แต่ก็ขอบใจนะค้าบบบ..

จะรอต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ..

[IO]

มานอนรออีกแว้วครับ

 

[anna_007]

 

สู่เค้านู๋เบนซ์

ความพยายามอยู่ที่ไหน ความพยายามก็อยู่ที่นั้น

  เอาน่าแป่เอี่ยน่า ความหมายก็คือๆกันแหละ

รอจีะ

[สาวตัวกลม]

กรี๊ดดดดดดดดดดด แว่นเริ่มใจอ่อนแล้ววววววววววววว

[ronger]

เชียร์เบนซ์ สู้ๆ พยายามเข้าเด๋วน้องแว่นก็ใจอ่อนเองแหละ

[sasy_mean]

อ๊ายยยยย    น่าร๊ากกกกกกกกกกกกก สุด


ไม่น่าเชื่อแค่คำพูดสั้นๆ ที่ไม่ได้หวานอะไร จะแทงใจคนอ่านได้ขนาดนี้




ตอนดึกจะเข้ามารอพี่อัพนะค้า 

[birdy]

อ่านหมดแร้วววว..... มาต่อเร็ววววว.....นะ   จะรอออออ....อ

เริ่มมีแววนักเขียนหญ่าย แล้วนะเนี่ย มีอะไรแฝงให้คิด อยู่ในเรื่องราว

จบตอนไว้ ให้คอยติดตาม เอ...หรือ แกล้งคนอ่านให้ลงแดงกันแน่

ถ้าคืนนี้ไม่มา up ขอให้.....อะไรดี...ติดไว้ก่อนล่ะกัน 

[man_krub]

อ่ะนะ
ทำเค้าไว้เยอะ (ที่จริงไม่ได้ทำ แค่เบนซ์ไม่รู้อ่ะเนอะ)
คงต้องง้อนานนิดนึง
สู้ๆ

[DeShiWa]

 

อ่าครับ เอาใจช่วยเบนซ์ นะคับ

อีกหน่อยก็ดีกันเองละครับ

ว่านใจอ่อนลงบ้างแล้วนิ

แต่ว่านอะ แค้นแรงนะครับนั่น

ซึ่งหมายถึงหึงรุนแรงด้วย อิอิ

[christiyaturnm]

เกาะขอบจอรอตอนต่อปาย   

ระหว่างเกาะจอรอ

ก้อโดนป๋มซิวไปซะ

+1 นะงับ

[sin_no]

  เหอๆๆๆ


 

[อาจารย์..สีฟ้า]

เข้ามาอ่านแทนพี่สีฟ้า...
อยากบอกว่า อ่านตอนนี้แล้วบีบหัวใจเหมือนกันนะ..สงสารแบนซ์

เป็นกำลังใจให้ด้วยคนคับ

ลักยิ้ม...

[astral]

ใจอ่อนนิดๆแล้ว 

[G-NaF]

เบนซ์สู้ๆๆๆๆๆๆ

ว่านค๊าบบบบ

ว่านก้อใจอ่อนให้เบนซ์บ้างน๊า

[akekub]

เบนซ์อดทนหน่อยน้อง  แค่ร่วมเตียงมันก็งี้แหละ  ต้องร่วมตัวทำให้ลึก ๆ ซึ้ง ๆ กว่านี้ถึงจะยอมโดยดี  อีกนิดส์ครับ

[sirote105]

หุหุหุ กลับจากฝึกงานมานั่งอ่านนิยายของคุณเอกแล้ว หายเหนื่อยเลย อิอิอิ นายแว่นเริ่มใจอ่อนลงละเนี่ย เมื่อไรจะดีกันนะ แล้วนายแว่นจีบสาวเพื่ออะไรอะ งงงงงงงงงง แต่ก็จะติดตามต่อไปครับผมคุณเอก วันนี้ขออีกสักตอนนะกร้าบ

[meawkung02]

แหะๆ หายไป อาทิตย์นึง...^^


ตามอ่านทันแย้วค้าบบ...อิอิ


แว่นเริ่มใจอ่อนกับเบนซ์แล้วดีจังคับ...^^

[meeza31]

สงสารพระเอกจัง เป็นผมชกหน้าแว่นไปแล้ว อิอิ

[Turn_righT]

กำแพงที่ทำลายลงได้ยาก... 

[krappom]

เบนซ์สู้ๆ

ต้องสู้จึงจะชนะ 

[น้ำค้าง]

ว่านใจแข็งจริงๆ สงสารเบ๊นซ์จัง