★ Lucky! ดีกว่านี้ไม่มีแล้ว ★ (ตอนที่ 20)
บทที่ 20 คำถาม – คำตอบ
“เฮ้ย ไอ้แชมป์ ทำไรวะ” ดีหันขวับไปทางต้นเหตุที่ต่อยแขนเขาอย่างแรง
“ต่อยแขน” แชมป์ตอบพลางยักคิ้ว ท่าทางยียวน
“พ่องงงงง” ดีหันจะไปต่อยคืน โดนแชมป์ปัดมือทิ้งอย่างไม่สนใจ
“พวกกูเรียกมึงตั้งนานละ นั่งเหม่ออยู่ได้” แชมป์พูดพลางคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“เรียกทำไม” ดียังคงงงอยู่
“เอ้า ไอ้นี่ คลาสเลิกตั้งนานแล้วปะ ไอ้สองตัวนั้นไปโรงอาหารก่อนแล้วเว้ย รีบเก็บของเลยสัด ให้ไว”
ดีมองไปรอบๆ ห้องจึงเห็นว่าโปรเจ็คเตอร์ที่ฉายอยู่หน้าห้องปิดไปแล้ว และนักศึกษาหลายคนก็กำลังเก็บของเตรียมจะออกจากห้อง เขาจึงรีบเก็บของและเดินตามแชมป์ไปอย่างรวดเร็ว เมื่อมาถึงโรงอาหารเก่งกับท็อปนั่งรอทั้งสองคนอยู่แล้วที่โต๊ะประจำ
“ไอ้ดีแม่งชักช้า นั่งเหม่อไรไม่รู้” เก่งบ่นขณะกำลังเล่นโทรศัพท์
“ไม่ต้องบ่นเลยไอ้เก่ง กูไปซื้อข้าวละ” ดีรีบหยุดเพื่อนก่อนจะลุกไปซื้ออาหารกลางวัน ไอ้เก่งมันเป็นคนขี้บ่น ถ้าให้มันได้บ่นนะ สองชั่วโมงมันยังทำได้ จับเวลากันมาแล้ว
“ไอ้เก่ง หยุดเลยมึง” ระหว่างที่กำลังทานข้าวกันอยู่นั้น ท็อปก็ผลักหัวเก่งที่นั่งอยู่ข้างกัน
“ห่าท็อป เจ็บนะเว้ย” ไอ้เก่งโวยวาย
“มึงทำเชี่ยไรละ” ดีนั่งมองสองคนอยู่เงียบๆ เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่พวกมันจะทะเลาะกันเอง กำลังคิดอยู่เลยว่าทำไมวันนี้มันเงียบกันจัง เรื่องที่ทะเลาะกันระหว่างทานข้างคงไม่พ้น...
“แครอทอร่อยนะเว้ย มีแบตาแคโรทีน” ไอ้เก่งจะชอบเอาผักเขี่ยใส่จานคนอื่น ใครนั่งข้างมันก็ซวยไป
“อร่อยดีมีประโยชน์แล้วทำไมมึงไม่แดกเองเล่า” ไอ้ท็อปตักแครอทจะคืนใส่จานให้
“เอ้า ของดีๆ ใครมีก็ต้องแบ่งปันไงมึง ไม่ต้องเอามาคืนเลย” ไอ้เก่งพูดพลางเอามือป้องปิดจานตัวเองไม่ให้ท็อปเอาแครอทคืน
“ไอ้สัด มึงไม่แดกผักก็ว่ามาเถอะ” ไอ้ท็อปเริ่มนิ่ง เมื่อขวาที่ถือช้อนใส่แครอทค้างไว้ระดับอก ดีแอบเห็นมันประสานสายตากับไอ้แชมป์ที่นั่งเงียบอยู่จนเขาแอบๆ เอามือป้องจานตัวเองบ้าง
“ไม่จริง มึงดูกูแดกไร ผัดผักรวมนะเว้ย แค่กูไม่กินแครอทเอง” ไอ้เก่งยกจานขึ้นมาให้เพื่อนๆ ดูว่ามันผักกินอะไรบ้าง ระหว่างนั้นเองไอ้แชมป์เอื้อมมือไปตักไข่ดาวที่ไอ้เก่งกินไข่ขาวหมดเหลือแต่ไข่แดงไว้กินสุดท้าย
“ไอ้แชมป์ มึงหยุดเลย ไข่แดงกะ...” ไอ้เก่งที่กำลังโวยวายเงียบเสียงลงทันใด เพราะไอ้ท็อปที่รอจังหวะอยู่นั้น เอาช้อนที่มี
แครอทยัดใส่ปากมันลงไปเต็มคำ พร้อมทั้งเอามือปิดปากเมื่อเห็นว่าไอ้เก่งทำท่าจะคายออกมา
“เคี้ยว!” ไอ้ท็อปโหดสัด
“แดกลงไปให้หมดนะมึง” ไอ้แชมป์สำทับ และนั่งหัวเราะกันสองคนเมื่อเห็นว่าไอ้เก่งสำลักหน้าดำหน้าแดง ดีหัวเราะเบาๆ ยื่นน้ำให้เพื่อนที่ตอนนี้กำลังไอจนตัวโยก
“แค็กๆ ไอ้สัด” เก่งดื่มน้ำไปค่อนขวด สูดหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะ...
“ไอ้แชมป์ มึงก็รู้ว่ากูไม่กินแครอท มึงยังบอกมันแกล้งกูอะ ยังไม่พอ มึงยังจะขโมยไข่แดงกูอีกนะ เชี่ย กูอุตสาห็จะเก็บไว้กินสุดท้าย นี่เพื่อนกันจริงป่าววะ แม่งเอ้ย ไอ้ดีมึงอีกคนนะ เห็นพวกมันแกล้งกูมึงยังจะนั่งหัวเราะอีก เดี๋ยวกูไปบอกพี่น้ำให้แกล้งมึงบ้างหรอก ส่วนมึงนะไอ้ท็อปกะ...”
ท็อปแย่งช้อนของแชมป์ที่ตักไข่แดงไป เอามาจ่อปากคนพูดมาก
“อะ เนี่ยไข่แดงของมึง ไม่มีใครกินสักหน่อย เลิกบ่นแล้วกินข้าวให้หมดเลย ไอ้ขี้บ่นเอ้ย”
“อย่ามาเปลี่ยนเรื่อง ไอ้ท็อปคิดว่าแค่นี้แล้วกูจะหายโกรธหรอ ถ้าเกิดแครอทติดคอกู กูหายใจไม่ออก ตายไปทำไงวะ เนี่ยๆ มึงเอาผักไปให้หมดเลย เอาหมูในจานมึงมาแลก เร็ว”
ท็อปวางไข่แดงลงในจานเก่งแล้วอยู่ๆ ก็ลุกพรวดขึ้น เดินดุ่มๆ ออกไปไม่พูดไม่จา ทิ้งให้ไอ้เก่งที่กำลังเขี่ยผักใส่จานท็อปชะงัก
“มันเป็นไรวะดี”
“ไม่รู้ว่ะ สงสัยมันโกรธมึงแล้วมั้ง” ดีขยับจานตัวเอง และรีบกินข้าวให้เร็วขึ้นก่อนที่ไอ้เก่งจะเปลี่ยนใจเอาผักมาใส่จานเขาแทน
“กินข้าวไปไอ้เก่ง เดี๋ยวมันก็มา” แชมป์พูดอย่างไม่สนใจ ก้มหน้ากินข้าวต่อไป เก่งตักหมูใส่จานตัวเองจนพอใจแล้วก็ลงมือทานข้าวต่อ
ปึก!
กระป๋องน้ำอัดลมสีแดงถูกวางลงตรงหน้าเก่ง ทำให้ทั้งสามคนที่กำลังนั่งทานข้าวเงยหน้าขึ้นมาทันที
“กว่าจะหาชื่อมึงได้ แดกให้หมดนะมึง”
ท็อปกลับมานั่งที่เดิม ตักข้าวกินไม่สนใจไอ้เก่งที่นั่งอ้าปากพะงาบๆ พูดไม่ออก พูดอุบอิบออกมาเบาๆ ว่า “ขอบใจ” แล้วก็นั่งเงียบไปตลอดการกินข้าว
ดีเหลือบมองข้างตัวเห็นไอ้แชมป์ยิ้มมุมปาก เขากำลังสงสัยตัวเองว่านี่อยู่กับสองสาวตัวดีจนทำให้เขาติดโรคจิ้นบ้าบออะไรมาหรือเปล่า
ทำไมไอ้สองคนฝั่งตรงข้ามเขาถึงมีออร่าแปลกๆ ว่ะ
.
