หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[kunnyppk]

  มากมาย ตอนแรกกลัว.................กลัว.......นุ้งปอร์(แสนสวยและรวยสุดๆ)..จะหลุดโลกเสียแล้ว. โล่งอก...ว่าแต่ใช่คนนั้นที่รอคอยรึเปล่าน้อ

[CaroL]

 

[NCJung]

เขาเป็นใครหนอ... เขามาจากไหน... หุหุ
ลุงกอล์ฟ แน่ๆเลย

[bixzz]

ใครมาเอ่ย ?...
รอน้องปอร์มาเฉลยนะครับ
..อ่านที่ปอร์ไล่ไปตามที่ต่างๆ แล้วก็เหงาจับใจ 
+1 ให้กำลังใจแล้วนะครับ

...เว็บฝากรูปเหรอ ลอง flickr สิครับ
ไปถ่ายรูปที่ลาน CTW มาเหมือนกัน เสียดายอากาศไม่ค่อยเย็นแล้ว

[jaaeyboy]

โอ้ย ค้างอย่างแรง

รีบมาเฉลยให้ไวเลยน่ะ  ใช่คนที่รอคอยหรือเปล่า

[andy_kwan]

ใช่ลุงกอล์ฟหรือเปล่านะ

[POR_KA_DUN]

ใช่ลุงกอล์ฟหรือเปล่านะ

ผีครับ 

[HydrA]

ลุงกลับมาแล้วใช่มั๊ยลุง กลับมาแล้ว ขอให้กลับมาเถอะ  สงสารคนสวยจะแย่อยู่แล้ว ลุงกลับมาแล้วทีนี้ไม่ต้องกลับไปอีกแล้วนะ อยู่กับคนสวยตลอดไปเลยนะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[StillLoveThem]

...อารายเนี่ยยยยยยยยยยย.....ค้างงงงงงงงงงงง

[Ak@tsuKII]

จะใช่ไหม

ถ้าใช่ขอ   ต้อนรับ

   หายไปแบบนี้ได้ไง ไม่เห้นใจคนรอบ้างเลย

[1kabb]

ค้าง...เลยยยย ค๊าบบบ

พี่ปอ


มาต่อ ด่วน


 

[astral]

ถ้าเป็นลุงกอล์ฟ ก่อนคนสวยจะโผเข้ากอด เสยคางสักทีก่อนได้ไหม โทษฐานทำเสียน้ำตา 

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

 

ไำปๆ

[lomekung]

ลุ้นนนนนนนนนนนนนนนนน


 

[IIMisssoMII]

ผีไอ้ลุงใช่ไหมค่ะ

[CaroL]

 

[kangkaw]

อิอิ สวัสดีค่ะ ในที่สุดก็อ่านทันแล้ววววววว       เลยโผล่ออกมา  ปอร์คนสวยและรวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่างเป็นทางการ   ขอบคุณที่เขียนเล่าเรื่องน่ารัก ^_^ น่าอิจฉา -*- และบางทีก็น่ามั่นใส้  o * o ให้อ่านค่ะ  ถึงจะค้างแทบทุกตอน 
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะ ปอร์สวยและรวยมากกกกกกกกกกก  555
นั่งรอ นอนรอ คุกเข่ารอ ตอนต่อไปอยู่นะค่ะ   "v", มาเร็ว ๆ  เข้า

ปล.โดนผีหลอก (ให้รักให้หลง) ซะแล้ว

[POR_KA_DUN]

อิอิ สวัสดีค่ะ ในที่สุดก็อ่านทันแล้ววววววว       เลยโผล่ออกมา  ปอร์คนสวยและรวยมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่างเป็นทางการ   ขอบคุณที่เขียนเล่าเรื่องน่ารัก ^_^ น่าอิจฉา -*- และบางทีก็น่ามั่นใส้  o * o ให้อ่านค่ะ  ถึงจะค้างแทบทุกตอน 
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เพราะ ปอร์สวยและรวยมากกกกกกกกกกก  555
นั่งรอ นอนรอ คุกเข่ารอ ตอนต่อไปอยู่นะค่ะ   "v", มาเร็ว ๆ  เข้า

ปล.โดนผีหลอก (ให้รักให้หลง) ซะแล้ว

วันนี้วันเสาร์ เขาหยุดราชการครับ
แต่ยังไงก็ขอต้อนรับครับ ขอต้อบรับด้วยความบริสุทธ์

[CaroL]

^
^
^ :z13:จิ้มคนสวยและรวยมากครับผม

[patee]

มารอลุ้นว่าจะใช่ลุงหรือเปล่า

[CaroL]

 

[pukpra]

  กลับมาแล้วใช่มั้ยลุง สงสารน้องปอร์คนสวยและรวยมาก ใจคนรอ มันทรมาน งือออ

[RAKDEK_KA]

ตกลง ใครมากันล่ะเนี่ย ให้เดา พี่นพ แน่เลย ขำๆๆๆ เอาฮา 
ปล. คิดได้ไงเนี่ยเรา ไม่มีเค้าโครงเล้ย  อาศัยหน้ามึน 

[1kabb]

 

พี่ปอ...

มาต่อออออ

ด้วยยย

[CaroL]

 

[POR_KA_DUN]

ใช่ครับ ...ผมเห็นคนๆนึงนั่งอยู่ภายใต้แสงเทียน
เขานั่งอย่างสงบนิ่งอยู่แล้วมองมาที่ผม
เมื่อสายตาผมปรับสภาพแล้ว
เงามืดนั้นกับชัดเจนขึ้น
ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ  จนทำให้ร่างที่แข็งทื่อของผม
มีน้ำตาไหลออกมา เหมือนว่ามันไม่สามารถจะหยุดได้เลย
 ปอร์ครับ ..ผม..

**********84***********

ปอร์ครับผม
ผม.
 ผมกลับมาแล้วครับ
เขาพูดขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มที่ใบหน้า
เสียงนั่นดังมาจากใครคนนั้นที่นั่งอยู่บนโต๊ะ
สายตาผมไม่ได้ละไปจากเขาเลย
แสงสว่างจากปลายเทียน  ทำให้ใบหน้าเขาชัดเจนขึ้นครับ
 ชัดขึ้น จนทำให้สองมือผมเริ่มชา
หมดเรี่ยวแรงขึ้นมา
สองหูไม่ได้ยินเสียงอะไรทั้งสิ้นครับ
เหมือนมันเต็มไปด้วยเสียงลมวิ้งๆ
ไม่รับรู้ถึงเสียงอะไรที่เข้ามากระทบอีกเลย
สิ่งที่สมองยังคงสั่งงานคือต่อมน้ำตาครับ
มันยังเลือกที่จะไหลลงอยู่อย่างเงียบๆ ของมันต่อไป
เขาคนนั้นลุกขึ้นจากเก้าอี้ช้าๆ เมื่อเห็นว่าผมไม่ตอบสนองอะไรทั้งสิ้น
เขาก้าวเขามาหาผมอย่างช้าๆ
ร่างเขาเริ่มใหญ่ขึ้นๆ เมื่อเขาเข้ามาใกล้ผม
เขาคนนั้นเอื้อมมือมาลูบที่แก้มผม เบา ๆ
เขาพยายามจับคางผมให้เงยหน้าขึ้นไปสบตาเขา
แต่ผมกับปฏิเสธและมองทางอื่นแทน
เขาเอื้อมมืออีกข้างขึ้นมาลูบที่แก้มเบาๆ อีกครั้ง
เพื่อปาดน้ำตาให้หมดไปจากใบหน้า
*
*
*เวลาแห่งความเงียบงันยังปกคลุมทั่วบริเวณนั้น
*
*
*
“ปอร์ครับ” มือทั้งสองเลื่อนลงมาจับที่ไหล่ผม และเขย่ามันเบาๆ
เพื่อเรียกสติผมให้กลับคืนมา จากอาการชาทั่วตัว
“ปอร์ครับ   ปอร์  ปอร์ครับ”
น้ำตายังเป็นสิ่งเดียวที่ผมมตอบสนองเขาได้ ในเวลานั้น
*
*
น้ำเสียงเขาเริ่มเปลี่ยนและเรียกชื่อผมถี่ขึ้น
เขาพยายามสบตาผมที่นิ่งเฉยอีกครั้ง
ก่อนที่จะดึงตัวผมเข้าไปกอดไว้ภายในอ้อมแขนที่ผมไม่ได้สัมผัสมันมานาน
อ้อมกอดที่ผมต้องใช้เวลาอีกนานที่จะทำความคุ้นเคยมันอีกครั้ง
อ้อมกอดที่ตอนนี้มันกลับมาหาผมแล้ว
แล้วทำไมผมกับรู้สึกว่ามันอ้างว่างเหลือเกิน
แขนผมปฏิเสธการตอบสนองครับ
มันยังคงวางแนบตัวอยู่แบบนั้น
“ปอร์ครับ  ผมขอโทษ” เสียงจากใครคนนั้น
“ปอร์ครับ   ผมขอโทษ” เสียงจากใครคนนั้นเหมือนเดิม
แต่ตอนนี้น้ำเสียงมันเปลี่ยนไปแล้ว
ไอ้ลุงมันร้องไห้โฮออกมา ดังที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมา
ปอร์ครับ ผมขอโทษ  ปอร์ครับ ผมขอโทษ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่แบบนั้น
อ้อมกอดนั้นมันแน่นเกินกว่าที่ผมจะทนได้ต่อไปแล้ว
*
*
*
“ปล่อย” เสียงผมเบาๆ ถูกเปล่งออกมา
“ปล่อย” เมื่อพูดครั้งแรกไม่ได้ผลผมจึงต้องพูดอีกครั้งครับ
“ปล่อยเราไปเถอะ” ผมพูดต่อ
มันผลักผมออกจากอ้อมกอดมัน
มองตาผมสงสัยสิ่งที่ผมเพิ่งเอ่ยออกไป
“ไม่ครับ ไม่  ผมไม่ปล่อยคุณไปไหนทั้งสิ้นครับ
ผมจะกอดคุณไว้อย่างนี้ ตลอดไป”
“ปล่อยเราเถอะ  เราเหนื่อยมาพอแล้ว”
“ไม่ครับ ไม่ อย่าพูดแบบนี้เลยครับปอร์ หัวใจผมจะแตกสลายอยู่แล้ว”
“อย่าพูดแบบนี้ได้ไหม อย่าพูดแบบนี้กับผมเลย ผมกลับมาหาคุณแล้ว”
 เสียงโฮ ยังดังอยู่ตลอดเวลาจากไอ้ลุงครับ
ส่วนน้ำตา ยังไหลอยู่อย่างงั้น จากผมเอง
ผมลืมไปแล้วว่ามันกอดผมอยู่นานแค่ไหน
ผมลืมไปแล้ว ว่าผมเสียน้ำตาไปกี่หยด
กับการร้องไห้ครั้งนี้
แต่สิ่งที่ผมรู้คือ
“ปล่อยเราไปเถอะ เราเหนื่อยแล้ว  และเราก็หิวมากด้วย”55555
เสียงโฮนั่นหายไปแล้ว
เหลือไว้เพียงความสงสัยที่เกิดขึ้นให้หัวไอ้ลุง
มันผลักผมออกจากอ้อมกอดมันอีกครั้งครับ
มันพยายามหาคำตอบให้แววตาผม
และเรื่องอะไรผมจะให้มันรู้คำตอบนั่น555555
“ไหนมีอะไรกินมั้ง” ผมสะบัดมือมันออกจากตัวผม
แล้วเดินเข้าไปยังโต๊ะที่มีเทียนจุดอยู่ครับ
ผมเลือกนั่งลงตรงที่มันนั่งก่อนหน้านี้ครับ
สำรวจว่ามีอะไรน่ากินบ้าง
มันยังคงหันหลังให้ผมอยู่ครับ
55คงยังสับสนอยู่มั้งครับว่าที่ผมพูดคืออะไร
เสียงหัวเราะดังขึ้นครับ จากมัน
ใช่ครับ หัวเราะทั้งน้ำตานั่นละ ตอนนี้มันเป็นแบบนั้นครับ
มันเดินเข้ามาหาผมที่โต๊ะ ครับ
ใช้สองมือค้ำลงไปบนโต๊ะข้างจานกับข้าวที่วางอยู่
“ปอร์ครับ  ผมไม่เข้าใจ”
คำถามนี้ไม่มีคำตอบครับ เพราะปากผมเต็มไปด้วยของกิน
ไม่เหลือช่องว่างพอที่จะเปล่งเสียงออกมาเป็นคำพูดได้
มันนั่งลงข้างๆผม มองผมเอาของกินเข้าปากทีละชิ้นสองชิ้น
และเรื่องอะไรผมจะต้องสนใจมันด้วยละครับ
เพราะช่วงนี้เป็นช่วงของการเอาคืน
เอาคืนให้สาสมกับที่ผมรอมันเกือบหนึ่งปี
หนึ่งปี ที่ทุกลมหายใจเข้าออก มีแต่คำว่ารอ
มีแต่คำว่าที่รัก
และมีแต่คำว่าไอ้ลุง
มันยังจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลาที่ผมส่งของกินเข้าปาก
คำถามที่เกิดขึ้นตลอดเวลาพยายามส่งผ่านมาทางดวงตาของมัน
แล้วเรื่องไรผมจะต้องพยายามตอบคำถามว่าเมื่อกี้คืออะไรกัน
สิ่งที่ผมพูดและที่ผมทำเมื่อกี้ มีความหมายว่าไง
ครับ หลบตาเท่านั้น  ไม่สนครับ
“ขอน้ำหน่อย” ผมพูดหลังจากที่รู้สึกว่าของกินติดคอ
มันรินน้ำลงบนแก้วเปล่าที่วางอยู่ข้างแก้วไวน์แดง
แล้วส่งให้ผมด้วยสีหน้างงงวยสุดชีวิต
“อิ่มละ  นอนดีกว่า” ผมพูดต่อ
พูดจบผมลุกออกจากโต๊ะตัวนั้นทันทีครับ
เหลือไว้แค่มัน โต๊ะตัวนั้น และความ สงสัยที่มีอยู่ของไอ้ลุง
จ๊ากๆๆๆ มันสะใจไหมน้อง  มันสะใจไหมน้อง  ผมละอยากร้องออกมาเป็นเพลงครับ
การเอาคืนไม่ใช่แค่นี้ครับ
ผมตบหมอนสอง สามทีแล้ววางหัวลงไปอย่างช้าๆ
ห่มผ้าห่มทับร่างบางๆของผมทันที5555555555555555555
มันอ้อมมานั่งอีกข้างครับ
เมื่อผมรู้เช่นนั้นพลิกตัวหนีสิครับ เรื่องอะไรจะให้มันมองหน้าล่ะ
เดี๋ยวหลุดขำออกมาทำไง ไม่เนียนนะสิ
มันยังพยายามจะจับตัวผมให้ตะแคงมาหามัน
แต่ผมไม่ยอมนะสิครับ
จนในที่สุดมันก็ลุกมายืนอีกฝั่งของที่นอน
5555 ใช่ครับคุณทายถูก ผมพลิกตัวกลับไปอีกด้านทันที
มันนั่งลงข้างๆผมครับ
“ปอร์ครับ  ปอร์ ” ตัวผมถูกเขย่า
ผมยังทำตัวไม่รู้ไม่ชี้เหมือนเดิม  ถึงรู้ก็ไม่ชี้
ปล่อยให้สิ่งที่มันจะเซอร์ไพส์ผมบนโต๊ะนั่นเป็นหมันไปอย่างไม่แคร์
ขอโทษเถอะ นอกจากจะสวยไม่แคร์สื่อ แล้วยังไม่แคร์สามีด้วย555

หลังจากที่ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนสวยที่นอนอยู่
มันก็นอนลงข้างๆผมนั่นละครับ
เสื้อผ้าก็ไม่คิดจะเปลี่ยน
มันยังเป็นเสื้อเชิ้ตสีสว่าง
กางเกงยืนส์ตัวหนา
ถ้าคาดการณ์ไม่ผิดสงสัยจะลงจากเครื่องแล้ว
บึ่งรถมาที่นี่ทันที
กลิ่นตัวของไอ้ลุงลอยมาเตะจมูกผมตลอดเวลาที่มันนอนอยู่ข้างๆ
นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้สัมผัส
นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้สุดกลิ่นแบบนี้เข้าไปยังปอด
และนานแค่ไหนแล้วที่เราจากกัน ผมถามตัวเอง
เตียงนอนในฝั่งของมันยวบลงไปอีกครั้ง
พลอยทำให้ฝั่งของผมสะเทือนตาม
ผมพยายามเฝ้าสังเกตเหตการณ์ที่ในความมืดกำลังดำเนินไปบนเตียงนั่นภายใต้เปลือกตาที่ปิดสนิท
สังเกตว่าคนที่ผมรักที่สุด มันจะแก้สถานการณ์แบบนี้ยังไง
เพื่อให้ผมยอมคุยกับมัน
และเลิกทำเหมือนมันเป็นธาตุ อากาศไม่มีตัวตน
*
*
เตียงนอนยวบแล้วยวบอีก ก็ยังไม่มีวี่แววที่มันจะทำอะไร
ส่วนผมที่นอนตะแคงอยู่ ก็ได้แต่คอยลุ้นอยู่เงียบๆ
อย่ากลับนะ  อย่าได้คิดที่จะไม่ง้อกรูนะ
กรูงอนแค่นี้ มันน้อยไป
เมื่อเปรียบเทียบกับเวลา1 ปีที่มึงหายไป
หนึ่งปีที่กรูขาดการติดต่อจากมึง
และหนึ่งปีที่กรูเกือบจะเป็นบ้าไปแล้ว
*
*
*เวลาผ่านไป
ถ้อยคำ ต่างๆ ยังคงไม่หลุดออกจากปากใคร
เตียงฝั่งของมันยวบลงอีกครั้ง
และมันก็ไม่มีปฏิกิยิยาใดๆ อีกเลย
ตอนนี้ผมยังคงร้องเพลง
รอ ของกระลา
แก้วรอพี่ ของพุ่มพวง
 รอทำอย่างนั้นกับเธอ : เอิร์น เดอะสตาร์
หรือแม้แต่เพลงสาวอุบลรอรักของอังคนางค์ คุณไชย5555
นานเกินไปแล้วนะเฟ้ย
อย่างน้อยมึงก็ขยับตัวก็ได้พอให้กรูรู้ว่า มึงยังอยู่ข้างๆกรู
พลิกตัวกลับดีกว่า เล่นตัวมานานแล้ว
อย่างน้อยความสงสารก็มีอยู่ในตัวนางเอกทุกคน รวมทั้งผมด้วย555
จ๊าก เกิดไรขึ้น มันหลับไปแล้ว  และถอดผ้าไม่เหลืออะไรเลยสักชิ้น555
เปล่าครับ  ไม่ใช่
พอผมพลิกตัวกลับมาเท่านั้นละ ที่นอนว่างเปล่าไม่มีใครเลย
ไม่มีแม้แต่เงา
เส้นผม
เสื้อผ้า หรือ กางเกงใน  จีตริง55
ผมตกใจสุดขีด เพราะคิดว่ามันคงงอนและกลับไปกรุงเทพแล้ว
หรืออีกอย่างคงกระโดดน้ำทะเลตายไปแล้ว
เพราะภรรยาไม่ยอมคืนดี55
อุตส่าห์จะมาซะไภ้55
แต่กับล่มไม่เป็นท่า
ตายละเล่นตัวนานไปจริงๆด้วยกรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆเมียผิดไปแล้วคุณซะมี
พลีส คาม แบ็ค ทู มี  นาว
 ผมเปิดประตูหน้าบ้านครับแง้มมันออกเบา ๆ กลัวมันมีเสียง
ถ้ามันมาเห็นแล้วจะเสียฟอร์มนางเอกเจ้าน้ำตา
แล้วสอดส่องสายตาหาใครคนนั่น ว่ามันอยู่แห่งหนตำบลใด
แต่แล้วก็ผิดหวังครับ
มองซ้าย มองขวา ก็ยังไม่มีมัน
วิ่งกลับเข้าไปในบ้าน
ห้องน้ำ  หรือห้องนอนอีกห้องก็ไม่มีมัน
ตายแล้ว เครียด
วิ่งกลับไปเปิดประตูหน้าบ้านอีกครั้งครับ
กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆมันมาอีกแล้วครับ
เหงาดำๆ มันกลับมาอีกแล้ว
ที่เดิมเป๊ะเลย เพียงแค่ต่างกันที่เวลาเท่านั้น
แล้วอีกอย่างชุดเดิมอีกด้วยครับ
จะว่าไปแล้วก็ไม่น่าจะใช่ไอ้ลุง
เพราะเมื่อมันก็ใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงยีนส์อะไรอยู่นี่
แล้วมันไปเปลี่ยนตอนไหนกัน
เพราะถ้ามันเปลี่ยน แล้วในห้องไม่เห็นมันจะกองหรือพาดไว้ตรงไหนในบ้านเลยนี่
ผผผผผีเปล่า
สวยเริ่มจินตนาการแล้วสิครับ
ครั้งแรกกรูทำไมไม่กลัวแบบนี้วะ
แล้วพอผู้ชายอยู่ใกล้ เสือกทำเป็นกลัว555
ใช่ครับ มารยาหญิง1800เล่มเกวียน
ผมจ้องมองเหงาดำ นั่นอยู่นาน
นานจนเกินที่ผมจะควบคุมตัวเองได้แล้ว
เหงาดำๆนั่นเหมือนมันมีแรงดึงดูดมหาศาล ยังกะขั้วแม่เหล็ก บวกและลบก็ไม่ปาน
ผมก้าวเท้าออกจากตัวบ้านช้าๆ
ผ่านประตูรั้วที่กั้นลานบ้านกับริมทะเลนั่นอีกครั้ง
ทรายยังหยาบเกินไปที่ผมจะเดินให้เร็วทันเงาดำๆนั้น
ภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในครั้งแรก กลับเข้ามาให้ผมได้รับรู้อีกครั้ง
ว่านั่น.... มันเพิ่งเกิดขึ้นกับผม
และนี้ มันกำลังฉายซ้ำอีกแล้ว
แต่ถึงจะรู้ว่า มันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้งมันก็..มันก็
สายเกินไปที่จะควบควมตัวเองได้แล้ว
ผมยังเดินตามเงาดำนั้นต่อ ไปเรื่อยๆ อย่างไม่รู้จักเหนื่อย
“นั่นใครครับ” ผมเอ่ยถามเขา เมื่อผมคิดว่าระยะห่างระหว่างผมกับเขาไม่มากเกินไป
พอที่เขาจะได้ยินผมบ้าง
แต่แล้วกลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
มีแต่เขาจะเดินห่างออกไปเรื่อยๆหลังจากที่ผมเอ่ยถาม
“นั่นใครครับ” ผมเอ่ยถามถึงเขาอีกครั้ง  ดังขึ้น
ตอนนี้ผมเริ่มขนลุกแล้วสิครับ
เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับผมตอนนี้
,มันดูเหมือนว่าคุ้นเคย แต่กับไม่ใช่
ผมสัมผัสได้ แต่มันเบาเหลือเกิน
หรือว่าผม จะ….
จะเจออะไรที่เหนือสิ่งที่เราควบคุมมันได้
แล้ว..แล้วสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมในบ้าน  บนเตียง
บนโต๊ะนั่น
หรือมันจะเป็นมโนภาพที่ผมสร้างขึ้นเอง
สร้างขึ้นว่ามันกลับมาแล้ว
แต่ความจริงคือไม่
หรือผมเป็นบ้าไปแล้วเหรอนี่
ภาพต่างๆในบ้านยังวนเวียนเข้ามาในหัวครับ
บวกกับภาพครั้งแรกที่เกิดขึ้น ตีกันไปหมด
ผมเริ่มสับสนกับสิ่งที่เกิดขึ้น
สมองมันแย้งกันว่า เรื่องจริง หรือเรื่องที่ผมจินตนาการไปเอง
ผมขยี้ตาทั้งสองอีกครั้งครับ
แต่ทำไมเงาดำๆ นั่นมันไม่หายไป
ผมขยี้สองตาอีกครั้ง เขาก็ยังไมได้หายไปไหน
“นั่นใครครับ”ผมร้องถามเขาสุดเสียงที่ผมมีในตอนนั้น
*
*
*
“อยากรู้ก็ตามมาสิครับ” เสียงนั่นตะโกนมา

ช่วยผมด้วยครับ
ผมสับสนเหลือเกิน

[mecon]

  
บอกตรงๆปวดม้ามมาก ไม่รู้อันไหนจริงอันไหนฝัน
เอ..หรือว่ามันจริงทั้งหมดกันนะ  เพลียใจอิลุงมาเซอร์ไพรส์ถึงที่นี่เลยชิมิ
ไม่คิดนะว่าอิลุงจะปล่อยให้แฟนนอนอืดไปทั้งงอนๆแบบนั้นอ่ะมันไม่ใช่วิสัย
มันต้องง้อให้ถึงที่สุดดิ...หรือไม่ก็ต้องพยายามแตะเนื้อต้องตัว การสัมผัสอ่ะบางทีแถบไม่ต้องพูด
หรืออธิบายอะไรเลยก็ได้นะ ..........

.....คนสวยและรวยมากโดนล่อลวงไปทางริมหาดหนะ
คงไม่โดนจับไปเชือดหรอกนะ 

+1 เด้อ

[Vesi]

เพลียจิตมาก
มโนหรือเรื่องจริงกันนี่
หรือจะ dejavu
มาดึกมากๆ อ่ะ กำลังจะไปนอนแย้ว
สวัสดีพี่ปอร์นะครับ ราตรีสวัสดิ์

[shiro_niji]

อ้าวเฮ้ย อิลุง
ทำไมฉากเหมือนหนังฆาตกรรมเลยค่ะ