หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[bixzz]

หายจากเล้าไปนานเพราะงานเข้าตรึม...
ได้กลับมาอ่านอีกทีพร้อมการกลับมาของลุงเลย
  เฮ้อ...แล้วน้องปอร์จะทำยังไงต่อล่ะครับเนี่ย
รออ่านต่อพร้อมกด +1 ให้แล้วนะครับ

[pu4755]

แล้วนุ้งปอร์ จาทำไงเนี่ย

 

[POR_KA_DUN]

หายจากเล้าไปนานเพราะงานเข้าตรึม...
ได้กลับมาอ่านอีกทีพร้อมการกลับมาของลุงเลย
  เฮ้อ...แล้วน้องปอร์จะทำยังไงต่อล่ะครับเนี่ย
รออ่านต่อพร้อมกด +1 ให้แล้วนะครับ

โปรดทราบคิดถึงมา

[POR_KA_DUN]

แล้วนุ้งปอร์ จาทำไงเนี่ย

 

คงต้องทำตัวสวยเด้งกว่าเพื่อนคนข้างๆ

[bluesky]

+1ให้คนสวย....ไม่ได้เข้ามาตั้งนานเคืองตาลุง

[mini]

กอล์ฟกลับมาแล้วคับสวย

เอาไงดี  ไม่รู้เป็นไงอยากเชียร์กอล์ฟอะคับ

หรือเพราะว่าสวยเสียความบริสุทธ์ให้กอล์ฟ

ไปแล้วก็ไม่รู้ (ผมมันคนโบราณคับ)5555

[lomekung]

ยากจะบรรยายยยยย

 

[┗◎┗◎]

ม่ายยยยยยย กลับมาทำไม 

กำลังจะเทใจในตาเบนแล้ว 

[Xfish]

คราวนี้ล่ะ  จะได้ถวายตัวซะเลย 

เชียร์ อ.ลุงนะ  เอาให้อยู่หมัดซะล่ะ  หนูปอร์ออกจะพยศเสียด้วยช่วงนี้ 

เฮ้อ   ได้ใกล้กันอีกนิดนึงแล้ว  ดูซิว่าหนูปอร์จะงอนไปถึงหนายยยยยยยยยยย

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[pko2]

 
 พี่ปอร์สุดสวย

 น้องอยากมอบเพลงนี้ให้เเก่ตาลุงม๊ากกกกกกกก

   กลับมาทำไมให้อายบ้านนา นะนวลน้องไม่ต้องกลับคืนมา คนจะไปไม่ลา หนีหน้าไปอยู่ กับหนุ่มเมืองหลวง ทิ้งคนข้างหลังนั่งน้ำตาร่วง ....................

 พี่สุดสวยหนูลงเพลงไม่เป็น เเต่อยากมอบให้มากค่ะ

 ยังไงอยู่ข้างสุดสวยเสมอ

 ร๊ากกกกกกก พี่ปอร์ค่ะ + เป็นกำลังใจให้ค่ะ 

[broke-back]

 
ฉันหวง....
ฉันมาทวงของฉันคืน

fighting!

 :L1:ความรักเอย


  ปอร์ ณ ขณะรัก  ดร. _ _ _ _   _ _ _ ณ _ _ _
+1 ครับ

[KM]

สงสารเบนแหละ  เครียดแทน

[Vesi]

กลับมาได้ในสถานะที่เซอร์ไพรส์มาก
กลับมาเป็นอาจารย์ 

[kunkai]

อิลุงไม่มีน้ำใจ   
กลับมา
ไม่ไปหาที่บ้านเลย
คนสวย
เชิดใส่เลย   
 :กอด1:เบน

[4559]

อิลุงต้องเจอเพลงนี้คับ

มารักทำไมตอนนี้ ตอนที่จะเสียฉันไป
ทั้งๆ ที่ฉันทุ่มให้หมดใจ แต่เธอกลับทิ้งมัน
ไม่เคยรัก ไม่เคยนึกแคร์กัน แล้วจะเอาอะไรกับฉัน
ไม่รักกันแล้วยังจะหวงทำไมไม่เข้าใจ

เธอไม่เป็นอย่างฉันคงไม่เข้าใจ
ว่ามันเจ็บแค่ไหน ต้องอยู่เหมือนคนไร้ตัวตน
หลังจากคบกันแล้วทำไมเหตุผล
ของเธอมากเหลือเกิน ไม่มีเวลาให้ฉันเลย

ไปกับใครต่อใคร ทำเหมือนว่าฉันคือของตาย
แล้วจะห้ามทำไม หากฉันจะไปกับเขา

มารักทำไมตอนนี้ ตอนที่จะเสียฉันไป
ทั้งๆ ที่ฉันทุ่มให้หมดใจ แต่เธอกลับทิ้งมัน
ไม่เคยรัก ไม่เคยนึกแคร์กัน แล้วจะเอาอะไรกับฉัน
ไม่รักกันแล้วยังจะหวงทำไมไม่เข้าใจ

ขอให้เธอลองทบทวนดูให้ดี
ว่าตอนก่อนรักกัน เธอมองเห็นค่า ฉันเท่าไร
แล้วเปรียบเทียบตอนนี้ว่ามันต่างไหม
ถ้าเธอยังไม่ลืม ว่าเธอคนเดิม เป็นยังไง

ไปกับใครต่อใคร ทำเหมือนว่าฉันคือของตาย
แล้วจะห้ามทำไม หากฉันจะไปกับเขา

มารักทำไมตอนนี้ ตอนที่จะเสียฉันไป
ทั้งๆ ที่ฉันทุ่มให้หมดใจ แต่เธอกลับทิ้งมัน
ไม่เคยรัก ไม่เคยนึกแคร์กัน แล้วจะเอาอะไรกับฉัน
ไม่รักกันแล้วยังจะหวงทำไมไม่เข้าใจ

มารักทำไมตอนนี้ ตอนที่จะเสียฉันไป
ทั้งๆ ที่ฉันทุ่มให้หมดใจ แต่เธอกลับทิ้งมัน
ไม่เคยรัก ไม่เคยนึกแคร์กัน แล้วจะเอาอะไรกับฉัน
ไม่รักกันแล้วยังจะหวงทำไมไม่เข้าใจ

แล้วจะเอาอะไรกับฉัน
ไม่รักกันแล้วยังจะหวงทำไมไม่เข้าใจ...


**********
แบบนี้ต้องควงเบนเย้ยเลย

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

Vote for ลุง
ใครอยู่ทีมผมบ้าง??
ยกมือขึ้น

[pukpra]

  อิลุงใช่ม้ายยยย กว่าจะโผล่ แต่..มันจะสายไปมะเนี่ยะ 

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

Vote for ลุง
ใครอยู่ทีมผมบ้าง??
ยกมือขึ้น

 
 

สุดท้ายนี้ขอมอบเพลงนี้ให้เจ๊สวย

http://www.youtube.com/v/B3raa4aZrDQ&hl=en_US&fs=1&

แล้วก็ผ่านพ้นมา เธอบอกลาแล้วจากไป
ฉันก็อยู่เยียวยาหัวใจจนหาย แล้วเธอนั้นก็กลับมา

อย่าทำแบบนี้ หยุดเกมนี้เลย จะเอ่ยว่ารักกันตอนนี้ทำไม
พอแล้วไม่อยากสับสนในใจ เจ็บตอนเธอไปไม่เท่าตอนเธอกลับมา

((เจ็บเกิ้น!))

[tamtam]

ไม่รุจิ สงสารลุง มากกว่า เบน หน่อยนึง 55+

[nbee]

หายเฮดไปเป็นปี  กลับมาพร้อมกับคำนำหน้าว่า ดร. ก็เลิกเอาแต่พูด ปอร์ครับๆๆ อยุ่แค่นี้เถอะ 

ช่าย หัดพูดอย่างอื่นมั่งนอกจาก ปอร์คับ กับผมขอโทษเนี่ย

[leogemini]

เหวอ





เลย





อะ






สิ






 

[na_near]

อึ้ง
.
.
.
.
.
ช่างเป็นการกลับมาที่..........เหนือความคาดหมาย


อยากรู้ว่าลุงจะพูดไรบ้าง


อึ้งๆๆๆๆๆๆๆ 

[j4c9y]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[a420094a]

   สวยอย่าใจอ่อน 

[rellachulla]

อยากรู้ว่าอิลุงจะแก้วตัวว่าอะไร
กับทุกสิ่งอย่างที่ผ่านมา
อยากรู้จริงๆ

รักสวยเหมือนเดิม

[mma419109]

       สวยทำใจดีๆไว้นะ อ่านมาตอนหลังๆถึงสวยจะมีเบนอยู่
 ก็ยังรู้สึกว่ามันแฝงด้วยความเหงาและเศร้า ลึกๆในใจสวยก็รอ
 เขาอยู่ก็เขาสัญญาเอาไว้นี่

         :man1:น้องปอร์คนสวย อากาศร้อนๆรักษาสุขภาพนะ

[MaeMoo]

เข้าใจเลยว่าน้องปอร์ต้องช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น หลากหลายคำถามที่มี

แต่ก็รู้สึกมีควาทสุขจังเลย

รู้สึกว่าอีกไม่นาน สวยจะต้องมีความสุข

ทุกอย่างใช้หัวใจตัดสินนะจ๊ะสวย

[POR_KA_DUN]

เข้าใจเลยว่าน้องปอร์ต้องช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้น หลากหลายคำถามที่มี

แต่ก็รู้สึกมีควาทสุขจังเลย

รู้สึกว่าอีกไม่นาน สวยจะต้องมีความสุข

ทุกอย่างใช้หัวใจตัดสินนะจ๊ะสวย

แน่ใจเหรอ ครับ 555

[POR_KA_DUN]

เพื่อนข้างๆขา ช่วยยกตีนมาตรบหน้าผมที เผื่อผมจะได้หลุดจากความฝัน
เอาให้คอหักตายไปตอนนี้เลยก็ได้นะ
เผื่อว่า พรุ่งนี้ จะได้ไม่ต้องเจออะไรแบบนี้อีก
สวยเจ็บปวด รวดร้าว

******35****

มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ สำหรับคนๆนึง
กับท่าทางเฉยชาที่เขาแสดงออก
สายตาของเขายังมองไปทั่วทุกคน
แบบไม่มีสีหน้าท่าทางว่าจะรู้สึกอะไรเลย
บทเรียนหาได้จากที่ไหนนะ
แต่สำหรับผมแล้ว ใช่ครับ
ภายนอกผมอาจจะดูปกติหมือนคนอื่นๆ
ที่สายตากำลังจดจ้องท่านอาจารย์หนุ่มหล่อที่กำลังกล่าวคำทักทาย
นักศึกษาในคลาสนั่น อย่างเป็นกันเอง
*
*
*
ผมทบทวนในใจตลอดช่วงเวลานี้ ว่า
นี่ มันบังเอิญจริงใช่ไหม
หรือใครคนอื่นกำลังเล่นตลกกับผม
ผมคิดไม่ออกเลยครับ ว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไง
เพื่อนผมเหรอ ก็ไม่นะ  ไม่มีใครรู้จักเขาคนนี้
นนท์เหรอ  คงไม่ใช่ครับ รายนี้เกลียดผมยังกะอะไรดี
พี่นพ  ก็ขาดการติดต่อเป็นช่วงๆครับ
บักเดชเหรอ ก็คงไม่ใช่หรอครับ
แต่อะไรก็ช่างเถอะครับ
แค่หนึ่งเทอม  หรือตั้งหนึ่งเทอมเลยเหรอครับ
ที่ผมต้องรับมือเขาให้ได้
หรืออีกหนึ่งทางก็ดร็อป วิชานี้ไปเลย
ผมคิดไปไกลถึงขนาดนั้นครับ
*
*
*
“ปอร์แกเป็นไรวะ’ เพื่อนผมเขย่าตัวและพูดมาเป็นระยะครับ
แต่ทำไงได้ละครับเกินความคาดหมายแบบนี้
เป็นใครก็ต้องเป็นแบบผม
ไอ้จะเสียใจฟูมฟาย เข้าไปต่อว่าให้รู้ดำรู้แดงไปเลยนั้น
คงทำไม่ได้ครับ  เขาเป็นถึงท่านอาจายร์ผู้มากไปด้วยความรู้
ตำแหน่ง  ฐานะ ชาติตระกูล  หน้าตา
คงจะดูไม่เหมาะครับ คนละชนชั้นกันแล้ว
ที่เราจะไปชี้หน้าด่า เป็นแม่ค้าขายส้มตำ ขายจุ่ม55
ถึงเราจะมีการศึกษาอยู่บ้าง แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย
*
*
*
แล้วกระดาษขาวก็ถูกส่งจากมือเขาให้กับนศ.แถวหน้า
ค่อยเข้ามาใกล้ผมแล้ว
ทีละนิดครับ
ทีละแถว
เหลืออีกนิดเดียวเท่านั้น
ผมตื่นเต้นเล็กน้อย
และแล้ว
เขาก็ยื่นกระดาษขาวนั้นให้ผมกับมือเขา
กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากเขาลอยมาให้ผมสัมผัสมันอีกครั้งครับ
หลังจากที่หายไปนาน
แต่ถึงจะนานแค่ไหน ผมก็ยังจำมันได้ครับ
ไม่ว่านานแค่ไหน
ไม่มีวันลืม
ไม่มีวันลืมกลิ่นนี้จริงๆ
“รับสิ” เพื่อนผมพูดขึ้น สะกิดผมอีกครั้ง
ผมตกใจจนต้องเอื้อมมือไปรับตามที่เพื่อนบอกครับ
ใจก็ตื่นเต้นเล็กน้อย อาจเป็นเพราะระยะห่างของความรู้สึกของเรา มันมากขึ้น
*
*
ผมก้มลงไปดูกระดาษใบนั้น กลิ่นหอมจากน้ำหอมยังกระจายอยู่ทั่วบริเวณ
ถึงเขาจะเดินออกจากตรงนี้ไปแล้ว
ข้อความในกระดาษมันก็ไม่ต่างอะไรจากแผ่นแรกครับ 
เพียงแต่มันแจงรายละเอียดลึกลงไปเท่านั้นครับ
ว่าท่านอาจารย์จะรับผิดชอบส่วนไหน
เจอกันวันไหนบ้าง
ดีครับ  ผมยังเตรียมตัวรับมือได้บ้าง
*
*
ความรู้สึก นั่นเริ่มหายไปแล้ว
เหลือไว้เพียงความสงสัยกับสายตาที่กรอกตามตัวหนังสือที่เขียนเรียงรายบนกระดาษสีขาว
พร้อมเบอร์โทรและอีเมล์ไว้ต่อสำหรับ นศ.ทุกคน
บอกตรงๆครับ ยังทำใจไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
สิ่งที่ผมทำได้และคิดได้ในตอนนั้น
ขอตัวละกัน
ขอตัวออกไปทำใจก่อน
มันเร็วเกินไปที่จะทำตัวให้ชินกับสิ่งที่ได้รับครับ

*
*
*
ผมเดินออกจากห้องไปอย่างไม่คิดจะหันหลังไปมองว่าอะไรจะเกิดขึ้นครับ
สายตาคู่ไหนจะมองผมบ้าง
สิ่งที่ผมคิดอยู่ในใจคือ หาที่ผมรู้สึกว่าผมปลอดภัย
ที่ๆ  ทำให้ลมหายใจของผมอยู่ในภาวะสมดุลย์
*
*

ผมกระโจนออกจากลิฟท์ทันทีที่มันเปิดออกครับ
แล้วผมจะไปไหนละ
คนเดียวแบบนี้
ขณะที่เพื่อนทุกคนอยู่บนห้องกันหมด
ที่ไหนล่ะ ที่ผมจะไป
ที่ไหนละ  จะปลอดภัยที่สุด
ที่ไหนดี
*
*
*
“ทำอะไรอยู่ครับ” ผมถามปลายสายทันทีที่เขารับสาย
นี่คือสิ่งที่ผมคิดได้ครับว่าที่พึ่งที่สุดท้ายแล้ว
“ทำงานอยู่ครับ  ” เบนตอบ
*
*
*
ความเงียบ
*
*
“ฮะโหลครับ  คุณปอร์ อยู่ไหมครับ”
ผมได้ยินเบนนะครับ
แต่มันจุกจนตอบไปไม่ได้
ไม่รู้สิครับผมได้ยินเสียงเบนแทนที่ผมจะดีใจ
หรือรู้สึกปลอดภัย  แต่ผมกลับรู้สึก เจ็บปวดขึ้นมาแทน
ผมวางสายไปทั้งที่ไม่ได้ตอบอะไรเบนเลยครับ
*
*
*
ลมเย็นพัดเอื่อย ๆ มากระทบใบหน้าผมครับ
แสงแดดสายๆ สาดส่องลงมายังร่มไม้
ผมนั่งเพียงลำพังยังม้าเล็กใต้ต้นไม้นั่นครับ
รอเวลาว่าเมื่อไรที่เวลานี้จะผ่านไปเสียที
รอเวลาที่ผมต้องต่อสู้กับความจริงเช่นนี้ให้มันผ่านพ้นไป
*
*
*
ผมรู้ครับ ว่าผมหนีปัญหา
ปัญหาที่รอวันให้ผมเผชิญกับความจริง
แต่ขอเวลาผมหน่อยเถอะครับ
ผมยังไม่เข้มแข็งพอที่จะยอมรับว่านี่คือเรื่องจริง
ที่เกิดขึ้นกับผมเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา
*
*
“คุณปอร์  คุณโอเคไหมครับ  ” ปลายสาย
“ผมโอเคครับ  เบน   ผมโอเค”
“ I worry about u Por   I really worry ”เบนพูดอังกิดสลับไทย
ผมรู้ครับว่าเบนจับน้ำเสียงผมได้
“ขอบคุณครับเบนที่เป็นห่วงครับ  ผมแค่อยากได้ยินเสียง”
“แน่ใจนะครับ”
“แน่ใจครับ    ผมคิดถึงคุณนะครับ”
“much  than u ”
*
*
“ไงแก ทนความหล่อของแฟนฉันไม่ไหว จนต้องวิ่งหนี เอาตัวรอดมาเลยใช่ไหม”
“เปล่า ”ผมตอบสั้นๆครับ
“แก เป็นไรว่า ปอร่า”
ปอร่า  คือชื่อเพื่อนที่ ม.เรียกครับ
มันย่อมาจาก  ปอร่าสวาท
เพื่อนคนนึงนั่งข้างๆผม ถาม
“เปล่าแก ไม่มีอะไรหรอก  ไปกินข้าวกันเถอะ”
“แก อาจารย์ฝากนี่มาให้แกอะ”
เพื่อนผมส่งเอกสารให้ผมครับ
ผมรับแล้วก็เก็บมันลงกระเป๋าทันทีครับ
*
*
ผมรู้ว่าเพื่อนกำลังสงสัย ว่าเกิดอะไรขึ้น
จากความที่ร่าเริง
สวยงาม
ชวนฝัน
แต่ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นกับหายไปในตอนนี้
เหลือเพียงปอร่า ผู้น่าสงสารเท่านั้น
ข้าวแต่ละคำพูกตักเข้าปากช้าๆครับ
อย่างคนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
พลอยทำให้เพื่อนรอบข้างเงียบตามไปด้วย
แต่ไม่มีใครกล้าถามอะไรมากครับ สงสัยกลัวผมเหวี่ยงเอามั้ง
*
*
*
วันนั้นในช่วงบ่ายผมฝืนตัวเองเรียนจนจบไปหนึ่งวันครับ
คิดตลอดเวลาว่า ในกระเป๋านั้นมันมีอะไร
ไม่อยากเปิดตอนนี้ครับ กลัวว่ามันจะไปกันใหญ่
 มันอาจจะไม่มีอะไร หรือมี
เลยได้แต่เก็บไว้แบบนั้น
มาเปิดที่บ้านเลยดีกว่าครับ
รอบเดี๋ยว  จะสะดวกกว่า
อยากทำอะไร เอาให้มันจบเลย   
ที่บ้านตัวเอง  เต็มที่ครับ
*
*
*
แล้วเวลาผมรอคอยก็มาถึงครับ
เมื่อเพื่อนส่งผมลงที่ร้านครับ
ความจริงเรามีนัดกันครับ ว่าจะไปทานข้าวกันต่อ
เพราะไม่ได้เจอกันนาน
อีกอย่างเปิดเทอมวันแรก
แต่เนื่องด้วยผมไม่พร้อมไปด้วยคงไม่สนุกเลยขอตัว
กลุ่มผมไปไหน ไปกันครับ  ล่ม ต้องล่มด้วยกัน
จึงเอาไว้โอกาสหน้าครับ
ผมเดินเข้าบ้านด้วยความรู้สึกว่า มันมีอะไรมากไปกว่าเอกสารที่เขาฝากมาให้ผมหรือเปล่า
*
*
*
แผ่นแรก  ผมเปิดดู ข้อมูลที่ผมเคยอ่านแล้ว
แผ่นที่สอง ยังเป็นเนื้อหาที่ผมต้องเรียน
แผ่นที่3  ทำไมมันทับซองจดหมายสีขาวๆอยู่
หรือว่า มัน...................