หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[iiดาวพระสุขლii]

รอคนสวย....











จากคนที่สวยกว่า   

[POR_KA_DUN]

รอคนสวย....

จากคนที่สวยกว่า   

ยอมเสียสละเป็นคนชนะ

[POR_KA_DUN]

แผ่นแรก  ผมเปิดดู ข้อมูลที่ผมเคยอ่านแล้ว
แผ่นที่สอง ยังเป็นเนื้อหาที่ผมต้องเรียน
แผ่นที่3  ทำไมมันทับซองจดหมายสีขาวๆอยู่
หรือว่า มัน...................


***36***

มันคือซองผ้าป่า  ที่จะทอดวัดหนองหอยขม ช่วงสงกรานต์นี้555
 อะไรกันคระ   พวกหล่อนๆคิดกันได้ไงนี่
ฉันนะ   จากที่กลัวๆอยู่ ขำขี้แตกขึ้นมาทันทีคระ
ปลวกมาก กล้าคิดจริงๆๆ
*
*
ผมหยิบซองจดหมายขึ้นมาดูครับ
ดูแล้วดูอีก พลิกกลับไป กลับมา  หวยก็ไม่น่าใช่  ใบแจ้งหนี้เหรอ เปล่า นะ
ไม่กล้าที่จะเปิดมันออกมาดูครับ
ทั้งมันก็แค่ซองจดหมาย ข้างในก็เป็นกระดาษขาว
กลิ้งไปมาบนที่นอน ส่องกับหลอดไฟแล้วก็ไม่เห็นอะไรเลย เพราะมันพับอยู่ครับ555
ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงกลัวขนาดนี้ครับ
ทั้งที่อะไรที่น่ากลัวมากกว่าก็เคยผ่านมาแล้ว
เช่นเสียความสาว555
เลยต้องเก็บมันไว้แบบเดิมครับ
รวมๆ กับหนังสือและชีสเหล่านั้นที่กองอยู่ครับ
*
*

ผมป่วยการเมืองครับสำหรับการเรียนอาทิตย์นี้ครับ
โดยให้เหตุผลจนเพื่อนๆเชื่อครับว่าไม่สบาย
จนไม่สามารถพาร่างลุกจากที่นอนได้ครับ
แต่ให้พวกมันรอกรูกินข้าวเที่ยงด้วย55
กรูจะไปสมทบช่วงบ่าย
55 ผมว่าเพื่อนนี่เชื่อตายเลยละ
มีด้วยเหรอครับ ที่ผมจะขาด เจอเพื่อนๆ อยู่กับเพื่อนเป็นอะไรที่ดีที่สุดแล้วครับ
เพราะทำงาน5 วัน อีกสองวันถือว่าพักผ่อน และเรียน
ที่บ้านออกไปร้านกันหมดแล้วครับ  เหลือแต่ที่พยายามกลิ้งไปกลิ้งมา
ไม่ติตต่อ ไม่สื่อสารกับใครทั้งสิ้นครับ
*
*
ผมนั่งรถเมล์ ข้ามแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย  และก็ต่อรถเมล์อีกครั้งครับ
การที่ทำอะไรคนเดียวมันก็แปลกๆนะครับ
เพราะผมกับเพื่อนตัวติดกันไม่ว่าจะไปไหน
ทำอะไร
*
*
ผมถึงมหาลัยก็ตรงเข้าไปยังโรงอาหารทันทีครับ
พวกชะนี กับผู้ชาย1คนนั่งสุมหัวกันอยู่
รอผมเพียงผู้เดียว
“อ้าวแก นี่ของแก”  เพื่อนคนเดิมครับ ยื่นซองจดหมายขาวๆพร้อมใบงานให้เช่นเดิม
อะไรอีก  อันเดิมยังไม่ได้อ่าน มีอันใหม่มาแล้ว
ปลวก  เล่นอะไรกับกรูนี่ อุตส่าห์หนีแล้ว ยังตามมาหลอกหลอนกูทางจดหมายอีก
ผมเก็บมันเช่นเดียวกับซองขาวๆอันแรกครับ
ทำตัวเนียนๆ ว่าหิว ก่อนที่ คุณเธอทั้งหลายจะสงสัย
หรือสงสัยอยู่ก็ช่างหัวมัน กรูหิว5555

*
*
“กรูว่านะ .. มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆๆ กรูไม่เห็นได้บ้างเลย ซองขาวๆนี่”
เพื่อนคนเดิมครับ
ช้อนข้าวที่กำลังยัดเข้าปากเอาออกมาแทบไม่ทันครับ
“แก      มันไม่มาเรียนอ.คงเป็นห่วงมันแหละ”
“น้อยๆ หน่อย นาตาลี  กรูเสนอหน้ามาเรียนทุกวันขนาดนี้เขายังไม่เป็นห่วงกรูเลย
กับไปห่วงอีที่ไม่สนใจเรียน ”  พร้อมทำตาค้อนมาที่ผม
“หรือว่า………………..” กรี๊ด ความลับกำลังจะเปิดเผย
“กรูอิ่มละ  ไปซื้อน้ำดีกว่า มึงเอาน้ำไร แห้วไหม”
ผมจึงเดินสะบัดบ๊อบไปซื้อน้ำครับ
ทิ้งไว้เพียงความสงสัย หวังว่ากลับมาแล้วพวกเธอๆ จะลืม so  hot issue
*
*
หลังจากที่หมดไปอีกวันครับ
จดมายอีกซองก็ได้ถูกวางซ้อนทับกับอันเดิมที่มีอยู่แล้ว
ความกลัวและสงสัยมีเป็นสองเท่าครับ
แต่ติดที่ตรงคำว่า ไม่กล้า เลยต้องให้มันผ่านไป
*
*
*
คุณเบนบอกว่าพรุ่งนี้จะมาทานข้าวด้วย
ให้นัดสาวๆมาทานด้วยกันเดี๋ยวเป็นเจ้ามือเองครับ
ผมส่งสารถึงเธอเท่านั้นละ
สร้างความปิติ มานี มานะ ชูใจ ให้กับนางๆทั้งหลายครับ
มีเจ้ามือเลี้ยงขนาดนี้แล้ว ใครจะปฏิเสธละครับ  รวมทั้งผม555
เรานัดกันตรงมาบุญครอง ครับ
คุณชายเบนมาถึงนานแล้ว
ช๊อปปิ้งแถวบริเวณนั้น ฆ่าเวลาครับ
เบนเป็นเจ้ามืออย่างที่เขาบอกจริงๆๆ ครับ
พ่อสุภาพบุรุษสุดปลายตรีนจริงๆ
*
*
หลังจากทานข้าวเสร็จเพื่อนรักผมก็ทิ้งผมซะแล้วครับ
ปล่อยให้ผมอยู่กับเบนสองคนโดยไม่ห่วงสวัสดิภาพทางร่างกายเลย
ผมและเบนเดินข้ามไปฝั่ง ไซแอ้ม แพราค่อน
เดินสักพักก็กลับบ้านครับ
ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้ ไม่มีจริงๆ ไม่มีแม้แต่ หน่อไม้555
*
*
จดหมายซองแล้วซองเล่าถูกวางซ้อนทับกันครับ
ไม่มีท่าทีว่าจะเปิดอ่านเลย
เพื่อนผมเริ่มสงสัยครับ ว่าทำไมผมไม่เข้าเรียนช่วงเช้า
แต่พอช่วงบ่ายกับกระแดะมา
มันก็เป็นคำถามที่ต้องยากยิ่งกว่าทำข้อสอบวิชากลยุทธ์อีกครับ
ที่ต้องอ้างทฤษฏีแล้วตามด้วยขยายทฤษฏีนั้น
1 เดือนผ่านไป
เข้าเดือนที่2 แล้ว ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
เวลาเดินไปทีละวัน
*
*
*
จะสวยให้ตาย ฉลาดแค่ไหน งามถึงสามโลกเพียงใด
จะหนีความจริงเพียงใดมันก็มีพลาดสักวันครับ
เมื่อ......
วันนี้ผมไม่ป่วยการเมืองแล้วครับ
มาสคาร่า ขนตาปลอมที่เพิ่งซื้อมาจากสีลมก็พร้อม 
ผมเข้าไปนั่งเรียนในยามเช้ากับเพื่อนแล้ว
หลังจากที่หายไปนานครับ
เพื่อนๆมองมาที่ผมด้วยความสงสัยครับ
ว่า ผีออกแล้วใช่ไหมมึง
ถึงpresent face มาเรียนแต่เช้าด้วย
*
*
อาจารย์ยังไม่มาครับ  เราจึงมีกิจกรรมสนทนากันเล็กน้อย
นินทานั่นเอง
แล้วสายตาทุกคนก็มองไปยังหน้าชั้นครับ
ผมจึงหันตาม
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผมโดนเพื่อนร่วมชั้นจูบ
55 คนที่หอบหนังสือเดินเข้ามากับไม่ใช่ อ.คนใหม่ตามตาราง
ตอนนี้ผมรู้แล้วครับ ว่า เขาเหนือกว่าผมจริงๆ
ต่อไปนี้คงหนีไม่ได้แล้ว
เผชิญหน้าสิ...  ดับเครื่องชนไปเลย ดีไหมคระ
“สวัสดีครับนักศึกษา       อาจารย์..... ท่านติดธุระด่วนครับ  ผมเลยต้องมาสอนแทน
อย่าเพิ่งเบื่อกันนะครับ”
นี่คือคำตอบที่ผมพยายามจะเชื่อว่ามันคือความจริงๆ ครับ
อาจารย์คนใหม่ติดธุระจริงๆ
*
*
* แล้วคลาสก็เริ่มขึ้นท่ามกลางความตั้งใจใฝ่รู้ของเพื่อนร่วมชั้นทุกคน
แต่ไม่ใช่ผมครับ
เพื่อนๆ ทุกคนต่างตอบคำถามของท่านอาจารย์อย่างสนุกสนานครับ
แต่สำหรับผม ไม่
ไม่และ ไม่
*
เวลาเดินไป
*
“นักศึกษาครับ     
C R M(การบริหารลูกค้าสัมพันธ์)  มีความสำคัญกับทุกธุรกิจไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่
กำไร ยอดขาย  ความรัก ความเชื่อใจ ความคาดหวังจะ มาจากลูกค้า
ลูกค้าผู้มีพระคุณ คุณจะมีวิธีการบริหาร จัดการกับลูกค้ายังไง
เพื่อป้องกันความเสียหายของบริษัท  ถ้าลูกค้ามีความเข้าใจคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง
ใครดีครับ     อ่อ............”
เพื่อนผมหันมาทางผมครับ ตอนนี้ผมถึงรู้ว่าผมคือคนที่ต้องตอบคำถามนี้ครับ
ผมหันไปถามเพื่อนเพื่อให้แน่ใจอีกครั้งว่าคำถามเป็นแบบที่ผมเข้าใจไหม
ก่อนที่ใช้สมองที่เบลอๆป่วง ๆ  ตอบไป
“ความจริง ครับ”  ผมมองไปที่ท่านอาจารย์ผู้ทรงเกียรติ
“อืม น่าสนใจ  ความจริงยังไงครับ ขอรายละเอียดอีกนิดครับ”  ท่านอาจารย์ผู้ทรงเกียรติถามต่อ
“ความจริงที่ว่า เราอยู่ตรงจุดไหนแล้ว  เรากำลังปิดบังอะไรอยู่  เอาให้เคลียร์ไปเลยครับ   ไม่ต้องมาอ้ำอึ้ง”
“แล้ว ถ้าบอกความจริงแล้ว   ลูกค้าไม่ยอมรับฟังละครับ”ท่านอาจารย์ผู้ทรงเกียรติ
“ ผมเชื่อ ว่า ถ้า บริษัทนั้นจริงใจ  จริงจัง และรักลูกค้าพอ มันมีวิธีการสื่อสารถึงลูกค้ามากกว่า1วิธีการครับ
ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด อยู่มุมไหนของโลก ง่ายนิดเดียวครับ ที่จะเข้าถึงลูกค้า  ถ้าคุณจริงจังพอ”
“ถ้าคุณเป็นลูกค้าคนนั้นละ   อยากจะบอกเจ้าของบริษัทนั่นยังไง” ท่านอาจารย์ผู้ทรงเกียรติถามต่อ
“ ถ้าบริษัทไม่มีความจริงจัง จริงใจให้กับผม เหมือนที่ผมรอยอตี้ (ภักดี)กับสินค้าของบริษัทนั้น
ทางเดียวที่ผมทำได้ คือ ยกเลิกการเป็นลูกค้าไปเลยครับ   ถึงจะรักและบูชาสินค้านั้นแค่ไหน
เพราะผมมีทางเลือกมากกว่าหนึ่ง”
“ตอบได้ดีครับ”
“อาจารย์ครับ  ผมมีคำถาม” เขายิ้มให้ผม
“เชิญครับ”
“ สินค้าของผมตอนนี้คือความรัก  ผมอยากถามอาจารย์ว่าเคยรักใคร จริง  ๆไหมครับ”  เขายังทำหน้ายิ้มๆนิ่งๆ
“เคยครับ” เพื่อนผมมองหน้า รวมทั้งคนๆในห้อง
“อาจารย์จะสื่อสารกับเขายังไง ถ้าวันนึงเขาไปรักกับคนๆใหม่แล้ว โดยที่เขาไม่รู้ความจริงเลย
ว่าอาจารย์ยังรักเขาอยู่ และเขาไม่เปิดใจรับฟังอีกเลย”   ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าผม หรือ เขา ควรถามกันแน่
แต่ผมถามไปแล้ว
ท่านอาจารย์ผู้ทรงเกียรติ คิดอยู่นานครับ
“ขออีเมล์ครับ เดี๋ยวเมล์ไปบอก” เพื่อนในห้องขำกันครับ
 “แต่เท่าที่รู้  ใช้ไม่เป็นนี่ครับ” เพื่อนในห้องขำกันใหญ่อีกครั้ง ครับ
“ต่อไปนี้จะพยายามใช้ให้มากขึ้นครับ”
สีหน้าผม ไม่เห็นว่ามันจะขำอะไรเลย
เพราะผมเอาความจริงมาพูดต่างหาก

*
*
*
“แกฉันไม่เข้าใจที่แกพูดวะ ทำไมต้องเอาความรักมาเปรียบกับ CRMอะไรนั่นด้วย”
“เออใช่” ชะนีฝ่ายสนับสนุน
สายตาแห่งคำถามก็มาที่ผมครับ
สวยไม่สนใจแดรกข้าวต่อ
“นักศึกษาครับ”  ผมหันกลับไปมอง
ท่านอ.ผู้ทรงเกียรติยืนอยู่ครับในมือมีซองจดหมาย
สีขาวๆเช่นเดิม พร้อมยื่นให้ผมครับ
“พอดีอ. เห็นว่าสนใจเรื่อง CRM   และนี่ คงจะเป็นอีกช่องทางที่อ.ทำได้ นอกจากอีเมล์”
ผมรับซองขาวจากมือท่าน อ.ผู้ทรงเกียรติครับ
แล้วท่านก็ขอตัวเดินออกจากโรงอาหารไป
ผมมองตามท่านจนลับสายตาแล้ว
ความสงสัยจึงเกิดกับบรรดาเพื่อนๆของผม
ผมตักข้าวใส่ปากครับหลบสายตาเพื่อนๆกลัวมีคำถาม ต่อๆ มา



*****//****
“อาจารย์ครับ  ผมมีคำถาม” เขายิ้มให้ผม
“เชิญครับ”
“ สินค้าของผมตอนนี้คือความรัก  ผมอยากถามอาจารย์ว่าเคยรักใคร จริง  ๆไหมครับ”  เขายังทำหน้ายิ้มๆนิ่งๆ
“เคยครับ” เพื่อนผมมองหน้า รวมทั้งคนๆในห้อง
“อาจารย์จะสื่อสารกับเขายังไง ถ้าวันนึงเขาไปรักกับคนๆใหม่แล้ว โดยที่เขาไม่รู้ความจริงเลย
ว่าอาจารย์ยังรักเขาอยู่ และเขาไม่เปิดใจรับฟังอีกเลย”   ผมไม่รู้หรอกครับ ว่าผม หรือ เขา ควรถามกันแน่
แต่ผมถามไปแล้ว
ท่านอาจารย์ผู้ทรงเกียรติ คิดอยู่นานครับ
“ขออีเมล์ครับ เดี๋ยวเมล์ไปบอก” เพื่อนในห้องขำกันครับ
 “แต่เท่าที่รู้  ใช่ไม่เป็นนี่ครับ” เพื่อนในห้องขำกันใหญ่อีกครั้ง ครับ
“ต่อไปนี้จะพยายามใช้ให้มากขึ้นครับ”
สีหน้าผม ไม่เห็นว่ามันจะขำอะไรเลย


*****//****
ภาพในห้องเรียนกลับมาอีกครั้งครับ
แล้วเห็นการที่เพิ่งเกิดขึ้นในโรงอาหารนั่นมันคือ.....
ผมเริ่มเปลี่ยนจากความกลัวเป็นความ อยากรู้แล้วสิครับ
ว่ามันคืออะไรกัน
*
*
รถค่อยๆเลื่อนตัวออกจากมหาลัยฯครับโดยมีผมนั่งข้างๆคนขับ
ปล่อยให้ชะนีนั่งหลังเม้าท์กันไป
ผมมองออกนอกตัวรถครับ
จิตใจยังวนกลับไปเรื่องที่เกิดขึ้นช่วงเช้า
ถึงตอนนี้จะเป็นเวลาเย็นๆแล้วก็ตาม
จิตใจผมมันไม่ได้อยู่ที่ตัวครับ
มันกลับไปถึงบ้านแล้ว
บ้าน   กองหนังสือนั่น
ที่ๆจดหมายทั้งหลาย จะบอกอะไรกับผม..............................

[mecon]

  อึดอัดหายใจไม่ออกคล้ายอาการคนจะจมน้ำ
ทำไมหนอ.............เมื่อความอยากรู้มา ความกล้าก็จะเกิดขึ้น
ซองขาวไม่ใช่ซองเดียวด้วยซ้ำ......ยังทนใจแข็งอยู่ได้นานน้อ......

พอเปลี่ยนอ.พิเศษมาสอนคนเราก็ต้องเจอกันอยู่วันยังค่ำอ่ะนะจะหนีกันไปไหนพ้นละ่
ลูกศิษย์ถามคำถามอาจารย์ได้ตีแสกกบาลมาคะ...........ด้วยรักและเคารพอาจารย์ม๊ากมาก เหอะๆ

+1 คะ

[pko2]

 สุดสวยยยยยยยยยย

 จะทำเยี่ยงไรค่ะเนี่ย ผู้ชายตามตื้อซะขนาดนี้

 เอาเถอะค่ะ ตามใจการตัดสินใจของคนสวย

 เเต่ก็ว่าน่ะค่ะ อาจารย์ท่านเนี่ยใจเย็นเหลือเกินน่ะค่ะ 1 เดือนก็เเล้วยังเพียรพยายามส่งจดหมายอยู่อีก
 
 ถ้าเป็นคนทั่วไปคาดว่า ไม่โทรหา ก็ตามถึงบ้านเเล้วเเหละค่ะ

 เห้ออออออออออ เหนื่อยใจเเทน สงสารพี่เบนด้วย ลุงนี่น้า ทำตัวยังกะสมัยพ่อขุนราม เพิ่งเริ่มเขียนตัวหนังสือเลยร้อนวิชา โทรคุยก็ได้ลุง เมลก็มี หงุดหงิด

 เชียร์พี่ปอออออออออร์ สุดสวยน่ะค่ะ

[j4c9y]

ว้าววววว

[iiดาวพระสุขლii]

ความกล้าที่สุด ของมนุษย์คือ กล้าที่จะยอมรับความจริงที่อยู่ในใจตน....^^

อย่าไปกลัวที่จะเรียนรู้ความจริง และอย่าไปกลัวที่จะยอมรับความจริง 

"ผมเชื่อ ว่า ถ้า บริษัทนั้นจริงใจ  จริงจัง และรักลูกค้าพอ มันมีวิธีการสื่อสารถึงลูกค้ามากกว่า1วิธีการครับ
ไม่ว่า จะอยู่ที่ใด อยู่มุมไหนของโลก ง่ายนิดเดียวครับ ที่จะเข้าถึงลูกค้า  ถ้าคุณจริงจังพอ”

ชอบประโยคนี้ เปรียบได้เห็นภาพเลย 555

[jedi2543]

เคลียร์ให้รู้เรื่อง ตอกกลับเยอะๆ แต่อย่ากลับไปหาเขาเลยนะคะ ขอร้อง สงสารเบน

[diedfoxx]

  เกิดความรู้สึก อึ้ง ๆ และหนักใจ และสับสน แทนพี่ปอร์จริง ๆ ครับ
...
พี่ปอร์ต้องเคลียร์นะครับแบบนี้
แล้วก็ ให้นึกถึงใจตัวเองให้มาก
และอย่าลืมนึกถึงพี่เบนนะครับ 
น้ำตานองหน้าาา

[aorpp]

ค้างอีกแล้วววววว
สุดสวยรีบกลับมาเปิดซองผ้าป่าด่วน

[kboom]

ความกล้าที่สุด ของมนุษย์คือ กล้าที่จะยอมรับความจริงที่อยู่ในใจตน....^^

อย่าไปกลัวที่จะเรียนรู้ความจริง และย่าไปกลัวที่จะยอมรับความจริง 

"ผมเชื่อ ว่า ถ้า บริษัทนั้นจริงใจ  จริงจัง และรักลูกค้าพอ มันมีวิธีการสื่อสารถึงลูกค้ามากกว่า1วิธีการครับ
ไม่ว่า จะอยู่ที่ใด อยู่มุมไหนของโลก ง่ายนิดเดียวครับ ที่จะเข้าถึงลูกค้า  ถ้าคุณจริงจังพอ”

ชอบประโยคนี้ เปรียบได้เห็นภาพเลย 555

เห็นด้วยอย่างแรงขอรับกระผม 

[shiro_niji]

ตบอิลุง

[na_near]

ค้างด้วย อยากรู้ด้วย ว่าในซองมีอะไร

“ ถ้าบริษัทไม่มีความจริงจัง จริงใจให้กับผม เหมือนที่ผมรอยอตี้ (ภักดี)กับสินค้าของบริษัทนั้น
ทางเดียวที่ผมทำได้ คือ ยกเลิกการเป็นลูกค้าไปเลยครับ   ถึงจะรักและบูชาสินค้านั้นแค่ไหน
เพราะผมมีทางเลือกมากกว่าหนึ่ง”

ชอบประโยคนี้ค่ะ อ่านแล้วแบบโดนกับที่คิดเถียงอยู่ในใจเลย

+1 ให้สวยเลยค่ะ 

สวยเลือกได้

[torto]

ปอร์ถามได้ฉลาดแล้วก็ร้ายกาจมากนะ   แต่อาจารย์เค้าก็ตอบได้ดีเหมือนกัน

อยากรู้ความจริงแฮะว่าเป็นไง  แต่งานนี้เบนมีแต่เสีย กันเสียนะ

[naiin]

“ ถ้าบริษัทไม่มีความจริงจัง จริงใจให้กับผม เหมือนที่ผมรอยอตี้ (ภักดี)กับสินค้าของบริษัทนั้น
ทางเดียวที่ผมทำได้ คือ ยกเลิกการเป็นลูกค้าไปเลยครับ   ถึงจะรักและบูชาสินค้านั้นแค่ไหน
เพราะผมมีทางเลือกมากกว่าหนึ่ง”

สงสัยต้องให้บริษัทส่งตัวสินค้าและสาธิตการใช้สินค้าถึงบ้านแล้ว ถึงจะแสดงความจริงใจของบริษัทได้
อิลุงมันก็ควายนะ จบถึงดอกเตอร์จากเมืองนอกเมืองนายังควายไม่หาย 
ใช้ไม่ป็นทั้งอีเมลย์ทั้งโทรศัพท์หรืองัยวะ
ทำยังกะไม่เคยไปมาหาสู่(สมสู่)กัน หมั่นไส้อิดิกเตอร์ลุงว่ะ

[ja ne]

สวยใจร้าย
ปล่อยให้ลุ้นแล้วลุ้นอีก

ตอนนี้ก็ยังต้องลุ้นต่อไป
1 เดือนผ่านไป ลุงยังทื่อเหมือนเดิม
ปล่อยท่อนไม้แห้งๆ ลอยน้ำไปเถ๊อะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[mini]

  รู้สึกอึดอัดจังคับ

มันไม่เคลียร์อ่ะคับ

และก็ค้างด้วย  รีบมาเฉลยไว ๆ

นะคับ 


  ท่านอาจารย์ผู้ทรงเกียรติคับ

[4559]

เปิดอ่านดู



แล้วรีบๆเคลียร์กันวะ


จะไม่ต้องอึดอัดทั้งสองฝ่าย

[fkjj]

เปิดซองเหอะ  อยากรู้จะเป็นซองผ้าป่าจริงป่ะ

ค้างคาใจจริงๆ  สงสารคนอ่านทีเถอะสุดสวย

[Xfish]

ลัลลา ลัลลา  เชียร์ไอ่ลุงกอล์ฟ โดยไม่มีเหตุผล  :laugh:55555

[nidnoi]

ลุ้นอ่ะ

อยากรู้ว่าในซองมีอะไร

เฉลยเร็วๆ น้า

 

[patee]

เลิกกลัวซะทีนะจ๊ะน้องปอคนสวย

เปิดอ่านจดหมายซะ  จะได้รู้ความจริงที่คนสวยอยากรู้มานาน

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

 
พูดไม่ออก หายใจไม่ทัน
เพราะอ่านด้วยความกระเหี้ยนกระหือรือเต็มที่!!!!!!!!!!! = =

เด็ดขาดมากพี่ปอร์ แต่อยากให้เลี้ยงลูกกอล์ฟลูกนี้ไว้อ่ะ
อย่าเพิ่งโชว์วงสวิงให้อันเดอร์พาร์เลยนะ!!
อยากให้ลองฟังไอ้คนโลวเทคที่ไฮโซนี่บ้างอะไรบ้าง
คาดว่ามันน่าจะมีเหตุผล แต่ถ้าเหตุผลมันไม่มีน้ำหนักพอก็อันเดอร์พาร์มันไปไกลๆเลย!!!!

อยากอ่านต่อแล้ว
ไม่เคยพอจริงๆสำหรับเรื่องนี้
ทำไงดีวะ? มาต่อวันนี้เลยได้มั้ย???
(ไม่ได้ต้องการกดดัน แต่อัพได้ทุกวันก็จะดีมาก  )

ไม่รู้ว่าต่อไปนี้จะเป็นการทำเพื่อความสะใจหรือแก้แค้นฝังหุ่นหรือเปล่า?
เพราะอยากให้คิดถึงความรักและเวลาและความเจ็บช้ำที่ได้เกิดขึ้น ให้มันเป็นบทเรียน
ไม่อยากให้ความรักดีๆต้องเสียไปอีก

[HydrA]

ลุงเปลี่ยนไปในทางที่กระตือรือ
ร้นขึ้นนะดีแล้วที่ไม่เฉื่อย
เหมือนเมื่อก่อน

[Ottomechan]

สุดสวย


เปิดซะทีสิคะ

[broke-back]

 
กับคนอื่น สวยจะตอบโต้อย่างรุนแรงและรวดเร็ว
แต่......
กับคนๆนี้ รู้สึกสวยจะแพ้ทางอยู่เรื่อยเลยฮิ หุหุ

หรือว่า..แพ้ใจ หว่า
 

แน่จริง ฉะ..ไอ่ลุง
ตัวต่อตัว เลยดิ อยากเห็น ฮ่าฮ่า
 

[leogemini]

หืมมมม



มากระตุ้นต่อมอยากรู้นะเนี่ย...




แล้วก้อลากไปได้อีกตอน




ปอร์นะปอร์



 

[pukpra]

อย่าหนีหน้ากันเลยคนสวย สู้กับปัญหาดีกว่า ยื้อไว้ก็เสียเวลา งือออออ เครียดๆๆๆ

[astral]

"ผมเชื่อ ว่า ถ้า บริษัทนั้นจริงใจ  จริงจัง และรักลูกค้าพอ มันมีวิธีการสื่อสารถึงลูกค้ามากกว่า1วิธีการครับ
ไม่ ว่า จะอยู่ที่ใด อยู่มุมไหนของโลก ง่ายนิดเดียวครับ ที่จะเข้าถึงลูกค้า  ถ้าคุณจริงจังพอ”

ถูกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

งานยุ่งไม่มีเวลา ก้แค่ข้ออ้างคับผม