มาแล้วคะ ตอนที่ 20 มาแบบครบ 100%
ไม่รู้ยังมีคำผิดอยู่รึเปล่า เดี่ยวขอกลับไปอ่านรีก่อน ๆ หน่อยนะคะ
ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ
....
ผมพยักหน้าแล้วหันไปมองทัศนียภาพด้านนอก พี่ซองขึ้นบนทางประมาณทางด่วนแล้วไปทางนอกชานเมือง ผมที่แอบงีบไปเกือบห้าชั่วโมงรู้สึกตัวตื่นเมื่อรู้สึกว่าร่างกายตัวเองมันขึ้น ๆ ลง ๆ แปลก ๆ
“ตื่นแล้วหรอ...” ผมลืมตาขึ้นก็เจอกับพี่หล่อใจดีคนนั้น อ้อ..พี่แซน เค้าชื่อพี่แซน
“ขอโทษฮะ....ผมเดินเองได้” ผมดิ้นเล็กน้อยเป็นสัญญาณให้พี่แกปล่อยผมลงจากที่สูงนี้เสียทีแต่พี่แซนแกกลับกระชับแขนแล้วพาผมเดินต่อ ผมไม่กล้าจะเอามือไปคล้องคอพี่เค้าก็เลยทำหยิ่งกอดอดเสียเลย
“ผมเดินเองได้ฮะ”
“พี่ก็เดินเองได้” รู้ครับว่าพี่เดินได้ผมไม่เถียง..แต่กรุณาปล่อยสุภาพบุรุษมีครรภ์อย่างผมลงก่อนได้ไหมครับ
“พี่ก็ปล่อยผมสิ” ผมจ้องหน้าพี่แซนแบบงง ๆ นะครับไม่ได้แบบหาเรื่อง คือ จะอุ้มผมทำม๊าย..
“ไม่อยากปล่อย... อยากปล่อยเมื่อไรจะปล่อยเอง”
“ตามใจ!” ฉุนกึกครับท่าน...กวนตีนใช่ได้เลยเห็นหน้าตาเป็นพระเอกใจดี แต่เห็นทีของเปลี่ยนทัศนคติใหม่ว่าหล่อกวนตีนดีกว่า
ผมถูกเอามาปล่อยที่วัด เอ๊ย! มาปล่อยในห้องรับแขกครับในนั้นกำลังมีพี่ซองที่เดินถือถ้วยกาแฟอยู่ พี่แซนวางผมลงบนโซฟาช้า ๆ แล้วค่อย ๆ ผ่อนแผ่นหลังของผมให้เอนไปตามพนักพิง บริการดียิ่งกว่ากรุงศรีออโต้อีกครับ..คิดไปแล้วก็คิดถึงไอ้ผัวชาติแมวของผมมาตะหงิด ๆ
“โฟม โฟม” ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่ซองที่ยื่นถ้วยโกโก้ให้ผม กลิ่นมันหอมมากเลยครับผมจิบทีตาโตอร่อยมาก หรือว่าผมหิวก็ไม่รู้
“หิวไหมโฟม...เดี่ยวให้ซองทำอาหารให้” ผมหันไปมองพี่แซนที่ออกมาจากประตูไม่ไกลมากนัก พร้อมกับขนมปังชิ้นเล็ก ๆ ทาเนยแล้วอบ...จนผมคิดถึงขนมปังกระเทียมบ้านเรานะครับ ถุงละ 5 บาทกรอบอร่อย
“ก็หิวครับ...เดี่ยวผมไปช่วยพี่ซองนะครับ โอ๊ย!” ผมที่รีบลุกอยู่ ๆ ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดมาตรงขาซ้าย ตะคิวรับประทานครับ โอ้ย โอ้ย...
“นั่งก่อน! นั่งก่อน! พี่แซนโฟมเป็นตระคิว” พี่ซองเข้ามาประคองผม ส่วนพี่แซนรีบมาจับขาผม แถมถอดรองเท้ากับถุงเท้าผมให้ด้วย มือเย็น ๆ จับแล้วกดขาผมอย่างถูกวิธีผมมองพี่แซนอย่างหวาด ๆ ก็ดูพี่แกสิครับคิ้มขมวดเลยจะแดกตรีนผมแทนข้าวเสียละมั่ง
“เป็นไงดีขึ้นไหม” ผมพยักหน้าไปมาแล้วค่อย ๆ เอนตัวนอนราบกับโซฟา ท้องมันทั้งเหนื่อยทั้งลำบากเลยนะครับ เวลาที่มีใครสักคนมาทำดีแบบนี้แล้วทำให้ผมผมรู้สึกดีขึ้นมาก พี่แซนก็ยังคงนวดเท้าให้ผมอยู่
“พี่แซนพอแล้วฮะ” ผมดึงเท้าของผมออกจากตักพี่แซน แต่ก็ถูกมือของพี่เค้าจับไว้แน่น..อย่างจั๊กจี๋ผมก็แล้วกันไม่งั้นพ่อยันหงายท้องเลย
“ไม่เป็นไร..นวดต่ออีกสักหน่อยก็ได้” พี่แซนเงยหน้ามามองผมแล้วยิ้มใหม่ พอผมไม่พูดพี่เค้าก็นวดเท้าให้ผมต่อ
“พี่แซนนี้ใครได้เป็นแฟนสบายเลยนะฮะ”
“ใครจะมาสนใจคนสันโดษแบบพี่กัน...ชอบอยู่กับดินกับทราย”
“ไม่หรอกฮะ..ขนาดโฟมเป็นผู้ชายยังรู้สึกว่าถ้าได้คนรักแบบพี่คงไม่มีวันเสียใจแน่”
“แต่พี่ขี้หึงนะ”
“เหมือนพี่ทรีเลย ขี้หึงมาก...แต่ต่างกันตรงที่พี่แซนไม่เจ้าชู้”
“ใช่...พี่คงมีอะไรคล้าย ๆ ทรีมากรวมถึงรสนิยมด้วย”
“หรอฮะ..แล้วพี่แซนไม่คิดจะมีครอบครัวมั่งหรอฮะ”
“เมื่อกี้ไม่คิด..แต่ตอนนี้เริ่มคิดแล้ว”
“เอ...แสดงว่าพี่แซนต้องเจอคนถูกใจแล้วใช่ไหมฮะ”
“ใช่...”
“ใคร/ใครฮะ” ผมกับพี่ซองผสานเสียงกัน ทั้ง ๆ ที่พี่ซองนั่งเงียบฟังมาตลอด
“ก็โฟมไง...” เวรกรรม งอนงอกออกเป็นเขาวัวเขาควาย เขาใหญ่เลยละครับที่นี้ ผมกับพี่ซองสบตากันโดยไม่ได้นัดกันก่อน แล้วก็ถอนหายใจออก..เฮ้อ
‘ไม่! เค้าจะเอาพ่อแซน’
‘ไม่ได้นะ....ต้องเป็นพ่อทรีสิ’
เสียงเอะอะโวยวายของเด็ก ๆ ทำให้ผมกระพริบตาตื่น แล้วผมก็เห็นภาพน้องซ้ายที่กำลังน้ำตาปริมจะหยดกำลังยืนดึงเสื้อน้องขวาอยู่ ทะเลาะอะไรกันอีกแล้วละครับ อย่าริอาจเป็นเด็กมีปัญาตั้งแต่อยู่ในท้องเชียว!
‘ตื่นแล้วหรอหลาน...’
“ตาจ๋า..ยายจ๋า” ผมโผเข้ากอดตากับยายด้วยความดีใจแล้ว... ไม่ได้เห็นหน้าเหี่ยว ๆ เอ๊ย! หน้าอันแสนอบอุ่นมาตั้งนาน
‘ฮื้อ!!! แง้ๆๆๆๆๆ เค้าจะเอาพ่อทรี ฮึก... คะ คนเดียว’ น้องซ้ายตาหวานกำลังร้องไห้กอดน้องขวาที่ยังคงยืนหน้านิ่งเหมือนพ่อมันไม่มีผิดกอดปลอบน้องซ้ายอยู่ ผมผละออกจากอกยาน ๆ ของยายหันไปมองสองลิงของผม..ก็เค้าลูกผมนี้จะไม่สนใจก็แปลกแล้ว
‘ไหนว่าเกลียดพ่อทรีแล้วไง เราก็ให้แม่มีพ่อใหม่เลยไง’ นั้นไง! ผัวยังไม่ทันตายลูกก็สนับสนุนให้มีพ่อให้แล้ว แต่พ่อดี ๆ แบบพี่แซนก็น่าสนใจนะ
‘เค้าเป็นเด็กนะพูดอะไรทำไมต้องถือสาด้วย แง้ๆๆๆๆๆ’ ผมมองน้องขวากำลังปลอบน้องซ้ายอยู่เนื่อง ๆ ก็หันมามองตากับยายเสียหน่อย
“ตากับยายไปไหนมา...โฟมคิดถึงมากนะ” ผมกอดยายแน่น ยายก็ลูบหัวผมไปมา..ผมรู้สึกว่าท่านสองคนเป็นญาติที่เหลืออยู่จริง ๆ ยายนะยายจะรู้ไหมว่าทำให้ผมได้เป็นชายที่เหนือชายแล้ว ยังให้ผัวเลวแถมมาด้วยอีก
‘ตากับยายก็ไปธุระของโฟมนั้นแหละ โฟม..ถ้าหลานไม่สบายใจหลานไปอยู่กับตากับยายไหม’ ผมเงยหน้ามองยายที่พูดกับผมแปลก ๆ ผมยังไม่ตายจะไปอยู่กับยายได้ยังไง
“ยายจะให้โฟมฆ่าตัวตายหรอยาย”
‘ไม่ใช่...ยายกับตาเตรียมที่ที่หนึ่งเอาไว้แล้ว ถ้าโฟมไม่สบายใจตากับยายก็อยากให้โฟมอยู่ที่นั้น’ อยู่ที่นั้น...แล้วมันอยู่ที่ไหนละครับ ศาลพระภูมิหรอ ว๊ากกกกกกก บ้าไปแล้ว!!
“ยายจะให้โฟมไปอยู่ไหน โฟมไม่อยู่ศาลพระภูมินะกลัวเป็นมะเร็งปอด” ขณะที่ผมพูดเสียงของของซ้ายก็ดังเป็นระยะ มองไปก็แอบขำผมเห็นน้องซ้ายกอดน้องขวาแล้วก็โดดไปมา ปากก็แหกแปดหลอดส่วนน้องขวายกนิ้วอุดหูแล้วก็หน้านิ่งเหมือนเดิม
‘ตากับยายมีอยู่สองทางเลือก ทางแรกตากับยายจะให้โฟมกลับไปที่เดิมที่โฟมเคยมา’ ที่เดิม...หมายถึงปี 2553 นะหรอ
“ผมยังท้องอยู่เลยกลับไปไม่ได้นะยาย”