หัวข้อ: กระดานแผ่นนี้...ขอที่ให้ผมได้ไหมครับ

[しろやま としんや]

โว๊ะ!! อีพี่พีหนิ :angry2:สร้างเรื่องเจงๆ

พี่แบ๊งค์ก็เอาอารมณ์ตัวเองเป็นใหญ่ ไม่ฟังเฮียบ้างเล้ยยยย 

ยังไงนู๋ก็เป็นกำลังใจให้เฮียเหมือนเดิมนะ 

สู้ๆนะไรเดอร์สอง

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

วางตัวได้ยากลำบากดีแท้
 
สงสัยต้องเลิกเที่ยวเข้าวัดเข้าวา
พักผ่อนจิตใจสักเดือนสองเดือน อาจจะแก้ปัญหาได้
 

ขืนยังไปเที่ยวอยู่ ต้องเจอกับเหตุการณ์เดิมๆ กินไม่เข้าคลายไม่ออกอีกนาน
 

[~ScAreD:SAcreD~]

อ่านแล้วเข้าใจเลย รู้สึกว่าทำตัวลำบากมากมาย

เวลาไปเที่ยวก็เห็นๆอยู่ อิเจ๊ของผม

เรื่องบางอย่างคงต้องปล่อยให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ความจริงใจนะครับ เจ๊ที่รัก

แต่พี่แบงค์ก็แรงใช่ย่อยเลยนะเนี่ย      แทน

เป็นกำลังใจนะคับ เอาใจช่วยเสมอ

[min_min]

สามคนผัวเมีย    อยู่กันอย่าสันติ

แฮ่ๆๆๆล้อเร่น   ตัดสินใจเอาเองแล้วกันนะเจ๊

ว่าจาทำตามใจปารถนา หรือว่าความถูกต้อง 

ยังไงก้อนะ  ความสุขของเรานะ   อย่าไปคิดเรื่องอื่นๆให้มาก

เพราะคนที่เราควรจะแคร์มากที่สุดก้อคือตัวเราเอง

อยู่ห่างๆอย่างไม่ห่วง  ได้ไง  เอาใจช่วยนะเจ๊   สู้เค้า  นะ  เย้ๆๆๆๆ

 

[put]

ตามอ่าน ตามลุ้นมานาน แต่พออ่านมาถึงตอนพี่แบงค์ ยอมรับน่ะครับว่าสงสารและเข้าใจจิตใจของพี่แบงค์
แต่ก็อย่างว่าแหล่ะครับ เรื่องแบบนี้ไม่เจอกับตัวเองก็ไม่มีใครู้หรอกว่ามันเจ็บขนาดไหน สถานการณ์ตอนนี้
พี่แบงค์เหมือนโดนทั้งคนรัก และเพื่อนรักหักหลังอย่างเลือดเย็นที่สุด คือประมาณแบบว่าไม่ได้แอบทำ
แต่มาทำต่อหน้าต่อตาเลยก็ว่าได้  เรื่องนี้จริง ๆ แล้วคนผิดนี่คือนายพีที่เจ้าชู้  แต่คุณสองเองก็ไม่เด็ดขาดที่จะปฏิเสธนายพีเพื่อรักษาความเป็นเพื่อนกับพี่แบงค์ไว้...อย่างไรก็ตามก็เอาใจช่วยน่ะครับให้หาทางออกที่ดีให้ได้  บางทีในสถานการณ์แบบนี้เราก็ต้องเลือกน่ะครับว่า ...คุณธรรม  กับ คุณควรทำ  อันไหนสำคัญกว่ากัน

[oaw_eang]

เห้นมะว่าเจ้น่าสงสารขนาดไหน 
..........................................................


รุ่งขึ้นผมก็กลับบ้านที่ ตจว. ไปเยี่ยมยาย  นั่งรถไฟไป  ก็ได้น้องโฬมที่แสนดีนั้นอีกแล้วหละครับที่มาส่งผมขึ้นรถที่สถานีสามเสน  นอนเขาอุตส่าห์ขับรถมาจากมหาลัยเพื่อมาเจอผมที่สถานี  ทำไมน้องเขาดีกับผมจัง

ผมนั่งหลับๆ ตื่นๆ เพราะต้องตื่นมาเมื่อรถจอดที่สถานีต่างๆ เพื่อซื้อของกิน  ข้าวเหนียวหมูทอดนครปฐม  ก๋วยเตี๋ยวแห้งราชบุรี  ขนมหวานเมืองเพชร  เฮ้อ! อิ่มแปร้

คืนนั้นนอนแทบไม่หลับเลยทั้งๆ ปกติผมนะถ้าได้นั่งรถไฟทีไรนอนหลับเป็นตายตลอดเลย  ทั้งคืน...ผมนอนคิดถึงแต่เรื่องของนายพี  ผมคงต้องยอมรับกะตัวเองแล้วว่า  ผมคงชอบพีเข้าจริงๆ ซะแล้ว  แต่ผมก็ยังมองไม่เห็นทางออกของเรื่องนี้เลย

น้องโฬมโทรมาถามข่าวคราวการเดินทางของผมตลอด  เช่นเดียวกับวุฒิที่โทรเข้ามาเมื่อรถวิ่งไปถึงแถวๆ จ.ชุมพร

"กลับบ้านดีๆ นะสอง  ผมเป็นห่วง  กว่าสองจะกลับมา...ผมคงไปฮ่องกงแล้ว  อยู่คนเดียวได้นะ" วุฒิถาม

"ได้สิ  แค่นี้เรื่องเล็ก  อย่าลืมซื้อน้ำหอมของบูแกรี่กับของDK กลิ่นที่สั่งมาให้ด้วยนะ"

"ครับ  แล้วผมจะรีบกลับมานะครับ"

"ให้เสร็จงานก่อนแล้วค่อยมา  อยู่เที่ยวสักวันสองวันก็ได้  เราอยู่ได้  วุฒิไม่ต้องห่วงหรอก"

"ครับๆ แล้วไงเจอกันนะ  อย่าคิดมากหละ"

"อืม  เจอกัน"

ผมเลยวางสายไป.....พอลงจากรถไฟ  ผมเลือกที่จะเดินกลับเข้าบ้านแทน  ผ่านตลาดก้เดินเข้าไปซื้อของกินเสียหน่อย  ยกมือสัวดีคนในตลาดกันเสียเมื่อย  นั้นเพื่อน แม่  นี่เพื่อนยาย  โน้นเพื่อนน้า  แล้วก็หิ้วของกินประดามีที่ซื้อมากลับบ้าน



.....ประตูบ้านไม่ได้ลงกลอนเพราะผมดทรมาบอกล่วงหน้าแล้วว่าจะกลับมาถึงวันนี้  ผมผลักประตูเดินเข้าไปถึงห้องกลาง....ยายผมนอนหลับอยู่บนเตียง  หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว  ยายผอมลงไปเยอะเลย  สายให้อาหารทางจมูกยังเสียบคาอยู่  ยายย่ยจมูกอยู่บ่อยๆ สงสัยจะคัน  ผมเลยเดินเลี่ยงไปหน้าบ้าน....อากาศเช้าๆ ของหน้าฝนแบบนี้เย็นจัดจนผมต้องเดินเข้าไปหาผ้ามาคลุมไหล่แล้วก็ลงมือจัดการกับข้าวของที่ซื้อมา    นังบิ๊ก....หมาแม่ลูกอ่อนตัวแก่แต่ยังดูสาวหุ่นเพรียว  เดินกระดิกหางเข้ามมาเมื่อเห็นผม  เออ...แปลกเนอะ  เหมือนมันจะจำผมได้

"เอาบิ๊ก!  กินซะ  ไก่ทอดเจ้าอร่อยเชียวนะแก"

ผมโยนชิ้นไก่ทอดให้มัน  ถึงมันจะไม่ใช่แม่หมาที่บ้านผมเลี้ยงไว้  แต่สังคมชาวชนบทอย่างเราก็เอื้อเฟื้อให้กัน  แม้กระทั้งหมาของคนข้างบ้าน

....ฟ้าเริ่มขาวจนมือเห็นเส้นลายมือตัวเอง  หลวงพี่วัดแถวบ้านเดินบิณฑบาตมาสองรูป  ผมจัดการยกของที่แบ่งเอาไว่เพื่อจัดบาตรขึ้นทูนหัว  ตั้งใจอฐิษฐานคำอุทิศ

"ข้าวขาวเหมือนดอกบัวนี่  ข้าพเจ้าได้มาโดยบริสุทธิ์  ตั้งใจใส่บาตรถวายพระพทุธ มุ่งตรงพระนิพพาน ขอให้ถึงเมืองแก้ว  ขอให้แคล้วบ่วงมาร  เกิดทันพระศรีอารย์ เข้าสู่นิพพาน  พะละมัง สุขัง ภะติโยโหนติ  ขอให้ผลทานนี้จงสำเร็จแก่ญาติทั้งหลายอันมีบิดามารดาเป็นต้นด้วยเทอญ  ขอให้ยายมีสุขภาพแข็งแรงด้วยหนา"

พอรับพรจากพระเสร็จก็เดินเข้าไปดูยายอีก  เห้นยายลืมตาขึ้นแล้วเพราะได้เวลาตื่น

"ยาย...  น้อง....กลับมาแล้ว  มาเยี่ยมยายแล้วนะ"  ผมเข้าไปคุกเข่าอยู่ข้างๆ เตียง  ยายกวาดตามามองแล้วคว้ามือผมไปบีบแน่น

"น้อง...."  ยายเรียกชื่อผม  น้ำตายายไหลเชียว

"ยาย...  เมื่อกี้น้อง...ใส่บาตรด้วย  ยายรับเอาส่วนบุญนะ"

ยายยกมือขึ้นพนมจรดหน้าผาก....กล่าวสาธุ....ยายยิ้มใหญ่เลย  ตอนนี้ยายพูดไม่ค่อยจะได้แล้ว

"ยายดีใจไหม  น้อง....มาเยี่ยม"

"ดีใจ"

"งั้นน้อง....ขึ้นบ้านไปนอนก่อนนะ  สายๆ น้อง...ลงมาคุยด้วย"

"อืม"  ยายส่งเสียงในลำคอแล้วดึงผมลงไปกอดแน่น "ไปนอนนะ"  ยายบอกแล้วปล่อยให้ผมผละออกมา


....อาการของยายดีขึ้นมา  อยู่มาวันหนึ่งยายเรียกผมไปใกล้ๆ เตียงแล้วบอกว่า

"พยุงยายหน่อย  ยายจะนั่ง"

ที่แรกผมก็ไม่เชื่อ  แต่ยายบอกซ้ำว่าให้พยุงหน่อย  ผมเลยลองตามใจแก  ปรากฏว่า...

"ยาย! ยายนั่งได้แล้ว  พี่..." ผมตะโกนเรียกพี่สาวที่ดูแลยายอยู่ "ยายนั่งได้แล้ว  ดูสิ  ยายนั่งได้!"

"ร้องทำไม?"  ยายถามเมื่อเห็นตาผมมีน้ำไหล

"น้อง....ดีใจ  ยายนั่งได้  น้องดีใจ"  ผมพูดซ้ำไปซ้ำมาอยุ่แค่นั้น  ยายเลยดึงผมเข้าไปกอดแรงๆ อยู่นาน

เรื่องนี้เลยเป็นข่าวใหญ่กลบความกังวลต่างๆ ที่ผมพกพามาจาก กทม. จนหมด  ผมจึงจัดการไปถอยรถเข็นมา  เพื่อจะได้พายายออกไปนั่งรับลมที่หน้าบ้านบ้าง 

ผมเลือกแบบที่มันปรับเอนนอนได้  ซึ่งยายบอกว่าชอบรถคันนี้มาก  และมีบางทีที่ยายเผลอหลับไปทั้งๆ ที่อยู่บนรถเมื่อผมเข็นมารับลมที่หน้าบ้านตอนเย็นๆ



......ผมลงมาบ้านได้สองวัน พี่อันก็โทรมาหาผม บอกว่าพี่แบงค์ฝากมาขอโทษ  ผมก็บอกว่าไม่ได้คิดไรหรอก  ผมเองก็ผิด...ฝากขอโทษพี่แกเหมือนกัน  ผมเลยนัดว่าจะไปเคลียร์ปัญหาคาใจกันที่ห้องพี่อัน  ซึ่งก็ดีครับ  จะได้ปรับความเข้าใจกันเสียที 


พอวันพุธ...ผมมีเรียน...แต่วันนี้ผมโดดเพราะอยู่ ตจว.  แมทไม่เจอผมเลยโทรเข้ามา  พอรู้ว่าผมกลับบ้านมาเยี่ยมยายเลยขคุยกับยายด้วย  ไม่รู้สองคนนี้เขาคุยอะไรกัน  ผมเห็นยายยิ้มน้อยยิ้มใหญ่....แปลกจัง

"ตัวคุยอะไรกับยายเค้าอะ  ยายยิ้มใหญ่เลย"  ผมถาม

"เปล่า!  ก็เรื่อยๆ  แล้วเมื่อไหร่ตัวจะขึ้นมา"

"วันเสาร์มั่ง  ถึงนั้นเช้าวันอาทิตย์"  ผมว่า

"อืมๆ  แล้วเจอกันนะครับ  ไปดูหนังกัน  เค้าอยากดูอยู่เรื่องหนึ่ง"

"ได้ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ  ลมแรงแล้ว จะพายายเข้าบ้าน"

"ครับผม  คิดถึงนะ  รู้ไหมหัวเหม่ง?"  แมททิ้งท้ายด้วยประโยคเดิมๆ ที่ผมยังจำได้ดี

ผมไม่ตอบแต่ก็วางสายไปด้วยรอยยิ้ม   


...แต่ผมก็เปลี่ยนใจกลับมา กทม. เมื่อวันพฤหัสอย่างไม่มีสาเหตุ  ก็คนมันสบายใจนิครับ  อิอิ  ก็เลยไปคุยกับพี่แบงค์ พี่อัน  ก็อดที่จะขัดๆ เขินๆ ไม่ได้ในตอนแรกๆ  แต่ก็ โอเคครับ  ผ่าน  ไม่มีไรมากด้วยประโยคของพี่อันที่ว่า

"พวกแกสองคนอย่าให้เรื่องของผู้ชายคนเดียวที่เพิ่งรู้จักมาทำให้แกสองคนที่คบกันมาตั้งเกือบสิบปีต้องเลิกคบกันเพราะมันคนเดียวเลย  ลองคิดดูนะ  พวกแกคบกันมาจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว  เทียบได้ไหมกับไอ้พีที่เพิ่งรู้จักมัน?  คิดเอาเองนะ"

ก็จริงอย่างที่พี่อันว่ามานั้นแหละครับ และอีกอย่าง.....ผมยืนยันกับพี่แบงค์อย่างชัดเจนแล้วว่า  ยังไงเสียเรื่องของผมกับพีคงไม่มีทางเกิดขึ้นได้แน่นอน (?)     ถึงผมจะแอบหวังอยู่นิดๆ ว่า ผมจะได้คบกับนายพี  ซึ่งผมถึงขั้นเตรียมตัวเตรียมใจแล้วหละครับว่าอาจจะต้องให้พี่แบงค์ตบหน้าสัก 2-3 ฉาดเพื่อให้พี่เขาระบายความโกรธความแค้นออกมา แล้วพี่เขาคงจะปล่อยให้ผมคบกับนายพี

ผมเองก็ไม่รู้สิ  มันยังงงๆ และขัดแย้งกับตัวเอง  ใจหนึ่งก็ชอบนายพี  อยากจะคบ  อยากพัฒนาความสัมพันธ์  แต่ใจหนึ่งก็ตะขิดตะขวงใจเนื่องจากพีเคยเป็นแฟนพี่แบงค์มาก่อนแม้ว่าจะเลิกกันแล้วก็ตาม  ใจหนึ่งก็โมโหพี่แบงค์ที่มาตบผมและใส่ความว่าผมชอบไอ้พีทั้งๆ ที่ผมพยายามกดและเก็บความรู้สึกนั้นไว้ตลอด  โดยที่ไม่ได้แสดงออกกับพีให้เกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อนและแฟนพี่  แต่ใจหนึ่งก็อยากให้พี่เขาตบเพื่อที่ผมจะได้คบกับพี่ได้ง่ายขึ้น  เพราะไหนๆ ก็ถูกตบด้วยข้อหาว่าแย่งแฟนพี่แล้ว ก็ทำมันจริงๆ ซะเลยดีกว่าไหม

แต่ก็ได้แค่คิดเท่านั้นแหละครับ..... 

จนถึงวันศุกร์พวกเราสามคนก็ไปเที่ยวกันตามปกติ  ผมพยายามทำตัวร่าเริงเหมือนเดิม(?)  และน่าแปลกมากที่ดันไปเจอยัยเป้และนายซาละเปาไส้ถั่วแดงเข้าอีก  ตอนแรกที่เจอก็ตกใจอยู่หน่อยๆ เพราะได้ข่าวมาว่านายซาลาเปาไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่หากต้องเจอหน้าเพื่อนผมบางคน  แต่ก็ทำไงได้  อีตาสองคนนั้นมาแบบไม่จองโต๊ะ  ผมเลยต้องแสดงความมารยาหาโต๊ะมาให้อีก  เลยได้โต๊ะใกล้ๆ กัน

พอตกดึกนายพีดันตามมา  ไอ้วุฒิก็ไม่อยู่แล้วผมจะให้ใครเป็นไม้กันหมาดีนะ  มองไปรอบๆ

อ้า!  เจอแล้ว...

นายซาลาเปาไส้ถั่วแดงท่าจะดีเนอะ!!  ผมเลยเข้าไปประจ๋อประแจ่กับนายซาลาเปา  โดยที่ตานั้นก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมกำลังยืมตัวเขามาช่วยเหลือผม  แหม๋! ใสซื่อดีแท้จริงเชียวนะพ่อคุณ!

"ชอบมันหรอ?"  นายพีกราดเข้ามาคุยกับผมเมื่อเห็นผมไปสุงสิงกับนายซาลาเปามากเกินเพื่อนแล้ว (แต่ความจริงนายพีก็ไม่รู้หรอกว่าผมรู้จักและเป็นเพื่อนกับนายซาลาเปามาก่อน อิอิ   )

"อืม  ทำไม?  ยุ่งไรด้วย"  ผมลอยหน้าลอยตาตอบไป  นายพีเลยหน้ามุ่ยเดินไปคลอเคลียกับพี่แบงค์แทน  ซึ่งฝ่ายนั้นก็ไม่เล่นด้วย  นายพีเลยเสถือแก้วไปแวะเวียนโต๊ะนั้นโต๊ะนี้  ผมก็สงสารนายพีมันนะ  แต่ทำไงได้รับปากกะพี่แบงค์แล้วว่าผมไม่ได้คิดไงกับมันจริงๆ  ยังไงก็ต้องแสดงให้สมจริงที่สุด (ยิ่งสังเกตว่าพี่แบงค์กะพี่อันจับตาดูพฤติกรรมของผมกับนายพีอยู่)

วันนั้นนายพีอยู่ไม่ติดโต๊ะเท่าไหร่  แต่พอเดินมาทีไรก็แยกเขี้ยว-หยิกหมับเข้าที่เอวผมตลอด เอวเขียวแล้วแม่จะกัดหัวแกคืน คอยดู ชิส์



วันนั้นจบลงด้วยการที่นายพีกลับไปก่อนแต่ยังมีหน้ามาบอกว่า

"วันนี้พีได้เบอร์มาสี่เบอร์  คงใช้ไปได้นานคบอาทิตย์ พอดีเลย  สองว่างั้นไหมครับ?"

ผมงี้.................ปรี๊ดแตกทันที 




เมื่อคืนผมกลับห้องคนเดียว  วุฒิไม่อยู่ไปฮ่องกงยังไม่กลับ  เช้านี้ผมตื่นขึ้นมาไม่มีคนลงไปซื้อข้าวให้กิน  เลยนอนเกลือกกลิ้งไปมาจนเที่ยง  แล้วก็มีสายโทรเข้ามา....

นายพีครับ....

แล้วมันจะโทรมาทำไมกัน...

[gobgab]

...........สุดท้ายก็เหมือนเดิม.........

[~ScAreD:SAcreD~]

หุ หุ สงสารนายซาลาเปาจิงๆ โดนใช้เป็นเครื่องมือ

5 5 5 

เจ๊คับ เข้มแข็งไว้นะ ทุกเรื่องมีทางออกเสมอ

เป็นห่วงอิเจ๊ว่ะ 

สู้ๆต่อไป เจ๊ที่รัก

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เฮ้อ
 

กว่าจะได้คนที่รู้ใจ พึ่งพาได้ ไว้ใจได้ มันหายากนะ
 

เพียงแค่เวลาไม่เท่าไหร่ ก็ดันไปเลือกเขาซะละ
มั่นใจได้อย่างไร ว่าเขาจะหยุดอยู่ที่เรา
 

[THIP]

  และแล้วนายพีก็เข้าวิน (อย่างน้อยก็ในใจเจ้ละ)    
แมทของช้าน (ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ) แห้วตามระเบียบ     

ปล. ยินดีกับเจ้สองเรื่องอาการของคุณยายด้วยนะคะ  เป็นข่าวดีจริง ๆ 

[มูมู่น้อย]

อืมม  เข้าใจว่าเจ้สองคงมีคำตอบอยู่ในใจอยู่แล้ว 
ไม่ได้อยู่ในสถานการณ์  บางครั้งใจคนมันก็ห้ามยากอยู่

เป็นกำลังใจให้กับทุกการตัดสินใจแล้วกัน
แล้วก็ยอมรับกับผลการตัดสินใจของตัวเอง... ผ่านมันไป...แค่นั้นเอง

รออ่านต่อน้าเจ้ สู้ๆ     

ปล  แสดงความยินดีที่คุณยายอาการดีขึ้นด้วยค่ะ ดีใจด้วย  อ่านแล้วซึ้งมาก  คิดถึงคุณตาคุณยายเหมือนกัน

[しろやま としんや]

เห่อๆ พี่พีนี่ยน๊า~~~~~~~ เจอกันคราวหน้าอย่าลืมชวนไปด้วยนะ  เฮอะๆๆๆ


ทุกอย่างขึ้นอยู่ที่ตัวเฮียเอง  นู๋เป็นกำลังใจให้เสมอ


ถ้าเฮียลงเอยกับใครไม่ได้นู๋ขอแนะนำให้เฮียลงเอยกับเจ๊ป้อม ไม่ก็ลุงเรย์ ถุงสุดา แทนก็แล้วกันนะ  (นั่นหรือคือทางเลือก??O_o)

[min_min]

   เจ๊ น่าสงสารนะ นอนแหง่วอยู่คนเดียว  อิอิ

ม่ายรู้นายพี  กะเ จ๊จะได้คบกันไหมงิ

แต่เค้าชอบแมท   เอิ้กๆๆๆ    

ยิ้มเข้าไว้นะเจ๊  แม้ว่าข้างในน้ำตามันจะตก    แต่ก้ออย่าแสดงความอ่อนแอออกมา

บางทีอะไรๆมันอาจจะดีขึ้นก้อได้

 

[A GE]

    สงสารเจ๊จังครับ  โดนตบทั้งๆที่เกือบจะไม่รู้เรื่อง 

ผมเหนด้วยนะครับ  มิตรภาพนับสิบปีย่อมมีค่ามากกว่าคนที่เข้ามาไม่กี่เดือนนะครับ  ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เจ๊รู้สึกกระปรี้กระเปร่าได้  แต่ไม่นานหรอกครับ  เจ๊ก็ยังต้องการเพื่อนๆอยู่ดี

แล้วจะคอยดูว่าเจ๊จะเลือกใครนะครับ   

ปล.ตกลงยังไม่รู้เลยว่าเบอร์4,5,6,...ของเจ๊น่ะใครบ้าง

[oaw_eang]

เด๋วก่อนจิทุกคน.....   

อย่าเพิ่งเดาไปว่าใครจะเข้าวิน  ของอย่างนี้มันยังไม่แน่ไม่นอนนะเคอะ

แล้วทุกคนก็อาจจะเซอร์ไพรส์   

ปล.  ชอบนะที่มูมู่คิดถึงคุณตากะคุณยาย
เอาละเขียนต่อนะ
....................................

“ฮัลโหล  พีหรอ?”  ผมรับสายนายพีที่โทรเข้ามา

“สองหรอครับ?  พีเหงาจัง”

“อ้าวเป็นไรอะ?”

“ไม่รู้จิ  วันนี้เป็นไรไม่รู้...พีเกิดความรู้สึกไม่ดีมากๆ เลยขึ้นมาอะ  ขนาดกินข้าวเมื่อกี้ยังกินไม่หมดเลย”

“แล้วคนที่พีหิ้วมาเมื่อคืนหละ  เขากลับไปแล้วหรอ?”  ผมถามถึงสิ่งที่ผมเห็นเมื่อคืน

“บ้าไปแล้วหรอสอง  พีไม่ได้หิ้วใครมานะ”  มันยังปฏิเสธเสียงแข็ง

“พีอย่านึกว่าสองไม่รู้นาเฟ้ย  สองตามออกไปดูพีที่หน้าร้านตอนพีเดินออกไป  สองเห็น”

“อ้าวหรอ?  555” หมอนั้นหัวเราะกลบเกลื่อน “นั้นแหละครับที่ทำให้พีรู้สึกอย่างงี้  ว่าแต่สองโกรธพีเปล่าครับ?”  ผมยิ่งแพ้ใจกับไอ้คนที่พูดเพราะๆ อยู่ด้วยสิ  มาลงท้าย ครับๆ บ่อยๆ เด๋วปั๊ดจับทำ ผ. ซะเลยนิ

“ไม่โกรธหรอก  ก็เราไม่ได้เป็นไรกันนิ” 

....ปลายสายเงียบไปอึดใจ  เหมือนมันกำลังคิดอะไรสักอย่าง   ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี...

“พีเหงามากเลยสอง  พีเองก็ไม่รู้ว่าทำไมพีถึงเป็นอย่างงี้  ความจริงพีไม่ได้อยากทำอย่างงี้หรอกนะ  แต่...  ช่างมันเหอะ  เดี๋ยวสองจะหาว่าพีแก้ตัวอีก”

“ยังไม่ได้ว่าไรสักคำ  สองเข้าใจนะพี  สิ่งที่พีเป็นอยู่ตอนนี้สองเคยผ่านมาแล้วนะ”

“จริงหรอ?! ยังไงอะครับ”

“สองเคยอยู่คนเดียวมาก่อน  ออกมาจากห้องเจอคนเยอะแยะ  แต่พอกลับห้องไป...เจอแต่ความว่างเปล่ากับห้องสี่เหลี่ยมรอคอยสองอยู่  พีเชื่อไหม?....สองเป็นคนที่กลัวจิ้งจกมาก  แต่สองก็ไม่กล้าไล่ลูกจิ้งจกสีดำตัวเล็กๆ ที่มันอยู่ตรงหลังเครื่องซักผ้าออกไปจากห้อง”

“หือ?  ทำไมอะครับผม ”

“ก็มันเป็นสิ่งที่เรียกว่ามีชีวิตเพียงตัวเดียวที่อยู่ในห้องและรอคอยสองกลับมาไง  สองคุยกับมันทุกวัน  ตอนนั้น...สองนับว่ามันเป็นเพื่อนของสองเลยนะ  ช่วงนั้นไม่ค่อยอยากกลับมาห้องเลย”

“จริงหรอ?  เหมือนพีเลยครับ  บางวันพีไม่อยากกลับห้องเลย  ทำไมรู้ไม?  เพราะมันเหงา..มันเงียบ...มองไปทางไหนก็ไม่มีใครไง มีแต่ตัวพีคนเดียวที่นั่งอยู่กลางห้องกับฝาผนังสี่เหลี่ยม...และห้องมืดๆ  พีเบื่อจริงๆ  พีเบื่อสภาพแบบนี้เต็มทน....สภาพพีอยู่กับมันมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว”

“เขาเรียกว่า โรคคนเมืองไง  โรคที่ไม่ชอบบรรยากาศของยามโพล่เพล่  มันอึดอัดจนใจแทบจะขาด” ผมตอบมัน

“จริงหรอครับ  ใครบอกสองอะ?”

“ก็จำๆ มาจากหนังสือที่อ่านนะ  แล้วตอนนี้พีอยู่ไหน?”

“อยู่ห้องครับ  เพิ่งขึ้นมา...เมื่อกี้ลงไปทานข้าวคนเดียว  ทานได้ไม่กี่คำเอง...คอตีบ  กินอะไรไม่ลง”

“แล้วคนๆ นั้นหละ” ผมถามอีก

“เขากลับไปแล้วครับ  พีลงมาส่งเขาแล้วพีก็ทานข้าว  จู่ๆ ไอ้ความรู้สึกบ้าๆ แบบนี้มันก็เกิดขึ้น  พีรู้สึกว่าโลกนี้ไม่มีใครรักพีจริงๆ เลยสักคน  ทุกคนต้องการแค่ตัวพี  ผลประโยชน์จากพี  พอเขาได้สมใจอยากแล้วเขาก็ไป  ไม่มีใครรักพีเลย”

“พีก็ต้องรักคนอื่นก่อนสิ  ให้อะไรแล้วก็ย่อมได้รับสิ่งนั้นตอบแทน”

“ไม่จริงหรอกสอง  พีไม่เชื่อ  เรื่องแบบนี้มันไม่มีจริงในโลกหรอก”  นายพีมันว่ามา  มันทำให้ผมเริ่มแน่ใจความคิดของตัวผมเองเกี่ยวนายคนนี้เข้าไปอีก  แต่ผมอยากจะแน่ใจว่าคนประเภทไหนกันนะที่พูดประโยคนี้ด้วยความมั่นใจอย่างนายพี  มันทำให้ผมถามออกไปว่า...

“ทำไมพีคิดอย่างนั้นอะ?”

แล้วตลอดระยะเวลาเกือบสามชั่วโมงที่เราคุยกัน  มันทำผมถึงได้รู้เรื่องราวต่างๆ ในชีวิตของพี...ชีวิตที่ผมรู้สึกสงสารจับจิตจับใจ...พีเกิดจากความไม่ตั้งใจของพ่อแม่ที่อยู่ในวัยหนุ่มสาว  รักในวัยเรียนและรักต่างศาสนา  เชื้อชาติและฐานะทางสังคม

วัยเด็กของพีก็เหมือนๆ กับเด็กชายมุสลิมใน ตจว. ทั่วไปๆ  แต่อาจจะต่างกันตรงที่ว่า พีเป็นเด็กกำพร้าแม่  พ่อมีครอบครัวใหม่  สถานะของพีในครอบครัวใหม่ของพ่อจึงเรียกได้ว่าไม่ต่างอะไรไปจาก “กองหินในรองเท้า” 

พีหนีจากบ้านพ่อเข้ามาตามหาแม่ใน กทม. มีเพียงรูปถ่ายของแม่  ที่อยู่ที่ไม่แน่ใจว่าถูกต้องไหม  กระเป๋าเสื้อผ้าสองสามชุดกับเงินเก็บที่เป็นเศษเหรียญอีกเล็กน้อย

อาจจะเป็นเพราะพ่อคงรู้ว่าพีจะไปไหน  แม่พร้อมครอบครัวใหม่ของแม่จึงมารอดักพีที่สถานีรถไฟบางกอกน้อยในวันที่พีมาถึง
และไม่ต่างอะไรไปจากละครน้ำเน่าที่เราๆ ท่านๆ ได้อ่าน ได้ดู ได้ยินมาจนชินชาและไม่คิดว่ามันจะมีจริงในโลกใบนี้.....บ้านหลังใหญ่  แต่ไม่มีที่สำหรับพี...เด็กบ้านนอกตัวดำๆ กับญาติพี่น้องเชื้อสายจีนเมืองกรุง  สุดท้ายพีก็ต้องออกมาจากที่นั้นและพาตัวเองไปฝากไว้กับอ้อมกอดของท้องสนามหลวง!

“แล้วพีก็เจอกับพี่แมว  แกก็เลยชวนพีไปพักด้วยกัน  พีมีรายได้จากการลงแป้งรองพื้นให้กับพวกหมอนวดในซอยบ้านพี่แมว  ได้ค่าแรงหน้าละ 10 บาท  ก็เพราะพวกพี่ๆ เขาสงสารพีหรอกนะ”

พียังคงเล่าต่อไปเรื่อยๆ  น้ำในตาผมไหลอีกแล้ว (ตอแหลมะ?)  พี่แมวดีกับพีมากแต่สุดท้ายฝันร้ายก็มาถึง

“สองรู้จักสะพานลอยข้ามแยกที่แยกสีลมปะ?”  พีถาม

“รู้ดิ  ทำไมหรอ?”

“พีเคยไปนอนที่นั้นด้วยแหละ”

“จริง?”

“อืม...  วันนั้นพีกลับมาจากเรียน  พอมาถึงห้อง...พีเจอกระเป๋าเสื้อผ้าและข้าวของพีกระจัดกระจายอยู่หน้าห้อง  พีเข้าห้องไม่ได้เพราะพี่แมวเปลี่ยนกุญแจใหม่เสียแล้ว”

“ทำไมอะ?”

“แฟนพี่แมวมาชอบพี”  อ้าว! รู้สึกคุ้นๆ นะ “ทั้งๆ ที่พีก็ไม่ได้ทำอะไร  พีอยู่ของพีเฉยๆ ขนาดตอนพี่แมวชวนพีไปเที่ยวพียังไม่ค่อยจะไปเลย...เกรงใจเพราะแกต้องออกค่าเที่ยวให้พี”

“แต่สุดท้ายพีก็ต้องออกมา?”  ผมถามเสียงค่อย

“อืม...วันนั้นฝนตกหนัก  พีนอนใต้สะพานอะครับสอง  แต่พี่แมวแกก็ดีกับพี่มากนะ  ถ้าไม่มีแกคงไม่พีแล้วในวันนี้”  พียังไม่วายเคารพต่อพี่แมวอีก

“แล้วพีทำไงต่อ?”  ผมซัก

“สองอย่ารู้เลย  สองรู้ไว้แต่อย่างเดียวว่า  กว่าพีจะมีวันนี้ได้...พีผ่านมาแล้วทุกอย่าง  ทำมาแล้วทั้งนั้น...แม้กระทั้งเอาตัวเข้าแลก!”

“เฮ้ย! จริงหรอ?”  ผมถามเมื่อได้ยินสิ่งที่พีพูด  สำหรับคนอื่นผมไม่รู้....แต่ผมสงสารพีมากจริงๆ  อาจเป็ฯเพราะช่วงนี้ผมสนิทกับพีมากขึ้นมั้ง!

“โกหกสองแล้วได้อะไร?”

“อืม...ก็จริงอะนะ  พี....สองมีไรจะบอกพีแหละ”

“ก็ว่ามาดิครับ”

“ตั้งแต่ที่พี่แบงค์พาพีมาแนะนำที่โต๊ะวันนั้น  สองก็รู้เลยว่าอีตาคนนี้มันยังไงๆ อยู่นะ”

“ทำไมหรอ?”

“สองสัมผัสพีได้  พีเหมือน.....เหมือน”  ผมพยายามนึก “พีเหมือนลูกแก้วใสๆ ที่ห้อมล้อมไปด้วยเมฆหมอกสีดำ  สองยังคิดอยู่เลยว่า..ถ้าคนคนนี้จะออกมาจากเมฆหมอกเหล่านั้นแล้วเขาจะเป็นยังไงนะ”

“แล้วไงต่ออีก” เสียงนายพีดูตื่นเต้นยังไงชอบกล

“แววตาแววบแรกของพีมันเหมือนคนแกร่งนะ  แต่ถ้าได้ลองมองลงไปลึกๆ แล้ว สองว่ามันเหมือนนัยน์ตาของลูกแมวตัวเล็กๆ ที่นั่งตัวสั่นอยู่กลางถนนสายใหญ่ๆ มากกว่า  สองเห็นแล้วสองสงสาร”

“จริงหรอครับ  สองเห็นพีเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรอ?” ตานั้นถามรบเร้าใหญ่เลย

“ก็เออดิ! สองว่าสิ่งที่พีแสดงออกมามันเหมือนไม่ใช่ตัวจริงของพียังไงไม่รู้  เหมือนพีแกล้ง  ไม่ดิ! เหมือนพีปิดปังตัวตนจริงๆ ของพีเอาไว้อะ”

“โหสองครับ  ทำไมสองมองพีได้ทะลุแบบนั้นอะ  แล้วอย่างนี้พีจะปล่อยสองให้หลุดมือพีไปได้ไง  พีไม่ยอมหรอก  พีตามหาคนแบบนี้มานานแล้ว  รับรองสองหนีพีไม่พ้นแน่”

ให้มันได้อย่างงี้สิ!  ตูหละกลุ้มใจจริง 

[gobgab]

.............“แววตาแววบแรกของพีมันเหมือนคนแกร่งนะ  แต่ถ้าได้ลองมองลงไปลึกๆ แล้ว สองว่ามันเหมือนนัยน์ตาของลูกแมวตัวเล็กๆ ที่นั่งตัวสั่นอยู่กลางถนนสายใหญ่ๆ มากกว่า  สองเห็นแล้วสองสงสาร”

..............มองทะลุปรุโปร่งกันจิงๆนะ.........

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

สงสารนายพี กว่าจะมามีชีวิตของตัวเองได้ ต้องกลืนน้ำตามามากมาย
มีคนอื่นเขาอาจลำบากกว่าเรามากมาย เขายังสู้ด้วยสองมือสองเท้า
เมื่อเราผ่านจุดนั้นมาได้ มีกินมีใช้ ไม่ต้องเดือดร้อนใคร
มีชีวิตอย่างพอเพียงดีกว่า
 

เสียดายที่ไม่ได้แนะนำให้สองและพีดูก่อนหน้านี้

Memories of Matsuko หนังเยี่ยมที่ไม่ควรพลาดชม ที่แนะนำโดยป้อม
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1765.0

หลายๆคน และส่วนมากของเกย์มัวแต่จะตามหาความรัก

เหมือนอย่าง matsuko ที่ต้องการเพียงกลับมาบ้านแล้วได้พูดว่า

"กลับมาแล้วนะ"

แต่เขากลับไม่เคยรู้ตัวเลยว่า คนรอบตัวหน่ะที่รักเขายังมีอีกมากมาย
พ่อแม่ เพื่อนที่พร้อมจะหยิบยื่นไมตรีให้เพียงแต่เธอมองข้ามมันไป

กว่าจะรู้ตัวจากชีวิตที่สดใสในฐานะครู ก็กลายเป็นคนพิการ อ้วนเน่าเฟะ ไม่สามารถเยียวยา ไร้จิตใจและพลังในการดำเนินชีวิต

ถ้าโลกนี้ไม่มีคนที่จะฉุดเราขึ้นจากหลุมดำได้ ก็ฉุดตัวเองขึ้นมาเถิด อยู่คนเดียวก็สามารถมองหาความสุขได้
พระท่านจึงสอนเสมอว่า ให้ละโลภ โกรธ หลง พอใจในสิ่งที่ตัวเองจะพึงได้ พึงมี
มองไปรอบตัวแล้วคิดว่าได้ทำสิ่งรอบๆตัวให้ดีแล้วหรือยัง

ยิ่งวิ่งหาก็ยิ่งไม่เจอ  ถ้ามันจะมาก็ให้มันมาอย่างที่เรามีสติ และดูมันอย่างแน่ใจแล้วดีกว่า

มันก็จริงว่าโลกเรานี้โหดร้าย อย่างกับละคร แล้วเราจะไปเป็นตัวร้ายในละครเพื่ออะไร
เวลาเราคิดจะให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อย่างน้อยก็จะรู้สึกยินดีและมีความสุขกับมัน
รับรองถ้าเรารู้จักวางตัว รู้จักกาละเทศะ มันไม่น่าจะย้อนกลับมาทำร้ายเรา
จะผิดไหมถ้าเราหนีจากความเลวร้ายที่คนป้ายให้กัน
 เอาเวลามามองหาสิ่งที่เราทำแล้วสบายใจดีกว่า

ปล.โทษทีพิมพ์ไปเรื่อยๆ จะลบทิ้งก็เสียดาย
 

[sonicacc]

โอโห แอดมินเรา วันนี้สาระล้วน ๆ คร้าบบบ แห่ะ ๆ

ไปดีกว่า มาป่วน เดี๋ยวโดนตื๊บไม่รู้ตัว  หุหุหุ 

[bishonen]

อิเจ้.....พีมันน่าสงสาร....คบเป็นเพื่อนได้
แต่
อย่าริเอามาทำปั๋วเชียวน้า...
เด๋วความชิบหายจะมาเยือนเจ้

[NewcoolstaR]

  โปรดวิจารรยาน ในการรับคลื่นความถี่.....ชีวิต มันออกแบบไม่ได้...ยิ่งไม่มีวัสดุด้วยแล้วยิ่งแย่เข้าไปใหญ่....

[THIP]

  ชีวิต 

[มูมู่น้อย]

เรย์มีมุมมองความคิดที่ดีมากๆ เลยทีเดียว  เราชอบข้อความนี้ของเรย์

มันก็จริงว่าโลกเรานี้โหดร้าย อย่างกับละคร แล้วเราจะไปเป็นตัวร้ายในละครเพื่ออะไร
เวลาเราคิดจะให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อย่างน้อยก็จะรู้สึกยินดีและมีความสุขกับมัน
รับรองถ้าเรารู้จักวางตัว รู้จักกาละเทศะ มันไม่น่าจะย้อนกลับมาทำร้ายเรา

มองสิ่งรอบตัว  อยู่อย่างมีสติ  เผชิญหน้ากับปัญหา
ทุกอย่างอยู่ที่ใจ... มองมุมบวก...เก็บมุมลบเป็นประสบการณ์...มีความสุขกับทุกย่างก้าวของชีวิตนะเจ้....สู้สู้....

อย่างที่เคยบอก  ให้เวลาและการกระทำเครื่องช่วยในการตัดสินใจก็ได้นะ....คนดีที่รักเราจริง ไม่หนีไปไหนหรอก...

รออ่านต่อนะเจ้สอง  เป็นกำลังใจให้เสมอ  อิอิ        

[krappom]

เข้ามาบอกเจ้ว่า...



นู๋ยังตามอ่านไม่ทันเลยอ่ะเจ้

[min_min]

หง่า  เศร้านะ ชีวิตพีเนี่ย  แต่ว่าพีก้อเข้มแข็งนะที่สามารถฝ่าฟันจนมาถึงวันนี้
เริ่มเห็นใจนายพี  เจ๊ของเราก้อนะ  เข้าใจจิตใจนายพี  ดีมากกกกกก
นายพียิ่งติดใจใหญ่     
ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก    5 5 5
ชอบแมท  ม่ายเคยเปลี่ยน
แต่ว่านะเจ๊    รักคนที่เขารักเราดีกว่า     สบายใจดีมิต้องแย่งใคร 

 

[นางมารร้าย]

อ่านตอนนี้แล้ว  สงสารนายพีน่ะ  เด็กที่เกิดมาจากความไม่ต้องการของครอบครัว  เป็นอะไรที่เศร้ามากนะ 
แต่พีก็เป็นคนเข้มแข็งนะ ใช้ชีวิตมาในสังคมเมืองด้วยตัวคนเดียว โดยไม่เสียคนไปน่ะ 

เจ๊สอง เริ่มเห็นใจพีมากขึ้นแล้วสิ  แล้วจะกลายเป็นความรักไปมั้ยน๊า   

แต่ก็ยังเชียร์แมทจ๊า   



สุดท้ายขอเป็นกำลังใจให้เจ๊สองนะคะ 

[oaw_eang]

สองส่งเม้นต์ของเพื่อนๆ ไปให้พีทางเมลล์

พีเลยฝากมาขอบคุณทุกๆ คนที่เม้นต์

พีบอกว่าเม้นต์ได้ประทับใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก 

พีบอกว่า ขอบใจจริงๆ  (มันย้ำประมาณสามรอบ)

และพีก็เชื่อสองแล้วว่า...เล้านี้อบอุ่นจริงๆ

(มันชอบว่าสองอยู่เรื่อย  ที่ชอบมัวแต่นั่งอ่านนิยายในเล้าอะ)

[~ScAreD:SAcreD~]

ตาเรย์เพื่อนเรา มาเม้นท์แบบสาระสุดๆ

รู้สึกเหมือนเรย์เหมือนกัน ที่ว่าเจ๊น่าจะดูหนังเรื่องนี้ เพราะใกล้เคียงกับชีวิตเจ๊และพีมากมาย

ภายนอกดูไม่คิดอะไร ทำตัวสดใส ร่าเริง ทั้งๆที่ภายในมีเรื่องราวมากมายที่เก็บอยู่

ไว้เอาหลังเอาไปให้ยืมดูนะค๊าบบบ ถ้าต้องการติดต่อหลังไมค์ จะเอาไปให้ (ไม่คิดตังค์ อิอิ)

ป้อมเองแค๊บบบบบบ

[gobgab]

.............เม้นพี่เรย์โดนจิงๆ........

............."มันก็จริงว่าโลกเรานี้โหดร้าย อย่างกับละคร แล้วเราจะไปเป็นตัวร้ายในละครเพื่ออะไร
               เวลาเราคิดจะให้โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน อย่างน้อยก็จะรู้สึกยินดีและมีความสุขกับมัน"...........

...........ชอบประโยคนี้ที่สุดเลย..........

[しろやま としんや]

ชีวิตพี่พีผ่านอะไรมาเยอะแฮะ  กว่าจะมีวันนี้มาได้นับว่าพี่พี่เป็นคนมีความพยายามมากนะ พี่พีแข็งแกร่งมากเลยนะที่ผ่านมันมาได้

หลายคนเจอชีวิตอย่างพี่พีเผลอฆ่าตัวตายไปด้วยซ้ำ  นับถือพี่พีนะที่พี่ผ่านชีวิตช่วงนั้นมาได้

เฮียเข้าใจอะไรพี่พีแกเยอะไม่แปลกหรอกที่พีพีแกจะรู้สึกดีกับเฮียด้วย 

ต่อไปจะเป็นยังไง ก็ต้องรอดูกันต่อไปนะ  เป็นกำลังใจให้เฮีย แล้วก็เป็นกำลังใจให้พี่พีด้วยนะ Kambattekudasai

[thomaskung]

อ่า ชีวิตช่วงนี้เหมือนคุณสองเลย - -"

"ไม่ใช่ว่าฉันนั้นไม่มีใจให้เธอ แต่ผิดที่เขานั้นก็รักเธอเหมือนกัน ก็เพราะเขาเป็นเพื่อน เป็นเพื่อนที่ดี จะให้ฉันทำอย่างไรดี บอกฉันที"