หัวข้อ: เรื่องสั้น Kiss of Ice-cream by HAKURO # ตอนเดียวจบ

[wan_sugi]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม



กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

.....
เรื่องสั้นที่ลงจบไปแล้ว
“Hilight & Deep shade”
  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17315.0

“ในค่ำคืนอันเงียบงัน”
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=17805.0

"SINLESS"
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=18056.0

[wan_sugi]

เป็นเรื่องสั้นใสๆ เบาๆ แบบฮะคุโร่เอามาลงเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้างนะคะ
ส่วนเรื่อง SINLESS ยังยุฮะคุโร่ให้เขียนต่อไม่ได้อ่ะ  (-_-!!)
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านมากๆ เลยคะ
....

วันนี้ก็เป็นอีกวันปกติของภัตตาคารในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
“อากิโตะ  ลาเต้ของโต๊ะห้าได้แล้ว”  บาริสต้าหนุ่มส่งกาแฟหอมกรุ่นให้กับบริกรร่างสูง
“อื้ม  ส่วนนี่ออร์เดอร์ของโต๊ะยี่สิบ”  อากิโตะส่งใบออร์เดอร์ให้ทาคุยะแล้วรับกาแฟมา  ชายหนุ่มเพิ่งเข้ามาทำงานที่นี่ได้ไม่นานแต่ก็เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้ดี
“ทาคุยะ  เค้กได้แล้ว  เอาใส่ตู้เลยนะ”  ซาคาฮาระเชฟขนมหวานยกถาดเค้กหน้าตาหน้ากินออกมา
“วางไว้ก็ได้  เดี๋ยวฉันเอาใส่เอง”
“นายกำลังยุ่งน่า  ชงกาแฟไปเหอะ”  พูดพลางก็จัดขนมเข้าตู้
“แล้วไอติมล่ะ?”
“อิโนะกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่  เดี๋ยวก็คงเสร็จแล้ว”  ที่พูดถึงคือเชฟไอศครีมที่ชื่ออิโนะ
“ที่ว่าทำอะไรสักอย่างนั่น...หมายความว่าไง  คงไม่ได้ใส่อะไรแปลก ๆ ลงไปใช่มั้ย?”  ทาคุยะทำหน้าไม่ไว้ใจ
“ก็...ไม่รู้สิ  ใครจะกล้าถาม”  ซาคาฮาระยักไหล่
“ถามอะไรเหรอ?”  อากิโตะเดินกลับมารับกาแฟไปเสิร์ฟ
“ถามว่าอิโนะทำอะไรกับไอติม”
“หือ?  ไอติมที่คุณอิโนะทำก็อร่อยดีนี่”
“โฮ้ย  ไม่ต้องเรียกคุณแล้ว  ทีกับพวกฉันยังไม่เรียกแล้วเลย  มันเรื่องอะไรถึงเรียกอิโนะแบบนั้นคนเดียว  ฮึ?”  ซาคาฮาระว่า
“ก็...ลักษณะมันน่าเรียก”
“ลักษณะอะไรนักหนาเชียว  เจ้ากระต่ายพูดไม่เป็นนั่น  คิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้  ทำไอติมแต่ละทีก็นึกว่ากำลังเรียนวิชาปรุงยาอยู่ในฮอกวอตต์  เคยเห็นตอนหมอนั่นทำไอติมมั้ย?  บางทีฉันก็คิดว่าตัวเองตาฝาดว่ามันมีควันสีฟ้า ๆ ม่วง ๆ ลอยออกมาจากถังไอติมด้วยนะ  แล้วก็ไอ้วิปครีมอีก...”
ในขณะที่ซาคาฮาระพล่ามไม่หยุด  อากิโตะก็อุทานออกมาว่า
“อ๊ะ...”
“หือ?  อะไร?”
“นายอยากลองเอาไขสันหลังตัวเองไปทำวิปครีมมั้ย  ซาคะจัง?”
เสียงแหบ ๆ ต่ำ ๆ ดังขึ้นเรียบ ๆ เบื้องหลัง  เล่นเอาซาคาฮาระสะดุ้งสุดตัว  โดดผึงไปกอดทาคุยะทันที
“มะ...มะ...มาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ดวงตาเหม่อซึมเหมือนง่วงนอนอยู่ตลอดเวลามองหน้าซาคาฮาระอย่างไร้อารมณ์โดยไม่มีคำตอบ  แต่ทำไมไม่รู้  อุณหภูมิห้องมันเหมือนจะลดต่ำลงกว่าปกติ  อิโนะเอาไอศครีมไปใส่ตู้แช่พร้อมกับดูรายการออร์เดอร์
“แขกรอนานแล้ว  บอกว่ายังไม่เสร็จก็บอกว่าจะรอ  นี่แปลว่าไอติมของคุณอิโนะเนี่ย  สุดยอดสินะ”  อากิโตะบอก...ทีจริงก็เพื่อกระตุ้นประสาทเชฟคนเก่งที่ดูเหมือนจะหลับไปทั้งที่ยังดูรายการอยู่อย่างนั้น

อิโนะยักไหล่นิดหน่อยก่อนจะหยิบถ้วยไอศครีมออกมา  แล้วก็...แว้บ...อากิโตะรู้สึกเหมือนเห็นแสงสีน้ำเงิน ๆ เป็นประกายประหลาดวาบขึ้นตรงหน้าอิโนะ  ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมาพร้อมกับไอศครีมห้าถ้วยที่ตกแต่งหรูหราอลังการไม่เหมือนกันเลยสักถ้วย
อึ้งรับประทาน...อากิโตะอ้าปากค้าง...เข้าใจแล้วว่าทำไมซาคาฮาระถึงได้บอกว่าอิโนะทำไอศครีมเหมือนปรุงยา
“ฮะ...ฮะ ๆ ๆ  สุดยอดไปเลยจริง ๆ ด้วย”  อากิโตะหัวเราะเสียงดัง...แต่พองาม  ถ้าดังมากไปแขกจะตกใจ  เดี๋ยวจะตกงาน  “นี่ขนาดทำหน้าง่วง ๆ นะเนี่ย”
ทาคุยะกับซาคาฮาระสะดุ้งเฮือกกับคำพูดของอากิโตะ  แม้แต่อิโนะก็ยังเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจหน่อย ๆ...ทั้งโรงแรมนี้ไม่มีใครกล้าพูดอะไรทำนองนี้กับเชฟไอศครีมมือหนึ่งแม้แต่คนเดียว

แต่ในตอนที่ทาคุยะกับซาคาฮาระกำลังเสียวอากิโตะจะถูกเอาไขสันหลังไปทำวิปครีมอยู่นั้น  อิโนะก็ยิ้มน้อย ๆ
“ไม่ขนาดนั้นหรอก  เอาไปเสิร์ฟสิ  ลูกค้ารอนานแล้ว”
“อื้ม”  อากิโตะคว้าถาดไปเสิร์ฟในขณะที่ทาคุยะกับซาคาฮาระทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก
“เห็นเหมือนที่ฉันเห็นมั้ย  ทาคุ?”  ซาคาฮาระเอื้อมมือไปหยิกแก้มทาคุยะ...แก้มแม่ง...ดึงยืดได้ยังกะตุ๊กตายาง  หนังย้วยเชียว
“เห็น...ว่าแต่...ปล่อยแก้มฉันเดี๋ยวนี้นะ”  ทาคุยะตีมือเพี๊ยะ...ยิ่งเหี่ยวเกินวัยอยู่ด้วย  ยังจะมาดึงอีก
“อิโนะมันยิ้มด้วยว่ะ”
“เออ  ตั้งแต่คบกันมา  นี่เป็นครั้งที่สอง”
“หรือพวกเราตาฝาด?”
“เป็นไปได้...แต่...นับว่าเป็นภาพลวงตาที่หาดูได้ยากที่สุดในโลกเลยนะ”
“นั่นสิ  ถ้าเป็นภาพลวงตาก็เสียดายนะ”
“นายสองคน...อยากเป็นวิปครีมจริง ๆ สินะ”  เสียงแหบ ๆ แทรกขึ้นมากลางบทสนทนา
“ไม่!!”  ทั้งสองคนตอบเสียงแข็งแต่สีหน้าตื่นกลัว
“งั้นอย่าพูดมาก”  อิโนะพูดแล้วก็ทำท่าจะเดินจากไป  แม้ว่าทางที่ตั้งท่าจะเดินไปจะเป็นกำแพงก็ตาม
“เดี๋ยว  อิโนะ”  ซาคาฮาระคว้าไว้
“อะไร?”  น้ำเสียงราบเรียบแต่ประกายในตาเหมือนพร้อมจะฆ่าคนได้สักสองสามคน
“คือ...เมื่อกี้  นายยิ้มจริง ๆ เหรอ?”
อิโนะทำหน้าเหมือนได้ยินคำถามทำนองว่าทำไมแขนถึงเรียกว่าแขนด้วย  นิ่งไปหลายวินาที  ก่อนจะยกมุมปากขึ้น
“คิดว่าไงล่ะ?”
“แน่ะ  ยิ้มอีกแล้ว  มีอะไรดี ๆ หรือไง?”
อิโนะเอียงคอน่ารัก  ซึ่งทาคุยะกับซาคาฮาระนึกอยากจะเก็บภาพนี้ไปทั้งชีวิต  แต่คำตอบกลับทำให้ทั้งสองคนขนหัวลุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ก็แค่อยากกินของหวาน”

อิโนะเป็นเชฟไอศครีม  แต่ไม่ชอบกินของหวาน  ไม่ว่าเค้กสุดวิเศษของซาคาฮาระหรือแม้แต่ไอศครีมที่ตัวเองทำก็ไม่กิน  จะว่าไปก็ดูเหมือนจะไม่กินอะไรเลยนอกจากบุหรี่  แต่เมื่อไรที่อิโนะบอกว่าอยากกินของหวาน  เมื่อนั้นแปลว่าความซวยจะต้องมาเยือนใครสักคนอย่างจั๋งหนับ...เพราะนั่นคือการสังเวยให้อิโนะด้วยชีวิตทั้งชีวิต
“ไม่ใช่ฉันใช่มะ?”  ซาคาฮาระปล่อยมือที่จับแขนอิโนะไว้ทันที
“ซาคะจังเคยกินแล้ว  ไม่กินแล้ว”  พูดแล้วก็ทำหน้าเหมือนได้กลิ่นครีมบูด
“แล้ว...ไม่ใช่ฉันด้วยใช่มะ?”  ทาคุยะเริ่มร้อนตัวบ้าง

คราวนี้อิโนะทำหน้าเหมือนเห็นหนอนขึ้นไอศครีมที่รังสรรค์มากับมือจนทาคุยะนึกอยากขว้างด้วยเครื่องชงกาแฟ  แต่ไม่คุ้มหรอก  เพราะนอกจากอิโนะจะไม่ตายแล้ว  เครื่องกาแฟจะต้องพังแน่นอน  แถมตัวเขาเองอาจจะโดนจับไปทำวิปครีมอีกด้วย
“แบบนี้ก็แปลว่า...”  ทาคุยะกับซาคาฮาระหันขวับไปที่บริกรหนุ่มที่กำลังพูดคุยกับลูกค้าสาว ๆ อยู่ทันที
“...น่ารัก”
“หา?”  เป็นคำที่ไม่เข้ากับบริกรดวงซวยมาก ๆ
“เพราะงั้นนะ  มีเรื่องอยากให้ช่วยหละ”  อิโนะพูดกับทั้งสองคน
ไอ้อะไรที่อยากให้ช่วยนั่นไม่ใช่เรื่องดีแน่
“เดี๋ยว...ฉันต้องทำเค้กเพิ่ม”  ซาคาฮาระทำท่าจะชิ่ง
“ฉันต้องล้างเครื่องบดกาแฟ”  ทาคุยะชิ่งด้วย
“จะไม่ช่วยจริง ๆ เหรอ?”  อิโนะเอียงคอ  ทำหน้าเศร้า

...รู้ทั้งรู้ว่ามันมารยา  แต่ในใจก็อดเจ็บจี๊ดไม่ได้...แต่ถ้าตกปากรับคำไป  นั่นคือการขายอากิโตะให้ปีศาจเชียวนะ
“คือ...ก็ไม่ใช่แบบนั้น...แต่...”  ทาคุยะพยายามแก้ตัว
“ไม่ช่วยสินะ”  น้ำตากระต่ายคลอเบ้า
“ไม่ใช่...แต่...มันก็...”  ซาคาฮาระพยายามด้วยอีกคน
“...ขอโทษที่รบกวนนะ”  น้ำตากระต่ายร่วงเผาะ ๆ

...เส้นอะไรบางอย่างในสมองขาดผึง...ซาคาฮาระคว้าอิโนะมากอดหมับ  แถมมีทาคุยะกอดซ้อนอีกคน  แขกสาว ๆ ในร้านปิดปากกรี๊ดกันเป็นแถว
“อย่าร้องนะ  อิโนะ  เดี๋ยวฉันจะช่วยทุกอย่างเลย”
“ใช่  ขอให้บอกเถอะ  ทุกอย่างเลย”
“จริงเหรอ?”  กระต่ายยิ้มกว้าง  เสียงสดใสขึ้นมาทันที  ไอ้น้ำตาที่หยดอยู่เมื่อกี้หายไปยังกับปิดก๊อก
ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าไอ้เป็ดโรคจิตนี่มันชอบมารยาเป็นกระต่าย  แต่เขาสองคนก็ยอมตายได้  ขอแค่ให้กระต่ายมันยิ้ม

...ขอโทษนะ  อากิโตะ...

...

[wan_sugi]

...

ดวงตาเรียวรีเปิดขึ้นช้า ๆ  เพดานที่ไม่คุ้นเคยปรากฎแก่สายตา  อากิโตะกระพริบตาถี่ ๆ  หรือเขาจะฝันไป...ในหัวมันมึน ๆ แปลก ๆ  หรือไม่อีกทีเขาก็คงจะดื่มมากเกินไป...แต่เลิกงานแล้วเขาไม่ได้ไปดื่มที่ไหนนี่นา  ที่กินเข้าไปก็แค่เค้กที่ซาคาฮาระบอกว่าทดลองทำสูตรใหม่  กับกาแฟที่ทาคุยะชงให้ดื่ม...แล้วหลังจากนั้นล่ะ...

เพดานที่เห็นเป็นสีส้มและมีเงาไหววูบวาบด้วยแสงจากเทียนไข  ไม่ใช่ห้องของเขาแน่ละ  เขาไม่มีของแบบนั้นอยู่ในห้องหรอก  แล้วที่นี่ที่ไหนกันนะ...พลันก็ปรากฎเงาคนทาบขึ้นกับผนังให้เห็น  อากิโตะหันไปมองที่มาของเงานั้น
“คุณอิโนะ?”
“ยังเรียกคุณอยู่อีกเหรอ?  เรียกอิโนะเฉย ๆ ก็ได้”  อิโนะที่พูดมาด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ ดูแปลกไปกว่าปกติ
“คุณ...ไม่สิ  อิโนะ  นี่ที่ไหนเนี่ย  แล้วทำไม...?”  อากิโตะถาม  อิโนะที่ไม่ได้อยู่ในเครื่องแบบทำงานดูไม่คุ้นตาเลย  ไหนจะสีหน้าท่าทางแบบนั้นอีกเล่า
“ที่นี่ก็...ห้องจัดเลี้ยงที่สอง”
“หา?”  คำตอบชวนให้งุนงงกว่าเดิมอีก  แล้วมันเรื่องอะไรเขาถึงได้มานอนแอ้งแม้งอยู่ในห้องจัดเลี้ยงของโรงแรมได้...แล้วทำไมถึง...นอน?
“ทาคุกับซาคะจังช่วยกันพาอากิโตะมาหละ  เห็นหลับไปตั้งนาน  นึกว่ายาแรงเกินไปเสียอีก  แต่ในที่สุดก็ตื่นเสียที”  อิโนะเดินเข้ามาหาแล้วก็ลูบลงบนแผ่นอกของคนที่นอนอยู่เบา ๆ

อากิโตะสะดุ้งเฮือก  รู้สึกตัวขึ้นมาในวินาทีนั้นว่าตัวเองไม่ได้ใส่อะไรอยู่เลย...แล้วที่อิโนะพูดออกมานั่นมันหมายความว่าไง?
“นี่มันอะไรกัน  อิโนะ...อุ๊บ!”  พยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้ด้วยถูกพันธนาการเอาไว้แน่นด้วยริบบิ้นสีแดงทั้งแขนและขา
“ก็...ฉันแค่อยากกินของหวานน่ะ”
“อยากกินของหวานก็ไปกินเซ่  แล้วนี่เล่นอะไรกันเนี่ย  อธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ  เดี๋ยวพ่อก็เตะไส้แตกหรอก”  ขนาดลุกยังลุกไม่ได้เลย...จะเอาอะไรกับเตะไส้แตก  มันก็แค่โวยวายไปตามที่เคยปากเท่านั้นเอง
“ก็ของหวานที่อยากกิน...ทาคุกับซาคะจังเขาก็เสิร์ฟให้ตรงนี้แล้วนี่ไง...”
พูดแล้วก็โฉบริมฝีปากวูบลงไปแนบกับเรียวปากอิ่ม  อากิโตะตะลึงงัน...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!
“ยะ...อย่า...อิโนะ...”
พอเปิดปากห้ามก็เข้าทางกระต่ายหื่นพอดี  เรียวลิ้นร้อนแทรกเข้าไปลองรสหวามทันที  ไม่แต่ริมฝีปากที่ถูกจู่โจม  หากร่างกายยังรู้สึกได้ว่าถูกลูบไล้เปะปะไปหมด
กว่าอิโนะจะยอมปล่อยริมฝีปากนั้นให้เป็นอิสระ  อากิโตะก็รู้สึกราวกับจะขาดใจ  แต่ความรู้สึกบางอย่างในใจมันปั่นป่วนไปหมด...ของหวานที่ว่านั่น...ริมฝีปากของอิโนะนั่นแหละที่หวาน
“งั้น...เริ่มเลยละกันนะ”


วิปครีมที่ใช้ตกแต่งไอศครีมถูกบีบลงบนแผ่นอกของอากิโตะ  ตามมาด้วยซอสช็อกโกแลตข้น ๆ  ยังไม่ทันที่อากิโตะจะเอ่ยปากห้าม  อิโนะก็ตวัดปลายลิ้นกลืนกินวิปครีมก้อนนั้นลงไป  อากิโตะสะท้านเยือกรู้สึกหวิว ๆ อย่างบอกไม่ถูก
“เดี๋ยวจะแต่งให้สวยเลย...เอาแบบสเปเชียลพาร์เฟต์เลยเนอะ”
พูดพลางก็บีบวิปครีมลงตรงนั้นตรงนี้ของร่างที่ไม่มีทางขัดขืน  อัลมอนด์บดและเกล็ดน้ำตาลถูกโปรยลงมาตกแต่งจนเป็นประกาย  แต่ที่แย่คือไอศครีมหลากรส  ทุกที่ที่มันถูกวางลงไปทำเอาอากิโตะถึงกับสะดุ้ง
“เดี๋ยว...ไม่เอานะ  อิโนะ  พอแล้ว”
“อย่าโวยวายน่า  เสียสมาธิกันหมดพอดี”  พูดพลางก็ใส่แอปเปิ้ลที่ปอกเป็นรูปกระต่ายเข้าไปในปากที่กำลังจะร้องทวงอิสรภาพ

ไอศครีมเย็นเฉียบทำให้ประสาทตื่นเกร็งไปหมดทั้งร่าง  อากิโตะไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าอิโนะจะทำอะไรกับเขาต่อ  ซอสช็อกโกแลตและคาราเมลถูกละเลงลงมาเป็นลวดลายสวยงาม  รวมถึงน้ำผึ้งที่ค่อย ๆ รินลงบนริมฝีปากของเขาด้วย
“อากิโตะชอบผลไม้อะไร?”  อิโนะถามพลางยกชามใส่ผลไม้มาวางใกล้ ๆ  ก่อนจะใช้ปากงับแอปเปิ้ลที่ใช้ต่างที่ปิดปากดึงออก
“ไม่ชอบทั้งนั้นแหละ”  ทันทีที่พูดได้ก็โวย...ถ้าบอกไปก็จะเอามาเล่นพิเรนทร์กับเขาอีกละสิท่า
“ไม่ชอบเหรอ?  แต่ฉันชอบสตรอเบอร์รี่หละ”  พูดแล้วก็หยิบสตรอเบอร์รี่สดลูกโต ๆ มาวางบนวิปครีมที่บีบแต่งไว้ก่อนแล้ว  “ไม่ต้องห่วงนะ  ถึงจะใช้เยอะแต่ก็ฉันไม่เหลือให้เสียของหรอก  เดี๋ยวจะกินให้หมดเลย  แต่ตอนนี้ต้องตกแต่งก่อน”

ผลไม้สีแดงสดถูกวางไล่ตั้งแต่แผ่นอกลงไปยังหน้าท้อง  ระหว่างนั้นอิโนะก็ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี...ดีจนน่ากลัว...
“อ๊ะ...อย่า!  อิโนะ...ตรงนั้น...ไม่...”
“เฮ้  อย่าดิ้นสิ  เดี๋ยวก็เสียหมดหรอก”  ทำเสียงดุ ๆ แล้วก็ค่อย ๆ ดุนดันสตรอเบอร์รี่ลูกโตเข้าไปในช่องทางเร้นลับที่ยังไม่เคยมีใครแตะต้อง
“หยุดนะ!  หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!”
“รังเกียจเหรอ?”  เชฟหนุ่มผละจากผลไม้ที่สอดคาไว้แค่ครึ่งเดียว
“ก็นายเล่นบ้าอะไรของนายเล่า!”
“ก็นายอยากน่ารักทำไมล่ะ”

...น่ารักเนี่ยนะ...อากิโตะอึ้งรับประทาน  มันไม่ใช่คำที่จะมาใช้กับคนอย่างเขาเลยสักนิด

“ดูสิ...ผิวก็ขาวยังกับไอติมวานิลลา  แถมปากก็เป็นสีชมพูเรื่อ ๆ อีก...ใครจะอดใจไหว”  ปลายนิ้วกร้านไล้ไปบนริมฝีปากของอากิโตะ  “ที่จริงฉันอยากลองชิมนายตั้งแต่วันแรกที่เจอกันแล้ว  แต่ไอติมน่ะ  มันก็ต้องบ่มสักนิดถึงจะอร่อยใช่มั้ยล่ะ  ก็เลยอดใจรอไว้ก่อน...แต่...วันนี้นายอยากหัวเราะแบบนั้นเองทำไม  ใครจะไปทนได้”
อย่ามาพูดแบบนี้ด้วยสายตาแบบนั้นได้มั้ย...เห็นแล้วในใจมันวาบหวิวไปหมด  แววตาที่เย็นชาไร้ความรู้สึกนั่นดูจะมีแววเรียกร้องอ้อนวอนอยู่ในที  และมันทำให้อากิโตะใจอ่อนอย่างไม่มีทางเลือก

หลังจากนั้นก็แทบจะไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร  มีเพียงสัมผัสของเรียวลิ้นร้อนที่และเล็มไปตามเรือนร่างของเขา  บางครั้งก็เชื่องช้า  บางครั้งก็หนักหน่วง  ไอศครีมและเครื่องตกแต่งต่าง ๆ ค่อย ๆ ถูกเก็บกลืนไป  แล้วแทนทีด้วยสัมผัสอุ่นร้อนของอิโนะ  ทั้งหมดนั่นทำให้เขาตื่นตัวขึ้นอย่างเกินจะกลั้นไว้
สตรอเบอร์รี่ที่ฝังอยู่ในร่างถูกดึงออกในขณะที่อิโนะค่อย ๆ ลิ้มรสร่างของอากิโตะอย่างเพลิดเพลิน  ในตอนที่รู้สึกทั้งโล่งทั้งเสียดายไปพร้อม ๆ กัน  อะไรบางอย่างก็ถูกใส่เข้ามาแทนที่  บริกรหนุ่มผวาขึ้นทั้งร่าง...สัมผัสเย็นจัดที่แทรกเข้ามานั่นมัน...ไอศครีมแท่งงั้นหรือ!
“หนาวเหรอ?  เกร็งเชียว”  คำถามมาพร้อมเสียงหัวเราะคิกคักและดวงตาเป็นประกายพราวอย่างคนขี้แกล้ง
“อะ...เอาออกไป...”
“เดี๋ยวมันก็ละลายหมดแล้ว  ทนหน่อยน่า”  ว่าพลางก็จูบไซ้ไปตามใบหน้า
“มันเย็น...”  ช่างหาอะไรแผลง ๆ มาเล่นนัก
“เอาน่า...เดี๋ยวจะทำให้ร้อนจนลุกเป็นไฟเลย”  น้ำเสียงนั้นราวกับจะปลอบโยน

แล้วอิโนะก็ทำอย่างที่พูดไว้จริง ๆ  ความเร่าร้อนที่ถาโถมเข้ามาแผดเผาสติให้กระเจิดกระเจิง  แม้จะไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้  แต่อากิโตะก็หลงเพริดไปกับสิ่งที่อิโนะให้ชนิดกู่ไม่กลับ  ลุ่มหลงมัวเมาไปกับห้วงอารมณ์หวามไหวและไฟราคะที่ลุกโชนขึ้น...รุ่มร้อน  รุนแรง...หากแสนหวาน
บางที...การทำไอศครีมที่เหมือนจะปรุงยาของอิโนะนั่น...คงไม่ได้หมายถึงยาพิษหรอก  แต่เป็นยาเสน่ห์เสียมากกว่า...และอากิโตะก็โดนยานั้นเข้าไปเต็มรัก...
“อิโนะ...อิโนะ...”  อากิโตะเผลอไขว่คว้าเมื่อร่างนั้นผละห่างออกไป
“อยู่ตรงนี้...ไม่เป็นไรนะ”  อิโนะจับมือนั้นมาแนบแก้ม  “พักซะ  เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง”
อากิโตะพยักหน้าแล้วหลับตาลง  สัมผัสสุดท้ายที่รู้สึกได้คือความนุ่มนวลที่แนบลงมาที่ริมฝีปาก

“ยอดไปเลย  ของหวานของฉัน...แบบนี้ต้องกินได้ไม่เบื่อแน่ ๆ”

...

“บางที...ฉันก็อยากถูกกินอีกสักครั้งเหมือนกันนะ  ทาคุ”
“แต่ฉันไม่อยากว่ะ”
“ต่อให้นายอยาก  อิโนะก็คงไม่กินนายหรอก”
“ปากรึนั่น  นายมันก็ของที่อิโนะไม่กินแล้วละวะ”
“นั่นปากเรอะ”
“จะทำไม?  อยากถูกกินใช่มั้ย  มา...เดี๋ยวจะจัดให้  เอาเป็นกาแฟโฟรซเซ่นแบบพิเศษเลยเป็นไง  มาเลย”
“เดี๋ยว...ทาคุ...เฮ้ย!  อย่าเพิ่ง...ทาคุ อย่า!!!!”

END

[aeecd]

 

[Rinze]

กริ๊บกริ๊วอย่างแรง!!
อยากกินของหวานแบบนี้มั่งอ่ะ...

[roseen]

 

[anajulia]

เขิน เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
>/////////////<

อิโนะซัง ไอติมแท่งนั้น สตรอเบอรรี่กับซอสช๊อคโกแลตและคาราเมล >///////////////////<

แล้ว......แบบว่า เอ่อ.....หวานมากเลยมิคะคุณอิโนะ เอร๊ยยยยยยยยยยยยยยย
(แวะไปดูหน้าตัวเองหน้ากระจกมา แดงจริงอะไรจริง หงิงๆ)

ปล.คำว่าเพริด ยังไม่ได้แก้อีกแล้วนะคะ ตรงนี้....แต่อากิโตะก็หลงเพลิดไปกับสิ่งที่อิโนะให้ชนิดกู่ไม่กลับ  

[PeeYaR]

แล้วตกลงว่าอากิโตะ โดนกินไปจริงๆแล้วรึยังเนี่ย
แต่เค้าว่าความจริงแล้วอิโนะน่าจะเป็นฝ่ายถูกกินมากกว่านะ
อิอิ ^^

[KM]

อิโนะ ร้ายหว่ะ

[wan_sugi]

HAKURO ฝากขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเม้นท์มากๆ เลย ยอดคนอ่านเขาก็ว่าตกใจพอควร อยู่บอร์ดปิดมานาน พอเห็นคนอ่านคนเม้นท์มากแบบในเล้าเป็ด  แต่เจ้าตัวก็ดีใจมาก

aeecd:    คืน

Rinze: อยากลองกินเหมือนกันค่า...

roseen: ขอบคุณสำหรับกำลังใจ

anajulia: เป็นพาเฟ่ต์ที่ไม่เลี่ยน...เลยเนอะ 55+ (แก้ไขแล้วคะ)

PeeYar: แหม...แล้วอิโนะจะปล่อยให้ไอศครีมที่ทำ มันเสียของได้ยังไง  ก็เรื่องนี้เปลี่ยนบรรยากาศให้พ่อครัวเป็นคนกินบ้างไงค่ะ

*-*คาเมะ*-*: เห็นด้วยคะ

[takara]

กึกกึก ของหวานน่ากินขนาด 

[golove2]

เป็นของหวานที่น่ากินจริง ๆ ด้วย



 

[pinkky_kiku]

น่าจะเป็นบราวนี่บีบวิปครีม อ๊ากกก
หวานไม่ไหวแล้ววววววว 

[fernnakab]

แอร๋ย ไอติมมม
น่ากินมากๆ ตอนแรกอ่านนึกว่าจะเคะซะอีก เป็นเมะซะงั้นเรยเนอะกระต่าย^^
สนุกมากเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

[namtaan]

เข้ามาอ่านเรื่องนี้อีกรอบ

แล้วก็เพิ่งเห็นว่า ครั้งที่แล้วยังไม่ได้เมนท์เรื่องนี้ 

ขอบคุณอีกครั้งตอนนี้เลยค่ะ บวก 1 แต้มด้วยนะคะ 

[river]

กินของหวานแบบนี้จินไม่ถูกเลยเรา

[Artemis]

กรี๊ดดดด ขอบคุณค่ะ อ่านเรื่องสั้นที่คุณwan_sugi นำมาลงทีไร สุขใจทุกทีค่ะ
ฝากขอบพระคุณคุณ HAKURO ด้วยนะค่ะ แล้วเอามาลงอีกเรื่อยๆนะค่ะ

ปล...ตอนนี้ขอไปเปิดตู้เย็นดูก่อน ว่ามีไอติมโคนเหลือบ้างไหม เผื่อจะเอามาประยุกต์และเลียนแบบบ้างคริ คริ คริ 

[YELLOWSTAR]

ของหวานอันนี้น่ากินมากกกกก

อ๊ากกกก  น่ารักอ่าา  หวาน

ชอบเรื่องนี้ค่ะ  +1

[LalaBam]

แรงมาก
กินกันอย่างนี้เลยเหรอ
 

[beansprouts]

อ๊ากกกเปนของหวานที่น่ารักมากเลย  >..<

[nolirin]

กรี๊ดดดดดดด ของหวาน
อิโนะร้ายนะเนี้ย กินจนเบื่อไปแล้วสอง
หวังว่าของหวานอันหลังคงไม่เบื่อง่ายๆนะ ^^

[Meen_Emp]

--  เหอะ ๆ ไอติมทั้งแท่ง...

เป็นของหวานที่น่ากินมาก.....>_<

[บีบีจัง]

อ่านแค่เริ่มต้นนิดหน่อย แต่รู้สึกว่าจะชอบค่ะ ^^

[ชะรอยน้อย]

อยากไปนั่งดูอิโนะซังกินไอศครีม 

[Minako]

กรี้ดๆ ถึงจะสั้น แต่ก็ชอบบบบ 

[aezac]

 

[maykiz]

แอร๊ยย!! อยากกินติม

[Angel_K]

เป็นวิธีการทานของหวานที่เร่าร้อนแบบสุด ๆ

[river]

ทำไมเราเพิ่งได้อ่านล่ะเนี่ย

จับมัดแบบหวานๆนะ

[phai]