บทที่ 18
เจ็บ!!
ผมถูกพี่เมฆอุ้มมานั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น พี่เขานั่งนวดเท้าใส่ยาแล้วเอาผ้าพันให้
“ไม่ต้องไปเรียนนะวันนี้ เดี๋ยวพี่ทำเรื่องลาให้”พี่เมฆยืนเท้าสะเอวสั่ง
“แต่ว่า…”ผมขาดเรียนหลายวันแล้วนะ
“ไม่มีแต่ ยังไม่หายป่วยแถมเท้าเจ็บอีก ไม่ต้องไปนะครับ”ผมพยักหน้ารับ ตอนนี้ในใจอยากไปหาปูเป้มาก เธอจะเป็นยังไงบ้าง เธอจะคิดอะไร ในใจของผมมันวุ่นวายไปหมด
พอพี่เมฆออกไปทำงาน ผมก็ค่อยๆเดินไปหยิบโทรศัพท์ แล้วโทรหาปูเป้ เธอตัดสายทิ้งก่อนจะปิดเครื่องไป
ให้ตายเถอะ ทำยังไงดี ผมทนเจ็บเดินออกไปขับสนิมลูกรักไปมหาลัย
ปูเป้ไม่ได้เข้าเรียน ผมไปหาเธอที่หอก็ไม่เจอ ไปไหนของเธอนะ ผมวนรถหารอบมหาลัยเป็นสิบรอบ
ก่อนจะมาดักรอปูเป้หน้าหอ หวังว่าคืนนี้เธอจะกลับมา
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrr
มือถือดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งสุดตัว
‘พี่เมฆ’
ผมมองดูชื่อคนโทรมาก่อนจะปล่อยไว้อย่างนั้น
เที่ยงคืนกว่ารถมอเตอร์ไซต์คันเก่าค่อยๆจอดมาเทียบข้างรถผม
“พี่ครับมาช่วยหน่อย”เฮ้ย ผมเห็นน้องก้องประคับประคองปูเป้ลงจากรถด้วยสภาพสะบักสะบอม เธอเมาเละไม่ได้สติ
“ทำไมเป็นงี้”ผมค่อยๆเดินไปรับตัวปูเป้จากน้องก้องมาประคองไว้
“ครายน้า ป้อย น้า ป้อย ช้าน”เธอตีมือไปทั่ว
“ผมไปกินข้าวแถวประตูหกพอดี ขับรถผ่าน ภูตะวัน (ร้านเหล้า) เห็นพี่ปูเป้เอะอะโวยวายจนแทบพังร้านเขา เลยเข้าไปช่วยมา
เจ็บหนักเลยพี่ ทั้งมือทั้งตืน กว่าจะเอามาได้”น้องก้องสาธยาย
“หรอ หาคีย์การ์ดในกระเป๋าเป้ แล้วเปิดประตูให้หน่อย”น้องรีบหยิบกระเป๋าใบเล็กไปควานหาคีย์การ์ดทันที
“ได้แล้วพี่”น้องก้องชูคีย์การ์ดสีขาว
“เปิดสิวะ”
“เคๆ”น้องทำท่างงๆ ค่อยๆแตะคีย์การ์ดกับประตูจากนั้นมันก็เปิดอัตโนมัติ
“อุ้มหน่อย พี่เจ็บขา”ผมส่งปูเป้ให้น้องก้อง น้องทำท่าเลิกลัก ส่ายหน้าไปมาแต่ก็ต้องรับตัวเป้ไป น้องก้องช้อนขาเล็กแล้วอุ้มเป้เข้าลิฟต์ไปทันที
“ฮือ ฮือ ทาม มาย ถึง เปน แบบเน้ ฮือ ฮือ”ปูเป้ยังเพ้อไม่หยุด
“ถึงยังพี่ ผมหนัก”ผมตบหัวน้องก้องไปหนึ่งที โทษฐานที่มันขี้บ่น ก่อนจะวิ่งไปเปิดประตูห้องเป้ แล้วให้น้องก้องวางเธอบนเตียง
ห้องนอนเล็กสี่เหลี่ยมของผู้หญิงคนหนึ่งเต็มไปด้วยหนังสือมากมายเพราะเธอเรียนหมอ ไม่ต่างกันที่บ้านผมก็มีหนังสือเยอะมาก นอกจากนั้นที่เยอะคือรูปของผม เธอมีรูปผมเยอะกว่าตัวผมเองเสียอีก
รูปแปะอยู่บนพนังห้อง ใส่กรอบอย่างดี เรียงรายเต็มไปหมดรูปเดี่ยวบ้างรูปคู่บ้าง ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กันที่ผมเข้ามาในห้องเธอ ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่า
เป้จะ...คิดอะไรกับผม
น้องก้องหันมองรอบตัวก่อนจะมองหน้าผมแล้วยืนหัวเราะแฮะๆ
“เอาผ้าชุบน้ำให้หน่อยผ้าขนหนูผืนเล็กอยู่ในตู้นู่นน่ะ”ผมชี้บอกเพราะจำได้ว่ามันเคยอยู่ตรงนั้น
“อ้อครับๆ”ระหว่างที่น้องก้องไปชุบน้ำผมก็เดินไล่ดูรูปกับคนบนเตียงสลับกัน ให้ตายเถอะ เราขอโทษนะเป้ เราไม่สามารถรับ
ความรู้สึกนั้นของเธอได้จริงๆ
ผมนั่งลงข้างเตียงก่อนจะรับผ้าในมือน้องก้องมาเช็ดหน้าให้เธอ ปูเป้ยังสะอื้นไม่เลิก
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrr
มือถือของผมยังแผดเสียงไม่เลิก
“รับเหอะพี่ไม่ก็กดปิดเสียง ผทรำคาญอ่ะ”น้องก้องสะกิดไหล่ผมเบาๆ
“อื้อๆ”ผมกดปิดเสียงไว้ ยังไม่อยากคุยกับพี่เมฆตอนนี้ ผมไม่อยากโดนพี่เขาบ่น
ไม่นานผมก็เช็ดตัวให้เธอเสร็จก่อนจะหายาแก้แฮงค์วางไว้ให้ข้างเตียง
“กลับได้แล้วเดี๋ยวพี่ดูแลเอง”ผมหันไปบอกน้องก้อง
“ครับ”น้องพยักหน้ารับแล้วค่อยๆเดินออกไป
“เออพี่ มีอะไรโทรเรียกผมนะ”น้องมันชูมือถือกากๆไปมา
“โอเค”ผมโบกมือบ้ายบายมันก่อนจะกันมองมือถือในมือ
45 miss call
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrr
“ครับ”ผมตอบรับปลายสาย
“อยู่ไหน”เสียงเข้มดังลอดออกมา
“หอเพื่อนครับ”
“โทรไปทำไมไม่รับ”ผมเย็นวาบไปทั่วตัวไม่รู้จะแก้ตัวยังไงเลย
“ขอโทษครับ”เลยได้แต่ตอบเสียงอ่อยๆ
“ดื้อจังเลย พี่บอกให้อยู่บ้านไง”พี่เมฆตำหนิ
“ผมเป็นห่วงเพื่อน ก็เลยมาดูเธอ เดี๋ยวผมจะกลับแล้วครับ”
“พี่รออยู่ข้างล่าง เสร็จแล้วก็โทรมา”ห๊า อยู่ข้างล่างหรอ ผมวิ่งออกไปมองทางหน้าต่างก่อนจะเห็นรถสปอร์ตคันหรูของพี่เมฆจอดอยู่ตรงข้ามหอ
“ครับๆ เดี๋ยวผมลงไปนะ”
“รีบมานะ”
“ครับ”เขาวางสายไป ส่วนผมเอาผ้าขนหนูไปซักแล้วตากไว้ให้เธอ ก่อนจะเขียนโน๊ตบอกเป้ว่าผมมาที่นี่นะ ตื่นมาอย่าลืมกินยา แค่นั้น
ผมเดินลงไปด้านล่าง พี่เมฆยืนสูบบุหรี่พิงรถมองมาทางผม ผมเดินเข้าไปหาแกก่อนจะถูกกอดแล้วหอมหลายที
“พี่ครับไม่ได้นะ”ผมดึงตัวออกจากกอดนั้น แถวนี้รถเยอะเป็นที่สาธารณะ
“ปะขึ้นรถ”เขาดึงมือผมให้เข้าไปในรถ
“ผมเอารถมาครับเดี๋ยวไปเจอกันที่บ้านก็ได้”
“เท้าเป็นไงบ้าง”เขามองสำรวจ
“ก็ยังเจ็บอยู่ครับ”
“เดี๋ยวกลับบ้านพี่ใส่ยาให้อีกทีนะ”พี่เมฆยกมือลูบหัวผมเบาๆ
“ครับ”
“ทานข้าวหรือยัง”น้ำเสียงอบอุ่นถามอย่างเป็นห่วง ผมได้แต่ส่ายหน้าไปมา
“ไปกินข้าวต้มอิ่มอุ่นไหมดึกแบบนี้คงไม่ค่อยมีคนแล้ว”
“ก็ดีครับ”
“ขับรถตามมานะ”
ผมพยักหน้าอีกรอบ พี่แกขยี้บุหรี่ทิ้งพลางเอามือเขี่ยแก้มผมไปมา ผมรู้สึกอบอุ่นแปลกๆ ในใจงี้เต้นรัวไปหมด
เราแยกกันขับรถคน ไปเจอกันที่ร้านทานข้าวจากนั้นก็กลับบ้าน
พี่เมฆจอดรถตัวเองเสร้จก็เดินมาหาผม ผมถูกอุ้มลงมาจากรถก่อนจะวางไว้ที่โซฟา
เขาก้มตัวลงนั่งแล้วแกะผ้าที่เท้าผมออก มันบวมแฮะ ว่าแล้วทำไมถึงปวดจี้ดๆ
“เด็กดื้อเห็นไหม อักเสบเลย”เขามองหน้าผมอย่างตำหนิ จนผมต้องหลบตา
“อาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ทายาให้”
“ครับ”ผมค่อยๆลุก แต่พี่เมฆกลับยกตัวผมขึ้นแล้วพาเข้าไปในห้องน้ำ
“อ๊ะ ไม่ต้องครับผมเดินเองได้”
“รู้แล้วครับแต่พี่อยากอาบน้ำให้แฟนพี่นี่ครับ”
“บ้าใครไปเป็นแฟนพี่กัน”ผมเอามือตีไหล่กว้าง
“ให้พี่อาบน้ำให้นะครับจะได้มาทายา แฮะ หรือฉีดยาดี”ผมฟาดมือหนักๆซ้ำลงไปที่เดิม
“ทะลึ่ง”เขาหัวเราะในลำคอก่อนจะก้มมาฟัดแก้มผมไปหลายที เปลืองตัวตลอด
ผมกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มพี่เมฆนั่งอยู่ปลายเตียงนวดเท้าใส่ยาให้ผมอยู่ เขาลุกไปล้างมือแล้วกลับขึ้นมาบนเตียงอีกครั้ง
“ขอบคุณครับ”ผมบอกจากใจ พี่เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะดึงคางผมขึ้น
“พี่ยังไม่ลงโทษเราเลยที่ขัดคำสั่งพี่ แถมไม่รับโทรศัพท์อีก”เขาใช้มือลูบบริเวณโครงหน้าแล้วไล้ลงไปที่ลำคอ
“ผมขอโทษครับ ผมเป็นห่วงเพื่อนนี่น่า”ผมขยับตัวเข้าไปอ้อนซบอกพี่เขา พี่เมฆหัวเราะหึหึก่อนจะเอามือลูบหัวผมไปมา
“แล้วเขาว่าไงบ้าง”
“ก็...ยังไม่ได้คุยกันเลยครับ”
“เขาชอบดินนี่”ผมเงยหน้าสบตาพี่เมฆอย่างสงสัย
“พี่รู้ด้วยหรอ”ผมถามอย่างประหลาดใจ
“รู้สิเขาออกจะแสดงออกขนาดนั้น”อ่า ขนาดพี่เมฆยังดูออกว่าเป้ชอบผม ทำไมผมถึงโง่แบบนี้นะ ผมควรบอกเธอว่าผมไม่ได้ชอบ
ผู้หญิงให้ตายเถอะ ให้มาเห็นเองแบบนี้ไม่ดีเลย
“ต้องปล่อยเวลาให้เขาคิดได้สักพัก ถ้าเขาเป็นเพื่อนเรา ถ้าเขารักเราจริง เขาจะรับได้ ว่าเราเป็นอะไร”
“ขอบคุณครับ พี่ทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะเลย”
“ก็พี่รักเรานี่ครับ”
“ขี้จุ๊”ผมถูกดึงขึ้นไปสบตาเข้ม ใบหน้าคมค่อยๆเลื่อนเข้ามาจากนั้นก็ประกบจูบเบาผมๆ ผมอ้าปากรับลิ้นร้อนเข้ามาในปาก เรา
แลกจูบกันอย่างดูดดื่ม
“วันนี้คุณหมอขอฉีดยาสักเข็มนะครับ”
“มะ มะ ไม่ได้นะครับ อื้อ”ปฏิเสธไม่ทันตัวผมถูจับพลิกนอนบนเตียงเสียแล้ว
“เมื่อวานยังไม่หายเจ็บเลยนะ”ผมใช้มือผลักอกพี่เมฆเบาๆ
“พี่จะเบาๆครับ”เขากระซิบเสียงแตกพร่า
“เมื่อวานก็พูดแบบนี้”ผมยกมือกันไว้ไม่ให้เขาจูบผม พี่เมฆใช้มือรวมมือทั้งสองข้างของผมกดลงกับเตียงก่อนจะจูบผมหนักๆแล้วลากลิ้นลงไปที่คอ
“ก็ดินสอของพี่น่ากินนี่ครับ ทั้งขาวทั้งนุ่มนิ่มน่ารักแบบนี้ พี่จะไม่รุนแรงได้ยังไง”
“อ๊า”
ให้ตายเถอะคนใจร้าย อื้อ ผมกัดฟันแน่นก่อนจะปล่อยให้พี่เขาพาไปล่องลอยแล้วตกลงมานอนกอดกันทั้งคืน
...................................................................
หายไปนานกลับมาแล้วค่าาา ^^
หัวข้อ: l ขายครับ ชื่อต้อมอายุ21ผิวขาวต้องการเงินครับสนใจโทรมา l จบ!!! (อ่าน 772790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก