หัวข้อ: ## เกมพิศวาสซาตานร้าย ##

[Ysolip]

 

[Belove]

                                                        เกมพิศวาสซาตานร้าย

                                                                  บทที่ 14               


               แพทริคบังคับพวงมาลัยรถสปอร์ตเปิดประทุนให้ขับเคลื่อนไปบนทางหลวงหลัก ในขณะที่คนนั่งด้านข้างยัง

คงหน้าบึ้งมาตลอดทาง แพทริคอมยิ้มเมื่อได้แต่เหลียวมองหน้ากลยุทธ์เป็นระยะเมื่ออีกฝ่ายยังคงเคืองที่ถูกเขาห้ามใน

สิ่งที่อยากทำ ท่อนแขนแกร่งเอื้อมไปโอบบ่าในขณะที่กลยุทธ์หันมาเบ้ปากใส่เขา


               “หายงอนน่าเกม”


               “ทำไมล่ะแพทริค ผมแค่ขอขับดูคาติของคุณเอง ไหนว่ารักนักหนาไงวะขอแค่นี้ยังหวงเลย”


               เมื่อกลับมาจากฮาวายยามค่ำคืน พอถึงยามสายหลังจากตื่นนอนแพทริคก็บอกว่าจะพาไปสถานที่แห่งหนึ่ง

แต่ก็ไม่ได้บอกว่าที่ไหน กลยุทธ์บอกไปว่าขอให้เขาลองขับบิ๊กไบค์สีแดงที่จอดเป็นสง่าอยู่ในโรงรถแต่แพทริคไม่

อนุญาต เขาจูงมือกลยุทธ์ให้มานั่งหน้าบึ้งที่ถูกขัดใจอยู่ในรถสปอร์ตคันที่แพทริคใช้เป็นประจำหากเป็นเรื่องส่วนตัวแต่ถ้า

เขาจะไปธุระเรื่องงานแพทริคจะใช้รถยนต์กันกระสุนคันใหญ่ที่จอดอยู่ถัดไป


               “แล้วจะไปได้ยังไง เจ้าซันนี่น่ะมันเหมาะไว้นั่งขี่คนเดียวถึงแม้ฉันจะมีเบาะเสริมสำหรับซ้อนก็เถอะ เกมลอง

คิดสภาพผู้ชายตัวโตๆนั่งเกาะกันเป็นลูกลิงอยู่บนมอเตอร์ไซค์สิว่ามันตลกไหม”


               คิดตามอย่างที่แพทริคพูดกลยุทธ์ก็ชักจะเห็นว่าเป็นความจริง ตอนที่เขาซ้อนท้ายแพทริคที่เจ้าของตั้งชื่อว่า

ซันนี่มาในวันที่มีพวกของไมเคิลก่อกวนเขาก็แทบจะร่วงจากเบาะอยู่แล้ว และด้วยระยะทางที่แพทริคขับรถมาไกลขนาด

นี้หากจะให้เขาขี่มันโดยมีแพทริคซ้อนก็คงจะลำบากอยู่เพราะแพทริคสูงเฉียดสองเมตรไปไม่เท่าไหร่ คิดแล้วกลยุทธ์ก็

เผลอยิ้มออกมาเมื่อคิดภาพฝรั่งตัวโตนั่งซ้อนอยู่บนพื้นที่เล็กๆหลังบิ๊กไบค์คันโก้โต้ลมจนผมสีทองปลิวกระจาย


               “ยิ้มได้แปลว่าหายงอนแล้ว ดีกันนะ”


               “ยังไม่หายโว้ย อย่ามาเดาเอาเอง นี่ยิ้มเฉยๆ”


               แพทริคหัวเราะเบาๆในขณะที่สายตายังคงจ้องมองถนนเบื้องหน้า เขาเอื้อมมือบีบแก้มกลยุทธ์อย่างหมั่นเขี้ยว


               “ยังไม่หายงอนก็ตามใจ เดี๋ยวคืนนี้ค่อยง้อแบบจัดหนักจัดเต็ม เกมจะได้อารมณ์ดี”


               “ไอ้ฝรั่งขี้เงี่ยน”


               ด่าเป็นภาษาไทยจนฝรั่งผมทองหันมามองแวบหนึ่งอย่างงงๆ


               “อย่าใช้ศัพท์ยากสิ แปลไม่ออก”


               “แปลว่ายูอาร์แฮนซั่ม” กลยุทธ์แสยะยิ้ม


               “งั้นถ้าฉันอยากชมเกมว่าหล่อมากต้องบอกว่าคุณขี้เงี่ยนจริงๆครับ อย่างนี้ใช่ไหมเกม โอ๊ย ต่อยทำไมขับรถ

อยู่นะ”


               กลยุทธ์ยกมือผลักหน้าหล่อที่ยื่นมาเย้าแหย่ด้วยความหมั่นไส้ ตั้งแต่เข้าใจกับแพทริคผู้ชายมาดเข้มที่เคย

รู้จักกลับกลายเป็นคนอารมณ์ดีและชอบแหย่ให้โกรธสารพัดแต่พอกลยุทธ์โมโหหนักๆก็จะง้อและพากันไปจบบนเตียง

ด้วยลีลาเร่าร้อนไปเสียทุกครั้ง จนกลยุทธ์ยังงงว่าบุคลิกไหนกันแน่ที่เป็นแพทริคจริงๆ แต่เมื่อทั้งหมดรวมกันแล้วก็เป็น

แพทริค อิวานอฟที่สามารถทำลายกำแพงทั้งหมดของกลยุทธ์ลงได้อย่างราบคาบ


               “แล้วนี่จะพาผมไปไหน”


               แพทริคดึงมือของกลยุทธ์มากุมไว้พลางหันมายิ้มอ่อนโยน


               “พาไปหาคนสำคัญที่สุดในชีวิต ถ้าไม่มีคนๆนี้เกมจะไม่มีวันได้รู้จักฉัน”


               “ใครกันครับแพทริค”


          คำพูดจริงจังทำให้กลยุทธ์นึกสงสัยและอยากรู้ขึ้นมาทันที แพทริคยกมือของกลยุทธ์มาจูบอย่างที่ชอบทำบ่อยๆ


          “กัสโต แลงดาจิโอ พ่อบุญธรรมฉันเอง คนที่ไปคว้าเด็กกำพร้าที่โตอยู่ในซ่องจากรัสเซียและให้ชีวิตใหม่กับฉัน”


          เมื่อได้มาใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับแพทริคกลยุทธ์ต้องหาความรู้เรื่องวงการธุรกิจมืดประดับไว้บ้าง ทำให้พอจะรู้จักชื่อ

เสียงของกัสโตและไมเคิลที่ขับเคี่ยวกันอยู่ แต่เขารู้มาว่ากัสโตล้างมือจากวงการและแบ่งธุรกิจที่มีให้บรรดาลูกบุญธรรม

ช่วยกันดูแลจนหมดแล้ว กลยุทธ์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจเมื่อแพทริคพาเขามาด้วย แต่ยังไม่ทันจะได้ถามมากกว่านั้นรถ

สปอร์ตคันหรูก็เลี้ยวเข้าไปในถนนย่อยก่อนจะจอดสนิทที่หน้าประตูรั้วบานใหญ่ รออยู่ไม่นานประตูนั้นก็เปิดออกช้าๆเพื่อ

ให้แพทริกขับรถเข้าไปจอดอยู่ในบ้านที่หลังใหญ่กว่าบ้านของแพทริคหลายเท่า กลยุทธ์ถึงกับอ้าปากค้างกับความ

หรูหราที่ได้เห็น


                    ทันทีที่คนในรถก้าวลงมายืน ก็มีลูกน้องรีบเข้ามาขับรถของแพทริคไปจอดให้ในโรงรถที่แสนกว้างขวาง

แพทริคก้าวเดินมาใกล้แล้วกุมมือของกลยุทธ์ที่ยืนใจเต้นไว้ให้หันมาประสานสายตากับเขา


           “มาสิเกม ไม่ต้องตื่นเต้น”


          กุมมือให้เดินตามไปยังสวนไม้อันแสนร่มรื่น กลยุทธ์ได้ยินเสียงน้ำตกจำลองใกล้คืนเรื่อยๆจนกระทั่งเขาเห็นผู้ชาย

ในวัยชราคนหนึ่งนั่งให้อาหารปลาอยู่ริมบ่อน้ำที่สร้างขึ้นอย่างสวยงาม ชายชราผู้นั้นหันมามองอย่างปรานีเมื่อเห็นแพทริค

ที่เดินเข้าไปสวมกอดด้วยความรัก


          “ไม่เจอกันนานเลยนะแพท สบายดีใช่ไหม”


          “ครับพ่อ คิดถึงพ่อที่สุด พ่อเป็นไงบ้าง”


          “พ่อยังไม่เป็นไรง่ายๆหรอก ยังอยู่รอดูความสำเร็จของลูกๆได้อีกนาน แล้วนั่นใคร”


          กลยุทธ์หายใจเข้าอย่างตื่นเต้นเมื่อแพทริคพยักหน้าให้เขาเดินเข้าไป กลยุทธ์เพิ่งได้มีโอกาสมองเต็มตาเมื่อเห็น

อดีตเจ้าพ่อมาเฟียชื่อดังลุกขึ้นยืนเต็มตัว


          กัสโต แลงดาจิโอไม่ใช่คนตัวสูงใหญ่เลยเมื่อเขายืนเทียบกับแพทริคกลับสูงเพียงเสมอไหล่ ลักษณะมีความน่า

เกรงขามซ่อนอยู่ในร่างกายสง่าแม้วัยจะล่วงไปเกินหกสิบปีแต่หลังไหล่ยังตั้งตรงและดวงตาที่ยังดูเฉียบขาดจนกลยุทธ์

ยังนึกครั่นคร้ามเมื่อกลยุทธ์หยุดยืนและยี่นมือไปสัมผัสทักทาย


          “นี่สินะที่เขาล่ำลือกันว่าแพทริค อิวานอฟเปลี่ยนจากเสือกลายเป็นแมว ได้พบตัวจริงเสียที”


          น้ำเสียงกลั้วหัวเราะทักทายพลางหลิ่วตาให้อย่างร่าเริงเมื่อกัสโต้เอื้อมมือมาจับตอบ กลยุทธ์ยิ้มอย่างเก้อเขิน

พลางมองแพทริคที่ยืนเยื้องหลังกัสโต้อยู่


           “ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณกัสโต้”


            “เรียกว่าพ่อสิ เกมเมอร์ใช่ไหม หรือว่าฉันแก่เกินไปที่จะเป็นพ่ออาจจะต้องเรียกปู่”


             “คุณยังดูดีเกินกว่าจะเป็นปู่ครับ”


             กลยุทธ์รีบพูดจนกัสโต้ถึงกับหัวเราะเสียงดัง


            “พูดได้ดี เอาใจคนแก่ได้ดี แพทริคตาแหลมมาก”


             กัสโต้หันไปยิ้มกับบุตรชายบุญธรรมที่พากลยุทธ์มาให้รู้จัก


             “ไม่ว่าเหตุที่มาจะเป็นอย่างไรแต่ก็ขอให้มั่นคงต่อกันทั้งคู่นะ ฉันจะอวยพรให้”


               “อวยพร เรื่องอะไรครับ”


            กลยุทธ์ถึงกับงงเมื่อได้ยินคำพูดของกัสโต้ แพทริคก้าวเดินมายืนเคียงข้างและกุมมือเขาไว้พลางก้มหน้ามายิ้ม


           “ฉันพาเกมมาหาพ่อ เพื่อที่จะแนะนำให้พ่อได้รู้จักคนที่ฉันเลือกให้มาเป็นคู่ชีวิตของฉันไงล่ะเกม”


              คู่ชีวิต!


              กลยุทธ์ตะลึงไปแล้วตอนนี้ จนกระทั่งใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงจัดด้วยความขัดเขิน




            “ระวังไว้หน่อยก็ดีนะ ไมเคิลไม่น่าจะยอมง่ายนัก”


            กัสโต้เอ่ยเบาๆเมื่อได้อยู่เพียงลำพังกับบุตรชาย แพทริคถอนหายใจออกมา


            “นั่นเป็นเรื่องที่ผมต้องขอโทษพ่อด้วย ที่ก่อเรื่องยุ่งยากขึ้นมา”


            “อย่าพูดอย่างนั้นแพท”


             กัสโต้ตบบ่าลูกชายตัวสูงของเขา


            “พ่อเคยบอกเสมอว่าความรักเป็นสิ่งมีค่า ไม่ว่าคนเราจะเลวแค่ไหนจิตใจก็ยังโหยหาความรักอยู่ดี พ่อดีใจที่ลูก

ได้พบคนที่ใช่และพ่อแนะนำให้ลูกรักษาความรักนี้ให้นานที่สุด และจงจำไว้ว่าพ่อไม่เคยทอดทิ้งลูกไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

ก็ตาม”










             นัยน์ตาที่เริ่มฝ้าฟางจ้องมองรูปถ่ายในมืออย่างโกรธจัด มืออวบอูมของไมเคิล วีแกนขยำมันจนแหลกยับเมื่อ

ลูกน้องส่งรูปถ่ายของแพทริค อิวานอฟและเจ้าหนุ่มหน้าใสจากประเทศไทยมาให้เมื่อทั้งคู่ไปเที่ยวฮาวายด้วยกัน ยิ่งเห็น

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของกลยุทธ์มันก็ยิ่งทำให้ความกระหายในเรือนร่างนั้นยิ่งกระพือพัด และมันไม่ใช่เพียงแค่

ความต้องการเพียงแค่ร่างกายอีกแล้วในเมื่อมันขยายวงกว้างเป็นศึกแห่งศักดิ์ศรีที่เขาเสียทีไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่าง

แพทริคหลายครั้งหลายครา คนอย่างเขาเกลียดความพ่ายแพ้เขาจะไม่ยอมให้แพทริค อิวานอฟหยามหน้าเขาได้อีกต่อ

ไป

             ความโกรธแค้นโหมไหม้อยู่ในใจจนต้องหาทางระบายมันออก ร่างอ้วนสูงใหญ่ก้าวเดินอาดๆไปที่เตียงนอน

กว้างขนาดพิเศษที่เขาสั่งทำขึ้นมาโดยเฉพาะ ดวงตาที่เต็มไปด้วยไฟร้อนจ้องมองเหยื่อรายใหม่ที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง

อย่างกระเหี้ยนกระหือ ร่างกายของเด็กหนุ่มในวัยรุ่นช่างกระตุ้นความต้องการได้ดีแท้ ยิ่งเมื่อเหยื่อของเขานอนแก้ผ้า

เปลือยเปล่าและถูกจับมัดขึงพึดกับเตียงไว้ทั้งสี่มุม ดวงตาหวาดกลัวและท่อนแขนท่อนขาที่ขยับดึงเส้นเชือกที่

พันธนาการอยู่ปลุกเร้าให้ไมเคิลถอดเข็มขัดเส้นโตออกจากเอว เขาม้วนหัวเข็มขัดไว้ในอุ้งมือพลางเบิกตากว้างเมื่อฟาด

เส้นหนังให้บาดลึกลงไปในร่างกายนั้น เสียงร้องโหยหวนทำให้หัวใจเขาตื่นเต้น และรอยแดงช้ำทั่วร่างก็ยิ่งเรียกร้องให้

เขากระโจนเข้าหาโดยไม่สนใจเสียงร้องขอความเมตตาจากเหยื่อแม้แต่นิดเดียว







มีต่ออีกนิด

[Belove]

ต่อกันตรงนี้




           ผมตัดสินใจลงเรียนภาคพิเศษในช่วงปิดเทอม เมื่อความกดดันในใจหมดไปความคิดถึงบ้านก็เข้ามาจับหัวใจจน

อยากจะกลับไปเมืองไทยเร็วๆจึงได้ลงทะเบียนในวิชาที่เก็บหน่วยในช่วงนี้ได้ เมื่อเปิดเทอมในภาคปกติผมก็จะเหลือแต่

วิชาที่เป็นภาคปฏิบัติและการฝึกงาน ผมวางแผนว่าถ้าเรียนจบจะชวนแพทริคไปเที่ยวประเทศไทย ครอบครัวของผมอาจ

จะตกใจหากได้พบกับฝรั่งตัวสูงใหญ่คนนี้แต่ผมคิดว่าแพทริคน่าจะทำให้ทุกคนยอมรับได้


               ผมใช้วิธีเดิมๆอ้อนแพทริคเพื่อให้ปล่อยตัวผมให้กลับมาอยู่ที่หอพักเมื่อต้องไปเรียนเพราะรู้ว่าแพทริคงจะไม่

ยอมปล่อยไปแน่ๆ ไอ้แก่ไมเคิลมันเงียบหายไปเป็นเดือนแล้วผมว่ามันคงเลิกอยากจะได้ผมแล้วก็ได้


               แพทริคหอบหายใจถี่ขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมปลุกเจ้าน้องชายของเขาขึ้นมาได้สำเร็จ ดวงตาสีเทานั่นเอาแต่จ้องมอง

โทรทัศน์ที่ฉายซีรีส์ซอมบี้ชื่อดังที่แพทริคโปรดปราน เขาหันมามองเมื่อผมถอดเสื้อผ้าออกจนหมดอยู่กันมาสักพักความ

อับอายเริ่มหายไปกลายเป็นความคุ้นเคยและชอบที่จะได้สัมผัสร่างกายซึ่งกันและกัน ผมดึงมือของเขาให้มากอบกุมไอ้

จ้อนของผมแล้วรูดรั้งไปมา


               แย่งความสนใจมาจากซอมบี้ได้สำเร็จ เมื่อผมเป็นฝ่ายโถมทับร่างกายลงไปใช้ลิ้นกระดกเลียหัวนมของเขา

พร้อมกับใช้มือลูบไล้ขนหน้าอกสีทองที่ขึ้นเป็นไรพลางถูกคางสากหนวดของผมครูดกับหน้าลำตัว ในที่สุดแพทริคก็พ่น

เสียงคำรามลั่นพลางผลักให้ผมหงายหลังกับที่นอนโดยมีเขาคร่อมทับไว้


               “อยากได้อะไร หืม เกม”


               เขาถามทั้งที่ใช้ปากงับหน้าท้องของผม ผมสะดุ้งเมื่อเลือดลมพากันวิ่งพล่านไปหมด แพทริคคว้าเจลใสมา

บีบใส่มือเสียเกือบครึ่งหลอด ผมชันขาเปิดทางให้กว้างอย่างรู้งานเมื่อเขาสอดลึกดันเอวเข้ามาจนช่องทางคับแน่นไป

หมด


               “อึก เบาๆครับแพทริค ผมจุก”


               ผมเด้งเอวรับแทบไม่ทันเมื่อเจอความสั่นสะเทือนระดับภูเขาไฟ เสียวไปหมดทั้งตัวจนต้องเบียดเอวเข้าหา

เมื่อถูกกระทำจนหัวสั่นหัวคลอน


               “ฮัก ๆ ตรงนั้น ฮัก อ๊า พะ แพทริค ผมจะไปเรียน อื้อ แรงๆเลย”


               “แล้วทำไม อืม นี่กำลังจะบังคับทางอ้อมใช่ไหม”


               เขาสบถออกมาเมื่อร่างกายของผมกำลังทำให้เขาตะกายข้างฝา


               “ให้ผมไปอยู่หอพักนะ”


               “ฉันเป็นห่วง อ๊ะ ทำไมเลิกตอด เกมขี้โกง”


               “ให้ผมไปเถอะ โอ๊ะ เบาๆสิครับ ฮื้อ”


               “เกมอย่าทำแบบนี้”


               “ก็ยอมสิ”


               แพทริคกัดฟันมองหน้าท้าทายของผม จนในที่สุดเขาก็ยอมแพ้


               “ก็ได้เด็กดื้อ”


               ผมยิ้มกริ่มและให้รางวัลเขาด้วยการกดสะโพกให้ยิ่งสอดลึกพลางผลักให้เขาหงายหลังบ้าง ผมนั่งอยู่บนเอว

แล้วบดคลึงร่องก้นฉ่ำแฉะและแอ่นอกให้เขาได้กินมัน แพทริคจบต้นขาของผมไว้แน่นเมื่อสวนเอวเข้าใส่เสียงครวญคราง

ดังระงมจนนึกอายลูกน้องของเขาอยู่เหมือนกันแต่มันก็กลั้นไม่อยู่เมื่อกล้ามเนื้อบิดเกร็งจนกระทั่งพากันหอบลึกเมื่อน้ำ

แตกใส่กัน


               ในที่สุดผมก็ได้มาใช้ชีวิตนักศึกษาช่วงภาคเรียนพิเศษ ห้องเล็กๆที่คุ้นเคยยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแม้ว่าผมจะ

หายไปนานผมวางกระเป๋าไว้บนเตียงก่อนจะหันไปมองประตูที่เปิดเข้ามา ไอ้แทยังก้าวเข้ามาในห้องพลางมองหน้าผม


               “หายไปนานนะมึง”


               ไม่รู้ว่าคิดมากไปหรือเปล่าแต่จับกระแสน้อยใจได้ ผมรีบสลัดความรู้สึกนั้นทิ้งเมื่อมองหน้าไอ้แทยังชัดๆ


               “มึงไปซัดกับใครมาถึงได้หน้าช้ำขนาดนี้”


               แทยังมองนิ่ง ผมยังเดาสายตาของมันไม่ออก  มันเดินไปทรุดตัวลงนั่งที่เตียงของมัน


               “ช่างกูเถอะมึงสนใจด้วยเหรอว่ากูจะเป็นไง ไปทำอะไร ไอ้เกม”


               มันล้มตัวลงนอนแล้วหันหลังให้กับผม ห้องกลับมาเงียบสนิทราวกับห้องว่างผมได้แต่ยักไหล่และหมดความ

สนใจลง หันไปจัดของพร้อมกับดึงแผนการเรียนในวันรุ่งขึ้นมานั่งอ่านก่อนจะล้มตัวลงนอนเมื่อความง่วงเล่นงาน



               ผมขยับตัวไปมาเมื่อรู้สึกถึงการกอดรัดพร้อมกับปรือตาขึ้นมาในความมืด และเมื่อเห็นต้นเหตุที่ปลุกผมก็ถึง

กับขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ


               “ทำเหี้ยอะไรของมึงแทยัง มานอนกอดกูทำไม”


               ไอ้แทยังกำลังนอนตะแคงคุดคู้เบียดอยู่กับผมบนเตียงเล็กๆนี่ มือข้างหนึ่งของมันโอบกอดผมไว้ผมผงกหัว

มองหน้ามัน มองเห็นดวงตาที่จ้องผมอย่างตัดพ้อ


               “แค่กอดก็ไม่ได้หรือไง มึงเห็นกูเป็นเพื่อนหรือเปล่า”


               ผมอ้าปากหวอมองไอ้แทยังอย่างไม่เข้าใจ


               “เพื่อนมันต้องนอนกอดกันด้วยเหรอ นี่กูเพิ่งรู้”


               “มึงเปลี่ยนไปเกม ทุกปีไม่ว่าจะปิดเทอมนานแค่ไหนมึงก็ไม่เคยหนีกูไปที่อื่น แต่ตอนนี้มึงทำไมหายไป มึงทิ้ง

กูไปทำไม”


               “เฮ้ย เดี๋ยวนะ ไอ้แทยัง มึงพูดงี้หมายความว่าไง”


               ผมคว้ามือของมันที่กำลังลูบไล้หน้าอกของผมไว้ทันท่วงทีและพยายามจะเบี่ยงตัวหนีแต่ไม่สำเร็จ ไอ้แทยัง

ยิ่งเบียดตัวเข้าหาจนแทบจะขี่ผมได้อยู่แล้ว


               “มึงมันโง่ไอ้เกม เหี้ยด้วย”


               ไอ้แทยังกระชากหน้าของผมแล้วชิงบดปากจูบลงมา ผมรีบดันหน้าผากมันออก


               “มึงนั่นแหละเหี้ย ไอ้แทยัง ทำเหี้ยอะไรของมึง”


               ผมขยับตัวหนีจนหลังติดข้างฝา ไอ้แทยังขยับตัวตามมาติดๆ


               “เกม มึงดูไม่ออกเหรอว่ากูคิดยังไงกับมึง เกม มึงเป็นคนเดียวที่อยู่ใกล้ๆกูมาตลอดมึงจะทิ้งกูไปไหนไม่ได้ กู

ยอมมึงทุกอย่างนะเกมขอแค่ให้มึงอยู่กับกู กูยอมให้มึงเอาก็ได้กูจะเป็นผู้หญิงให้มึงก็ได้นะเกม”


               เหี้ยแล้วไง!


                ผมมองตาเอาจริงของมันอย่างเหลือเชื่อ นึกสงสารแต่ผมหลอกมันไม่ได้


               “กูเอามึงไม่ได้หรอกแทยัง กูขอโทษ แต่กูก็เป็นเพื่อนมึงอยู่กูไม่ได้หนีมึงไปไหน”


               “ทำไมไอ้เกม”


               มันมองผมอย่างปวดร้าวจนผมรู้สึกผิด


               “กูมีคนรักอยู่แล้วว่ะแทยัง”


               สีหน้าตกตะลึงของไอ้แทยังสร้างความลำบากใจไม่น้อย ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ไอ้แทยังยก

หลังมือป้ายตาก่อนที่จะลุกจากเตียงของผมกลับไปนอนตะแคงคุดคู้หันหลังให้ผมในความมืดมิด


               ผมมองแผ่นหลังของแทยังเมื่อนึกไม่ออกว่าจะปลอบมันแบบไหนเพราะผมเองก็ยังช็อกที่รู้ว่ามันคิดกับผมเกิน

เพื่อนมาตลอด แต่จะทำยังไงได้ในเมื่อผมมีแพทริคอยู่แล้ว ผมได้แต่มองมันอย่างเป็นห่วงก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง





TBC








แจ้งข่าว


X-theme เปิดเรื่องใหม่แล้วชื่อ ทดลองรัก ไปอ่านกันได้เลย


X=theme the series Season2




Only Love is real ให้ร้กนำทาง มีขายแบบ Ebook
ใครรักใครชอบก็ไปสอยกันได้จ้า


https://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiNDczMTkyIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiMjgwMDMiO30

[HISY]

หวานกันตลอด
ไมเคิลเงียบหายไปให้ตายใจอ่ะเปล่า
แทยังขอให้มีคนมาดามใจเร็วๆละกันนะ

[Freja]

เวรกรรม   แทคือเหยื่อบนเตียงของไม่เคิ่ลหรือเปล่านิ?

[boboman]

เกมนอนหอทีไรมีเรื่องทุกที แต่ถ้าเกมนอนบ้านแพททริคเมื่อไรก็มีเรื่อง (บนเตียง) ทุกครั้งเช่นกัน คึๆๆ
อิเกมมันเข้าใจหาวิธีขอให้แพททริคใจอ่อนนะ 55555 ได้ผลดีทีเดียวเชียว

[fay 13]

 

[Ysolip]

แทยังรุกแล้วไงง อ้ากกก อีตาไมเคิลก็กลับมาแล้วแถมยังโรคจิตอี๊กก
ซวยแล้วค่ะคุณอิวานอฟฟฟ จัดการอีตาไมเคิลเร็ว 
ประสาทไปละ กลัวไปหมดกลัวเกมเจออะไรไม่ดี เฮ้อ
เปิดตัวกับครอบครัวแพทริคแล้วทีนี้เหลือเกมหวังว่าพ่อคงเข้าใจนะ
 

[❣☾月亮☽❣]

แทหยุดเลยอย่าคิดพยายาม. คนที่ดูเหมือนยอมเรานี่แหละน่ากลัวสุด
รอค่ะว่าเกมจะพลิกเกมยังไง

[Min*Jee]

สงสารแทยังงงงง แต่ก็นะ
เชียร์พ่อมาฟียาจ้ะ

[Aumy8059yaoi]

ไอ้ไมเคิลนี่มันแก่ตัณหากลับจริงๆ มีใช้สีด้วย!!!! เลววววว
#หวังว่าคงไม่ใช่แทยังนะที่ถูกจับขึงบนเตียงมันอ่ะ

[mystery Y]

สงสารแทยังนะ...

[B52]

ไม่ได้อ่านมาพักใหญ่ มาอ่านอีกทีไปไกลแล้ว ตามอ่านทันแล้ว ยังนึกตลกเกมไม่หายตัวโตๆกล้ามเป็นแผ่นๆโดนจับกด

[ขนมโก๋]

ไมเคิล

[Belove]

                                              เกมพิศวาสซาตานร้าย

                                                     บทที่ 15               


        ผมมาซ้อมบาสของมหาวิทยาลัยหลังจากหายไปนาน ผมจะกลายเป็นพี่ใหญ่ปีสุดท้ายหากเปิดเทอมการศึกษา

ภาคปกติ และตอนนี้พวกเรากำลังซ้อมเพื่อเตรียมตัวแข่งบาสประเพณีที่จะต้องแข่งกับอีกสามมหาวิทยาลัย


         ไอ้แทยังเดินเข้ามาในโรงยิมเงียบๆตามแบบฉบับของมัน ผมมองมันอย่างเป็นห่วงเพราะมันหายหัวไปสองวันหลัง

จากที่สารภาพว่าชอบผม มันเล่นบาสด้วยสีหน้าอมทุกข์และไม่ยอมสบตากับผมแม้แต่ครั้งเดียวจนกระทั่งพวกเราซ้อม

เสร็จ มันหลบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องอาบน้ำทั้งที่ปกติมันจะถอดเสื้อเปียกเหงื่อพาดไหล่อย่างง่ายๆ ผมเดินตามและ

ผลักประตูห้องที่มันใช้อยู่ทันที


            “ไอ้แทยัง มึงเป็นเหี้ยอะไร อ้าว เฮ้ย มึงไปโดนอะไรมา”


           ผมตกใจเมื่อเห็นสภาพลำตัวบอบช้ำราวกับโดนรุมตีนของแทยัง มันพยายามหันหลังให้แต่ผมก็ก้าวเข้าไป

กระชากแขนให้มันหันหน้ามาหา ผมกัดกรามกรอดเมื่อได้มองเต็มตาไอ้แทยังเบือนสายตาหนีทันที


          “มึงจะบอกกูหรือไม่บอกว่าตกลงมึงไปโดนไอ้เหี้ยที่ไหนทำขนาดนี้ นี่กูเป็นเพื่อนมึงนะ”


          ในประเทศแห่งเสรีภาพที่ผมใช้ชีวิตราวกับมดปลวกตัวหนึ่งมานานหลายปี หากจะนับว่าผมมีเพื่อนกี่คนผมตอบได้

เลยว่ามีมันคนเดียวที่เรียกได้ว่าเพื่อน


            “ไม่เป็นไรเกม กูไม่เป็นไร”


           มันเค้นเสียงตอบกลับมา ดวงตาของมันแดงก่ำบอกให้รู้ว่ามันโกหก


           “มึงเห็นกูเป็นเพื่อนหรือเปล่าแทยัง”


            ผมพูดอย่างจริงจัง ใครจะทนไหวหากเห็นเพื่อนกำลังเจ็บอย่างนี้ ไอ้แทยังหันหน้ากลับมาสบตากับผมมันเม้ม

ปากแน่นก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งและร้องไห้อย่างหมดแรง ผมได้แต่นั่งตามและโอบบ่ามันไว้พลางถอนหายใจออกมาเมื่อ

มันยังไม่ยอมบอกอะไรผมแม้แต่คำเดียว






              “ว่าไงครับแพทริค”


             ผมรับโทรศัพท์ขณะกำลังเดินจากมหาวิทยาลัยไปหอพัก วันนี้มีจอห์นกับโจอี้เข้ากะเป็นบอดี้การ์ดเดินตามอยู่

ห่างๆ พวกเขาปล่อยให้ผมได้ดำเนินชีวิตอย่างอิสระการคุ้มกันระดับเอบวกถูกลดระดับลงมาแล้วเมื่อไมเคิลไม่ได้ก่อเรื่อง

อะไรอีกหลังจากกลับมาเรียนได้ราวสัปดาห์ผมยังไม่ได้กลับไปหาแพทริค บอกเขาไว้แล้วว่าวันหยุดถึงจะกลับไป


           “คิดถึงเกมจัง”


          ผมอมยิ้มอยู่คนเดียว เสียงทุ้มต่ำยามเอ่ยคำหวานชวนจั๊กจี้หัวใจอยู่ไม่น้อย


          “คิดถึงเหมือนกันน่า อย่างอแงสิครับเรียนพรุ่งนี้อีกวันตอนเย็นก็จะได้เจอกันแล้ว”


           “เรียนหนักไหม”


            ผมเล่าเรื่องเรียนให้เขาฟังแก้คิดถึง คุยไปเดินไปสักครู่ก็ใกล้จะถึงหอพัก ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงเอะอะดังมา

จากซอกตึกก่อนจะถึงหอของผม


           “แพทริค แป๊บนึงนะ”


               เป็นเพราะเสียงที่คุ้นหูดังแว่วมาทำให้ผมตัดสินใจหยุดยืนเพื่อจะเพ่งมองเข้าไปในความมืดระหว่างซอกตึก

และเมื่อเห็นเหตุการณ์ชัดเจนผมก็กระโจนเข้าไปทันที ไอ้แทยังกำลังถูกแก๊งไอ้กันตัวสูงใหญ่รุมอัดจนร่วงไปกองกับพื้น


               “เกมเกิดอะไรขึ้น เกม!”


               ไม่มีเวลาตอบแพทริคอีกแล้ว ผมยัดมือถือใส่กระเป๋ากางเกงแล้ววิ่งเข้าใส่พวกมันที่ยืนล้มร่างหมอบของแท

ยัง ผมซัดมันด้วยหมัดเข้าเต็มๆ และอีกไม่กี่วินาทีจอห์นกับโจอี้ก็พุ่งตัวเข้ามาช่วยผมสู้กับพวกมัน

                แต่ดูเหมือนผมจะคาดการผิด ราวกับนี่คือแผนล่อพวกเราเมื่ออยู่ๆพวกมันก็โผล่กันเข้ามาอีกฝูงใหญ่จนเรา

แทบจะสู้ไม่ไหวเพราะถูกรุมผมเห็นจอห์นกับโจอี้ร่วงลงไปต่อหน้าต่อตา ผมกัดฟันจะเข้าไปช่วยพวกเขาแต่ทันใดนั้นสติ

ของผมก็ดับวูบลงเมื่อของแข็งกระแทกใส่หลังคออย่างแรง





               ไม่รู้ว่าหมดสติไปนานเท่าใดแต่เมื่อลืมตาตื่นอีกครั้งผมกำลังถูกมัดอยู่ในรถลีมูซีนคันยาวและที่สำคัญผม

กำลังเผชิญหน้าอยู่กับไมเคิล วีแกนที่นั่งสูบซิการ์อยู่ตรงข้ามกับผม แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือไอ้แทยังที่นั่งตัวสั่นอยู่ข้างๆไอ้

แก่ไมเคิล


               “ไอ้แทยัง มึงหลอกกู!”


               ใบหน้าบอบช้ำมองผมอย่างสำนึกผิดในขณะที่ผมสบถลั่นด้วยความแค้นเมื่อคนที่ผมนับว่าเป็นเพื่อนกลายเป็น

นกต่อให้ผมตกอยู่ในเงื้อมมือของไมเคิล วีแกน


               “เกม กูเคยบอกมึงแล้วว่าที่บ้านกูเงินขาดมือ พ่อกูกู้เงินกับมาเฟีย”


               มันบอกผมด้วยเสียงแหบพร่าเบาหวิว น้ำตาของแทยังร่วงลงมา


               “กูขอโทษ”


               ใช่ ผมนึกออกแล้วว่ามันร้อนเงินถึงได้ยอมร่วมมือกับไอ้ซัคเกอร์ล้มบาสตอนนั้น แต่ใครจะนึกว่ามาเฟียคนนั้น

คือไอ้แก่ไมเคิลที่ยังนั่งนิ่งพ่นควันซิการ์อย่างสบายใจ ผมถือโอกาสมองออกไปภายนอกรถอย่างรวดเร็วจึงได้รู้ว่ารถลีมู

ซีนเจ็ดที่นั่งของมันจอดนิ่งอยู่ริมถนนเส้นเล็กที่ตัดกลางที่ราบแห้งแล้ง มันเงียบเมื่อไม่มีรถคันอื่นที่สัญจรมาอีก ไม่ไกล

สายตานักมีภูเขาหินกระจายตัวขนานไปกับถนน ผมไม่รู้เลยว่าสถานที่นี้คือตรงไหนของอเมริกา


               “ปล่อยกู”


               ผมเลิกสนใจไอ้แทยังและเงยหน้ามองไอ้แก่ไมเคิลอย่างเดือดดาล


               “มึงไม่เข็ดใช่ไหมที่ถูกแพทริคจัดการมึง ถ้ามึงไม่ปล่อยกูแพทริคต้องตามกูมาแน่”


               ดวงตาฝ้าฟางลุกวาบเมื่อเห็นการตอบโต้ของผม ไอ้แก่ไมเคิลมองด้วยสายตากระหายจนผมขนลุกซู่


               “ตามมางั้นหรือ นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการเชียวล่ะไอ้หนุ่ม จากไอ้นี่ใช่ไหม”


               ไมเคิลโชว์โทรศัพท์มือถือของผมที่อยู่ในมือของมัน ผมขบกรามแน่นเพราะรู้ว่าแพทริคจะรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน

จากสัญญาณติดตาม


               “มึงต้องการอะไรไมเคิล ตัวกูงั้นเหรอ ทั้งที่มึงก็รู้ว่ากูกับแพทริคมีอะไรกันแล้วมึงก็ยังต้องการกากเดนจาก

แพทริคใช่ไหม โง่หรือบ้าวะ”



              ผมทำใจดีสู้เสือแค่นยิ้มเยาะมัน ไอ้แก่ไมเคิลทำหน้าเหี้ยมและใช้ซิการ์ที่ยังติดไฟร้อนจี้ลงไปที่ต้นแขนของ

แทยังจนมันร้องลั่นแต่ก็ไม่กล้าขยับตัว เมื่อไฟซิการ์มอดดับต้นแขนของแทยังก็เป็นรอยไหม้จนผมสงสารและยิ่งเกลียด

ไอ้เหี้ยไมเคิลมากขึ้น


               “ต้องการตัวนายมันก็ส่วนหนึ่ง แต่ว่านะ นายคงไม่รู้ตัวหรอกเกมเมอร์ว่านายน่ะกลายเป็นเครื่องมือที่ฉันจะถือ

โอกาสทำลายพวกมันซะในคราวนี้”


               ผมเบิกตาโพลงเมื่อรู้จุดมุ่งหมายที่แท้จริงของมัน ผมดิ้นพล่านเข้าหาทั้งที่รู้ว่าไม่เป็นผล ซ้ำยังถูกมันตบจน

หน้าหันก่อนที่มันจะเงยหน้าฟังลูกน้องที่นั่งอยู่ด้านหน้า ผมตกใจแทบสิ้นสติเมื่อลูกน้องของมันบอกว่าแพทริคและลูก

น้องกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้


               ไม่ แพทริค อย่ามา


               ตอนนี้ผมตัวสั่นยิ่งกว่าไอ้แทยังเมื่อเห็นไอ้ไมเคิลกระตุกยิ้มอย่างเหี้ยมโหดและสั่งให้ลูกน้องเริ่มขับรถไปตาม

ถนนเบื้องหน้า


               “รู้อะไรไหมเกมเมอร์ คนที่จะอยู่ในวงการนี้ได้มีข้อห้ามสำคัญอยู่ข้อหนึ่งคือห้ามมีความรัก”


               ไมเคิล วีแกนพูดด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน พลางมองทางกระจกมองหลังมันดีดนิ้วส่งสัญญาณให้ลูกน้องของมัน


               “เพราะความรักมักจะเป็นจุดอ่อนที่ศัตรูใช้โจมตีได้ดีที่สุด”


               ผมนั่งตรงกันข้ามกับมันจึงมองเห็นท้องถนนเบื้องหลังที่เพิ่งแล่นผ่านมา มองเห็นไฟหน้ารถคู่หนึ่งอยู่ไกลออก

ไปแต่มันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และในที่สุดผมก็เห็นว่านั่นคือรถกันกระสุนของแพทริคขับนำรถมาอีกหลายคัน ผมสะดุ้ง

โหยงเมื่อเริ่มได้ยินเสียงปืนดังลั่นจากข้างทาง


               “มึงทำเหี้ยอะไร ไมเคิล มึงใช้กูล่อแพทริคออกมาใช่ไหมไอ้สารเลว”


               “เรียนรู้ได้เร็วดีเกมเมอร์ ถ้าเราจะล่าสัตว์เราก็ต้องเลือกเหยื่อที่เหมาะสม”


               ไอ้แก่ไมเคิลทำให้ผมรู้ว่าการที่มันมายืนอยู่ในจุดนี้ได้มันต้องใช้ทั้งความแข็งแกร่งและเล่ห์กล ถึงแม้แพทริค

จะฉลาดแต่ก็ยังพลาดให้กับคนมากประสบการณ์กว่าอย่างมัน


               ไมเคิลวางกำลังซุ่มอยู่ตามภูเขาหินและโจมตีเมื่อแพทริคและพวกเข้าสู่ระยะที่พวกมันวางแผนไว้เสียงปืนและ

ประกายไฟก็ดังราวกับผมดูหนังสงครามอยู่


               แพทริค คุณต้องไม่เป็นอะไร


               ผมสวดมนต์ไม่เป็นภาษา ความกลัวจับอยู่ตรงขั้วหัวใจก่อนที่มันจะแตกสลายเมื่อเห็นรถของแพทริคระเบิดจน

ไฟลุกท่วม ผมร้องไห้จนน้ำตาท่วมเมื่อรถของไมเคิล วีแกนพาผมห่างออกจากที่นั่นจนไม่สามารถรับรู้อะไรได้อีกแล้ว

               





               กลยุทธ์ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งหลังจากที่เห็นแพทริคถูกโจมตีจนรถระเบิด ไมเคิลสั่งให้แทยังจัดการบังคับ

กรอกน้ำรสฝาดใส่ปากของเขา แม้จะขัดขืนแต่เขาก็กลืนมันไปส่วนหนึ่งหลังจากนั้นความง่วงงุนก็ครอบงำจนกระทั่งหมด

สติไปอีกครั้ง และเมื่อตื่นมาจึงได้รู้ว่าตนเองถูกขังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมที่มีเพียงเตียงนอนขนาดใหญ่กว่าปกติและโทรทัศน์

เครื่องยักษ์ที่ติดอยู่บนผนังห้องตรงข้ามกับเตียง กลยุทธ์ผวามองหาทางรอดอยู่ภายในห้องทึบที่ไม่มีทางออก


               ตอนนี้กลยุทธ์รู้แล้วว่าความห่วงหาใครสักคนมันทรมานและร้อนรนแค่ไหน ความกลัวแล่นเข้ามาจับใจเมื่อ

นึกถึงความปลอดภัยของแพทริค เขารักแพทริค รักจนหมดหัวใจ


               สะดุ้งเฮือกเมื่อประตูถูกเปิดและร่างสูงอวบอ้วนของไมเคิล วีแกนก้าวเข้ามาในห้อง ประตูปิดตามฉับพลันก่อน

ที่กลยุทธ์จะวิ่งออกไปทัน เขามองไมเคิลอย่างเกลียดชังและพุ่งเข้าหาง้างหมัดเข้าใส่อย่างเดือดดาลแต่ไมเคิลกลับ

เบี่ยงหลบก่อนจะใช้มือหนาคว้าหมับเข้าที่คอของกลยุทธ์และบีบจนหายใจไม่ออก


               “พยศเข้าไว้เกมเมอร์ อย่างนี้แหละที่ฉันต้องการ”


               “ไอ้สัตว์นรก!”


               กลยุทธ์เค้นคำด่าทั้งที่หน้าเขียวเพราะใกล้จะขาดอากาศหายใจเต็มที เขาดิ้นรนแต่ไมเคิลก็ไม่เปิดโอกาสให้

เขาทำสำเร็จ ไมเคิลชกเข้าที่ลิ้นปี่จนกลยุทธ์ทั้งจุกทั้งเจ็บ ท่อนแขนใหญ่เปลี่ยนเป็นล็อคคอของกลยุทธ์แล้วก้าวไปยืน

เบื้องหลังพลางดันให้ กลยุทธ์หันไปทางจอโทรทัศน์ที่เริ่มปรากฏภาพขึ้นมา


               “ไม่อยากรู้หรือไงว่าตอนนี้คนรักของนายเป็นยังไงบ้าง”


               เสียงเย้ยหยันดังอยู่ข้างหู กลยุทธ์เบิกตากว้างเมื่อภาพในจอคือภาพจากกล้องวงจรปิด และสิ่งที่กลยุทธ์

กำลังจ้องมองก็ทำให้น้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว


               คนที่กลยุทธ์กำลังเป็นห่วงอยู่ในสภาพบาดเจ็บทั่วทั้งตัว โลหิตสีแดงฉานเปรอะเปื้อนปะปนคราบเขม่าดินปืน

ฝุ่นควัน แพทริคถูกมัดติดอยู่กับเก้าอี้ กลยุทธ์มองไม่เห็นดวงตาสีเทาเมื่อแพทริคยังไม่ได้สติมีเพียงหน้าอกที่กระเพื่อม

ช้าๆทำให้รู้ว่าเขายังมีลมหายใจ


               “ไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างนายจะทำให้ไอ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างแพทริคฟิวส์ขาดได้ขนาดนี้”


               ไมเคิล ส่งเสียงเยาะหยันอย่างต่อเนื่องเพื่อตอกย้ำความสูญเสียลงไปในจิตใจของกลยุทธ์


               “รู้ไหม ไม่เคยมีสักครั้งที่มันจะบุ่มบ่ามใจร้อนจนกระทั่งพลาดพลั้ง นั่นมันเป็นเพราะนายเลยนะเกมเมอร์ นาย

เป็นจุดอ่อนของมันอย่างแท้จริง”


               “ไม่ ไอ้ไมเคิล ไอ้สารเลว มึงจะทำอะไรแพทริคไม่ได้ทั้งนั้น”


               กลยุทธ์ตะโกนลั่นจนเสียงก้องสะท้อนไปรอบห้อง เขาร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายเมื่อเห็นลูกน้องของไมเคิล

ใช้ปลายกระบอกปืนจ่อไปที่ขมับของร่างที่ยังหมดสติ


               “งั้นหรือพ่อหนุ่ม แล้วนายคิดว่าฉันจะละทิ้งโอกาสอันดีที่มีเพียงไม่กี่ครั้งที่จะได้ระเบิดสมองของคู่แข่งแบบนี้

หรือไง จุ๊จุ๊ โลกแห่งความจริงมันไม่ได้สวยงามเหมือนตอนเราฝันหรอกเกมเมอร์”


               กลยุทธ์สะอื้นฮักกับความจริงที่กำลังเผชิญอยู่ มันเป็นเพราะเขาที่ทำให้แพทริคต้องเสียทีจนถูกจับและลม

หายใจของแพทริคอาจจะหลุดลอยไปอย่างที่เขาไขว่คว้ากลับคืนมาไม่ได้ กลยุทธ์เกลียดตัวเองเหลือเกิน


               “พอ พอได้แล้ว กูยอมแพ้ มึงจะทำอะไรกูก็ได้ขอแค่อย่าฆ่าแพทริค”


               จอโทรทัศน์ดับวูบร่างของกลยุทธ์ถูกดึงให้หันกลับมาประจันหน้า กลยุทธ์อ้าปากค้างเมื่อเห็นแววตาสัตว์ป่า

ฉายโชนอยู่ในดวงตาฝ้าฟางของไมเคิล ทันใดนั้นฝ่ามืออวบอูมก็เงื้อสูงและฟาดลงมาอย่างรวดเร็วจนแก้วหูของกลยุทธ์

ลั่นเปรี๊ยะก่อนที่เขาจะถูกผลักให้หงายหลังลงไปบนเตียงขนาดใหญ่


               กลยุทธ์ไม่เคยคาดคิดว่าคนที่ล่วงเข้าสู่วัยชราอย่างไมเคิลจะมีแรงมหาศาลขนาดนี้เมื่อไมเคิลโถมกายตามขึ้น

มานั่งคร่อมทับหน้าอกแล้วใช้สองมือบีบคอกลยุทธ์อีกครั้ง กลยุทธ์ดิ้นรนอย่างทรมานจนใกล้หมดแรงไมเคิลจึงได้ปล่อย

มือให้เขาสำลักอากาศ แต่ยังไม่ทันตั้งตัวกลยุทธ์ก็ถึงกับร้องลั่นเมื่อเข็มขัดเส้นหนาฟาดลงมาบนร่างกายของเขาไม่ยั้ง

มือ


               “ร้องอีกสิ เกมเมอร์ ร้องให้ดังกว่านี้อีก เพราะถึงร้องไปก็ไม่มีใครได้ยินเสียงหรอกเพราะนี่คือสวรรค์ที่ฉันสร้าง

มาเพื่อเหยื่ออย่างนายไงล่ะ”


               ไมเคิลตาลุกวาบเมื่อได้ยินเสียงร้องเขากระชากเสื้อผ้าของกลยุทธ์ออกดังแคว่ก เสียงผ้าขาดบาดลึกเข้าไป

ในหัวใจของกลยุทธ์ยิ่งกว่าเสียงเข็มขัดหนังที่แหวกอากาศมากระทบเนื้อจนเลือดซิบนั่นเสียอีก มือใหญ่คว้าใบหน้าของ

เขามาบีบตรงกรามบังคับให้ขากรรไกรเปิดกว้าง ไมเคิล วีแกนดันท่อนเนื้อของเขาเข้าไปในปากของกลยุทธ์ทันที


               “เลียสิ เลียให้สะอาด ทำความสะอาดให้กูซะถ้าไม่อยากให้กระสุนปืนฝังอยู่ในหัวผัวของมึง”


               ภาพกระบอกปืนจ่อขมับร่างหมดสติทำให้กลยุทธ์กลืนความอัปยศแล้วใช้ลิ้นเลียท่อนเนื้ออันน่าขยะแขยงใน

ช่องปาก ได้ยินเสียงครางดังมาจากไมเคิลก่อนที่เส้นผมของกลยุทธ์จะถูกกระชากพร้อมกับที่ไมเคิลจะกดน้ำหนักลงมา

จนกลยุทธ์อยากจะอาเจียน


               “ลิ้นมึงดูดมันเหลือเกิน ผัวคงสอนมาดีสินะ ไหนมาลองดูซิว่าไอ้เหี้ยแพทริคมันจะสอนอะไรมึงอีก”


               เข็มขัดหนังเส้นเดิมลอยละลิ่วลงมาฟาดต้นขาของกลยุทธ์จนกล้ามเนื้อสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด รอยแดง

แล่นเป็นริ้วพาดผ่านพร้อมเลือดซิบออกมาตามผิวหนัง จุดอ่อนไหวถูกมือใหญ่คว้าหมับแล้วบีบจนกลยุทธ์หน้าเขียวแล้ว

จึงย้ายไปที่ช่องทางใต้ล่างไมเคิลดันนิ้วแทรกทะลวงอย่างไม่รั้งรอ


               แพทริค คุณต้องรอด



               พ่อ พี่เท็น ย่า ป้าแก้ว

               เกมรักทุกคน



            TBC

 

[boboman]

จิ้มมม
ทำไมมันค้างยังงี้ล่าาา!
อิไมเคิลนี่โรคจิตชะมัด จับไปกระทืบแม่ม -_-^^
หวังว่าจะมีคนมาช่วยทั้งอิเกมทั้งแพททริคทันนะ อย่างพวกลูกน้องน่ะหายไปไหนก๊านน
รอตอนต่อไปจ้า

[Min*Jee]

ถ้าพรุ่งนี้ไม่มาต่อนะ บ้านคนแต่งบึ้มแน่!!!!!
สงสารเกมส์!!!!!!

[sirin_chadada]

แพทริกไม่น่าหละหลวมเลย ดูไม่ค่อยสมกับเป็นมาเฟียใหญ่ซักเท่าไหร่...
เอ๊ะ หรือว่านี่เป็นแผนลวงของตาเฒ่าโรคจิต จริงๆแล้วแพทริกไม่ได้อาการปางตาย
ลุ้นว่าใครจะมาช่วยพระ-นายของเรา

ปล.แอบไม่พอใจแทยัง น่าจะหาทางเตือนเกมบ้าง จะได้วางแผนตั้งรับทัน

[k_keenny]

ค้างงงงงง 

[Freja]

ถ้าหากว่าเกมโดนไมเคิ่ลข่มขืนวันนี้ก็เหมือนกับที่เกมทำเท็นนะ   แต่ก็หวังไว้ว่าเกมจะไม่โดนเยอะขนาดนั้น เท่าที่ผ่านมาก็น่าจะสมน้ำสมเนื้อได้แล้ว

อยากหวังว่าแพทริกคงไม่หลวมตัวขนาดนั้น  ต่อให้มีแฟนแต่แพทริกก็อยู่ในโลกแบบนี้มานานพอที่จะมีสัณชาตญาณนะ  พ่อของแพทริกก็คงไม่ชล่าใจขนาดนั้น

[B52]

แม่จ้าว

[fay 13]

 

[brookzaa]

  ก็นะตามนั้น โดนก็โดนเนอะ เกมชิวๆ แพทริกหรอ ไม่รู้สินะ

[malatee3103]

 :hao5:แอบหวังพี่น้อง ร่วมชายคาของแพทคุงจะมาช่วย

[mystery Y]

ไอ้ไมเคิล!ไอ้เลว!! ใครก็ได้ช่วยเกมทีเถอะ~

[HISY]

ถ้าเกมโดนข่มขืนใจฉันคงบอบช้ำเล็กๆ
ว่าแล้วว่าแทยังต้องมีส่วนรู้เห็น เฮ้อออ
ว่าแต่แพทริคจะเสียท่าง่ายขนาดนั้นเลยหรอ
หลอกให้ตายใจหรือเปล่า

[❣☾月亮☽❣]

เป็นเมียมาเฟียต้องอดทน
เห้อ เกม ถึงเกมจะเคยเลวยังไงแต่ตอนนี้ต้องมาโดนไอ้เชี่ยวิปริตมันกระทำนี่ก็ไม่ไหวนะ สงสาร    

ขอให้แพทริคมีแผนจัดการไว้แล้วนะ เกมจะได้ไม่เสียเปล่า
เราก็ว่านะเพราะมันแลดูโดนจับง่ายเกินเพราะห่วงเมียอย่างเดียวไม่น่าใช่    คนเขียนรีบๆมาต่อเถอะ

[Noeynoey]

ไมเคิลเกลียดแกมากอ่ะแก่แล้วยังไม่เจียมอีก 

[Ysolip]

  จบค้างมากค่าาา ม่ายยยย
อีลุงไมเคิลแกมันเลวมาก เลวมากจริงๆ ฮึ่ย เกลียดดดด
ตอนนี้ความหวังว่าจะมีคนมาช่วยเกมริบหรี่มาก แต่ก็ยังหวัง
เหลือแทยังหรือเปล่าคะ? ถ้ามันรักเกมจริงๆไม่ใช่แค่หลอก
เพราะโดนไมเคิลสั่งมันต้องมาช่วยเกมใช่ไหม
คุ้มครองเกมด้วยใครก็ได้ TT
สงสัยว่าแทยังก็เป็นหนึ่งในของเล่นกามๆจิตๆของอิลุงไมเคิล
เฮ้ออออ

[oumpatta]

ถ้าโดนจริงๆก็สมกับที่ทำกับเมียพ่ออ่ะ
แต่ไม่ขอให้รุนแรงมาก