5 5 5 5 5
น้ำเน่าได้สะใจดีจริงๆ แบบนี้แหละหนูช้อบชอบ
กว่าโอ๋กะอาร์ตะจะลงเอยกัน ก็บทที่ 13 โน้นแหละ
ยึ้ย!!
เลข 13 - -* ไม่ชอบเลขนี้เลย
อดทนกันหน่อยนะคับ อิอิ ( แม่งน้ำเน่าจริงๆ 55555 )
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคับ จุ๊บๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
บทที่ 9
" โย โทรตามคนอื่นที่ยังไม่มาด้วยนะ .. "
" ครับพี่โอ๋ "
ประธานลีดฯ สั่งการน้องลีดปี 2 ให้ติดตามเพื่อนที่ยังมาไม่ถึงสถานที่ฝึกซ้อม
เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการรับน้องที่จะมีขึ้นในวันเปิดเทอม ทุกๆปีบรรดาลีดฯ ประจำคณะ
จะต้องมาซ้อมท่าลีดประกอบเพลงนับ 20 เพลง ที่ลานชั้นสองของตึก 8 ชั้น
โอ๋ ทวนท่าประกอบทุกเพลงให้กับลีดรุ่นน้องไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่น้องๆ ก็จะจำกันได้หมดแล้ว
เพราะซ้อมกันไว้แล้วตั้งแต่ก่อนไฟนอลของเทอมที่ผ่านมา
เหลือก็แต่ความพร้อมเพรียงที่จะต้องมันปรับกันใหม่ หลังจากที่ห่างเหินการซ้อมมือไปนาน 1 เดือน
หน้าที่ของประธานลีดฯ คือ จัดน้องลีดปี 2 ทั้ง 12 คน เป็นกลุ่มๆ
แบ่งให้รับผิดชอบการกำกับเพลงในห้องเชียร์ให้เหมาะสม
น้องลีดปี 2 ทุกคนจะต้องได้เป็นลีดนำอย่างน้อย 1 เพลง ลีดนำหมายถึงลีดที่ทำหน้าที่เป็นผู้กำกับเพลงหลักในแต่ละเพลง
ยังดีที่วันนี้มียัยออยที่มาคอยฝึกซ้อมและจัดกลุ่มช่วย ปีนี้ยัยออยต้องทำหน้าที่เป็นเทคนิคเชียร์คู่กับยัยฝน
ซึ่งเทคนิคเชียร์จะเป็นคนแนะนำและแสดงเนื้อเพลงให้น้องใหม่ในห้องเชียร์
เริ่มซ้อมกันตั้งแต่ 13.00 น. จนกระทั่ง 17.00 น. ก็คงเพียงพอแล้วสำหรับการทบทวนท่าทางต่างๆ
ก่อนที่จะแยกย้ายกันกลับ โอ๋ต้องกำชับน้องลีดปี 2 เรื่องการวางตัวในช่วงที่มีการรับน้องที่คณะ
" น้องๆ ลีดฯ ทุกคนครับ ก่อนจะกลับวันนี้ พี่กับพี่ออยขอย้ำเรื่องการวางตัวกับน้องใหม่นะครับ
เราก็รู้ว่าพี่ลีดทุกคน ทั้งลีดปี 3 หรือปี 2 จะมีบทบาทในการรับน้องไม่น้อยกว่าพี่สต๊าฟว๊ากเลย
ดังนั้น พี่ขอให้น้องๆ วางตัวนิ่งๆ รักษามาดพี่ลีดฯ ให้ดี วางตัวเป็นกลาง อย่างน้อยก็ให้น้องใหม่ยำเกรงเราบ้าง
ช่วงที่รับ 4 สัปดาห์ ก็ต้องลำบากเก๊กโหดกันหน่อยนะ พอรับน้องเสร็จแล้วค่อยทำตัวตามสบายนะครับ "
โอ๋พูดยาวเยียดจนน้องบางก็คนทำหน้าเอือมๆ โดยเฉพาะน้องนัดที่ทำท่าขยุกขยิก
" นะครับน้องนัด ! .. ถ้าเราทำเสียแผนคนเดียว ก็อาจจะกระทบคนอื่นด้วย "
" ค้าบบบบ !! " ไอ้น้องนัดลีดฯ ปี 2 ที่ดื้อที่สุด และเป็นลีดผู้ชายที่ตุ้งติ้งน้อยที่สุดแล้วในบรรดาลีดผู้ชายปี 2 ทั้ง 5 คน
ตัวเล็กๆ หน้าตาน่ารัก ดูไปดูมาหน้ามันเหมือนลิง นัดเป็นคนเดียวที่ไม่ใช่ตุ๊ดหรือเกย์ในบรรดาลีดฯผู้ชายทั้ง 5 คน
" ส่วนถุงมือลีดฯ ให้น้องลีดฯ มารับและใส่ซ้อมในวันพรุ่งนี้ ..เวลาเดิม ... มีใครสงสัยอะไรไหม "
น้องลีดฯ ทุกคนนิ่งเงียบ คงจะเหนื่อยกับการฝึกซ้อมทั้งบ่ายและอยากกลับกันแล้ว
" พี่ออย มีอะไรจะฝากน้องไหมคับ " โอ๋หันหน้ามายัยออย ที่ยืนกอดอกอยู่ด้านข้าง
" สำหรับน้องลีดผู้หญิง เรื่องกระโปรงกับรองเท้า ให้ตกลงกันเองนะคะ
ควรจะใส่ให้แบบที่คล้ายกัน ร้องเท้าห้ามใส่แบบสายรัดข้อเท้ายาวนะคะ "
" มีอะไรสงสัยอีกไหมคับ "
" ไม่มีคับ / ค่ะ "
" วันนี้ขอบใจน้องลีดฯ ทุกๆ คนนะครับ กลับได้แล้ว "
อาร์ตกับออยหันหน้าเข้าหากันเพื่อตกลงเรื่องถุงมือลีดที่ต้องซื้อเพื่อใช้ในการฝึกซ้อมและใช้จริง
ปล่อยให้น้องลีดฯ คุยกันเสียงเจี๊ยวจ๊าว ดูท่าทางคงจะคิดถึงกันมากๆ หลังจากที่ไม่ได้เจอกันเดือนกว่าๆ
" โอ๋แกไปซื้อถุงมือนะ ฉันไปเบิกเงินกับเหรัญญิกมาแล้ว อะนี่ "
ยัยออยยืนเงินและหน้าที่มาให้โอ๋ แบบยัดเยียด
" อ่าว .... แกก็รู้ว่าฉันไม่มีรถ สหกรณ์มหา'ลัยก็ยังไม่เปิด ฉันต้องเข้าไปซื้อในเมืองนะ "
" แกก็ให้แฟนแกพาไปซื้อเสะ ... "
" แฟนฉัน !! ใคร.?.. "
" ก็ไอ้อาร์ตงะ 5555 ... "
" นี่ๆ จะบ้าเหรอ ฉันกับมันเป็นเพื่อนกัน "
" ก็แล้วแต่แก .. ฉันดูตาเดียวก็รู้แล้วว่าไอ้อาร์ตมันคิดยังงัยกับแก "
" จ๊ะ ! ... แม่เทพธิดาพยากรณ์ "
" 555 แน่นอนฉันรู้ทุกอย่างนั้นแหละ .. แล้วไอ้อาร์ตมันไปไหนแล้วหละ
ปกติมันต้องมันนั่งรอแกตั้งแต่ตอนซ้อมใกล้เสร็จหนิ "
" ฉันกับมันคงไม่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วหละ ... คือพวกฉันมีเรื่องกันนิดหน่อย "
โอ๋ทำหน้าเศร้า จนยัยออยไม่กล้าถามต่อว่าเกิดอะไรขึ้น
" ก็ดีเหมือนกัน เพราะยังงัยช่วงรับน้องประธานลีดฯ กับ สต๊าฟว๊าก
ก็คงไปไหนมาไหนด้วยกันให้น้องใหม่เห็นไม่ได้หรอก.. เป็นอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน " โอ๋พูดเสริมตัวเอง
" ถ้าอย่างนั้นฉันไปซื้อเอง เอาเงินคืนมา "
" ไม่เป็นไร.. เดี๋ยวฉันออกไปซื้อกับรูมเมตก็ได้ "
โอ๋ขอรับหน้าที่นี้ไว้เหมือนเดิม ทั้งที่ยังไม่แน่ใจเลยว่าน้ำจะตกลงพาโอ๋ไปหรือป่าว
" แก ... แน่ใจนะ "
" แน่สิ "
" งั้นฉันกลับแล้วนะ บะบาย "
" อื้ม "
แล้วยัยออยก็วิ่งแทบถลาไปหาชายหนุ่มที่กำลังชะเง้อหน้าพ้นบันไดออกมาให้เห็นพอดี
ยัยออยกับแฟนคบกันมาตั้งแต่ปี 1 ทั้งสองคนเจอกันตอนเข้ากิจกรรมเชียร์กลาง
ซึ่งเป็นกิจกรรมเชียร์รวมน้องใหม่ทั้งมหาวิทยาลัย เป็นเวลาประมาณ 4 สัปดาห์
หลังจากนั้นถึงจะเป็นกิจกรรมรับน้องคณะอีก 4 สัปดาห์
พอเห็นคู่รักเขากระหนุงกระหนิงกันแล้ว โอ๋รู้สึกแปลกๆ เหมือนเหงา เหมือนน้อยใจ
มันก็เป็นอย่างที่ยัยออยพูดนั่นแหละ ถ้าเป็นแต่ก่อนป่านนี้ไอ้อาร์ตก็มานั่งรอรับโอ๋ไปกินข้าวแล้ว
และกลับไปนอนคลุกบนเตียงดู TV และคุยกันที่ห้องแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นก็คงชวนกันออกไปดูหนังในเมือง
หรือไม่ก็ไปนั่งเล่นเกมส์ที่ร้านเน็ต .. โอ๋คิดไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาจนถึงชั้นล่างตั้งแต่ตอนไหน
เย็นป่านนี้แล้วจะมีรถโดยสารให้โอ๋ขึ้นกลับหอหรือป่าวนะ โอ๋ยืนรอที่ข้างทางมองซ้ายมองขวา
ดูท่าทางรถโดยสารจะหมดแล้ว สงสัยจะได้เดินกลับหอพักแน่ๆ
" พี่โอ๋ค้าบบบ !! " เสียงดื้อๆ ของไอ้น้องนัด
โอ๋หันกลับไป ไอ้น้องนัดวิ่งหน้าตาทะเล้นตรงมาหา
" พี่โอ๋จะกลับยังงัยคับ "
" พี่ว่าจะขึ้นรถโดยสาร แต่มันคงไม่มีแล้วหละ "
" อ่าว .. แล้วพี่อาร์ตหละคับ ไม่มารับพี่เหรอ "
แม้กระทั่งน้องนัดก็รู้เหรอว่าอาร์ตจะต้องมารับ..
" ไอ้อาร์ตมันติดธุระ พี่ต้องกลับเองคับ " โอ๋พูดยิ้มๆ
" นัดไปส่งพี่โอ๋ก็ได้ครับ "
" อืม ... ก็ดี "
" รถนัดจออยู่หลังตึก "
พอพูดจบไอ้น้องนัดก็หันกลับหลังนำทางโอ๋ไปที่ที่จอดรถ
แต่ทันใดนั้น ใครบางคนขับรถ TENA มาจอดเทียบตรงขอบทางใกล้กับที่โอ๋ยืนอยู่เมื้อกี้
เสียงเครื่องรถจักรยานยนต์คันนั้น ดึงความสนใจให้น้องนัดและโอ๋หันไปมอง
อาร์ตนั่งอยู่บนรถทำหน้าบูดเหมือนไม่สบอารมณ์ที่จะต้องมาทำหน้าที่อะไรบางอย่าง
โอ๋ไม่คิดว่าอาร์ตจะยอมมาเจอโอ๋อีก ดีใจอยู่ลึกๆ
อย่างน้อยอาร์ตก็ไม่ได้โกรธและเกลียดโอ๋มากจนไม่ยอมมาเจอหน้ากันอีก
" จะกลับไหม " อาร์ตพูดขึ้นมาโดยไม่หันมามองโอ๋
" อ่าว .. พี่โอ๋ .. พี่อาร์ตมารับแล้ว ... "
แต่โอ๋ยังยืนค้างอยู่ตรงที่เดิม เขาไม่กล้าที่จะไปพึ่งพาอาศัยรถ TENA คันนั้นอีก
ในเมื่อเขาทำให้เจ้าของของมันเจ็บปวดแทบปางตาย
" พี่โอ๋ ... งั้นนัดกลับแล้วนะครับ " แล้วไอ้น้องนัดยกมือขึ้นไหว้รุ่นพี่แล้ววิ่งหายไปที่หลังตึกในทันที
โอ๋ยังยืนนิ่งอยู่อยู่ที่เดิม ไม่กล้ามองหน้าไอ้อาร์ต อาร์ตเองก็มองแต่ถนนไม่ยอมมองหน้าโอ๋
" จะกลับไหม " ประโยคเดิมที่อาร์ตพูดซ้ำโดยไม่ได้หันมามองโอ๋
โอ๋เดินไปที่รถคันนั้นแล้วก้าวขาขึ้นนั่งที่เบาะหลัง รักษาระยะห่างออกจากตัวอาร์ต
เป็นระยะห่างที่โอ๋เว้นไว้เพราะความผิดที่ตัวเองทำให้อาร์ตเจ็บปวด
เป็นระยะที่ห่างที่อาร์ตวางความน้อยใจและความเสียใจขั้นไว้
นานเหลือเกินกว่าอาร์ตและรถคันเดิมจะพาโอ๋มาถึงพอพัก มันอึดอัดที่ไม่รู้จะพูดอะไร
โอ๋รู้อาร์ตยังโกรธอยู่ .. ได้แต่แอบมองไปที่ข้อมือข้างซ้ายของอาร์ตที่ยังมีผ้าก็อตพันอยู่
' มันคงจะเจ็บแผลมาก มันถึงกำแฮนด์รถแบบหลวมๆ ... เพราะกูที่ทำให้มันเจ็บ กูขอโทษ ... อาร์ตกูขอโทษ '
อาร์ตเหยียบเบรคและจอดรถที่หน้าหอพักของโอ๋ โอ๋ก้าวลงมายืนอยู่ข้างๆ
ไม่รู้ว่าจะพูดคำว่า ' ขอบคุณที่มาส่ง ' หรือคำว่า ' ขอโทษ ' ก่อนดี
ดูเหมือนอาร์ตไม่อยากหยุดรอฟังว่าโอ๋จะพูดอะไรต่อ โอ๋ก็ได้อ้ำอึ้งไม่พูดอะไรซักที
" คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ.... "
อยู่ดีๆ อาร์ตก็พูดประโยคนั้นออกมา ไม่คิดเลยว่าอาร์ตจะพูดแบบนั้น
' คำบอกลาของอาร์ต '
โอ๋มองไปที่ใบหน้าของเจ้ารถคันที่พาเขามาส่ง คนๆ นั้นทำหน้านิ่งเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรทั้งสิ้น
แต่โอ๋ต่างหากที่ตอนนี้ตามันไหลมาคลออยู่ที่เปลือกตา มีอะไรบางอย่างวิ่งมาจุกอยู่ที่ลำคอ
พูดอะไรไม่ออก สมองตื้นไปหมด เสี้ยวความคิดที่แวบเข้ามา.. ' มันคงไม่อยากเจอหน้ากูอีกแล้ว '
อาร์ตเหยียบเกียร์และบิดคันแรงเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็วโดยไม่หันมามองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
โอ๋เดินแบบไร้สติกลับขึ้นไปที่ห้องพัก น้ำตามันหยาดผ่านแก้มลงมาแบบไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดง่ายๆ
" ทำไมกูถึงร้องไห้เพื่อมึงขนาดนี้วะ .. "
ความสับสนวิ่งวนวุ่นวายอยู่ในใจของโอ๋ จะทำยังงัยดีกับใจที่มันทรมานแบบนี้
มันก็แค่เพื่อนคนหนึ่งที่ตอนนี้ไม่ใช่เพื่อนอีกแล้ว ... กูกะมันก็แค่เพื่อนสองคนที่เลิกคุยกัน มันก็แค่นั้นไม่ใช่เหรอ
ทำไมกูถึงเจ็บปวดทรมานขนาดนี้ ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++