ใครอ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสารขิงบ้างหรือเปล่า แต่กันต์นี้ก็ใช้ได้เลยนะ ไอ้ความบ้าในตัวเองเนี๊ย
ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก หลังจากที่ผมเรียนจนเหนื่อยมาทั้งวันผมก็นั่งก็เดินทางกลับมาที่ห้องพักของผม เพื่อจะพักผ่อนเอาแรงเพื่อที่จะได้ออกไปเที่ยวต่อในตอนกลางคืน
แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินเข้ามาในซอย ก็มีรถตูคันหนึ่งวิ่งมาขวางทางเอาไว้ ทำให้ผมเดินต่อไปไม่ได้ แล้วผมก็วิ่งหนีเพราะว่าผมรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ที่อยู่ดีๆ จะมีรถมาวิ่งตัดหน้าคนที่เดินอยู่ข้างถนนอย่างนี้ แต่ผมคงทำทุกอย่างช้าเกินไป มีผู้ชายตัวใหญ่วิ่งลงมาจากรถตู้และจุดหมายของพวกมันก็คงเป็นผมนี่เอง ทุกคนกรูมาที่ผมและช่วยกันล็อคตัวผมไว้
แต่ใครละจะยอม ผมสู้จนสุดใจ ผมไม่รู้หรอกว่าพวกที่มาจับผมเป็นใคร แต่คงไม่เกี่ยวกับหนี้พนันเพราะว่าผมใช้หนี้พวกมันไปหมดแล้ว แต่แล้วผมก็พลาดโดนพวกมันจับล็อคตัวไว้จนได้
“พวกมึงเอายามาให้มันดมเร็วๆ ชักช้าอยู่ได้เดี๋ยวก็มีใครมาเห็นหรอก”
เสียงของคนที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าของมันสั่งออกมาจากในรถ เพียงไม่นานผ้าผืนน้อยสีขาวก็โป๊ะมาที่จมูกของผม ผมรู้ว่านั้นคือยาสลบ ผมกลั้นหายใจไว้เพื่อไม่ให้ตัวเองสลบไป ผมไม่รู้หรอกว่าถ้าผมสลบไปแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นกับผม แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมแกล้งนิ่งไปก่อนพวกมันจะได้คิดว่าผมดมยาของมันไปแล้ว แล้วผมค่อยคิดหาทางเอาตัวรอดอีกที
“ห่าเอ๊ยเหนื่อยโคตร เห็นอย่างนี้ไม่นึกว่าจะแข็งขนาดนี้ เล่นเอาเสียเหนื่อย”
เสียงพวกมันบ่นหลังจากที่อุ้มผมขึ้นรถมาแล้ว ผมค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองว่าตอนนี้ในรถมีใครบ้าง ในรถตอนนี้มีผู้ชายอยู่สี่คน แต่ล่ะคนผมไม่คุ้นหน้าเลย แต่มีอยู่คนนึง คนนี้น่าจะเป็นหัวหน้าของพวกมัน เพราะดูแล้วหน้าตาและผิวพรรณดูดีกว่าไอ้สามตัวที่ลงไปจับผม ผู้ชายคนนี้คงเป็นเจ้าของเสียงที่ดังลงไปสั่งการเมื่อสักครู่แน่ๆ
รถยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ ข้างนอกคงเริ่มมืดแล้วเพราะว่าแสงที่ส่องผ่านผ้าม่านของรถเข้ามามีน้อยลงทุกที รถวิ่งมาจนถึงที่แล้ว พวกมันก็ลงรถไปและแบกผมลงไปด้วย ผมได้จังหวะจึงวิ่งหนี
“เฮย...พวกมึงไปจับมันมาเร็วมันหนีไปได้แล้วเห็นมั้ย”
เสียงไอ้คนที่เป็นหัวหน้ามันร้องสั่งลูกน้องของพวกมัน พวกมันเร็วมาก เร็วจนผมวิ่งหนีได้ไม่ทัน ผมสู้และอย่างที่รู้สุดท้ายผมก็ต้องแพ้ ผมถูกลากมาหาเจ้านายของพวกมัน
“ไอ้สัด...มึงเป็นใครว่ะ กูไม่เคยไปมีเรื่องกับพวกมึงมาก่อน ปล่อยกูนะ”
ผมด่าพวกมัน ความหยิ่งทะนงในตัวเองของผมยังมีอยู่เต็มเปี่ยม แม้ผมจะอยู่ในสถานการณ์เป็นรองแต่ผมก็ไม่เคยกลัว การที่ต้องใช้ชีวิตดิ้นรนมาตลอดชีวิตมันทำให้ผมไม่กลัวใคร
“ก็จริงของมึง มึงไม่เคยมีเรื่องอะไรกับกู”
มันพูดด้วยน้ำเสียงเนื่อยๆ เหมือนเรื่องที่มันพูดและทำกับผมเป็นเรื่องปกติที่มันทำอยู่ทุกวัน
“แต่มึงมีปัญหากับเจ้านายกูว่ะ”
ผมเริ่มคิดว่าตัวเองไปก่อปัญหาอะไรไว้กับใครแต่จนแล้วจนรอดผมก็คิดไม่ออก แต่ผมก็ไม่ต้องคิดนานเมื่อมีผู้ชายคนนึงก้าวออกมายืนที่หน้าบ้าน ใบหน้าเนียนนั้นทำให้ผมรู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันเกิดจากอะไร
“ไอ้พี่กันต์....”
ผมเผลอร้องเรียกชื่อของผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าผม ไอ้พี่กันต์คือเพื่อนของพี่เฟค และผมก็เคยเห็นเขาอยู่กับบีมครั้งหนึ่งด้วย
“ใช้พี่เองครับ น้องขิง อืม...ดูใกล้ๆ ก็หล่อไม่เบานี่ แต่ทำไมทำตัวร้ายนักก็ไม่รู้”
ไอ้พี่กันต์มันเอามือมาจับที่หน้าของผมลูบไปมา ผมรู้สึกขยะแขยงมันที่สุด ทั้งๆ ที่มันก็ไม่ได้พูดจาหรือแสดงกิริยาอะไรที่น่าเกลียดต่อผมเลย
“พี่จับผมมาทำไม ผมไม่เคยทำอะไรพี่เลยนะ”
“อืม...ก็จริง เราไม่เคยทำอะไรพี่หรอก แต่เราเคยทำอะไรกับใครหรือเปล่าละ”
“ผมไม่เคยทำอะไรใครนะพี่ปล่อยผมไปเถอะ...”
“ถ้าเรายังนึกไม่ออกคืนนี้พี่จะทำให้เรานึกออกขึ้นมาให้ได้ว่าการที่ถูกผู้ชายข่มขืนนะมันรู้สึกอย่างไง”
ห่ะ...ไอ้นี่มันบ้าแล้ว มันจะทำอะไรผม ผมเป็นผู้ชายนะแล้วใครจะยอมให้มันทำอย่างนั้นล่ะ ผมเริ่มดิ้นไปมา จนกระทั้งไอ้พี่กันต์มันคงทนรำคาญไม่ไหว
“พวกมึง ทำให้มันนิ่งหน่อยซิ กูเห็นแล้วปวดหัวว่ะ”
พอสิ้นเสียงของไอ้พี่กันต์ หมัดของลูกน้องของมันก็สงเข้ามาที่ท้องของผมหลายหมัดจนผมเริ่มจุก ไอ้พี่กันต์มันเดินมานั่งยองๆ ข้างๆ ผมที่นั่งตัวง้อเป็นกุ้งด้วยความจุก
“เป็นไงครับ คนเก่งอย่าขัดขืนไปเลย ถ้ายอมพี่ดีๆ พี่อาจจะทำแค่คนเดียว แต่ถ้าน้องขิงขัดขืนพี่ เห็นหรือเปล่าลูกน้องของพี่มีกี่คน พวกนี่ก็อาจจะได้เข้ามาร่วมกับกิจกรรมสนุกของเราก็ได้นะครับ”
ผมมองหน้ามันด้วยความเครียดแค้น แล้วผมก็ถ่มน้ำลายที่มีเลือดผสมอยู่ใส่หน้ามัน ไอ้กันต์มันค่อยๆ ปาดน้ำลายที่ผมถ่มใส่หน้าในออกช้าๆ ใบหน้าของมันยังคงเรียบเฉย
“เป็นไงละมึงแค่นี้ยังน้อยไป หรืออยากกินตีนกูด้วย”
ไอ้กันต์มันยังเงียบเฉย แต่อยู่ดีๆ มันก็ต่อยเข้ามาที่หน้าของผมอย่างแรง จนหน้าของผมหันไปตามแรงหมัดของมัน
“พี่บอกไว้ว่ายังไงครับว่าให้ทำตัวดีๆ หรือน้องขิงชอบแบบนี้ ถ้าชอบพี่ก็จะจัดให้ อย่างนี้ซิถึงจะสนุก ถ้ายอมกันง่ายๆ มันก็น่าเบื่อแย่”
ไอ้กันต์มันพยักหน้าให้ลูกน้องของมัน หลังจากนั้นผมก็ถูกมัดมือมัดเท้าแล้วถูกแบกเข้าไปในบ้านก่อนที่จะขึ้นไปที่ชั้นสอง สุดท้ายผมก็ถูกโยนไปไว้บนเตียง
“พวกมึงออกไปรอข้างล่างก่อนเดี๋ยวกูไปตาม”
คำสั่งง่ายๆ ถูกถ่ายทอดไปยังลูกน้องของมัน ผมพยายามดิ้นให้หลุดจากเชือกที่มัดแขนและขาผมเอาไว้ ไอ้กันต์มันก็ไปลากเก้าอี้มานั่งมองผม รอยยิ้มที่น่าเกลียดผุดขึ้นมาบนใบหน้าของมัน ผมดิ้นไปมาจนหนื่อยหอบและหยุดไปเองในที่สุด
“เหนื่อยแล้วเหรอครับคนเก่ง ที่นี่ก็ไม่มีแรงดิ้นหนีพี่อีกแล้วซิ อย่างนี้ก็เป็นเวลาของเราสองคนแล้วนะ”
พูดจบมันก็เดินมาปลดกระดุมเสื้อของผมออกช้าๆ โดยที่มีผมพยายามใช้แรงเฮือกสุดท้ายดิ้นหนี
“อย่าดิ้นให้เปลื้องแรงไปเลยครับน้องขิง ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า”
แต่คนอย่างผมไม่เคยฟังใคร ผมดิ้นอีกครั้งไอ้กันต์มันมองผมนิดนึงก่อนที่มันจะส่งหมัดกระแทกเข้ามาที่ตัวของผมอีกครั้ง คราวนี้ผมนิ่งได้ตามที่มันสั่งทันที
“ก็แค่..นี่ทำเล่นตัวไปได้”
“ใครเล่นเล่นตัว กูผู้ชายนะโว๊ยใครจะยอมให้ผู้ชายด้วยกันมาทำเชี๊ยๆ อย่างนี้ล่ะ”
“เหรอ...แล้วที่น้องขิงทำกับน้องบีมล่ะครับเขาเรียกว่าอะไร”
มันจับผมจิ๊กขึ้นมา ผมต้องลุกตามแรงดึงของมันเพราะเจ็บ ก่อนที่มันจะตบเข้ามาที่หน้าของผมเต็มๆ จนหน้าของผมช้าไปหมด เกิดมาผมเองก็ไม่เคยโดนใครมาทำอะไรอย่างนี้มาก่อน
แล้วมันก็ลงมือไซ้ซอกคอของผม แต่ครั้งนี้ผมนิ่งแล้วก็คิดหาวิธีเอาตัวรอดจากเหตุการณ์นี่ให้ได้
“ดีแล้วครับทำตัวอย่างนี้แหละน่ารัก จะได้ไม่เจ็บตัวนะ”
เสียงกระซิบที่ข้างหูของผม
“พี่ครับแก้เชือกให้ผมหน่อยซิมันเจ็บ และอีกอย่างมันไม่ถนัดด้วยครับ”
ผมขอให้มันแก้เชือกที่มัดแขนและขาผมออก ไอ้กันต์มัมหยุดคิดนิดนึงก่อนที่มันจะแก้เชือกที่แขนให้ผม อย่างนี้ซิไอ้โง่...
ตอนที่มันกำลังแกะเชือกที่ขาให้ผม ผมก็ใช้เท้าถีบมันจนตกที่นอน แล้วรีบวิ่งไปที่ประตู แต่ผมก็ต้องผิดหวัง ประตูมันล็อกอยู่
“ไม่ต้องหนีหรอกครับขิง พี่ไม่ปล่อยเราไปง่ายๆ หรอกครับ ถิ้งออกไปจากบ้านนี้ได้เราก็ไปไม่รอดหรอก ที่นี่มันอยู่กลางหุบเขา หนีออกไปก็ตายเปล่าๆ สู้อยู่มีความสุขกับพี่ดีกว่า”
“ไอ้ควายใครจะยอมมึง...”
ผมด่ามันและสายตาของผมก็หันไปเห็นมีดอาวุธที่จะพาผมออกไปจากที่นี่ได้ ผมวิ่งไปหามีดทันที่แล้วเอามันขึ้นมาขู่มัน
“ใจเย็นๆ ก่อนก็ได้น้องขิง อย่าทำอะไรโง่ๆ อย่างนั้นเลย”
“นั้นมึงก็ปล่อยกูไป”
ผมจี้มีดไปทางที่มันยืนอยู่ แต่ผมคงประมาทเกินไปแทนที่ผมจะได้เปรียบกลายเป็นว่าผมเสียเปรียบไป อาวุธที่ผมคิดว่ามันจะคุ้มครองและนำพาให้ผมออไปจากที่นี่ได้กับกลายไปอยู่ในมือของมันอย่างรวดเร็ว แขนของผมทั้งสองข้างถูกมันล็อกจากด้านหลัง มีดที่เป็นอาวุธเพียงชิ้นเดียวที่ผมคิดว่ามันช่วยผมได้มันมาจ่ออยู่ที่คอของผม
“เป็นเด็กไม่ดีเลยนะ เล่นของมีคมอย่างนี้”
มันกระซิบอยู่ที่ข้างหูของผม เสียงเอื่อยๆ ยังคงเหมือนเดิมแต่ครั้งนี้ผลของการขัดขืนของผมมันไม่เหมือนเดิม ความคมของมีดค่อยๆ กรีดลงบนผิวหนังของผม เลือดแดงๆ ค่อยไหลออกมาจากรอยแผลนั้นเล็กน้อย แต่ก็ถูกไอ้กันต์เอาลิ้นมาเลีย ทำให้แผลนั้นแสบขึ้นมา
มันดูดเลียแผลนั้นและเอาลิ้นดุนไปมาอยู่นาน ส่วนผมก็ไม่กล้าดิ้นอีกเพราะมีดมันยังจ่ออยู่ที่คอของผม เพียงผมขยับนิดเดียว มันอ่จจะตัดเข้ามาที่เส้นเลือดของผมก็ได้
“ที่หลังห้ามเล่นของมีคมอีกนะครับ ถ้าไม่งั้นพี่อาจไม่จบเพียงแค่นี้ก็ได้ แล้วเดินไปที่เตียงได้แล้ว พี่ว่ามันเสียเวลากันมามากแล้วนะครับ”
มันเอามีดออกจากคอของผม
“แก้ผ้าออกด้วย แล้วก็มาแก้เสื้อกับกางเกงให้พี่ด้วย”
“ไม่....”
นั้นคือเสียงร้องของผมก่อนที่ผมจะวิ่งเข้าไปหลบในห้องน้ำ นั้นคือแหล่งที่ผมคิดว่ามันปลอดภัยที่สุดของผมแล้วในตอนนั้น เสียงไอ้กันต์มันมาเคาะเรียกอยู่นานก่อนที่มันจะหายไปสักพักก่อนที่ประตูห้องน้ำมันจะถูกไขออกมา พร้อมกับไม้เบลบอลที่ฝาดมาที่ไหล่ของผม
“พี่บอกแล้วไงครับว่าเสียเวลา”
ผมถูกลากแขนออกมาจากห้องน้ำ ความเจ็บที่ไหล่ทำให้ผมไม่มีแรงสู้อีกต่อไป แล้วไม้นั้นก็ถูฝาดมาที่ขาของผมอีกทั้งสองข้างทำให้ผมยืนไม่อยู่ ไอ้กันต์ต้องพยุงผมไปที่ตียง
“น้องขิงบังคับให้พี่ต้องทำอย่างเองนะครับ อันที่จริงพี่ก็ไม่ได้เป็นคนใจร้ายอย่างนี้หรอกนะครับ แต่น้องขิงก็เหลือเกิน ที่นี่ก็ถอดเสื้อเถอะครับ แล้วก็ถอดให้พี่ด้วย”
ผมค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าทั้งของตัวเองและของมันออกด้วยมืออันสั่นเทา มันทั้งเจ็บและรู้สึกเสียศักดิ์ศรี เพราะผมรู้ว่าต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้น
พอผมถอดเสื้อผ้าให้มันเสร็จแล้ว ไอ้กันต์มันก็ขึ้นไปนอนบนเตียงก่อนจะสั่งว่า
“มาเร็วๆ ซิครับน้องขิง พี่พร้อมแล้ว น้องขิงไม่ต้องอายนะครับ แสดงให้เต็มที ถ้าพี่พอใจพี่อาจจะไม่แบ่งน้องขิงให้กับไอ้พวกข้างล่างก็ได้”
มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบายได้ระหว่างที่ผมค่อยเคลื่อนตัวเองไปหาไอ้กันต์ที่นอนนิ่งรอให้ผมไปปลนเปรอมันอยู่บนเตียง ผมค่อยๆ ก้มหน้าลงไปดูดที่ซอกคอของมัน
น้ำตาลูกผู้ชายของผมค่อยไหลรินลงมา ไอ้กันต์ยังคงนอนนิ่งให้ผมจัดการทุกอย่างก่อนที่มันจะถึงจุดสูงสุดมันก็พลิกให้ผมนอนคว่ำลง แล้วศักดิ์ศรีของผมก็ถูกมันทำลายลงอย่างย่อยยับ น้ำตาที่เกิดจากความเจ็บมันเออล้นออกมาจากตาของผม ผมบอกให้มันค่อยๆ มันก็ไม่ฟังผม มันเร่งเร้าจนผมเองแทบทนไม่ได้ ผมหลับตาแน่นอยากให้ความเจ็บครั้งนี้เป็นเพียงความฝัน ผมกัดฟันแน่น ผมคิดว่าสักวันผมจะต้องแก้แค้นมันให้ได้
หลังจากที่ทุกอย่างจบลง ไอ้กันต์มันก็เอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดคราบต่างๆ ตามตัวของผม ก่อนที่มันจะเอายามาให้ผมกินและล็อกแขนของผมไว้กับเตียง แล้วมันก็ขึ้นมานอนหันหลังให้ผม
โพลล์
หัวข้อ: ร้าย...หรือรัก ตอน จบแล้ว 2-2-55 (อ่าน 671925 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก