อย่าเพิ่งเครียดกันนะครับ อย่าเพิ่งพูดถึงภาคสอง เพราะว่าผมต้องรื้อพล๊อตเรื่องออกมา rewrite ครับ ที่เขียนไป 14 บทมันดูทะแม่งๆ ยังไงไม่รู้ เลยคิดว่าเ็ก็บโครงการไว้ก่อน มาตรวจแก้ไขคดีรักภาคที่ 1 ให้เรียบร้อยส่งโรงพิมพ์หลังปีใหม่ แล้วออกมาเ็ป็นรูปเล่นทันตรุษจีน พร้อมๆ กับวิดยานิพนผมที่เสร็จพอดี หลังจากนั้นถึงจะเป็นภาคสองครับ ตอนนี้ก็อ่านตอนสั้นๆ กระปิดประปอยของธงรบกับอาทิตย์คั่นไปก่อน ช้าหน่อยนะครับ เพราะเป็นละครช่องเจ็ด ถ่ายไปก็ออกอากาศไป นี่ก็เขียนไปโพสไป ไม่มีตุน แต่เขียนง่ายอ่ะเรื่องนี้ ประสบการณ์ตรงหลายฉาก
โดยเฉพาะบทที่ 4
หยุดคริสต์มาสยาวแล้วครับ ต้องคิดถึงคนอ่านแน่เลย ยังไงก็คิดถึงคนเขียนบ้างนะครับ จะพยายามหาเน็ตเข้ามานะครับ แต่ถ้าห้อยต่องแต่งอยู่บนหน้าผาคงออนไลน์ไม่ไ้ด้เน๊อ
Merry Christmas, Happy New Year, Cin Jia U Ee Cin Nee Houd Chai
คุณ clearst ครับ จะปวดหัวไปใย ไม่มีอะไรน่าหนักใจซักหน่อย พา รา ไม่มีให้ทานครับ เอายาดมเป็นแท่งแทนได้ป่ะ
- 4 -
เสียงเพลงในผับหรูดังกระหึ่ม อาทิตย์ผงกหัวเข้ากับจังหวะ ยิ้มกว้างให้กับเจษฎาที่เต้นคู่กับเขา ความจริงเขามากับเพื่อนอีกสามคน แต่ตอนนี้ เชอรี่ ปฏิวัติ และเจนจิราไปห้องน้ำ
คืนนี้เขากับเพื่อนเรียนมหาวิทยาลัยมาสังสรรค์กันหลังจากไม่ได้พบกันมานาน พร้อมทั้งเลี้ยงส่ง เชอรี่กับเจนจิราที่จะไปเรียนต่อต่างประเทศ กลุ่มที่สนิทกันที่สุดมีเจ็ดคน คืนนี้ขาดสองเพราะรชานนท์ไม่มาร่วมด้วยโดยให้เหตุผลว่าไม่โสดแล้ว ภรรยากำลังท้อง ส่วนดุษณีย์ สาวห้าวประจำกลุ่มต้องไปทำข่าวด่วนเพียง 30 นาทีก่อนเวลานัดพบ
จังหวะเพลงเปลี่ยนไปเป็นช้าลงกว่าเดิม แต่ก็ยังเร้าใจอยู่ ขณะที่กำลังเพลิดเพลิน พลันมีเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหูของอาทิตย์ว่า "แฟนเหรอครับ"
อาทิตย์แปลกใจ เสียงนี้ไม่คุ้น เขาหันไปมอง เห็นชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งกำลังยิ้มให้ ใบหน้าคมเข้ม ผมตัดสั้นเกรียน เหมือนคนในเครื่องแบบ อายุยี่สิบต้นๆ ผิวเข้ม ไรหนวดครึ้ม จมูกโด่งคม
แวบหนึ่งเขานึกถึงธงรบและอธิคม...อดถอนใจไม่ได้ว่าทำไมพักหลังชีวิตเขาต้องเจอแต่คนในเครื่องแบบทั้งนั้น...ตำรวจทั้งสองคน คนหนึ่งแย่งคนที่เขารักไป ส่วนอีกคนตื้อเขาจนแทบไม่ได้หายใจ...นี่สงสัยคงเป็นตำรวจอีกคน ไม่ก็ทหาร
อาทิตย์ส่ายหน้า แล้วหันไปเต้นกับเจษฎาต่อ เพื่อนของเขาไม่สนใจว่ามีคนเข้ามาคุยกับเขา แสงไฟวูบวาบ เจษฎามองไม่เห็นเพราะสายตาสั้นและไม่ยอมใส่แว่น เพื่อนเขาบอกว่าทำให้ดูแก่และไม่เท่ห์ แว่นสายตาจึงอยู่ในกระเป๋ากางเกง จะคว้าขึ้นมาใส่ก็ต่อเมื่อจำเป็นต้องใช้สายตาจริงๆ ส่วนคอนแทคเลนส์เจษฎาก็ไม่ยอมใส่ บอกว่าเจ็บ อึดอัดรำคาญ
"งั้นขอเบอร์โทรหน่อยสิครับ" หนุ่มคนนั้นขอเบอร์โทรศัพท์เขาหน้าตาเฉย
อาทิตย์หันไปบอกว่า "จะเอาไปทำไม"
"อ้าว โทรศัพท์ก็มีไว้โทรคุยสิครับ" หนุ่มห้าวยักคิ้ว ส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม
...เจอคนเจ้าชู้อีกแล้ว...อะไรกันนักหนา...เรามันดึงดูดผู้ชายห้าวๆ มากนักหรือไงนะ...อาทิตย์ถอนหายใจ
เอาว่ะ อยากได้ก็จะบอกเล่นสนุกๆ "089-722-5069 แล้วจำได้เหรอนี่"
"จำได้ 089-722-5069" หนุ่มผมเกรียนทวน ขยับไหล่ส่ายตัวเข้าไปเสียงเพลงแล้วหันหลังเดินจากไป
"ใครน่ะ" เจษฎาตะโกนถาม
อาทิตย์ส่ายหน้า บอกว่าไม่รู้จัก เจษฎาจึงล้อว่า "โดนจีบอีกแล้วนะ อาทิตย์ อิจฉาจังเลยโว้ย ทำไมเราไม่โดนจีบบ้างว่ะ"
อาทิตย์หัวเราะและตะโกนกลับว่า "งั้นไปผับอื่นสิ ที่มีประชากรผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย คงมีสาวเข้ามาจีบนายบ้างล่ะ"
เจษฎายักไหล่แล้วก็ไม่พูดอะไร หน้าเข้มผิวคล้ำร่างสูงใหญ่ ท่าทางเหมือนนักเลง มาอยู่ในผับแห่งนี้ดูผิดที่ผิดทางไปเห็นได้ชัด
"089-722-5069 ถูกป่ะครับ"
เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูอาทิตย์ ตี๋หนุ่มหันไปมอง ผู้ชายหน้าเข้มคนเดิมยักคิ้วให้ เต้นอยู่ข้างหลังเขา วนกลับมาทวนเบอร์โทรศัพท์เขาอีกครั้งหลังจากหายไปกว่าสามนาที
อาทิตย์พยักหน้าให้ แล้วชายหนุ่มคนนั้นก็ยิ้ม แล้วเต้นไปเดินไป หายไปในกลุ่มนักเที่ยวที่กำลังโยกตัวกันอย่างสนุกสนาน
...แปลกคนจริงๆ...แบบนี้ก็มีด้วย อาทิตย์ส่ายหน้า ไม่เข้าใจหนุ่มคนนี้ที่มีวิธีจีบเขาแปลกๆ
ปฏิวัติเพื่อนเขากลับมาจากห้องน้ำแล้ว ตอนนี้จึงมีสามหนุ่มกำลังเต้นรำอยู่ด้วยกัน ทันทีที่ปฏิวัติมาถึง เจษฎาฟ้องเพื่อนทันทีว่าอาทิตย์โดนจีบอีกแล้ว
"เราก็โดน อยู่หน้าห้องน้ำ โดนไปหนึ่งครั้ง" ปฏิวัติหัวเราะร่า "ไม่นึกว่าจะมีบริการผ่อนคลายน้องชายแบบฟรี"
อาทิตย์ส่ายหน้า ปฏิวัติเป็นแบบนี้เสมอ ไม่ว่าจะไปไหนก็มักจะหาอะไรสนุกๆ แบบนี้เป็นกำไรชีวิต หญิงก็ได้ ชายก็ดี เพื่อนเขาบอกว่าเกิดมาทั้งที ต้องเอาให้คุ้ม
อาทิตย์ไม่เห็นด้วย เขาเป็นคนเชื่อมันในรักเดียวใจเดียว เขาคิดว่า เกิดมาทั้งที ควรมีรักแท้ตราตรึงไว้ในหัวใจ
"089-722-5069"
...เอาอีกแล้ว...เสียงเดิมดังขึ้นข้างหูอีกแล้ว...ตื๊อจริงๆ เลย...หนุ่มคนนี้เล่นอะไรกันนี่...
อาทิตย์หันหน้าไปบอกหนุ่มห้าวคนนั้นว่า "นี่ ไปหากระดาษกับปากกาจดไว้ซะเลยสิครับ ไม่ต้องวนมาทวนเบอร์ทุกเพลง"
"ผมจำได้" หนุ่มคนนั้นยิ้มเจ้าชู้ให้ แล้วถามว่า "ชื่อไรครับ"
"ต้น" อาทิตย์ตอบ...โกหกบอกชื่อเล่นปฏิวัติไป
"ผมชื่อเปรมนะ เปรมเฉยๆ คำเดียว" หนุ่มนักท่องเบอร์โทรศัพท์ตอบแล้วทวนเบอร์โทรศัพท์เขาอีกครั้ง แล้วก็หายไป
...เบอร์โทรปฏิวัติต่างหากล่ะ...อยากเจ้าชู้เข้ามาจีบนัก เจอกับปฏิวัติซะเลย...
อาทิตย์ถอนหายใจ หันกลับมาหาเพื่อน ปฏิวัติถามเขาทันทีว่าหนุ่มคนที่เข้ามาคุยกับเขาเป็นใคร จึงบอกไปว่า "เดี๋ยวก็รู้"
ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ โทรศัพท์ของอาทิตย์ในกระเป๋ากางเกงก็สั่น แต่ชายหนุ่มไม่สนใจจะรับ เพื่อนหญิงสองคนกลับเข้ามารวมกลุ่มแล้ว เชอรี่บอกว่าเจอผู้ชายคนหนึ่งหน้าผับ หล่อมาก หล่อจนเธออยากจะสลัดมาดสาวไฮโซวิ่งเข้าไปจีบ
"คนหล่อเยอะแยะ" ปฏิวัติยักไหล่ "ยกตัวอย่างฉันเป็นต้น"
"แหว่ะ หล่อหื่นอย่างแก กินไม่ลง" เจนจิราสาวห้าวทำท่าขยะแขยง
"อาทิตย์ก็หล่อ" เจษฎาพูด "เมื่อกี้ยังมีคนเข้ามาจีบ"
"อาทิตย์เขาเรียกว่าน่ารักโว้ย" ปฏิวัติแย้ง ยักคิ้ว ทำท่าโลมเลียด้วยสายตา
"ไอ้บ้า" อาทิตย์ด่า แล้วยกหมัดขึ้นต่อยหัวไหล่ของปฏิวัติ
โทรศัพท์ของอาทิตย์สั่นอีกแล้วเพราะมีสายเรียกเข้า คราวนี้สั่นเป็นเวลานานไม่ยอมหยุด ชายหนุ่มล้วงโทรศัพท์ออกมาดู
...ผู้กองธงรบ...โทรมาทำไม...ดึกป่านนี้...เอาอีกแล้ว...หายหน้าเงียบไปเฉยๆ สามสี่วัน แล้วก็โผล่กลับมาอีก...
อาทิตย์ไม่กดรับสาย ปล่อยให้ธงรบวางสายไปเอง แต่อีกไม่ถึงนาที ผู้กองนักตื๊อก็โทรเข้ามาอีก อาทิตย์ทนไม่ไหว ขอตัวเพื่อนออกไปรับโทรศัพท์นอกผับ
...คอยดูนะ เขาจะไปหามุมเงียบๆ ต่อว่าผู้กองธงรบว่าโทรมาทำไมดึกดื่น เขาจะแกล้งว่าธงรบโทรมารบกวนเวลานอนของเขา ต้องลุกขึ้นมารับโทรศัพท์เรื่องไม่สำคัญ
"ว่าไงผู้กอง โทรมาทำไม" อาทิตย์ถามเสียงห้วน เมื่อเดินไกลออกมาจากหน้าผับ และหามุมที่เงียบที่สุดได้แล้วจึงกดรับสาย
"ว้า ทำไมรับสายแบบเสียงมะนาวไม่มีน้ำเลยล่ะจ๊ะคุณชายอาทิตย์" ธงรบทำเสียงผิดหวัง
...เอาอีกแล้ว เรียกเขาว่าคุณชายอาทิตย์อีกแล้ว...ขวางนักเชียว...
"ผู้กอง รู้ไหมว่านี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว โทรมาทำไมดึกดื่น ไม่คิดหรือครับว่ามันเป็นเวลาคนจะนอน"
"อ้าว เวลานอน แล้วทำไมอาทิตย์ไม่อยู่บ้านล่ะจ๊ะ"
อาทิตย์ถอนหายใจ ด้วยคิดว่าธงรบต้องตามสะกดรอยเขาแน่ๆ ถึงได้รู้ว่าเขาไม่ได้อยู่บ้าน
"ผู้กองสะกดรอยผมเหรอ" อาทิตย์เสียงเข้ม
"เปล่า" ธงรบตอบ "แล้วนี่อาทิตย์อยู่ไหนเหรอ"
"ผู้กองจะรู้ไปทำไม" อาทิตย์ทำเสียงราวกับเหนื่อยหน่ายนัก
"ก็จะไปหา"
อาทิตย์ถอนหายใจ เมื่อกี้ยังนึกอยู่เลยว่าธงรบหายหน้าไปเฉยๆ กว่าสี่วัน ชีวิตเขาสงบสุขไม่มีใครกวนใจ ทำงานได้เยอะจนงานเสร็จไปหลายชิ้น แตใจหนึ่งก็รู้สึกแปลกๆ ว่าชีวิตมันเป็นเงียบๆ พิกล
เสียงธงรบในสายทำให้เขานึกภาพใบหน้าของนายตำรวจหนึ่งได้ไม่ยาก ตอนนี้คงยิ้มแพรวพราว นัยน์ตาเต้นระริกราวสนุกนักหนาที่ได้ยั่วเย้าเขา...หมั่นใส้เป็นที่สุด
"อยู่ที่ Pariner Club" อาทิตย์โกหก นึกสนุกอยากแกล้งผู้กองธงรบขึ้นมาทันใด
...ถ้าอยากมาหาเขานักก็ให้วิ่งไปที่ Pariner Club ก็แล้วกัน ดูซิจะทำหน้าอย่างไรเมื่อไปถึงแล้วไม่เจอ
"งั้นเดี๋ยวเจอกัน" ธงรบรับคำ ทิ้งท้ายว่า "คิดถึงนะครับ" แล้วจึงวางสายไป
...Pariner Club กับที่นี่อยู่คนละฟากเมือง ไกลจากบ้านธงรบด้วย หากธงรบไปโผล่ที่โน่น กว่าจะกลับบ้านได้ก็คงใช้เวลาพอสมควร...สะใจจริงๆ
แต่หลังจากที่ธงรบวางสายไปแล้ว ใจหนึ่งอาทิตย์กลับรู้สึกสงสารนายตำรวจ ธงรบคงผิดหวังพอสมควรที่โดนเขาหลอก พักหลังมานี่เขาสังเกตว่าธงรบกวนเขาน้อยลงกว่าเดิม...ตั้งแต่ที่นายตำรวจเปลี่ยนไปเรียกตัวเองว่า "พี่"...ธงรบดูเหมือนจะนุ่มนวลขึ้น และทิ้ง "ระยะความถี่" ของการหายหน้าหายตาไปนานมากขึ้นกว่าเดิม...เหมือนตั้งใจจะให้เขาหายใจได้สะดวกนานขึ้นเช่นกัน
อาทิตย์เดินกลับไปที่ผับช้า กำลังจะก้าวเท้าเข้าประตู แต่กลับเปลี่ยนใจเดินเข้าห้องน้ำที่อยู่อีกฟากหนึ่งของโถงหน้าผับ Forever Young
ในห้องน้ำมีคนอยู่สามสี่คน รวมถึงผู้ชายคนหนึ่งหน้าตาคุ้นๆ ทันที่ที่ชายคนนั้นหันมาเห็นเขาก็ส่งรอยยิ้มกว้างให้ จึงทำให้อาทิตย์จำได้ว่าเป็นคนที่ขอเบอร์โทรศัพท์ในผับนั่นเอง
"กำลังจะโทรไปพอดี ตอนนี้คงไม่ต้องแล้ว" นัยน์ตากรุ้มกริ่ม มองเขาเหมือนจะกลืนกินเขาเสียเดี๋ยวนั้น ทั้งๆ มีคนอีกสามคนอยู่ในห้องน้ำด้วย อาทิตย์รีบล้างหน้าแล้วเดินออกมา
หนุ่มที่ชอบท่องเบอร์โทรศัพท์เดินตามออกมา ชวนเขาคุยไม่หยุด
"ไปต่อที่ไหนหรือเปล่าครับ ถ้ายังไม่มีโปรแกร ไปเรฟปาร์ตี้ที่สาธรไม๊ครับ ตึก Satorn Sanctuary รับรองว่าสนุกสุดๆ ปาร์ตี้นี้ถ้าไม่สนิทกันจริงไม่ได้เข้านะครับ แต่ผมพาคุณเข้าเอง"
"ไม่ครับ"
"ไม่มีแผนไปไหนใช่ไม๊" หนุ่มนักตื้อถาม นัยย์ตาวาววับ
"ไม่ไป ไม่ชอบ" อาทิตย์ตอบสั้นๆ แล้วเดินกลับไปที่ประตูทางเข้าผับ แต่อีกฝ่ายยังเดินตาม แล้วอ้อมมาขวางทางไว้
"ผมขอโทษที่ทำให้คุณรำคาญใจ คือผมก็ไม่ค่อยไปเรฟเท่าไหร่หรอก" ชายหนุ่มเปี่ยนท่าทีเมื่อเห็นว่าอาทิตย์ท่าทางไม่ใช่คนประเภทที่จะไปเฮฮาตาม Rave Party "ไปหาอะไรดื่มกันก็ได้ครับ ผมอยากรู้จักคุณ รู้ไม๊ คุณเป็นคนแรกที่ผมเข้าไปขอเบอร์ตั้งแต่มาเที่ยวที่นี่"
...เชื่อตายล่ะ...อาทิตย์คิดในใจ พยายามจะหาวิธีบ่ายเบี่ยง
"ผมมากับเพื่อน ไม่ได้มาคนเดียว แยกไปไม่ได้หรอก ต้องไปส่งเพื่อนผู้หญิง บ้านเขาอยู่ซอยลึก"
"โธ่คุณ ไปแท็กซี่ก็ได้ ผู้หญิงสมัยนี้เขากลับดึกๆ กันเองได้ นะครับ ไปหาอะไรดื่มกันนิดหน่อย ผมสัญญาว่าแค่สองแก้ว แล้วจะไม่กวน"
...ตื๊อจริงๆ เลย...อาทิตย์ถอนหายใจ เจอธงรบตื๊อแล้วยังมาเจอผู้ชายคนนี้อีก...คิดว่าเขาเป็นฝ่ายรับหรือไงนะ ตื๊ออยู่ได้...
"นี่คุณ จีบผิดคนแล้วล่ะ ผมไม่ได้เป็นฝ่ายรับ" อาทิตย์ตัดสินใจบอกรสนิยมของตนเองไป
"ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือ" หนุ่มนักตื้อยังไม่ยอม
"ผมไม่อยากไป เลิกจากที่นี่ผมจะกลับบ้าน พรุ่งนี้ยังต้องทำงาน"
"เอ่อ..." ชายหนุ่มเริ่มเปลี่ยนสีหน้า หลังจากมองข้ามไหล่เขาไปชั่วอึดใจ "ก็...ใกล้ๆ เองครับ ถือซะว่าไปนั่งพักหลังจากฟังเสียงอื้ออึ้งในนี้"
"จู่ๆ จะให้ทิ้งเพื่อนไปหรือไง" อาทิตย์ใกล้จะหมดความอดทน ขยับตัวจะเบี่ยงออกไป
"เดี๋ยวสิครับ" ชายหนุ่มคนนั้นไม่ได้ขยับตัวจะขวางทางเขาอีก รีบพูดกับอาทิตย์ว่า "พรุ่งนี้เจอกันได้ไม๊ครับ สายๆ ผมโทรหานะ"
"ไม่รู้สิ อย่าเพิ่งให้ตกลงเลย"
"นะ" นักตื้อที่ทำตาหลุกหลิก รู้สึกท่าทางอึดอัดขึ้นมาทันใด อาทิตย์เริ่มสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อครู่ยังทำหน้ากรุ้มกริ่มเจ้าชู้ประตูดิน แต่ตอนนี้ทำเหมือนเป็นนักเรียนหนีเรียนแล้วเจออาจารย์ฝ่ายปกครอง
ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยปากถาม ชายหนุ่มคนนั้นก็ถามเขาเสียก่อนว่า "แฟนเหรอครับ"
...แฟน...แฟนไหน..แฟนใคร...อาทิตย์งง หันหน้าไปตามที่หนุ่มคนนั้นพยักเพยิด
ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ ยืนกอดอก ทำหน้าขมึงทึงอยู่ใกล้ๆ ประตูทางเข้าผับ จ้องมองทั้งสูงอยู่
"ผู้กองธงรบ"
"เฮ่ย ตำรวจเลยเหรอ" หนุ่มนักตื้อตาโตเพราะเห็นชายหนุ่มหน้าดุยืนจ้องเขากับตี๋หนุ่มที่เขาจีบอยู่ชั่วระยะหนึ่งแล้ว ตอนแรกไม่แน่ใจ แต่เห็นสายตาคมกริบคู่นั้นเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อเขา ก็เริ่มจะรู้สึกตัวว่ามายุ่งกับแฟนของใครเข้าซะแล้ว ยิ่งรู้ว่าเป็นตำรวจ เขาก็ยิ่งกลัวว่าจะซวย ที่สำคัญ ตี๋เข้มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาก็ดูตกใจไม่แพ้กัน
ธงรบยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ไหวติง อาทิตย์หันซ้ายหันขวาก็ไม่เห็นหนุ่มนักตื้อคนนั้นเสียแล้ว
ไม่เคยเห็นธงรบทำหน้าดุแบบนี้มาก่อน ท่าทางเหี้ยมพอๆ กับอธิคม ใจหนึ่งก็สงสัยอยากจะรู้ว่าหากธงรบโกรธนั้นจะร้ายเพียงใด แต่ใจหนึ่งก็บอกว่าไม่กลัว เขาไม่ได้ทำอะไรผิด
...แต่เอ...หรือว่าผิด...ผิดที่ไปโกหกธงรบว่าไปผับ Pariner แต่เพิ่งไม่กี้นาที ธงรบมาโผล่อะไรที่นี่
...อา...แสดงว่าตามสะกดรอยเขามาล่ะสิ แล้วทำทีว่าเชื่อเมื่อเขาบอกว่าอยู่ที่ผับโน้น
เมื่อหาเหตุผลให้ตัวเองได้ อาทิตย์ก็ทำใจดีสู้เสื้อ เดินเข้าไปหาผู้กองธงรบช้าๆ เตรียมตัวรับสถานการณ์
"โกหก" ธงรบต่อว่าเขาทันทีที่ใกล้ถึงตัว
"รู้ได้ไงว่าโกหก" อาทิตย์ไม่หลบตา
"รู้ก็แล้วกัน ดีนะที่ไหวตัวทัน" ธงรบหรี่ตา...ในใจพูดต่อว่า ดีนะที่นั่งอยู่ในรถตอนที่โทรมาหาอาทิตย์ เลยได้เห็นบนหน้าจอจีพีเอสว่ารถของอาทิตย์อยู่ที่นี่ ไม่งั้นคงเสียทีผู้ร้ายหน้าตี๋ไปแล้ว
"หมายความว่าไง" อาทิตย์หรี่ตาบ้าง
"ผมมีญาณพิเศษ" ธงรบนึกถึงอุปกรณ์ติดตามตัวที่แอบติดไว้ในรถของอาทิตย์ "ไม่งั้นก็เป็นตำรวจมือปราบหรอก"
...ตำรวจมือปราบ...หรือตำรวจผีเสื้อราตรีกันแน่...วันๆ เห็นแต่เอาเที่ยวสนุก...อาทิตย์ยิ้มเยาะแล้วพูดออกไปว่า "ถ้างั้นผู้กองลองทายซิว่า ผมมากลับใคร ทำไมถึงโกหกว่าอยู่ที่อื่น"
"มากับแฟนใหม่มั๊ง" ธงรบยักไหล่
อาทิตย์นิ่งชั่วครู่...คิดว่าธงรบคงเข้าใช่ว่าคนเมื่อครู่เป็นแฟนใหม่เขา
"คนเมื่อกี้มาตามจีบ ไม่รู้จักกัน"
"แล้วมาบอกผมทำไม" เมินออกไปมองด้านข้าง แอบซ่อนหน้ายิ้มๆ แล้วหันกลับทำหน้าขึงขัง "ดีแล้วที่คุณไม่ได้แฟนแบบนั้น ท่าทางเหลาะแหละน่าดู เห็นผมจ้องหน้าดุเข้าหน่อยก็แว่บหายไปซะแล้ว แบบนี้จะไปดูแลอะไรคุณได้"
...คุณ...ผู้กองธงรบเปลี่ยนสรรพนามเรียกเขา...นี่กำลังโกรธหรืออย่างไร อาทิตย์มองหน้านายตำรวจ
"ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัวนะครับ เพื่อนรออยู่ข้างใน" อาทิตย์ทำท่าจะขยับตัว "ที่นี่เกินยี่สิบห้าเขาไม่ให้เข้า"
"เชิญ" ธงรบตอบสั้นๆ แล้วมองไปรอบๆ ราวกับจะรอให้อาทิตย์เดินจากไป
"เชิญครับ" ธงรบพูดซ้ำอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าอาทิตย์ยังไม่ขยับตัวเขาจึงก้าวเท้าผละไปแทน
อาทิตย์ถอนหายใจ หันหลังกลับ ขยับเท้าตามผู้กองธงรบแล้วเรียกนายตำรวจ "ผู้กอง แค่นี้ก็โกรธเหรอ ล้อเล่นหน่อยเดียว"
"ธงรบอมยิ้ม นัยย์ตาวิบวับเพราะความพอใจ แค่นี้ก็รู้แล้ววาอาทิตย์ก็แคร์ความรู้สึกเขาด้วยเหมือนกัน
"เปล่า ผมแค่ไม่นึกว่าอาทิตย์จะเล่นแรงแบบนี้ พอดีผมเผลอทิ้งกุญแจกับกระเป๋าตังค์ไว้ในรถ ลืมไปว่ามันจะล๊อคออโต้ กะว่าจะขอยืมเงินหน่อย"
...จริงหรือแกล้ง...อาทิตย์ไม่ค่อยมั่นใจเท่าใดนัก ใบหน้าของธงรบนิ่งมาก น้ำเสียงจริงจัง แววตาแปลกไปจากที่เคยเห็น แต่อดสงสัยต่อไปไม่ได้ว่า...แล้วธงรบรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่ผับ Forever Young
...อีกอย่าง เปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองว่า "ผม" แทนที่จะเรียกว่า "พี่" อย่างที่พักหลังๆ ที่เคยพูด
"ตัวโตขนาดนี้ ทำน้อยใจไปได้ จะยืมเท่าไหร่ครับ" อาทิตย์เดินมาหยุดยืนอยู่หน้านายตำรวจที่ทำท่าทางเซื่องซึม
"ไม่เป็นไรหรอก ผมเพิ่งนึกได้ว่าเรียกแท็กซี่กลับบ้านก็ได้ แล้วให้เขารอที่หน้าคอนโดแล้ววิ่งขึ้นไปเอาเงินมาให้ พอดีตอนนั้นไม่ได้นึกถึงอะไร นึกถึงอาทิตย์ก่อนคนอื่น" ธงรบทำเสียงเนือยๆ แล้วก้าวเท้าเดินช้าๆ
"นี่ผู้กอง จะไม่ถามซ้ำครั้งทีสองแล้วนะ" อาทิตย์ไม่เดินตาม บอกตัวเองว่าหากธงรบจะงอนก็งอนไป เขาเคยง้อใครซะที่ไหน
...ถ้าเป็นอนุภาพก็ว่าไปอย่าง...
อดนึกถึงพี่นุของเขาไม่ได้...แล้วทำไมธงรบไม่โทรหาสารวัตรอธิคมล่ะ ซี้ปึ๊กกันขนาดนั้น โทรให้อธิคมขับรถออกมารับแล้วไปสนุกกันต่อยังได้...
---อธิคมจะออกมาได้อย่างไร ดึกขนาดนี้สารวัตรก็นอนอยู่กับพี่นุนะสิ เห็นว่าเขาเลิกเจ้าชู้กลายเห็นคนรักเดียวใจเดียวแล้วนี่...จะเหลือก็แต่ธงรบนี่ล่ะ ตระเวนราตรีอยู่แทบไม่เว้นแต่ละวัน...
ธงรบจะเลิกเจ้าชู้ได้หรือเปล่า...อย่างน้อยก็เหมือนเพื่อนของเขาเองบ้าง...หากธงรบจะเลิกเจ้าชู้ได้จริงๆ บางที...
...บางที...
...จะมีบางทีด้วยหรือ...
เขาเคยคิดว่า บางที..อาจมีโอกาสเหลือสำหรับเขา...โอกาสจากอนุภาพ...ทั้งๆ ที่เขาเฝ้าบอกตัวเองว่าทุกอย่างจบลงไปแล้ว และไม่เหลือโอกาสใดสำหรับเขาอีกแล้ว
...แล้วทำไม...ทำไมเขายัง "กล้า" ที่จะคิดว่าธงรบอาจจะเลิกเจ้าชู้เพื่อเขาบ้างทั้งๆ ที่เขากับธงรบนั้นเรียกได้ว่าเป็น "ฝ่ายเดียวกัน"
สับสนเหลือเกิน...ทำไมมันยุ่งวุ่นวายแบบนี้...
"อาทิตย์" ธงรบพึมพำเรียกชื่อชายหนุ่มที่เมื่อครู่ยังทำท่าขึ้งขัง แต่พลันสีหน้าก็เปลียนไป
เขาอุตส่าห์แกล้งทำเป็นงอน และอาทิตย์ก็ดูเหมือนจะง้อเขานิดหน่อยแล้ว แต่ท่าทีดูเหมือนฝ่ายที่จะงอนกลับบายเป็นอาทิตย์ไปซะนี่
...งอนที่ง้อเขาไม่สำเร็จ...หรือเพราะอะไรกันนะ...อยู่เฉยๆ ก็นิ่งไป
โอย...ทำไมมันชักจะยุ่งวุ่นวานแบบนี้...
...เอาว่ะ ง้อซะหน่อย...เห็นรอยยิ้มอาทิตย์แล้วเขาจะได้กลับบ้าน จะได้รู้สึกสะบายใจ นอนหลับสนิท...
...เสียเงินห้าร้อยอีกแล้ว...จอดรถค้างคืนที่ไหนก็เสียห้าร้อย ตั้งแต่จีบอาทิตย์นี่เสียเงินไปแล้วหลายพันบาท...ยังไม่ได้แอ้มอีก...ให้ตายสิ
"ห้าร้อย" ธงรบพูดเบาๆ
"ห้าร้อยเชียวเหรอ" อาทิตย์เบิกตา ควักกระเป๋าเงินออกมา
"สามร้อยก็ได้เอ้า" ธงรบลดราคาให้ "เผื่อแท็กซี่หลงทาง"
อาทิตย์ส่ายหน้า ควักธนบัตรใบห้าร้อยออกมาแล้วเปลี่ยนใจ ยื่นใบละร้อยให้
"เดี๋ยวแท็กซี่ไม่มีทอน"
"อาทิตย์" ธงรบรับเงินเอาไว้ เรียกชายหนุ่มเสียงอ่อน "ที่นี่ไม่ไกลจากบ้านพี่เท่าไหร่ อาทิตย์ไปส่งหน่อยไม่ได้เหรอ"
"ผมมากับเพื่อนอีกสี่คน ไม่ได้เจอกันนาน จะปลีกตัวออกไปก็น่าเกลียด ต้องไปส่งเพื่อนผู้หญิงด้วย สองคนนั้นกำลังจะไปเรียนต่อโทที่อเมริกา" อาทิตย์พูดเสียงอ่อน
ธงรบถอนหายใจเบาๆ แล้วยิ้มมุมปาก สอดเงินเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วพยักหน้าให้อาทิตย์ "งั้นกลับเข้าไปหาเพื่อนเถอะ เดี๋ยวเพื่อนรอ"
อาทิตย์พยักหน้า แล้วหันหลับกลับ แต่ต้องชะงักเพราะธงรบเรียกเอาไว้ "อาทิตย์ ถ้าไอ้หนุ่มคนนั้นเข้ามาจีบ บอกเขาไปเลยนะ ว่าระวังผมจะตามเหยียบถึงที่ เพราะว่าหวง"
อาทิตย์เบ้ปาก ไม่พูดอะไรแล้วหันหลังเดินฉับๆ กลับไปที่ประตูผับ ซ่อนใบหน้ายิ้มขำๆ กับประโยคสุดท้ายของธงรบที่ดังตามมา
"อาทิตย์ เมื่อกี้ทำหน้าดุ ไม่ได้โกรธอาทิตย์นะ แต่ทำดุใส่ไอ้คนนั้นที่บังอาจมาเกาะแกะคนมีเจ้าของ"
...บ้า...ผู้กองธงรบนี่จริงๆ เลย...อาทิตย์ส่ายหน้า ใกล้จะถึงประตูทางเข้าผับ พอดีมีคนเปิดประตูเดินออกมา เสียงเพลงดังกระหึ่มเล็ดลอดออกมาข้างนอก กลบเสียงอื่นที่เขา "อาจ" จะได้ยิน หากผู้กองธงรบ "อาจ" จะพูดอะไรอีก
***************
หัวข้อ: นิยายรักผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ - คดีรัก - (อ่าน 843373 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก