6(ครึ่งหลัง)
ผมยังขับรถมาเรื่อยๆและเริ่มหารอยยิ้มในสถานที่ต่างๆที่คิดว่ารอยยิ้มจะไปได้ตั้งแต่โรงเรียน โรงพยาบาล และที่ทางบริเวณใกล้ๆแถวนั้นแต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววของคนตัวเล็ก ผมยิ่งร้อนใจมากขึ้นเมื่อพระอาทิตย์ส่องแสงน้อยลงเรื่อยๆ นั่นหมายความว่าเวลาในตอนกลางวันของผมใกล้จะหมดลงแต่ผมยังไม่มีเจอวี่แววคนตัวเล็กเลยสักนิด
โทรไปก็ปิดเครื่อง
โทรหาไอ้โรมก็ไม่รู้
ให้มันได้อย่างงี้สิวะ
คิดสิคิดไอ้ก้อง น้องมันจะไปไหน โรงเรียนก็ไม่มี รอยยิ้ม รอยยิ้ม ถ้าเป็นครั้งแรกที่เจอกัน...ใช่สิ ผับที่เจอกันครั้งแรก
ผมขับรถชอปเปอร์ด้วยความเร็วไปยังที่หมายที่คิดว่าน่าจะเป็นไปได้
ขอล่ะรอยยิ้ม พี่ขอโทษ อย่าลงโทษพี่อย่างนี้เลย
ถ้ารอยยิ้มไม่ได้อยู่ที่นี่ ผมจะทำยังไงดี
ผมจอดรถส่งๆให้กับคนที่เฝ้ารถด้านหน้าก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปในผับแล้วกวาดตาไปทั่ว
ร่างเล็กผิวขาวซีดอยู่ตรงกลางเวทีขนาดกลางเหมือนวันแรกที่เจอกัน ใบหน้าหวานมีรอยยิ้มอ่อนๆแต่เต็มไปด้วยความเศร้า ในวงแขนเล็กมีกีต้าโปร่งรุ่นจำกัดขนาดใหญ่สีดำ ก่อนที่ผมจะได้เรียก เสียงหวานใสก็ดังขึ้น
มีชีวิตเพื่ออะไร มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอ
ต่อไปคงได้แค่เพ้อ ถึงวันเวลาที่เลยผ่าน
รู้ดีว่ามันจะเกิด แต่ก็เตรียมใจไม่ทัน
ที่สุดความรักในความต่างกันก็เลิกรา
เมื่อชีวิตไม่ใช่ฝัน เธอเหนื่อยกับฉันมามากพอ
ไม่ผิดที่เธอจะท้อ ขอไปเจอคนที่ดีกว่า
แค่มีบางคนที่เจ็บ จนไม่อาจหยุดน้ำตา
ไม่อาจทำใจ กับการจากลาในวันนี้
ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ
ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว
เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง
มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน
เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง
ที่ได้พบได้เจอวันนี้
มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว
เสียงกีต้ายังคงดังไปเรื่อยๆตามแรงดีด ตากลมโตกวาดมองไปทั่วร้านขณะที่จะร้องท่อนสอง และตากลมก็ชะงักเมื่อเจอผม ก่อนจะยิ้มบ้างๆแล้วร้องต่อในขณะที่ตาก็ยังทอดมองมายังตาผม
เธออยู่สูงขนาดไหน แต่ยอมปล่อยใจมารักกัน
คนผิดก็คงเป็นฉัน เผลอทำอะไรที่เกินตัว
สักวันที่เธอนั้นตื่น ก็คือวันที่ฉันกลัว
และมันมาถึงรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ไหว
ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ
ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว
เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง
มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน
เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง
ที่ได้พบได้เจอวันนี้
มันเกินกว่าฉันจะทนได้ไหว
ความรักหมดไป
และฉากสุดท้ายคือการเลิกลา
สำหรับเธอมันดีกว่า
แต่สำหรับฉันมันปางตาย
ต่อให้มันรู้ คนอย่างฉันไม่ควรคู่เธอ
ต่อให้รู้สักวันต้องเจอ ก็ยังปวดร้าว
เมื่อคำว่าเรากลายเป็นความหลัง
มันไม่เหลือเรี่ยวแรงก้าวเดิน
เมื่อมันไม่มีเธอร่วมทาง
ที่ได้พบได้เจอวันนี้
มันเกินกว่าสิ่งที่ฉันกลัว
มีชีวิตเพื่ออะไร
มันหมดความหมายเมื่อไร้เธอ
ก็ยังทำได้แค่เพ้อเมื่อต้องขาดเธอ
ผมก้าวขาไปยังเวทีเรื่อยๆ ไม่สนใจสายตานักสิบคู่ที่มองมายังผม ที่ผมสนใจมีเพียงคนเดียว....รอยยิ้ม
ผมมาหยุดอยู่ด้านหน้าของรอยยิ้มพอดีเมื่อเพลง จบ เสียงตบมือดังเกรียวกราวก่อนจะเงียบสงัดเมื่อผมขุกเข่าลงกับพื้นในขณะที่รอยยิ้มวางกีต้าลงแล้วมองมาที่ผมอย่างงุนงง
ผมคว้าเอวบางเข้ามาในอ้อมแขนขณะที่ตัวยังคุกเข่าอยู่ มีเสียงฮือฮาขึ้น ทั้งตกใจทั้งสงสัย แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าพอที่จะมาลากลูกเจ้าของร้านอย่างผมออกไปจากเวทีนี้ได้ ผมค่อยๆเอ่ยคำพูดออกมาช้าๆ
"พี่เคยเข้าใจผิดรอยยิ้ม เคยว่าร้ายรอยยิ้มต่างๆนาๆ"
"พี่ก้อง....."
"ทุกครั้งที่พี่ว่า พี่ก็เจ็บด้วยถึงแม้พี่จะไม่เคยแสดงออกก็เถอะนะ"
"....."
"พี่ไม่มีอะไรจะแก้ตัว เพราะพี่ผิดเิกินกว่าจะอภัยได้"
"......"
"พี่รู้ว่าพี่อาจแสดงมันออกมาไม่ดีนัก...แต่พี่อยากให้รอยยิ้มรู้ว่าพี่รักรอยยิ้ม"
"........"
"และสุดท้าย พี่ไม่ขอการให้อภัย แต่พี่ขอโอกาส โอกาสที่จะแก้ตัวและพิสูจน์ว่าที่พี่พูดไป พี่พูดจริง"
"........"
"ขอโอกาส ให้พี่....ได้ไหมครับ"
เพี้ย!!
มือบางตวัดลงบนใบหน้าคมด้วยความรุนแรงจนใบหน้าคมหันและเลือดซึมออกมาจากปากเป็นกระจับเล็กน้อย
"พี่เป็นคนอ่อนโยน ใจดี อบอุ่น คนที่ทำให้ผมคิดว่าผมได้เจอสิ่งดีๆแล้วครั้งหนึ่งในชีวิต"
"......"
"แต่ในขณะเดียวกัน......."
"......"
"พี่ก็เป็นคนเห็นแก่ตัว ไร้เหตุผล และเลวร้ายที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ"
"....ยิ้ม..."
"พี่ไม่เคยฟังผม..ไม่แม้แต่สักครั้ง....."
"......"
"แต่...พี่ก้องก็ไม่เคยทิ้งผมเหมือนกัน..."
"......."
"ผมอาจจะเจ็บ อาจจะสุข ถ้าผมให้โอกาสพี่ในครั้งนี้...."
"....พี่"
"แต่ผมยอมเสี่ยง....."
"...."
"เพราะผมรักพี่...ผมรักพี่ครับ"
มืองบางสวมกอดผมเบาๆแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น เสียงเฮดังขึ้นรอบร้านเมื่อละครสั้นบนเวทีได้จบลงอย่างมีความสุข
ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจและพูดขอบคุณนักครั้งไม่ถ้วน
ผมกุมมือรอยยิ้มขณะเดินออกมาจากคลับของพ่อ และยื่นหมวกกันน็อกให้รอยยิ้ม
"แต่ว่ามันมีแค่อันเดียว พี่ก้องใส่เถอะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ ยิ้มใส่เถอะ พี่หัวแข็งน่า"
"...งั้นก็ได้ครับ"
"รอยยิ้ม...ถ้าพี่เข้าใจผิดรอยยิ้มนานกว่านี้ ยิ้มจะให้อภัยไหม"
"อืมม...ให้อภัยครับ ยายผมเคยสอนว่า ให้อภัยคนคือสิ่งที่เราทำยากที่สุด แต่ก็คือสิ่งที่ประเสิฐที่สุด อีกอย่าง ผมก็รักพี่ก้องด้วยน่ะครับ คนเราน่ะ ถ้ารักแล้ว จะเลิกมันก็ยาก แล้วผมก็เชื่อว่ายังไงสักวัน พี่ก้องก็ต้องรู้ความจริงแน่ๆ"
"ขอบคุณนะครับ ขอบคุณ...ที่เชื่อพี่"
ผมโน้มหน้าลงจูบริมฝีปากแดงระเรื่อเบาๆ ไม่ดูดดื่มหรือลึกซึ้ง แต่ก็เป็นจูบที่เราสองคนสัมผัสถึงความรัก
"กึกกก้อง รัก รอยยิ้ม...ครับ"
....ผมยังไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมจะรักษาสิ่งที่ร่างบางได้มอบให้ผมให้ดีที่สุด.........
จบ
................................................................
จบแบบห้วนๆ ฮ่าๆ ถ้าไม่ชอบต้องขอโทษด้วยน้า อย่าเพิ่งสาปแช่งคนแต่งนะ เดี๋ยวมาแต่งตอนพิเศษให้ ถ้าว่างๆไปอ่านเรื่องใหม่ก่อนได้นะ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=27510.msg1525266;topicseen#msg1525266ขอบคุณที่ติดตามนะ ขอบคุณมากๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