.
.
เหมียวเล็กวิ่งเข้ามาอ้อนเมื่อเขาเปิดประตูบ้านเข้ามา
ซีนั่งดูโทรทัศน์อยู่เหลือบมองเขาแล้วหันไปสนใจโทรทัศน์ต่อ
เขาจึงขึ้นไปเก็บของบนห้อง สักพักซีก็มาเคาะประตู
“พี่ดี ตอนนี้ซีเก็บเงินได้เยอะละนะ” ดีพิจารณาน้องสาว ซีดูแปลกไปเหมือนกล้าๆ กลัวๆ ที่จะพูด
“อื้อ ก็ดีแล้วไง”
“เราไปเอาสร้อยของแม่คืนมาจากพี่น้ำกันไหม” ซีมองหน้าเขาอย่างหวาดๆ แม้ว่าเวลาจะผ่านไป ความรู้สึกผิดของซีที่มีต่อเรื่องนี้ก็ยังคงมีอยู่ เขาเอื้อมมือไปลูบผมยาวสลวยอย่างแผ่วเบา
“ไปสิ เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอก ไม่มีอะไรแล้วน่า ไม่ต้องคิดมาก”
ซีกอดเขาไว้แน่น พูดอู้อี้กับบ่า
“ถ้าไม่มีพี่น้ำ เราจะเป็นไงกันบ้างไม่รู้เนอะพี่ดี”
.
.
.
วันอาทิตย์บ่ายๆ สองพี่น้องซีดีจึงมาที่คอนโดของน้ำกับหวานแทนที่สองคนนี้จะไปที่บ้าน
“มาแล้ว ดีใจจัง” หวานออกมารับสองพี่น้องที่ประตูด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“โทษทีนะหวาน มาช้าไปหน่อย พอดีรอรถเมล์น่ะ” ซีพูดกับเพื่อน ขณะที่หวานเดินนำทั้งสองคนไปห้องนั่งเล่น
“โอ้ย ไม่ต้องขอโทษหรอกน่า ดีใจออกที่มาที่นี่บ้าง เราไปกวนพี่ดีกับแกตั้งเยอะแล้ว”
ไอ้ซีปากบอกขอโทษ เดินไปนั่งบนโซฟา เปิดโทรทัศน์เลือกช่องตามใจเฉย ทำอย่างกับบ้านตัวเองซะงั้น
“พี่ดีหิวไหม พี่น้ำทำกับข้าวไว้แต่เช้าก่อนออกไปข้างนอก เดี๋ยวหวานตักมาให้นะ”
หวานเดินเข้าไปในครัว ตักข้าวผัดหน้าตาน่าทานมาสองจานให้สองพี่น้อง อย่างไม่สนใจคำทัดทาน แถมยังยิ้มๆ ให้พร้อมทั้งบอกทานให้หมดเมื่อเจ้าซีโวยวาย ดีจึงได้แต่นั่งลงทานเงียบๆ ถ้าไม่บอกว่าน้ำทำเขาก็คงจะชมออกไปว่าข้าวผัดนี้อร่อยมากอยู่หรอกนะ นั่งทานกันไปสักพัก ซีนึกขึ้นได้จึงถามหวานที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ข้างกัน
“แล้วที่บอกว่าพี่น้ำออกไปข้างนอกนี่ไปไหนอะ” ดียังคงทานข้างต่อไป แค่เงี่ยหูฟังสองสาวคุยกันมากกว่าเดิม
“ไปส่งงานให้ลูกค้าอะ เพิ่งไปรับจ็อบพิเศษมาอาทิตย์ก่อน อีกเดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ ออกไปแต่เช้าแล้ว”
“มิน่า นี่คงไม่ได้บอกใช่ไหม ฮ่าๆ” ยัยซีพูดพลางหัวเราะ ...บอกอะไรวะ
“อ๋ออออ ไม่ได้บอกหรอก กะเซอร์ไพรส์ อิอิ” ...เซอร์ไพรส์อะไร ดีแอบฟังสองสาวจนหยุดทานข้าวลงดื้อๆ
“คงถูกใจน่าดูนะ เบื่ออะหวาน ดูหนังเถอะมีเรื่องใหม่บ้างป่าว” ซีเดินเอาจานเข้าไปล้างในครัว ก่อนจะเดินตามหวานเข้าไปในห้องเพื่อเลือกหนังมาดู ทิ้งให้ดีอยู่ข้างนอก เขี่ยข้าวเล่นไปมา
กริ๊ก
เสียงประตูเปิด ตามมาด้วยเสียงถอดรองเท้า
“เฮ้อ โคตรเหนื่อยเลยหวาน ลูกค้าเรื่องมากชะมัด หิวน้ำจัง ขอน้ำให้พี่หน่อยสิ” น้ำเดินเข้ามาในบ้านเหลือบเห็นทางหางตาเห็นว่ามีคนนั่งทานข้างอยู่บนโต๊ะนึกว่าเป็นน้องสาว ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำ
ดีนั่งเงียบสักพัก จึงเดินเข้าไปในครัว รินน้ำเย็นใส่แก้ว จังหวะที่หันกลับไปปิดตู้เย็นนั้นก็เจอน้ำยืนมองอยู่ใกล้ๆ
“...”
“น้ำนี่ เอามาให้พี่หรอ” สองมือขาวที่ประคองแก้วไว้สั่นน้อยๆ ...จะหลบไปไหนก็ไม่ได้
“เปล่า”
“ว้า เสียใจจัง” น้ำมองหน้าคนปากแข็ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วขึ้นมารินน้ำเอง ดีเห็นดังนั้นจึงสะกิดแขนน้ำเบาๆ
“ไม่หิวแล้ว...อะ” ดียื่นแก้วน้ำให้ น้ำยิ้มที่มุมปากแวบหนึ่ง ข้อมือขาวที่มือถือแก้วน้ำจึงถูกจับยกขึ้นมา น้ำในแก้วค่อยๆ ไหลลงปากของคนตัวสูงอย่างช้าๆ ตามจังหวะการขยับมือของเจ้าตัว
ดีขยับมือหวังจะดึงมือให้หลุดจากมือของน้ำ ก็ต้องหยุดไปปล่อยให้น้ำดื่มน้ำไปจนหมด เมื่อน้ำมองมาด้วยสายตาอ้อนๆ
“ชื่นใจ” น้ำเดินมานั่งข้างๆ ดีที่หนีออกมาจากห้องครัวมานั่งตรงโซฟาหน้าโทรทัศน์
“...” คนข้างตัวยังเงียบ
“หายเหนื่อยเลย”
“...”
“มาหานี่ แปลว่าคิดถึงพี่หรอ”
“ไม่ใช่เหอะ จะมาเอาสร้อยคืน” ดีเลิกจ้องโทรทัศน์ หันมามองหน้าคนพูดด้วย
“อ่า...งั้นสินะ” น้ำนิ่งไปสักพักแล้วพูดต่อ
“แต่ที่พี่ไปหาที่บ้าน แปลว่าคิดถึงนะ”
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนตัวผอมหน้าแดงแค่ไหน
“ไม่หยอดสักวันจะตายไหม” กว่าดีจะเลิกเขิน หันมาว่าน้ำได้ก็หลายนาทีอยู่
“ฮ่าๆ”
“อย่านอกเรื่อง มีเงินครบแล้ว มาเอาสร้อยคืน” ดีลุกขึ้นเดินกลับไปที่โต๊ะทานข้าว เปิดกระเป๋าหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่ง ส่งให้น้ำที่เดินตามมา
เจ้าของห้องอยากจะบอกดีสุดใจว่า ไม่ต้องคืนเงินก็ได้ แค่บอกว่าอยากได้สร้อยคืนเขาก็พร้อมจะเอาคืนให้ แต่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าถ้าทำอย่างนั้น อย่าว่าแต่หน้าเลย แค่ชื่อเขาดีคงไม่อยากได้ยิน
เมื่อเห็นสายตาแน่วแน่ของดีที่ยื่นเงินมาให้น้ำรีบเก็บคำพูดของตนเองลงไป รับเงินมาโดยไม่นับใดๆ ทั้งสิ้น
“มาหยิบสร้อยด้วยกันสิ”
น้ำเดินนำดีเข้าไปในห้องพระ เมื่อทั้งสองกราบพระเรียบร้อยแล้ว น้ำจึงเดินไปหยิบตลับเล็กๆ ที่วางถัดลงมาจากหิ้งพระ ส่งให้ดี
“พี่เอาสร้อยไปทำความสะอาด แล้วก็เอามาเก็บไว้ในนี้แหละ เปิดดูสิ” น้ำบอกดี
ดีเปิดตลับออกมา สร้อยยังคงเป็นสร้อยเส้นเดิมกับที่เขาเคยเห็นแม่ใส่ตอนเขาเล็กๆ แต่มันสดใส เปล่งประกาย มองดูก็รู้ว่าได้รับการดูแลอย่างดีอย่างที่บอก ผิดจากเดิมที่เขาเอามาฝากน้ำไว้ ดีค่อยๆ หยิบสร้อยออกมา พบว่ามีพระองค์เล็กๆ อยู่ด้วย ดีมองน้ำอย่างสงสัย
“หลวงพ่อฝากมาให้ พี่เลยเอาไปใส่กรอบแล้วก็เอามาใส่ให้นี่แหละ”
ดียกมือขึ้นไหว้พร้อมกับขอบคุณน้ำอย่างจริงใจ
น้ำไม่พูดอะไร เพียงแต่ยกมือขึ้นลูบไหล่เล็กเบาๆ
สองสาวกลับมายึดโซฟาหน้าโทรทัศน์แล้ว เมื่อสองหนุ่มคนเดินออกมาจากห้องพระ ซีมองพี่ชายเห็นถือตลับเล็กๆ ติดมือมาด้วยจึงลุกขึ้นไหว้ขอบคุณน้ำอีกคน
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เต็มใจช่วยเราอยู่แล้ว” น้ำตบบ่าซีเบาๆ หวานยิ้มให้ทั้งสามคนก่อนเหลือบมองนาฬิกา
“เกือบสี่โมงเย็นแล้ว วันนี้ทานข้าวด้วยกันที่นี่นะคะพี่ดี แล้วค่อยให้พี่น้ำไปส่งกลับบ้านนะซี”
“เอ่อ..พี่ว่า...” ดีกำลังจะปฏิเสธ ซีรีบชิงพูดก่อน
“ได้เลยหวาน ไม่รบกวนพี่น้ำใช่ไหมคะ”
“ไม่หรอก พี่โอเคมาก”
ไม่ไกลจากคอนโดมีตลาดนัดขนาดเล็กอยู่ ทั้งสี่คนจึงมาเดินซื้อของสดสำหรับทำอาหารเย็น หวานกับซีแยกไปเดินอย่างรู้หน้าที่ตามเคย ทิ้งให้น้ำและดีเดินตามลำพัง เดินไปสักพักอย่างไม่รู้จะซื้ออะไร เพราะสองสาวตกลงกันเองไม่ได้บอกไว้ น้ำจึงหันมาชวนคนข้างๆ คุย
“ดี”
“...” เงียบ ดีไม่เคยขานรับเวลาน้ำเรียกเลยสักครั้ง เพียงแต่เงยหน้าขึ้นมามองเวลาพูดด้วยเท่านั้น ก็ยังดีกว่าตอนแรกๆ ที่ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย
“ถ้าให้เลือกระหว่างภูเขากับทะเล ดีชอบที่ไหนมากกว่ากัน” ทั้งสองเดินไปเรื่อยๆ ท่ามกลางเสียงจอแจของตลาด
“ทำไมอะ” ดีที่ถูกหยอดบ่อย เริ่มจะจับทางได้ จึงถามออกไปก่อนเพื่อความปลอดภัย ...ของหัวใจ
“เมื่อมีคำถาม ถามให้ลองตอบ
ว่าชอบภูเขาหรือทะเล
ไม่อยากใช่ไหมถ้าใครจะตอบ
เพราะสิ่งที่ชอบรู้อยู่แก่ใจ
... ก็อยากรู้ไง บอกหน่อย” น้ำร้องเพลงแล้วอมยิ้ม รู้ทันว่าคนข้างตัวคงกลัวเขาจะหยอดแน่ๆ
“...ทะเล” ถึงจะรู้ว่าต้องโดนแกล้งให้เขินแต่ก็อดไม่ได้ที่จะตอบออกไป อยากรู้ว่าคราวนี้จะหาวิธีอะไรมาทำให้เขินได้อีก
“ทำไมชอบทะเล” น้ำไม่รู้ว่าที่ดีตอบนั้นจริงหรือเปล่า เพราะตอนนี้ทั้งคู่เดินบริเวณแผงขายอาหารทะเลพอดี คนตัวผอมคอยมองซ้ายขวาไม่หยุด ก็ของโปรดทั้งนั้นเลยเนอะ
“มันไม่มีที่บ้านไง” ถ้ายังจำกันได้ สองพี่น้องดีซีเป็นคนเหนือ เห็นภูเขากันจนเบื่อแล้วละ
“ทะเล แสนงาม ยิ่งในยาม ที่มีสายลม
แดดงามจะแต้มตามไรผม
ชอบสายลมพัดเส้นผมเธอปลิว”“เหอะ” ดีถอนหายใจออกมาอย่างแรง ..ว่าแล้วไง ว่าต้องโดนหยอดอีกแล้ว คราวนี้ร้องมาเป็นเพลงเลย
“แล้วถ้าตอบภูเขาจะร้องว่าไง” ..ไหนๆ จะร้องเพลงแล้ว ร้องทั้งเพลงเลยนะไอ้พี่น้ำจืด!
“ภูเขา แสนงาม
ยิ่งในยามที่มีฝนพรำ
ผีเสื้อดอกไม้ร่ายรำ ชอบฝนพรำทำให้ผมเธอเปียก” ไม่รู้อะไรดลใจให้ดีถามน้ำกลับไป
“แล้วชอบอะไร”
“เฮ้ย ไปไหน”
น้ำยิ้มกว้างอย่างถูกใจ แต่ไม่ตอบคำถาม เขาคว้าข้อมือขวาซีดแล้วพาเดินมาข้ามถนนไปฝั่งตรงข้าม
สวนสาธารณะขนาดย่อมเงียบสงบราวกับอยู่คนละโลกกับตลาดที่เขาเพิ่งจากมาเมื่อครู่ ต้นหูกวางยืนต้นตระหง่านให้ร่มเงา ดอกเข็มพุ่มใหญ่พราวไปด้วยดอกเล็กจิ๋วรวมกันเป็นช่อใหญ่กระจายทั่ว สนามหญ้าบ้างเขียวสดบ้างแห้งจนเหลือง ทางเดินเล็กนั้นทอดยาวขนานไปกับคลองสะอาด ทั้งคู่มาหยุดอยู่ในร่มต้นหูกวางนั่นเอง
เห็นท่าทางจะเอาเรื่องของดีแล้ว น้ำจึงจุ๊ปากให้เงียบ
“ฟังดีๆ นะ” แล้วจึงร้องเพลงต่อ
“เมื่อมีคำถามถามกันบ่อย บ่อย
ต้องคอยตอบเธอเรื่อยไป
ว่าบนภูเขาหรือทะเลไกล
ชอบที่ไหน ชอบที่มีเธอ
ที่ไหนที่มีเธอ ที่ไหนที่ฉันจะเจอเธอได้
บอกมาจะอย่างำเก็บไว้
จะได้แอบไปใกล้ ใกล้เธอ”
(ภูเขาหรือทะเล – ศุ บุญเลี้ยง)เพลงประกอบ
https://www.youtube.com/watch?v=yYZiBHJSGxoน้ำปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมพวกเขาทั้งสองไว้สักครู่ เสียงรถแล่นแว่วมาเป็นระยะ แต่เมื่อน้ำได้พูดออกมา โลกทั้งโลกของดีก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลยนอกจากเสียงทุ้มที่หนักแน่นและมั่นคง
“ที่พี่ไปหาดีบ่อยๆ ที่คอยหยอดให้เขิน ที่พูดบ่อยๆ ไม่รู้ว่าดีจะเชื่อหรือเปล่า แต่จะพูดอีกครั้ง ครั้งนี้อาจเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าดีไม่ตอบพี่คงไม่ไปรบกวนดีอีก...
“พี่ชอบดี เป็นแฟนพี่นะครับ”
To be continued...
-------------------------------------
[25/11/2558]
เฮียน้ำเลือกถามได้ถูกวันมาก
ดูสิพอถามจบทุกคนจุดพลุฉลองใหญ่เลย #ฮะ!! 5555
มีความสุขวันลอยกระทงและทุกๆ วันนะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเช่นเคยค่ะ