สปอยล์ตอนพิเศษที่มีแต่ในเล่มเท่านั้น
ทั้งหมด 7 ตอน
Special EP 1
ฝันร้าย
"ราม วันนี้เดี๋ยวพี่ไปส่งนะ"
"เอ๊ะ ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวติม..."
"อ่า วันนี้ติมอาจจะไม่มานะ" รุ่นพี่เกาหน้าทำหน้าลำบากใจ คำพูดนั้นทำให้พระรามล้วงโทรศัพท์ขึ้นมาดู ไม่เห็นมีข้อความหรือสายโทรเข้ามาเลย
"พี่อิฐรู้ได้ยังไงครับ" เสียงทุ้มใสสงสัยมาก ทำให้คนตอบอึกอักอีกครั้ง เวลาตอบก็ไม่มองหน้าหรือสบตา
"ติมเขาคงต้องไปหา...อ่า ไปทำธุระกับพ่อน่ะ"
"เหรอครับ" พระรามพยักหน้าไม่ได้คิดมากอะไร แม้จะติดสงสัยเรื่องคำพูดอ้ำๆ อึ้งๆ มาก แต่ร่างโปร่งก็ก้มหยิบกระเป๋าแล้วกำลังจะออกจากห้องทำงานของอิฐ "งั้นเดี๋ยวผมกลับเองก็ได้ จะได้ไม่ลำบากพี่อิฐ"
เพราะจำได้ว่าบ้านกับคอนโดของติมมันอยู่คนละทางกันเลย ติมเคยเล่าให้ฟัง...เขาไม่เคยไปหรอก
"ไม่ๆ ไม่ลำบากเลย เดี๋ยวพี่จะไปส่งนะ"
ใบหน้ามนหันมองแล้วขมวดคิ้ว "วันนี้พี่อิฐแปลกจังครับ"
คนโดนว่าแปลก กลอกตาล่อกแล่กแทบไปไม่ถูก "อ่า ก็ติมมันฝากให้พี่ไปส่ง ถ้าพี่ไม่ไปพี่โดนด่ายับสิ"
นี่เขาแสดงพิรุธมากไปเหรอ
พระรามหัวเราะน้อยๆ นี่พี่อิฐจะเป็นเชื่อฟังน้องชายมากเกินไปรึเปล่า "ไม่เป็นไรหรอกครับ เดี๋ยวผมบอกเขาเอง ไปนะครับ"
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ...ตายๆ ตายแน่...ราม รอพี่ด้วย!"
เสียงเรียกชื่อแว่วออกมาจากในห้อง ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าก้องทางเดิน
"อย่าไปทางนั้น..." คนเป็นหมอที่เพิ่งถอดเสื้อกาวน์แขวนไว้ในห้องรีบวิ่งออกมาตามแต่ร่างโปร่งยืนอยู่ตรงนั้น ดูไปไม่ได้ยืนรอเขา แต่ยืนมองอะไรสักอย่างตาค้าง
ไอติมกำลังเปิดประตูรถให้กับหญิงสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่ง เสื้อผ้าหน้าผมเหมาะสมและสะสวยจนผู้ชายหลายคนมองตาม ซึ่งเธอก็ยิ้มหัวเราะไหว้ขอบคุณก่อนจะก้าวขึ้นรถไป ร่างสูงหันกลับมาคุยกับอรรถสิทธิ์ที่ยืนอยู่ไม่ห่างสักพัก ก่อนจะเดินอ้อมไปเปิดประตูรถขึ้นนั่งประจำที่ รถสปอร์ตแล่นออกไปแต่ใครบางคนยังมองตาม
'เดี๋ยวพี่ไปส่ง'
ทุกคนต่างกีดกันเขา...ทั้งอาอรรถ ทั้งพี่อิฐ อยากให้ติมไปส่งผู้หญิงคนนั้น คนที่กำลังจะมาเป็นคู่หมั้นของติม คนที่กำลังจะมาเป็นครอบครัวเดียวกัน...ที่ไม่ใช่เขา
อยากจะให้เขาเลิกยุ่งกับติมทำไมไม่บอกกันตรงๆ ...ไล่กันตรงๆ ยังจะง่ายเสียกว่าให้ใครมาแทนที่เขา
'ผมจะจัดการเรื่องนี้เอง'
ถึงจะรู้แบบนั้น แต่ทำไมถึงเจ็บเหลือเกิน
นี่เขายังเชื่อใจติมได้ใช่มั้ย
‘ให้โอกาสผมเถอะนะ’
โอกาสที่ไอติมขอเขา...ยังอยากได้อยู่ใช่มั้ย
มือยกขึ้นจับที่หน้าอก น้ำบางอย่างที่หยดใส่มือและแขนทำให้รู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้
...เจ็บ...เจ็บ...
ความจริงกับความฝัน...ไม่ว่าจะโลกไหนเขาก็ไม่มีวันได้มีความสุข
Special EP 2
แฟน รัก หวง
"มาแล้วครับ โซดาสาม น้ำแข็งเปล่าสาม ขอโทษที่ให้รอนาน"
"รอไม่นานเลยครับ" เดือนตอบยิ้มแป้น ซ้ำยังช่วยเอาของบนถาดลงวางบนโต๊ะผิดหน้าที่ลูกค้าจนพนักงานชายกระพริบตาปริบ เผลอสัมผัสมือเรียวที่ขาวเนียนเล็กน้อยและส่งสายตาอย่างสื่อความหมาย
"อ๊ะ..." แต่แน่นอนคนอย่างร่างโปร่งที่ไม่คิดว่าจะมีใครมาสนใจตนไม่รู้เรื่องแม้แต่นิด กลับก้มหัวขอโทษขอโพยกลับคืนเมื่อคิดว่าตนเป็นคนสัมผัสมืออีกฝ่ายเสียเอง
หมับ!
"เดี๋ยว"
ครั้นกำลังจะหันหลังเดินออกไปทำหน้าที่ต่อเพราะคืนนี้ยังอีกยาวไกล กลับโดนจับมือไว้แน่น...คราวนี้เดือนจงใจอย่างแรง ซ้ำยังยึดกุมมือเรียวเอาไว้ไม่ให้พนักงานเสิร์ฟยื้อกลับ
"เอ่อ คือ...ช่วยปล่อยมือผมด้วยครับ"
"เดี๋ยวสิ พี่แค่อยากให้น้องนั่งดื่มกับพวกพี่หน่อย...ได้มั้ยครับ" เขาว่ากันว่าพูดเพราะๆ แล้วส่งสายตาอ้อนนี่มักจะเสร็จทุกราย แต่อีกฝ่ายส่งสายตางุนงง ขมวดคิ้วกลับมาแทน
"น้อง...?" ริมฝีปากบางพึมพำเบา ก่อนจะแย้มยิ้ม "ผมทำงานอยู่ คงไม่ได้หรอก"
"งั้นไม่เป็นไร ขอเบอร์มือถือของน้องหน่อยได้ไหม" เดือนไม่ยอมแพ้ ถูกปฏิเสธมาก็รุกต่ออย่างรวดเร็ว ซ้ำยังได้ยินเพื่อนพึมพำตามหลังมาว่าหน้าด้านชิบหาย
คำนั้นเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา เดือนรักษายิ้มเอาไว้ได้...เขาถือคติด้านได้อายอดเฟ้ย
"ไม่ได้" เสียงทุ้มตอบ กลับไม่ใช่เสียงของร่างโปร่ง แต่มันดังขึ้นจากด้านหลังแทน ปรากฏร่างสูงที่ทำหน้าเครียดขึงน่ากลัว ดวงตาเรียวเบิกขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเซเมื่อถูกแขนแกร่งโอบเอวบางและดึงให้ห่างจากเดือนจนข้อมือหลุดออกจากการกอบกุม
"เฮ้ย นี่นายเป็นใคร...!" เดือนส่งเสียงเตรียมหาเรื่องแต่พอเห็นชัดว่าเป็นใครก็ตาถลน "พี่ไอติม!?"
สงสัยเกียรติศักดิ์เรียงนามจะโด่งดังทั่วมหาลัย ทันทีที่เดือนเรียกชื่อ เพื่อนที่นั่งร่วมโต๊ะหลายสิบคนก็หันขวับ ลุกขึ้นก้มหัวทักทายเสียงดังระงม
"เออ กูเอง" ไอติมตอบเสียงเรียบ กระชับคนในอ้อมกอดแน่นขึ้น ดวงตาคมกริบไร้ความปราณี
"นี่พี่...กับ...เอ่อ..." เดือนกลืนน้ำลาย มองสลับกับร่างโปร่งที่เกาแก้มยิ้มแห้งแต่ไม่ขัดขืนอ้อมอกกว้างเหมือนกับตอนที่เขาจับมือสักนิด
"นี่แฟนกู ชื่อพระราม...แล้วเขาก็เป็นพี่มึงด้วย อยู่อักษรปีสี่ ไม่ใช่น้องหรือเด็กมัธยมอะไรที่พวกมึงนินทาทั้งนั้น"
ทั้งเดือนและเพื่อนอีกสองคนหน้าซีดทันใด...ดันซวยเพราะคนได้ยินคือพี่ติมสุดโหดซะนี่!
"ขอโทษครับ!"
"คราวหลังจะพูดอะไร ก็อย่าล่วงเกินนัก เพราะเดี๋ยวพวกมึงจะได้ชิมรสตีนกู"
"ขอโทษคร้าบ!!"
