(มัน)เรื่องของผม 2 ฝ่ามือเย็นชื้นของผมบรรจงแตะที่สันมือหนาเบา ๆ ส่งยิ้มและส่งความรักท่วมท้นไปให้แฟนผม รอยยิ้มสว่างสดใสที่ส่งกลับมาทำผมยิ้มกว้างกว่าเดิมหลายเท่า..โคตรชื่นใจ ท่ามกลางผู้คนที่เดินขวักไขว่ในถนนคนเดิน มีคนที่รู้ว่าผมมีแฟนแค่คนเดียวครับ.. รู้ และไม่คิดจะบอกใคร เก็บเงียบ ปิดปากสนิท.. หึหึ แฟนผมอีกนั่นล่ะครับ ผมอึดอัดจะคลั่งตายอยู่แล้ว!!
“พิ..หิวมั้ยครับ? ก่อนกลับแวะไปกินพิซซ่ากัน” ..ถามพิที่เอาแต่สนใจหนังสือแต่งรถกับพวกพืชสมุนไพร ถอนหายใจรอคำตอบที่ดูจะไม่มีความสำคัญเท่าหนังสือสองสามเล่มในมือ
“หรือพิจะกินอย่างอื่นครับ..ซื้อไปทำกินกันมั้ย?” ถามอีกครั้งและตั้งตารอคำตอบจากริมฝีปากน่าจูบ นานจนเริ่มท้อ..
“ซื้อไปทำกินเหอะ..อยากกินผัดเผ็ดเนื้อ ไททำอร่อยดี” ผัดเผ็ดเนื้อเหรอ? ป่านนี้ไม่น่าจะมีเนื้อสดขายนะ ยิ้มให้พิก่อนจะเดินหลบฉากมากดโทรออก..
“หาเนื้อวัวมาแพ็คหนึ่ง..ก่อนทุ่มตรงเนื้อต้องอยู่ในรถ” สั่งการ์ดแล้วเดินกลับไปหาพิ..
“เตง..น่ารักมั้ย?” หันไปตามเสียงคุย ผู้หญิงวัยทำงานใส่ชุดสาวออฟฟิศยืนจับไม้แขวนเสื้อที่มีเสื้อคอวี ระบายลูกไม้เกลื่อนคอ ทาบตัวแล้วบิดไปมารอคำตอบจากแฟนหนุ่มหน้าตาค่อนข้างดี
“น่ารักครับ..ที่รักใส่อะไรก็สวย” เหลือบมองเจ้าของร้านแอบเบะปากแล้วรีบหันไปยิ้มแย้ม รับเสื้อตัวนั้นมาใส่ถุงและทอนเงิน คนอื่นคงรู้สึกเหมือนป้าเจ้าของร้าน แต่ผม..
อิจฉา! อย่าว่าแต่คำหวาน ๆ อย่าง ‘ตะเอง’ หรือ ‘ ที่รัก’ เลย ขนาดชื่อผมพิยังใช้เวลาเป็นเดือนกว่าจะยอมเรียกแบบนุ่มนวล ยืนมองคู่นั้นนานจนแฟนเค้ามองตาขวาง จ้องกลับและดิ่งเข้าไปกระชากคอเสื้อมาถาม
“มองอะไรไอ้สัตว์!!” ผู้หญิงตกใจจนถุงเสื้อร่วง ผมถึงได้เรียกสติกลับมา..คลายแรงที่มือก่อนจะถอนหายใจไล่ความหงุดหงิด หันหลังกลับมาหาพิในร้านหนังสือ ไม่สนใจว่าข้างหลัง..คู่รักสวีทเมื่อกี้จะตกใจแค่ไหน
“หายไปไหนมา?” คิ้วเข้มขมวดมุ่น ริมฝีปากนุ่มเม้มแน่นเป็นเส้นตรง..คงเป็นห่วงผมบ้างเหมือนกันล่ะ ยิ้มตอบแล้วกอดคอพิเดินออกมาจากร้านหนังสือ ชวนพิไปดูปลาหมอสีในร้านขายปลา จะเอาไปเพิ่มในตู้ปลาบ้านพี่เรย์..
“เค้าอยากได้ตัวนี้อ่ะ..หมูอ้วนซื้อให้เค้านะ” หยุดนิ่งและหันไปมองหญิงสาวในชุดนักเรียน ม.ต้น โรงเรียนตัวเองออดอ้อนเด็กผู้ชายหน้าหลิมวัยเดียวกันให้ซื้อพวงกุญแจรูปนกเพนกวิ้นให้..
“ครับ..งั้นหมูอ้วนซื้อมาให้มันเป็นคู่ดีกว่าเนอะ จะได้คู่กันตลอดไง” เด็กผู้หญิงหน้าแดงก่ำพยักหน้าหงึกหงักตอบเด็กผู้ชาย..จะอายเหี้ยอะไรวะ!! ผละจากพิเดินเข้าไปเหมาซื้อพวงกุญแจมาหมดทั้งราวแล้วควักแบงค์สีม่วงให้คนขาย หางตาเหลือบมองพวงกุญแจเพนกวิ้นในมือเด็กผู้ชาย..ยื่นพวงกุญแจที่เหลือตัวเดียวในร้านให้ผมด้วยท่าทางหวาด ๆ คว้ามายัดใส่ถุงรวมกันจนหมดแล้วเดินออกมาหาพิอีกครั้งด้วยอารมณ์ปลอดโปร่ง..
“กลับบ้านไปกินผัดเผ็ดเนื้อกันดีกว่าครับ” กอดไหล่พิ ออกแรงดันให้เดินกลับ ไม่สนใจว่าข้างหลัง..คู่รักในวัยเรียนจะตกใจแค่ไหน เข้าร้านขายปลาก็พาพิมาช่วยเลือกปลาหมอสีซัก 5-6 ตัว พิชอบตัวที่มีโหนก เลือกของได้ก็เรียกให้เจ้าของร้านมาตัก..
“ตัว..กุลอยากได้ปลาทองค่ะ” หูกระดิก..หันไปมองพยาบาลชี้ปลาทองในตู้ที่ว่ายไปมาอ้อนแฟนบุรุษพยาบาล..หน้าก็เหมือนปลาอยู่แล้วยังจะอยากได้อีก! สั่งเจ้าของร้านว่าจองปลาทองในตู้หลังนั้นทั้งหมด รวมทั้งปลาหมอสีที่สั่งไปวันนี้ แล้วพรุ่งนี้จะให้คนมาขนไป ควักเงินสดให้เจ้าของร้านปลา..เชือดเฉือนคู่รักพยาบาลด้วยสายตาคมกริบ ไม่สนใจว่าข้างหลัง..คู่รักคู่นั้นจะตกใจแค่ไหน เดินมาถึงรถก็โยนถุงพวงกุญแจและหนังสือของพิไว้เบาะหลัง มองหาถุงเนื้อก่อนจะกดโทรออก
“..ดี วันนี้ค้างบ้านพินะ” ไม่ทันได้เอ่ยปากถามว่าเนื้อที่สั่งอยู่ไหน การ์ดรีบบอกว่าห่อแน่นหนากันกลิ่นโชยอยู่ในกล่องโฟมแช่น้ำแข็งท้ายรถ สตาร์ทรถและขับพาพิมาส่งที่บ้าน ลงจากรถได้ก็ตรงเข้าไปไหว้ตา ขอฝากท้องตอนเย็นด้วย เข้าครัวลงมือทำผัดเผ็ดเนื้อให้พิกิน ผัดพริกแกงได้ที่ หันไปหยิบเนื้อที่พิยื่นให้ลงกระทะและควงตะหลิวคนให้เข้ากัน จู่ ๆ พิก็เข้ามาสวมกอดข้างหลัง กระซิบข้างหู..
“อยากให้เรียกว่าไงล่ะ?” ขมวดคิ้ว ปิดแก๊สและหันมากอดพิไว้ทั้งตัว ถามกลับไปว่า ‘เรียกอะไรครับ?’
“ตัว..เค้า หรือจะ ที่รัก..ตะเอง ดีล่ะ?” แทบหยุดหายใจ มองพิอย่างคนไม่เคยเห็นกันมาก่อน..
“ไม่ยักรู้ว่าอยากให้เรียกแบบปัญญาอ่อนด้วย..เราเอาไว้เรียกกันเฉพาะอยู่ด้วยกันสองคนก็ได้ ว่าไง อยากให้เรียกยังไง?” พิยิ้มก่อนจะให้ผมเป็นคนเลือกเอง..จะให้เรียกแบบคนอื่น มันก็ไม่เหมาะกับผู้ชายแมน ๆ อย่างพิกับผม คิดอยู่นานแล้วถอนหายใจเฮือกยาว..
“ไม่ต้องเรียกเหมือนใครหรอกเนอะ..ยังไง ๆ สุดท้ายก็เป็น พิ กับ ผม อยู่ดีอ่ะ” พิยิ้มกว้างกับคำตอบของผม หันหลังไปตักผัดเผ็ดใส่จาน ยกมาเสิร์ฟแล้วหาน้ำมาให้ก่อนจะนั่งลงข้าง ๆ พิ
“กินจานเดียวกันนี่แหละ..ไม่เปลืองดี” อมยิ้มกับความโรแมนติกของแฟนตัวเอง นาน ๆ ที พิจะทำอะไรน่ารัก ๆ แบบนี้ครับ คืนนี้ผมนอนกอดพิแล้วแทนตัวเองด้วยชื่อกับพิทุกครั้งที่คุยกัน เช้าก็กลับมาบ้านและให้การ์ดไปขนปลาที่ร้านมาไว้ที่บ้านพี่เรย์ เอาพวงกุญแจที่ไปเหมามาเพราะอารมณ์อิจฉาให้มิ้นท์กับครีมเอาไปแจกเพื่อน กลับมานั่งจัดคอลเล็คชั่นในห้องใต้หลังคา ลงมาข้างล่างก็ต้องปาดเหงื่อ..
สงสัยต้องให้ขุดบ่อปลาหลังบ้านพี่เรย์..เพราะปลาที่สั่งมามันเยอะมากจนไม่มีที่จะเก็บ
สาบานกับตัวเอง..วันหลังจะไม่ใช้อารมณ์เหนือเหตุผล(ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ นะครับ)
ลำบากทีหลังจริง ๆ ..
.....................................
ไม่รู้จะเห็นใจหรือสมน้ำหน้าดีค่ะ55+
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
ปล.ตอนหน้าไม่เกิน 7 วันค่ะ(สู้ๆๆๆๆ)
หัวข้อ: ดั่งจันทราซ่อนกายในเงามืด : ตอนพิเศษ 30/07/56 (อ่าน 793014 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก