หัวข้อ: เด็กเสิร์ฟปากร้าย2 ...อัพเดท 11/04/16 สวัสดีประเทศไทย 13 นี้เจอกันที่สีลม เจอกันก็ทักกันได้นะครับบ

[nirun4]

ไม่น่าจะโดน ป๊ะ ม้า มั้งครับ น่าจะเป็นมือที่สาม สี่ ห้า 
สวยสู้ สู้ 

[SecondaryTrauma]

อย่าเพิ่งจิตตก นอยด์แดกไปนุ้งปอร์คนสวย (แต่ก็ไม่เท่าไร 555)

อุปสรรคขวากหนามจะเป็นสิ่งทดสอบรักมั่นของคนทั้งคู่

จงยึดมั่นในสโลแกน

"ถ้าประเทศไทยไม่เป็นเมืองขึ้นของใคร เอกราชย่อมเป็นของข้า ฉันใดก็ฉันนั้น" (เกี่ยวกันไหมเนี่ย)


สู้ต่อไปปปปปปปปปปปปปปปปปป พจมารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร !!!
 
 

ILFC มาช่วยเป็นกำลังใจอีกแรง



ป.ล. ว่าแต่เมื่อไหร่จะเพิ่ม ท่านชายนพ และ พี่คริส เป็นตัวเลือกในโพล 
เผื่อลางเนื้อชอบลางยา
พลาดจากดวงจันทร์ก็ยังอยู่ท่ามกลางหมู่ดาว    

[RAKDEK_KA]

รายอ่ะ ปอ   จินตนาการฟุ้งซ่านก่าคนแต่งอีกอ่ะ 

[HydrA]

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นขอให้
เข้มแข็งอย่าได้ปล่อยมือจากกัน
เด็ดขาดเลยนะ สู้ๆ

[ranaways]

เกิดไรขึ้นอ่ะ

[bixzz]

  เครียด...อึดอัด...จิตตก
(เป็นเอามากแฮะ)...ขอให้ไม่มีอะไรร้ายแรงนะปอร์...รออ่านต่อครับ

[DexTunG]

แล้วเรื่องมันเป็นยังงัยอะ

    

[ChiOln]

 

เหอะ

[POR_KA_DUN]

ได้ข่าวว่า ตอนนี้กรุงเทพกำลังฝนตกหนัง
FC ทำไรกันบ้างครับ เหงาๆ ไหม
 

[astral]

น้องปอร์ร้องไห้ทำไม

ถ้าเหงา จงอย่าอยู่คนเดียวและอย่าฟังเพลงเศร้านะ

มามะมาให้กอดที 

[1kabb]

เพิ่งเข้ามาอ่านคับ


ใช้เวลาสองวัน กว่าจะตามอ่านทัน


ทำไมมันเศร้าๆ อย่างนี้ล่ะค๊าบ

ตอนท้ายๆ


ยังไงก็มาต่อด้วยนะค๊าบพี่ปอ

[anawas]

เครียดอะ

[shiro_niji]

ช่วงนี้ กทม ฝนตกทุกวันจริงๆด้วยแหละ
ไม่เหงาแต่เบื่อ
รอคนสวยเอานิยายมาลง
จะได้มีไรอ่าน ไม่เบื่อไง

[POR_KA_DUN]

เพิ่งเข้ามาอ่านคับ


ใช้เวลาสองวัน กว่าจะตามอ่านทัน


ทำไมมันเศร้าๆ อย่างนี้ล่ะค๊าบ

ตอนท้ายๆ


ยังไงก็มาต่อด้วยนะค๊าบพี่ปอ

ขอต้อนรับFCคนใหม่นะครับ
เข้ามาอ่านบ่อย ๆ นะครับสัญญาว่าจะลงอย่างต่อเนื่อง
อย่างเช่นคืนนี้เป็นต้นรออ่านกันครับ
เข้ามาปูเสื่อ กินหมากรอ หรือจกส้มตำบูเบอร่า  ข้าวเหนียวรอนะครับ55
อ้าวใครรออยู่ยกมือขึ้น

[mma419109]

     วิ่งเข้ามาเสนอหน้า  คนสวยคิดถึ๊งคิดถึง
      เนตที่ทำงานมันไม่ยอมให้เข้าหน้ารีพลายอ่ะมันหมุนๆๆๆๆๆ
      แล้วก็เอ๋อเหรอไปเลย  

[mecon]

ู^
^
จะจิบกระแช่ ปี 1978 รอนะคะ 

[patee]

เครียดไปกับน้องปอร์ด้วย

[1kabb]

เดี๋ยวอ่านสือรอ



ดึกๆจะเข้ามาใหม่ค๊าบบบบ

[POR_KA_DUN]

สถานีต่อไป................................... เสียงจากเธอคนนั้น คนที่เราไม่เคยเห็นตัวตนของเธอเลย
แต่เสียงช่างเพราะอะไรอย่างงี้
ระยะห่างแค่ไม่เท่าไร  แต่มันเหมือนระยะทางไกลเป็น10กิโล
ผมไม่ช้าที่จะรีบก้าวออกจากตัวรถเมื่อประตูได้เปิดออกแล้ว
สาวท้าวให้เร็วที่สุด เพื่อไปยังที่ๆ ไอ้ลุงทำงานอยู่
“ตอนนี้รออยู่ใต้ตึก.............นะครับ” คำพูดสั้นๆ จากผม ก่อนที่จะเก็บมือถือเข้าที่เดิม
และเลือกที่จะนั่งรอมันยังม้านั่งใต้ตึกที่ทำงานไอ้ลุง

------------------*ตอนที่64*----------------------

ผมเอื้อมมือไปวางบนมือมัน.....ที่จับอยู่บนเกียร์
ขณะรถจอดนิ่งอยู่บนถนนสาทร  มันทอดสายตาผ่านกระจกออกไปยังภายนอก
ไร้ปฏิกิริยาใด ๆ ตอบสนองผมกลับมาเหมือนทุกครั้งที่ผมเคยทำ
เหมือนไม่รับรู้เลย....ว่าผมกำลังจับมือมันอยู่…
ไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม หรือการหงายมือขึ้นมาบีบมือผมตอบ
ผมไม่ต่างไปจากมันครับ
ถึงผมจะจับมือมันอยู่ แต่สายตาผมยังมองออกไปข้างนอกเหมือนกัน
แม้ว่าในรถจะเงียบงันปราศจากเสียงใดๆ แต่ภายในจิตใจเราเงียบงันกว่าเป็นหลายพันเท่า
บรรยากาศโดยรอบเริ่มมืดล…ง เมื่อพระอาทิตย์เริ่มจะบอกลาท้องฟ้า
แสงไฟจากรถคันข้างหน้าเริ่มส่องสว่างขึ้นทีละคัน
แต่จิตใจผมยังมืดมนไม่ต่างจากแสงสว่างที่กำลังโบกมือลาเรา
 มองไม่ออกเลยว่าปัญหาของไอ้ลุงมันคืออะไร  เดาไม่ออกจริง ๆ
ผมต้องถอนมือออกจากมือที่เย็นเฉียบนั่น เมื่อรถคันหน้าเลื่อนไปอย่างช้าๆ
มันทำให้ผมไม่กล้าที่จะเอื้อมไปจับมือมันอีกครั้ง เมื่อรถจอดตามรถคันหน้า
เพราะกลัวเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นไปกลับมาเกิดกับผมอีกครั้ง
แบบนั้นมันบั่นทอนจิตใจผมเกินไป  ผมเลือกที่จะปล่อยความเงียบให้เข้าครอบงำเราสองคน
มันอาจเร็วเกินไปที่จะให้มันพูดอะไรออกมา ทั้งที่สภาพจิตใจมันยังไม่พร้อม
ผมก็ได้แต่หวังว่า เรื่องราวที่เข้ามากวนใจนั้น ไม่ร้ายแรงจนต้องทำให้เราสองคนต้องเลิกกัน
เพราะถ้าเป็นแบบนั้นผมอีกคน    ....ผมอีกคนคงตกอยู่ในสภาพเดียวกันกับมัน
ผมพยายามที่จะสลัดความคิดพวกนี้ออกจากไปสมอง แต่ทำยังไงมันก็ยังกลับเข้า
อยู่เรื่อยๆ คงเป็นเพราะจิตใจเราจดจ่ออยู่กับเรื่องใดเรื่องหนึ่งมากเกินไป
เหมือนภาพเหล่านั้นถูกสร้างในอากาศ..  เรามองไปทางไหนก็เห็นแต่เรื่องนั้นตลอดเวลา


“กลับมาแล้วครับป้านวล” เสียงไอ้ลุง    หลังจากที่เราสองคนถึงบ้านแล้ว
แล้วมันตรงขึ้นไปบนห้องทันที จนป้านวลทำหน้าสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
ป้านวลหันมามองที่ผมครับ  สีหน้ามีคำถามเกิดขึ้น แต่ปราศจากการตอบใดๆจากผม
จนแกต้องเดินเข้าไปในครัว ไปด้วยอาการงง ๆ
เมื่อแวะเข้าไปทักคุณย่าแล้ว....จึงตามมันขึ้นไปบนห้อง
มันยืนอยู่ริมหน้าต่างที่มันชอบยืน เสื้อปล่อยหลุดลุ่ยออกจากกางเกง
 ภายใต้ความมืดของห้องที่มันไม่คิดแม้แต่จะเปิดไฟ
ผมเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนูที่พับไว้อย่างหยาบๆ แล้วส่งให้มัน
“อาบน้ำก่อนไหม” ผมพูดเบาๆ ข้างหูมัน พร้อมสวมกอดมันจากด้านหลัง
ใบหน้าแนบที่แผ่นหลัง กลิ่นอ่อน ๆของเหงื่อ จากแผ่นหลังผสมกับกลิ่นโคโรน
ที่ผมสัมผัสได้
คราวนี้มันลูบที่มือผม ไปมา เบาๆ  ถึงแม้มันจะทำแค่นี้
แต่สำหรับผมแล้ว มันมีค่ามากแค่ไหน เพราะอย่างน้อย มันก็มีปฏิกิริยาตอบกลับมาหาผม
ผมยิ้มเล็กๆ ทั้งที่หน้ายังซบอยู่ที่บนแผ่นหลังของมัน
สายตาผมไปหยุดอยู่ที่ดอกกุหลาบแห้งสองดอกนั้นบนแจกัน
ที่ตอนนี้ใบแห้ง ๆของมันหล่นลงมากองอยู่กับพื้นแล้ว
เหลือไว้เพียงกรีบดอกบนก้านแห้งๆ
รอยยิ้มเล็กๆ ของผมไม่มีแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นมาแทนคือ จิตใจที่วิตกกังวล
แต่ก็พยายามไม่คิดอะไรไปมากกว่านี้
บอกตัวเองว่ามันก็แค่ดอกไม้แห้งเท่านั้น ไม่มีความหมายอะไรมากไปกว่าดอกไม้ที่เหี่ยวแห้งตามกาลเวลา
*
*
*
*
“เป็นห่วงนะ” คำพูดจากผม หวังว่ามันคงได้ยิน
แรงสัมผัสบนมือผมเปลี่ยนเป็นบีบเบาๆ แทนคำตอบที่ไม่ต้องการสื่อสารออกมาเป็นคำพูด
ผมยังชอบที่จะทำแบบนี้ ยังชอบที่จะปล่อยให้เป็นแบบนี้ต่อไป
“อาบน้ำด้วยกันนะ” ครับ แน่นอนคำขอจากผม ถึงคนรักที่อยู่ในอ้อมกอด
คำขอที่แฝงไว้ด้วยความอ้อนวอนขอให้ใครบางคนทำตาม
ผมออกแรงหมุนตัวมันด้วยสองมือผม และไอ้ลุงไม่ปฏิเสธที่จะทำตามแต่อย่างใด
ไทสำเร็จรูปคลายออกจากปกเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อน
ผมปลดกระดุมมันทีล่ะเม็ดๆ มันมองผมด้วยสายตาที่ดูกังวล จนกระดุมเม็ดสุดท้าย
ถูกปลดออก ผมวางสองมือบนปกเสื้อ แล้วสอดสองมือเข้าใต้เสื้อเชิ๊ตเพื่อไล่เสื้อ
ที่ปิดกายของมันออกไปทางด้านหลัง เผยให้เห็นผิวขาวๆของมันที่ตอนนี้มีเพียงไทเส้นนั้นปกปิดอยู่
สายตาคู่นั่นยังจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลาที่ผมปดเปลื่องสิ่งพันธนาการออกจากกาย
เข็มขัดเส้นโปรดของมันถูกไล่ออกจากหูกางเกงที่ละอันอย่างช้าๆ
ผมเดินจูงแขนมันไปยังห้องน้ำหลังจากผ้าที่ห่อร่างกายชิ้นสุดท้านของไอ้ลุง
หลุดออกจากตัวมัน
เสียงน้ำไหลออกจากฝักบัวเข้ามาแทนความเงียบที่ปกคลุมทั่วห้อง
น้ำที่ไหลจากฝักบัวค่อย ๆเพิ่มจำนวนจนท้วมตัวของใครคนนั้นที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำ
ผมถอดเสื้อผ้าตัวเองแต่ละชิ้น
เพื่อให้หลุดการพันธนาการจากกายเช่นเดียวกับไอ้ลุง
ร่างขาว ๆของไอ้ลุงถูกชโลมให้เปียกด้วยฝักบัวที่อยู่ในมือผม
ใช้อีกมือลูบไปตามตัวให้คราบเงื่อหลุดออกไป ถ้าผมทำได้สิ่งที่ทำให้มันกังวลหลุดไปด้วยคงดี
สายตาที่เต็มไปด้วยความไม่สบายใจยังส่งผ่านมาทุกครั้งที่ผมแหงนหน้าขึ้นไปสบตา
และมัน ไม่คิดที่จะหลบสายตาผมเลย
แต่กลับเป็นผมเอง.....เลือกที่จะหลบสายตามันแทน
อย่างน้อยมันเป็นการดีกว่า ที่จะทำให้ใครคนนึงรู้สึกว่า เราไม่พยายามที่อยากรู้
เรื่องที่ใครคนนึงเก็บไว้ในใจ
เจ็บปวดจริงๆ ความรู้สึกตอนนี้
ถ้าเป็นไปได้นะ ผมแทบอยากเข้าไปอยู่ในความคิดของมัน ว่าตอนนี้ มันรู้สึกอย่างไร มันคิดอะไรอยู่
แต่ผมทำไม่ได้ครับ สิ่งที่ผมทำได้ คือ อยู่กับมัน  อยู่เป็นเพื่อนมัน
คอยทำให้มันรู้สึกว่า เวลาที่มันปวดร้าวจากอะไรที่มาสะกิดใจมัน
ผมคือคนต้นๆ ที่มันเห็นหน้าก่อนใครเสมอ ถึงจะไม่ใช่คนแรกก็ตาม
เพราะผมคงไม่สามารถที่จะแย่งหน้าที่นั้นจากคนในครอบครัวมันได้
สิ่งที่ผมทำได้คือขอเป็นคนต้นๆ... คนต้นๆ ที่อยู่กับมันเวลามันตกอยู่ในสภาพเช่นตอนนี้
ผมยังเต็มใจที่จะทำอะไรๆต่อมิอะไรให้มันไปเรือยๆครับตราบใดที่มันต้องการ
ในตอนนี้  ผมแต่ละเส้นถูกชะโลมด้วยน้ำจากฝักบัว
ก่อนที่ผมแต่ละเส้นนั้นจะเต็มไปด้วยฟองจากยาสระผมที่เคลือบลงไป
กิจกรรมต่างๆ ยังดำเนินต่อไปโดยปราศจากถ้ออยคำที่เราใช้สื่อสาร
แต่ผมเลือกที่จะส่งผ่านความรู้สึกที่มีต่อมันด้วยสองมือที่เป็นภาษากายมากกว่า
เพราะนาทีนี้ผมเชื่อว่า คำพูดสวยหรูแค่ไหน ถ้าพูดแล้วสัมผัสถึงความรู้สึกไม่ได้
แล้วมันจะมีค่าอะไรละ
สบู่เหลวกลิ่นส้มถูกชะโลมบนตัวมันอีกครั้งครังหลังจากผมวิดน้ำจากอ่างขึ้นมาทำให้ตัวมันเปียกชุ่มอีกครั้ง
สายตาคู่นั้นยังจดจ้องการกระทำผมอยู่เสมอ แต่ไร้ซึ่งปฏิกิริยาใดๆ อย่างเคย
ผมยังลูบไล้ตามร่างกายมันช้าๆ ฟองสบูส่งกลิ่นหอมทั่วบริเวณ
น้ำจากฝักบัวถูกเปิดให้ไหลอีกครั้ง ลงบนตัวมัน
หลังจากนั้นผมจึงจัดการตัวเองเหมือนกับที่ทำให้มัน
*
*
*
*
ผ้าขนหนูอีกฝืนถูกวางผมศีรษะมันเพื่อดูดซับความเปียกชื้นนั่น
ด้วยผมตามเดิม  สายตาที่ดูอ่อนล้า ยังมองผมผ่านกระจกเงาที่อยู่เบื้องหน้ามัน

เสียงป้านวลเคาะประตูบอกเราสองคนถึงเวลาต้องลงไปทานข้าวแล้ว
เสื้อยืดบาง ๆ ถูกสวมทั้งผมและมัน
แต่มีเพียงผมคนเดียวเท่านั้นครับ... ที่ลงไปทานข้าวตามที่ป้านวลบอก
ไม่หิว คือคำตอบที่ผมได้ หลังจากที่มองหน้ามันเป็นคำถามนัยน์ๆ
มันลุกจากโต๊ะ ไปยังบนเตียงนอนแล้วเอ็นตัวลง
ส่วนผม ลงมาทานข้าวตามปกติครับ
แล้วคำถามจากคุณย่าก็เกิดขึ้นครับ
ผมต้องหาข้ออ้างมาทำให้ท่านไม่ต้องคอยกังวล
แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าท่านนะเชื่อหรือเปล่าครับ เพราะท่านไม่เคยเห็นมันเป็นแบบนี้
ทุกครั้งเราจะพร้อมหน้ากันเสมอ หรือถ้าไม่เห็นหน้าท่านก็มันจะได้ยินเสียงมันแทน
นมจืดถูกเทลงแก้วขนาดใหญ่ และตอนนี้มันอยู่ในมือที่กำลังยืนอยู่ข้างๆเตียง
ในส่วนของเตียงที่มันชอบนอน
“กินนมหน่อยนะ” ผมวางนมแก้วนั้นลงข้างๆโคมไฟบนหัวเตียง
แล้วก็กลับไปยังส่วนเตียงนอนที่เป็นของผม
เวลายังเดินไปอย่างช้าๆ
ภาพคนสองคนอยู่บนเตียงในมุมที่เป็นที่ของตัวเอง
ผมนอนหงายมือก่ายหน้าผาก
ส่วนมันตะแคงข้างหันหลังให้กับผม
มันไม่เป็นอย่างที่เราเคยคุยกันไว้ครับ และผมเองไม่กล้าด้วยที่จะบอกมันว่านี้คือ สิ่งที่เราไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้น
แต่จะทำไงได้  นอกจากยอมรับว่ามันยังต้องการพื้นที่ว่างให้กับตัวเองอยู่
ผมพยายามข่มตาให้หลับด้วยเวลาที่เร็วกว่าปกติเพราะสภาพแวดล้อมมันบังคับ
และมันยากแค่ไหนตอนจิตใจของเรายังกังวลอยู่กับเรื่องที่เราจินตนาการมันขึ้นมา
ผมหลับไปตอนไหนไม่รู้หรอกครับ
http://www.youtube.com/v/uQRASxLfWiI&hl=en&fs=1
                           (กดฟังนะครับได้อารมย์ดี)
รู้แต่ว่าพอตื่นขึ้นมาด้วยเงื่อนไขของกาลเวลา
และที่สำคัญความรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในสายตาใครคนนึงตลอดระยะเวลาที่เรารู้สึกตัวอยู่
เพียงแต่ยังไม่ได้เปิดดวงตามารับรู้ว่าความจริงนั่นคืออะไรเท่านั้นเอง
ไอ้ลุงมันนอนตะแคงอยู่ข้างๆผม    มันจ้องมาที่หน้าผมตลอดเวลา
ตาคู่นั้นกระพริบลงช้า ๆสลับกับเปิดรับสิ่งที่อยู่เบื้องหน้ามัน
ตอนนี้ผมรู้แล้วว่ามันกำลังมองมาที่ผม แต่ผมยังชอบที่จะทำตัวเหมือนว่าหลับไหลอยู่เช่นเดิม
ตราบใดที่มันยังอยากมองผมอยู่แบบนั้น
มันยกมืออีกข้างมาลูบที่ผม ไล่ลงมาที่สองแก้มเบาๆ  อย่างกับกลัวผมมันจะเป็นรอย
เสียงนกทักทายกันยามเช้า เริ่มลอยเข้ามาให้เราได้ยิน
แก้มผมยังถูกสัมผัสไปมาด้วยมือของคนที่อยู่ข้างๆผม
น้ำตาของมันไหลลงมายังสองแก้มขอมัน เสียงสะอื้นเล็กๆ
ส่งผ่านอากาศเข้ามาถึงผม
มันก้มลงจูบที่แก้มผมอย่างทะนุถนอมราวกับว่าผมเป็นสิ่งมีค่าที่สุดของมัน
ก่อนที่มันจะถอนริมฝีปากมันออกแล้วมองที่ผมเหมือนเดิม
เตียงนอนข้างๆผมยวบลงอีกครั้งพร้อมกับคนๆนั้นได้ลุกออกจากมันไปแล้ว
ผมลืมตาขึนอย่างช้าๆ  รอยจูบนั้นยังทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น และยังสัมผัสมันได้จนถึงตอนนี้
ผมไม่พลาดหรอกครับที่จะลูบรอยจูบบนแก้มผม
ปากยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้น ทั้งที่ยังนอนอยู่บนเตียงนอนเหมือนเดิม
เสียงน้ำไหลจากฝักบัวลอยมาให้ผมได้ยิน
ครับไอ้ลุงมันจูบผมแล้วไม่ได้หนีไปไหนหรอกครับ
มันกำลังอาบน้ำนั่นเอง
*
*
*

“ปอร์ ตื่นเถอะ’  เสียงมัน
ผมเผลอหลับไปอีกครั้งด้วยอากาศยามเช้าเย็นสบายเหลือเกิน
พอลืมตามขึ้นอีกครั้ง  ตอนนี้มันแต่งตัวในชุดทำงานเรียบร้อยแล้วครับ
พร้อมทั้งยื่นผ้าขนหนูให้ผม
ผมยิ้มให้มัน  “ กี่โมงแล้วครับ”
“7โมงแล้ว  อาบน้ำเถอะ เดี๋ยวสายครับ”
ตอนนี้ผมรู้สึกดีใจครับ เช้าวันนี้ สิ่งที่ผมได้รับ คือ
รอยจูบ คือปฏิกิริยาที่ตอบสนองผมสิ่งแรก
และสิ่งที่สอง คือคำพูด เพราะอย่างน้อย มันก็ทำให้ผมอุ่นใจนะว่า    มันคงดีขึ้นกว่าเมื่อวาน
ผมหยิบผ้าในมือมันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ออกมาอีกครั้งเห็นมันกำลังยืนอยู่ริมหน้าต่างเหมือนเช่นที่มันเคยยืนนั่นละครับ
“อ้าว เสร็จแล้วเหรอครับ”
“อืม”
ผมมองดอกไม้แห้งนั้นอีกครั้ง ตอนนี้ ใบที่ร่วงหล่นกองอยู่บนพื้น
กลับมาอยู่บนกิ่งเดิมของมันอีกครั้ง  คงเป็นเพราะใครไปเสียไม่ได้นอกจากไอ้ลุง
ทำไมเหรอครับ  ผมเห็นขวดกาวเล็กๆวางอยู่ข้างๆ แจกันนั่นสิครับ
“รีบแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวไปทำงานสาย’ เสียงมัน
ผมยิ้ม.....เพราะรู้ความหมายของสิ่งที่มันทำ
“ครับ” ผมตอบไปสั้น ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าเปิดกว้าง

สิ้นเสียงมันแล้ว ผมจัดการแต่งตัวอย่างรวดเร็ว ไม่อยากให้มันรอนานกว่านี้ครับ
มันคงอารมย์ดีขึ้นแล้ว  แต่ผมก็ไม่กล้าถามมันอยู่ดี
รอให้มันเล่ามาเองถ้ามันอยากเล่า และตอนนั้นผมคงมีสติที่จะรับฟังมัน
รับฟังมันอย่างตั้งใจ และพร้อมที่ช่วยมันแก้ปัญหา ถ้ามันต้องการ
ผมว่ามันคงต้องการล่ะ ก็ผมแฟนมันนี่5555
ทำเป็นขำ ...ทั้งที่ในใจมันจะแตกสลายอยู่แล้ว  จริงไหมครับคนอ่าน

[mecon]

^
^
เฮ้ออออ อารมณ์นี้ช่างหน้าหดหู่เสียนี่กระไร
ทำอะไรไม่ได้เลยจริงๆ ทำได้แค่เพียงอยู่ข้างๆ
คอยให้กำลังใจและให้อิลุงเห็นว่าสวยยังมีตัวตน
ยังอยู่ในสายตา ยังนอนอยู่ข้าง เกิดอะไรขึ้นเนี่ย
ชอบอารมณ์ตอนที่อิลุงมันตื่นก่อนแล้วเฝ้ามองแอนด์จูบ
เป็นที่สุด จะตัดสินใจยังไงการยอมรับความจริงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด
มีปัญหาก้อพูดมาใช่ทำเงียบรู้ป่าวสวยอ่ะ ทรมานนะ
ไม่ได้ฟูมฟายใช่ว่าไม่เจ็บ 

+1 ใ้ห้สวยระยะสุดท้ายคะ

[Ak@tsuKII]

เฮ้อออออออออ  สงสารๆๆๆๆ ถึงจะยังไม่รู้ว่าเรื่องอะไร (แต่คิดว่าเดาออก ) แต่ก็คงหนักมากสำหรับกอล์ฟแน่ๆ
ถึงกะหลั่งน้ำตา  เฮ้อออออ ปวดร้าวด้วยกันทั้งคู่  


ขอให้อะไรๆดีขึ้น  

หนึ่งบวกค่ะ ให้กำลังใจนะ

[Huo_To]

โอว  ยาวสะใจ    ไม่มีเคาะสเปช ส่งท้าย ไม่มีสวยฮา  แต่ซึ้งกับตาลุงมาก ๆ  แฟนลุงก็น่ารัก  

ตามบรรยากาศมาคุมาแต่เมื่อวาน  ตอนนอนหันหลังอ่ะอ่านแล้วมันแปบ ใจหายเลย

 เฮ้อ ค่อยโล่งอกหน่อยที่ตื่นมาแล้วลุงยังรักสวยเหมือนเดิม   กอลฟ์    ปอร์  ไม่ว่าอะไรต้องผ่านมันไปได้

[POR_KA_DUN]

โอว  ยาวสะใจ    ไม่มีเคาะสเปช ส่งท้าย ไม่มีสวย  แต่ซึ้งกับตาลุงมาก ๆ  แฟนลุงก็น่ารัก  

ตามบรรยากาศมาคุมาแต่เมื่อวาน  ตอนนอนหันหลังอ่ะอ่านแล้วมันแปบ ใจหายเลย

 เฮ้อ ค่อยโล่งอกหน่อยที่ตื่นมาแล้วลุงยังรักสวยเหมือนเดิม   กอลฟ์    ปอร์  ไม่ว่าอะไรต้องผ่านมันไป

หาสาเหตุอยู่นานครับ
ว่าทำไมถึงเป็นแบบนั่น ไอ้เรื่องสเปชยาวๆ ตอนท้ายนี่
ตอนนี้รู้แล้วครับว่าทำไมมันถึงมี
ปล.น้องปอร์เริ่มฉลาดแล้ว หลังจากที่โง่อยู่นานมาก555

[DexTunG]

   น้องปอร์อะ

รู้สึกเหงา  ๆ  เศร้า ๆ อย่างไรก้อไม่รู้

   

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
เหงาใจ ยิ่งอ่านยิ่งเหงาตาม อารมณ์มันมาถึงจุดที่ใกล้แล้วสินะ
นิว(LOVEis)

[ปี้ปี้ปี้~PalmY]

อ่านตอนนี้แล้วอารมณ์มันตึงๆอะครับ   

[bixzz]

+1 ให้กำลังใจปอร์และกอล์ฟนะครับ...
อ่านแล้วก็ยังคงจิตตกเช่นเดิม  ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
...ใม่อยากคาดเดาไปเอง รอน้องปอร์มาเฉลยต่อแล้วกันครับ

[Vesi]

ลุงไม้กอล์ฟที่น่ารักเป็นอะไรไปเนี่ย มีปัญหาอะไรกันเอ่ย

เป็นกำลังใจให้จ้า

[POR_KA_DUN]

+1 ให้กำลังใจปอร์และกอล์ฟนะครับ...
อ่านแล้วก็ยังคงจิตตกเช่นเดิม   ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นกันแน่
...ใม่อยากคาดเดาไปเอง รอน้องปอร์มาเฉลยต่อแล้วกันครับ

ไม่รู้ทำไมว่าทุกๆครั้งที่ผมลงแต่ละตอน
ผมจะรอ FC คนนี้ ว่าเขาเข้ามาเม้นท์หรือยัง
สารภาพเลยละกัน555 ครับ
ว่าผมหลงรัก ผู้ชายคนนี้....ฮุนบิน 555
เห็นแล้วใจเต้นทุกทีเลย
อ้าวรู้กันหมดแล้วเหรอนี่ อายจัง

[mecon]

^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด หลายใจ