Special EP 3
พระรามกับของมึนเมา
"ไม่เคยดื่มไม่ใช่เหรอ"
"เคยแล้ว ไม่อร่อย" ใบหน้ามนส่ายอีก ยิ่งหันหน้าหนีแก้วบรรจุสีน้ำอำพันที่เข้าใกล้ ก็เมื่อก่อนตอนที่ดินกับสินชอบชวนไปครั้งแรกๆ นั่นน่ะ เพียงแค่จิบเท่านั้นเขาก็เข็ดเลย...กินเข้าไปได้ไง ขมคอจะตาย
"งั้นก็สั่งน้ำผลไม้ที่มีแอลกอฮอล์ผสมหน่อยๆ ก็ได้"
ดวงตาเรียวโตขึ้นเล็กน้อยอย่างสนใจ "มีเหรอ"
“อืม ลองมั้ย”
“ก็ได้”
ร่างสูงไม่รอช้า ยกมือเรียกพนักงานสั่งเครื่องดื่มไป ไม่นานก็นำมาเสิร์ฟ เป็นแก้วบรรจุน้ำสีสวยน่ากินมากกว่าเหล้าสีเหลืองเป็นไหนๆ
จมูกเล็กดมฟุดฟิด ก่อนจะอมยิ้ม "หอม"
"กินสิ ถ้าชอบเดี๋ยวสั่งอีก"
"แพงไหมน่ะ"
"ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกน่า" ไอติมนวดคลึงเอวผอม เสียงทุ้มกระซิบพร่า มองริมฝีปากบางจรดริมแก้วและน้ำสีสวยค่อยๆ ไหลเข้าลำคอ...แม้แอลกอฮอล์จะไม่เยอะ แต่เขาก็อยากเห็นว่าพระรามตอนเมาเป็นยังไง
ราวกับที่นี้มีอยู่กันสองคน
"อื้ม หอม อร่อยดี" พระรามเลียปากถูกใจ ยกขึ้นจิบแล้วจิบอีกจนหมดแก้ว อร่อยจนไม่อยากจะเชื่อว่ามีแอลกอฮอล์ผสมอยู่
ไอติมก็ทำหน้าที่ดีเหลือเกิน สั่งแก้วแล้วแก้วเล่ามาให้ทันทีที่หมด หลังจากนั้นทั้งโต๊ะก็ดื่มด่ำกับบรรยากาศจนกระทั่งร่างโปร่งเริ่มออกอาการที่แก้วที่สี่
โดยเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ไม่ถึงหนึ่งเปอร์เซนต์
"ไหวมั้ยราม" ร่างสูงหลุดหัวเราะ แปลกใจมากที่คนในอ้อมแขนโงนเงน...ไม่รู้มาก่อนว่าร่างโปร่งจะคออ่อนขนาดนี้
"อื้ม...ครับ" ใบหน้ามนพยักหงึกหงัก
"เมาแล้วนะ" ใบหน้าหล่อเหลากระซิบชิดใกล้ ดวงตาประกายเอ็นดูขำจนสาวๆ ในอ้อมกอดคนบนโต๊ะมองอิจฉา เจ้าตัวส่ายหน้าจนตัวสั่น มือจับแก้วไม่นิ่งจนต้องช่วยประคองเอามาวางบนโต๊ะ
"เหะๆ ไม่เมานะ" แมวเกาแก้มหัวเราะ ปากเล็กขมุบขมิบใกล้ใบหน้าคม ได้กลิ่นลมหายใจเจือจางกลิ่นผลไม้หอมจนติมอยากจะลอง 'ชิม' บ้างเลย
"ไม่เมาเหรอเนี่ย"
"ก็บอกว่า อึ๊ก! ...ไม่มาวไงครับ" เจ้าตัวปฏิเสธเสียงแข็งหน้าบึ้งตึง คนทั้งโต๊ะหัวเราะจนติมเพิ่งรู้สึกตัวว่าไม่ได้อยู่กันสองคน คนที่อายุมากสุดแต่ดูเหมือนจะคออ่อนที่สุด รู้สึกหัวหมุนติ้วจนนั่งไม่ตรง พิงอกแกร่งทั้งกาย ร่างสูงก็โอบกอดอย่างเต็มใจ ซ้ำยังเลิกดื่มทันทีที่เห็นพระรามเป็นแบบนี้ เดี๋ยวจะไม่มีใครดูแลใครกันพอดี
ดูท่าทางเจ้าตัวก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเมาง่ายเสียยิ่งกว่าอะไร ดื่มน้ำผลไม้ที่ผสมเพียงน้อยนิดแค่สามแก้วก็พูดไม่รู้เรื่องแล้ว
“ไม่เอาครับ รามเมาแล้ว” แขนยาวจับแก้วสีสวยออกห่างเมื่อพระรามจะจับคว้าขึ้นมาดื่มอีก ไอติมยืดสุดแขน คนในแขนก็คว้าตาม จมูกเล็กหอมเข้าข้างแก้มหลายต่อหลายครั้งเพราะเสียการทรงตัว...งูเห่าได้ฉวยโอกาสอย่างเต็มที่
“พี่เอาอีก ยังไม่เมา ฮือ...” ร่างโปร่งยู่ปากเมื่อคนรักไม่ตามใจก่อนจะพูดเสียงอ้อน “นะนะ อร่อย...อีกนิดนะครับ”
“แก้วนี้พอแล้วนะ”
พระรามยิ้มรับพร้อมหัวเราะแหะๆ ไม่ตอบอะไร แปลว่าไม่ตกลง
“งั้นไม่ต้องกิน”
“แก้วนี้ๆ” เสียงทุ้มใสตอบทันใด ร่างสูงถอนใจยอมยื่นให้แต่โดยดี มือเรียวสองข้างประคองแนบแน่นจิบน้ำหอมหวานเข้าปากทีละนิดราวกับกลัวจะหมดด้วยหน้าแดงตาปรือ
Special EP 4
แมวยั่ว Part I แมวเหมียว
"เซ็กส์ทอย" ไอติมพูดทวน เลิกคิ้วมองหน้าเพื่อนสนิทที่อยู่ๆ มากระซิบเสนอของให้เขาเพราะมันบอกว่าจะไปญี่ปุ่น "ยาปลุก?"
"เออ ลองป่ะ"
"ไม่เห็นจำเป็น" ร่างสูงพูดไม่ยี่หระ กระดกแก้วเหล้าซดน้ำสีอำพันให้ไหลลงลำคอ ไม่จำเป็นต้องใช้ของพวกนั้น พระรามก็อยากได้ของเขาตลอดเวลาอยู่แล้ว
"กูรู้ว่ามึงลีลาดี แต่นี่เพื่อสร้างอารมณ์ไง เฮ้ย...สนใจหน่อยดิเว้ย" ธารลากคอเขาไปฟังและกระซิบอีก "ได้ยินว่ามีของเล่นเหมือนหางแมวด้วยนะเว้ยแบบคล้ายๆ ดิลโด้สอดเข้าไปตรงนั้น หูแมว มือแมว ไม่อยากได้เหรอวะ อยากเห็นพระรามใส่เปล่า"
ไอ้เพื่อนเวรโฆษณาอย่างกับเป็นเซลล์ขายของยังไงยังงั้น ถึงขยันบอกข้อดีชวนเขาซื้อจังเลย
หางแมวเหรอ
ในหัวจินตนาการไปไกล ร่างขาวเปลือยเปล่าสวมหูแมวกับหางแมว คลานมาหาเขาแล้วร้องเหมียวๆ เวลาหิวนม
"เฮ้ย กำเดาไหล" ธารโวย ทำเอาเขาต้องปาดจมูก "ไอ้ห่าเอ๊ย ออกหน้าออกตามาก บอกไม่สนใจแต่ก็นึกภาพเหมือนกันนี่หว่าไอ้หื่น"
"เออ มึงไปซื้อมา เอาอย่างอื่นมาด้วย" ไอติมว่าเสียงนิ่ง เริ่มสนใจขึ้นมาซะงั้น
"ยาปลุกด้วยป่ะ แค่นิดเดียวก็ร้องขอตลอดคืนเลยนะเว้ย"
เขานิ่งคิดและพยักหน้า "เอามาด้วย"
"จัดไป" ธารรับคำ เห็นเพื่อนเก๊กนิ่งแล้วอดหมั่นไส้ไม่ได้...มันทำเหมือนของที่เขาเสนอไม่ค่อยน่าสนใจ
"แล้วของ...จะได้เมื่อไหร่" แต่พอมันถามออกมาแบบนั้นออกมาสายธารก็ระเบิดหัวเราะทันที
แหม ที่แท้ก็อยากเห็นแมวเหมียวเหมือนกันนี่หว่า...ไอ้คนหลงเมียเอ๊ย
Special EP 5
แมวยั่ว Part II ครั้งแรกกับผู้หญิง
"ติม ติมครับ" เสียงทุ้มใสร้องเรียก ชัดเจนในโสตประสาท คนหลับแกล้งหลับกัดฟันอดทน ความนุ่มอุ่นที่โอบกอดร่างกายเขาแล้วค่อยๆ พยุงจนถึงเตียงนอนในห้อง พอรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายจะผละออก แขนแกร่งก็รีบตวัดกายบางเข้ากอด พลันลืมตาไร้ความเมาและความง่วงงุนให้คนในอ้อมแขนตาโต
"ติม ตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่"
"ตื่นนานแล้ว" จมูกโด่งหอมฟอดแก้มขาวซ้ายขวาและไล้ลงซอกคอขบเม้มจนพระรามวาบหวิวร้องอืออา...ขาดมาเป็นอาทิตย์ใช่ว่าเจ้าตัวไม่ต้องการ ที่ทำไปทั้งหมดแค่อยากลงโทษคนหื่นกามก็แค่นั้นเอง
"นี่แกล้งพี่อีกแล้วเหรอ"
"ไม่ได้แกล้ง ก็แค่อยากอ้อนเมีย...ได้มั้ยล่ะครับ"
คนเป็นเมียแก้มแดง "พูดจาทะลึ่ง" ทุบอกหนาดังปั้ก
"พี่โกรธนะ"
"ไหนบอกไม่ได้โกรธไง"
ใบหูเล็กแดงก่ำ นี่แสดงว่าได้ยินหมดเลยใช่ไหม "ตอนนี้โกรธแล้ว"
"แล้วทำยังไงถึงจะหาย" ร่างสูงตวัดคนตัวเบาให้นอนหงายแล้วคร่อมทับ จับขาเรียวอ้าออกและแทรกกายเข้าตรงกลางแทน "ง้อแบบเดิมแล้วจะหายมั้ย"
"มะ ไม่หาย อ๊ะ...อือ คนเอาแต่ใจ"
"ก็รามไม่รู้ว่าผมรู้สึกดีแค่ไหน ตอนเข้าไปข้างใน"
"..."
ในหัวคนหื่นกามหมุนเร็วจี๋ ทำอย่างไรเขาถึงจะได้อีกฝ่ายในวันนี้ ไม่อยากจะผลัดมันไปอีกแล้ว เขาทนไม่ไหวแล้ว "อยากรู้มั้ยว่าเวลาเป็นฝ่ายทำรู้สึกยังไง หืม รามอยากรู้มั้ย" จมูกโด่งไล้ซอกคอ ถามจู่โจมคนอ่อนแรง
"มะ ไม่รู้"
"แล้วอยากรู้มั้ย" ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสั่นไหวรุนแรง เม้มปากแน่น "ถ้ารามรู้แล้วจะเข้าใจผม"
"..."
"ผมมีวิธี"
"ติม ไม่เอาแบบนี้ ฮือ พี่อาย" ร่างโปร่งตัวขาวจั๊วะเปลือยกายล่อนจ้อนบนเตียงใหญ่ ถูกจับให้หันเข้ากับตุ๊กตายางที่มีเพียงแค่ส่วนล่างคือก้น ทำได้เหมือนจริงมาก นุ่มนิ่มเหมือนคนจริงๆ เพียงแค่อุณหภูมิเย็นชืดที่ไม่เหมือนผิวกายของมนุษย์เท่านั้น
'ผมแค่อยากให้รู้ว่าเวลาเข้าไปรู้สึกยังไง ดีแค่ไหน รามจะได้ไม่ห้ามผมอีกไง ไม่รู้หรือว่าผมเก็บกดขนาดไหนที่ไม่ได้มีเซ็กส์กับรามตั้งหนึ่งอาทิตย์'
หื่นกามที่สุด!
"เอาเถอะน่า ลองดู ผมอยากเห็นด้วย" ร่างสูงคุกเข่าซ้อนหลัง จับขาเรียวที่หุบเข้าแหกกว้าง บีบแก้มก้นเล็กแรงๆ ก่อนจะอ้อมไปด้านหน้ารูดรั้งแก่นกายเล็กพร้อมรบ "แข็งแล้วนี่ สอดเข้าไปเลย"
"ฮึก...ไม่เอา ไม่เอา" พระรามส่ายหน้าน้ำตาคลอ แต่กลับไม่อาจต้านทานเสียงทุ้มกระซิบข้างหูและการชักนำของร่างกาย มือใหญ่จัดแจงให้ร่างโปร่งคุกเข่าคร่อมและจับแก่นกายเล็กจ่อที่ปากทางของตุ๊กตายาง
"สอดเข้าไปสิ เร็ว" ริมฝีปากคมหยักยิ้มกระซิบข้างหูเล็กอีกครั้ง เป่าหูให้ต้องมนต์ สะโพกเล็กดันแก่นกายตนสอดเข้าช่องแคบ ทันใดนั้นก็เกร็งร่างสูดปากเสียงดัง
"เสียวล่ะสิ ดีใช่มั้ย...เข้าไปให้สุดเลย แล้วขยับสะโพก แบบนั้น...แบบนั้นแหละ" ไอติมยิ้มร้าย มองก้นขาวขยับตามคำสั่ง เสียงทุ้มใสครางเครือร้องว่าเสียวๆ เหม่อลอย พระรามใช้ศอกค้ำเตียงขยับสะโพกกระแทกเข้าออก ยิ่งเสียวส่วนปลายยิ่งโยกแรงและจิกทึ้งผ้าปูทนไม่ไหว
"อ๊ะ อ๊า...!"
ความรู้สึกหฤหรรษ์แบบใหม่ที่ไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้ในหูอื้ออึง คิดอะไรไม่ออก ทั้งๆ ที่รู้ว่ามีใครจ้องมองอยู่แต่ก็หยุดขยับสะโพกไม่ได้เลย อยากเข้าไปลึกๆ ที่ๆ แน่นที่สุด ตอดรัดที่สุด ทำให้เขารู้สึกดีที่สุด
"รู้สึกดีใช่มั้ย ราม" มัจจุราชตัวร้ายกระซิบข้างหู ทำให้พระรามเงยหน้ามองเหม่อลอย หอบหายใจแฮ่กๆ รุนแรง แต่สะโพกยังขยับบดแก่นกายตนเข้าร่องแคบ
"อื้ม อือ...ดี ซี้ด" ศีรษะทุยพยักระรัวสูดปาก ยิ่งสบดวงตาคมกริบ ยิ่งทำให้รู้สึกวาบหวิว ใบหน้ามนยื่นเข้าใกล้ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะอ้าออก ยื่นลิ้นแดงวอนขอริมฝีปากหยักที่อยากได้ "จูบพี่หน่อย...นะครับ พี่ไม่ไหว อื้อ..."
"ยั่วนักนะ"
Special EP 6
จากลา รอคอย
"ยินดีด้วยสำหรับบัณฑิตทุกท่าน..."
"มา ติม มาถ่ายรูปกันนะ" อยากจะบันทึกความทรงจำในเวลานี้กับคนสำคัญเพียงคนเดียวที่ยังเหลืออยู่ เสียงทุ้มใสชวนไอติมที่พยักหน้ารับทันที
"กำลังจะบอกเลย" ใบหน้าหล่อเหลายิ้ม ควักมือถือขึ้นมา ส่งช่อดอกไม้ให้รามถือประดับ ทั้งคู่ขยับเข้ามาใหล้กัน แขนแกร่งโอบไหล่บางแนบชิดจนแก้มใสแดงเรื่อ พระรามมองกล้องและยิ้มกว้าง หัวใจพองโตด้วยความสุข ก่อนที่ร่างสูงจะนับ "หนึ่ง สอง...จุ๊บ!"
ภาพที่ได้ออกมาคือเดือนคณะนิติศาสตร์หอมแก้มพระรามที่ทำตาโตตกใจได้น่ารักที่สุด
"คนหน้าไม่อาย" มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มเบาๆ ก้มหน้างุดซ่อนหนังหน้าที่ร้อนผ่าวเหมือนใครเอาเหล็กรอนมาแนบ แอบกลอกตามองรอบข้างแต่ก็ถอนหายใจโล่งอกเมื่อไม่มีใครสังเกต
คนโดนว่าหัวเราะในลำคอ มองภาพในมือถือตนและอมยิ้ม...ชอบมาก
"เดี๋ยวผมจะไปอัดรูปนี้ใส่กรอปวางไว้ในห้องนอนของเรา"
"..."
"เวลารามไม่อยู่ ผมจะได้มองภาพนี้และนึกถึงเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน"
"ติม" ใบหน้ามนบิดเบี้ยว น้ำตาคลอหน่วย
"ผมจะรอรามกลับมานะ...อีกสองปี"
ทั้งสองคนโผเข้าหาและโอบกอดกันแนบแน่น ร่างสูงก้มลงสูดดมกลิ่นหอมที่ลาดไหล่บาง ความทรงจำที่ผ่านมาในอดีตแม้เพียงไม่นานแต่ก็มีคุณค่าและเป็นบทเรียนอย่างดี
พระรามคนนี้ที่รักเขา เสียใจและเจ็บปวด ร้องไห้ตัดพ้อ...มีความสุขด้วยรอยยิ้ม ทั้งหมดของการกระทำมีเหตุผลเพียงข้อเดียวคือตัวเขา
และตอนนี้อีกฝ่ายไม่เหลือใครอีกแล้ว
"ผมจะไม่มีวันทำให้พี่ร้องไห้อีก...ไม่มีวัน"
พระรามจะต้องเสียน้ำตาอีกครั้ง จะต้องมีเพียงเรื่องเดียวคือตอนที่เขาตายจากโลกนี้ไป
.
.
"ได้เวลาแล้วไม่ใช่เหรอ" สินพูดขึ้นทำให้พระรามที่มองร่างสูงตาละห้อยยกนาฬิกาขึ้นดู
"จริงด้วย" เสียงทุ้มใสว่าอย่างแผ่วเบา
...ถึงเวลาแล้ว...
ผู้คนรอบข้างค่อยๆ ทยอยกันขึ้นเครื่อง ราวกับภาพสโลวโมชั่น เดินผ่านร่างโปร่งที่ยังยืนนิ่ง ดวงตาสีน้ำตาลสองเฉดสบกันแบบนั้นไม่พูดอะไร จนเพื่อนๆ ต่างมองหน้ากันและโบกมือลาเพื่อให้ความเป็นส่วนตัว
"ติม พี่...พี่ไปแล้วนะ" เสียงทุ้มใสพยายามเค้นออกมาอย่างยากลำบาก กลืนน้ำลายกลั้นน้ำตาสุดฤทธิ์ เมื่อคืนคิดว่าร้องมาจนพอแล้ว แต่เวลานี้กลับรู้เลยว่ามันไม่พอ "รักษาตัวด้วยนะ ฝากสวัสดีอาอรรถกับพี่อิฐด้วย ขอให้ทั้งคู่ร่างกายแข็งแรง"
แม้จะเคยเอ่ยขอบคุณไปแล้วเพราะทั้งคู่ก็เป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาขึ้นมาจากความตาย แต่พระรามก็ยังคงติดหนี้ครอบครัวนี้อย่างมากมายนัก...ครอบครัวของแม่
ร่างโปร่งอึกอัก เขาไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว เมื่อคืนก็พูดออกไปหมดแล้ว...ฟันขาวขบกัดริมฝีปากปากก่อนจะค่อยๆ ฝืนหมุนตัวหันหลังอย่างยากลำบาก ลากกระเป๋าเดินทางมาเรื่อยๆ ...เรื่อยๆ โดยไม่มีเสียงเรียกรั้งเอาไว้
เมื่อคืนก็คุยกันมากพอแล้วนี่ กอดกัน จูบกัน มันควรจะพอเพียงเท่านี้
"นี่ครับ" พระรามยื่นตั๋วให้ตรวจ ก้มหน้างุดกลัวพนักงานจะเห็นน้ำตาที่คลอหน่วย
"เรียบร้อยค่ะ"
"ขอบคุณครับ" มือเรียวกระชับที่จับกระเป๋าในมือแน่น ใบหน้ามนมองตรงไปข้างหน้า
...อย่าหันกลับไปมองเชียว...
"ราม"
ขาเรียวชะงัก ทั้งๆ ที่เสียงทุ้มไม่ได้ดัง เสียงด้านนอกก็จอแจ แต่เขากลับได้ยินชัดเจน
"ไม่ต้องร้องไห้"
หัวใจบีบอัด น้ำตาที่กลั้นไว้ร่วงหล่น
"ห่างกันแค่ซีกโลกเอง คิดถึงก็โทรมาหา ทนไม่ไหวเดี๋ยวผมบินไปก็ได้"
"ฮึก..."
"ยังไงหัวใจเราก็ยังอยู่ใกล้กันเสมอ"
ทนฟังไม่ไหวอีกต่อไป พระรามเดินกลับออกไปไม่ฟังเสียงห้ามของคนยืนเฝ้าประตู ร่างโปร่งโผเข้ากอดเป็นครั้งสุดท้าย แขนแกร่งอ้าตอบรับอย่างเต็มใจ
"พี่รักนาย"
"ผมก็รักพี่"
บอกรักกันและกัน
ไม่รู้ว่าทั้งสองกอดกันนานเท่าไหร่ จนเสียงประกาศดังเป็นครั้งสุดท้าย พระรามจึงยอมผละจาก เดินหันหลังไปคราวนี้ไม่เหลียวกลับมาอีก แต่แตกต่างจากก่อนหน้าเพราะใบหน้าของทั้งคู่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เพราะรู้ดีว่านี่ไม่ใช่การจากลาตลอดไป
สองปีหลังจากนี้เราจะได้เจอกัน
Special EP 7
เราสองคน
สวบ...
ทันทีที่มาถึงห้อง ขายาวก็เดินมาทิ้งตัวนั่งที่โซฟา หัวพิงพนัก ดวงตาเหม่อมองออกนอกหน้าต่างซึ่งท้องฟ้าดำมืดสุดลูกหูลูกตา ดวงจันทร์ส่องสว่างกระทบใบหน้าขาวใส แต่กลับไม่มีดวงดาวสักดวง
"เมี้ยว" เสียงร้องของแมวไม่ได้ทำให้เจ้าของห้องสนใจเท่าที่ควร ช่วงนี้ทั้งมันทั้งเขาต่างคนต่างปลอบซึ่งกันและกัน เพราะว่าคิดถึงใครอีกคนไม่ต่างกัน
"อุริ" ไอติมเรียกชื่อ เจ้าแมวตัวเท่าฝ่ามือเลยกระโดดแผล็วขึ้นบนตักและเดินเหยียบย่ำมาที่อกแกร่งโดยน้ำหนักเบาหวิวทำให้ติมแทบไม่รู้สึก ลิ้นแมวเลียที่ปลายให้รู้สึกเปียกชื้น จนร่างสูงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงใครบางคน
'เดี๋ยวช่วงปิดเทอม ผมไปหานะ'
'ไม่ต้องหรอก พี่ยุ่งมาก นายรอพี่กลับไปนะ อีกไม่กี่เดือนเอง'
"เมื่อไหร่จะกลับมาซักทีนะ"
เสียงทุ้มพร่ำเพ้อ รู้ว่ายังไงพระรามก็ไม่ได้ยิน...
'ว่าไงนะ ไหนบอกจะกลับอาทิตย์นี้ไง'
'พี่ต้องขอโทษจริงๆ มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย...'
"จะปล่อยให้ผมรอไปถึงเมื่อไหร่"
แขนแกร่งยกขึ้นปิดดวงตาที่พร่ามัว...หรือว่ามีแค่เขาที่คิดถึงร่างโปร่งจนจะเป็นบ้าอยู่คนเดียวกันนะ
"ราม"
อีกแค่หนึ่งสัปดาห์...นับเวลาถอยหลังแบบนี้ไม่เคยหยุดตั้งแต่สองปีที่แล้ว ไม่รู้เลยหรือว่าคนรอแทบขาดใจ
...ได้โปรดอย่าให้ผมรอนานไปมากกว่านี้เลย...
"เฮ...!"
สองปีผ่านไปเหมือนจะไวแต่ก็ช้ามากสำหรับการรอคอย คล้ายกับภาพซ้อนทับ เมื่อสองปีที่แล้วเขาได้เข้ามายินดีและถ่ายรูปกับพระรามที่กลายเป็นบัณฑิต แต่ว่าปีนี้กลับกัน
ทั้งๆ ที่วันนี้เป็นวันที่เขาเรียนจบ แต่กลับไม่มีอารมณ์จะยินดี
ขายาวเดินเลี่ยงออกมาไกล ออกมาจากชุมชนจอแจ ร่างสูงถอดชุดครุยบัณฑิตออกพาดแขน เดินขึ้นตึกมาชั้นสูงสุดที่เป็นดาดฟ้ากว้างกั้นด้วยรั้วสูง หากปีนแล้วตกลงไปสามารถฆ่าตัวตายได้เลย
เบื่อหน่าย...อยากกลับคอนโดแล้ว แต่ตอนบ่ายก็มีพิธี ไม่รู้จะไปไหน อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ
ขนาดอยู่ตรงนี้ยังได้ยินเสียงหัวเราะของความยินดีจากด้านล่างไปทั่ว ก็แน่ล่ะ นักศึกษาเรียนจบ พ่อแม่พี่น้องเพื่อนๆ ก็อยากจะมายินดีเป็นธรรมดา แน่นอนว่าแม้เรื่องครอบครัวเขาจะมีพร้อม แต่ก็ติดงานกันทั้งคู่ ก็เลยไม่ได้มาด้วย
มือใหญ่กำเหล็กดัดแน่นจนมันสีกันดังเอี๊ยดเสียดหู "ฮ่า..."
ไม่ได้น้อยใจอะไร...ก็แค่...อยากเห็นรอยยิ้มน่ารักนั้นในวันนี้
'ยินดีด้วยที่เรียนจบ ตั้งแต่วันนี้ก็เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้วสิ'
อยากได้ยินเสียงหัวเราะและคำยินดี
'พี่รักติม'
อยากได้ยินคำว่ารักอีกครั้ง..อีกหลายๆ ครั้ง
'รอพี่ด้วยนะ'
แล้วไหนบอกว่าให้ผมรอ
'อีกแค่ไม่กี่วันเอง'
แล้วไหนบอกว่าจะกลับมาไง
'พี่ต้องขอโทษจริงๆ'
"ถ้าหากนี่เป็นบทลงโทษล่ะก็ ผมเข็ดแล้วนะ"
'ถ้าหากนายรอพี่ไม่ได้ บอกพี่ก่อนนะ พี่จะได้ไม่ต้องกลับมา...'
การกระทำของเขายังไม่ชัดเจนพออีกหรือ...ต้องทำยังไงถึงจะได้รับการยกโทษ
+++++++++++++++
สนใจรูปเล่มติดต่อได้ที่ page FB : H.Rui Novels
อีบุ๊คก็มีนะคะ meb,ookbee สามารถเสิร์ชชื่อเรื่องได้เลยค่ะ ^^