ตอนนั้นผมทำอะไรไม่ได้หรอกครับ นอกจากเงียบ และก็เงียบ
น้ำตาปริ่มๆๆ จะไหลออกมาอยู่ทนโท่
ทำไมนะ ทำไม
โอ้ มาย บุ๊ดด้า ทำไมชีวิตสวยต้องเจอแต่ความขมขื่น
และการลาจากด้วยนะ
**************11*************
เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน ระหว่างผมกับเบน
หนุ่มหน้าตี๋แห่งไต้หวัน ไม่มีการนัดทานข้าว
ไม่มีการเจอกันเป็นครั้งสุดท้าย เหมือนกับครั้งแรกที่เราเจอกัน
คิดแล้วเศร้า เศร้าแล้ว ไม่สวย
สวยแล้วผู้ชายหาย ทางที่ดีขอเลือกไม่สวยคงดีไม่น้อย555
เผื่อผู้ชาย จะหันมามองแล้วตกหลุมบ้าง55
คราวนี้ขอไม่ตี๋นะครับ ถ้าเจอตี๋จะขอเว้นให้ห่างสัก100 เมตร
555555
*
*
ผมยังคงทำงานเฉกเช่นมนุษย์เงินเดือน ๆละน้อยๆ
ที่ต้องตื่นแต่เช้า ถึงที่ทำงานก่อน9โมง
พอเที่ยงก็ต้องแย่งลิฟท์กันลงจากตึกมาทานข้าว
และพอเย็นๆ ก็แย่งกันขึ้น BTS กลับบ้าน เป็นเรื่องปกติไปแล้ว
วันหยุดของผม แทนที่จะได้หยุดเหมือนกับชาวบ้าน
สวยก็เจือกหากิจกรรมให้ตัวเอง ไม่ต้องเว้นว่าง
ไม่ต้องคิดอะไรมากมาย ให้ปวดหัว
ไม่ต้องจมปักอยู่กับ อะไรทั้งสิ้น
แต่ทำได้ซะที่ไหน
*
*
1 อาทิตย์สิครับ ที่เบนบอกว่ากลับบ้านไป
ไม่รู้ว่ากลับไปหรือยัง
ข่าวคราวไม่โทรบอก
1อาทิตย์สิที่ผมไม่มีเพื่อนคุยยามดึก
สิ่งที่พอยังเป็นเพื่อนได้ คือ ลีดอง..
และก็มีเรื่องต่อไปพร้อมแล้ว เรียบร้อย
ก็ได้รับความขอบคุณกับเพื่อนๆที่ทำงานละครับ
ช่วยให้ผมมีอะไรทำในยามค่ำคืน
*
*
*
เวลาผ่านไป และก็ผ่านไป
*
*
*
ผมยังคงเหงาเหมือนเดิม
วันนี้เช้ามืด ผมได้รับข้อความจากเบนว่า กำลังจะขึ้นเครื่องกลับบ้าน
ผมหยิบมือถือที่เหมือนนาฬิกาปลุกมาดู
แล้วหลับต่อ เพราะเป็นวันหยุดครับ มีสอบเย็นๆ
นอนต่อได้อีกนิด
ความที่หลับใหล ทำให้ไม่ได้คิดถึงเบนครับ
ไม่ต้องเสียใจ ไม่ต้องผิดหวังซ้ำสาม
ตื่นขึ้นมาก็อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยสวยงาม
พร้อมแล้วที่จะออกจากบ้าน ให้ผู้ชายได้ยล...ถึงความงาม555
เดินทางด้วยแท็กซี่ ถึงสีลมด้วยเวลาไม่นาน
ก็หน้าตึกที่ทำงานนั่นละครับ
*
*
*
“คุณปอร์อยู่ไหนครับ” เบนถามผม
“อยู่หน้าตึกที่ทำงานครับ” ผมตอบเบน
“โอเค ผมกำลังไปครับ รออีกไม่นาน” เบนตอบก่อนจะวางสายไป
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เบนคงมาถึงเร็วเพราะรถไม่ติด
หรือไม่คงขึ้นทางด่วน
สวยๆแบบผม ไม่ได้ไปทำงานหรอกครับ
แต่ทำไมไปที่นั่นละ อยากรู้ละสิ555
ผมกับเบนนัดเจอกันอีกครั้งครับ
ที่หน้าตึกผมนั่นละ
เบนถึงสุวรรณภูมิ บ่ายแก่ๆเห็นจะได้ครับ
ผมเสนอตัวไปรับเบนที่สนามบินแต่เบนไม่ยินยอม
เพราะกลัวผมเดินทางกลับไป กลับมา
จึงให้ผมรอที่สีลม
เบนเดินทางมาเอง555
ตอนนี้ผมก็คงสวยอยู่กับที่ครับ เพราะเบนสั่ง
*
*
ผมรอเบนอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงครับ
โปรยเสน่ห์ให้กับชาวต่างชาติไปเรื่อย
ตามประสาคนสวยในสายตาชาวต่างชาติครับ555
และแล้วรถแท็กซี่ เหลือง เขียวก็จดอยู่ตรงหน้าผม
ผมมองผ่านกระจกใสๆเข้าไปข้างใน
จ๊าก เบนโดนข่มขืน โดยแท็กซี่55
เปล่าครับ เบนกำลังจ่ายตังค์ค่าโดยสาร
ผมเปลี่ยนจากท่านั่งเป็นท่ายืน55
รอเบน....รอเบน
เบนเปิดประตูรถออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบเล็กๆ
พร้อมทั้งยิ้มให้ผม ส่วนตาของเบนเหรอครับ ปิดสนิท
พร้อมทั้งยกมือขึ้นไหว้ แบบแข็งๆ ในแบบที่เบนทำประจำ
“สวัสดีครับ คุณปอร์” เบนทักผม
ผมก็สวนกลับไปทันทีครับ แต่ทักทายนะครับ ไม่ได้ทำอย่างอื่น55
เบนบอกว่าคืนนี้จะค้างแถวสีลมครับ
อยากเที่ยว1คืน แล้วค่อยกลับบ้านพัก
และก็ได้จองโรงแรมไว้แล้ว
เบนเป็นคนจัดการเองครับ
และผมก็ยังไม่รู้หรอกว่าเขาจองแถวไหน
เพราะไม่ใช่เรื่องที่ผมควรรู้555
ถึงอยากรู้แค่ไหนก็ตามว่า เตียงคู่เตียงเดี่ยว55
“เบนจองโรงแรมแถวไหนครับ” ผมถาม
“แถวหลังแบงค์......ครับ” เบนตอบ
ซึ่งมันก็ไกลพอควรครับที่จะเดินด้วยเท้าจากที่ผมและเบนเจอกัน ไปยังโรงแรมแห่งนั้น
ทันทีที่รู้ว่าเบนจองโรงแรมไว้แถวไหน เราสองคน จึงเดินไปยังที่นั้นครับ
ไม่ได้รีบอะไรเพราะเหลือเวลาเยอะครับ
ที่จะไปมหาลัย
และเย็นนี้ผมก็มีสอบด้วยครับ
แต่ผมเตรียมตัวมาดีพอแล้ว จึงไม่ต้องกลัวอะไร
สวยฟาดขนาดนี้ สู้ตาย555
เสื้อเชิ้ตสีฟ้า กางเกงสแล็ค รองเท้าหนังจึงเป็นสิ่งที่ผมเลือกใส่ครับ
ส่วนเบน เสื้อยืดขาว ด้านใน
ด้านนอกเป็นเชิ้ตสีผ้าอ่อน
กางเกงยืนส์ รองเท้าหนัง ในแบบที่เขาชอบแต่งครับ
เรา เดินไป คุยกันไป และในที่สุดก็ถึงโรงแรมที่เบนจองไว้
เบนเดินเข้าไปถามเคาน์เตอร์ทันทีที่ประตูโรงแรมเปิดออก
และในที่สุดเบนก็ได้กุญแจถือไว้ในมือ 1 ดอก
ส่วนผมเหรอครับ นั่งรอยังที่โซฟาสำหรับรับแขกรอให้เบนเอาของไปเก็บ
นั่น คิดต่อแล้วใช่ไหม ว่าเราจะไปไหน
หรือไมก็ลุ้นให้ผมขึ้นไปข้างบนกับเบนใช่ไหมครับ
ผิด..... ผมเลือกที่จะรอเบนข้างล่าง
รอเบนสวยๆเพื่อที่จะไปมหาลัย
เบนขอหลายครั้งครับ ว่าอยากไปเจอเพื่อ อยากไปมหาลัย
ซึ่งผมก็รับปากเบนไว้ครับ ว่าหลังจากที่เบนกลับมาจากที่ธุระ
เรื่องเอกสารในการทำงานที่เมืองไทย
ทั้งวีซ่า เวิร์ค พอมิท
อ่อ ผู้อ่านไม่สงสัยบ้างเหรอครับ
ว่าทำไม เรื่องนี้จึงเกิดขึ้นแค่วันเดียว
เพราะเบนตีตั๋ว รถทัวร์ เอ้ย เครื่องบินไปกลับครับ
ไต้หวันกับเมืองไทย เดินทางแค่ไม่กี่ชั่วโมง
มันจึงง่ายในเรื่องการเดินทางไปกลับ
และบ้านเบนอยู่ไทเปด้วยครับ
แหม ยังกะทำงาน ไปเช้าเย็นกลับเลย
เริศมาก
*
* ผมและเบนเรียกแท็กซี่บนถนนสีลมฝั่งตรงข้ามธนาคารครับ
จุดหมายปลายทางของเราคือ มหาลัย...
ผมรู้ชะตากรรมของตัวเองอยู่ก่อนแล้ว
ว่าเพื่อนชะนีทั้งหลาย
ต้องยิงคำถามเป็นชุดๆมาแน่นอน
เมื่อผมมีชายหนุ่มตาชั้นเดียวเคียงข้างไปด้วย
แต่ทำไงได้ละครับ เตรียมตอบคำถามสื่อมาแล้ว
และมั่นใจขนาดนี้ อะไรก็คงไม่มีปัญหา5555
*
*
*
ระหว่างทางมีเราแค่สองคนในแท็กซี่นั้น
จะว่าไปก็ไม่สองหรอครับ ถ้าไม่ลืมนับคนขับ
3 คนมากกว่า และแล้วเราก็หมู่กัน5555
หมู่กัน หมายถึง เพื่อนกันครับ เป็นภาษาฝรั่งเศสที่ผมใช้เป็นภาษาหลัก55
ชั่วลมหายใจก็ถึงมหาลัย ด้วยความปลอดภัยครับ
ผมไม่ลังเลเลยที่จะเลือกก้าวเท้าซ้ายหรือขวา เขายังรั้วมหาลัย
เพราะ อีกไม่ถึง5 นาทีที่เดิมไปยังกลุ่มๆเพื่อน ความเป็นและความตายเท่ากัน
ส่วนอีกคนไม่รู้สึกรู้สาเลยคือ เบนครับ
หน้าตาเฉยๆ เอามากๆ มากจนไม่กลัวเลยเหรอว่า เพื่อนผมจะกินมึงเป็นอาหาร
หรือมองเสียๆหายๆ ว่าเป็นเก้งหรือกวางนำเข้า
ไม่เลยครับ ไม่เลย
คนที่จะเป็นจะตาย กลับเป็นสาวไทยมากกว่า55
ผมเดินเข้าไปยังที่เราๆนัดกัน ครับ โรงอาหาร
วันนี้คนเยอะมากครับ เพราะเป็นวันสอบ
แต่ละคนแต่งตัวเหมือนกำลังจะไปทำงานกัน
รวมทั้งเพื่อนชะนีของผม
วันเรียนไม่ค่อยจะสวยกันหรอกครับ
แต่พอวันสอบเท่านั้นละ หน้านี่ หลากไปด้วยสีสัน สวยงามเชียว
พูดแล้วผมก็ล้วงกระเป๋าตัวเองหยิบแมสคาร่า มาเติมซะหน่อย555
น้อยหน้าคนอื่นมันไม่ดี
*
*
“เบนนี่ เพื่อนผมครับ”
ผมแนะนำเพื่อนแต่ละคนให้เบนรู้จัก
ความเขินอายเปลี่ยนที่แล้วครับ
จากผมไปเข้าสิงห์ชะนีแทน
แหมๆๆไม่ได้เลยนะ เจอผู้ชายเข้าหน่อย สั่นเชียว555
หลังจากที่ผมแนะนำเสร็จ เบนก็ทักทาย ด้วยมารยาทไทยเช่นเดิม5555
รู้จักกันพองามหอมปากหอมคอ เนื้อตัวของเบนหวิ่นเล็กน้อย
นางทั้งหลาย จึงก้มหน้าก้มตาอ่านตำราของพวกหล่อนไป
เหลือไว้ เหลือไว้ เหลือไว้ ทำไม555
เหลือแต่ผมครับที่ยังคุยกับเบนอยู่
ส่วนอีน้องสาวคนขับรถก็มาถึงพอดี
ผมจึงแนะนำให้รู้จักเป็นคนสุดท้าย
เบนถามผว่า ทำไมไม่อ่านหนังสือเหมือนเพื่อน
ผมบอกเบนไปว่า สวยและเก่งเลยไม่ต้องอ่าน55
เปล่าครับ ผมบอกเป็นไปว่าวิชานี้ใช้จินตนาการของตัวเองทำข้อสอบ
เพราะมันเป็นอะไรที่เกี่ยวกับคนไทยทุกคนอยู่แล้ว
จึงไม่ต้องอ่านอะไรมากมายครับ
แต่ก็ต้องเขียนให้อยู่ในโจทย์ที่ทางโปรเฟสเซอร์ท่านต้องการ
น้ำ ไม่ต้อง ผักบุ้งนิดหน่อย ลอยได้แต่ห้ามเยอะ
555 ขอเนื้อ ๆ
พอผมเล่าให้เบนฟัง
เบนก็บอกแปลกใจว่า วิชาแบบนี้มีสอนกันด้วยเหรอ..55 ในโลกนี้
มีครับ เพราะที่นี่คือประเทศไทย เมืองพุทธศาสนา55
*
*
*
คุณเคยเป็นไหมครับ การอยู่ท่ามกลางคนที่เราไม่รู้จัก
ที่ๆเราไม่คุ้นเคย
ตอนนี้เบนเป็นแบบนั้น
ผมเลยต้องทิ้งเพื่อน คอยคุยกับเบนซะส่วนใหญ่
ใช่ครับ ผู้ชายหาไม่ได้ง่าย ๆ
แต่ชะนี มีอยู่ทั่วไปตามท้องถนน
ผมถือคตินี้ครับ
ผมหยิบมือขึ้นมาครับ ไม่ใช่เพราะมีสายเข้าหรอก
แค่ผมอยากเก็บภาพเบนไว้เท่านั้นครับ
ว่าครั้งนึง เขา... เบน เคยมามหาลัยของผมตามที่เขาต้องการ
ด้วยการเก็บภาพในแบบ แพแพรัซซี่ คือแอบถ่ายนั่นเอง55
แล้วผม ก็ได้มาทั้งหมดด้วยกัน 3ภาพ
แต่ละภาพราคาแพงมาก
“ไปเถอะ ได้เวลาแล้ว” ชะนีนางหนึ่งทำตัวเป็นเหมือนนาฬิกาครับ555
ใช่ครับเวลาสอบใกล้เริ่มขึ้นแล้ว
เบน... จึงต้องรอผมที่โรงอาหารแต่เพียงลำพัง
ไม่ลำพังมากมายขนาดนั้นหรอกครับอย่างน้อยก็พอมีแม่ค้าอยู่บ้าง
*
*
*
เวลาแห่งการตามใจฉันก็ค่อยๆผ่านไป
ทีละข้อ ๆ
ทีละชั่วโมง ๆ
มันอาจจะเร็ว สำหรับคนที่ไม่ได้รอ
รอสำหรับเบนแล้ว ผมคงพอเข้าใจครับ
3ชั่วโมง ที่ผมต้องนั่ง ขีดๆ เขียน
ผักบุ้งงี้ น้ำงี้
3ชั่วโมง ที่เบนต้องนั่ง ตบยุง ถ้าแถวนั้นมีน้ำคลำ55
คนรอ กับคนให้รอ มันต่างกัน ถึงจะแค่3ชั่วโมงก็ตาม
แต่อย่างน้อยมันก็ ไม่ถึง3 ปี 4 ปี หรือ 5 ปี..55ประชด
*
*
*
ลิฟท์ คอยๆกระพริบบอกว่าเรามาถึงชั้นไหนแล้ว
ภายใต้ความแอดอัดของบรรดาคนที่สอบเสร็จก่อนเวลา
เล็กน้อย รวมทั้งผมด้วย
แล้วจะนั่งอยู่ทำไมละ ในเมื่อมีของดีรออยู่ด้านล่าง555
ผมผลักประตูโรงอาหารแล้วแทรกตัวเข้าไปทันที
*
*
มองซ้ายย้ายไปทางขวา ด้วยสองตาที่แมสคาร่าเริ่มหลุด
จากการนั่งทำข้อสอบ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆผู้ชายหนีหายอีกแล้ว
หลังจากที่มองซ้ายย้ายไปทางขวา
ทำใจละ ครับ ใครๆ ก็ชอบหนี ชอบหนีจากผมทั้งนั้น
“อยู่ไหนครับ”
โพลล์
หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ (อ่าน 1202478 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก