ตอนที่ 12
ไหของรักของข้า
ไหทำจากดินเหนียวแกะสลักลายไทยอ่อนช้อยถูกนำมาตั้งเอาไว้หน้าประตูหอนอน
ผู้ที่เดินนำบ่าวทั้งคู่ถลาเข้าไปหยิบไหขึ้นมากอดเอาไว้ ราวกับมันเป็นของรักของหวง
“ไหของข้า ของรักของข้า”
วันพุธพลันคิดไปถึงตัวละครตัวหนึ่งจากภาพยนตร์มหากาพย์ฟอร์มยักษ์ที่เขาชื่นชอบ
เขาแนบแก้มลงไปที่เนื้อไหเย็บเฉียบ พลางหลับตาพริ้ม
“ของรักของข้า”เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง
เมื่อจินตนาการถึงใบหน้างามของแม่หญิงพุดซ้อนค่อยๆแปรเปลี่ยนไปเป็นใบหน้าของกอลลัมนุ่งห่มสไบสีสันสดใส
“แม่หญิงเจ้าขา”บ่าวทั้งสองนั่งลงด้านข้าง
ถึงจะเริ่มคุ้นชินกับความวิปลาสของผู้เป็นนาย แต่ก็ยังอดประหลาดใจในถ้อยคำและท่าทีที่นายสาวแสดงออกมาไม่ได้
“พี่แกลบ พี่น้อย ขอบใจมากนะจ๊ะที่อุตสาห์ไปหาไหมาให้ฉันจนได้”
“บ่าวมิรู้ความดอกเจ้าค่ะ”อีแกลบปฏิเสธ
“บ่าวเยี่ยงกันเจ้าค่ะ”อีน้อยรีบพูดตาม
“อ้าว แล้วกัน แล้วไหมันจากไหนล่ะพี่”คราวนี้ผู้ที่กอดไหเอาไว้วางมันลงในทันที
“หรือว่ามันจะลอยมาเอง”ดวงตากลมใสจ้องอีน้อยกับอีแกลบเขม็ง
“ไหลอยได้ดอกฤาแม่หญิง”
“ก็ไหผีสิงไงพี่”คราวนี้พยายามกรอกลูกตาไปมาพร้อมพูดเสียงยานคาง
“ไหผีหรือเจ้าคะ”สองบ่าวขยับร่างห่างออกไป ความกลัวเอ่อล้นทะลักเข้ามา
“ข้าจะเอาเจ้าสองคนมาอยู่ในไหกับข้า”วันพุธยื่นไหใบนั้นเข้าไปใกล้อีน้อย อีแกลบ
อีบ่าวทั้งสองหวีดเสียงขึ้นมาด้วยความกลัว แล้วจึงวิ่งไปรอบพาลัยหน้าหอนอน
โดยมีร่างระหงของแม่หญิงพุดซ้อนถือไหวิ่งตาม
ช่างเป็นภาพที่แสนจะโกลาหลยิ่งนัก
ผู้ที่ยืนแอบสังเกตการณ์อยู่ คลี่ยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตบนใบหน้าสีแทนฉายแววเอ็นดูออกมาชัดเจน
หมื่นเทิดรู้สึกยินดียิ่งนัก แม่หญิงวิปลาสผู้นั้นชื่นชอบไหที่เขาแอบจัดหามาตั้งเอาไว้ให้
เขาอยากจะบอกนางเหลือเกิน เขาคือเจ้าของใบนั้น หากแต่ถ้าทำอันใดชัดเจนเกินไป
มันคงจะไม่สมควรนัก เพราะถึงอย่างไรนางก็ได้ชื่อว่าเป็นคู่หมายของขุนเพลิง ผู้เป็นพี่ชายของเขา
แม่หญิงจำแลงนั่งอยู่บนเตียงตั่งบริเวณหน้าโรงครัว ข้างกายของแม่หญิงพุดซ้อนคือวัตถุดิบในการทำอาหารประจำชาติ
ที่ซึ่งเป็นอาหารที่วันพุธโปรดปานมากที่สุดในปฐพีนี้ อาหารง่ายๆที่ประกอบไปด้วยปลา เกลือ และข้าวสารคั่วโขลกแหลก
หรือที่คนสมัยใหม่ เรียกข้าวคั่ว นั่นแหละ
อีบัวชะเง้อคอมองผ่านกลุ่มพวกบ่าวที่มาออกันเต็ม รายล้อมอยู่รอบเตียงตั่งที่ซึ่งมีหญิงงามกำลังทำทีชมดชม้อย
จับโน่นทีจับนั่นที ริมฝีปากบางก็สาธยายความให้พวกบ่าวที่เฝ้าชมได้หัวเราะครื้นเครงกันเป็นระยะ
หญิงสาวผู้ที่หัวใจมีเพียงความริษยายิ้มเย้ยหยัน หล่อนจะต้องนำความนี้ไปแจ้งแก่คุณหญิงพร้อม
การที่แม่หญิงพุดซ้อนลงมาเล่นหัวกับพวกบ่าวทั้งชายหญิงเยี่ยงนี้ มันช่างเป็นการมิบังควรยิ่งนัก
ครานี้เถิดหนาคุณหญิงพร้อมจะต้องลงหวายแม่หญิงพุดซ้อน
แค่เพียงภาพความนึกคิด อีบัวก็อิ่มเอมในหัวใจขึ้นมาจนล้นพ้น
“ไม่ได้นะจ๊ะ ทำแบบนั้นเดี๋ยวปลาช้ำหมด ปลาช้ำไม่เหมือนคนช้ำนะคะ
เพราะคนช้ำเดี๋ยวพอมี*หลัวใหม่ก็หายช้ำ แต่ปลาช้ำเน่าลูกเดียวรู้ไหมจ๊ะ พี่แกลบ พี่น้อย”
วันพุธอธิบาย พร้อมดึงปลาแล้วลงมือขอดเกล็ดและควักเครื่องในไส้ควักขี้ออก
เพื่อเป็นตัวอย่างให้บ่าวคู่ใจได้เห็นขั้นตอนการทำที่ถูกต้อง
“มันต้องแบบนี้ ทำได้ไหม ถ้าทำได้และเข้าแล้วก็ Go ลงมือได้เลย”
“โกเจ้าคะ”อีน้อยยิ้มกว้าง อีแกลบหัวเราะคิกอย่างถูกอกถูกใจ
วันพุธง่วนอยู่กับงานตรงหน้าจนไม่ทันได้สังเกตกลุ่มบ่าวที่แหวกกันออกเป็นทางยาว ราวกับทะเลแหวกของโมเสด
“แม่พุดซ้อนนั่นออเจ้ากำลังทำอันใดฤา”เสียงทรงอำนาจของคุณหญิงพร้อมกล่าวขึ้น
ดวงหน้างามเงยขึ้นไปจับจ้อง
ตายแล้ว อีพุด งานเข้ามึงอีกแล้วไหม
ชายหนุ่มแสยะยิ้มเก้อเขินเพราะสมองเกิดแบงค์ขึ้นมา
“คุณหญิงถามมิได้ยินดอกฤา”อีบัวแทรกเสียง เมื่อคุณหญิงพร้อมจ้องมองหล่อนจึงถอยร่างหลบไป
“คุณป้าไม่รู้จักปลาร้าหรือเจ้าคะ”
“กิริยาทราม ข้าเป็นผู้ใหญ่ออเจ้าจักย้อนคำข้าได้ฤา”ผู้พูดดูจริงจังจนวันพุธหน้าเสีย
“ขอโทษค่ะคุณป้า ข้าแค่จะบอกคุณป้าว่า ข้ากำลังทำปลาร้า”
“ทำปลาร้า”ผู้สูงวัยทวนคำ
“คืออันใด”กล่าวจบก็นั่งลงที่เตียงตั่งใกล้แม่หญิงพุดซ้อน ช้อนสายตามองมาด้วยความสนใจ
คุณป้าไม่รู้จักปลาร้า แล้วปลาร้ามันเกิดขึ้นครั้งแรกสมัยไหนหว่าไอ้พุด วันพุธถามตัวเอง
“ปลาร้าก็คือการเอาปลามาหมักกับเกลือและข้าวคั่วแล้วเก็บไว้รับประทาน คุณป้ารู้ไหมเจ้าคะว่าเมนูส้มตำปลาร้าแซ่บเวอร์
เรียกได้ว่าเป็นอาหารประจำชาติถึงขั้นเป็นเมนูโกอินเตอร์เลยนะเจ้าคะ”
“พูดจาหารู้ความไม่”ผู้ฟังอ่อนใจ
“เอาปลาที่ควักไส้ที่ล้างสะอาดแล้ว เคล้ากับเกลือและข้าวคั่วแล้วยัดลงไปในไหแบบนี้นะเจ้าคะ”
วันพุธอธิบายต่อ โดยที่ไม่ได้สนใจว่าผู้ฟังจะเข้าใจไหม
“ดองปลาดอกฤา”คุณหญิงพร้อมเริ่มจะเข้าใจ
“จะเรียกว่าปลาดองก็คงไม่ผิดเจ้าคะ”ดวงหน้ารียาวของแม่หญิงพุดซ้อนคลี่ยิ้มกว้าง
“ให้ข้าลองชิมได้หรือไม่เล่า”ผู้อาวุโสรู้สึกเอ็นดูขึ้นมา ด้วยเห็นการแสดงออกที่เต็มไปด้วยความพยายาม
“ต้องรออีกหนึ่งปี ถึงจะกินได้ค่ะคุณป้า”วันพุธในร่างงามร้องห้ามเสียงหลง
เมื่ออีกฝ่ายหยิบชิ้นปลาที่คลุกเคล้าแล้วหมายจะเอาเข้าปาก
“เอาเถิด ข้าจักคอย ข้าเองก็ใคร่รู้ยิ่งนัก ออเจ้าจักมีฝีมือสักเพียงไหนกัน
อีแกลบอีน้อยดูแลนายของมึงให้ดี อย่าให้ทำอันใดพิเรนท์ไปมากว่าที่เป็น”คุณหญิงลุกขึ้นแล้วเดินกลับขึ้นเรือนไป
วันพุธหายใจออกมาอย่างโล่งอก
ปลาร้าช่วยชีวิตแท้ๆ
เขาพยักหน้าให้อีบ่าวทั้งสองเอาปลาร้ายัดลงไปในไหจนเต็ม แล้วจึงทำการปิดฝาเอาไว้อย่างมิดชิด
ปลาร้าของข้าหมักได้ที่เมื่อใด ปลาร้าแม่พุดจะดังไกลทั่วทั้งอยุธยา
รับรองว่าไม่ใช่แค่คุณป้าเท่านั้นที่จะต้องมาขอร้องให้อีพุดทำปลาร้าให้กินอีกไหแล้วไหเล่า
แต่คนทั้งพระนครต้องเลื่องลือ จนอีพุดกลายเป็นตำนานไปในที่สุด
ปลาร้าแม่พุดแม่เอ้ย ไม่ว่าจะทำ ต้ม ยำ ทำ แกง ถ้าได้ใส่ปลาร้าแม่พุด รับประกันความแซ่บเวอร์ค่าคุณ
อีบัวกัดกรามแน่น เมื่อทุกอย่างไม่ได้เป็นอย่างที่หล่อนคาดหวังเอาไว้
ไม่ว่าอย่างไรหล่อนก็ไม่มีวันยอมแพ้แม่หญิงพุดซ้อนเด็ดขาด
หล่อนจะต้องทำทุกวิถีทางให้แม่หญิงพุดซ้อนถูกโบยให้จงได้
ภาษากะเทยวันละคำ
หลัว = ผัว