Chapter 27 : ครุ่นคิดหิมะโปรยปรายลงมาปกคลุมทุกแห่งให้เป็นสีขาวสะอาดตา นับจากลอร์ดหนุ่มกลับมาถึงปราสาทก็เป็นเวลาเกือบสัปดาห์แล้ว หากก็ไม่ได้มีข่าวคราวการเคลื่อนไหวของบาร์ดอฟในแถบชายแดนเลย เงียบเชียบไปเสียจนน่าสงสัย
วันนี้เป็นคราวของเออร์วินที่ต้องสวมบทอาจารย์จำเป็นของเด็กหนุ่ม เสียงของอาจารย์และศิษย์ถกเถียงกันดังลั่นไปทั้งห้อง
“เจ้าจำที่ท่านอาเธอร์สอนไม่ได้หรือ เจ้าควรเลิกใช้ ผม คุณ อะไรนี่สักที”
“แต่มันแปลกๆ นี่นา”
“ที่เจ้าพูดมันก็แปลกเหมือนกัน”
“แต่ผมไม่ชินอ่ะ”
“ใช้ๆ ไปเดี๋ยวก็ชินเองล่ะน่ะ”
“เออร์วินก็ฟังผมบ่อยๆ ยังไม่ชินอีกหรือ”
ในขณะที่ถกเถียงกันอยู่ก็มีเสียงฝีเท้าหนักๆ ของคนหลายคนวิ่งผ่านข้างหน้าห้องไป ส่งเสียงตะโกนโหวกเหวกฟังไม่ได้ศัพท์ ดูท่าแล้วก็ไม่น่าจะเป็นการพูดถึงเรื่องอะไรดีๆ เป็นแน่
เออร์วินจำต้องหยุดการสอนไว้ชั่วคราวแล้วเปิดห้องออกไปดู สีหน้าตื่นๆ ของพวกทหารที่ยืนอยู่แถวนั้นทำให้เขารู้สึกแปลกๆ “ลูคัส ข้าจะไปหาท่านคาร์ลก่อน”
เด็กหนุ่มรีบลุกตาม “ผมจะไปด้วย!”
ทั้งสองวิ่งไปจนถึงห้องหนังสือ หากยังไม่ทันเปิดประตูก็ได้ยินเสียงทุบโต๊ะดังก้อง ตามมาด้วยเสียงสบถอย่างเกรี้ยวกราด
“บัดซบ! ไอ้บาร์ดอฟ! ท่านพ่อยกโรเซนไฮม์ให้มันไปยังไม่พอใจ ท่านดีกับมันสารพัดยังคิดแว้งกัดได้ ไอ้คนชั่ว!”
เมื่อได้ยินชื่อเออร์วินก็เปิดประตูเข้าไปทันที “มีอะไรหรือท่านคาร์ล!”
ลอร์ดหนุ่มสบสายตากับองครักษ์และลูคัส เขายกมือขึ้นลูบใบหน้าแรงๆ แล้วหันหนีไปทางบานหน้าต่าง
คอนราดจึงอธิบายแทน “ท่านวิลแฮล์มถูกทหารของบาร์ดอฟลักพาตัวไปในระหว่างที่เดินทางกลับจากไมนซ์ พวกมันกำลังคุมตัวท่านไปที่โรเซนไฮม์” พร้อมกับส่งจดหมายซึ่งมีตราของมาควิสแห่งโรเซนไฮม์ประทับไว้ให้ดู
ในจดหมายระบุว่ามาควิสแห่งโรเซนไฮม์ได้ควบคุมตัวอาร์ชดยุกแห่งไฮเดลแบร์กไว้แล้ว ซึ่งนั่นก็หมายความว่าได้กุมอำนาจเหนือแคว้นไฮเดลแบร์กไว้ด้วย และโรเซนไฮม์ต้องการให้ส่งของไปเป็นบรรณาการทันทีที่หมดฤดูเหมันต์
“ไอ้... ไอ้สารเลว” เออร์วินกัดฟันกรอด “นี่สินะ เหตุผลที่มาแบร์กไฮม์”
“ใช่ ที่บาร์ดอฟบุกเข้ามาถึงแบร์กไฮม์ด้วยตัวเองก็เพื่อที่จะดึงความสนใจและกำลังทหารไปที่มัน ในขณะที่พวกเรามัวแต่เตรียมรับมือกับมันก็ทำให้มีช่องว่าง”
“แต่ไมนซ์เป็นพันธมิตรกับแคว้นเราไม่ใช่หรือ แล้วทำไม...”
“ลอร์ดแห่งไมนซ์ต้องมีส่วนรู้เห็นแน่ ถึงได้เชิญท่านวิลแฮล์มไปเยี่ยมในเวลาเดียวกันพอดี”
ลอร์ดหนุ่มยังคงยืนเงียบอยู่ที่หน้าบานหน้าต่าง ลูคัสจึงหันไปบอกกับองครักษ์ทั้งสองให้ออกไปก่อน จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างกล้าๆ กลัวๆ
มือเรียวที่เย็นเฉียบแตะลงบนแขนแกร่ง “ท่านคาร์ล”
คาร์ลวางมือประกบหลังมือของเด็กหนุ่ม “ข้าเป็นผู้ครองเมืองที่แย่มากเหลือเกิน ท่านพ่อข้าก็ปกป้องไม่ได้ ทั้งที่เรามีเมืองหน้าด่านที่แข็งแกร่ง กลับพ่ายให้กลยุทธ์ง่ายๆ ของมัน”
ลูคัสก้าวเข้าไปสวมกอด “คนดีมักจะคิดตามคนร้ายไม่ทันหรอกครับ ไม่มีใครล่วงรู้ล่วงหน้าได้ว่าเขาวางแผนไว้แบบไหน ต่อให้ท่านอาร์ชดยุกไม่ส่งทหารมาป้องกันหน้าด่าน พวกมันก็บุกเข้ามาได้อยู่ดี ไม่ว่าทางไหนก็ทางหนึ่ง”
“บาร์ดอฟมันขลาดนัก การใช้ทหารกองโจรเช่นนั้น ไม่ได้มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลย” ลอร์ดหนุ่มพูดพลางกัดฟันกรอด “ข้าอยากจะเคลื่อนพลทหารออกไปเสียเดี๋ยวนี้ แต่ทำได้อย่างมากก็คงแค่ล้อมข้างนอกไว้ กำแพงสูงนั่นทำให้เราเสียเปรียบ บุกเข้าไปก็มีแต่จะเสียเลือดเนื้อเปล่าๆ อีกอย่าง พวกมันมีท่านพ่อเป็นตัวประกันเสียด้วย”
“ถ้าจัดการกับกำแพงนั่นได้ เราก็จะบุกเข้ายึดปราสาทได้ง่ายขึ้นใช่มั้ยครับ”
“แต่จะจัดการกับกำแพงนั่นได้อย่างไรกันเล่า”
“ที่เมืองของผมน่ะ มักพูดกันว่ามนุษย์เกิดมาเพื่อทำลาย เพราะงั้นปราสาทนั่น ในเมื่อมันสร้างขึ้นมาด้วยน้ำมือมนุษย์ มันก็ถูกทำลายได้ด้วยน้ำมือมนุษย์เช่นกัน”
ลอร์ดหนุ่มถอนหายใจหนักๆ “ก็จริงของเจ้า”
“มันต้องมีวิธีแน่ครับ”
“ขอบใจ” คาร์ลโอบไหล่ของเด็กหนุ่มพร้อมกับดึงเข้ามาแนบกาย “ข้าส่งข่าวไปหาไฮน์ริชกับยาคอปแล้ว เราคงต้องเตรียมวางแผนเรื่องกำลังพลกันให้เร็วที่สุด เจ้าคงต้องอยู่คนเดียวสักพัก”
ลูคัสเงยหน้าขึ้นมอง “คุณจะไปไหน”
“ข้าจะไปพบพวกเขาที่คฤหาสน์ชานเมือง ที่นั่นเป็นจุดกึ่งกลางระหว่างสามเมือง เดินทางจากที่นี่ไปประมาณสองวันน่ะ”
เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น อยากจะขอติดตามไปด้วย หากก็รู้ว่าเวลานี้ไม่ควรดื้อรั้นเอาแต่ใจ อีกอย่าง เขายังมีหน้าที่ที่ต้องหาวิธีจัดการกับกำแพงปราสาทนั่น
“แล้วครั้งนี้จะไปนานมั้ยครับ”
“ครั้งนี้คงไม่นาน เราคงแค่ปรึกษากันก่อนน่ะ” คาร์ลลูบศีรษะคนรักอย่างอ่อนโยน ก่อนจะแนบริมฝีปากจูบเบาๆ บนหน้าผาก “ข้าจะให้คอนราดอยู่ดูแลเจ้า แต่อย่าใกล้ชิดกันให้มากนัก เข้าใจไหม”
ลูคัสทำหน้ายู่แล้วพึมพำ “ถ้ากังวลนักก็ให้เออร์วินอยู่แทนสิ”
“เออร์วินชำนาญการต่อสู้ระยะไกลเป็นอย่างมาก ข้าจำเป็น...”
“ผมรู้แล้ว ผมจะไม่ใกล้ชิดกับคอนราดมากเกินไป สบายใจได้ครับ”
ลอร์ดหนุ่มยิ้มบางพลางยกมือขึ้นลูบศีรษะเล็ก “เป็นเด็กดีรอข้าอยู่ที่นี่นะ”
ลูคัสพยักหน้าหงึกหงัก เขาเองก็ไม่อยากเป็นตัวถ่วง และถ้าไม่จำเป็นก็ไม่อยากทำให้ลอร์ดหนุ่มต้องเป็นกังวลมากไปกว่านี้อีก
วันถัดไปลอร์ดหนุ่มออกเดินทางแต่เช้าตรู่ มีเออร์วินติดตามไปพร้อมกับที่ปรึกษาและทหารกลุ่มหนึ่ง พวกเขาต้องเดินทางฝ่าอากาศหนาวเหน็บ โชคดีที่หิมะหยุดตกไปแล้ว แต่สายลมที่พัดผ่านมาแต่ละครั้งก็ทำให้รู้สึกถึงเย็นเยือกเข้าไปถึงแก่นกระดูก
ลูคัสยืนส่งขบวนของคนรักอยู่ที่ข้างหน้าปราสาท เขายืนรอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินผ่านออกประตูปราสาทไป แล้วถอนหายใจยืดยาว เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าสีหม่น ก่อนจะมองขึ้นไปบนหลังคาซึ่งมีแท่งน้ำแข็งย้อยลงมาเป็นทิวแถว ก่อนจะเดินเข้าปราสาทไป
“คอนราด เราไปฝึกฟันดาบกันเถอะ”
“หืม ทำไมวันนี้เกิดขยัน”
“ได้ออกกำลังบ้าง บางทีอาจจะคิดอะไรได้ดีขึ้นน่ะ”
“ครั้งนี้อย่าขี้โกงเหมือนครั้งที่แล้วก็ละกัน”
ลูคัสทำหน้ายู่ใส่ “คุณก็ระวังเถอะ อย่าแพ้เด็กอย่างผมก็แล้วกัน”
เสียงโลหะจากคมดาบกระทบกันดังแว่วอยู่สักพักใหญ่ก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงหอบหายใจและเสียงบ่มพึมพำของเด็กหนุ่ม ลูคัสทิ้งตัวลงนั่งบนขั้นบันได ขณะที่พวกสาวใช้นำผ้านุ่มมาช่วยซับเหงื่อให้
คอนราดส่ายหน้าไปมาช้าๆ “ออกกำลังอะไรน่ะ ออกแรงเท่าไม่เท่าไหร่เจ้าก็หอบแฮกเสียแล้ว ทันได้คิดอะไรออกไหม”
“โธ่ ก็ดาบใหญ่ขนาดนี้ เหวี่ยงไม่กี่ทีก็จะหมดแรงแล้วมั้ย” ลูคัสมองค้อน
“แล้วโม้ว่าจะทำให้ข้าแพ้”
ลูคัสอ้าปากจะเถียง หากก็เถียงไม่ออก เขาหันไปสบสายตาพวกสาวใช้ แต่ละคนก็อมยิ้มกลั้นขำกันทั้งนั้น เด็กหนุ่มจึงล้มเลิกที่จะเถียง ทว่าเปลี่ยนเรื่องคุยก่อนท่าจะดีกว่า เขาคิดไปพลางเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อคนที่ยืนอยู่ให้นั่งลงข้างกัน “นี่ คอนราด นั่งลงคุยกันก่อน”
“เจ้าจะอู้อย่างนั้นสิ”
“เปล่าสักหน่อย!”
องครักษ์หนุ่มนั่งลงข้างกัน “มีอะไรรึ”
“คือ เมื่อคืนก่อนนู้นน่ะ ที่ผมพูดถึงแผนที่เมืองโรเซนไฮม์ในห้องแผนที่ ผมว่าแผนที่ฉบับนั้นมันไม่ค่อยละเอียดเลย คุณช่วยไปหาแผนที่ชัดๆ มาหน่อยสิ”
คนถูกถามขมวดคิ้ว “จะให้ละเอียดกว่าในห้องแผนที่คงหาได้ยาก จะมีก็แต่แผนที่เก่าสมัยโรเซนไฮม์ยังอยู่ในแคว้นเราให้พอดูเปรียบเทียบกันได้ น่าจะมีอยู่ในห้องแผนที่นั่นล่ะ พวกช่างน่าจะเอามาเปรียบเทียบกันดูอยู่”
“ผมอยากเห็นอะ เราไปดูกันเถอะ”
หลังจากนั้นทั้งสองคนจึงย้ายจากห้องที่ใช้ฝึกซ้อมดาบกันไปยังห้องแผนที่ ซึ่งในห้องนั้นมีช่างไม้ ช่างทาสีกับนักปราชญ์ที่ปรึกษาของลอร์ดหนุ่มอีกสองสามคน ดูเหมือนจะกำลังปรึกษากันเรื่องแผนที่เมืองโรเซนไฮม์อยู่เช่นกัน เมื่อหันมาเห็นเด็กหนุ่มกับองครักษ์ก็รีบค้อมศีรษะทักทาย
“ท่านลูคัสมีอะไรให้พวกข้ารับใช้หรือ”
“ผมแค่อยากดูแผนที่เมืองโรเซนไฮม์สักหน่อยน่ะ มีทั้งฉบับเก่าใหม่เลยใช่มั้ย”
“ขอรับ เชิญทางนี้ขอรับ”
แผนที่ทั้งเก่าและใหม่ถูกกางออกวางเทียบกัน ในส่วนของตัวเมืองไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมาก ทว่าส่วนของปราสาทนั้นในฉบับใหม่มองเห็นเพียงแค่กำแพงสูงและยอดหอคอยของปราสาท
“มีแผนที่ของปราสาทมั้ยครับ”
ทุกคนในห้องส่ายหน้าไปมาพลางถอนหายใจอย่างอ่อนใจ “ไม่มีใครสามารถเข้าไปใกล้ได้มากพอจะเก็บรายละเอียดภายในปราสาทมาได้หรอกขอรับ มองจากสองฝั่งแม่น้ำก็เห็นเพียงแค่กำแพงสูง”
“แต่ไอ้กำแพงสามชั้นที่ว่ามันเป็นยังไง ห่างกันขนาดไหนน่ะ”
“เอ่อ...”
“ถ้าไม่มีทหารเคยเข้าไปใกล้ถึงขนาดนั้น อย่างน้อยพวกพ่อค้าก็น่าจะเคยเข้าไปบ้าง”
“นั่นสินะ ลองถามคนในเมืองดูดีไหม” คอนราดเสนอ
“พวกพ่อค้าน่าจะเคยผ่านตา อาจจะจำอะไรที่สะดุดตาได้บ้าง แล้วก็...” เด็กหนุ่มพยักหน้า “ผมอยากให้สร้างเมืองจำลองขึ้นมาสักหน่อยได้มั้ย”
“ได้ขอรับ แต่คงไม่ได้ละเอียดเท่าเมืองของเรา”
“ไม่เป็นไร เอาเท่าที่ได้ก่อนนะ”
“พวกข้าจะรีบจัดการขอรับ”
คอนราดหันขวับไปทางเด็กหนุ่ม “ลูคัส เจ้าคิดอะไรอยู่น่ะ”
“รู้เขารู้เราไว้ก่อนไงล่ะ” เจ้าของชื่อเรียกเดินไปก้มลงมองแผนที่ซึ่งกางอยู่บนโต๊ะ “แม่น้ำนี่ กว้างเท่าแม่น้ำของเรามั้ย”
“พอๆ กันขอรับ แต่บางฤดูกระแสน้ำแรงพอควร”
“อืม... แล้วฝั่งตรงข้ามปราสาท ส่วนที่ไม่ใช่เมืองทั้งสองฝั่งนี่เป็นอะไรล่ะ”
“เป็นทุ่งหญ้ากับป่าโปร่งขอรับ”
เด็กหนุ่มพยักหน้าหงึกหงัก “ถ้าจะหาวิธี ไม่ว่าจะบุกเข้าไปโต้งๆ หรือลอบเข้าไปในปราสาท ไม่ว่าอย่างไรก็จำเป็นต้องรู้ทางหนีทีไล่ ผมว่าเราควรจะลองหาข้อมูลมาให้ได้มากที่สุด ทั้งตัวปราสาทและก็ในเมือง แล้วก็ให้เร็วที่สุดด้วย อีกไม่นานท่านคาร์ลก็จะกลับมาแล้ว เราจะได้หาทางวางแผนพาตัวท่านอาร์ชดยุกกลับคืนมา”
“ขอรับท่านลูคัส”
องครักษ์หนุ่มมองลูคัสพลางอมยิ้ม เด็กหนุ่มจากต่างแดนในวันนี้กลายเป็นที่รักและเคารพของทุกคนไปแล้ว ดูเอาเถอะ สั่งอะไรก็พยักหน้ารับคำสั่งกันหมด ช่างสมกับที่เป็นคนที่ท่านคาร์ลเลือกจริงๆ
“ไปกันเถอะคอนราด”
“หือ ไปไหนขอรับ”
“เข้าไปในเมืองสักหน่อย ผมจะไปช่วยสอบถามพวกพ่อค้าอีกแรงด้วย”
ใช้เวลาสอบถามชาวเมือง พ่อค้าและทหารมาได้เกือบสามวันแล้ว ได้รายละเอียดภายในตัวเมืองมามากพอควร ทว่าก็ยังไม่มีรายละเอียดของปราสาทมากนัก พวกพ่อค้าที่เคยนำสินค้าเข้าไปส่งถึงภายในปราสาทมีเพียงพ่อค้าเบียร์กับพวกพ้องไม่กี่คน พวกเขาจำได้แค่ว่ากำแพงปราสาทสูงตระหง่าน ทหารมากมาย น่าหวาดกลัว จนทำให้ไม่กล้าเงยหน้าสักเท่าไหร่ พอข้ามสะพานชัก ผ่านกำแพงปราสาทเข้าไปก็ยังเจอกำแพงอีก พวกเขาหยุดส่งเบียร์ที่ตรงนั้น เมื่อส่งของเสร็จแล้วก็รีบกลับออกมาทันที
“ทำไมถึงมีแค่พ่อค้าเบียร์ที่เข้าไปส่งของถึงในปราสาทล่ะ เบียร์ของเมืองเรารสดีมากเลยหรือ”
“ขอรับท่านลูคัส เบียร์เมืองเราเป็นที่เลื่องลือ แม้โรเซนไฮม์จะผลิตเบียร์เองได้ แต่ก็ยังขอซื้อจากเมืองเราอยู่บ่อยๆ”
ลูคัสขมวดคิ้ว “ผมต้องลองชิมเบียร์เราอีกรอบซะแล้ว”
เมืองจำลองเริ่มเป็นรูปเป็นร่าง พวกช่างเร่งมือกันสร้างทั้งกลางวันกลางคืนเพื่อให้เสร็จทันเวลาที่ท่านลอร์ดเจ้าของปราสาทจะกลับมา หากในส่วนของปราสาทถูกเว้นว่างไว้ มีแค่เพียงกำแพงล้อมด้านนอกสุดเท่านั้น
“ปราสาทอยู่บนเกาะในแม่น้ำ มีป้อมรอบกำแพงม่านมีทั้งหมดแปดป้อม แปดทิศ ป้อมทางทิศตะวันออกเป็นป้อมคู่ เพราะเป็นป้อมตรงประตูทางเข้าปราสาท”
“ตัวปราสาทมีหอคอยสี่ทิศ รอบตัวปราสาทมีพื้นที่ว่างล้อม ทหารคงใช้เป็นที่ฝึกปรืออาวุธ ได้ยินว่าข้างในนั้นมีทั้งโรงเลี้ยงสัตว์ แบล็กสมิธ โรงไม้ บ้านพักทหารพร้อมสรรพ”
“ทางเข้าข้างหน้าใช้สะพานแบบยกขึ้น มีป้อมตรงหน้าสะพานชักบนแผ่นดินใหญ่อีกสองป้อม”
แม้จะยังไม่สามารถทำปราสาทจำลองได้ แต่ภาพวาดบนแผ่นกระดาษก็ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ
ลูคัสชี้ไปที่หอคอยฝั่งแม่น้ำทางทิศตะวันออก “ตามคำบอกเล่ามา หอคอยนี้สูงกว่าหอคอยอื่นงั้นเหรอครับ”
“ใช่แล้วขอรับ ได้ยินเขาลือกันว่าห้องใต้ดินเป็นคุกใหญ่”
“อืม...” เด็กหนุ่มเม้มปากแน่น ขณะนึกย้อนกลับไปยังแผนผังปราสาทโรเซนไฮม์ซึ่งครั้งหนึ่งตัวเขาเคยวาดไว้
เมื่อความมืดมนอนธการปกคลุมทุกหนแห่ง เทียนและตะเกียงน้ำมันภายในปราสาทถูกจุดขึ้นให้แสงสว่าง ไฟในเตาผิงลุกโชนต่อสู้กับความเหน็บหนาว ลูคัสพาตัวเองเข้ามาอยู่ในห้องที่ตั้งเมืองจำลองและแผนที่พักใหญ่แล้ว นัยน์ตาสีเข้มจับจ้องอยู่บนแผนที่ของเมืองโรเซนไฮม์สลับกับเมืองจำลองที่เพิ่งสร้างส่วนของเมืองเสร็จ
เมืองโรเซนไฮม์ใหญ่กว่าแบร์กไฮม์พอควร มีป้อมทหารที่ตรงประตูเมืองคอยตรวจตราผู้คนที่ผ่านเข้าออกเมืองตลอดเวลา การจะเข้าไปถึงตัวปราสาทต้องเดินทางผ่านตัวเมืองไปก่อน
ก็ถือว่าบาร์ดอฟวางแผนป้องกันปราสาทไว้อย่างดีล่ะนะ
“อืม... กำแพงสูง มีสามชั้น... มีแม่น้ำล้อม... สองฝั่งของแม่น้ำที่ไม่ใช่ส่วนของเมืองเป็นป่ากับทุ่งหญ้า...” เด็กหนุ่มเปรยกับตนเอง
เขานึกย้อนไปถึงคำพูดที่เคยใช้พูดคุยกับอาเธอร์
“เจ้าคิดว่ากำแพงที่เลื่องลือของปราสาทโรเซนไฮม์ก็อาจจะถูกทำลายได้อย่างนั้นหรือ”
“ไม่มีอะไรที่มนุษย์เราทำไม่ได้หรอกครับ ถ้าหากต้องการ ขนาดยักษ์อย่างโกไลแอธยังถูกเด็กผู้ชายธรรมดาอย่างดาวิดฆ่าให้ตายได้เลยนะครับ”เรื่องของโกไลแอธยังคงคาใจมาตั้งแต่ตอนนั้น...
ในหนังสือพันธสัญญาใหม่เขียนไว้ว่า อาวุธที่ดาวิดใช้ในการจัดการกับโกไลแอธคือเชือกหนังกับก้อนหินเพียงก้อนเดียว เขาใช้เชือกหนังคล้องก้อนหินแล้วเหวี่ยงก้อนหินนั้นออกไปกระแทกหน้าผากโกไลแอธ ทำให้ยักษ์ใหญ่ล้มได้ในคราวเดียว จากนั้นจึงใช้ดาบบั่นคอออก
“อืม... นึกให้ออกสิ ที่พิพิธภัณฑ์...” มือขาวยกขึ้นทุบศีรษะตัวเองหนักๆ “ใช่แล้ว!” เขารีบวิ่งไปกางแผ่นกระดาษบนโต๊ะว่างแล้ววาดรูปลงไปตามภาพที่ปรากฏขึ้นในความทรงจำ
“เทรบูเชต์ (trebuchet)”
(เทรบูเชต์เป็นอุปกรณ์ขนาดใหญ่ที่ใช้เหวี่ยงหินจากระยะไกล ลักษณะเป็นคานคล้ายไม้กระดก ข้างหนึ่งถ่วงน้ำหนักไว้และอีกข้างคล้องก้อนหินขนาดใหญ่ เมื่อยกข้างที่ถ่วงน้ำหนักขึ้นและปล่อยลงก้อนหินจะถูกเหวี่ยงออกไปอย่างแรง ในยุคกลางใช้อุปกรณ์ชิ้นนี้ในการทำลายกำแพงปราสาท ก่อนจะมีปืนใหญ่เข้ามาแทนที่)เสียงฝีเท้าหนักๆ ของทหารยามเดินผ่านหน้าห้องไปมาเป็นระยะ หากก็ไม่ได้ทำให้เด็กหนุ่มวอกแวกไปจากแผ่นกระดาษบนโต๊ะตรงหน้า ขีดเขียนไปได้สักพักบานประตูไม้ของห้องก็เปิดออกกว้าง
ลูคัสเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมอง “คอนราด”
“ลูคัส”
“รู้แล้วๆ อีกเดี๋ยวจะไปนอนแล้วล่ะ ผมขอวาดตรงนี้เสร็จก่อน เดี๋ยวลืม”
คอนราดยืนหันซ้ายหันขวาอยู่ที่ประตูครู่หนึ่ง จากนั้นจึงก้าวเข้ามายืนฝั่งตรงข้ามเด็กหนุ่มแล้วหันไปมองตามแผ่นกระดาษที่วางเรียงๆ กันบนโต๊ะ เขาหยิบแผ่นที่วาดแผนผังปราสาทโรเซนไฮม์ที่อีกฝ่ายวาดไว้คร่าวๆ ขึ้นดู
“แผนผังนี่...”
“ผมวาดขึ้นมาเอง เดาจากที่ฟังเขาเล่าๆ มาน่ะ” ...แล้วก็วาดจากความทรงจำของเขาด้วย โครงสร้างปราสาทแห่งนี้คล้ายกับที่เขาเคยวาดไว้เป็นงานส่งศาสตราจารย์มาก แต่อย่างหลังนี้บอกใครไม่ได้ “นี่ คอนราด”
“หืม”
“ผมอยากไปดูลาดเลาที่เมืองโรเซนไฮม์อ่ะ”
แผ่นกระดาษในมือองครักษ์หนุ่มหลุดมือร่วงลงบนโต๊ะที่เดิม เขาเบิกตากว้าง “ฮะ!?”
“ไม่ต้องทำท่าตกใจเหมือนเห็นผีขนาดนั้นก็ได้” ลูคัสพึมพำ “ข้อมูลมีแค่นี้เท่านั้นเอง จะคิดทำอะไรสำคัญก็ต้องมีข้อมูลของเมืองมากกว่านี้มั้ย”
“ไม่ได้หรอก! มันเสี่ยงเกินไป!”
“ไม่เข้าถ้ำเสือจะได้ลูกเสือหรือ!” เด็กหนุ่มเถียง “ก็แค่ปลอมตัวเป็นพ่อค้า...”
“เลิกคิดได้เลย พ่อค้าอะไรจำเป็นจะต้องเดินทางในฤดูหนาวเช่นนี้กันเล่า”
“เอ๊า! คุณไม่ได้ฟังที่ชาวเมืองเล่าเหรอ เบียร์ไงล่ะ มีเฉพาะพ่อค้าเบียร์ที่เดินทางและเข้าถึงปราสาทได้เชียวนะ แสดงว่าพวกเขาต้องชื่นชอบเบียร์ของเมืองเรามาก แล้วอีกอย่าง ฤดูหนาวต้องดื่มเบียร์เพื่อให้ร่างกายอบอุ่น เบียร์น่าจะเป็นที่ต้องการมาก ถ้าอ้างว่าขายได้ราคาดีซะก็เรียบร้อย”
“ไม่ได้ขอรับ ยังไงท่านคาร์ล...”
“ยังไงท่านคาร์ลก็ไม่ยอมใช่มั้ย ผมรู้น่า เพราะงั้นเราถึงต้องรีบไปกันก่อนที่ท่านคาร์ลจะกลับมา...” เด็กหนุ่มพูดเจื้อยแจ้ว ก่อนจะหยุดชะงัก เพราะท่าทางตื่นตระหนกของคอนราด เขายิ้มแหยๆ แล้วพูดขึ้น “ท่านคาร์ลกลับมาแล้วใช่มั้ย”
องครักษ์หนุ่มพยักหน้ารัว
“อยู่ข้างหลังผมแล้วด้วยใช่มั้ย”
“กว่าจะรู้ตัวได้นะ!”
“ท่านคาร์ล! อ๊า!” ลูคัสร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาอุ้มตัวเขาขึ้นพาดบ่า “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!” พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นว่าเออร์วินยืนกอดอกพิงบานประตูห้องแถมยังส่ายหน้าไปมาอยู่อีกคน
“เออร์วิน!” เด็กหนุ่มหันขวับไปทางคอนราด “ทำไมไม่บอกก่อน!”
“ก็ข้าจะมาบอกว่าท่านคาร์ลมาถึงแล้ว เจ้าก็เอาแต่ขีดเขียนแล้วก็พูดไม่ยอมหยุด” คอนราดพูดกลั้วหัวเราะ
“พวกเจ้าไปพักเถอะ” คาร์ลสั่งองครักษ์ทั้งสองพลางเดินฉับๆ ออกไป แล้วยกมือขึ้นตีสะโพกของเด็กหนุ่มอย่างแรง “เจ้าตัวแสบ! วางแผนซนอะไรฮึ! ไหนว่าจะเป็นเด็กดีอย่างไรกันล่ะ!”
“ท่านคาร์ล! ผมก็เป็นเด็กดีไง ยังไม่ได้ไปไหนใช่มั้ยล่ะ!”
“ถ้าข้าไม่กลับมาพอดี มิต้องไปตามเจ้าถึงโรเซนไฮม์แล้วรึ!” ลอร์ดหนุ่มดุเสียงดัง
องครักษ์หนุ่มทั้งสองคนได้แต่ยืนมองลอร์ดเจ้าของปราสาทอุ้มเด็กหนุ่มเดินไกลออกไปจนลับสายตา ก่อนจะหันหน้าเข้าหากัน
“เดินทางเหนื่อยไหม” คอนราดยิ้มกว้าง
“คงเหนื่อยไม่เท่าเจ้าที่ต้องดูแลลูคัสตลอดเวลา”
ทั้งคู่หัวเราะเบาๆ จากนั้นคอนราดจึงยกแขนขึ้นโอบไหล่อีกฝ่าย “ไปเถอะ ไปหาที่เอนหลังกันดีกว่า”
*~TBC~*บาร์ดอฟมีแผนร้ายกาจจิมๆ ล่วย
คราวนี้น้องลูได้บทหนักอีกแล้ว~ (ก็ได้มาทั้งเรื่องแล้วนี่นะ กร๊าก) แต่หนุ่มไร่อ้อยซะอย่าง แค่นี้จิ๊บๆ ไร่อ้อยก็ทำมาหลายร้อยไร่แล้วเนี่ย
ตอนหน้าเราจะไปทัวร์โรเซนไฮม์กันค่ะ ซื้อตั๋วแล้วชิดในเลยเพี่ยยยย~
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนะค้า ภาพของเทรบูเชต์เดี๋ยวฮัสกี้จะหามาแปะไว้ในเพจให้ดูอีกทีนะคะ 
รักนะ จุ๊บๆ
ปล. ใครไปเดินงานสัปดาห์หนังสือ แวะไปสอยนิยายฮัสกี้หน่อยน้า~ ขออนุญาตแปะโพยเลขบูทในงานค่ะ--> โพย
หัวข้อ: แต่กาลก่อน *~Erstwhile~* [Chapter 33 : ความสุขกลับคืน][END] (อ่าน 364633 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก