อ่านตอนนี้ด้วยความรู้สึกหลากหลาย
คนอ่าน ยังรู้ได้ ว่าเกมส์ไม่ได้รู้สึกกับสัมผัสของดิว อย่างที่เคยรู้สึกแย่กับคนอื่น
แต่สิ่งที่ตัวเองยังจำฝังใจมันก็หลอกหลอนไม่เลิก เข้าใจนะว่าไม่ได้ลืมกันได้ง่าย ๆ
แถมยังรู้สึกปักใจว่าดิวเป็นคนแบบนั้นแบบนี้ ซึ่งมันก็เป็นความจริงในอดีตที่ผ่านมา
งานคงตกหนักอยู่ที่ดิว ว่าจะทำยังไงให้เกมส์เืชื่อและั่มั่นใจ ส่วนเรื่องจะทำให้ชอบยังไงคงไ่ม่ต้อง
เพราะเราว่าเกมส์ชอบดิวไปแล้วอ่ะ
ชอบที่ดิวยังพยายาม ยังตื้อ ชอบที่สุดตอนที่ดิวรู้สึกว่ากลัว .. กลัวจะเสียเกมส์ไป
ต่างคนต่างกลัวนี่แหละมันจะผลักดันให้คนเริ่มทำสิ่งที่ต้องทำ ^ ^