๑๐
“พี่ตายงั้นเหรอ??” ร่างสูงทวนคำถามเดิมซ้ำเป็นครั้งที่สาม
“ฮะ กานต์ยังจำได้เลย ช่วงนั้นมันเป็นช่วงที่มีการปฏิวัติการปกครอง หลังจากที่พวกคณะรัฐบาลในยุคนั้นทุ่มเถียงเรื่องแบบแผนการปกครองมากว่าหลายปี สุดท้ายก็ตกลงกันไม่ได้ จึงต้องเกิดการจราจล ทำให้สองฝ่ายที่มีความเห็นต่างกันต้องปะทะกันและบาดเจ็บล้มตายไปก็เยอะ พี่เพชรเองก็เป็นหนึ่งในนั้นนะฮะ” ขณะที่กานต์ถ่ายทอดเรื่องราวนั้น บางช่วงแววตาหวานนั้นก็มีประกายแห่งความหวาดกลัวแฝงอยู่
“พี่อยู่ฝ่ายไหนเหรอครับ” แม้เรื่องราวจะผ่านมานาน แต่ก็ไม่ได้ทำให้เพชรเลิกอยากรู้เรื่องนี้ได้ เพราะตั้งแต่สมัยเด็กที่เขาได้ศึกษาเกี่ยวกับการปกครองในยุคก่อน ทำให้เพชรรู้สึกว่าโชคดีเพียงไรที่ได้เกิดมาเจอกับการปกครองแบบในยุคของตัวเอง
“พี่เพชรอยู่ฝ่ายที่สนับสนุนการปกครองแบบที่เป็นอยู่ในยุคของพี่ฮะ” พอได้ฟังคำตอบเพชรก็โล่งอก นี่ตัวเขามีเจตนารมณ์เดียวกันทุกชาติเลยเหรอเนี่ย
“ฝ่ายของพี่ชนะ แล้วพี่ยังตายอีกเหรอเนี่ย ซวยจริงๆ...”
“นั่นเป็นเพราะว่าพี่เป็นพวกหัวเรือใหญ่ในการจราจล พอฝ่ายของพี่ชนะ ฝ่ายที่แพ้จึงเจ็บใจ และจ้างคนมาลอบฆ่าพี่เพชรฮะ” กานต์เล่าทั้งที่ยังรู้สึกว่ามันเหมือนนิยาย แต่มันก็เป็นเรื่องจริงละนะ แถมยังเคยเกิดมาแล้วด้วย
“กานต์ครับ ถ้าหากตอนนั้น กานต์หน้าตาเหมือนตอนนี้ แสดงว่าพี่ก็เข้าร่วมการจราจลตั้งแต่ยังอายุน้อยสิครับ”
“ใช่ฮะ ตอนนั้นพี่เพชรยังเป็นวัยรุ่นอยู่เลย พี่เป็นพวกเยาวชนที่หัวสมัยใหม่และต้องการเปลี่ยนแปลงการปกครองให้โปร่งใสฮะ” ถึงแม้ปากของกานต์จะอธิบายเรื่องหนึ่ง แต่สมองกลับคิดอีกเรื่องหนึ่ง เรื่องวันที่เพชรตาย เพชรตายในอ้อมกอดของเขา..
“น้องกานต์ เป็นอะไรครับ” เสียงเรียกเบาๆทำให้กานต์เงยคอมองคนตรงหน้า สายตาเป็นห่วงจากเพชรทำให้เขาแทบน้ำตาไหล นึกกี่ครั้งก็ไม่อยากเชื่อ ที่ได้คนๆนี้กลับมาในอ้อมแขนอีกครั้ง
“กานต์คิดถึงตอนที่พี่เพชรตายฮะ...”
“พี่ตายยังไงเหรอ? แล้วตอนนั้นกานต์อยู่ด้วยหรือเปล่า”
“พี่เพชรถูกยิง แล้วตายในอ้อมแขนของกานต์...” ความทรงจำอันแสนย่ำแย่กลับมาอีกครั้ง กลิ่นคาวเลือด น้ำตา เสียงร้องไห้ที่ดังระงม กานต์ก้มหน้ามองหลังเท้าตัวเองนิ่ง และคิดปลอบใจว่ามันเป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว
เพชรนิ่งอึ้ง ที่เห็นกานต์เงียบ ร่างเล็กๆที่แสนบอบบางนี้ต้องเจอเรื่องราวหนักหนาขนาดไหนกันนะ เหมือนกับว่าความเจ็บปวดของกานต์แผ่ออกมาจนเพชรรู้สึกได้
“น้องกานต์ หยุดคิดครับ พี่อยู่ตรงนี้” เพชรใช้สองมือประคองแก้มของกานต์เพื่อเรียกความสนใจของกานต์ให้อยู่ที่เขา
“พี่จะไม่ไปไหน พี่จะไม่ทำให้การตามหาของกานต์ต้องสูญเปล่า พี่จะไม่จากกานต์ไปอีกแล้ว”
“ฮะ” กานต์ยิ้มกว้าง เอื้อมมือไปสัมผัสกับมือของเพชร และจะไม่มีทางปล่อยมันไปอีก...
“เอ่อ กานต์ ว่าแต่พี่สงสัย ทำไมกานต์ถึงไม่แก่ลงเลยละ” เพชรมองใบหน้าเล็กนั้นที่ดูยังไงก็เด็กชัดๆ เด็กเสียจนเขาคิดว่าเป็นเด็กประถม!!
“อืม...กานต์จะอธิบายทีละขั้นตอนนะฮะ” กานต์ปล่อยมือจากเพชรและเดินไปที่โถชมพูพันธุ์ทิพย์นั้น ก่อนจะวางท่าเหมือนเป็นวิทยากรที่กำลังบรรยายเรื่องเหนือธรรมชาติ
“โถนี้ คือเส้นทางที่เชื่อมต่อระหว่างอดีตและอนาคต ส่วนน้ำในบ่อนั่นคือสื่อนำทาง โดยน้ำในบ่อที่โลกอดีต จะเป็นบ่อเดียวกับโลกอนาคต สรุปง่ายๆก็คือว่าถ้าเราไม่มีน้ำ แต่มีโถ เราจะไม่มาโผล่ที่นี่ แต่จะไปโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ฮะ”
“ประมาณว่า... โถ เป็นถนนที่ใช้เดินทาง และน้ำในบ่อนั้นมันแทนจุดหมายปลายทาง ถ้าเราไม่มีน้ำ เราก็เดินทางได้ แต่จะไปโผล่ที่ไหนไม่รู้ยังงั้นเหรอ”
“ใช่ฮะ พี่เพชรเข้าใจไวมาก”
“แล้วคริสตัลละครับ กานต์เอามาทำอะไร”
“คริสตัลแค่ช่วยทำให้น้ำบริสุทธิ์ฮะ”
“โห...ไม่น่าเชื่อ...” เพชรนิ่งอึ้งโดยมีกานต์มองอยู่เงียบๆ ปล่อยให้เพชรทำความเข้าใจด้วยตัวเอง
“อ้อ พี่เข้าใจละ กานต์เดินทางจากอดีตมา ไม่ใช่อยู่มา ’ตั้งแต่’ อดีต กานต์เลยไม่แก่ลง!” หลังจากที่นิ่งคิดไปห้าวิ เพชรก็ทุบกำปั้นลงกับฝ่ามือตัวเองและร้องอ๋อ
“บิงโก! ตามนั้นเลยฮะพี่เพชร”
“ทำไมมองหน้าพี่แบบนั้นละ” เพชรก้มหน้าถามคนตัวเล็กที่มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ
“กานต์ก็แค่ดีใจ ที่พี่เพชรเชื่อเรื่องที่กานต์เล่า ไม่คิดว่ากานต์โกหก”
“แหม หลักฐานมันทนโท่เสียขนาดนี้ และพี่ก็รู้สึกว่าที่นี่แม้มันจะเหมือนโลกที่พี่มา แต่บรรยากาศก็แตกต่างอย่างเห็นได้ชัด” พูดพลางยื่นแขนไปโอบเอวร่างเล็กนั้นให้มาชิดและจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนนั้นอย่างแสนรัก ยิ่งรู้...ยิ่งรัก...
“รู้มั้ยฮะ ว่ากว่ากานต์จะหาพี่เจอ ตั้งปีเลยนะฮะ ถ้าพี่เพชรไม่เชื่อกานต์ และจากกานต์ไป กานต์คงเหมือนตายทั้งเป็น...”
“นี่กานต์ตามหาพี่มาทั้งปีเลยเหรอ”
“ใช่ฮะ ตั้งแต่วันที่พี่ตาย กานต์ก็ข้ามเวลาเพื่อตามหาพี่ตลอด ข้ามมาห้าปีบ้าง สิบปีบ้าง กานต์ไม่คิดมาก่อนเลยว่าจะได้เจอพี่ในอีกร้อยปีให้หลังแบบนี้ มันไกลมากเลยนะฮะ แถมหน้าพี่ก็ไม่เหมือนเดิม กานต์ต้องใช้ความรู้สึกอย่างเดียวเลย”
“หน้าพี่ไม่เหมือนเดิมด้วยเหรอ พิลึกแฮะ มิน่าละ เลยจำพี่สลับกับไอ้พลอย แล้วทำไมกานต์ถึงแยกแยะพี่จากคนตั้งมากมายได้ละครับ”
“ไม่รู้สิฮะ ความรู้สึกมันบอก... ตอนที่กานต์ได้สบตาพี่ กานต์รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน จนกานต์มั่นใจว่าต้องเป็นคนนี้.. แน่ๆ” กานต์นึกทบทวนถึงความรู้สึกนั้น เป็นอย่างที่คนเขาว่า ความรัก... เป็นเหมือนปาฏิหาริย์...
“ฮื้อ ปากหวานนะเรา” อดรนทนไม่ไหวกับความน่ารัก จึงฟัดแก้มฟัดคออย่างหมั่นเขี้ยว เสียงหัวเราะใสๆดังลั่นสวน
“เอ้อ อีกเรื่องหนึ่ง วันที่พี่เจอกานต์ครั้งแรก พี่เดินตามเสียงเพลงไปเพราะรู้สึกว่ามันคุ้นหูพี่มากๆ..”
“ก็เมื่อก่อนน่ะ เวลากานต์ซ้อมดนตรี พี่เพชรก็ชอบมานั่งฟัง บางทีก็มาขลุกอยู่บ้านกานต์เป็นสัปดาห์ มันเลยฝังลึกในส่วนหนึ่งของความทรงจำพี่ก็เป็นได้ฮะ”
“นั่นสินะ... ”
“ไปกันต่อเถอะฮะ” กานต์ดันหน้าเพชรออกและดึงแขนให้ออกเดินต่อ จนทะลุสวนไปและมีบ้านไม้หลังย่อมตั้งตระหง่าน
“มาสิฮะพี่เพชร” กานต์เดินนำขึ้นบันไดไป และหันมาเรียกเพชรที่ยืนนิ่งด้านล่าง เพชรได้แต่เดินตามขึ้นไปเงียบๆ เพราะรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูกเมื่อขึ้นมาที่บ้านหลังน้อยนี้
“คุณย่าฮะ กานต์พาพี่เพชรมาแล้ว” กานต์เคาะที่ประตูกระจกและค่อยๆเปิดเข้าไป ภาพของหญิงชราท่าทางใจดีตรงหน้าไม่ว่าใครเห็นก็คงนึกศรัทธา แต่เพชรกลับยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิม
“ชื่อเหมือนเดิม แต่หน้าไม่เห็นจะเหมือนเดิม ไม่รู้ว่านิสัยจะเป็นไอ้เด็กเวรเหมือนเดิมหรือเปล่า” ถ้อยคำจากปากของหญิงชราที่กานต์เรียกว่าคุณย่านั้นกลับไม่ทำให้เพชรสะดุดหู ซ้ำยังคุ้นเคยอีกต่างหาก
“ก็ขึ้นอยู่กับคุณย่าแหละครับ ผมจะดี ถ้าคุณย่าไม่กวนอารมณ์ผม” เพชรพูดออกไปโดยไม่ทันคิด มันเป็นเหมือนปฏิกิริยารีเฟล็กซ์ที่จะตอบสนองกับหญิงชราตรงหน้าเท่านั้น
“เห็นมั้ยเจ้ากานต์! ไอ้เด็กเวรนี่เหมือนเดิมไม่มีผิด รู้ยังงี้ย่าไม่น่าสอนให้แกใช้โถนั่นตามหามันเลย” เพชรหันไปมองหน้ากานต์อย่างแปลกใจ ยัยคุณย่านี่สอนให้กานต์ตามหาเขาเหรอเนี่ย เหมือนว่าความหงุดหงิดจะลดลงไปนิดนึงแฮะ
“ก็คุณย่าไปยวนพี่เขาก่อนนี่ฮะ” เพชรมองย่าหลานกำลังเถียงกันอย่างออกรส สงสัยย่านี่จะอายุยืนแฮะ
“พี่เพชร คุณย่าเขาเป็นคนสอนผม ให้ใช้โถชมพูพันธุ์ทิพย์ตามหาพี่ ถ้าไม่ได้คุณย่า เราคงไม่ได้เจอกันหรอกนะฮะ” ไม่ต้องพูดตรงๆเพชรก็เดาได้ กานต์อยากให้เขาขอบคุณยัยคุณย่านั่นสินะ
“ขอบคุณครับ ที่ทำให้เราได้พบกันอีกครั้ง” กลั้นใจพูดโดยไม่สนใจต่อสีหน้าหยิ่งผยองนั่น เพชรรู้สึกเหมือนเห็นแววตาอ่อนโยนวูบหนึ่ง และถูกเปลี่ยนไปเป็นแววตายียวนเหมือนเดิม ไม่อยากจะเชื่อสายตาว่าคนแก่จะทำหน้าได้กวนประสาทขนาดนี้...
“ย่ะ อย่างน้อยก็ดีขึ้นมานิดนึงละนะ แล้วอีกอย่าง ต่อให้ชั้นสอนเจ้ากานต์ได้ แต่ถ้าเจ้ากานต์ไม่มีสายเลือดของชั้น ก็ไม่สามารถใช้โถนั่นได้อยู่ดี” หญิงชราทำสะบัดหน้าใส่และโบกมือไล่
“ไปๆ เจ้ากานต์ ไปคุยกันที่อื่น ย่าไม่อยากเห็นหน้ามันนานๆ จะเป็นลม” ไม่ต้องให้ไล่อีกรอบ กานต์รีบดึงมือเพชรออกมาและไปนั่งคุยกันที่ชิงช้าหน้าบ้าน
“บ้านกานต์ใหญ่จังเลยนะ คนก็เยอะแยะ” เพชรนั่งมองคนที่ทำงานกันในบ้านอย่างเพลิดเพลิน บ้างก็รดน้ำต้นไม้ บ้างก็ทำความสะอาด เห็นแล้วก็รู้สึกได้ถึงชีวิตชีวา
“เป็นพวกคนที่ดูแลบ้านฮะ” ปากพูดตอบ แต่มือกำลังสาละวนกับการตัดเล็บให้เพชร
“งี้กานต์ก็เป็นคุณหนูน่ะสิ”
“อย่าเรียกแบบนั้นเลย กานต์ไม่ชอบ ทุกคนเท่าเทียมกันนะฮะ”
“ครับๆ กานต์ของพี่เป็นเด็กดีแบบนี้เสมอเลยนะ”
“พี่เพชรอยากเห็นรูปพี่เมื่อก่อนมั้ยฮะ”
“...ไม่หรอก” เพชรตอบได้แบบไม่ต้องคิดจนกานต์ทำหน้าสงสัย
“ทำไมละฮะ?”
“เรื่องเมื่ออดีตก็ปล่อยมันไปเถอะ ตอนนี้พี่ได้อยู่กับกานต์พี่ก็พอใจแล้ว” เพชรเอนตัวลงนอนบนตักนุ่ม กานต์ลูบที่ไรผมของเพชรอย่างรักใคร่
“แล้วเราจะอยู่ที่นี่ไปอีกนานแค่ไหนกันครับ”
“พี่เพชรอยากอยู่นานแค่ไหนละฮะ”
“พี่อยู่นานแค่ไหนก็ได้ ขอแค่มีกานต์ก็พอแล้ว”
“งั้นพี่เพชร... จะอยู่ข้างกานต์ตลอดไปเลยได้มั้ย” เพชรขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำพูดแปลกๆ
“ทำไมน้องกานต์ถึงถามแบบนั้นละครับ”
“พี่เพชรไม่อยากใช้ชีวิตร่วมกับกานต์เหรอครับ” กานต์เริ่มหน้าเสีย
“ถึงน้องกานต์ไม่ถาม พี่ก็คิดไว้แล้ว ว่าอยากจะอยู่ร่วมกับกานต์ไปทั้งชีวิตของพี่”เพชรยันตัวขึ้นมานั่ง แววตาจ้องมองลึกลงไปในจิตใจของกานต์ ความรู้สึกที่ถูกเก็บซ่อนไว้กว่าร้อยปีเปิดเผยขึ้นมาทีละนิด
“ห้ามเปลี่ยนใจนะฮะ..” กานต์เอนร่างซุกกับอกของเพชร ปล่อยให้ความรักที่เก็บซ่อนไว้ก่อตัวขึ้นมาช้าๆ
“กานต์รู้มั้ย วันแรกที่พี่ได้ยินเสียงดนตรีของกานต์ พี่รู้สึกเหมือนกับว่ากำลังถูกเรียก...หลังจากที่พี่เดินวนเวียนอยู่ในความฝันมานาน เสียงดนตรีของกานต์ก็ทำให้พี่พบทางออก”
“แล้วพี่เพชรรู้มั้ยฮะ วันเวลาที่กานต์เฝ้ารอพี่ ตามหาพี่ กานต์รู้สึกว่าชีวิตของกานต์กำลังจะหมดลงเรื่อยๆ แม้กระทั่งขอบฟ้าก็ยังดูซีดจาง ไร้ชีวิตชีวา” กานต์มองหน้าเพชรแล้วสบตานิ่ง ดวงตาหวานของกานต์มีน้ำตาคลอ
“พี่เพชรฮะ กานต์ฝันมาตลอด ว่าอยากให้มีวันที่เราจะได้จ้องตากันแบบนี้อีกครั้ง... อีกสักครั้งก่อนที่กานต์จะหมดแรงตามหาพี่..”
“เราก็ได้เจอกันแล้วนี่ไงครับ” เพชรดึงร่างเล็กนั้นมากอดแนบแน่น มือลูบไล้ปลอบประโลมไปทั่วแผ่นหลังเล็กที่กำลังสะอื้น
“พี่จะไม่ปล่อยมือกานต์ไปอีก พี่สัญญา...”
------------------------------
หัวข้อ: Timeless : ความรักไม่แปรผันตามกาลเวลา The End (อ่าน 45052 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก