“ไม่เลย มันไม่ใช่แบบนั้น สีน้ำไม่ได้แปลกอะไรเลย มันเป็นความงี่เง่าของพี่เองในสมัยก่อน พี่ขอโทษนะคนดี ขอโทษ”
“แต่คุณก็คิดว่าผมแปลก”
“พี่ยอมรับว่าแต่ก่อนพี่เคยคิดแบบนั้น แต่พอยิ่งได้รู้จักสีน้ำมากขึ้น พี่ก็หลงรักเด็กคนนี้จนเต็มหัวใจ ถ้าจะมีคนแปลก คนนั้นคงเป็นพี่ที่เปลี่ยนไป พี่อยากเป็นคนที่ดี เป็นคนที่สีน้ำจะรัก”
รอยชื้นที่แผ่นอกหนาทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มยังไม่หยุดร้องไห้ แต่ที่ทำได้ตอนนี้คือโอบร่างเพรียวของคนรักเอาไว้ เพื่อส่งผ่านทั้งความรักและความจริงใจไปให้ถึงหัวใจที่บอบช้ำนั้น
“แต่คุณก็อายที่จะบอกใครว่ารักผม”
“ไม่ได้อาย สีน้ำลืมมันไปได้ไหมคำพูดนั้น มันเป็นนิสัยแย่ๆ ของพี่เองที่ชอบทำเก็ก พูดอะไรออกไปไม่ได้คิด ก็แค่จะวางฟอร์มกับเฮียเขา แต่มันไม่ใช่ความจริงเลย พี่รักสีน้ำต่างหากที่คือเรื่องจริง”
“แล้วทำไมอยู่ดีๆ คุณถึงหายหน้าไป”
“พี่รีบทำงานจะได้รีบกลับมาหาสีน้ำไง ทำจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน พี่ทำโทรศัพท์ตกน้ำไปด้วย ไม่มีเวลาแม้แต่จะไปหาซื้อเครื่องใหม่ แล้วไอ้ข่าวกับนางแบบนั่นมันก็แค่ข่าวโปรโมท ไม่เป็นความจริงเลย คนที่พี่คิดถึงตลอดเวลาคือสีน้ำคนเดียวเท่านั้น เชื่อพี่ดินเถอะนะครับ”
ถึงจะได้ฟังคำขอโทษที่พร่ำบอก ได้ฟังความจริงที่อีกฝ่ายพยายามอธิบาย แต่ความเจ็บกลับไม่ได้เลือนหายไปเลย
“แล้วคุณต้องเป็นคนที่รักษาภาพพจน์คอยวางฟอร์มแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า ต้องบอกทุกคนว่าไม่ได้รักผมอีกไหมผมจะได้รู้เอาไว้เวลาที่ได้ยิน ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เป็นแค่สิ่งที่คุณแสดงออกไป แม่บอกผมไว้ว่าความรักคือการให้อภัย แต่ทำไมทั้งๆ ที่ผมไม่ได้โกรธคุณแล้วแต่ผมก็ยังเสียใจไม่หายละฮะ”
“สีน้ำ...”
“ผมขอเวลาได้ไหมฮะ ให้เวลาผมหน่อย แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอคุณจริงๆ ผมรับรู้กับเหตุผลและคำอธิบายทุกอย่าง แต่ขอให้ผมคิด ให้ความเจ็บนี้มันเบาบางลงแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ได้ไหมฮะ”
เหนือดินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น สิ่งที่สีน้ำขอทำให้ใจหายวาบ เขาทนไม่ได้หรอกนะหากต้องสูญเสียความรักครั้งนี้ไป
“พี่ขาดสีน้ำไม่ได้หรอกนะ อย่าเลิกกับพี่เลย อย่าไปจากพี่”
“ผมไม่ได้ไปไหน แต่ขอเวลาผมหน่อย ได้ไหมฮะ”
“แล้วสีน้ำจะไปไหน”
“ผมอาจจะอยู่ที่นี่สักระยะ”
“พี่โทรหาสีน้ำได้ไหม”
“อย่าเพิ่งเลยฮะ ผมอยากได้เวลาคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว”
มันคือบทลงโทษที่เจ็บปวดที่สุด เหนือดินหลับตาลงอย่างยอมรับคำลงทัณฑ์จากคนรัก แค่อย่างน้อยสีน้ำก็ไม่ได้ตัดรอนเขา มันก็ดีแล้ว เขาคงทำได้เพียงอย่างเดียวตอนนี้คือ “รอ”
*************************************************
นายแบบชื่อดังสวมแว่นตากันแดดขับรถสปอร์ตสีแดงกลับกรุงเทพเพราะประกาศิตจากคนรักที่ขอให้ห่างกันสักระยะ ให้เขารอจนกว่าสีน้ำจะยอมยกโทษให้ ฆ่าเขาให้ตายยังดีกว่าทรมานทั้งเป็นแบบนี้ ความรู้สึกปวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่วแผ่นอกหนา เขาไม่เคยรู้ความรู้สึกของคนที่ต้องผิดหวังจากความรักมาก่อนเลย ที่ผ่านมาก็มีแต่จะล้อเล่นกับความรัก ไม่เคยจริงใจกับใคร คบไปวันๆ แต่ตอนนี้เขาได้บทเรียนราคาแพงแล้ว และไม่คิดจะเปรียบความรักเป็นเรื่องล้อเล่นอีกแล้ว มิหนำซ้ำยังต้องระวังที่จะคิดให้ดีก่อนจะพูดอีกด้วย แบบนี้ก็คงเข้าทางมารดาคนรักที่เหมือนจะตำหนิว่าเขามีคุณวุฒิไม่เพียงพอที่จะดูแลสีน้ำได้
“เฮ้อ.....”
แต่ถึงจะยังไงเขาก็ไม่ท้อ ความรักครั้งนี้เขาจะขอประคับประคองไปให้ถึงที่สุด ถ้าสีน้ำให้เขารอ นานเท่าไรเขาก็จะรอ
************************
หัวข้อ: Love Me Love My Dog ~PART 14 (End)~ 21/02/54 อัพแล้วค่ะ หน้า18 (อ่าน 230011 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก