ตอนที่ 18การยืนประจันหน้ากันแบบนี้ทำให้ผมหายใจแทบไม่ออก คุณวีร์ในชุดสูทสีดำเข้ม สูง สมาร์ท แต่หน้าบึ้งตึง
“พี่บอกแล้วว่าวันนี้ห้ามปุ่นมา” เสียงเข้มเหมือนพยายามสะกดอารมณ์ตัวเอง
“ผมไม่ได้มาทำงานครับ ผมมาแสดงความยินดีกับคุณลิน นอกเวลางานผมไปไหนก็ได้”
ความมั่นใจที่เตรียมมาหายไปสิ้น ทั้งๆที่คิดอยู่แล้วว่าต้องเจอพายุอารมณ์ของคุณรองประธาน
แต่ตอนคิดกับความจริงต่างกันลิบลับ
“กลับไปเดี๋ยวนี้ปุ่น”
“คุณโชค” คุณรองประธานหันไปเรียกพี่โชค ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก คิดเอาไว้ว่าคงโกรธเต็มสิบแต่ไม่คิดว่าจะขึ้นไปถึงร้อย
“เอะอะอะไรกันวีร์” คุณลินเดินหน้ายุ่งเข้ามา ทำมือเป็นสัญลักษณ์ว่าให้เบาเสียงลง
“ไม่มีอะไรลิน จะให้คนไปส่งปุ่นกลับบ้าน ลินไปรับแขกก่อน เดี๋ยวตามไปช่วย”
“ส่งทำไมงานเพิ่งเริ่ม ปุ่นก็เพิ่งมา” คุณลินนิ่วหน้า
“ปุ่นกลับเดี๋ยวนี้” คุณวีร์ไม่ฟังใครทั้งนั้น เข้ามาจับแขนผม เผด็จการสุดๆ
“มีอะไรปุ่น” เสียงทุ้มกับร่างใหญ่ที่เขามายืนซ้อนหลังผมถามขึ้น
“พี่ปั้น”
“ไม่มีอะไรครับ ผมมาทักทายเจ้านาย ” ผมพยายามบิดแขนออกจากมือคุณวีร์ แต่แรงบีบกลับเพิ่มมากขึ้นจนผมเจ็บ
“นี่คุณวีร์ คุณลิน เจ้าของร้าน ส่วนคนนี้พี่ปั้นครับ” ผมแนะนำ
“สวัสดีครับ” พี่ปั้นโค้งศีรษะลงเล็กน้อย
“สวัสดีค่ะ” คุณลินทักตอบพี่ปั้นแต่อีกคนทำนิ่งเหมือนมองไม่เห็น
“ผมขอตัวไปนั่งก่อนนะครับคุณวีร์ คุณลิน” บรรยากาศมันอึมครึมเกิน ผมว่าสมควรจะแยกย้ายเข้ามุม
ถึงเสียงระฆังจะยังไม่ดังก็เถอะ
“โต๊ะจัดให้เฉพาะแขก” คนพูดไม่เจาะจงชื่อว่าพูดกับใคร แต่ทั้งวงมีคุณรองประธาน คุณลิน ผม พี่ปั้น
ใครไม่รู้ก็โง่แล้วครับ
พี่ปั้นหยิบบัตรเชิญออกมาจากข้างในเสื้อสูทขึ้นมาถือ ยิ้ม(กวน)น้อยๆ ให้คุณรองประธาน
คุณวีร์หันขวับมามองหน้าผม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังคาดโทษที่ผมแอบเอาบัตรเชิญให้คนนอก
“ลินเป็นคนเชิญเอง” คุณลินทำเสียงแบบที่ผมแอบนิยามให้ว่า ลินสไตล์
สีหน้าเบื่อโลก ยิ้ม(เยาะ)นิดๆที่มุมปาก เสียงเย็นไร้อารมณ์ กับตาดุๆ ไม่เก่งจริงเลียนแบบไม่ได้นะครับ
“ลิน!!” คนเคยเข้มทำหน้าเหมือนเด็กถูกขัดใจ
“เห็นปุ่นบอกว่าไม่ต้องมาทำงานวันนี้ ลินเลยเชิญมาเป็นแขก ช่วยกันมาตั้งมากก็ควรจะได้มาเห็น”
“ปุ่นตามสบายนะ วีร์ไปช่วยลินรับแขก นักข่าวอยากขอสัมภาษณ์ด้วย”
คุณลินเป็นนางฟ้าในคราบปีศาจชัดๆ ช่วยชีวิตผมเอาไว้ ช่วยพูดปดให้ด้วยเพราะความจริงผมนี่แหล่ะเป็นคนไปขอ
บัตรเชิญจากคุณลิน
“ปุ่นไปช่วยพี่รับแขก” ปากพูดกับผมแต่ตาจ้องตากับพี่ปั้น ไม่มีใครยอมหลบตาใคร
ถ้าเป็นปลากัดไม่คุณรองประธานก็พี่ปั้นคงท้องไปแล้ว
“ไปเถอะ” ผมหันไปเลิกคิ้วให้พี่ปั้น ยอมด้วยแหะ
พี่ปั้นยกมือขึ้นกอดไหล่ผม ก้มหน้าลงมากระซิบที่หู
“ปุ่นไปอยู่ใกล้ๆ น่าจะช่วยได้มากกว่า ระวังตัวด้วยนะ”
“เฮ้ย ตกตก” ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไร มือที่จับแขนกระชากให้ผมออกห่างจากพี่ปั้น
แรงขนาดที่น้ำหนักอย่างผมยังปลิวได้ (แลดูเหมือนสาวน้อยอ้อนแอ้นแต่ความจริงโครตอวบ)
“ปุ่น” พี่ปั้นขมวดคิ้ว เสียงเรียกมีแววกังขา
“ครับ”
“เดี๋ยวเราคงต้องคุยกันหน่อย” พี่ปั้นพูดจบโค้งศีรษะให้คุณลินนิดนึง ก่อนยอมล่าถอยออกไป
“เอื้อก” เสียงกลืนน้ำลายของผมเอง ผมว่าแล้วๆ สักวันพฤติกรรมแปลกๆของคุณรองประธานต้องทำผมซวย
แน่จริงชัดเจนมาเลย
ชิ ผมไม่ได้อยากจะรู้นะ แค่จะได้มีคำตอบไปบอกพี่ปั้นมันไง
ผมยืนข้างๆ คุณวีร์คอยรับช่อดอกไม้บ้าง ของขวัญบ้างที่คุณรองประธานส่งมาให้ มีพี่โชคเป็นมือวางอันดับสอง
คอยรับต่อจากผมอีกที
แสงแฟลขรัวอยู่ด้านนอกทำให้ผมรู้ว่าคุณวิกามาถึงแล้ว คุณลินสะกิดให้คุณวีร์ไปรับ หน้าผมค่อยๆ หุบยิ้ม
คนอยากไปรับ ยืนข้างๆ ผม ทำไมคุณซันไม่ชิงตัดหน้าคุณรองประธานเดินออกไปก่อน
เฮ้ย ผมคิดอะไรอยู่ เหมือนตัวอิจฉาเลย ไม่เอา พี่ปุ่นไม่อยากเป็น
คุณวีร์เดินนำคุณวิกาเข้ามา ช่างภาพขอให้หยุดเพื่อถ่ายรูปคู่ ผมยืนมองคุณวิกาคล้องแขนเข้ากับแขนคุณวีร์
ยิ้มหวานให้กับกล้อง หันไปทางซ้ายบ้างขวาบ้างตามเสียงเรียก
“ถือเป็นการเปิดตัวหรือเปล่าครับคุณเทวิกา” เสียงนักข่าวตะโกนถาม
“แหม อย่าแซวสิคะ วิกามาร่วมแสดงความยินดีกับวีร์เท่านั้นเอง” ปากพูดเหมือนปฏิเสธ แต่ตาที่ช้อนขึ้นมอง
หวานเยิ้มเสียจนตีความหมายเป็นอย่างอื่นไม่ได้
แสงแฟลชรัวกันไม่ยั้ง ช็อตเด็ดสำหรับคืนนี้ พรุ่งนี้คงลงทั้งข่าวบันเทิง ข่าวธุรกิจ ข่าวซุบซิบ ข่าวสังคม
นางเอกสาวกับนักธุรกิจใหญ่ ใครจะปฏิเสธว่าไม่เหมาะสมกัน
ตึก.......ตึก........ตึก.......ตึก ทำไมใจผมมันเต้น(อ่อนแรง) แบบนี้
“อยากเล่าให้พี่ฟังไหม” ไม่รู้พี่ปั้นมายืนข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ สายตาที่มองมาทำเอาผมพูดไม่ออก
พี่ปั้นถอนใจยาว
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”
“น้อง..”
“ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้”
“น้อง..”
“อย่าทำหน้าเศร้า เราต้องคุยกันแต่ไม่ใช่ตอนนี้” พี่ปั้นยกมือขึ้นกอดไหล่ผม ตบลงมาเบาๆ
ผู้ชายต้องไม่ร้องไห้ให้เรื่องขี้ปะติ๋ว แต่ทำไมมันปริ่มๆ อยู่ตรงหางตา
“ตัดใจซะเชื่อพี่” พี่ปั้นยกมือขึ้นลูบหัว ดึงเข้ามาซบอยู่กับไหล่
“ปุ่น” เสียงเรียกชื่อผมดังแหวกเสียงแฟลช เสียงนักข่าว
ผมไม่ทันตั้งตัว ผงกหัวออกมาจากไหล่พี่ปั้น เห็นนักข่าวหันมามองผมกันให้พรึบ
ผมมองคนเรียกงงๆ คนที่เหลือเหมือนกำลังดูแข่งเทนนิส หันไปมองคุณรองประธานทีหันามองผมทีสลับไปมา
“เชิญคุณลินกับคุณซันมาถ่ายรูป” คุณรองประธานจ้องผมตาเป็นไฟ พร้อมกับสั่งคำสั่งประหลาด
ก็คุณลิน คุณซันยืนอยู่ใกล้ๆ นี่เองพูดดังขนาดนี้เรียกเองเลยก็ได้ ได้ยินเหมือนกัน
ท่ามกลางความงุนงงของทุกคน คุณซันมีสติก่อนใคร ดันหลังคุณลินให้เดินเข้าไปร่วมเฟรม
คุณวีร์พยักหน้าเป็นเชิงเรียกผมให้เดินเข้าไปด้วย ผมไม่คิดว่าผมจะเกี่ยว แต่เห็นสายตานั้นแล้ว
คิดได้อย่างเดียวว่าไม่ควรปฏิเสธ
ผมเดินเข้าไปเป็นคนสุดท้าย คุณวีร์เอื้อมมือมาดึงแขนผมให้ยืนแทรกตรงกลางระหว่างตัวเองกับคุณวิกา
มือเปลี่ยนมาแตะอยู่ที่เอว
หลังแสงแฟลชเริ่มสงบ คุณวีร์กล่าวขอบคุณนักข่าวที่มาร่วมงาน พร้อมกับเชิญให้อยู่รับประทานอาหารด้วยกัน
ก่อนปิดท้ายด้วยการกล่าวขอบคุณคุณวิกาที่ให้เกียรติมาร่วมงานเปิดร้านครั้งนี้
“ผมขอบคุณวิกาที่สละเวลาและคิวงานมาร่วมแสดงความยินดีกับเราในคืนนี้ วิกาเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารักเสมอ”
คุณลินรับช่อดอกไม้จากพนักงานส่งต่อให้คุณรองประธาน แต่คุณวีร์ไม่ยอมเอื้อมมือไปรับ แถมดึงผมให้ก้าวถอยหลัง
คุณลินจุดยิ้มขึ้นมาที่มุมปาก ก้าวเข้ามายืนแทนที่ ก่อนส่งดอกไม้ในมือให้คุณวิกา
แสงแฟลตกลับมารัวขึ้นอีกครั้ง สองสาวมองสบตาและยิ้มให้แก่กัน มือถือดอกไม้ค้างไว้เพื่อให้นักข่าวได้ถ่ายภาพ
ผมบอกได้เลยว่าเป็นยิ้มที่ผมจะจดจำไปทั้งชีวิต คนนึงยิ้มเหมือนพึงพอใจ เยาะเย้ย เหมือนกำลังกำชัยชนะ
อีกคนยิ้มหวานแต่ตาแข็งส่อแววอาฆาต ไม่แปลกที่ผมจะรู้สึกว่าอุณหภูมิในห้องมันลดลงฮวบฮาบ
บรื๋อ ขนลุก
เมื่อนักข่าวได้ภาพจนพอใจแล้ว คุณวีร์ก็เรียกให้คุณซันมาพาคุณวิกาไปโต๊ะวีไอพี บรรยากาศภายในงานเริ่มเข้าสู่ความสงบ
พนักงานทยอยเสิร์ฟอาหารให้กับแขก
“ปุ่น” ทำไมวันนี้มันมีแต่คนเสียงเย็น เย็นแล้วก็ยังเย็นกันได้อีก
“ไหนบอกพี่ว่าไม่ได้เป็นอะไรกับมัน แล้วพามันมาทำไม” เสียงพูดไม่ดังมาก พอแค่ได้ยินกันสองคน
“ไม่ได้เป็นอะไรกันแต่ไม่ใช่ว่าไม่สนิทกันนี่ครับ”
“สนิทกันจนทำตัวประเจิดประเจ้อ ซุกไซ้กันในงาน ไม่อายสายตาใครอย่างนั้นเหรอ รู้จักวางตัวบ้างปุ่น”
(*゜~`*)｡
เอามาจากไหน ผมไปซุกไซ้กับพี่ปั้นมันเมื่อไหร่ ฟ้าได้ผ่าตาย
“ผมไม่ได้ทำ”
“วีร์” ก่อนสงครามน้ำลายย่อมๆ จะเกิด คุณลินเข้ามาห้ามทัพเสียก่อน
“ทำตัวสมกับเป็นผู้บริหารหน่อย ไปนั่งที่โต๊ะกับแขกผู้ใหญ่ได้แล้ว ท่านถามหากัน
ถ้ายังทำตัวงี่เง่า ลินจะไล่ปุ่นกลับจริงอย่างที่วีร์ต้องการแล้วนะ”
งะ คุณวีร์ทำตัวงี่เง่าแล้วเกี่ยวอะไรกับผม คุณลินไม่ยุติธรรม o(╥﹏╥)o
“ห้ามกลับ” เสียงแข็งๆ ของคุณรองประธานทำเอาผมงงเต๊ก นี่ก็ผีเข้าผีออก เดี๋ยวให้กลับเดี๋ยวไม่ให้กลับ
“งั้นก็ทำตัวดีๆ ไปได้แล้ว” คุณลินโครตโหด
“ปุ่นไปนั่งกับเพื่อน โต๊ะวีไอพีมีแต่แขกผู้ใหญ่”
“ครับ”
“ไม่”
“วีร์” คุณลินเรียกเพื่อนแบบเหลืออด ผมเลยรีบชิงออกมาก่อนคุณลินจะไล่ผมกลับบ้านจริงๆ
ผมมองหาพี่ปั้นไปรอบๆ ร้าน เจอแล้วก็เข้าไปนั่งด้วย
“มีอะไรไหมครับ” ผมพยายามระมัดระวังคำพูด ถึงโต๊ะที่เรานั่งอยู่จะมีแขกท่านอื่นอีกแค่สองคน
แต่ก็ไม่ควรให้ได้ยินอะไรแปลกๆ
พี่ปั้นส่ายหน้า วางช้อนลงหันมาจ้องหน้าผม
“พี่ปั้นบอกแล้วนะครับว่าจะยังไม่ถามน้อง” ผมรีบทวงสัญญา
“ไม่ถามก็ไม่ถาม ทานข้าวเถอะ”
ผมนั่งทานข้าวไปเรื่อยๆ ไม่ค่อยได้คุยกับพี่ปั้นเท่าไหร่
ผมมองไปที่โต๊ะวีไอพี แอบถอนใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นคุณซันนั่งคั่นกลางระหว่างคุณวิกาและคุณวีร์
“พี่ปุ่น” เสียงเรียกแสดงถึงความดีใจที่ได้เจอผม
“น้องริวมาด้วยเหรอครับ”
“อืมเพิ่งมาถึง มากับพี่เรย์” น้องริวชี้ไปอีกโต๊ะที่อยู่มุมห้อง
“ตอนแรกพ่อไม่ยอมให้มาไม่รู้ทำไม แต่ริวลากพี่เรย์มาเลย” เด็กเอาแต่ใจหนอ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย
น้องริวยืนอยู่หลังพี่ปั้น มัวแต่สนใจมองผม จนพี่ปั้นหันกลับไปมอง
ทำไมน้องริวถึงหน้าซีดหว่า
“นาย..นายหมียักษ์” เรียกเสร็จกลับยกมือขึ้นปิดปาก ผมมองคนโน้นทีคนนี้ที งงๆ
“หึ สวัสดีครับคุณน้องริว”
“ใครน้อง อย่ามาเรียก” ผมเห็นท่าไม่ดี เลยรีบชิงตัดบท
“น้องริวมานั่งกับพี่ก่อนไหมครับ” ผมชี้ที่เก้าอี้ข้างตัว
“ไม่ล่ะ ริวมาทักเฉยๆ ไปนะ” พูดจบก็เดินเร็วๆ หายไปเลย
“หึๆ “
“พี่ปั้นอะไรกัน หัวเราะทำไม มีอะไรที่น้องไม่รู้หรือเปล่า เล่ามาเดี๋ยวนี้นะ” ผมหันมาคาดคั้นพี่ชายตัวเอง
“ไม่มีอะไร อย่ามาซักพี่ไม่งั้นพี่จะซักเราบ้าง” เงียบสิครับ ใครจะกล้า
ผมทานข้าวยังไม่ทันอิ่มดี พนักงานก็มาตามถึงโต๊ะบอกว่าคุณรองประธานให้ไปหา
ตาพี่ปั้นวาบแสงขึ้นมาก่อนจะกลายเป็นปกติ พยักหน้าให้ผมไปได้
เรียกผมไปแล้วก็แทบไม่ได้ทำอะไร เดินตามไปเรื่อยๆ หยุดทักทายโต๊ะโน้นนิดโต๊ะนี้หน่อย
กับคอยส่งยิ้ม ข้าวก็ยังกินไม่อิ่มดี ร้อยยิ้มเลยแห้งไปหน่อย
คุณรองประธานเดินวนมาถึงโต๊ะวีไอพี คุณวิการีบลุกขึ้นมายืนจับแขนเอาไว้ ผมถอยออกมายืนห่างๆ
คุณวิกายื่นหน้ากระซิบอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้ยิน มือที่ทาบทับอยู่บนแขนไล้ไปมาเบาๆ
“มาด้วยเหรอ” เสียงทักทำเอาผมสะดุ้ง มัวแต่มองปากสีแดงของคุณวิกาที่เอาแต่ยิ้มยั่วยวนคุณรองประธานอยู่
“คุณจักร” ผมหันไปมองคนที่เรียกจากด้านหลัง รีบโค้งศีรษะให้ ยังไงก็ญาติเจ้านาย
“นั่งโต๊ะไหนทำไมไม่เห็น”
“ผมนั่งโต๊ะทางโน้นครับ” ผมชี้มือกวาดๆ ไป ไม่อยากระบุพิกัดชัดเจน
ว่าแต่ผมเองก็เพิ่งเห็นคุณจักร สงสัยจะเข้ามาทีหลังเหมือน้องนริว
“แต่งแบบนี้หล่อดีนะ” คุณจักรยกมือขึ้นมาแตะไหล่ผม ใช้นิ้วเขี่ยเบาๆ ผมนี่ขนลุกเกรียว มันไม่ได้ลุกเหมือนตอนคุณวีร์แตะ
มันลุกแบบอึย แขยงยังไงชอบกล
“ไม่เคยสังเกตเราสักที อ้วนไปหน่อยแต่หน้าตาใช้ได้” ยิ่งพูดยิ่งขนลุก สายตาที่มองมามัน มัน..บอกไม่ถูก
“ถูกใจเหรอคะ” คุณลลิตาเลขาสาวสวยในชุดสีแดงเพลิง สั้นจนเห็นขาเรียวยาว เข้ามายืนข้างๆ
“อืม” ทำไมสองคนมองตากันพิลึกๆ ผมยังประมวลผลได้ไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์แต่คิดว่าไม่ปลอดภัย
ผมค่อยๆ ถอยออกจากมือที่ยังแตะอยู่บนไหล่ ถอยจนเผลอไปชนกับคุณวีร์เข้า
“ซุ่มซ่ามจริงเรา” เสียงบ่นของคนที่จับตัวผมไว้ให้กันล้ม
“พี่จักร” หน้าคนที่ยิ้มให้ผมเมื่อกี้กลายเป็นบึ้ง เมื่อมองเห็นว่าใครยืนอยู่กับผมด้วย
“มีอะไร” คุณวีร์ก้มลงมาถามผม
ผมรีบส่ายหน้า แต่ไม่ยอมขยับตัวออกจากคุณรองประธาน
“ไม่มีอะไร พี่แค่ทักทายเลขานายนิดหน่อย” คุณจักรยกมือขึ้นโอบคุณลลิตา
“ตายังไม่มีโอกาสได้แสดงความยินดีกับคุณวีร์เลยค่ะ ยินดีด้วยนะคะสำหรับกิจการใหม่”
น้ำเสียงยั่วยวนพอๆ กับรอยยิ้ม มิอที่ยื่นออกมาเรียกร้องให้อีกฝ่ายจับด้วย
คุณวีร์ยื่นมือมาจับกับคุณลลิตา อีกฝ่ายไม่มีทีท่าจะปล่อย แถมเขี่ยนิ้วไปมา ผมถึงกับอ้าปากค้าง
ไอ้แบบนี้เขาบอกว่ามันเป็นสัญญาณการเชิญชวนใช่ไหม ผมเคยอ่านเจอ เชิญชวนเรื่องอย่างว่า
เหวอ ไม่กลัวคุณจักรหรือไง นี่มันทำต่อหน้าเลยนะ
“ลลิตา” คุณวิกากระชากแขนของคุณรองประธาน มือที่จับกันอยู่หลุดออกโดยอัตนโนมัติ
เป็นภาพที่ไม่น่าดูเอาเสียเลย มือนึงของคุณวีร์แตะอยู่ที่เอวผม แขนอีกข้างคุณวิกาเกาะเหนียวหนึบ
มีผู้หญิงส่งยิ้มยั่วยืนอยู่ตรงหน้า และมีผู้ชายที่เป็นญาติโอบไหล่เอาไว้ สุดๆ ครับ ภาพพิลึกแห่งปี
“วีร์ไปกล่าวขอบคุณแขกหน่อย” คุณซันเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยกู้สถานการณ์เอาไว้
“ให้ลินพูดเถอะเดี๋ยวเราไปยืนด้วย” คุณซันพยักหน้าเดินไปหาคุณลินเพื่อส่งข่าว
วงสนทนาอันพิลึกพิลั่นถึงได้สลายตัวกันได้ กลับโต๊ะใครโต๊ะมัน เว้นผมที่คุณวีร์ลากให้ออกไปยืนขอบคุณแขกด้วย
คุณลินรับไมค์มากล่าวขอบคุณแขกผู้มีเกียรติ พร้อมกับแจ้งว่าทางร้านมีของขวัญเล็กๆ น้อยๆ เป็นกิ๊ฟวอชเชอร์
ให้กับแขกทุกท่าน รวมถึงนักข่าวที่มาในงาน
คุณซันและคุณวีร์รับไมค์ไปพูดต่ออีกคนละนิด ก็เป็นอันเสร็จพิธี
แขกเริ่มทยอยกันกลับ ผมค่อนข้างโล่งอกที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นในงาน หันไปมองพี่ปั้นยังนั่งอยู่ที่โต๊ะ
“วีร์ไปส่งวิกาที่บ้านนะคะ” เดี๋ยวนี้คำพูดคนเรามันแปลได้หลายอย่างดีแหะ บอกแค่ให้ไปส่งที่บ้าน
แต่ทำไมรู้สึกว่ามันบอกอย่างอื่นแถมมาด้วย
“วิกามีคนขับรถมาไม่ใช่เหรอ”
“วิกาให้กลับไปแล้วค่ะ คิดว่าคงมีคนใจดีพาไปส่ง”
ผมยกมือขึ้นตบอกเบาๆ มาอีกแล้วอาการนี้ แต่ผมไม่โทษเรื่องทานข้าวอีกแล้วเดี๋ยวนี้ผมรู้แล้วนี่ครับว่ามันเป็นเพราะอะไร
“ซันเดี๋ยวนายไปส่งวิกาหน่อยสิ”
“ได้ ไม่มีปัญหา”
“วีร์ไปส่งไม่ได้เหรอคะ วิกาอยากให้วีร์ไป” คุณวิกายังออดอ้อนไม่เลิก
“ลินไปส่งให้เอง กลับกันเลยไหมวิกา”
“ไม่ต้อง” ถ้าพูดภาษาชาวบ้านกัน คุณวิกาคงอยากพูดว่าอย่าเสือก แต่เพราะเป็นถึงนางเอกและแขกยังกลับกันไม่หมด
เลยเหลือแค่คำนี้
“วิกาไปเข้าห้องน้ำก่อน วีร์รอวิกาด้วยนะคะ” เออหนอเป็นผู้หญิงมันต้องใช้มารยาแบบนี้ใช่ไหมแกล้งเอาหูทวนลมเสีย
อะไรที่ไม่ได้ดั่งใจก็ไม่ฟัง
คุณวิกาเดินนวยนาดไปเข้าห้องน้ำ คุณลิน คุณซัน คุณวีร์แยกย้ายไปส่งแขกที่เหลือ ผมแอบแว้บเดินไปหาพี่ปั้น
“พี่ปั้นจะกลับเลยไหมครับ”
“กำลังจะกลับ ให้สนิมเหลือคนไว้เคลียร์ของขวัญกับพวกดอกไม้ แต่เห็นบอกว่าดูคร่าวๆ ไม่มีชิ้นไหนน่าสงสัย”
“ปุ่นจะกลับกับพี่ หรือต้องกลับกับเจ้านาย”
ผมชั่งใจ กลับกับพี่ปั้นโดนซักหนักแน่ เอาตัวรอดกลับพร้อมเจ้านายน่าจะโดนน้อยกว่า
“น้องกลับกับเจ้านายดีกว่าครับ”
“ได้ แต่พรุ่งนี้กลับไปนอนบ้าน เข้าใจไหม”
“ครับ” มีเวลาคิดอีกหนึ่งวัน หนึ่งคืน เอาวะ ก็ยังดี
“กรี๊ดดดดดดดด”
เสียงร้องดังมาจากทางหลังร้าน พี่ปั้นกระโจนออกไปก่อนผม ผมรีบวิ่งตามไป
เสียงคุณวิกา ผมจำได้
ห้องน้ำเป็นห้องน้ำหญิงแต่ตอนนี้ไม่มีใครสนใจ ทุกคนเปิดประตูเข้าไป
เห็นคุณวิกายืนตัวสั่น มือชี้ไปที่กระจก
อย่ายุ่งกับวีร์ ถ้ามึงไม่อยากตาย ตัวหนังสือสีแดงเขียนโย้ไปโย้มา หน้ากระจกมีดอกกุหลาบสีแดงถูกขยี้จนดอกใบเละเทะวางอยู่
“วีร์” คุณวิกาโผเข้ามากอดคุณวีร์เอาไว้
พี่สนิมเข้าไปเปิดประตูห้องน้ำด้านในดูหมดทุกห้อง ก่อนส่ายหน้าเพื่อบอกว่าไม่มีใคร
พี่โชคสั่งคนวิ่งออกไปดูข้างนอก โชคร้ายที่ไม่มีกล้องวงจรปิด
พี่สนิมได้ขอติดตั้งแล้ว แต่คุณลินยืนยันว่าร้านต้องการความเป็นส่วนตัวให้กับลูกค้า
จุดเดียวที่มีการติดตั้งคือบริเวณแคชเชียร์
“คุณวีร์เชิญออกไปก่อนครับ อย่าแตะต้องอะไรทั้งสิ้น ผมจะให้คนเรียกพนักงานมาสอบถามทั้งหมด
เผื่อจะมีคนเห็นอะไรบ้าง” คุณวีร์พยักหน้าให้พี่สนิท ประคองคุณวิกาออกไป
“พี่ปั้น” ผมหันไปเรียกพี่ชายที่หลบออกไปยืนข้างนอกจนคุณวีร์ออกไปกันแล้วถึงเข้ามา
“พี่ไม่คิดว่าเรากำลังสู้กับคนประสงค์ร้าย อาจเป็นพวกโรคจิต ที่กำลังเล่นสงครามประสาทกับเรา”
ผมพยักหน้าเห็นด้วย
“แต่ทำไมตอนแรกถึงทุบรถคุณวีร์ครับ มีขับปาดหน้าด้วยรถเกือบชน”
“พี่ว่ามันเป็นการเรียกร้องความสนใจ เมื่อไม่ได้ก็หันมาเล่นงานคนที่อยู่รอบข้างแทน”
“ปุ่นออกไปเถอะ เดี๋ยวเผื่อมีใครเข้ามาตาม พี่จะได้ทำงานได้สะดวก ยังไม่อยากให้ใครเห็น”
“ครับ พี่ปั้นระวังด้วยนะ”
“ไปเถอะ”
ผมเดินออกมาแต่ต้องหยุดชะงัก เมื่อเห็นภาพคุณวิกายืนกอดคุณวีร์แน่น มือของคุณวีร์ลูบหลังให้ไปมา
“ไม่มีอะไรหรอกวิกาใจเย็นๆ “
“วิกากลัว" เสียงปนสะอึกสะอื้นดูน่าสงสาร
ผมต้องเตือนสติตัวเอง ไอ้บ้าปุ่นอย่าเอาแต่หึงไม่ลืมหูลืมตา ดูสถานการณ์ซะบ้าง
“ถ้าวิกากลัว ช่วงนี้อย่าเพิ่งติดต่อกับผมจะได้ปลอดภัย”
“ไม่นะคะ ไม่” เสียงละล่ำละลักมาทั้งน้ำตา
“วิกากลัว แต่วิกาไม่ยอมเลิกกับวีร์ ”
“หึ พูดได้ขนาดนี้ไม่ต้องเป็นห่วงแล้วล่ะ” คุณลินยักไหล่ เดินออกไปรวมกับพนักงานที่กำลังถูกเรียกสอบ
“วีร์ไปส่งวิกาหน่อยนะคะ”
“เดี๋ยวผมให้ซันไปส่ง” คุณวีร์กวักมือเรียกคุณซันให้เดินเข้าไปหา
“ไม่ วีร์อย่าทิ้งวิกา” มือขาวกอดรัดเอาไว้แน่น ผมสะอึกอยู่ในอก
คุณวีร์หันมาสบตากับผม มองเหมือนพยายามจะบอกอะไรบางอย่างแต่ผมหลบสายตาลงก่อน
“ซัน” คุณวีร์เรียกเพื่อนอีกครั้ง ผมไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วเลยเดินตามคุณลินไป ได้ยินแต่เสียงตามมา
“วิกา ผมต้องอยู่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย ไปส่งคุณไม่ได้ ซันจะดูแลคุณอย่างดี”
“ไปกันเถอะครับ” เสียงคุณซันพูดขึ้นบ้าง
ผมไม่ได้หันกลับไปมองว่าสุดท้ายแล้วจบลงที่ใครไปส่งกันแน่ พยายามโฟกัสกับงานตรงหน้า
อย่าไปคิดอย่าไปสนใจ นั่นไม่ใช่หน้าที่ของเรา เขาจะไปหรือไม่ ไม่เกี่ยวกับเรา
ผมคอยเตือนตัวเองซ้ำๆ แต่สุดท้ายก็ทนไม่ไหวต้องหันกลับไปมอง
ตรงที่มีคนสามคนยืนอยู่ตอนนี้ไม่มีแล้ว เหลือเพียงพื้นที่ว่างเปล่า
ผมหันไปมองรอบๆ ร้าน
ไม่มี
ไปส่งกันจริงๆ สินะ โง่ปุ่นเอ๊ยหวังอะไรไม่เข้าท่า
......................................................TBC..........................................................
คุณวีร์หลับไปแล้วจริงๆ ไม่ได้ยินค่า แต่ไม่ต้องห่วงน้า เดี๋ยวก็ได้ยิน ไม่นานหรอก ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: ♥♥ คุณรองประธานฯกับบอดี้การ์ดตัวอ้วน ♥♥ [ตอนพิเศษ3] 22/05/16 ★ P.67 (อ่าน 806995 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก