พี่เนียนน่ะผมรู้... แต่ที่พี่ไม่รู้คือผม‘รัก’ 2
ตอนจบครับ
การแสดงที่คุยไว้คร่าวๆคือผมกับอลันจะเป็นตัวดำเนินเรื่อง ตั้งแต่มาลงทะเบียน พูดคุยแนะนำตัว... เข้าฐาน มาพักกินข้าว แล้วก็กลับไปเข้าฐาน จนถึงตอนนอน ส่วนอีกวันหนึ่งเดี๋ยวค่อยคุยกันต่อเพราะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น... ตอนจบพวกเราจะเต้นเพลงประจำกลุ่ม... ซึ่งที่สำคัญที่สุด... ผมต้องเล่นคู่กับอลันเป็นคู่รัก คือมันไม่ถึงกับรักอ่ะครับ แต่มันต้องเป็นเพื่อนที่โคตรสนิทแบบถึงเนื้อถึงตัวกันอ่ะครับ เห็นโอปอบอกว่าเป็นคู่จิ้น... อันนั้นล่ะเพลียสุดล่ะ...
(ต่อครับ)
หกโมงห้าสิบห้า เราลงมารอด้านล่าง... เพื่อรอเข้าฐานยามค่ำคืน ไม่มีอะไรมากครับ... ก็เรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ ผมก็คุยกับหลายๆคนแต่ส่วนใหญ่จะคุยกับอลัน... เพราะมันคุยสนุกสุดล่ะ เอกนี้ไปสนิทกับพวกผู้หญิง ผมก็ไปคุยไปแหย่ตามหน้าที่ที่ต้องเอนเตอร์เทรนน้องๆครับ...
พอห้าทุ่มครึ่ง พี่ๆก็ปล่อยให้ขึ้นไปนอน แบ่งนอนชายหญิง ผมกับอลันกับเอกนอนอยู่ใกล้กันโดยที่อลันนอนตรงกลางมี่ผมกับเอกนอนประกบข้าง... ส่วนข้างผมเป็นพี่เนียนเหมือนกัน ชื่อไอ้แนท... ผมรอน้องๆหลับกันเกือบหมดก็ได้เวลาย่องครับ ผมสะกิดไอ้แนทที่ตาปรือใกล้จะหลับออกไปนั่งประชุม ด้านล่างที่โต๊ะอาหาร มีเพื่อนผมรุ่นน้องและรุ่นพี่หลายคนนั่งสุมหัวอยู่...
“เอ้า! มีปัญหาอะไรมั๊ยน้องกลุ่มพวกมึงอ่ะ”พี่จ๊าด ลุงรหัสเป็นประธานค่ายปีนี้ด้วยครับ ไม่แปลกที่หลานรหัสอย่างผมต้องมารับเคราะห์โดนลากชื่อไปทำงานด้วยเฉย...
“ไม่มีครับพี่ น้องให้ความร่วมมือเรียบร้อยดี...”พวกผมนั่งประชุมอยู่ครึ่งชั่วโมงก็โดนไล่ไปนอนเพราะเดี๋ยวน้องๆสงสัย ผมกับไอ้แนทก็เดินกลับเข้าที่พักเหมือนเดิม...
“ไปไหนมาวะดราฟ”เสียงอลันงัวเงียถาม มันคงเห็นผมล้มตัวลงนอน...
“ไปเข้าห้องน้ำมา นอนๆ”ผมไล่แล้วหลับตา... พรุ่งนี้ผมยังต้องทำหน้าที่อีกหลายอย่าง...
วันทั้งวันไม่มีอะไรมากครับ รอบนี้เป็นเข้าฐานกิจกรรมแบบให้ความรู้เกี่ยวกับคณะจิตวิทยา ว่าแต่ละเอกเป็นยังไงบ้าง... ซึ่งเอกผม... พี่จ๊าดเป็นคนดูแลครับ...ตามด้วยผองเพื่อนที่ผมคุ้นหน้ากับพี่ๆปี3อีกสี่ห้าคน... เป็นฐานที่ใช้คนเยอะมาก เพราะทุกคนนอกจากพี่เลี้ยงกับพี่เนียน ทุกคนไปตามเอกของตัวเองหมด... ซึ่งคณะจิตวิทยามีแค่สี่เอกครับคณะผมน่ะ... หลังจากนั้นก็เป็นพิธีบายศรีครับ คือภาพสวยมากอ่ะ ผมคิดถึงตอนบายศรีรุ่นแล้วน้ำตาจะไหล ซึ้งอ่ะครับ ไม่คิดว่าจะได้อยู่ที่นี้มาตั้งสองปี เหมือนผมเพิ่งรู้ผลสอบเมื่อวานนี้เอง
“เอาล่ะค่ะน้องๆ... เข้าฐานวันนี้เป็นยังไงบ้าง... สนุกมั๊ยเอ่ย?!!”เสียงMC คือมีไอ้ดุ๊กด๊กกับไอ้ตูมตามอ่ะครับ ทั้งคู่เลย เข้าขากันดี โดนโหวตให้เป็นพิธีกรในงานเลย... มันตะโกนถามน้องก่อนจะได้ยินเสียงตอบรับกลับ
“สนุกมากกกก”โอเคครับ... ผมฟังแล้วปลื้ม ฮาๆๆๆ ถามว่ากิจกรรมต่อไปนี้คืออะไร... คือมันเป็นกิจกรรมเดียวที่ผมรอจากทั้งสามวันอ่ะครับ...
“งั้นไปเหนื่อยก่อนนอนกัน! คอนเสิร์ตจากพี่ๆค่ะ”
“สวัสดีครับน้องๆ... พี่ชื่อทรัมเปตนะครับ... ร้องนำครับ พี่โอ๋กีต้าร์ พี่เบสมือเบสครับ และพี่ธันเดอร์ มือกลองครับ”ผมส่งเสียงไปกับทุกคน ไอ้อลันลากผมไปยืนอยู่หน้าเวที...
“งั้นเราไปฟังเพลงแรกกัน... รู้ว่าเสี่ยงแต่คงต้องขอลอง...”แค่เพลงแรกก็มันส์แล้วครับ ผมกับอลันเกาะแล้วกระโดดไปพร้อมกัน... เสียงกรี๊ดรอบตัวไม่ทำให้ผมหนวกหู ก็นี้มันคอนเสิร์ตนี่ครับ... ไม่ได้อยู่วัดสักหน่อย!
“รู้ว่าเหนื่อยแต่อยากได้ของที่อยู่สูง ยังไงจะขอลองดูสักที... “ผมโยกหัวแบบเมามันส์เลยครับ พอถึงท่อนฮุก พวกเราก็พร้อมใจกันร้องเสียงดัง
“ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที!!! ไม่ว่ายังไงจะลองดี... สักวัน!! อยากรักก็ต้องเสี่ยง ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน...”ผมทั้งร้องทั้งเต้น โดยมีอลันจับมือแล้วกระโดดไปพร้อมกัน มันส์มากครับบอกได้เลย...
“เพลงต่อไปครับ!! เห็นเธอเดินมาไกลๆ ไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร หน้าเธอสวย... ที่สุดเลย ท่ามกลางผู้คนมากมาย สายตาเธอเป็นประกาย อย่างนางฟ้า... อยู่ตรงนี้”ผมร้องตามครับ เพลงไปเรื่อยๆ ผมก็มันส์ไม่หยุด จนเริ่มเปลี่ยนมาเป็นเพลงช้า... ไอ้อลันเอื้อมมือมาโอบไหล่แล้วโยกตัวเราไปพร้อมกัน... ผมเลยเอื้อมไปโอบมันบ้าง... สนุกมากครับ...
“อีกไกลแค่ไหนจนกว่าฉันจะใกล้ บอกที... อีกไกลแค่ไหนจนกว่าเธอจะรักฉัน เสียที...”ผมร้องคลอไปเรื่อยๆ ไอ้อลันก็ร้องครับ ผมถ่ายรูปคู่กะมันไปเยอะเหมือนกัน อย่าถามถึงคนอื่นครับ หายไปไหนหมดไม่รู้... สักพักหนึ่งเราก็ออกมานั่งด้านนอกครับ... เหนื่อยจริงอะไรจริง... มาขอน้ำกินครับแล้วก็นั่งถ่ายรูปไปเรื่อยเปื่อย... อัพอินตราแกรมสักหน่อยกำลังดี...
หลังจากนั้นอีกประมาณ หนึ่งชั่วโมง พี่ก็ปล่อยไปนอนครับ เบ็ดเสร็จคืนนี้เราได้นอนกันเกือบๆตีหนึ่งครับ เพราะกว่าจะคุยการแสดงอีก เลยนอนดึกโดยปริยาย แต่ก็ไม่ใช่แค่กลุ่มเรานะครับ เป็นทุกกลุ่มอ่ะครับ นอนพอกัน
เช้าแล้วครับ พวกเราอาบน้ำเก็บกระเป๋าก่อนจะไปรวมตัวกันเพื่อกินอาหารเช้าและแสดงละคร... ข้าวเช้ามือนี้ไม่มีอะไรพิสดารแล้วครับ ส่วนผมกับอลันพยายามท่องบทอยู่และที่สำคัญคือต้องทำใจกับจุดไคลแมกซ์เรื่องที่ผมโคตรอาย สาบานได้ว่าเพื่อนผมล้อกันไปอีกสามชาติสี่ชาติแหงๆ... แล้วมันดันมีสองอันด้วยนะ... เพราะกิ่งดันเห็นเมื่อวานที่คอนเสิร์ตพอดี... เจ็บตัวสิครับผม...
“รอฉันรอเธออยู่ แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด เธอจะมา เธอจะมาเมื่อใด นัดกันไว้ทำไมไม่มา...”พี่ๆก็ร้องเพลงรอครับ พวกเราได้เวลาสิบนาทีในการเตรียมการแสดงให้พร้อมทุกกลุ่ม ดูสภาพแล้วจัดเต็มทุกกลุ่มครับ...
“ตะละบุม บุ่มบุ้ม โอ้แม่เนื้อนุ่มบัวบาน พี่คอยคำนึงคิดถึงเธอตั้งนาน โอแม่ตาหวานอย่าปล่อยให้ฉันงวยงง….. แม่ดอกเอ๋ย แม่ดอกจำปา... ขอเชิญกลุ่มกาออกมาแสดง...”ผมตบมือครับ กลุ่มกาก็พากันเดินออกไป... กลุ่มนี้ล้อเลียนละครเรื่องคุณชายรัชชานนท์จากซีรีย์สุภาพบุรุษจุฑาเทพ ก็สนุกสนานกันไปครับ... จากนั้นก็ได้เวลาลุ้นอีกครั้งหนึ่ง ตื่นเต้นอ่ะให้ตายเถอะ...
“ตะละบุม บุ่มบุ้ม โอ้แม่เนื้อนุ่มบัวบาน พี่คอยคำนึงคิดถึงเธอตั้งนาน โอแม่ตาหวานอย่าปล่อยให้ฉันงวยงง….. แม่ดอกเอ๋ย แม่ดอกจำปี... ขอเชิญกลุ่มนกอินทรีย์... นั่งดูกลุ่มนกกาเหว่าแสดง...”เอ่อ... นึกว่าจะรอด เห็นลงด้วยจำปี ใครแม่งคิดมุขนี้ ผมจะไปเตะมัน! ฮึย!
“น้องคะ... มาลงทะเบียนตรงนี้เลยค่ะ”เสียงโอปอที่เล่นเป็นรุ่นพี่บอกให้ผมเริ่มแสดง... ผมเดินไปลงทะเบียนก่อนจะชนกับอลันตามบท อลันดึงแขนผมให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปลงทะเบียนด้วยกัน...
“เฮ้ย! นายอยู่บ้านเดียวกับเราเลย... เฮ้ย! ไปไหน”ผมวิ่งออกมาตามบท คือตอนนั้นผมต้องไปเข้าห้องน้ำอ่ะครับ ผมวิ่งไปหลบหลังเสาพร้อมกับไอ้พี่ขวัญทำหน้าที่เปิดซาวด์เสียงเปิดประตูกับเสียงชักโครกในห้องน้ำให้... เพื่อนก็หัวเราะกันใหญ่อ่ะครับ ผมกลับมาอีกที ก็ฉากที่ทุกคนนั่งกันอยู่ มีโอปอทำหน้าที่เป็นรุ่นพี่ยืนข้างหน้า ผมแกล้งทำชะเง้อคอมองก่อนจะวิ่งแบบย่องๆไปต่อท้ายไอ้อลัน... จากนั้นก็ตัดไปฉากที่ผมโดนทำโทษให้โดนปะแป้ง ตลอดอ่ะครับ โดนแป้งเต็มๆอีกครั้ง พอเดินเข้ามาอลันก็ช่วยปัดแป้งออกให้ มีเสียงกรี๊ดดังกระหึ่มจากน้องๆผู้หญิงที่นั่งดูอยู่... แล้วก็ตัดไปที่ฉากโดนทำโทษ คือนี้มันฉากประทำใจรุ่นพี่หรือประทับใจสาววายกันแน่ครับ แต่ละฉากนี้มัน... ส่อมาก... ผมก็เดินลากไปล่ะครับ... แล้วก็พล็อตประโยคเดิมๆ ผมก็ยืนนิ่งเหมือนเดิมจนมันกอด...
“แก้มหอมดีนะ...”มันกระซิบแทนคำว่ารักแล้วเลื่อนปากที่ควรจะอยู่ตรงคอมาอยู่ตรงแก้มผมแทน เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มกว่าเดิม แต่ผมเหมือนไม่ได้สติ จนอลันเดินมาดึงมือผมออกไป...
ฉากต่อมาเป็นฐานของวันที่สอง ก็มีอลันโดนแกล้งนิดหน่อยกับพูดความรู้สั้นๆเหมือนสรุปอีกที... แล้วก็ตัดมาจนถึงคอนเสิร์ต ที่กิ่ง โอปอและลัลช่วยกันเสนอให้มันหวานๆ พี่ขวัญเพลงแบบเมื่อคืน... พวกเราก็พากันเต้นไป สักพักอลันก็เอื้อมมาจับมือผมตามบท... แล้วมองหน้าผม... สักสามสิบวินาที อลันก็เปลี่ยนมาโอบไหล่แล้วกระโดดพร้อมกันกับผม... สาบานได้ว่าตอนที่เต้นเมื่อคืนผมไม่ได้คิดอะไร... แต่ตอนนี้ที่ต้องมาทำเฉยๆ มันโคตรอายเลย จริงๆนะ...
“ถ่ายรูปกัน...”ผมต้องชวนตามบท เราทำเป็นถ่ายรูป แบบแก้มแนบแก้ม ชิด สนิท... จนผมหน้าแดง เห็นจากกล้องอ่ะครับ ยอมรับเลยว่าอายมาก
“เฮ้ย! ดราฟหน้าแดง!”ไอ้เพื่อนกลุ่มบ้านหนูนา คือมันเป็นพี่เนียนอ่ะครับ หลังจากมันพูดจบ เสียงกรี๊ดยิ่งดังเข้าไปใหญ่... จอคอนเสิร์ตจบ โอปอก็เดินมาตรงหน้า กลุ่มนกกาเหว่า ทำการขอบคุณรุ่นพี่... สาม... สี่!”
“วันนี้วันดี ฉันนั้นสุขีมาเจอเพื่อนใหม่ นี้กลุ่มของฉัน นี้กลุ่มของฉัน กลุ่มนกกาเหว่า ฉันไม่หงอยเหงา ฉันแสนสบาย... ฉันชอบนั่งเล่นนอนเล่นวิ่งเล่น... ถ้าไม่ยากเย็น เล่นขี้ด้วยกะด้ายยยยย!!!”พวกเราร่วมกันร้องเพลงพร้อมกับท่ากวนๆ เพลงนี้เป็นเพลงประจำกลุ่มครับ เราต้องมาคิดเพลงคิดท่ากลุ่ม... ออกมาให้โดนที่สุดอ่ะครับ...
“อ๊ายยยย ฟินที่สุดค้า!!!”เสียงกรี๊ดจากในกลุ่มเด็กผู้หญิงทำผมเขิน... บ้าจริง... ให้เล่นแบบนี้ใครจะไม่เขิน หรือคุณว่าไม่จริง...?
การแสดงของทุกกลุ่มก็ผ่านไปครับ ตอนนี้พวกเรานั่งกันเป็นกลุ่ม... พี่MCก็ยืนรออยู่ด้านหน้า... เอาล่ะครับ เวลาเฉลยมาถึงล่ะ ผมตื่นเต้นมากเลยให้ตายสิ กลัวน้องโกรธด้วย กลัวไปหมดทุกอย่างเลย...
“น้องๆคะ... น้องอาจจะไม่รู้... แต่พี่จะบอกให้น้องรู้ เอ๊ะ! ยังไงล่ะเนี่ย ฮาๆ”ไอ้ดุ๊กดิ๊กเล่นมุขครับ ตูมตามมองแบบแหยงๆทำให้น้องหัวเราะ...
“เอาเป็นว่าพี่อยากให้น้องทุกคนหลับตาลงนะคะ อย่าลืมตาจนกว่าพี่จะบอก...”ไอ้ดุ๊กดิ๊กบอก... น้องๆทุกคนหลับตาครับ ผมก็แกล้งหลับด้วย
“ออกมาได้เลยครับ”เสียงตูมตามส่งสัญญาณให้พี่เนียนทุกคนออกไปด้านหน้า... เราโดนปิดตาครับ พวกมึงจะเล่นอะร๊ายยยยย... ไม่นัดแนะกันเลย... แต่ทำไงได้ครับ ตามน้ำสถานเดียว และคาดว่าพี่เนียนคนอื่นๆก็คงไม่รู้ด้วยเช่นกัน...
“น้องๆลืมตาได้แล้วครับ...”เสียงตูมตามบอก ผมไม่เห็นอะไรครับ อยากจะร้องไห้ กลัวอ่ะ พวกมันจะทำอะไรกับผม...
“เพื่อนๆที่อยู่ตรงหน้าน้องตอนนี้... เขาทำผิดกฎค่ายครับ”เสียงไอ้ตูมตามดังแบบดุๆ
“พวกเขาไม่มีสิทธิมาเข้าค่ายนี้ตั้งแต่แรก น้องรู้มั๊ยคะว่าเพราะอะไร...”ไอ้ดุ๊กดิ๊กช่วยพูด น้ำเสียงมันนี่น้า... ผมเป็นน้องผมคงดราม่าอ่ะ
“เพราะพวกเขาเป็นพี่ๆปี2จากคณะจิตวิทยาค่า!!!”ไอ้ดุ๊กดิ๊กเฉลยเสียงใส มีเสียงฮือฮาดังอยู่พักใหญ่ก่อนจะซาลง...
“แล้วพวกที่ผิดกฎเนี่ย พี่ก็จะลงโทษครับ เอาล่ะ น้องๆออกมารับแป้งได้เลยครับ...”เชี่ย! เล่นกูแล้วไง!! ผมใจหายวาบเมื่อมีมือมาป้ายแป้งที่หน้าผม...
“เนียนนะครับพี่ดราฟ...”เสียงแรกเสียงเอกครับผมจำได้
“พี่ปี2แต่หน้าเด็กกว่าเราอีก อิจฉานะ”ป้ายมาเต็มๆครับ เสียงนี้เสียงส้มครับผมจำได้ จากนั้นก็ตามมาด้วยกิ่ง ลัลและโอปอครับ
“พี่...ดราฟเหรอ... รอผมก่อนนะครับ”เสียงอลัน... ผมจำได้ เสียงเขาจะนุ่มแบบนี้เสมอ หลังจากที่เราโดนทำโทษไปครบทุกคน ไอ้ตูมตามก็เดินมาเปิดตาให้... แป้งร่วงกราวเลยครับ...
“เราให้น้องพูดไปแล้ว... งั้นทีนี้เรามาให้พี่ของเราพูดบ้างดีกว่าเนอะ... อยู่กันมาตั้งสามวันสองคืนแหนะ... รู้สึกยังไงกับน้องๆบ้างเอ่ย...”ไอ้ดุ๊กดิ๊กยื่นไมค์ให้แนท
“พี่ก็รู้สึกยินดีมากเลยนะ ที่ได้รับหน้าที่นี้ มันทำให้พี่รู้สึกว่าพี่ได้ย้อนวัยไปสองสามปี อยู่กับน้องๆสนุกมากเลยครับ ทุกคนดีกับพี่มากเลย พี่จะไม่ลืมพวกเราเลยครับ”ไอ้แนทซูดน้ำมูกก่อนจะยื่นไมค์ต่อให้ผม...
“น้องสนุก พี่ก็สนุกครับ... ขอบคุณที่ไม่โกรธที่พี่แกล้งพวกเรา ถึงตอนนี้พี่จะเป็นพี่ แต่ยังไงพี่ก็ของจำพวกเราไว้เป็นเพื่อนแล้วกันนะครับ”ผมส่งไมค์ต่อให้คนข้างๆทันที... น้ำตาคลอเหมือนกันครับ ทนไม่ได้ เรื่องมันเศร้า...
หลังจากนั้นเราก็แลกกันเขียนสมุดครับ เหมือนเฟรนชิปค่ายอะไรประมาณนี้... ผมก้เขียนไปให้หลายคนนะครับ แล้วสุดท้ายผมก็หันไปหาอลัน...
“อลัน เอาสมุดมาดิ...”ผมเรียกหา มันส่งสมุดมันมาให้พร้อมกับผมที่ส่งสมุดผมไปให้มัน ผมคิดอยู่สักพักแล้วจรดปากกาลงไป...
‘รออยู่นะ... ดราฟกลุ่มนกกาเหว่า’
ค่ายจบไปเทอมหนึ่งแล้ว... ตอนนี้เป็นช่วงน้องปีหนึ่งเฟรชชี่กำลังมาโดนรับน้อง ส่วนผมก็ขึ้นปีสามแล้วครับ... ผมเดินไปดูที่ๆเดิม... ไม่เข้าใจเหมือนกัน... แต่ผมกลับคิดถึงไอ้เพื่อนสนิทของผม... ทำไงก็ไม่ลืมมันสักที... แล้วที่มันให้รอ... เมื่อไรมันจะกลับมานะ... ผมส่ายหัว... คิดบ้าอะไรวะไอ้ดราฟ จบค่ายจบเรื่องแล้วเว้ย!!
“ไอ้เหี้ยดราฟ มารอน้องคนนั้นเหรอวะ ทำไม... คิดถึง?”พี่เดินทางมันเดินมากอดคอผม... ผมหันไปชูนิ้วกลางให้มันก่อนจะผลักมันออก
“ไปอยู่กับเมียมึงเลยไอ้สัด”ผมไล่มัน... ก่อนจะเดินไปนั่งที่ตึกใต้คณะ... ระหว่างที่ผมนั่งก้มหน้า เท้าของใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามาในระยะสายตา... ผมไม่สนใจจนผ่านไปเกือบห้านาที เท้านั้นยังไม่ขยับไปไหน...
“ยืนค้างหาพ... อลัน”ผมช็อคค้าง... ไอ้อลันในชุดนักศึกษามหา’ลัยเดียวกับผม และจากไทด์ทำให้ผมรู้ว่ามันอยู่คณะจิตวิทยาด้วย...
“รออยู่รึเปล่าครับดราฟ...”มันถามพร้อมกับนั่งลงตรงหน้าผม...
“มั่วแต่ไปตั้งใจเรียน ดันมีเป้าหมายเลยต้องตั้งใจเรียนหน่อย กลับมาหาแล้วนะครับ”ผมลูบหน้าผม ก่อนจะคุกเข่าลง...
“เทอมที่แล้วพูดไปไม่ครบ... ดราฟครับ ผมชอบดราฟจริงๆตั้งแต่วันแรก... ผมดีใจมากที่ได้คุยได้เต้นได้แสดงละครร่วมกับดราฟ... ไม่ว่าดราฟจะเป็นพี่หรือเพื่อน... ดราฟช่วยฟังคำๆนี้ของผมได้มั๊ยครับ...”ผมมองคนตรงหน้าทั้งช็อคทั้งอึ้งเลยครับ มันกำลังทำผมเขินนะ(?)
“ผมรักดราฟ... คบกับผมได้มั๊ยครับ”ผมยิ้ม... มันยิ้ม... แล้วผมก็ก้มลงไปกระซิบข้างหูมัน...
“รอมาจนถึงตอนนี้ กลับมาที่เดิมทุกวัน... ยังต้องให้ตอบอีกเหรอว่าผมจะตอบอะไรน่ะ”ผมยิ้ม... แล้วมันก็ยิ้มกว้างขึ้นก่อนจะดึงตัวผมเข้าไปกอด...
“รักนะครับ... รักจริงๆนะ... รักตั้งแต่แรกเห็นเลย”ผมหัวเราะเบาๆก่อนจะให้มันขึ้นมานั่งข้างๆ...
“วิ้วๆ... เพื่อนกูขายออกแล้วเว้ย!!!”ไอ้เดินทางเดินจูงมือมากับไอ้หยุดนิ่ง... มันนั่งลงตรงข้ามผม...
“อร๊ายยยยย!!!! สาววายโคตรฟินค่ะ!!!!!”ผมหันขวับไปมอง... น้องสาววาย... ตกลงสอบเข้ามาจริงๆใช่มั๊ยเนี่ย...!!!!!
----------------------------------------------------------------------------------
จบแล้ววววว... ช่างน่ารักน่าชังจริงๆ อยากแต่งเรื่องค่ายมานานล่ะ... แต่จะเอาน้องค่ายมารักกันมันไม่สนุกพอ... พี่เนียนเลยบังเกิด... คริคริ
มาวางชื่อเรื่องต่อไป (มีพล็อตแล้วครับผม)
"สิ่งที่คนหน้าตา(ไม่)ดี ไม่มีวันเข้าใจ"
ขอเวลาไม่เกินหนึ่งอาทิตย์จะพยายามปั่นมาลงครับ
+1แล้วขอตัวนี้ให้ด้วย ดูยังไงก็ชอบ >>
หัวข้อ: T@NG[รวมเรื่องสั้น] 鸱尾 ขอ 'กิน' บ้างดิ! (29/5/58) (อ่าน 49668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก