-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน
ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*-*-*-*
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
PART 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.300)
PART 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.330)
PART 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.360)
PART 13 - 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.390)
PART 13 - 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.450)
PART 14 - 35% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.480)
Part 1
คิดเหมือนผมไหมครับว่าสัตว์เลี้ยงที่ฉลาดแสนรู้ที่เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของคนเราก็คงไม่พ้นเจ้าสุนัขทั้งหลาย มีคนเคยบอกมาว่า “สัตว์เลี้ยงเป็นยังไง เจ้าของก็เป็นอย่างนั้น” ผมไม่เคยเชื่อเลยนะ จนกระทั่งที่ผมได้มาเจอกับตัวเองวันที่ต้องย้ายสำมะโนครัวจากเมืองเล็กๆ ติดชายทะเลที่แสนสงบ มายังเมืองหลวงที่แสนวุ่นวายนี้ วันที่ผมได้พบกับเจ้าตัวเล็กน่ารัก
“เอ้า มายกอันนี้ไปลูก กล่องนี้อยู่ที่ห้องแม่นะจ๊ะ”
“ฮะ แม่”
ความวุ่นวายเล็กๆ เกิดขึ้นในบ้านหลังกะทัดรัดย่านชานเมือง เมื่อครอบครัวหนึ่งกำลังย้ายข้าวของเข้าไปในบ้านหลังย่อม ลูกชายกำลังช่วยคนเป็นแม่ยกของเข้าบ้านอย่างขะมักเขม้น
“กล่องสุดท้ายแล้ว โอเค”
“เหนื่อยจังเลยฮะ”
“นั่นสิ พ่อหนีเอาตัวรอดไปรายงานตัวที่บริษัทซะนี่ ทิ้งเราสองคนให้เก็บของกันเองเลย เดี๋ยวคืนนี้แม่จะให้สั่งพิซซ่าเซตใหญ่มาเลี้ยงให้ได้”
“ดีฮะแม่ ไม่มีอะไรแล้วผมไปจัดของแล้วก็อ่านหนังสือนะครับ”
“สีน้ำ สอบติดแล้วรอเปิดเข้าเรียนยังจะอ่านอะไรอีกละเรา ไม่ไปเดินเล่นแถวนี้ ทำความคุ้นเคยหรอลูก”
“ก็ได้ฮะแม่”
ลูกชายคนโตที่สุดแสนจะเอาถ่านของเธอ เช็ดเหงื่อไคลออกไปแล้วสวมรองเท้าออกไปเดินเล่นตามที่แม่บอก ทั้งว่าง่าย หัวอ่อน เรียนเก่งถึงเก่งที่สุด ก็แค่ได้ที่หนึ่งในการสอบเข้าคณะสัตวแพทย์ของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังที่เป็นอันดับต้นๆ ของประเทศ เสียอย่างเดียวที่ทำให้คุณแม่อย่างเธอหนักอกที่สุดคือการที่ลูกชายวันๆ เอาแต่หมกตัวกับกองหนังสือวิทยาศาสตร์ ไม่ได้สนใจความเป็นไปของโลกภายนอก ไม่ฟังเพลง ไม่ดูโทรทัศน์ ยังดีที่มีเพื่อนสนิทชิดเชื้อคบหาอยู่บ้างสองคน เรียนมาเป็นสิบปีได้เพื่อนมาแค่สองคน ลูกฉัน
“ตาสีน้ำ แม่ว่าเราต้องเปลี่ยนตัวเองบ้างนะ”
ผู้เป็นมารดาพูดพึมพำเมื่อมองตามร่างสูงที่ขาวจัดของลูกชายที่เดินผ่านรั้วไป สูงก็สูงดี รูปร่างก็พอไหว แต่ผมที่ฟูฟ่องไปทั้งหัวเพราะเจ้าตัวไม่เคยสนใจดูแลกับแว่นตาหนาเตอะที่ไล่ให้ไปเปลี่ยนเป็นคอนแท็กเลนส์เท่าไรก็ไม่ยอมเปลี่ยน นางจำได้ว่าสีน้ำเคยพูดไว้
“ผมว่าคนเราเขาคงไม่ได้วัดผมที่หน้าตาหรือการแต่งตัวหรอกครับแม่ ผมจะเป็นหมอรักษาสัตว์นะไม่ได้ไปเป็นดารา ทำไมต้องทำตัวให้ดูดีอะไรด้วย สบายๆ แบบนี้ดีกว่าอีก”
จะพูดกี่ครั้งจนปากฉีกถึงหูก็เปลี่ยนสีน้ำไม่ได้ ตรงนี้เท่านั้นที่หัวแข็งขึ้นมาทันที คงเพราะเจ้าตัวเห็นน้องชายตัวดีที่วันๆ ไม่เรียน เอาแต่แต่งตัวโฉบสาวจนได้ดิบได้ดี มีแมวมองชวนมาเป็นนายแบบจนโด่งดัง
สีน้ำใช้นิ้วดันแว่นตาหนาขึ้น สายตาก็สอดส่ายมองทางไปเรื่อยๆ ยังดีที่มาอยู่ชานเมืองที่ยังมีความเงียบสงบแบบนี้ เขาเองก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าถ้าต้องไปอยู่ในเมืองที่มีแต่ความวุ่นวายเขาจะทนได้ไหม
“หงิงง หงิงง”
เสียงครางเล็กๆ เหมือนกำลังเจ็บปวดของสุนัขดังมาให้ได้ยิน ร่างสูงที่เป็นคนรักสัตว์เกินร้อยได้ยินก็รีบตามหาที่มาของเสียง จนมาถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะที่มีกล่องกระดาษวางอยู่ใบหนึ่ง
“อะไรเนี่ย”
********************************************
ชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าหล่อเหลา ดั่งรูปปั้นสลักของจิตรกรเอก ดวงตาโตและริมฝีปากอิ่มหนายิ่งทำให้ดวงหน้ารูปใข่ดูโดดเด่น เอาลิ้นดุนในกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด มือข้างหนึ่งผละจากการบังคับพวงมาลัยรถสปอร์ตคันหรู ไปกดโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่ข้างๆ ซึ่งพอได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสายก็เปิดสปีกเกอร์แล้วใส่เพื่อนไม่ยั้ง
“สีไม้ วันหลังไม่ต้องมาลากไปเป็นไม้กันหมาเลยนะเว้ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่ชอบพวกนางแบบไทย สเปคฉันมันต้องลูกครึ่งเว้ย”
“เออ ไอ้หัวสูง ไอ้หล่อเลือกได้ วันหลังจะไม่ชวนมาปาร์ตี้กับนางแบบแมกนี้แล้ว กวาดสาวไปซะหมด”
“ช่วยไม่ได้ที่ฉันมันหน้าตาดี แค่นี้ละว่ะ วันนี้เลยไม่ได้สาวๆ มานอนกอดให้อุ่นเลย ไม่เอาคนไทยนะเว้ยคราวหน้า”
“ครับท่านชายดิน แค่นี้นะ เชิญกลับไปกอดหมอนข้างไปไอ้คนเรื่องมาก ฉันจะไปกอดสาวๆ”
สีไม้เพื่อนรุ่นน้องในสังกัดโมเดลลิ่งเดียวกับเขากดวางสายไปซะก่อนที่จะโดนคนทางนี้คาดโทษคราวหน้า เหนือดิน เจ้าชายแห่งวงการนายแบบ สินค้าหลายหลากต่างมารุมขอให้เขาไปเป็นพรีเซ็นเตอร์ให้ ก็ไม่แปลกอะไรเพราะแทบทุกชิ้นที่มีเขาเป็นคนนำเสนอจะขายดีฮอตฮิตจนขาดตลาดไปอยู่เป็นประจำ จนตอนนี้คิวแน่นเอี๊ยด และยังมีละครรวมถึงงานเพลงติดต่อมาอีกด้วย
“วันนี้เลยกลับมาบ้านมือเปล่าเลยวุ๊ย ไปหาเฮียดีกว่า ไหนๆ ก็ว่าง”
มือหนาหมุนพวงมาลัยเพื่อจะเปลี่ยนเส้นทางจากที่จะกลับเข้าบ้านของเขาที่อยู่หลังติดสวนกว้างในละแวกหมู่บ้านชานเมืองไปยังบ้านของลูกพี่ลูกน้องที่อยู่หลายหลังถัดจากบ้านเขา แต่เพราะความรีบร้อนจากการตัดสินใจกะทันหันจึงไม่ทันเห็นร่างสูงที่ถือกล่องขะมุกขะมอมเดินอยู่ริมทาง
“เฮ้ย”
เสียงตะโกนของคนขับรถตามมาด้วยเสียงเบรกดังลั่น ร่างสูงที่ยืนอยู่ริมทางตัวแข็งทื่อก้าวขาไม่ออกเพราะแทบเท้าคือหน้ารถสปอร์ตสีแดงเพลิงที่หยุดรถได้ทันก่อนจะเสยเขาขึ้นไปนั่งเล่นนอนเล่นบนกระโปรงรถ
“นี่คุณ เดินภาษาอะไร มาเดินริมถนน อยากตายหรือไงหา!”
ชายหนุ่มร่างสูงเปิดลงมาจากฝั่งที่นั่งของคนขับเดินตรงมาหาชายหนุ่มอีกคนที่เหมือนยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
“นี่ยังมายืนทื่ออีก หรือไม่เต็มบาทวะเนี่ย”
“นายว่าใครไม่เต็มบาท นายนั่นแหละขับรถภาษาอะไร เอาตาโปนๆ ของนายมาดูด้วยนะว่าที่ฉันยืนอยู่นี่เขาเรียกกันว่าฟุตบาท”
ชายหนุ่มร่างสูงที่พอเดินพ้นประตูรถออกมานั้นก็เหมือนกับมีออร่าเจิดจ้าจนสีน้ำต้องหรี่ตาลง ส่วนเหนือดินที่พอเดินมาดูก็เห็นว่าคนตรงหน้าเขานั้นยืนอยู่บนฟุตบาทจริงๆ
“เห็นกับตาแล้วใช่ไหมว่าคนผิดคือใคร ถ้าตามมารยาทแล้วในเหตุการณ์แบบนี้คนที่เขามีมารยาทที่ดีมีการศึกษาที่ดีเขาก็คงต้องพูดว่า?”
“ขอโทษ”
เหนือดินพูดออกมาด้วยเสียงกระแทกกระทั้น ทุกทีเวลาเขากลับรถมันก็พ้นนี่นา ทำไมคราวนี้ไปเสยฟุตบาทได้
“ตาก็โต ขับรถมองทางด้วยนะครับคราวหน้า”
พอฟังคำที่เหมือนต่อว่าเขาร่างสูงใหญ่ของนายแบบหนุ่มก็หันขวับไปมองคนพูด เด็กผู้ชายที่สูงพอๆ กับเขา เสียแต่ว่าผิวนั้นขาวจัดจนน่าจะเรียกว่าซีด ใส่แว่นตาหนาเตอะและผมเผ้าฟูรุงรังไม่เป็นทรง นี่มันเด็กที่ไหนหน้าตาไม่เคยเห็น
“นายก็เดินให้มันดีๆ ละ ใส่แว่นหนาขนาดนี้แล้วยังมาเดินเลียบริมฟุตบาทให้รถเกือบเสยซะได้ มองทางซะมั่งหรือแว่นมันหนาเลยมองทางไม่เห็น แล้วนี่กล่องอะไร จะเอาอะไรมาทิ้งแถวสวนหรือเปล่า”
“แล้วมันเรื่องอะไรของคุณล่ะ ผมจะถือของของผมไปไหนมาไหน ต้องขออนุญาตคุณก่อนหรือไง”
“ใช่แล้ว ที่นี่น่ะไม่ใช่จะเอาอะไรมาทิ้งกันง่ายๆ หรอกนะ แล้วหน้าตาไม่คุ้นเลย อยู่บ้านหลังไหน กล่องดูมอมแมมมีอะไรข้างใน”
นายแบบหนุ่มถือวิสาสะไปเปิดกล่องที่เด็กร่างสูงตรงหน้าถืออยู่ในมือ
“เฮ้ย ศพหมา นี่แกจะเอาศพหมามาทิ้งแถวนี้งั้นหรอ”
“จะบ้าหรือไง ศพหมาอะไร ปากไม่สร้างสรรค์ น้องหมายังไม่ตาย สักหน่อย”
“เนี่ยนะน้องหมาของนาย หมาขี้เรื้อนชัดๆ อ๋อ จะแอบเอามาทิ้งที่สวนละสิ”
“ไม่ใช่ แล้วคุณมาสอบสวนอะไร ผมไม่ใช่ผู้ต้องหานะ ผมเก็บเจ้าพุดดิ้งนี่มาจากในสวนต่างหาก โดนคนใจร้ายทิ้ง น่าสงสาร”
สีน้ำก้มลงไปมองในกล่องที่มีลูกหมาขนสีขาวดำและท่าทางจะเป็นพันธุ์พุดเดิ้ล แต่สีขนสลับแซมไปมาจนดูไม่เป็นลาย และเหมือนหมาคลุกฝุ่นมากกว่าหมาพันธุ์ดี
“หน้าตาแบบนี้ก็ไม่แปลกใจหรอก แต่พูดถึงนายเก็บไปเลี้ยงก็ดีนะ”
สีน้ำเงยหน้ามองคนตรงหน้า หมอนี่มันก็พูดจาเป็นผู้เป็นคนกับเขาได้เหมือนกัน เจ้าตัวกำลังจะส่งยิ้มให้แต่ประโยคที่ได้ฟังถัดมากลับทำให้อยากจะหาก้อนหินปากระจกรถให้แตกจริงๆ เลย
“ก็เขาว่าเจ้าของกับสัตว์เลี้ยงมันมักจะเหมือนกัน เพราะฉะนั้นไอ้หมาขี้เรื้อนนี่ก็เหมาะกับนายที่สุดเลย ฮ่าๆๆๆ ไปละนะไอ้เด็กหัวฟู เดินดูทางดีๆ ละ เดี๋ยวโดนรถเสยอีก”
เหนือดินไม่อยากเสียเวลาอันมีค่าของเขาไปทะเลาะกับเด็กเลยรีบเดินกลับขึ้นรถแล้วสตาร์ทเครื่อง
“นี่กลับมาก่อนสิ ว่าคนอื่นเขาแล้วหนีงั้นหรอ ไม่เป็นลูกผู้ชายเลย เฮ้ย กลับมา”
รถสปอร์ตแดงกำลังแรงขับจากไปอย่างรวดเร็วจนหายลับตาไป สีน้ำระบายลมหายใจออกมาแรงๆ มือขาวจัดล้วงเข้าไปในกล่องเพื่อลูบหัวลูกหมาที่เขาไปเก็บมา
“คนอื่นตาไม่ถึงเลย แกออกจะน่ารัก ลายก็แปลกไม่เหมือนใครด้วย เท่ที่สุด ไป กลับบ้านกัน แม่ต้องยอมให้แกอยู่ด้วยแน่ๆ ก็น่ารักแบบนี้”
ร่างสูงที่คงไม่รู้ตัวว่าเสื้อผ้าที่ใส่มานั้นมอมแมมจากการขนของย้ายเข้าบ้านทั้งยังกล่องที่ใส่เจ้าลูกหมามาก็เลอะโคลน แบบนี้แล้วจะโดนเขาว่าเอาก็ไม่แปลกหรอกนะ
**********************************************
รถสปอร์ตสีแดงวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าบ้านสองชั้นหลังขนาดกลางแล้วคนขับที่มีดีกรีเป็นถึงนายแบบชื่อดังก็ลงมาจากรถ
“เฮียกัน อยู่ไหม ขอฝากท้องด้วยมื้อนึง เฮีย วู้ๆ”
ไฟในบ้านปิดและเหมือนว่าเจ้าของบ้านหลังนี้จะไม่อยู่
“ไปไหนของเขา ปกติจะอยู่บ้านนี่นาวันจันทร์เนี่ย ต้องกลับไปกินข้าวกล่องอีกแล้วหรอเนี่ย รู้งี้อยู่ในงานปาร์ตี้น่าเบื่อนั่นต่อไปดีกว่าอีก”
“ว่าละเสียงรถคุ้นๆ ไอ้ดิน ทางนี้ๆ”
ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดผมสีทองเจิดจ้าเดินออกมาจากบ้านฝั่งตรงข้าม
“เฮียไปทำอะไรที่บ้านนั้น”
“มานี่ดิ พอดีวันนี้มีครอบครัวย้ายมา เฮียเลยมาทำความรู้จักกันเอาไว้ บ้านใกล้เรือนเคียง คุณแต้วครับ นี่เหนือดิน เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องผมเองอยู่บ้านหลังใหญ่ๆ ติดสวนนั่นแหละครับ แล้วก็เป็นเจ้าของหมู่บ้านนี้ด้วย”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุณเหนือดิน บ้านเราเพิ่งย้ายมาจากจันทบุรีน่ะค่ะ”
ผู้หญิงตรงหน้าถ้าไม่บอกว่าอายุเท่าไร เหนือดินคงคิดว่าแค่สามสิบ ต้นๆ ยังสาวและสวยอยู่มากอย่างน่าตกใจ
“ผมเหนือดินครับ ถ้ามีเรื่องอะไรให้ช่วยก็บอกได้เลยนะครับ ผมยินดี”
“เอ ใช่เหนือดินที่เป็นนายแบบหรือเปล่าคะ หน้าตาคุ้นมากๆ”
“ใช่แล้วครับคุณแต้ว คนเดียวกันเลยครับ ดูสิครับอุตส่าห์ไปจบบริหารจากอเมริกามาได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วย กลับมาเป็นดาราผมล่ะเสียดายแทนป๋ามันจริงๆ”
“ต๊าย จบบริหารจากอเมริกาเลยหรอคะ มิน่าดิฉันเคยดูรายการสัมภาษณ์ ภาษาดีเชียวค่ะ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”
เหนือดินตอบไปด้วยรอยยิ้มยกมุมปากอันเป็นรอยยิ้มการค้าของเขา ที่ใช้ได้ผลกับคนแทบทุกคน
“ยังหนุ่มยังแน่นอยู่ ทำอย่างที่ชอบไปนั่นล่ะค่ะดีแล้ว ตายละ ขอโทษทีนะคะเผลอแสดงความคิดเห็นตัวเองไป อดไม่ได้นะค่ะ คนเป็นแม่ก็คงเป็นแบบนี้”
“คุณแต้วแต่งงานแล้วหรอครับ”
พู่กันทักขึ้นมาอย่างตกใจ เขานึกว่าผู้หญิงสวยคนนี้มาอยู่คนเดียวเสียอีก
“ลูกตั้งสองคน โตๆ กันหมดแล้วค่ะ คนโตก็เข้ามหาวิทยาลัยปีนี้ ส่วนอีกคนก็เอาดีทางด้านงานบันเทิงไปแล้ว ไม่แน่คุณเหนือดินอาจจะรู้จักก็ได้นะคะ”
“ดูไม่ออกเลยนะครับว่าลูกโตขนาดนั้นแล้ว บอกว่าลูกยังเล็กๆ ผมก็เชื่อนะครับ แล้วก็เรียกผมว่าเหนือดินเฉยๆ เถอะครับ”
“ปากหวานกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยคะ เสียดายที่เพิ่งย้ายของเข้ามา อะไรยังไม่เรียบร้อย ถ้ายังไงจัดของเข้าที่เข้าทางแล้วขอเชิญมาทานอาหารด้วยกันทั้งสองคนเลยนะคะ”
“ด้วยความยินดีครับ”
เหนือดินมองลูกพี่ลูกน้องที่ดูจะยินดีออกนอกหน้าไปสักหน่อย นี่ขนาดมีลูกมีสามีแล้วยังจะทำท่าไม่สนอีกแหนะ
คุณแต้วเชิญสองหนุ่มหล่อเข้าไปนั่งทานน้ำชาและขนมภายในบ้านที่ถึงแม้จะยังจัดของไม่เสร็จแต่ก็ดูเริ่มเข้าที่เข้าทางแล้ว
“กลับมาแล้วครับ”
“นั่นลูกชายคนโตค่ะ ปีนี้เข้าปีหนึ่งคณะสัตวแพทย์ค่ะ นั่งกันก่อนนะคะ เดี๋ยวขอพามาแนะนำให้รู้จัก สีน้ำมานี่สิลูก”
หญิงสาวร่างเล็กเดินออกไปยังประตูหน้าบ้านเพื่อหาลูกชายคนโต
“ตายละตาสีน้ำ ไปเอาอะไรมาน่ะลูก สกปรกเลอะเทอะไปทั้งตัวเลย แล้วนี่อะไรลูก”
ลูกชายที่ทำตามคำบอกของตัวเธอเอง ด้วยการไปเดินเล่นทำความคุ้นเคยกับเส้นทางกลับบ้านมาในสภาพที่เหงื่อโทรมร่างสูง เสื้อผ้าเลอะมอมแมม หน้าตาเปียกเหงื่อดูแทบไม่ได้ ที่สำคัญคือถือกล่องเก่าๆ มอมแมมมาด้วยหนึ่งใบ
“แม่ฮะ แม่เคยบอกว่ากลัวผมเหงาแล้วก็ชอบอยู่กับตัวเองมากไป แล้วแม่ยังบอกว่าถ้ามาอยู่ที่นี่แล้วจะให้ผมเลี้ยงหมาได้ นี่ไงครับแม่ ผมได้แล้ว น่ารักไหมครับแม่”
ลูกชายคนโตของบ้านเปิดฝากล่องให้มารดาได้ดูสิ่งมีชีวิตที่เจ้าตัวให้คำนิยามว่า “น่ารัก” ได้ถนัดถนี่
“สีน้ำ นี่เราไปเก็บหมาขี้เรื้อนที่ไหนมาน่ะลูก”
เหนือดินกับพู่กันที่เดินตามออกมาเพราะได้ยินเสียงโวยวายต่างก็ตกใจกับชายหนุ่มตรงหน้าแต่ด้วยเหตุผลที่ต่างกัน
“ไอเด็กหัวฟูนั่นนี่นา เป็นลูกบ้านนี้นะหรอ”
เหนือดินมองแล้วบ่นพึมพำ
“โถ ลูกชายนึกว่าจะน่ารักน่าฟัด ทำไมหัวฟูแถมยังใส่แว่นป้าอีกเนี่ย ไม่เร้าใจเลย” พู่กันบ่นพึมพำ
“แม่ฮะขี้เรื้อนที่ไหนกัน น่ารักจะตายไป ดูตามันสิฮะ แป๋วเลย แม่ให้ผมเลี้ยงมันไว้นะฮะ”
บุคคลที่เป็นที่พูดถึงของชายหนุ่มสองคนด้านหลังยังคงไม่รู้ว่าที่บ้านมีแขก พยายามตื้อมารดาให้อนุญาตที่จะเลี้ยงสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่เขาไปเจอมานี่
“แต่เราเพิ่งเข้ามหาวิทยาลัย จะมีเวลาหรอลูก แม่ว่า...”
“มีครับ มีแน่นอน นะฮะ ให้ผมเลี้ยง”
มารดายังสาวเพิ่งจะเคยเห็นลูกชายจอมเก็บตัวของเธออยากทำอะไรสักอย่างจนมาตื้อเอาแบบนี้เป็นครั้งแรก
“โอเค แม่ให้สีน้ำเลี้ยงก็ได้ แต่เราต้องดูแลมันเอง รับผิดชอบชีวิตเขาให้ดีเพราะเรารับเขามาดูแล ตกลงไหม”
“ขอบคุณฮะ”
“อ๊ะ ตายละแม่ลืมไปเลยว่าเรามีแขก สีน้ำวางกล่องนั่นลงก่อนลูก แม่จะแนะนำให้รู้จักเพื่อนบ้านของเรา ขอโทษทีนะคะ นี่ลูกชายคนโตค่ะ สีน้ำ ทางนี้คุณพู่กันอยู่บ้านตรงข้ามเราน่ะลูก”
“สีน้ำครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เช่นกันครับ เรียกว่าพี่กันก็ได้นะครับ พี่มีร้านอาหารจีนอยู่ในเมือง ถ้ายังไงคราวหน้าขอเชิญที่ร้านนะครับ ราคาพิเศษแน่นอน”
พู่กันทำท่าเหมือนจะพูดกับลูกชายแต่รอยยิ้มที่เหลือเฟือกลับส่งไปให้ผู้เป็นมารดาซะมากกว่าจนเหนือดินทนไม่ไหวใช้ศอกกระแทกสีข้างไปแรงๆ ทีนึง
“เฮียน้ำลายหกตามทางไปหาผ้ามาเช็ดด้วยนะ”
ริมฝีปากอิ่มบ่นพึมพำพอให้ได้ยินกันสองคน พู่กันยังยิ้มกว้างแต่เหล่มองคนข้างๆ อย่างคาดโทษ
“ส่วนคนนี้ คุณเหนือดิน เป็นเจ้าของหมู่บ้านที่เรามาอยู่ด้วยนะลูก”
“ยินดี....เฮ้ย”
“ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการนะ น้องสีน้ำ”
“สีน้ำทักทายดีๆ สิลูก”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เมื่อกี้เราเข้าใจผิดกันนิดหน่อย น้องเขาคงเป็นห่วงหมามากไปเลยเดินใจลอยผมเลยเกือบขับรถเฉี่ยวไป แต่อย่าว่าน้องเขาเลยนะครับ แปลกที่แปลกทางก็เป็นธรรมดาที่จะงงๆ หลงๆ ถ้ายังไงวันนี้พวกผมขอตัวก่อนแล้วคราวหน้าจะมาขอชิมอาหารที่นี่ซังนะครับ”
เหนือดินรีบชิงพูดก่อนหน้าที่สีน้ำจะได้ฟ้องมารดาถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ แล้วรีบอำลาพร้อมลากพี่ชายขี้หลีของเขาติดมือกลับมาจากบ้านนั้นด้วย
“ตายละสีน้ำ แม่บอกกี่ทีแล้วว่าพอเราย้ายมาในเมืองต้องระวังตัวให้มากขึ้น เราชอบเดินเหม่ออยู่ด้วย ที่นี่ไม่เหมือนจันทบุรีนะลูก รถราผู้คนเยอะแยะ สีน้ำจะมาทำตัวเรื่อยๆ เฉื่อยๆ เหมือนเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว เข้าใจไหมลูก ดีนะที่ไม่โดนรถเฉี่ยวเอา แย่จริงๆ เลย ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำแล้วเตรียมลงมาทานข้าวไป เอาสัตว์เลี้ยงของเราไปดูแลให้เป็นที่เป็นทางด้วยล่ะ”
สีน้ำทำหน้ายู่ที่โดนมารดาของเขาบ่นเรื่องเดิมๆ อีกแล้ว นี่เป็นเพราะไอ้ตาโตนั่นคนเดียว เอาเรื่องโกหกมาทำให้เขาโดนแม่เทศน์จนได้ ฝากไว้ก่อนเหอะ
ฝ่ายสองพี่น้องที่ลากกันออกมาแล้วเดินไปฝั่งตรงข้ามเพื่อเข้าบ้านของกัน ก่อนที่เหนือดินจะได้เดินเข้าบ้านก็โดนลูกถีบใส่หลังจนเซไป
“โหยเฮียเล่นแรงนะ ร่างกายผมเป็นของสำคัญนะครับ เป็นริ้วรอยไปเสียรายได้หลายแสนเลยนะ เดี๋ยวส่งบิลมาเรียกเก็บค่าเสียหายซะเลย”
“อย่ามาทำตัวงกแถวนี้ ถีบนิดถีบหน่อยทำสะดิ้ง หรือนี่ไปติดเชื้อแต๋วใครเขามาแล้ว”
“ก็ติดป๋ากันไงละคะ”
เหนือดินถลาจะเข้ามาซบลูกพี่ลูกน้องเล่นเอากันถอยกรูดหนีแทบไม่ทัน
“ไปไกลๆ เลยไอ้ล่ำ รูปร่างแบบแกฉันรับประทานไม่ลง ถ้าน่ารัก นุ่มนิ่มว่าไปอย่าง แต่แหม น่าเสียดายจริงๆ คนแม่ก็สวย แต่ดันแต่งงานมีลูกตั้งสองละ นึกว่าลูกชายจะได้แบบแม่ดันมาแบบนี้ได้ยังไงเนี่ย”
“ไอ้เด็กแว่นหัวฟูนั่นนะหรอ สงสัยเป็นพวกเด็กเรียนละมั้ง เฮียอย่าไปทำให้เด็กมันเสียการเรียนละกัน เผื่อเฮียอยากลองของแปลก”
“เออทำเป็นพูดไป เดี๋ยวแกได้ของแปลกมาลองเองแล้วจะหนาว”
“อ๊ะอ๊ะ ระดับผมแล้ว หล่อเลือกได้ครับ สาวๆ แทบมาขอบัตรคิวนัด ถ้าจะให้มาเอาไอ้เด็กหัวฟูนั่นทำแฟน ผมขอโดดสะพานพระราม 8 ดีกว่า”
“ฉันจะขอภาวนาให้แกได้น้องสีน้ำเป็นแฟน อยากเห็นคนโดดสะพานโว้ย ฮ่าๆๆ”
“งั้นเฮียคงต้องไปโดดเองแล้วละ เพราะคงไม่มีวันนั้น”
เหนือดินเปิดประตูรถสปอร์ตแล้วเข้าไปนั่งประจำที่คนขับโดยคราวนี้มีพู่กันนั่งไปด้วย จุดหมายก็คงไม่พ้นผับประจำที่ทั้งสองชอบไปนั่งดื่มและเหล่สาวไปด้วยเช่นเคย หากแต่จากวันนี้ไปชีวิตของเขาทั้งสองจะยิ่งเข้าไปพัวพันกับหนุ่มน้อยที่ทั้งคู่กล่าวขวัญถึงอย่าง สีน้ำ ซะจนยุ่งเหยิงกันไปหมด
*******************************************
ฝากเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ
-
เจอกันครั้งแรกก็ปะทะกันซะแล้ว
-
จะมีเลือด ตกยางออก กันมะค่ะ เนี่ย มาตามอ่านนะคะ น่าติดตามมากๆๆค่ะ
-
ยินดีต้อนรับเรื่องใหม่ค่ะ
แค่ตอนแรกๆก็ดูท่าจะสนุกแล้วค่ะ
ฮึ..แม่ออกจะสวยขนาดนั้น น้องรึก็เป็นตั้งนายแบบ
น้องสีน้ำของช้านต้องหน้าตาดีแหละ เพียงแต่ยังไม่ถอดรูปแค่นั้นเอง
น้องเค้าเน้นความสามารถมากกว่าหน้าตาค่ะคุณดิน
-
สีน้ำ กะ สีไม้ พี่น้องชื่อน่ารักดี บวกให้จ้า รออ่านต่อนะ
-
เดาว่าต่อไปสีน้ำต้องโดนบรรดาเพื่อนฝูงลากไปโมตั้งแต่จรดเท้าแน่นอน ฟันธง!
-
ท่าทางน่าสนุก รอตอนสองค่ะ
-
เห็นชื่อน้องหมาละ คิดถึง "คาเมะจัง" เลย ๕๕๕ น่ารักจริงเชียวววววววววววววววว
รอคอยด้วยคนเจ้าค่ะ โฮะ ๆ
-
สนุกค่ะ อัพตอนต่อไปเร็วๆนะค่ะ :L2: :L2:
-
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
-
แวะมาอ่านเรื่องใหม่ขอรับ
ท่าทางน่าสนุก ชอบชื่อตัวละครจังขอรับ พู่กัน สีไม้ สีน้ำ :-[
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
ชอบชื่อเรื่องจัง
-
เหนือดินค่ะ เกลียดอะไรได้อย่างนั้นนะคะ
:laugh:
-
:L2:
-
เอาอีกๆ
-
เหนือดินอายุเท่าไรเนี่ยดูเหมือนจะแก่กว่าสีน้ำอีก
-
น่าติดตาม อยากเห็นสีน้ำถอดรูปจังค่ะ
-
ต้อนรับเรื่องใหม่คับ หุหุ
ตอนแรกก็ปะทะกันเลย รออ่านตอนต่อไปนะคับ
ปล ชอบชื่อมากสีน้ำกับสีไม้ ปล สุดท้าย สีน้ำต้องถูกจับถอดรูปแล้วเหนือดินจะต้องตะลึงแน่นอน
-
:L2: น่าติดตามมากเลยค่ะ อยากเห็นดินโดดสะพานแล้วอ่ะ :z1:
-
:mc4: :mc4:
รอดูดินกระโดดน้ำสะพานแปดรอบ
-
พี่เหนือดิน กับ น้องสีน้ำ หุหุ อิอิ 5555
-
ชอบคับชอบ
รอตอนต่อไปคับ
:L1: :3123: :L2:
-
มารออ่านตอนต่อไปค่ะ น่ารักดี จะรักกันได้ไงเนี่ย
-
แค่ตอนแรกก็ปะทะกันซะแล้ว
อนาคตข้างหน้า มีแววว่าพี่เหนือดินต้องโดดสะพานพระราม 8
เพราะหลงรักสีน้ำหละม้างงงงงงงงงงง
-
พี่เหนือดินแกโดดสะพานชัวร์
ฟันธง!!
-
น่าิติดตามมาก ๆ
น้องสีน้ำ กะ พี่เหนือดิน
-
น่ารักกกกกกกกกกก !
สีน้ำน้ะ 555555
-
Part 2
หนุ่มน้อยร่างบางที่จัดแจงเข้าไปอาบน้ำพร้อมลูกสุนัขที่เขาเก็บมาได้ แล้วก็พาออกมาจากห้องน้ำหอมกลิ่นสบู่กลิ่นเดียวกัน
“ทำไมใครๆ เขาว่าแกขี้เรื้อนเนี่ย ออกจะน่ารัก ตาแป๋วเชียว ชื่อพุดดิ้งนี่แหละดีที่สุดแล้วล่ะ เพราะฉันชอบกินพุดดิ้งมากๆ เลย มาเป็นสัตว์เลี้ยงของฉันนะเจ้าพุดดิ้ง”
“บ๊อกๆ”
ลูกหมาพุดเดิ้ลขนสีดำและขาวแซมกระจายทั่วตัวที่ไม่ว่าจะดูยังไงก็เหมือนลูกหมาพุดเดิ้ลตกถังสี เห่าตอบเหมือนฟังรู้เรื่อง
“ดีมาก พุดดิ้ง วันนี้นอนในกล่องไปก่อนละกันนะ แล้วถ้าได้เข้าเมืองจะไปหาที่นอนดีๆ มาให้”
ชายหนุ่มผิวขาวจัดในชุดนอนแบบเสื้อยืดตัวใหญ่และกางเกงวอร์มเดินลงไปข้างล่างเพื่อหากล่องใบใหม่มาทำที่นอนชั่วคราวให้กับเจ้าพุดดิ้ง
“อ๊ะ พ่อกลับมาแล้วหรอครับ ผมนึกว่าพ่อจะกลับดึกซะอีก”
“วันนี้แค่รายงานตัว แล้วก็แนะนำทำความรู้จักคนอื่นๆ เลยกลับได้ไวหน่อย ว่าไงเรา แม่เขาบอกว่าไปเก็บหมามาเลี้ยงหรอ ไหนให้พ่อดูสิ”
“นี่ไงฮะ”
“ทำไมไม่พามันไปอาบน้ำล่ะสีน้ำ มอมแมมนะเนี่ย”
“พ่อฮะ อาบแล้วฮะ ขนมันเป็นแบบนั้นต่างหาก”
บิดาของสีน้ำมองลูกหมาในอ้อมกอดลูกชายนิ่งสนิทแล้วถอนหายใจออกมาน้อยๆ
“ก็ตามใจ พ่อไม่ได้ว่าอะไร จะเลี้ยงก็ได้ แต่พามันไปตรวจก่อนนะมีโรคอะไรหรือเปล่าแล้วก็หาปลอกคอมาใส่ให้เรียบร้อย พ่อว่าถ้ามันหลงออกไปคงมีแต่คนคิดว่ามันเป็นหมาไม่มีคนเลี้ยง”
“ขอบคุณครับพ่อ ผมไปหาที่นอนชั่วคราวให้มันก่อน แล้วแม่ละฮะ”
“อยู่ในห้องรับแขกน่ะ กำลังรอพิซซ่าอยู่เลย พ่อไปล้างหน้าล้างตาก่อน”
“ครับ”
หนุ่มน้อยเดินหากล่องที่ขนาดพอเหมาะมาได้หนึ่งใบ แล้วก็จัดแจงปูเศษผ้านุ่มๆ เพื่อทำเป็นที่นอนให้กับลูกหมา
“เอาละ ลงไปดูสิชอบไหม อยู่นี่ไปก่อน เดี๋ยวจะหานมให้กินนะ”
สีน้ำวางทั้งกล่องและลูกหมาลงกับพื้นแล้วก็เปิดตู้เย็นเพื่อหยิบนมออกมาเทให้พุดดิ้งกิน
“พุดดิ้ง มากินเร็ว”
สีน้ำอุ้มลูกหมาออกมาวางข้างนอกอย่างอ่อนโยน พอเจ้าตัวเล็กได้กลิ่นของกินก็มุ่งไปที่ถ้วยนมที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วเลียกินอย่างหิวโหย สีน้ำมองเจ้าตัวเล็กที่ขนขะมุกขะมอมอย่างรักใคร่ เขาใฝ่ฝันอยากเลี้ยงเจ้าขนปุยสี่เท้ามานานแล้ว แต่เพราะว่าสมัยเด็กๆ เขาร่างกายไม่แข็งแรงเท่าไร เลยได้แต่ฝัน พอโตขึ้นมาสุขภาพก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนพ่อกับแม่อนุญาตให้เลี้ยงได้ แต่ยังไม่ทันได้คิดว่าจะเลี้ยงพันธุ์ไหนก็ต้องย้ายมากรุงเทพฯ ซะก่อน
“สีน้ำอาบน้ำแล้วทำไมไม่เช็ดผมให้แห้งก่อนละลูก เดี๋ยวไม่สบายไปนะ เรายิ่งไม่สบายง่ายอยู่ด้วย”
“ฮะแม่ ผมว่าจะเอานมให้พุดดิ้งกินก่อน เจ้านี่ชื่อพุดดิ้งนะฮะแม่”
“เห่อหมาละสิเรา มันคงหิวล่ะสิ น่าสงสารนะถูกทิ้งแบบนั้น ปล่อยมันกินไปก่อน ไปเช็ดผมเดี๋ยวนี้เลยตาสีน้ำ”
“ก็ได้ครับแม่”
สีน้ำยอมเดินกลับขึ้นไปชั้นสอง เพื่อเช็ดผมที่เปียกให้แห้งตามคำแม่บอก เพื่อนหลายคนชอบว่าเขาเป็นลูกแหง่ติดแม่ อะไรก็เชื่อฟังแม่ไปซะหมด แต่เขาไม่เห็นว่าจะเสียหายเลย เพราะคำที่แม่บอกมาจากความรักและหวังดีทั้งนั้น
คุณแต้วมารดาของสีน้ำมองลูกหมาตัวน้อยที่ลูกชายของเธอเก็บมา กินนมอย่างหิวโหยก็บังเกิดความสงสาร ก้มลงไปลูบหัวเจ้าตัวเล็กอย่างเมตตา
“โชคดีนะเรามาเจอตาสีน้ำเข้า ทำตัวดีๆ เวลาอยู่บ้านนี้รู้ไหม พุดดิ้ง”
“บ๊อกๆ”
“เออ มีตอบด้วย ท่าทางจะฉลาดนะ ถึงจะขี้เหร่ไปซะหน่อย...ก็ไม่หน่อยนะเนี่ย”
“ไงคุณ คุยกับหมาแทนคนแล้วหรอ”
“แหม ก็มีคนมาให้ฉันคุยด้วยไหมละคะ กำลังดูเจ้าพุดดิ้งของตาสีน้ำอยู่น่ะค่ะ”
“อืม ขนมันสีแปลกดี แต่ถ้าสีน้ำอยากเลี้ยงก็ตามใจ ดีแล้วจะได้หัดออกมาจากห้องมั่ง วันๆ ไม่ออกไปไหนกับเขาบ้าง ขลุกอ่านหนังสืออยู่ในห้องอย่างเดียวเลย นี่ก็ดีนะย้ายมากรุงเทพฯ แล้วสีน้ำก็สอบติดที่นี่พอดี ยังมี ตาสไปรท์กับตาโชนตามมาเรียนที่เดียวกันด้วย ผมจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ไปพูดให้สีน้ำได้ยิน เดี๋ยวลูกก็น้อยใจ หาว่าเรามัวแต่ห่วงแกเป็นเด็กๆ ไปได้หรอกค่ะ”
“ก็ตอนเด็กๆ สีน้ำป่วยบ่อยซะจนแทบจะย้ายไปอยู่โรงพยาบาล ถึงตอนนี้จะแข็งแรงดีขึ้นแล้วผมก็ยังห่วงแกอยู่ดีนั่นแหละ แล้วที่เป็นหวัดง่ายๆ เป็นบ่อยๆ นี่ก็น่าห่วง”
“บ่นอะไรกันใหญ่เลยฮะ ผมแข็งแรงดีแล้วน่า พ่อแม่ไม่ต้องเป็นห่วง”
ลูกชายคนโตที่จัดการเป่าผมจนแห้งแล้ว เดินลงมาแล้วตรงเข้าไปหาเจ้าพุดดิ้งที่กินนมถ้วยใหญ่หมดแล้วนอนอิ่มอยู่ตรงนั้น
“บ่นเรานั่นแหละ ระวังอย่าให้เป็นหวัดบ่อยๆ รู้ไหม เป็นแล้วก็หายยากกว่าคนอื่นเขาด้วย”
“ครับผม”
สีน้ำอุ้มลูกหมาที่หลับไปแล้วกลับเข้ากล่องไป
“ไปล้างมือแล้วมากินพิซซ่าดีกว่าลูก ไปค่ะคุณ เออนี่คุณค่ะ วันนี้มีเพื่อนบ้านแวะมาทักทายด้วยค่ะ เขาอยู่บ้านตรงข้ามหน้าตาหล่อเชียว มากับน้องชายที่เป็นนายแบบดังๆ ที่ชื่อเหนือดินน่ะค่ะ”
“หรอ เจ้าสีไม้อาจจะรู้จักก็ได้นะ”
สีน้ำได้ยินพ่อกับแม่คุยเรื่องเพื่อนบ้านคนใหม่ก็แอบเบ้ปาก กับไอ้นายแบบตาโตแต่ไร้มารยาทแบบนั้น ขอไม่เจออีกเป็นครั้งที่สองจะดีกว่า หน้าตาคนกับมารยาทจิตสำนึกเนี่ยไม่ได้ไปด้วยกันเลยเหอะ
“แล้วนี่สีไม้จะแวะมาที่บ้านนี้ไหม”
“ฉันโทรไปหาแล้วค่ะ เห็นว่างานยุ่งๆ ถ้าคิวว่างจะแวะมาค่ะ”
“อืม สีน้ำพรุ่งนี้จะเข้าไปซื้อของอะไรหรือเปล่า”
“ไปฮะพ่อ ผมนัดสไปรท์กับโชนเอาไว้จะไปดูมหาวิทยาลัยด้วย แล้วไปดูห้องที่สองคนนั้นเช่าอยู่ด้วยกัน และก็คงซื้อที่นอนให้พุดดิ้งด้วยน่ะครับ”
“ติดรถพ่อออกไปไหม จะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย แต่เช้าหน่อยนะ”
“ได้ฮะ ไม่มีปัญหา”
พ่อแม่ลูกนั่งคุยกันไปกินพิซซ่ากันไป กว่าจะหมดก็เกือบสามทุ่ม สีน้ำเลยขอตัวเพื่อพาเจ้าพุดดิ้งไปนอนและตัวเขาเองก็ง่วงแล้วด้วย เด็กหนุ่มยกกล่องที่มีเจ้าตัวเล็กนอนหลับสนิทอยู่ขึ้นไปห้องเขาที่ชั้นสอง จัดแจงวางกล่องที่ปลายเตียง แล้วเขาก็ล้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ่มด้วยความเหนื่อยจากการย้ายข้าวของเข้าบ้านในวันนี้และการที่ไปเถียงกับนายแบบตาโตคนนั้นด้วย คงเพราะสีน้ำที่ปกติมักจะพูดไม่เกินสิบคำต่อวัน วันนี้ต้องใช้พลังต่อล้อต่อเถียง
“คราวหน้าถ้าเห็นจะรีบหนีเลย คนอะไร แย่ที่สุด”
ดวงตาเรียวค่อยๆ ปิดลงและเจ้าตัวก็เข้าสู่นิทราในเวลาต่อมา
****************************************
สีน้ำในชุดเสื้อยืดและกางเกงยีนส์ตัวใหญ่นั่งรอเพื่อนสนิทสองคนที่นัดเขาออกมาเพื่อพาไปดูห้องเช่าในร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดในห้างดัง ใบหน้าเรียวภายใต้แว่นหนากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่อย่างตั้งใจจนไม่รู้ว่าเพื่อนสนิทได้มาถึงแล้ว
“อ่านอะไรอยู่วะสีน้ำ ท่าทางสนุกเชียว”
สไปรท์ ชายหนุ่มหัวเกรียนเพื่อนสนิทของสีน้ำพูดแล้วนั่งลงตรงหน้า
“อ้าวมาแล้วหรอ อ่านเรื่องจิตวิทยากับการรักษาสัตว์อยู่น่ะ น่าสนใจมากๆ เลยนะ”
“ไอ้น้ำ แกจะตั้งใจเรียนไปถึงไหน ยังไม่ได้เปิดเรียนเลยอีกตั้งอาทิตย์นึง”
โชน เพื่อนสนิทอีกคนที่เป็นเด็กหนุ่มร่างผอมแต่มีเอกลักษณ์ที่โดดเด่นคือริมฝีปากที่หนาจึงมักโดนเพื่อนเรียกว่า “ไอ้ห้อย” มากกว่าชื่อจริงยืนถือของอยู่ข้างๆ ทำท่าจะดึงหนังสือไปจากมือสีน้ำ จนเจ้าตัวต้องรีบเก็บลงกระเป๋าสะพาย
“ก็อ่านไปล่วงหน้าไม่เห็นเสียหาย ยังไงเปิดเรียนไปก็เข้าไปเรียนวิชาพื้นฐานก่อนอยู่ดี”
“เออ เอาเหอะ ถ้าเห็นแกอ่านแม็กกาซีนแฟชั่นโลกนี้คงถึงวันโลกแตกแล้วล่ะ ไป เดี๋ยวจะพาไปดูห้องเช่าของพวกเรากัน”
สีน้ำมองการแต่งตัวของเพื่อนสนิทที่แต่งแปลกตาออกไป
“นี่ใส่สร้อยอะไรเยอะแยะน่ะสไปรท์”
“โหย สีน้ำ แบบนี้เท่ดีเว้ย เด็กเรียบร้อยแบบแกจะรู้อะไร”
“หรอ คงงั้นมั้ง”
ร่างสูงเก็บของลงกระเป๋าแล้วเดินตามเพื่อนสองคนออกไป
“นี่สีน้ำ แกไม่ลองขอแม่มาอยู่ด้วยกันหรอ โตแล้วนะ เข้ามหาวิทยาลัยแล้ว แยกมาอยู่คนเดียวได้แล้ว”
“นี่ไอ้ไป๊ แกก็รู้ว่าแม่มันน่ะทั้งหวงและห่วงสีน้ำมันจะตาย ยังไปยุให้มันดื้อกับแม่หรอ”
“อ้าวไอ้โชน ฉันหวังดีนะเว้ย อยู่บ้านกับพ่อแม่แล้วแบบนี้เมื่อไรมันจะได้มีฟงมีแฟน เป็นแมนเต็มขั้นกับเขาสักที”
“อ้าวไอ้ไป๊ แกอย่าคิดว่าสีน้ำมันมากรุงเทพฯ เพื่อจะมามั่วแบบแกดิวะ”
“เอ่อ นี่สองคนจะเถียงกันไปทำไม ฉันอยู่บ้านเป็นเพื่อนแม่ก็สบายดี ไม่อยากให้แม่มานั่งห่วง ไปได้ยังห้องพวกแกน่ะ ฉันจะแวะไปซื้อของอีก ไม่อยากกลับบ้านดึก”
สีน้ำเดินนำหน้าเพื่อนไปอย่างระอา เพื่อนสองคนนี้ชอบเถียงกันเป็นที่สุด แต่ก็สนิทกันเป็นที่สุดด้วยเช่นกัน และสีน้ำก็รู้ดีว่าทั้งสองต่างก็หวังดีกับเขาทั้งนั้น
“ไอ้น้ำรอด้วยดิ”
โชนและสไปรท์รีบเดินตามเพื่อนที่เดินนำหน้าหนีไปไกลแล้ว
ห้องเช่าของโชนและสไปรท์เป็นห้องขนาดสองห้องนอน ที่มีพื้นที่ค่อนข้างกว้างถ้าเทียบกับห้องพักทั่วไปในเมืองหลวงที่ราคาที่ดินแพงลิบลิ่ว และค่าเช่าก็แพงตามขนาดเช่นกัน แต่คงเพราะที่นี่เป็นแมนชั่นที่สามารถเลี้ยงสัตว์ได้ เลยทำให้ทั้งสองคนพร้อมใจกันมาเช่าที่นี่
“ชากี ชอคโก พ่อกลับมาแล้วลูก”
“ปุ๊กปิ๊ก ป๋ากลับมาแล้วจ้า คิดถึงกันไหมมม”
พอถึงห้องเพื่อนทั้งสองคนต่างก็รีบไปเปิดห้องส่วนตัวเพื่อดูว่าลูกรักอยู่ดีมีสุขไหม และเพราะความรักหลงสุนัขที่เหมือนจะเกินลิมิตนี่เองทำให้ทั้งสามคนเข้ากันได้ดียิ่งกว่าสิ่งใด
“เออ ฉันมีน้องหมาแล้วนะ”
“หา ได้หมาแล้วหรอ ยินดีด้วย มีรูปไหม ชื่ออะไร พันธุ์ไหน”
“ใจเย็นดิไอ้ไป๊ แกพูดดังชากีกับชอคโกของฉันตกใจหมด”
“หมาแกมันก็ป๊อดเหมือนแกนั่นแหละเว้ยไอ้โชน เสียงดังนิดหน่อยก็วิ่งตูดชี้แล้ว”
“อ้าวๆ พูดงี้ก็สวยดิ แกมันก็บ้าแต่งตัวเหมือนปุ๊กปิ๊กนั่นแหละว้า พอได้โบว์ใหม่เข้าหน่อยวิ่งโชว์ซะรอบห้องเลย”
“อ้าวไอ้ห้อย ว่าลูกฉันหรอ ชกกันหน่อยไหม”
“นี่รูปน้องพุดดิ้ง ดูไหม”
สีน้ำไม่ได้สนใจเลยว่าเพื่อนรักเถียงกันเอาเป็นเอาตายอยู่ เขาเปิด มือถือแล้วหารูปน้องหมาสุดน่ารักที่ถ่ายเก็บไว้ให้เพื่อนดู
“ไหนๆ ดูหน่อยดิ น่ารักขนาดไหน.....เฮ้ย แกไปถ่ายรูปหมาขี้เรื้อนที่ไหนมาวะ มอมแมมโคตรๆ ไอ้น้ำอยากเลี้ยงหมามากจนเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ”
สไปรท์ที่แย่งมือถือไปดูก่อนโพล่งออกมาเสียงดังจนน้องหมาของโชนที่กลัวเสียงดังวิ่งหางจุกตูดหลบกลับไปในกรง
“ไอ้ไป๊ เสียงดังจริง ไหนมาดูมั่งดิ สีน้ำแกแน่ใจหรอว่านี่น่ารักน่ะ ไปถ่ายหมาข้างถนนที่ไหนวะ”
“น่ารักจะตาย พวกแกนี่ตาไม่ถึงเลย น้องพุดดิ้งเป็นพุดเดิ้ล เพิ่งได้มาเมื่อวานน่ะ น่ารักแล้วก็ฉลาดมากๆ เลยล่ะ”
“ถ้าแกบอกว่านี่น่ารัก ฉันว่าแกคงต้องไปตัดแว่นใหม่แล้วละ อันนี้คงสั้นไม่พอแล้ว”
“นี่ไอ้ไป๊ แกจะพูดให้สีน้ำมันเสียใจทำไมวะ หมาใครใครก็รัก แล้วพ่อแม่แกยอมหรอวะสีน้ำ”
“ก็ไม่ได้ว่าอะไร ให้เลี้ยงได้”
สีน้ำรับมือถือคืนจากเพื่อนแล้วเดินออกไปที่ระเบียงห้อง จากมุมนี้มองเห็นสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไรด้วย แต่พอหันไปมองอีกด้านก็รู้สึกเหมือนเห็นภาพอันน่าสะพรึงกลัว
“ไอ้ตาโตขับรถห่วยนี่นา”
ภาพโฆษณาน้ำหอมที่มีชายหนุ่มผิวเข้มเป็นพรีเซนเตอร์เห็นเด่นชัดมาจากมุมระเบียงห้อง
“ตอนเช่านะไอ้น้ำ พวกฉันชอบตรงระเบียงนี่มากเลย แต่เดี๋ยวจะเอาพลาสติกมากั้นไว้อีกชั้นตรงซี่เหล็กๆ พวกเด็กๆ จะได้ไม่เป็นอันตราย”
สไปรท์ที่ปล่อยให้ปุ๊กปิ๊กไปเดินเล่นในห้องเดินตามออกมาสมทบ
“อะไรก็ดี ถ้าไม่มีไอ้ป้ายโฆษณานี่”
“ก็ดูดีออกนะเว้ย นายแบบคนนี้มาแรงโคตรๆ เลยนะตอนนี้ ใครๆ ก็พูดถึง น้องแกก็น่าจะรู้จักด้วยมั้ง พวกสาวๆ ที่ฉันคุยด้วยอยู่ก็บอกว่าทั้งรูปหล่อ ทั้งรวย แล้วก็ดีกรีนักเรียนนอกเชียวนะเว้ย”
“อะไรก็ดียกเว้นนิสัยไง”
“เฮ้ย ไอ้โชน ฉันหูฟาดไปหรือเปล่าวะ ไอ้น้ำมันด่าคนเป็นด้วยว่ะ นี่แกไปรู้จักนายแบบคนนั้นตั้งแต่เมื่อไรถึงได้บอกว่านิสัยไม่ดี”
“ไอ้น้ำ แกปิดบังเพื่อนไป๊กับเพื่อนโชนงั้นหรอ เดี๋ยวนี้แกมีความลับกับพวกฉันงั้นหรอ”
โชนทำท่าฟูมฟายโวยวายที่ดูน่ารำคาญ จนสไปรท์ทนไม่ไหวยกมือฟาดไปที่หัวเบาๆ สักที
“ไอ้โชน แกมัวแต่โวยวายสีน้ำมันจะเล่าได้ไง ไหนๆ เล่ามาสิสีน้ำ แกสนใจวงการแฟชั่นด้วยหรอฉันไม่อยากเชื่อ”
“ไม่ได้สนใจ ก็แค่ไอ้หมอนี่อยู่หมู่บ้านเดียวกับฉัน แล้วเขาก็เกือบขับรถชนฉัน”
“แกเดินดูทางไม่ดีหรือเปล่าเนี่ย ไอ้ผมเผ้ารุงรังกับแว่นหนาๆ เชยๆ เมื่อไรจะเปลี่ยนวะ เข้ามากรุงเทพฯ ทั้งที”
“เดินดีแล้ว ก็เดินบนฟุตบาทนะแหละ หมอนั่นขับไม่ดีเอง แล้วเรื่องผมกับแว่นฉันเมื่อไรพวกแกจะเลิกยุ่งซะที แบบนี้ก็สบายจะตายไป คนเราเขาดูกันที่จิตใจไม่ได้ดูที่หน้าตา หน้าตาสักวันมันก็เหี่ยวก็แก่ ถ้าจะต้องเปลี่ยน ตัวเองเพื่อทำให้ใครชอบ ฉันไม่ทำหรอก”
“สาธุ”
เพื่อนทั้งสองคนทำท่ายืนสงบนิ่งและยกมือไหว้จรดศีรษะหลังจากสีน้ำพูดจบ
“เดี๋ยวจะแวะไปซื้อที่นอนแล้วก็อาหารให้พุดดิ้ง จะไปด้วยกันไหม ไม่อยากกลับบ้านดึกเดี๋ยวแม่เป็นห่วง”
สีน้ำละความสนใจจากป้ายโฆษณาแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง
“น่าเสียดายนะ ได้เข้ามหาลัยมาด้วยกันทั้งที นึกว่าจะได้มาอยู่ด้วยกัน”
โชนจัดการจับชากีและชอคโกกลับเข้ากรงอันใหญ่ในห้องเพื่อเตรียมออกไปข้างนอกอีกครั้งกับสีน้ำ
“อยู่ที่ไหนถ้าพวกแกจะลอกการบ้านให้ช่วยทำรายงาน มันก็ทำได้เหมือนกันทั้งนั้นแหละ ฉันไม่อยากให้แม่เป็นห่วงอีก แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนแม่ด้วย”
“เออ ไอ้ลูกกตัญญู ติดแม่แบบนี้เมื่อไรจะได้เมียวะ”
สไปรท์ที่จับปุ๊กปิ๊กเข้ากรงเสร็จแล้วเช่นกันเดินออกมาจากห้อง
“ไม่เห็นจำเป็นเลยเรื่องนั้น คนเราเกิดมาเรื่องนั้นใช่ว่าเป็นเรื่องสำคัญที่สุด ฉันอยากเป็นสัตวแพทย์ที่เก่งๆ รักษาสัตว์ที่สื่อสารกับเราไม่ได้มากกว่าจะมาหมกมุ่นเรื่องแบบนั้น”
“เฮ้อ ไอ้น้ำ แกไปบวชเหอะวะ”
ทั้งโชนและสไปรท์ตบไหล่สีน้ำคนละข้างแล้วเดินออกไปรอหน้าห้อง ส่วนสีน้ำนั้นเขาไม่เคยสนใจว่าใครจะคิดยังไงอยู่แล้ว ก็เดินตามเพื่อนออกไปเพื่อซื้อของที่ตั้งใจจะแวะมาซื้อ
***************************************
เหนือดินโยนช่อดอกไม้ที่เพิ่งได้รับมาจากสตาฟงานถ่ายโฆษณาตัวใหม่ของเขาไว้เบาะหลังรถสปอร์ตคันหรู การถ่ายทำก็นับว่าเป็นไปได้ด้วยดี แต่คงจะดีกว่านี้ถ้าหากนางแบบที่ถ่ายคู่กับเขาไม่พยายามจะให้ท่าเขาเกินเหตุ มือไม้พยายามปัดป่ายแถวเป้ากางเกงเสียเหลือเกิน เขาเองก็เบื่อความฉาบฉวยพรรค์นี้เหมือนกัน ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนทำไมถึงอยากได้กันนัก
มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นระรัวจนเขาต้องหยิบขึ้นมาดูว่าใครติดต่อมา
“ว่าไงสีไม้ จะมาชวนไปไหนอีก”
“อะไรกัน เห็นผมเป็นคนยังไงกัน”
“เออ เป็นแบบนั้นล่ะ มีธุระอะไร”
“ใครทำให้คุณเหนือดินนายแบบดังอารมณ์เสียเนี่ย”
“จะเป็นแกอีกใน 30 วิ ถ้าไม่พูดธุระของแกมาสักที”
“ใจร้อนจริงๆ จะชวนไปกินข้าวบ้านไปไหม”
“ห้องแกนะหรอ ไม่ไปอ่ะ แกทำอาหารไม่เป็นนิ”
“ไม่ใช่ผม พอดีครอบครัวที่ต่างจังหวัดเขาย้ายเข้ามาอยู่กรุงเทพฯ กันแล้วผมก็ว่าจะไปหาพ่อแม่ เลยจะมาชวนไปทำความรู้จัก”
“ฉันไม่อยากไปขัดบรรยากาศครอบครัวสุขสันต์หรอกนะ นอกจากแกจะมีพี่สาวแนะนำให้ฉันรู้จัก”
มือหนาเปิดสปีกเกอร์ในฟังก์ชันการทำงานของมือถือแล้วขับรถออกไปจากลานจอด มุ่งหน้ากลับบ้านย่านชานเมือง
“พี่น่ะมีนะ แต่เป็นพี่ชาย ใช้แทนกันได้ไหมล่ะ พี่ชายผมน่ะหน้าสวยนะ ได้หน้าแม่ผมไปทั้งดุ้นเลย”
“อยากได้ฉันเป็นพี่เขยนักหรือไง ไว้มีเวลาจะไปขอดูตัวพี่ชายของนายน่ะ หรือจะส่งพานมาประเคนฉันก็ไม่ว่า”
“ฮ่าๆๆ แม่ผมน่ะหวงพี่ผมจะตายไป ยิ่งกว่าไข่ในหิน ว่าไงสนใจไปไหม ผมกำลังหาเวลาว่างอยู่”
“ไม่อ่ะ แกไปก่อนเลย ครอบครัวแกจะได้เจอกันดันจะมาลากคนนอกไป กลัวพ่อแม่บ่นละสิเรื่องข่าวฉาวที่ลงติดๆ กันน่ะ”
“เลิกรู้ทันสักครั้งก็ดีนะพี่เหนือดิน ผมต้องไปถ่ายแบบต่อแล้ว รบกวนแค่นี้ล่ะ”
นายแบบรุ่นน้องที่เหมือนเพื่อนคนสนิทวางสายลงไปทันทีที่พูดจบ เหนือดินโคลงหัวเบาๆ ถ้าตัดนิสัยห่ามๆ บางเรื่องออกไปแล้วละก็นิสัยดีน่าคบคนหนึ่งเลย
ระหว่างทางกลับบ้านที่กำลังจอดติดไฟแดง ดวงตาโตก็เหลือบไปเห็นสิ่งมีชีวิตที่สูงผอมและผมฟูๆ กำลังเดินอยู่เลียบริมฟุตบาทด้านหน้า และเมื่อ เจ้าตัวเงยหน้ามองทาง เพื่อข้ามถนนดวงตาทั้งสองคู่ก็มาสบกันโดยมิได้ นัดหมาย
“ไอ้นายแบบนั่น”
“ไอ้เด็กหัวฟู”
สีน้ำปรายตามองแล้วตวัดกลับทันที เขาไม่อยากจะเห็นหน้าให้เสียอารมณ์อีก แต่เจ้าของดวงตาโตเห็นแบบนั้นก็เกิดความหมั่นไส้ที่เขาโดนมองแล้วสะบัด
ร่างสูงขาวของว่าที่นักศึกษาสัตวแพทย์รีบเดินไปตามทางในซอยเข้าบ้าน ของที่ซื้อจนเพลินได้มาเต็มไม้เต็มมือ เกินกว่าครึ่งเป็นของใช้เกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงของเขาทั้งนั้น เจ้าตัวอยากจะรีบเอากลับบ้านไปให้พุดดิ้งดูแล้ว
“น้องพุดดิ้งรอหน่อยนะ ไม่รู้อยู่บ้านจะเหงาไหม”
ริมฝีปากแดงพูดพึมพำ ในใจเขานั้นลอยไปถึงบ้านแล้ว เพราะมัวแต่คิดถึงพุดดิ้งเลยไม่ทันได้ดูว่ามีรถสีแดงแล่นเข้าซอยมาด้วยและรถคันนั้นก็จงใจขับชิดฟุตบาทตรงที่มีน้ำขังอยู่ทำให้น้ำกระเด็นใส่ร่างสูงที่เดินอยู่เต็มเปา
“อะไรเนี่ย”
น้ำกระเด็นใส่สีน้ำเต็มที่จนเสื้อและกางเกงข้างที่อยู่ติดถนนนั้นเปียกชื้นไปหมด รถคันนั้นจอดแล้วกระจกด้านข้างฝั่งติดฟุตบาทก็เลื่อนลงมา
“ขอโทษทีนะ เครื่องมันแรงไปหน่อย แต่ฉันก็ขับอยู่บนถนนนะไม่ได้ขึ้นไปเสยฟุตบาทแล้ว”
“นี่คุณ จะมาหาเรื่องอะไรผมอีก เป็นผู้ใหญ่ซะเปล่านิสัยไม่ได้เรื่องจริงๆ เลย”
สีน้ำก้มดูว่าของที่ซื้อมานั้นโดนน้ำหรือเปล่า แล้วก็โล่งใจที่ที่นอนสีสวยของพุดดิ้งไม่ได้เลอะอะไร
“ไอ้การมองคนแล้วก็สะบัดหน้าหนีเหมือนรังเกียจเนี่ยมันสมควรทำงั้นหรอ”
“อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อนแบบนี้ และก็นะ ถ้าคนนั้นนิสัยไม่ดีจนไม่คู่ควรกับการมอง โดนแบบนั้นมันก็สมควรแล้ว”
สีน้ำพยายามจะไม่โมโห เขาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับคนพาลแบบนี้อีกแล้ว เลยไม่สนใจแล้วรีบก้าวเท้ายาวๆ เพื่อจะได้กลับถึงบ้านไวๆ เหนือดินจ้องเขม็งไปที่ร่างสูงที่ทำไม่สนใจเขาแล้วเดินผ่านไป ไม่รู้ทำไมเขารู้สึกไม่ถูกชะตากับไอ้เด็กนี่อย่างมาก แค่เห็นก็รู้สึกหมั่นไส้อย่างที่ไม่เคยเป็นแบบนี้กับใครมาก่อน
“มองทางให้ดีละ คราวหน้าอาจจะโดนสิบล้อเสยไปก็ได้นะ และคงไม่มีใครนิสัยดีมาขอโทษอย่างฉันหรอก”
รถสปอร์ตแดงเร่งเครื่องแล้วขับไปตามทางอย่างเร็ว แต่ก็ยังพ่นควันเสียมาใส่สีน้ำจนไอโขลกๆ หน้าแดงไปหมด
“ไอ้บ้านิ ถือว่าเป็นเจ้าของหมู่บ้านหรือไง ไอ้ไม่มีจิตสำนึก แค่กๆๆ”
สภาพสีน้ำตอนนี้เสื้อและกางเกงเปียกไปข้างนึงแถมยังหน้าแดงก่ำเพราะสำลักควันอีก ร่างสูงควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดไปตามเสื้อเพื่อพยายามจะทำให้แห้งในระดับนึง
“แม่จะว่าอีกไหมเนี่ยกลับไปแบบนี้”
สีน้ำรู้ดีว่าร่างกายเขาไม่ได้แข็งแรงเหมือนคนอื่นสักเท่าไรนัก โดนอะไรนิดหน่อยก็เป็นหวัดได้ง่าย แต่ตอนนี้ผ้าเช็ดหน้าคงช่วยอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากรีบเดินกลับบ้านไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชื้นพวกนี้ออกไปให้เร็วที่สุด
“ซวยจริงๆ เลย อย่าได้มาเจอกันอีกเลยไอ้คนงี่เง่า”
แล้วก็เป็นอย่างที่คิดไว้ว่าแม่เห็นเขาในสภาพแบบนั้นถึงกับบ่นออกมาไม่หยุด
“สีน้ำทำไมเปียกมาอย่างนั้นละลูก ตายละ วางของไว้แล้วไปอาบน้ำอุ่นเลยนะ เดี๋ยวแม่เตรียมนมอุ่นไว้ให้กิน ไปเดินอีท่าไหนละเราหืม”
“ก็เดินธรรมดา แต่คนมันขับรถไม่ระวังน้ำมันเลยกระเด็นมาโดนฮะ”
“นั่นล่ะ ไปๆ อาบน้ำ เดี๋ยวไม่สบายมาจะแย่นะลูก”
“แม่ครับ ผมแข็งแรงขึ้นแล้วหรอก แม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ”
ร่างสูงวางข้าวของลงแล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแต่โดยดี อะไรที่ทำให้แม่สบายใจได้และเขาไม่ลำบากสีน้ำก็ยินดีจะทำทั้งนั้น พอเปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอกับลูกหมาพุดเดิ้ลที่มานั่งรออยู่ในกล่องแล้ว
“พุดดิ้ง เป็นไงเหงาไหม”
“บ๊อกๆ”
“เหงาหรอ นี่ฉันซื้อของมาให้พุดดิ้งเยอะแยะเลย เดี๋ยวขอฉันอาบน้ำก่อนนะ แล้วจะพาพุดดิ้งลงไปดู”
มือขาวจัดลูบหัวลูกสุนัขอย่างรักใคร่ ขนสีกระดำกระด่างมันก็แค่ขนเท่านั้นเอง แต่สิ่งที่สีน้ำมองเห็นจากดวงตาใสแป๋วของพุดดิ้งนั้นคือความฉลาดและซื่อสัตย์
“ใครจะว่าไงก็ช่าง พุดดิ้งของฉันน่ารักที่สุดแล้ว รอแป๊บนะ ฮัดเช้ย รีบไปอาบน้ำดีกว่า ถ้าไม่สบายเดี๋ยวเป็นเรื่องใหญ่”
ร่างสูงคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไปจัดการกับตัวเองทันที
**************************************
-
สีน้ำอยู่บ้านเล่นกับเจ้าลูกสุนัขตัวโปรดได้อีกหนึ่งอาทิตย์เต็มแล้วเขาก็ได้เวลาต้องไปเข้าเรียนเป็นนักศึกษาคณะสัตวแพทย์
“สีน้ำ ทางนี้ๆ”
พอร่างสูงที่ยังนิยมใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงยีนส์ตัวใหญ่เดินเข้ามาในคณะ ก็ได้ยินเสียงเพื่อนสนิทตะโกนเรียกแต่ไกล
“หวัดดีสไปรท์ ดีโชน”
ดวงตาเรียวใต้แว่นหนามองเพื่อนใหม่ที่นั่งคุยอยู่กับเพื่อนสนิทสองคนของเขาอยู่ก่อนหน้านี้อย่างแปลกใจ ก็ทั้งสามดูคุยกันเหมือนสนิทสนมกันมานานแล้ว
“เออ นี่ สีน้ำ เพื่อนจากจันทบุรี คนที่ได้ที่หนึ่ง ตอนสอบเข้าไงละ”
“คนนี้เองหรอ เก่งจังเลย ยินดีที่ได้รู้จักครับ คีย์บอร์ดครับ”
ดวงหน้าเรียวเล็กรับกับจมูกปลายงอนและปากบางสีชมพู เรือนร่างผอมบางที่ใส่เสื้อผ้าพอดีตัวยิ่งทำให้ดูตัวเล็กไปกันใหญ่ สีน้ำมองสำรวจก่อนยิ้มบางๆ ตอบกลับไป
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“นี่ไอ้น้ำ คีย์น่ะเขาก็เป็นเหมือนพวกเราแกรู้ไหม”
“เป็นอะไรเหมือนกัน”
สีน้ำลงไปนั่งข้างๆ โชนแล้วหยิบหนังสือในมือมาเปิดอ่านไปด้วย
“เขามีลูกรักเหมือนพวกเราอ่ะดิ ไม่น่าเชื่อเลยเนอะ ก็แบบนี้แหละ คนหน้าตาดีมักมีอะไรเหมือนๆ กัน ว่าไหมไอ้โชน”
โชนที่มัวแต่นั่งดูรูปอะไรสักอย่างในมือถือไม่สนใจที่สไปรท์เรียก ทำให้สไปรท์ยันเข้าให้ที่หลัง
“อะไรวะไอ้ไป๊ เจ็บนะ”
“คนเขาคุยด้วย แกทำอะไรล่ะ”
“ก็ดูรูปลูกฉันน่ะสิ ไม่รู้ร้องไห้หรือเปล่า ต้องอยู่ในห้องกันเอง”
“เออ แล้วปุ๊กปิ๊กล่ะ จะเป็นยังไง ลูกป๋า”
สีน้ำลดหนังสือลงแล้วมองคีย์ที่นั่งขำภาพผู้ชายตัวโตคร่ำครวญถึงสุนัขสุดเลิฟที่ดูแล้วไม่น่าพิสมัยเท่าไร
“พวกนี้ก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ เดี๋ยวก็ชินเอง คีย์บอร์ดเองก็เลี้ยงสุนัขเหมือนกันหรอ”
“ใช่แล้วล่ะ เรียกว่าคีย์ก็ได้นะ นี่ไงรูปลูกฉันเอง”
คีย์ล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดคลิปลูกหมาของเขาที่ถ่ายเก็บไว้นับสิบไฟล์
“ชื่อว่าน้องเมาส์ น่ารักใช่ไหมละ รักแรกพบของฉันเลยนะเนี่ย น้องเมาส์”
คีย์เปิดไล่ไฟล์ให้ดูภาพลูกหมาในอิริยาบถต่างๆ ทั้งสไปรท์และโชนต่างหัวเราะกันใหญ่ สีน้ำพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าที่เหมือนกันจนมาเข้ากันได้ขนาดนี้นี่มันตรงไหน
“เอ่อ นี่ สไปรท์ โชน คีย์ จะได้เวลาแล้วไปเรียนเหอะ วันนี้วันแรกนะ”
เสียงสีน้ำดูจะส่งไปไม่ถึงเพื่อนทั้งสามคน ที่แลกรูป แลกไฟล์ดูกันสนุกสนาน ก็เรื่องแบบนี้คุยกันสามวันสามคืนยังไม่จบเลย ร่างสูงเลยลุกขึ้นแล้วตั้งใจจะเข้าไปจองที่ในห้องบรรยายรวมให้ก่อน เพราะปีหนึ่งจะเรียนวิชาพื้นฐานซะเป็นส่วนใหญ่เลยเรียนห้องรวม
“งั้นไปจองที่ให้ละกันนะ”
สีน้ำเดินออกไปได้ไม่เท่าไร ก่อนที่จะถึงตึกข้างหน้า ลมก็พัดแรงซะจนผมฟูยาวของเขายุ่งเหยิง สีน้ำจึงตัดสินใจที่จะยืนนิ่งๆ เพื่อให้ลมสงบก่อนเดินไปข้างหน้า
“พลั๊ก”
“เฮ้ย หยุดเดินทำไมกันวะ”
ร่างสูงของสีน้ำโดนคนที่เดินตามมาข้างหลังกระแทกเข้าอย่างแรงจนถึงกับเซ พอหันไปมองก็เห็นคนชนว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาไม่ผิดแผกจากฝรั่งเลย
“ขอโทษครับ”
“ไอ้น้อง ทางเดินนะไม่ใช่คิดจะหยุดก็หยุด”
“ขอโทษจริงๆ ครับ”
“เอาน่าไอ้มาร์ท น้องเขาคงไม่ได้ตั้งใจ ไปเหอะ เดี๋ยวไปเข้าคลาสไม่ทันนะ วิชาละครเวทีเนี่ยอาจารย์ชอบให้บทแปลกๆ กับคนเข้าสายอยู่ด้วย”
“เออ ไป คราวหน้าคราวหลังอย่าทำให้คนอื่นเสียเวลาอีกล่ะ”
ร่างสูงใหญ่โดนเพื่อนดึงไปทำให้สีน้ำถอนหายใจอย่างโล่งอก ทำไมพักนี้เขาถึงได้ดวงตกแบบนี้ไม่โดนหาเรื่องก็มีเรื่องเข้ามาหาเอง คนเมืองหลวงนี้อารมณ์ร้อนและไม่ใจดีเหมือนที่บ้านเกิดเขาเลย
“สีน้ำเป็นไรป่าววะ โดนชนกระเด็นเลย”
โชนที่วิ่งตามมาเอ่ยถามขึ้นทันทีที่เดินมาถึงสีน้ำ
“ไม่เป็นไรหรอก ไปเหอะ เดี๋ยวเข้าเรียนสาย”
สีน้ำตอบเพื่อนช้าๆ แล้วทั้งสไปรท์และคีย์ก็เดินตามมาสมทบ ทั้งสี่เลยเดินไปเข้าเรียนด้วยกัน
*************************************
“ผมไม่ใช่คนขับรถว่างงานนะเฮีย อยู่ดีๆ ก็ตามให้มารับเนี่ย”
“แหมไอ้นายแบบดัง รู้แล้วน่า แต่วันนี้จะแวะเอาของหลายอย่างไปให้คุณแต้วเขาชิมเลยตามแกมาช่วยแบกยังไงละ ขอใช้แรงงานหน่อยทำบ่น เดี๋ยวเก็บค่าอาหารที่ชอบมากินฟรีเลย”
“คนเขามีทั้งสามีทั้งลูก ยังจะไปจีบเขาอีกหรอ?”
พู่กันหยิบตะเกียบแถวที่นั่งทำท่าจะปาใส่เหนือดินที่ขับรถอยู่
“อกุศลจิต ฉันจีบอะไร เขาเรียกบ้านใกล้เรือนเคียง ผูกมิตรกันเว้ย”
“เออ ผูกเข้าไป อย่าลากเขาไปผูกที่เตียงล่ะ เดี๋ยวสามีเขาเอาปืนมาไล่ยิงไม่รู้ด้วยนะ”
“ฉันไม่ใช่พวกมั่วแบบแก ไม่ต้องห่วงหรอกน่า นี่หายไปทำงานที่อังกฤษมาตั้งสองอาทิตย์ ไม่มีของฝากเลยหรือไง”
“งก”
กันเอนตัวพิงพนักที่นั่งข้างคนขับอย่างสบายใจ ถึงจะอดเสียใจไม่ได้ที่เพื่อนบ้านสาวสวยกลายเป็นคนมีพันธะแล้ว แต่เขาก็ยินดีที่จะคบฉันท์มิตร ข้างนอกฝนหลงฤดูตกกระหน่ำจนมองทางเห็นลางๆ
“ฝนตกหนักนะเนี่ย แย่จริงๆ”
“อืม ที่ยุโรปอากาศกำลังดีเลย ถ้าไม่ติดต้องกลับมาเคลียร์งานนะ อยากไปเที่ยวต่ออีกหลายที่เลย”
เหนือดินฮัมเพลงตามเพลงสากลที่เปิดคลอในรถไปด้วย เขามาจอดติดไฟแดงบริเวณแยกที่จะเข้าซอยไปหมู่บ้าน แล้วดวงตาสีเข้มก็เหลือบไปเห็นร่างสูงของคนที่เขาไม่ชอบหน้าเดินแกมวิ่งฝ่าฝนข้ามถนนด้านหน้าไป
“เอ๊ะ นั่นมันสีน้ำนี่นา”
“สีน้ำไหน?”
“ก็ลูกชายคุณแต้วไง จำไม่ได้หรอ ที่แกไปเรียกเขาไอ้เด็กหัวฟู”
“อ๋อ เด็กนั่นเอง”
สองอาทิตย์ที่ผ่านมาเขาแทบลืมเด็กผู้ชายแว่นหนาผมฟูคนนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ เพราะเขาได้ควงนางแบบสาวลูกครึ่งที่ร่วมงานกันไปเที่ยวซะฉ่ำอุรา เขาไม่ได้สนใจพอไฟเขียวก็ขับรถเข้าซอยไปทันที
“เฮ้ย ไอ้ดิน ทำไมไม่จอดรถรับน้องเขามาด้วยวะ จอดๆๆ”
“เฮีย เด็กมันมีขา โตแล้ว เดินตากฝนแค่นี้จะเป็นไรไป จะรีบเอาของไปให้เพื่อนคนใหม่ไม่ใช่หรอ”
“ก็จะไปบ้านเขาอยู่แล้วแวะรับมาด้วยจะเป็นไรวะ”
“เป็น รถผมเปียกหมด แค่นี้เองไหนๆ เขาก็เปียกแล้ว เปียกอีกหน่อยจะเป็นไรไป”
เหนือดินขับรถผ่านสีน้ำที่เดินแกมวิ่งฝ่าสายฝนเพื่อกลับบ้าน ร่างสูงที่มัวแต่วิ่งก็ไม่ได้เห็นว่ารถที่แล่นผ่านไปคือคนที่อยู่ละแวกเดียวกัน ริมฝีปากแดงตอนนี้ซีดจนเกือบม่วงเพราะความหนาวเม้มเข้าหากันเพื่อหาความอบอุ่น เขาได้แต่บ่นตัวเองในใจที่ลืมร่มซะได้ และรอฝนหยุดกว่าสองชั่วโมงแล้วก็ไม่มีทีท่าจะซาลงกลับยิ่งหนักขึ้น เลยตัดสินใจวิ่งฝ่าฝนกลับบ้าน
“แม่ต้องบ่นแน่ๆ เลย ถ้ายิ่งเป็นหวัดละก็แย่เลย ไอ้น้ำเอ๊ยลืมร่มได้ยังไง”
กว่าจะมาถึงหน้าบ้านทั่วทั้งร่างก็เปียกโฉก ดีที่กระเป๋าใส่หนังสือที่ใช้เป็นแบบกันน้ำเลยไม่กังวลว่าของข้างในจะเปียก
“กลับมาแล้วฮะ”
“ตาสีน้ำ แม่กำลังเป็นห่วงเลยว่าเราลืมร่ม ตายละทำไมวิ่งตากฝนมาละลูก วันหลังโทรมาบอกสิแม่จะไปรับ”
“ผมเห็นว่าไม่ไกลฮะแม่ แต่ขอไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”
“ไปเลยเร็วๆ ตายละวันนี้ต้องทานยากันไว้แล้วนะลูก คราวหน้าไม่ต้องวิ่งนะ ให้โทรมาบอกแม่เข้าใจไหม”
คุณแต้วไล่ลูกชายคนโตให้รีบเข้าไปอาบน้ำ การที่เห็นสีน้ำเปียกโชกไปแบบนี้ทำให้จิตใจไม่สบายเลย และคงส่งออกไปถึงหน้าตาทำให้กันที่นั่งอยู่ด้านในรู้สึกได้
“คุณแต้วเป็นห่วงสีน้ำจังเลยนะครับ แต่ก็โตแล้วปล่อยไปบ้างไม่ดีหรอครับ”
“ถ้าสีน้ำเขาแข็งแรงเหมือนเด็กคนอื่นก็คงปล่อยไปได้ล่ะค่ะ พอดีตั้งแต่ตอนเล็กๆ ตาสีน้ำแกก็เป็นภูมิแพ้ ร่างกายอ่อนแอ ภูมิต้านทานอะไรก็น้อยกว่าเด็กคนอื่นทำให้ป่วยง่ายแล้วก็ป่วยบ่อยๆ จนไปกลับโรงพยาบาลเป็นเรื่องปกติเลยค่ะ ถึงตอนนี้จะแข็งแรงขึ้นมากแล้วแต่ก็ยังเป็นหวัดง่ายแล้วก็หายยากอยู่ตลอด ถึงไม่อยากให้แกไปอยู่ไกลหูไกลตา จะว่าไม่ปล่อยลูกก็ได้นะคะ แต่ก็ห่วงแกจริงๆ นั่นล่ะค่ะ”
“อย่างนี้เอง แต่ดูไม่รู้เลยนะครับ”
“สีน้ำเขามองโลกในแง่ดีแล้วก็พยายามเต็มที่ค่ะ แต่เขาออกจะไม่ค่อยคุยกับใคร ชอบเก็บตัวทำอะไรเงียบๆ ของตัวเองไป เพราะแกเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ ทำให้ไม่มีเพื่อนเท่าไร นี่ก็ดีนะคะได้เพื่อนดีๆ ที่เข้าใจคอยช่วยดูแลด้วย”
“แต่สีน้ำก็เรียนเก่งใช่ไหมครับ ก็เบาใจไปได้เรื่องนึง”
“ค่ะ ได้เจ้าพุดดิ้งมา สีน้ำเขาก็ร่าเริงขึ้นเยอะ”
“อ๋อ ไอ้ด่างนั่นนะหรอครับ ก็ดีแล้วนะครับ คุณแต้วจะได้สบายใจขึ้น ลองชิมติ่มซำนี้สิครับ เมนูใหม่ของร้านผมเลยนะครับ”
พู่กันเลื่อนจานใส่ติ่มซำที่ขนมาหลายอย่างเพื่อให้มารดายังสาวของบ้านนี้ชิม
“เกรงใจจริงๆ เลย เอามาให้ทานบ่อยๆ เนี่ย”
“ไม่ต้องเกรงใจเลยครับ ดีซะอีกได้คุณแต้วช่วยติชม ผมจะได้ไปปรับปรุง”
พู่กันส่งยิ้มกว้างแล้วคะยั้นคะยอให้เพื่อนบ้านสาวสวยที่ไม่โสดชิมอาหารจานแล้วจานเล่า ส่วนสีน้ำนั้นพอได้ถอดเสื้อผ้าเปียกออกแล้วแช่น้ำอุ่นก็รู้สึกดีขึ้น ริมฝีปากแดงที่ซีดจนไร้สีเลือดเมื่อครู่กลับมาเป็นสีแดงเช่นเดิม
“ว่าไงพุดดิ้ง ดื้อกับแม่หรือเปล่า”
สีน้ำย่อตัวไปอุ้มลูกหมาขึ้นมากอดเอาไว้
“วันนี้นะฝนตกหนัก ฉันต้องตากฝนกลับบ้านเลยล่ะ วันหลังจะให้ พุดดิ้งคาบร่มไปให้ที่สถานีละกันนะ”
“บ๊อกๆ”
“ฮ่าๆ น่ารัก รู้เรื่องด้วยหรอเรา ขนนุ่มขึ้นเยอะเลยนะตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ แต่ดีจังพุดดิ้งไม่ดื้อไม่ซน แม่จะได้ไม่เหนื่อย”
พอได้อาบน้ำอุ่นและเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าที่อบอุ่น สีน้ำก็รู้สึกสบายตัวจนเริ่มเคลิ้มๆ จะหลับไป หากแม่ของเขาไม่เปิดประตูห้องเข้ามาซะก่อน
“ตาสีน้ำ ไปทานข้าวแล้วกินยาก่อนจะนอนลูก มาหลับไปแบบนี้ไข้ต้องขึ้นแน่ๆ ไปพุดดิ้งตามนายเราลงไปกินข้าวไป”
คุณแต้วรู้สึกว่านับวันเจ้าลูกหมาตัวนี้จะฉลาดขึ้นเรื่อยๆ ให้สมกับที่มีเจ้าของเป็นนักเรียนดีเด่น พุดดิ้งพาร่างเล็กๆ ที่มีขนสองสีแซมสลับวิ่งนำหน้าแม่ลูกลงไปกระดิกหางรอที่จานข้าวของตัวเอง
“แล้วพ่อละฮะ”
“รายนั้นวันนี้กลับดึกลูก ไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง”
“ตั้งแต่พ่อได้เลื่อนตำแหน่งเข้ามาทำงานที่สำนักงานใหญ่ก็มีงานเลี้ยงไม่ก็ทำโอทีเยอะจังเลยนะฮะ”
“ทำไงได้ละลูก มันเป็นธรรมดา เออนี่เสาร์นี้สีไม้เขาโทรมาบอกว่ามีคิวว่างแล้วล่ะ จะแวะมาหาที่บ้าน”
“ก็ดีนะฮะ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน”
สีน้ำจัดการเทอาหารให้เจ้าพุดดิ้งแล้วมานั่งรอทานข้าวกับมารดาสองคน จะว่าไปเขาก็ไม่ได้เจอหน้าน้องชายมานานพอสมควร ตั้งแต่น้องชายไปทำงานเป็นนายแบบและเล่นละครมีชื่อเสียง
“นั่นสิเนอะ แม่ก็ไม่ค่อยได้เจอ รายนั้นเขาอยู่ไม่ติดที่ ไปโน่นมานี่ตลอด แต่จริงๆ แล้ว แม่ว่าถ้าสีน้ำตัดผมซะหน่อย ใส่คอนแท็กเลนส์สักนิด สาวจะติดตรึม ไปเป็นดาราแบบสีไม้ได้สบายเลยนะลูก”
“ไม่ไหวหรอกฮะ ผมไม่ชอบเป็นที่สนใจของใคร เป็นหมอรักษาสัตว์ดีกว่าอีก”
“ทำอย่างที่อยากทำก็ดีแล้วลูก มาทานข้าวกัน สีน้ำจะได้ทานยาแล้วไปนอนซะ”
“ฮะ”
สองแม่ลูกนั่งทานมื้อเย็นแล้วพูดคุยกันไปอย่างปกติที่ทำทุกวัน ส่วนที่บ้านตรงข้ามนั้น เมื่อพู่กันกลับมาก็เห็นนายแบบหนุ่มนอนหลับอยู่บนโซฟา เรื่องที่ได้รู้มาเกี่ยวกับลูกชายเพื่อนบ้าน ทำให้เขาเกิดอาการหมั่นไส้น้องชายขึ้นมา
“ไอ้ดิน ไอ้ใจร้าย ลุกขึ้นมาเลย”
พู่กันหยิบหมอนอิงมาฟาดคนตัวโตไปสามสี่ที จนนายแบบหนุ่มโวยวายออกมา
“อะไรกันเฮีย มาถึงก็ฟาดๆๆ เจ็บนะ”
“เออ เจ็บก็ดี เอาไอ้ตัวใจร้ายออกไปบ้าง”
“ใจร้ายอะไรกัน พูดจาไม่รู้เรื่อง”
“ก็วันนี้ที่แกใจดำไม่รับน้องสีน้ำเขาขึ้นรถน่ะสิ ต่อจากนี้ไปนะถ้าเห็นน้องสีน้ำเขาเดินกลับบ้านให้รับเขามาด้วยทุกครั้ง เข้าใจไหม”
“อะไรกันเฮีย จะจีบแม่เขาแล้วเอาน้องชายไปเกี่ยวแบบนี้ได้ไง”
“ไม่ใช่เว้ย ไม่ได้จีบ แค่คุยกันถูกคอ แต่สีน้ำน่ะเขาไม่ค่อยแข็งแรง เพราะฉะนั้นต่อไปนี้ถ้าเห็นเขาแล้วแกทำแบบวันนี้อีก แล้วถ้าฉันรู้แกเจ็บตัวแน่ไอ้ดิน”
นายแบบหนุ่มตาโตนั่งหาวหวอดๆ อยู่ที่โซฟา
“เห็นคนอื่นดีกว่าน้องงั้นหรอเฮีย”
“เออ ถ้าน้องใจร้ายใจดำแบบแกละก็ คนอื่นดีกว่าแน่นอน รับปากมาสิว่าจะไม่ทำแบบนี้แล้ว”
“ต้องมาคาดคั้นด้วยงั้นหรอเฮีย นี่มันอะไรกัน”
“เออ ให้ไว คนแบบแกมันต้องคาดคั้นไม่งั้นไม่ยอมทำ เข้าใจไหมไอ้เหนือดิน”
เหนือดินมองหน้าคนพูดที่ดูจริงจังกับเรื่องนี้ซะเกินเหตุ
“เออ ได้ รู้แล้ว ต่อไปถ้าเจอจะจับใส่รถกลับมาทุกครั้งเลย ดีไหม”
“ดี แล้วฉันจะคอยดู”
**************************************
เอาตอน 2 มาส่งค่ะ ขอบคุณคนอ่านและคนเม้นทุกคนเลยค่ะ :impress2:
-
:L1:
-
น่ารักจังสีน้ำ :-[
-
+1 ให้กำลังใจ
:L2:
-
อยากให้ดินเห็นสีน้ำตอนถอดรูปเงาะจัง
-
ดินจ้ะ เห็นสีน้ำตอนแปลงร่างแล้วอย่าอึ้งน้ะ
55555555555555
-
ไอ้นายแบบใจร้าย เกิดน้องสีน้ำป่วย แกรเจอดีแน่ อิอิ
คุณแม่อยากให้เปลี่ยนลุคซะแล้ว ไอ้นายแบบแกรเห็นคงตะลึง
แต่แอบสงสัยคุณพ่อนี่งานเลี้ยงบ่อย ไม่ใช่ไปนอกลู่นอกทางนะจ๊ะ
-
พึ่งเข้ามาอ่านค่ะน่ารักจริงๆเลยยยยยเป็นกำลังใจให้นะคะแล้วมาต่ออีกบ่อยๆนะคะ
อยากอ่านตอนสีน้ำตัดผมแต่งหล่อเร็วๆจัง
-
"........นางอาคานิชิรู้สึกว่านับวันเจ้าลูกหมาตัวนี้จะฉลาดขึ้นเรื่อยๆ ให้สมกับที่มีเจ้าของเป็นนักเรียนดีเด่น
พุดดิ้งพาร่างเล็กๆ ที่มีขนสองสีแซมสลับวิ่งนำหน้าแม่ลูกลงไปกระดิกหางรอที่จานข้าวของตัวเอง......."
นางอาคานิชิ คือชื่อจริงของคุณแต้วเหรอคะ ชื่อเหมือนญี่ปุ่นเลยเนาะ
ใครน้า จะเป็นผู้ที่มีความสามารถ ทำให้น้องสีน้ำเปลี่ยนใจถอดรูปได้น่ะ
ลูกเอ๊ย..ลูกสีน้ำ เรียนเก่งด้วย รูปหล่อ(สวย)ด้วย ดูดีด้วย มันจะยิ่งดีนะลูก
-
อ่านได้แบบจุใจเลย ถูกใจสุด ๆ ๆ ๆ
แต่หมั่นไส้เหนือดินมาก ๆ ๆ ๆ
อยากรู้ว่าถ้ารู้ว่าเป็นพี่ของสีไม้ด้วย
คงเอ๋อไปแหละ
-
ยาวได้โล่ห์จริงๆ เลย o13
น้องสีน้ำมีโรคประจำตัว พี่ดินทราบแล้วเปลี่ยน
อย่าทำนิสัยเสียแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวไม่เชียร์เลย
-
เมื่อไหร่สีน้ำจะไปทำผมให้ดูดีล่ะคะเนี่ย
อีตาเหนือดินจะได้เห็นความน่ารักเลิกรังแกสักที
คราวหน้าเจอกันจะทะเลาะเรื่องไหนกันอีกน๊อคู่นี้ ฮ่าๆ
สนุกดีค่ะ รออ่านตอนต่อไป
-
พี่พู่กันเป็นคนดีจังเลยอ่าาา
-
ชอบจ้้า
-
แค่สองตอนแรกเท่านั้น ก็ยาววววววววววสะใจไปเลยค่า ^^
-
น่ารัก
-
เข้ามารออีกแล้ว อิอิ
-
รอตอนต่อไปโลดขอรับ :a9:
-
ดินระวังน้องน้ำหลุดมือนะ
-
เหนือดิน แมร่ง เจอสีน้ำหล่อขึ้นมาแล้วจะรู้สึก
-
รีบมาต่ออีกนะคะ แวะมา+1 จร้า
อยากอ่านแล้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
๕๕๕๕ รอดูตอนเหนือดินเจอ คนหล่อ ฮุ ๆ
-
สรุปว่าชอบพุดดิ้งแฮะ ฮ่าๆ
อยากเห็นหน้าคุณน้องสีไม้จังเลย
+ ๑ ให้ค่า
-
อ่านแล้วชอบจังเลยค่ะ เด็กอะไรจะซื่อขนาดนี้ :-[
-
^^ ท่าทางน่าสนใจ รอดูต่อไป......
-
วันนี้มะอัพหราคะ
-
ต้องให้ผ่านอุปสรรคเยอะๆๆ ไอ้คนแบบนี้นะ มันจะได้รู้ว่า
ของมีค่านะมันต้องดูที่เวลา
ชอบสีน้ำมากมายมหาศาล อนันตกาลพ้นเทอญ
-
พรุ่งนี้ค่ำๆ จะแวะมาลงนะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
-
รับทราบคับ
:กอด1:ไรเตอร์
:L1: :3123: :L2:
-
รับทราบด้วยคนเจ้าค่ะ อะฮุๆ
-
สัตวแพทย์?...เอร๊ย...ติดตามครับๆๆ
-
มารับทราบและรออย่างจดจ่อค่ะ อิอิ
-
:call: :call:
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
Part 3
เปิดเรียนได้แค่สองอาทิตย์ นักเรียนที่สอบเข้าด้วยคะแนนอันดับหนึ่ง ก็ต้องหยุดเรียนเพราะไข้ขึ้นสูงจากการวิ่งตากฝนกลับบ้าน ร้อนถึงเพื่อนสนิทและเพื่อนใหม่ต้องหอบหิ้วกันมาเยี่ยมด้วยความเป็นห่วง รถยนต์ที่คีย์เพื่อนใหม่ขับมาพร้อมกับมีคู่ป่วนอย่างสไปรท์และโชนติดรถมาด้วยนั้นขับมาจอดที่หน้าบ้านหลังย่อมย่านชานเมือง
“บ้านนี้ใช่ไหม”
คีย์ถามพร้อมดับเครื่องยนต์
“อืม ตามที่สีน้ำให้ไว้ก็เลขที่นี้แหละ ป่ะ ลงไปเยี่ยมสีน้ำกัน”
สไปรท์เปิดประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับออกไปรอที่หน้าบ้าน
“ไอ้น้ำป่วยรับการเปิดเทอมเลย แต่ถ้ามันบอกว่าไม่ได้เอาร่มมานะ ฉันจะได้เอาร่มให้มันไป”
โชนบ่นพึมพำ ด้วยเพราะสนิทกับสีน้ำมานานเลยรู้ถึงสุขภาพของเพื่อนรักเป็นอย่างดี
“เสร็จหรือยังจะได้กดออด”
สไปรท์ที่บอกไปแบบนั้นแต่มือกลับกดออดหน้าบ้านแล้ว ไม่นานประตูหน้าบ้านก็เปิดออกพร้อมร่างของมารดาเพื่อนรัก
“สวัสดีครับคุณแม่”
สองเสียงประสานพร้อมใจกันทักทายคุณแม่ยังสาวของสีน้ำ
“สไปรท์ โชน สวัสดีจ๊ะ มาเยี่ยมสีน้ำหรอลูก เอ๊ะ แล้วหนูคนนี้ใคร หน้าตาน่ารักเชียว”
คุณแต้วเดินมาเปิดประตูรั้วเพื่อให้ทั้งสามได้เข้ามาในบริเวณบ้าน
“อ้อ คีย์ฮะ เป็นเพื่อนที่คณะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ คีย์บอร์ดครับ”
“จ๊ะ ขอโทษทีนะจ๊ะทำให้ต้องลำบากมาเยี่ยมสีน้ำ”
“ไม่เลยฮะ พวกผมต่างหากที่ไม่ดี วันนั้นน่าจะถามสีน้ำสักหน่อยว่ามีร่มไหม รู้อยู่ว่ามันไม่ค่อยพูดอะไร”
สไปรท์รีบตอบออกมา
“ขอบคุณมากเลยนะที่ช่วยคอยดูแลสีน้ำให้แม่ด้วย รายนั้นน่ะตัวโตซะเปล่า ไม่ค่อยระวังตัวเท่าไรเลย ตอนนี้คงตื่นแล้วล่ะลูก ขึ้นไปหาเลยก็ได้นะจ๊ะ ห้องแรกทางซ้ายจ๊ะ เดี๋ยวแม่เอาของว่างขึ้นไปให้”
“ขอบคุณครับ”
เมื่อส่งเพื่อนสนิทของลูกชายขึ้นไปแล้ว คุณแต้วก็เดินไปในครัวเพื่อเตรียมของว่าง ส่วนทั้งสามเมื่อขึ้นไปถึงชั้นสองก็เคาะประตูที่หน้าห้องติดไว้ว่า “สีน้ำและพุดดิ้ง”
“ไอ้น้ำ หลับอยู่หรือเปล่า”
สไปรท์ที่เปิดประตูเข้าไปพูดขึ้นซะดังจนโชนฟาดกระโหลกไปซะที
“ไอ้ไป๊ แกถามดังแบบนี้ใครนอนอยู่ก็ตื่นหมดแล้ว”
“สีน้ำเป็นไงมั่ง เห็นว่าไม่สบายหนัก?”
คีย์ปล่อยให้ทั้งสองเถียงกันอยู่หน้าประตู ส่วนตัวเขาเดินเข้ามาหาสีน้ำที่นั่งเอนหลังพิงหมอนใบใหญ่อยู่บนเตียง ใบหน้าขาวจัดดูแดงเรื่อ แต่ในมือก็ยังมีหนังสือเรียน แสดงว่าเจ้าตัวคงกำลังอ่านหนังสืออยู่
“มาเยี่ยมหรอ ขอบใจนะ”
รอยยิ้มเซียวๆ จากริมฝีปากสีซีดดูน่าเป็นห่วง สีน้ำคงเห็นแววตาเป็นห่วงของคีย์จึงพยายามยิ้มให้กว้างขึ้น
“ไม่ได้เลวร้ายหรอกน่าคีย์ ฉันน่ะเป็นหวัดง่าย ไม่ค่อยจะแข็งแรงเท่าไร พอเป็นทีเลยดูแย่”
“อืม พวกนี้ก็เล่าให้ฟังว่าเด็กๆ นายไม่ค่อยแข็งแรง ไงวันหลังฝนตกอีกให้ฉันขับมาส่งก็ได้นะ ปกติฉันขับรถไปเรียนอยู่แล้ว”
“ขอบใจมาก”
ระหว่างที่คีย์สอบถามอาการของสีน้ำอยู่นั้น สไปรท์และโชนก็เดินไปสอดส่องสัตว์โลกตัวเล็กที่นอนอยู่ปลายเตียงของสีน้ำ
“นี่สีน้ำ มันฉีดยาหรือยังเนี่ย ดูมอมแมมมากๆ นายไม่อาบน้ำให้มันหรอ”
พุดดิ้งเงยหน้ามามองสไปรท์และโชนที่มาด้อมๆ มองๆ แล้วก็แยกเขี้ยวขู่ใส่
“แฮ่ แฮ่”
“มันขู่ด้วยว่ะ”
“พุดดิ้งไม่เอา แค่กๆ พุดดิ้งมานี่”
พอได้ยินเสียงเจ้านายเรียกพุดดิ้งก็เลิกสนใจคนแปลกหน้า กระโดดขึ้นเตียงไปนอนข้างๆ สีน้ำทันที
“สองคนนี้ห้ามขู่รู้ไหม เพื่อนฉันเอง”
“บ๊อก บ๊อก”
“เหมือนมันพูดรู้เรื่องเลยนะสีน้ำ”
คีย์ลองเอื้อมมือไปลูบหัวพุดเดิ้ลน้อยแล้วเจ้าตัวก็อยู่นิ่งๆ ให้จับแต่โดยดี
“อะไรกันวะสีน้ำ ทีกับคีย์ล่ะไม่เห็นขู่เลย”
โชนบ่นขึ้นมาเมื่อเห็นแบบนั้น
“หมามันคงกลัวจมูกโตๆ กับปากห้อยๆ ของแกมากกว่ามั้งไอ้โชน”
“ฉันว่ามันเห็นหน้าตาแกเป็นผู้ร้ายมากกว่าไอ้ไป๊”
“อ้าว พูดงี้ก็สวยดิ”
ก่อนที่เพื่อนทั้งสองคนจะทะเลาะกันจริงจัง สีน้ำก็หยุดการเถียงด้วยคำพูดประโยคเดียว
“จะเถียงหรือจะเอาการบ้านไปลอกดีๆ”
“ลอกกกกกก”
ทั้งสองพร้อมใจกันตอบแล้วเดินไปหยิบสมุดของสีน้ำมานั่งดูกันเงียบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“สีน้ำทำการบ้านเสร็จหมดแล้วหรอ สูตรเคมีนั่นยากจะตายไปนะ”
“ก็นอนว่างๆ เลยเอามานั่งทำน่ะ”
ก๊อก ก๊อก
“แม่เอาของว่างมาให้จ๊ะ”
คุณแม่ของสีน้ำยกติ่มซำหน้าตาหน้ากินเข้ามา ตามด้วยชายหนุ่มผมทองหน้าตาดีที่ถือถ้วยชาตามมา
“ขอบคุณครับคุณแม่”
ทั้งคีย์ สไปรท์และโชนพร้อมใจกันไปรับของมาวางที่โต๊ะข้างหน้าต่าง พู่กันนั้นมองใบหน้าหวานของคีย์ไม่ละสายตาตั้งแต่เดินเข้ามาในห้อง ไม่สิ ตั้งแต่เขาเห็นคีย์ลงมาจากรถแล้ว
“อ้อ เด็กๆ นี่คุณพู่กัน เขาเป็นเพื่อนบ้านที่น่ารักที่สุดเลย ติ่มซำนี่ก็เป็นของทางร้านอาหารจีนที่คุณพู่กันเป็นเจ้าของด้วยนะจ๊ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
“เรียกพี่กันก็ได้นะ แล้วเพื่อนสีน้ำกันหมดเลยหรอ”
ดวงตาเรียวของพู่กันจ้องที่คีย์จนทั้งห้องรู้สึกได้ สีน้ำเลยเหมือนถูกบังคับให้แนะนำเพื่อนเขาไปโดยปริยาย
“เอ่อ พี่กันฮะ นี่ สไปรท์ โชน แล้วนี่คีย์บอร์ดครับ”
“คีย์บอร์ดงั้นหรอ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
ทั้งที่แนะนำทุกคนแต่เหมือนไม่เข้าหูเพราะกันปราดเข้าไปยืนอยู่ข้างๆ คีย์โดยทันที
“เช่นกันครับ”
“แต่หน้าตาคุ้นจังเลยนะ เรารู้จักกันมาก่อนหรือเปล่า”
โชนและสไปรท์เหลือบมองกันโดยอัตโนมัติ แล้วสรุปคำออกมาได้คำเดียว “เฒ่าหัวงู” คีย์ยิ้มน้อยๆ เขาชินซะ
แล้วกับกลวิธีการหลีแบบนี้ บ้านๆ มากในความคิดของคีย์
“คงไม่หรอกครับ ผมจำไม่ได้ว่ารู้จักผู้ใหญ่แบบคุณกัน”
“อูย ผู้ใหญ่เลยหรอ ไม่หรอกมั้งน้องคีย์”
“คีย์บอร์ดดีกว่าครับ ผมขอสงวนชื่อไว้ให้คนพิเศษของผมได้ไหมฮะ”
คีย์ยิ้มน้อยๆ ราวกับคนกำลังมีความรัก ยิ่งทำให้พู่กันใจแป้ว
“มีคนพิเศษแล้ว?”
“ครับ ชื่อน้องเมาส์ครับ เรารักกันมากๆ แล้วก็คบกันมานานแล้ว ตอนนี้ก็อยู่ด้วยกัน ผมขอตัวนะครับจะไปดูเอกสารกับเพื่อนสักหน่อย”
“ครับ”
แห้วอีกแล้วตู พู่กันเดินหงอยๆ กลับออกไปพร้อมกับคุณแม่ของสีน้ำ แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มทั้งสี่ในห้องขำกันได้ไม่เลิก กับความขี้หลีของเพื่อนบ้าน คนนี้
“นี่สีน้ำ ลุงคนนี้เป็นแบบนี้หรอวะ จีบซะเปิดเผย มุกเก่ามากเหอะ”
สไปรท์ที่ตอนนี้ญาติดีกับพุดเดิ้ลน้อยแล้ว แบ่งขนมให้พุดดิ้งกินอยู่ที่โต๊ะ ริมหน้าต่าง
“อย่าไปเรียกพี่กันว่าลุงสิ นิสัยดีมากเลยนะ ช่วยเหลือทั้งแม่ทั้งฉันไว้ตั้งเยอะ แค่กๆ”
คนป่วยไอหน้าดำหน้าแดง ร้อนให้เพื่อนๆ รีบรินน้ำอุ่นมารอไว้ โชนก็เดินไปลูบหลังให้สีน้ำ
“ไอซะน่ากลัวเลย นี่พรุ่งนี้จะไปเรียนไหวหรอ”
“ขอบใจ”
สีน้ำรับน้ำอุ่นมาดื่ม แล้วพยักหน้าตอบคำถามเพื่อน คีย์เพิ่งสังเกต เห็นสีน้ำอย่างเต็มตาตอนที่สีน้ำไม่ใส่แว่นตาหนาเตอะแบบนี้เป็นครั้งแรก
“จะว่าไปหน้าตาของสีน้ำสวย ไม่สิ หน้าตาดีมากๆ เลยนะ ทำไมไม่ใส่คอนแท็กเลนส์ล่ะ เสียดายดวงตาคมๆ แบบนี้ต้องไปหลบอยู่หลังแว่นตาเชยๆ”
“คีย์ไม่ต้องไปพูดเรื่องนี้หรอก คนเขาพูดกันปากฉีกถึงหูแล้ว ถึงขนาดจะจับมัดไปร้านตัดคอนแท็กแล้วด้วยนะ”
โชนที่กำลังลอกงานเอ่ยตอบแทนสีน้ำ โดยมีสไปรท์พยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นด้วย ส่วนที่ตักก็มีหมาน้อยนอนหลับอยู่
“ทำไมล่ะ น่าเสียดายออกนะ มีดีก็ต้องโชว์สิ”
“ขอบใจนะคีย์ แต่ฉันชอบแบบนี้มากกว่าน่ะ เคยไม่ใส่แว่นไปวันเดียวเองนะตอนมัธยม รู้สึกว่ามันแปลกๆ ยังไงไม่รู้ มีคนแปลกๆ มาชวนคุยเยอะแยะ แล้วก็มีคนเอาของมาให้ มาวุ่นวายรอบตัวเต็มไปหมด ฉันจำได้ว่ามันทำให้ฉันไข้ขึ้นสูงหยุดเรียนไปอาทิตย์นึงเต็มๆ เลย ฉันคงไม่ถูกโรคกับการโดนคนมายุ่งวุ่นวายแบบนั้นเท่าไร เพราะฉะนั้นแบบนี้แหละดีสุดแล้ว”
“ก็จริง ทำอะไรที่เราสบายใจนี่แหละเนอะ”
คีย์ยอมรับกับเรื่องที่สีน้ำพูดมา เพราะบางทีเขาเองก็เบื่อกับการโดนรุมล้อมเหมือนกัน
“เบื่อพวกหน้าตาดีคุยกันว่ะ จริงไหมไอ้โชน”
“แต่ฉันไม่เบื่อว่ะ เพราะฉันหน้าตาดี”
“พูดมาได้นะแก ถ้าแกหน้าตาดี ฉันนี่คงเทพจุติเลยเหอะ”
“อ้าวไอ้ไป๊ อย่าเอามาเทียบกันได้โปรด คนละเลเวล”
“อ้าวไอ้โชน พูดแบบนี้ได้ไงสวยดิ”
คีย์มองเพื่อนสนิทสองคน ที่หันมาทะเลาะกันอีกแล้ว
“นี่สีน้ำ สองคนนี้เป็นแบบนี้ตลอดเวลาเลยหรอ”
“อืม ก็แบบนี้แหละ ปกติมากๆ เดี๋ยวนายก็ชิน แล้วถ้าวันไหนไม่ได้ยินจะเหงาหูไปเลยละ”
“คงจะอย่างนั้น”
คีย์มองอย่างขำๆ ก็เห็นเถียงกันได้ทุกเรื่องแต่ก็รักกันดีนะสองคนนี้
กว่าเพื่อนๆ ที่มาเยี่ยมเพราะห่วง (ห่วงการบ้าน) จะกลับไปก็อยู่จนกินข้าวเย็นที่บ้านกันแล้วนั่นเอง สีน้ำที่อาการดีขึ้นมากแล้วก็จริงก็โดนมารดาไล่ให้ขึ้นไปพักผ่อนเยอะๆ เพราะขอว่าจะไปเรียนในวันรุ่งขึ้น ร่างเพรียวเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ไปหยุดที่โต๊ะอ่านหนังสือริมหน้าต่าง ความตั้งใจจะอ่านตำราทบทวนต้องล้มพับไปเพราะฤทธิ์ยาที่ทำให้เริ่มง่วงแล้ว เขาจึงปิดโคมไฟที่โต๊ะอ่านหนังสือ ดวงตาเรียวมองผ่านไปในความมืดที่มีเพียงแสงไฟจากโคมไฟสูงริมถนนในหมู่บ้านส่องสว่าง ก่อนที่จะผละจากหน้าต่างไป สีน้ำก็เห็นรถสปอร์ตสีแดงคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าบ้านตรงข้ามซี่งเป็นบ้านของพี่กันนั่นเอง
“รถนั่น มันของไอ้นายแบบตาโตนี่นา”
ถ้าเป็นตามปกติสีน้ำคงจะไม่ใส่ใจ แต่ไม่รู้ทำไมว่าพอเป็นเรื่องนายแบบนิสัยเสียคนนี้ดูมันสะกิดใจให้ต้องเผลอสนใจไปทุกครั้ง สีน้ำเห็นร่างสูงผึ่งผายของอีกฝ่ายเปิดประตูรถลงมาแล้วอ้อมไปเปิดให้คนที่นั่งมาด้วยลงมา ความไกลระยะนี้สีน้ำยังสามารถมองเห็นได้ชัดอยู่ จึงไม่แปลกที่จะเห็นความสนิทสนมของชายหนุ่มร่างสูงกับผู้หญิงต่างชาติที่ยืนเบียดอิงแอบแนบสนิทเป็นเนื้อเดียวกันที่ข้างรถไม่ยอมผละไปไหน แล้วสีน้ำก็เห็นว่าใบหน้าของทั้งคู่เข้ามาใกล้จนแนบสนิทกัน
“ทุเรศจริงๆ ทำอะไรหน้าบ้านเนี่ยประเจิดประเจ้อ”
สีน้ำจัดการรูดม่านหน้าต่างแล้วเดินไปล้มตัวลงนอนที่เตียงนุ่ม
“เห็นสิ่งสกปรกก่อนนอน จะฝันร้ายไหมเนี่ย เฮ้อ ไม่น่าไปดูเลยเรา”
ริมฝีปากแดงพึมพำเบาๆ ก่อนดวงตาเรียวจะปิดลงช้าๆ เพราะความง่วงงุนแล้วเจ้าตัวก็เข้าสู่นิทราไป
***************************************************
ที่ม้านั่งหน้าคณะนิเทศศาสตร์อันเป็นที่ประจำของกลุ่มภาควิชาการแสดงในวันนี้ดูจะคึกคักเป็นพิเศษ เพราะวันนี้เป็นการแจกบทละครเวทีอันถือเป็นงานมาสเตอร์พีสของชั้นปีก็ว่าได้ หากแต่ในกลุ่มคนที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรสชาติกลับมีร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มลูกครึ่งที่มองบทในมือด้วยความไม่พอใจ
“ไอ้มาร์ท แกจะนั่งทำหน้าหมดอาลัยตายอยากอีกนานไหมวะ”
“ถ้าเป็นแกมาได้รับบทนี้บ้างล่ะ เอาไหมวะ”
“แหมเพื่อน บทยิ่งยากยิ่งท้าทายนะเว้ย”
“ไอ้บทโฮโมเนี่ยนะ ถ้ามันแบบธรรมดาก็ว่าไป แต่นี่มันต้องสื่ออารมณ์ออกมาจากอินเนอร์ ต้องทำให้คนเชื่อให้ได้ ให้ฉันไปรับบทฆาตกรโรคจิตยังดีซะกว่า”
“เอาน่า ยังไงก็เปลี่ยนไม่ได้แล้ว อาจารย์คนนี้เฮี้ยบจะตายแกก็รู้ จะกล้าไปขอเปลี่ยนหรอ”
“เวรเอ๊ย วันนั้นถ้าฉันไม่เข้าสายไปนิดนึงนะ ไม่โดนแบบนี้หรอก”
“เอาน่าไอ้มาร์ท แกยังดี คนที่เข้าสายกว่าแก โน่นไอ้เจนโดนไปรับบทคุณโสที่โดนฆ่าอย่างโหดเหี้ยม”
“แต่แกก็รู้ว่าฉันตั้งใจกับละครปีนี้แค่ไหน ทั้งที่บทพระเอกมันน่าจะเป็นของฉัน ดูดิได้มาแค่นี้”
“แค่นี้ของแก แต่ก็เป็นตัวเดินเรื่องเลยนะเว้ย คิดไรมากวะ”
“ถ้าวันนั้นไม่โดนทำให้มาเข้าห้องสาย ฉันก็คงไม่ต้องมารับบทน่าอายแบบนี้ รู้ถึงไหน อายถึงนั่น สมาร์ทเอกการแสดงต้องมารับบทโฮโม แล้วสาวไหนมันจะมาสนวะ”
“แกก็คิดมากไป เขารู้หรอกเป็นแค่การแสดง”
“เหอะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบพวกแบบนั้นด้วย เสียของ ผู้ชายไปชอบผู้ชายด้วยกัน ยิ่งพูดยิ่งหงุดหงิด ทั้งหมดนี่เพราะไอ้เด็กหน้าจืดนั่นคนเดียว ถ้ามันไม่ขวางทางทำให้ฉันไปเข้าเรียนสายนะ”
พอสมาร์ทนึกถึงตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาเข้าเรียนสายแล้วก็อดโมโหไม่ได้ มือกำแน่นอย่างโมโห
“งั้นแกก็ไปจัดการมันเลยดิวะ”
“จัดการ?”
สมาร์ทหันไปฟังเพื่อนสนิทที่ลงมานั่งข้างๆ แล้วกระซิบแผนการให้ฟังอย่างตั้งใจ
“ไหนๆ แกก็ต้องรับบทนี้ เปลี่ยนไม่ได้อยู่แล้ว ทำไมแกไม่เอาไอ้เด็กนี่เป็นเป้าหมายซะเลย เอามันมาทดสอบความสามารถในการแสดงของแกเป็นไง ถ้าทำให้มันหลงรักแกได้ แสดงว่าการแสดงแกเข้าขั้นแล้ว ทีนี้แกก็ทิ้งมันไปซะ กระสุนนัดเดียวได้นกสองตัวเลยเป็นไง”
สมาร์ทฟังแผนการที่เพื่อนเขาเสนอมาอย่างครุ่นคิด แล้วก็เผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา
“ความคิดเข้าท่า น่าสนใจดี เอาให้มันคลั่งไปเลย ว่าแต่แกรู้หรือเปล่าว่าไอ้เด็กนั่นมันคือใคร”
“ไม่เห็นจะยากเรื่องแค่นี้ แกไปนั่งคิดวิธีการนำเสนอการแสดงของแกดีกว่าไป ว่าจะทำยังไงให้เด็กนั่นมารักแกได้”
“แกกำลังพูดอยู่กับดาวรุ่งของวงการละครเวทีอย่างสมาร์ทเลยนะ เรื่องแค่นี้ จิ๊บๆ ว่ะ”
“ไอ้แสบ เอาเลย ฮ่าๆๆๆ”
สมาร์ทมองบทในมืออย่างมุ่งมาด ช่วยไม่ได้นะไอ้เด็กหน้าจืด แกดันมาขวางทางฉันเอง จะโทษก็โทษดวงแกแล้วกัน
***************************************************
คุณแต้วที่กำลังจัดติ่มซำจากเพื่อนบ้านอัธยาศัยดี ที่แวะเอาเมนูใหม่มาให้ชิมได้วันเว้นวันเลยทีเดียว เธอเหลือบมองเจ้าหมาน้อยสีมอมแมมที่นอนหมอบอยู่ข้างๆ อย่างเอ็นดู
“ว่าไงพุดดิ้ง เหงาหรอวันนี้นายเราไม่อยู่น่ะ”
เจ้าหมาน้อยเงยหน้ามองตาละห้อยซะจนน่าสงสาร
“เดี๋ยวเย็นๆ สีน้ำก็กลับมาแล้วน่า มานี่มา ไปนั่งเล่นหน้าบ้านกัน เร็วพุดดิ้ง”
เมื่อจัดใส่จานแล้วเธอก็ยกมาพร้อมกับร่างน้อยของเจ้าพุดดิ้งวิ่งตามมาด้วย
“รบกวนแย่เลยนะคะ ให้คุณกันเอามาให้ชิมแบบนี้บ่อยๆ”
“ใครว่าละครับ เพราะคำติชมของคุณแต้วนี่แหละ ร้านผมถึงคนแน่นขึ้น ผมเอาไปปรับปรุงรสชาติให้ถูกปากคนยิ่งขึ้น”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกคะ”
“ดูเจ้าพุดดิ้งมันหงอยๆ นะครับ”
พู่กันเรียกเจ้าหมาน้อยให้มาหาแล้วจับขึ้นมาวางบนตัก ซึ่งเจ้าตัวเล็กก็มานอนหมอบที่ตักแต่โดยดี
“มันติดตาสีน้ำน่ะค่ะ พอนายไม่อยู่ก็เลยเฉาเลย”
“สีน้ำไปเรียนแล้วหรอครับ”
“ใช่แล้วค่ะ รายนั้นน่ะจะเป็นจะตายก็ขอให้ได้ไปเรียน ยังตัวรุมๆ อยู่เลย แต่ก็บอกว่าไม่เป็นไร นี่ถ้าเป็นไข้กลับมานะคะจะจับตีเลย”
“สมกับที่เรียนเก่งเลยนะครับ รักการเรียนแบบนี้ แต่ว่าผมกำชับเจ้า เหนือดินแล้วนะครับว่าต่อไปนี้ถ้าเจอสีน้ำก็ให้รับสีน้ำกลับบ้านมาด้วย คาร์พูลไงครับ”
“จะดีหรอคะ รบกวนคุณเหนือดินแย่เลย”
“ไม่เลยครับ ยินดีครับ เรื่องแค่นี้เอง คุณแต้วชิมจานนี้สิครับ เมนูใหม่เลยนะครับ”
พู่กันฉีกยิ้มกว้างให้คนตรงหน้า เขาถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้มาก เสียอย่างเดียวคือเป็นคนที่มีสามีและลูกแล้วเท่านั้นเอง พู่กันได้แต่ปลงกับชีวิตตัวเองที่มักจะไปหลงใหลคนมีเจ้าของอยู่เรื่อย ทั้งคุณแต้ว ทั้งน้องคีย์
“เฮ้อ”
“บ๊อก บ๊อก”
“ทำไมเจ้าพุดดิ้ง แกปลอบฉันงั้นหรอ”
“บ๊อก”
“มันฉลาดดีนะครับเนี่ย ถึงหน้าตาจะไม่น่ารักเท่าไรแต่ฉลาดจริงๆ”
“นั่นสิคะ มีพุดดิ้งอยู่ ช่วยให้หายเหงาได้เยอะเลยค่ะ”
พุดเดิ้ลขนมอมแมมเหมือนรู้ว่าโดนพูดถึงมองคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างสนใจ ทำให้กันอดลูบหัวมันเล่นไปมาไม่ได้ เขานึกไปถึงเจ้าน้องชายตัวแสบที่ชอบหาเรื่องลูกชายบ้านนี้เสียจริง สงสัยต้องกำชับให้เลิกหาเรื่องได้แล้ว สีน้ำ ออกจะเป็นเด็กดีซะขนาดนี้
“จริงไหมพุดดิ้ง”
“บ๊อก”
**********************************
ร่างเพรียวที่ถือถุงหนังสือเดินอยู่หน้าป้ายรถเมล์นั้นคุ้นตาเหนือดินยิ่งนัก พอได้เห็นผมฟูๆ กับแว่นตาเชยๆ นั่นก็รู้แล้วว่าเป็นเจ้าเด็กตัวดีที่ทำให้เขาโดนเฮียกันว่าเอาว่าใจดำ
“ชื่ออะไรนะ น้ำ น้ำไรวะ อ่อ สีน้ำ ทำไมถึงได้มาเจอกันบ่อยนักวะ มาเจอกันเวลากลับบ้านทุกทีเลยให้ตายเหอะ”
เหนือดินบ่นอย่างหัวเสีย เขาเพิ่งโดนเฮียกันบังคับให้รับปากว่าจะพาเด็กนี่กลับมาด้วยถ้าหากว่าเห็น แล้วนี่ก็เจอเลย
“ทำไมต้องมาทำแบบนี้ด้วยวะ เซ็งจริงๆ”
พอไฟเขียวเหนือดินก็ออกรถแล้วหมุนพวงมาลัยขับรถเลียบฟุตบาทพลางเปิดกระจกฝั่งที่นั่งข้างคนขับ
“นี่ นี่ นายน่ะ สีน้ำ”
สีน้ำที่ตอนแรกก็สงสัยว่าใครมาตะโกนเรียกใครแถวนี้ พอได้ยินชื่อเขาก็หันไปมอง แต่พอเห็นคนเรียกก็แทบจะสะบัดหน้ากลับโดยทันทีแล้วรีบเดินให้ไวที่สุด
“นี่จะรีบเดินไปไหน เดี๋ยวก็สะดุดทางหรอก ผมฟูปิดหน้าปิดตาซะขนาดนั้น หยุดก่อน บอกให้หยุดไงละ นี่”
สีน้ำไม่สนใจพยายามจ้ำๆ ให้เร็วที่สุด เห็นแบบนี้ยิ่งทำให้เหนือดินหงุดหงิด คนแบบเขาไม่เคยโดนเมินแล้วยิ่งจากคนที่เป็นแบบสีน้ำ คนที่ไม่ควรจะเมินคนอย่างเขา นายแบบหนุ่มตัดสินใจเร่งเครื่องแล้วไปจอดรถดักข้างหน้าเอาไว้ โชคดีที่ตรงนั้นเป็นถนนจะเข้าหมู่บ้านแล้ว เลยไม่มีรถแล่นตามมา ร่างสูงลงมาจากรถแล้วไปยืนดักหน้าชายหนุ่มอีกคนเอาไว้
“นี่ ฉันเรียกนายนะ หูตึงหรือไง”
“ผมไม่ได้ชื่อ ”นี่” ทำไมผมต้องหัน กรุณาหลบด้วย คุณขวางทางผม ผมจะรีบกลับบ้าน”
“ก็ดี งั้นมานี่”
เหนือดินจับข้อมือขาวจัดแล้วลากไปที่รถของเขาโดยไม่สนการขัดขืนจากเด็กหนุ่มเลย
“นี่จะบ้าหรอ จะลากฉันไปไหน ไม่ไปนะ แค่กๆๆๆๆ”
พอสีน้ำตะโกนโวยวายเสียงดังเขาก็ไอไม่หยุดทันที ไอหอบจนตัวโยนและไร้เรี่ยวแรงจะขัดขืนคนที่ลากเขาไปยังรถสปอร์ตสีแดงแล้วจัดแจงยัดตัวเขาให้เข้าไปนั่งเรียบร้อย เหนือดินปรายตามองคนข้างๆ ที่ยังไอไม่หยุดแล้วตัดสินใจออกรถ
“ฉันรับปากเฮียกันไว้ว่าถ้าเจอนายระหว่างทางจะพากลับบ้านด้วย ฉันไม่อยากผิดคำพูดกับเฮีย นายก็ทนๆ นั่งไปสักแป๊บละกัน”
“ผม...ไม่ต้องการ ครั้งหน้าไม่ต้องหรอกครับ”
“ผู้ใหญ่เขาหวังดี จะดื้อทำไมล่ะ”
“ผมไม่ได้ดื้อ แต่ผมดูแลตัวเองได้”
“นั่นสิ ดูแลตัวเองได้ถึงกับเป็นไข้แค่เพราะตากฝนนะหรอ”
สีน้ำถึงกับนิ่งไปเพราะเขาเถียงความจริงที่หลุดออกมาจากปากนายแบบหนุ่มไม่ออก
“ผมจะป่วยแล้วเกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ”
“ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่เฮียฉันเขาห่วงนาย อีกเดี๋ยวก็ถึงบ้านแล้วนั่งข้างๆ ฉันสักแป๊บนายคงไม่ป่วยเพิ่มขึ้นหรอกน่า”
สีน้ำยู่ปากอย่างเคยชินเวลาที่หงุดหงิด ก็เอาเหอะไหนๆ มีราชรถมาเกยถึงที่แล้ว อยากเป็นคนขับรถให้เขานั่งสบายๆ ก็ตามใจ พอคิดได้แบบนี้สีน้ำเลยนั่งสบายๆ แล้วพยายามสนใจคนข้างๆ ให้น้อยที่สุด
“นี่ หลับหรือไง”
“ไม่ได้หลับ”
“ทำไมนั่งกับฉันมันน่ารังเกียจนักหรือไง”
สีน้ำรู้สึกว่าความเร็วรถเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขารีบคาดเข็มขัดนิรภัยทันที พอเห็นสีน้ำกลัวเหนือดินก็ยิ้มอย่างพอใจที่มุมปาก เด็กเอ๋ย
“คุณจะขับรถเร็วไปไหน นี่ๆ มันจะเลยบ้านผมแล้วนะ คุณ จะบ้าหรอ นี่”
“ฉันไม่ได้ชื่อ “นี่” หรอกนะ”
พอโดนประโยคที่ตัวเองเพิ่งพูดไปย้อนกลับมาสีน้ำก็จ้องนายแบบหนุ่มอย่างไม่พอใจ
“ไหนบอกว่ารับมาส่งบ้าน นี่มันเลยบ้านผมแล้ว”
“ฉันบอกว่าจะรับมาส่งบ้าน แต่ไม่ได้บอกนิว่าบ้านใคร เอ้า ถึงบ้านฉันละ นายลงได้แล้วล่ะ”
รถสปอร์ตสีแดงแล่นเข้าไปจอดในลานจอดรถหน้าบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ติดสวน ถ้าตัดออกไปว่าบ้านนี้เป็นบ้านของนายแบบนิสัยเสียแล้วละก็ เป็นบ้านที่สวยน่าอยู่ทีเดียว
สีน้ำคว้าถุงหนังสือและกระเป๋าเปิดประตูลงมาจากรถ แล้วจงใจปิดประตูกระแทกเสียงดังจนเหนือดินสะดุ้ง
“เฮ้ย ปิดแบบนี้รถฉันพังหมด”
“พอดีมันยั้งไม่อยู่ รถมันคงทนทานเหมือนคนขับ ไม่พังง่ายๆ หรอก”
สีน้ำเดินย้อนกลับไปตามทางทันทีเพื่อกลับบ้าน ถึงบ้านเขาจะอยู่ถัดไปแค่สิบกว่าหลังแต่การต้องเดินย้อนก็ทำให้หงุดหงิดอย่างเหลือเชื่อ
“ว่าฉันนิสัยเสีย นายก็พอกันแหละ คนขับรถมาส่งไม่มีขอบคุณ”
“ผมไม่ได้เต็มใจมานิ แล้วคุณเองก็ไม่ได้เต็มใจขับมาส่งด้วย เจ๊ากันไป”
“นี่ น้องแว่น ดึกๆ น่ะ เลิกแอบดูหนังสดของชาวบ้านเขาด้วยนะ หรือถ้าทำเองไม่เป็นก็บอกได้จะหาคนไปสอนให้”
“พูดเรื่องอะไร”
สีน้ำหยุดเดินแล้วหันกลับมาเผชิญหน้านายแบบตาโตที่ยืนพิงรถอยู่
“ก็เรื่องที่ดึกๆ ดื่นๆ ปิดไฟแล้วแอบมองคนอื่นเขาพลอดรักกันน่ะสิ อย่าคิดว่าไม่รู้นะ อยากลองมั่งไหมล่ะ”
“นายเป็นคนที่ไร้ยางอายและทุเรศที่สุดที่ฉันเคยเจอมาเลย ใครให้มากอดจูบกันหน้าบ้านล่ะ คนเห็นมันก็ไม่แปลกหรอก เดี๋ยวฉันจะไปบอกพี่กันว่าน้องชายเขาน่ะนิสัยเสียที่สุด”
พอสีน้ำหันหลังกลับจะเดินต่อก็รู้สึกถึงมือหนาที่มาจับแขนเขาเอาไว้
“ก็ลองดูสิน้องแว่น นายบอกเฮียฉันเมื่อไรนะ ฉันจะจับนายมาจูบแทนคนเมื่อวานซะเลย ดีไหมล่ะ”
ไม่พูดเปล่าเหนือดินดึงร่างโปร่งแต่กลับดูอ่อนแอเหลือเกินของสีน้ำมาปะทะแผ่นอกหนา แล้วตวัดรัดจนสีน้ำดิ้นหนีไปไหนไม่ได้
“ไอ้บ้า เฮ้ย เล่นบ้าไรของแก ปล่อยฉันนะ”
เหนือดินขำกับการพยายามดิ้นของคนในอ้อมกอด ก็ดูซีดซะขนาดนี้จะมีแรงมาดิ้นหลุดจากคนที่ออกกำลังกายทุกวันแบบเขาได้ยังไงกัน
“จุ๊บ”
ริมฝีปากหนาจรดเบาๆ ที่แก้มขาวของสีน้ำ ทำให้เด็กหนุ่มตัวแข็งทื่อ หยุดดิ้นไปโดยปริยาย ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเหนือดินปล่อยเขาออกจากอ้อมแขนแล้ว
“นี่ ช็อกไปเลยหรอ แค่หอมแก้มเองนะ นี่ นี่”
เหนือดินโบกมือไหวๆ ที่หน้าสีน้ำ อีกฝ่ายเหมือนจะมีปฏิกิริยาตอบรับประหลาดจนเกิดเหตุ อย่าบอกนะว่า
“แค่หอมแก้มก็ไม่เคยโดนงั้นหรอ ฮ่าๆๆๆ นายไปอยู่ไหนมาเนี่ย เด็กชะมัดยาด”
“ไอ้ทุเรศ อย่ามาเข้าใกล้ฉันอีกนะ คราวหน้าจะต่อยให้ปากแตกเลย”
สีน้ำที่ได้สติแล้วก็รีบถอยหลังแล้ววิ่งกลับบ้านไปทันที เขาไม่อยากเจอหน้าไอ้คนนิสัยเสียอีกแล้ว อยู่ดีๆ มากอดรัดแถมทำแบบนั้นกับเขาอีก แล้วคนไม่เคยมันแปลกนักหรือไง ไอ้นายแบบนิสัยเสียยย
เหนือดินมองสีน้ำที่วิ่งหนีไปอย่างขบขัน เด็กที่แม้แต่หอมแก้มก็ไม่เคยอย่างนั้นหรอ ช่างแปลกประหลาดที่สุด แต่ยามที่เขายื่นริมฝีปากไปกระทบแก้มขาว เขากลับได้กลิ่นหอมแบบธรรมชาติที่แทบหาได้ยากในปัจจุบัน กลิ่นนั้นยังหอมติดจมูกเขาอยู่เลย
“ท่าจะบ้าแล้วเรา รู้ถึงไหนอายถึงนั้นไปปล้ำหอมเด็กแบบนั้นได้ สงสัยไข้จะขึ้นแน่ๆ เว๊ย”
เหนือดินล็อกรถแล้วเดินเข้าบ้านไปทันที
ฝ่ายสีน้ำที่วิ่งกระหืดกระหอบมาตามทางจนถึงบ้าน ก็วิ่งขึ้นชั้นสองทันทีโดยไม่แวะทักทายมารดาก่อนตามปกติ พอไปถึงห้องก็วางหนังสือและถุงต่างๆ ลง พุ่งไปในห้องน้ำทันที
“สกปรกที่สุด ไอ้บ้า ไอ้นิสัยเสีย ไม่รู้จะด่าว่าไรแล้วเนี่ย”
มือขาวบีบโฟมล้างหน้ามาทาที่แก้ม ถูซะจนรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า พอล้างออกแก้มด้านที่โดนขโมยหอมเมื่อครู่ก็แดงเป็นปื้นเพราะแรงจากการถู
“แสบเลย คราวหน้าถ้าเจออีกนะจะเจาะยางให้แบนเลยคอยดู”
สีน้ำบ่นพึมพำกับตัวเอง ไม่เคยมีคนไหนที่ทำให้เขาโมโหได้ขนาดนี้มาก่อนเลย คนที่ไม่เคยใส่ใจเรื่องอื่นนอกจากการเรียนกลับมาโมโหคนๆ หนึ่งได้แบบนี้ ถ้าเพื่อนเขารู้คงเป็นหัวข้อสนทนาไปอีกนานแน่ๆ
“เกลียดที่สุดเลย ไอ้นายแบบบ้า”
“บ๊อก บ๊อก”
“ว่าไงพุดดิ้ง ซนหรือเปล่า”
ลูกหมาวิ่งมาคลอเคลียพันแข้งพันขาจนสีน้ำต้องอุ้มมันขึ้นมา
“พุดดิ้ง จำไว้นะถ้าเจอคนใจร้ายเนี่ย กัดมันเลยนะ รู้ไหม นิสัยไม่ดีที่สุดของที่สุดเลย”
“บ๊อก”
“ดีมาก”
สีน้ำกอดลูกหมาน้อยไว้แนบอก หวังว่าคงไม่โชคร้ายต้องไปนั่งรถกับคนนิสัยเสียอีกเป็นครั้งที่สอง
***************************************************************
-
ตั้งแต่วันนั้นสีน้ำก็ไม่ได้เห็นหน้าหรือรถสปอร์ตแดงคันนั้นอีกเลยเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ทำให้เขาเริ่มสบายใจมากขึ้นจนเพื่อนๆ สังเกตได้
“ทำไมวันนี้ไม่หน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วล่ะสีน้ำ เห็นอาทิตย์ที่แล้วจะกลับบ้านทีทำหน้าอมทุกข์ซะ”
“แล้วหน้าสีน้ำมันเกี่ยวไรกับแกวะสไปรท์ แกต้องไปสนใจอยู่ตลอดเวลา”
“เอ้าไอ้โชน คนเขาเป็นห่วงเพื่อนโว๊ย”
“ไม่ได้มีไรหรอก”
“เห็นไหม สีน้ำบอกว่าไม่ได้มีอะไร”
โชนหันไปทำหน้าพยักเพยิดใส่สไปรท์จนเพื่อนหน้าโหดแต่นิสัยไม่โหดทนไม่ไหว วิ่งไล่จะชกสักทีสองที
“เฮ้ย”
“โครม”
“เอี๊ยด”
จะเพราะมัวแต่เล่นจนไม่มองทางกันก็ว่าได้ ทำให้โชนวิ่งลงถนนไปจนตัดหน้ารถที่แล่นมาจนต้องเบรกกะทันหัน โชนถึงกับล้มไปกองหน้ารถด้วยความตกใจ
“โชน / ไอ้โชน”
เพื่อนทั้งสองคนรีบมาดูอาการเพื่อนสนิทที่นั่งหน้าซีดอยู่ คนขับรถเองก็เปิดประตูลงมาดูอาการด้วยเช่นกัน
“เฮ้ย อยากตายไปฆ่าตัวตายที่อื่นเว้ย นี่ถนนนะวิ่งพรวดพราดลงมาได้ไง”
สไปรท์รีบลุกขึ้นมาโค้งขอโทษคนขับเป็นการใหญ่
“ขอโทษจริงๆ ครับ พวกผมไม่ระวังเอง ต้องขอโทษด้วยครับ”
“เฮ้ย นั่นมัน”
เพื่อนที่นั่งมาด้วยเปิดลงมาดูเหตุการณ์และเมื่อเห็นสีน้ำที่นั่งอยู่ข้างๆ โชนก็รีบสะกิตชายหนุ่มลูกครึ่งผู้เป็นเจ้าของและคนขับรถทันที
“ไรวะ”
“ไอ้มาร์ท ดูดีๆ ดิวะ”
สมาร์ทมองตามที่เพื่อนส่งสัญญาณให้มองก็เห็นสีน้ำนั่งผมฟูอยู่ตรงหน้า
“อ้อ”
เขาหันไปมองกับเพื่อนอย่างขอบอกขอบใจแล้วหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ทันที
“แล้วเป็นอะไรมากไหมล่ะ เดี๋ยวผมพาไปหาหมอไหม”
“ไม่เป็นไรครับ”
โชนรีบปฏิเสธ แต่พอสีน้ำพยุงให้ลุกก็ร้องโอดโอยเจ็บที่ข้อเท้า
“เดี๋ยวไปหาหมอดีกว่าไหม พยุงเพื่อนขึ้นรถสิ”
“ขอบคุณมากครับ”
สมาร์ทออกจะขัดใจที่สไปรท์กับโชนคอยตอบเขาจนเขาไม่ได้คุยกับเด็กหนุ่มรุ่นน้องเป้าหมาย แต่ในเมื่อเจ้าตัวมาอยู่ตรงหน้าแล้ว เขาก็ถือว่าโชคเข้าข้างให้เขาแก้เผ็ดแล้ว
ชายหนุ่มร่างสูงเปิดประตูด้านหลังให้รุ่นน้องทั้งสามคนเข้าไปนั่งด้านหลัง ส่วนเพื่อนเขาก็ขอตัวกลับเองเพื่อเปิดโอกาสให้เพื่อนทำตามแผน
“เดี๋ยวพาไปโรงพยาบาลใกล้ๆ นี้ละกันนะ ว่าแต่ชื่ออะไรกันมั่งล่ะ พี่ชื่อสมาร์ทเรียนอยู่นิเทศ เอกการแสดงปีสี่แล้วล่ะ”
“ผมสไปรท์ครับ คนเจ็บนี่ โชน ส่วนอีกคน สีน้ำครับ เราอยู่คณะสัตวแพทย์ปีหนึ่งครับ”
“อ้อ อย่างนั้นเอง แต่ตอนนี้ไปให้หมอคนรักษาก่อนนะ”
สมาร์ทส่งยิ้มอ่อนๆ มาให้สีน้ำผ่านทางกระจกซึ่งสีน้ำก็พยักหน้าน้อยๆ กลับไปให้ กว่าจะจัดการเรื่องการรักษาเสร็จเรียบร้อยก็กินเวลาไปกว่าสองชั่วโมงได้ แต่รุ่นพี่เอกการแสดงก็มานั่งคุยกับสไปรท์และสีน้ำอยู่ไม่ได้กลับไปก่อน
“วันนี้ต้องขอบคุณรุ่นพี่มากเลยนะครับ ทำให้ลำบากทั้งวันเลย”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็ช่วยๆ กัน พี่น้องมหาวิทยาลัยเดียวกัน นี่อยู่แถวไหนกันมั่งล่ะ”
สไปรท์ก็ยังเป็นคนตอบอีกเช่นเคย แค่พอรู้ว่าสีน้ำไม่ได้อยู่ที่เดียวกับเพื่อนดวงตาก็วาวโรจน์ขึ้นมา
“บ้านพี่ไปทางเดียวกับบ้านสีน้ำเลย ยังไงเดี๋ยวพี่แวะไปส่งให้ไหมจะได้ไม่ต้องกลับเอง ก็ขึ้นรถกันให้หมดนี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปส่งให้”
“จะดีหรือครับ ลำบากเปล่าๆ”
สีน้ำเอ่ยท้วงเบาๆ
“ไม่เลย มาสิ ป่ะ”
สมาร์ทแตะหลังสีน้ำเบาๆ เพื่อให้เดินไปขึ้นรถจนตอนนี้ร่างใหญ่เหมือนกำลังจะโอบสีน้ำเอาไว้
“ไปเว้ย พี่เขาใจดีไปส่งแล้ว ไอ้โชนไหวไหม”
สไปรท์หันมาช่วยพยุงโชนที่พันผ้าที่ข้อเท้าเอาไว้เพื่อมาขึ้นรถที่จอดอยู่ตรงหน้า สมาร์ทเปิดประตูด้านหน้าให้สีน้ำแล้วเปิดด้านหลังรอพวกสไปรท์และโชน พอรุ่นน้องทั้งสามขึ้นรถแล้วก็ค่อยๆ ขับไปตามทางช้าๆ เปิดเพลงคลอเบาๆ สลับกับชวนคุยหลอกถามเรื่องของสีน้ำไปเรื่อยๆ ถ้าคนไม่รู้จักก็คงคิดว่าเขาอัธยาศัยดี แต่หากเป็นคนที่รู้จักเขาดีแล้วละก็จะรู้เลยว่าไม่มีทางที่เขาจะทำดีกับใครแบบไม่หวังผลหรอก
จากโรงพยาบาลไปที่พักของสไปรท์และโชนนั้นไม่ห่างกันมากเท่าไร พอส่งเพื่อนทั้งสองลงไปแล้วสีน้ำก็นั่งตัวเกร็งเพราะเขาไม่คุ้นกับการพูดคุยกับคนไม่สนิทเท่าไร
“สีน้ำไม่สบายบ่อยหรอ เห็นเมื่อกี้สไปรท์เล่าให้ฟัง”
“ฮะ ก็เด็กๆ ไม่ค่อยแข็งแรงนะครับ ตอนนี้ก็ดีขึ้น”
“แย่เลยเนอะ นี่ก็ยังไม่ค่อยสบายดีหรือเปล่า”
มือหนาผละจากเกียร์มาอังที่หน้าผากสีน้ำจนเขาตกใจ
“อ๊ะ ขอโทษทีนะ พี่ชินกับการถูกเนื้อต้องตัวเพื่อนๆ ที่บ้านพี่ก็อยู่กันแบบฝรั่ง ไม่ค่อยถือเรื่องพวกนี้กัน”
“อย่างนั้นเองหรอครับ”
สีน้ำพยักหน้าช้าๆ กับความรู้ใหม่ เขาคงต้องค่อยๆ ปรับตัวไปเรื่อยๆ กับการใช้ชีวิตที่ผู้คนมีหลายวัฒนธรรมแบบในกรุงเทพฯ นี้
“สีน้ำไม่ค่อยชินสินะ ไว้ว่างๆ พี่พาไปเปิดหูเปิดตาไหมละ จะได้รู้อะไรให้เยอะๆ”
“รบกวนรุ่นพี่ซะมากกว่านะครับ ผมไม่ค่อยชินกับการไปที่คนเยอะๆ น่ะครับ”
“เรื่องแบบนี้เรียนรู้กันได้ เริ่มจากวันนี้เลยไหมละ เดี๋ยวพี่พาไปกินข้าวร้านอร่อย บรรยากาศดีๆ”
“คงไม่ดีหรอกครับ ผมรบกวนรุ่นพี่มาเยอะแล้ว ยังให้มาส่งอีก”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่ถูกชะตากับเรานะ เหมือนเป็นน้องชายคนนึงเลย ไปกินข้าวกับพี่ชายคนนี้ได้ไหมล่ะ”
พอโดนสายตาจริงใจถามมาแบบนั้น สีน้ำที่ไม่ถนัดการปฏิเสธคนก็เลยยิ่งพูดปัดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าน้อยๆ ก่อนที่รถยนต์คันหรูจะเปลี่ยนเส้นทางจากทางไปบ้านสีน้ำ เป็นไปยังร้านอาหารอิตาเลี่ยนร้านประจำของสมาร์ทแทน
*******************************************************
ร้านอาหารอิตาเลี่ยนบรรยากาศสุดโรแมนติกและที่นั่งด้านในหลบมุม เป็นสถานที่แปลกใหม่สำหรับเด็กหนุ่มที่มาจากเมืองเล็กๆ แบบสีน้ำ
“สีน้ำมาทานอาหารนอกบ้านบ่อยหรือเปล่า”
“ไม่ค่อยนะครับ แม่มักจะทำให้ทาน ไม่ก็สั่งมาทานที่บ้านซะมากกว่า ร้านนี้บรรยากาศดีจังเลยนะฮะ”
“สีน้ำชอบก็ดีแล้วละ ลองชิมนี่หน่อยไหม”
สมาร์ทยื่นแก้วไวน์ที่มีน้ำสีเข้มส่งกลิ่นหอมน่าลิ้มลองมาให้ชายหนุ่มรุ่นน้อง
“ผมไม่เคยดื่มพวกนี้หรอกครับ ไม่ลองดีกว่าเดี๋ยวเมา”
“นิดเดียวไม่เมาหรอก ลองจะได้รู้รสชาติไง ถ้าไม่ชอบวันหลังก็ไม่ต้องดื่ม ลองสักนิดเถอะ”
มือหนายัดเยียดแก้วไวน์ใส่ในมือขาวจัดของสีน้ำจนได้ แต่กลับไม่ยอมผละมือออก ค่อยๆ ยกแก้วให้ไปชิดริมฝีปากแดงเรื่อจนสีน้ำยอมแพ้จิบไวน์แดงในแก้วไปหนึ่งอึก
“เป็นไง ใช้ได้ไหม”
“มันก็ขมๆ นิดหน่อยครับ”
“ดื่มให้หมดแก้วเลยสิ ไหนๆ ก็ลองแล้ว”
สมาร์ทมองสีน้ำที่ว่าง่ายดื่มที่เหลือไปให้หมดอย่างพอใจ เด็กนี่เชื่อคนง่ายและใสซื่อกว่าที่เขาคิดเยอะนัก แบบนี้มันยิ่งทำให้แผนการของเขาง่ายขึ้นไปอีกในการจะเข้าถึงตัว สีน้ำดื่มไปจนหมดแล้วก็รู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งหน้า เขาเพิ่งเคยดื่มไวน์แบบนี้เป็นครั้งแรก แต่เขาก็ไม่รู้ว่าไวน์ที่ดื่มนั้นเป็นไวน์ดีกรีสูงที่เก็บไว้นานแล้ว ดื่มเพียงนิดเดียวก็เมาได้
“เก่งมาก หมดแก้วแล้ว”
“ทำไมมันมึนๆ ไงก็ไม่รู้ฮะ”
“ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวก็หาย สีน้ำนั่งอยู่นี่แป๊บนึงนะเดี๋ยวพี่มา”
สมาร์ทปล่อยให้ไวน์ทำหน้าที่ของมันเต็มที่ก่อน โดยเขาเดินไปทักทายเพื่อนที่นั่งอยู่ไม่ไกล ที่นี่เป็นที่ประจำในการล่าเหยื่อของเขาเลยก็ว่าได้ ไม่ว่าจะพาใครมาไม่เคยมีใครรอดมือเขาไปได้เลยสักคน
สีน้ำนั่งเอนพิงพนักเก้าอี้อย่างมึนหัว มันร้อนวูบวาบไปมาจนน่ากลัว เขาเพิ่งรู้ว่าไวน์ดื่มแล้วเป็นอย่างนี้นี่เอง ช่วงจังหวะที่มึนๆ สีน้ำก็เห็นคนนึงที่หน้าตาคุ้นเหลือเกินกำลังเดินตรงมาที่เขานั่ง
“นี่ สีน้ำ ทำไมมานั่งหน้าแดงเถือกอยู่ตรงนี้ มากับใครเนี่ย นี่ รู้ตัวไหม”
“ครายยอ่ะ ทำไมมีหลายคนจังเลย”
“เหอะ เป็นเด็กเป็นเล็กริอาจดื่มไวน์ เมาแล้วไหมล่ะ นี่ นี่”
“มีอะไรกับรุ่นน้องของผมหรือครับ”
สมาร์ทที่พอเห็นคนเดินไปหาสีน้ำก็รีบเดินกลับมาที่นั่งทันที คนที่กำลังเขย่าตัวรุ่นน้องผมฟูจนหัวสั่นหัวคลอนนั้นหน้าตาไม่ต่างจากป้ายโฆษณาน้ำหอมตรงตึกสูงหน้าร้านเลย
“พอดีเขาก็เป็นคนรู้จักของผมเหมือนกัน ท่าทางจะเมามากซะแล้ว ถ้าคุณไม่ว่าอะไรผมขอพาตัวสีน้ำกลับเลยละกันเพราะบ้านเราอยู่ติดกัน”
เหนือดินที่แวะมาทานอาหารที่นี่เช่นกันนั้น โดนเพื่อนสะกิดให้ดูสมาร์ทมอมเหล้าเด็กหนุ่มที่ดูแปลกที่ นี่ถ้าเพื่อนเขาไม่ได้บอกต่อไปอีกว่าสมาร์ทนั้นเป็นเสือผู้หญิงตัวฉกาจส่วนที่นั่งมุมในตรงนี้ก็เป็นที่ล่าเหยื่อประจำ เขาคงไม่ออกโรงมาช่วยเด็กที่ไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลยอย่างสีน้ำหรอก สุดท้ายเหนือดินเลยต้องลุกออกมาขัดขวางและช่วยเด็กหนุ่มที่เฮียกันกำชับกำชามาให้ช่วยดูแลอย่างเสียไม่ได้
“แต่นั่นเป็นทางผ่านผมเหมือนกัน ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“ไม่ได้รบกวนเลย เขาดื่มเหล้าไม่ค่อยได้ เดี๋ยวจะไม่สบาย ผมขอตัวนะ”
เหนือดินไม่สนใจคำท้วง เขาพยุงสีน้ำขึ้นมาให้เอนมาซบที่ไหล่หนาแล้วหยิบกระเป๋าสะพายของสีน้ำมาสะพายไว้ ผงกหัวเชิงอำลาให้สมาร์ทนิดๆ แล้วรีบพยุงสีน้ำที่แทบไม่รู้เรื่องแล้วออกจากร้านไป
“แม่งเว๊ย รอดไปซะได้ แต่ไก่อ่อนแบบนี้ ฉันจะทำให้เป็นของฉันให้ได้เลย”
เหนือดินพยุงสีน้ำมาจนถึงรถที่จอดอยู่ด้านหลัง เขาเปิดประตูแล้วจับสีน้ำให้เข้าไปนั่งในที่นั่งข้างคนขับอย่างทุลักทุเลเพราะร่างโปร่งนั้นอ่อนปวกเปียกไปหมด
“ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเลย จะโดนมอมเหล้าหลอกไปฟันหรือเปล่าเนี่ย”
เหนือดินเอี้ยวตัวไปคาดเข็มขัดนิรภัยให้สีน้ำที่เมาจนหลับไปแล้ว ด้วยความใกล้ชิดทำให้เหนือดินได้กลิ่นหอมอ่อนๆ มาจากตัวเด็กหนุ่ม
“แว่นป้าหนาขนาดนี้ใส่ไปได้ยังไงน้า”
เหนือดินพยายามเบี่ยงเบนความสนใจจากกลิ่นละมุนนั้น เขาค่อยๆ ถอดแว่นสายตาออกมาจากดวงหน้าเรียวช้าๆ แล้วเอาแว่นไปวางที่หน้าตักเด็กหนุ่ม แสงไฟจากโคมด้านนอกที่ลอดเข้ามาทำให้เหนือดินเห็นดวงหน้าขาวเรียวโดยปราศจากแว่นตาที่เกะกะเป็นครั้งแรก ขนตาเป็นแพเรียงสวย จมูกที่โด่งได้รูป ริมฝีปากแดงอิ่มเผยอออกเล็กน้อย คงเพราะความใกล้ชิดที่ใกล้เสียจนสีน้ำรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆ ของใครที่รินรดดวงหน้า ดวงตาเรียวสวยจึงเปิดขึ้นอย่างช้าๆ
“ใครนะ”
ดวงตาคมเรียวที่เปล่งประกายนั้นมีสเน่ห์ดึงดูดอย่างประหลาด ลมหายใจจากเด็กหนุ่มเจือไปด้วยกลิ่นไวน์หอมกรุ่นที่ชวนให้ลุ่มหลงและลิ้มลอง เหนือดินเหมือนต้องมนต์สะกด ดวงหน้าคร้ามค่อยๆ ก้มลงไปหาริมฝีปากแดงตรงหน้าช้าๆ จนแนบสนิทในที่สุด เป็นสัมผัสที่หวานนุ่มละมุนกว่าจูบใดที่เขาเคยลิ้มรส กลิ่นหอมอ่อนๆ ผนวกกับรสชาติหวานหอมของไวน์ที่ติดอยู่ที่เรียวปากยิ่งทำให้เขาหลงใหล บดเบียดสัมผัสที่ดูดดื่มพรางเปลี่ยนมุมเพื่อดูดซับความหอมหวานให้ได้มากที่สุด
“อื้มมมม”
เสียงครางแผ่วๆ จากคนที่เมาทำให้เหนือดินได้สติ เขาดึงตัวผละออกกลับมานั่งที่นั่งคนขับราวกับโดนไฟฟ้าช๊อตแล้วพยายามสงบสติอารมณ์
“มันต้องเป็นข้อผิดพลาด ไม่จริง สงสัยจะเมาไวน์ บ้าไปแล้วเหนือดินเอ๊ย แกจะบ้าหรอ ทำอะไรลงไปเนี่ย สติหายไปไหนวะ สติ ตั้งสติหน่อย”
เหนือดินหยิบแว่นตาสวมกลับไปให้สีน้ำตามเดิมเพราะดวงหน้าเรียวหลังแว่นตาแบบป้าๆ นั้นมีพิษสงเกินกว่าที่เขาคาดคิดนัก เขาตั้งใจว่าจะไม่ถอดแว่นนี้ออกอีกครั้งเป็นแน่ ร่างสูงสตาร์ทรถแล้วรีบขับออกไปทันที
***************************************************
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านเลยค่ะ :กอด1:
-
หลังกรอบแว่น พี่เหนือดินหลงเสน่ห์สีน้ำเข้าแล้ว กิ้ว กิ้ว
คงจะถอนตัวได้ยากนะเนี่ย
ตอนนี้ปรบมือให้เพราะมาช่วยสีน้ำได้ทัน
ส่วนพี่พู่กัน หน้าแตกหมอไม่รับเย็บเลย กะจีบน้องคีย์อะดิ้
-
อิมาร์ทเดี๋ยวเมิงไม่ตายดีแน่ :angry2:ทำกับน้องน้ำแบบนี้ได้ไง
พี่ดิน ระวังจะหลงรักน้องสีน้ำแบบไม่รู้ตัวนะจ๊ะ
เราเตือนคุณแล้ว :z2:
-
:เฮ้อ:รอดมาได้อย่างหวุดหวิดนะน้องแว่น
-
อืม!
คนหนึ่งกำลังสับสนการกระทำตัวเอง
อีกคนหนึ่งกำลังจะเผด็จศึก โดยไม่สับสน
เอาเป็นว่ารอดูตอนต่อไปดีกว่าขอรับ
นั่งรอตอนต่อไปโลด :a9:
-
คนสวยก้เปิดตัวแล้ววว
เปนไงละพี่ดินน แค่ถอดแว่นอะนะ
หลงเลยยยยยยยย
อิอิ
-
เหนือดินจะกระทำชำเราคนเมาแทนซะแล้วป่ะล่ะ อิอิ
รออ่านต่อค๊า
-
ใกล้เวลาแปลงโฉมแล้วสีน้ำเอ๋ย
รองพื้นชิเซโด่พร้อม
แป้งแข็งคลีนิคพร้อม
ไฮไลท์ เฉดดิ้งพร้อม
ลิปสติ๊ก สีพิงค์นู๊ด คริเตียนดิออร์
กรอสแวววาวเพิ่มความชุ่มชื้น
ปัดแก้ม พิ้งค์บริสซั่ม ลังโคม
ขดตาแปรงปัดมาสคราร่าบอบบี้บราวจับแพขนตายาวให้เข้ารูป
โอเค ขึ้ันโชว์ได้แล้วลูกแม่
(โอ้... ไม่ใช่แระ ชั้รนเพ้ออะไรไปนี่)
-
อย่างงี้ต้องเป็น
มนต์รักหลังกรอบแว่น :m4: :m32:
-
กร๊ากๆๆๆ
-
ยาววววววววววววววววววววววววววววววอ่านจุใจมากกกกกกกกกกกกกก
สีน้ำเอ๊ยถูกลักจูบแรกไปเสียแล้ว 55555555555555555
ว่าแต่ไอ้ตัวร้ายนี้มะช่ายหลังๆมาแอบหลงน้องสีน้ำเองหละ หึหึ
เอาหลซี่เรื่องชักน่าติดตาม
แล้วมาต่ออีกนะคะ
+1 จร้า
-
พี่ดินหลงสีน้ำเข้าแล้ว
-
:beat: ไอ้มาร์ท เลวร้ายมาก
แต่ก็ต้องขอบใจที่ทำให้ดินเห็นความน่ารักของสีน้ำ อิอิ
ส่วนคนนี้...ใกล้เวลาแปลงโฉมแล้วสีน้ำเอ๋ย
รองพื้นชิเซโด่พร้อม
แป้งแข็งคลีนิคพร้อม
ไฮไลท์ เฉดดิ้งพร้อม
ลิปสติ๊ก สีพิงค์นู๊ด คริเตียนดิออร์
กรอสแวววาวเพิ่มความชุ่มชื้น
ปัดแก้ม พิ้งค์บริสซั่ม ลังโคม
ขดตาแปรงปัดมาสคราร่าบอบบี้บราวจับแพขนตายาวให้เข้ารูป
ป้านี่โปรฯจริงๆ :jul3:
-
คืนนี้เหนือดินคงต้องข่มตานอนล่ะ 555
".......จูบมีฤทธิ์สะกิดหัวใจ ตัดอย่างไรไหว มันทำฉันให้ไม่สมประดี.."
อาการเป็นแบบนี้รึปล่าจ๊ะคุณเหนือดิน
-
มารอตอนต่อไปครับ :L1:
-
สวัสดีครับ Writer เจ้าของเรื่องครับ
เรื่องนี้น่ารักมากเลยครับ สีน้ำน่ารักดีจังครับ
เหมือนดินจะหลงเสน่ห์สีน้ำแล้วสิ
-
:o8: โดนขโมยจูบไปแล้วน้องสีน้ำ
หุหุหุหุหุ
ไอ้พี่เหนือดิน แกได้โดดสะพานแน่ :laugh:
-
คิดถึงแล้วน๊า คิดถึงแล้วน๊า
-
:-[ วันอาทิตย์ดึกๆ ไม่ก็วันจันทร์จะมาอัพให้นะคะ
ขอบคุณที่คิดถึงค่ะ :impress2:
-
ถึงกับจะมอมเหล้ากันเลยเหรอนี่
เป็นความคิดที่ชั่วร้ายมาก
ดีนะที่เหนือดินมาเจอ
แต่ก็อีกแหละเหนือนดินก็เหอะ
มาเจอสีน้ำในสภาพแบบนี้ก็อดใจไว้ไม่ได้เหมือนกันแหละ
-
แอร๊ยยยยยยย เหนือดินหลงเสน่ห์น้องสีน้ำไปแร้ว วู้วววววว
รู้แล้วสินะว่าน้องเค้าไม่ได้ขี้เหร่ แล้วจำไว้ด้วยนะตัวเองน่ะจูบสีน้ำไปแร้ว ฮิฮิ
เกลียดอีตาสมาร์ทนี่จริงๆ สีน้ำจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำว่าเคยทำอะไรให้
ทำไมต้องมาเล่นกับความรู้สึกคนด้วยเนี่ย เลวนะยะ!
เหนือดินดูแลปกป้องสีำน้ำดีๆด้วยละกันน๊าา
ใจจริงไม่อยากให้อีตาสมาร์ทนี่ได้เห็นหน้าสีน้ำอีกด้วยซ้ำ จิ๊ๆ
น้องคีย์บอร์ดท่าจะน่ารักนะเนี่ย อีพี่พู่กันถึงได้หน้าม้อขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
สนุกค่ะ รออ่านตอนหน้า
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
Part 4
เมื่อดวงตาเรียวคมเปิดขึ้นช้าๆ ความรู้สึกแรกที่แล่นเข้ามาจู่โจมคืออาการปวดหัวอย่างรุนแรงจนต้องปิดเปลือกตาบางลงไปอีกครั้ง
“โอ๊ย ปวดหัวจังเลย ทำไมปวดขนาดนี้นะ”
“ก็ใครสั่งให้ริอาจดื่มไวน์ล่ะ แถมยังเป็นไวน์แรงขนาดนั้น คนที่ไม่เคยดื่มก็ยิ่งแล้วใหญ่สิ ดีนะที่ไม่ได้แพ้ออลกอฮอล์ไปด้วยน่ะ”
เสียงทุ้มของใครสักคนที่คุ้นหูดังขึ้นข้างๆ ทำให้เปลือกตาสีอ่อนพยายามจะเปิดขึ้นอีกครั้ง แต่ก็รู้สึกถึงผ้าเปียกและเย็นที่เช็ดมาที่ดวงหน้าเบาๆ
“เช็ดหน้าสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น แล้วก็นอนหลับตาไปอย่างนั้นแหละไม่ต้องทำเก่ง ถ้าไม่เชื่อนายจะได้ปวดหัวไปทั้งวันแน่ๆ”
“ผมอยู่ที่ไหน นี่มันอะไร เกิดอะไรขึ้น ก็ผมกินข้าวอยู่กับรุ่นพี่”
“เหอะ”
เหนือดินทำเสียงขัดขึ้นมาอย่างไม่พอใจที่ได้ยินเด็กคนข้างๆ พูดชื่อคนที่เพิ่งจับเจ้าตัวมอมเหล้าไปอย่างอ่อนโยน แต่ทำไมเขาต้องไม่พอใจด้วยล่ะ
“อย่าเพิ่งคิดอะไรเลย นายเมาไวน์ แล้วฉันก็ไปกินข้าวที่ร้านนั้นพอดีเลยพานายกลับบ้านมาแทน”
สีน้ำหลับตานิ่ง พยายามคิดตามไปช้าๆ ถึงสิ่งที่นายแบบหนุ่มกำลังพูด
“ทำไมคุณถึงพาผมกลับบ้านมา?”
สีน้ำรู้สึกสงสัยขึ้นมาเพราะใช่ว่าเขากับอีตาคนนี้จะญาติดีกัน ทำไมอยู่ดีๆ มาทำดีกับเขา พาเขามาส่งแบบนี้
“แล้วรุ่นพี่นายเขารู้จักบ้านนายหรือไงล่ะ”
เหนือดินเบือนหน้ามองออกไปนอกห้องนอน เขาเองก็ไม่เข้าใจ การกระทำตัวเองเหมือนกัน ที่ทำตัวแปลกไปจนเหมือนใครคนอื่นที่เขาไม่รู้จัก นี่เขาเป็นอะไรไป
“แล้วนี่ผมอยู่ที่ไหน”
มันอาจจะดูเป็นคำถามพื้นๆ แต่สีน้ำแน่ใจว่าที่เขานอนอยู่นี้ไม่ใช่ในรถแน่ๆ มันคือเตียงนุ่มนอนสบาย และไม่ใช่เตียงของเขา ไหนจะยังเสียงนกร้องที่ดังแทรกเข้ามาอีก
“บ้านฉัน”
คำตอบง่ายๆ แต่สำหรับสีน้ำแล้วมันไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ
“ทำไมบ้านคุณ ทำไมไม่พาผมกลับบ้าน แล้วนี่เช้าแล้วหรอ ตายแล้วแม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆ จะแกล้งผมน่ะ ผมไม่ว่าหรอกนะ แต่อย่าทำให้แม่ผมต้องเป็นห่วงสิ”
สีน้ำเปิดเปลือกตาขึ้นมองไปรอบๆ ห้องแล้วพยายามจะลุกขึ้น แต่ก็ปวดหัวหนักจนต้องล้มลงตัวลงนอนไปอีกที
“นายนี่ชอบคิดเองเออเองอยู่เรื่อยเลยนะ เด็กชะมัดยาด”
เหนือดินมองกิริยาของสีน้ำแล้วลุกไปเปิดหน้าต่างให้ลมเย็นๆ พัดเข้ามา ยิ่งอยู่ใกล้สีน้ำมากเท่าไร ก็ยิ่งนึกไปถึงใบหน้าเรียวสวยหลังแว่นตานั้นที่เขาได้เห็นและยังติดตาอยู่ทุกครั้งที่มองหน้าหนุ่มน้อยคนนี้ แล้วยังอีกเรื่องที่เขาไม่มีวันจะบอกใครเด็ดขาดว่าเขา เหนือดิน นายแบบที่ใครๆ ก็หมายปอง คนที่สาวๆ ตามล่าตัวอยากมาเป็นแฟน กลับไปขโมยจูบเด็กผู้ชาย บอกใครไปคงไม่มีใครเชื่อ ก็ขนาดตัวเขาเองยังไม่อยากจะเชื่อตัวเองเลย
“ฉันโทรบอกแม่นายไปแล้วว่าพอดีนายมีการบ้านภาษาอังกฤษที่ไม่ค่อยเข้าใจจะมาขอให้ฉันสอนให้ แล้วนายเผลอหลับไป ก็เลยขอให้ค้างที่นี่ซะเลย”
“แล้วทำไมไม่พาผมกลับบ้านไปล่ะ”
เหนือดินหันมามองตาเรียวหลังแว่นตาหนาแว็บหนึ่ง ก่อนละสายตากลับไปมองวิวนอกหน้าต่างตามเดิม
“อยากให้แม่นายเห็นสภาพตอนเมาหรือไง”
สีน้ำเหลียวมองคนที่เพิ่งตอบเขามาอย่างเหลือเชื่อ หมอนี่เป็นคนเดียวกับคนที่แกล้งเขาต่างๆ นานาไม่ใช่หรอ ทำไมอยู่ดีๆ อยากเป็นคนดีแบบปุ๊บปั๊บขึ้นมา หรือว่าพรุ่งนี้โลกจะแตกกันเนี่ย
“นายไม่สบายหรือเปล่า?”
“ทำไมถามแบบนั้น จะหาว่าฉันกินยาไม่ได้เขย่าขวดเลยมาทำดีด้วยหรือไง ทีคนดีๆ ล่ะมามองในแง่ร้าย ทีคนไม่ดีเนี่ยเชิดชูเข้าไป”
“พูดเรื่องอะไร คนดี คนไม่ดี ไม่เห็นรู้เรื่อง”
“เดี๋ยวนอนนิ่งๆ ไปก่อนนะ จะไปหาอะไรอุ่นๆ มาให้ดื่ม แล้วคงจะ ดีขึ้น”
เหนือดินเห็นสีน้ำนอนหน้าซีดอยู่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แล้วทำไมเขาต้องเป็นห่วงเด็กคนนี้ถึงขนาดยอมเกงานถ่ายแบบ ขอเลื่อนไปทำงานวันอื่นเพื่อมานั่งดูแลด้วยนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ แต่ก่อนที่ขายาวจะพาร่างกายหนาออกไปจากห้องก็ได้ยินคำพูดเบาๆ แต่เรียกรอยยิ้มกว้างได้ดีกว่าเวลาอยู่หน้ากล้องเสียอีก
“เอ่อ....ขอบคุณนะฮะ คุณเหนือดิน”
เสียงปิดประตูดังขึ้นเบาๆ แสดงว่านายแบบหนุ่มออกไปจากห้องแล้ว สีน้ำผ่อนลมหายใจออกช้าๆ ความทรงจำสุดท้ายคือการนั่งอยู่ที่ร้านอาหารกับ รุ่นพี่สมาร์ท แล้วหลังจากนั้นก็เหมือนโดนปิดสวิตช์ไม่มีอะไรในหัวสมองเลย แต่ในความว่างเปล่านั้นกลับฝันถึงเรื่องแปลกๆ
“ทำไมฝันว่านอนอยู่ในรถแล้วก็...”
มือเรียวยกขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากอิ่มช้าๆ มันเป็นฝันที่ประหลาดมากที่เห็นนายแบบหนุ่มคู่กัดเขายื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วความอบอุ่นก็ประพรมลงมาที่ริมฝีปากทำให้รู้สึกดีจนแทบละลาย
“บ้าจริงๆ นั่นแหละ เมามันเป็นอย่างนี้เองหรอเนี่ย ไวน์นี่แรงจริงๆ คราวหน้าไม่สิไม่มีคราวหน้าแล้ว”
สีน้ำบ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะได้ยินเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นสองที แล้วนายแบบหนุ่มเจ้าของบ้านก็เปิดประตูเข้ามาพร้อมซุปอุ่นๆ ที่ให้แม่บ้านที่เขาจ้างมาดูแลบ้านรายวันช่วยทำให้
“ลุกไหวไหม”
น้ำเสียงทุ้มที่เจือความอ่อนโยนก็เป็นเรื่องแปลกใหม่อีกเช่นกัน แต่สีน้ำก็พยายามจะไม่คิดอะไร เขาลองทรงตัวใช้แขนรองน้ำหนักตัวเพื่อจะลุกขึ้นนั่งพิงหมอนที่เหนือดินเอามาสอดไว้ด้านหลัง
“ทานเองได้ไหม”
ถ้วยซุปใสร้อนๆ ส่งกลิ่นหอมกรุ่นจนทำให้ท้องเริ่มประท้วงด้วยการส่งเสียงเบาๆ
“ทานได้ครับ ผมไม่ได้ป่วยซะหน่อย”
“ก็ดีแล้ว ค่อยๆ ทานไปละกันเดี๋ยวจะหายาแก้ปวดหัวมาให้”
เหนือดินหายออกจากห้องไปอีกครั้งปล่อยให้สีน้ำนั่งทานซุปไปช้าๆ พร้อมสำรวจห้องนอนของนายแบบหนุ่มไปด้วย ในความคิดเขา ถ้าบอกว่าเป็นห้องของหมอนี่แล้วภาพที่สีน้ำคิดคือห้องต้องรกเลอะเทอะ แต่นี่กลับดูโปร่งตา มีเฟอร์นิเจอร์เพียงไม่กี่ชิ้น มีแค่ตู้ เตียง และโต๊ะอ่านหนังสือ ทุกอย่างเป็นสีดำสนิท บ่งบอกความเรียบง่าย ที่ตู้หนังสือริมผนังอีกด้านเรียงรายไปด้วยหนังสือมากมายจนกระตุกต่อมความสนใจของหนอนหนังสือแบบเขา
“หมอนี่อ่านหนังสือด้วยงั้นหรอ”
เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมง เขากลับได้รู้เรื่องของหมอนี่หลากหลายเรื่อง โดยที่แต่ละเรื่องล้วนแต่เกินคาดทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่พาเขากลับมาที่นี่แทนจะกลับไปบ้านแล้วทำให้แม่เป็นห่วง ซึ่งมันเป็นอะไรที่หมอนั่นน่าจะทำมากกว่า หรือเรื่องคอยช่วยดูแล เช็ดหน้า หาซุปอุ่นๆ มาให้ทาน คนๆ นี้ที่จริงแล้วเป็นคนยังไงกันแน่นะ
พอได้ทานอะไรอุ่นๆ สีน้ำก็รู้สึกว่ามีแรงมากขึ้น เด็กหนุ่มจึงค่อยๆ ลงจากเตียง จุดมุ่งหมายของเขาคือตู้หนังสือริมผนัง เพราะสีน้ำเชื่อว่าการจะรู้ได้ว่า คนนี้เป็นคนแบบไหน หน้งสือที่อ่านย่อมบอกได้ เมื่อวางเท้าลงกับพื้นพรมนุ่ม ร่างเพรียวก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงไป หากแต่เขาประมาทเกินไปที่คิดว่าตัวเองนั้นรู้สึกดีขึ้นมากแล้ว พอลงน้ำหนักและจะยืนก็เกิดอาการพื้นโคลงเคลง เซถลาจะล้มลงไปที่พื้นหน้าเตียง เด็กหนุ่มหลับตาปี๋อย่างยอมรับชะตากรรมว่าคงต้องเจ็บตัว หากแต่กลับรู้สึกถึงความนุ่มๆ อุ่นๆ แทน
“ช่วยทำตัวเป็นคนว่าง่ายและก็พูดรู้เรื่องสักสิบวิได้ไหม คลาดสายตาเป็นต้องมีเรื่องจริงๆ เลยนะ บอกว่าให้นั่งอยู่บนเตียงก่อนไงจะฝืนลงมาทำไม ขนาดคนแข็งแรงเจอไวน์แรงแบบนั้นไปยังแฮงค์ข้ามวันเลย นี่เด็กไม่ประสาแบบนายแถมยังอ่อนแอแบบนี้ ต้องนอนพักอีกสักหน่อยถึงจะดีขึ้น”
โชคดีที่เหนือดินเปิดประตูเข้ามาแล้วเห็นว่าสีน้ำกำลังจะล้มลงพอดี เขาเลยรีบถลามารับเด็กหนุ่มไว้ได้ก่อนที่จะล้มลงกระแทกพื้น หัวใจของเขาเต้นระรัวเพราะความตกใจ ถึงปากจะบ่นว่าแต่ก็กลับโล่งอกที่สีน้ำไม่เป็นอะไร
“ผมคิดว่าไม่เป็นไรแล้วนิ”
“ยังไงฉันก็อายุมากกว่านาย เชื่อผู้ใหญ่ไว้บ้างไม่เสียหายหรอกนะ ค่อยๆ ลุกนะ ช้าๆ”
เหนือดินพยุงร่างเพรียวให้ลุกขึ้นแล้วพากลับไปเอนหลังที่เตียงใหญ่ ยามที่ค่อยๆ ช่วยให้สีน้ำเอนตัวลงนั้นกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนกายเด็กหนุ่มก็ทำให้หัวใจเขาปั่นป่วนจนแทบจะเต้นหลุดออกมาด้านนอก
“ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะครับ แล้วก็ขอบคุณมากๆ ครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ใช่คนใจร้ายไส้ระกำอะไร เราก็คนบ้านใกล้เรือนเคียงกันด้วย อ่ะนี่ยาแล้วก็น้ำ พอกินแล้วนอนอีกสักตื่นนึงก็คงจะดีขึ้น แล้วล่ะ”
มือเรียวขาวจัดรับยาและแก้วน้ำที่เหนือดินส่งให้ เมื่อปลายนิ้วของทั้งคู่สัมผัสกัน เหนือดินรู้สึกเหมือนโดนไฟช็อตจากส่วนที่สัมผัสแล่นปราดไปทั่วร่างจนรีบชักมือกลับมาแทบไม่ทัน สีน้ำได้แต่มองอาการสะดุ้งของคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ แต่ก็รับยาและน้ำมาดื่มเสร็จเรียบร้อย
“นี่ถ้ายาที่ฉันให้กินมันเป็นยาไม่ดีนายคงแย่แล้วนะเนี่ย เชื่อคนง่ายแบบนี้”
“ยาไม่ดี? แล้วทำไมคุณต้องเอายาไม่ดีให้ผมทานด้วยล่ะ?”
“ที่นี่ไม่ใช่ว่าจะมีแต่คนดีแบบที่ๆ เคยอยู่รู้ไหม ต้องระวังตัวให้มาก”
“ผมไม่เห็นจะเข้าใจ ดูๆ ทุกคนก็เป็นคนดีออกนะครับ”
“ทำไมถึงได้ใสซื่อแบบนี้นะ มิน่าโดนหลอกง่ายๆ”
“อะไรนะครับ?”
ประโยคสุดท้ายเหนือดินพูดงึมงำในคอทำให้สีน้ำฟังไม่ถนัดเท่าไร
“นี่ แล้วรุ่นพี่เมื่อวานเนี่ย รู้จักเขานานแล้วหรอ”
“พี่สมาร์ทนะหรอครับ ก็เพิ่งรู้จักกันเมื่อวานเอง แต่พี่เขาดีมากๆ เลย ใจดีช่วยเพื่อนผมที่ไปตัดหน้ารถเขาพาไปส่งโรงพยาบาล แล้วยังพาผมไปเลี้ยงข้าวด้วย เขาบอกว่าเห็นผมเหมือนน้องชายเขาเลย”
“เหอะ น้องท้องติดกันล่ะไม่ว่า”
“อะไรติดกันนะฮะ คุณชอบพูดอะไรฟังไม่รู้เรื่องอยู่เรื่อย”
สีน้ำเริ่มขัดใจที่เหนือดินพูดงึมงำแล้วยังไม่รู้เรื่องอีกด้วย แต่เขาก็ยอมรับว่าถ้าตัดเรื่องที่ไม่ดีต่างๆ ที่เคยเกิดขึ้นระหว่างกันออกไป คนนี้ก็นับว่าเป็นคนดีทีเดียว
“ฉันอยากจะบอกว่าคบใครก็ดูให้ดีๆ ก่อนรู้ไหม เพิ่งรู้จักกันก็ไปในที่ที่เราไม่รู้จักแล้วกินอะไรแปลกๆ แบบนั้นห้ามทำเด็ดขาด เพราะเราอาจจะโดนหลอกก็ได้ รู้ไหม”
สีน้ำนิ่งคิดตามที่เหนือดินพูด แล้วก็พยักหน้าช้าๆ
“แล้วคนเขาจะหลอกผมไปทำไมล่ะ”
“ทำได้เยอะแยะเลยล่ะ แถมเลวร้ายแบบที่นายคิดไม่ถึงเลย”
สีน้ำก็ยังทำหน้างงอยู่ดี เขาไม่เข้าใจที่เหนือดินพูดสักเท่าไร ใครจะมาทำอะไรกับผู้ชายกัน หรือถ้าเป็นเรื่องเชิงชู้สาว เขาก็ไม่ใช่ผู้หญิงถึงจะต้องมานั่งกังวล
“ทำหน้าแบบนี้ ไม่รู้ละสิว่าจะผู้ชายก็โดนได้เยอะแยะไม่ต่างกับผู้หญิง”
“ผมรู้หรอกน่าว่ามีคนที่เขาก็ชอบผู้ชายเหมือนกัน ถึงผมจะมาจากต่างจังหวัด เรื่องแบบก็ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้”
“รู้ก็ดีแล้ว”
เหนือดินรู้สึกเสียวยังไงไม่รู้ เวลาที่เห็นสีน้ำยกมือขาวเรียวขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากแดงที่เขาได้พิสูจน์มาแล้วว่าอ่อนนุ่มและหวานจับใจแค่ไหน จะว่าไปก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าหลังแว่นหนาและผมฟูไม่เป็นทรงจะมีดวงหน้าที่งดงามซ่อนอยู่ แล้วถ้าหากว่าคนที่เขาเจอที่ร้านอาหารเมื่อคืนได้มาเห็นแบบเขา จะไม่ยิ่งไปกันใหญ่หรอ
“นี่...เอ่อ...สีน้ำ ยังไงก็ระวังตัวมากๆ แล้วกัน นอนได้ละ”
“ขอบคุณมากครับ แต่ผมขอโทรหาแม่สักทีได้ไหม ผมกลัวแม่เป็นห่วง เช้าแล้วยังไม่กลับไปอีก”
“หายากนะที่เด็กสมัยนี้จะเอาใจใส่กับพ่อแม่แบบนายเนี่ย”
เหนือดินลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์ของสีน้ำที่เขาปิดเสียงเอาไว้ พอมองที่หน้าจอก็เห็นสายที่ไม่ได้รับถึงสิบห้าสาย มือหนาส่งโทรศัพท์ให้แบบไม่เต็มใจแล้วเลี่ยงไปยืนแถวประตูเปิดออกไปที่ระเบียงพอเป็นมารยาท แต่ก็ไม่ไกลเกินกว่าจะได้ยินบทสนทนาระหว่างแม่กับลูกชาย
“ฮะ พอดีงานยังติดพันอยู่นิดหน่อยฮะแม่ เดี๋ยวเย็นๆ คงกลับ ฮะ บอกพ่อด้วยนะฮะ ไม่รบกวนหรอกฮะ คุณเหนือดินใจดี ครับ ได้ครับ”
เหนือดินเหล่มองคนพูดเล็กๆ เมื่อเห็นว่ามีเขาในบทสนทนา แต่พอเห็นมือเรียวกดโทรศัพท์ไปหาคนที่เพิ่งทำเรื่องเลวร้ายเมื่อคืนอย่างไม่รู้เรื่องก็อดเคืองไม่ได้
“รุ่นพี่สมาร์ทหรอครับ ผมเองครับ โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีอะไรหรอก แค่เป็นห่วง ก็ฉันปล่อยให้คนที่มาบอกว่าเป็นคนรู้จักพาสีน้ำกลับบ้านไปแบบนั้น มันอดห่วงไม่ได้”
“ขอบคุณครับ เป็นเพื่อนบ้านกันน่ะครับ ถ้ายังไงแล้วเจอกันที่มหาลัยแล้วกันนะครับ”
“ได้สิ แล้วเจอกัน”
สีน้ำยอมวางสายลงเมื่อข้างๆ เขามีร่างหนาของเจ้าของห้องมาเอนตัวนอนอยู่ข้างๆ
“นี่ คุณจะทำอะไร”
“ก็นอนไง เมื่อคืนฉันต้องมานั่งดูแลเด็กคนนึงแทบไม่ได้นอน นี่ง่วงจะแย่”
“เดี๋ยวก่อนสิ นี่ คุณเหนือดิน”
สีน้ำพยายามเขย่าร่างหนาที่มานอนเบียดเขาทั้งๆ ที่เตียงออกกว้าง แต่เขย่าเท่าไรเหมือนจะไม่สะเทือน เขาจะลุกก็ลุกไม่ไหวเพราะยาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว เลยได้แต่เลยตามเลย ดวงตาเรียวปรือลงแล้วนอนหลับไปโดยที่มีแขนหนาพาดอยู่บนเอวของตัวเองแบบนั้น
พอร่างเพรียวข้างๆ นั่นหายใจช้าๆ แบบสม่ำเสมอแสดงว่าหลับไปแล้วนั้น เหนือดินก็เปิดตาขึ้นมาดูช้าๆ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เขาจะมาทำตัวเหมือนไม่มีเหตุผลแบบนี้เพื่อให้ใครสักคนยอมวางสายแล้วหันมาใส่ใจเขา หรือการที่จะมานอนเบียดแบบนี้ก็แทบไม่เคยเกิดขึ้นเลย แต่ตอนนี้เขาเองเหนื่อยที่จะหาคำตอบกับเรื่องประหลาดทั้งหลายแล้ว กลิ่นหอมละมุนที่ทำให้ใจสงบมาจากร่างเพรียวข้างๆ ช่วยให้เขาเข้าสู่นิทราไปได้ดีกว่าในทุกวัน
***********************************************************************
ลูกสุนัขขนมอมกระดิกหางไปมาอย่างแรง แล้วยังวิ่งวนไปมาที่หน้าประตูบ้านเมื่อรู้ว่าเจ้าของกลับมาแล้ว ด้านหน้าบ้านสีน้ำเปิดประตูรถสปอร์ตสีแดงลงมา ตามมาด้วยนายแบบหนุ่มเจ้าของรถที่ดึงดันจะขับรถมาส่งที่บ้าน
“สีน้ำกลับมาแล้วหรอลูก คุณเหนือดินสวัสดีค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะช่วยติวให้สีน้ำด้วย”
“ไม่ใช่เรื่องหนักหนาเลยครับ”
“ถ้ายังไงอยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนนะคะ วันนี้ทำไว้เยอะแยะเลย”
“ผม...ด้วยความยินดีครับ”
เหนือดินนิ่งคิดไปครู่นึง ไหนๆ วันนี้ก็เกงานไปแล้ว ตอนเย็นเขาเลยว่างตามไปด้วย
“บ๊อก บ๊อก”
“พุดดิ้งว่าไง คิดถึงฉันหรอ”
ลูกสุนัขวิ่งมาจากด้านในมาพันแข้งพันขาสีน้ำด้วยความไฮเปอร์ จนสีน้ำอดไม่ได้ที่จะนั่งยองๆ ลงไปลูบหัวมันเบาๆ
“นี่ไอ้ตัวมอมแมมที่เก็บมาตอนนั้นนะหรอ”
พอเหนือดินเดินเข้ามาใกล้ เจ้าลูกหมาตัวน้อยก็หันไปส่งเสียงขู่จนสีน้ำ ต้องจับตัวเอาไว้
“พุดดิ้ง ไปขู่ทำไมล่ะ ไม่เอา”
“มาขู่อะไร เดี๋ยวเหอะ”
สีน้ำต้องรีบอุ้มลูกหมาเข้าบ้านไปก่อนเพราะยังขู่ไม่เลิก ปล่อยให้มารดาเชิญแขกเข้าบ้านแทน จะว่าไปเขาเองก็อยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเหมือนกัน
“ไม่รู้เจ้าพุดดิ้งเป็นอะไร ปกติไม่ค่อยขู่หรอกคะ”
“สงสัยจะจำได้มั้งครับว่าเคยว่ามันเอาไว้แต่ก่อน”
“ยังไงนั่งทานขนมเล่นไปก่อนนะคะ ขอตัวไปทำอาหารต่ออีกหน่อย เดี๋ยวสีน้ำคงลงมาคุยเป็นเพื่อน”
“ครับ”
เหนือดินส่งยิ้มการค้าไปให้มารดาของสีน้ำที่ขอตัวไปทำอาหารต่อ ร่างสูงลุกจากโซฟาเดินไปดูรูปครอบครัวที่ตั้งโชว์อยู่บนหลังตู้ ภาพพ่อแม่และลูกชาย สองคนในวัยเด็ก หลากหลายสถานที่ ยังมีภาพสีน้ำที่ดูไม่ค่อยแข็งแรงในสมัยเด็กด้วย อีกภาพคงเป็นน้องชายสีน้ำ แต่ทำไมมันคุ้นตาเสียเหลือเกิน หน้าตาแบบนี้
“แกร๊ก แม่ฮะ พอดีผมว่างเลยแวะมาหา ซื้อขนมเค้กเจ้าอร่อยมาฝากด้วย เอ๊ะ”
เสียงที่คุ้นหูดังขึ้นด้านหลังเมื่อเจ้าของเสียงเปิดประตูบ้านแล้วเดินเข้ามาด้านในจนต่างฝ่ายต่างก็เห็นกันและกัน
“สีไม้ / พี่เหนือดิน”
“ไงลูก สีไม้วันนี้ว่างมาหาแม่ได้หรอ”
“เค้กฮะแม่ นี่แม่รู้จักกับพี่เหนือดินด้วยหรอฮะ”
สีไม้ลูกชายคนเล็กของบ้านเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟา โดยมีเหนือดินที่ยังทำหน้าประหลาดใจมานั่งใกล้ๆ
“ก็เพื่อนบ้านเราไงลูก เป็นเจ้าของหมู่บ้านที่นี่ด้วย”
“อย่างงั้นหรอฮะ ไม่รู้เลยนะเนี่ย โลกกลมจริงๆ”
“นั่นสิ”
“ไงพี่สีน้ำ สบายดีหรือเปล่า”
“ก็ดี”
สีน้ำที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ได้สดชื่นแล้วก็เข้ามาในห้องนั่งเล่นพร้อมลูกหมาตัวน้อยที่เดินตามสีน้ำต้อยๆ
“ไงพุดดิ้ง มอมแมมเสมอเลยนะแก”
“บ๊อก”
“ไปว่าพุดดิ้งมันนะ เดี๋ยวมันก็ขู่เอาหรอก มานี่มาพุดดิ้ง”
สีน้ำเรียกลูกพุดเดิ้ลขนแปลกตาให้มาหาเขาที่เดินมานั่งโซฟาตรงข้ามเหนือดิน เจ้าพุดดิ้งตะกายขึ้นไปนั่งบนโซฟาแล้วเอาหัวไปวางพาดตักสีน้ำเอาไว้
“ก็ฉลาดดีนะ ผิดกับหน้าตาเลย”
เหนือดินเอื้อมมือไปทำท่าจะลูบหัวแต่เจ้าพุดดิ้งแยกเขี้ยวขู่ใส่จนเขาต้องชักมือกลับ
“แฮ่ แฮ่”
“เออ เอากับเขาสิ มาขู่อะไรเจ้าพุดดิ้งหา ไม่น่ารักเลยนะ เด็กๆ นั่งคุยไปก่อนนะจ๊ะ แม่ขอตัวไปดูในครัวก่อน”
“สงสัยเจ้าพุดดิ้งจะไม่ชอบหน้าพี่เหนือดินนะเนี่ย”
สีไม้ลองยื่นมือไปหาพุดดิ้งมั่ง เจ้าหมาน้อยยื่นจมูกมาดมฟุดฟิดแล้วเมินไปนอนตักสีน้ำต่อ
“ท่าทางมันก็ไม่ชอบนายนะสีไม้”
“นะ ผมไม่รู้เลยนะว่าพี่เหนือดินมีบ้านที่นี่แถมยังเป็นเจ้าของหมู่บ้านนี่ด้วย สมเป็นคุณชายตัวจริง”
“ไม่รู้ก็ไม่แปลก ที่นี่น่ะเป็นที่ส่วนตัวของฉัน ไม่อยู่ในข้อมูลไหนหรอก”
เหนือดินยักไหล่หน่อยๆ เวลาตอบ ที่อยู่ที่คนรู้จักเขารู้ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นคอนโดหรูในเมือง หากแต่ที่ๆ เขาชอบกลับมานอนจริงๆ คือที่นี่ต่างหาก เพราะทั้งสงบและยังมีความเป็นส่วนตัวสูงอีกด้วย
“แบบนี้ผมเอาข้อมูลไปขายดีกว่า”
“ถ้าไม่กลัวตายก็เอาเลย”
“โห ขู่ฆ่ากันเลยนะ พี่สีน้ำดูสิ”
สีน้ำที่นั่งลูบหัวเจ้าพุดดิ้งที่นอนหลับไปแล้วเงยหน้ามามองน้องชายตามเสียงเรียก
“ก็สมควรออก”
“ไม่มีใครเข้าข้างผมเลย ใจร้ายกันจริงๆ ผมไปหาแม่ดีกว่า”
สีไม้ลุกขึ้นทำท่างอนๆ ก่อนเดินเข้าไปในห้องครัว สีน้ำมองตามน้องชายไปด้วยใบหน้าอมยิ้ม หากแต่เหนือดินกลับนั่งมองหน้าสีน้ำนิ่ง จนสีน้ำรู้สึกถึงสายตาทรงพลังเลยหันมามองคนตรงข้าม
“ผมมีอะไรแปลกหรอ มองจัง”
“เปล่าหรอก โลกมันกลมดี สีไม้ชวนมากินข้าวที่บ้านตั้งหลายที แล้วยังบอกอีกว่ามีพี่ชาย....สวยมาก หน้าได้แม่มาหมดเลย ฉันก็ว่างั้นนะ ได้มาหมด หมดเลยไม่มีเหลือเลย”
เหนือดินรอดูปฏิกิริยาของสีน้ำเมื่อเขาพูดประโยคนั้นออกไป ดวงตาหลังแว่นจ้องมองเขาอย่างนิ่งเฉยมาก จนเขาเริ่มจะกังวลใจ
“ของบางอย่างมันโรยราได้นะครับ อย่างหน้าตา รูปร่าง แต่อย่างความรู้ ความสามารถมันติดตัวไม่มีวันหมด เพราะคนเรามัวดูแต่เปลือกนอกไม่ใช่หรอ สังคมถึงได้จอมปลอมแบบนั้น เหมือนพุดดิ้ง เพราะขนเป็นแบบนี้เลยโดนทิ้งขว้าง ทั้งที่จริงๆ แล้วมันออกจะน่ารักแล้วก็ฉลาด มันต้องดูด้วยใจนะครับ ไม่ใช่ด้วยตา”
มือเรียวยังลูบหัวเจ้าหมาตัวน้อยไปอย่างสบายอารมณ์ สีน้ำไม่ได้ โกรธเคืองอะไรกับคำพูดของนายแบบหนุ่มเลย เขาชินซะแล้วมากกว่ากับการที่คนจะประเมินค่าเขาที่เป็นพี่ชายนายแบบดังแบบนั้น
“เพราะแบบนั้นหรือเปล่าเลยเก็บเจ้าพุดดิ้งมา สีน้ำมองเห็นตัวเองในตัวพุดดิ้งอยู่หรือเปล่าล่ะ”
คำพูดนั้นตรงไปกลางใจจนมือเรียวขาวจัดนั้นชะงัก ดวงตาเรียวฉายแววตกใจเป็นครั้งแรก สีน้ำไม่คิดว่าคนตรงหน้านี้จะล่วงรู้ความรู้สึกบางอย่างที่ซุกซ่อนอยู่ในใจของเขาได้ ว่าเขานั้นเห็นพุดดิ้งซ้อนทับกับตัวเขา
เหนือดินโน้มตัวไปจับมือขาวจัดนั้นมากุมไว้
“แต่ฉันเริ่มเชื่อแล้วล่ะ ว่าสิ่งที่งดงามบางครั้งอาจจะไม่ได้มองเห็นด้วยตา นายเป็นคนสอนให้ฉันรู้นะ”
“ผมนะหรอ”
สีน้ำไม่ได้รู้สึกแปลกที่มือเรียวโดนมือหนากอบกุมเอาไว้ เขามองคนตรงหน้าอย่างพินิจ พอได้มาคุยกันดีๆ แล้ว นายแบบตาโตนี่ก็ดีกว่าที่คิดเยอะมากเลย
“พี่สีน้ำ พี่เหนือดิน ทานข้าวได้แล้ว”
เสียงสีไม้ดังขึ้นมาทำให้ร่างสูงปล่อยมือเรียวไปอย่างเสียดาย สีน้ำวางหัวเจ้าพุดดิ้งลงกับโซฟา แล้วเดินนำเหนือดินไปห้องทานข้าวที่มีอาหารน่าอร่อยวางเรียงรายอยู่
***************************************************************************
-
ร่างสูงของนายแบบหนุ่มยืนนิ่งที่ประตูระเบียง ดวงตามองฝ่าไปในความมืดสนิท ที่สวนมีเพียงไฟจากโคมที่ส่องสว่างเป็นมุมๆ ลมพัดพาความ สดชื่นและกลิ่นหอมอ่อนๆ ตามธรรมชาติของต้นไม้มา กลิ่นที่ให้ความรู้สึกใสสะอาดเหมือนเด็กหนุ่มผมฟู ที่ปั่นป่วนทั้งความรู้สึกและตัวตนของเขาให้รู้สึกแปลกไป เหนือดินนึกถึงบทสนทนากับสีไม้เมื่อออกมาจากบ้านนั้น
“พี่เหนือดินพอมีเวลาสักหน่อยไหมฮะ”
“ทำไมหรอ?”
“พี่สีน้ำน่ะ เป็นคนที่เข้าสังคมไม่เก่งเพราะเด็กๆ อยู่โรงพยาบาลซะเป็นส่วนใหญ่ แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อนสนิทที่เข้าใจ ช่วยเหลือพี่สีน้ำตลอดเวลา ก่อนหน้านี้ก็อยู่เมืองเล็กๆ ที่มีสังคมเล็กๆ แต่พอมาเมืองใหญ่ คนเยอะแยะวุ่นวาย ทุกคนที่บ้านก็เป็นห่วงพี่สีน้ำกันมากหน่อย ไหนจะร่างกายที่อ่อนแอกว่าคนอื่น แล้วไหนจะนิสัยที่ไม่ทันคนเมืองใหญ่แน่ๆ”
“อืม ฉันก็พอรู้มาบ้างนะ”
“ผมเห็นที่พี่เหนือดินจับมือพี่สีน้ำเมื่อกี้ ถ้าไม่ได้คิดอะไรอย่ามาทำให้พี่สีน้ำเสียใจได้หรือเปล่าครับ”
“สีไม้?”
“พี่สีน้ำไม่ได้เป็นสเป็คของพี่เหนือดินไม่ใช่หรอ แล้วพี่ผมก็เป็นผู้ชายด้วย พี่สีน้ำน่ะไม่ค่อยรู้เรื่องแบบนั้นหรอกนะครับ ถือว่าผมขอร้อง ถ้าพี่เหนือดินแค่รู้สึกผิวเผิน หรืออยากรู้อยากลองอะไรแปลกใหม่ ไม่ได้คิดจริงจัง อย่าทำอะไรที่ เกินเลยไปกว่านี้ได้ไหมครับ ผมไม่อยากให้พี่ชายผมเสียใจ แล้วก็ไม่อยากเสียเพื่อนรุ่นพี่ดีๆ ไปด้วยนะครับ”
สีไม้ทิ้งท้ายไว้ ก่อนจะขึ้นรถของตัวเองแล้วขับออกไปจากหน้าบ้านของเหนือดิน
“สีไม้ สิ่งที่นายถามฉันเองก็ถามตัวเองอยู่เหมือนกันนั่นแหละ ก็มีแค่สองทางไม่พุ่งเข้าชนก็หลบมันไป แล้วฉันจะทำแบบไหนดีล่ะ”
นายแบบหนุ่มพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ กับคำตอบที่คิดเท่าไรก็ไม่รู้จะจัดการกับมันอย่างไรดี
***********************************************************************************
คีย์ขับรถเข้าไปจอดในที่จอดรถแล้วสไปรท์ก็ประคองโชนที่มีผ้าพันที่ข้อเท้าลงมาจากด้านหลัง
“เข็ดไปอีกนานเลยหรือเปล่า ไอ้ชอบเล่นไม่ดูตาม้าตาเรือจนได้แผล มาเนี่ย”
ชายหนุ่มร่างบางหยอกเพื่อนที่ใช้ไม้เท้าค้ำช่วยในการเดิน
“ใครจะไปรู้ว่ารถมันแล่นมาล่ะ แต่ขอบใจนะคีย์ที่ไปรับ”
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวคิดค่าบริการายเดือน”
“โหย ไอ้งกกับเพื่อนกับฝูงนะเว้ย ไปเก็บที่ไอ้ไป๊มันเลย มันน่ะคนทำ”
“อ้าวไอ้ห้อย เดี๋ยวได้เข้าเฝือกปากอีกที่หรอก แกนั่นแหละทำตัวเอง”
“อ้าวไอ้ไป๊ แกนั่นแหละหาเรื่องฉัน เดี๋ยวเอาไม้ฟาดปากเลยเหอะ”
“เอ๊ะ นั่นสีน้ำนี่นา ใครอยู่กับสีน้ำอ่ะ”
คีย์เบรกการทะเลาะของทั้งคู่ด้วยการชี้ชวนให้ดูสีน้ำที่ลงจากรถสปอร์ตสีแดงที่หน้าคณะ เพื่อนร่างสูงพูดอะไรกับคนขับรถนิดหน่อยแล้วก็ปิดประตูรถลง คนขับรถปริศนาก็ขับออกไป
“สีน้ำ ทางนี้”
“อ๊ะ อรุณสวัสดิ์ คีย์ไปรับสไปรท์กับโชนมาเป็นไง หูยังใช้การได้ดีอยู่ไหม”
“ก็เกือบหูตึงแล้วล่ะ”
“สีน้ำ ใครมาส่งอ่ะ”
สไปรท์เปิดประเด็นขึ้นมาทันที ใครกันที่เป็นคนมาส่งสีน้ำ เพราะจะเป็นเพื่อน สีน้ำก็สนิทกับแค่ตัวเขาเอง โชน แล้วก็คีย์ นอกนั้นไม่เห็นจะเคยคุยสนิทสนมกับคนอื่นหรือพูดถึงใครเลย
“สอดรู้จริงๆ นะแก”
โชนสวนขึ้นมาก่อนที่สีน้ำจะตอบ
“แล้วแกไม่อยากรู้หรือไง”
“อยาก ว่าไงสีน้ำใครวะ”
โชนหันไปถามสีน้ำบ้าง
“คุณเหนือดินน่ะ เป็นเพื่อนบ้าน เมื่อเช้าเจอที่แถวหมู่บ้านเขาบอกว่าทางผ่านเลยจะมาส่งน่ะ”
“อืมมม งั้นหรอ”
โชนกับสไปรท์แทบประสานเสียงกันตอบ ทั้งสองคนมองตากันอย่างเข้าใจว่าเรื่องนี้ต้องจัดการ
“ไว้วันหลังแนะนำให้รู้จักหน่อยดิ”
“ได้สิ มาที่บ้านละกัน แต่เขางานยุ่งไม่รู้จะเจอกันอีกทีเมื่อไร”
“เขาทำงานอะไรวะสีน้ำ”
สไปรท์เดินนำหน้าเพื่อนไปยังตึกเรียน แต่ก็ยังหันมาถามสีน้ำ
“เป็นนายแบบน่ะ”
“นายแบบ!”
ทั้งสองยังพร้อมใจกันประสานเสียงอีก จนสีน้ำอายสายตาคนรอบข้างที่หันมามองกลุ่มเขา
“ฉันคุ้นๆ นะ ชื่อเหนือดินนี่ ที่เป็นพรีเซนเตอร์ดังเลยนี่นา ใช่ไหมสีน้ำ”
คีย์ถามขึ้นมาบ้าง
“อืม ใช่แล้วล่ะ”
“โห ถ้างั้นก็ดังสุดๆ เลยคนนี้”
“อ่อ รู้จัก”
“นี่อาจารย์เข้าแล้ว เดี๋ยวค่อยคุยต่อแล้วกันนะ”
สีน้ำหันไปบอกเพื่อนแล้วเตรียมหนังสือขึ้นมาสนใจกับบทเรียนที่จะเริ่มขึ้น ไม่สนใจเพื่อนอีกสามคน ที่ยังสุมหัวกระซิบกระซาบกันไม่เลิก
“ทำไมพวกนายต้องถามละเอียดแบบนั้นล่ะ”
“คีย์ แกก็รู้ว่าจริงๆ ไอ้น้ำของเรามันหน้าตาดีแต่ก็แสนซื่อ ถ้าโดนคนไม่ดีหลอกไปก็แย่สิ”
“อืม ไอ้โชน แกพูดถูกคราวนี้ พวกเราเลยคอยกันไอ้พวกหลงรูปมาหลอกไอ้น้ำมันไง ถ้าไม่ดีจริงไม่ผ่าน”
“อืม แบบนั้นเอง แต่สีน้ำก็หัวอ่อนแล้วก็เชื่อคนง่ายจนน่าเป็นห่วงจริงๆ นั่นแหละ”
“นี่ถ้าจัดการพวกมาจีบได้อยู่หมัดแบบคีย์ก็คงไม่น่าเป็นห่วง”
“อ้าวไหงวกมาลงที่ฉันล่ะสไปรท์”
คีย์พูดขำๆ เขารู้สึกโชคดีที่ได้เจอเพื่อนที่ดีและคุยกันได้ถูกคอแบบนี้
“ตรงนั้นน่ะ จะคุยกันอีกนานไหม ถ้านานเชิญข้างนอก”
เสียงประกาศใส่ไมค์เล่นเอาหัวทั้งสามที่สุมกันอยู่แตกออกทันที สีน้ำได้แต่ขำเพื่อนที่โดนว่าออนแอร์จนเป็นจุดสนใจแบบนี้
*************************************************************************
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีเหนือดิน วันนี้ดีขึ้นหรือยัง วันนั้นบอกว่าปวดหัวจนมาไม่ไหวเล่นเอากองถ่ายตกอกตกใจกันใหญ่เลยนะ”
“หายดีแล้วครับ ขอบคุณครับ”
เหนือดินยิ้มให้ทางทีมงานการถ่ายแบบ แล้วหลบไปในห้องแต่งตัวเพื่อแต่งหน้าทำผม
“วันนี้อารมณ์ดีนะเนี่ย”
“อ้าว สีไม้ นายถ่ายแบบเซตนี้ด้วยหรอ”
“เปล่าหรอกครับ ผมเพิ่งถ่ายเสร็จอีกสตูนึง นี่กำลังจะกลับแล้วครับ”
“อืม”
เหนือดินนั่งลงให้ทางช่างแต่งหน้าทำความสะอาดใบหน้าเพื่อเตรียมตัวถ่ายแบบ แต่บรรยากาศรอบตัวดูแปลกตาไปจนสีไม้สงสัย
“วันนี้ดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษนะเนี่ย ตั้งแต่รู้จักกันมาเป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมเห็นพี่เหนือดินเป็นแบบนี้”
“อ้าวสีไม้ จะว่าฉันเป็นคนอารมณ์เสียตลอดเวลาหรือไง เดี๋ยวได้ไปเป็นข่าวกอสซิป”
“ไม่ใช่ ก็แต่ก่อนดูปกติไง แต่วันนี้ดูมันแปลกไป”
“นี่สีไม้ คำตอบที่ค้างไว้ ฉันจะทำตามใจที่อยากทำ”
“อะไรนะ ขอโทษนะครับ ขอตัวพี่เหนือดินสักแป๊บ”
สีไม้ลากตัวเหนือดินให้ออกไปคุยที่มุมสงบๆ ด้านนอกสตูดิโอ
“หมายความว่าไง”
“นายก็จริงจังเป็นเหมือนกันนี่นา ปกติเห็นลอยไปลอยมา”
“ก็มันเรื่องพี่ชายผมทั้งคน แล้วที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง”
“ก็ตามนั้นไง ฉันทำตามหัวใจอยากทำ”
“ไม่เคลียร์ ช่วยพูดให้เคลียร์ๆ หน่อยได้ไหมเนี่ย”
“ก็แค่ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกแปลกๆ ที่เกิดนี่มันจะพัฒนาไปเป็นอะไรได้บ้าง แต่ฉันรู้สึกดีกับมันมากๆ คงต้องให้เวลาเป็นตัวบอกแล้วล่ะว่ามันจะคืออะไร”
“ไม่ได้นะ พี่เหนือดินอาจจะทำให้พี่ผมเสียใจนะแบบนี้ ถ้าสุดท้ายแล้วไม่ได้คิดอะไร กลายเป็นว่าพี่สีน้ำคิดไปเองนะสิ”
“แต่ฉันรับปากนายได้เลยนะว่า สีน้ำจะไม่มีวันเสียใจแน่นอน ฉันมั่นใจแบบนั้น แต่จะว่าพี่นายจะรู้สึกรู้สาอะไรแบบฉันมั่งหรือเปล่ายังไม่รู้เลย”
“ที่อารมณ์ดีนี่เพราะคิดได้งั้นหรอ”
“เปล่า ฉันก็แค่ไปส่งพี่ชายนายที่มหาลัยมา เดี๋ยวว่าจะไปดักรอรับกลับด้วย”
“นี่รุกเต็มๆ เลยนี่นา พี่เหนือดินผมไม่อยากเสียเพื่อนรุ่นพี่ไปนะ”
“นายได้เสียแน่สีไม้”
“อ้าว เฮ้ย พูดงี้จะหลอกพี่ผมใช่ไหม”
“เสียเพื่อนไปเป็นพี่เขยไง ไปละเดี๋ยวงานช้าแล้วไปรับสีน้ำไม่ทัน”
เหนือดินฉวยโอกาสที่สีไม้ยังยืนตกใจกับสิ่งที่ได้ฟังหนีกลับเข้าไปในสตูดิโอแล้ว
“แต่ถ้าทำพี่สีน้ำเสียใจล่ะก็น่าดู”
******************************************
ชายหนุ่มลูกครึ่งร่างสูงนั่งอ่านบทละครอยู่ด้วยท่าทีหงุดหงิดจนเพื่อนต้องเข้ามาทัก
“เป็นไรวะ เมื่อวันศุกร์ได้เด็กนั่นหรือยัง”
“อย่าพูดถึงเลย กำลังจะเสร็จตามแผนแล้ว อยู่ดีๆ มีคนมาพาไปเฉยเลย”
“อ้าวใครกล้าวะ”
“ก็ไอ้นายแบบดัง เหนือดินอะไรนั่นไง บอกว่าเป็นเพื่อนกับสีน้ำแล้วจะพาไปส่งเอง”
“เหนือดินงั้นหรอ กำลังดังสุดๆ เลยนี่หว่า ไปไหนก็เจอแต่หน้าคนนี้ แล้วแกจะเอาไงต่อไป”
“ฉันดูแล้ว ไม่น่ายากว่ะ เด็กนี่ซื่อโคตร แล้วยังเชื่อคนง่ายอีก ให้ได้โอกาสอีกครั้งรับรองไม่พลาด ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าไอ้มีอะไรกับผู้ชายด้วยกันนี่มันดีกว่าผู้หญิงจริงๆ หรอวะ เมื่อวานซื้อหนังสือไปอ่านหลายเล่มก็บอกแบบนั้น”
“ไอ้มาร์ท แกมุ่งมั่นมากเลยนะเว้ย”
“ไอ้นี่วอน ฉันทุ่มเทกับการแสดงต่างหาก ดูแต่ละฉากดิ ต้องแสดงออกให้เห็นความรักที่มีต่อตัวพระเอกของเรื่องด้วยสายตาทั้งนั้น”
“แหม ระดับสมาร์ท แกตีบทแตกแน่ๆ ว่ะ แต่ถ้าเด็กนั่นมันดี อย่าลืมแบ่งเพื่อนมั่งนะเว้ย”
“เออ ขอฉันลองก่อนละกัน”
สมาร์ทหันมาสนใจกับบทในมือต่อไป สีน้ำ อีกไม่นานหมอนั่นต้องเสร็จเขาแน่ๆ
*********************************************************************************
วันนี้กลุ่มสีน้ำมีเรียนทั้งวันจนถึงเย็น กว่าจะออกมาก็ปาไปเกือบห้าโมงแล้ว แต่ถึงวิชาจะยากแค่ไหน ทั้งกลุ่มก็อุ่นใจเพราะสีน้ำสามารถช่วยเพื่อนให้เข้าใจได้อย่างแน่นอน ทั้งสี่คนเดินออกมาจากตึกเรียน หลังจากนี้คีย์จะขับรถไปส่งสไปรท์และโชนที่หอพัก
“สีน้ำไม่ไปด้วยกันหรอ เดี๋ยวแวะไปส่งที่รถไฟฟ้า”
“แต่มันไปอีกทางเลยนี่นาคีย์ ลำบากนายเปล่าๆ”
“ไม่เลย ไปเหอะ”
“เฮ้ยสีน้ำ นั่นมันรถที่มาส่งแกเมื่อเช้าหรือเปล่า”
สไปรท์ตาไวมองเห็นรถสีแดงจอดอยู่ที่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งคนขับคงสังเกตเห็นสีน้ำแล้วเลยเปิดประตูรถแล้วเดินตรงมาหาสีน้ำ ทันทีที่นายแบบหนุ่มเดินมาสายตาแทบทุกคู่ก็พุ่งไปหาเหนือดิน เรือนกายสูงที่สวมใส่เสื้อผ้าอะไรก็ดูเหมาะเจาะ ใบหน้าหล่อปานรูปสลัก ดวงตาเข้มทรงพลังสะกดสายตาทุกคู่ได้ดี
“คุณเหนือดิน?”
“แวะมารับไง ก็บอกแล้วเมื่อเช้าว่ามาทำงานไม่ไกลจากนี้เท่าไร ตอนเย็นก็เลยแวะมารับด้วย”
“ไม่ต้องลำบากก็ได้นะฮะ”
สไปรท์สะกิดสีน้ำเพื่อต้องการบอกให้เพื่อนเขาแนะนำคนตรงหน้าให้รู้จัก
“เอ่อ นี่เพื่อนผมครับ คนนี้ สไปรท์ นี่โชน แล้วก็คีย์บอร์ด”
“ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน ได้ยินชื่อจากสีน้ำมาหลายครั้งแล้วเหนือดินครับ”
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“จะไปไหนกันต่อหรือเปล่าเนี่ย”
“ก็กำลังจะกลับบ้านแล้วล่ะฮะ คีย์เขาจะไปส่งเพื่อนอีกสองคนให้”
“อ้อ ที่สีน้ำเล่าว่าเพื่อนโดนรถเฉี่ยวนะหรอ แล้วดีขึ้นหรือยัง”
“ดีขึ้นแล้วครับ”
โชนตอบไปแบบเกร็งๆ คนตรงหน้าดูมีออร่าเต็มเปี่ยมจนทำให้เขาเกร็งไปหมด
“เอ่อ คุณเหนือดินแวะมารับสีน้ำหรอครับ”
“อืม ก็กลับทางเดียวกันอยู่แล้วนี่นา ไปกันหรือยัง ไหนของ มาช่วย ถือไหม”
เหนือดินดึงหนังสือไปจากมือสีน้ำทันทีเพื่อช่วยถือ
“เอ่อ งั้นไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
“ขอตัวนะครับทุกคน”
นายแบบหนุ่มเดินนำสีน้ำไปที่รถสปอร์ตสีแดงเปิดประตูให้สีน้ำเข้าไปนั่ง แล้วเอาหนังสือสีน้ำไปไว้ที่เบาะด้านหลัง ก่อนจะเปิดประตูด้านคนขับเพื่อสตาร์ทรถแล้วขับออกไปจากมหาวิทยาลัย
“หล่อโคตรเลยว่ะ ขนาดฉันยังใจสั่น”
“อ้าวไอ้ไป๊ แกนอกใจปุ๊กปิ๊กงั้นหรอ เดี๋ยวฉันจะไปบอกปุ๊กปิ๊ก”
“เฮ้ย ไม่ได้นอกใจเว้ย แต่คนอะไรหน้าตาดีโคตรๆ”
“ตรงไปตรงมาอีกนะเนี่ย แบบนี่มันจีบชัดๆ เลยนะ”
คีย์มองตามไฟท้ายรถที่แล่นออกไปไกล ท่าทีแบบนี้แสดงให้เห็นถึงความจริงใจอยู่พอสมควรเลยนะ
“ว่าแต่สีน้ำมันจะรู้หรือเปล่าว่ามันโดนจีบเนี่ย”
“ฉันขอพนันด้วยปลอกคอใหม่ของชากีเลยว่าไม่รู้ว่ะ”
“ฉันก็ว่าไม่รู้ เอาขาของแกที่เดี้ยงเป็นประกันเลย”
“อ้าวเฮ้ยไอ้ไป๊ อย่ามาทุเรศ”
“ทำไมวะ ทีแกยังจะไปฟ้องปุ๊กปิ๊กของฉันเลย”
“เอ่อ ไปกันเหอะ เดี๋ยวรถติด สไปรท์ โชน”
คีย์ที่เริ่มรู้ทางรีบเบรกเพื่อนทั้งสองแล้วเดินไปยังลานจอดรถ แต่เขาก็ไม่รู้สึกเป็นห่วงสีน้ำเท่าไรนัก เพราะสายตาของคุณเหนือดินที่เขาเห็นนั้นดูจริงใจ แต่ก็คงต้องช่วยสีน้ำดูกันต่อไป
“นี่สไปรท์ โชน ช้าเดี๋ยวทิ้งไว้ที่นี่นะ”
“เดี๋ยวคีย์ ไปแล้วเว้ย ไอ้โชนเร็วดิวะ”
“คนขาเจ็บให้เร็วได้ไงละ รอก่อนดิ เฮ้ย อย่าเพิ่งไป”
***********************************************
บรรยากาศในรถสปอร์ตวันนี้คนขับรถหน้าตาหล่อเหลาขับไปนิ้วมือก็เคาะพวงมาลัยไป ริมฝีปากอิ่มก็ร้องคลอตามเพลงสากลที่เปิดในรถ สีน้ำที่นั่งอยู่ข้างๆ มองด้วยความรู้สึกแปลกใจ ประหลาดใจ และไม่เข้าใจ เกิดอะไรขึ้นกับคนนี้หรือเปล่า?
“เอ่อ คุณเหนือดินฮะ..”
“เรียกพี่ดินสิ”
“อะไรนะฮะ”
“ไม่เอาคุณเหนือดิน เรียกพี่ดินสิ”
“พี่ดิน?”
“นั่นแหละ ถูกต้อง ว่าไงมีอะไรหรอ”
“คือ...มันมีอะไรเกิดขึ้นโดยที่ผมไม่รู้หรือเปล่า เราไม่ค่อยถูกกันไม่ใช่หรอครับ แล้วอยู่ๆ หลังจากวันก่อน ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไปหมดเลย ผมไม่เข้าใจเท่าไร”
“พี่ว่านะ ถ้าน้องสีน้ำอยากคุยเรื่องนี้ เราก็ไปหาร้านนั่งกินไปคุยไปดีกว่าไหม พี่มีร้านอร่อยแล้วก็สงบๆ ไม่ไกลเท่าไรเดี๋ยวพาไป”
“เดี๋ยวก่อนสิครับ มันยาวขนาดนั้นเลยหรอ”
“อืม ต้องกินไปคุยไปเท่านั้น ไม่งั้นพี่ไม่ตอบ”
“งั้นผมคงต้องโทรบอกแม่ก่อน”
“อืมบอกเลย ท่านไม่ว่าหรอก บอกว่าพี่ดินคนนี้พาไป”
เหนือดินเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของสีน้ำ ในตอนนี้แม้จะใส่แว่นตาหนา หรือผมฟูไม่เป็นทรง แต่การที่มีเด็กคนนี้มานั่งข้างๆ กลับทำให้เขารู้สึกสบายใจและรู้สึกดีมากๆ ไม่เหมือนความรู้สึกฉาบฉวยเวลาที่พาสาวมากหน้าหลายตาที่มันไปสิ้นสุดลงที่เตียงแล้วแยกกันไป กับสีน้ำนั้นเป็นความรู้สึกที่กระจ่างใสทำให้ปลอดโปร่งใจ
“คุณแม่ว่าไง?”
“ท่านบอกว่าวันหลังให้ชวนคุณ...พี่ดินไปทานข้าวที่บ้านอีกครับ”
“ได้เลย ด้วยความยินดี ถึงร้านพอดีเลย”
ร้านที่เหนือดินพามาเป็นร้านไม่ใหญ่ แต่นับว่าอยู่ในซอยเล็กๆ ที่ถ้าสีน้ำมาเองคงไม่มีวันหาเจอ ที่จริงสีน้ำคิดว่าคนแบบเหนือดินจะพาไปร้านหรูๆ เสียอีก แต่ร้านนี้กลับเป็นร้านราเมงญี่ปุ่นเล็กๆ พอมือหนาเอื้อมจะไปเปิดประตูสีน้ำก็ขัดขึ้นมาว่า
“เอ่อ ป้ายบอกว่าปิดอยู่ เปิดเข้าไปจะดีหรอครับ”
“ดีแน่นอน เข้ามาเหอะ”
มือหนาข้างหนึ่งคว้าหมับเข้าที่ข้อมือเรียวของเด็กหนุ่มแล้วพาเข้าไปในร้านราเมงตรงหน้า
“ไอ้โต อยู่ไหมวะ ลูกค้าเข้าร้านแล้ว”
“ลูกค้านิสัยไม่ดีมากกว่าละมั้ง ลูกค้าที่ดีควรจะรู้ว่าร้านอยู่ระหว่างเตรียมการเว้ย”
ชายหนุ่มที่ออกมาจากด้านหลังร้านมีตาเรียวเล็กที่พอประกอบเข้ากับรูปหน้าทำให้สีน้ำนึกไปถึงแมวเลย
“นี่เพื่อนฉันเองไอ้โต ชื่อจริงๆโตชิ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นน่ะทำร้านต่อจากพ่อ”
“พอแล้วไอ้ตาโต นี่ไปหลอกลูกใครเขามาวะ”
“เสียมารยาทจริงๆ นี่น้องสีน้ำ”
คำแนะนำที่สั้นๆ ไม่บ่งบอกสถานภาพความสัมพันธ์ ทำให้โตชิพยายามเบิกตาโตอย่างสงสัย
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“เข้าไปนั่งตรงนั้นดีกว่านะสีน้ำ อย่าไปสนใจพ่อครัวเลย นี่ไอ้โตเอาน้ำมาเสิร์ฟลูกค้าด้วยสิ ไม่มีเซอร์วิสมายด์เดี๋ยวแช่งให้ร้านเจ๊งเลย”
“มาตอนนี้ไปหยิบเองดิวะ น้องสีน้ำจะทานอะไร นี่เมนู สั่งได้ทุกอย่างเลยนะ”
“ขอบคุณครับ”
โตชิลากเหนือดินเข้าไปทางหลังร้านเพราะยังข้องใจไม่หาย
“พูดมาเลย ตกลงแกเปลี่ยนมาคั่วหนุ่มแล้วหรอวะ”
“คั่วอะไร คนนี้ฉันจริงจังนะ”
“แกไปกินอะไรผิดสำแดงมาหรือเปล่า ไหนประกาศตั้งกะตอนเรียนม. ต้นว่าเมียแกต้องลูกครึ่งเท่านั้น พอที่บ้านแกส่งไปเรียนเมืองนอกฉันยังคิดว่าจะเอาเมียแหม่มกลับมาซะอีก นี่อะไรพาหนุ่มน้อยมาที่ร้านฉันซะได้”
“ไม่รู้ดิ แต่กับสีน้ำ มันไม่เหมือนกับคนอื่นๆ ฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันนะ ตอนแรกก็หมั่นไส้ต่างๆ นานา แต่มารู้ตัวอีกทีก็คิดถึงแต่เรื่องของสีน้ำ”
“อย่ามาทำเป็นเด็กสิบห้า ทำอย่างกับเป็นรักแรกงั้นล่ะ”
โตชิคุยไปก็จัดการเตรียมข้าวของไปด้วย เหนือดินที่มาร้านนี้บ่อยแล้วก็คอยช่วยหยิบของส่งให้
“รักสุดท้ายมากกว่าว่ะ”
“ฉันควรไปหาเทปมาอัดคำพูดแกไว้ไหมวะ ไม่อยากเชื่อ”
“ฉันก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน บางอย่างก็ต้องดูกันไปเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกของฉันตอนนี้มันก็ไม่ได้ล้อเล่นนะ ฉันรู้สึกดีกับสีน้ำมากๆ อยากรู้จักให้มากกว่านี้แล้วก็อยากให้เขารู้จักฉันให้ดีขึ้นเหมือนกัน”
“สาธุ ท่าทางผีจะเข้าจริงๆ เอาน้ำมนต์หน่อยไหมวะ”
“ไอ้นี่วอน เดี๋ยวกลับไปหาสีน้ำก่อนมานานละเดี๋ยวน้องสีน้ำจะคิดถึง”
“ฉันว่าน้องเขาคงดีใจมากกว่า ไม่มีไอ้ตัวปัญญาอ่อนแบบแกไปอยู่ใกล้ๆ”
นิ้วกลางถูกชูขึ้นมาให้เพื่อนรัก ก่อนที่นายแบบหนุ่มจะเดินออกไป หาสีน้ำ
“เลือกได้หรือยัง แต่ที่นี่ก็อร่อยแทบทุกอย่างเลยนะ”
“งั้นก็สั่งให้ผมเลยก็ได้ครับ ผมทานอะไรก็ได้”
“ได้สิ ไอ้โตตาตี่รับออเดอร์เว้ย เอามิโซะสองที่ ด่วน”
“มาทำเองถ้าอยากได้ด่วน”
เสียงตะโกนตอบมาจากหลังร้านทำให้สีน้ำมองหน้าเหนือดิน แล้วถาม อีกทีเพื่อความแน่ใจ
“มาตอนนี้ไม่เป็นไรแน่หรอครับ”
“ไม่เป็นไร ปกติพี่ก็จะมาตอนนี้แหละ ไม่มีคน ไม่วุ่นวาย ได้นั่งกินสบายๆ”
“แบบนี้เองที่บอกว่าร้านสงบๆ”
“แล้วอะไรที่อยากคุยล่ะ ถามมาสิ”
สีน้ำนั่งตัวตรงทำให้ดูจริงจังมากที่สุด
“ผมก็แค่สงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ คุณ....พี่ดินถึงดีกับผม ไม่สิ แบบว่าเราไม่ค่อยถูกกันไม่ใช่หรอครับ”
“ไม่ใช่ว่าไม่ถูกกันหรอก มันก็แค่เราเข้าใจกันผิดมากกว่า ไม่ดีหรอเราเองก็คนรู้จักกันจะอคติต่อกันไปทำไมจริงไหม”
“ก็จริงครับ”
“ใช่ไหมละ รักกันดีกว่าเนอะ”
“ครับ”
“ดีจังเลย”
เหนือดินคว้าตัวสีน้ำมากอดหมับอย่างดีใจ แต่ก็ฉวยโอกาสกอดร่างเพรียวซะแน่น
“เฮ้ยๆ อนาจารน้องเขาหรือไงไอ้คุณนายแบบ เดี๋ยวแจ้งจับซะเลย”
เหนือดินยอมปล่อยสีน้ำแบบเสียดาย แล้วหันไปทำตาคาดโทษเพื่อน ตัวดีเอาไว้
“พี่ดินก็เป็นคนแบบที่ชินกับการสัมผัสด้วยงั้นหรือครับ”
“อะไรนะ?”
“ก็อย่างรุ่นพี่สมาร์ทเขาบอกว่า เขาเป็นคนที่โตมาแบบว่า ชอบสัมผัส ถูกเนื้อต้องตัวกัน เขาบอกว่าคนที่นี่ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้น”
“ไอ้เวรนั่นไม่น่าไว้วางใจจริงๆ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนะสีน้ำ คราวหน้าถ้าไปเจอรุ่นพี่คนนั้นอีกอย่าไปให้เขาถูกตัวล่ะ บอกไปเลยว่าไม่ชิน ไม่ชอบ เข้าใจไหม”
“แล้วผมบอกพี่ดินได้ไหมว่าไม่ชอบ”
“ก๊ากกกกก เป็นไงละเพื่อน เจอเด็กมันย้อนเข้า น้องสีน้ำพูดได้ดีมาก เดี๋ยวฉันเพิ่มชาชูให้อีกสองชิ้นเลย”
“ผมล้อเล่นนะ โกรธหรือเปล่าครับ”
สีน้ำส่งยิ้มแหยๆ ให้เหนือดินที่ทำหน้านิ่งจนเขากลัวจะทำให้อีกฝ่ายโกรธ
“ล้อเล่นก็แล้วไป กับพี่น่ะเป็นข้อยกเว้นรู้ไหมสีน้ำ แต่กับรุ่นพี่นั่นห้ามเด็ดขาด ถ้าพูดไม่รู้เรื่องโทรตามเลย เดี๋ยวไปจัดการให้”
“ให้โทรตาม?”
“อ๊ะ เอามือถือมาสิ”
มือเรียวส่งโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่ายที่พอรับไปก็จัดการกดยุกยิกแล้วเสียงเรียกเข้าของเหนือดินก็ดังขึ้น
“นี่เบอร์พี่ดินนะ สำหรับสีน้ำโทรได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย”
“ผมคงไม่รบกวนขนาดนั้น”
“ไม่เป็นไรพี่เต็มใจ”
“ดีดีทีอยู่ไหนวะ ทำไมมดมันเยอะนัก”
โตชิเสิร์ฟราเมงร้อนๆ ให้ทั้งสองคน ชามของสีน้ำมีชาชูเยอะจน เหนือดินอดบ่นไม่ได้
“ทำไมของฉันได้น้อยจังวะ”
“ก็คิดว่าแกคงอิ่มแล้ว อิ่มอกอิ่มใจไม่ต้องอิ่มท้องหรอกเพื่อน น้องสีน้ำทานเยอะๆ นะ เอาอะไรสั่งอีกได้เลย เดี๋ยวไอ้ดินมันจ่ายเอง”
“ครับ”
สีน้ำทานน้ำซุปแล้วหันไปชมกับพ่อครัวข้างๆ ทันที
“รสชาติดีมากเลยครับ”
“ขอบคุณมาก ขอตัวไปเตรียมร้านก่อนนะ”
“ร้านนี้อร่อยจริงๆ ด้วย ขอบคุณที่พามานะครับ”
“ดีใจที่สีน้ำชอบนะ ทานเถอะกำลังร้อนๆ”
สีน้ำค่อยๆ กินราเมงตรงหน้า เขาเองก็รู้สึกดีกับเหนือดินเพิ่มขึ้นเหมือนกัน คนเรานี่ดูแต่หน้าไม่ได้จริงๆ นั่นล่ะ ขนาดคนที่ทำไม่ดีกันมาก่อน แต่จริงๆ กลับเป็นคนที่ดีได้ขนาดนี้ เขาเองก็ต้องเรียนรู้อีกมากกับเรื่องราวการคบหากับคนอื่น
***************************************************************
ขอบคุณคนอ่านและคนคอมเม้นทุกคนเลยค่ะ
-
เหนือดินเอ๊ยยย ทำเหมือนเด็กเพิ่งมีความรักไปได้ 5555
-
พี่ดินน่ารักจังเรย รุกเต็มที่เลยน๊า
พยายามเข้านะพี่ อีกไม่นานก็คงเป็นแฟนกันใช่มั้ย ฮิฮิ
สงสัยว่าเมื่อไหร่น้องสีำน้ำเค้าจะไปตัดผมทำสวยล่ะคะ
อีตาสมาร์ทนี่ใครช่วยเก็บมันไปทีได้มั้ยเนี่ย คิดเลวตัลหลอดดดดด :beat: :m16:
-
พี่ดินน่ารักมากกกกกกกกกก
ชอบบบบ
-
เป็นห่วงสีน้ำจังซื่อจริงๆ :เฮ้อ:
พี่ดินชอบสีน้ำแล้วต้องดูแลดีๆนะ o18
-
ตอนนี้แอบยาวนะคะ ชอบค่ะ :man1:
พี่ดินรุกเต็มขั้นแล้วว :z2:
ตอนนี้กังวลแทนสีน้ำจริงๆ เกี่ยวกับไอ้พี่สมาร์ท เดี๋ยวจะตามไปตื้บมันกะเพื่อนของมัน
เลวจริงอะไรจริง
-
ถ้าเข้าใจกันแล้วอย่างนี้ พี่ดินคงดูแลสีน้ำได้อย่างดี :impress2:
มีเพื่อน ๆ ช่วยดูแลด้วย
ไอ้สมาร์ทแกรบังอาจจะมาคิดไม่ดีกับน้อง
วอนตรีนพี่ดินเค้าซะแล้วหละมั้งเนี่ย :z6:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยน่ารักมากมายพี่เหนือดิน แต่เกลียดขี้หน้าอีมายแมนโร่จริงๆ อยากจะเหยีบยให้จนพื้นมาจะส่งต่อด้วยเลวมากกกกกกกกกกกก
แอร๊ยยยยยยยยยยยยย ว่าแต่ตอนนี้พี่พู่กันไม่ออกมาเลยเนอะคิดถึงพี่แกอ่ะ 5555555
-
ชอบบบบบบบ
บวกกกกกกกก
-
ดินดูและน้ำดีๆนะครับ
น้ำซื่อมากเลยอ่า
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ
:L2: +1
-
น่ารักจังเลย อ่านแล้วมีความสุข โอ๊ย อิ่มอกอิ่มใจ
-
ต๊ายคุณพี่เหนือดิน
อย่างกับเด็กม.ต้นแรกรัก
-
น้ำนี่ท่าทางจะอ่อนต่อโลกขนานแท้เลยนะนั้น แต่ก็ดี จะได้ไม่กร้านโลก
-
:-[ อิอิ มดเต็มเลย
ยาวมากๆ ขอบคุณค้า :L2:
-
อยากกินราเม็ง :impress3:
พาร์ทนี้เรื่อยๆสบายๆดีครับ อ่านแล้วยิ้มๆดี แต่พี่มาร์ทนี่แววตัวร้ายเริ่มจับขึ้นเรื่อยๆ
ก็ได้แต่ภาวนาต่อไปว่าในอนาคตพี่ท่านจะดีต่อสีน้ำมากขึ้น
-
:L1:
-
ตอนนี้หวานได้อีกขอรับ
รอตอนต่อไปโลด :a9:
-
ตอนนี้ยาวสะใจมากๆเลยจ้ะ ดีใจจังที่ความสัมพันธ์ของคู่พระนาย พัฒนาแล้ว :mc4: มีแต่น้องน้ำที่ยังไร้เดียงสาต่อไป แต่อุ่นใจที่พี่ดินมาปกป้องน้องน้ำจากไอสมาร์ท :angry2: นิสัยชั่วมาก
-
เริ่มมีความรู้สึกดีๆต่อกันแล้ว
สีน้ำจงแคล้วคลาดจากอีพี่มาร์ทด้วยเด้อ
ดูน้องแกใสซื่อเหลือเกิน ไม่ทันคนเลยล่ะ
-
เข้ามาบอกว่าคิดถึงน้องสีน้ำเจ้าค่ะ อิอิ
-
น่าร้ากกกกกกกกกกก ><
:-[
-
พี่ดินต้องช่วยสีน้ำให้ตลอดรอดฝั่ง
สีน้ำน่ารักมากเลย
แต่มาร์ททุเรสมากวะ
ถ้าเห็นตัวจริงของสีน้ำคงหลงอีกแน่
o18
-
ยาวจริงจัง เอิ๊กๆๆๆ
ทีตอนแรกชื่อยังไม่อยากให้เรียก เป็นไงล่ะ ตอนนี้ให้เรียกพี่ดิน แหมมมมมมม มันน่านัก
ดูแลน้องสีน้ำดีๆ ล่ะ ซื่อได้ใจมากมาย
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ชอบจังเลยยย
เรื่องสนุกอ่านไม่เบื่อ แต่แหม ความจริงเราชอบลูกครึ่งๆแบบสมาร์ทนะเนี่ย แต่มาทำแบบนี้ซะแล้วล่ะก็ เชอะ...
พี่ดินก็ดูจะหวงสีน้ำมากๆ ดูแลน้องดีๆด้วยนะค๊า~
ไรเตอร์รีบมาอัพด้วยนะคะ อัพได้ยาวมั่กๆ โฮะๆ
-
:impress3: พรุ่งนี้เย็นจะมาลงตอนที่ 5 นะคะ
-
:z13: ไรท์ฯค่ะ
รอค่ะรอ... :กอด1:
-
รอด้วยคนค่ะ รอยาวๆ เยอะๆ มันส์ๆเลยนะคะ อิอิ
-
พี่ดินน่ารักมาก ชอบจัง :-[
อ่านแล้วรู้สึกเป็นห่วงสีน้ำ อะไรจะซื่อขนาดนั้นน..
พี่ดินดูแลสีน้ำดีๆนะ
+1 เป็นกำลังใจให้ไรเตอร์ครับ :L2:
-
คืนนี้ก็ยางมะมา เศร้าจังอดอ่านเลย
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
Part 5
เสียงรถคุ้นหูมาจอดที่หน้าบ้านก่อนจะตามมาด้วยเสียงทักโวยวาย
“ไงเฮีย วันนี้ไม่ไปสิงบ้านตรงข้ามหรอ”
“ไม่ใช่ผีนะเว้ยจะได้ไปสิง ไอ้คุณนายแบบ”
“เหนื่อยจัง”
นายแบบหนุ่มพาร่างสูงมาทรุดตัวนอนที่โซฟาตัวยาวที่เขาชอบมาอาศัยนอนเล่น ผลจากการที่เขาไปขอเปลี่ยนตารางงานเพื่อให้มีเวลาไปส่งหรือไปรับเด็กหนุ่มบ้านตรงข้าม ทำให้เขาต้องทำงานติดๆ กันจนแทบไม่มีเวลาพัก
“ไปอดหลับอดนอนมาจากไหนวะ ว่าแต่เดี๋ยวนี้เห็นคุณแต้วบอกว่าแกให้สีน้ำติดรถไปมหาลัยไม่ก็ติดรถกลับบ้านด้วยงั้นหรอ”
“ไม่เคยตกข่าวสักเรื่องเลยนะเฮีย ถ้าเป็นเรื่องบ้านนั้นเนี่ย”
“ทำไมอยู่ดีๆ ไปใจดีกับเขาได้ล่ะ เซลส์สมองผิดปกติหรือเปล่า”
“ปกติดี อย่ามาว่าคนอื่นเขา ว่าแต่เฮียเหอะน่า คนเขามีสามีมีลูกแล้วน้า ไม่เลิกอีกหรอ”
“อย่ามาหาเหาใส่หัวให้สามีเขาเอาปืนมายิงฉันหรอก กับคุณแต้วเป็นแค่เพื่อนกันเว้ย เขาเป็นนักชิมชั้นยอดเลย เอาเมนูใหม่ๆ ไปให้ชิมแล้วไม่ผิดหวัง พอเอาไปปรับรสชาตินะขายดีเลยล่ะ”
“ก็ให้มันจริง อย่าเอางานมาบังหน้าละกันเฮีย”
“ฉันไม่เหมือนแกนิ จะกลืนน้ำลายตัวเองหรือเปล่าวะ นี่ไอ้ดิน แกเปลี่ยนขั้วแล้วหรอ”
“ถามอะไร ขั้วเข้ออะไร เฮียนี่พูดมากจริง กลับไปนอนบ้านดีกว่า”
นายแบบหนุ่มยันตัวลุกจากโซฟาแล้วเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น
“ไอ้ดิน หนีละสิ โธ่ ทำเป็นทนฟังไม่ได้”
“ไม่ได้หนี เหนื่อยๆ กลับล่ะ”
เหนือดินขึ้นรถสปอร์ตแล้วขับตรงไปยังบ้านของเขาที่อยู่ห่างไปไม่เท่าไร นับวันเขายิ่งรู้สึกดีกับสีน้ำมากขึ้นเรื่อยๆ เหนื่อยงานแค่ไหน แต่ให้ได้ใช้เวลาร่วมกับสีน้ำแค่นั่งรถด้วยกันกลับบ้านเขาก็ยินดี
“น้องสีน้ำ ทำอะไรอยู่น้า”
ไวกว่าความคิดมือหนาก็กดโทรศัพท์มือถือออกไปหาคนที่เขาเพิ่งส่งเข้าบ้านไปไม่นาน รอสายไม่นานเสียงนุ่มก็ตอบกลับมา
“สวัสดีฮะ มีอะไรหรือเปล่าฮะพี่ดิน”
“กำลังจะเข้าบ้านน่ะ กลัวบางคนหนีเที่ยว”
“โธ่ ผมจะไปไหนได้ ก็พี่มาส่งถึงหน้าบ้านทุกวัน เช้ายังไปส่งที่มหาวิทยาลัยอีก”
“ก็บอกแล้วไงว่าทางเดียวกัน คิดอะไรมาก”
“ฮะ ผมรู้แล้ว”
สีน้ำที่พอกลับมาถึงก็อาบน้ำ มือนึงเช็ดผมไปอีกมือก็ถือโทรศัพท์คุยกับนายแบบหนุ่มที่เปลี่ยนมาเป็นสารถีคอยรับส่งเขาได้จะ 2 เดือนแล้ว ทีแรกเขาพยายามจะปฏิเสธแต่ก็แพ้การยืนกรานของเจ้าตัวเองที่ว่าไม่ลำบาก
“รู้สึกว่าจะทิ้งหนังสือชีวะไว้ในรถนะ ต้องใช้หรือเปล่า”
“ไม่ฮะ”
“อืม แล้วทำอะไรอยู่”
“เพิ่งอาบน้ำเสร็จฮะ กำลังเช็ดผมเลย”
“อืม อย่าให้เป็นหวัดล่ะ รีบๆ เช็ดเข้า พี่ไม่กวนละ ฝันดีนะ สีน้ำ”
“ฮะ พี่ดินก็เหมือนกัน”
มือหนากดวางสายแล้วเจ้าตัวก็ฟุบหน้ากับพวงมาลัย
“เป็นเอามากแล้ว เหนือดินเอ๊ย แกทำตัวอย่างกับเด็กสิบห้า รู้ถึงไหนอายถึงนั่น”
ร่างหนาระบายลมหายใจช้าๆ เขาถลำลึกลงไปกับความรู้สึกที่มีให้ เด็กหนุ่มแว่นหนาคนนั้นจนจะถอนตัวไม่ได้แล้ว แต่สีน้ำล่ะ จะรับรู้ความรู้สึกนี้บ้างไหม
“สีน้ำ พี่จะทำยังไงให้เราได้รู้ตัวซะทีนะ ทำไมมันยากอย่างนี้น้า”
จะรุกแบบที่เคยๆ คงไม่ได้ ไอ้ประเภทถึงเนื้อถึงตัวที่เขาถนัดก็ต้องพับเก็บไป แต่ที่เทียวรับส่งขนาดนี้เป็นคนอื่นคงรู้ตัวแล้ว แต่นี่เป็นสีน้ำ
“หรือต้องคุยกันตรงๆ ไปเลยนะ คิดไม่ออกเว้ย”
เหนือดินลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านของเขา จะว่าไปนับตั้งแต่ตัดสินใจที่จะมุ่งมั่นจีบเด็กหนุ่มแล้ว เหนือดินแทบไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยจนเพื่อนๆ บ่นกันจนหูชาว่าเขาผิดปกติ แต่เขาเองก็ไม่ได้อยากไปไหนเหมือนกัน
“วันนี้นั่งดูหนังไปละกัน จะเอาไงดีน้า หรือไปปรึกษาเพื่อนของสีน้ำดี”
ร่
างหนากึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาตัวใหญ่ ในสมองเขาตอนนี้มีแต่เรื่องของสีน้ำวนไปเวียนมา
“แย่ แย่ แย่ เหนือดินแกเป็นอะไรไป”
ถึงจะเปิดหนังดู แต่เขาก็ยังสลัดความคิดที่อยู่ในหัวออกไปไม่ได้อยู่ดี
“เอาวะ พรุ่งนี้จะลองพูดดู เป็นไงเป็นกัน”
แต่แทนที่ตัดสินใจได้แล้วจะสบายใจกลับยิ่งห่อเหี่ยว
“แล้วถ้าสีน้ำไม่ได้คิดอะไรเลยล่ะ แกจะทำไงเหนือดิน”
“อ๊ากกกกก”
ร่างหนานอนกลิ้งไปมาบนโซฟาจนตกลงมาที่พื้น สภาพเขาไม่ต่างกับคนบ้าแล้วตอนนี้ หมดท่านายแบบหนุ่มของวงการไปเลยทีเดียว
“เฮ้อ เป็นไงเป็นกัน”
************************************************************
ร่างโปร่งในเสื้อผ้าแบบเดิมๆ คือเสื้อเชิ้ตขาวกับกางเกงดำ ยืนรอรถสปอร์ตสีแดงอยู่หน้าบ้าน ไม่เกินห้านาทีหลังจากที่ออกมารอ เหนือดินก็ขับรถมาจอดตรงหน้า
“รอนานหรือเปล่า”
“ไม่เลยฮะ ขอบคุณฮะ”
สีน้ำเปิดเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับแล้วกล่าวขอบคุณนายแบบหนุ่มอย่างที่เคยทำทุกวัน
“สีน้ำ พอมีเวลาไหมวันนี้”
“เวลา? ทำอะไรหรอฮะ”
“ก็ว่าจะพาไปกินอะไรอร่อยๆ เลิกเรียนกี่โมงล่ะ”
“วันนี้หรอครับ เลิกตอนบ่ายสองครับ”
“งั้นเดี๋ยวเจอกัน”
“แต่พี่ดินไม่มีงานหรอครับ”
ร่างหนาระบายลมหายใจช้าๆ งานน่ะมีแน่นอนอยู่แล้ว แต่เดี๋ยวเขาหาทางออกได้เอง
“ไม่มีหรอก เดี๋ยวมารับ”
“ได้ฮะ”
ตั้งแต่นายแบบหนุ่มเปลี่ยนไป จากคนที่คอยหาเรื่องเขามาเป็นแบบนี้ สีน้ำรู้สึกสบายใจในเวลาที่อยู่ด้วยกันอย่างมาก เหนือดินนับว่าเป็นคนแรกที่เขาให้ความสนิทสนมด้วยนอกจากเพื่อนสนิทแล้วก็ครอบครัว
“สีน้ำ สีน้ำ”
“ครับ?”
“ถึงมหาลัยแล้ว ไม่ลงเดี๋ยวพาไปทำงานด้วยนะ”
“ขอโทษครับ มัวแต่คิดอะไรเพลินๆ”
เหนือดินเหลือบไปเห็นหนังสือที่สีน้ำลืมไว้ในรถจึงเอี้ยวตัวไปหยิบหนังสือที่เบาะหลังแล้วหันตัวกลับมา เป็นจังหวะที่สีน้ำเองกำลังเงยหน้าขึ้นมาหลังจากปลดเข็มขัดนิรภัยแล้ว ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่าย ดวงตาคมเข้มมองจ้องไปยังนัยน์ตาเรียวสะกดการเคลื่อนไหวของสีน้ำเอาไว้ ริมฝีปากแดงอิ่มรู้สึกถึงความนุ่มที่ประทับลงมาเบาๆ ความอบอุ่นและความรู้สึกหลากหลายส่งผ่านจากริมฝีปากหนาที่ประกบนิ่ง ลมหายใจแทบผสานเป็นหนึ่งเดียวกัน หัวใจของสีน้ำเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมานอกแผ่นอก ดวงตาเรียวมองใบหน้าของอีกคนที่แนบสนิทอยู่กับเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก จนร่างหนาค่อยๆ ถอนริมฝีปากร้อนไปนั่นล่ะ
“สีน้ำ คบกับพี่นะ”
ถ้อยคำต่างๆ นานา ที่เตรียมมาไม่ได้พูดออกไป หลุดออกไปแค่คำสั้นๆ จากใจของเขาในตอนนี้เท่านั้น ดวงหน้าขาวจัดฉาบด้วยสีแดงเรื่อน่ามอง ริมฝีปากแดงที่เพิ่งลิ้มรสเป็นครั้งที่สองก็ล่อตาให้ลงไปสัมผัสอีกครั้ง
“สีน้ำ?”
“ฮะ?”
“คบกับพี่ ได้ไหม”
“เราก็คบกันอยู่นี่ฮะ”
มือเรียวยกขึ้นมาจับที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ เมื่อกี้เขาฝันไปหรือเปล่า
“ไม่ใช่แบบนี้สิ แบบแฟนกันน่ะ แบบคนรัก”
“คนรัก?”
“ใช่”
ดวงตาเรียวกะพริบตาถี่ๆ เหมือนพยายามเรียกสติให้กลับมา
“เมื่อกี้นี้มัน...”
“พี่จูบสีน้ำยังไงล่ะ”
“จูบ?”
สีน้ำนิ่งไป จูบมันเป็นแบบนี้งั้นหรอ เหมือนในฝันของเขาวันนั้นเลย นุ่มๆ และอบอุ่น
“ไม่เชื่อเดี๋ยวทำให้ดูอีกทีก็ได้”
ริมฝีปากหนาประทับลงมาอีกที คราวนี้ค่อยๆ บดเบียดริมฝีปากแดงของสีน้ำช้าๆ จูบซับไปทั่วริมฝีปากอิ่มแดงที่เริ่มเป็นสีจัด ก่อนผละออกช้าๆ อย่างเสียดาย
“นี่ไง แบบนี้แหละเรียกว่าจูบ”
“พี่ดินจูบผม?”
“พี่ชอบสีน้ำไง เพราะชอบก็เลยจูบ เพราะว่าชอบเลยขอคบเป็นคนรักกัน สีน้ำว่าไง”
“พี่ชอบผม? แบบคนรัก?”
เหนือดินอดขำออกมาไม่ได้ นี่ใจคอสีน้ำจะทวนทุกคำพูดของเขาหรือเปล่าเนี่ย
“ใช่ พี่ดินคนนี้ชอบสีน้ำคนนี้มากๆ ตกลงคบกันนะ”
ตั้งแต่เกิดมาสีน้ำก็เพิ่งมีคนมาสารภาพรักแบบที่เคยได้ยินเพื่อนคนอื่นพูดถึงกันเป็นครั้งแรก เขาทั้งงงแล้วก็ทำอะไรไม่ถูก
“แต่ เราผู้ชายเหมือนกัน? มันได้หรอฮะ?”
“ถ้าเรารักกันอะไรก็ไม่สำคัญ”
“ผม...”
“ไม่ตอบถือว่าไม่ปฏิเสธ เดี๋ยวเย็นนี้มารับนะสีน้ำ ไปเดทกัน”
“เดท?”
“อืม เดทแรกฉลองที่เราคบกันไง ไม่ลงไปเรียนหรอเดี๋ยวเข้าห้องไม่ทันนะ”
สีน้ำรับหนังสือชีวะจากมือหนามาแบบงงๆ เหนือดินเปิดประตูฝั่งคนขับแล้วอ้อมมาเปิดฝั่งที่สีน้ำนั่งเพื่อให้เด็กหนุ่มที่ยังนั่งคิดนิ่งอยู่ในรถได้ลงไปเรียน
“เย็นนี้เจอกันนะ บ่ายสอง ตั้งใจเรียนล่ะ”
กว่าจะรู้ตัวอีกทีเขาก็ลงมายืนอยู่ที่ฟุตบาทมองตามไฟท้ายรถสปอร์ตที่แล่นออกไปจนลับตา มือเรียวยกขึ้นมาจับริมฝีปากแดงอิ่มช้าๆ เมื่อกี้เขาโดนจูบงั้นหรอ มันเป็นแบบนั้นเองหรอ
“สีน้ำยืนทำไรอยู่วะ ไอ้น้ำ มาเร็ว”
“ไอ้ไป๊ เดี๋ยวๆ แกว่ามันแปลกๆ ป่ะ สีน้ำมันแปลกๆ นะ เมื่อกี้มันก็ไม่ลงจากรถซะทีนั่งคุยอะไรกันไม่รู้ ลงมาก็เอ๋อๆ แบบนี้ ไปดูมันหน่อยดีกว่า ไป”
โชนที่ถอดเฝือกเรียบร้อยแล้วลากสไปรท์เดินมาหาสีน้ำ
“เฮ้ย ทำไมหน้าแดงงั้นล่ะ แกเป็นไรเปล่าวะ สีน้ำๆ”
“เรียกก็ไม่ตอบ ตาก็ลอย หรือมันไม่สบายหนักวะ”
สไปรท์เขย่าตัวสีน้ำแรงๆ จนร่างบางเริ่มได้สติ
“สไปรท์ โชน”
“เออ เรียกตั้งนาน เหม่อไรวะ แล้วทำไมหน้าแดงขนาดนั้น”
“ฉัน....โดนจูบ”
“หา!!!!!!!”
ทั้งสไปรท์และโชนตะโกนพร้อมกันดังลั่นจนคนแถวนั้นหันมามองทั้งสามคนเป็นสายตาเดียว
“ไม่ได้เรื่องละ ไปหาที่คุยดีกว่า ไอ้โชนโทรตามคีย์มาดิ เรื่องนี้ต้องขยาย”
“เออ อ้าวแล้วแกจะโดดหรอวะ”
“จะเข้าไปนั่งคุยในห้องให้อาจารย์ด่าออกไมค์อีกหรือไงไอ้ห้อย เร็วๆ เข้า บอกคีย์เอารถมาเลย ไปหาที่เงียบๆ คุยด่วน”
“ใช้จริงเว้ย เดี๋ยวจะใช้ให้ปุ๊กปิ๊กถูห้องมั่งหรอก”
“ไอ้โชนเร็วๆ”
“เออๆ”
โชนกดโทรศัพท์ไปตามคีย์ทันทีเพื่อให้มาร่วมวงประชุมกับเรื่องที่ใหญ่กว่าการเข้าเรียนวันนี้ เรื่องไอ้สีน้ำโดนจูบ
***************************************************************
ชั้นสองของคาเฟ่เล็กๆ ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยในช่วงสายที่คนเข้าเรียนกันหมดเลยทำให้ว่างไปถนัดตา ที่มุมหนึ่ง สีน้ำนั่งโดยมีเพื่อนทั้งสามมองมาที่เขาเป็นสายตาเดียว
“ไอ้น้ำเล่ามาเลย”
“เออ มานั่งเงียบ มีอะไร โดนอะไร พูดมา”
“นี่สไปรท์ โชน ไปถามสีน้ำแบบนี้ใครเขาจะอยากบอกละ ให้สีน้ำตั้งสติก่อนดิ”
ดวงตาเรียวมองคีย์เหมือนจะขอบคุณ เพราะเขาเองก็ยังงงอยู่กับเรื่องที่เกิดขึ้นในรถเมื่อเช้าอยู่เหมือนกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นไวจนตั้งตัวไม่ติด
“ดื่มน้ำก่อนดีกว่าไหม ท่าทางนายเหมือนคนโดนผีหลอกมาอย่างนั้นแหละ”
คีย์ส่งน้ำให้เพื่อนที่กำลังงงๆ รับไปจิบช้าๆ
“ผีนายแบบซะด้วยสิ ฮ่าๆ..ไม่พูดก็ได้”
โชนเงียบลงเมื่อคีย์หันมามองด้วยสายตาดุ เขาเห็นว่าไม่ใช่เวลาที่จะมาเล่นกันตอนนี้
“ในรถมันเกิดอะไรขึ้นหรอสีน้ำ”
คีย์ถามขึ้นช้าๆ ไม่ได้คาดคั้นเพื่อนให้ตอบ แต่เขารอสีน้ำจะบอกออกมาเอง
“คือ....พี่ดินเขาก็มาส่งตามปกติ”
ดวงหน้าเรียวขาวจัดค่อยๆ ซับสีเลือดจนแดงเรื่อขึ้นทีละนิดเมื่อนึกย้อนไปถึงเหตุการณ์เมื่อครู่
“ไอ้น้ำ แกช่วยหยุดทำหน้าตาชวนฝันแบบนั้นได้ไหมวะ ดูแล้วขนลุก”
“ไอ้ไป๊ปากเสียนิ สีน้ำมันกำลังจะเล่า”
โชนหันไปตบไหล่สไปรท์ที่นั่งข้างๆ หนึ่งทีแรงๆ โทษฐานขัดจังหวะ
“เจ็บนะเว้ย”
“นี่ถ้าไม่เงียบสีน้ำมันจะเล่าได้ไงล่ะ จะฟังเปล่าเนี่ย”
“คีย์ดุว่ะ”
โชนบ่นงึมงัม แต่ก็ยอมหย่าศึกกับสไปรท์ชั่วคราว เงียบไปชั่วครู่สีน้ำก็เริ่มเล่าอีกครั้ง
“ก็...แล้ว พี่ดินก็หยิบหนังสือมาให้ ไม่รู้ยังไง รู้ตัวอีกทีก็....โดนจูบไปแล้ว”
“.....”
ทั้งสไปรท์และโชนต่างเงียบไป เขาทั้งสองรู้อยู่แล้วว่าสีน้ำนั้นหน้าตาดีมากถ้าถอดแว่นออก แต่ก็ไม่ได้คิดเลยว่าจะได้เพื่อนเขยแทนเพื่อนสะใภ้แบบนี้
“แล้วเขาบอกอะไรสีน้ำหรือเปล่าว่าทำไปทำไม”
“อืม เขาบอกว่าชอบ แล้วก็ขอคบน่ะคีย์”
เมื่ออีกสองคน พร้อมใจกันเงียบ คีย์เลยเป็นคนถามสีน้ำต่อไป
“แล้วสีน้ำตอบอะไรไปล่ะ”
“ไม่ได้ตอบ มัน ไม่รู้สิ มันงง มันไวมาก แบบ อยู่ดีๆ ก็...”
“อืม ฉันเข้าใจ แล้วคุณเหนือดินเขาว่าไงล่ะ”
“พี่เขาก็...จูบอีก”
“ไอ้น้ำ ทนไม่ไหวแล้ว แกไปยอมง่ายๆ แบบนั้นได้ไงวะ หึ้ย เจอหน้าขอต่อยแม่งสักทีเหอะ มันลวนลามกันเห็นๆ เลยนะ”
“ใจเย็นดิไอ้ไป๊ แกจะโวยวายทำไมวะ”
“ทนไม่ไหวเว้ย นี่เห็นเพื่อนเราไม่ทันคนหรือไง”
“แต่ พี่ดินเขาบอกว่าทำไปเพราะว่ารัก”
โชนดึงสไปรท์ที่ลุกขึ้นโวยวายให้นั่งลงจนได้ แต่เจ้าตัวก็ยังฮึดฮัดอยู่อย่างเคืองๆ
“มันไม่ได้สำคัญหรอกนะว่าเขาจะบอกว่าอะไร แต่ที่สำคัญคือสีน้ำรู้สึกยังไงต่างหากล่ะ”
คีย์ดูจะเป็นคนเดียวที่นิ่งที่สุดแล้วค่อยๆ ถามสีน้ำต่อ ร่างเพรียวบางนิ่งไป เขาค่อยๆ คิดตามที่คีย์พูดไปอย่างช้าๆ
“ไม่รู้สิ”
“คีย์ ไอ้น้ำมันน่ะเก่งเรื่องเรียนก็จริง แต่เรื่องพวกนี้มีความรู้เป็นศูนย์”
“ทำเป็นพูดไปไอ้ห้อย แกก็ไม่เคยมีแฟนสักคนเหมือนกันละว้า วันๆ ไม่ชากีก็ชอคโก”
“อ้าวไอ้เหลี่ยม แล้วแกล่ะ วันๆ ก็ปุ๊กปิ๊กของป๋าอย่างนั้นอย่างนี้ สาวที่ไหนเขาจะมาสนวะ”
“พาดพิงปุ๊กปิ๊กหรอ แกตายยย”
“มาเลยเว้ย”
คีย์หันไปมองเพื่อนสองคนอย่างเอือมๆ เขาเริ่มชินซะแล้วกับการเถียงของสองคนนั้น
“สีน้ำรู้สึกยังไงล่ะ ตอนโดนจูบน่ะ รังเกียจไหม ไม่ชอบ”
“อืมม ถ้าทำแบบนั้นฉันก็ทำกับพุดดิ้งบ่อยๆ แต่มันไม่เหมือนกัน มันแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้รังเกียจ หรือไม่ได้ไม่ชอบ”
“แล้วชอบไหม”
“.....ชอบคือแบบไหนล่ะคีย์”
คราวนี้คีย์เองกลับเป็นฝ่ายอึ้งไปเมื่อเจอสีน้ำถามกลับ รวมทั้งเพื่อนอีกสองคนที่เถียงกันอยู่ด้วย
“รักหรือชอบมันเป็นยังไงหรอ ฉันยังไม่รู้เลย”
“ไอ้ห้อย ฉันว่านะคุณนายแบบนั่นคิดผิดแน่ๆ เลยว่ะที่มาชอบไอ้น้ำ”
“ครั้งนี้ฉันเห็นด้วยกับแกนะไอ้ไป๊ เหมือนกำลังสอนเรื่องผิดศีลธรรมให้นักบวชเลย”
คีย์ยกแก้วน้ำตรงหน้าขึ้นดื่มเพราะรู้สึกคอแห้งขึ้นมากะทันหัน
“ก็แบบ คิดถึงเรื่องของคนนั้นตลอดเวลา อยากอยู่ใกล้ๆ ไม่มีอะไรก็อยากได้ยินเสียง อยากดูแล เป็นห่วง เป็นคนแรกที่เราคิดถึงไม่ว่าจะตอนไหน แบบนั้นอ่ะ”
“ก็เหมือนความรู้สึกที่ฉันมีให้พุดดิ้งเลยสิ”
“ไม่ใช่เว้ย สีน้ำแกฟังนะ มันจะไปเหมือนกันได้ยังไง พุดดิ้งมันสัตว์เลี้ยง มันก็เป็นความรักอีกแบบ”
สไปรท์ที่นั่งเงียบทนไม่ไหว ต้องพูดออกมาบ้าง
“ความรักก็มีหลายแบบไง รักพ่อแม่ รักพี่น้อง รักเพื่อน รักสัตว์เลี้ยง แล้วก็รักแบบคนรัก มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนกันตรงไหนล่ะโชน มันก็รักเหมือนกัน”
ร่างบางมองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ เขาไม่เห็นจะแยกออกเลย
“ไม่เหมือนสิ รักแบบคนรักเวลาเจอกัน ใจมันจะเต้นแรง ทั้งหวง ทั้งห่วง แบบว่าอยากเป็นคนที่คนนั้นรักและห่วงใยดูแลเพียงคนเดียวไง เข้าใจไหม”
เพื่อนร่างโปร่งส่ายหน้าน้อยๆ เขาไม่เห็นจะเข้าใจเลย แต่ว่าพูดไปตอนที่เหนือดินจูบเขาใจก็เต้นแรง แบบนั้นจะใช่หรือเปล่านะ
“ฉันว่าแทนที่พวกเราจะหนักใจกับสีน้ำ ไปสงสารคุณเหนือดินจะดีกว่าไหมเนี่ย”
“ก็ว่างั้นนะคีย์ สอนชอคโกให้ตีลังกายังน่าจะง่ายกว่าเลย”
“ไอ้หมาขี้ป๊อดแบบนายมันนะหรอ สอนให้เลิกปอดแหกดีว่านะ”
“อ้าว ไอ้เหลี่ยม งั้นไปสอนปุ๊กปิ๊กให้เลิกขี้ฟ้องดีกว่ามั้ง”
“ไอ้ห้อย ว่าลูกฉันหรอ”
“เออ จะทำไม”
“เฮ้อ แบบนี้จะรู้เรื่องกันไหมเนี่ย”
“ฉันทำให้หนักใจหรือเปล่า”
สีน้ำเห็นคีย์ถอนหายใจก็รู้สึกผิดขึ้นมา
“เปล่าหรอก รำคาญไอ้สองตัวนี่ เรื่องนั้นสีน้ำก็ค่อยๆ ดูกันไปละกัน แต่ระวังตัวให้มากๆ หน่อย ผู้ชายอย่างเราก็เสียหายได้นะ”
“อืม ขอบใจ”
จากประสบการณ์แล้ว ถึงแม้คีย์จะเห็นสีน้ำพยักหน้าหงึกหงักเหมือนจะเข้าใจ แต่เรื่องอื่นที่นอกจากวิชาการแล้ว เขาไม่มั่นใจเลยว่าสีน้ำเข้าใจจริงๆ
“กลับไปเรียนไหม น่าจะยังทันคาบต่อไป”
คีย์ลุกคนแรกแล้วชวนสีน้ำ
“ไปสิ ที่จริงโดดเรียนแบบนี้ฉันไม่สบายใจเลย”
“เอาน่าไอ้นักเรียนดีเด่น ครั้งเดียวไม่ทำให้แกพลาดที่หนึ่งหรอกน่า”
“ไอ้โชนทำพูดดีไป สีน้ำมันคนดีเว้ย”
“แกก็พอกันแหละไอ้ไป๊ ถ้าไม่ได้ไอ้น้ำจะสอบติดหรอวะ”
“ไม่ติดไง ฮ่าๆๆ ป่ะเพื่อน ไปเรียน”
แล้วโชนกับสไปรท์ก็ตามสีน้ำกับคีย์ที่เดินนำหน้าออกจากร้านเพื่อกลับไปเรียน ร่างโปร่งที่เดินไปขยับแว่นสายตาไป ก็ยังสับสนอยู่ดี จากที่ฟังมาความรู้สึกที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับนายแบบหนุ่มคืออะไรกัน คือความรักอย่างที่เพื่อนบอกแบบนั้นหรือเปล่า เขาเองก็ตอบตัวเองไม่ได้เลย
************************************************************
-
ตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าโฉบเข้าไปใกล้นายแบบหนุ่มรูปหล่อที่นั่งทำหน้าเรียบนิ่งสนิท แต่ภายในยิ่งกว่าภูเขาไฟกำลังระเบิดอีก ทั้งที่ตอนเช้ายังอารมณ์ดีแจกจ่ายรอยยิ้มให้กับคนไปทั่วทั้งสตูดิโอ จนการทำงานผ่านไปได้อย่างราบรื่น หากแต่เมื่อมีโทรศัพท์สายตรงจากเจ้าของโมเดลลิ่งที่เหนือดินสังกัดให้เขารับงานถ่ายแบบด่วนเพิ่มขึ้นอีกในตอนบ่าย ก็ทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันตาเห็น
“เอ่อ..เหนือดิน คงไม่นานหรอก ฝ่ายศิลป์เขาก็เร่งมือเต็มที่แล้ว พี่รู้ว่าเรามีนัดตอนบ่าย แต่นี่มันงานเร่งจริงๆ”
“ผมเข้าใจครับ”
“งั้น พี่ไปดูความเรียบร้อยก่อนนะ”
ช่างภาพมือหนึ่งที่เป็นขาประจำในการถ่ายภาพโดนส่งมาเป็นทัพหน้าในการพูดคุย แต่เหมือนพ่อนายแบบหน้านิ่งจะไม่มีอารมณ์อยากสนทนาจึงต้องล่าถอยกลับไป
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา ทั้งที่วันนี้เป็นวันที่น่าจดจำแท้ๆ ตัดสินใจจะบอกความในใจ คุยกับสีน้ำให้รู้เรื่อง แต่ก็เหมือนโดนแกล้งให้ต้องส่งแมสเสจไปยกเลิกนัดในที่สุด เขาไม่มีความมั่นใจว่าถ้าโทรไปได้ยินเสียงสีน้ำแล้วจะสามารถมีสมาธิทำงานได้จนเสร็จโดยไม่ทิ้งงานไปหาหนุ่มน้อยคนนั้นได้
“สีน้ำ เฮ้อ...เป็นห่วงจัง”
“คุณเหนือดิน เชิญทางนี้หน่อยครับ”
“ครับ”
มือหนาเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงตามเดิม แต่เขากลับรู้สึกไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้ กังวลแปลกๆ
“เราจะเริ่มถ่ายตรงนี้ก่อนแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อมาถ่ายตรงนี้อีก.....”
เสียงอธิบายแทบไม่เข้าไปในสมอง เขาคิดถึงสีน้ำจนว้าวุ่นใจไปหมด
“คุณเหนือดิน?”
“อ่ะ ครับ พูดต่อได้เลยครับ”
ถึงจะแปลกใจที่นายแบบที่มีความรับผิดชอบสูงจะดูไม่ค่อยมีสมาธิเท่าไรวันนี้ แต่ทีมงานก็เริ่มอธิบายต่อ โดยเจ้าตัวพยายามตั้งใจฟังเพื่อทำงานเสร็จให้เร็วที่สุด
“บ้าไปแล้วเรา คงคิดถึงมากจนเพี้ยน”
เหนือดินคิดในใจ แล้วตั้งสมาธิมุ่งมั่นกับการทำงานตรงหน้า
*************************************************************
พอหมดชั่วโมงเรียนภาคบ่าย นักศึกษาต่างพูดคุยกันเสียงดังลั่นห้อง ไม่ต่างไปกับสไปรท์ที่ดูจะยังเถียงกับโชนเรื่องสร้อยของปุ๊กปิ๊กที่ชากีคาบไปซ่อน
“สีน้ำ วันนี้เขามารับใช่ไหม ที่บอกว่าจะไปคุยกันต่อ”
“เห็นว่าแบบนั้นนะ คีย์ เฮ้อ ฉันจะตอบไปว่าอะไรดี”
“คิดยังไงก็ตอบไปแบบนั้น ไม่เห็นยาก ถ้าเขารู้จักนายจริงๆ แล้วละก็ เขาคงไม่แปลกใจหรอก”
คีย์ตอบยิ้มๆ ถ้าอีตานายแบบนั่นรู้นิสัยสีน้ำแล้วยังกล้าสารภาพรักอีก หมอนั่นคงไม่แปลกใจที่สีน้ำจะคิดไม่ตกเรื่องความรักหรอก
“วันนี้ฉันก็มีธุระต่อด้วย รอเป็นเพื่อนไม่ได้นะขอโทษที”
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็คงมา”
“อืม โดนแม่ลากไปช่วยถือของน่ะ ต้องเอารถไปรับน้องชายด้วย เซ็งเลย นี่สองคนนั้นน่ะจะเถียงกันอยู่ที่นี่หรือจะติดรถกลับหา”
“ไปดิ คีย์แกนับวันยิ่งดุนะเว้ย เดี๋ยวน้องเมาส์ไม่รักหรอก”
“ขอโทษทีที่น้องเมาส์น่ะเป็นเด็กดี หัวอ่อน น่ารัก ไม่เหมือนปุ๊กปิ๊กที่โดนตามใจจนเสียเด็กหรือชากีกับชอคโกที่ปอดแหกทุกเรื่องหรอก”
“อ้าว คีย์ พูดงี้มีเฮ”
“เถียงหรอโชน งั้นเดินกลับกันเองนะวันนี้”
“ไม่เถียงเลย คีย์พูดถูกทุกข้อ ให้ไอ้โชนมันเดินกลับไปเหอะ ป่ะ คีย์”
“ไอ้ไป๊ ได้ไงวะ ไปด้วยดิ”
สีน้ำขำเพื่อนทั้งสามคนที่ดูจะแตะต้องหรือพูดถึงน้องหมาสุดเลิฟไม่ได้เลยจะเป็นเดือดเป็นร้อนกันทันที เขาก้าวเดินตามเพื่อนออกไปรอคนที่บอกว่าจะมารับที่หน้าตึก
“ไปนะไอ้น้ำ แกคุยกันดีๆ ล่ะ”
“มีอะไรสายด่วนมาได้เลยนะเว้ย”
“สีน้ำอย่าไปสนใจพวกนี้เลย ถ้าคุยไม่รู้เรื่องโทรมาได้ตลอดนะ”
“อ้าว คีย์ แกก็พูดเหมือนพวกฉันนั้นแหละ”
“จะไปไหม จะไปก็รีบๆ มา”
“ไปๆ สีน้ำไปก่อนนะ”
“อืม กลับกันดีๆ ล่ะ”
สีน้ำส่งเพื่อนที่เดินออกไปอีกทางแล้วมองหารถสปอร์ตสีแดงที่ปกติไม่เคยมารับสายเลย แต่นี่ผ่านไปกว่ายี่สิบนาทีแล้วก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา
“แปลกจัง”
มือเรียวขาวจัดล้วงไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจะกดไปถามคนที่บอกว่าจะมารอเขา
“เอ๊ะ มีแมสเซสมาหรอ”
สีน้ำรีบเปิดข้อความออกดูเมื่อเห็นชื่อคนส่ง
“วันนี้ติดงานด่วน เจอกันที่บ้านตอนดึกๆ แทนงั้นหรอ อืม ช่วยไม่ได้ ก็เป็นนายแบบนี่นา”
สีน้ำรู้สึกวูบโหวงเล็กๆ ในใจ กับอีแค่เขามารับไม่ได้ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ แบบนี้ด้วยเขาไม่เข้าใจตัวเองเลย มือขาวจัดซุกมือถือลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิมแล้วออกเดินเพื่อไปขึ้นรถเมล์
ร่างโปร่งเดินไปตามทาง จะว่าไปแล้วหลังๆ เขาไม่ได้กลับบ้านเองและไม่ได้กลับคนเดียวเลย จะมีพี่ดินคอยมารับส่งตลอด พอมาเดินคนเดียวแบบนี้ก็อดรู้สึกเหงาไม่ได้
“สีน้ำ สีน้ำ”
เสียงเรียกชื่อของตัวเองทำให้สีน้ำหันมองไปหาต้นกำเนิดเสียง
“อ๊ะ รุ่นพี่สมาร์ท สวัสดีครับ”
ร่างสูงใหญ่ของรุ่นพี่ที่ไม่ได้เจอกันเลยนับตั้งแต่วันแรกที่พบกัน วิ่งเหยาะๆ มาหาสีน้ำ
“กำลังจะไปไหนเนี่ย”
“อ่อ กลับบ้านครับ รุ่นพี่ล่ะครับ”
“จะไปงานปาร์ตี้น่ะ สีน้ำว่างอยู่ล่ะสิ ไปด้วยกันไหม”
“ผมขอตัวดีกว่าครับ ผมไม่ค่อยชอบคนเยอะๆ เท่าไร ไปแล้วจะทำให้ไม่สนุกกันเปล่าๆ”
สมาร์ทกัดปากอย่างหงุดหงิดที่สีน้ำไม่ตอบรับตามที่คิดไว้ กว่าเขาจะหาโอกาสที่เด็กนี่อยู่คนเดียวได้ก็ปาเข้าไปเป็นเดือน เห็นไอ้นายแบบนั่นคอยรับส่งตลอด วันนี้ยังไงก็จะไม่ให้พลาดอีก
“หรือว่าสีน้ำไม่อยากไปกับพี่แล้ว วันนั้นพี่ไม่คิดว่าแค่แก้วเดียวสีน้ำจะเมาเลยนะ มันก็ความผิดพี่เองแหละ”
“ไม่ใช่เลยครับ แต่ผมไม่ถนัด แบบว่าผมไม่ค่อยชอบที่คนเยอะๆ มันน่าปวดหัวน่ะครับ”
“หรอ งั้นถ้าไปกินอะไรกับพี่ไหมล่ะ ให้พี่ได้เลี้ยงไถ่โทษสีน้ำได้ไหม ไม่มีโอกาสได้มาชวนสักที ว่าจะขอแก้ตัว หรือว่าโดนใครห้ามไม่ให้ไปไหนกับพี่ หรือเปล่า”
“...ไม่มีหรอกครับ”
สีน้ำนึกไปถึงคำพูดที่เหมือนคำสั่งกรายๆ ของนายแบบหนุ่มที่เคยบอกว่าห้ามไปไหนมาไหนกับรุ่นพี่ตรงหน้านี้ แต่ดูแล้วไม่เห็นจะมีอะไรน่ากลัวเลย พี่ดินคิดมากไปแล้ว
“งั้นไปกันเลยไหม พี่จอดรถไว้ตรงนั้น”
“ได้ครับ”
ร่างเพรียวเดินตามรุ่นพี่ร่างใหญ่ไปอย่างว่าง่าย โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนตรงหน้าเผยรอยยิ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์และชั่วร้ายออกมา
“ถึงจะผิดแผนไปหน่อย แต่ยังไงก็ได้เด็กนี่มาด้วยแล้ว เขาไม่มีทางปล่อยข้อมูลสำคัญให้หลุดมือไปหรอก”
สมาร์ทคิดกระหยิ่มยิ้มย่องในใจ โอกาสมาตรงหน้าแล้ว คืนนี้แหละที่เขาจะจัดการซะที
“เชิญเลย”
“ขอบคุณครับ”
สีน้ำขึ้นไปนั่งในรถคันใหญ่แล้วรัดเข็มขัดรอให้รุ่นพี่ร่างหนาสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปด้วยกัน
********************************************************************************************
ร่างหนาของหนุ่มลูกครึ่งเปิดประตูห้องตรงหน้าให้สีน้ำได้เข้าไป เขาพาสีน้ำมาที่แมนชั่นของเขาเอง
“ห้องกว้างจังเลยนะครับ”
“ก็เอาไว้ใช้ซ้อมละครด้วยน่ะ วางของไว้ตรงนี้ก็ได้นะ”
“ครับ”
สีน้ำวางหนังสือเอาไว้ที่โต๊ะในห้องนั่งเล่นแล้วเดินตามรุ่นพี่เข้าไปในครัว ระหว่างที่นั่งกันไปอยู่ๆ สมาร์ทก็บอกกับเขาว่าถ้าเขาไม่ชอบคนเยอะก็ซื้อไปกินที่ห้องจะดีกว่า สีน้ำเองไม่ถนัดในการปฏิเสธคนอื่นอยู่แล้วจึงตกปากรับคำไปโดยง่าย
“แค่จัดอาหารใส่จานเอง สีน้ำไปนั่งรอด้านนอกก็ได้นะ”
“ไม่ให้ผมช่วยหรอครับ”
“ไม่ต้องหรอก ไปเปิดเพลงหรือโทรทัศน์ดูก็ได้ เดี๋ยวพี่ยกไป”
“ครับ”
สีน้ำเดินออกมาจากห้องครัว เขาดูแล้วที่นี่เป็นห้องที่สวยและเรียบหรู ไม่ต่างจากห้องของพี่ดินเท่าไร แต่ที่ต่างคงเป็นเพราะที่นี่ไม่มีตู้หนังสือเลย เขาไม่เห็นหนังสือเลยสักเล่มตั้งแต่เข้ามา
“สงสัยรุ่นพี่จะไม่ชอบอ่านหนังสือ”
ร่างเพรียวเดินไปหยุดที่ประตูระเบียงกว้างแล้วเปิดออกไปดูวิวด้านนอก ไม่รู้ทำไมว่าเขากลับคิดถึงนายแบบหนุ่มที่วันนี้หายหน้าไปขึ้นมา คนที่เมื่อเช้าจูบเขาไปถึงสองครั้ง พอคิดแล้วใบหน้าก็ร้อนผ่าว มือเรียวยกขึ้นมาสัมผัสริมฝีปากแดงอิ่มช้าๆ ความรู้สึกอบอุ่นที่ถ่ายทอดลงมานั้นยังเหมือนติดอยู่ที่ตรงริมฝีปาก คำรักที่อีกฝ่ายบอกเขามันคืออะไรกันนะ คือสิ่งที่คีย์พยายามอธิบายอย่างนั้นหรอ
“อ๊ะ ฝนตก”
หยาดฝนเม็ดแล้วเม็ดเล่าร่วงหล่นลงมาสีน้ำเพิ่งจะนึกได้ว่าเมื่อเช้าเขาได้ยินพยากรณ์อากาศแว่วๆ ว่าวันนี้ฝนอาจจะตก
“สีน้ำ เข้ามาเถอะ ฝนตกแล้วนิ”
“ครับ”
ร่างเพรียวเดินกลับเข้าไปในห้องโดยไม่ลืมปิดประตูระเบียงให้เรียบร้อย แว่นหนาของเขาโดนฝนตกใส่ทิ้งละอองน้ำไว้บนแผ่นเลนส์ มือเรียวจึงค่อยๆ ดึงแว่นออกมาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมาเช็ดเบาๆ
“สีน้ำ”
ดวงหน้าเรียวขาวจัดไร้แว่นตาหนามาปกปิดดวงตาเรียวคมเงยขึ้นมาตามเสียงเรียก สมาร์ทแทบไม่เชื่อสายตาว่าคนตรงหน้าคือเด็กแว่นหัวฟูที่ ไร้รสนิยมคนนั้น ผมที่เคยฟูโดนน้ำฝนจนบางส่วนเปียกลู่ไปกับใบหน้า ริมฝีปากอิ่มสีแดงยิ่งดูโดดเด่นขึ้น จมูกเป็นสันและดวงตาเรียวคม ทุกอย่างเอามารวมกันได้ลงตัวมากๆ
“รุ่นพี่ รุ่นพี่ครับ?”
สีน้ำส่งเสียงเรียกสมาร์ทที่จ้องเขาแล้วนิ่งไปแบบนั้น
“จัดเสร็จแล้วมาทานเถอะ”
“ขอโทษนะครับไม่ได้ช่วยอะไรเลย”
สีน้ำใส่แว่นตาหนากลับไปที่เดิม แล้วรีบเดินตามไปยังห้องครัว สมาร์ท ที่รออยู่ยิ้มให้แต่สีน้ำรู้สึกแปลกๆ เหมือนเป็นรอยยิ้มที่มีอะไรซุกซ่อนอยู่
“ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวสีน้ำคงช่วยพี่ได้อีกเยอะเลยล่ะ”
“เอ๋??”
“ไปทานข้าวกันดีกว่า”
“ครับ”
ยิ่งเห็นแบบนี้แล้วทั้งความอยากเอาคืนที่สีน้ำเป็นคนทำให้เขาเข้าเรียนสายและการที่จะทำเพื่อใช้เป็นข้อมูลในการแสดงยิ่งมีเยอะขึ้น ดวงหน้าเรียวขาวยามที่ไร้แว่นช่างสวยเกินคาดคิด คืนนี้เขาจะไม่ให้พลาดอีกเป็นครั้งที่สองแน่นอน ในมือหนายังกำซองยาที่เขาจัดแจงใส่ไปในอาหารค่ำคืนนี้ ไม่มีทางรอดไปอีกแน่ๆ สีน้ำ
*****************************************************
-
การถ่ายแบบเซตนี้ยาวนานเกินกว่าที่คิดไว้ คงเพราะเป็นการถ่ายทำทั้งภาพและแบบวีดีโอโปรโมชั่นสำหรับสินค้าตัวใหม่ที่กำลังจะเปิดตัวด้วยแล้ว เหนือดิน พยายามมีสมาธิกับงานตรงหน้าให้มากที่สุดเพื่องานจะได้เสร็จไวๆ แต่ก็ยังไม่มากพอจึงทำให้เขาเทคในฉากเดิมเป็นครั้งที่สาม
“พักก่อนไหมเหนือดิน วันนี้ดูท่าทางเหนื่อยๆ”
“ไม่ต้องหรอกครับ ขอโทษนะครับทำให้งานเสร็จช้า”
“ไม่หรอก ถ้าเมื่อกี้ทีมงานไม่ได้ซุ่มซ่ามทำกาแฟหกใส่เสื้อชุดที่จะใส่จนต้องรอให้ไปเอาตัวใหม่มาเปลี่ยนก็คงเสร็จไปนานแล้วล่ะ ทางเราสิต้องขอโทษทำให้เสียเวลาไปทั้งวันเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
“พักสักห้านาทีละกันนะ”
“ครับ”
เหนือดินเดินออกมาจากกองถ่าย เขารู้สึกเป็นห่วงสีน้ำอย่างมากมายในวันนี้โดยไม่มีสาเหตุ ถึงอยากจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา แต่ก็ทำไม่ได้เพราะคงยิ่งทำให้สมาธิที่มีน้อยอยู่แล้วหายไปหมดเลย
“สีน้ำ ทำอะไรอยู่นะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงเป็นห่วงขนาดนี้ ฝนก็ตกแล้วด้วยจะถึงบ้านหรือยัง วันนี้ไม่ได้เอาร่มไปด้วยนี่นา”
ได้แต่บ่นพึมพำถึงคนที่ตัวเองยอมรับแล้วว่าหลงรักไปเบาๆ ร่างสูงได้ยินเสียงเรียกจากทีมงานจึงรีบกลับเข้าไปเพื่อถ่ายทำให้เสร็จโดยไว
**********************************************************
รุ่นพี่ร่างสูงใหญ่ชวนรุ่นน้องร่างขาวจัดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้จนมารู้ตัวอีกทีก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว สีน้ำมองนาฬิกาก็ตกใจที่เขาอยู่ห้องนี้จนเวลาล่วงมาป่านนี้
“ผมมารบกวนรุ่นพี่ซะนานเลย ขอโทษทีนะครับ”
“ไม่ได้รบกวนเลย จริงๆ สีน้ำคุยสนุกออกนะ ไม่เห็นต้องกังวลเลย”
“ผมก็คุยได้แต่เรื่องสัตว์เลี้ยงนั่นแหละครับ ดีที่รุ่นพี่ชอบสุนัขเหมือนกัน”
พอสีน้ำจะลุก เขากลับรู้สึกร้อนวูบวาบแปลกๆ พอลูบไปตามเนื้อตัวก็เหมือนมีประจุไฟฟ้าแล่นปราดไปมา
“เป็นอะไรไป?”
ร่างสูงถามทั้งๆ ที่รู้ดีอยู่แล้วว่าสีน้ำจะรู้สึกอย่างไร ในเมื่อเขาเป็นคนวางยาเองกับมือทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ
“มันร้อนๆ หนาวๆ สงสัยจะไม่สบายครับ”
“ถ้ายังไงวันนี้ค้างที่นี่ไหมล่ะ กว่าจะกลับไปถึงบ้านเดี๋ยวยิ่งไม่สบายหนัก”
“วันนี้แม่อยู่คนเดียวน่ะครับเพราะพ่อไปประชุมต่างจังหวัด ผมอยากกลับไปอยู่เป็นเพื่อนแม่มากกว่า คงไม่เป็นไรหรอกครับ”
“เอาอย่างนั้นหรอ”
ถึงจะพูดไปแบบนั้น แต่ร่างสูงก็รู้ดีว่าสีน้ำจะทรงตัวอยู่ได้อีกไม่นานหรอก ยาที่เขาใช้จะค่อยๆ ออกฤทธิ์ช้าๆ แต่จะแรงขึ้นจนกว่าจะได้ปลดปล่อย
“ครับ ผมกลับก่อนนะครับ”
สีน้ำพยายามทรงตัวแล้วเดินไปตามทาง แต่ก้าวขาไปได้ไม่กี่ก้าวก็เหมือนเข่าอ่อน จะล้มทรุดตัวลงไป แต่ก็ได้ร่างสูงของสมาร์ทมาประคองเอาไว้ มือหนาโอบรัดร่างเพรียวเอาไว้แนบแน่น
“บอกแล้วไงว่าอย่าฝืน”
สมาร์ทพยุงร่างโปร่งเข้าไปในห้องนอน เขาไม่เคยพลาดอยู่แล้วถ้าพามาถึงห้องขนาดนี้ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนร่างนี้ทำให้รู้สึกสดชื่นนัก จมูกโด่งค่อยๆ ซุกซอนไซ้ที่ซอกคอขาวอย่างเกินห้ามใจ น่าแปลกทั้งๆ ที่เด็กนี่ดูไม่น่าสนใจแท้ๆ แต่พอได้ลิ้มรสใกล้ๆ แล้วกลับรู้สึกหลงใหล
“รุ่นพี่?”
สีน้ำเหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น เขารู้ตัวว่ากำลังเอนหลังนอนบนเตียงพร้อมร่างสูงใหญ่ที่คร่อมอยู่ด้านบน ซอกคอขาวถูกซุกไซ้จนร้อนวูบวาบไปหมดทั้งร่าง
“ไม่เอา มันแปลกๆ ทำไม?”
“เดี๋ยวก็หาย พี่จะช่วยนายยังไงล่ะ ให้พี่ช่วยจะได้หายรู้สึกแปลกๆ ไวๆ ไง เป็นเด็กดี นอนนิ่งๆ ล่ะ”
มือหยาบหนาล้วงเข้าไปสัมผัสผิวเนียนละเอียดช้าๆ สมาร์ทไม่อยากเชื่อว่าผิวของผู้ชายจะให้ความรู้สึกที่ดีเช่นนี้ได้ มือใหญ่ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตช้าๆ จนแผ่นอกขาวจัดที่มีตุ่มไตสีชมพูปรากฏตรงหน้าราวกับยั่วยวน
“สวย นี่ซ่อนของดีๆ เอาไว้ไม่รู้เลยนะสีน้ำ”
นิ้วมือใหญ่บดขยี้ยอดอกที่ชูชันช้าๆ
“อ๊ะ ทำอะไร ไม่เอา รุ่นพี่”
“ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก ทำแล้วสีน้ำก็รู้สึกดีไม่ใช่หรอ”
สีน้ำนอนบิดตัวไปมา เขาร้อนไปทั้งร่าง แต่พอมือหนาสัมผัสความรู้สึกในใจกลับกรีดร้องอย่างต่อต้าน คำพูดของพี่ดินที่บอกว่าอย่าให้ใครอื่นมาแตะต้องตัวได้ง่ายๆ ดังขึ้นมาในหัวสมอง มันทำให้เขาพยายามจะดิ้นให้หลุดพ้นการรุกรานของรุ่นพี่ร่างใหญ่
“ไม่เอา ไม่ได้ พี่ดินบอกไว้ ไม่ได้ฮะ”
“ให้มันทำได้คนเดียวละสิ เอาน่าสีน้ำ ไม่สึกหรอหรอกน่า สนุกๆ นายคงเคยแล้วสินะกับไอ้นายแบบนั่น”
ริมฝีปากหนากดลงมาแนบสนิทกับริมฝีปากแดงที่เผยออ้าออกของสีน้ำ รสจูบที่ซ้ำรอยกลับสร้างความแตกต่างกันได้อย่างสิ้นเชิง สีน้ำกลับรังเกียจสัมผัสนี้อย่างบอกไม่ถูก มือเรียวปัดป่ายไปทั่ว เขากลัวคนตรงหน้านี้ ทำไมช่างต่างกับรุ่นพี่คนที่นั่งคุยกับเขาเมื่อครู่ สีน้ำรวบรวมสติที่เหลือน้อยนิดพยายามจะหาหนทางรอดให้กับตัวเอง
“ทำเหมือนจูบไม่เป็นเลยนะสีน้ำ แต่จูบผู้ชายมันก็รู้สึกดีได้เหมือนกันนะ แว่นนี่ถอดออกไปดีกว่า เกะกะ”
มือเรียวเอื้อมไปถึงโคมไฟที่ตั้งอยู่ที่โต๊ะข้างหัวเตียง สีน้ำใช้แรงฮึดเฮือกสุดท้ายยันตัวให้มือหยิบโคมไฟนั้นได้
“โผล๊ะ”
เขาจับที่ขอบของโคมไฟแล้วกระชากให้ตัวเซรามิกที่เป็นฐานมาฟาดหัวของร่างสูงที่คร่อมเขาอยู่
“โอ๊ย ซี๊ด ไอ้เด็กเวร”
สมาร์ทมึนไปหมด เขาฟุบตัวลงกับเตียงกุมหัวที่มีเลือดออกมาเอาไว้ สีน้ำรวบสาบเสื้อที่เปิดออกให้มาชิดกัน เรี่ยวแรงเหลือน้อยเต็มทีแต่ก็ฝืนกลั้นใจพาตัวเองออกมาจากห้องนอน หยิบของที่วางอยู่แล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยคาดคิดว่าจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่เลวร้ายเช่นนี้ มือเรียวสั่นระริกเมื่อพยายามกดปุ่มลงที่ลิฟต์ เขาหวาดกลัวว่าร่างหนาของรุ่นพี่จะตามมาทัน
“เร็วๆ สิ เร็ว”
“ติ๊ง”
เมื่อลิฟต์เปิดสีน้ำรีบแทรกกายเข้าไปโดยไว ก่อนที่ประตูจะปิดลงถ้าตาไม่ฝาดเขาเห็นร่างสูงใหญ่นั้นกำลังเดินกุมหัวออกมาจากห้องพอดี
“ฮึ๊ก อ๊ะ”
ร่างเพรียวทรุดตัวลงนั่งไปที่พื้นลิฟต์ ความร้อนที่แล่นไปทั้งร่างยิ่งรุนแรงมากขึ้นจนเกินจะทานทน นี่มันเกิดอะไรกับเขากันแน่ พอลิฟต์เปิดออกสีน้ำก็วิ่งเซไปมา เขาต้องไปจากแถวนี้ให้เร็วที่สุด แต่พอออกมานอกตึกฝน ข้างนอกที่ตกหนักก็สาดซัดใส่ร่างเพรียวจนเปียกปอนไปหมด เขาจะทำอย่างไรดี?
“อ๊ะ”
ในกางเกงเขามือถือกำลังสั่น สีน้ำใช้มือที่อ่อนแรงล้วงหยิบมันขึ้นมา ขาทั้งสองก็พยายามเดินให้เร็วที่สุดทั้งที่แทบจะไม่มีแรงแล้ว ที่หน้าจอแสดงชื่อคนที่โทรมา
“พี่ดิน ช่วยผมด้วย ช่วยด้วย”
*********************************************************
นายแบบหนุ่มร้อนใจเป็นที่สุด อยากจะเหยียบให้ความเร็วไปถึงหนึ่งร้อย พอเขาเสร็จงานสิ่งแรกที่ทำคือกดโทรไปหาสีน้ำ แต่กลับได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือที่น่าเป็นห่วงมาจากคนที่เขาหลงรัก เกิดอะไรขึ้นกับสีน้ำกันแน่
“สีน้ำ รอก่อนนะ รอพี่ก่อน”
เขาบอกให้สีน้ำไปหาที่หลบฝนก่อนจะรีบขับรถไปรับให้เร็วที่สุด ร่างหนาพยายามมองฝ่าสายฝนไปยังชายคาร้านที่เรียงรายส่วนใหญ่จะปิดบริการแล้ว สีน้ำไปอยู่ไหนกัน
“โธ่เว๊ย”
พอกดโทรศัพท์ไปหาสีน้ำอีกครั้งก็ตัดเป็นสัญญาณฝากข้อความไปแล้ว นี่ไปหลบที่ไหนกัน แล้วเขาจะทำยังไงดี
“สีน้ำ สีน้ำ อยู่ไหน”
รถสปอร์ตสีแดงพยายามขับช้าๆ จากการคุยกันล่าสุดสีน้ำน่าจะอยู่ แถวนี้ สายตาคมเข้มพยายามมองฝ่าสายฝนจนไปสะดุดที่ร่างของใครสักคนที่นั่งคุดคู้หลบอยู่หลังป้ายของร้านแถวนั้น
“สีน้ำ?”
เหนือดินจอดรถแล้ววิ่งฝ่าสายฝนลงไปดูให้แน่ใจทันที ไม่ว่าจะใช่หรือไม่ใช่ก็ตาม
“สีน้ำ? สีน้ำใช่ไหม”
“พี่ดิน ช่วยด้วย”
ร่างเพรียวอ่อนแรงถูกประคองให้กลับมาขึ้นรถโดยไวที่สุด อย่างน้อยเขาก็เจอสีน้ำแล้ว ร่างสูงถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วออกรถเพื่อพาเด็กหนุ่มไปส่งที่บ้าน แต่ก็เริ่มรู้สึกผิดสังเกตเมื่อร่างโปร่งนั่งงอตัวเหมือนเจ็บปวด
“สีน้ำเป็นอะไรไป เจ็บตรงไหน บอกพี่สิ ไปโรงพยาบาลไหม”
“ร้อน ร้อนไปทั้งตัว ช่วยด้วย”
มือหนาผละออกไปเสยผมที่เปียกลู่ให้ออกไปจากดวงหน้าขาวจัด พอโดนสัมผัสร้อนของอีกฝ่ายสีน้ำก็สะดุ้งตัวจนเหนือดินตกใจ
“เจ็บตรงไหน สีน้ำ”
“ไม่รู้ มันร้อนไปหมดเลย ร้อน”
ยิ่งเห็นผิวขาวแดงเรื่อขึ้นมาช้าๆ สาบเสื้อที่หลุดรุ่ย ยิ่งทำให้นายแบบหนุ่มสงสัย
“มีใครเอาอะไรให้กินหรือเปล่า สีน้ำ”
ใบหน้าเรียวพยักหน้าตอบช้าๆ ทำให้ร่างหนาพอรู้แล้วว่าเด็กหนุ่มคงไม่พ้นโดนยาปลุก ไอ้คนเลวคนไหนมันกล้าเล่นสกปรกกับคนที่ใสซื่อแบบสีน้ำได้
“เดี๋ยวไปบ้านพี่ก่อนละกันนะ”
เหนือดินตัดสินใจที่จะพาสีน้ำกลับไปที่บ้านของเขาก่อน รถสปอร์ตสีแดงแล่นมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่แล้วร่างสูงของนายแบบหนุ่มก็ประคองร่างเพรียวลงมาจากรถ ไออุ่นจากผิวกายของคนข้างๆ กลับทำให้สีน้ำรู้สึกดี เขาพยายามซุกตัวเบียดร่างให้อิงแอบได้ไออุ่นให้มากที่สุด
“สีน้ำ เดี๋ยวสิ ไม่เอา ไปที่ห้องนะ”
เหนือดินกลั้นใจประคองร่างของสีน้ำไปจนถึงห้องนอน แต่กลับตรงไปที่ห้องน้ำแทน เพราะถ้าปล่อยไปแบบนี้สีน้ำต้องไม่สบายหนักเป็นแน่
“อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน เดี๋ยวไม่สบาย รอตรงนี้นะเดี๋ยวไปเปิด น้ำให้”
เหนือดินจัดแจงให้ร่างโปร่งยืนพิงกำแพงห้องน้ำเอาไว้แล้วผละไปเปิดน้ำในอ่างตรงหน้า แต่พอหันหลับมาอีกทีสีน้ำก็ฟุบตัวลงกับพื้นไปซะแล้ว
“สีน้ำ ไหวไหม”
“พี่ดิน ผม...ร้อน....มันแปลกๆ...ช่วยด้วย”
“เดี๋ยวก็หายนะ สีน้ำแค่โดนยาเอง ไม่ต้องกลัวนะ”
ตอนนี้สีน้ำคิดอะไรแทบไม่ออก พอเห็นริมฝีปากหนาตรงหน้า เขาก็ร้อนเร่าไปหมด ร่างโปร่งยื่นมือไปโอบดึงคอร่างหนาให้ลงมาใกล้ๆ แล้วกดประทับริมฝีปากแดงลงไปยังเป้าหมายทันที สัมผัสที่ได้แตกต่างกับรอยจูบที่โดนรุ่นพี่ข่มเหงเมื่อครู่ยิ่งนัก
“อื้ม สีน้ำ เดี๋ยว”
ถึงจะเป็นการโดนขโมยจูบที่ไม่ประสาที่สุดแต่เหนือดินกลับพึงพอใจมากที่สุดเช่นกัน เขาปล่อยให้สีน้ำนำทางไปอย่างไร้เดียงสาแล้วก็โต้กลับด้วยการบดเบียดริมฝีปากแล้วส่งลิ้นอุ่นเข้าไปคลุกเคล้าความหวานด้านในช่องปากนุ่ม ยิ่งได้ลิ้มลองก็ยิ่งหลงใหล มือหนาค่อยๆ ถอดแว่นสายตาที่เกะกะออกไป
“อ๊ะ อืมม”
เสียงครางแผ่วๆ ของสีน้ำเรียกสติให้คืนมา ถ้าเขาทำอะไรไปตอนนี้ก็ไม่ต่างกับคนเลวที่วางยาจะข่มเหงสีน้ำน่ะสิ
“ไม่ได้นะสีน้ำ ทำแบบนี้ไม่ได้ ไปอาบน้ำก่อนนะ”
“พี่ดิน ช่วยด้วย”
“กำลังช่วยอยู่ไง ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวไม่สบาย”
ถึงจะรู้สึกปั่นปวนตามสีน้ำไปแล้วก็ตาม แต่เหนือดินก็กลั้นใจประคองร่างเพรียวมาจนถึงอ่างจากุซซี่
“ถอดเสื้อผ้าแล้วลงไปแช่น้ำอุ่นๆ จะได้ไม่เป็นหวัดนะ”
“ร้อน ไม่ไหวแล้ว มันร้อน”
มือเรียวไร้เรี่ยวแรงแม้แต่จะปลดกระดุมออก ดวงตาเรียวฉ่ำน้ำตาที่เริ่มรินไหลลงมาสั่นคลอนความรู้สึกของร่างหนาได้เป็นอย่างดี นี่เขากำลังถูกทดสอบความอดทนอยู่หรือเปล่าเนี่ย
“ไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไร”
ไม่รู้ว่าคำพูดนี้เขากำลังบอกสีน้ำหรือบอกตัวเขาเองกันแน่ มือหนาที่ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนั้นสั่นระริก ยิ่งพอได้เห็นแผ่นอกขาวจัดนั้นยิ่งกลั้นความต้องการครอบครองเรือนร่างของคนรักตรงหน้าเอาไว้แทบไม่อยู่
“อย่ายั่วพี่เลยนะสีน้ำ พี่เองก็จะทนไม่ไหวแล้ว”
ริมฝีปากแดงเผยออ้าจนเห็นลิ้นสีแดงเข้มด้านในชวนให้อยากกด ริมฝีปากหนาลงไปประทับรอยจูบแรงๆ อีกสักที แต่ถ้าเขายังช้าไม่ส่งร่างเพรียวนี้ลงไปแช่น้ำอุ่น สีน้ำอาจจะป่วยหนักกว่าที่เป็นตอนนี้ก็ได้
“ไอ้เหนือดินเอ๊ย ทำเวรกรรมไว้เยอะหรือเปล่าเนี่ยต้องมานั่งอดกลั้นแบบนี้”
มือหนาค่อยๆ ปลดกางเกงยีนส์ออกจากเรียวขาขาวจัดและตามด้วย บ๊อกเซอร์ ตอนนี้ร่างขาวจัดเปลือยเปล่าของสีน้ำอยู่ตรงหน้าและดวงตาปรือปรอยนั้นเหมือนกำลังรอคอยสัมผัสร้อนเร่าจากเขา
“ไม่ได้ อย่าเด็ดขาดนะแกกำลังเป็นคนดี”
เหนือดินสะกดกลั้นความต้องการของตัวเองที่ทะยานสูงจนรู้สึกตึงแน่นที่เป้ากางเกง เขาช้อนตัวเด็กหนุ่มขึ้นมาแล้ววางลงไปในอ่างน้ำอุ่นตรงหน้า
“แช่น้ำแล้วจะดีขึ้นนะ เดี๋ยวพี่มา”
“ไม่ ไม่เอา ผมทนไม่ไหวแล้ว ช่วยผมด้วย ฮึก พี่ดิน ช่วยด้วย”
“มันอาจจะทรมานหน่อย แต่มันจะดีกับตัวสีน้ำเองนะ เชื่อพี่”
“ไม่ อ๊ะ ช่วยด้วย ผมทรมาน ไหนบอกว่ารักผม ทำไมไม่ช่วยผม”
“สีน้ำ เราจะเสียใจในสิ่งที่จะเกิดขึ้น เชื่อพี่เถอะ”
“ร้อน อ๊ะ ไม่ไหว ช่วยด้วย”
มือเรียวขาวพยายามดึงรั้งร่างสูงให้เข้ามาใกล้จะได้สัมผัสถึงความร้อนที่ทำให้อุ่นใจเหมือนเมื่อครู่ สีน้ำรู้แต่ว่าคนตรงหน้านี้ช่วยปลดเปลื้องความร้อนที่แสนทรมานไปได้แน่ๆ
“แล้วเราจะต้องเสียใจ สีน้ำ”
****************************************************
TBC :impress2:
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
:m31: :beat: :z6: :o211: :pigangry2: :fcuk: :โป้ก1: :13223: :ซูโม่: ไอ้สมาร์ท
ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะเชียร์ให้พี่ดินจัดการกับพี่น้ำยังไงดี :serius2:
แต่ขอแค่ว่าพี่ดินทำอะไรลงไปแล้ว พี่น้ำอย่าโกรธหรือเข้าใจพี่ดินอะไรผิดไป หรือพี่ดินเข้าใจผิดอะไรไปเลยเถอะ
ขอให้เป็นตอนเพิ่มกระชับความสัมพันธ์กันขึ้นมาดีกว่า นะ นร๊า.. :impress:
-
ชั้นล่ะเกลียดจริง ๆ ไอ้พวกเห็นแก่ความสุขส่วนตน และความพึงพอใจของตัวเองเป็นใหญ่
ทำอะไรไม่รู้จักคำนึงถึงความรู้สึกคนอื่น เลว ๆๆๆๆๆๆ ไอ้สมาร์ท ไอ้คนสันดานต่ำใต้เถรเทวทัต
อินเกินไปแล้วชาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาน +1 ให้สีน้ำเด้อค่ะเด้ออออออออออออออออออ.
-
พี่ดินกับสีน้ำกำลังจะประกอบกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์กันแล้ววว 555
-
เฮ่อออออออออออออออออออออ ทำไมใจร้ายอย่างนี้
กำลังได้อรรถรสทีเดียว ตัดฉับได้ง๊ายยยยยยยยยยยยยยยย
ท่าทางพี่ดินจะไม่รอดเงื้อมมือสีน้ำ อิอิ มะใช่และ
พี่ดินก็ยอมช่วยไปเหอะ รู้นะว่าอดทนไม่ไหวเนี่ย
-
อีสมาร์ทมรึงเลวชาติมากเลยนะ ทำกับเด็กดีแบบนี้ได้ไงวะ ชั่วว่ะ! :beat:
ดีที่น้องสีน้ำหนีมาได้ แล้วก็โชคดีมากที่เหนือดินมาเจอ
พอมีสติแล้วก็บอกให้เหนือดินเอาตำรวจมาจับมันเรยนะ
ไม่ไหวแล้วเหอะ ปล่อยไปเดี๋ยวก็กลับมาทำร้ายใหม่อีก :angry2:
ตอนนี้ยาวดีนะคะ ชอบบ ตอนหน้าขอแบบนี้อีกน๊า อิอิ :pig4:
-
รุ่นพี่โคตรเหี้ย เลวว่ะ บอกพี่ดินไปจัดการเลยสีน้ำ
-
เลวเนอะ
ใช้วิธีวางยาเพื่อที่จะได้อีกฝ่ายมาสนองตัวเองเนี่ย
ต่ำช้าที่สุด เกลียดมันจริงๆ คนประเภทเนี้ย
ว้อยยยยยยย หงุดหงิด ตรูอินโคดดดเลย
-
ค้างงง มากกก
-
:call:
-
สีน้ำ จะไหวม๊ายยยยยยยยยยยย พี่ดินอุตส่าห์จะเป็นคนดี
-
ชั้นล่ะเกลียดจริง ๆ ไอ้พวกเห็นแก่ความสุขส่วนตน และความพึงพอใจของตัวเองเป็นใหญ่
ทำอะไรไม่รู้จักคำนึงถึงความรู้สึกคนอื่น เลว ๆๆๆๆๆๆ ไอ้สมาร์ท ไอ้คนสันดานต่ำใต้เถรเทวทัต
อินเกินไปแล้วชาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาน +1 ให้สีน้ำเด้อค่ะเด้ออออออออออออออออออ.
ถูกต้องที่สุดเลยค่ะพี่นัท น้องเห็นด้วยอย่างแรง น้องเกลียดจริงๆ :m16: คนที่เอาความรู้สึกของคนอื่นมาเล่น :angry2:
มันก็เลวชาติชั่วยิ่ง :beat: ยังไม่พอยังทำร้ายคนที่ไม่เคยแม้แต่คิดร้าย :z6:มันไม่ใช้คนแล้วค่ะ อ่านแล้วของขึ้นจริงๆ :m31:
ซักวันแม่งต้องเป็นคนที่ร้องขอความรักแทน............ชิ
-
พี่ดินเป็นคนดี๊คนดี :m1:
แต่จะดีกว่านี้ต้องช่วยสีน้ำนะ :haun4:
ไอ่สมาร์ท ชั่วหลาย ตายซะ :z6: เดี๋ยวพี่ดินและเดอะแก๊งของสีนำต้องเอาคืนให้เจ็บเลย
-
ตอนนี้ยาวได้อีกขอรับ :man1:
+ 1 จัดไปโลด :a9:
-
เจอแบบนั้นพี่ดินจะทำไงต่อไปเนี๊ย :m28:
สีน้ำน่ารักมาก :m1:
+1 คะ :กอด1:
-
พี่ดินจะตบะแตกไม๊เนี่ย น่าสงสารทั้งพี่ดินและน้องสีน้ำเลย
จะมีใครหาวิธีเอาคืนจากไอ้นายแบบรุ่นพี่สมาร์ทผู้แสนเลวได้
บ้างไม๊ ต้องให้มันเจ็บแบบสุด ๆ ไปเลย เจ็บทั้งกายทั้งใจไป
ตลอดเลยยิ่งดี เลวมากที่คิดไม่ดีกับน้องสีน้ำที่แสนจะใสซื่อ
บริสุทธิ์ +1 แทนคำขอบคุณ :pig4:
-
PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6 PART6
:call: :call: :call: :call: :call:
-
:angry2:ไอ้สมาร์ท ขอไม่สุภาพนะ :fire: ไงมันเลวแบบนี้เนี่ย
แล้วยังเพื่อนมันอีกที่เป็นคนคิดอ่ะ ถึงว่าคนกันได้เลวเหมือนกัน
ให้พี่ดินจัดการมันเลยเอาแบบอยู่มืองไทยไม่ได้ ให้กรรมตามสนอง :beat: :z6:
เอามันให้ตาย อ่านตั้งต่ตอนแรกมาตอนท้ายไงจบตอนแบบนี้อ่ะ :z3:
มาต่อด่วนนะ
-
พี่ดิน
เป็นคนดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ว๊ายยยยยยยยยยยยยยย
กรี๊ดสลบ
-
พี่ดินเป็นคนดีนะคะ อดทนไว้พี่ดิน อย่าพึ่งทำอะไรน๊าา :monkeysad:
(ตุ้บ .. รองเท้าใครเจ้าคะ =[ ]=!!)
:serius2: :serius2:
-
อยากอ่านต่อต่อไปมากที่สุดในโลกกกกกก
-
ค้างมากกกกกกกก ก !
เพิ่งตามอ่านแล้วก้มาค้างที่ตอนสยิวกิ้วนี้
อยากพาสีน้ำไปเปลี่ยนบุคลิกจัง '
-
ค้างมากกกกกกกก ก !
เพิ่งตามอ่านแล้วก้มาค้างที่ตอนสยิวกิ้วนี้
อยากพาสีน้ำไปเปลี่ยนบุคลิกจัง '
-
ค้างมากกกกกกกก ก !
เพิ่งตามอ่านแล้วก้มาค้างที่ตอนสยิวกิ้วนี้
อยากพาสีน้ำไปเปลี่ยนบุคลิกจัง ' o13
-
:call: :call: :call: :call:
-
ไอ้พี่สมาร์ท แย่มากมาก ดีนะที่สีน้ำรอดมาด้ายย มะง้านพี่เหนือดินจาทำยังงัย :m16:
-
ไอ้สมาร์ทมันเลวบริสุทธิ์ไม่มีความดีเจือปนจริงๆ :m31:
งานเข้าพี่เหนือดินขั้นหนักแล้วววววววว ดูซิว่าคุณพี่จะทำไงต่อไปปปปปป :serius2:
สงสารสีน้ำเป็นที่สุด ความไร้เดียงสาเกินไปก็เป็นพิษภัยให้แต่ตนเองเหมือนกันเนอะ :เฮ้อ:
-
อ๊ายยยย ตอน 6 มาเมื่อไหร่ค้า ทิชชูพร้อมแล้วค้า ก๊ากกก
พี่ดินเราจะอดใจไหวไหมหน๋อ :-[
-
6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6 6
มาต่อได้แล้วน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
-
รอ ร้อ รอ ร้อ ร้อ ตอนที่ 6 อยู่นะจ๊ะ
ว่าแต่ไอ้สมาร์ท มันได้ลองชิมไปบ้างแล้วมันจะรู้สึกชอบขึ้นมาจริงๆบ้างไหมหนอ ไม่น๊าอย่ากลับมาอีกนะ ไอ้ชั่วร์
-
รอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอ อิอิ เข้ามารอจ่ะ
-
รีบนน่ารักช่วยดันดีจัง +1
-
:jul1: คนแต่งจมกองเลือดอยู่ค่ะ
ฟื้นแล้วจะรีบมาต่อเลยค่ะ :o8:
-
รีบนน่ารักช่วยดันดีจัง +1
ขอบคุณมากค่ะ อิอิ +1 คืนให้ด้วยนะคะ
:jul1: คนแต่งจมกองเลือดอยู่ค่ะ
ฟื้นแล้วจะรีบมาต่อเลยค่ะ :o8:
ต่อคืนนี้เลยน๊าคะ อยากจมกองเลือดบ้างอ่ะค่ะไมได้จมมาหลายวันแล้ว มีแต่มาม่ากันจนอืดไปหมดแล้วเนี้ยยยย
-
อยากบริจาคเลือดค่ะ :-[
-
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
พี่ดินนนน สู้ๆๆๆ
อย่าทำให้สีน้ำเสียใจน้าาาา
-
อยากอ่านต่อจังน๊าาาาาา ^^
-
พรุ่งนี้เย็นจะมาลงให้นะคะ :impress2:
ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่มารอค่ะ
-
มารออัพด้วยคนค่า~
-
รอพี่ดินค่ะจะตะบะแตกหรือไม่แตก ค่า....................
-
รออยู่นะ :impress2:
-
รอตอนใหม่ครับผม
:z1:
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
Part 6
เสียงครางแผ่วหวานดังสะท้อนก้องห้องน้ำกว้างของบ้านนายแบบหนุ่ม ดังแทรกเสียงผิวน้ำที่กระฉอกออกมาจากอ่างยามที่ทั้งสองร่างในอ่างนั้นขยับตัว ร่างหนาที่เปลือยเปล่านั่งพิงอ่างน้ำโดยมีร่างเปลือยขาวจัดนั่งซ้อนเอาหลังแนบชิดกับแผ่นอกแกร่ง ริมฝีปากของทั้งคู่กำลังปรนเปรอดูดซับความหวานของกันและกัน ยามที่ผละออกเพื่อให้ร่างขาวได้หายใจก็จะมีเสียงครางแผ่วหวานดังออกมา ริมฝีปากแดงนั้นบวมและเป็นสีแดงจัดตัดกับผิวขาวเนียนยิ่งนัก
“สีน้ำ...คนดี”
“อื้ม..อ๊ะ”
มือหนาสีน้ำผึ้งนั้นบดขยี้ตุ่มไตที่แผ่นอกเรียบจนชูชันสู้มือ นิ้วมือหนาไล้วนรอบที่ฐานจนเป็นสีแดงจัดไม่ต่างจากริมฝีปาก เมื่อยามที่จิกปลายเล็บลงไปที่ยอดอกก็จะได้ยินเสียงกรีดร้องเบาๆ ออกมาจากริมฝีปากแดงที่ถูกครอบครองเอาไว้
“อ๊ะ..... อ่ะ...... ฮ้า ร้อน”
“ใจเย็นคนดี เดี๋ยวจะหายแล้ว”
“ช่วยด้วย ผม.....ร้อน”
ร่างเพรียวเอนซบเหนือดินอย่างไร้เรี่ยวแรง ความปรารถนาในเพศรสเข้าครอบงำสติและความคิดทั้งหมด สีน้ำต้องการที่จะปลดปล่อยเพียงเท่านั้น
ริมฝีปากหนาค่อยๆ และเล็มลำคอขาวแสนเย้ายวนตรงหน้า ยิ่งซอนไซ้ก็ยิ่งหลงมัวเมาไปกับกลิ่นหอมอ่อนๆ จากเรือนร่างไร้เดียงสาที่พยายามเบียดกายเข้ามาจนไม่มีช่องว่างระหว่างกัน เหนือดินละมือจากตุ่มไตบวมเป่งที่แผ่นอก ลูบไล้สัมผัสร้อนลากลงไปจนถึงส่วนสำคัญที่ชูชันรอการเอาใจใส่ แค่เพียงกรีดนิ้วลากไปตามความยาว ร่างโปร่งในอ้อมกอดก็บิดตัวครางออกมาเสียงดัง
“อ๊ะ.... เร็วๆ อ๊ะ”
“ใจเย็นๆ นะคนดี”
สัมผัสร้อนรูดรั้งขึ้นลงช้าๆ ยิ่งทำให้เรือนกายขาวบิดเกร็ง ลมหายใจหอบสะท้าน มือเรียวจิกขอบอ่างเกร็งแน่น ความร้อนที่แผดเผาเช่นนี้สีน้ำไม่เคยรู้จักมาก่อน ในสมองขาวโพลนคิดอะไรไม่ออก ความร้อนในร่างเหมือนยิ่งร้อนขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งมือหนารูดรั้งเร็วขึ้นเท่าไร
“อ๊ะ อ๊า ฮ้า....พี่....ดิน”
“สีน้ำ เดี๋ยวพี่จะช่วยสีน้ำเองนะ คนดี”
ริมฝีปากหนากดจูบไปยังริมฝีปากแดงที่บวมเจ่อ เท่าไรก็ไม่เพียงพอจริงๆ เหนือดินเร่งความเร็วและกระชับมือขึ้นอีกจนในที่สุดร่างเพรียวขาวในอ้อมกอดก็กระตุกเกร็งร่างพร้อมเสียงครางอย่างสุขสม
“อ๊ะ.....ฮ้า....อ้า....”
น้ำรักขุ่นขาวที่ไหลรินออกมาจนเต็มมือหนานั้นถูกชะล้างไปกับน้ำวนในอ่าง สีน้ำหมดแรงนอนหอบหายใจในอ้อมกอดของนายแบบหนุ่ม
“ทำไมมันยังร้อนอยู่อีก พี่ดิน มันไม่หาย มันร้อน”
“ไอ้หมอนั่นมันใช้ยาแรงขนาดไหนเนี่ย สารเลวจริงๆ สีน้ำใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวก็หาย”
ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่ร่างกายของเขาเองก็แทบจะทนไม่ไหวเหมือนกัน เหนือดินค่อยๆ จับตัวสีน้ำให้เปลี่ยนมานั่งคร่อมหันหน้ามาหาเขาแทน ริมฝีปากหนาก้มลงครอบครองตุ่มไตสีแดงเข้มตรงหน้าช้าๆ มือเรียวจิกที่หัวไหล่หนายามเมื่อยอดอกนั้นถูกดูดรัด แกนกายที่เพิ่งจะปลดปล่อยไปกลับ ชูชันขึ้นมาอีกครั้ง
“พี่ดิน...........ผม.....ไม่ไหว....แล้ว อ๊ะ....ฮ้า”
เหนือดินผละออกมาเลาะเล็มยอดอกอีกข้างที่ถูกละเลยไป ผิวขาวเนียนลื่นมือไม่ว่าจะสัมผัสที่ส่วนไหน มือร้อนลากลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียนขาว แผ่นอกแอ่นรับสัมผัสร้อนที่ถูกหยิบยื่นให้ด้วยความเต็มใจ
“อ๊ะ....ฮ้า.....อ๊ะ.....อ่ะ”
“จะทำให้พี่หลงเท่าไรถึงจะพอ หืม สีน้ำ”
ไม่เคยจะมีการร่วมรักครั้งใดที่เหนือดินจะอดกลั้นและอ่อนโยนกับ คู่นอนของเขาได้ถึงเพียงนี้ ทุกทีเขาเป็นฝ่ายที่ได้รับการปรนเปรอ แต่ครั้งนี้เขากลับยินดีที่จะทำให้สีน้ำมีความสุขที่สุด และยังอดกลั้นที่จะไม่แยกเรียวขาขาวนั้นออกแล้วกดความเป็นชายที่พร้อมพรั่งนั้นเข้าไปในช่องทางแคบอย่างที่ปรารถนา
มือหนากอบกุมแท่งเนื้อร้อนของคนรักขึ้นมาแล้วรวบไว้กับแกนกายของเขาที่แข็งขึง สีน้ำสั่นสะท้านด้วยความเสียวซ่านยามที่รู้สึกถึงส่วนแข็งร้อนของอีกฝ่าย
“อยากหายร้อนก็ต้องมาช่วยกันสิสีน้ำ”
มือใหญ่ดึงมือขาวจัดทั้งสองข้างที่จิกไหล่หนาของเขาให้มากอบกุมแกนกายร้อนทั้งสองไว้ด้วยกัน
“อ๊ะ อ่า....ฮ้า”
“ทำแบบนี้สิ อยากหายร้อนใช่ไหมล่ะ กุมมันไว้ด้วยกันแบบนี้ แล้วก็ทำมือแบบนี้”
ในเวลาปกติ อย่าว่าแต่ของคนอื่นเลย แค่ของตัวเขาเองสีน้ำก็ไม่เคยจะช่วยปลดปล่อยแบบนี้ แต่ตอนนี้มือทั้งสองข้างกำลังกอบกุมแกนกายเอาไว้แล้วรูดขึ้นลงเป็นจังหวะกระชั้นมากขึ้นตามคำบอกของเหนือดิน
เรียวตาคมที่ปิดสนิท หากแต่ริมฝีปากแดงเผยออ้าเปล่งเสียงครางระบายความทรมานที่ก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ยากเกินกว่าจะห้ามใจ เหนือดินก้มลงไปบดขยี้ริมฝีปากที่บวมแดงช้ำนั้นอีกครั้ง มือขาวยังกอบกุมแท่งเนื้อร้อนทั้งสองขยับมือรูดรั้งขึ้นลง
“อื้มมมมม”
สีน้ำส่งเสียงร้องประท้วงเมื่อรู้สึกถึงนิ้วมือร้อนที่สะกิดปากทางด้านหลัง ลูบไล้ภายนอกจนรู้สึกเสียวซ่านร้อนเร่าไปหมด ท่อนขาแกร่งที่เขานั่งคร่อมอยู่ฉีกกว้างทำให้เรียวขาขาวนั้นอ้ากว้างไปด้วย กลีบตูมกำลังค่อยๆ แย้มบานออกราวกับปรารถนาจะให้เชยชมด้านในได้โดยสะดวก
“ขยับเร็วๆ สิ สีน้ำ เร็วอีก อืมมมม อย่างนั้นล่ะ ดีมาก”
“มัน....แปลกๆ....อ๊ะ.....ฮ้า....”
“ไม่เคยทำแบบนี้ด้วยตัวเองเลยล่ะสิ อ่ะ...ดีสีน้ำ แรงอีก”
สีน้ำในตอนนี้ไม่ว่าจะบอกให้ทำอะไรก็ทำตามไปทุกอย่าง เหนือดินลองส่งนิ้วร้อนแทรกเข้าไปในช่องทางด้านหลังช้าๆ แต่ความคับแน่นทำให้เข้าไปได้เพียงครึ่ง
“เจ็บ..อ๊ะ....ผมเจ็บ....”
สายน้ำตาอุ่นไหลรินลงมาจากดวงตาเรียวที่น่าหลงใหล เหนือดินซับน้ำตาด้วยริมฝีปากหนาแล้วเลยไปไซ้ใบหูขาวตรงหน้า ลองเอาลิ้นร้อนแหย่เข้าไปด้านในเรียกเสียงครางแผ่วหวานและเรือนกายที่ยิ่งสั่นสะท้าน
นิ้วแกร่งที่รอจังหวะร่างกายผ่อนคลายก็สอดแทรกเข้าไปได้จนสุด ผนังนิ่มด้านในตอดรัดสิ่งแปลกปลอมอย่างแรงจนร่างหนาต้องนิ่วหน้าด้วยความทรมาน เมื่อคิดว่าถ้าเปลี่ยนเป็นส่วนแข็งร้อนที่สีน้ำกอบกุมอยู่นี่จะสุขสมสักเพียงไหน
“เจ็บ...อ๊ะ.....ฮ้า”
เหนือดินมองท่อนเนื้อร้อนที่บวมขยายในมือขาวจัด สีน้ำใกล้จะปลดปล่อยแล้วร่างกายถึงไร้เรี่ยวแรงจนมือที่กอบกุมทั้งสองขยับช้าลง เขาเอามือข้างที่ยังว่างมาช่วยโดยกุมทับมือสีน้ำอีกทีแล้วรูดรั้งขึ้นลงอย่างแรงจนสีน้ำทนไม่ไหวต้องซวนซบลงมาที่ไหล่หนา เปิดซอกคอขาวให้อีกฝ่ายได้ไล้เลียชิมความหวานของผิวขาวได้ตามชอบใจ
“อ๊ะ.....อ่า......ฮ่า”
เรือนกายขาวจัดกระตุกเกร็งพร้อมฉีดพ่นน้ำรักสีขาวขุ่นออกมาจนเลอะแผ่นท้องสีเข้มตรงหน้า ทั้งร่างสั่นสะท้านด้วยความเร่าร้อนที่เพิ่งผ่านจุดสูงสุด ช่วงนั้นเองที่เหนือดินสอดนิ้วเรียวซุกตัวไปในช่องทางแคบด่านหลังเพิ่มอีกหนึ่งนิ้ว
“สีน้ำของพี่น่ารักที่สุดเลย ไม่ว่าตรงไหนก็หวานไปหมด ไม่เคยมีคนไหนที่ทำให้พี่รู้สึกได้เหมือนเราเลยนะ”
“พี่ดิน.....เจ็บ.....ผมเจ็บ”
ใบหน้าสวยนั้นแสดงออกให้เห็นถึงความทรมานที่ถูกรุกรานส่วนซ่อนเร้นด้านหลังหยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกมาไม่ขาดสาย เหนือดินค่อยๆ ระบายลมหายใจออกมาช้าๆ ถ้าเขาทำไปถึงที่สุดก็คงไม่ต่างกับคนเลวที่วางยาและจะข่มเหงสีน้ำสินะ นิ้วเรียวค่อยๆ ถอนตัวออกมาจากช่องทางนุ่มที่บีบรัดเอาไว้ราวกับอาลัยอาวรณ์
“ไม่มีอะไรแล้ว ไม่ต้องกลัว สีน้ำดีขึ้นหรือยัง หายร้อนแล้วใช่ไหม แช่น้ำไปก่อนนะพี่จะไปอาบต่อที่ห้องข้างๆ”
ร่างเปลือยเปล่าสีเข้มที่ให้ความอบอุ่นมาตลอดนั้นลุกยืนแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปทันที เหนือดินต้องรีบออกไปให้ไวที่สุดก่อนเขาจะอดกลั้นความปรารถนาที่พุ่งขึ้นสูงนี้ไม่ไหวแล้วทำร้ายสีน้ำลงไป
นายแบบหนุ่มคว้าผ้าเช็ดตัวมาพันส่วนล่างเอาไว้แล้วทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง มือทั้งสองกุมขมับแล้วพยายามสะกดกลั้นความร้อนที่ปะทุขึ้นให้ดับลง แต่เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ จรดเบาๆ แล้วมาหยุดตรงหน้าทำให้ดวงหน้าคมเข้มเงยขึ้นมองช้าๆ
“มันยังไม่หายร้อนเลย ช่วยผมได้ไหมฮะ”
เรือนกายขาวที่มีเพียงเสื้อคลุมสวมไว้ดูขลาดเขิน ดวงตาเรียวสวยหลบสายตามองลงที่ปลายเท้าจนเหนือดินต้องลุกขึ้นยืนแล้วเชยคางมนเพื่อให้ดวงตาได้สบกัน เขาอยากมั่นใจว่าไม่ได้เป็นการฝืนใจคนตรงหน้า
“ต่อจากนั้นมันไม่ได้สวยงามหรอกนะสีน้ำ มันเจ็บ จนเราอาจจะทนไม่ไหว ถึงพี่ไม่เคยทำแบบนี้กับผู้ชายมาก่อน แต่ก็พอรู้มาบ้าง”
“ผม....ผมไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าอ้อมกอดของพี่ดินอบอุ่นที่สุด ผม...”
ดวงตาเรียวมีทั้งความกลัวและความสับสน เหนือดินรู้ว่าคนตรงหน้า ไร้เดียงสากับเรื่องความรักและความสัมพันธ์นี้แค่ไหน ทุกอย่างเป็นสิ่งแปลกใหม่ทั้งสิ้น
“พี่ยินดีจะช่วยปลดปล่อยให้จนกว่าจะหายเลยดีไหม สีน้ำไม่ต้องห่วงพี่หรอก”
มือเรียวคว้าหมับที่ข้อมือของร่างหนาเมื่อเหนือดินทำท่าจะผละไป
“แต่ที่ทำเมื่อกี้....มันเจ็บก็จริง...แต่”
ริมฝีปากแดงบวมเม้มแน่นจนเหนือดินต้องหันมามองสีน้ำอย่างรอคอยว่าจะพูดอะไร
“แต่?”
“แต่...มันก็รู้สึกดี ผมไม่รู้เหมือนกัน แต่มันแปลกๆ วูบๆ มันทำให้ไม่ทรมาน แต่มันก็เจ็บ แต่...”
ริมฝีปากหนาก้มลงมาดูดกลืนคำพูดทั้งหมดของสีน้ำเอาไว้ เขารู้ดีว่าสีน้ำโดนฤทธิ์ยาทำให้มีความต้องการแบบนี้ แต่เจ้าตัวเองไม่รู้จักและไม่รู้ว่าจะดับความต้องการที่เกิดขึ้นได้อย่างไร หากเขาจะฉวยโอกาสนี้ทำให้คนนี้เป็นของเขาเสีย เขาจะดูเลวร้ายยามเมื่อสีน้ำมีสติกลับมาหรือเปล่า
“มันอาจจะเจ็บมากกว่าเมื่อกี้อีกนะ เจ็บจนทนไม่ไหว เจ็บจนสีน้ำอาจจะเกลียดพี่ เพราะฤทธิ์ยาทำให้สีน้ำรู้สึกแบบนี้ ที่พูดออกมาตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าสีน้ำจะจำได้ไหมด้วยซ้ำตอนที่หมดฤทธิ์ยา”
ดวงตาเข้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความจริงใจทำให้หัวใจเต็มตื้นอย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน สีน้ำไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งที่ควรทำคืออะไร เขาปล่อยให้สัญชาตญาณและความร้อนที่ไม่จางหายเป็นตัวนำ รู้แต่ว่าถ้าตอนนี้ไม่ได้ซุกตัวในอ้อมกอดของคนตรงหน้า ความร้อนที่เผาไหม้ร่างกายของเขาอยู่คงไม่หายไป
“ช่วยผมที พี่ดิน”
ยากเกินหักห้ามความรู้สึกที่ท่วมท้นเหนือดินดึงร่างเพรียวให้ล้มลงบนเตียงใหญ่แล้วตวัดตัวคร่อมร่างขาวจัดเอาไว้
“ด้วยความยินดี สีน้ำของพี่”
**************************************************************
-
ความปวดหน่วงไปทั้งร่างและการปวดหัวอย่างรุนแรงเป็นสิ่งแรกที่สีน้ำรับรู้ได้เมื่อเปิดเรียวตาคมขึ้นมา
“ซี๊ด....ปวดหัว”
เรี่ยวแรงหายไปหมดจนไม่มีแรงแม้แต่จะขยับตัว แต่ที่เจ็บร้าวที่สุดคงเป็นส่วนสะโพกที่เพียงแค่ขยับตัวก็เจ็บร้าวจนชาไปทั้งร่าง
“ปวด เจ็บ....โอ๊ย”
เสียงร้องดังออกไปถึงด้านนอกทำให้เจ้าของบ้านรู้ว่าคนในห้องนอนนั้นตื่นแล้ว เหนือดินเลยรีบเดินมาหาสีน้ำในห้อง แล้วก็ไม่แปลกใจที่เจ้าตัวคนส่งเสียงนั้นจะนอนนิ่งอยู่บนเตียง
“ตื่นแล้วหรอสีน้ำ”
ร่างสูงในชุดอยู่บ้านสบายๆ แต่ก็ยังดูดีจนน่าอิจฉา เดินไปนั่งบนเตียงข้างคนที่นอนอยู่ มือหนาลูบผมสีดำสนิทของหนุ่มน้อยบนเตียงอย่างอ่อนโยน
“พี่ดิน”
“ปวดเมื่อยมากไหม ปวดหัวด้วยหรือเปล่า แล้วมีไข้ไหมนะ”
วิธีวัดไข้ของร่างหนาทำให้สีน้ำถึงกับนิ่งไปเพราะเหนือดินก้มลงเอาหน้าผากของตัวเองมาชนกับสีน้ำเพื่อวัดไข้
“ตัวรุมๆ เดี๋ยวกินยาไว้ดีกว่านะ คนดี”
ก่อนจะผละลุกขึ้นนั่งตามเดิม ริมฝีปากหนาก็ประทับจูบเนิ่นนานที่หน้าผากมน จนสีน้ำรู้สึกร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า ความทรงจำต่างๆ เมื่อคืนนี้มันเลือนลางจนสีน้ำต้องหลับตาเรียวลงแล้วพยายามปะติดปะต่อว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเขา หลังจากที่ขึ้นรถของเหนือดินจำได้แต่ว่าร้อนไปทั้งร่างจากด้านในและทรมานมากๆ
“ทำไมทำคิ้วขมวดแบบนั้นล่ะ ปวดมากหรอ?”
ความอ่อนโยนของนายแบบหนุ่มในวันนี้ดูจะยิ่งเพิ่มขึ้นสูงจนสีน้ำรู้สึกได้ อีกทั้งความสนิทชิดเชื้อที่เพิ่มขึ้นตามไปด้วยนั้นทำให้ร่างเพรียวที่นอนอยู่สงสัย มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับพี่ดินกันแน่เมื่อคืนนี้ บรรยากาศรอบตัวถึงได้เปลี่ยนไปเช่นนี้
“ผม...เอ่อ...”
“หืม อยากได้อะไร สีน้ำ”
มือหนาดึงมือเรียวขาวไปกอบกุมเอาไว้แล้วยกขึ้นจรดจูบเบาๆ ทั้งที่แปลกใจกับท่าที แต่สีน้ำกลับรู้สึกว่าไม่ควรที่จะถามออกไปว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
“กี่โมงแล้วฮะ”
“ตอนนี้หรอ บ่ายสามแล้ว สีน้ำนอนยาว พี่เลยไม่อยากปลุก อยากให้นอนเยอะๆ”
“ผม...ลุกไม่ไหว มันปวดร้าวไปหมดเลย”
รอยยิ้มน้อยๆ แต่ดูเจือไปด้วยความสุขของนายแบบหนุ่มสะกิดใจของร่างเพรียวที่นอนอยู่ เหมือนเขาจะนึกอะไรออก แต่ก็นึกไม่ออก
“จะเข้าห้องน้ำหรอ เดี๋ยวพี่ช่วย”
เหนือดินค่อยๆ ประคองสีน้ำให้เอนตัวขึ้นนั่งช้าๆ แต่ก็เจ็บหน่วงไปทั้งร่างแทบขาดใจเสียให้ได้ พอลุกขึ้นนั่งแล้วสีน้ำถึงรู้ว่าเขาไม่ได้ใส่อะไรเลย แผ่นอกขาวโผล่พ้นผ้าห่มผืนใหญ่ออกมา นายแบบหนุ่มเห็นหน้าประหลาดใจของสีน้ำจึงรีบบอกขึ้นมา
“เดี๋ยวพี่ไปเอาเสื้อคลุมมาให้นะ”
พอร่างหนาผละออกไป เด็กหนุ่มลองก้มลงมองเนื้อตัวว่าทำไมถึงได้ปวดเมื่อยนัก เขาเห็นรอยแดงเป็นจ้ำกระจายไปทั่วแผ่นอก แล้วยิ่งหัวนมที่ตอนนี้ยังเป็นสีแดงเข้มชูชัน รอบฐานยังบวมแดงอยู่ ภาพที่มีใครดูดรัดลิ้มรส ตุ่มไตแข็งแว็บผ่านเข้ามาในความคิด ริมฝีปากหนาและมือที่หยอกล้อคนละข้างพร้อมกัน เสียงครางยังติดอยู่ในหู แค่คิดก็รู้สึกเสียวแปลบที่ตุ่มไตแข็งแม้ไม่ได้โดนสัมผัสใด
“มาแล้ว อ่ะสีน้ำ มาใส่นี่ก่อนนะ”
“ฮะ”
ใบหน้าขาวที่ซับสีแดงเรื่อดูน่ามองและมีเสน่ห์จนเหนือดินอดใจไม่ไหว เขาก้มลงไปสูดกลิ่นหอมจากแก้มขาวนุ่มเมื่อจับสีน้ำใส่เสื้อคลุมจนเสร็จ
“ขอรางวัลให้พี่ดินแสนดีหน่อยสิ หอมจังเลย”
สีน้ำนั่งนิ่งไปตั้งแต่นายแบบหนุ่มจรดปลายจมูกลงมาที่แก้มแล้วมาจบลงที่จูบซับเบาๆ ที่ริมฝีปากแดงอิ่มที่เต่งตึงและยังบวมอยู่ สัมผัสที่รู้สึกคุ้นเคยแต่เหมือนมีอะไรมาบดบังเอาไว้
“เดี๋ยวจะพยุงไปห้องน้ำนะ ถ้าเดินไม่ไหวก็เอนตัวมาที่พี่ได้เต็มที่เลย เห็นแบบนี้พี่น่ะเข้ายิมบ่อยๆ นะ เรื่องความแข็งแรงไม่เป็นปัญหา”
“ฮะ”
แขนแกร่งสอดเข้ามาเหนี่ยวรั้งเอวของสีน้ำโอบประคองร่างเพรียวให้ก้าวเดินช้าๆ แต่แค่เพียงออกแรงสีน้ำก็แทบทรุดลงเพราะความเจ็บแสบที่สะโพก มันปวดร้าวจนยืนแทบจะไม่ไหว ถ้าไม่ได้เอนตัวลงซบไปที่เหนือดินแล้วเขาคงต้องลงไปกองที่พื้นเป็นแน่
“เจ็บมากสินะ ขอโทษทีนะสีน้ำ เอาแบบนี้ดีกว่า”
สีน้ำไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมร่างสูงถึงขอโทษเขา เหนือดินนั่งย่อตัวลงตรงหน้าแล้วทำท่าทางให้เขาขึ้นไปขี่หลัง สีน้ำก็น้อมรับความใจดีอย่างเต็มใจ เพราะตอนนี้แค่ยืนยังฝืนเต็มทน
“อย่าอาบน้ำนานล่ะ ถ้าเสร็จแล้วก็เรียกรู้ไหมจะมาช่วยพากลับไปส่ง อย่าฝืนเดินถ้าไม่ไหวเพราะถ้าล้มไปจะยิ่งแย่นะสีน้ำ”
ร่างหนาพาสีน้ำมาส่งถึงขอบอ่างอาบน้ำจากุซซี่ขนาดใหญ่ ทั้งยังจัดแจงเปิดน้ำให้พร้อมสรรพโดยที่สีน้ำไม่ต้องทำอะไรเลย แต่พอร่างสูงจะเดินออกไปสีน้ำก็เรียกเอาไว้ก่อน
“เอ่อ ผมอยากได้โทรศัพท์มือถือ”
“เดี๋ยวหยิบมาให้ สีน้ำลงไปแช่น้ำอุ่นรอก่อนนะ”
“ฮะ”
พอร่างสูงเดินออกจากห้องน้ำไปสีน้ำก็ค่อยๆ ถอดเสื้อคลุมออกแล้วลงไปแช่น้ำอุ่นในอ่างจากุซซี่
“ค่อยสบายตัวหน่อย”
พอเอนตัวลงนอนก็ค่อยรู้สึกผ่อนคลายไปทั่วทั้งร่าง ความปวดเมื่อยเหมือนจะลดน้อยลงไป อ่างน้ำวนแบบนี้มันดีจริงๆ เลย
“สีน้ำ โทรศัพท์”
เหนือดินเปิดประตูห้องน้ำเข้ามาแล้วเดินเอาโทรศัพท์มือถือมาให้สีน้ำ เขามีเรื่องมากมายที่อยากจะถามถึงที่มาที่ไปของเรื่องราวเมื่อคืน ใครกันเป็นคนทำให้สีน้ำเป็นแบบนั้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่เขาจะรอให้สีน้ำพร้อมมากกว่านี้ ร่างสูงเสยผมที่ยาวระคอให้ไปทางด้านหลัง ดวงหน้าที่สะกดหัวใจของเขาไว้ได้นั้นไม่ว่าจะมองเท่าไรก็ไม่เบื่อ
“เอ่อ ผมรับรองว่าแช่น้ำไม่นาน พี่ดินรอข้างนอกก็ได้นะฮะ”
ทั้งที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่สีน้ำกลับรู้สึกขัดเขินเมื่อต้องเปลือยเปล่าต่อหน้านายแบบหนุ่ม ทำไมมีแต่เรื่องที่เขาไม่เข้าใจเกิดขึ้นมากมายนัก เหนือดินยิ้มให้อย่างอ่อนโยนแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปไม่ได้พูดอะไร สีน้ำเลยไปคว้าโทรศัพท์มือถือมากดหาคนที่คิดว่าน่าจะช่วยเขาได้มากที่สุดในตอนนี้
“ฮัลโหล ว่าไงสีน้ำ”
“เอ่อ...คีย์ คุยได้ไหมตอนนี้”
“ได้สิ มีอะไรหรอ”
“คือ...คีย์ รู้เรื่องแบบ แบบ”
“แบบอะไรสีน้ำ นี่อยู่ไหนเนี่ยเสียงก้องจังเลย”
“ห้องน้ำน่ะ”
“ทำไมมาคุยในห้องน้ำล่ะ ให้ฉันโทรกลับไหม”
“ไม่ไม่ คือ ตอนนี้อยู่บ้านพี่ดิน เรื่องมันยาวมาก แต่ฉันมีเรื่องสงสัย”
“ก็ถามมาสิ รออยู่เนี่ย”
คีย์ที่ปลายสายนั่งหวีขนให้กับน้องเมาส์สุดที่รักอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น ส่วนเจ้าสุนัขตัวน้อยหลับตาพริ้มอยู่บนตักนิ่ม
“คือ คีย์พอรู้แบบว่า เวลาที่คนเขามีอะไรกัน”
“อืม”
“แต่แบบ เป็นผู้ชายทั้งคู่”
“เอ๊ะ อย่าบอกนะว่านี่สีน้ำ...”
หวีแทบร่วงลงจากมือเมื่อคีย์ลองปะติดปะต่อเรื่อง เมื่อสีน้ำบอกว่าอยู่บ้านพี่ดิน ในห้องน้ำ แล้วยังมาถามเรื่องแบบนั้นอีก
“ช่วยฉันด้วยสิคีย์ ฉันก็ไม่รู้ แต่แบบมันแปลกๆ แต่ฉันจำอะไรไม่ได้เลยนะ มันเบลอๆ เหมือนจะจำได้แต่ก็จำไม่ได้ แต่มันปวดไปทั้งตัว แล้วก็ตรง.....ก็เจ็บ”
ถึงสีน้ำจะไม่รู้เรื่องความรักที่เพื่อนๆ พยายามอธิบาย แต่เขาก็พอรู้ว่าช่องทางที่ผู้ชายจะใช้เวลามีสัมพันธ์กันนั้นคือที่ใด เพราะในวิชาที่เรียนก็มีสัตว์หลายประเภทก็เป็นพวกที่ชอบเพศเดียวกัน
“สีน้ำ ใจเย็นๆ นะ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
คีย์เองก็สงสัย เพราะอาการของสีน้ำเหมือนคนที่โดนยามากกว่าจะยินยอมมีสัมพันธ์ตามปกติ ไม่อย่างนั้นทำไมถึงจำอะไรไม่ได้เลยแบบนี้
“คือ..”
“สีน้ำ แช่นานไปแล้วนะ เดี๋ยวไข้ขึ้นหรอก”
เสียงของพี่ดินดังแทรกขึ้นมา เขาเคาะหลายทีเห็นสีน้ำไม่ตอบรับเลยเปิดเข้ามาดู
“ขอโทษฮะ พอดีคุยกับคีย์อยู่”
“ออกไปคุยข้างนอกดีกว่าไหม ขึ้นเถอะ”
เหนือดินเดินมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่
“เอ่อ คีย์...”
“เดี๋ยวจะไปหาที่บ้าน อยู่บ้านคุณเหนือดินใช่ไหม ห่างจากบ้านนายไปไม่เท่าไรนิ รออยู่ที่นั่นนะ”
คีย์ร้อนใจมากกว่าที่จะอยู่รอฟังเรื่องทั้งหมดทางโทรศัพท์ เขาจัดแจงอุ้มน้องเมาส์ให้ไปนอนที่เตียงใหญ่
“เดี๋ยวมานะน้องเมาส์ นอนไป อย่าซนล่ะ”
หมาน้อยนอนหลับต่ออย่างเป็นสุข คีย์หันไปคว้ากุญแจรถแล้วรีบออกไปทันที
“เอ่อ...คีย์จะมาที่นี่ฮะ”
“อืม งั้นก็ไปแต่งตัวแล้วจะหาอะไรให้ทานระหว่างรอดีไหม”
“ครับ...ผมแต่งตัวเองก็ได้นะฮะ พี่ดินทำเหมือนผมเป็นเด็กเล็กๆ เลย”
“เปล่าไม่ได้ทำเหมือนสีน้ำเป็นเด็ก แต่ดูแลสีน้ำเพราะสีน้ำเป็นคนรักของพี่ต่างหากล่ะ”
คำพูดตรงๆ จับได้ถึงความจริงใจที่สื่อมา แต่สีน้ำก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าการที่เป็นคนรักนั้นจะต้องทำตัวยังไง รู้สึกยังไง
“ผมอยากแต่งตัวเอง ได้ไหมครับ....พี่ดิน”
“อืม ได้สิ แต่ให้พี่ช่วยพาออกไปก่อนดีไหม เดี๋ยวลื่นล้มไปจะยิ่งแล้วใหญ่”
สีน้ำไม่ได้ตอบอะไรแต่ก็ค่อยๆ ลุกแล้วก้าวออกจากอ่างน้ำโดยมีมือหนาคอยช่วยรับ จัดแจงเอาผ้าเช็ดตัวซับน้ำให้ ก่อนจะคว้าเสื้อคลุมมาสวมให้
“เสื้อผ้าใส่ของพี่ไปก่อนละกันนะ ถ้าต้องการอะไรให้เรียกรู้ไหม อย่าฝืนเด็ดขาด”
“ฮะ”
เรือนกายกรุ่นกลิ่นหอมละมุนตรงหน้าราวกับยั่วเย้าและทำให้หวนนึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมา เหนือดินใช่จะไม่รู้จากปฏิกิริยาของสีน้ำในตอนนี้ว่าเจ้าตัวคงจะจำอะไรไม่ได้ หรือจำได้ลางๆ เพราะยาที่โดนมานั้นค่อนข้างแรง แต่เขาตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่เป็นคนเล่าอะไรใดๆ อยากให้สีน้ำจำได้ด้วยตัวเองมากกว่า
“เดี๋ยวไปทำอะไรให้กินนะ”
เหนือดินเดินออกไปจากห้องน้ำปล่อยให้ร่างเพรียวได้แต่งตัวตามสบาย สีน้ำที่เมื่อได้แช่น้ำอุ่นๆ ก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ค่อยๆ พยุงตัวเกาะผนังไปยังหน้ากระจกบานใหญ่ที่มีเสื้อผ้าชุดใหม่วางให้เขาอยู่
“โอย ปวดเมื่อยไปทั้งตัวอย่างกับคนแก่”
สีน้ำบ่นพึมพำเบาๆ พอเดินกระย่องกระแย่งไปจนถึงหน้ากระจกบานใหญ่ พอมายืนอยู่ตรงนี้ ความสงสัยก็มากเกินกว่าความอาย เขาปลดเสื้อคลุมออกจนเหลือแต่ร่างขาวจัดที่เปลือยเปล่า นิ้วมือเรียวลากไปสัมผัสจ้ำแดงที่กระจายไปทั่วแผ่นอกราวกับโดนแมลงกัด
“โดนอะไรมาเนี่ย หรือว่าโดนแมลงที่ไหนกัด ข้างหลังก็มีหรอเนี่ย หรือว่าโดนเห็บพุดดิ้งกัด?”
แม้แต่เรียวขาขาวก็มีจ้ำแดงกระจายไปทั่ว สีน้ำมองอย่างกังวลกับรอยที่เกิดขึ้น แต่พอหันหลังแล้วก้มไปหยิบเสื้อผ้าเปลี่ยน เด็กหนุ่มก็เกิดความอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา เขาไม่ได้หลอกตัวเองว่าจุดที่เจ็บร้าวที่สุดนั้นคือส่วนที่ซุกซ่อนอยู่ในซอกหลืบลับ
แค่เพียงมือเรียวแหวกก้อนเนื้อนุ่มด้านหลังออกช้าๆ ความทรงจำที่เร่าร้อน ผิวกายสีน้ำผึ้งที่กอดก่ายแนบชิดถ่ายทอดความอบอุ่นของร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่า น้ำเสียงที่อบอุ่นคอยกระซิบถามอย่างห่วงใยข้างๆ หู ทั้งยังความร้อนแรงแข็งขึงที่สอดแทรกผ่านเข้ามาอย่างอ่อนโยน ผิวหน้าขาวค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ มันคือเรื่องจริงอย่างนั้นหรือ
“ไม่ใช่ฝัน มันไม่ใช่ฝัน เมื่อคืนนี้ นี่หมายความว่า”
ดวงตาเรียวกะพริบถี่ พยายามจะไล่เรียงความทรงจำที่ขาดหายไปของเมื่อคืนมาเรียงร้อยให้เป็นเรื่องเดียวกัน ทั้งริมฝีปากร้อนที่ประกบลิ้มรส ดูดรัดกันครั้งแล้วครั้งเล่านั่นก็ด้วย มือหนาที่รูดรั้งปลดปล่อยความปรารถนาให้เขานั่นก็ด้วย
“นี่แสดงว่า....เรา.....พี่ดิน.......มีอะไรกัน? งั้นหรอ? จริงๆ หรอ?”
ร่างเพรียวที่ยังเปลือยเปล่าทรุดนั่งลงไปกับพื้นช้าๆ แล้วแบบนี้เขาจะมีหน้าออกไปพบคนข้างนอกได้ยังไงกัน
“สีน้ำ แต่งตัวนานจัง มีอะไรหรือเปล่า”
“ปะ เปล่าครับ มะ ไม่มีอะไรครับ”
แค่ได้ยินเสียง สีน้ำก็ร้อนวูบไปทั้งหน้า
“แย่แล้ววววว”
ร่างโปร่งซบใบหน้าลงกับฝ่ามือ แล้วเขาจะทำยังไงดี
*****************************************************************
-
เอ็นซีแบบเล็กๆ :o8:
หวังว่าจะถูกใจนะคะ
เอนซีใหญ่ๆ ไว้ก่อน หุหุหุ
เจอกันตอนหน้าค่ะ :bye2:
ขอบคุณคนอ่านและคนคอมเม้นทุกคนเลยค่ะ
-
เค้าได้กันแล้ว
พี่ดินดูแลสีน้ำให้ดีนะ
ให้ออกห่าวจากไอ้เลวนั้นด้วย
-
โถ...สีน้ำ หนูจ๋าความไร้เดียงสาของหนูทั้งน่ารักน่าเอ็นดูจ้ะ
พี่ดิน จัดการกับไอ้คนชั่วคนนั้นให้เข็ดหลาบเลยนะ
-
อ่านไปขำแลเอ็ดดู หรือจะดูเอ็นสีน้ำดี แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยน่ารักจริงๆ
แบบนี้พี่เหนือดินรักหลงตาย
:กอด1:คนแต่ง
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ได้เสียกันไปเรียบร้อยแล้ว
วี๊ดวิ้ว
55555
ถูกใจกด +1 โลด
-
กิกิ สีน้ำน่ารักจิงจิง แล้วอย่างงี้พี่ดินจาอดใจไหวหรา :-[
-
กำลังอ่านเพลินๆเลย :o8: มาต่อเร็วๆน้า ตอนนี้พี่ดินเป็นคนเดียวกะน้ำแล้ว หวังว่าน้ำคงไม่โกรธ
-
แล้วจะเป็นยังไงต่อไป? :serius2:
-
ง่า
สีน้ำจะโกรธพี่ดินมั้ยน๊า
:เฮ้อ:
รอตอนต่อไปโลด
-
:L1:
-
ใจเย็นๆค่ะน้องสีน้ำ กับเหนือดินไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก
ยังไงซะเหนือดินเค้ารับผิดชอบหนูอยู่แร้วหละ อิอิ
ไปเอาเรื่องอีคนใส่ยาให้หนูกินดีกว่านะคะ
ให้พี่ดินไปลากมันเข้าตารางได้ยิ่งดีค่ะ
น้องคีย์มาถึงที่จะเจอพี่พู่กันมั้ยอ่า ลุ้นอีกคู่ ฮ่าๆ
รอตอนหน้าค่ะ
-
สีน้ำน่ารักน่ากอดจริงวุ้ย
พี่ดินจับกดไปกี่รอบน๊อ หุหุ
-
อ๊าย เค้ารวมร่างกันแล้ววววววว :m25:
-
สีน้ำจะโกดพี่ดินม้ายอ่าาา
แง้ววว
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
กลัวพี่น้ำโกรธพี่ดินจัง
แล้วตอนนี้สีน้ำจะจำได้หรือป่าว ว่าคนวางยาสีน้ำมันคือใคร ไม่ใช่ว่าไปญาติดีกับมันอีกล่ะ
ซื่อเกินจนน่าเป็นห่วง :เฮ้อ:
-
อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ได้เสียกันไปแล้วล่ะสีน้ำ~! ทีนี้จะทำอะไรได้นอกจาก'รับรัก'พี่ดินไงจ๊ะ :-[
แต่อย่าลืมไปจัดการคนวางยาด้วยนะ แม่ง........ :z4: :beat:
-
สีน้ำเร่าร้อนจัง
-
จำไม่ได้เลยหรอ สีน้ำ
-
สีน้ำช่างไร้เดียงสาจริงๆ :man1:
พี่ดินได้น้องแล้วต้องดูแลดีๆ นะ
:กอด1:
-
สีน้ำไร้เดียงสาสุด ๆ
-
พี่ดินหลงรักความไร้เดียงสาของสีน้ำจนถอนตัวไม่ขึ้น :m1: :m3:
-
โฮวววววววววว พี่ดินเป็นคนดีเกือบจะตลอดรอดฝั่งแล้วเชียว ^^
-
ดันประจำวัน อิอิ มะไหร่จะได้อ่านอีกหนอ สู้ๆ!!
-
ไร้เดียงสาจนน่าตกใจ :a5:
ไม่ใช่ว่าคีย์จะเข้าใจผิดว่าพี่ดินเป็นคนวางยานะ
-
โธ่โดนยาไปซะขนาดนั้นจำไม่ได้เลยเหรอง่าาาาาา
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
-
พี่ดินอ่อนโยนมากเลยอะ :o8:
สีน้ำไม่ต้องกลัวหรอก เดี๋ยวพี่ดินจะรับผิดชอบทุกอย่างเอง :laugh:
-
ขนาด NC เล็ก ๆ ยังกำเดาแตกขนาดนี้เลย..
-
แงะๆ :o8:
-
:m25: หุหุหุหุหุหุ
อยากกอดน้องสีน้ำมั่งจัง
มานั่งรอตอนต่อไป :mc4:
-
ดันนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
อัพๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
Part 7
คีย์บอร์ด ไม่เคยร้อนใจเท่าครั้งนี้เลย พอวางสายจากสีน้ำไปเขาก็รีบขับรถมาหาสีน้ำให้ไวที่สุด เกิดอะไรขึ้นกับสีน้ำกันแน่ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนที่ดูจะรักสีน้ำและเป็นสุภาพบุรุษแบบเหนือดินจะวางยาสีน้ำแล้วก็...
“อย่าให้รู้นะว่าบังคับสีน้ำ จะต่อยให้หมดหล่อเลย”
คีย์บ่นพึมพำเบาๆ เขาเองก็ไม่ได้ตามสไปรท์กับโชนมาด้วยเพราะเดี๋ยวเรื่องจะไปกันใหญ่ แทนที่จะคุยกันรู้เรื่อง อาจจะต้องมานั่งห้ามสองคนนั้นทะเลาะกันมากกว่า
“ถัดจากบ้านของสีน้ำไปหลังสุดท้ายที่ติดสวนงั้นหรอ ก็หลังนี้น่ะสิ”
ตรงหน้าเป็นบ้านเดี่ยวขนาดกลาง การตกแต่งก็ดูเรียบๆ ไม่เหมือนจะเป็นบ้านของนายแบบขายดีเลยสักนิด
คีย์จอดรถไว้ที่หน้าบ้านแล้วลงไปกดออด เขาเป็นห่วงสีน้ำจริงๆ รออยู่ครู่หนึ่งร่างสูงของนายแบบหนุ่มเจ้าของบ้าน
ก็เดินออกมาจากในบ้าน
“สวัสดีครับน้องคีย์บอร์ด”
“สวัสดีครับ สีน้ำอยู่ไหนครับ”
“อยู่ข้างใน เข้ามาก่อนสิ”
“ครับ”
คีย์พยายามทำใจให้นิ่งที่สุด เขาจะไม่ปักใจว่าคนตรงหน้าเป็นคนไม่ดีจนกว่าจะได้ฟังเรื่องราวจากเพื่อนสนิท พอคีย์เข้ามาในตัวบ้าน ก็เห็นร่างเพรียวของเพื่อนนั่งถือแก้วน้ำนั่งอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่
“สีน้ำ!”
“คีย์ มาแล้วหรอ”
“อืม”
คีย์รีบเดินไปหาเพื่อนทันที ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาเดี่ยวข้างๆ สีน้ำ เพราะที่นั่งข้างๆ สีน้ำนั้นโดนนายแบบหนุ่มเดินมาจับจองไปแล้ว อีกทั้งยังตวัดมือพาดไปที่โซฟาเหมือนกำลังโอบสีน้ำเอาไว้ด้วย ใบหน้าขาวจัดของสีน้ำกลายเป็นสีแดงเรื่อ แต่นั่นกลับทำให้ยิ่งดูหวานละมุนกว่าปกติ
“มีอะไรเกิดขึ้นหรอสีน้ำ”
“คือ...”
ใบหน้าเรียวของคนตัวขาวจัดก้มลงเล็กน้อยลงไปมองน้ำในแก้วที่ถือเอาไว้ เหนือดินขยับมืออีกข้างมาจับกุมมือสีน้ำเอาไว้
“พี่ก็อยากรู้เหมือนกัน สีน้ำค่อยๆ เล่าก็ได้”
คีย์แปลกใจกับคำพูดของเหนือดินมาก
“นี่ คุณไม่รู้เรื่อง?”
“อืม เมื่อคืนนี้หลังเลิกงานผมก็โทรหาสีน้ำ แล้วสีน้ำก็บอกผมว่า ช่วยด้วยๆ พอรู้คร่าวๆ ว่าอยู่ไหนก็ไปรับสีน้ำกลับมาที่นี่”
“เมื่อวานคุณไม่ได้มีนัดกับสีน้ำหรอ”
“จริงๆ น่ะมี แต่พอดีมีงานด่วนก็เลยส่งแมวเซสบอกสีน้ำไปว่ามารับไม่ได้”
“งั้นหรอ”
คีย์มองคนเล่าตรงหน้า แล้วก็เชื่อว่าคนนี้ไม่ได้โกหก แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
“สีน้ำ เมื่อวานเกิดอะไรขึ้น นายต้องเล่ามาแล้วล่ะ เอาตั้งแต่แรกเลยนะ ใครทำอะไรนาย”
เจ้าของชื่อมองหน้าเพื่อนสนิทที่ตัวเองโทรไปปรึกษา แล้วค่อยๆ เล่าเรื่องราวออกมาช้าๆ
“ก็เมื่อวานนี้ตอนกำลังจะกลับบ้านน่ะ เจอรุ่นพี่สมาร์ท”
แค่พูดชื่อของคนที่ทำร้ายเขาเมื่อวานสีน้ำก็หน้าเสียขึ้นมาทันที เขาไม่เคยคิดเลยว่ารุ่นพี่ที่ดูใจดีคนนั้นจะทำเรื่องเลวร้ายกับเขาได้
“ไอ้หมอนั่นอีกแล้วหรอ”
เหนือดินพูดขึ้นมาด้วยเสียงเรียบ
“แล้วไงต่อ”
คีย์หันไปมองหน้านายแบบหนุ่มที่มาขัดจังหวะการพูดของสีน้ำ ทำให้เหนือดินเอนหลังพิงพนักแล้วกุมมือสีน้ำเอาไว้แทน
“เขาก็มาชวนไปงานปาร์ตี้ แต่ฉันไม่ชอบเลยไม่ไป แล้วรุ่นพี่ก็เลยชวนไปหาอะไรทาน ก็ไปบ้านรุ่นพี่แทน ก็กินกันไปคุยกันไป แต่พอตอนจะกลับฉันเป็นอะไรไม่รู้ มันร้อนวูบวาบไปหมดเลย ไม่มีแรง แล้วรุ่นพี่เขาก็...”
เหนือดินที่บีบมือขาวจัดของสีน้ำเอาไว้ทำหน้าเย็นชาจนน่ากลัว แค่ได้ฟังเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว ไอ้หมอนั่นถ้าไม่ได้ไปเอาเลือดชั่วมันออกสักทีขอไม่ชื่อเหนือดินแล้ว
“เขาทำอะไรสีน้ำหรอ”
คีย์ค่อยๆ ถาม เพราะดูจากท่าทางแล้ว ที่หมอนั่นทำคงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
“เขา...”
สีน้ำเหลือบไปมองเหนือดินที่นั่งอยู่ข้างๆ เหมือนจะขอกำลังใจที่จะเล่าต่อ มือหนาที่พาดอยู่บนโซฟานั้นตบที่ไหล่ของคนรักเบาๆ
“รุ่นพี่เขาพาไปนอนที่ห้องแล้วเขาก็พยายามถอดเสื้อออก จับตรงนี้ตรงนั้นไปทั่วเลย แล้วก็จูบ เขายังมาซุกคออีกด้วย”
เมื่อสีน้ำพูดจบ ทั้งห้องก็เงียบกริบ เหนือดินพยายามสะกดกลั้นความโกรธที่แล่นริ้วขึ้นมา เขาอยากจะไปซัดไอ้สารเลวนั่นเดี๋ยวนี้เลย คีย์เองก็อึ้งไป เขาไม่คิดว่าสีน้ำจะต้องมาเจออะไรที่เลวร้ายถึงขนาดนี้
“แล้วสีน้ำหนีมาได้ยังไงล่ะ”
“ฉันเอาโคมไฟที่หัวเตียงฟาดรุ่นพี่แล้วก็หนีออกมา ตอนนั้นมันน่ากลัวมากเลย ไม่รู้ว่าเขาเป็นไรหรือเปล่า”
“ให้มันตายไปเลยก็ดี คนเลวแบบนั้น มันน่านัก”
“ใจเย็นสิครับคุณเหนือดิน คุณจะทำให้สีน้ำยิ่งตกใจนะ”
“ขอโทษที ผมกำลังโมโห มันมาทำสีน้ำแบบนั้นได้ยังไง”
คราวนี้เหนือดินรั้งร่างเพรียวที่นั่งข้างๆ มากอดแน่นๆ รู้สึกได้ว่าร่างเพรียวนี้สั่นอยู่ มือหนาก็ลูบแผ่นหลังช้าๆ
“เอ่อ แล้วยังไงต่อล่ะสีน้ำ”
คีย์เห็นความสนิทชิดเชื้อที่มากขึ้นผิดหูผิดตาชั่วข้ามคืนก็เริ่มแน่ใจในบางเรื่อง แต่เขาอยากฟังจากปากของสีน้ำมากกว่า
สีน้ำที่ค่อยๆ ดันตัวออกมาจากแผ่นอกหนา หันกลับมาหาเพื่อนด้วยใบหน้าแดงเรื่อ
“พอดีตอนนั้นพี่ดินโทรมา ก็เลยขอให้มารับน่ะ”
“อืม โชคดีนะที่พี่โทรไปหาสีน้ำทันทีที่เลิกงาน”
“แล้วที่บอกว่าร้อนวูบวาบ มันเป็นยังไง?”
คำถามที่เหมือนไปจี้ความทรงจำที่ซุกซ่อนอยู่ให้เล่นซ้ำอีกครั้ง ใบหน้าขาวเลยเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม ปากหนักจนพูดอะไรไม่ออก
“สีน้ำเป็นอะไร หน้าแดง? ไม่สบายหรอ”
“เปล่าๆ ไม่ได้เป็นอะไร”
สีน้ำพยายามส่งสายตาขอร้องคีย์ไม่ให้ถามต่อ แต่เหมือนคีย์จะไม่ได้ใส่ใจ ยังถามออกมาอีก
“เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรอ สีน้ำ”
คราวนี้ใบหน้าที่เรียบเฉยของนายแบบที่นั่งข้างๆ ก็ยิ้มกริ่มจน น่าหมั่นไส้ คีย์เลยชักจะไม่อยากซักไซ้เพื่อนซะแล้ว
สีน้ำนึกไปถึงเหตุการณ์ในห้องน้ำที่เหนือดินเห็นเขาหายไปแต่งตัวนาน เลยเปิดประตูเข้ามาจนได้เห็นตัวเขานั่งกองอยู่ที่พื้นด้วยร่างเปลือยเปล่าแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำ เลยรู้ว่าเขาพอจะจำความร้อนแรงเมื่อคืนนี้ได้ นายแบบหนุ่มก็เลยมากลายเป็นคนแต่งตัวให้เขาแทน แถมยังเรียกค่าจ้างเป็นจูบที่แทบทำให้ตัวเขาหมดแรงยืน พร้อมเสียงกระซิบเบาๆ ที่หูว่า
“ถ้าจำตรงไหนไม่ได้เดี๋ยวพี่ช่วยรื้อฟื้นให้นะสีน้ำ”
“ก็พี่ดินเขาช่วยไว้น่ะ คีย์”
“อืม ช่วยหรือบังคับ ฉันอยากรู้แค่นี้แหละ สีน้ำจำได้ไหม”
ร่างขาวจัดพยักหน้าช้าๆ แล้วตอบเพื่อนร่างเล็กเบาๆ
“ไม่ได้บังคับ”
นายแบบหนุ่มยิ่งหน้าบานเป็นกระด้งจนคีย์หมั่นไส้ถึงขั้นสูงสุด
“กลับบ้านไหม เดี๋ยวไปส่ง”
“เฮ้ย ได้ไง ไม่ได้ๆ คืนนี้สีน้ำค้างที่นี่อีกคืนสิ เผื่อมีอาการกำเริบไง”
“ผมว่าหายแล้วล่ะ เผื่อคุณโดนเรียกไปทำงานด่วนอีกใครจะดูแลสีน้ำ เดี๋ยววันนี้ผมค้างบ้านสีน้ำเป็นเพื่อนเอง”
“สีน้ำ ค้างที่นี่เถอะนะ เราเป็นแฟนกัน ให้พี่ได้ดูแลสีน้ำไง”
สีน้ำมองทั้งคู่ ฝั่งนึงก็เพื่อนสนิท อีกฝั่งก็คนที่กรอกหูเช้าเย็นว่าเป็นคนรัก แต่ตอนนี้สีน้ำอยากคุยกับคีย์มากกว่า
“พี่ดินฮะ ผมกลับบ้านกับคีย์ได้หรือเปล่า ผมคิดถึงพุดดิ้งด้วย”
พอโดนสีน้ำทำตาปรอยๆ เข้าใส่แบบนั้น เหนือดินก็พูดขัดอะไรไม่ได้เลยต้องตอบรับไปว่า
“ก็ได้”
นายแบบหนุ่มสามารถเปลี่ยนตัวเองจากหน้าบานๆ อยู่เมื่อครู่ มาทำหน้าหงอยเหมือนลูกหมาถูกทิ้งได้ในพริบตา คีย์ดูแล้วขัดใจยิ่งนัก สีน้ำแพ้ทางแน่ๆ ถ้าขืนปล่อยไว้แบบนี้ ยิ่งใจดีกับสัตว์เล็กเป็นพิเศษด้วยแล้ว
“งั้นไปกันเลยไหม ป่ะ”
“ขอโทษนะฮะ”
สีน้ำหันไปบอกคนรักที่เปลี่ยนสถานะมาเป็นคนใกล้ชิดยิ่งกว่านั้นชั่วข้ามคืนเบาๆ
“คีย์บอร์ดไปรอที่รถก็ได้ เดี๋ยวผมจะพาสีน้ำออกไปเอง”
“เข้าใจแล้ว”
คีย์เห็นใจนิดหน่อย เลยยอมที่จะออกไปรอแต่โดยดี
“ถ้าไม่สบายตรงไหน รีบโทรบอกพี่เลยนะสีน้ำ ไม่ว่าอยู่ไหน พี่ก็จะรีบมา”
“ฮะ”
“อย่าไปไหนมาไหนกับคนไม่รู้จักอีกนะ ใครมาชวนก็บอกไปเลยว่าแฟนหวง รู้ไหม”
“ผมจะบอกไปได้ไงล่ะแบบนั้น”
“ได้สิ บอกไปเลย ถ้าสีน้ำไม่อยากบอกโทรเรียกพี่ไปบอกให้ก็ได้”
“ผมจะพยายาม”
เหนือดินก้มลงไปสูดความหอมที่แก้มขาวตรงหน้าช้าๆ ให้ชื่นใจอีกที ก่อนที่คีย์จะกดแตรรถเสียงดังเร่งขึ้นมา
“เพื่อนของสีน้ำนี่โหดเอาเรื่องเลยนะ”
“ฮะ คีย์น่ะหน้าตาสวยแบบนั้น แต่แมนยิ่งกว่าใครๆ เลยนะ”
“ฉันเชื่อ ไปเดี๋ยวฉันพยุงไปส่ง อ่อ นี่ของสีน้ำ เอาใส่กระเป๋าให้หมดแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
นายแบบหน้าหล่อค่อยๆ ประคองสีน้ำที่ยังเดินไม่ถนัดเท่าไรออกไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าบ้าน
“แล้วจะโทรไปหานะสีน้ำ”
“ครับ”
คีย์ไม่รอให้ได้ร่ำลาอะไรยืดยาว เขาก็ออกรถไปทันที เหนือดินมองส่งสีน้ำแล้วก็นึกหนทางที่จะจัดการคนที่กล้ามา
ทำร้ายคนรักของเขา
“แบบนี้ปล่อยไว้ไม่ได้ ไอ้สมาร์ท”
********************************************************************
-
พอรถแปลกตามาจอดที่หน้าบ้าน ลูกหมาตัวน้อยก็วิ่งวนไปมาอย่างสนใจ แล้วพอได้กลิ่นเจ้านายสุดที่รักเจ้าลูกหมาก็ส่งเสียงร้องงี๊ดง๊าดให้คุณนายบ้านนี้ได้หนวกหู
“อะไรอีกละพุดดิ้ง หืม? อ่อ ตาสีน้ำนี่นา ตาคีย์ด้วย เรานี่ละไวจริงๆ นะเรื่องของเจ้านายเนี่ย อ่ะ ไปรับเจ้านายของตัวเองเลยไป”
มารดาของสีน้ำเปิดประตูบ้านให้เจ้าลูกพุดเดิ้ลได้วิ่งไปหาเจ้านายที่รัก
“บ๊อก บ๊อก”
ลูกหมาขนสีด่างวิ่งพันแข้งพันขาสีน้ำจนเจ้าตัวต้องหยุดเดินเดี๋ยวจะสะดุดหกล้มไป คีย์เลยเป็นฝ่ายอุ้มพุดดิ้งแทนเพื่อนที่มีปัญหากับการขยับตัวในตอนนี้
“ไงพุดดิ้ง คิดถึงนายละสิ อ้าวๆ”
แต่พอคีย์อุ้มลูกหมาขึ้นมาแล้วเจ้าตัวเล็กดมเสื้อที่สีน้ำใส่ฟุดฟิดๆ ก็ส่งเสียงขู่ออกมา
“แฮ่ๆ แฮ่ๆ”
“พุดดิ้ง ขู่อะไร”
สีน้ำลูบหัวลูกหมาเบาๆ พอได้สัมผัสที่คุ้นเคยก็เลิกขู่หันมาเลียมือขาวจัดที่ลูบหัวแทน
“เราน่ะ ไม่ชอบอะไรพี่ดินนักหนา เจอหน้าก็ขู่ นี่แค่ได้กลิ่นติดจากเสื้อยังขู่เลย”
“สงสัยจะรู้ว่าเจ้านายถูกแย่งไป เลยหวงไง ใช่ไหมพุดดิ้ง หมาขี้หวง”
“บ๊อก บ๊อก”
“เออ ฉลาดดี ไว้วันหลังพาน้องเมาส์มาเล่นเป็นเพื่อนนะ ป่ะ เข้าบ้านเถอะสีน้ำ แม่นายรออยู่ละมั้ง”
“อืม ขอบใจนะคีย์ แล้วนี่จะค้างที่นี่หรอ”
“ใช่แล้ว มาเป็นก้างชิ้นโตขวางนายแบบมือไว”
“ฮะๆๆ มีที่ไหนล่ะ”
“สีน้ำนี่น้า โดนถึงไหนๆ ยังใสซื่อไม่เปลี่ยน ป่ะ”
“อืม”
คีย์ปล่อยลูกหมาให้วิ่งนำหน้าไปแล้วประคองสีน้ำที่ค่อยๆ เดินเข้าบ้านไป
“กลับมาแล้วฮะ”
“ไงลูก กลับมาแล้วหรอ อ้าว เป็นอะไรไปล่ะนั่น สีน้ำ”
“พอดีเมื่อคืนนี้ผมโดน..”
“สีน้ำตกบันไดนะฮะ เลยเคล็ดขัดยอกนิดหน่อย”
“แล้วเป็นไรมากไหมจ๊ะ”
“ไม่มากครับ คุณเหนือดินเขาช่วยนวดไว้ แล้วนี่ผมเลยพากลับมาที่บ้าน”
“ซุ่มซ่ามไม่เปลี่ยนเลยนะเรา แม่ว่าผมเพ้ารุงรังบังหน้าแน่ๆ”
“เปล่าสักหน่อย แม่อ่ะ”
“ผมพาสีน้ำไปที่ห้องนะครับ”
“จ๊ะ ขอบใจคีย์มากเลยนะลูก เดี๋ยวอยู่ทานข้าวด้วยกันนะ หลายๆ คนแม่ชอบ”
“คีย์จะค้างที่นี่นะครับแม่”
“ดีเลยจ๊ะ”
คีย์รีบประคองสีน้ำเดินขึ้นไปชั้นสองแล้วระบายลมหายใจออกมาช้าๆ เขาคิดถูกแล้วที่พาสีน้ำกลับมาบ้านเอง เพราะถ้าให้สีน้ำกลับมาเองหรืออีตานายแบบนั่นมาส่งคงได้เปิดตัวกันครึกโครมแน่ๆ มิหนำซ้ำสีน้ำยังเป็นพวกโกหกไม่เป็นซะด้วย
“เดี๋ยวไปนอนที่เตียงก่อนละกัน เรามีเรื่องต้องคุยกันอีกยาวเลยสีน้ำ”
“ขอบใจนะคีย์ ต้องลำบากเลย”
“ไม่หรอก เดี๋ยวขอโทรศัพท์หาน้องแป๊บ”
เพื่อนสนิทแสนดีร่างเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากดหาน้องชายให้มารับน้องเมาส์ไปค้างที่บ้านแทนที่จะอยู่ที่คอนโดของเขาตามลำพัง
“ต้องลำบากไปถึงน้องเมาส์ด้วยเลย”
“ไว้สีน้ำซื้อขนมไปให้มันละกัน มันชอบ”
“ได้สิ”
“สีน้ำ”
คีย์วางมือถือลงแล้วมานั่งบนเตียงข้างๆ สีน้ำที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่มือเรียวเล็กเอื้อมไปเปิดเสื้อยืดที่ร่างเพรียวสวมอยู่ขึ้นมาจนเห็นร่องรอยแดงกระจายไปทั่วแผ่นท้องและแผ่นอก
“มีอะไรหรอคีย์”
“เฮ้อ เปล่า นี่รู้ไหมว่ารอยอะไร พวกนี้อ่ะ”
“รอยแมลงกัดไง”
“อะไรนะสีน้ำ”
“ก็รอยแมลงกัดไง สงสัยจะเห็บพุดดิ้งติดไป แต่เมื่อกี้ตอนแต่งตัวก็บอก พี่ดินให้เอาที่นอนไปตากแดดด้วยแล้วนะ”
“เอ่อ แล้วคุณเหนือดินเขาตอบว่ายังไง”
“ก็ขำใหญ่เลย แล้วบอกว่าแมลงตัวนี้คงตายยาก เอาที่นอนไปตากแดดอย่างเดียวคงไม่พอ ให้ฉันไปค้างอีกจะได้รู้ว่าแมลงนี่มาจากไหน”
คีย์นิ่งไป ไม่รู้จะพูดอะไรได้อีก สรุปแล้วสีน้ำรู้อะไรมั่งเนี่ย
“สีน้ำ รู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นมั่ง”
ร่างเพรียวมองตาคีย์แล้วพยักหน้าช้าๆ
“รู้ว่าอะไร ไหนบอกมาสิ”
“เอ่อ ให้บอกยังไงล่ะ”
“ก็เล่ามาสิ จำอะไรได้มั่ง ทำไมถึงได้ปวดตัวขนาดนี้ โดนทำอะไรที่ไหนมั่ง”
“ต้องเล่าละเอียดขนาดนั้นเลยหรอ”
“ใช่ โทรไปถามฉันก็เพราะสงสัยไม่ใช่หรอ เล่ามาเลยสีน้ำ”
ร่างเพรียวกรอกตาไปมา แล้วค่อยๆ เรียบเรียงความคิดก่อนจะบอกเพื่อนสนิทออกไปช้าๆ
“ก็พี่ดินเขาช่วยให้หายร้อนวูบๆ”
“ช่วยยังไง”
“คีย์อ่ะ ไม่เล่าไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ ถ้าไม่พูดออกมาฉันจะรู้ได้ยังไงว่าสีน้ำเข้าใจจริงหรือเปล่าว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้”
“พี่ดินเขาจูบ แล้วก็กอด”
“กอดแบบไหนล่ะ”
“ก็แบบ...”
พอนึกไปถึงแผ่นอกกว้างแล้วความแนบชิดที่กดลึกล้ำเข้ามาในร่างกายครั้งแล้วครั้งเล่า สีน้ำก็หน้าแดงจัดให้คีย์เห็นเป็นหลักฐานชิ้นเอกว่าเขารู้ว่าความสัมพันธ์กับนายแบบหนุ่มนั้นก้าวข้ามขั้นไปถึงขั้นไหนแล้ว
“รู้เรื่องนั้น แต่ไม่รู้ได้ยังไงว่านี่น่ะ มันรอยจูบ”
“รอยจูบ?”
“เออ แบบนี้ไง”
คีย์รู้แล้วว่าสีน้ำนั่นเชี่ยวชาญแค่วิชาการอย่างเดียวเท่านั้น ถ้าเรื่องอื่นคงต้องอิงทางปฎิบัติเลยคว้ามือขาวของเพื่อนมาแล้วกดรอยจูบดูดจนสีน้ำรู้สึกเจ็บจี๊ดๆ
“นี่ไง รอยจูบ”
“เหมือนที่เป็นทั้งตัวเลย”
“เออ ก็โดนแบบนี้ทั้งตัวไงละ”
“หา!”
สีน้ำค่อยๆ ประมวลความคิดช้าๆ ถ้ารอยแดงๆ มาจากการใช้ริมฝีปากดูดเป็นดวงๆ ถ้าแบบนั้นที่เกิดขึ้นทั้งแผ่นอก หน้าท้อง แผ่นหลังแล้วก็ยังที่ขาอีก แสดงว่า...
“สีน้ำ สีน้ำ ช็อกไปเลยหรอ นี่ๆ”
“ตายละ คีย์ ทำไงดี”
“ทำอะไรไม่ทันแล้วล่ะ ไม่มีอะไรเหลือแล้วสีน้ำ แล้วคุณเหนือดินเขาจะรับผิดชอบยังไงละ เขาบอกอะไรไหม”
“รับผิดชอบ? เรื่องอะไร?”
สีน้ำทำหน้างง เขาไม่เข้าใจว่าคีย์พูดถึงเรื่องอะไร
“ก็ที่ช่วยรักษาถึงเนื้อถึงตัวแบบนั้น สีน้ำนี่น้าหาเพื่อนเขยให้เพื่อนไม่รู้ตัวนะเนี่ย”
“ไม่เห็นพูดอะไรนี่”
“ไม่ได้นะสีน้ำ ถึงจะเป็นผู้ชายท้องไม่ได้ก็จริง แต่จะให้ใครมาฟันแล้วทิ้งไม่ได้รู้ไหม ยอมไม่ได้ ของอย่างนี้ต้องคุยกันให้รู้เรื่อง”
“เอ่อ ใจเย็นๆ นะคีย์ ไม่เห็นต้องทำหน้าโหดแบบนั้นเลย”
“ไม่ได้นะสีน้ำ จะมาใจเย็นไม่ได้ เอาโทรศัพท์มานี่ ของแบบนี้ยอมได้ที่ไหน จะมานั่งรอให้อีกฝ่ายติดต่อมาได้ไง”
“อ่ะ นี่โทรศัพท์”
“สีน้ำกดหาคุณเหนือดินสิ”
สีน้ำทำตามที่เพื่อนบอกแล้วส่งโทรศัพท์ไปให้คีย์
“สีน้ำหรอ เป็นไงมั่ง พี่ดีใจมากเลยนะที่สีน้ำโทรมา”
“คุณเหนือดิน ผมเองคีย์บอร์ด ไม่ใช่สีน้ำ”
“อ้าว มีอะไรหรอ เกิดอะไรขึ้นกับสีน้ำหรือเปล่า”
“เปล่าหรอกครับ แต่ผมมีเรื่องต้องคุยให้รู้เรื่องแทนสีน้ำ ถ้าให้สีน้ำมาคุยไม่มีทางรู้เรื่อง”
“เรื่องอะไร?”
“คุณจะรับผิดชอบยังไง เรื่องสีน้ำ”
“รับผิดชอบ?”
“ใช่ จะมาฟันแล้วทิ้งไม่ได้ เพื่อนของผมไม่ใช่ทางผ่านนะ”
“เอ่อ เข้าใจผิดแล้วนะ น้องคีย์บอร์ด ผมรักสีน้ำจริงๆ นะ”
“ผมไม่ใช่สีน้ำที่คุณจะมาหลอกง่ายๆ ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณน่ะเป็นเพลย์บอยของวงการเลย แล้วการที่อยู่ดีๆ เปลี่ยนมาชอบสีน้ำ มาบอกว่ารัก ผมบอกได้เลยว่ามันเชื่อได้ยากมาก ทีแรกผมคิดว่าคุณคงรามือไปเองเมื่อเจอสีน้ำที่ใสซื่อแบบนี้ แต่เรื่องมันกลับเลยเถิดไปถึงขั้นนี้แล้ว เพื่อนผมทั้งคน ผมไม่ยอมหรอกนะ คุณแน่ใจแค่ไหนว่าจะไม่ทำให้สีน้ำต้องเสียใจ”
“น้องคีย์บอร์ดไม่ใช่คนแรกที่ถามผมแบบนี้หรอกนะ สีไม้ น้องชายของสีน้ำที่เป็นเพื่อนของผมเขาก็เคยถามผมแบบนั้น การกระทำที่ผ่านมาของผมเป็นยังไงผมไม่ขอแก้ตัว แต่ความรู้สึกกับสีน้ำไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แล้วผมก็ไม่ได้หลอกสีน้ำด้วย ผมรักสีน้ำจริงๆ ผมอยากให้ดูต่อจากนี้ไปมากกว่า”
คีย์ฟังแล้วหันไปมองหน้าสีน้ำที่ตอนนี้เล่นกับพุดดิ้งอยู่บนเตียง ก็ถ้าเพื่อนเขาเก่งเรื่องนี้เหมือนเรื่องเรียนเขาจะไม่เป็นห่วงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเลย
“อย่าทำให้สีน้ำเสียใจก็พอแล้ว ผมโทรมาแค่นี้ล่ะครับ ขอโทษที่รบกวน”
“เอ่อ ขอคุยกับสีน้ำหน่อยได้ไหม”
“สักครู่ครับ สีน้ำ คุณเหนือดินจะคุยด้วย”
“อ๊ะ ขอบใจ ครับ”
คีย์หันไปจับเจ้าพุดดิ้งที่ทำท่าขู่ใส่โทรศัพท์มือถือ ท่าทางด่านที่สำคัญที่สุดที่นายแบบหนุ่มต้องผ่านไปให้ได้คือเจ้าตัวนี้มากกว่าพวกเขาซะแล้วละมั้ง
“เรานี่เอาเรื่องจริงๆ นะ พุดดิ้ง”
*********************************************
-
บนเตียงนอนใหญ่ในห้องนอนที่เรียบหรูมีร่างสูงของนักเรียนเอก การแสดงที่นอนลืมตานิ่งอยู่
“ไอ้มาร์ท ไม่นอนหรอวะ แล้วแกไม่ปวดหัวหรือไง”
“หัวน่ะไม่เท่าไร แต่ปล่อยให้หลุดไปได้นี่มันเจ็บใจเว้ย ไม่คิดว่าจะฤทธิ์มากขนาดนั้น”
“โดนยาไปแบบนั้น ฉันว่าไม่เหลือแล้วล่ะ ไม่โดนลากไปไหนต่อไหนได้ก็เก่งแล้ว ฉันว่าแกเปลี่ยนเป้าหมายเหอะ มีพวกหน้าตาดีๆ น่าสนใจอีกเยอะเลยนะเว้ย”
“ไม่มีทาง”
“แกจะฝังใจอะไรกับเด็กหัวฟูนั่นวะ ไม่เห็นน่าสนใจ”
หนุ่มลูกครึ่งกดยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก ก็จะให้เขาปล่อยไปได้ยังไงในเมื่อได้เห็นของดีที่ซุกซ่อนอยู่หลังแว่นหนาและผมฟูไม่เป็นทรง
“ของที่ได้มายาก มันยิ่งท้าทายต่างหากล่ะ”
“แต่ไก่มันตื่นแล้ว แกเข้าใกล้เด็กนั่นไม่ได้แล้วล่ะ”
“ของแบบนี้ มันก็ไม่แน่หรอกนะ ฉันเข้าใกล้ไม่ได้ ไม่ใช่ว่าจะหลอกมาไม่ได้นิ”
“เออ แกมันเจ้าพ่อการวางแผนอยู่แล้ว ทำไรก็ระวังจะถลำลึกนะไอ้มาร์ท นี่ไม่ใช่ว่าแอบชอบเด็กนั่นไปแล้วนะ”
“เหอะ ไม่มีทาง ใครจะไปหลงรักเหยื่อของตัวเองได้วะ ฉันง่วงแล้ว นอนล่ะ”
สมาร์ทปิดตาลงช้าๆ แต่ใบหน้าเรียว ดวงตาคม ที่ดูสวยซึ้งนั้นกลับแจ่มชัดอยู่ในความคิดอยู่ตลอดเวลา สีน้ำ อย่าคิดจะรอดไปได้ง่ายๆ ไม่มีทางหรอก
*****************************************************************
“นี่ น้องคีย์บอร์ด มาทางนี้หน่อยสิ”
คีย์หันไปตามเสียงเรียกจากคนที่ดูเหมือนกำลังมีเรื่องไม่สบอารมณ์
“มีอะไรหรอครับ คุณเหนือดิน? ทำไมคุยตรงนี้ไม่ได้?”
ตรงนี้ที่คีย์ว่าก็คือหน้าบ้านที่รถสปอร์ตสีแดงนั้นจอดต่อท้ายรถของเขาอยู่ ก็แค่เขามาค้างบ้านสีน้ำแล้วจะไปมหาวิทยาลัยพร้อมกัน แต่ดูมีคนที่เรื่องมากอยู่คนนึง ก็ไม่ใช่ใครเจ้าของรถคันที่ว่านั่นเอง
“มานี่ ทางนี้เลย”
เหนือดินหัวเสียตั้งแต่เห็นว่ารถคีย์ยังจอดอยู่หน้าบ้านของสีน้ำแล้ว นี่เขากำลังโดนกีดกันหรือเปล่าเนี่ย
“มีอะไรครับ”
“จะมาแย่งหน้าที่ฉันทำไม”
“หน้าที่? อ๋อ รับส่งสีน้ำนะหรอ”
“ใช่”
คีย์หันไปมองนายแบบหนุ่มที่อายุมากกว่าพวกเขาอยู่หลายปี แต่การกระทำนี่ดูเหมือนเด็กไม่บรรลุนิติภาวะ
“ก็ถ้าผมไปคนเดียวมันคงแปลก เพราะเราเรียนคณะเดียวกัน วิชาเดียวกัน จะไปกันสองคันทำไมเปลืองพลังงาน รู้จักไหมครับคาร์พูลน่ะ แค่ไปกับผมวันเดียว รับรองว่าผมไม่แย่งรับสีน้ำกลับมาหรอก หรืออยากจะให้ทำ”
เหนือดินมองหน้าเพื่อนสนิทของสีน้ำอย่างครุ่นคิด ไม่ใช่ว่าคนตรงหน้านี้จะ...
“นี่ คุณเหนือดินไม่ต้องมาทำหน้าสงสัยผม ผมไม่นิยมเอาเพื่อนมาทำแฟน หรือจะให้สีน้ำเป็นข้อยกเว้นดีนะ?”
“ไม่ได้ สีน้ำของฉัน ก็ได้จะยอมให้นายไปส่งสีน้ำวันนี้ ฝากดูแลด้วยละกัน คิดว่าไอ้สมาร์ทนั่นมันคงไม่เข็ดแน่ๆ นี่ครั้งที่สองแล้วนะ”
“ครับ เดี๋ยวผมจะไปคุยกับสไปรท์แล้วก็โชนด้วย ถ้ายังไงเราจะรอเป็นเพื่อนสีน้ำจนกว่าคุณจะไปรับละกัน ส่วนวันไหนถ้าคุณมาไม่ได้เดี๋ยวผมมาส่งสีน้ำ เอง”
“ขอบคุณมากเลยนะ”
“สีน้ำก็เพื่อนพวกผม แค่นี้เล็กน้อยครับ”
“ขอโทษที่ให้รอนะคีย์ ไปกันเลยไหม อ๊ะ พี่ดิน”
สีน้ำที่เดินช้าๆ ออกมาจากบ้านหลังจากจัดการให้อาหารพุดดิ้งแล้ว ส่งเสียงบอกเพื่อนและทักทายนายแบบหนุ่มคนรัก
“ยังปวดเมื่อย เจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่า”
“ดีขึ้นแล้วครับ”
สีน้ำยิ้มทักเหนือดินที่เดินตรงมาหาเขา
“วันนี้ไปเรียน ถ้าเจอหน้าไอ้รุ่นพี่นั่นอีกชกมันไปเลยนะสีน้ำ”
“ผมก็เอาโคมฟาดไปแล้วนะ ต้องทำอีกหรอ”
“แค่นั้นยังน้อยไป เอาเป็นว่าอย่าไปคุยกับเขาอีก แล้วก็อย่าไปไหนมาไหนกับคนแปลกหน้า อย่าเชื่อใครง่ายๆ ถ้าเกิดอะไรโทรหาพี่ได้ตลอดเวลารู้ไหม”
“ผมเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยแล้วนะครับ ไม่ใช่เด็กเล็กๆ”
“ยังไงก็เด็กกว่าพี่อยู่ดี แล้วเดี๋ยวเย็นนี้รอนะ พี่จะไปรับ”
“ครับ”
“เอ่อ นี่ คีย์บอร์ดไปรอในรถก็ได้นะ”
คีย์มองคนรักของเพื่อนอย่างเอือมๆ นี่ตั้งท่าจะหาเศษหาเลยกับเพื่อนของเขาอีกแน่
“สีน้ำ งั้นฉันไปรอที่รถนะ”
พอคีย์เดินเข้าไปในรถแล้ว สีน้ำก็โดนนายแบบหนุ่มหน้าหล่อลากไปที่รถสปอร์ตสีแดง
“มีอะไรหรอครับ เดี๋ยวผมไปเรียนไม่ทัน”
“น่า แป๊บนึง ไปเรียนทันแน่นอน”
“ฮะ?”
“ก็เราเป็นคนรักกันแล้วใช่ไหมละ ทีนี้คนรักกันเวลาเจอกันก็ต้องหอมแบบนี้”
ไม่พูดเปล่าเหนือดินกดจมูกมนลงไปที่แก้มขาวตรงหน้าซะเต็มที่
“แต่เราเป็นผู้ชายเหมือนกันนะฮะ ทำแบบนี้ไม่แปลกหรอ”
“ก็ไม่ได้ไปทำประเจิดประเจ้อให้ใครดูนี่นา คนรักกันเขาก็ทำกันแบบนี้ทั้งนั้นแหละ สีน้ำไม่เคยมีแฟนไม่ใช่หรอ อย่าเถียงผู้ใหญ่สิ ไหนทำกลับสิ”
“ทำกลับ”
“อืม ก็หอมฉันกลับไง เร็วๆ สิ เดี๋ยวไปเรียนไม่ทันนะ”
ริมฝีปากแดงจรดลงที่แก้มของคนตรงหน้าช้าๆ ถึงจะงงแต่สีน้ำก็ทำตามที่เหนือดินบอกไป
“ดีมาก เดี๋ยวให้รางวัล เอาเป็นว่าพี่จะพาไปทานข้าว รอพี่ไปรับอยู่ที่มหาลัยนะ วันนี้ไม่ไปสายแล้วก็ไม่มีเบี้ยวแน่นอน”
“ครับ ผมไปเรียนก่อนนะฮะ ไม่อยากไปสาย”
“อืม เดี๋ยวสีน้ำ ถ้าสไปรท์กับโชนถามอะไรให้คีย์บอร์ดเป็นคนตอบนะรู้ไหม ห้ามตอบเองเด็ดขาด”
“ทำไมละครับ”
“น่า เชื่อพี่เถอะ คีย์บอร์ดเขารู้ว่าต้องตอบอะไรยังไง รับปากก่อน”
“ก็ได้ฮะ”
“ไม่ต้องทำหน้างง ไปเรียนได้แล้ว มาเดี๋ยวไปส่งที่รถ”
มือเรียวขาวจัดถูกกอบกุมไว้จนถึงรถของคีย์ที่สตาร์ทเครื่องรออยู่
“ฝากสีน้ำด้วยนะ”
“ครับผม ไปเหอะสีน้ำ เดี๋ยวสาย”
พอสีน้ำขึ้นรถเรียบร้อย คีย์ก็จัดการออกรถทันที
“นี่ถ้าไม่บอกว่าเป็นคนรัก ฉันคิดว่าคุณเหนือดินคงเป็นพ่อที่ดีมากเลยนะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ดูแลประคบประหงมปานนั้น แล้วเมื่อกี้โดนทำอะไรแปลกๆ มาหรือเปล่า”
“อืม ก็บอกว่าถ้าเจอหน้าทุกครั้งต้องหอมแก้มน่ะ บอกว่าคนรักเขาทำกันแบบนั้น”
“ได้ทีก็เอาใหญ่เชียวนะ”
“อะไรหรอ?”
“เปล่าหรอก แล้วบอกอะไรอีกไหม”
“ก็บอกว่าถ้าสไปรท์กับโชนถามอะไร ให้คีย์เป็นคนตอบแทนน่ะ”
“อืม ก็ตามนั้น ตอนเย็นก็มารับล่ะสิ”
“เห็นบอกแบบนั้นนะ”
“เดี๋ยวอยู่รอเป็นเพื่อน”
“ฮะๆ นี่ถ้าบอกว่าพี่ดินเป็นพ่อ คีย์ก็เหมือนแม่อีกคนแล้วล่ะ”
“เออ อย่าทำให้ห่วงสิ”
“ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจเลยนะ ก็ใครจะไปรู้ว่ารุ่นพี่เขาจะทำแบบนั้น”
“สีน้ำที่เป็นแบบนี้ดีแล้วล่ะ แต่ก็รู้เอาไว้ละกัน แล้วก็อย่าไปไหนมาไหนกับใครง่ายๆ อีก”
“ครับ คุณแม่คีย์”
“เงียบไปเลยไป อ่านหนังสือไปก็ได้”
“อืม ขอบใจนะคีย์”
“ไปทำซึ้งกับคุณเหนือดินโน่นไป”
สีน้ำหยิบหนังสือของวิชาที่กำลังจะไปเรียนขึ้นมานั่งอ่าน ส่วนคีย์ก็ตั้งใจกับการขับรถไปมหาวิทยาลัย โดยไม่ได้สังเกตว่ารถสปอร์ตสีแดงที่คุ้นตานั้นขับตามมาอยู่ห่างๆ
*************************************************
TBC ค่ะ o22
-
มาแบบย๊าวยาวววว :กอด1:
สีน้ำนี่แบ๊วดีจัง ไร้เดียงสามากเลย อยากกอดบ้าง :man1:
แต่โดนพี่ดินเอาเปรียบอีกเยอะแน่ๆ ดูหนูไม่ประสีประสาไรเลย :z1:
+1 ขอบคุณค่ะ รออ่านตอนต่อไปเน้อ
-
น้องสีน้ำมีเพื่อนดีจริงๆ :กอด1:
ส่วนไอ้สมาร์ท น่าฆ่าให้ตายไปเลย คนอะไรไม่สำนึก :angry2: :beat:
-
เอาไอ้สมาท์ไปฆ่าหมกป่าทิ้งซะก่อนจะให้เจอสีน้ำอีกครั้งจะดีมาก o18
-
โดนไปแล้วแบบยังงงๆเบลอๆ ไม่รู้ตัว เอ..หรือรู้ตัวว่าโดนไปแล้วหว่า 555
+1 ใสๆ ของสีน้ำ
-
ไอ้สมาท เลวมากกกกกกกกกกก
พี่ดิน จัดการขั้นเด็ดขาดเลยยย
-
เมื่อไหร่จะตัดผม ใส่คอนแท็กเลนส์ซะทีล่ะ
ถึงเวลาแปลงโฉมแล้วน๊า
-
ไอ้รุ่นพี่นั่นแม่งเลวได้ใจจริงๆ
เชอะ
:angry2:
-
อ่านถึงไหนแล้วหว่า?? :a3:
-
คีย์ดุได้โล่ห์ 555
บวกให้จ้า
-
+1ย้าวววววววววววววววววววยาวสมการรอคอยอ่านจุใจไปเลย สีน้ำสรใสซื่อจริงๆ
อีนายลูกครึ่งนั้นยังไม่สำนึกอีกเนอะนึกว่าจะกลับตัวกลับใจเชี่ยจริงๆ :z6: :z6:
-
สีน้ำใสซื่อก็น่ารักดีจ้ะ แต่ซื่อเกินไปแล้วขาดทักษะชีวิตสาขาโลกียะแบบนี้ อาจพลาดพลั้งให้กับคนชั่วอีกก็ได้
น้องคีย์ช่วยติวเพื่อนด้วยนะจ๊ะ ไหนๆสีน้ำก็เรียก(ประชด)ว่าคุณแม่คีย์แล้ว เพราะถ้าหวังพึ่งให้พี่ดินช่วยติว
ก็เกรงว่าพี่แกจะเน้นติวแต่เรื่องเพศศึกษาอย่างเดียวน่ะ เอ่อ..พี่ดินอย่าลืมจัดการนายสมาร์ทล่ะ จัดให้หนักไปเลย
-
น้องสีน้ำของช้านนนนนนน ช่างไร้เดียงสาคอดดด
จะรอดปากเหยี่ยวปากกามั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
หุหุหุ สีน้ำไร้เดียงสาจิงจิง :o8:
-
หวงจริงพี่ดินอิอิ
โอ้ยๆๆๆพี่มาร์ทไม่เลิกลาจริงๆๆ
พี่ดินคงต้องอัดให้จมดินกันเลยทีเดียว
รออ่านตอนต่อไปค้าบบบบบบบบบบบ
-
น้องคีย์บอร์ดเป็นเพื่อนที่ดีจังเลย
น้องสีน้ำก็ยังคงไร้เดียงสา ไม่รู้เรื่องอะไรเหมือนเคย น่าร๊ากกกกก :-[
นายดินนี่ก็ไม่ค่อยเรยน๊าา สอนอะไรให้น้องเค้าเนี่ย
น้องคีย์บอร์ดพาสีน้ำไปเสริมสวยได้แร้วค่ะ
อยากเห็นสีน้ำตอนน่ารักๆแล้วอ่า :o8:
-
:laugh: คีย์นี่เหมือนทอมห้าวๆเลยว่ะ
หนูสีน้ำนี่ก็จะไร้เดียงสาไปไหนนนนนน :-[
พี่เหนือดินก็เลยไม่พลาดโอกาสที่จะตอดเล็กตอดน้อย :m12:
แล้วอย่าลืมไปฆ่าไอ้สมาร์ทนั่นมันเลยนะ :m31: จัดการให้เด็ดขาด!!! :angry2:
-
พี่เหนือดินน่ารักจังเลย :-[
สีน้ำจ๋า เดี๋ยวต้องสอนให้รู้เรื่องมากกว่านี้ซะแล้ว
ส่วนเจ้าคีย์บอร์ด จะมีคู่กับเค้ารึเปล่า~
สนุกมากค่ะไรเตอร์ รีบๆมาอัพนะคะ ><
-
สีน้ำเนี้ยผ้าขาวจริง ๆ 555+
-
สีน้ำน่ารักมากกกก ใสซื่อ น่าจับกดจริง ๆ เลยเนอะพี่ดิน
-
สีน้ำไร้เดียงสามาก ๆ อ่ะ แต่ก็น่ารักนะ
-
พี่ดิน :o8:
-
รอคนที่จะคู่กับคีย์อ้ะ อยากรู้ว่าทำไงถึงมัดใจคีย์ได้ .
-
ไอ้เชรี่ยนั่นยังไม่เข็ด สงสัยต้องโดนตีนชุดใหญ่ถึงจะจำ
-
:m17: เดี๋ยววันเสาร์ดึกๆไม่ก็อาทิตย์เช้าๆ มาลงตอนต่อไปให้นะคะ o15
-
:m17: เดี๋ยววันเสาร์ดึกๆไม่ก็อาทิตย์เช้าๆ มาลงตอนต่อไปให้นะคะ o15
จริงนะคะ จะได้แอบมารอ อิอิ
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
Part 8
หน้าคณะนิเทศวันนี้ดูเหมือนจะมีกลุ่มสาวๆ ที่มามุงกันเยอะมากจนผิดสังเกต แถมยังส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดเป็นระยะด้วย สมาร์ทที่มีพลาสเตอร์ปิดที่เหนือคิ้วซ้ายเดินเข้ามาก็มองด้วยความสงสัย แค่เขาหยุดเรียนไปวันเดียว ทำให้เขาตกข่าวอะไรไปหรือเปล่า
“สมาร์ทนี่รู้จักคนดังก็ไม่บอกเลยนะ”
“ใช่ๆ แบบนี้อนาคตเข้าวงการแน่นอนเลยล่ะสิ ฝากตัวด้วยนะ”
“สมาร์ทขอถ่ายรูปกับเขาให้ทีสิ เพื่อนกันใช่ไหม”
สารพัดคำทักทายจากสาวมากหน้าหลายตาที่เขาเดินผ่านยิ่งทำให้ชายหนุ่มลูกครึ่งถึงกับงง มันเกิดอะไรกันแน่ แต่คำตอบที่เขาอยากรู้ก็มาปรากฏให้เห็นตรงหน้าทันทีที่ก้าวไปถึงโต๊ะประจำของเขา
“สวัสดี คุณสมาร์ท”
“คุณ...เหนือดิน”
“ใช่ ผมคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“ผมไม่รู้จักคุณนี่นา”
“ผมก็ไม่ได้อยากรู้จักคุณหรอก แต่ที่มาก็เพราะเป็นเรื่องของสีน้ำ”
แค่ได้ยินชื่อของรุ่นน้องที่คว้าเอาโคมไฟมาฟาดแล้วหนีหลุดรอดไปได้ ดวงตาของสมาร์ทก็เปล่งประกายที่หากเหนือดินมองไม่ผิด เขามั่นใจว่าคนนี้จะไม่รามือจากสีน้ำไปแน่ๆ
“ก็ดี ถ้าอย่างนั้นเชิญทางนี้”
สมาร์ทหยักยิ้มที่มุมปากแล้วเดินนำเหนือดินไปยังห้องซ้อมละครที่ปกติแล้วในช่วงเช้าจะว่าง เขาเองก็อยากรู้เหมือนกันว่านายแบบดังตรงหน้าจะมีอะไรมาพูดกับเขา เมื่อชายหนุ่มทั้งสองคนเข้ามาในห้องที่ปลอดคนสิ่งแรกที่ เหนือดินตั้งใจจะทำทันทีที่ได้เห็นหน้ารุ่นพี่ที่สีน้ำเรียกด้วยความนับถือ ก็คือการปล่อยหมัดเข้าไปกระทบผิวหน้าของฝ่ายตรงข้ามสักที
“ผลัก”
“อ๊ะ”
สมาร์ทที่ไม่ได้ตั้งตัว ถึงกับเซไปหลายก้าว ดวงตาที่เต็มไปด้วยความโกรธเงยขึ้นมาจ้องหน้านายแบบหนุ่ม
“หมัดนี้สำหรับที่นายหลอกลวงสีน้ำไปทำชั่วๆ”
“เหอะ ที่ให้พามาที่ลับตาคนเพราะจะได้ใช้กำลังป่าเถื่อนแบบไม่มีคนเห็นสินะ”
“ก็ไม่ต่างอะไรกับแกที่วางยาแล้วจะปล้ำคนอื่นเขาน่ะสิ”
“ถ้าฉันเอาหน้าตาช้ำๆ ไปขายข่าวแม็กกาซีนจะเป็นยังไงนะ หรือเอาไปให้สีน้ำดูดีว่าเขากำลังอยู่ใกล้ผู้ชายที่ชอบใช้กำลัง”
“ไม่ต้องมาทำปากเก่ง น้ำหน้าอย่างนายลอบกัดได้ก็แต่คนที่ไม่ทันคนแล้วก็ใสซื่อแบบสีน้ำเท่านั้นแหละ แล้วก็อย่า
คิดว่าจะได้เข้าใกล้สีน้ำอีก ฉันขอเตือนนายเอาไว้ ถ้าไม่อยากให้อนาคตดับวูบ”
“คนที่ต้องกลัวมันแกต่างหาก แค่เอาไปขายนักข่าวกอสซิปเรื่องแกเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน แกก็ไม่มีที่ให้เดินแบบแล้วละมั้ง”
เหนือดินเดินเข้ามาหาสมาร์ทแล้วกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้ๆ พูดใส้หน้าด้วยน้ำเสียงเข้มว่า
“ก็เอาสิ ฉันจะได้ตอบไปว่าคนที่ให้ข่าวมันคงเป็นคนที่มาหลงรักฉันแล้วฉันไม่เล่นด้วย ก็ดูซิว่าอนาคตใครจะดับกันแน่ ฉันที่มีงานชุก เป็นนายแบบแถวหน้าในวงการ หรือคนที่ยังไม่มีแม้แต่คนรู้จักแล้วก็คงไม่ได้แจ้งเกิดแบบนาย คนเขาจะเชื่อใคร”
พูดจบก็ผลักร่างสูงให้ถอยไป
“อย่าคิดว่าเรื่องนี้จะจบง่ายๆ นะ ของแกก็ดูแลกันให้ดีล่ะ เพราะพรุ่งนี้อาจจะเป็นของฉันก็ได้”
“ทำได้ก็ลองดู คราวหน้าไม่จบแค่หมัดเดียวแบบนี้แน่ จำไว้”
เหนือดินจ้องตากับสมาร์ทอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่นายแบบคนดังจะยิ้มเยาะอีกฝ่ายแล้วหยิบแว่นกันแดดมาสวมแล้วเดินออกไปจากห้องซ้อมละคร
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง คนอย่างสมาร์ทไม่ยอมเจ็บคนเดียวอยู่แล้ว”
****************************************************************
ถ้าหากว่าหน้าคณะนิเทศจะเป็นจุดสนใจของสาวๆ แล้ว ฝั่งหน้าคณะสัตวแพทย์เองก็ไม่ต่างกัน เมื่อหนุ่มฮอตที่ไม่ว่าสาวหรือหนุ่มต่างรุมจีบอย่าง คีย์บอร์ด กำลังประคับประคองเพื่อนร่างโปร่งที่บุคลิกต่างกันดั่งฟ้ากับเหวเข้ามาในคณะ บรรยากาศเหมือนสามีที่ประคบประหงมภรรยายังไงยังงั้น
“เฮ้ยคีย์ ไอ้น้ำเป็นไรไปวะ”
“เออ สีน้ำแกไปทำไรมา หกล้มมาหรอ”
เมื่อมีคนสนใจ ย่อมมีสไปรท์และโชนที่ไม่เคยจะตกข่าวเรื่องของชาวบ้าน ทั้งสองคนรีบเดินมาตามสายตาอยากรู้อยากเห็นของคน จนเห็นเพื่อนทั้งสองคน
“มาก็ดี ช่วยถือของหน่อยดิ เอาไปทั้งของฉันแล้วก็ของสีน้ำนั่นแหละ”
คีย์ส่งกองหนังสือและกระเป๋าไปให้สไปรท์กับโชน ส่วนตัวเขาเองก็เป็นหลักให้สีน้ำเกาะเดินไปพร้อมกันจนถึงโต๊ะหน้าคณะซึ่งเป็นที่นั่งประจำ พอสีน้ำนั่งลงแล้วคีย์ก็กราดสายตาไปมองรอบๆ เหล่าคนที่จ้องมองอย่างสนใจและคนที่แอบมองต่างหลบสายตากันวูบวาบก่อนจะสลายไปในพริบตา
“คีย์เวลาแกทำหน้าดุนี่โคตรน่ากลัวเลยว่ะ น้องเมาส์ไม่กลัวแย่หรอ”
“แกยังไม่กลัวเลยนิ สไปรท์”
“ใครจะขี้ป๊อดเหมือนแกละไอ้โชน เหมือนลูกของแกด้วย”
“นี่ วันนี้ฉันอารมณ์ไม่ดี อย่ามาเถียงกันแถวนี้”
“ครับผม”
พอโดนคีย์ดุเสียงเข้มเพื่อนคู่หูก็พร้อมใจกันเงียบ ใครจะคิดว่าคีย์นั้นกลับเป็นคนที่คุมเพื่อนสนิทที่ชอบเถียงกันตลอดเวลาของสีน้ำได้เป็นอย่างดี
“แล้วแกเป็นไรวะสีน้ำ พยุงกันมาเหมือนคนท้องเลย”
“อะไรกัน มีแฟนได้แป๊บเดียวท้องแล้ว”
คีย์สุดจะทนเลยคว้าสมุดเลกเชอร์ฟาดสไปรท์กับโชนคนละที
“พูดจาไม่สร้างสรรค์เลย”
“คีย์ รุนแรงว่ะ”
“แล้วแกไปโดนไรมา ถามไม่ตอบ”
“คีย์ ตอบหน่อยดิ”
คีย์หันไปมองหน้าสีน้ำที่หลบสายตาเพื่อนๆ แล้วก็จำได้ถึงสิ่งที่นายแบบหนุ่มบอกไว้ อะไรมันจะเชื่อฟังกันปานนี้เนี่ย เขาชักจะหมั่นไส้ไอ้คุณนายแบบที่เลื่อนสถานะมาเป็นเพื่อนเขยในพริบตาคนนี้ซะแล้ว
“ตั้งใจฟังแล้วก็อย่าโวยวาย เข้าใจไหม ถ้าฟังแล้วโวยวายเดี๋ยวฉันจะจับชากี ชอคโกแล้วก็ปุ๊กปิ๊กไปเลี้ยงแทน”
“โหยยยยย คีย์ แกจะเอาดวงใจฉันไปไม่ได้นะ ปุ๊กปิ๊กของป๋า”
“ไอ้ไป๊ โวยวายนักนะแก ฟังมันเล่าดิวะ”
พอคีย์ถอนหายใจดังๆ เพื่อนทั้งสองเลยรีบสงบปากสงบคำรอฟังแต่โดยดี
“เรื่องก็คือสีน้ำน่ะมันโดนไอ้รุ่นพี่สมาร์ทคณะนิเทศหลอกไปทำมิดีมิร้ายแต่หนีมาได้ ก็คุณเหนือดินไปช่วยทัน เพราะฉะนั้นต่อจากนี้ไปพวกแกก็ช่วยเป็นหูเป็นตากันหน่อย เพราะคิดว่าไอ้หมอนั่นมันคงไม่รามือง่ายๆ เข้าใจไหม”
“ไม่อยากเชื่อ เจอกันตอนนั้นดูเหมือนเป็นคนดีแท้ๆ”
“นั่นดิสีน้ำ มันทำอะไรแกหรือเปล่า”
สีน้ำอึกอัก แล้วก็หันไปสะกิดคีย์ให้ตอบคำถามแทน
“ไม่ได้โดนไง หนีมาได้”
“แล้วแกเป็นใบ้หรอวะ ถามอะไรก็ให้คีย์เป็นคนตอบเนี่ย”
“เปล่านิ แต่พี่ดินบอกว่าถ้าพวกแกถามอะไรให้คีย์ตอบแทน”
สไปรท์และโชนหันมามองหน้ากันแล้วพร้อมใจกันหันกลับมาจ้องสีน้ำเขม็ง
“เพราะเขารู้นิสัยแกนะสิสีน้ำว่าโกหกไม่เป็น เกิดอะไรขึ้นแน่ๆ มีอะไรปิดบังเพื่อนฝูงหรอ”
“นั่นดิ แล้วคีย์แกก็ต้องรู้เหมือนกันใช่ไหมล่ะ ไม่งั้นไม่ไปรับสีน้ำ หรอกวันนี้ หรือว่าที่สีน้ำมันเดินเหมือนคนขาเจ็บก็เพราะว่า”
“แกก็คิดงั้นหรอวะไอ้โชน คิดเหมือนฉันเลยนะ แบบนี้ต้องฉลองไหมวะ”
“ฉลองทำไม ไม่เห็นเข้าใจ”
พอสีน้ำพูดออกมา เพื่อนทั้งสามคนก็แลกเปลี่ยนสายตากันโดยไม่ตั้งใจ สไปรท์และโชนที่เหมือนจะเข้าใจกับอาการของเพื่อนถอนหายใจดังๆ ออกมาพร้อมกัน
“เฮ้อ”
“ทำไมต้องถอนหายใจพร้อมกันด้วย”
“ก็แค่สงสารแฟนแกขึ้นมาซะงั้นไงไอ้น้ำ คงต้องติวเรื่องความรักกันยาว”
“นั่นดิวะไอ้ไป๊ ฉันว่าเหมือนได้ลูกมากกว่าได้แฟนนะเนี่ย ทีเรื่องเรียนฉลาดเป็นกรดเลยนะแก”
“พอละ เดี๋ยวไปเข้าเรียนแล้ว ไปเหอะสีน้ำ”
คีย์ตัดบทแล้วเข้าไปช่วยพยุงสีน้ำขึ้นมา
“ฉันว่านะถ้าแฟนมันเป็นพ่อ คีย์ก็คงเป็นแม่ละมั้ง ประคบประหงมกันจริงๆ”
“สไปรท์ ถ้ายังไม่เลิกพูด รายงานคราวหน้าฉันจะห้ามไม่ให้สีน้ำช่วยแก”
คีย์หันมาพูดประโยคฮุกจนสไปรท์แทบน็อค ก็ถ้าไม่ได้สีน้ำคอยช่วยป่านนี้งานที่ผ่านมาคงติดน้องหมาไปหลายตัวแล้ว
“ไม่น้าาาาาาาาาาา”
“สมน้ำหน้า ไอ้ไป๊”
“นายก็ด้วยโชน”
“สมน้ำหน้าเว้ย”
“นี่ไม่มาเดี๋ยวเข้าเรียนไม่ทันนะ”
สีน้ำทนไม่ไหวที่เห็นเพื่อนยังไม่ลุกกันซะที เลยรีบส่งเสียงเรียก เขารู้สึกอบอุ่นที่ห้อมล้อมไปด้วยเพื่อนที่แสนดีอย่างคีย์ สไปรท์ และ โชน รวมทั้งพี่ดินอีกคน
*************************************************************
-
รถสปอร์ตสีแดงแล่นเข้าไปจอดในลานจอดรถใต้ตึกใจกลางกรุง กรุงเทพฯ ชายหนุ่มสูงใหญ่เปิดประตูรถแล้วจัดการล็อกก่อนจะรีบสาวเท้าเดินไปยังลิฟต์ เจ้าตัวดูนาฬิกาพอเห็นว่ายังทันนัดที่เจ้าของโมเดลลิ่งนัดเขามาคุยเรื่องงานก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“แย่แล้วเหนือดินเอ๊ย แกเห็นเรื่องของสีน้ำสำคัญกว่างานไปตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”
ทั้งที่วันนี้มีนัดสำคัญ แต่เขาก็ยังจะดั้นด้นไปสะสางเรื่องของสีน้ำก่อน ถ้าใครรู้เข้าก็คงแปลกใจกับการเปลี่ยนแปลงไปอย่างสุดขั้วของนายแบบคนดัง
“สีน้ำใช้ยาเสน่ห์หรือเปล่านะ ทำเอาฉันเห็นเรื่องอื่นสำคัญกว่างานไปแล้ว”
ขายาวก้าวเข้าไปในลิฟต์แล้วกดชั้นที่ต้องการ ร่างหนายืนพิงผนังลิฟต์อย่างสบายใจ มือสีน้ำผึ้งยกขึ้นมาถอดแว่นกันแดดแบรนด์ดังออกมาห้อยไว้ที่คอเสื้อเชิ้ต พอลิฟต์เปิดออกก็เดินเข้าไปโมเดลลิ่งหรูซึ่งเป็นต้นสังกัดของเขา
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณเหนือดิน”
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ทุกคนพร้อมที่ห้องประชุมแล้วค่ะ เชิญได้เลยค่ะ”
“ขอบคุณครับ”
เหนือดินส่งยิ้มให้กับพนักงานต้อนรับด้านหน้าแล้วเดินไปตามทางในสำนักงานเพื่อไปยังห้องประชุมใหญ่ เมื่อวานนี้เขาได้รับแจ้งให้เข้ามาประชุมสำคัญ แต่เนื้อหานั้นยังเป็นความลับอยู่ ก็คงไม่พ้นเรื่องงานนั่นแหละมั้ง
ก๊อก ก๊อก
“ขออนุญาตครับ”
นายแบบหนุ่มเคาะประตูห้องประชุมตรงหน้าก่อนเปิดเข้าไปด้านใน
“มาพอดีเลย กะจะให้คนโทรตามแล้วเชียว มานั่งตรงนี้สิ”
“ครับ”
คนที่เรียกเหนือดินไปนั่งข้างๆ คือ คุณเมย์ ซึ่งเป็นบอสใหญ่ของ โมเดลลิ่งดังแห่งนี้ แม้วันจะล่วงเข้าเลขสี่ แต่ก็ยังดูสวยสง่าและคล่องแคล่ว อีกทั้งเป็นคนที่น่าเคารพนับถือ จึงไม่น่าแปลกใจที่ไม่ว่าแม็กกาซีนหรือผลิตภัณฑ์ต่างอยากจะมาร่วมงานกับที่นี่
“เหนือดินนี่คุณแมททิวจ๊ะ”
คุณเมย์แนะนำนายแบบหนุ่มให้รู้จักกับลูกค้าคนสำคัญซึ่งเป็นหุ้นส่วนของบริษัทรถสปอร์ตชื่อดังทั่วโลก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
แล้วการประชุมที่ใช้ภาษาอังกฤษเป็นตัวดำเนินการก็เริ่มขึ้น ทำให้ เหนือดินได้รู้ว่าทางฝ่ายนั้นได้เคยติดต่อมา เพื่อขอพอทโฟลิโอของเขาไปพิจารณาในการคัดเลือกพรีเซนเตอร์ และการที่อีกฝ่ายบินมาถึงที่นี่ก็แสดงว่าทางนั้นได้ตกลงเลือกเขาแล้ว ถึงแม้ว่าจะเป็นโอกาสอันดี แต่เนื้อหาในงานกลับทำให้เขายินดีได้ไม่เต็มที่
“สรุปว่ากำหนดงานคร่าวๆ ก็เป็นไปตามนี้นะคะ ขอบคุณมากค่ะ”
การประชุมที่กินเวลากว่าสองชั่วโมงจบลงโดยที่นายแบบหนุ่มยังทำหน้าครุ่นคิดอยู่ไม่หาย เมื่อส่งลูกค้ากลับไปแล้ว คุณเมย์เลยจิกนายแบบหนุ่มให้เข้าไปในห้องทำงานด้วย
“ทำหน้าทำตาไม่สร้างสรรค์เลย มีอะไรจ๊ะ”
“ถ้าผมบอกว่าไม่มี ก็คงไม่เชื่อใช่ไหมครับ”
“นั่งลง แล้ว เล่า มา”
“ครับ ครับ”
เหนือดินเองก็สนิทกับคุณเมย์ที่เป็นนายของเขาเป็นอย่างดี ที่เขาเข้ามาในวงการนี้ก็เพราะคุณเมย์ไปชวนมา แถมยังการันตีกับทางบ้านของเขาอีกว่าถ้าถึงเวลาจะช่วยกำชับกำชาให้เขากลับไปดูแลกิจการทางบ้านให้สมกับที่จบปริญญาโทบริหารมาจากมหาวิทยาลัยดังของอเมริกา
“ใครๆ เขาก็บอกว่าเธอเปลี่ยนไป ทั้งยิ้มง่ายขึ้นแล้วก็ดูอารมณ์ดีตลอดเวลา ไหนจะเปลี่ยนตารางงานให้เหมือนจะไปรับส่งใครอีก คายความลับออกมาได้แล้ว คบกับใครอยู่”
“รู้ขนาดนี้ผมยังต้องบอกอะไรอีกหรือครับเนี่ย”
“อย่ามายอกย้อน จะเล่าดีๆ หรือจะให้ฉันไปสืบเองละจ๊ะ”
“ผมไม่กล้าทำให้คุณเมย์ลำบากหรอกครับ ก็แค่ผมกำลังเริ่มคบๆ กับคนหนึ่งอยู่”
“แค่นี้?”
“เขาเป็นนักศึกษาอยู่ปีหนึ่งครับ”
“ที่ใช้ “เขา” นี่หมายความว่า?”
“ครับ เขาเป็นผู้ชาย”
“อืมม เปลี่ยนไปจริงๆ ด้วยนะ ใครจะเชื่อว่าเพลย์บอยฟันเขาไปทั่วแบบเธอจะมาจริงจังกับหนุ่มน้อยวัยใสได้เนี่ย ฉันชักอยากจะเห็นหน้าแล้วล่ะคนที่ทำให้เธอเปลี่ยนรสนิยมไปได้ถึงขนาดนี้”
“อย่ามาอยากเห็นเลยครับ ธรรมดาๆ นี่แหละ ผมชอบเขาที่จิตใจ”
“มีกีดกันด้วยนะ แต่เขาคงพิเศษจริงๆ สินะ ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถทำให้คนที่ไม่เชื่อในความรักแบบเธอเป็นไปได้ถึงขนาดนี้”
เหนือดินยิ้มน้อยๆ เมื่อนึกถึงสีน้ำ เขารู้สึกว่าชีวิตของตัวเองเปลี่ยนไปเมื่อมีหนุ่มน้อยผมฟูแว่นหนาคนนั้นมาอยู่ใกล้ๆ
“แล้วที่ทำหน้าเหมือนอมข้าวบูดนั่นมันอะไร งานนี้เป็นโปรเจคใหญ่เชียวนะ โอกาสทองมากองตรงหน้ายังจะมาเล่นตัวหรือไง”
“ผมไม่ได้เล่นตัวนะครับ แต่มันต้องไปอยู่ที่ยุโรปตั้งเดือน ดีไม่ดีอาจจะ สองเดือนด้วยซ้ำ”
“ก็แค่นั้นเอง งานบางตัวเธอยังไปตั้งสามเดือน อย่าบอกนะว่าติดแฟน”
“...”
เหนือดินระบายลมหายใจช้าๆ เขาเองเพิ่งพัฒนาความสัมพันธ์กับ สีน้ำแบบก้าวกระโดด เขาไม่อยากจะอยู่ห่างกันทั้งที่ยังไม่เข้าใจกันและกันมากเท่าไรแบบนี้ แล้วไหนจะยังมีคนที่คอยจ้องจะทำลายสีน้ำอีก
“เหนือดิน ถ้าเขารักเธอ เขาก็ต้องเข้าใจอยู่แล้วล่ะว่ามันเป็นงาน”
“นั่นสิครับ ถ้าเขารักผม”
จนถึงตอนนี้เหนือดินยังไม่มั่นใจสักนิดว่าสีน้ำจะรู้สึกแบบเดียวกับเขา เด็กหนุ่มที่ไม่ประสีประสาทั้งเรื่องความรักและเรื่องความสัมพันธ์ เหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยา เขาไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นเวลาปกติเขาจะกล้ากอดสีน้ำอย่างเช่นวันนั้นไหม
“ไม่สมกับเป็นเหนือดิน คนที่มั่นใจตัวเองเกินร้อยแบบนั้นเลย ลองไปคิดดู ยังไงงานนี้ก็ปฏิเสธไม่ได้ นี่คือคำสั่งเข้าใจไหมจ๊ะ อาทิตย์หน้าทางนั้นจะเข้ามาเซ็นสัญญา แล้วกำหนดเดินทางจะถัดไปอีกหนึ่งอาทิตย์ เมื่อถึงตอนนั้นหน้าบูดแบบนี้อย่าเอามาให้เห็นนะ”
“คร้าบบบบบบบ”
“ไปทำงานได้แล้ว”
เหนือดินลุกขึ้นเหมือนร่างทั้งร่างหนักอึ้ง เขาคงต้องคุยกับสีน้ำให้เข้าใจทั้งเรื่องของความรักและเรื่องการทำงานด้วย ช่วงเวลานี้ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากจะอยู่ข้างสีน้ำให้มากที่สุด เมื่อคิดดังนั้นก็กดโทรศัพท์ไปหาผู้จัดการที่คอยดูแลคิวงานของเขาทั้งหมด
“ผมมีเรื่องอยากคุยด้วยเดี๋ยวเข้าไปหานะครับ”
เมื่อตกลงใจได้ในบางเรื่องแล้ว ก็พอจะโล่งอกหน่อย เหนือดินสูดลมหายใจเข้าให้เต็มปอดแล้วเดินไปด้วยความมั่นใจ
*********************************************************************
ช่วงเวลาบ่ายแก่ๆ เป็นเวลาเลิกเรียนส่วนใหญ่ของนักศึกษาคณะ สัตวแพทย์ กลุ่มของสีน้ำเองก็เช่นกันกำลังค่อยๆ เดินออกมาจากห้องบรรยาย ชายหนุ่มร่างเพรียวค่อยๆ เดินโดยไม่ให้เพื่อนคอยพยุงเพราะเขาไม่ชอบกับการที่ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนแบบนั้น
“ไอ้น้ำ แกจะฝืนไปทำไมวะ ให้เพื่อนพยุงก็ไม่เอา”
“หรือมาขี่หลังฉันไหม เดี๋ยวเพื่อนไป๊ช่วยสุดๆ”
“ไอ้ไป๊แกไม่ต้องมาทำดี หวังจะให้สีน้ำมันช่วยทำรายงานให้ล่ะสิ”
“แล้วแกไม่ได้หวังหรือไงไอ้โชน”
“สีน้ำไหวไหม ค่อยๆ เดินล่ะ”
“ขอบใจนะคีย์”
ทั้งสองคนเลิกสนใจเพื่อนคู่ซี้ที่เถียงกันได้ทุกเรื่อง แล้วเดินไปด้วยกันช้าๆ คีย์พอเข้าใจว่าสีน้ำเองคงไม่ชอบที่คนมองเขาอย่างสนใจกันแทบทุกคนเมื่อเช้านี้ ก็ถ้าหาคนพยุงสีน้ำเป็นสไปรท์ หรือโชน คงไม่มีคนให้ความสนใจถึงขนาดนี้
“ที่จริงเมื่อเช้าที่คนมองเยอะๆ คงเป็นเพราะฉันเองนั่นแหละ ไม่รู้คนจะชอบมาสนใจเรื่องส่วนตัวของฉันอะไรกันเยอะแยะ”
“ก็ไม่แปลกหรอกคีย์ แกมันเป็นไอดอลคณะไปแล้ว ใครๆ ก็อยากรู้จักคนที่แกบอกว่าชอบทั้งนั้นแหละ”
“คีย์มีคนที่ชอบแล้วงั้นหรอ”
สีน้ำที่ในที่สุดก็โดนคีย์พยุงถามขึ้นมาอย่างสงสัย ทำไมเขาไม่เคยรู้เลยเรื่องนี้
“อืม ก็ชอบสีน้ำยังไงล่ะ”
คีย์ตอบยิ้มๆ แต่ก็ทำให้ทั้งสไปรท์ โชนที่เดินตามมาถึงกับหยุดชะงัก ส่วนสีน้ำก็ยิ้มตอบคีย์ไปแล้วบอกว่า
“ฉันก็ชอบคีย์เหมือนกัน”
“เฮ้ยยยยยย”
ทั้งสไปรท์และโชนอุทานออกมาพร้อมกัน
“เป็นอะไรไปทำเอาตกอกตกใจ สีน้ำนั่งลงไปดิ เดี๋ยวคุณเหนือดินก็คงมาแล้ว”
“อืม ขอบใจนะ”
พอส่งสีน้ำนั่งลงแล้วคีย์ก็โดนโชนและสไปรท์หิ้วปีกซ้ายขวาลากไปคุยที่โต๊ะอีกตัวนึงทันที
“ลากมาทำไมกันพวกนาย”
“นี่คีย์ แกจะมาเล่นรักสามเส้ากับไอ้น้ำมันหรอ”
“นั่นดิ ไหนแกว่าแกรักน้องเมาส์มากมาย นี่แกจะมาเล่นเพื่อนหรอวะ”
“อ้าว คนเป็นเพื่อนกันชอบพอกันถึงมาคบกัน มันผิดหรอวะ ไอ้พวกนี้คิดอะไรอกุศล”
“เฮ้อ แล้วไป แกก็อย่ามาทำให้คิดดิวะ ก็เห็นประคบประหงมไอ้น้ำมันแบบนั้น พูดมาแบบนี้เป็นใครก็คิด”
“แกนั่นแหละสไปรท์ตัวดี ฉันไม่ได้คิด”
“อ้าวไอ้โชน แกเองก็คิดพร้อมฉันนั่นแหละ”
“อย่ามากล่าวหาฉัน พูดแบบนี้ต่อยกันเลยดีกว่า”
“นี่ อยากเถียงกันก็เชิญ ฉันไปนั่งเป็นเพื่อนสีน้ำนะ”
คีย์ส่ายหน้าระอากับเพื่อนคู่ซี้จนเหมือนซี้ซั้ว แล้วเดินกลับไปหาสีน้ำที่นั่งอยู่คนเดียว แต่พอเดินไปถึงที่นั่งสีน้ำกลับหายไปแล้ว
“เฮ้ย สีน้ำไปไหนเนี่ย แต่ของก็ยังอยู่นี่นา”
คีย์มองไปที่โต๊ะ หนังสือเรียนของสีน้ำก็ยังอยู่ดี แต่เจ้าของกลับหายไป แบบนี้มันชักจะไม่ดีซะแล้ว
“สไปรท์ โชนมานี่เร็ว สีน้ำหายไปไหนก็ไม่รู้”
“แกโทรตามมันหรือยัง”
“ยังเลย ลืมไปเลย เดี๋ยวโทรก่อน”
คีย์ที่ตกใจจนลืมทุกอย่างรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาสีน้ำ
“ไม่รับวะ ตายละ โดนไอ้รุ่นพี่นั่นมันพาตัวไปหรือเปล่า”
“งั้นแกอยู่ที่นี่รอแฟนไอ้น้ำมันนะ เดี๋ยวฉันกับโชนจะไปดูที่คณะนิเทศเองว่าไอ้รุ่นพี่มันอยู่ไหม”
“โอเค”
คีย์เพียรพยายามกดโทรหาสีน้ำไปเรื่อยๆ แค่คลาดสายตาไปแว็บเดียว มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
***********************************************************
“ขอมือถือผมคืนด้วยครับ”
“ก็ได้”
มือใหญ่กดปิดเครื่องก่อนโยนโทรศัพท์มือถือกลับไปให้สีน้ำ
“รุ่นพี่มีอะไรกับผมอีก”
“ก็แค่มีเรื่องอยากจะคุย แล้วถ้าไม่เอามือถือนายมา นายจะยอมคุยกับฉันดีๆ ไหมละ”
“ผมว่าเราไม่มีเรื่องต้องคุยกันอีกนะครับ ผมขอตัว”
มือหนาของสมาร์ทคว้าที่แขนขาวจัดของสีน้ำเอาไว้
“นายไม่มี แต่ฉันมี”
“ปล่อยผมนะ เรื่องที่รุ่นพี่ทำแบบนั้นผมยังไม่ได้เอาเรื่องเลยนะครับ”
“เอาเรื่องทำไมล่ะ ฉันไม่ได้ช่วยให้เธอกับไอ้นายแบบนั้นสมหวังกันหรอกหรอ คงถึงไหนต่อไหนกับมันแล้วสิ”
ดวงตาสีอ่อนกวาดสายตามองไปทั่วร่างสูงตรงหน้า โดยที่สีน้ำพยายามจะสะบัดแขนให้หลุดออกจากการเกาะกุม
“ผมไม่คิดเลยว่ารุ่นพี่จะเป็นคนไม่ดีแบบนี้ ทำไมครับ ทำไมถึงทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นได้”
“ทำไมนะหรอ อยากรู้จริงๆ หรอว่าทำไม”
“ครับ”
“เพราะฉันชอบเธอยังไงล่ะ สีน้ำ”
พอพูดจบสมาร์ทก็กดยิ้มที่มุมปาก ละครของเขากำลังจะสมดังแผนที่วางไว้ ไม่ไกลเพื่อนทั้งสามของสีน้ำกำลังเดินมาพร้อมนายแบบคุ้นหน้าที่ฝากรอยหมัดไว้ที่หน้าของเขา
“ฉันอยากให้เธอรู้ไว้ว่าเหนือดินนั่นมันไม่จริงใจกับเธอหรอก มันแค่อยากฟันแล้วก็หนีไป ไม่รู้หรือไงว่ามันเป็นเพลย์บอยเอาสาวมาไม่เลือก ที่มาชอบเธอก็เพราะว่าอยากลองของแปลกเท่านั้นเอง เชื่อฉันสิ”
“พี่ดินไม่ใช่คนแบบนั้น”
“ในเมื่อฉันยังต่างไปจากที่เธอคิดได้ แล้วทำไมหมอนั่นจะเป็นเหมือนกันมั่งไม่ได้ล่ะ ลองคิดดูสิว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงมาทำดีกับนาย ก็แค่อยากจะหลอกนายเท่านั้น”
“ไม่จริง”
สีน้ำไม่เชื่อที่สมาร์ทพูด เขามั่นใจว่าเหนือดินไม่ใช่คนแบบนั้น
“ก็เพราะหลอกง่ายแบบนี้ไงล่ะ มันถึงมาหลอกเอา เชื่อฉันสิเดี๋ยวมันก็จะหายไปจากชีวิตเธอ”
“ผมไม่ฟัง”
“ก็ตามใจ ฉันหวังดีนะ แต่ยังไงขอค่าตอบแทนที่มาบอกหน่อยละกัน”
สมาร์ทกระชากสีน้ำให้มาชิดตัวแล้วกดริมฝีปากหนาไปยังริมฝีปากแดงอิ่มตรงหน้าบดเบียดตัวให้แนบชิดโดยไม่สนอาการขัดขืนของสีน้ำ แล้วอาศัยจังหวะที่สีน้ำหายใจสอดลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับก้อนเนื้อนิ่มของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง
“ปล่อยสีน้ำนะ ไอ้เลว”
เหนือดินวิ่งเข้ามากระชากสมาร์ทออกแล้วต่อยโครมเข้าที่หน้า
“สีน้ำเป็นไงมั่ง”
ใบหน้าขาวจัดนั้นซีดเผือด คีย์เลยรีบเข้ามาหาสีน้ำแล้วส่งเสียงเรียกเหนือดินทันที
“คุณเหนือดิน ผมว่าพาสีน้ำไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า”
“อย่ามายุ่งกับสีน้ำอีก เข้าใจไหม ไม่งั้นไม่จบแค่หมัดแน่”
เหนือดินพูดเสียงเข้มใส่คนที่นั่งอยู่กับพื้นเพราะล้มจากการโดนชกเมื่อครู่ เขาเข้ามาจับมือขาวจัดของคนรักเอาไว้แล้วจูงให้เดินตามเขากลับไป
สมาร์ทค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วมองตามสีน้ำไป ริมฝีปากแดงอิ่มที่ไม่ว่าจะลิ้มรสกี่ทีก็เหมือนจะไม่เคยเพียงพอ ถึงจะแลกกับการเจ็บตัวไปสักหน่อย แต่ในความคิดของเขาก็นับว่าคุ้มแล้ว
“ไอ้มาร์ท ฉันว่าแกรักเด็กแว่นนั่นจริงๆ แล้วมากกว่านะ ถึงได้อยากจะให้เขาเลิกกันแบบนั้น”
เพื่อนสนิทที่เขาไหว้วานให้ช่วยบอกทางมาทางนี้ เดินเข้ามาหาชายหนุ่มลูกครึ่งที่สาละวนปัดแข้งขาตัวเองอยู่
“รัก เริกอะไร ทั้งหมดก็เพื่อละครเวทีทั้งนั้นแหละ”
“เอาเหอะ แกจะโกหกตัวเองก็ตามใจ แต่ฉันรู้ว่าแกน่ะรักเด็กนั่นไปแล้ว รักเขาก็จีบเขาดีๆ สิวะ ทำแบบนี้ใครเขาจะมาชอบ”
“แกอย่ามาพูดเรื่องไร้สาระ ฉันกลับละไม่มีอารมณ์ซ้อมละคร ช่วยลาให้ด้วยละกัน”
สมาร์ทโบกมือลาเพื่อนแล้วเดินออกไปอีกทาง คำพูดของเพื่อนเขายังก้องอยู่ในหัว ทั้งหมดนี่เป็นเพราะเขารักสีน้ำอย่างนั้นหรอ เด็กใสซื่อไม่ทันคนแบบนั้นนะหรอ เป็นไปไม่ได้ เขาก็แค่อยากเอาชนะเท่านั้นเอง
“ฉันไม่ได้รัก นั่นสิจะรักไปได้ไง เฮ้อ ไปเที่ยวดีกว่า”
ถึงจะพูดพึมพำแบบนั้น แต่ดวงตาสีอ่อนเมื่อยามหลับตาทีไรก็จะเห็นใบหน้าเรียวสวยหลังแว่นสายตาหนานั้นทุกครั้งไป
********************************************************
สไปรท์และโชนเดินตามคีย์ และสีน้ำที่มือเรียวถูกมือหนาสีน้ำผึ้ง เกาะกุมเอาไว้แน่น ใบหน้าของนายแบบหนุ่มบึ้งตึงจนทั้งสองไม่กล้าจะเย้าแหย่หรือซักถามอะไรสีน้ำทั้งนั้น ทั้งกลุ่มเดินมากันเงียบๆ จนถึงโต๊ะที่นั่งของพวกสีน้ำ
“สีน้ำทำไมไปอยู่กับหมอนั่นได้ล่ะ”
คีย์เป็นคนถามขึ้นมา เพราะเขารู้สึกว่าขืนปล่อยให้นายแบบอารมณ์ร้อนถามคงไม่ได้เรื่องเป็นแน่
“ตอนนั่งอยู่ไม่รู้รุ่นพี่เขามาจากไหน เอามือถือไปแล้วก็บอกว่าถ้าไม่ตามไปจะเอาไปเลย ฉันก็เลยตามไป”
“แค่นี้อ่ะนะสีน้ำ มือถือเครื่องเดียวพี่ซื้อให้ใหม่กี่สิบเครื่องก็ได้”
“แต่เครื่องนี้แม่ซื้อให้”
“แล้วโดนมันทำแบบนั้นเนี่ยคุ้มไหม”
“คุณเหนือดินใจเย็นสิครับ สีน้ำตกใจพอแล้วนะ”
คีย์ออกโรงปรามนายแบบหนุ่มก่อนเรื่องจะไปกันใหญ่
“นั่นสิ ใจเย็นๆ นะครับ”
สไปรท์ที่เริ่มสงสารเพื่อนออกมาช่วยคีย์อีกคน
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะให้เป็นแบบนั้น แต่ก็ไม่อยากให้ของที่แม่ให้มาเสียไปง่ายๆ”
สีน้ำพูดเสียงอ่อนๆ เหนือดินระบายลมหายใจช้าๆ เขาไม่ได้อยากจะ ต่อว่าสีน้ำ แต่แค่รู้ว่าสีน้ำหายไปแถมหายไปกับหมอนั่นเขาก็กลัวจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว
“อย่าไปกับหมอนั่นอีกได้ไหมสีน้ำ นะ พี่เป็นห่วงสีน้ำแทบแย่ กลัวว่าถ้าโดนมันพาไปไหนไปทำอะไรไม่ดีแล้วพี่ไปช่วยไม่ทัน พี่จะต้องเสียใจไปชั่วชีวิต ได้ไหม รับปากพี่ ว่าจะไม่ไปไหนหรืออยู่กับหมอนั่นตามลำพังอีก”
เหนือดินนั่งลงข้างๆ แล้วกุมมือเรียวขาวจัดเอาไว้ น้ำเสียงที่พูดเจือความห่วงใยและอ่อนโยนจนแม้แต่เพื่อนทั้งสามคนก็รู้สึก
“นั่นสิไอ้น้ำ พวกเราห่วงแกจะตายไป อย่าทำให้ห่วงอีกนะเว้ย”
โชนที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง สีน้ำมองไปยังคนรักและเพื่อนๆ ก่อนจะรับปากออกมา
“ผมรู้แล้ว ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก”
“โอเค เจอสีน้ำแล้ว งั้นเราแยกย้ายกันกลับบ้านได้ ฝากสีน้ำด้วยนะครับ”
คีย์หันไปพูดประโยคท้ายกับเหนือดินโดยตรง
“เรื่องนี้ไม่ต้องพูดก็ดูแลด้วยชีวิตอยู่แล้วล่ะ ไปสีน้ำกลับบ้านกัน ไหนของเดี๋ยวช่วยถือ”
เหนือดินลุกขึ้นแล้วรับข้าวของสีน้ำมาจากสไปรท์ที่ช่วยส่งมาให้ เขารับของไว้ในมือหนึ่งส่วนมืออีกข้างก็โอบเอวพยุงคนรักให้ลุกขึ้นยืน
“ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง”
“ไม่เป็นไรหรอก อย่าทำอีกละกันไอ้น้ำ ฉันกลัวปุ๊กปิ๊กกำพร้าพ่อ”
“อ้าวไอ้โชน พูดงี้หาเรื่องกันนี่หว่า แกนั่นแหละหน้าตาตื่นลนลานเหมือนชากีเวลากระดูกหายเลย”
“พูดถึงลูกฉันแบบนี้ได้ไงวะ”
“แล้วไม”
“พรุ่งนี้เจอกันสีน้ำ”
“อืม ไปนะ”
คีย์มองสีน้ำที่โดนคนรักโอบเอวพยุงไปยังรถสปอร์ตที่จอดรออยู่อย่างโล่งอก เพื่อนของเขาคนนี้ใสซื่อต่างกับคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ไม่น่าแปลกใจที่ไม่ว่าจะครอบครัวหรือเพื่อนๆ จะพากันห่วง เขาก็ได้แต่หวังว่า เหนือดินจะดูแลสีน้ำเป็นอย่างดี
************************************************************
-
ระหว่างทางกลับบ้านนายแบบหนุ่มสารถีประจำตัวของสีน้ำนั่งนิ่งไม่พูดไม่จาต่างกับปกติที่จะชวนสีน้ำคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ ร่างบางลอบมองหน้านายแบบหนุ่มเป็นระยะ แต่ก็ไม่กล้าจะชวนคุยอะไรออกมา แต่ก่อนที่เคยเถียงกันทำไมถึงมีสารพัดเรื่องมาเถียงกันได้นะ พอคิดถึงสมัยก่อนสีน้ำก็นึกไปถึงความสงสัยที่เขาเคยมีต่อนายแบบหนุ่ม
“ลองคิดดูสิว่าทำไมอยู่ดีๆ เขาถึงมาทำดีกับนาย ก็แค่อยากจะหลอกนายเท่านั้น”
คำพูดของสมาร์ทเมื่อครู่มันก็มีบางส่วนที่ตรงกับความคิดของเขา ทำไมอยู่ๆ พี่ดินถึงได้ดีกับเขา
“ถ้าแอบมองอีกที จะคิดตังค์แล้วนะสีน้ำ”
“...”
เหมือนเด็กที่โดนจับได้ สีน้ำรีบหลบสายตาแล้วหันไปมองวิวนอกหน้าต่าง แค่นี้ก็เรียกรอยยิ้มบางๆ จากเหนือดินได้แล้ว
“คิดอะไรอยู่สีน้ำ เงียบเชียว”
“เปล่าฮะ”
“หน้าตาแบบนี้ ไม่เปล่าแน่ๆ ยังตกใจอยู่หรอ”
“....”
“เดี๋ยวพอไปถึงบ้านแล้วฉันจะช่วยล้างพิษให้เอง”
“พิษ?”
“ก็โดนไอ้นั่นมันล่วงเกินไม่ใช่หรอ เดี๋ยวจะล้างความสกปรกให้เองนะ”
“ฮะ”
สีน้ำเองก็งงกับการล้างพิษ แต่คิดว่าคงไม่ใช่อะไรที่ไม่ดี เขาเชื่อว่ามองคนไม่ผิด เหนือดินไม่มีทางหลอกเขาแน่ๆ
“หิวไหมสีน้ำ จะทานอะไรก่อนเข้าบ้านไหม”
“วันนี้แม่คงทำกับข้าว พี่ดินไปทานด้วยกันสิครับ แม่คงดีใจได้คนไปทานเยอะๆ”
“ได้สิ”
เหนือดินเอื้อมไปเปิดเพลงคลอในรถเบาๆ แล้วปล่อยความคิดไปถึงเรื่องงานที่เขาจะต้องห่างจากสีน้ำไปนานเป็นแรมเดือน แค่วันเดียวที่คลาดสายตายังมีคนหาทางเข้าใกล้สีน้ำได้เลย แล้วแบบนี้เขาจะวางใจได้ยังไงกัน
“เฮ้อ”
สีน้ำหันไปมองนายแบบหนุ่มที่เผลอระบายลมหายใจออกมาเสียงดัง เขาก็สงสัยเหมือนกันกับท่าทีเงียบไปแบบนี้
“พี่ดินมีเรื่องไม่สบายใจหรอฮะ”
“สีน้ำเป็นห่วงพี่หรอ”
“ก็วันนี้พี่ดินเงียบไป โกรธผมหรอฮะ”
ไม่รู้ทำไมสีน้ำถึงรู้สึกไม่สบายใจเอาซะเลย ตอนที่เขาโดนรุ่นพี่สมาร์ทดึงเข้าไปจูบนั้น มีแต่ความรู้สึกไม่ชอบ ไม่เหมือนกับเวลาที่เหนือดินค่อยๆ สัมผัสเขาเลย แต่ความรู้สึกแบบนี้เขาไม่เคยรู้จักมาก่อน ความรู้สึกอุ่นใจเวลาที่เหนือดินจูงมือเขา เวลาที่ร่างสูงนี้มาปกป้องเขา หนุ่มน้อยตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เอาสิ่งที่รุ่นพี่พูดมาคิดอีก เขาเชื่อในตัวเหนือดิน
“ถ้าโกรธล่ะ”
“ผมไม่ได้ตั้งใจจะตามเขาไปเลยนะ แต่มือถือนั่นก็สำคัญ”
เหนือดินฉวยจังหวะที่รถติดไฟแดงเลื่อนมือไปขยี้ผมฟูของคนด้านข้างจนฟูและยุ่งยิ่งกว่าเดิม
“ไม่โกรธหรอก แต่อย่าทำให้เป็นห่วงอีกนะ ถ้ามันไม่หยุดแค่นั้น ถ้าไม่มีใครไปช่วยทัน จะทำยังไง เข้าใจไหม”
“ฮะ”
เหนือดินเลื่อนมือไปดึงมือขาวจัดของสีน้ำมากุมไว้ พอไฟเขียวก็ไม่ยอมปล่อย ดึงมาวางที่เกียร์แล้วจับทับไว้แบบนั้น สีน้ำจะดึงมือออกก็ไม่กล้าเพราะคนข้างๆ ขับรถอยู่เลยปล่อยไปแบบนั้นจนถึงบ้าน
“กลับมาแล้วฮะ”
“มาแล้วหรอลูก อ๊ะ เหนือดิน”
“สวัสดีครับคุณน้า”
“เรียกซะห่างเหินเลย เป็นทั้งเพื่อนตาสีไม้แล้วก็คอยช่วยดูแลตาสีน้ำให้แบบนี้ ต้องเรียกแม่แล้วล่ะจ๊ะ”
“ครับคุณแม่”
เหนือดินส่งยิ้มกว้างให้มารดาของคนรัก เขาได้แต่หวังว่าวันใดที่เขาพร้อมจะเดินเข้ามาบอกเรื่องความสัมพันธ์กับสีน้ำที่มากเกินเพื่อน มารดาของคนรักจะเข้าใจและยกสีน้ำให้เขา
“ผมชวนพี่ดินมาทานข้าวด้วยนะฮะแม่”
“ดีเลยจ๊ะ เดี๋ยวทานน้ำ ขนม รอก่อนนะลูก แม่ยังทำกับข้าวไม่เสร็จเลย”
“มีอะไรให้ผมช่วยไหมครับ คุณแม่”
“ช่วยรับส่งสีน้ำให้แม่แบบนี้ก็เหนื่อยแย่แล้วล่ะ เหนือดินนั่งพักดีกว่านะ เดี๋ยวแม่ให้ตาสีน้ำไปยกขนมมาให้ทานเล่น”
“รอนี่นะฮะ”
สีน้ำเดินตามมารดาเข้าไปในห้องครัวปล่อยให้เหนือดินนั่งเอนหลังที่โซฟาในห้องนั่งเล่นอย่างสบายๆ แต่เขาก็รู้สึกถึงสายตาบางคู่ที่จ้องมองเขาอยู่
“แฮ่......แฮ่”
“ไง ไอ้ตัวเล็ก ทำมาขู่ฉันซ่านักหรือไง”
เหนือดินมองเจ้าพุดดิ้งที่นอนอยู่ที่พื้นข้างโซฟาแล้วเงยหัวมาขู่เขาอย่างขบขัน ทั้งที่ขนาดตัวต่างกันแต่เจ้าหมาน้อยก็ทำท่าไม่พอใจเขาทุกทีที่เจอกัน
“เจ้าคิดเจ้าแค้นหรือไง ขู่มากๆ เดี๋ยวฉันขโมยนายแกไปอยู่ที่บ้านไม่ให้ได้เจอกันเลย”
“บ๊อก บ๊อก บ๊อก”
“ทำไม เถียงหรือไง ซ่าเดี๋ยวจับส่งเทศบาลเลย”
“แฮ่ แฮ่”
“ฮ่าๆ สู้หรอ มาสิ”
เหนือดินทำท่าจะจับตัวเจ้าพุดดิ้ง แต่เจ้าตัวเล็กก็อ้าปากงับมือหนาเข้าไปเต็มแรง
“โอ๊ย นี่กัดฉันได้ไง ไอ้หมามอมแมม”
“ทานนี่ก่อนนะฮะ อ้าวเกิดอะไรขึ้น”
สีน้ำยกขนมและน้ำชาเข้ามาเห็นเหนือดินสะบัดมือเร่าๆ ส่วนเจ้าพุดดิ้งก็แยกเขี้ยวใส่คนรักของเขาอยู่ไม่ไกล
“ก็เจ้าพุดดิ้งมันกัดน่ะสิ ไม่ชอบพี่อะไรขนาดนั้นเนี่ย”
“ไหนดูสิฮะ เป็นอะไรมากหรือเปล่า”
สีน้ำวางขนมลงแล้วไปนั่งที่โซฟาข้างๆ เหนือดินเพื่อดูแผล พอเห็นว่าเป็นแค่รอยช้ำเพราะเจ้าพุดดิ้งยังเป็นเด็กอยู่เลยไม่มีแรงพอจะกัดให้เป็นแผลลึกได้
“เดี๋ยวไปล้างน้ำก่อนดีกว่าฮะ ถึงไม่ได้เป็นแผลอะไร”
“อืม ห้องน้ำทางไหน”
“ตรงไปทางซ้ายฮะ”
“เดี๋ยวมา”
พอเหนือดินเดินออกไปแล้วสีน้ำก็หันมาหาเจ้าหมาน้อยที่พอเห็นเจ้าของก็กลับมากระดิกหางดิ๊กๆ นั่งรอเรียบร้อย
“พุดดิ้งทำแบบนี้ไม่ได้นะ ห้ามกัดพี่ดินเข้าใจไหม”
“บ๊อก”
“คนนี้น่ะ ห้ามกัด แล้วก็ห้ามขู่ด้วย”
“บ๊อก”
“รู้เรื่องหรือเปล่าเนี่ยเรา”
สีน้ำส่ายหัวแล้วอุ้มหมาน้อยขึ้นมาวางที่ตักแล้วลูบขนสีมอม เจ้าพุดดิ้งที่ตอนนี้เริ่มมีเนื้อหนังมากขึ้น แถมยังแสนรู้จนแม่ของเขาชมไม่ขาดปากอีกด้วย สีน้ำรู้สึกว่าบ้านของเขาอบอุ่นขึ้นอีกด้วยสมาชิกตัวน้อยของบ้าน
“พาไปฉีดยาหรือยังเนี่ยสีน้ำ ไม่งั้นเดี๋ยวพี่เป็นบ้าไปสีน้ำจะเสียใจนะ”
“ฉีดวัคซีนเรียบร้อยแล้วครับ แต่ถ้าพี่ดินไม่แน่ใจจะไปเช็คอีกก็ได้นะฮะ”
“ไม่เชื่อว่าที่สัตวแพทย์แล้วจะให้ไปเชื่อใครล่ะ”
“แฮ่ แฮ่”
พอเหนือดินนั่งลงข้างๆ แล้วเอามือพาดโซฟาเหมือนโอบสีน้ำเอาไว้เจ้าตัวเล็กบนตักก็ส่งเสียงขู่อีกครั้ง
“พุดดิ้ง ไม่เอาน่า ทำไมคราวนี้พูดไม่รู้เรื่องนะ”
“สงสัยจะหวงเจ้าของ งั้นต้องเห็นแบบนี้”
เหนือดินโน้มตัวลงหอมสีน้ำฟอดใหญ่ต่อหน้าเจ้าพุดดิ้งที่ทั้งขู่ทั้งเห่า พอหอมเสร็จก็มานั่งหัวเราะชอบใจที่แกล้งเจ้าหมาน้อยได้
“ทำอะไรฮะ ดูสิเจ้าพุดดิ้งมันคึกใหญ่แล้ว”
สีน้ำรั้งลูกหมาขนมอมเอาไว้ โดยเจ้าตัวเล็กทำท่าจะพุ่งไปกัดเหนือดินที่นั่งข้างๆ แล้ว บรรยากาศในห้องนั่งเล่นที่มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ แต่กับมารดาของสีน้ำที่มาเห็นฉากเมื่อครู่เข้ากลับนิ่งงัน แล้วเดินกลับเข้าห้องครัวไปอย่างเงียบๆ เหมือนกับตอนที่จะออกมาตามสีน้ำให้ไปช่วยยกสำรับออกมา
****************************************************
-
:laugh: โจทย์ใหม่ของพี่เหนือดินมาแล้ววว ปัญหารุมเร้ามากมาย :z2:
-
โอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย2เดือน3เดือนนานโคตรอ่ะ สีน้ำจะถูกไอ้ชั่วเป่าหูแยกไปก่อนหรือป่าวเนี้ย
เครียดดดกัวพี่ดินกับสีน้ำผิดใจกันช่วงที่ห่างกันอ่าส์
-
:3123:
-
เหมือนคุณแม่จะเห็นนะพี่ดินนน
หึหึ
-
เกลียดIสมาร์ท :z6: :beat:
-
แลดูว่าจะงานเข้านะคุณเหนือดิน
ว่าที่แม่ยายมาเห็นซะงั้น
-
เย้ย...แม่เห็นแล้วๆ
-
สีน้ำจะซื่อไปไหน หนู ซื่อเกินพิกัดไปแล้วววว
-
งานงอกแล้วพี่ดินเอ๋ย ไหนจะเรื่องงานไหนจะเรื่องแม่สีน้ำอีก
เอาใจช่วยให้แก้ปัญหาให้ได้นะจ๊ะ
ลุ้นว่าถ้าเหนือดินบอกสีน้ำเรื่องต้องเดินทางไปต่างประเทศ
สีน้ำจะเก็บคำพูดของสมาร์ทมาคิดที่ว่าเหนือดินหลอกรึเปล่า??
ส่วนอีตาสมาร์ท ถ้ามันเลวร้ายนัก ไรเตอร์ช่วยเก็บมันทีค่ะ เอาไปไว้ไหนก็ได้
จะได้ไม่ต้องมาเจอน้องสีน้ำอีก
รักน้องคีย์จัง ดูแลสีน้ำเป็นอย่างดี เมื่อไหร่จะเปิดตัวแฟนน้องคีย์ล่ะคะ อิอิ
-
ง่า จะมาม่าไหม
-
จ๊ากกกก
o22
แม่มาเห็นแล้วอ่ะทำไงละทีนี้
ไม่ชอบกินมาม่าอ่ะ
-
ปั้มไว้ก่อนนะ :a12:
-
พี่ดินจ๋า
เริ่มมาม่าอีกแล้ว
o18
แงๆๆๆๆ
ไม่อยากให้เศร้าเลยอ่า
-
นอกจากเรื่องไอ้ชั่วสมาร์ท เรื่องงาน แล้วยังจะมีเรื่องคุณแม่อีกด้วยนะ
งานเข้าพี่ดินจริงจังอะ แต่ก็สุ้ๆนะ เพื่อน้องสีน้ำที่น่ารัก :man1:
-
พี่เหนือดิน ต้องทำให้สีน้ำเห็นซะแล้วว่ารักมากแค่ไหน
-
คุณแม่เห็นเข้าซะแล้ว ต้องห่างกันตั้งสองเดือน
แถมปัญหาเยอะแยะอีก พี่ดินจะทำไงน๊า :เฮ้อ:
-
เหมือนมันจะสงบเกินไป
เหมือนทะเลที่กำลังจะมีพายุ :a6:
-
คุณแม่เข้ามาเห็นแบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นกันน้ะ '
-
กลัวจัง กลัวแทนเหนือดิน เพราะไม่ทราบว่า คุณแม่จะคิดอย่างไร
-
สีน้ำโดนไอ้สามาทมันจูบอีกแล้ววววว ฮึ่ยขัดใจ
-
หวังว่าแม่คงรับได้นะ
-
อ้ากกกกกคุณแม่ช๊อคแน่ๆๆๆงานนี้
อุปารรคชิ้นแรกหมาน้อยอุปสรรคที่สองคุณแม่่่ๆๆๆๆ
-
ชอบคีย์เป็นเพื่อนที่ดีของสีน้ำ :o8:
ระหว่างที่พี่เหนือดินไปต่างประเทศคงต้องฝากสีน้ำไว้กับคีย์แล้วหละ
-
เอาแล้ว พี่เหนื่อดิน คุณแม่น้องสีน้ำเห็นแล้วนา จาทำงัยล่ะทีนี้ :laugh:
-
พี่เหนือดินแย่แล้วงานเข้าเต็มๆ จะทำไงเนี่ย :z2:
-
มารออออออออออออออออออออออจร้า มาอัพได้แล้วเนอะ อิอิ อยากรู้ว่าไอ้ชัวมาร์ทมันจะทำอะไรต่อไปกับน้องใสซื่อของเรา แล้วพี่เหนือดินจะมีทางไหนรับมือบ้าง
-
อัพหน่อยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รออยู่นะ :impress2:
-
:sad11: พรุ่งนี้มาลงให้นะคะ ขอบคุณที่มารอค่ะ
-
รับทราบเจ้าค่ะ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร้วๆจัง
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
Part 9.1
อาหารค่ำวันนี้ที่บ้านสีน้ำยังอร่อยเหมือนที่เคยได้มาฝากท้อง แต่ทำไมเหนือดินกลับรู้สึกได้ถึงเมฆหมอกที่ปกคลุมโต๊ะอาหาร จากสายตาของมารดาคนรัก ที่ถึงแม้จะถกถามพูดคุยเหมือนเช่นทุกครั้ง แต่ในวันนี้มันมี แววตาของความสงสัยและคลางแคลงใจ หรือว่าเขาจะคิดมากไปเองแบบพวกวัวสันหลังหวะ ในใจคิดไปถึงว่าหรือว่าแม่ของสีน้ำจะรู้ความสัมพันธ์พิเศษของเขากับสีน้ำ
“ทานแค่นี้หรอสีน้ำ แม่ว่าเดี๋ยวนี้เราผอมไปนะ”
“ไม่ผอมแล้วฮะแม่ ไปดูคีย์ สไปรท์ โชนสิ ตัวเล็กกว่าผมทั้งนั้นเลย”
“เราก็เป็นเรา จะไปเทียบกับใครทำไม ถ้าใครมาชอบลูกแม่ก็ต้องชอบที่ลูกแม่เป็นแบบนี้ ว่าอย่างนั้นไหมจ๊ะ เหนือดิน”
“อ่ะ ครับ”
เหนือดินที่กำลังเคี้ยวข้าวอยู่แทบสำลัก ตอบรับคำแล้วรีบหาน้ำดื่มลงไปทันที
“ทำไมละจ๊ะ ฝืดคอหรือยังไง”
“ป..เปล่าครับ คุณแม่”
ทั้งที่อากาศช่วงเย็นก็กำลังสบาย แต่ยิ่งนั่งกินข้าวไปเหนือดินรู้สึกหนาวสั่นจับขั้วหัวใจ แม้แต่ซุปร้อนๆ ที่ดื่มยังไม่ช่วยบรรเทาอาการเย็นยะเยือกนี้ไปได้เลย
“สีน้ำทานเสร็จแล้วไม่ต้องช่วยแม่เก็บโต๊ะหรอกนะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ให้ เหนือดินช่วย ลูกไปอาบน้ำแล้วก็พาเจ้าพุดดิ้งไปอาบด้วยไป อาบแต่หัววันจะได้ไม่เป็นไข้”
“ครับแม่”
“เหนือดินช่วยแม่ได้ไหม”
“ได้ครับ ยินดีเลยครับ”
เมื่อทานอิ่มแล้วสีน้ำจึงขึ้นไปบนห้องพร้อมกับเจ้าพุดดิ้งที่ตามต้อยๆ ไม่ห่าง เมื่อสีน้ำเข้าไปในห้องเรียบร้อยแล้ว คุณแต้วก็เริ่มเก็บจานชามโดยมี เหนือดินเป็นลูกมือคอยยกไปไว้ที่ล้าง
“ขอโทษทีนะจ๊ะ ต้องให้มาช่วย”
“ไม่เลยครับ”
“เหนือดิน อายุเท่าไรแล้วนะจ๊ะ”
“ปีนี้ยี่สิบห้าครับ”
“อืม ก็ห่างกับตาสีน้ำหกปีสินะ ปีนี้ตาสีน้ำสิบเก้า”
“ครับ”
“แล้วคุณพ่อคุณแม่ละจ๊ะ ไม่เห็นเคยพูดถึง”
“ตอนนี้ไม่ได้ทำงานแล้วครับ แต่ก่อนทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ครับ ตอนนี้ก็ให้คุณน้าดูแลธุรกิจไปแล้วก็พักพ่อนท่องเที่ยวไปเรื่อยครับ”
“อย่างนั้นเอง แล้วพี่น้องละจ๊ะ”
คุณแต้วล้างคราบอาหารและล้างด้วยน้ำยาล้างจาน ก่อนส่งให้ เหนือดินไปล้างน้ำสะอาดแล้วคว่ำไว้
“ผมมีน้องสาวอยู่คนนึงครับ ตอนนี้เรียนอยู่ที่อเมริกา”
“แล้วเหนือดินต้องไปช่วยดูแลธุรกิจหรือเปล่า แม่จำได้ว่าจบบริหารมาจากอเมริกาเหมือนกันใช่ไหม”
“ใช่ครับ ก็มีพูดๆ บ้างครับ แต่ผมยังสนุกกับงานทางนี้อยู่”
จานใบสุดท้ายถูกส่งมาให้เหนือดิน แล้วคุณแต้วก็ล้างมือแล้วเดินนำไปที่ห้องนั่งเล่น เหนือดินรู้ตัวว่านั่นเป็นสัญญาณให้เขาตามไปคุยต่อ จึงรีบจัดการล้างและนำไปคว่ำ แล้วเดินตามไป
“เหนือดินคิดยังไงกับตาสีน้ำจ๊ะ เห็นเหมือนน้องชายเลยมาคอยช่วยดูแลอย่างนั้นใช่ไหม”
“เอ่อ...”
เหนือดินตกใจกับคำถามที่ฮุกตรงจนเขามึนไปทีเดียว คำตอบนี้จะให้เขาตอบไปอย่างไรดี ตอบไปตามจริงว่าเขารักสีน้ำ หรือจะตอบเลี่ยงไปเพราะไม่รู้ท่าทีของมารดาคนรักว่าจะขัดขวางหรือเปล่า
“เราเป็นลูกชายคนเดียวที่ต้องไปดูแลธุรกิจของทางบ้านแถมยังเป็นคนดังที่ใครๆ ต่างก็จับตามอง ถ้าทำอะไรผิดแปลกไปมันก็คงจะเป็นข่าวเสียๆ หายๆ ติดตัวไปอีกนาน จริงไหมจ๊ะ”
เมื่อเห็นเหนือดินนิ่งไป คุณแต้วเลยพูดต่อไป
“คนเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลก ทำอะไรเอาแต่ใจตัวเองซะหมดคงไม่ได้ ไหนจะพ่อแม่ ไหนจะแวดวงสังคมที่เราอยู่อีก จะทำอะไรก็ต้องคิดใคร่ครวญให้ดีๆ จะปล่อยให้ความคิดชั่ววูบมาทำลายสิ่งที่สร้างสมมาพังไปในพริบตาก็คงไม่ได้ แม่พูดถูกไหม”
“คุณแม่...”
“แม่อยากให้เราไปคิดดีๆ คิดให้รอบคอบ ความรู้สึกหลายๆ อย่างมันเปลี่ยนไปเพราะความใกล้ชิดหรือเปล่า ถ้าหยุดไว้ซะตรงนี้จะทำให้เสียใจกันน้อยกว่าที่จะไปรับศึกในอนาคตที่มีทั้งคนรอบข้างและสังคมหรือเปล่า”
“ผม...”
“แต่อย่าเข้าใจแม่ผิดนะ แม่เป็นคนใจกว้าง ถ้าลูกแม่รักใคร ไม่ว่าคนนั้นเป็นยังไง แม่ก็จะรักเหมือนที่ลูกแม่รัก แต่แม่จะไม่ยอมให้ลูกแม่ต้องเสียใจในอนาคตเด็ดขาด อย่างที่รู้นะจ๊ะว่าตาสีน้ำน่ะโตมาโดยเจ้าตัวแทบจะอยู่โรงพยาบาลมากกว่าบ้าน เขาเรียนรู้เรื่องราวต่างๆ ผ่านทางหนังสือ ทีวี แล้วก็ตามอินเตอร์เน็ตเท่านั้น เรื่องจิตใจของคนน่ะ สีน้ำของแม่แทบจะเหมือนผ้าขาวเลยก็ว่าได้ มองโลกในแง่ดีไปซะทุกเรื่อง ยังดีที่ได้เพื่อนๆ อย่างสไปรท์ โชนแล้วก็คีย์คอยดูแล ลูกแม่โตแต่ตัวเท่านั้นแหละ”
คุณแต้วเลื่อนมือมาตบหลังมือเหนือดินที่นั่งนิ่งงันไปเบาๆ
“ช่วงนี้แม่อยากให้เหนือดินไปคิดใคร่ครวญดูทุกเรื่อง ถามความรู้สึกตัวเองให้ดีว่าความรู้สึกที่มีตอนนี้ใช่ความรู้สึกที่แท้จริงหรือเปล่า หรือเพราะอยากลองของใหม่ๆ แปลกๆ ถ้ายังไงแม่จะให้พ่อเขากับคีย์คอยรับส่งสีน้ำไปก่อน ถ้าเรามีคำตอบให้แม่เมื่อไรเราค่อยมาคุยกันอีกที ดีไหมจ๊ะ”
เหนือดินไม่สามารถพูดโต้ตอบอะไรออกไปได้เลย ในเมื่อสิ่งที่มารดา คนรักเป็นกังวลนั้นก็เป็นสิ่งที่มารดาของทุกคนน่าจะเป็นห่วงเช่นกัน หากลูกจะออกนอกลู่นอกทางจากสิ่งที่ควรจะเป็น เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อพิสูจน์ให้ได้เห็นว่าความรู้สึกที่มีต่อสีน้ำนั้นไม่ใช่เรื่องฉาบฉวย และเขาพร้อมที่จะดูแลสีน้ำได้
“ครับคุณแม่ ผมจะขอพิสูจน์ให้คุณแม่ได้ทราบว่าความรู้สึกของผมในตอนนี้เป็นความรู้สึกจากใจจริง ผมรักสีน้ำจริงๆ”
คุณแต้วสบตาเหนือดินที่มองตรงมา สายตาของหนุ่มน้อยตรงหน้ามีทั้งความมั่นคงและความจริงใจ
“จ๊ะ แม่จะรอดูความจริงใจของเรา”
คุณแต้วยิ้มน้อยๆ ถ้าเธอเองไม่ได้รับรู้ว่าลูกชายคนโตนั้นดูมีความสุขและร่าเริงขึ้นตั้งแต่มีนายแบบดังคนนี้มาคอยรับส่ง และวันไหนไม่ได้เจอกันสีน้ำก็จะดูซึมไป อาการแบบนี้คือคนที่เริ่มมีความรักเพียงแต่สีน้ำยังไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง เธอจึงพร้อมที่จะปกป้องลูกชาย ไม่อยากให้มีบาดแผลที่ใจเท่านั้นเอง ความรักไม่ว่ารูปแบบไหนก็คือความรัก ถ้าเหนือดินแสดงให้ได้เห็นว่าจริงใจกับสีน้ำจริงๆ แล้ว เธอย่อมจะไม่ขัดขวางอย่างแน่นอน
“แม่ฮะ คุยอะไรกันอยู่เงียบเชียว”
สีน้ำที่อาบน้ำเสร็จแล้วเดินลงมาพร้อมองครักษ์ตัวน้อยที่วิ่งนำลงมาก่อนแล้วทำท่าจะกระโดดขึ้นไปบนตักของคุณแม่ยังสาว
“แม่ก็ชวนเหนือดินคุยไปเรื่อยล่ะ งั้นสีน้ำมานั่งคุยกับพี่เขาแทนแม่ละกัน แม่ขึ้นก่อนนะจ๊ะ”
ประโยคท้ายเหมือนหันไปบอกนายแบบหนุ่มมากกว่าที่ลุกขึ้นยืนตามเมื่อผู้ใหญ่ลุกขึ้น
“ขอบคุณมากนะครับสำหรับมื้อเย็น”
“จ๊ะ วันหลังมาทานอีกสิ แม่กินกับสีน้ำสองคนประจำเลย”
อย่างน้อยเหนือดินก็รู้ว่าบ้านนี้เปิดรับเขาเสมอ มารดาคนรักมิได้กีดกันแต่อย่างใด เหนือดินยกมือไหว้คุณแต้วเสียงดงามจนสีน้ำประหลาดใจ
“ขอบคุณครับ”
คุณแต้วเปิดโอกาสให้เด็กๆ ได้คุยกัน เธอได้พูดสิ่งที่จำเป็นต้องพูดในฐานะมารดาไปแล้ว ส่วนในฐานะของคนที่เคยมีความรักมาก่อนก็เข้าใจและเปิดโอกาสให้เด็กทั้งสองได้คุยกัน
“พุดดิ้งมานี่มา อยู่นี่ก็กวนนายเราเปล่าๆ”
“บ๊อกๆ”
เจ้าหมาจอมแสบเดินสะบัดก้นใส่เหนือดินแล้ววิ่งดุ๊กดิ๊กตามมารดาของสีน้ำขึ้นไปชั้นสอง สักวันเหนือดินจะจับไปโกนขนให้หมดตัวเลยน่าหมั่นไส้นัก
“คุยอะไรกับแม่หรอฮะ หน้าตาเครียดเชียว”
“ไม่มีอะไรหรอก ก็ว่าจะขอลูกชายท่านไปเป็นลูกสะใภ้น่ะ”
“ขอลูกชายไปเป็นลูกสะใภ้?”
“สีน้ำ”
เหนือดินลุกไปนั่งข้างสีน้ำที่โซฟาแล้วกุมมือขาวจัดเอาไว้ ดวงตาเข้มมองดวงหน้าเรียวที่ไม่ได้สวมแว่นสายตาหนาเพราะว่าอยู่ในบ้านและเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ด้วยความรักที่มีเต็มหัวใจ
“พี่จริงใจกับสีน้ำจริงๆ นะ รู้ไหม ไม่ได้ล้อเล่น ไม่ได้มาหลอกลวงที่ผ่านมา พี่อาจจะเป็นคนที่แย่ในสายตาของใครๆ เป็นคนที่เปลี่ยนคู่ควงไม่ซ้ำหน้าก็จริง แต่ต่อจากนี้ไปพี่จะมีสีน้ำคนเดียว เชื่อพี่ได้ไหม ต่อจากนี้ไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อยากให้สีน้ำรู้ไว้ว่าพี่รักสีน้ำนะ”
สีน้ำมองหน้าคนตรงหน้าอย่างรับรู้ถึงความจริงใจที่ส่งมาถึง ความกังวลใจเล็กๆ กับคำพูดของรุ่นพี่สมาร์ทนั้นหายไปจนหมด
“ผมไม่รู้หรอกนะฮะว่า รักคือความรู้สึกแบบไหน ผมขอโทษที่ต้องบอกแบบนี้ แต่ผมอยากให้พี่ดินเข้าใจ ผมโตมาแบบที่มีเพื่อนสนิททั้งชีวิตแค่สามคน โลกของผมที่ผ่านมาก็มีแต่ห้องสี่เหลี่ยมขาวๆ ในโรงพยาบาล กับที่บ้าน ผมมีแค่คนในครอบครัวแล้วก็เพื่อนเท่านั้นเอง ถ้าพี่ดินไม่รังเกียจที่จะให้เวลาผมค่อยๆ เรียนรู้มันไป สอนผมว่ารักของพี่ดินคือแบบไหน ผมก็ยินดีครับ”
สีน้ำส่งยิ้มหวานจากเรียวปากสีแดงของตัวเองให้กับเหนือดิน ร่างหนาดึงเด็กหนุ่มตรงหน้ามากอดกระชับแน่น แต่ก่อนเส้นทางที่เขาผ่านมานั้นวกวนและสับสน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเส้นทางที่เขาจะเดินต่อไปนั้นขอให้มีสีน้ำอยู่เคียงข้างก็เพียงพอแล้ว
“บ๊อก บ๊อก”
เจ้าพุดดิ้งที่วิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่นส่งเสียงเห่าดังจนสีน้ำขืนตัวออกจากอ้อมกอดอุ่นเพื่อหันไปดู
“อ้าว ลงมาแล้วหรอพุดดิ้ง”
“บ๊อก”
ลูกพุดเดิ้ลเดินหางกระดิกมาหาเจ้านายแล้วกระโดดขึ้นไปนั่งบนตักของสีน้ำ พลางหันไปแยกเขี้ยวขู่เหนือดินอีกครั้ง
“แฮ่ แฮ่”
“พุดดิ้ง ไม่เอาน่า บอกแล้วว่าห้ามขู่พี่ดิน”
“สงสัยจะอิจฉา หมาขี้อิจฉา”
“แฮ่ๆ”
“พอแล้วฮะ อย่าไปยั่วมันสิ”
ท่าทางสีน้ำคงต้องปวดหัวไปอีกนานเพราะเจ้าลูกหมาตัวดีกับคุณแฟนตัวใหญ่ที่ไม่ยอมญาติดีกันง่ายๆ
คุณแต้วที่ยืนอยู่เชิงบันไดถอนหายใจเบาๆ อย่างโล่งอก เธอเป็นคนปล่อยเจ้าพุดดิ้งให้ลงมาเอง อย่างน้อยก็เพื่อขวางไม่ให้ลูกชายคนใหม่ทำอะไรรุ่มร่าม แต่จากความจริงใจที่สื่อมาและคำพูดต่างๆ ที่พูดกับสีน้ำ ก็คงจะไว้ใจได้ระดับหนึ่งที่จะให้ดูแลสีน้ำ แต่นั่นคงต้องค่อยๆ ดูกันไปในระยะยาว
*****************************************************
หลังจากนอนคิดมาหนึ่งคืนเต็มแล้วเหนือดินก็ตัดสินใจที่จะขอปฏิเสธงานในครั้งนี้ ถึงมันจะเป็นโอกาสดีที่คงไม่มีมาอีกครั้งก็ตาม แต่เรื่องของสีน้ำเขาเองก็ปล่อยมือไปไม่ได้เช่นกัน ความรักที่กำลังจะค่อยๆ ปลูกให้เจริญเติบโตนั้นต้องอาศัยการดูแลอย่างใกล้ชิด แล้วยังเป็นสีน้ำที่ต่างกับคนอื่นๆ โดยสิ้นเชิงยิ่งแล้ว ในช่วงเวลาสำคัญแบบนี้ เขายิ่งผละออกห่างไปไม่ได้ เมื่อคิดได้แล้วนายแบบหนุ่มจึงไม่รอช้าที่จะคว้ากุญแจรถแล้วขับออกไปยังบริษัททันที
“ไม่ได้ ไม่ได้โดยเด็ดขาด พี่ไม่เคยว่าเราที่ปฎิเสธงานอื่นๆ เลย แต่กับงานยักษ์แบบนี้พี่ไม่ยอม”
“พี่เมย์”
“เหนือดิน เราไม่ใช่เด็กๆ นะ จะมาทำตัวเอาแต่ใจแบบนี้ได้ที่ไหน ทุกอย่างถูกกำหนดเอาไว้หมดแล้ว ยกเลิกอะไรไม่ได้ทั้งนั้น พี่จะถือว่าพี่ไม่เคยได้ยินเธอพูดเรื่องนี้ อาทิตย์หน้าจะออกเดินทาง ไปเตรียมตัวให้พร้อมดีกว่านะ ระยะเวลาทั้งหมดในตอนนี้อยู่ที่สองเดือน”
“แต่ว่าผมมีความจำเป็นจริงๆ นะครับ”
“โอกาสนี้เป็นสิ่งที่เธอรอคอยมันอยู่ไม่ใช่หรอ การร่วมงานกับต่างชาติโปรเจคใหญ่แบบนี้ ทั้งหน้าตารูปร่างตอนนี้กำลังอยู่ในท็อปฟอร์มนะ ถ้าพ้นช่วงนี้ไปแล้ว มันก็คงยาก ทำอะไรคิดให้ดีๆ คิดให้มากๆ หน่อย เธอเป็นนายแบบมืออาชีพนะ”
“ผม...”
“ทุกอย่างจะไม่มีการเปลี่ยนแปลง ตามนี้ พี่ขอตัวทำงานก่อนนะ”
คุณเมย์บอสสาวตัดบทแล้วหันไปอ่านเอกสารตรงหน้า เหนือดินได้แต่ ลุกขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องทำงาน เขาเหลือเวลาอาทิตย์เดียวก่อนจะต้องไปทำงานต่างประเทศ แล้วเขาจะทำอย่างไรดี
****************************************************************
“ไอ้น้ำ วันนี้พ่อแกไม่มารับใช่ป่ะ ไปกินไรกันเหอะ”
“พ่อ? พ่อจะมารับได้ไง ไม่เคยมารับเลย”
“โธ่ ไอ้น้ำ ไอ้ไป๊มันหมายถึงพ่อทูนหัวของแกไง เมื่อเช้าวันนี้ก็ไม่ได้มาส่ง ให้ปะป๊าตัวจริงมาส่งแทนนี่หว่า”
“อ่อ พี่ดินนะหรอ เห็นแม่บอกว่าช่วงนี้งานยุ่งเลยไม่อยากให้ไปรบกวนน่ะ”
“คุณแม่สีน้ำบอกว่าให้สีน้ำติดรถกลับกับฉันแทน ช่วงนี้”
“อืม พ่อพูนหัวไม่ว่าง แม่ทูนหัวเลยดูแลแทน โอ๊ย เจ็บนะเว้ยไอ้คีย์ ฟาดลงมาได้ เท็กซ์เล่มนึงหนาตั้งหลายร้อยหน้า”
“ไม่ฟาดปากห้อยๆ ของแกก็ดีเท่าไรแล้วโชน”
“สมน้ำหน้าไอ้ห้อย โดนซะมั่ง”
“อ้าว ไอ้ไป๊ แกก็คิดเหมือนฉันนั่นแหละ เดี๋ยวฉันฟาดแกต่อเอง”
“แกลองดิ ถ้าแกฟาดมาคืนนี้ฉันจะจับชากีไปกร้อนขน”
“หาเรื่องลูกฉันหรอ แกตายแน่ไอ้ไป๊”
คีย์และสีน้ำส่ายหน้าระอากับเพื่อนคู่หูที่สนิทกันจนทะเลาะกันได้ในทุกเรื่อง จะว่าไปสีน้ำก็รู้สึกเหงาลึกๆ ในใจ กับการไม่เห็นหน้าคนบางคนในตอนเช้าอย่างที่เคยเห็นมาตลอดทุกวัน ทำไมรู้สึกปวดหน่วงๆ ในใจอย่างบอกไม่ถูก
“ทำหน้าเหมือนกินยาขมๆ เป็นอะไรไปสีน้ำ”
“เปล่าหรอก”
“คิดถึงคุณเหนือดินหรอ”
สีน้ำหันไปมองหน้าเพื่อนร่างเล็กด้วยความตกใจ
“ทำไมรู้ล่ะ”
“เดาถูกสินะ”
คีย์รั้งสีน้ำให้นั่งลงที่เก้าอี้ประจำของพวกเขา ทั้งสองวางหนังสือลงบนโต๊ะแล้วปล่อยให้โชนกับสไปรท์ที่ยังบ้าพลังเล่นและโต้เถียงกันต่อไป
“ไหน รู้สึกอะไรยังไง เล่ามาสิ”
“คีย์?”
“ถ้ารอให้สีน้ำค่อยๆ เรียนรู้ไปเอง ฉันว่ากว่าสีน้ำจะรู้ว่าความรู้สึกนี้คืออะไรก็คงอีกสักยี่สิบปี แน่ๆ”
“ขอบใจนะ คีย์”
“แค่ขอบใจก็พอ ไม่ต้องมาทำหน้าซาบซึ้ง ขนลุก”
คีย์จิ้มที่หน้าผากของเพื่อนรักเบาๆ เรียกรอยยิ้มบางๆ จากเรียวปากแดงอิ่มได้ดี
“อ่ะ ว่ามา เมื่อวานเกิดอะไรขึ้นหรอ ทำไมคุณแม่นายถึงได้โทรมาบอกให้ช่วงนี้นายติดรถฉันกลับบ้าน เมื่อวานตอน
รับโทรศัพท์ก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน แต่ใครจะไปกล้าถาม”
“อืม... ฉันก็ไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นเมื่อวาน แต่เหมือนแม่จะคุยอะไรกับ พี่ดินนะ ท่าทางจริงจังทั้งคู่”
“หรอ แล้วหลังจากคุณแม่ขึ้นไปแล้วท่าทางคุณเหนือดินเป็นไง”
“ก็มีพูดจาแปลกๆ พี่เขาบอกให้ฉันเชื่อใจเขาว่าเขาจริงจัง ไม่หลอกอะไรแบบนั้นล่ะ”
“ก็เป็นไปได้ที่คุณแม่รู้แล้วเรื่องที่พวกนายคบกัน”
“แต่แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร”
“ไม่ได้พูดกับสีน้ำไง แต่ไปพูดกับคุณเหนือดิน”
สีน้ำคิดตามที่คีย์บอก ใบหน้าที่เคร่งขรึมของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักของเขาเมื่อวานนี้สะกิดใจอยู่เหมือนกัน
“แล้วทำไงดีล่ะคีย์”
“ก็ไม่ต้องทำอะไร ปล่อยไปแบบนี้แหละ คุณเหนือดินเขาเป็นผู้ใหญ่แล้วก็คงมีวิธีการคิดและทำในแบบผู้ใหญ่นั่นแหละ สีน้ำจะคิดมากทำไม”
“นั่นสินะ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้”
“สีน้ำเอ๋ย นี่แหละเรียกว่าความรักแหละ”
“ความรัก?”
“ค่อยๆ เรียนรู้ไปในแบบของสีน้ำแหละดีแล้ว พยายามเข้า นี่สไปรท์ โชน จะเลิกทำตัวงี่เง่าซะทีได้ไหม จะไปกันหรือยังเดี๋ยวให้ไปเองเลย”
คีย์ปล่อยให้สีน้ำค่อยๆ คิดไป เขาเดินออกไปเรียกเพื่อนสองคนที่จะเล่นแหย่กันไม่เลิก
“คีย์ชอบขู่ว่ะ”
“เออ เห็นด้วย”
“แล้วไม่ขู่จะมาไหม พวกแกนั่นแหละที่ชอบให้ฉันดุอยู่เรื่อย”
“เอาน่า ไหนๆ แกก็เป็นแม่ทูนหัวให้ไอ้น้ำมันแล้ว มาเป็นพี่เลี้ยงให้พวกฉันไปด้วยเลยดิ”
“งั้นขอเป็นในเรื่องซินเดอเรลล่าละกัน จะได้เป็นพี่เลี้ยงใจร้ายเอาให้กระอักเลือดเลย”
“ใจร้าย”
“ขอร้องเหอะ ถ้าหน้าตาน่ารักก็ว่าไปอย่าง อย่าพูดแบบนั้นด้วยหน้าตาดิบเถื่อนได้ไหมวะ”
“โชนจ๋า ดูสิ ไป๊โดนรังแก”
“อ้วก ไอ้ไป๊ไปไกลๆ ตีนเลยไป”
สีน้ำหันไปมองเพื่อนทั้งสามคนที่คุยเสียงดังกันอยู่ไม่ไกล โทรศัพท์ที่ใส่ในกระเป๋ากางเกงสั่น เจ้าตัวจึงล้วงออกมาดู ก็เห็นว่าเป็นข้อความจากคนที่ยังไม่ได้เห็นหน้าเลยในวันนี้
“คิดถึง...ดูแลตัวเองด้วย แล้วคืนนี้คุยกัน”
ข้อความสั้นๆ แต่สีน้ำรู้สึกอุ่นวาบไปถึงหัวใจ บางทีก็คงจะเป็นอย่างที่คีย์บอกเอาไว้ ให้ทุกอย่างค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป มันก็คงจะดีเอง ความรู้สึกแปลกๆ ที่นับวันจะมาจู่โจมเขาก็คงจะทำให้เขาได้รู้จักความรักในแบบที่พี่ดินบอกเอาไว้ในสักวัน มือขาวจัดกดพิมพ์ข้อความสั้นๆ แล้วส่งกลับไปบ้าง
“พี่ดินก็เช่นกัน แล้วคุยกันครับ”
*********************************
เหนือดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เมื่อเปิดข้อความอ่าน รอยยิ้มเหมือนหนุ่มน้อยที่อยู่ในห้วงความรักทำให้เหล่าทีมงานที่คุ้นเคยต่างพากันสงสัยว่าใครกันคือเจ้าของข้อความที่เรียกรอยยิ้มกระจ่างเช่นนั้นจากนายแบบดังคนนี้ได้
“ยิ้มแบบนี้จะฆ่าสาวๆ แถวนี้ให้ตายหรือไงเหนือดิน”
“อ๊ะ ขอโทษทีครับ”
ช่างภาพที่สนิทกันเป็นคนแซวขึ้นมา ที่จริงเขาแอบเก็บภาพนั้นเอาไว้แล้วว่าจะลงในคอลัมภ์ภาพหลุด คงเรียกเสียงตอบรับจากแฟนๆ ได้พอสมควร
“ยินดีด้วยนะกับงานใหญ่ มะรืนจะเปิดแถลงข่าวนิ”
“ขอบคุณมากครับ ก็เห็นว่าแบบนั้นนะครับ”
“ทำไมกัน ทำหน้าไม่เหมือนคนดีใจที่ได้งานใหญ่โกอินเตอร์เลย”
“นั่นสิครับ ผมควรจะดีใจกับงานนี้อยู่หรอก...”
ช่างภาพหนุ่มใหญ่นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ นายแบบหนุ่ม เขาถ่ายแบบ เหนือดินมานานหลายปีจนจะเรียกได้ว่าสนิทกันไปโดยปริยายก็ว่าได้
“โอกาสแบบนี้ใช่ว่าจะมาบ่อยๆ ได้มาแล้วก็แสดงฝีมือให้เต็มที่ ทำให้สมกับที่ได้รับเลือกหน่อยสิ คนอื่นๆ ที่เขาอยากได้ยังมีอีกเยอะนะเหนือดิน มาทำหน้าซังกะตายแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลย”
“ขอบคุณครับ แต่ผมมีเรื่องที่หนักใจอยู่นิดหน่อย ไม่ค่อยอยากไปจากเมืองไทยตอนนี้สักเท่าไรน่ะครับ”
“เรื่องของเจ้าของข้อความที่ทำให้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่นั่นหรือเปล่า”
เหนือดินยิ้มน้อยๆ ก่อนพยักหน้ารับ
“ผมก็พอจะเข้าใจนะ ความรักที่เพิ่งเริ่มต้นมักจะบอบบางจนอยากจะประคองไว้ในมือ แต่การที่เราไม่ได้อยู่ดูแลใกล้ๆ ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะดูแลอยู่ไกลๆ ไม่ได้นิ จริงไหม บางทีการที่เรามัวแต่คอยประคับประคองมากไปก็ใช่ว่าจะดีนะ”
“ขอบคุณครับ สำหรับคำแนะนำดีๆ”
“ไม่หรอก ผมอยากได้ภาพเพอร์เฟคของนายแบบนัมเบอร์วันเท่านั้นเอง เดี๋ยวขอสีหน้าที่แบบพอลงปกแล้วทุกคนต้องเหลียวมามองเลยนะ หน้าตาเหมือนปลาขาดน้ำแบบนี้ไม่ผ่าน”
“ได้เลยครับ”
เหนือดินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ทั้งที่เขาผ่านความรักมาหลายต่อหลายครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนเด็กหนุ่มที่มีรักแรกเช่นนี้เลย นี่คงเป็นรักแท้ที่เขารอคอยมานาน แล้วเขาจะกลัวไปทำไมกัน ในเมื่อทุกคนต่าง เอาใจช่วยเขาไม่ว่าจะเป็นแม่ของสีน้ำเองหรือเพื่อนของสีน้ำก็ด้วย เขาควรจะทำตัวให้สมเป็นมืออาชีพในการทำงาน ทำให้สีน้ำได้เห็นความเท่ของเขามากกว่าการงอแงและเอาแต่ใจเหมือนเด็ก
“เอาวะ สู้กันสักตั้ง แค่สองเดือนเอง”
****************************
เช้าวันที่สามของการให้สามีไปส่งลูกชายคนโตไปมหาวิทยาลัยก็ผ่านพ้นไปด้วยดี จะมีก็แต่อาการซึมไปของสีน้ำที่เกิดจากการหายหน้าไปของนายแบบหนุ่มที่เคยมารับส่งทุกวัน ใช่ว่าเธอจะไม่สงสารลูกชาย แต่ถ้าเป็นการทำเพื่อปกป้องลูกชายของเธอไม่ให้ต้องเจ็บปวดกับสายตาของสังคมและความรักที่ไม่มั่นคง เธอจะทำทุกทางเพื่อให้สีน้ำไม่ต้องเสียใจ แม้จะดูเหมือนใจร้ายแต่ถ้าเพื่อลูกชายของเธอแล้ว เธอผู้เป็นแม่ก็ต้องใจแข็งเข้าไว้
“นั่นรถใครมาจอดหน้าบ้าน”
คุณแต้วที่กำลังจะเดินไปยังห้องครัวได้ยินเสียงรถที่ดับเครื่องยนต์ลงที่หน้าบ้าน เจ้าพุดดิ้งวิ่งนำหน้าไปเห่าอยู่หน้าประตูเรียบร้อยแล้วก่อนที่เสียงออดหน้าบ้านจะดังขึ้น
“พุดดิ้งถอยไปก่อน”
คุณแต้วสั่งให้ลูกหมาแสนรู้ถอยไปจากหน้าประตูเพื่อเปิดออกดูว่าใครคือแขกที่มาเยือนแต่เช้า
“สวัสดีค่ะ บ้านหนูสีน้ำหรือเปล่าคะ”
“ใช่ค่ะ มาพบใครหรือคะ”
“มาพบกับคุณแม่ของสีน้ำ ใช่คุณหรือเปล่าคะ”
คุณแต้วมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างแปลกใจ คนที่มากดออดนั้นเป็นหญิงวัยกลางคนที่เครื่องรูปบนใบหน้ายังบ่งบอกว่าสมัยสาวๆ คงเป็นคนที่สวยมาก แต่งกายในชุดสูทที่ตัดเย็บประณีต ด้านหลังเป็นรถยนต์หรูคันใหญ่จอดอยู่ และมีคนขับรถที่ยืนคอยอยู่ข้างๆ รถ ทำไมถึงมีคนลักษณะแบบนี้มาหาลูกชายของเธอได้
“ขอโทษทีนะคะ ลืมแนะนำตัวไป ดิฉันเป็นแม่ของตาเหนือดินน่ะค่ะ”
“อ๊ะ คุณแม่ของเหนือดินหรอคะ ขอโทษทีคะ ดิฉันเป็นแม่ของตาสีน้ำน่ะค่ะ”
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”
“เชิญในบ้านก่อนดีไหมคะ”
“ขอโทษที่รบกวนนะคะ แต่ว่าคงมีเรื่องที่ต้องคุยกันยาวเลยวันนี้”
คุณแต้วเดินนำมารดาของนายแบบหนุ่มแขกประจำของบ้านมานั่งในห้องรับแขกแล้วแยกไปจัดน้ำและของว่างมาให้
“ทานน้ำกับขนมก่อนนะคะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
มารดาของเหนือดินจิบน้ำพอเป็นพิธีแล้ววางแก้วลง เธอสบตากับคนตรงหน้าแล้วแย้มยิ้มออกมาช้าๆ พร้อมกับแจงวัตถุประสงค์ที่มาถึงที่นี่ในวันนี้
“ขอเข้าเรื่องเลยนะคะ ดิฉันมาคุยกับคุณเรื่องตาดินกับหนูสีน้ำน่ะค่ะ”
“เรื่องของทั้งสองคน?”
“ค่ะ เรื่องที่เขากำลังคบหากันอยู่นี่แหละค่ะ ดิฉันมาเพื่อ...”
*******************************
-
เอา 9.1 ไปก่อน อีกครึ่งติดไว้อีกนิด จะมาลงให้หมดในอาทิตย์นี้นะคะ :monkeysad:
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:มาเพื่อค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
“ค่ะ เรื่องที่เขากำลังคบหากันอยู่นี่แหละค่ะ ดิฉันมาเพื่อ...”
คุณแม่คะ(คุณแม่ของเหนือดิน) คุณแม่มาเพื่ออะไรหรือคะ
ดิฉันไม่อยากให้สิ่งที่คุณแม่จะพูดออกมานั้น เป็นไปในทาง
ที่จะทำร้ายความรู้สึกของสีน้ำกับเหนือดิน และคนอ่าน เลยค่ะ
-
มาเพื่อ...อะไรหว่า :man1:
-
สุดยอดแห่งความค้าง
-
มาเพื่อ อารายอะ :serius2:
-
คุณแม่เหนือดินจะมาขอให้สีน้ำไปต่างประเทศกะเหนือดินชิมิๆ
5555
-
อ๊ะ !!!....เรื่องนี้ !!!!!
ไม่คิดว่าจะมีเอามารีไรท์ที่นี่นะคะเนี่ย
(ตอนแรกก็ว่าชื่อเรื่องคุ้นๆ)
จำได้ว่าตอนนั้นติดเรื่องนี้มากเลย
เอาไว้ว่างๆจะกลับมาอ่านนะคะ ^^
-
:L1:
-
รอตอนต่อไป เพราะตอนนี้ค้างมาก :z3:
-
มาสู่ขอใช่ม๊าย
-
ขอให้มาดีนะคะ คุณแม่พี่เหนือดิน :monkeysad:
-
ค้าง!!!รออยู่นะ
:call: :call: :call:
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง
-
มาเพื่อ....ให้คนอ่านค้างใช่มั้ยคะ :serius2:
-
อ้าววว ตัดฉับ!!! มาเพื่อ... ค้างเลย ตายๆ จะมาม่าไม๊นี่ ขอให้ราบรื่นเถอะ
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
มาเพื่ออะไรอ่า :serius2:
ต่อไวไวนะคะ :fire:
-
เพื่อ..!!~ เพื่อไรอ่ะ :z3:
-
ในที่สุดก็ตามอ่านจนทัน... :m19:
สีน้ำน่ารักมาก ๆ เลยค่ะ...แต่ก็น่าหนักใจแทนเหนือดิน ประมาณว่าคลาดสายตาไม่ได้เลยอ่ะ :เฮ้อ:
จะรอลุ้นตอนต่อไปนะคะ ไม่รู้ว่าคุณแม่ ๆ จะตกลงกันยังไง แล้วไหนจะเรื่องงานของเหนือดินอีก :serius2:
รุ่นพี่สมาร์ทก็หายไปจนน่าเป็นห่วง...แต่ยังไงก็ช่วยรู้ใจตัวเองเร็ว ๆ แล้วเข้ามาจีบดี ๆ หน่อยเถอะ กลัวสีน้ำจะช้ำอ่ะ o18
-
เพื่ออออออ..........??????????
-
มารอ อิอิ
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
Part 9.2
ชายหนุ่มร่างโปร่งรีบเดินจนแทบจะวิ่งเมื่อได้รับโทรศัพท์ด่วนจากมารดาของตัวเองว่าให้กลับบ้านทันทีที่เรียนเสร็จ แต่ก็ไม่ได้บอกว่าทำไมถึงได้ให้รีบกลับนัก เพราะแบบนี้พอเลคเชอร์วิชาสุดท้ายของวันจบลงสีน้ำก็ขอตัวกับสไปรท์และโชนเพื่อจะรีบกลับบ้าน โดยมีคีย์อาสาจะขับรถมาส่ง แต่รถเจ้ากรรมกลับสตาร์ทไม่ติดซะนี่ สีน้ำเลยต้องเดินไปขึ้นรถเมล์กลับเอง
“สีน้ำ สีน้ำ”
เสียงเรียกคุ้นหูดังมาจากด้านข้าง สีน้ำหันไปมองตามเสียงเรียกก็เห็นรุ่นพี่ผู้เป็นคู่กรณีเปิดกระจกหน้าต่างรถส่งเสียงเรียกสีน้ำออกมาซะดัง
“พี่สมาร์ท”
“สีน้ำจะไปไหน เดี๋ยวไปส่งให้ขึ้นมาสิ”
สีน้ำมองหน้าคนตรงหน้าที่ทำเหมือนที่ผ่านมาไม่ได้เกิดอะไรขึ้นแล้วทักทายเขาได้ตามปกติอย่างแปลกใจ
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
สีน้ำตอบไปแล้วรีบเดินไปตามทางให้เร็วที่สุด แต่สมาร์ทเองก็ไม่ยอมขับรถตามมาแล้วส่งเสียงเรียกดังไปตลอดทาง
“สีน้ำยังโกรธอีกหรอ อย่าโกรธเลยน่า ที่ทำไปเพราะว่าพี่รักสีน้ำนะ”
เส้นทางเดินไปขึ้นรถจากมหาวิทยาลัยที่มีแต่เพื่อนร่วมสถาบันนั้นทุกคนพร้อมใจกันหยุดเดินแล้วหันมาให้ความสนใจผู้ชายหน้าตาหล่อเหลาที่นั่งอยู่ในรถแล้วขับตามปานจะง้อคนรักหนุ่ม สีน้ำรู้สึกหน้าร้อนฉ่าขึ้นมาทันที
“อย่าโกรธพี่เลยนะสีน้ำ”
“นี่เธอดูสิ คู่รักเขาง้อกันแบบนี้เลยอ่ะ”
“นั่นสิ กล้ามากเลยเนอะ สงสัยรักจริง เปิดเผยขนาดนี้”
“นั่นมันสมาร์ท คณะนิเทศนินา ดังมากเลยนะ แล้วเด็กที่เป็นแฟนเขาใครกัน ไม่คุ้นหน้าเลย”
เสียงพูดคุยเซ็งแซ่ถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ทำให้สีน้ำที่ไม่เคยเจอกับเหตุการณ์แบบนี้รู้สึกอึดอัดกับการเป็นเป้าสายตาหลายสิบคู่ อาการคลื่นไส้ที่เคยเกิดขึ้นเมื่อสมัยมัธยมตอนที่เขาถอดแว่นไปโรงเรียนแล้วโดนรุมล้อมกลับมาอีกครั้ง
“หน้าซีดเชียว ไปขึ้นรถ เดี๋ยวไปส่ง”
สมาร์ทยิ้มอย่างพอใจที่ลงมาลากตัวเด็กหนุ่มที่เหมือนจะหมดแรง ขัดขืนให้ขึ้นรถไปกับเขาได้ ใบหน้าเนียนนั้นแทบไม่มีสีเลือด ก็แค่เล่นกลนิดหน่อยกับราชรถขององครักษ์ที่รับส่งแล้วก็ใช้แผนทำให้อายต่อหน้าผู้คน เด็กหัวอ่อนแบบสีน้ำมีหรือจะขัดขืนเขาได้
“ปล่อยผม ผมไม่ไปกับรุ่นพี่”
สีน้ำพยายามจะขัดขืน แต่แรงบีบที่ต้นแขนทำให้เจ็บจนนิ่วหน้า รุ่นพี่ร่างใหญ่ดึงสีน้ำไปขึ้นรถแล้วรีบขับออกไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“ให้ผมลง”
“ไม่ได้หรอก หน้าซีดแบบนี้จะเดินไปเองได้ยังไง จะไปไหนเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
“ผมไปเองได้ ถ้าไม่ให้ลงผมจะกระโดดลงเดี๋ยวนี้แหละ”
“สีน้ำกล้าพูดกล้าทำขึ้นเยอะเลยนะ ได้คนสอนมาดีหรือไง”
“ผมไม่เข้าใจ ทำไมไม่เลิกแล้วต่อกันไปซะที ผมทำอะไรให้รุ่นพี่ไม่พอใจหรอครับ”
“พี่แค่จะพาไปส่งบ้าน จริงๆ นะ”
“...”
สีน้ำมองรุ่นพี่ร่างใหญ่อย่างไม่เชื่อใจ การที่เขาเชื่อใจคนๆ นี้ทำร้ายเขามาหลายครั้งแล้ว และสีน้ำเองก็ไม่อยากให้พี่ดินต้องมาโกรธเขาอีกแล้วกับเรื่องนี้
“ถ้ารุ่นพี่หวังดีจริงๆ ก็ให้ผมลงเถอะครับ”
สีน้ำตอบไปเสียงเรียบ รถที่ความเร็วเหมือนจะมากขึ้นเรื่อยๆ นั้นทำให้ใจเริ่มเต้นเร็วด้วยความหวาดกลัว
“พี่สมาร์ท”
“ฉันเอานี่มาให้ดู สีน้ำจะได้ตาสว่าง”
สมาร์ทหยิบซองเอกสารขึ้นมาส่งให้สีน้ำแล้วพยักเพยิดหน้าให้สีน้ำเปิดซองออกดู เจ้าตัวเลยเปิดออกดูอย่างเสียไม่ได้ ด้านในนั้นอัดแน่นไปด้วยข่าวกอสซิปและภาพแอบถ่ายของนายแบบดังกับสาวที่เปลี่ยนไม่ซ้ำหน้า สีน้ำไม่เคยสนใจข่าววงการบันเทิงอยู่แล้ว ข่าวพวกนี้ คนพวกนี้ เขาก็ไม่รู้จัก
“พี่แค่อยากจะให้สีน้ำได้รู้ว่าคนที่มาทำดีอยู่ด้วยจริงๆ แล้วเป็นคนยังไง มันก็แค่อยากเอาชนะเท่านั้นแหละ เชื่อพี่สิว่าพอได้ตัวสีน้ำแล้วมันก็จะหายหน้าไป สีน้ำจะต้องเสียใจ”
“ขอบคุณที่หวังดีครับ แต่ผมไม่คิดว่าพี่ดินเป็นคนแบบนั้น”
สมาร์ทขบเคี้ยวฟันด้วยความโกรธ สีน้ำเหมือนจะเชื่อในตัวไอ้นายแบบนั่นอยู่เยอะพอสมควร แต่เขาไม่เชื่อหรอกว่าสันดานเพลย์บอยแบบนั้นจะมาหยุดลงที่เด็กผู้ชายแสนธรรมดาคนนี้
“พี่หวังดีกับสีน้ำจริงๆ นะ ไม่อยากให้สีน้ำเสียใจ พี่รู้ว่าที่ผ่านมาพี่อาจจะรวบรัดใจร้อนมากไปกับเรื่องของสีน้ำ แต่พี่จริงใจนะ”
“ถ้าพี่จริงใจกับผมก็ให้ผมลงรถสิครับ”
สมาร์ทเหลือบมามองหน้าคนข้างๆ สีน้ำดูจะมีการ์ดที่แข็งขึ้นมาสักหน่อย แต่แค่นี้ไม่คณามือเขาหรอก
“สีน้ำไม่ให้อภัยพี่สินะ พี่ขอโทษที่รักสีน้ำมากไป รักจนอยากจะทำให้ สีน้ำเป็นของพี่คนเดียว”
“ผม...ผมไม่ได้โกรธรุ่นพี่แล้ว แต่...เรื่องนั้นผมคงตอบรับรุ่นพี่ไม่ได้จริงๆ ขอโทษครับ”
สีน้ำตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เจือความรู้สึกเสียใจ ในเมื่อตอนนี้เขาคบกับพี่ดินอยู่แล้ว คงไม่ดีที่จะให้ความหวังกับใครอื่นอีก
รถยนต์ค่อยๆ ชะลอลงช้าๆ จนจอดสนิทที่ริมทางตรงปากทางเข้าหมู่บ้านที่สีน้ำอยู่ สมาร์ทดึงมือขาวจัดของคนที่นั่งข้างๆ มากอบกุมเอาไว้
“ทำไมล่ะ พี่ไม่ดีตรงไหน ทำไมสีน้ำถึงรักพี่ไม่ได้”
ดวงตาที่สะท้อนความปวดร้าวของคนข้างๆ ทำให้สีน้ำปวดร้าวไปด้วย เขาทำร้ายคนข้างๆ ให้เจ็บหนักเพียงนี้เชียวหรือ
“รุ่นพี่...ผมขอโทษ แต่ผมเห็นพี่เป็นเหมือนพี่ชายของผม”
ดวงตาโศกเหมือนฉายแววโกรธเกรี้ยวอยู่แว็บเดียว ก่อนจะกลับมาเป็นความปวดร้าวเกินเยียวยาเช่นเดิม
“รักมันมากขนาดนั้นเลยหรอ”
“ผม....”
ริมฝีปากแดงถูกเม้มแน่นเวลาที่เจ้าตัวกำลังใช้ความคิด สีน้ำไม่รู้จะทำอย่างไรถึงจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดไม่ให้รุ่นพี่ที่เคยแสนดีคนนี้ต้องเสียใจ สมาร์ทมองริมฝีปากอิ่มอย่างหลงใหล ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าความหอมหวานของปากแดงตรงหน้านั้นเลิศรสเพียงใด เมื่อได้เคยลิ้มลองก็ติดใจจนยากเกินจะปล่อยให้หลุดมือผ่านไป
“สีน้ำ”
เสียงเรียกชื่อนั้นแหบพร่าอย่างประหลาด เหมือนเจือด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ชวนให้ขนลุก ใบหน้าขาวเนียนที่มีแว่นตาหนาบดบังไปกว่าครึ่งหน้านั้นเงยขึ้นไปสบตาของรุ่นพี่ร่างใหญ่ที่ไม่รู้ว่าเคลื่อนหน้าเข้ามาจนเห็นหน้ากันในระยะที่ลมหายใจรินรดกันตั้งแต่เมื่อไร
“รุ่นพ...”
ยังไม่ทันจะจบประโยคริมฝีปากหนาก็มาครอบครองปากอิ่มแดงที่หมายมั่นจะลิ้มรสไปแล้ว ค่อยๆ บดเบียดละเลียดชิมทีละน้อย เปลี่ยนมุมกระชับดูดซับความหอมหวานที่พุ่งขึ้นสูง มือข้างนึงนั้นถูกเกาะกุมเอาไว้แน่น สีน้ำเลยใช้มืออีกข้างทั้งผลัก ทั้งทุบที่ไหล่หนาให้ปล่อยเขา กว่าจะหลุดมาได้นั้นริมฝีปากแดงก็บวมเจ่อ
“รุ่นพี่ทำแบบนี้ทำไม ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ”
สีน้ำรีบเปิดประตูรถแล้วลงมาจากรถโดยทันที เมื่อเห็นว่าอยู่หน้าทางเข้าหมู่บ้านก็รีบเดินแกมวิ่งไปตามทางให้เร็วที่สุด เขารู้สึกสั่นไปทั้งตัว ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการอยู่ใกล้รุ่นพี่ที่เคยอบอุ่นนั้น ในตอนนี้กลับกลายเป็นเรื่องที่น่ากลัวจนไม่อยากแม้แต่จะเข้าใกล้
“นายต้องเป็นของฉันสีน้ำ”
สมาร์ทพูดเบาๆ ไล่หลังรุ่นน้องที่รีบเดินจากไป อย่างน้อยสีน้ำก็ถือซองข่าวที่เขาไปรวบรวมมาไปด้วย รอยร้าวเล็กๆ ในวันนี้มันก็อาจจะเป็นรอยใหญ่ได้ เขาไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่มีช่องทางที่จะแยกสีน้ำออกมาจากไอ้นายแบบนั่น
สีน้ำเดินจ้ำมาตามทางจนใกล้จะถึงหน้าบ้านเลยผ่อนฝีเท้าลง มองไปด้านหลังไม่เห็นว่าจะมีคนหรือรถตามมาก็โล่งใจ ค่อยๆ ปรับลมหายใจให้เป็นปกติมากที่สุด เขาไม่อยากให้แม่สงสัยถ้าเขาวิ่งหอบเข้าไปในบ้าน แต่ที่น่าแปลกใจคือรถยนต์หรูที่จอดอยู่หน้าบ้าน
“ใครมานะ”
ร่างสูงเดินเข้าไปในบ้าน พอเปิดประตูเข้าไปก็ได้ยินเสียงของคนสองคนที่สนทนากันอยู่อย่างสนุกสนาน
“กลับมาแล้วครับ”
สีน้ำส่งเสียงบอกมารดาของเขาก่อนจะเข้าไปด้านใน
“กลับมาแล้วหรอลูก เข้ามาเลยจ๊ะ”
สีน้ำปัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ ลูบผมที่ฟูไม่เป็นทรงให้เข้าที่เข้าทางก่อนโผล่หน้าเข้าไปหามารดาที่นั่งคุยอยู่กับผู้หญิงวัยใกล้เคียงกัน ในมือเหมือนจะมีอัลบั้มภาพที่เปิดดูค้างอยู่
“สวัสดีครับ”
สีน้ำยกมือขึ้นไหว้แขกของมารดาแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาเดี่ยวข้างๆ มารดาของเขา
“นี่หรอจ๊ะ ตาสีน้ำ ได้มาเจอตัวซะทีนะคะ”
“ครับ?”
สีน้ำสงสัยจริงๆ แขกที่มาคนนี้เป็นใคร พอเขามาถึงก็จ้องเอาจ้องเอา แถมยังส่งรอยยิ้มกว้างและอบอุ่นมาให้อีกด้วย จากการพูดแล้วเหมือนรู้จักตัวเขามาก่อนเป็นอย่างดี
“คุณแม่ของพี่ดินไงละลูก”
“อ๊ะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ สีน้ำครับ”
“จ๊ะ แม่น่ะฟังตาดินพูดถึงจนทนไม่ไหวเลยมาขอทำความรู้จักตัวจริงไว้เลยดีกว่า ไหนๆ อนาคตเราก็คงจะต้องเจอกันบ่อยๆ อยู่แล้วจริงไหมจ๊ะ”
มารดาของคนรักยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน สีน้ำเองไม่รู้ว่าโดนเอาไปพูดถึงในเรื่องแบบไหนทำให้ถึงกับมาขอเจอกับตัวเขาเช่นนี้
“ต้องมาคอยรับมือคนที่เอาแต่ใจแบบเหนือดิน เหนื่อยไหมลูก”
“เอ่อ จริงๆ แล้วพี่ดินต่างหากละครับที่คอยดูแลผมมากกว่า ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“เป็นครั้งแรกเลยนะที่แม่เห็นเจ้าลูกชายมันทำอะไรเพื่อใครขนาดนี้ แม่ฝากพี่ดินด้วยนะลูก ถ้าเจ้านั่นทำอะไรให้ไม่พอใจ นิสัยไม่ดี หนูสีน้ำก็ฟ้องแม่ได้เลยเดี๋ยวแม่จัดการให้”
สีน้ำได้แต่ยิ้มรับแล้วหันไปมองมารดาที่ยิ้มน้อยๆ ส่งมาให้เขา
“ไว้คราวหน้าขอเชิญทั้งครอบครัวเลยดีไหมคะ ไปทานข้าวด้วยกันทำความรู้จักกันเอาไว้”
“ก็ดีนะคะ จะได้ตามตาสีไม้ไปทานด้วยเลย”
“ดีค่ะ”
“ร้านอาหารของพู่กันก็ดีนะคะ ไปทานมาหลายครั้งแล้ว ชอบบรรยากาศมากๆ เลยค่ะ”
สีน้ำมองแม่ของเขาและแม่ของพี่ดินที่คุยกันอย่างถูกคอเหมือนคนที่รู้จักกันมานานแล้วอย่างแปลกใจ ทำไมรอบตัวเขาถึงได้มีแต่เรื่องน่าแปลกใจเพิ่มขึ้นได้ทุกวัน ไม่ว่าจะรุ่นพี่ที่คอยตามราวีเขาไม่เลิกอย่างน่าประหลาด หรือจะเป็นความสัมพันธ์รอบตัวที่เพิ่มทวีคูณขึ้น โลกของเขากำลังค่อยๆ ขยายตัวกว้างขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่ไม่คาดคิดมาก่อนตั้งแต่ย้ายมาที่นี่
“บ๊อก บ๊อก”
สีน้ำก้มลงไปมองกลุ่มขนสีมอมที่เคล้าคลอเคลียขาเขาอยู่ ยังมีเจ้าพุดดิ้งอีกด้วยที่ทำให้ชีวิตเขามีความสุขมากขึ้น
“เอ๊ะ นั่นเจ้าพุดดิ้งหรือเปล่าจ๊ะตาสีน้ำ”
“ครับ คุณแม่”
“ก็น่ารักดีออกนะ ทำไมดินไปบอกว่าทั้งดื้อแล้วก็ไม่น่ารัก”
เจ้าพุดดิ้งแสนรู้เดินไปหามารดาของคนรักแล้วคลอเคลียเลียมืออย่างประจบประแจง
“จริงๆ พุดดิ้งก็น่ารักกับทุกคนนะคะ แต่ไม่รู้ทำไมกับเหนือดินแล้วละก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากันเลย เจอหน้าไม่ได้เป็นต้องขู่”
“สงสัยจะหวงเจ้านายนะคะ”
“นั่นสิคะ”
สองแม่คุยกันเป็นอย่างดีสีน้ำได้แต่นั่งมองตาปริบๆ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
***********************************************
กว่ามารดาของพี่ดินจะกลับไปก็หลังจากทานอาหารค่ำด้วยกันเรียบร้อยแล้ว สีน้ำที่อาสาเป็นคนล้างจานแทนมารดาโผล่หน้าออกมาจากห้องครัวเมื่อจัดการงานเรียบร้อยแล้ว
“เสร็จแล้วหรอลูก เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยไม่เท่าแม่หรอกครับ”
สีน้ำลงไปนั่งที่โซฟาข้างๆ มารดาแล้วพิงไหล่บางที่แสนอบอุ่นนั้น โดยมารดายังสาวก็ละมือมาลูบหัวลูกชายคนโตเบาๆ
“สีน้ำ แม่ถามหน่อยสิลูก”
“ครับ”
“สีน้ำคบหากับพี่ดินนานหรือยังลูก”
ศีรษะที่ปกคลุมด้วยผมสีดำนั้นเอนซบมารดามากกว่าเดิม ที่ผ่านมาสีน้ำไม่เคยมีอะไรปิดบังกับมารดาอยู่แล้ว ริมฝีปากแดงที่ขบเม้มอย่างครุ่นคิดคลายออกแล้วเอ่ยคำตอบออกมาเบาๆ
“ระยะนึงแล้วฮะ”
“อย่างนั้นหรอลูก ไหนเล่าให้แม่ฟังได้ไหมว่าไปรักกันตอนไหน”
“ต้องเล่าด้วยหรอฮะ”
“สีน้ำไม่เคยมีอะไรปิดแม่ไม่ใช่หรอ หรือเรื่องนี้บอกแม่ไม่ได้”
“เปล่านะฮะ”
ร่างโปร่งรีบตอบเพราะกลัวมารดาจะน้อยใจ สีน้ำเลื่อนตัวลงไปนั่งที่พื้นพรมแล้วเอนหัวซบลงที่ตักของแม่ มือเรียวไม่ต่างกับบุตรชายลูบกลุ่มผมสีเข้มอย่างอ่อนโยน
“ผมไม่รู้เหมือนกันนะฮะว่ามันเริ่มจากไหน ตอนแรกเราก็เป็นไม้เบื่อไม้เมากัน เจอกันทีไรเป็นได้มีเรื่องเถียงกันทุกที แต่พอหลังๆ พี่ดินเขาก็เปลี่ยนไป แล้วก็มีเรื่องนั่นเรื่องนี้เกิดขึ้นมากมาย เขาก็ช่วยผมมาตลอด”
“เขาบอกรักสีน้ำของแม่หรือยังล่ะ”
“บอกทุกวันเลยมั้งฮะ”
“ขนาดนั้นเลย เป็นคนที่จริงจังไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ย แล้วสีน้ำล่ะลูก รู้สึกยังไง”
“ผมก็ไม่รู้....มันผิดไหมฮะแม่”
“มันไม่มีผิดหรือถูกหรอกลูก แค่ว่าสีน้ำรู้สึกยังไง บอกแม่สิลูก”
“รักมันคืออะไรหรอฮะ ผมยังไม่ค่อยจะเข้าใจเลย”
“เรานี่น้า ไปบอกพี่ดินเขาแบบนี้หรือเปล่า”
เจ้าของกลุ่มผมสีเข้มที่ซบอยู่ตรงตักพยักหน้าหงึกหงักเรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากมารดาได้เป็นอย่างดี
“แม่ชักสงสารพี่ดินซะแล้วสินะเนี่ย”
“แม่อ่ะ พูดเหมือนพวกสไปรท์เลย”
“สีน้ำ ฟังแม่นะลูก แม่น่ะอยากให้เรามีความสุข ถ้าอะไรที่สีน้ำทำแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะลูก ลูกแม่ชอบใครรักใคร แม่ก็จะรักด้วย แม่ไม่ได้หัวโบราณ เดี๋ยวนี้มันก็สมัยไหนแล้ว ความรักไม่ได้มีกฎเกณฑ์ตายตัว แม่เข้าใจ ขอแค่คนนั้นเขารักลูกแม่แล้วก็ดีกับสีน้ำให้มากๆ แค่นี้แม่ก็พอใจแล้ว”
ร่างบางเอื้อมมือมาโอบเอวมารดาเอาไว้จนแน่น
“ขอบคุณฮะแม่ ผมกลัวทำแม่เสียใจที่มีความรักแบบนี้อยู่เหมือนกัน”
“ไม่ต้องกลัว ส่วนเรื่องพ่อเขา แม่จัดการเอง ว่าแต่ตกลงสีน้ำรู้สึกยังไงกับพี่ดินละลูก”
“ผม...”
เมื่อเห็นลูกชายทำท่าจะตอบไม่ถูก คุณแต้วจึงเปลี่ยนคำถามใหม่
“เวลาไม่เจอเขาสีน้ำเหงาไหมลูก อยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง เป็นห่วงไปซะหมด”
“อืม..ฮะ”
“แล้วเวลาอยู่ใกล้ๆ ใจเต้นไหม”
ใบหน้าขาวจัดของลูกชายคนโตแดงเรื่อขึ้นเล็กน้อย เจ้าตัวตอบด้วยการพยักหน้าแทน
“เวลาจับมือละลูก”
เจ้าของใบหน้าเรียวยังใช้การพยักหน้าแทนการตอบเหมือนเคย
“แล้วมากกว่านั้น?”
ลูกชายคนเก่งที่ฉลาดเรื่องเรียนแต่กับเรื่องนอกเหนือจากนั้นยังอ่อนต่อโลกทำตาโตแล้วใบหน้าก็แดงเข้มจนน่าเอ็นดู คุณแต้วจึงขยี้ผมที่ฟูฟ่องให้ยิ่งยุ่งขึ้นไปอีก
“เรื่องความรักต้องใช้ตรงนี้”
มารดาใช้นิ้วชี้จิ้มไปตรงตำแหน่งที่หัวใจกำลังเต้นอยู่
“ลูกแม่ต้องรู้แน่ๆ จ๊ะว่ารักคืออะไร เก่งออกแบบนี้ ค่อยๆ คิดไป”
“ขอบคุณนะฮะแม่ ที่เข้าใจผมมาตลอด”
“คงต้องยกความดีความชอบให้กับการป่วยของเราแล้วล่ะ เพราะเราเข้าออกโรงพยาบาลจนแม่กลัวว่าเราจะไม่ได้อยู่กันมาถึงทุกวันนี้ แม่เลยรู้ว่า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข เพราะอย่างนั้นแล้ว อะไรที่ทำแล้วสีน้ำมีความสุขก็ทำไปเถอะลูก แม่จะเป็นกำลังใจให้”
ร่างสูงกอดเอวมารดาแน่น เขารู้สึกว่าตัวเองช่างโชคดีนักที่มีแต่คนที่เข้าใจและเป็นกำลังใจให้อยู่รอบข้าง
“ฝากบอกตาดินด้วยนะลูกว่าถ้าอยากมารับสีน้ำก็มาได้ แม่ไม่ห้ามแล้ว”
“ฮะ”
หลังจากรอโทรศัพท์ของอีกฝ่ายจนเวลาล่วงมากว่าสี่ทุ่มแล้ว สีน้ำที่ตอนนี้นั่งอ่านหนังสือที่โต๊ะริมหน้าต่าง ก็มองโทรศัพท์ตัวเองสลับกับมองไปยังถนนด้านนอก ไม่มีวี่แววของรถสีแดงคันคุ้นตาเลย จนในที่สุดก็ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์จะกดโทรออกไปเอง รอสายไม่นานก็มีเสียงทุ้มคุ้นหูตอบกลับมา
“สีน้ำ มีอะไรหรือเปล่า”
หากแต่เสียงด้านหลังที่เฮฮาและดูอึกทึกทำให้สีน้ำรู้ว่าคนรักไม่ได้อยู่ตามลำพัง
“เอ่อ....ไม่มีอะไรหรอกฮะ แต่เห็นพี่ดินหายไปทั้งวัน ก็เลยลองโทร มาหา”
รอยยิ้มอย่างดีใจประดับที่ริมฝีปากอิ่มของคนที่ได้ฟัง ที่หัวใจเหมือนมีน้ำทิพย์มาชโลมให้กลับมาสดชื่นอีกครั้ง
“คิดถึงพี่หรอสีน้ำ”
“...ฮะ”
คำตอบสั้นๆ แต่จริงใจเล่นเอาเหนือดินแทบอยากจะออกไปจากงานเลี้ยงที่เพื่อนๆ จัดให้เขากับการที่จะได้เป็นพรีเซนเตอร์ระดับอินเตอร์
“วันนี้คุณแม่ของพี่ดินมาที่บ้านด้วยนะฮะ ผมตกใจหมดเลย แต่คุณแม่ใจดีจังเลยนะฮะ”
“แม่ไปแล้วหรอ แล้วคุณแม่ของสีน้ำว่าไงมั่ง”
“อ่อ แม่ฝากบอกว่าถ้าพี่ดินอยากจะมารับผมก็มารับได้ บอกแบบนั้นมาฮะ”
“ยะโฮ่ แม่ทำสำเร็จแล้ว”
“ดีใจอะไรฮะ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหนหรอฮะ เสียงดังจังเลย”
“อยู่ที่งานเลี้ยงน่ะ แต่เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“เหนือดินช้าจังเลย ทุกคนรออยู่น้า มาเร็วๆ สิ”
“เดี๋ยวตามไป”
“ช้าแบบนี้เดี๋ยวปรับให้ดื่มเหล้าสักห้าแก้วดีไหมน้า”
เสียงหญิงสาวที่ดังแทรกเข้ามาบ่งบอกถึงความสนิทสนมทำให้สีน้ำรู้สึกแปลกๆ แล้วก็พาลนึกไปบรรดาข่าวกอสซิปที่รุ่นพี่เอามาให้เขาวันนี้
“สีน้ำ...สีน้ำ ทำไมเงียบไป”
“ไม่มีอะไรครับ ถ้าพี่ดินยุ่งอยู่ ไว้เราคุยกันวันหลังก็ได้ครับ ขอโทษที่รบกวนครับ”
สีน้ำกดวางสายไปทันทีแล้วมองโทรศัพท์ที่ยังอยู่ในมืออย่างไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ในขณะที่นายแบบหนุ่มก็ยังคงถือสายค้างฟังสัญญาณเสียงไปอยู่อย่างนั้น สีน้ำของเขาแปลกไปมากในวันนี้ ถ้าเป็นคนอื่นทำเหนือดินก็แน่ใจว่าอีกฝ่ายต้องหึงเขาแน่ๆ แต่นี่เป็นสีน้ำ
“หรือว่าสีน้ำจะหึง เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่น่าเป็นอย่างนั้น”
“เหนือดินมาเร็วๆ ดิ เจ้าของงานไปจีบใครอยู่”
เพื่อนนายแบบในสังกัดพากันออกมาเรียกทำให้เหนือดินต้องเก็บโทรศัพท์ใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงยีนส์แล้วกลับไปสนุกกับงานที่จัดให้เขา ทั้งที่ใจก็ยังสงสัยกับการกระทำที่แปลกไปของสีน้ำอยู่
*****************************************************
TBC
-
:z1: ตอนหน้าติดป้ายเอ็นซี ตัวโตๆ นะคะ หาเลือดสำรองไว้ได้เลยค่ะ :impress2:
-
เตรียมทิชชู่เป็นกระตักไว้ซับเลือดโลดขอรับ :man1:
-
เตรียมทิชชู่พร้อม รออ่านอย่างใจจดจ่อเลยค่า :haun4:
แต่พี่เหนือดินไม่รู้อะไรซะแล้ว ทำน้องหึงไม่รู้ตัว หึหึ
+1 ขอบคุณค่า แอร๊ยยย รอตอนหน้าเน้อ :o8:
-
กี๊ดดดดดดดดดด เลือดสำรองมีเยอะแล้วจ้า ตุนไปเพียบ พร้อมๆๆๆ
บวกให้ๆ
-
:L1:
-
อยากจะหลับตาพอลืมปุ๊บบถึงตอนหน้าเลย อิอิ ไม่ได้หื่นนะจริงๆ
-
พุดดิ้ง นายแกรจะเสียสาวแร้วววว รีบๆมาขวางเลย555+
-
:z1: ตอนหน้าติดป้ายเอ็นซี ตัวโตๆ นะคะ หาเลือดสำรองไว้ได้เลยค่ะ :impress2:
ถ้างั้นอย่าให้รอนาน มาให้ว่อง
-
โฮะโฮะ เป็นแผนของพี่ดินน่ะ ส่งคุณแม่มาดูลูกสะใภ้ กิกิ :o8:
-
อ่า
เสียเลือดแล้วจะเสียน้ำตารึเปล่า
เค้ากังวลตรงนี้แหละ
:เฮ้อ:
-
โอ๊ะโอววว ตอนหน้ามีเสียเลือดเสียเนื้อเหรอะเนี่ย :z1:
อิพี่สมาร์ทแกยังไม่รู้ใจตัวเองว่าแกน่ะเริ่มจะหลงรักน้องสีน้ำแล้วแต่เสียใจ สีน้ำมีไว้เพื่อพี่ดินคนเดียวว่ะค่ะ :z2:
-
ทำไมน้องสีน้ำชั้นต้องโดนได้นรกนั้นจูบอีกแล้ววววว :z3:
-
สีน้ำเอ๊ย..กว่าหนูจะสามารถยืนอยู่บนโลกนี้ได้ด้วยสองขาของตัวเอง
และสามารถหลบหลีก หรือสู้กับคนสกปรกแบบนายมาร์ท ได้อย่างกล้าแกร่ง ทั้งใจและกาย
หนูจะเจอบทเรียนร้ายๆ หรือเกือบร้ายอะไรอีกป่ะเนี่ย
อืม.. สีน้ำหึงพี่ดินแระ พี่ดินรีบมาง้อซะให้ไว
-
ว้าวๆๆสีน้ำหึงเป็นด้วย :-[
-
เริ่มแล้วตาสีน้ำ ..
เริ่มหึงพี่เหนือดินแล้ววว ว !
-
รอตอนต่อปายยยยยยยยย ต้องเตรียมผ้ามาด้วยนี่เนอะๆ
-
น่านนนนน
พี่ดินนนน สีน้ำหึงแล้ววว
เคลียร์ด่วนนนน
-
มานั่งรอเสียเลือด อิอิ
-
จะได้เวลาเสียเลือดอีกแล้ว
-
เข้ามาวิ่งเล่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
-
รอ รอ อิอิ
-
คนแต่งหายไปหนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z2: มานั่งรอนอนรอด้วยคน
-
งานเข้าเล็กน้อย :เฮ้อ:
พรุ่งนี้เย็นๆ เจอกันค่ะ :o8:
-
ว้าวๆๆคนเขียนมาแล้ว รับทราบค่ะพรุ่งนี้มานั่งรอ หุหุ อยากเสียเลือดบ้างอะไรบ้าง
-
อ่านเรื่องนี้แล้วลุ้นระทึกไปด้วยจริงเลย
หลักๆก็..
ทั้งกลัวว่าไอ้รุ่นพี่นั่นจะมีแผนอะไรนักหนาที่จะทำให้สีน้ำหวั่นไหว :เฮ้อ:
ทั้งแอบคิดไปว่าเพื่อนทั้งสามคนนั้นช่างน่าจับมา 3P จริงๆ ฮ่าๆๆๆ :laugh:
ฯลฯ :serius2:
-
มารอคร๊าบบบบบบ
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
Part 10
ถนนย่านชานเมืองในเวลาที่ล่วงเข้าวันใหม่มาได้สองชั่วโมงแล้วแทบไม่เห็นรถคันอื่นเลย คนขับรถสปอร์ตสีแดงจึงเร่งความเร็วอวดประสิทธิภาพของรถได้อย่างเต็มที่ วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาออกจากปาร์ตี้ก่อนจะเช้า เป็นครั้งแรกที่ดื่มเหล้านับแก้วได้ และเป็นครั้งแรกที่ไม่มีตุ๊กตาหน้ารถที่เป็นสาวลูกครึ่งกลับมาที่บ้านด้วย เหนือดินถอนหายใจยาวๆ เขารู้สึกไม่สบายใจเลยเพราะรู้สึกแปลกๆ กับน้ำเสียงของสีน้ำ และนี่ก็เป็นสาเหตุเดียวที่ทำให้เขาทิ้งงานเลี้ยงแล้วขอกลับบ้านมาแบบนี้ ถึงจะรู้ดีว่ากลับมาก็คงไม่ได้คุยกับสีน้ำ แต่ยังไงขอแค่เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี
“สีน้ำเป็นอะไรไปหรือเปล่านะ ทำไมแกมันงี่เง่าอย่างนี้นะเหนือดิน สีน้ำโทรมาหาทั้งที”
เหนือดินแทบอยากจะทึ้งหัวตัวเองออกไปซะ เขาอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าสีน้ำหึงที่ได้ยินเสียงผู้หญิงดังใกล้ๆ หรือสีน้ำจะโกรธที่เขาบอกว่าจะโทรไปหาแล้วไม่ได้โทรสักที หรือไอ้ลูกครึ่งนั่นทำอะไรสีน้ำ สมองคิดวนไปเวียนมาแต่ก็ไม่พ้นเรื่องของสีน้ำเลยสักเรื่อง
รถสปอร์ตสีแดงแล่นมาช้าๆ แล้วจอดสนิทที่ฝั่งตรงข้ามบ้านหลังนึงในหมู่บ้านที่พ่อของเขาเป็นคนสร้างขึ้นมา ทั้งบ้านปิดไฟหมดแล้วและคนรักของเขาเองก็คงอยู่ในห้วงนิทราเช่นเดียวกับพ่อและแม่ นายแบบหนุ่มที่กำลังจะได้เป็นนายแบบดังระดับโลกในไม่ช้าเปิดประตูรถออกมา ร่างสูงเอนหลังพิงกับประตูรถจ้องไปยังห้องชั้นสองอยู่เงียบๆ ดวงตากลมโตทรงพลังจ้องราวกับว่าอยากจะมองทะลุเข้าไป เพื่อดูว่าคนรักหนุ่มน้อยนั้นนอนหลับสบายดีอยู่ หรือเปล่า
“ฝันดีนะสีน้ำ”
ร่างสูงยืนนิ่งตากน้ำค้างอยู่แบบนั้นกว่าสิบนาที ก่อนจะตัดสินใจกลับบ้านไปพักผ่อนบ้างแต่ทันทีที่กลับเข้าไปในรถ เครื่องมือสื่อสารที่ถูกยัดอยู่ในกระเป๋ากางเกงก็สั่นขึ้นมา
“ใครส่งไรมาป่านนี้นะเนี่ย”
มือสีน้ำผึ้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดู ชื่อเจ้าของเบอร์ทำให้ตาที่ว่าโตแล้วยิ่งโตกว่าเดิมด้วยความตกใจ จึงรีบเปิดข้อความที่ได้รับออกมาดู
“กลับบ้านแล้วพักผ่อนเยอะๆ นะครับ มายืนตากน้ำค้างแบบนี้ระวังไม่สบายด้วย ฝันดีครับ...สีน้ำ”
ถ้าไม่ติดว่าเป็นตอนตีสองกว่าๆ ที่เป็นเวลาพักผ่อนของทุกคนเหนือดินอยากจะออกไปร้องตะโกนดังๆ ให้สมกับความดีใจที่มีอยู่เลยทีเดียว ไวกว่าความคิดมือหนากดโทรกลับไปหาเจ้าของข้อความทันที รอสายไม่นานเสียงนุ่มก็ตอบมาเบาๆ
“ฮะ”
“ยังไม่นอนหรอสีน้ำ”
เหนือดินกลับไปยืนพิงรถแล้วมองไปยังหน้าต่างห้องนอนคนรักเหมือนเช่นเมื่อครู่ ได้ยินเสียงไปมองห้องนอนไปก็ยังดี
“นอนไม่หลับฮะ”
“ทำไม การบ้านเยอะหรอ”
“เปล่าฮะ การบ้านนะเสร็จหมดแล้ว แต่มันนอนไม่หลับเอง”
“รู้ล่ะ คิดถึงพี่จนนอนไม่หลับใช่ไหมละ”
ริมฝีปากหนาแย้มยิ้มออกยามที่พูดแบบนี้ออกไป แต่มือถือที่อยู่ในมือก็แทบร่วงตอนที่ได้ยินคนรักเขาตอบกลับมาว่า
“รู้ได้ยังไงฮะ”
“สีน้ำว่าอะไรนะ”
ถ้าประโยคนี้มาจากคนอื่น เหนือดินคงคิดว่าฝ่ายนั้นพูดเพื่อเอาใจเขา แต่นี่มาจากสีน้ำ คนที่ไม่มีทางจะพูดโกหกและทำอะไรแบบนั้นแน่ๆ
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร ทำไมวันนี้ใครต่อใครพากันมาถามเรื่องของเรา คีย์เอย แม่เอย ยังมีคุณแม่ของพี่ดินอีก”
“ไม่สบายใจหรือเปล่า สีน้ำเอาไปคิดมากอยู่หรอ”
ร่างขาวจัดที่นั่งอยู่หลังโต๊ะหนังสือที่วางติดหน้าต่างมองคนรักที่ยืนพิงรถอยู่ฝั่งตรงข้าม นอนเวลาแบบนี้ก็ผิดวิสัยของเขาแล้วและการที่เก็บเรื่องมาคิดจนนอนไม่หลับนี่เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้
“สีน้ำ....กลุ้มใจอะไรก็บอกกับพี่สิ”
เมื่อเห็นปลายสายเงียบไป เหนือดินเลยถามไปอีกครั้ง
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เมื่อกี้ก็รู้สึกแปลกๆ”
“แปลกยังไง”
“บอกไม่ถูก มันเหมือนไม่พอใจ ไม่สบายใจ ไม่ชอบ”
“ตอนไหนเนี่ยที่สีน้ำรู้สึกแบบนั้น”
“ตอน...”
สีน้ำไม่แน่ใจว่าจะพูดออกไปดีไหม ที่เขารู้สึกแบบนี้มันแย่หรือเปล่านะ
“สีน้ำ ตอนไหน หืม บอกพี่มาสิ”
“ก็....ตอนที่พี่ดินอยู่กับ...เพื่อนเมื่อกี้”
เสียงปลายสายเบาจนแทบกลายเป็นเสียงกระซิบ แต่ในความคิดเหนือดินแล้วคำตอบนั้นดังก้องไปมาในสมองเขาไม่หยุดหย่อน
“สีน้ำ พี่อยากเจอหน้าสีน้ำจังเลย เราไม่ได้เจอกันตั้งสามวันแล้วสินะ”
เหนือดินอยากเจอคนรักใสซื่อของเขา อยากจะกอดร่างขาวจัดนั้นไว้ในอ้อมกอด อยากจะทำให้สีน้ำมั่นใจในความรักของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าจะด้วยคำพูดหรือด้วยอ้อมกอดนี้ก็ตาม
“พรุ่งนี้ก็มารับสิฮะ แม่บอกว่าถ้าไม่ติดงานก็มารับผมได้นะ”
“แต่พี่อยากเจอสีน้ำตอนนี้เลยนี่นา นะ...ได้ไหม...พี่คิดถึงสีน้ำจริงๆ นะ”
เด็กหนุ่มรู้สึกหน้าร้อนผะผ่าวขึ้นมาเมื่อได้ยินคำพูดออดอ้อนแสนหวาน เหนือดินกำลังจะทำให้เขาทำในสิ่งที่ไม่เคยคิดจะทำมาก่อน การแอบออกจากบ้านไปในเวลาค่อนคืนแบบนี้ถ้าแม่รู้เข้าจะโดนดุสักแค่ไหนนะ แต่ขาเรียวใต้ชุดนอนก็ค่อยๆ จรดปลายเท้าออกไปจากห้องนอนชั้นสอง ผ่านเจ้าพุดดิ้งที่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าเจ้านายแล้วสีน้ำก็ตบหัวเบาๆ ให้มันนอนหลับต่อ เจ้าตัวคว้าแจ็กเก็ตมาใส่แล้วลงบันไดช้าๆ คลำทางในความมืดมาจนถึงประตูบ้าน
“สีน้ำ...หลับไปแล้วหรอ หายไปไหน”
“เปล่าฮะ ยังไม่หลับ”
ประตูหน้าบ้านของคนรักเปิดออกช้าๆ พร้อมกับร่างสูงในชุดนอนที่สวมเพียงแจ็กเก็ตทับเอาไว้ ผมฟูนั้นไม่ได้ทำให้ใบหน้าเรียวดูงดงามน้อยลงเลยยามที่ปราศจากแว่นตาหนานั้น
“ก็เห็นบอกว่าอยากเห็นหน้า”
สีน้ำยิ้มน้อยๆ ให้กับนายแบบหนุ่มที่สาวเท้าจนเกือบกลายเป็นวิ่งเข้ามาหาแล้วกระชากตัวเขาเข้าไปซุกในอ้อมกอดอุ่นนั้นจนแน่น
“ผมหายใจไม่ออกแล้ว พี่ดิน”
“เดี๋ยวผายปอดให้ถ้าหายใจไม่ออก ขอพี่กอดสีน้ำแน่นๆ ไว้สักครู่ ได้ไหม”
เด็กหนุ่มยอมรับว่าเขาเองก็คิดถึงทั้งอ้อมกอดและเจ้าของอ้อมกอดนี้อยู่เหมือนกัน ดังนั้นมือเรียวขาวจึงยกขึ้นมาโอบกอดคนรักไว้ด้วย
เหนือดินอยากจะขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เขาได้พบกับคนในอ้อมกอดนี้ ถ้าไม่ได้เจอสีน้ำเขาคงจะไม่ได้รู้จักความรักที่ลึกซึ้งและจริงใจแบบนี้เป็นแน่
“พี่รักสีน้ำนะ รู้ไหม”
“อืม รู้แล้วฮะ พูดทุกวันเลย”
“แล้วพี่จะรอวันที่สีน้ำบอกว่ารักพี่นะ”
ร่างหนาผละออกมาเล็กน้อยแล้วเชยคางคนรักหนุ่มน้อยให้หันมามองเขา ในช่วงเวลาที่มีแสงเรืองรองของไฟริมทางสลัวๆ นัยน์ตาของสีน้ำกลับสุกสกาวน่าหลงใหล ใบหน้าเข้มโน้มเข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนริมฝีปากหนาแนบชิดปิดริมฝีปากแดงอิ่มของสีน้ำเอาไว้ จูบเบาๆ เต็มเปี่ยมไปด้วยความอ่อนหวานถูกส่งมอบให้กับคนในอ้อมกอด เติมเต็มความอบอุ่นให้กับหัวใจทั้งสองดวง
*************************************************
ร่างสูงมองไปรอบๆ ห้องนอนที่ได้เข้ามาอีกครั้ง ห้องของสีน้ำก็ยังคงเรียบร้อยเป็นระเบียบและเต็มไปด้วยหนังสือเหมือนเช่นเคย เขาหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มก่อนจะลุกไปยังโต๊ะริมหน้าต่าง จากตรงนั้นมองไปเห็นรถของเขาได้พอดิบพอดีเลยทีเดียว ต้องเป็นที่ๆ สีน้ำนั่งคุยกับเขาเมื่อครู่เป็นแน่
“จะอาบน้ำไหมฮะ ห้องน้ำอยู่ทางนี้ ใส่เสื้อของผมก็น่าจะได้”
สีน้ำที่เดินตามเข้ามาในห้องหยิบผ้าเช็ดตัวและชุดนอนมาให้กับคนรัก ใบหน้าขาวจัดยังแดงระเรื่ออยู่กับจูบมาราธอนที่หน้าบ้านของเขาเอง เหนือดินมองใบหน้าเนียนนั้นแล้วก็รู้สึกอยากจะกดจมูกลงไปที่แก้มขาวตรงหน้าเสียจริง
“ขอบใจนะ”
มือใหญ่รับของจากสีน้ำแล้วหายเข้าไปในห้องน้ำ ปล่อยให้เด็กหนุ่มนั่งลงบนเตียงแล้วหยิบหมอนมากอดพลางคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ ซึ่งเป็นการกระทำที่บ้าบิ่นที่สุดในชีวิตเลยก็ว่าได้
กว่าเหนือดินจะยอมปล่อยริมฝีปากแดงที่เฝ้าครอบครองชิมความหวานให้เป็นอิสระได้ ร่องรอยก็ปรากฏให้เห็นด้วยความบวมเจ่อที่ยิ่งทำให้ดูน่าดึงดูดเข้าไปกันใหญ่ สีน้ำซุกหน้าลงกับบ่าหนา ความอ่อนหวานลอยล่องในบรรยากาศยามดึก เหนือดินกอดคนรักหนุ่มน้อยเอาไว้
“อยากลักพาตัวสีน้ำกลับไปนอนด้วยที่บ้านจังเลย”
“นอนค้างที่นี่ไหมฮะ ถ้าไม่รังเกียจว่าห้องจะเล็กไปหน่อย”
ร่างหนาดันตัวคนรักออกมา อาศัยแสงไฟสลัวพยายามมองหน้าสีน้ำ แต่ก็ไม่เห็นวี่แววของการชวนเชิญเหมือนกับบรรดาหญิงสาวมากหน้าที่เคยพูดแบบนี้กับเขา มันก็เป็นแบบนั้นอยู่แล้วสิ เพราะเด็กที่มาจากเมืองเล็กๆ ห่างไกลสังคมที่สับสนวุ่นวาย และเติบโตมากับโรงพยาบาลห้องสีเหลี่ยมสีขาว สีน้ำเต็มไปด้วยความใสซื่อบริสุทธิ์ มองโลกในแง่ดีเกินไป คิดว่าใครต่อใครเป็นคนดีไปเสียหมด ภูมิคุ้มกันต่อคนที่ไม่ดีทั้งหลายก็ไม่มี แต่เพราะว่าสีน้ำเป็น แบบนี้นั่นล่ะถึงได้ขโมยหัวใจของเขาไปได้ง่ายดาย
“ถ้าแถมด้วยว่าได้นอนกอดเจ้าของห้อง ฉันจะย้ายมาอยู่ที่นี่เลยได้ไหม”
พอพูดจบนายแบบหน้าคมก็ฝังจมูกสูดดมความหอมรวยรินจากแก้มใสนั่นอยู่อีกนานสองนาน ก่อนที่สีน้ำจะพาเขาเข้าบ้านแล้วขึ้นไปยังห้องนอนของตัวเอง
เสียงฝักบัวดังมาจากห้องน้ำ เป็นระยะแล้วก็เงียบลง ไม่นานนายแบบร่างหนาก็เดินออกมาในชุดนอนตัวใหญ่ของสีน้ำที่เขาใส่ได้พอดิบพอดี
“ใส่ได้พอดีเลยนะฮะ”
“แต่ไม่อยากใส่มากกว่านะเนี่ย”
“อะไรนะฮะ”
“เปล่าๆ แล้วจะให้นอนไหน อย่าบอกนะว่าจะไล่พี่ไปนอนพื้น”
เหนือดินเห็นฟูกผืนใหญ่วางปูอยู่ที่พื้นข้างๆ เตียงขนาดเล็กที่ถ้าผู้ชายสองคนไปนอนเบียดกันก็คงไม่สบายตัว
“ก็ให้พี่ดินนอนเตียงไงครับ ผมนอนฟูกเอง เป็นแขกจะมานอนพื้นได้ไง”
“ไม่เอา ก็พี่จะนอนกอดสีน้ำ งั้นขึ้นมานอนเตียงด้วยกัน”
“เตียงมันไม่ได้ใหญ่ขนาดที่จะนอนกันได้สบายๆ เลยนะฮะ”
“ก็ถ้านอนกอดกันมันก็นอนได้พอดีไง ชวนพี่ค้างไม่ใช่หรอ งั้นก็ต้องตามใจพี่ด้วยสิ”
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย”
“เกี่ยวมากๆ เลย บอกแล้วไงคิดถึงสีน้ำจะแย่แล้ว”
มือหนาเอื้อมไปดึงเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ไม่ไกลให้เขามาใกล้ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงไปด้วยกัน
“พี่ดิน”
เสียงเรียกชื่อที่แผ่วเบาเพราะกลัวพ่อและแม่ที่อยู่ห้องข้างๆ จะได้ยิน
“ก็บอกแล้วไงว่านอนค้างได้แต่ขอนอนกอดเจ้าของห้องด้วย มานอนดีกว่าน่า”
เหนือดินเขยิบตัวให้หัวไปหนุนหมอนแล้วก็ลากร่างเพรียวในอ้อมกอดให้หนุนแผ่นอกหนาของเขาแทนหมอน
“พี่ดิน ไม่อึดอัดหรอฮะ”
“ไม่เลย สีน้ำตัวนิ่มจัง”
มือใหญ่ลูบไล้สัมผัสไปทั่วแผ่นหลังผ่านชุดนอน ทำไมสีน้ำถึงได้รู้สึกถึงความร้อนในแต่ละจุดที่มือหนาลากผ่านได้เป็นอย่างดี
“ทำไมคิ้วผูกโบว์อย่างนั้นล่ะ”
“ป..เปล่าฮะ”
ใบหน้าร้อนเห่อขึ้นมา เมื่อเจ้าของมือจงใจที่จะล้วงเข้าไปสัมผัสกับผิวเนียนโดยตรง
“ผิวสีน้ำนี่ลื่นมือดีจังเลยน้า”
“อย่าแกล้งกันสิฮะ นอนได้แล้ว”
“ใครว่าแกล้ง พี่อยากสัมผัสสีน้ำไปทุกส่วนเลยรู้ไหม”
“ไม่เอาละ ผมจะนอน”
“งั้นก็นอนไป”
สีน้ำพยายามข่มตาหลับลง แต่มือซนก็ยังลูบไล้แผ่นหลังของเขาไปทั่ว และมือร้อนเหมือนจะเน้นสัมผัสหนักมือยิ่งขึ้น เมื่อมือของคนรักทำท่าจะมุดขอบกางเกงนอนเข้าไปดวงตาเรียวก็เปิดขึ้นมาอย่างตกใจ
“พี่ดิ.....”
เหนือดินดูดกลืนเสียงค้านเอาไว้หมดด้วยการปิดริมฝีปากแดงอิ่มนั้นด้วยริมฝีปากของเขาเอง แต่ครั้งนี้ไม่ใช่จูบผิวเผินแสนอ่อนหวานแบบเมื่อครู่ แต่เป็นจูบที่ร้อนแรงไปถึงห้วงอารมณ์ที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดสอนให้คนที่อ่อนประสบการณ์ได้เรียนรู้ ทั้งไล่ตามและซอนไซ้ไปทั่วช่องปากนิ่ม
“อื้มมมมม”
เสียงครางแผ่วหลุดรอดออกมาให้ได้ยินยามที่เน้นรอยจุมพิตให้ยิ่งลึกซึ้งขึ้น ร่างหนาค่อยๆ ขยับพลิกตัวจนตอนนี้เขามาคร่อมสีน้ำอยู่ทางด้านบน ริมฝีปากเฝ้าชิมความหอมหวานอย่างได้ใจ ส่วนมือหนาก็ฟอนเฟ้นผิวขาวเนียนไปทั่ว แล้วค่อยๆ ร่นเสื้อนอนของคนรักให้ไปอยู่ที่ลำคอขาวที่หงายเงย
“พี่ดิน?”
ช่วงจังหวะที่ผละริมฝีปากออกมานั้นเองก็ดึงเสื้อนอนให้ออกไปจนเห็นแผ่นอกขาวจัดที่มีจุดสีชมพูเรื่อประดับอยู่สองข้าง ริมฝีปากหนาเข้าจู่โจมแต้มเล็กที่แผ่นอกเรียบทันที
“อื้มมมม ไม่เอา.....พี่ดิน....อ่า”
เด็กหนุ่มพยายามขัดขืนปัดป้อง แต่ริมฝีปากร้อนที่ดูดดันยอดอกก็ไม่ได้ผ่อนแรงลงเลย มิหนำซ้ำยังใช้หัวแม่มือเขี่ยยอดอกอีกข้างไปมาแล้วกดบดเบียดลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนยอดอกทั้งสองข้างนั้นเป็นตุ่มไตแข็งชูชัน เสียงครางแผ่วดังสลับกับเสียงเรียกชื่อคนรักที่ยิ่งฟังก็ปั่นป่วน ความหวานของ เรือนกายยั่วเย้าบดบังความจริงและสติที่ว่าขณะนี้ทั้งสองอยู่ที่ไหน
“อื้มมม ไม่....อย่า.....พอแล้ว”
สีน้ำกำลังกลัวคนที่โลมเล้าร่างกายของเขาอยู่ในขณะนี้ ทั้งยังกลัวความร้อนประหลาดที่แผ่ไปทั่วเรือนร่าง แถมยังทำท่าไปรวมตัวกันที่ส่วนกลางของร่างกายมากกว่าที่อื่น ขาเรียวทั้งสองข้างบดเบียดกันเองเพื่อที่จะปิดบังไม่ให้เหนือดินสังเกตเห็นสิ่งแปลกประหลาดที่กำลังจะแปรรูปร่างไป
เสียงริมฝีปากที่หยอกเย้าตุ่มไตแข็งฟังดูช่างหยาบโลนนักในความคิดของสีน้ำ ทั้งที่อยากจะดิ้นรนขัดขืนก็ทำไม่ได้ เรี่ยวแรงเหมือนจะหายไปหมด แม้แต่เสียงร้องขอให้อีกฝ่ายหยุดก็ดังแผ่วเบาจนไม่สามารถหยุดยั้งนายแบบดังได้ มารู้ตัวอีกทีหยาดน้ำตาอุ่นก็ไหลรินลงไปจากทางหางตาไม่ขาดสาย สิ่งที่เขากำลังถูกกระทำอยู่นี้นั้นคือสิ่งที่เรียกว่าความรักเช่นนั้นหรือ
“ฮึก ฮึก ฮึก”
เสียงกลั้นสะอื้นดังเข้ามาในโสตประสาทประกอบกับเรือนกายที่กำลังโลมไล้อยู่นั้นสั่นเทา เหนือดินจึงหยุดการรุกไล่ทั้งหมด ยามเมื่อเงยหน้าไปมองคนรักหนุ่มน้อย หัวใจเหมือนหล่นวูบหายไป ดวงตาเรียวฉ่ำไปด้วยน้ำตาที่เอ่อคลอแล้วยังที่ไหลรินลงไปเปียกหมอนเป็นวงกว้างนั่นอีก ทั้งหมดเกิดจากการที่เขายับยั้งความปรารถนาเอาไว้ไม่ได้ จนกลายเป็นการทำร้ายสีน้ำไปโดยปริยาย
“สีน้ำ พี่ขอโทษนะ ไม่ต้องร้อง”
เหนือดินดึงเด็กหนุ่มเข้ามากอดเอาไว้แนบแน่น คางมนเกยอยู่ที่ไหล่ รู้สึกได้ถึงหยดน้ำตาที่ตกลงมาต้องแผ่นหลังของเขาเอง ทำไมเขาถึงลืมไปได้ว่าสีน้ำไม่เคยคุ้นกับการกระทำแบบนี้ เรื่องราววันนั้นที่เกิดขึ้นเพราะฤทธิ์ยาล้วนๆ
“พี่ดิน...”
“หืม พี่ขอโทษ พอดีมันอดใจไม่ไหว เห็นคนรักอยู่ใกล้ๆ แล้วมันก็เกินห้ามใจ สีน้ำตกใจใช่ไหม”
เหนือดินดันตัวสีน้ำออกมาแล้วไล้มือเช็ดน้ำตาให้อย่างเบามือ นัยน์ตาเรียวเหลือบมองคนตรงหน้าแล้วหลุบต่ำลง
“สีน้ำ อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ไม่ทำอะไรแล้ว นะ อย่าร้องไห้”
ร่างขาวเอนซบแผ่นอกกว้างตามแรงดึงของคนรัก แผ่นหูได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวไม่ต่างกับหัวใจของเขาเลย
“วันนั้น...เราก็ทำแบบนี้...กัน....หรอฮะ”
เจ้าของริมฝีปากแดงที่บวมเจ่อค่อยๆ พูดออกมาช้าๆ ด้วยเสียง แผ่วเบา
“สีน้ำ”
ไม่เคยมีครั้งไหนที่ความปรารถนาจะสุมร่างจนเกินที่จะอดทนเช่นนี้ ถ้าเป็นทุกครั้งร่างในอ้อมกอดคงนอนแผ่แล้วโดนเขารุกรานด้วยความร้อนแรงไปแล้ว หากแต่ครั้งนี้ความอดทนนั้นกลับมีมากจนน่าแปลกใจ
“ไอ้รอยแดงๆ ที่มีทั้งตัวคราวก่อนก็เพราะโดนแบบนี้เหมือนกันหรอฮะ”
สีน้ำที่หยุดร้องไห้แล้วเหลือบมองไปทั่วแผ่นอกในแสงไฟสลัวจากหัวเตียง จ้ำแดงประปรายเริ่มปรากฏให้เห็น พอเหนือดินกลับมาอ่อนโยนกับตัวเองอีกครั้งความหวาดกลัวก็เริ่มจะหายไป
“สีน้ำ นอนเถอะ พี่สัญญาจะไม่ทำอะไรแบบเมื่อกี้แล้ว”
ยิ่งสีน้ำถามเท่าไร เหนือดินก็ยากจะหักห้ามความปรารถนาที่มีกับร่างขาวจัดที่กอดไว้แนบอก เขาอยากจะตะโกนตอบไปเหลือเกินว่าอย่าเพิ่งมาอยากรู้อะไรในสภาพที่เกือบเปลือยกันทั้งคู่แบบนี้ได้ไหม
“พี่ดินยังไม่ตอบผมเลย”
ถ้าพระเจ้ามีจริง เหนือดินอยากให้ช่วยมาหยุดสีน้ำเอาไว้ที เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนสักเท่าไรกับเรื่องแบบนี้ ลมหายใจถูกระบายออกมาอย่างหนักหน่วงก่อนจะดันคนที่ซุกแผ่นอกเขาให้ออกห่างไป
“ไว้พรุ่งนี้ค่อยถาม แล้วพี่จะตอบสีน้ำทุกเรื่องเลยนะ ตอนนี้มานอนก่อน”
“แล้วทำไมตอบตอนนี้ไม่ได้ละฮะ”
หมดกันแล้วกับความอดทน มือหนาจับมือเรียวขาวของสีน้ำแล้วดึงมาวางตรงเป้ากางเกงนอนให้สีน้ำได้สัมผัสกับความร้อนแรงข้างในเนื้อผ้าบางได้อย่างถนัดถนี่
“รู้ไหมว่านี่อะไร ยิ่งสีน้ำรั้งพี่ไว้ด้วยคำถามเท่าไร ไอ้เจ้านี่มันก็อยากจะออกมาทำงานมากขึ้นเท่านั้น มันจะทำให้สีน้ำต้องร้องไห้แล้วก็กลัวพี่แบบเมื่อกี้ เข้าใจแล้วก็นอนซะ เดี๋ยวพี่ไปเข้าห้องน้ำแล้วจะมานอน”
“พี่ดินก็เป็นเหมือนผมเลย มันไม่ใช่เรื่องแปลกหรอฮะ”
เหนือดินรู้ว่าสีน้ำใสซื่อแต่ไม่เคยคิดว่าจะไม่เดียงสาได้ถึงขั้นนี้ อย่าบอกนะว่า
“สีน้ำไม่ได้เรียนมาหรอว่าทำไมมันถึงเปลี่ยนรูปร่างได้”
“ก็เรียนมาฮะ แต่ไม่ได้เรียนมานี่นาว่าทำยังไงมันถึงเป็นแบบนี้ได้ เขาทำกันแบบเมื่อกี้หรอฮะ”
ก็ในเมื่อถ้าเป็นเด็กใฝ่รู้ เหนือดินจะสอนเรื่องที่ไม่ได้มีในตำราให้ก็คงไม่ผิดใช่ไหมนะ ก็ตลอดเวลาที่คุยกันอยู่นั้นเขายังปล่อยให้มือเรียววางอยู่บนส่วนที่แข็งร้อนนั้นอยู่ตลอดเวลา
“แล้วสีน้ำอยากรู้ไหมละว่าทำยังไง”
“แต่เมื่อกี้พี่ดินน่ากลัว ผมกลัว”
“พี่สัญญาว่าครั้งนี้จะไม่เป็นแบบเมื่อกี้อีกแล้ว นะ เดี๋ยวพี่จะสอนให้ สิ่งที่ไม่ได้มีในหนังสือเรียนของสีน้ำ”
เหนือดินอยากจะขอบคุณตำราต่างๆ ที่สีน้ำอ่านมาจริงๆ ร่างหนาค่อยๆ เอนตัวคนรักของเขาให้นอนราบไปกับเตียงแล้วตามลงไปคร่อมร่างขาวจนแนบชิดไปทุกสัดส่วน สีน้ำรู้สึกได้ถึงอะไรที่แข็งร้อนดันอยู่ที่เป้ากางเกงของเขา
“พี่...”
“ชู่ววว”
นิ้วเรียวไล้ไปตามริมฝีปากแดงอิ่มช้าๆ จ้องมองคนรักที่นอนอยู่ใต้ร่างด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความรักและความปรารถนา ความร้อนแรงนั้นสะกดสีน้ำให้จ้องตอบมา
-
“ปล่อยมันไปตามความรู้สึก ไม่ต้องกลัว พี่จะไม่ทำให้สีน้ำต้องเจ็บแน่นอน ถ้าทนไม่ไหวก็เอาเล็บจิกมาที่ไหล่พี่ก็ได้”
หนุ่มน้อยที่แพ้ความใคร่รู้ของตัวเองพยักหน้าตอบน้อยๆ ให้คนสอนได้ชื่นใจ
“พี่รักสีน้ำนะ”
ริมฝีปากหนาเฝ้าวนเวียนดูดซับความหอมหวานจนริมฝีปากแดงอิ่มนั้นยิ่งบวมแดง มือร้อนปลดเปลื้องกางเกงนอนออกไปจากเรียวขาขาว แล้วเบียดแทรกตัวให้ขาทั้งสองข้างแยกออกจากกัน เหนือดินกระซิบข้างหูคนที่นอนหอบหายใจจากการจูบที่ดูดดื่ม
“ช่วยถอดเสื้อให้พี่ด้วยสิ”
ใบหน้าแดงเรื่อหลบตาคมนั้น หากแต่มือทั้งสองข้างก็ค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อนอนของอีกฝ่ายออกช้าๆ เหนือดินไม่อยากเร่งให้สีน้ำหวาดกลัว เขาอดทนมามากแล้วถ้าทนไปอีกนิดจะเป็นไรไป กว่าเด็กน้อยจะถอดเสื้อนอนของตัวเองที่ให้อีกฝ่ายยืมไปใส่ออกก็ผ่านไปหลายนาที สีน้ำรู้สึกว่าหน้าของเขาร้อนจนแทบไหม้ ผิวกายสีน้ำผึ้งของอีกคนอยู่ตรงหน้า กล้ามอกและกล้ามท้องที่ได้รูปสวยต่างกับตัวเขาเองโดยสิ้นเชิง
“ผมเหมือนคนขี้โรคเลยนะฮะ พอเทียบกับพี่ดินแล้ว”
“แล้วจะมาเทียบกับพี่ทำไมละ แบบสีน้ำก็ดีอยู่แล้ว จับตรงไหนก็นุ่มเนียนไปทั้งตัว”
เหนือดินรั้งให้ตอนนี้สีน้ำมานั่งคร่อมตักของเขา แล้วปล่อยให้ส่วนร้อนที่แข็งขึงนั้นดุนสะโพกเรียวของคนรัก ชายหนุ่มเชยคางมนให้เงยหน้าขึ้นมาแล้วจงใจประทับจุมพิตอีกครั้งเพื่อดูดกลืนเสียงครางที่จะดังออกมาเอาไว้ จับมือเรียวให้วางไว้ตรงบ่าหนาแล้วเลื่อนมือลงไปยังขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ของสีน้ำ
“อื้ออ”
เด็กหนุ่มชักเริ่มอยากจะเปลี่ยนใจไม่อยากรู้ซะแล้ว ยิ่งถูกจูบมากขึ้นเท่าไร ความร้อนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนก็ก่อตัวปั่นป่วนอารมณ์ช้าๆ
มือหนาหายเข้าไปในกางเกงบ๊อกเซอร์เนื้อนิ่มแล้วบีบเคล้นเนื้อสะโพกหนั่นมือช้าๆ เขาอยากจะสร้างความทรงจำที่ดีให้กับสีน้ำมากกว่าจะทำให้หวาดกลัวแบบเมื่อครู่ แล้วค่อยๆ ดึงขอบกางเกงให้หลุดพ้นสะโพกไปกองที่ หัวเข่า นายแบบหนุ่มปล่อยริมฝีปากแดงให้เป็นอิสระชั่วครู่ที่สาละวนกับการปลดสิ่งติดตัวชิ้นสุดท้ายออกจากเรือนร่างขาวจัด
“ต้องถอดเสื้อผ้าหมดด้วยหรอฮะ”
“ต้องถอดสิคนดี เรากำลังจะแสดงความรักต่อกัน พี่จะได้ให้สีน้ำรู้ว่าพี่รักสีน้ำมากแค่ไหน สีน้ำอายหรอ”
สีน้ำพยักหน้าหงึกหงัก แต่ยิ่งดูน่ารักยิ่งขึ้นในสายตาของเหนือดิน คนรักหนุ่มของเขาที่นั่งคร่อมตักอยู่ในตอนนี้ ไม่มีอะไรมาบดบังความงามของเรือนกายเปลือยเปล่า ผิวขาวจัดลื่นมือน่าลูบไล้ไปทั่วอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
“ไม่ต้องอายนะ เดี๋ยวพี่จะทำให้สีน้ำรู้สึกดีจนลืมไปเลย”
“พี่ดินฮะ วันนั้นเราก็ทำแบบนี้กันด้วยหรอฮะ”
“สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่างหากสีน้ำที่เราทำด้วยกันวันนั้น พี่จะค่อยๆ สอนสีน้ำเอง”
คราวนี้เหนือดินค่อยๆ เอนตัวสีน้ำลงนอน ส่วนตัวเขาผละออกไปเพื่อถอดเสื้อผ้าออกให้หมด บางส่วนที่ตั้งผงาดหลังจากปลดกางเกงลงไปแล้วนั้นเป็นจุดสนใจของสีน้ำอย่างมาก
“ทำไมมองแบบนั้นล่ะ”
“ก็ผมไม่เคยเห็นของคนอื่นที่เป็นแบบนี้จริงๆ ใกล้ๆ นี่ฮะ ตอนเรียนก็ดูหนังสือ ดูรูป สไปรท์เคยเปิดหนังอะไรไม่รู้ให้ดูเหมือนกันบอกว่าเรียนกายวิภาค แต่ว่า.....พี่ดิน ขอผมไปดูใกล้ๆ ได้ไหมฮะ”
ตอนนี้เหนือดินรู้แล้วสิ่งที่ทำให้เขาบ้าคลั่งได้ดีที่สุดคือความใสซื่อของตัวสีน้ำเอง เด็กหนุ่มลุกขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วยื่นหน้ามาดูเจ้าน้องชายของเขาใกล้ๆ จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รินรด เหนือดินกัดฟันจนกรามขึ้น เขาถามเด็ก ขี้สงสัยเบาๆ
“แล้วของสีน้ำไม่เคยเป็นแบบนี้มั่งหรอ”
“ก็เคยตอนเช้า เวลาตื่น แต่ถามแม่ แม่ก็บอกว่าเป็นเรื่องธรรมชาติไม่ใช่เรื่องน่ากลัวอะไร มีน้ำออกมาด้วยตรงนี้ อืมในหนังสือบอกว่า...”
“สีน้ำถามแม่ทุกเรื่องเลยหรอ”
“ฮะ พ่อไม่ว่างหรอก งานยุ่งจะตาย นานๆ ได้เจอกันที”
ให้ตายเถอะ ใครกันปั้นแต่งสีน้ำมาให้เป็นเด็กที่ใสซื่อได้กับทุกเรื่องเหนือดินไม่อยากจะรออีกแล้ว ร่างสูงย่อตัวลงนั่งข้างๆ เตียงให้สายตาอยู่ระดับเดียวกับเด็กขี้สงสัย
“อยากลองทำให้มันตั้งแบบนี้มั่งไหมสีน้ำ เดี๋ยวพี่ทำให้”
ถ้าจะโดนหาว่าทำตัวไม่ต่างกับพวกเฒ่าหัวงู ถึงตอนนี้เหนือดินยอมทั้งนั้น ใครจะทนเห็นคนรักมานั่งโชว์เนื้อหนังขาวใสอยู่ตรงหน้าแล้วห้ามใจตัวเองอยู่ได้อีก แถมยังแปลงร่างเป็นนักเรียนที่สงสัยใคร่รู้ เขาเลยจะขอเป็นครูติวกายวิภาคขั้นลึกซึ้งให้กับสีน้ำเองแล้วกัน นายแบบหนุ่มลุกมาแล้วขึ้นมาที่เตียง ดึงเด็กหนุ่มให้มานั่งซ้อนอยู่ด้านหน้าที่หว่างขาของเขา แล้วจับให้สีน้ำนั่งพิงหลังมาที่แผ่นอกแกร่ง แยกขาทั้งสองข้างออกแล้วจับเข่าตั้งเอาไว้
“จะทำอะไรหรอฮะ”
สีน้ำออกจะอายไม่ได้กับท่าทางประหลาดที่เหนือดินจับเขานั่ง เมื่อส่วนที่นิ่งสงบโดยมือหนากอบกุมเอาไว้ทั้งร่างก็เกร็งขึ้นมาโดยอัตโนมัติ มือขาวจัดพยายามปัดป้องแต่ก็โดนมืออีกข้างของเหนือดินมารวบข้อมือทั้งสองข้างเอาไว้ด้วยกัน
“ไม่เอาฮะ มันร้อน อื้มมม ไม่เอา”
“สีน้ำ ไหนว่าอยากรู้ไง รู้ไหมว่าพี่กำลังจะทำอะไร”
“ม...ไม่รู้”
ใบหน้าเรียวซุกเข้าซอกคอหนาของคนด้านหลังยามที่ปลายเท้าทั้งสองข้างจิกเกร็ง มือร้อนลูบไล้แท่งเนื้อที่เริ่มเปลี่ยนรูปร่างไปทีละนิดในมือของเขา หยาดน้ำใสหยดมาช่วยให้การเคลื่อนไหวมือทำได้สะดวกยิ่งขึ้น
“เขาเรียกว่า “ช่วยตัวเอง” ยังไงล่ะ สีน้ำเคยไหม”
“ม....ไม่เคย....อ๊ะ....อ่า....เคยเรียน”
“อย่าหลับตาสิสีน้ำ มองดูสิว่าพี่ทำยังไง”
เหนือดินปล่อยมือทั้งสองข้างของสีน้ำให้เป็นอิสระเพราะรู้ดีว่าสีน้ำไม่มีแรงจะขัดขืนเขาแล้ว ตอนนี้มือข้างหนึ่งยังคงเพลินกับการรูดรั้งท่อนเนื้อของคนรัก ส่วนอีกมือก็เขาจู่โจมยอดอกจนร่างในอ้อมกอดเกร็งเป็นระยะด้วยความเสียวซ่าน
“อื้ม ร้อน....ทำไม...ร้อน....อ๊ะ....ฮ้า”
“รู้สึกดีไหมสีน้ำ ชอบไหม”
“มันแปลกๆ....ทำไม.....ร้อนไปทั้งตัวเลย”
“เดี๋ยวก็หายร้อน สีน้ำเด็กดี อยากช่วยพี่มั่งไหม”
“อ่า....ช่วยอะ...ไร”
“ทำแบบที่พี่ทำให้สีน้ำแบบนี้ไง”
เหนือดินหยุดการเคลื่อนไหวแล้วเปลี่ยนท่าให้สีน้ำนั่งคร่อมตักหันหน้ามาหาเขา สีน้ำที่เห็นแล้วว่าส่วนของร่างกายตัวเองนั้นตอนนี้อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างกับของคนรักก็แทบจะซุกหน้าให้หายไปกับซอกคอหนา
“อายทำไม ไม่ต้องอายรู้ไหม คนรักกันเขาก็ทำแบบนี้กัน ไม่ใช่เรื่องที่ผิดปกติ”
“ไม่แปลกหรอฮะ ผมไม่รู้”
“อืม เขาเรียกว่า “ร่วมรัก” กันไง คือเรารักกันเราถึงทำ ห้ามไปทำกับคนที่ไม่ได้รัก เข้าใจไหม เพราะฉะนั้นแล้วสีน้ำทำแบบนี้ได้กับพี่คนเดียวเท่านั้น”
จะเรียกว่าเป็นการป้อนข้อมูลที่ผิดๆ ก็ไม่เชิง แต่เหนือดินต้องบอกคนรักผู้ใสซื่อของเขาเอาไว้ก่อน ขืนไปชวนใครหรือแม้แต่เพื่อนสนิททำแบบนี้เขาที่อยู่ไกลคนละทวีปคงไม่สามารถกลับมาดูแลได้ทัน
“เอามือสีน้ำมากุมเจ้านี่เอาไว้แบบพี่ แล้วก็ทำไปพร้อมๆ กัน แบบนี้”
เหนือดินจับมือขาวให้มากอบกุมส่วนร้อนแล้วก็รูดรั้งในแบบที่เขากำลังทำให้สีน้ำ แล้วเด็กฉลาดแบบสีน้ำก็ไม่ได้ทำให้ผิดหวัง ถึงจะออกกล้าๆ กลัวๆ แต่ก็ทำให้คนที่ช่ำชองแบบเขาร้อนรุ่มขึ้นมาได้
“อืมมมม ดี สีน้ำ เร็วกว่านี้อีกหน่อยสิ”
เสียงครางต่ำของเหนือดินทำให้หน้าเรียวร้อนผ่าวไปหมด สีน้ำรู้สึกว่าเขาเหมือนอดัมที่กำลังจะกินผลไม้ต้องห้าม ริอาจลองสิ่งที่ไม่เคยมาก่อน ใบหน้าหล่อเข้มของเหนือดินเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ปิดริมฝีปากแดงอิ่มเอาไว้อีกครั้งเพื่อดูดกลืนเสียงครางของเขาทั้งสองคน เขาไม่อยากให้พ่อหรือแม่ของสีน้ำเข้ามาขัดจังหวะบทเรียนรักที่กำลังมาถึงกลางทางนี้ เหนือดินกอบกุมเนื้อร้อนในมือให้กระชับแล้วรูดรั้งเร็วขึ้นเรื่อยๆ อยากจะส่งคนรักให้ไปถึงสักครั้งเพื่อเป็นรางวัลให้เด็กน้อยที่ตั้งใจเรียน พอเหนือดินเร่งความเร็วสีน้ำก็ทำตาม ตอนนี้ในหัวนั้นขาวโพลนไปหมด ทั้งร่างร้อนรุ่ม ท่อนขาสั่นระริก ปลายเท้าจิกเกร็ง รู้สึกถึงมวลความร้อนที่ท้องน้อยและใกล้ถึงจุดสิ้นสุดความอดทน สะโพกเรียวขยับสั่นไหว
“อื้อออออออ”
ชั่วขณะที่ปลายบวมแดงของเจ้าสิ่งที่อยู่ในมือเหนือดินคายน้ำขาวขุ่นออกมา เรือนกายขาวก็กระตุกเกร็งไปทั้งร่าง
“เป็นไงมั่งสีน้ำ รู้สึกดีไหม”
“ฮ้า....ฮ่า.....”
เหนือดินปล่อยร่างที่อ่อนแรงนอนลงไปกับเตียงกับเด็กหนุ่มที่ปลดปล่อยเป็นครั้งแรกกับบทเรียนบทแรกคงสุขสมจนพูดไม่ออกได้แต่หอบหายใจ เขามองน้ำสีขุ่นที่อยู่เต็มมือแล้วก็คิดว่าควรจะเริ่มบทเรียนต่อไปเสียที เพราะตอนนี้เจ้าน้องชายเขาก็ปวดเกร็งไปหมด อยากจะทำงานเต็มทน
“เดี๋ยวจะสอนขั้นต่อไปให้นะสีน้ำ ไม่ต้องกลัว แล้วก็อย่าเกร็ง เข้าใจไหม”
ใบหน้าขาวพยักเบาๆ ผมที่ฟูฟ่องถูกเหงื่อที่ไหลออกมาทำให้ผมแนบลู่ไปกับใบหน้า ดวงตาเรียวปิดปรือด้วยความสุขสม ทั้งริมฝีปากแดงที่เจ่อบวมยังเผยออ้าช่วยหายใจ สีน้ำตอนนี้เซ็กซี่กว่าคู่นอนของเขาทุกคนที่ผ่านมาทั้งหมด ถ้าไม่ติดว่าคนตรงหน้ามีประสบการณ์เกือบเป็นศูนย์ในเรื่องนี้ ครั้งที่แล้วเกิดขึ้นเพราะยาปลุก เลยไม่แปลกที่ครั้งนี้จะเรียกว่าครั้งแรกของเขากับสีน้ำจริงๆ เหนือดินมองไปรอบๆ ห้อง ต้องมีอะไรที่พอจะช่วยเขาได้ อะไรที่จะไม่ทำให้สีน้ำเจ็บ ตาคมมองไปรอบห้องจนสะดุดตาเข้ากับขวดโลชั่นที่วางอยู่ตรงหัวนอน เขาเอื้อมมือไปขว้าขวดมาแล้วจัดการเทราดลงบนนิ้ว ก่อนจะขยับขาขาวให้แยกออก ตัวเขานั่งคุกเข่าช้อนสะโพกสีน้ำให้มาก่ายเกยอยู่ที่ต้นขา เปิดช่องทางที่ซ้อนเร้นให้เห็นชัด กลีบตูมที่เขาเคยครอบครองและจำความรู้สึกที่พิเศษนั้นได้ดีกำลังรอคอยเขาอยู่
“พี่จะค่อยๆ นะ ถ้าเจ็บก็บอกเข้าใจไหมสีน้ำ”
เหนือดินบีบโลชั่นลงไปที่กลีบตูมนั้นในปริมาณที่พอสมควร แล้วเริ่มใช้นิ้วมือลูบไล้ปากทางนิ่มช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ สอดนิ้วใหญ่เข้าไปภายใน
“อื้ม เจ็บ....เจ็บฮะ”
“สีน้ำอดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว”
ได้โลชั่นที่ชุ่มมาเป็นตัวช่วยหล่อลื่นให้นิ้วที่ถูกสอดแทรกเข้าไปได้จนสุด เหนือดินค้างนิ้วไว้สักครู่ก่อนจะเริ่มสำรวจช่องทางแคบนั้นช้าๆ พอเห็นว่าเด็กหนุ่มผ่อนคลายมากขึ้นก็ส่งนิ้วที่สองเข้าไปช่วยทำหน้าที่ขยายช่องทางแคบ
“อื้มมม เจ็บ....อ๊ะ.....อ่ะ”
ลำคอขาวหงายเงยไปด้านหลัง ความเจ็บที่เกิดขึ้นนั้นเจือไปด้วยความเสียวซ่าน ร่างกายเหมือนมีประจุไฟฟ้าแล่นปราดไปทั่วทั้งตัว นิ้วที่สอดเข้าออกทำให้เขาร้อนไปทั้งตัว สะโพกขาวแทบไม่อยู่กับที่เพราะความรู้สึกแปลกที่สีน้ำไม่เคยรู้จักมาก่อน ร้อนไปทุกส่วนโดยเฉพาะอย่างยิ่งข้างในช่องทางที่คนรักของเขากำลังล่วงล้ำเข้าไปสำรวจ
“อ๊ะ...พี่.....พี่.......ดิน”
“รู้สึกดีไหมสีน้ำ อย่าเกร็งนะรู้ไหม”
“อ๊ะ...ฮ้า....ร้อน.....มันร้อน”
ช่องทางนิ่มกำลังตอดรัดนิ้วทั้งสอง ยามที่จะดึงออกก็เกร็งตัวรัดนิ้วเอาไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว เหนือดินต้องกลั้นความปรารถนาที่พุ่งทะยานเอาไว้ แล้วบอกตัวเองว่าสีน้ำนั้นยังไม่พร้อม เมื่อเขาใส่นิ้วเพิ่มไปเป็นนิ้วที่สามร่างขาวจัดที่ผิวกายเริ่มแดงเรื่อก็บิดเกร็งในตอนแรก เด็กหนุ่มกัดริมฝีปากกลั้นเสียงครางเอาไว้จนริมฝีปากแดงนั้นซีดขาว ดวงตาเรียวเริ่มมีหยาดน้ำใสมาคลอ ถึงจะได้เห็นภาพสีน้ำที่ดูน่าสงสารแบบนั้น แต่ตอนนี้ก็ยากเกินกว่าจะหยุดทุกอย่างเอาไว้ได้
“ทนหน่อยนะสีน้ำ เดี๋ยวก็ดีเอง”
“เจ็บ....มันเจ็บ”
โลชั่นถูกบีบลงที่ปากทางอีกครั้งแล้วใช้นิ้วที่สอดใส่กวาดเนื้อครีมเข้าไปช่วยหล่อลื่นช่องทาง เพียงไม่นานก็รู้สึกว่าช่องทางแคบเริ่มขยายตัวทีละน้อย เหนือดินงอปลายนิ้วเพื่อหาจุดไวสัมผัสที่จะทำให้สีน้ำผ่อนคลายมากกว่านี้
“อื้อ....อ๊ะ”
เสียงครางหวานๆ ทำให้รู้ว่าเขาเจอจุดหมายที่ต้องการแล้ว นิ้วมือด้านในช่องทางนิ่มจึงจงใจเสียดสีให้โดนจุดนั้น ทำให้แผ่นหลังของสีน้ำโก่งโค้งงอ ต้นขาเกร็งและเหมือนยิ่งเปิดออกกว้างขึ้น สีหน้าของเด็กหนุ่มที่พยายามอดกลั้นเสียงครางนั้นดูน่าหลงใหล แถมนัยน์ตาเรียวฉ่ำน้ำที่ปิดปรือด้วยอารมณ์พิศวาสทำให้ไฟปรารถนาแผดเผานายแบบหนุ่ม เขาไม่อาจจะอดทนได้อีกต่อไปแล้ว มือหนาข้างที่ว่างอยู่หยิบโลชั่นมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เทราดลงบนอาวุธแกร่งที่แข็งขึงพร้อมจะรุกรานช่องทางนิ่ม มือนั้นชโลมโลชั่นไปให้ทั่ว ไม่ว่ายังไงก็อยากให้สีน้ำเจ็บให้น้อยที่สุด
“สีน้ำคนดี เจ็บหน่อยนะ”
นิ้วแกร่งทั้งสามถูกดึงออกช้าๆ ปากทางสีแดงเรื่อกำลังสั่นระริก ต้องการสิ่งที่เข้าไปเติมเต็มเมื่อครู่ เหนือดินกลืนน้ำลายเหนียวลงคอช้าๆ หัวใจเต้นแรงเหมือนเด็กหนุ่มที่ริอาจมีสัมพันธ์กับคนรักครั้งแรก แต่จะว่าครั้งแรกก็ว่าได้ เพราะครั้งนี้สีน้ำนั้นมีสติอยู่ครบถ้วน ร่างหนาเอนตัวลงมาคร่อมเรือนกายขาวเอาไว้จนแนบสนิท ริมฝีปากหนาไล่งับริมฝีปากแดงตรงหน้าอย่างยั่วเย้าแล้วก็มอบจุมพิตที่ดูดดื่มให้อีกครั้ง มือข้างหนึ่งควานไปหยิบหมอนแล้วมาสอดรองที่ใต้สะโพกเพรียว จัดแจงแยกขาขาวนั้นให้กว้างออกพร้อมกับจับท่อนเนื้อของตัวเองมาจ่อที่ปากทางรัก แล้วกดลงช้าๆ ให้ส่วนหัวที่ใหญ่โตนั้นค่อยๆ ถูกดูดกลืนหายเข้าไป
“อื้มมมมมม”
สีน้ำรู้สึกเหมือนร่างกายท่อนล่างกำลังฉีกขาดออก เมื่อสิ่งที่ใหญ่โตกว่านิ้วหลายเท่ากำลังสอดแทรกเข้าไปในกายเขาช้าๆ ถึงช่องทางนิ่มจะขยายตัวออกพอสมควรแต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะรองรับความใหญ่โตและร้อนแรง หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลรินออกมาด้วยความเจ็บที่สุดในชีวิต ริมฝีปากหนาหยอกเย้าราวกับแทนคำขอโทษ เหนือดินเคลื่อนตัวช้าๆ จนส่วนหัวที่ใหญ่นั้นหายเข้าไปได้จนหมด แรงตอดรัดสิ่งแปลกปลอมด้านในกระตุ้นให้เขาอยากจะกระแทกตัวให้เข้าไปจนหมดภายในครั้งเดียวนัก
ริมฝีปากหนาปล่อยให้ปากแดงที่เจ่อบวมเป็นอิสระ แล้วไปดูดซับน้ำตารสปร่าที่ข้างแก้มเนียน
“เดี๋ยวมันจะดีเองนะสีน้ำ แต่พี่หยุดไม่ได้แล้ว อดทนหน่อยนะคนดี”
“เจ็บ....ผมเจ็บ”
“เด็กดี เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว เชื่อพี่ดินสิ”
เมื่อริมฝีปากหนากลับมาประทับจูบอีกครั้ง สะโพกแกร่งก็ขยับเพื่อสอดแทรกส่วนที่เหลือเข้าไปอย่างช้าๆ เรือนกายขาวด้านล่างนั้นบิดเกร็งไปด้วยความเจ็บปวด มือร้อนจึงเลื่อนมากอบกุมแกนกายด้านหน้าของคนรักแล้วรูดสาวขึ้นลงช้าๆ เพื่อปลุกอารมณ์ขึ้นมาใหม่และดึงความสนใจออกมาจากความเจ็บปวด กว่าจะสอดแทรกแกนกายแกร่งเข้าไปได้หมด เหนือดินก็แทบจะสิ้นสุดความอดทน เพราะรักคำเดียวเท่านั้นที่ทำให้เขาอดทนและใส่ใจกับความรู้สึกของคนที่นอนร่ำไห้ด้วยความเจ็บอยู่ใต้ร่างเขา
“อื้ออออ”
สีน้ำส่งเสียงประท้วงออกมาจากริมฝีปากที่โดนประกบจูบ เขารู้สึกได้ถึงรูปร่างและขนาดที่ใหญ่โตของส่วนที่ฝังเข้ามาจนสุดในร่างกายของเขา ความร้อนที่เผาไหม้ด้านในทั้งยังชีพจรของอีกคนที่กำลังเต้นอยู่ในช่องทางด้านหลังเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดยิ่งนัก เหนือดินยังไม่ยอมขยับตัวได้แต่หยุดนิ่งรอให้ผนังนุ่มปรับตัวให้ได้ก่อน ใบหน้าคมสันบิดเบี้ยวด้วยความทรมานกับแรง บีบรัดที่จะมีแต่เพิ่มมากขึ้น มือเรียวขาวจัดผละจากการจิกเกร็งผ้าปูที่นอนมาโอบไหล่คนรักเอาไว้
“สีน้ำ”
“ผมไม่เป็นไร”
ถึงจะพูดด้วยเสียงแผ่วเบากระท่อนกระแท่น แต่น้ำตาบนหน้านั้นก็ยังทำให้เหนือดินลังเล
“ถ้าแบบนี้...ก็ทรมานกันทั้งสองคน...จะขยับก็ทำเถอะครับ”
พอได้ฟังคำอนุญาตสะโพกแกร่งก็เริ่มจะขยับทีละน้อย ริมฝีปากหนาก้มลงไปดูดเสียงครางหวานๆ เอาไว้ มือยังคงโลมไล้แกนกายร้อนของสีน้ำ ประสานกับจังหวะห่มสะโพกเข้าออกที่เร่งความเร็วและแรงมากขึ้นทีละน้อย สะโพกเพรียวนั้นเริ่มส่ายระริกและยังขยับสอดรับจังหวะได้เป็นอย่างดี ดวงตาเรียวปิดลงปล่อยให้อารมณ์เป็นตัวชักนำ ห้วงความคิดทุกอย่างขาวโพลน ไหล่หนานั้นมีมือเรียวขาวจิกอยู่เพื่อเป็นหลักยึดเอาไว้ สีน้ำรู้สึกเหมือนกำลังโดนพัดพาเข้าไปในห้วงพายุที่รุนแรง สั่นคลอนจากร่างกายไปถึงจิตวิญญาณ ปลายเท้าจิกลงกับเตียงนั้นสั่นระริก เรือนกายขาวกระตุกเกร็งก่อนที่แกนเนื้อของเขาจะพ่นน้ำคาวออกมาอีกครั้ง ช่วงจังหวะที่ปลดปล่อยนั้นผนังนุ่มด้านหลังก็บีบรัดแรงจนเหนือดินนิ่วหน้า เกินจะหยุดยั้งความปรารถนาจึงกระแทกตัวเข้าออกอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดก็ถึงปลายทางของความสุขตาม คนรักหนุ่มไปติดๆ ช่องทางร้อนถูกเติมเต็มด้วยน้ำอุ่นจนล้นปรี่ออกมาด้านนอก ตั้งแต่ต้นจนจบเหนือดินยังดูดกลืนเสียงคนรักเอาไว้ไม่ปล่อยให้หลุดรอดออกมา
“อ๊ะ ฮ้า.....อ่ะ”
“พี่รักสีน้ำ”
เหนือดินทรุดตัวลงนอนทับคนรักโดยที่ส่วนสำคัญยังคงเชื่อมต่อกันอยู่แบบนั้น รอจนจังหวะหายใจของทั้งคู่เริ่มเป็นปกติจึงค่อยๆ ถอนสะโพกออกมาช้าๆ
“โอ๊ย อ่ะ”
“เจ็บมากไหมสีน้ำ”
น้ำอุ่นสีขาวขุ่นรินรดออกมาบ้างบางส่วน เมื่อกายร้อนถูกถอดถอนไปแล้ว เหนือดินลงนอนข้างๆ ดึงเด็กหนุ่มให้ขึ้นมานอนคว่ำแล้วหนุนแผ่นอกของเขาแทนหมอน มือหนาลูบผมของคนรักช้าๆ
“พี่จูบสีน้ำมากไปจนพูดไม่ได้เลยหรือเปล่าเนี่ย”
“....”
“หรือว่าจะต้องให้ปิดอีกสักทีถึงจะพูดได้ โอ๊ย”
สีน้ำหยิกเนื้อคนรักเอาให้เจ็บ เขาในตอนนี้มีสติกลับมาครบถ้วนแล้ว แทบจะไม่อยากเชื่อเลยว่าเมื่อกี้เขาได้ทำอะไรที่ไม่ใช่วิสัยของเขาไปซะแล้ว เหมือนเด็กมัธยมที่ริอาจเอาบทเรียนของเด็กมหาลัยมาอ่าน แบบนี้จะให้มองหน้าคนที่กำลังกอดเขาอยู่ได้ยังไงกัน ส่วนล่างลงไปนั้นรู้สึกเมื่อยและเจ็บจนไม่อยากจะขยับ อาการเหมือนวันนั้นไม่มีผิดเพี้ยน
“แล้วตกลงรู้หรือยังว่าวันนั้นเราทำอะไรกัน หืม คนดี”
กลุ่มผมสีดำผงกขึ้นลงแทนการตอบ เหมือนว่าเด็กหนุ่มจะไม่ยอมพูดอะไรทั้งนั้นในตอนนี้ แต่เหนือดินก็ไม่แปลกใจหรอก สีน้ำคงกำลังเขินน่าดูนึกอยากจะเห็นหน้าคนรักในตอนนี้นักเชียว แต่ก็ไม่อยากจะบังคับอะไรมากไปกว่านี้แล้ว การที่จะได้ครอบครองเรือนกายของคนรักใสซื่อของเขาอีกครั้ง อย่างที่ทำไปเมื่อครู่นั้นก็เป็นเรื่องที่เหลือเชื่อแล้ว เขาปล่อยให้สีน้ำได้พักสบายๆ ดีกว่า
“อาบน้ำไหม จะได้นอนสบายๆ”
เจ้าตัวส่ายหัวไปมา เขารู้สึกเหนื่อยเหมือนวิ่งทางไกลสักสิบกิโลได้ในตอนนี้ ไม่เคยรู้เลยว่ากิจกรรมแบบนี้จะกินแรงไปเยอะจนอ่อนล้าไปหมด ทั้งร่าง
“งั้นก็นอนก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยอาบ”
พูดถึงพรุ่งนี้แล้วนายแบบหนุ่มก็เริ่มเครียดขึ้นมา ก็เพราะว่าตอนนี้เขานอนอยู่ในห้องสีน้ำ แถมมายามวิกาล แล้วยังกอดลูกชายของบ้านนี้เหมือนไม่เกรงใจพ่อแม่เขาซะอีกด้วย จากที่ได้เครดิตดีจากมารดาตัวเองที่เขาไปอ้อนขอให้มาคุยกับแม่ของสีน้ำ มาตอนเย็นกลับทำอะไรเหมือนไม่ไว้หน้าผู้ใหญ่ แบบนี้ แล้วเส้นทางรักของเขาจะราบรื่นไหมเนี่ย แต่จะคิดไปในตอนนี้ก็คงไม่มีประโยชน์ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ดวงตาโตจึงปิดลงปล่อยความคิดไปเรื่อยๆ แล้วหลับตามคนรักในอ้อมกอดของเขาไป
***************************************************************
-
:pig4: ขอบคุณคนมารออ่านมากๆ นะคะ แล้วพบกันใหม่กับตอนที่ 11 ค่ะ เรื่องนี้ก็อีกไม่นานน่าจะจบแล้วค่ะ :really2:
-
:L1:
-
น่าเรียนดีเนอะวิชานี้ กายวิภาคฉบับพี่เหนือดิน :laugh:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25: :m25:
-
พี่ดินนนนนมาทำไรลูกชายเค้าถึงบ้านเลยยยยย
ระวังพรุ่งนี้คุณแม่ว่าน้าาา
-
ดอดมาสอนอะไรลูกชายเค้าเนี่ย อิตาพี่ดิน >//<
-
สีน้ำเป็นเด็กที่ตั้งใจเรียนจริง ๆ เลย
อ๊ายยยยยยยยยยย พี่ดินก็เทรนเต็มที่สอนแบบครบสูตรแล้ว :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
:man1: ชอบตอนนี้
-
โอ๊ะโอ...
ถ้าแม่เขารู้จะว่าไงเนี๊ยพี่ดิน
-
ชอบจ้ะ ชอบการเรียนการสอน ที่มีความตั้งใจจริงทั้งคุณครูและนักเรียน
พี่ดินสอนแต่ละขั้นตอนด้วยหัวใจจริงๆ เราคนแอบดูครูสอนนักเรียนก็ :o8:นะ แต่อยากดู
เอ่อ..แต่พอนึกถึงพรุ่งนี้เช้า พี่ดิน ตัวใครตัวมันเด้อ
-
:m25: :m25: :m25: เหอะๆ
บรรยายได้ดีจังค่ะ ให้ความรู้สึกอบอุ่น อ่อนโยนดีอ่ะ
o13 :pig4:
-
มหาลัยไหนเนี่ย มีหลักสูตรกายวิภาคตอนตี 2 ด้วย :z1:
-
:L1: :L1:
-
เอิ๊กกกกกก :m10: วิชานี้.. สีน้ำต้องให้พี่ดินติวบ่อยๆนะ แต่อย่าไปเรียนพิเศษเอาเองล่ะ ถึงจะมีคนมาเสนอตัวก็เหอะ :teach:
ส่วนพรุ่งนี้.... :m29: เฮะๆๆ ตัวใครตัวมันเนอะ
-
ตัวใครตัวมันเฮอะตาดินเอ้ย
แต่จะว่าไปสีน้ำเล่นพาปู้จายเข้าห้องเลยรึ 555
-
เหอะๆ อีตาพี่ดิน พาสีน้ำเสียเด็กซะง้านนนนนนน
เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ ชอบนายเอกใส๊ใส อิๆ :-[ :กอด1:
-
โย่ว...สุดๆ เลยครับตอนนี้
-
สีน้ำเรียนวิชากะพี่เหนือดินซะแระ o18
-
:haun4:
-
อ๊ายยยยยยยยยย
สีน้ำน่ารัก น่าฟัดที่สุด
:haun4:
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
จมกองเลือดตายแล้วค่ะ
สีน้ำ น่ารักได้อีกลูกกกกกกกกกกกก :m3:
-
:a5: อยากจะกรี๊ดซักพันรอบ !
เลือดกำเดาก้ไหลไม่หยุดแล้ว :haun4:
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆ ทั้งพี่ดิน ทั้งสีน้ำ (ชอบคีย์ที่สุดเลยค่ะ :-[)
แต่สงสัยช่วงนี้จะอ่านแต่นิยายดราม่ามากเกินไป เลยรู้สึกเหมือนเริ่มเรื่องเรื่องนี้มันสงบแปลกๆค่ะ แถมมีคำพูดชวนให้คิดแปลกๆของน้องสีน้ำอีก (โดยเฉพาะที่บอกว่าน้องเค้าจะไม่มีทางเปลี่ยนตัวเองเพื่อให้คนอื่นชอบ...แถมคุณเหนือดิน จากเจ้าชู้ซะขนาดนั้น...จะมารักน้องสีน้ำง่ายๆ)
อืม....ม :sad5:
มันให้อารมณ์เหมือนคลื่นสงบก่อนเกิดสึนามิเลยล่ะค่ะ แอบหวั่น หวังว่าเรื่องนี้จะไม่พลิกไปดราม่า (ภูมิคุ้มกันคนแก่มันต่ำ)
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก กลัวจังเลย กลัวใจไรเตอร์
รออยู่นะคะ แต่งสนุกมากๆเลยค่ะ (โดนเฉพาะฉากเรียกเลือด หึหึหึ o8)
-
คนเขียนหายไปไหนน๊า
-
สนุกมากเลยค่ะ รออ่านอยู่นะคะ
พี่ดินไม่อยู่สองเดือนจะต้องมีเรื่องวุ่นๆแน่ๆ
ไอ้พี่มาร์คก็ท่าทางจะไม่ปล่อยง่ายๆ
-
รอตอนต่อไปอยู่น๊าค๊า อยากรู้จังว่าพี่ดินไปแล้วน้องสีน้ำจะถูกใครรังแกหรือป่าว
-
:call:รอๆๆๆๆรอนะครับ :call:
-
:call: :call: :call: :call:
-
รออ่านอยู่นะจ๊ะ :impress2:
-
:a5:
พรุ่งนี้เย็นๆ เจอกับตอนต่อไปนะคะ
ขอบคุณที่มารออ่านกันด้วยค่ะ
:bye2:
-
ตายกันไปเลย
:m25: :m25: :m25: :m25:
-
ตายอย่างสงบ ไม่รบกับใคร
เลือดวายหมดตัว....
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
PART 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.300)
Part 11
คุณแต้วมองรองเท้าคู่แปลกที่วางอยู่ด้านทางเข้าบ้านอย่างประหลาดใจ เธอแน่ใจว่าไม่ใช่ของสีน้ำเป็นแน่ หรือว่าจะเป็นของสีไม้
“พุดดิ้ง ดมซิ ของใครกัน สีไม้หรือเปล่า”
เธอเรียกหมาน้อยที่มีอาการแปลกๆ ตั้งแต่ตื่นมาตอนเช้า จะเรียกว่าอาการหมาหงอยก็น่าจะได้ ดูเซื่องซึมไปจนน่าแปลก ไม่ซนซ่ากระโดดโลดเต้นไปมาเหมือนทุกวัน เจ้าลูกหมามาดมฟุดฟิดแล้วก็ส่งเสียงขู่ออกมา
“แฮ่ๆ”
อาการแบบนี้เป็นกับคนเดียวเท่านั้นเท่าที่เคยเห็นมา
“เหนือดินงั้นหรอ”
ดวงตาเรียวคมเหมือนลูกชายคนโตหรี่ลงอย่างสงสัย เธอเปิดประตูบ้านออกไปมองไปยังฝั่งตรงข้ามก็เห็นรถสีแดงจอดนิ่งอยู่ ตามรูปการณ์แล้วมีอยู่อย่างเดียวเท่านั้น คือคนที่เพิ่งให้มารดามาช่วยพูดสร้างความมั่นใจและเป็นคนที่ลูกชายของเธอมีใจให้นั้นกำลังนอนอยู่ด้านบนในห้องของสีน้ำเป็นแน่
“ตาสีน้ำนะ นี่ถ้าเป็นลูกสาวแม่ต้องจับตีล่ะมั้ง ใช่ไหมพุดดิ้ง นายเรานี่น่าตีจริงๆ เลย”
“บ๊อก บ๊อก”
ถึงเธอจะหัวสมัยใหม่ แต่ด้วยความเป็นแม่ที่ประคบประหงมสีน้ำมาตั้งแต่เล็กก็อดใจหายไม่ได้ที่ลูกชายของเธอจะมีคนมาช่วยดูแลแล้ว คุณแม่ยังสาวก็กลับเข้าไปเตรียมมื้อเช้าอยู่ในครัว โดยที่คิดถึงบทสนทนาของมารดานายแบบดัง เมื่อวานนี้ไปด้วย
“คุณแต้วคะ ถ้าจะให้บอกตามตรงดิฉันเองก็ทั้งแปลกใจแล้วก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าตาดินน่ะ สุดท้ายจะมาจริงจังกับคนที่อายุน้อยกว่า แล้วยังเป็นผู้ชายอีกด้วย ที่บ้านเราเลี้ยงลูกโตมาโดยให้อิสระกับแกเต็มที่ ทั้งการตัดสินใจในเรื่องต่างๆ เอง มาตั้งแต่เล็ก ใช่ว่าจะไม่รู้นะคะ ว่าแต่ก่อนแกเป็นคนเนื้อหอมขนาดไหน แต่ก็ไม่เคยจริงจังกับใครจนถึงขนาดไปขอร้องให้ดิฉันมาคุยกับคุณนี่แหละค่ะ”
“ค่ะ ตอนที่รู้ก็ยังตกใจไปเหมือนกัน”
“แต่ลูกชายของดิฉันน่ะเป็นคนจริงจังนะคะ แกกล้าเข้าไปบอกเรื่องนี้กับทุกคนในครอบครัว เรื่องหนูสีน้ำน่ะค่ะ แกก็บอกว่ารักมากจริงๆ คนนี้จะยอมให้เสียไปไม่ได้ ตอนแรกพ่อเขาก็โกรธน่าดูเลย รายนั้นเขาอยากอุ้มหลานแล้วดินเองก็เป็นลูกชายคนเดียว แต่ไม่รู้ว่าไปตกลงกับน้องสาวตอนไหน รายนั้นเลยบอกว่าถ้าอยากอุ้มหลานเดี๋ยวจะมีให้เอง แล้วยังจะให้ลูกใช้นามสกุลของเราด้วย ก็พี่น้องเขารักกันมากคู่นี้ สุดท้ายทั้งดิฉันเองแล้วก็สามีแพ้ความมุ่งมั่น ความจริงใจของลูกชาย เลยต้องมาที่นี่วันนี้นั่นล่ะค่ะ”
“แต่ว่าทางครอบครัวของเหนือดินเอง หรือจะฐานะทางสังคมก็ตาม มันจะเป็นที่สนใจของคนหมู่มากน่ะสิคะ คุณเองก็คงทราบแล้วว่าสีน้ำน่ะร่างกายไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เด็กๆ เพิ่งจะวางใจได้ก็ตอนอยู่มัธยมปลายนี่แหละค่ะ พูดตามตรง ดิฉันไม่อยากจะให้มีอะไรมากระทบกระเทือนความรู้สึกของสีน้ำจนทำให้สุขภาพแย่ตามไปด้วย”
“ดิฉันเข้าใจค่ะ ถึงจะให้คำสัญญาอะไรแทนลูกชายไม่ได้ แต่ก็เชื่อนะคะว่ารายนั้นจะต้องดูแลหนูสีน้ำอย่างดี ไม่ทำให้เสียใจ แล้วก็ไม่นอกใจอย่างแน่นอนค่ะ ส่วนเรื่องสถานะทางสังคม ก็น่าเป็นกังวล เพราะจริงอยู่ว่าความรักแบบนี้ยังไม่เป็นที่ยอมรับ แต่ถ้าได้ความเข้าใจและแรงสนับสนุนจากคนในครอบครัวและคนรอบข้าง มาช่วยประคับประคองกันไปอีกที มันก็คงไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่น่ากังวลนี่คะ”
คุณแต้วแพ้ความมุ่งมั่นของทั้งคุณแม่และคุณลูกจริงๆ จึงรับปากไปว่าจะให้โอกาสทั้งสองคนได้คบหากัน แม้จะยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับสามี แต่เธอเองก็เชื่อว่าหากทำให้ลูกชายมีความสุขแล้วผู้เป็นพ่อก็คงไม่ขัดเช่นกัน
“วันนี้คงต้องทำกับข้าวเยอะหน่อย มีลูกชายเพิ่มมาอีกคนนี่นา”
ในเมื่อลูกชายที่นิสัยยังแสนเด็กจะได้คนที่รักจริงและเป็นผู้ใหญ่มาคอยช่วยดูแลก็น่าจะเป็นเรื่องดี เธอคงต้องยอมรับเสียทีว่าสีน้ำเองก็โตแล้วคงต้องปล่อยให้สีน้ำได้คิดและตัดสินใจในเรื่องต่างๆ ได้เองเสียที
“พุดดิ้ง อย่าไปกวนนายเราเลยวันนี้ มานี่มา กินนมดีกว่าเดี๋ยวแม่เอาให้กิน ดูสิเผลอแป๊บเดียวลูกบ้านนี้โตๆ กันไปหมดแล้ว ก็เหลือแต่เราแล้วนะพุดดิ้ง”
“บ๊อก บ๊อก”
“แล้วก็เลิกขู่ตาดินซะทีรู้ไหม”
เจ้าหมาน้อยแสนรู้ไม่ตอบ ดิ้นดุ๊กดิ๊กแล้ววิ่งหนีไปจะขึ้นบันไดไปชั้นสอง
“พุดดิ้ง วันนี้ไม่ต้องไปปลุกนายเราหรอก พูดไม่ฟังเลย เดี๋ยวไม่รักนะพุดดิ้ง”
ลูกหมาน้อยไปถึงหน้าห้องของสีน้ำแล้วใช้ขาหน้าตะกุยตะกายประตูส่งเสียงครางงี๊ดๆ อยู่ตลอดเวลา วิธีนี้ใช้ปลุกสีน้ำมาได้หลายครั้งแต่ก็คงไม่ใช่วันนี้เป็นแน่ เพราะคนที่อยู่ในห้องนั้นหลับสนิทอยู่ด้วยความอ่อนล้าและยังไม่มีทีท่าจะตื่นแต่อย่างใด
-
“อืมมม เสียงอะไรเนี่ย”
นายแบบหนุ่มได้ยินเสียงขูดประตูดังขึ้น คนที่หูไวอย่างเขารู้สึกรำคาญจนต้องตื่นขึ้นมา ดวงตากลมโตปิดลงครู่ใหญ่ก่อนเปิดขึ้นมาอีกทีช้าๆ ความอุ่นจากเรือนกายคนที่นอนหลับพริ้มอยู่บนอกเขานั้นทำให้รู้สึกว่าเช้านี้เป็นเช้าที่เขามีความสุขที่สุด ใบหน้าเรียวที่หลับสนิทนั้นทำให้เจ้าตัวยิ่งดูเด็กลง ผิวขาวช่วงไหล่ที่เปลือยเปล่ามีรอยจ้ำแดงกระจายไปทั่ว เหนือดินยิ้มพอใจกับรอยที่เขาเห็นยิ่งนัก แบบนี้แสดงว่าสีน้ำเองก็รักเขาแล้วใช่ไหม ถึงได้ยอมเป็นเด็กดีเรียนกายวิภาคแบบถึงตัวขนาดนี้
“สีน้ำ นี่วันนี้ไปเรียนหรือเปล่า”
มือหนาลูบหัวคนรักเบาๆ แต่เริ่มสะกิดใจเมื่อสัมผัสที่หน้าผากมนอีกที อุณหภูมิเหมือนจะสูงกว่าปกติหรือเปล่า
“สีน้ำ คนดี วันนี้ไปเรียนไหม”
“อืมมม พี่ดิน”
“พี่เอง สีน้ำต้องไปเรียนไหม แต่พี่ว่าสีน้ำตัวร้อนๆ นะ”
“ไม่มีเรียนฮะ ผมปวดหัวจังเลย ปวดไปทั้งตัวด้วย”
“ไหนมีไข้หรือเปล่า”
มือหนาสัมผัสลงที่หน้าผากมนของคนที่นอนก่ายเกยอยู่บนแผ่นอกเขา อังอยู่ชั่วครู่ก็รู้สึกว่าตัวของเด็กหนุ่มดูจะร้อนมากกว่าปกติ
“ปวดหัวมากไหม”
“นิดหน่อยฮะ”
เหนือดินอยากด่าตัวเองนักเชียว รู้ทั้งรู้ว่าสีน้ำเป็นคนที่ไม่สบายได้ง่ายๆ ยังจะให้สีน้ำนอนทั้งที่ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าติดร่างแถมกว่าจะเข้านอนเมื่อคืนนี้ก็ล่วงเข้าเช้าวันใหม่แล้ว ไม่แปลกเลยที่คนรักของเขาจะมีอาการตัวร้อนแบบนี้
“เดี๋ยวพี่เช็ดตัวให้แล้วหาเสื้อผ้าสบายๆ มาสวมให้สีน้ำก่อนนะ จะได้สบายตัว”
เด็กหนุ่มได้ยินเสียงทุ้มที่ข้างหู แต่ก็ปวดหัวและปวดเมื่อยเกินกว่าจะตอบอะไรไปได้ เขารู้แต่ว่าเจ้าของอกอุ่นที่นอนหนุนอยู่นี้กำลังลุกออกไป พอความอบอุ่นหายไปก็เริ่มรู้สึกหนาวสะท้านผิว จนต้องยกแขนทั้งสองข้างมาโอบกอดตัวเอง
เหนือดินหยิบกางเกงนอนที่ถูกทอดทิ้งไม่เป็นที่มาสวม ขายาวรีบก้าวเข้าไปในห้องน้ำ พอมองเห็นผ้าเช็ดตัวผืนเล็กก็รีบไปหยิบมาพร้อมกับอ่างใบเล็ก นายแบบหนุ่มไม่แปลกใจที่เห็นอุปกรณ์เหล่านี้ในห้องสีน้ำ ก็เพราะเจ้าของห้องนั้นคงไม่สบายบ่อยซะจนมีอุปกรณ์เช็ดตัวติดไว้เลย เมื่อรองน้ำใส่อ่างแล้วและแน่ใจว่าไม่ร้อนเกินไป เหนือดินก็รีบออกมาหาคนที่นอนหนาวอยู่
“สีน้ำ เช็ดตัวก่อนนะ พี่นี่แย่จริงๆ เลย ให้นอนทั้งแบบนี้ซะได้”
จัดแจงวางอ่างไว้ที่โต๊ะข้างหัวเตียง แล้วก็พยุงคนรักขึ้นมานั่งพิงอกเปลือยเปล่าที่ถ่ายถอดความอบอุ่นให้กับสีน้ำไปพลางระหว่างที่ค่อยๆ เช็ดตัวด้วยน้ำอุ่น ดวงตากลมโตมองไปตามผิวขาวจัดที่ตอนนี้มีรอยแดงจากเมื่อคืนหลงเหลืออยู่หลายที่ เขาลืมนึกไปว่าสีน้ำนั้นขาวจัด ยิ่งมีรอยแดงแบบนี้ยิ่งเห็นได้ง่าย แล้วถ้าพ่อกับแม่ของสีน้ำเห็นเข้าจะทำยังไงดี โดยเฉพาะที่ลำคอขาวนั้นมีอยู่หลายจ้ำเลย
“เช็ดข้างบนเสร็จแล้ว เดี๋ยวพี่จะเช็ดข้างล่างให้นะ สีน้ำใส่เสื้อตัวนี้ก่อนจะได้ไม่หนาว”
นายแบบหนุ่มที่แปลงสภาพมาเป็นพยาบาลจำเป็นสวมเสื้อให้กับคนรัก แล้วให้สีน้ำเอนตัวพิงหมอนที่นำมาวางซ้อนกันไว้ เจ้าตัวย้ายมานั่งที่ปลายเตียง เปิดผ้าห่มที่คลุมส่วนล่างที่เปลือยเปล่า ค่อยๆ เอาผ้าเช็ดตัวลูบไล้ทำความสะอาดให้กับขาเรียวขาวของสีน้ำ
“สีน้ำตั้งเข่าขึ้นนะ พี่จะทำความสะอาดข้างในออกให้”
“ข้างใน?”
“อืม ก็เมื่อวานน่ะพี่ปล่อยไปข้างใน มันคงยังค้างอยู่ เอาออกจะได้นอนสบายตัวขึ้น”
พอได้ยินคำอธิบายใบหน้าของเด็กหนุ่มก็มีสีจัดขึ้น เหตุการณ์เมื่อคืนนี้ค่อยๆ ปรากฏในห้วงความคิดทีละขั้นทีละตอนไม่มีตกหล่น
“ผม...”
“ไม่ต้องอายน่า ไม่มีอะไรน่าอายเลย คนดีเดี๋ยวทำความสะอาดให้ รวดเร็วจนสีน้ำยังไม่ทันอายเลย”
นายแบบหนุ่มแอบยิ้มน้อยๆ เขาไม่เคยทำแบบนี้ให้กับใครมาก่อน แต่กับสีน้ำนั้นเขาอยากดูแลไปซะทุกเรื่อง เมื่อเห็นว่าเจ้าของขาขาวไม่เกร็งแล้ว ก็จับเรียวขาขาวแยกออกแล้ววางตั้งฉากบนเตียง เขาใช้นิ้วมือค่อยๆ แตะไปที่ปากช่องทางด้านหลังที่ตอนนี้ยังเป็นสีเข้มและมีร่องรอยช้ำ นิ้วชี้ถูกส่งเข้าไปด้านใน เรือนกายขาวสั่นระริกด้วยความเจ็บ สีน้ำนั้นกัดปากไว้แน่นเมื่อรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมแทรกผ่านเข้ามาในร่างกายเพื่อล้วงเอาน้ำรักที่ค้างอยู่ด้านในให้ออกไปให้หมด
“เด็กดี เสร็จแล้ว”
เหนือดินรีบทำความสะอาดให้ไวที่สุดเพื่อคนรักของเขาจะได้นอนอย่างสบายตัว ร่างสูงหันไปหยิบกางเกงชั้นในและกางเกงนอนมาใส่ให้กับเด็กหนุ่มโดยไม่ฟังคำทักท้วงใดๆ
“เอาละเรียบร้อยแล้ว ทีนี้ก็นอนพัก เดี๋ยวฉันลงไปหาอะไรมาให้ทานสีน้ำจะได้ทานยานะ”
“ฮะ”
มือหนาห่มผ้าให้คนรักเป็นอย่างสุดท้าย แล้วก็มองหาเสื้อยืดที่ถูกถอดโยนทิ้งไป เหลือบมองนาฬิกาตอนนี้ก็จะเก้าโมงแล้ว นายแบบหนุ่มมั่นใจว่าพ่อของสีน้ำคงไปทำงานแล้ว ทีนี้ด่านสำคัญที่เขาจะต้องเจอและเป็นด่านที่หินที่สุดคือมารดาของคนรักเขานั่นเอง
“ตายแน่ไอ้เหนือดินเอ๊ย จะโดนห้ามเข้าบ้านเลยไหมเนี่ย มาปล้ำลูกชายเขาถึงในบ้านแบบนี้”
หลังจากยืนรวบรวมความกล้าอยู่หน้าประตูห้องนอนครู่ใหญ่ มือหนาก็ค่อยๆ ยกขึ้นไปเปิดประตูออก แต่สิ่งที่รออยู่หลังบานประตูนั้นเพียงแค่เห็นประตูแง้มออกก็พุ่งตัวเข้ามาด้วยความรวดเร็ว
“เฮ้ย”
“แฮ่ๆๆ”
ลูกหมาน้อยแสนซนของบ้านพุ่งมากัดขากางเกงนอนของเหนือดินทันที แต่ด้วยผ้าที่ใส่นั้นค่อนข้างหนาและฟันเจ้าตัวเล็กยังไม่คมเลยได้แต่งับอยู่ที่ริมผ้า เหนือดินลากขาออกมาโดยที่ยังมีหมาน้อยงับอยู่ เขาไม่อยากให้คนที่เพิ่งนอนหลับไปตกใจตื่นกับเสียงดัง
“ลอบทำร้ายฉันงั้นหรอ ให้โตกว่านี้ก่อนนะไอ้ลูกหมา”
เหนือดินแงะเจ้าพุดดิ้งออกมาจากขากางเกงแล้วอุ้มเจ้าตัวน้อยขึ้นมาให้อยู่ในระดับสายตา
“บ๊อก บ๊อก บ๊อก บ๊อก”
เจ้าพุดดิ้งเห่าไม่หยุด ถ้ามันพูดได้เหนือดินคิดว่ามันคงพยายามต่อว่าเขาอยู่เป็นแน่
“พุดดิ้ง เห่าอะไรนักหนา หนวกหูจริงๆ เลย นายเราเขานอนอยู่นะ”
เสียงมารดาของสีน้ำดังมาจากชั้นล่าง พอได้ยินเหนือดินก็เกร็งขึ้นมาทันที มือหนายกขึ้นมาตะปบปากลูกหมาตัวจุ้นโดยทันที
“เหนือดินเอ๊ย ไม่เคยจะกลัวอะไรกับเขาแท้ๆ เฮ้อ เอาวะ กล้าเข้ามาฉกลูกเสือ จะกลัวแม่เสือทำไมจริงไหมพุดดิ้ง”
ลูกหมาตัวน้อยดิ้นขลุกขลักพยายามดันตัวออกจากอุ้งมือที่อุ้มไว้อยู่ แต่แรงของคนที่จับนั้นมีเยอะกว่าที่ลูกหมาจะหนีไปได้ เลยได้แต่ดิ้นไปมาเท่านั้น
“พุดดิ้งจะไม่ชอบอะไรฉันหนักหนานะ เดี๋ยวขโมยเจ้าของแกหนีไปแล้วจะมาหงอย”
เหนือดินสูดลมหายใจลึกๆ เข้าปอด ไปออดิชั่นงานระดับโลกมาตั้งเยอะยังไม่เคยใจสั่นเท่าครั้งนี้เลย ขายาวค่อยๆ ก้าวลงบันไดไปเพื่อเผชิญหน้ากับมารดาของคนรัก
คุณแต้วที่กำลังสาละวนกับการปรุงรสอาหารตรงหน้าได้ยินเสียงฝีเท้าคนลงบันไดมาแว่วๆ จึงเอ่ยทักไปโดยไม่ได้หันหลังไปมอง
“สีน้ำมีเรียนไหมลูกวันนี้”
“เอ่อ...สีน้ำไม่มีเรียนครับ...คุณแม่”
คุณแม่ยังสาวหันมามองลูกชายคนใหม่ของบ้านที่ลงมาในชุดนอนของลูกชายคนโตและยังอุ้มลูกหมาตัวน้อยที่ถูกมืออีกข้างจับปากไม่ให้เห่าเอาไว้ด้วย
“เหนือดิน อรุณสวัสดิ์จ๊ะ”
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
“ปล่อยพุดดิ้งลงมาก็ได้ ดูสิดิ้นไม่หยุดเลย”
“อ๊ะ ครับ”
ลูกหมาน้อยที่พอได้อิสระก็วิ่งแจ้นไปหามารดาของเจ้านายตัวเอง พันแข้งพันขาเหมือนจะฟ้องอะไรสักอย่าง
“พุดดิ้งไปข้างนอกก่อนนะ แม่จะทำกับข้าว”
“บ๊อก บ๊อก”
ลูกหมาน้อยที่เหมือนฟังคำสั่งรู้เรื่อง วิ่งสะบัดก้นใส่เหนือดินที่ยืนอยู่ เชิงบันไดแล้วเข้าไปยังห้องรับแขก นายแบบหนุ่มได้แต่มองตามด้วยความหมั่นไส้
“สีน้ำยังไม่ตื่นหรอจ๊ะ”
“เอ่อ...ครับ”
เหนือดินเกร็งไปหมด เขาไม่รู้จะเปิดปากบอกมารดาของคนรักได้อย่างไรดีว่าสีน้ำเหมือนไข้จะขึ้นและนอนอยู่ด้านบน หากบอกไปแล้วโดนถามถึงเหตุที่อยู่ดีๆ ก็ไม่สบายล่ะ
“เมื่อคืนแวะมาหาสีน้ำตอนดึกหรอจ๊ะ มาตอนไหนแม่ไม่ยักรู้”
“เอ่อ...ก็ดึกแล้วเหมือนกันครับ แวะมาแล้วสีน้ำยังไม่ได้นอน ก็คุยกันแล้วสีน้ำเลยชวนค้างที่นี่น่ะครับ”
เหนือดินเพิ่งรู้ว่าวัวสันหลังหวะเป็นแบบไหน ตอนนี้เขาเย็นวาบไปทั้งแผ่นหลังเป็นระยะ
-
“เมื่อวานแม่ได้คุยกับคุณแม่ของเหนือดินแล้วนะ เป็นคุณแม่ที่หัวสมัยใหม่มากๆ เลย”
“ครับ แม่ให้อิสระกับพวกเราเต็มที่ในแทบทุกเรื่องเลยครับ แล้วก็จะคอยให้กำลังใจอยู่ตลอดเวลา”
“ถ้าเหนือดินแน่ใจแล้วว่ารักลูกของแม่จริงๆ พร้อมที่จะดูแลสีน้ำ เข้าใจสีน้ำ แล้วก็ในอนาคตไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจะไม่ทำให้สีน้ำเสียใจ แม่ก็จะไม่ห้าม”
“คุณแม่...”
“สีน้ำเป็นเด็กที่มองโลกในแง่ดีมาก แถมยังนิสัยเด็กเอามากๆ ด้วย แม่ห่วงสีน้ำมาตลอดว่าพอเข้ามาอยู่ที่กรุงเทพฯ แล้วจะโดนคนแย่ๆ หลอกเอาหรือเปล่า ได้ดินมาช่วยเป็นหูเป็นตาอีกคนแม่ก็เบาใจ แต่มีเรื่องที่แม่อยากจะขอเอาไว้สักเรื่อง”
“เรื่องอะไรหรอครับ”
“สัญญากับแม่ได้ไหมจ๊ะ ว่าจะไม่ทำอะไรที่หักหาญน้ำใจของสีน้ำเขา คือ แม่ก็รู้นะว่าถ้าคนที่คบกันจะมีอะไรๆ กันมันก็ไม่แปลก แต่สัญญากับแม่ ได้ไหม ว่าจะรอให้สีน้ำเขาพร้อมก่อน”
เหนือดินรู้สึกถึงก้อนเหนียวๆ ในคอที่ทำเอาหายใจแทบไม่ออก จะให้บอกไปว่าลูกชายคุณแม่เรียนจบกายวิภาคขั้นสูงแล้วและพร้อมสุดๆ มีหวังได้โดนเด้งออกจากบ้านพร้อมสั่งห้ามเข้าเป็นแน่ แต่ถ้าสัญญาไปแล้วเจอสีน้ำโหมดอยากรู้อยากเห็นเหมือนเมื่อคืนอีกล่ะ เขาไม่กลายเป็นคนผิดคำสัญญาหรอ เพราะเมื่อคืนเขาใช้ความเชี่ยวชาญกล่อมเด็กหนุ่มให้อยู่หมัด ทั้งที่ลึกลงไปก็รู้ว่าสีน้ำนั้นยังไม่พร้อมเต็มที่
“เหนือดิน?”
คุณแต้วตักกับข้าวที่ทำใส่จานใบสุดท้ายเรียบร้อยแล้วเงยหน้าขึ้นมองลูกชายคนใหม่อย่างสงสัยที่เห็นนายแบบหนุ่มนิ่งไปนาน
“อ่ะ ครับ ผมสัญญาว่าถ้าสีน้ำไม่ยินยอมผมจะไม่ทำอะไรที่ฝืนใจสีน้ำแน่นอนครับ”
ถึงคำสัญญาออกจะแปลกๆ แต่คุณแต้วก็ดีใจที่นายแบบหนุ่มยอมรับปาก เธอถือจานมาวางที่โต๊ะอาหารที่มีกับข้าววางรออยู่แล้วอีกสี่จาน
“ล้างหน้าแล้วมาทานข้าวสิจ๊ะ เดี๋ยวแม่ไปปลุกสีน้ำก่อน”
“เดี๋ยวครับ”
เหนือดินแทบจะถลาไปปิดบันไดเอาไว้
“เหนือดินจะเอาอะไรหรือเปล่าลูก”
“เอ่อ....”
เหมือนคนที่น้ำท่วมปากไม่รู้จะเริ่มพูดอะไรออกไปดี เหนือดินได้แต่ยืนอ้ำอึ้ง
“ว่าไงจ๊ะ ไม่มีอะไรงั้นเดี๋ยวแม่ไปปลุกตาสีน้ำให้ รายนั้นปลุกยาก”
“คุณแม่ครับ เอ่อ..พอดีว่าสีน้ำเขาไม่ค่อยสบายน่ะครับ”
“เป็นอะไรไปจ๊ะ เมื่อวานแม่เห็นว่ายังสบายดีอยู่เลย แพ้อากาศอีกงั้นหรอ”
“ตัวร้อนน่ะฮะ ผมเลยจะลงมาเอายาไปให้ทาน”
“สีน้ำน่ะสีน้ำ ขอแม่ขึ้นไปดูสีน้ำก่อนนะจ๊ะ”
“คือ...ผม”
“ทำตัวตามสบายเลยจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจ แม่ขอไปดูหน่อยว่ารายนั้นเป็นอะไรมากไหม”
เกินจะรั้งมารดาคนรักไว้ได้ เหนือดินได้แต่มองตามร่างเล็กขึ้นไปชั้นสองแล้วกลืนน้ำลายดังเอื๊อก แย่แน่ๆ คราวนี้
คุณแต้วเปิดประตูเข้าห้องลูกชายก็เห็นร่างขาวจัดนอนซุกตัวอยู่ในผ้าห่มผืนหนา เลยตรงเข้าไปที่เตียงแล้วทรุดตัวลงนั่งอยู่ข้างๆ มือเล็กอังที่หน้าผากพอสัมผัสได้ถึงความร้อนก็ไม่ค่อยสบายใจเท่าไร
“ทำไงให้ไม่สบายได้ล่ะเนี่ย เมื่อคืนยังไม่มีไข้เลย สีน้ำเป็นไรมาก ไหมลูก”
“อืมม แม่หรอฮะ”
“จ๊ะ ปวดหัวไหม”
“ปวดฮะ เมื่อยไปหมดเลย”
“ทั้งปวดหัวทั้งเมื่อยเลยหรอเนี่ย ลุกไหวไหม”
เด็กหนุ่มได้แต่ส่ายหัวไปมา ส่วนบนก็พอจะขยับเขยื้อนได้อยู่หรอก แต่ใต้สะโพกลงไปนี่สิพอเขาขยับตัวทีเจ็บแปลบน้ำตาแทบเล็ด
เหนือดินที่ตามมารดาของสีน้ำขึ้นมายืนอยู่เงียบๆ ที่หน้าประตู ได้แต่มองสีน้ำด้วยความเป็นห่วง พอเห็นมารดาคนรักลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ห้องน้ำก็เลยอดถามไปไม่ได้
“คุณแม่หาอะไรอยู่หรือเปล่าครับ”
“แม่ว่าจะเช็ดตัวให้สีน้ำน่ะจ๊ะ ไข้จะได้ลด”
“ผมเช็ดให้แล้วครับ เมื่อกี้นี้เอง”
เหนือดินสวนคำตอบกลับไปทันที คุณแต้วได้แต่พยักหน้ารับน้อยๆ แต่ดวงตาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่
“อืม งั้นก็ต้องทานข้าวแล้วก็ทานยา สีน้ำไหวไหมลูก ลงไปทานอะไร สักหน่อย ไม่ไหวเดี๋ยวแม่เอาขึ้นมาให้”
“น่าจะไหวนะฮะ อ๊ะ”
พอยกตัวขึ้นมาสีน้ำก็นิ่วหน้าด้วยความปวดร้าวที่แล่นปราดขึ้นมาเลยทิ้งตัวกลับลงไปนอนใหม่อีกครั้ง
“ท่าทางจะเป็นหนักนะเนี่ย นอนเอนหลังไปดีกว่าลูก ไม่ต้องลุกแล้ว”
คุณแต้วจัดหมอนสองใบมาวางซ้อนหลังเพื่อให้ลูกชายได้เอนนอนสบายๆ เมื่อสีน้ำเอนลงมาแล้วก็เอื้อมไปหยิบผ้าห่มกลับมาห่มให้ลูกชาย แต่หางตากลับสังเกตเห็นรอยแปลกๆ ที่แถวลำคอ เมื่อจัดแจงห่มผ้าแล้วจึงเลื่อนมือไปที่ลำคอขาว
“ไหนมีรอยอะไรน่ะตรงนี้ แม่ดูสิ”
“รอยอะไรหรอฮะ”
สีน้ำหงายเงยคอให้มารดาสำรวจแต่โดยดี โดยที่หน้าประตูห้องนั้นมีนายแบบหนุ่มที่หน้าซีดเซียวยืนพิงบานประตูแข็งเป็นหินไปแล้ว คุณแต้วเมื่อเห็นรอยช้ำเป็นจ้ำที่คอก็พอจะรู้ว่าเกิดจากอะไร มือเรียวที่ขาวจัดไม่แพ้ลูกชายจึงถือวิสาสะของคนที่เป็นแม่เปิดคอเสื้อของสีน้ำออกดู จึงเห็นว่าผิวขาวเนียนของลูกชายนั้นมีรอยที่ไม่ต่างกับตรงลำคอกระจายตัวไปทั่วทั้งแผ่นอก ลมหายใจของเธอนั้นติดขัดขึ้นด้วยความโกรธ
“แมลงนิสัยไม่ดีกัดสีน้ำมั้ง เดี๋ยวแม่เอาข้าวเช้ามาให้ทานนะ สีน้ำนอนพักไปก่อน”
“ฮะ”
“ดินไปช่วยแม่ข้างล่างหน่อยสิจ๊ะ”
ดวงตาเรียวคมเหมือนกับตาของคนรักนั้นตวัดมองหน้าคมสันที่แทบไม่มีสีแล้วเดินเบี่ยงหลบไปจากห้องนอน แค่นั้นเหนือดินก็รู้แล้วว่ามารดาของ คนรักคงจะรู้สาเหตุที่สีน้ำไม่สบายแล้วเป็นแน่ ได้แต่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วหันไปมองหน้าคนรักที่นอนเอนหลังและจับจ้องมองมาที่เขาอยู่เช่นกัน สีน้ำยิ้มน้อยๆ ให้เขา แค่นั้นเหนือดินก็เหมือนจะมีกำลังใจเพิ่มขึ้น ไม่ว่ามารดาคนรักจะต่อว่าเขาแค่ไหนเขาก็พร้อมจะยอมรับ แต่ปรารถนาจะบอกเพียงว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเพราะคำว่ารักที่เขามีให้สีน้ำ แค่สีน้ำเท่านั้น
“เดี๋ยวมานะ”
“ฮะ”
***********************************************************
-
คุณแต้วที่ลงมาก่อนนั้นไปยืนนิ่งอยู่ในห้องครัว ทุกอย่างที่เห็น ทำให้รู้ว่าลูกชายของเธอเองนั้นคบไปถึงขั้นไหนกับคนรักหนุ่มที่เธอเพิ่งตัดสินใจที่จะยอมรับและยอมให้คบกันได้ ถึงจะกระนั้นก็เถอะ แต่ลึกๆ ในใจเธอเองก็ปรารถนาให้สีน้ำได้มีชีวิตที่ปกติเหมือนคนทั่วไปมากกว่าที่จะมีความรักที่สังคมยังไม่ยอมรับเต็มที่แบบนี้ ความทุกข์ใจในฐานะของคนที่เป็นแม่แบบนี้จะมีใครเข้าใจและล่วงรู้บ้าง
“คุณแม่ครับ”
เสียงทุ้มดังขึ้นเบื้องหลัง หากแต่คุณแต้วยังไม่พร้อมที่จะมองหน้าคนที่พรากความเดียงสาไปจากลูกชายเธอในตอนนี้
“ดินกลับไปก่อนเถอะ วันหลังค่อยคุยกันนะจ๊ะ”
“ผม...ผมรักสีน้ำจริงๆ นะครับ”
“วันนี้แม่ไม่อยากฟังอะไรแล้ว กลับไปก่อนเถอะ”
คุณแต้วยังคงหันหลังให้แล้วพูดกลับไปด้วยเสียงเรียบ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปแล้ว ก็คิดว่าน่าจะกลับไปแล้ว จึงระบายลมหายใจออกมาช้าๆ หากทว่าเมื่อหันหลังมาก็พบว่านายแบบหนุ่มนั้นนั่งคุกเข่าทับส้นอยู่ตรงหน้า และเมื่อเห็นว่าเธอหันมามองก็ก้มกราบแทบเท้าของมารดาของคนรัก
“ผมไม่อยากจะเรียกว่าขอโทษเพราะผมมั่นใจและแน่ใจครับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับสีน้ำไม่ใช่ความรู้สึกที่ฉาบฉวย แต่ผมต้องกราบขอขมา คุณแม่ที่ทำอะไรไม่เหมาะสมลงไป”
ร่างสูงยังอยู่ในท่วงท่าที่กราบแทบเท้าอยู่แบบนั้น เมื่อความโกรธสักครู่เริ่มลดลง คุณแต้วจึงมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความรู้สึกหลากหลาย ก่อนจะระบายลมหายใจออกมาอีกครั้งช้าๆ
“ลุกขึ้นเถอะจ๊ะ”
“คุณแม่”
“ลูกแม่หัวอ่อน ขัดอะไรใครไม่ค่อยเป็น ดินไม่ได้ฝืนใจสีน้ำ ใช่ไหมจ๊ะ”
“ไม่ครับ”
ดวงตาเรียวทอประกายอ่อนลง ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วคงได้แต่ปล่อยให้เรื่องเลยตามเลย สีน้ำรักใครเธอนั้นก็จะรักด้วย
“เดี๋ยวแม่จัดข้าวแล้วดินยกขึ้นไปให้สีน้ำหน่อยละกันนะจ๊ะ พวกยาเดี๋ยวค่อยลงมาเอาอีกครั้ง”
“ขอบคุณครับ”
เหนือดินยกมือไหว้มารดาคนรักอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นไปช่วยแบ่งสำรับเพื่อนำไปให้คนป่วยที่นอนซมอยู่ชั้นบนอย่างกระวีกระวาด คุณแต้วมองเด็กหนุ่มที่ตั้งใจช่วยเธออยู่แล้วก็ยิ้มน้อยๆ เธอเองคงต้องยอมรับเสียทีว่าสีน้ำนั้นโตแล้ว คงเพราะว่าลูกชายคนโตป่วยบ่อยทำให้เธอที่เป็นแม่ต้องมาดูแลอย่างใกล้ชิด เลยไม่เห็นว่าสีน้ำนั้นจะต่างกับสมัยเด็กแต่อย่างใด ในสายตาคนเป็นแม่แล้วลูกๆ ก็ยังเป็นเด็กอยู่เสมอ แต่กับเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้เธอเข้าใจแล้วว่าสีน้ำโตพอที่จะเลือกทางเดินของตัวเองแล้ว เธอคงจะต้องเริ่มปล่อยมือให้ลูกชายได้เติบโตด้วยตนเองบ้างแล้ว
“ฝากสีน้ำด้วยนะจ๊ะ”
******************************************************
เมื่อจัดการดูแลให้สีน้ำทานข้าว กินยา และส่งเข้านอนเรียบร้อยแล้ว เหนือดินเลยกลับมาที่บ้านเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและจัดการกับข้าวของส่วนตัวที่ต้องเตรียมเก็บ อีกแค่สองวันเขาจะต้องไปยุโรปเพื่อทำงานถึงสองเดือน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้จะเริ่มต้นพูดกับสีน้ำยังไงดี
“สีน้ำ พี่จะไม่อยู่สองเดือนดูแลตัวเองดีๆ นะ ไม่เอา ต้องพูดให้มันซึ้งๆ สิ สีน้ำ สองเดือนนี่พี่ไปทำงานแต่หัวใจฝากไว้ที่สีน้ำน่ะ โอยไม่ไหว เลี่ยนตาย บอกว่าไรดีน้า”
ปากอิ่มบ่นพึมพำซ้อมคำพูดที่จะเอาไว้บอกสีน้ำ มือหนาก็สาละวนกับการรื้อเสื้อผ้าออกมาวางเรียงเอาไว้ด้วย กว่าจะเลือกเสื้อผ้าออกมาได้ครบ เจ้าตัวก็เพิ่งรู้ว่ากินเวลาไปร่วมชั่วโมง ในใจก็นึกห่วงเด็กหนุ่มที่ไม่สบายว่าจะดีขึ้นหรือยัง
“ห่างแค่นี้ยังกระวนกระวายขนาดนี้ แล้วถ้าไปจริงๆ แกจะแย่ไหมเนี่ยไอ้เหนือดิน”
ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วนั่งลงบนเตียงนุ่ม เริ่มเลือกของเตรียมลงใส่กระเป๋าเดินทาง ตอนนี้เขาไม่สามารถจะแก้ไขอะไรได้อีกแล้วมีแต่ต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น
************************************************************
คุณแต้วเปิดประตูห้องลูกชายคนโต แล้วเดินเข้ามาดูอาการของคนที่นอนอยู่บนเตียง หากเมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆ ก็เห็นว่าลูกชายของเธอนั้นไม่ได้หลับ
“ตื่นแล้วหรอลูก ดีขึ้นไหม”
“ฮะ ดีขึ้นเยอะเลย ลำบากแม่อีกแล้ว”
“รู้ก็ดีแล้วเรา สีน้ำ แม่ถามอะไรหน่อยสิจ๊ะ”
“อะไรฮะ”
มือเรียวขาวของมารดาเกลี่ยผมออกจากดวงหน้าเรียวที่ได้เค้าหน้าของเธอมาเต็มที่ ดวงตาของลูกชายนั้นเปล่งแสงประกายของความสุข
“เมื่อคืนสีน้ำกับตาดิน...”
แค่เริ่มต้นใบหน้าขาวจัดก็ฉาบด้วยสีแดงเรื่อจนดูหวานละมุน คุณแต้วจึงหยุดถามแต่เพียงเท่านั้น
“ผมทำให้แม่เสียใจหรือเปล่าฮะ”
“ทำไมคิดแบบนั้นล่ะลูก”
“ที่ผมชอบพี่ดิน จะทำให้แม่เสียใจหรือเปล่าฮะ”
“ถ้าแม่บอกว่าแม่เสียใจ แม่ไม่ชอบ สีน้ำจะเลิกชอบให้แม่ไหม”
ประกายแสงของความสุขเหมือนจะดับลงไปจากดวงตาคู่สวย แค่เห็นลูกชายเธอมีความทุกข์ คนเป็นแม่ที่อยู่ใกล้ชิดกับสีน้ำแทบจะตลอดเวลาก็ทนไม่ได้แล้ว
“สีน้ำ แม่หวังอย่างเดียวคืออยากให้เรามีความสุข สีน้ำโตแล้วนะ ตัดสินใจอะไรให้ตัวเองได้แล้ว ไม่ใช่ว่าแม่บอกแบบนี้แล้วสีน้ำต้องทำตาม ความสุขของสีน้ำก็คือความสุขของแม่ เข้าใจไหมจ๊ะ”
“แม่ฮะ”
“แต่สีน้ำก็ต้องเปลี่ยนแปลงตัวเอง ต้องโตขึ้น จะมาทำตัวงอแงเป็นลูกแหง่ไม่ได้แล้วนะ หลายสิ่งหลายอย่างมันเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้นเอง ต่อไปนี้สีน้ำจะต้องหนักแน่นกว่านี้ ไม่ว่าจะมีเรื่องราวอะไรผ่านเข้ามาก็ต้องคิดให้มากๆ เป็นผู้ใหญ่แล้วนะเรา มีคนรักเป็นตัวเป็นตนแล้ว”
“ขอบคุณฮะแม่”
สีน้ำลุกขึ้นนั่งแล้วโอบกอดมารดาของตัวเองเอาไว้ ตั้งแต่เด็กมาแล้วอ้อมกอดของแม่ทำให้สีน้ำรู้ได้ดีถึงความรักมากล้นที่แม่มีให้กับเขา
“แล้วพ่อจะว่าไหมฮะ”
“เดี๋ยวแม่จัดการเองลูก รายนั้นไม่กล้าหือ”
“ฮะ”
คุณแต้วหอมลูกชายตัวโตที่หน้าผากแล้วขยี้กลุ่มผมสีเข้มให้ยุ่งจนฟูฟ่อง
“แม่อ่ะ”
“นอนต่อไหมลูก หรือว่าดีขึ้นแล้ว”
“ดีขึ้นแล้วฮะ เมื่อกี้คีย์โทรมาเห็นว่าจะแวะมาหาเรื่องรายงานน่ะฮะ ไม่รู้จะพ่วงสไปรท์กับโชนมาป่วนแม่อีกหรือเปล่า”
“งั้นก็ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เดี๋ยวแม่ไปดูว่าจะมีอะไรเลี้ยงเพื่อนสีน้ำมั่ง”
“ฮะ”
มารดาร่างเล็กลุกจากเตียงแล้วเดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้สีน้ำล้มตัวลงไปนอนเล่นอีกครั้ง เขารู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มีมารดาที่เข้าใจตัวเขา มีเพื่อนๆ ที่แสนดีอย่างทั้งสามคนนั้นและยังมีคนรักที่ยังสอนให้รู้จักความอบอุ่นอีกด้วย
“บ๊อก บ๊อก”
เจ้าลูกหมาตัวน้อยวิ่งดุ๊กดิ๊กลอดเข้าประตูมาก่อนที่จะปิดลงสวนกับมารดาของสีน้ำ แล้วกระโดดขึ้นมาหาเจ้านายที่นอนอยู่บนเตียง
“ยังมีพุดดิ้งด้วย ถ้าไม่มีพุดดิ้งชีวิตฉันคงเงียบเหงาไปเยอะเลย ดีใจจังเลยที่เราได้เจอกันนะพุดดิ้ง”
“บ๊อก บ๊อก”
ลูกหมาน้อยเลียหน้าสีน้ำไปมาจนเด็กหนุ่มอดขำออกมาด้วยความจักจี้ไม่ได้ เขาจับตัวเอาไว้แล้วลูบหัวเล็กๆ ให้พุดดิ้งนอนอยู่ที่กองผ้าห่มข้างๆ ตัว
“นี่พุดดิ้ง เมื่อไรเราจะยอมดีกับพี่ดินซะทีล่ะ ดีกันเถอะน่า”
“...”
“พุดดิ้ง”
เมื่อสีน้ำชะโงกมาดูก็เห็นลูกหมาน้อยหลับไปแล้ว เป็นเจ้าตัวน้อยที่แสนจะเลี้ยงง่ายและฉลาดอีกด้วย ร่างสูงได้แต่ยิ้มน้อยๆ แล้วปล่อยให้ตัวเล็กนอนไปแบบนั้นไถ่โทษที่เขาให้มันไปนอนนอกห้องเมื่อคืนที่ผ่านมา
************************************************************
-
คีย์บอร์ดตั้งปณิธานกับตัวเองว่าครั้งหน้าถ้าคิดจะรับไอ้คู่หูจอมทะเลาะนี้มาด้วยจะบังคับให้สองคนนั้นปิดปากเอาไว้
“นี่ถ้าไม่เลิกเถียงกันเรื่องอาหารของชอคโกอีกนะ ฉันจะจอดรถแล้วให้แกทั้งคู่ลงไปตรงนี้เลย”
“โหยคีย์ ทำไมนับวันยิ่งโหดวะ”
“นั่นดิ ทีกับสาวๆ ละก็ ครับ ฮะ ได้เลย ทีกับพวกเราละก็ เฮ้ย นี่ ไม่ก็ข่มขู่ เห็นพวกเราเป็นของตายใช่ไหม”
“พอเลยไอ้ไป๊ หน้าตาแบบนี้มาทำพูดเลี่ยนๆ เห็นแล้วมือไม้อ่อนขับรถไม่ได้เลย”
“ไม่ได้นะเว้ย ไอ้ไป๊ แกจะไปพูดแบบนั้นเดี๋ยวไม่ถึงบ้านไอ้น้ำนะ ไปถึงบ้านเก่าแทน”
“อ้าวไอ้โชน ก็แกนั่นแหละเริ่มก่อนนะ”
“ใครกันแน่”
“หยุดโว๊ยยยย”
แค่คีย์ตะโกนออกมาในรถตอนนี้ก็เงียบสนิท คู่หูนรกยกมือขึ้นปิดปากโดยทันที ใครจะกล้าแหยมกับคนนี้เวลามันนอยๆ กันล่ะ
“กว่าจะถึงบ้านสีน้ำใครพูด ตาย”
สไปรท์และโชนที่ยังยกมือขึ้นปิดปากพยักหน้ากันหงึกหงัก ไม่กล้าพูดอะไรอีกเลยตลอดทางทำให้เขาขับรถได้สบายขึ้นจม ก่อนที่จะเลี้ยวเข้าละแวกบ้านสีน้ำ ดวงตาเรียวก็เหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ ทำไมมันคุ้นตาแปลกๆ ชายหนุ่มชะลอความเร็วลงเล็กน้อยแล้วชักชวนให้เพื่อนสองคนดู
“นี่ๆ รถคันนั้นมันคุ้นๆ นะ ว่าไหม”
“.....”
“ให้พูดได้แล้ว ไอ้พวกบ้า”
คีย์พูดอย่างระอาที่ทั้งสองคนยังเอามือปิดปากอยู่แบบนั้น
“ถ้าจำไม่ผิด เหมือนรถของรุ่นพี่สมาร์ทเลย ว่าแต่มาจอดอะไรแถวบ้านสีน้ำมันนะ”
“นั่นดิ หรือว่ามารอสีน้ำ”
“แต่สีน้ำมันไม่มีเรียนนี่นา”
“อืม แต่เขาอาจจะไม่รู้ว่าสีน้ำไม่มีเรียนน่ะสิ ว่าไหม”
คีย์พูดขึ้นมาเหมือนเดาเรื่องทุกอย่างได้ เด็กหนุ่มตัดสินใจที่จะขับไปจอดต่อท้ายรถคันนั้นแล้วเปิดประตูรถลงไป
“เฮ้ย คีย์ ไปไหนวะ”
“ตามๆ ไอ้โชนเร็วๆ”
คีย์เดินก้าวยาวๆ มายังฝั่งที่นั่งคนขับ ก็เห็นไม่ผิดจากที่คิด มือเรียวเคาะกระจกหน้าต่างเบาๆ
“สวัสดีครับรุ่นพี่สมาร์ท”
“ทำไม”
“เปล่าหรอกครับ แค่เห็นคนรู้จักเลยมาทัก มาทำอะไรแถวนี้หรอครับ”
“ถนนสาธารณะ ฉันจะทำอะไร จอดตรงไหนก็เรื่องของฉัน”
สมาร์ทหันไปมองหน้าคีย์อย่างไม่พอใจ สไปรท์และโชนที่ตามมาถึงก็ยืนเยื้องไปด้านหลังคีย์
“ไม่มีปัญหาอะไรหรอกครับ แค่สงสัยว่ามาทำอะไรแถวบ้านสีน้ำเท่านั้นเอง หรือมารอดักเจอใคร”
“ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนาย”
“เพื่อนผมน่ะ เขาไม่ชอบรุ่นพี่หรอก อย่าพยายามอีกเลยครับ แล้วพวกผมก็ไม่ชอบด้วย ถ้ารุ่นพี่ยังจะคิดไม่ดีกับสีน้ำอีก พวกเราคงไม่อยู่เฉยๆ แล้วครับ”
“ขู่ฉันงั้นหรอ”
“ก็แล้วแต่จะคิดนะครับ แล้วอีกอย่างวันนี้พวกเราไม่มีเรียนฮะ รุ่นพี่คงมาเสียเที่ยว ขอให้สนุกกับการรอไปเรื่อยๆ นะครับ”
คีย์กดยิ้มน้อยๆ ที่มุมปากก่อนจะเดินกลับไปที่รถ ตามด้วยเพื่อนคู่หูดูโอ้จอมทะเลาะ พอกลับขึ้นรถมาได้ทั้งหมด สไปรท์ก็เปิดปากพูดเป็นคนแรก
“ไอ้คีย์ แกเด็ดสุดๆ ไปเลยว่ะ โคตรกล้าเลย”
“นั่นดิ ไม่กลัวหรอวะ นั่นรุ่นพี่เชียวนะ”
“คนไม่ดี ไม่เห็นน่ากลัว ที่น่ากลัวคือ ฉันว่าท่าทางไอ้รุ่นพี่นั่นมันเอาจริงเรื่องสีน้ำแน่ๆ”
“นั่นสิ แล้วไอ้น้ำเราก็ไม่ค่อยระวังตัวด้วย”
“แกพูดถูกก็วันนี้แหละวะไอ้ไป๊”
“เรื่องแบบนี้มันสอนกันได้ เดี๋ยวฉันจะอัพเกรดสีน้ำให้เอง”
“แกจะทำอะไรวะ”
คีย์ไม่ตอบได้แต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับความคิดที่ผุดขึ้นมา เดี๋ยวคีย์บอร์ดคนนี้จะจัดการโมดิฟายสีน้ำเอาให้ทั้งไอ้รุ่นพี่นิสัยไม่ดีและตานายแบบจอมหาเศษหาเลย ได้จ๋อยกันไปเป็นแถบๆ แน่
*****************************************************
-
ช่วงนี้ยุ่งๆ นิดหน่อย มาลงสายไปบ้างก็อย่าเพิ่งหนีไปไหนกันนะคะคนอ่านทุกคน :o8:
แล้วเจอกันกับตอน 12 ค่ะ
ดูสิว่าคีย์จะพาสีน้ำไปอะไร เดาถูกกันไหมน้า :z2:
-
อ่า คุณแม่ก็อุตว่าห์เข้าใจแล้ว แต่ไม่อยากให้พี่ดินไปทำงานเมืองนอกเลย :monkeysad:
-
สงสัยตาคีย์จะพาสีน้ำไปโมดิฟายใหม่ ยกเครื่อง ทำรีแพร์ แน่ๆเลย กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
ชอบการเล่าเรื่องของคุณมากๆเลย ให้ความรู้สึกอบอุ่นมากๆ ยิ่งเวลาที่พูดถึงความรักของแม่ที่มีให้สีน้ำ ชัดเจนมาก
เพราะแบบนี้ สีน้ำถึงแม้จะป่วยทางกาย...แต่ก็ไม่ได้ปวยทางใจเลย...
:pig4:ไรท์เตอร์ อ่านกี่ครั้งก็รู้สึกอบอุ่นเหมือนเดิม (ขนาดฉาก NC ที่ว่าหื่น :jul1: ก็ยังรู้สึกได้ 555+)
-
รอค่ะรอ รอ คีย์คุง โมดิฟาย สีน้ำ อิอิ
จะออกมาเป็นไง ที่แน่ๆพี่ดินตายแน่ๆเลย
-
โอ๊ เยอะอ่านจุใจมาก ๆ เลยค่า ขอบคุณมาก ๆ ค่า
สีน้ำกับพี่ดินสู้ ๆ น๊า
-
แจ่มแจ๋วมากกกกกกก
-
อ่านจุใจเลยค่ะ
รอ12ค่ะ
-
จุใจไปเลยชอบบบบ
รักคนแต่งจังเลย
:pig4:
-
อิพี่สมาร์ทยังไม่เลิกอีกเหรอ? แย่จริง
-
ชอบๆๆๆ สีน้ำคงโดนเปลี่ยนลุคใหม่แน่ๆๆๆ
รอรอรอรอรอคับ
มาแบยาวๆๆๆๆๆๆชอบมากกกกกกก
-
ยาวมาก ปลื้มๆ
-
อะฮ้าาา!~ ชอบคุณแม่สีน้ำมากเลย เป็นผู้หญิงที่รักและเข้าใจลูกมากๆๆ ปลื้มม :m1:
แต่ช่วยเอาอิพี่สมาร์ทไปไกลๆเลย เกลียดมานนนน :angry2:
แต่คีย์เนี่ย เจ๋งสุดๆ รู้สึกเท่ห์กว่าพวกผู้ชายบึ้กๆอีก :jul3:
+1 ขอบคุณนะคะ รออ่านตอนต่อไปค่า
-
คีย์จะทำไงน๊า ' อยากรู้ๆ :กอด1:
-
เอาเลยหนูคีย์ โมสีน้ำ ให้เป็นคนใหม่ที่เก่ง และรู้เท่าทันคนให้ได้ลยนะ
-
:-[
น่ารักจังเลยคร้า ว่าแต่โมมานี่หนูสีน้ำจะไม่ยิ่งแย่เหรอคะ
ดูท่าเจ้าตัวไม่ชอบเป็นเป้าสายตาของคนอื่นเท่าไหร่
แค่ตอนนี้ยังไม่ได้ทำอะไร หัวฟู แว่นหนา ยังมารุมแล้วตั้ง 2 คน
-
โมเลย ๆ ๆ ๆ รอตอนที่สีน้ำเปลี่ยนแปลงตัวเองมาตั้งนานแล้วนะเนี่ยะ
-
สีน้ำจะถูกโมแล้ววววววววว เด๋วพี่ดินจะจำได้มั้ยเนี่ยยยย
-
พี่สมาร์ท แกมุ่งมั่นเกินไปแล้ว ต้องให้ปะทะกับพี่ดินอีกสักรอบ
แต่แอบเป็นห่วงช่วงพี่ดินโกอินเตอร์เนี่ย
โว้ววววววววว คุณแม่ไฟเขียวแล้ว พี่ดินลุยโลด
-
มาเชียร์สีน้ำจ้า
-
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
-
คีย์จะทำอะไรกะสีน้ำเนี่ยยยยย
-
มาดันรออ่ะจ้ะ^^
-
:call:
-
โดนใจมากเลยจ้า คีย์ สู้ๆ พี่ดินก็บอกสีน้ำสิ สีน้ำเข้าใจอยู่แล้วหล่ะ
ไปทำงานนะ ไม่ได้ไปเที่ยว แต่พี่สมาร์ทนี่สมควรจะต้องโดนสั่งสอน
ไม่เข็ดนะ งานนี้อ่ะ หึหึ มาต่อไวๆนะจ๊ะ :L2: :L2:
-
รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ
-
วันพุธนี้เจอกันนะคะ :mc4:
-
รับแซ่บจร้าาาาาาาาาาาา
-
:haun4:
ความใสซื่อที่........เฮิบ :jul1:
ขอแบบน้องสีน้ำสักคนเหอะ
สมัยนี้หายากยิ่งกว่าวิญญานหมูในชามม่าม่าอีก
-
รับทราบด้วยคนคร่า
-
:o12: วันนี้ไม่ทันจริงๆ ค่ะ ลงพรุ่งนี้นะคะ
-
ปูเสื่อรอค้่าาา
-
คิดถึงสีน้ำ กับพี่ดินแล้วอ่ะ
...วันนี้ไม่ได้หรอ ไรท์เตอร์ :call:
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
PART 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.300)
PART 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.330)
Part 12
กว่าที่นายแบบหนุ่มจะจัดการกับข้าวของทั้งหลายที่ต้องหอบหิ้วเอาไปใช้ในระหว่างที่ไปทำงานต่างประเทศได้ลงตัวก็เป็นเวลาย่ำค่ำ พอเงยหน้าจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปเห็นท้องฟ้ายามสนธยาก็ร้อนใจ ห่วงเด็กหนุ่มที่เขาบอกไปเมื่อตอนเช้าว่าจะรีบกลับไปหา แต่นี่ล่วงมาเย็นย่ำแล้ว
“ป่านนี้จะกินยาหรือยังนะ แล้วดีขึ้นไหมเนี่ยสีน้ำ”
มือหนาหยิบโทรศัพท์มาจะกดโทรออก แต่ก็ฉุกคิดได้ว่าถ้าหากสีน้ำกำลังนอนอยู่จะไม่เป็นการไปรบกวนการนอนหลับพักผ่อนอย่างนั้นหรือ
“งั้นไปหาเลยละกัน อยู่แค่นี้เอง”
พอตัดสินใจได้แล้วนายแบบหนุ่มก็ลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบจากการนั่งนานๆ พาร่างสูงเดินลงมาจากชั้นสองแล้วจัดแจงสวมรองเท้าแตะสบายๆ เพื่อเดินไปหาคนรัก พอเดินมาถึงหน้าบ้านของสีน้ำก็เห็นรถคุ้นตาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน
“เอ๊ะ รถนั่นมันของคีย์บอร์ดนิ”
พอกดออดที่หน้าบ้านแล้วยืนรอสักครู่ เจ้าของรถพร้อมกับเพื่อนคู่หูจอมทะเลาะก็เป็นคนเดินมาเปิดประตู
“อ้าว คุณเหนือดิน”
“สวัสดีโชนแล้วก็สไปรท์”
“มาหาสีน้ำหรอครับ เชิญๆ”
คีย์เชื้อเชิญให้เข้ามาด้านในปานประหนึ่งเจ้าของบ้าน เหนือดินโดนเพื่อนคู่หูจอมทะเลาะประกบซ้ายขวาเหมือนผู้คุมไปตลอดทางที่ไปยังห้องรับแขก แถมพอมาถึงแล้วได้เห็นคนที่กำลังคิดถึงนั่งอยู่จะตรงเข้าไปนั่งข้างๆ กลับโดนนำให้ไปนั่งที่โซฟาเดี่ยว ส่วนทั้งโชนและสไปรท์ก็มานั่งประกบที่วางแขนทั้งสองข้าง
“โซฟาฝั่งนี้ก็ว่างนะ สไปรท์ โชน จะไปนั่งตรงนั้นทำไม”
“ไม่ได้หรอกสีน้ำ ต้องประกบผู้ร้ายเอาไว้เดี๋ยวหนีไปก่อน”
“ผู้ร้าย??”
ทั้งสีน้ำและเหนือดินพูดย้ำออกมาแทบจะพร้อมกัน แล้วหันไปมองหน้าสไปรท์ที่เป็นคนพูด
“ใช่แล้ว ผู้ร้ายที่ทำให้สีน้ำป่วยวันนี้ แล้วก็ผู้ร้ายที่ว่าจะแจ้งจับข้อหาพรากผู้เยาว์ยังไงล่ะ”
โชนตอบแทนสไปรท์ที่ยักคิ้วเชิงเห็นด้วยอยู่
“เอ่อ....สีน้ำสิบเก้าแล้วไม่ใช่หรอ?”
“ฮะ”
“อายุน่ะมันถึง แต่ความคิดและการเติบโตของจิตใจยังไงก็ไม่ถึงแน่นอน”
“โหยยยย เพื่อนไป๊ แกพูดจาดูดีมีความคิดมาก”
“เออ แน่นอน ปะป๋าปุ๊กปิ๊กอย่างฉัน เรื่องแบบนี้ต้องเข้มงวด”
“นี่ไอ้ไป๊ ไอ้โชน นั่นมันสีน้ำเพื่อนแก ไม่ใช่ลูกๆ แกนะ มานั่งกีดกันทำบ้าอะไร”
คีย์ที่เดินตามมาทีหลังเข้ามาในห้องรับแขกพร้อมกับกล่องใส่พิซซ่าขนาดใหญ่แล้วยังของกินอื่นๆ อีก
“มาส่งแล้วหรอ รอตั้งนานหิวไส้จะขาด”
“พอเห็นของกินอยู่ตรงหน้าแล้วลืมหมดเลยสิ”
คีย์วางของในมือลงกับโต๊ะเล็กๆ หน้าโซฟาแล้วเจ้าตัวก็ลงนั่งที่พรมทำให้เพื่อนอีกสองคนลงมานั่งข้างๆ เหนือดินที่ยังงงอยู่หันไปถามสีน้ำด้วยสายตา แล้วก็เห็นสีน้ำมองกลับมาเชิงขอโทษ เจ้าตัวเลยปะติดปะต่อเรื่องเอาว่าไม่พ้นเจ้ารอยที่คอคงเป็นต้นเหตุให้เพื่อนสนิทของสีน้ำมาไล่เบี้ยกับเขาแบบนี้
“เกือบลืม นี่ครับ คุณเหนือดิน”
“อะไรหรอ”
“ก็ค่าอาหารมื้อนี้ไงครับ”
“แล้ว?”
“ก็เราสั่งมาฉลองให้สีน้ำกับการก้าวข้ามขั้นความเป็นผู้ใหญ่ขั้นซุปเปอร์แอดว้านซ์ไงครับ”
เด็กหนุ่มที่ถูกพูดถึงนั่งกินพิซซ่าหลบหน้าหลบตาเขาไปซะแล้วตอนนี้ แต่ก็ยังเห็นรอยแดงฉาบที่ใบหน้าด้านข้าง เหนือดินชักอยากจะซักฟอกจริงๆ ว่าช่วงที่เขาไม่อยู่นั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่ด้วยนิสัยที่โกหกใครแทบจะไม่เป็น แบบนี้ สงสัยสีน้ำเองคงจะโดนเพื่อนๆ ถามถึงเรื่องดีๆ หมดแล้ว
“ไม่มีปัญหา แค่นี้....เอง”
พอเหนือดินรับบิลมาดูก็แทบตกใจ นี่มันราคาพิซซ่าหรืออาหารฮ่องเต้กันแน่เนี่ย
“ผมลืมบอกไปว่าที่สั่งมาเนี่ยเป็นแบบพิเศษใส่แต่วัตถุดิบชั้นยอดครับ ราคามันก็เลยสูงตามวัตถุดิบชั้นเลิศแล้วก็ความอร่อยยังไงครับ จริงไหมเพื่อนๆ”
“เย่”
สไปรท์และโชนส่งเสียงเฮ แล้วหันไปสนใจกับพิซซ่ามากหน้าหลายแบบที่วางเรียงอยู่ สั่งปานประหนึ่งกินทั้งคณะ ส่วนคีย์หันมายิ้มมุมปากให้เหนือดินแล้วหันกลับไปสนใจอาหารตรงหน้าต่อ ก็แค่นี้คุณนายแบบดังคงขนหน้าแข้งไม่ร่วงหรอกมั้ง พอคีย์หันกลับไปมองสีน้ำที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวนิ่มกินอยู่เงียบๆ ก็อดไม่ได้ที่จะแกล้งต่อ
“นี่สีน้ำ ทานนี่สิ อร่อยนะ”
ไม่ได้ชวนเปล่าๆ หากแต่ส่งไปป้อนถึงปากเลยด้วยซ้ำ เด็กหนุ่มเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างอร่อยแล้วก็ส่งยิ้มหวานไปให้เจ้าคนป้อน ถึงจะเป็นเพื่อนแต่เห็นแบบนี้แล้วมันก็อดหึงนิดๆ ไม่ได้
“ไม่ทานหรอครับ คุณเหนือดิน”
“ขอบใจนะ”
เหนือดินย้ายลงมานั่งที่พรมบ้าง มือหนาหยิบพิซซ่าเข้าปาก เขาไม่เคยจะต้องมาเสียเงินแพงๆ กับพิซซ่าแบบนี้เลย
“เออ ใช่ วันก่อนผมเห็นข่าวงานแถลงข่าวของคุณเหนือดินแล้วนะครับ ยินดีด้วย งานช้างน่าดู ได้โกอินเตอร์ถึงขนาดนี้”
“งานอะไรหรอ โชน”
ทั้งสีน้ำที่หันมามองคนเปิดประเด็นอย่างสนใจ และคีย์ที่เอ่ยถามเพื่อนอย่างสงสัย แต่คนที่ถูกพาดพิงถึงนั้นนั่งตัวแข็งตาค้างไปหมดแล้ว
“แกไม่ได้ดูข่าวหรอคีย์ ข่าวใหญ่จะตายไปประโคมกันทุกที่ ก็ที่คุณเหนือดินจะได้ร่วมงานกับทีมงานระดับโลกไง นับว่าเปิดตัวพรีเซนเตอร์ชาวไทยคนแรกเลยด้วย แบบนี้ยิ่งดังใหญ่เลยสินะครับ ผมได้ยินมาว่าคุณต้องไปถ่ายทำที่ยุโรปเป็นเดือนๆ ด้วยใช่ไหมครับ”
“ก็....แบบนั้นแหละ”
เหนือดินไม่กล้ามองไปทางสีน้ำเลย เขากลัวจะเห็นแววตาตัดพ้อที่ไม่บอกเรื่องนี้ด้วยตนเอง ปล่อยให้สีน้ำรู้จากคนอื่น แต่ที่กลัวที่สุดคือจะเห็นแววตานิ่งไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกเหมือนรับฟังเรื่องธรรมดาเรื่องหนึ่ง ถ้าจะเป็นแบบหลัง เขาขอให้สีน้ำโกรธเขาซะจะยังดีกว่าอีก
“แล้วต้องไปนานไหมครับ”
“สักสองเดือนได้มั้ง”
“โหย ดีจังเลยได้ไปต่างประเทศฟรี แล้วก็นานๆ แบบนั้น แถบนั้นของกินอร่อยๆ เยอะน่าดู”
“คิดแต่เรื่องกินนะแก แต่ผู้หญิงฝรั่งก็สวยอย่าบอกใคร เนื้อนมไข่ อูยยย”
ตอนนี้ไม่ว่าโชนและสไปรท์จะคุยอะไรกัน สีน้ำแทบจะไม่ได้ฟัง เขากำลังสับสนกับเรื่องที่เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกที่ในสมองมีแต่คำถามผุดขึ้นมากมาย ว่าทำไมเขาไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย ทำไมคนตรงหน้าไม่คิดจะบอกเขา แล้วทำไมเขาก็เจ็บหน่วงที่หัวใจแบบนี้
คีย์ที่หันมามองเห็นสีน้ำที่ก้มหน้าแล้วดูหงอยไปก็เหมือนจะเดาอะไรได้ เขาสะกิดเรียกนายแบบหนุ่มให้เดินออกไปคุยกันข้างนอกในห้องครัว
“อย่าบอกนะว่าคุณยังไม่ได้บอกสีน้ำเรื่องนี้”
“...ก็ว่าจะบอกวันนี้”
“ให้ตายเหอะ เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมไม่รีบบอก”
“ก็เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญยังไงล่ะถึงพูดไม่ออก”
“แล้วจะเดินทางเมื่อไรครับ”
“....มะรืนนี้”
“...”
คีย์เอนตัวพิงไปกับตู้เก็บของในห้องครัว ตกลงไอ้คู่รักนี่มันมือใหม่หัดรักกันทั้งสองคนเลยหรือไงเนี่ย
“มันไม่รู้จะเริ่มยังไง ไม่รู้จะบอกยังไง นายไม่เข้าใจหรอก”
“ครับ ผมไม่เข้าใจคุณหรอกว่าปล่อยให้เวลาผ่านไปแบบไม่บอกสีน้ำได้ยังไง แต่ตอนนี้สีน้ำจะรู้สึกยังไงมากกว่าที่ผมสนใจ”
“!”
คีย์มองไปทางด้านหลังก็เห็นว่าเพื่อนของเขานั้นยืนอยู่ตรงทางเข้ามายังห้องครัว ก็ระบายลมหายใจออกมาช้าๆ คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องที่คนสองคนพูดคุยกันเองแล้วละมั้งในครั้งนี้ มือเรียวตบไหล่หนาของนายแบบหนุ่ม
“โอกาสมันมีไม่บ่อยหรอกนะ ถ้าจะรอให้มันมาเอง คุยกับสีน้ำเองแล้วกัน แต่ถ้าทำให้สีน้ำเสียใจ คุณจะไม่ได้โอกาสแบบนี้อีกแน่นอน”
คีย์เดินออกไปจากห้องครัวแล้วกลับไปยังห้องรับแขกสวนกับสีน้ำที่กำลังเดินเข้าไปในห้องครัว
“ฉันไปรอข้างในนะ”
“ขอบใจนะ คีย์”
เด็กหนุ่มร่างเพรียวเดินไปหาคนรักที่ยืนอยู่ในห้องครัว สองขาพาเจ้าตัวไปหยุดตรงหน้านายแบบหนุ่มที่ยืนก้มหน้านิ่ง
“พี่ดิน ผม...”
“พี่ขอโทษ......ที่ไม่ได้บอกสีน้ำก่อน”
มือหนาจับมือขาวจัดของสีน้ำเอาไว้แน่น
“โกรธพี่หรือเปล่า?”
“ผม...ไม่รู้สิฮะ มันบอกไม่ถูก”
“อะไรล่ะที่บอกไม่ถูก”
“มันก็ตกใจด้วย แปลกใจด้วยว่าไม่เห็นพี่เคยพูดถึง แล้วก็โหวงๆ ยังไงไม่รู้”
เหนือดินยิ้มน้อยๆ กับคำตอบที่สมกับเป็นสีน้ำแบบนั้น
“พอจะบอกสีน้ำทีไร มันก็พูดไม่ออกซะอย่างนั้นแทบทุกครั้งเลยรู้ไหม ทีแรกพี่น่ะไปขอยกเลิกงาน แต่ก็โดนสวดยับแล้วก็โดนกำชับว่าห้ามยกเลิกโดยเด็ดขาด มันเป็นครั้งแรกเลย ที่พี่เลือกจะทำตามหัวใจมากกว่าหน้าที่ พี่ไม่อยากจะห่างสีน้ำไปไหน มันอาจจะฟังดูงี่เง่า หรือดูไม่น่าเชื่อ แต่พี่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ สีน้ำรู้ตัวหรือเปล่าว่าตอนนี้คนที่กุมชีวิตทั้งชีวิตของพี่ไว้น่ะ คือสีน้ำนะ”
“พี่ดิน”
“สองเดือน หกสิบวันเชียวนะ พี่คิดไม่ออกเลยว่าจะทนได้ยังไง”
กับคำสารภาพที่ตรงไปตรงมาไม่ได้มีชั้นเชิงอะไร คำพูดนี้ส่งตรงไปถึงใจสีน้ำได้อย่างไม่ยาก ความรู้สึกห่อเหี่ยวเมื่อครู่หายไปจนหมด สีน้ำบีบมือหนาที่เกาะกุมมือเขาเอาไว้
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบทำงานแล้วรีบกลับมานะฮะ”
“อืม พี่เป็นห่วงสีน้ำมากเลย รับปากพี่ดินนะว่าต้องระวังไอ้รุ่นพี่นั่นให้มาก ไม่ว่าจะยังไงห้ามไปไหนมาไหนหรืออยู่กับไอ้นั่นสองต่อสองโดยเด็ดขาดเลยนะ แล้วกับคนแปลกหน้าก็ด้วย ห้ามเด็ดขาด”
“ผมไม่ใช่เด็กอนุบาลสักหน่อย”
“รู้ว่าไม่ใช่เด็กอนุบาล เรื่องนั้นพี่พิสูจน์ไปแล้ว รู้ดีเลยล่ะว่าสีน้ำน่ะ โตแล้ว”
ใบหน้าขาวจัดร้อนวูบ ริมฝีปากอิ่มสีแดงเข้มเม้มแน่น เหนือดินดึงข้อมือให้สีน้ำเข้ามาใกล้แล้วปล่อยมือหนาที่จับมือเปลี่ยนมาเป็นโอบร่างนิ่มของเด็กหนุ่มเอาไว้ในอ้อมกอดแทน
“แล้วจะโทรมาหาทุกวัน รับสายด้วยล่ะรู้ไหม”
“จะโทรมาทำไมทุกวันฮะ”
“ก็เพราะไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้กอดแบบนี้ไง แค่ได้ยินเสียงก็ยังดี”
“เปลืองเงินเปล่าๆ”
“ไม่เปลืองเลย เรื่องแค่นี้สำหรับสีน้ำสบายมาก”
เหนือดินก้มลงหมายจะชิมความหวานของริมฝีปากแดงตรงหน้า แต่ดวงตาคมเหลือบไปเห็นเท้าหลายคู่ที่มุมประตูห้องครัวเลยเปลี่ยนเป้าหมายไปเป็นแก้มขาวแทน ถึงยังไงเขาก็ไม่ได้อยากจะเล่นเลิฟซีนให้ใครดูหรอกนะ
“กลับเข้าไปกินพิซซ่าต่อเถอะ แล้วอยากกินอะไรอีกไหมเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง สั่งมาเลย”
“อยากกินครับ อยากกิน...”
เสียงของสไปรท์ดังมาจากด้านนอก เหนือดินส่ายหน้าน้อยๆ กับฤทธิ์เดชเพื่อนของสีน้ำที่แต่ละคนมีเยอะจนรับมือไม่ไหว
“แล้วคุณแม่ล่ะสีน้ำ”
“อ๋อ วันนี้ที่บริษัทมีงานเลี้ยงครับ พ่อเลยขอให้แม่ไปด้วย”
“อืม...”
“กลับเข้าไปข้างในนะฮะ”
“อืม”
น่าเสียดายว่าทั้งที่ทางโล่งเพราะแม่สีน้ำไม่อยู่ แทนที่เขาจะได้ใช้เวลา มีค่าอยู่กับสีน้ำสองคน แต่กลับโดนเพื่อนกลุ่มนี้มาขัดขวางซะได้ แต่หากเทียบกับค่ำคืนที่ล้ำค่าเมื่อคืนนี้แล้ว มันก็ยังเทียบกันไม่ได้เลย ยังไงเขาก็มีเวลาที่จะอยู่กับสีน้ำตลอดทั้งชีวิตนี่นา
**************************************************************
-
เด็กหนุ่มผิวขาวจัดมองป้ายหน้าตึกที่ตัวเขากำลังจะเข้าไปอย่างลังเล แต่เพื่อนอีกสามชีวิตที่เดินนำเข้าไปแล้วก็ไม่ปล่อยให้คิดนานเดินมาทั้งลากทั้งจูงเจ้าตัวเข้าไปด้วยกันจนได้ สิ่งแรกที่รู้สึกได้เลยคือเสียงอันดัง และคนมากมาย
“นี่คีย์ จะดีหรอ ฉันว่าไม่ดีมั้ง”
“ไม่ดีตรงไหน ยังไม่ได้ลองเลย ไม่เสียหายหรอกน่า”
“แต่ว่า...”
“เออ ฉันเห็นด้วยกับคีย์มันนะ แกลองสักนิดก่อนดิ”
“เดี๋ยวฉันกับไอ้โชนแล้วก็คีย์จะทำด้วย”
“แต่ว่า...”
“มันดีต่อตัวแกนะสีน้ำ เชื่อป๋าปุ๊กปิ๊กเหอะ”
“ถ้าเชื่อป๋าปุ๊กปิ๊ก ก็ต้องเชื่อพ่อของชากีกับชอคโกด้วยนะ”
“นั่น คนที่ฉันนัด”
สีน้ำมองไปรอบๆ อย่างเกรงๆ ก็ที่เขาโดนเพื่อนลากเข้ามามันดูยังไงก็คือโรงฝึกสอนศิลปะป้องกันตัวนี่นา แล้วเพื่อนเขาจะพร้อมใจกันพาเขามาทำไมเนี่ย
“อาจารย์ครับ สวัสดีครับ”
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะหนูคีย์”
“หนูคีย์?”
ดวงตาเรียวคมของคีย์ตวัดมองไปยังสไปรท์ที่ทวนการเรียกชื่อแบบที่เขาไม่ชอบ ทำให้อีกฝ่ายหลบหน้างุดๆ เข้าหลังโชน
“พาเพื่อนมาฝากตัวเป็นลูกศิษย์ของอาจารย์อีกคนฮะ อยากจะให้ช่วยหาคอร์สที่ไม่หนักมากแต่เห็นผลระยะสั้นๆ ได้”
“คนไหนล่ะ”
คีย์ดึงมือเรียวขาวจัดของสีน้ำให้มายืนข้างๆ อาจารย์ที่รูปร่างสูงใหญ่และมองสีน้ำอย่างพินิจพิเคราะห์จากหัวจรดเท้า
“อืม โครงร่างใช้ได้นะ ฝึกให้เก่งๆ รูปร่างแบบนี้เข้าแข่งได้เลย อยากเรียนอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ ชกมวย ยูโด เทควันโด้ คาราเต้”
“เอ่อ...”
“คือสีน้ำเขาสุขภาพไม่ค่อยแข็งแรงนะครับ เหนื่อยมากๆ ไม่ได้”
“ลองเรียนเทควันโด้ไหมละ เดี๋ยวจะสอนให้เป็นพิเศษเลยสำหรับเพื่อนหนูคีย์”
“ขอบคุณมากครับ”
“พรุ่งนี้เย็นก็มาได้เลยนะ”
คีย์ยิ้มร่าออกมาจากโรงเรียนฝึกสอนศิลปะการต่อสู้ที่เขาเองก็เรียนที่นี่มาตั้งแต่เล็ก
“นี่คีย์ ไอ้ที่แกบอกว่าจะโมดิฟายไอ้น้ำมันคืออันนี้นะหรอ”
“ก็เออสิสไปรท์ แกคิดว่าฉันจะทำอะไร”
“ไอ้เราก็นึกว่าจะพาไปเปลี่ยนลุ๊ก ไปเรียนรู้สังคม”
“แกลองนึกนะไอ้ไป๊ ถ้าปุ๊กปิ๊กของแกไม่ค่อยแข็งแรง แล้วแกอยากจะพามันไปที่ๆ มีแต่มลพิษไหม หรือจะอยากพามันไปตัดขนให้สวยๆ แล้วมีแต่คนมารุมล้อมจนรู้สึกแย่ไหม”
สไปรท์คิดตามแล้วก็ส่ายหน้าอย่างรวดเร็ว
“แกจะเปรียบไอ้น้ำเป็นปุ๊กปิ๊กหรอวะคีย์”
“จะให้เป็นชากีหรือชอคโกไหมละ”
“อืม ฉันเข้าใจละ แกต้องการให้อินเนอร์มันเข้มแข็งมากกว่าที่จะแค่เปลี่ยนจากข้างนอกใช่ไหม”
“ถูกต้อง พูดจาเป็นผู้เป็นคนกับเขาขึ้นมาเชียวนะพอเอาไปเปรียบกับปุ๊กปิ๊กของแกหน่อย”
“โหยเพื่อนไป๊ เพื่อนโชนเพิ่งเห็นแกเหมือนอิคิวซังก็วันนี้แหละ ฉลาดมากๆ”
คีย์ส่ายหน้าระอาไอ้เพื่อนคู่หูคู่ฮาสองคนนี้จริงๆ แต่ก็ยังดีที่วันนี้ยังไม่ได้ทะเลาะกันให้ระคายหู เมื่อหันไปอีกทางก็เห็นสีน้ำหลบไปคุยโทรศัพท์มือถืออยู่อีกมุมหนึ่ง ปลายสายก็คงไม่พ้นตานายแบบที่โทรข้ามทวีปมาได้แทบจะสามเวลาหลังอาหาร เขาเชื่อมั่นว่าถ้าสีน้ำได้เรียนรู้การพัฒนาความเข้มแข็งทั้งร่างกายและจิตใจแล้ว จะเป็นอีตารุ่นพี่งี่เง่านั่น หรือแม้แต่ตัวเหนือดินเองก็จะไม่สามารถเอาเปรียบสีน้ำได้อีก
******************************************************************************
สามอาทิตย์กว่าแล้วที่สมาร์ท พยายามหาช่องทางที่จะได้คุยกับสีน้ำ แต่ดูเหมือนกลุ่มเพื่อนจะคอยไปรับไปส่งและอยู่ด้วยกันตลอด จนเขาไม่สามารถจะแทรกเข้าไปได้เลย ทั้งที่รู้มาว่าตอนนี้ไอ้นายแบบนั่นไปทำงานต่างประเทศแล้วแท้ๆ
“นั่งหน้าบูดเป็นข้าวเสียเชียวนะ”
เพื่อนสนิทที่เดินมานั่งลงข้างๆ เอ่ยทักขึ้น แต่ไม่ได้ทำให้ใบหน้าคมสันนั้นคลายความบูดบึ้งไปได้เลย
“แกเป็นอะไรไปวะ ช่วงนี้โดนอาจารย์ว่าเรื่องการแสดงตลอดเลย ละครเวทีน่ะใกล้เข้ามาแล้วนะ”
“ฉันรู้แล้ว ไม่ต้องมาทำตัวเป็นอาจารย์อีกคนหรอกน่า”
“หวังดีน่ะ เข้าใจไหม แกก็รู้ว่าการแสดงละครครั้งนี้จะมีทั้งแมวมอง ทั้งผู้กำกับมาดูด้วย แล้วแกยังจะมาหมกมุ่นกับเรื่องไม่เป็นเรื่องให้เสียอนาคตหรอวะ”
“แกพูดเรื่องอะไร”
“ก็เรื่องเด็กคนนั้นไง ฉันรู้นะว่าแกไปแอบมองเขา ไอ้มาร์ท เขามีคนรักแล้ว และตอนนี้แกเองก็มีสิ่งที่สำคัญกับชีวิตต่อจากนี้ไปอยู่ตรงหน้า แกจะให้เวลาที่รอคอยมันเสียเปล่าไปหรอวะ”
“ฉันเปล่า”
“แกเลิกโกหกตัวเองเหอะ แกไม่ได้ตามตอแยไอ้เด็กนั่นเพราะมันเอื้อกับบทละครแล้ว แต่แกตามเพราะแกรักเขา แค่บทเกย์ง่ายๆ แกเล่นเองก็ทำได้อยู่แล้ว แต่นี่ยังหาข้ออ้างเพื่อไปเจอเด็กนั่น ฉันไม่อยากให้แกต้องมานั่งเสียใจถ้าหากเรื่องนี้ทำให้สิ่งที่แกรอคอยมาทั้งชีวิตต้องเสียไปนะ”
สมาร์ทนิ่งไปกับคำเตือนอย่างจริงใจของเพื่อนสนิท คำตอบง่ายๆ ที่เขาเพียรจะหลีกหนี ไม่อยากจะตอบไปว่าเขาหลงรักสีน้ำเข้าแล้ว
“ขอบใจนะ”
“ฉันน่ะทำได้แค่เตือน ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับตัวแกแล้ว แต่ที่แน่ๆ ถ้ายังไปซ้อมละครเวทีด้วยความรู้สึกครึ่งๆ กลางๆ แบบนี้ นายเองนั่นแหละจะเสียใจกับผลที่เกิดขึ้น”
แม้เพื่อนของเขาจะเดินจากไปแล้วแต่สมาร์ทก็ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม คงได้เวลาทำทุกอย่างให้กระจ่างสักทีสินะ
****************************************************************
เด็กหนุ่มร่างบางที่วนเวียนเข้าออกโรงฝึกศิลปะการต่อสู้มาได้หลายอาทิตย์แล้วกำลังยืนรอเพื่อนที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ที่หน้าอาคาร สีน้ำรู้สึกว่าตัวเขามีอะไรที่เปลี่ยนแปลงไปบ้าง ถึงจะไม่ใช่ในรูปแบบที่จับต้องได้ แต่ก็เป็นความรู้สึกข้างในที่เหมือนจะเข้มแข็งขึ้น คงต้องยกความดีความชอบให้กับ คีย์ที่ไปช่วยพูดให้แม่ยอมให้เขามาเรียนเทควันโด้ แต่ก็โดนกำชับมาว่าห้ามทำอะไรที่เกินตัวโดยเด็ดขาด มือเรียวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวใหญ่ที่ชอบใส่ แตะโดนเครื่องมือสื่อสารที่สองสามวันมานี้แทบไม่ได้ใช้งานเลย
“สีน้ำ”
“รุ่นพี่?”
“ขอเวลาสักหน่อยได้ไหม”
“ผมว่าเราไม่มีอะไรที่จะต้องคุยกัน”
“สีน้ำอาจจะไม่มี แต่พี่มี”
“ถ้าอย่างนั้นรอให้...”
“พี่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรที่สีน้ำไม่ชอบ ครั้งนี้พูดจริง ไม่ทำจริงๆ”
จะหาว่าเขาเป็นคนใจอ่อนก็ได้ แต่ครั้งนี้สีน้ำมองตาของรุ่นพี่สมาร์ทแล้วรู้สึกว่าเขาจะไม่โดนหลอกอีก
“แต่ยังไงผมก็ต้องบอกเพื่อนก่อน”
สีน้ำหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปหาคีย์ที่ยังอยู่ในอาคาร
“คีย์ พอดี...ฉันจะไปคุยกับรุ่นพี่สมาร์ทสักแป๊บนึงที่ร้านกาแฟหัวมุมนะ อืม ไม่มีอะไรหรอกคนอยู่เยอะแยะ รู้แล้ว อืม ก็ได้”
สมาร์ทที่ยืนอยู่ตรงหน้ามองดวงหน้าเรียวสวยของสีน้ำอย่างเพลินตา ไม่อยากเชื่อเลยเพียงแค่แว่นตาหนาตัวเดียว จะทำให้เขามองข้ามเด็กคนนี้ไปได้ สีน้ำตัดสายแล้วหันมามองรุ่นพี่ร่างหนา
“หวังว่าคงไม่นานนะครับ ถ้ายังไงเพื่อนๆ ผมจะตามไปทีหลัง”
“ได้สิ ป่ะ”
สมาร์ทแตะข้อศอกเด็กหนุ่มรุ่นน้องเบาๆ ให้เดินไปด้วยกัน สีน้ำไม่รู้ว่าการที่เขาให้โอกาสคนนี้อีกครั้งจะเป็นเรื่องผิดพลาดไหม แต่ก็หวังว่าคงจะไม่ ทั้งสองคนเดินไปถึงร้านกาแฟที่ด้วยเวลาพลบค่ำแล้วทำให้คนดูบางตาไป สมาร์ทเดินนำเข้าไปยังที่นั่งด้านในทำให้สีน้ำต้องเดินตามเข้าไปด้วย พอได้ที่นั่งร่างสูงใหญ่ก็เอ่ยปากถาม
“จะดื่มอะไรดี”
แต่จากการที่เคยโดนทั้งมอมเหล้าและวางยามาแล้ว สีน้ำเองก็เจ็บแล้วจำเหมือนกัน
“ไม่ดีกว่าครับ รุ่นพี่พูดธุระมาเถอะครับ”
“สีน้ำเปลี่ยนไปนะ การ์ดแข็งขึ้นเยอะ”
“ต้องขอบคุณรุ่นพี่มากกว่าครับ ที่ทำให้ผมรู้ว่าคนเราดูกันที่หน้าตาและความใจดีไม่ได้”
สมาร์ทยิ้มน้อยๆ ก็ริมฝีปากแดงเรื่อตรงหน้าที่เหน็บเขานั้นน่าลิ้มรสเหลือเกิน แต่ไม่อยากจะทำอะไรที่หักหาญน้ำใจเด็กหนุ่มตรงหน้ามากไปกว่านี้
“กาแฟที่นึงครับ”
สมาร์ทสั่งเครื่องดื่มไปแล้วก็นั่งมองหน้าสีน้ำอยู่แบบนั้น จนเด็กหนุ่มเองเป็นฝ่ายที่ทนไม่ไหวต้องเปิดปากถาม
“ที่บอกว่ามีเรื่องจะคุย?”
“ใช่ เรื่องนี้แหละ”
สมาร์ทหยิบแม็กกาซีนข่าวฉาวออกมาจากกระเป๋าแล้ววางตรงหน้าสีน้ำที่ยังคงจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ลองเปิดดูสิ หน้าแปดมั้ง”
มือขาวจัดเปิดหนังสือไปยังหน้าแปดแล้วก็เห็นข่าวที่พาดไว้ด้านใน
“รักใหม่ร้อนแรงของเหนือดินกับนางแบบดังกลางกองถ่ายในยุโรป”
เนื้อข่าวด้านในที่สีน้ำกวาดสายตาไปคร่าวๆ ก็เป็นเรื่องราวระหว่างการไปถ่ายทำงานโฆษณาในครั้งนี้ทั้งนั้น รวมถึงภาพที่แอบถ่ายมาด้วย เป็นภาพที่คนสองคนเดินเคียงข้างกันในหลายสถานที่ มีทั้งโอบเอว ประคอง และทานอาหารด้วยกัน
“พี่ไม่อยากให้สีน้ำโดนหลอก ข่าวนี้พี่ไม่ได้กุขึ้นมาหรือสร้างขึ้นมาแน่นอน”
“ผม...”
“หมอเนี่ยมันทำให้สีน้ำมีความสุขไม่ได้หรอก คนแบบนั้นเคยจริงใจกับใครที่ไหน แล้วสีน้ำก็จะถูกเขี่ยทิ้ง”
“แต่...”
“พี่รับรองว่าถ้าเป็นพี่ จะไม่ทำให้สีน้ำต้องเสียใจ จะไม่หลอกลวงอะไรสีน้ำอีกแล้ว ให้พี่ได้เป็นคนดูแลสีน้ำเถอะนะ”
“รุ่นพี่?”
“พี่รักเธอนะสีน้ำ”
เด็กหนุ่มนิ่งไปกับคำสารภาพแบบกะทันหัน และอีกทั้งภาพข่าวล่าสุดของคนรักในหนังสือตรงหน้านี้อีก หลายอย่างโถมเข้ามาพร้อมกันจนเขาเริ่มสับสน
“สีน้ำ ให้โอกาสพี่เถอะ”
มือใหญ่เอื้อมมากอบกุมมือเรียวขาวจัดเอาไว้ ผิวเนียนละเอียดลื่นมือเหมือนยิ่งยั่วเย้าให้สัมผัสเข้าไปถึงผิวกายในร่มผ้า
“รุ่นพี่ ผมขอโทษ แต่ผมไม่ได้คิดกับรุ่นพี่แบบนั้นจริงๆ ครับ ผมเห็นรุ่นพี่เป็นพี่ชาย”
“พี่ชาย? ทำไมล่ะ พี่มีอะไรด้อยกว่าไอ้คนที่ขยันเป็นข่าวกับคนไม่ซ้ำหน้าแบบนี้ตรงไหน พี่น่ะรักเธอจริงๆ นะ ไม่ได้คิดจะหลอก”
“ผมขอบคุณที่รุ่นพี่ให้ความรู้สึกดีๆ มา แต่ผมไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่านั้นจริงๆ ครับ”
“สีน้ำ ไม่ลองไปคิดดูหน่อยหรอ”
“ผมขอโทษครับ เอ่อ ผมมานานแล้วต้องขอตัวนะครับ”
สีน้ำปลดมือตัวเองออกจากการเกาะกุมของมือหนาแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะรีบเดินออกไปจากร้านทันทีโดยที่สมาร์ทรั้งไว้ไม่ทัน
“สีน้ำ....โธ่เว้ย”
รุ่นพี่ร่างใหญ่ถอนหายใจอย่างแรง เมื่อมองไปตรงหน้าที่เมื่อครู่ตนเองได้วางแม็กกาซีนไป รอยยิ้มร้ายๆ ก็ผุดขึ้นมา
“ขนาดรีบยังติดแม็กกาซีนไปด้วยเลย ดูสิเห็นขนาดนี้แล้วจะยังรักกันอีกไหม”
สีน้ำรีบเดินออกมาจากร้านกาแฟ สายตาเรียวเหลือบไปเห็นรถของคีย์ที่จอดรออยู่ฝั่งตรงข้ามเลยข้ามถนนเล็กๆ แล้วเปิดประตูเข้าไปในรถทันที
“โดนมันทำอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า”
“จริงนะ”
“อืม”
“แล้วมันเรียกไปคุยอะไร”
“รุ่นพี่เขาบอกว่า....ชอบฉัน”
“เหอะ อย่าไปเชื่อเชียวนะ หน้าตาแบบนั้นไม่มีทางหวังดีหรอก แล้วทำไมนายหน้าตาซีดๆ”
“งั้นหรอ”
สีน้ำยกมือขึ้นลูบหน้าของตัวเอง เขาก็ไม่ได้รู้สึกผิดปกติตรงไหนนี่นา
“แล้วนี่แวะซื้อแม็กกาซีนกลับมาด้วยหรอสีน้ำ”
“แม็กกาซีน?”
พอคีย์ทักเขาถึงได้รู้ตัวว่าเผลอหยิบแม็กกาซีนข่าวฉาวนั้นติดมือกลับมาด้วย
“กำแน่นจนยับแล้วมั้ง แต่ว่าปกตินายไม่อ่านพวกนี้ไม่ใช่หรอ?”
“ไม่ใช่ของฉัน ของรุ่นพี่น่ะ เขาเอามาให้ดู”
“ดูอะไร”
คีย์ชักรู้สึกอะไรไม่ชอบมาพากล มือเรียวเอื้อมไปหยิบหนังสือที่หน้าตักของสีน้ำมาดู มองปราดไปที่หน้าปกก็เห็นชื่อของคนรักของเพื่อน ดังนั้นจึงรีบเปิดเข้าไปด้านในทันที แค่กวาดสายตามองคร่าวๆ กับดูภาพก็พอจะเข้าใจว่าทำไมสีน้ำถึงมีอาการผิดปกติแบบนี้
“ข่าวโปรโมทมากกว่ามั้ง อย่าคิดมาก”
“ข่าวโปรโมท?”
“อืม ก็ข่าวแบบนี้ทำให้คนสนใจ แล้วงานที่ทำก็ได้รับความสนใจไปด้วยไง วันนี้คุยกับคุณเหนือดินก็ลองถามดูสิ อย่าปล่อยให้ค้างคาใจ”
“ฉันถามได้หรอคีย์?”
“สีน้ำ ถ้าแกถามไม่ได้แล้วใครที่ไหนจะถามได้ล่ะ ฉันชักรู้สึกว่าตัวเองเหมือนแม่แกเข้าไปทุกวันแล้วนะสีน้ำ เรื่องแค่นี้ก็ต้องให้บอกหรอ”
“หรือจะให้ฉันเรียกว่าคุณแม่คีย์ ดีไหม?”
“พอเลย ฉันไม่อยากมีลูกแบบนี้ เวียนเฮดตายเลย กลับบ้านดีกว่า วันนี้คุณแม่นายบอกจะทำของโปรดฉันนี่นา”
“อืม แม่รักคีย์มากกว่าฉันแล้วมั้งเนี่ย”
“แน่นอนอยู่แล้ว”
คีย์สตาร์ทรถแล้วขับออกมาจากที่จอดเพื่อไปส่งสีน้ำที่บ้านและแวะทานข้าวที่บ้านของสีน้ำเหมือนทุกวัน สีน้ำมองแม็กกาซีนในมือแล้วรู้สึกปวดแปลบที่ใจพิกล เขาเป็นอะไรกันนะ ตั้งแต่คบกับพี่ดิน ก็มีแต่ความรู้สึกที่แปลกๆ ผุดขึ้นเต็มไปหมด แบบนี้นะหรอที่เรียกว่ามีความรัก?
************************************************************
-
หลังจากที่ส่งเพื่อนสนิทขึ้นรถแล้วก็มาอาบน้ำและทำการบ้านเสร็จเรียบร้อย เด็กหนุ่มร่างเพรียวเจ้าของห้องก็นอนเอนหลังพิงพนักเตียง โดยที่มี ลูกหมาพุดเดิ้ลตัวน้อยนอนหลับอยู่ข้างๆ เจ้าตัวหันมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างหัวเตียงเหมือนกำลังชั่งใจ ดวงตาเรียวหลับลงอย่างคนที่ตัดสินใจไม่ถูกเพียงชั่วครู่เด็กหนุ่มก็เปิดเปลือกตาขึ้นแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
“พี่ดินก็เคยบอกนี่นาว่าโทรได้ ไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
หลังจากที่รอทั้งวันแล้วคนรักก็ไม่ได้โทรมาทำให้สีน้ำตัดสินใจที่จะโทรไปหาบ้าง สองสามวันมานี้ก็ไม่ได้รับโทรศัพท์จากพี่ดินเหมือนกัน
“จะไปรบกวนการทำงานไหมนะ”
มือข้างหนึ่งกดเบอร์โทรศัพท์ของเหนือดิน ส่วนอีกข้างก็ไปลูบขนนุ่มๆ ของเจ้าหมาน้อยที่นอนหลับพริ้มอยู่ข้างๆ นับตั้งแต่นายแบบหนุ่มเดินทางไปทำงาน นับว่าเป็นครั้งแรกที่สีน้ำจะเป็นฝ่ายโทรไปหา เด็กหนุ่มรอให้คนที่อยู่อีกทวีปมารับ แต่รอไปจนสายตัดก็ไม่มีคนที่เขาอยากได้ยินเสียงจะตอบรับสาย แต่อย่างใด
“สงสัยจะทำงาน”
สีน้ำวางโทรศัพท์มือถือลงบนโต๊ะ แล้วเอนตัวลงนอน ได้แต่หวังว่าคนรักถ้าเห็นว่าเขาโทรไปจะรีบโทรกลับมา ดวงตาเรียวจ้องเครื่องมือสื่อสารนั่นจนค่อยๆ ปิดตาลงแล้วหลับไปในที่สุด
********************************************************
เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่รู้จักกันมาที่สไปรท์และโชนจะนั่งเงียบๆ ไม่ส่งเสียงเถียงกันอย่างเคย คีย์มองหน้าทั้งสองคนแล้วอดขำไม่ได้ ส่วนตัวต้นเหตุที่ยังไม่รู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุก็นั่งหน้าเรียบสนิท เหมือนจะปกติแต่ความรู้สึกเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมานั่นสิกลับผิดปกติ
“ไอ้ไป๊ แกว่าไอ้น้ำมันเป็นไรวะ”
“จะไปรู้ได้ไงวะไอ้โชน ช่วงนี้มันเป็นมากขึ้นทุกวันเลยนะเว้ย”
“หรือว่ามันท้อง”
“ไอ้นี่ ผู้ชายจะท้องได้ไงวะ”
“อ้าว ก็แกถามฉันก็ตอบแล้วจะมาว่าฉันทำไม”
“ฉันว่าแกที่ไหน แกหาเรื่องนี่หว่า”
“เลิกทะเลาะกันซะทีได้ไหม น่าเบื่อที่สุด”
สีน้ำวางสมุดกระแทกลงกับโต๊ะแล้วรวบกองหนังสือของตัวเอง หันไปคว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไปจากโต๊ะที่นั่ง ส่วนเพื่อนทั้งสองคนได้แต่นั่งนิ่งเป็นหินไปแล้ว
“ไอ้คีย์ แกแน่ใจนะว่าพาสีน้ำมันไปเรียนเทควันโด้ ไม่ได้พามันไปเข้าเครื่องเปลี่ยนนิสัย”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ช่วงนี้มันดูอารมณ์เสีย หงุดหงิดได้ตลอดเวลาแบบนี้อีก น่ากลัว จริงไหมไอ้โชน”
“เออ เข้าหน้าไม่ติดเลยว่ะ”
“สงสัยเพราะข่าวนี้มากกว่ามั้ง”
คีย์หยิบนิตยสารรายสัปดาห์ขึ้นมาจากกระเป๋าหลายเล่มให้เพื่อนทั้งสองคนดูข่าวที่เป็นต้นเหตุส่วนหนึ่งของการที่สีน้ำดูผิดปกติไป
“เฮ้ย ลงหลายเล่มเลยนี่หว่า”
“เออสิ มีข่าวพบรักกับนางแบบดังกลางกองถ่ายยังไม่พอ แล้วรู้สึกว่าจะติดต่อไม่ได้สองอาทิตย์กว่าแล้ว ไม่ทั้งโทรมา แล้วโทรไปก็ไม่รับ”
“แบบนี้เพื่อนเราจะโดนฟันแล้วทิ้งเหมือนที่คนอื่นๆ เคยโดนไหมเนี่ย”
“ได้แต่ภาวนาว่าคงจะไม่เป็นแบบนั้นนะ”
คีย์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาเองก็เป็นห่วงสีน้ำเช่นกัน แต่ก็สงสัยว่าทำไมอยู่ดีๆ คนรักของเพื่อนถึงขาดการติดต่อไปแบบนี้ หรือว่าคนเราจะหลอกลวงกันได้แนบเนียนมากจนหลอกทั้งสีน้ำและพวกเขาได้ แต่แววตาของคุณเหนือดินที่คีย์เห็นนั้น มันมีแต่ความจริงใจ อะไรคือต้นเหตุกันแน่
สีน้ำเดินออกมาจากโต๊ะด้วยความหงุดหงิด ระยะนี้เขารู้สึกว่าตัวเองโมโหง่ายมาก แถมยังขี้หงุดหงิด เขารู้ดีว่าทั้งหมดเกิดจากที่ใครคนหนึ่ง หายหน้าไปติดต่อไม่ได้ แต่กลับมีภาพหวานกับคนอื่นออกมาให้เห็นทางนิตยสารแทน เด็กหนุ่มไม่อยากจะปักใจเชื่อว่าพี่ดินจะทิ้งเขาไปเหมือนที่รุ่นพี่สมาร์ทพยายามบอกเขา
“ทำไมกันนะ ทำไมติดต่อไม่ได้เลย เฮ้อ”
สีน้ำยืนพิงต้นไม้ใหญ่ริมทางเดินในมหาวิทยาลัยอย่างอ่อนแรง เรื่องราวของคนรักทำให้เขาแทบไม่มีสมาธิในทุกเรื่อง ดวงตาเรียวมองไปตรงหน้าก็เห็นร่างสูงใหญ่ของรุ่นพี่ที่เคยบอกรักเขาไว้ ขาเรียวกำลังจะพาเจ้าตัวเดินหลบไปแต่ก็ไม่ทัน
“สีน้ำ”
“สวัสดีครับรุ่นพี่”
“สบายดีไหม”
“ก็ดีครับ รุ่นพี่ละครับ”
“ไม่ค่อยสบายเท่าไร เพราะเป็นห่วงสีน้ำนั่นแหละ ข่าวของหมอนั่นลงแทบจะทุกเล่มให้เห็นแบบนั้น พี่เดาว่าสีน้ำเองก็น่าจะไม่สบายใจ”
“ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ ถ้ายังไงผมขอตัวก่อนนะครับ เพื่อนรออยู่”
“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหน”
สมาร์ทเริ่มไม่พอใจที่เด็กหนุ่มพยายามจะหนีเขา การที่มีคนอย่างเขามาหลงรักน่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่หรอ แต่ทำไมรุ่นน้องคนนี้ถึงได้ไม่เข้าใจซะที
“รุ่นพี่ปล่อยผม”
สมาร์ทคว้าแขนสีน้ำเอาไว้ เขาเองก็เริ่มจะเบื่อหน่ายกับการไล่ตามขอความรักเหมือนเด็กประถมแบบนี้แล้ว สู้กลับไปใช้วิธีที่ดั้งเดิมและได้ผลทุกครั้งดีกว่า
“พี่คิดว่าเราต้องคุยกัน”
“ผมไม่มีอะไรจะคุยกับรุ่นพี่นี่ครับ”
“แต่ฉันมี และคิดว่าถ้าคุยดีๆ ไม่เข้าใจ ไปนอนคุยกันสักครั้งนายอาจจะเข้าใจดีขึ้นก็ได้นะ”
“ปล่อยผม”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย ไม่ใช่ครั้งแรกไม่ใช่หรอ ฉันอาจจะลีลาดีกว่าไอ้นายแบบนั่นจนนายติดใจก็ได้นะ”
“ปล่อยผมเดี๋ยวนี้”
“ไม่ปล่อย มาด้วยกัน”
สมาร์ทกระชากต้นแขนลากให้สีน้ำเดินตามไป ถ้าเป็นสีน้ำคนก่อนหน้านี้คงจะไม่ขัดขืน แต่สีน้ำในตอนนี้ไม่ใช่อย่างนั้นแล้ว เด็กหนุ่มจำที่อาจารย์สอนได้ดี ถ้าถูกกระชากไว้แบบนี้ละก็
โครม อ๊ากก
ในพริบตารุ่นพี่ร่างใหญ่ก็ลงไปนั่งคลุกฝุ่นกุมแขนด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดที่ทางเดินตรงหน้าของสีน้ำ
“ผมไม่เข้าใจเลย ไหนบอกว่ารักผม จริงใจกับผม แต่ทำไมถึงได้ชอบทำอะไรที่บังคับทั้งจิตใจแล้วก็ร่างกายผมนัก คำว่ารักของรุ่นพี่คือแค่นี้อย่างนั้นหรอครับ เอาแต่ตัวเอง เห็นแก่ตัว แต่คำว่ารักของพี่ดินน่ะไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย มันคือความเข้าใจ ความรู้สึกดีๆ ที่ให้แก่กันมากกว่า เขาไม่เคยจะบังคับผมสักครั้ง ทุกอย่างที่เขาทำรู้สึกได้ถึงความจริงใจ ผมเชื่อใจเขา และผมก็รักเขา รุ่นพี่อย่าทำให้ความรู้สึกดีๆ ที่ผมเคยให้พี่ในฐานะของพี่ชายหมดไปเลยจะได้ไหมครับ”
ดวงตาเรียวคลอไปด้วยหยาดน้ำตา เขาเคยรู้สึกชื่นชมและนับถือคนตรงหน้าอย่างจริงใจแท้ๆ แต่ทำไมความจริงใจนั้นส่งไปไม่ถึงเลย
“สีน้ำ/ไอ้น้ำ”
เพื่อนทั้งสามที่ตามสีน้ำมารีบเดินตรงเข้ามาหาร่างสูงทันที เมื่อสำรวจด้วยสายตาแล้วไม่เห็นว่าเพื่อนสนิทมีตรงไหนบุบสลายก็หันมาจ้องรุ่นพี่ร่างใหญ่ที่กำลังค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
“ไม่ว่ายังไง ก็ไม่รักพี่สินะ”
“ผมขอโทษ”
สมาร์ทยิ้มขื่นๆ แล้วหันหลังเดินจากไปอย่างช้าๆ เขาแพ้ซะแล้วกับสนามความรักครั้งนี้ ทั้งที่คิดจะแค่เล่นๆ กับเด็กหนุ่มตรงหน้า แต่ยิ่งได้เข้าใกล้ ยิ่งได้รู้จักก็กลับหลงรักไปโดยไม่ทันรู้ตัว ดวงหน้าเรียวสวยที่งดงามในค่ำคืนที่อยู่ด้วยกันในห้องของเขาไม่เคยลืมเลือนไปไม่ว่าจะเวลาหลับหรือตื่น ถ้าหากว่าเขาเอาความจริงใจเข้าหา หรือรู้ใจตัวเองตั้งแต่แรก คนที่ต้องเสียใจในตอนนี้อาจจะไม่ใช่เขาก็เป็นได้ เขาเดินเกมผิดไปจริงๆ
“สีน้ำ เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร แต่ไม่คิดเลยว่าเรียนเทควันโด้มาจะได้ใช้ด้วย”
“ดีแล้วที่ไม่เป็นไร กลับกันเหอะ”
“ไอ้น้ำ แกจะมาซ้อมเพื่อนไม่ได้นะเว้ยบอกก่อน”
“ก็ไม่แน่นะไอ้ไป๊ ถ้าแกยังไม่เลิกกวนประสาทฉันซะที ช่วงนี้ช่วงสอบด้วย”
“ไม่ได้นะครับ ท่านสีน้ำช่วงนี้เพื่อนๆ ต้องการท่านสีน้ำเป็นอย่างมาก”
“ไอ้น้ำ แกมานี่ดีกว่า อย่าไปยุ่งกับไอ้ไป๊มัน”
“แกก็ด้วยไอ้โชน พอกันเลย ฉันไปกับคีย์ดีกว่า”
สีน้ำเดินเข้าไปควงแขนคีย์แล้วลากเพื่อนสนิทร่างผอมให้เดินไปด้วยกัน โดยที่มีอีกสองคนวิ่งตามมาไม่ลดละ เจ้าตัวรู้สึกโล่งใจเมื่อคิดว่ารุ่นพี่น่าจะเข้าใจและจะไม่มารุ่มร่ามกับเขาอีก ที่เหลืออย่างเดียวในใจคือ คนที่เขาเชื่อใจนั้นกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ถึงติดต่อไม่ได้เลย
********************************************************************
-
หลังจากมรสุมการสอบผ่านไปแล้วและเข้าสู่วันหยุดยาว เด็กหนุ่มเดินไปดูปฏิทินที่เขาขีดฆ่าไว้ตั้งแต่วันที่นายแบบหนุ่มเดินทางไปยุโรป ทั้งหมดเข้าสัปดาห์ที่เจ็ดแล้ว แต่สี่สัปดาห์หลังมานี่เขาไม่สามารถติดต่อพี่ดินได้เลย จะได้เห็นหน้าก็จากนิตยสารหรือจากข่าวต่างๆ ที่มีรายงานมาเท่านั้นเอง เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ถึงจะเห็นภาพคนรักกับผู้หญิงอื่น สีน้ำก็เลือกที่จะเชื่อใจนายแบบหนุ่มมากกว่า
“บ๊อก บ๊อก”
“เอาอะไรพุดดิ้ง?”
“งี๊ดๆ”
ลูกหมาที่โตวันโตคืนเดินมาคลอเคลียจนอดไม่ได้ที่จะอุ้มขึ้นมากอดไว้
“นี่พุดดิ้ง ทำไมพี่ดินเขาหายไปเลยนะ”
“บ๊อก บ๊อก”
“ฮ่าๆ พุดดิ้งไม่ชอบเขานี่นา ถ้ากลับมาคราวนี้เลิกขู่ได้แล้วรู้ไหม”
หมาน้อยดูจะไม่สนใจ ดิ้นขลุกขลักจะลงมาจากอ้อมกอดให้ได้ สีน้ำเลยปล่อยลงมา แล้วเจ้าตัวดีก็วิ่งออกไปจากห้องนอนเหมือนจะโกรธที่เขาพูดถึงคนรักหรือเปล่า
“หมาอะไรขี้งอนเนี่ย”
สีน้ำยิ้มกับความน่ารักของลูกหมาน้อย
“สีน้ำ ลงมาหาแม่หน่อย”
“ครับ”
เด็กหนุ่มเดินออกจากห้องนอนไป เมื่อได้ยินเสียงมารดาเรียกจากชั้นล่าง ช่วงวันหยุดแบบนี้เขาก็จะอยู่บ้านอ่านหนังสือเตรียมสำหรับเทอมใหม่มากกว่าจะออกไปไหน
“มีอะไรฮะแม่”
“เอาขนมนี้ไปให้คุณพู่กันที่บ้านหน่อยสิลูก”
“ได้ครับ แล้วพี่กันอยู่บ้านหรอครับ”
“น่าจะนะ แม่เห็นรถอยู่ เหมือนเพิ่งกลับเข้ามา”
“ฮะ”
สีน้ำรับกล่องขนมจากมารดาแล้วเดินออกไปสวมรองเท้าแตะ พอเปิดประตูบ้านออกไปก็เห็นว่าข้างนอกแดดกำลังแรงเลย เจ้าตัวเลยคิดว่ารีบไปรีบกลับดีกว่า ร่างสูงเดินข้ามถนนมายังบ้านอีกฝั่ง มือเรียวกำลังจะยกขึ้นกดออด แต่ก็เห็นว่าประตูรั้วและประตูหน้าบ้านนั้นเปิดอยู่
“เอ๊ะ ทำไมไม่ได้ล็อกล่ะ แปลกจัง”
เห็นว่าผิดสังเกตเขาเลยค่อยๆ เปิดเข้าไปแล้วเดินเข้าไปยังตัวบ้าน ทางเดินด้านในดูรกเต็มไปด้วยของ แถมยังมีกระเป๋าเดินทางหลายใบวางอยู่ เด็กหนุ่มค่อยๆ จรดปลายเท้าเดินเข้าไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องรับแขก แล้วเสียงพูดคุยที่ได้ยินก็ทำให้ตกใจจนไม่อาจขยับไปไหนได้
“ไอ้ดิน ฝากซื้อไปตั้งเยอะทำไมได้แค่นี้วะ”
“โหเฮีย ฝากซื้ออะไร สั่งมาแต่ไม่ให้เงินสิไม่ว่า งานยุ่งจะตาย วันๆ แทบไม่ได้ไปไหนด้วยซ้ำ ซื้อมาได้เท่านี้ก็ดีแล้ว”
“เออๆ ขอบใจนะ แต่แกถ่ายเสร็จเร็วนะ ทำงานหามรุ่งหามค่ำขนาดนั้นเลยหรอ”
“อืม อยากรีบกลับมามากกว่า”
สีน้ำที่ยืนฟังอยู่หน้าห้องรู้ได้ว่านี่คือคนรักที่เขากำลังคิดถึงและสงสัยว่าหายไปไหน เท้าเรียวกำลังจะเดินก้าวต่อเพื่อเข้าไปในห้อง แต่ประโยคคำถามของพี่กันก็ทำให้เขาหยุดอยู่ที่เดิม
“รีบกลับมาหาสีน้ำล่ะสิ อย่าคิดว่าเฮียไม่รู้นะ”
“อะไร รู้อะไร”
“อ้าว ใครนะเคยบอกว่าแปลกๆ แบบนั้นไม่มีทางชอบหรอก”
“ก็ไม่ได้ชอบนี่นา ใครบอกว่าชอบ”
“อะไรไอ้ดิน แกไม่ได้ชอบน้องเขาแล้วไปเทียวรับเทียวส่งเขาแบบนั้นเนี่ยนะ”
“แล้วมีปัญหาอะไรล่ะ”
“อ๋อ ได้ใหม่ลืมเก่าล่ะสิ ข่าวแกว่อนเลยนะว่าพบรักร้อนแรงกับนางแบบสาวที่ยุโรป”
“อ๋อ เซรีน่านะหรอ น่ารักดีนะ”
“แล้วตกลงเรื่องสีน้ำ แกไม่ได้ชอบจริงอ่ะ หรือแค่ไม่ยอมรับเพราะกลัวแพ้พนัน”
“ไม่ได้ชอบ ชัดไหม ไม่ ได้ ชอบ”
สีน้ำเอนตัวพิงกำแพงทางเดินอย่างอ่อนแรง ที่พูดมาทั้งหมดมันคือความจริงใช่ไหม ความจริงที่เขาไม่เคยมองเห็นได้ ถ้าแบบนั้นสิ่งที่ผ่านมาคือเรื่องหลอกลวงทั้งหมดอย่างนั้นหรอ ทั้งความเอาใจใส่ ความห่วงใย ความรักที่คนในห้องพร่ำบอก สรุปแล้วก็เป็นเรื่องตลกกับเด็กไม่ทันคนอย่างเขาใช่ไหม
“ขอบคุณที่บอกความจริงให้ผมได้ตาสว่างนะครับ ถ้าผมไม่ได้มาฟังกับหูตัวเองก็ไม่รู้จะเป็นเด็กโง่ให้คุณหลอกเล่นไปอีกนานเท่าไร ผมไม่ใช่คนพูดไม่รู้เรื่อง ถ้าไม่อยากจะมายุ่งเกี่ยวกันแล้วบอกมาตรงๆ ก็ได้ ผมเข้าใจ พี่กันฮะ นี่แม่ฝากมาให้”
สีน้ำเดินเข้าไปในห้องรับแขกท่ามกลางความตกตะลึงของชายหนุ่ม ทั้งสองคนในห้อง เขาวางกล่องขนมไว้ที่โต๊ะใกล้ๆ ประตู เมื่อพูดจบก็เดินหันหลังรีบกลับไปตามทางที่เข้ามา หน่วยตาทั้งสองข้างร้อนผ่าว หัวใจเหมือนจะหยุดเต้นลงให้ได้ มีแต่คำว่าทำไมดังก้องไปมาข้างในสมองสลับกับคำว่า “ไม่ได้ชอบ”
“เดี๋ยวสิสีน้ำ เดี๋ยวก่อน”
มือหนาเอื้อมมารั้งต้นแขนเอาไว้แล้วพลิกให้ร่างเพรียวหันหน้ามาหาเขา พอเห็นดวงตาที่แดงก่ำก็ปวดร้าวข้างในใจ
“มันไม่ใช่อย่างที่สีน้ำคิดนะ ฟังพี่ก่อนสิ”
“เพราะผมฟังมามากแล้วต่างหากละ ฟังแต่เรื่องโกหก”
“ไม่ได้โกหก ให้พี่ได้อธิบายก่อนสิ”
“อธิบาย? มีอะไรต้องพูดกันอีกหรอฮะ เรื่องที่ได้ยินผมเข้าใจแล้ว ผมจะไม่มายุ่งกับคุณอีก ไม่ต้องห่วง”
“สีน้ำ มันไม่ใช่อย่างนั้น ฟังพี่ก่อนนะ”
“ผมไม่ฟัง”
หยาดน้ำตาค่อยๆ ไหลรินลงมาจากดวงตาคู่สวยช้าๆ เหนือดินไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดพล่อยๆ ของเขาทำร้ายจิตใจของคนที่ตนรักได้ถึงเพียงนี้
“พี่รักสีน้ำนะ มันคือเรื่องจริง”
“ผมไม่เชื่อ คุณรู้ไหม ผมรอมาตลอดเวลา ที่อยู่ดีๆ คุณก็หายหน้าไป ติดต่อไม่ได้ ไม่ติดต่อมา ถึงจะมีข่าวกับใครแค่ไหนผมก็ยังเชื่อในตัวคนรักของผมอยู่ แล้วนี่อะไร ทั้งหมดมันก็แค่เรื่องตลกที่ตั้งใจทำกับ “ของแปลก” อย่างนั้น ใช่ไหม ถ้าแบบนั้นคุณก็คงชนะแล้ว เพราะผมรักคุณแล้ว ดีใจไหม “ของแปลก”แบบผมแพ้คุณแล้ว พอใจหรือยัง ถ้ายังทำร้ายจิตใจไม่พอจะทำมากกว่านี้ก็ได้นะ”
เหนือดินคว้าร่างสูงตรงหน้าเข้ามากอด เขาไม่ได้ตั้งใจจะพูดไปแบบนั้นเลย
“ปล่อยผม ผมเกลียดคุณที่สุด ไม่ต้องมาให้ผมเห็นหน้าอีกนะ ผมเกลียดคุณ”
สีน้ำดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดแล้ววิ่งกลับไปที่ทางออก เหนือดินตามมาคว้าข้อมือไว้ได้
“สีน้ำ มันไม่ใช่นะ ฟังพี่ก่อน”
“ผมจะไม่ฟังอะไรอีกแล้วทั้งนั้น”
“พี่รักสีน้ำนะ ที่พูดเมื่อกี้มัน...”
“ไม่ฟัง ปล่อยผม”
สีน้ำบิดข้อมือให้หลุดออกจากการเกาะกุมแล้วต่อยหน้าคนที่รั้งเขาไว้จนทรุดลงไปกับพื้น เด็กหนุ่มหันกลับเดินไปโดยเร็ว ตอนนี้เขามองไม่เห็นอะไรตรงหน้าเพราะมีแต่ม่านน้ำตาที่บดบังทุกอย่างเอาไว้ เจ็บปวดในใจกับคำว่าไม่ได้ชอบของอีกฝ่ายอย่างถึงที่สุด จนเหมือนจะหยุดหายใจไปในวินาทีนี้ให้ได้ เมื่อเข้ามาในบ้านแล้วก็วิ่งขึ้นชั้นสองกลับเข้าไปในห้องแล้วล็อกประตู ทิ้งตัวลงนอนไปกับเตียงใหญ่แล้วปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสาย
“ทำไมทำกับผมแบบนี้ ทำไม”
*************************
TBC
-
:really2:
มาต่อแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านนะคะ เข้าสู้โค้งงงงงงจะสุดท้ายแล้วกับปัญหาใหญ่ยิ่งที่พี่ดินทำตัวเอง :m16:
ตอนต่อไปก็มาอ่านกันปีหน้าเลยนะคะ
สวัสดีปีใหม่ล่วงหน้าคนอ่านทุกคนด้วยค่ะ
พีเอส ถ้ารวมเล่มมีคนสนใจไหมคะ
-
พี่ดินปากปีจออะ!!! โกรธๆๆๆ ถึงจะแค่พูดเล่นๆรึจะพูดแบบยักท่าว่าไม่ได้ชอบแต่รัก มันก้อไม่โสภาอยู่ดี ฮี่เฮ่าน่าหมั่นไส้ ชริ!!!
โกรธพี่ดิน งั้น งอนไร้ท์เตอร์ด้วยดีกว่า มาทำให้สีน้ำของเค้าเสียใจทำมายยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!??????
ปล.รวมเล่มเหรอ? สนใจสิคะ แต่ช่วงนี้บ่จี๊อะ ถ้าซักกุมภา จะได้มั้ยอะ?
-
ไอ้พี่ดิน ปากพาซวยแล้วมั้ยล่ะ สีน้ำยิ่งหัวอ่อนอยู่ด้วย ได้ยินได้ฟังอะไรก็เข้าใจแบบนั้น
ทีนี้จะง้อไงล่ะ..ไอ้บ้า :z6:
:pig4: ไรท์เตอร์ ปกติอ่านเรื่องนี้แล้วอมยิ้มตลอด แต่คราวนี้น้ำตาซึมเลยอ่ะ
-
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
-
อ้าว ค้างเลย งานนี้ ช่วยไขกระจ่างหน่อย ดูดิ๊ ปากพล่อยนะ พี่ดิน
ทำน้ำเสียใจ :beat: :beat:
-
ดราม่าซะแล้วพี่ดิน ทำตัวเองนะ แก้ปัญหาด้วย
น้องสีน้ำร้องไห้แหละ แม่ยกเคืองมากกกก
-
ไม่ได้ชอบ แต่ รัก ไงสีน้ำ :o12:
-
น้ำอย่าไปร้องไห้ค่ะ หาใหม่เลยหนู ควงเย้ยเหนือดินมันมั่ง :a14:
ทำให้มันรู้ว่าเราไม่ใช่ของตาย คิดจะไปก็ไปคิดจะมาก็มา :o211:
เป็นใคร ใครเค้าก็คิดวะ ไม่ติดต่อมา พอกลับก็ไม่บอก เจอก็ได้ยินอย่างนั้น :angry2:
ต่อให้พูดเล่นหรือมีเหตุผลอะไร ก็ไม่สนเว้ย เลิกกับมันเลยน้ำ :z4:
เชอะ สมน้ำหน้าอิตาดิน :z6: :z6: :z6:
-
ที่ดินจะพูดคือไม่ได้ชอบ...แต่รักหรือเปล่า :really2: :really2:
เฮ้อ ดันเล่นกันจนเกิดเรื่องจนได้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
นอกจากอัพเกรดความโหดแล้ว อยากให้อัพเกรดลุคด้วยอ่ะ
ดอกไม้งามกับหนามแหลมคม ฮ่าๆๆๆ
-
อาา อย่างนี้ได้ค้างข้ามปีกันเลยทีเดียว :z3:
พี่ดินคะ ปีีหน้ามันปีกระต่าย ไม่ใช่ปีจอ ทำไมพูดจาแบบนี้ห๊ะ :angry2:
สมน้ำหน้าแล้ว ให้สีน้ำงอนนานๆเลย ชิส์
+1 ขอบคุณค่า รออ่านปีหน้า (เลยเหรอ :monkeysad:)
-
ไม่ใช่ว่าแค่ชอบแต่เป็นรักเลยตะหากล่ะสีน้ำ
-
:z6:
พี่ดินแย่อ่ะ = =* สีน้ำน่าสงสาร
ข้ามปีเลยเหรอคะไรเตอร์ T_T อยากอ่านต่อเร็วอ่ะ
-
น้อง LM จ๋า...วันนี้พี่สาวว่างเลยแวะมาแซว... :z1:
นานๆ มารื้อฟื้นเรื่องนี้สักทีก็ดีชะมัด :-[
ว่าแต่...กลับไปต่อเรื่องที่ค้างด้วย :angry2:
จาก
F_P (เดาถูกให้ 10 บาท)
-
ค้างงงงงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
สงสารน้องสีน้ำจริงๆๆๆ ก็ได้แค่หวังว่า
ที่พี่ดินบอกว่า ไม่ได้ชอบ ... คงจะเป็น
เพราะรัก รึเปล่าคะ??? รอเฉลยปีหน้าๆๆๆๆ
-
น่ารักจังเลยชอบ o13
:call:
-
ไม่ได้ชอบ แต่รัก ต่างหาก สีน้ำฟังให้จบ เส่!!
-
มาตามอ่าน อย่างต่อเนื่อง ถึงแม้จะอยู่ในมุมมืด ก็ตาม 55 :laugh:
-
โธ่เอ๋ยคุณพี่ดิน รักก็บอกรักไปว่ารักสิ บอกอยู่นั่นว่าไม่ได้ชอบ ไม่ได้ชอบ
ใครได้ยินก็เข้าใจผิดทั้งนั้นแหละ เฮ้อ
คดีเก่ายังมีติดตัวอยู่ คดีใหม่มาอีกแล้ว งานเข้าเพราะตัวเองขนานแท้เลยนะเนี่ย
-
น่ารักจังเลยอะชอบ ๆ
:call:
-
:z3: โถ่พี่ดิน กลัวโดนโดดสะพานหรือไง
ต่อไวๆนะค่ะ :กอด1: :pig4:
-
มันเกิดอะไรขึ้นหหว่า!! :z3:
-
ไม่ได้ชอบ แต่ รัก ไงสีน้ำ :o12:
ใช่ค่ะคิดเหมือนใจเลย คิดว่าพี่ดินจะพูดแบบนี้แหละ
แต่พี่แกคงช้ามากๆๆๆๆๆ
น้องสีน้ำเลยเจ็บซะ คนยิ่งซื่อๆไม่มีมุขไม่มีอะไรอยู่ด้วย
เฮ้อ ต้อรอถึงปีหน้าเลยเหรอ
-
เหอะๆ ดราม่าซะงั้น ไอ้พี่ดินแ่ม่งพูดเล่นไม่ดูเวลาเล้ย
-
อ่านทันแล้ว
รีบมาต่อนะอย่าให้ต้องสงสารสีน้ำนาน
:call:
-
กำ >.<
-
เพิ่งเข้ามาอ่านครับ
เศร้ามาก ตอนที่ 12 สงสารสีน้ำ สมเพชเหนือดิน
-
พึ่งได้อ่าน สีน้ำน่ารักมากกก
ดินก็น่ารัก 5555555
สีน้ำใสซื่อมาก มีเพื่อนดี ครอบครัวดีอีก
แต่ไม่ค่อยพูถึงสีไม้เลย เดี๋ยวรอปีหน้านะ
ดินงานงอกอ่ะ โดนสีน้ำชกเลยรีบเคลียนะ
-
ถ้าตอนต่อไปไม่รีบมาจะฆ่าไรเตอร์ แงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
ทำไมทำกะเค้าอย่างงี้หาาาาาาาาาาาาา :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
ทำไมให้หดหู่แงๆๆๆๆๆๆๆ ไอ้ดินบ้า :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:ให้จมดินเลย :fire:
-
งานเข้าแล้วพี่ดิน
-
:mc4:สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mc4: :mc2:
คิดถึงสีน้ำแล้ว มาต่อหน่อยสิค่ะ อยากรู้ว่าพี่ดินจะเคลียร์กะน้องยังไง
-
สวัสดีปีใหม่ค่ะ :mc4:
ตอนต่อไปแบบ 50 เปอจะมาลงวันศุกร์นะคะ เพราะมันยาวมากๆ เลยแบ่งลงดีกว่า รอทั้งตอนเดี๋ยวนานไป :really2:
แล้วเจอกันวันศุกร์ค่ะ :bye2:
-
รอน๊าๆ
-
รับทราบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอด้วยคนๆๆๆๆ
-
o11 วันศุกร์และนะ อิๆ
-
ช่ายยย
วันศุกร์แล้ว
รอ รอ :call:
-
อื้มม มม ม ม
นายดิน
ไอ้ คำว่าไม่ชอบนี้นะ ฮึ้ม ม ม ม
น่าหมั่นไส้ว้อย ยย ย ย ย
สีน้ำงอนซะให้เข็ด ปล่อยให้ง้อนานๆไปเลย ย ย ยย
ชิ ชิ
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
PART 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.300)
PART 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.330)
PART 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.360)
Part 13 - 50%
เหนือดินเดินกลับมายังบ้านของพู่กันด้วยโหนกแก้มสีเข้มผลจากหมัดของคนที่เข้าใจผิดวิ่งหนีกลับเข้าบ้านไปแล้ว ไม่ว่าเขาจะไปเคาะประตูห้องเท่าไรก็ไม่มีเสียงตอบกลับมาจากสีน้ำสักครั้ง จนในที่สุดก็เลยต้องกลับมาตั้งหลักที่บ้านก่อน
“ไง สีน้ำเมินกลับมาละสิ ทำหน้าหมาหงอยขนาดนี้ นี่ละน้าก็พูดอะไรไม่คิดนะ”
“รู้แล้วน่า เฮียไม่ต้องมาซ้ำเติม”
“ไม่ได้ซ้ำเติม แต่จะสอนแก พูดอะไรให้มันมีสติมั่ง รักก็บอกว่ารัก ชอบก็บอกว่าชอบ นี่อะไรทำฟอร์ม ถามอย่างตอบอย่าง ทีนี้ละง้อสนุกแน่ๆ ท่าทางสีน้ำจะเข้าใจผิดไปเต็มๆ เลยมั้ง”
เหนือดินทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาตัวใหญ่ แค่เห็นน้ำตาของสีน้ำก็เหมือนมีคนเอามีดมากรีดให้ใจเขาเกิดแผลแล้ว แต่นี่เป็นเพราะเขาอีก พอสีน้ำพูดออกมาว่าเกลียดเขา ร่างกายของเขาเหมือนหมดเรี่ยวแรงไปทุกส่วน แม้แต่หัวใจด้วย
“รอให้สีน้ำเขาอารมณ์เย็นลงก่อนละกัน ไปตอนนี้เขาไม่ฟังแกหรอก”
“เฮียรู้ไหม ผมทำงานเป็นบ้าเพราะอยากรีบกลับมาหาเขานี่แหละ ที่ไม่ได้ติดต่อกลับมาเพราะว่าดันทำโทรศัพท์ตกน้ำตอนถ่ายทำ พองานเร่งๆ กลับถึงห้องก็เหนื่อยจนหลับเป็นตาย พวกข่าวนั่นมันก็แค่ข่าวโปรโมทธรรมดาๆ”
“ไอ้ดิน แกมาบอกฉันไม่มีประโยชน์หรอก โน่นคนบ้านตรงข้ามโน่นน่ะที่ต้องบอก”
“แต่เขาไม่ฟังผมแล้ว”
“เฮ้อ...ไอ้น้องรอสักหน่อยละกัน”
พู่กันเดินมาตบไหล่เหนือดินเบาๆ เขาเองก็ไม่อยากให้คู่รักต้องมาผิดใจกันด้วยเรื่องเข้าใจผิดนี้เลย
“ถ้าสีน้ำเขาไม่ฟังผมล่ะ ตั้งแต่รู้จักกันมาสีน้ำไม่เคยโกรธคนอื่นเลย สีน้ำไม่เคยร้องไห้เสียใจแบบนี้ ผมมันเลวมากใช่ไหม ทำให้คนที่ผมรักเสียใจ”
“ทำผิดก็ไปขอโทษเขาซะ แกต้องเอาใจเขามาใส่ใจเราบ้างนะ ถ้าคนพูดว่าไม่รักแกเป็นสีน้ำ แกจะรู้สึกยังไง ไหนจะข่าวฉาวต่างๆ อีก”
“เฮ้อ......”
“สีน้ำนะเพิ่งจะสิบเก้าเองนะไอ้ดิน แล้วยังถูกเลี้ยงมาต่างกับคนอื่น อีกด้วย เรื่องนี้แกก็รู้นิ เขาไม่เหมือนคนอื่นๆ ที่จะแค่งอนให้แกไปง้อหรอกนะ เด็กคนนี้ไม่ว่ามีอะไรก็แสดงออกอย่างตรงไปตรงมา พยายามเข้าละกัน ถ้าจะให้ช่วยอะไรก็บอกมา”
“อืม ผมรู้ ยังไงก็จะพยายามง้อให้เต็มที่”
“เออ มันต้องอย่างนี้ เลิกทำหน้าหมาหงอยได้แล้ว ไปง้อแฟนแกไป”
“ขอบคุณนะเฮีย”
เหนือดินสูดลมหายใจเข้าเต็มที่ เขาไม่ยอมให้รักครั้งนี้จบลงง่ายๆ ด้วยเพราะความปากไวหรือฟอร์มจัดของเขาหรอก
************************************************
คุณแต้วมองหน้าคมคายของนายแบบหนุ่มตรงหน้าและเมื่อเห็นรอยช้ำสีม่วงก็อดจะสงสารไม่ได้ ไม่อยากจะคิดเลยนั่นเป็นฝีมือลูกชายคนโตของเธอจริงๆ สีน้ำใจแข็งพอที่จะทำแบบนั้นแล้วหรือนี่
“แม่ก็เข้าใจนะจ๊ะว่าดินเองไม่ได้ตั้งใจ แต่ตาสีน้ำน่ะบทจะดื้อขึ้นมา ใครก็เอาไม่อยู่ รอให้ใจเย็นๆ กันก่อนแล้วค่อยคุยกันอีกทีดีไหม”
“ผมรอไม่ไหวฮะ ให้ผมเข้าไปหาสีน้ำเถอะนะครับคุณแม่ ผมแค่อยากจะอธิบายให้สีน้ำรู้ว่าทั้งหมดเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
“พูดไปตอนนี้สีน้ำไม่ฟังหรอกลูก เชื่อแม่สิ แม่เลี้ยงตาสีน้ำมากับมือ ยิ่งไปพูดตอนนี้จะยิ่งต่อต้านนะ เด็กคนนี้พอเสียใจอะไรสักอย่างมากๆ แล้วจะ ฝังใจ อย่างเรื่องแว่นตานั่นก็ด้วย เคยไม่ใส่ไปแล้วโดนคนมารุมมากๆ เข้า เลยเกลียดการเป็นเป้าสายตา แล้วตั้งแต่นั้นจะบังคับยังไงก็ไม่ยอมเปลี่ยนมาใส่คอนแท็กเลนส์เลย รอให้สีน้ำเขาเย็นลงกว่านี้แล้วแม่จะช่วยพูดให้นะ”
“ผม...”
“กลับไปก่อนนะจ๊ะ ไปหาอะไรประคบหน้าด้วยล่ะ”
“ครับ ขอบคุณครับคุณแม่”
เหนือดินไหว้ลามารดาคนรักแล้วเดินหงอยๆ ออกจากบ้านของสีน้ำไป คุณแต้วถอนหายใจน้อยๆ นึกถึงลูกชายที่หายเงียบไปไม่ยอมเปิดประตูห้องออกมาเลยตั้งแต่บ่ายจนถึงตอนดึกเช่นนี้ ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างแล้วก็อดเป็นห่วงขึ้นมาไม่ได้ เธอจึงการเดินขึ้นไปชั้นสอง หยุดตรงหน้าห้องของลูกชายคนโต
“สีน้ำ นี่แม่นะ เปิดให้แม่เข้าไปหน่อยสิลูก”
“…….”
“สีน้ำ พี่ดินเขากลับไปแล้ว เปิดเถอะจ๊ะ”
แกร๊ก
เสียงปลดล็อกจากด้านในห้องคุณแต้วจึงหมุนลูกบิดประตูแล้วเข้าไปในห้อง ลูกชายคนโตนอนคว่ำหน้ากับเตียงปล่อยให้ผมยาวหยักศกสีน้ำตาลแผ่สยาย คุณแต้วเดินลงไปนั่งข้างๆ แล้วลูบกลุ่มผมนั้นเบาๆ
“สีน้ำ”
เด็กหนุ่มดันช่วงบนขึ้นแล้วลงไปนอนที่ตักมารดา มือทั้งสองข้างโอบเอวบางเอาไว้แน่น คุณแต้วรู้สึกได้ถึงรอยชื้นซึมมาที่กางเกง
“อย่าร้องลูก ร้องไห้มากๆ เดี๋ยวไม่สบายนะจ๊ะ”
“ทำไม...เขาพูดแบบนั้น”
“พี่ดินเขาไม่ได้ตั้งใจ พี่เขาก็เสียใจนะจ๊ะ สีน้ำเองก็รู้ไม่ใช่หรอว่าเขารักเราแค่ไหน บางทีคนเราก็ทำไปโดยที่ไม่ได้คิด”
“แต่ผมเสียใจ...มันเหมือนเรื่องของเราเป็นเรื่องที่ไม่สำคัญ จะเอามาพูดยังไงก็ได้ จะบอกไม่รักเมื่อไรก็ได้ เพราะผมเป็นของแปลกหรอฮะ เขาถึงยอมรับกับใครไม่ได้ว่ารักผม ฮึก...”
-
“สีน้ำไม่ได้แปลกเลยลูก อย่าคิดแบบนั้นสิจ๊ะ อย่าเพิ่งคิดมากไปรู้ไหม พี่เขาก็อยากขอโทษลูก แต่แม่ไล่กลับไปก่อนเพราะวันนี้เพิ่งเดินทางกลับมายังไม่ได้พักเลย คนรักกันมันก็มีเรื่องที่ผิดพลาดกันได้ จะมีความรักก็ต้องมาคู่กับการให้อภัยรู้ไหมจ๊ะ บางเรื่องเราก็ต้องเปิดตาดู เปิดหูฟังให้ชัดๆ แต่บางเรื่องเราก็ต้องทำปิดหูปิดตาไปบ้าง ถึงจะประคองความรักให้ไปได้ตลอดรอดฝั่ง แม่ไม่ได้มาพูดให้สีน้ำหายโกรธ แต่แม่อยากให้สีน้ำคิดดีๆ การให้อภัย หรือการให้โอกาส มันคุ้มค่ากว่าที่จะเสียความรักที่สร้างมาไปนะจ๊ะ สีน้ำของแม่โตแล้ว แม่รู้ว่าสีน้ำน่ะต้องคิดได้แน่ๆ แต่ถ้ายังไม่อยากเจอพี่เขาช่วงนี้แม่ก็เข้าใจนะ”
“แต่ผม...เสียใจ”
คุณแต้วก้มลงจรดริมฝีปากที่กลางกระหม่อมลูกชายแล้วลูบแผ่นหลังของคนที่นอนหนุนตักช้าๆ ใจของคนที่เป็นแม่เองก็เจ็บ เมื่อเห็นลูกชายเสียใจถึงเพียงนี้
“เสียใจก็ปล่อยมันออกมา ร้องให้พอใจแล้ววันพรุ่งนี้ก็ว่ากันใหม่ดีไหมลูก”
สีน้ำปล่อยให้น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลซึมผ่านกางเกงผ้าของแม่จนเป็นรอยชื้นกว้าง ถึงจะได้ฟังคำอธิบายมาบ้างว่าคนรักนั้นทำไปด้วยความพลั้งปาก แต่คนที่ฟังแบบเขาก็เสียใจมากเกินกว่าจะอธิบายออกมาได้ เพราะเขาไม่คู่ควร เพราะเขาเป็นผู้ชาย เพราะแบบนี้หรอ เป็นของแปลก พี่ดินถึงได้ไม่กล้าบอกใครว่ารักเขา
**********************************************
นายแบบหนุ่มล้างหน้าช้าๆ ยามที่ส่องกระจกก็เห็นรอยช้ำที่หน้าฝีมือคนรักของเขา ป่านนี้แล้วไม่รู้ว่าสีน้ำจะใจเย็นลงบ้างหรือเปล่า นี่ก็จะสิบโมงเช้าแล้ว เขาคิดว่าสีน้ำน่าจะตื่นเรียบร้อยแล้ว
“เอาวะ ยังไงก็ต้องคุยกันให้ได้”
เหนือดินดึงเสื้อยืดให้ดูเข้าที่เข้าทางแล้วเดินออกไปจากบ้านโดยมีจุดมุ่งหมายอยู่ที่บ้านคนรัก พอไปถึงก็ต้องรวบรวมกำลังใจอีกที วันนี้เขาจะไม่ยอมกลับไปโดยที่ไม่ได้คุยกับสีน้ำอย่างเด็ดขาด
“ติ๊งต่อง”
หลังจากกดออดหน้าบ้านไป ก็รอสักครู่จนเห็นมารดาคนรักเปิดประตูบ้านออกมา
“สวัสดีครับคุณแม่ ผมมาหาสีน้ำครับ”
คุณแต้วระบายลมหายใจช้าๆ แล้วเปิดประตูบ้านให้คนรักลูกชายเข้ามาด้านใน
“เข้ามาก่อนสิจ๊ะ”
“ขอบคุณครับ”
“ทานอะไรมาหรือยังจ๊ะ”
“เรียบร้อยแล้วครับ”
คุณแต้วที่แค่มองก็รู้แล้วว่านายแบบหนุ่มคงแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำแล้วจะบอกว่าทานอะไรมาได้อย่างไรจึงเดินหายเข้าไปในครัวแล้วกลับมาพร้อมกับนมอุ่นหนึ่งแก้ว
“ทานอะไรรองท้องก่อนสิจ๊ะ”
“อ๊ะ ขอบคุณครับ”
เหนือดินรับแก้วมาแล้วยกขึ้นดื่ม ดื่มไปได้ครึ่งหนึ่งก็วางแก้วลงกับโต๊ะหน้าโซฟา
“เอ่อ..สีน้ำละครับ”
“สีน้ำไม่อยู่จ๊ะ”
“ออกไปมหาวิทยาลัยหรือครับ”
“เปล่าจ๊ะ ปิดเทอมแล้วน่ะ ช่วงนี้สีน้ำเขาไปเที่ยวกับเพื่อนๆ น่ะจ๊ะ เพิ่งไปเมื่อเช้า”
“ไปเที่ยว?”
“ใช่แล้วล่ะ เขามาขอแม่ไว้นานแล้ว”
“ไปไหนหรอครับ”
“ไปจันทบุรีจ๊ะ”
“ผม...”
“ให้เวลาน้องหน่อยแล้วกันนะ สีน้ำไม่ใช่เด็กไม่มีเหตุผล ที่เหลือก็คงเป็นเรื่องที่ว่าดินจะทำยังไงให้สีน้ำเขารู้ว่าเราไม่ได้อยากจะปิดบังเรื่องที่คบกับสีน้ำเพราะว่าสีน้ำเป็นผู้ชาย หรือว่าเห็นเป็นของแปลก”
“ผมเสียใจครับที่ทำอะไรไปไม่คิด”
“แม่รู้จ๊ะ”
“แล้วสีน้ำเป็นยังไงบ้างครับ”
“เมื่อคืนก็ร้องไห้จนหลับไปนั่นแหละ ตอนเช้าตาบวมอยู่เหมือนกัน แต่คงจะดีขึ้น”
เหนือดินปิดตาลงอย่างปวดร้าว แค่คำๆ เดียวที่พูดไปไม่คิด ทำร้ายเด็กหนุ่มที่เขารักได้ถึงเพียงนี้ ทั้งที่ตั้งใจว่าไม่ว่ายังไงจะไม่ทำให้สีน้ำเสียใจ แต่กลับทำไปแล้ว
“ผมขอตามไปนะครับ”
“รอให้สีน้ำกลับมาไม่ดีหรอลูก”
“ผมรอไม่ไหวครับ ผมอยากขอโทษสีน้ำ”
“แล้วเรารู้หรือเปล่าว่าสีน้ำเสียใจเพราะอะไร”
“เพราะผมพูดไปแบบนั้น”
“ก็ส่วนหนึ่งจ๊ะ แต่ที่เสียใจมากคือเพราะเขาคิดว่าดินรังเกียจที่จะบอกกับคนอื่นว่าคบกับเขาอยู่ หรือไม่กล้าแม้แต่จะยอมรับว่ารักลูกของแม่ เห็นเขาเป็นของแปลกที่ไม่กล้าเปิดเผย นั่นต่างหากล่ะจ๊ะที่สีน้ำเขาเสียใจ”
“แต่ผมไม่ได้คิดแบบนั้นเลยนะครับ”
“เรื่องแบบนี้แม่เองก็คิดไว้ตั้งแต่จะยอมให้เราคบกันแล้ว ถ้าวันหนึ่งเปิดออกไปสู่สังคมดินจะกล้าเปิดเผยและปกป้องลูกแม่ไหม ถ้าหากว่าคนอื่นรู้ว่ารักกันอยู่ และถ้าเกิดอะไรผิดพลาดคนที่เสียใจที่สุดก็คงเป็นสีน้ำ แม่อยากให้ดินลองกลับไปคิดดูดีๆ ว่าดินพร้อมและแน่ใจแล้วว่าจะเป็นผู้ใหญ่คอยดูแลตาสีน้ำได้ ที่แม่พูดถึงผู้ใหญ่ไม่ใช่แต่แค่อายุนะจ๊ะ ต้องทั้งคุณวุฒิด้วย จากเหตุการณ์นี้ ถ้านับเป็นการสอบ แม่ไม่ให้ผ่านจ๊ะ”
-
“คุณแม่...”
“แต่แม่ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้คบกัน แค่อยากให้ลองไปตรองดูดีๆ ดินรู้ไหม แต่ก่อนเวลาที่สีน้ำป่วย ทรมานกับความเจ็บปวด เด็กคนนั้นก็ไม่เคยจะร้องไห้เลย เข้มแข็งมาตลอด แต่เมื่อคืนนี้สีน้ำร้องไห้จนแม่อดทรมานไปด้วยไม่ได้”
“ผมขอโทษครับ”
“อย่าทำให้สีน้ำเสียใจอีกจะได้ไหมจ๊ะ”
“จะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีกแน่นอนครับ ผมสัญญา”
“แม่ขอดูที่การกระทำระยะยาวดีกว่าจ๊ะ มาสัญญากับแม่ไปก็ไม่มีประโยชน์”
เหนือดินกลับออกมาจากบ้านของคนรักด้วยความทุกข์ใจที่เพิ่มขึ้นกว่าเดิม แต่ตอนนี้สิ่งแรกที่ต้องรู้คือสีน้ำไปที่ไหนของจันทบุรีกันแน่ และคนที่เขาแน่ใจว่าจะให้ข้อมูลได้คือเพื่อนของสีน้ำนั่นเอง แต่ว่าจะมีใครยอมช่วยเขาหรือเปล่าเท่านั้นเอง
****************************************************
การที่ได้กลับมายังสถานที่ที่คุ้นเคยอีกครั้งทำให้จิตใจที่ปวดร้าวเหมือนได้รับการเยียวยา ชายหนุ่มร่างบางนั่งอยู่ริมหาดเหม่อมองไปยังผืนทะเลกว้างด้านหน้า เขารู้ว่าการที่หนีมาแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องนัก แต่เขายังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าคนรักที่ทำให้เขาเสียใจถึงขั้นนี้ แม้ในใจจะเย็นลงกว่าเมื่อวานเยอะแล้วก็ตาม สีน้ำเองไม่เคยคิดเลยว่าแค่คำๆ เดียวว่าไม่ได้รักพอหลุดออกมาจากปากคนรักแล้วจะสร้างพิษร้ายได้ถึงขนาดนี้ ไม่ไกลนักเพื่อนสามคนกำลังนั่งสุมหัวกันอยู่
“ไอ้น้ำมันจะเดินลุยน้ำฆ่าตัวตายไหมวะ อาการแบบนี้”
“บ้าหรอไอ้ไป๊ มันไม่ทำแบบนั้นหรอก....มั้งเนอะ”
“แกสองคนจะบ้าหรือไง แต่ก็ดูให้ดีๆ ละกัน ฉันก็เป็นห่วงอยู่”
สรุปแล้วทั้งสามต่างก็ห่วงสีน้ำไม่ต่างกัน คีย์มองไปยังร่างบางของเพื่อนที่นั่งกอดเข่าอยู่อย่างหงอยเหงา เมื่อเช้านี้เขาได้รับโทรศัพท์จากสีน้ำตั้งแต่เช้าตรู่โทรมาขอให้เลื่อนกำหนดการไปเที่ยวที่วางแผนกันไว้ให้เร็วขึ้นเป็นวันนี้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะน้ำเสียงที่อ่อนแรงของสีน้ำเขาก็คงจะไม่รีบจัดการเปลี่ยนกำหนดการทุกอย่าง และพอได้เห็นหน้าก็ยิ่งรู้ว่าคิดถูกแล้วที่เปลี่ยนเวลาการเดินทาง
“จริงๆ แล้วฉันว่าคุณเหนือดินคงพูดคะนองปากเหมือนพวกฉันมากกว่ามั้ง”
“อืมไอ้โชนพูดถูก ดูยังไง ที่ผ่านมาก็ไม่เหมือนคนที่จะมาหลอกไอ้น้ำสักนิด ถ้าแค่หวังฟันก็น่าจะเลิกไปนานแล้ว”
“มันก็ใช่นะสไปรท์ แต่ฉันว่า ประเด็นมันอยู่ที่ว่าเขาพูดออกมาได้ง่ายๆ เหมือนไม่ได้คิดอะไรนี่สิ”
คีย์วิเคราะห์แล้วก็คิดตามไปด้วย เขาเองก็เชื่อว่านายแบบคนดังนั้นรักเพื่อนเขาจริง แต่มาพูดให้เสียใจแบบนี้มันก็ไม่ดี
“อืม แล้วไอ้น้ำมันจะเอาไงวะ เลิกเลยหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะไอ้โชน สีน้ำบทจะดื้อใครก็เปลี่ยนใจมันไม่ได้แกก็รู้”
“นั่นสินะ”
Tululu Tululu
โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงยีนส์ของคีย์สั่นแรงจนต้องรีบหยิบขึ้นมา ชื่อของคนที่โทรเข้ามาทำให้เจ้าตัวลุกขึ้นยืนแล้วเดินหลบไปคุยอีกมุม
“ครับ”
“เอ่อ ฉันเหนือดินนะ”
“ผมทราบ”
“เอ่อ ฉันอยากจะไปหาสีน้ำ...ไม่ทราบว่าตอนนี้อยู่ตรงไหนกันหรอครับ”
“คุณจะตามมาทำไม สีน้ำคงไม่อยากเจอคุณตอนนี้”
“แต่ถ้าฉันไม่ได้อธิบาย เราก็จะยังไม่เข้าใจกันแบบนี้ ขอร้องล่ะ ช่วยบอกทีได้ไหมว่าอยู่ตรงไหน ตอนนี้ฉันมาถึงจันทบุรีแล้ว”
“ผมเคยบอกไปแล้วว่าอย่าทำให้สีน้ำเสียใจ แค่นี้คุณก็ทำไม่ได้แล้วจะยังมาหวังอะไรอีกครับ”
“ฉันเองก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่สาบานได้ว่าฉันไม่เคยอยากจะให้สีน้ำต้องเสียใจ เสียน้ำตาเลย ขอร้องล่ะ ช่วยฉันได้ไหม”
คีย์หันมองไปยังเพื่อนรักที่นั่งซึมอยู่ริมหาด ร่างบางระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนตัดสินใจที่จะทำเรื่องที่คิดว่าจะช่วยเพื่อนรักได้ เขาได้แต่หวังแบบนั้น
“ตอนนี้พวกเราอยู่ที่....”
**********************
นายแบบหนุ่มปาดเหงื่อจากความร้อนที่ผุดขึ้นมาเต็มหน้าผาก ดวงตากลมโตมองไปยังผืนทะเลด้านหน้า เขาเดินมาตั้งแต่ต้นหาดจนตอนนี้เพิ่งได้ครึ่งทางเองละมั้ง ก็เพื่อนสนิทของคนรักเขาเล่นบอกแต่ว่าอยู่แถวไหน แต่ไม่ยอมบอกจุดเฉพาะเจาะจงทำให้เขาต้องเดินตามหาคนรักเอาเอง
“แสบจริงๆ นะ เหนื่อยโว๊ย”
อยากจะทรุดตัวลงนั่งพักแต่ก็ร้อนใจเกินกว่าจะทำเช่นนั้น สองขาเลยก้าวต่อไปแม้ว่าจะอ่อนล้าเพื่อตามหาคนรักที่หนีมาที่นี่ แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างที่คุ้นตานั่งอยู่ไม่ไกล
“สีน้ำ”
เหนือดินรีบร้อนวิ่งเข้าไปหาคนตรงหน้าแต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเจอเด็กหนุ่มสามคนมายืนตัดหน้า
-
“เก่งนะครับที่หาเจอ”
“ขอบใจที่ช่วยให้ได้ออกกำลังกายนะ”
คีย์ยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นสภาพโทรมสุดๆ ของนายแบบดัง ก็ภาพแบบนี้จะมีให้เห็นบ่อยๆ ได้ยังไง นายแบบดังหมดสภาพเนี่ย
“ด้วยความยินดีครับ”
“ช่วยหลีกทางด้วยฉันจะไปหาสีน้ำ”
“หาน่ะได้หาแน่คุณเหนือดิน แต่คุณต้องคุยกับพวกเราก่อน”
สไปรท์เปิดปากพูดขึ้นมาบ้าง เล่นทำเพื่อนรักเขาร้องไห้จนตาบวมแบบนั้นไม่ต่อยคว่ำก็ดีแค่ไหนแล้ว
“ใช่ คุณน่ะ แน่ใจแล้วหรอว่าจะไม่ทำให้สีน้ำเสียใจอีก”
โชนถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ แต่เอาเรื่องไม่แพ้สไปรท์
“ฉันไม่เคยคิดจะทำให้สีน้ำเสียใจที่มันเกิดขึ้นเพราะฉันมันงี่เง่าเองที่พูดสั่วๆ ไปแบบนั้น แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ใครๆ ก็พูดได้เนี่ยไอ้คำว่าไม่ได้ตั้งใจ แล้วจะมีอีกกี่ความไม่ตั้งใจที่จะมาทำให้สีน้ำมันเสียใจละครับ”
คีย์ถามกลับไปบ้าง
“ถึงฉันบอกไปว่าไม่มีอีกแล้วพวกนายก็คงไม่เชื่อหรอก ใช่ไหมล่ะ ฉันรู้แล้วละว่าการพูดไม่คิดมันส่งผลร้ายแรงแค่ไหน แล้วฉันก็ไม่ใช่คนที่จะชอบทำผิดซ้ำสองหรอกนะ ตอนนี้ฉันมีแต่ความจริงที่ว่าฉันรักสีน้ำและไม่อยากให้สีน้ำต้องเสียใจอีกแล้ว”
นายแบบหนุ่มมองหน้าเพื่อนทั้งสามของคนรักด้วยแววตานิ่ง ที่ผ่านมาเขาใช้ชีวิตแบบเสเพล นึกอยากจะพูดหยอกเล่นแบบขอไปทีก็ทำโดยไม่เคยสนใจจิตใจคนฟัง แต่ครั้งนี้เขาได้บทเรียนราคาแพงแล้ว
“พวกผมไม่รู้ว่าสีน้ำจะว่ายังไง แต่ครั้งนี้จะเป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่พวกเราจะให้กับคุณ ส่วนโอกาสจากสีน้ำจะมีไหม คุณคงต้องไปถามเอง”
คีย์ สไปรท์ และโชนเดินหลบออกไปปล่อยให้นายแบบหนุ่มเดินตรงไปหาคนรักที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากหาด ร่างบางนั้นนั่งกอดเข่าเหม่อมองไปด้านหน้า ดวงตายังบวมจนเห็นได้ชัด แค่เห็นเหนือดินก็รู้สึกปวดหนึบไปทั้งใจ
“สีน้ำ”
เขาเรียกชื่อคนรักเบาๆ แล้วพาตัวทรุดลงนั่งใกล้ๆ แม้อยากจะโอบกอดร่างเพรียวนั้นเท่าไรก็ต้องยั้งใจเอาไว้
“สีน้ำ”
สังเกตเห็นว่าร่างบางนั้นเกร็งตัวเมื่อได้ยินเสียงเขา แต่ดวงหน้าเรียวก็ยังไม่ยอมหันมา ริมฝีปากแดงซีดก็ไม่เอื้อนเอ่ยคำพูดใด
“พี่ขอโทษที่พูดไปแบบไม่มีความรับผิดชอบ แต่สิ่งที่สีน้ำได้ยินมันไม่ใช่ความจริงเลยนะ พี่รักสีน้ำจากใจจริงและก็ไม่ได้อายที่จะบอกกับใครอื่นด้วย”
“.........”
เด็กหนุ่มยังคงมองไปยังทะเลด้านหน้า นิ่งสนิทไม่มีปฏิกิริยาใดๆ จนนายแบบหนุ่มใจเสีย
“สีน้ำ ยกโทษให้คนที่งี่เง่าพูดไม่คิดอย่างพี่ดินคนนี้ได้ไหมครับ คนดี”
มือหนาค่อยๆ เลื่อนไปแตะเบาๆ ที่หัวไหล่ของเด็กหนุ่ม เมื่อเห็นว่าไม่มีท่าทีขัดขืนจึงเลื่อนไปดึงมือเรียวขาวที่กอดเข่าอยู่มากุมไว้
“พี่รักสีน้ำ รักสีน้ำมาก รักสีน้ำคนเดียว รักแบบที่ไม่เคยรักใครอย่างนี้ มาก่อน พูดอะไรกับพี่สักคำนะ อย่าเกลียดพี่เลย แค่เห็นน้ำตาของสีน้ำพี่ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว เกลียดตัวเองที่ทำให้สีน้ำต้องร้องไห้ เกลียดตัวเองที่เอานิสัยเก่าๆ มาใช้”
หยาดน้ำตาค่อยๆ ไหลรินลงมาช้าๆ จากดวงตาเรียวคู่ที่เหนือดินหลงใหล ครั้งนี้นายแบบหนุ่มล้วงผ้าเช็ดหน้าจากกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วซับให้คนรักอย่างอ่อนโยน
“อย่าร้องไห้เลยนะ จะด่าพี่ ต่อว่าพี่ก็ได้ แต่สีน้ำอย่าร้องไห้เลย พี่ขอโทษ”
เด็กหนุ่มได้ยินทุกคำขอโทษจากคนรัก แต่เขาไม่รู้จะห้ามความรู้สึกเสียใจนี้ยังไงดี
“ผม...ชอบผม.....เพราะ....ว่าเป็นของแปลก...หรอครับ”
น้ำเสียงที่ขาดห้วงเพราะแรงสะอื้นทำให้เหนือดินตัดสินใจดึงคนรักเข้ามากอดเอาไว้แน่นในอ้อมอก
-
“ไม่เลย มันไม่ใช่แบบนั้น สีน้ำไม่ได้แปลกอะไรเลย มันเป็นความงี่เง่าของพี่เองในสมัยก่อน พี่ขอโทษนะคนดี ขอโทษ”
“แต่คุณก็คิดว่าผมแปลก”
“พี่ยอมรับว่าแต่ก่อนพี่เคยคิดแบบนั้น แต่พอยิ่งได้รู้จักสีน้ำมากขึ้น พี่ก็หลงรักเด็กคนนี้จนเต็มหัวใจ ถ้าจะมีคนแปลก คนนั้นคงเป็นพี่ที่เปลี่ยนไป พี่อยากเป็นคนที่ดี เป็นคนที่สีน้ำจะรัก”
รอยชื้นที่แผ่นอกหนาทำให้รู้ว่าเด็กหนุ่มยังไม่หยุดร้องไห้ แต่ที่ทำได้ตอนนี้คือโอบร่างเพรียวของคนรักเอาไว้ เพื่อส่งผ่านทั้งความรักและความจริงใจไปให้ถึงหัวใจที่บอบช้ำนั้น
“แต่คุณก็อายที่จะบอกใครว่ารักผม”
“ไม่ได้อาย สีน้ำลืมมันไปได้ไหมคำพูดนั้น มันเป็นนิสัยแย่ๆ ของพี่เองที่ชอบทำเก็ก พูดอะไรออกไปไม่ได้คิด ก็แค่จะวางฟอร์มกับเฮียเขา แต่มันไม่ใช่ความจริงเลย พี่รักสีน้ำต่างหากที่คือเรื่องจริง”
“แล้วทำไมอยู่ดีๆ คุณถึงหายหน้าไป”
“พี่รีบทำงานจะได้รีบกลับมาหาสีน้ำไง ทำจนแทบไม่มีเวลาพักผ่อน พี่ทำโทรศัพท์ตกน้ำไปด้วย ไม่มีเวลาแม้แต่จะไปหาซื้อเครื่องใหม่ แล้วไอ้ข่าวกับนางแบบนั่นมันก็แค่ข่าวโปรโมท ไม่เป็นความจริงเลย คนที่พี่คิดถึงตลอดเวลาคือสีน้ำคนเดียวเท่านั้น เชื่อพี่ดินเถอะนะครับ”
ถึงจะได้ฟังคำขอโทษที่พร่ำบอก ได้ฟังความจริงที่อีกฝ่ายพยายามอธิบาย แต่ความเจ็บกลับไม่ได้เลือนหายไปเลย
“แล้วคุณต้องเป็นคนที่รักษาภาพพจน์คอยวางฟอร์มแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่า ต้องบอกทุกคนว่าไม่ได้รักผมอีกไหมผมจะได้รู้เอาไว้เวลาที่ได้ยิน ว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง เป็นแค่สิ่งที่คุณแสดงออกไป แม่บอกผมไว้ว่าความรักคือการให้อภัย แต่ทำไมทั้งๆ ที่ผมไม่ได้โกรธคุณแล้วแต่ผมก็ยังเสียใจไม่หายละฮะ”
“สีน้ำ...”
“ผมขอเวลาได้ไหมฮะ ให้เวลาผมหน่อย แต่ตอนนี้ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอคุณจริงๆ ผมรับรู้กับเหตุผลและคำอธิบายทุกอย่าง แต่ขอให้ผมคิด ให้ความเจ็บนี้มันเบาบางลงแล้วเราค่อยมาคุยกันใหม่ได้ไหมฮะ”
เหนือดินกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น สิ่งที่สีน้ำขอทำให้ใจหายวาบ เขาทนไม่ได้หรอกนะหากต้องสูญเสียความรักครั้งนี้ไป
“พี่ขาดสีน้ำไม่ได้หรอกนะ อย่าเลิกกับพี่เลย อย่าไปจากพี่”
“ผมไม่ได้ไปไหน แต่ขอเวลาผมหน่อย ได้ไหมฮะ”
“แล้วสีน้ำจะไปไหน”
“ผมอาจจะอยู่ที่นี่สักระยะ”
“พี่โทรหาสีน้ำได้ไหม”
“อย่าเพิ่งเลยฮะ ผมอยากได้เวลาคิดอะไรเงียบๆ คนเดียว”
มันคือบทลงโทษที่เจ็บปวดที่สุด เหนือดินหลับตาลงอย่างยอมรับคำลงทัณฑ์จากคนรัก แค่อย่างน้อยสีน้ำก็ไม่ได้ตัดรอนเขา มันก็ดีแล้ว เขาคงทำได้เพียงอย่างเดียวตอนนี้คือ “รอ”
*************************************************
นายแบบชื่อดังสวมแว่นตากันแดดขับรถสปอร์ตสีแดงกลับกรุงเทพเพราะประกาศิตจากคนรักที่ขอให้ห่างกันสักระยะ ให้เขารอจนกว่าสีน้ำจะยอมยกโทษให้ ฆ่าเขาให้ตายยังดีกว่าทรมานทั้งเป็นแบบนี้ ความรู้สึกปวดร้าวแผ่ซ่านไปทั่วแผ่นอกหนา เขาไม่เคยรู้ความรู้สึกของคนที่ต้องผิดหวังจากความรักมาก่อนเลย ที่ผ่านมาก็มีแต่จะล้อเล่นกับความรัก ไม่เคยจริงใจกับใคร คบไปวันๆ แต่ตอนนี้เขาได้บทเรียนราคาแพงแล้ว และไม่คิดจะเปรียบความรักเป็นเรื่องล้อเล่นอีกแล้ว มิหนำซ้ำยังต้องระวังที่จะคิดให้ดีก่อนจะพูดอีกด้วย แบบนี้ก็คงเข้าทางมารดาคนรักที่เหมือนจะตำหนิว่าเขามีคุณวุฒิไม่เพียงพอที่จะดูแลสีน้ำได้
“เฮ้อ.....”
แต่ถึงจะยังไงเขาก็ไม่ท้อ ความรักครั้งนี้เขาจะขอประคับประคองไปให้ถึงที่สุด ถ้าสีน้ำให้เขารอ นานเท่าไรเขาก็จะรอ
************************
:mc4:
-
มาแบบครึ่งเดียวก่อนนะคะ มาทันแบบฉิวเฉียด เพราะหนีไปดูหนังมาค่ะ :-[
อีกครึ่งแปะโป้งไว้ก่อนนะคะ จะรีบมาลงค่ะ เรื่องนี้อีก 1 ตอนยาวๆๆๆๆๆๆ ก็จะจบแล้วค่ะ
คิดว่าคงทำรวมเล่ม ถ้าใครอยากได้สีน้ำกับพี่ดินเก็บไว้ในอ้อมใจก็หยอดกระปุกได้เลยนะคะ เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษยาวๆๆๆๆๆ แถมให้ด้วยค่ะ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
โอ้ยยยยย
สีน้ำใจอ่อนเร็วๆนะ สงสารพี่ดิน
-
กรี๊ดดดด เอาค่า จอง 1 ชุดล่วงหน้า อิอิ
สีน้ำใจแข็งเหมือนกันนะเนี่ยะ แต่ก็ดีแล้วหล่ะ
ทำให้พี่เหนือดินสำนึกสักหน่อย จะได้ระวัง
มากกว่านี้นะ ผิดเป็นครูจ้า
-
ต้องรอสิ
รอๆๆๆๆๆ
แล้วผมก็จะรอครับ
-
ใจหายจังจะจบแล้วหรอเนี้ย
-
ทำไมแค่ลมเพียวแผ่วเบายังทำให้เหน็บหนาว แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน....
:เฮ้อ: อ่านแล้วนึกถึงเพลงนี้ อารมณ์ของสีน้ำประมาณนี้รึเปล่า อย่าเศร้านานนะ สงสารทั้งคู่เลย
:pig4:ไรท์เตอร์ o13 ถึงจะเศร้า แต่ก็ยังรู้สึกได้ถึงความรัก ทั้งการดำเนินเรื่องและคำพูดของตัวละคร ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
รอคับ
-
เอิ่มมม ก็สงสารเหนือดินน๊า แต่ก็เพราะทำตัวเอง
ก็ต้องได้รับโทษไปรอสีน้ำหน่อยแล้วกันน๊า
:L2: :L2: :L2:
-
เอาด้วยค่ะ รวมเล่มอะ แต่ให้ผ่านเดือนกุมภาไปก่อนได้จะดีมากๆเรย เพราะตอนนี้และอนาคตอันใกล้นี้ มีปัญหา cash flowอย่างรุนแรงคร่า เอิ๊กๆ
-
สงสารสีน้ำจริงๆ
-
สงสารสีน้ำจังเลย
:m15:
-
เราจะรอพร้อมพี่ดิน อิๆ
-
:m20:สมควรโดนปากพล่อยดีนัก
-
รออีก50%ค่ะ
สีน้ำ โอ๋ๆ มาซบอกพี่ มามะ :กอด1:
-
สีน้ำใจแข็งดีจริงๆ ต้องปราบพี่ดินให้หงอเลยนะ
-
:monkeysad: รอตอนต่อปายยยยยยยย
-
คนทำผิดก็ต้องได้รับโทษ โทษฐานปากแข็งนัก
เพราะงั้นอยู่ตามลำพังโดยไม่มีสีน้ำเป็นการรับโทษทัณฑ์ก่อนนะพี่ดิน
เฮ้อออออ
-
คุณดินครับ ครั้งนี้คุณได้บทเรียนราคาแพงนะครับ
สีน้ำ เวลาที่มี คิดทบทวนพิจารณาถึงพี่ดินให้ถ่องแท้นะครับ
คนแก่กว่าเราก็มีโอกาสพลาดได้ นายดินเองก็จะได้มีเวลาคิดเยอะๆเหมือนกัน(ปากก่อนใจน่ะ ฮึ)
ถ้าแยกกัน ห่างกันแบบนี้มันเป็นทุกข์ มันโหยหากัน ก็เอาให้พอดีๆละกันจ้า คนอ่านอย่างดิฉันจะตายก่อนเด้
-
เฮ้อ~
เพราะปากแท้เลยนะ นายเหนือดิน
T^T
-
โอ้ยย ยย ' อ่านแล้วรู้สึกได้เลยว่า เหนือดินได้รับบทเรียนราคาแพงจริง ๆ
แม้จะแอบสงสารอยู่บ้างก็ตาม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะสมน้ำหน้า
อยากเก็กดีนัก มันต้องโดนซะมั่งง ! :fire:
(ดูเลว ๆ เนอะกรู :laugh:)
-
สีน้ำ
อย่าให้พี่ดินต้องรอนานๆนะ
ไม่งั้นพี่แพทคนนี้ จะไปทวงพี่ดินคืนมา
o18
-
รอ ร๊อ รอ นะจ๊ะคนดี^^
-
แอบเชียร์คุณนายแบบขี้เก็ก ปากหนัก
แต่พอสีน้ำถามกลับตรงๆ ก็ทำเอาอึ้งไปเหมือนกันนะ...
สู้ๆ...คุณพี่ดิน
-
:impress2:
อาทิตย์หน้าจะแวะมาลงอีกครึ่งที่เหลือนะคะ
:bye2:
-
:z13: ไรท์เตอร์ อาทิตย์หน้านี่วันจันทร์เลยได้ป่ะคะ 555
-
:call: Miss U writer
-
มารอ+ดันคร่า^^
-
อ่านไปแล้วน้ำตาซึม :monkeysad:
-
:monkeysad:
มารายงานตัว พรุ่งนี้ค่ำๆ เจออีก 50 เปอที่เหลือค่ะ
:pig4:
-
รับแซ่บบบบบบบบบจร้า
-
ได้คร้าบบบ จะรอน้าาาา(สาธุๆลุ้นให้เข้าเล้าได้ ช่วงดึกเข้าเล้ายากเย็นเหลือคณา~!!)^^
-
:call: :call: :call: :call:
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
PART 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.300)
PART 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.330)
PART 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.360)
PART 13 - 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.390)
Part 13- 100%
เด็กหนุ่มสี่คนกำลังนั่งทานบาร์บีคิวอยู่ริมหาดกันอย่างสนุกสนาน สไปรท์และโชนรับหน้าที่ย่างให้คีย์และสีน้ำที่นั่งสบายๆ มองทะเลยามค่ำใต้ท้องฟ้าใสไม่มีเมฆมีแต่ดาวพร่างพราว คีย์นั่งจิบเบียร์อย่างสบายอารมณ์ต่างกับสีน้ำที่ถือแก้วน้ำผลไม้แล้วทำหน้าราวกับขบคิดปัญหาที่คิดไม่ตก
“คีย์”
“หืม?”
“ทำแบบนี้ดีแล้วหรอ”
“สีน้ำ ถามรอบที่ล้านแล้วนะ ดีแล้ว ครั้งที่ล้านหนึ่งก็จะบอกว่าดีแล้ว”
“เออ สีน้ำแกจะคิดมากไรวะ ทีเมื่อเช้าล่ะร้องไห้โฮ พอเจอง้อหน่อยก็จะยอมละ ไม่ได้ๆ แบบนี้เสียค่าหมด งอนไปให้ง้อนานๆ เลย”
“แต่...แม่ก็บอกว่าพี่ดินเขาไม่ได้ตั้งใจ”
“ไอ้น้ำ แกก็เชื่อง่ายๆ เนี่ยนะ ขอเหอะ ไปหัวอ่อนกับเรื่องอื่น ถ้าไม่ทำให้หงอตั้งแต่ตอนนี้ต่อไปจะลำบากนะ จริงไหมคีย์”
“อืม โชนพูดถูกแล้ว ทีหมอนั่นยังหายไปตั้งสามสี่อาทิตย์แบบไม่ติดต่อมาเลย แถมมาถึงก็พูดจาไม่คิดอีก คราวนี้ก็เอาคืนให้เฉาตายไปเลย จะได้เข็ด แล้วถ้าเกิดทนไม่ได้ไปควงคนอื่น ก็จะได้รู้ไงละว่าทั้งหมดที่บอกว่ารักอย่างนั้นอย่างนี้น่ะจริงไหม”
“หรอ...”
“เมื่อวานเสียใจเป็นบ้าเป็นหลัง อย่าให้แค่เขามาง้อแกก็ยอมดิว่ะไอ้น้ำ เอากินเข้าไป ท้องอิ่มจะได้ไม่คิดมากอีก”
สไปรท์คีบกุ้งเผาตัวโตมาใส่ในจานให้สีน้ำ เด็กหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่รู้ว่าการที่ตัดสินใจไปแบบนั้นเป็นการดีแล้วหรือเปล่า จะว่าเสียใจมันก็ใช่ แต่ความคิดถึงอ้อมกอดอุ่นที่ได้กลับมาในวันนี้ มันก็มีมากอยู่ในใจ
“รอดูก่อนละกัน ถ้าหมอนั่นทำตัวดี แล้วสีน้ำรู้สึกดีขึ้นแล้ว จะให้โอกาสเขาอีกครั้งก็ยังไม่สายนิ ถือโอกาสมาพักผ่อนหลังสอบก็แล้วกัน อย่าคิดมาก แล้วก็เลิกร้องไห้ได้แล้ว ทำเป็นเด็กสามขวบไปได้ร้องจนตาปูด”
“ไม่ได้ตั้งใจจะร้องขนาดนั้นสักหน่อย มันออกมาเอง”
“ไอ้น้ำไม่กินหมดนะเว้ย มัวแต่คุย”
สไปรท์ตะโกนมาจากหน้าเตาบาร์บีคิว ทำให้มือเรียวยอมวางแก้วแล้วหันมาสนใจอาหารตรงหน้า มาถึงตอนนี้ก็คงต้องรอให้ทุกอย่างกลับไปเข้าที่เหมือนเดิมรวมทั้งความรู้สึกเสียใจของเขาด้วยกระมัง
**********************
-
“เอียงซ้ายนิดครับ นั่นละ ขวาหน่อย โอเค ขอยิ้มแบบเซ็กซี่ด้วยครับ อีกภาพขอปลดกระดุมลงมาหน่อยนะครับ โอเค ดีมากครับ เสร็จแล้วครับ ขอบคุณมากครับเหนือดิน”
นายแบบหนุ่มยิ้มให้ช่างภาพแล้วรีบเดินกลับไปยังห้องพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า วันนี้เขามาถ่ายแบบแล้วยังต้องรีบกลับไปบริษัทเพื่อประชุมการเปิดตัวโฆษณาและพรีเซนเตอร์อีกด้วย พอเข้ามายังห้องพักก็นั่งลงกับเก้าอี้แล้ว ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เป็นเวลาเจ็ดวันแล้วที่เขาไม่ได้เจอหน้าสีน้ำ ไม่ได้ยินเสียงสีน้ำ ทั้งๆ ที่อยู่ประเทศเดียวกันแท้ๆ โทรหาก็ไม่ได้ มันทรมานกว่าการอยู่คนละประเทศอีก สีน้ำเงียบไปและยังอยู่ที่จันทบุรี แต่เขาจะอกแตกตายทนห้ามความคิดถึงไม่ไหวแทบจะอยากบินไปหาวันละล้านรอบ แต่ด้วยเพราะงานที่มาจ่อรออยู่เพียบเวลาจะทานข้าวยังไม่มีเลย อย่าว่าแต่เวลาจะไปหาสีน้ำนี่ยิ่งไม่มีใหญ่ เขาเพิ่งเห็นข้อดีของการที่งานยุ่งก็ครั้งนี้นั่นแหละ
“เหนือดินเสร็จหรือยัง เข้าออฟฟิศช้าเดี๋ยวคุณเมย์โมโหหรอก”
“ครับๆ”
เสียงผู้จัดการส่วนตัวดังขึ้นจากนอกห้อง ช่วงนี้คุณเมย์ให้คนมาคอยขับรถรับส่งเขาเพราะตารางงานที่หนัก ทำให้พักผ่อนน้อย แถมยังพูดติดตลกว่ากลัวได้ไปเปิดตัวพรีเซนเตอร์ในโรงพยาบาล เลยห้ามเขาคัดค้านเรื่องส่งคนมาคอยดูแลเด็ดขาด นายแบบหนุ่มจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วเปิดประตูออกไป
“ไปกันได้แล้วครับ”
ระหว่างที่นั่งรถไปยังออฟฟิศโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นมา เบอร์แปลกตาทำให้ไม่อยากจะกดรับ แต่ด้วยใจนึงคิดว่าอาจจะเป็นสีน้ำที่เอาโทรศัพท์เพื่อนโทรมาก็เป็นได้เลยกดรับ
“สวัสดีครับ”
“จ้า ดินหรือเปล่า แม่ของสีน้ำนะจ๊ะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ในใจคิดประหวัดไปถึงคนรัก หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับสีน้ำทำให้มารดาคนรักโทรมาหาเขาแบบนี้
“แม่โทรมารบกวนหรือเปล่า”
“ไม่เลยครับ”
“คือแม่มีเรื่องรบกวนดินหน่อยน่ะจ๊ะ แม่จะฝากให้ดินมาดูแลพุดดิ้งสักสองสามวันได้ไหมจ๊ะ”
“เอ๊ะ?”
“พ่อกับแม่จะไปทำธุระกันแล้วไม่มีคนอยู่บ้านน่ะจ๊ะ วันก่อนลองเอาพุดดิ้งไปที่ร้านก็เที่ยวไล่กัดตัวอื่นแล้วยังเกเรจนเขาไม่รับดูแล แม่เลยคิดว่าถ้าให้อยู่ในบ้านใส่กรงไว้คงไม่เป็นไร แต่คงต้องมีคนมาให้อาหารมันด้วย”
“ได้ครับ ไม่มีปัญหา”
“ขอโทษทีนะจ๊ะที่ต้องรบกวน งานยุ่งอยู่แท้ๆ”
“ไม่เลยครับคุณแม่ ผมยินดี ให้เข้าไปวันนี้เลยไหมครับ”
“ขอบใจมากนะจ๊ะ”
พอวางสายจากมารดาคนรักแล้ว เหนือดินก็ยิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่ รับปากไปแล้วเพราะอยากทำดีพิชิตใจครอบครัวคนรัก แต่เขากับเจ้าพุดดิ้งเคยญาติดีกันที่ไหนละ แล้วจะดูแลกันรอดไหมเนี่ย
หลังจากเลิกงานแล้วนายแบบหนุ่มเลยตรงดิ่งกลับบ้านไปทันทีเพราะมีนัดกับมารดาของคนรักเอาไว้
“คุณแม่สวัสดีครับ”
“จ๊ะ เข้ามาก่อนนะ”
เจ้าตัวพาร่างสูงเดินเข้าบ้านของคนรักที่ไม่ได้มาเหยียบเลยเป็นเวลาอาทิตย์เต็มๆ คุณแต้วนำเหนือดินไปยังห้องรับแขก ในบ้านมีกระเป๋าเดินทางวางอยู่หลายใบ
“ต้องรบกวนหน่อยนะจ๊ะ นี่แม่จดให้แล้วเป็นอาหารที่ต้องให้พุดดิ้ง จริงๆ ก็จัดไว้อยู่ในห้องครัว แล้วก็อยากให้ช่วยปล่อยพุดดิ้งจากกรงให้มาวิ่งเล่นด้วยจ๊ะ วิ่งในบ้านนี่แหละ แม่ไม่อยากให้ออกไปข้างนอก แต่ต้องระวังให้ดีนะจ๊ะ เจ้าตัวดีชอบมุดรั้วออกไปจนจะโดนรถเฉี่ยวหลายทีแล้ว”
“ครับ ได้ครับ ก็จะแวะมาก่อนไปทำงานกับหลังเลิกงานนะครับ”
“จ๊ะ ขอบใจมากเลยนะ แม่ไม่รู้จะเอาเจ้าตัวดีไปฝากใครดี เข้ากับหมาตัวอื่นไม่ได้เลย พ่อกับแม่ไปสามวันเองจ๊ะ”
“ไม่มีปัญหาครับ จริงไหมพุดดิ้ง”
ประโยคท้ายเหนือดินหันไปญาติดีกับเจ้าลูกหมาขนมอมที่เดินดุ๊กดิ๊กเข้ามาแล้วดมฟุดฟิดอยู่ไม่ไกล แต่เหมือนว่าพอได้กลิ่นเหนือดินก็เมินหน้าแล้วเดินเข้าไปในครัวแทน
“อย่างน้อยก็ไม่ขู่แล้วจริงไหมครับแม่”
“จ๊ะ ช่วงนี้สีน้ำไม่อยู่ก็เลยหงอยๆ ไป แล้วสีน้ำติดต่อมาหรือยังจ๊ะ”
“ยังเลยครับ”
“เจ้าตัวก็สบายดี ช่วงนี้สุขภาพก็ดีแม่เลยวางใจ ดินก็อดทนหน่อยแล้วกันนะ แม่ว่าอีกไม่นานหรอก”
“ครับ ผมรอได้”
ถึงจะบอกไปว่ารอได้ แต่ในใจมันทั้งท้อและร้อนรน ช่วงที่ไม่ได้อยู่กับสีน้ำจะมีใครคนใหม่เข้ามาหรือเปล่า เขากลัวเหลือเกิน แต่ในเมื่อรับปากไปแล้วว่าจะรอ เขาก็ต้องรออย่างอดทนตามนั้น
*******************************
วันนี้เป็นวันแรกที่เหนือดินต้องมาให้อาหารลูกหมาสุดเลิฟของคนรัก มารดาของคนรักให้กุญแจบ้านกับเขาเอาไว้ด้วย แบบนี้จะเรียกได้ว่าเป็นที่ไว้วางใจหรือเปล่านะ แต่เขาก็ดีใจแล้วที่มารดาคนรักคิดถึงเขาเวลาที่ต้องการความช่วยเหลือ ถึงไม่ได้เจอสีน้ำได้มาอยู่ที่ๆ มีกลิ่นอายของสีน้ำก็ยังดี
“ให้อาหารกล่องนี้สินะ ทำไมอาหารหมามันมีหลายแบบจริงๆ แค่ลูกหมาบำรุงเยอะแยะเลยนะ”
ร่างหนาก้มลงไปเปิดกรงให้เจ้าหมาน้อยออกมาวิ่งเล่นตามคำบอก ชั่วขณะที่ก้มลงไปจะเทอาหารให้ เจ้าพุดดิ้งก็วิ่งตรงดิ่งไปยังประตูหน้าบ้านเหนือดินไม่ได้สนใจเพราะคิดว่ามันไปไหนไม่ได้ แต่เขาไม่รู้ว่าถ้าประตูหน้าบ้านไม่ได้ปิดสนิทดีๆ เจ้าพุดดิ้งสามารถที่จะตะกุยประตูให้เปิดออกได้ กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็เมื่อได้ยินเสียงรถเบรกเสียงดังจากหน้าบ้านและคนโวยวายอยู่หน้าบ้าน
“หมาใครเนี่ย โดนรถชน”
“หมา? พุดดิ้ง? ตายแล้ว พุดดิ้ง”
นายแบบหนุ่มรีบวิ่งออกไปแล้วพอเห็นประตูหน้าบ้านที่เปิดออกยิ่งตกใจยิ่งขึ้นไปใหญ่ ถ้าเจ้าพุดดิ้งเป็นอะไรไปเขาจะทำยังไง เขาจะมีหน้าไปพบสีน้ำกับแม่ของสีน้ำได้ยังไง
“ขอโทษนะครับ เจ้าพุดดิ้ง”
เหนือดินวิ่งออกไปที่หน้าบ้าน เจ้าของรถคันใหญ่เปิดประตูรถออกมายืนอยู่ เห็นดังนั้นเลยรีบวิ่งเข้าไปหา
“ขอโทษนะครับ”
เจ้าหมาน้อยนอนนิ่งจนเหนือดินใจเสีย เขาค่อยๆ เอื้อมมือลงไปสัมผัสขนมอมที่เลอะเลือด เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจก็โล่งอก
“เจ้านี่มาวิ่งตัดหน้ารถผม คุณเลี้ยงหมายังไง”
“ขอโทษครับ ผมขอตัวพาไปหาหมอก่อน”
ชายหนุ่มถอดเสื้อยืดที่ใส่อยู่ออกมาแล้วใช้แทนผ้าขนหนูค่อยๆ รวบตัวเจ้าหมาน้อยขึ้นมาอุ้มไว้แล้วตรงไปล็อกประตูหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว ขายาวพาเขากลับมายังรถสปอร์ตสีแดงที่จอดไม่ไกล วางเจ้าพุดดิ้งที่นอนนิ่งในเสื้อยืดของเขาไว้ที่เบาะข้างๆ แล้วรีบสตาร์ทรถออกไปโดยเร็ว
“พุดดิ้ง แกอย่าเป็นอะไรนะ”
******************
-
เฮ้อ... มาแบบนี้
เค้าเรียกว่า ทรมาน อีป้าแก่ ๆ
จริง ๆ อยากอ่านต่ออ่ะ
-
เช้านี้ไม่รู้ทำไมจิตใจของเด็กหนุ่มร่างบางที่อยู่ที่จันทบุรีเป็นวันที่เก้านั้นไม่สงบเอาซะเลย ไม่ว่าจะทำอะไรเหมือนใจมันไม่สบาย เป็นกังวลแปลกๆ
“เป็นอะไรวะสีน้ำ ทำหน้าทำตาเหมือนปวดท้อง”
สไปรท์ที่มองอยู่นานเอ่ยทักเพื่อนร่างสูงที่ดูจะถือช้อนในมือค้างนานผิดปกติ ไม่ยอมตักข้าวกินซะที
“ไม่สบายใจยังไงก็ไม่รู้”
“คิดถึงที่รักหรือไง ห่างกันแค่นี้เอง กินไม่ได้นอนไม่หลับแล้วหรอ”
“พูดจาแบบนี้ ไม่ต้องกิน เอาข้าวมานี่ให้หมดเลยไอ้โชน”
สีน้ำเอื้อมไปคว้าจ้านข้าวของเพื่อนที่พูดแซวมาซ่อนไว้
“ไอ้น้ำ เอามานี่เลย ไอ้น้ำ”
สีน้ำยักคิ้วให้เพื่อนแล้วส่งจานต่อไปให้คีย์ที่รอรับอยู่ข้างๆ
“คีย์อย่าไปเข้าข้างไอ้น้ำเดะ ส่งจานข้าวมา”
“ไม่ส่ง แกเอาแต่พูดคงไม่อยากกินข้าวแล้วล่ะสิไอ้โชน”
“เฮ้ย เอามาคนกำลังหิว”
สีน้ำหัวเราะเพื่อนที่ลุกจากที่นั่งเดินมาแย่งจานข้าวที่คีย์ส่งต่อไปให้สไปรท์แล้ว ถึงจะยิ้มออกได้บ้าง แต่ความกังวลใจที่เกาะกุมหัวใจเขาอยู่นั้นกลับไม่จางหายไป เกิดอะไรขึ้นที่กรุงเทพฯ หรือเปล่านะ
อีกด้านหนึ่งที่บ้านของนายแบบดัง ชั้นล่างในตอนนี้ได้เปลี่ยนเป็นสถานพยาบาลลูกหมาป่วยไปซะแล้ว อุปกรณ์ต่างๆ เช่น ที่นอนน้องหมา อาหารทั้งแบบเม็ดและแบบเหลวอยู่ในถุงวางไม่ไกล ส่วนที่โซฟาตัวใหญ่นั้นมีนายแบบหนุ่มนั่งพิงอย่างหมดสภาพ โดยที่บนตักมีลูกหมาน้อยที่ลำตัวถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล และที่ขาหลังก็เช่นกัน
Tululu Tululu
“ครับ พี่เมย์”
“ไงพ่อตัวดี เบี้ยวงานกะทันหันแบบนี้เดี๋ยวหักค่าตัวดีไหม”
“ถ้าหักแล้วนายแบบของพี่ผอมหัวโต เพราะไม่มีกินนี่มาว่ากันไม่ได้นะครับ”
“แล้วธุระของเธอน่ะเสร็จหรือยัง”
“เอ่อ จะว่าเสร็จก็ได้ แต่ไม่เสร็จก็ได้ครับ”
“พูดไม่รู้เรื่อง เยส ออร์ โน”
“....งั้นโนครับ”
“แล้ววันไหนจะเสร็จจ๊ะ”
“พี่เมย์ครับ ช่วงนี้ยังไงก็ยังแค่คุยคอนเซ็ปงานเปิดตัวไม่ใช่หรือครับ ผมไม่เข้าก็ไม่น่าจะเป็นไร...ไม่ใช่หรอครับ”
“ยะ พ่อนายแบบดัง แล้วธุระของเธอจะเสร็จวันไหน นี่มีอีกหลายเล่มเลยนะจะให้เธอขึ้นปก รายได้หดหายหมด ว่าแต่ธุระของเธอคืออะไรถึงขนาดเบี้ยวงานวันนี้เลย”
“คือ...สุนัข...ของผมโดนรถชนน่ะฮะ นี่เพิ่งกลับจากโรงพยาบาล”
“อย่างเธอเนี่ยนะเลี้ยงสัตว์เลี้ยงกับเขาด้วย นี่ถ้าไม่ได้ยินจากปากเจ้าตัวพี่ไม่เชื่อหรอกนะ”
เหนือดินเอาลิ้นดุนแก้มเล่นไปมา ไม่อยากบอกว่าเขาเองก็ไม่เลี้ยงสักหน่อย ถ้าไม่ใช่ลูกสุดรักของสีน้ำ
“แล้วเป็นอะไรมากไหม”
“ก็ไม่เท่าไรครับ มีแผลที่ขาหลังแล้วก็แถวลำตัวครับ ดีที่รถแล่นมาไม่เร็วเท่าไร แต่ช่วงนี้ต้องดูแลใกล้ชิดหน่อยครับ”
“แล้วทำไมไม่เอาไปฝากที่โรงพยาบาลสัตว์ล่ะ”
เหนือดินเหลือบมองลูกหมาน้อยที่นอนหมดฤทธิ์ที่ตัก
“ก็เพราะมันเอาเรื่องนะสิครับ เห่าไม่หยุด ไม่ถูกกับหมาตัวอื่นไปทั่ว เลยต้องพากลับมาครับ คนดูแลเขาไม่พออยู่แล้วด้วย”
“โอเค พี่จะดูให้แล้วกันว่างานไหนพอจะเลื่อนออกไปได้บ้าง แต่ถ้าเลื่อนไม่ได้เธอก็ต้องไปนะจ๊ะ จะหอบหิ้วหมาไปด้วยพี่ไม่ว่า”
“ครับ ขอบคุณครับ”
เมื่ออีกฝากวางสายไป เหนือดินก็เอนหัวลงไปกับพนักโซฟา แต่เมื่อรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ที่ตักก็ผงกหัวขึ้นมาดู
“ไง หายซ่าละสิทีนี้”
“งี๊ดๆ”
“ซ่าดีนัก หมดฤทธิ์แล้วคราวนี้”
ถึงเหนือดินจะไม่ค่อยถูกโรคกับเจ้าหมาตัวนี้ แต่เขาก็ไม่เคยอยากให้มันประสบอุบัติเหตุเช่นนี้ มือหนาค่อยๆ ลูบหัวเล็กๆ ของหมาน้อยอย่างอ่อนโยน
“โดนแล้วจะได้เข็ด ชอบหนีไปนอกบ้านนักนะ พุดดิ้ง”
ดวงตาใสแป๋วของเจ้าพุดดิ้งเหลือบมามองคนที่จัดแจงอุ้มอย่างทะนุถนอมพาไปนอนยังที่นอนของสุนัขที่เหนือดินซื้อกลับมาด้วย
“นอนที่นี่นะ แล้วเดี๋ยวจะมาป้อนข้าวป้อนยา ขอฉันไปล้างตัวหน่อย เสื้อตัวที่เอามาอุ้มไปหาหมอรู้ไหมว่าตัวตั้งเท่าไร ซื้อมาได้ใส่ไม่กี่ครั้งเองแล้วไหนฉันต้องเปลือยอกไปให้ชาวบ้านชาวเมืองเขาดูอีก เสียหายหลายแสนจริงๆ”
เสียงบ่นดังไปตามทางที่นายแบบหนุ่มขึ้นไปชั้นสอง ปล่อยให้เจ้าลูกหมานอนนิ่งอยู่ตามลำพัง และได้แต่ส่งเสียงครางออกมาเบาๆ
“งี๊ดๆ”
******************
-
หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าและอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เหนือดินก็ต้องมาปวดหัวกับการดื้อไม่ยอมกินอะไรของลูกหมาตัวดี ที่เอาแต่นอนเหมือนกำลังตรอมใจ ไม่ว่าจะยังไงก็ไม่ยอมทานอะไรทั้งนั้น
“นี่เจ้าพุดดิ้ง อย่ามาทำตัวงี่เง่านะ กินเข้าไปสิจะได้กินยา แล้วจะหายไหมเนี่ย”
ลูกหมาน้อยก็ยังไม่ยอมสนใจนอนนิ่งอยู่นั่นเอง จนใจที่เหนือดินจะป้อนแล้ว
“ทำไงดีละเนี่ย หรือต้องตามสีน้ำมาป้อน”
“...งี๊ด”
เหมือนว่าพอได้ยินชื่อเจ้าของแล้วเจ้าตัวเล็กจะมีปฏิกิริยาขึ้นมาบ้าง
“นี่พุดดิ้ง กินข้าวก่อนแล้วจะตามสีน้ำกลับมาให้ โอเคไหม”
ลองพูดไปทั้งที่ไม่รู้ว่าลูกหมาจะฟังรู้เรื่องไหม แต่พอยื่นอาหารเหลวเข้าไปใกล้ๆ อีกทีนั้นหัวเล็กๆ นั้นก็ผงกขึ้นมาแล้วกินอย่างช้าๆ
“เออเว้ย ฟังรู้เรื่องจริงๆ ด้วย เหมือนที่สีน้ำกับคุณแม่บอกเลย ดูแต่ภายนอกไม่ได้จริงๆ สินะ”
พอเห็นแล้วก็พาลนึกไปถึงเจ้าของหมาน้อยที่ตอนนี้อยู่ในช่วงลงโทษเขาอยู่ จะว่าไปกับสีน้ำตอนแรกเขาก็ตั้งแง่เพราะหน้าตาท่าทางที่ดูเป็นเด็กเนิร์ด เห็นแล้วไม่ถูกชะตา แต่พอได้รู้จัก ได้พูดคุย และได้เห็นว่าความงามที่แท้จริงภายในนั้นซุกซ่อนเอาไว้ภายได้ท่าทีแบบนั้น เขากลับหลงรักไปโดยไม่รู้ตัว และตอนนี้เขาก็รักสีน้ำหมดใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“สีน้ำ เมื่อไรจะยอมยกโทษให้พี่กันนะ”
มือหนาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เขาสัญญาว่าจะรอให้สีน้ำติดต่อมาเอง แต่กับเรื่องพุดดิ้งนี่ถ้าเป็นคนโทรไปจะโดนโกรธยิ่งกว่าเดิมไหมนะว่าดูแล เจ้าตัวเล็กได้ไม่ดี
“เอาวะ ไม่บอกผลลัพท์มันเลวร้ายกว่าบอกเห็นๆ ตายเป็นตายจริงไหมพุดดิ้ง”
ดวงตาใสจ้องมองใบหน้าคนที่ไม่ถูกด้วยนิ่งสนิท เหนือดินลองเอื้อมมือไปลูบหัวเบาๆ แล้วเจ้าพุดดิ้งก็ผงกหัวขึ้นเลียมือหนาช้าๆ
“พุดดิ้ง?”
“งี๊ดๆ”
“หายเร็วๆ นะ เดี๋ยวฉันจะตามสีน้ำกลับมาหาเรา”
แล้วก็ตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหาคนที่เป็นเพื่อนสนิทของสีน้ำแทน
“เอ่อ เหนือดินนะ”
คีย์ที่สงสัยตั้งแต่เห็นชื่อคนโทรเข้ามาแล้ว เขาลุกจากวงด้านหน้าหลบออกไปคุยหน้าห้องพักในบ้านของสไปรท์ที่อยู่ใกล้ชายหาด
“ครับ?”
“เอ่อ ช่วยบอกสีน้ำทีว่าพุดดิ้งโดนรถชน แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว ฉันเอาตัวพุดดิ้งมาดูแลที่บ้าน ยังไงถ้าเป็นห่วงก็โทรมาหรือมาหาได้ โทรมาแค่นี้แหละ”
“พุดดิ้งโดนรถชน โดนได้ยังไงครับ”
“มันหนีออกไปตอนกำลังให้อาหารน่ะ แต่บอกสีน้ำน่ะว่าไม่ต้องห่วง อาการไม่ได้ร้ายแรง”
“แล้วไม่ร้ายแรงนี่มันขนาดไหน”
“ก็ขาหลังเข้าเผือก แล้วมีแผลที่ลำตัว พอดีรถไม่ได้แล่นมาเร็ว แล้วเบรกด้วยเลยไม่ได้ร้ายแรง”
“แล้วผมจะบอกสีน้ำให้”
“ขอบใจมาก ...เอ่อ......สีน้ำสบายดีไหม”
“ก็ดีครับ อยู่กับเพื่อนๆ ที่รักสีน้ำ และไม่ได้พูดปากไม่ตรงกับใจเลยสบายดี”
“...ก็ดีแล้ว ไม่รบกวนละ ขอบคุณมาก”
คีย์ฟังน้ำเสียงที่อ่อนล้าของคนรักของเพื่อนแล้วก็เกิดอาการสงสัยที่เหนือดินไม่ได้มีท่าทีจะต่อล้อต่อเถียงเหมือนปกติ
“สงสัยจะสำนึกผิดแล้วจริงๆ มั้ง แต่ต้องไปบอกสีน้ำเรื่องพุดดิ้งก่อน มีแววได้กลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้แน่ๆ”
แล้วก็ไม่ผิดอย่างที่คิดไว้ เมื่อบอกเรื่องพุดดิ้งไปแล้วสีน้ำถึงกลับหน้าถอดสี
“นี่สีน้ำ คุณเหนือดินบอกว่าพุดดิ้งอาการปกติดี นายไม่ต้องตกใจไป”
“มิน่าสังหรณ์ใจไม่ดีตั้งแต่เช้าแล้ว นี่เรากลับกรุงเทพฯ พรุ่งนี้เลย ได้ไหม ฉันเป็นห่วงพุดดิ้ง”
“แกห่วงพุดดิ้งบวกห่วงคนดูแลพุดดิ้งด้วยหรือเปล่าวะ”
“แล้วถ้าไอ้น้ำมันจะห่วงคนรักมันผิดตรงไหนวะไอ้โชน”
“ก็นี่ยังไม่ครบสามอาทิตย์ที่แกตั้งใจจะสอนให้คุณเหนือดินรู้รสชาติคนที่รอคอยให้อีกฝ่ายติดต่อมาเลยนี่หว่า ฉันหวังดีนะ”
“ทุกเรื่องมันก็มีข้อยกเว้นนี่นา ทำตามใจของนายเหอะสีน้ำ”
เด็กหนุ่มร่างโปร่งมองคีย์อย่างขอบคุณ
“ไม่ต้องมามองอย่างนี้ ฉันยังนิยมสาวๆ อกตูมๆ อยู่สีน้ำ”
แค่นี้แล้วกลุ่มเพื่อนก็ยิ้มออกมา สีน้ำรู้สึกว่าเขาช่างโชคดีที่มีเพื่อนรักและแสนดีอย่างทั้งสามคนนี้
“ขอบใจนะทุกคน”
*******************
เด็กหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าบ้านของคนรักในเวลารุ่งเช้า มองเข้าไปในบ้านอย่างสองจิตสองใจว่าจะกดออดดีหรือว่าโทรเข้าไปดี แต่ไม่ว่าทางไหนก็คงรบกวนการพักผ่อนของเจ้าของบ้านไม่แพ้กัน ทันทีที่ได้ตั๋วรถทัวร์เที่ยวที่เช้าที่สุด สีน้ำก็กลับมายังกรุงเทพฯ ตามลำพัง เพราะเพื่อนๆ ยังอยากเที่ยวต่อและก็เห็นว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ว โดยเฉพาะคีย์ที่กำชับว่า “ให้ทำตามความต้องการของเขา อย่าปล่อยเวลาให้เสียไปแล้วมานั่งเสียใจทีหลัง”
“เอาไงดีนะ ปลุกเลยดีไหม”
มือเรียวลองผลักประตูรั้วก็เห็นว่าไม่ได้ล็อกเลยเปิดเข้าไป ด้านขวามีรถสปอร์ตสีแดงจอดอยู่ ชวนให้คิดว่าเขาไม่ได้นั่งรถคันนี้นานเท่าไรแล้วนะ ขาเรียวเดินไปยังประตูหน้าบ้าน ก่อนตัดสินใจว่าจะเคาะหรือโทรเข้าไปดี ก็ลองหมุนลูกบิดประตูดู
“นี่ก็ไม่ได้ล็อก อยู่บ้านยังไงเนี่ย ไม่กลัวขโมยเลย”
เข้าไปแล้วก็เปลี่ยนรองเท้าให้เรียบร้อย เมื่อเดินเข้าไปยังห้องรับแขกก็เห็นบ้านหมาหลังเล็กๆ อยู่ สีน้ำเดินอย่างระมัดระวังไปยังด้านหน้า แต่ก็ไม่เจอลูกหมาที่เขากำลังเป็นห่วงอยู่ตอนนี้
“พุดดิ้งไปไหนนะ ถ้าไม่อยู่ตรงนี้”
เพราะว่าที่บ้านเขาก็ไม่มี เจ้าหมาน้อยต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ ดวงตาเรียวมองไปยังบันไดที่เชื่อมต่อไปที่ชั้นสองซึ่งเป็นห้องนอนของเจ้าของบ้าน
“พี่ดินจะเอาพุดดิ้งไปนอนด้วยได้หรอ ไม่ถูกกันขนาดนั้น”
แต่ในเมื่อเป็นที่ที่มีความเป็นไปได้มากที่สุด สีน้ำจึงเดินขึ้นชั้นสองไปด้วยความคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้ ประตูห้องนอนที่แทบไม่เคยปิด ก็เปิดอยู่เหมือนเช่นเคย เมื่อเจ้าตัวเดินไปถึงประตูห้องภาพที่มองเห็นก็ทำให้อดเผยรอยยิ้มกว้างออกมาไม่ได้ เจ้าหมาน้อยนั้นนอนอยู่บนกองผ้าห่มข้างกายนายแบบหนุ่มที่หลับสนิท
“พุดดิ้ง”
หูเล็กๆ กระดิกเบาๆ แล้วดวงตากลมก็เปิดขึ้น พอเห็นเจ้านายสุดที่รักมายืนไม่ไกลเจ้าตัวเล็กก็เกิดอาการดีใจอยากจะตะกุยมาหา แต่เพราะอาการบาดเจ็บทำให้เคลื่อนไหวตัวลำบาก
“งี๊ดๆๆ”
“จุ๊ๆ อย่าร้องสิ รบกวนพี่ดินเขา”
สีน้ำบอกลูกหมาน้อยเบาๆ แล้วเดินจรดปลายเท้าเข้าไปในห้องนอน ทรุดตัวลงนั่งที่ริมเตียงใหญ่ข้างๆ เจ้าพุดดิ้งที่แสดงอาการดีใจ
“ไหน ซนจนได้เรื่องหรอเรา เจ็บมากไหม”
สีน้ำลูบหัวหมาน้อยเบาๆ จัดแจงพลิกตัวลูกหมาเพื่อดูอาการ เห็นว่าแผลนั้นถูกดูแลอย่างดีก็เบาใจ
“อืมมม”
คนข้างๆ ที่นอนบนเตียงกับพุดดิ้งพลิกตัวมายังฝั่งที่สีน้ำนั่งพอดี ดวงตากลมโตนั้นเปิดขึ้นช้าๆ จับจ้องมายังดวงหน้าของเด็กหนุ่ม
“สีน้ำ”
“ครับ?”
“ฝันดีจังเลยเห็นสีน้ำด้วย พี่คิดถึงเธอมากรู้ไหมคนดี”
มือหนาที่วางอยู่ข้างลำตัวคว้ามือเด็กหนุ่มไปจุมพิตเบาๆ ที่หลังมือ แต่แค่นั้นก็เล่นเอาดวงหน้าขาวแดงระเรื่อด้วยความอาย
“พี่ขอโทษ พี่รักสีน้ำจริงๆ นะ”
“พี่ดิน?”
หลังจากพูดพึมพำจบก็นิ่งไปจนสีน้ำลองเรียกชื่อเบาๆ แต่นายแบบหนุ่มนั้นหลับไปแล้วโดยที่มือหนาจับมือของเขาเอาไว้แน่นไม่ปล่อย
“ผมไม่ได้โกรธพี่ดินแล้วล่ะ แต่คำพูดนั้นทำให้ผมเสียใจมาก รู้ไหมฮะ ให้เวลาผมอีกหน่อย ไม่นานหรอกฮะ”
เจ้าหมาน้อยที่ตอนนี้อยู่ระหว่างกลางระหว่างนายแบบหนุ่มกับเจ้าของเอียงหัวมองไปมองมาด้วยท่าทีน่าเอ็นดูจนสีน้ำอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปหอมมันซะที
“คิดถึงพุดดิ้งด้วยรู้ไหม”
“บ๊อก บ๊อก”
“อย่าเสียงดังสิ พี่ดินนอนอยู่”
ลูกหมาน้อยมองหน้าสีน้ำด้วยสายตาดีใจ และเหมือนฟังรู้เรื่องยอมหยุดเห่าแต่โดยดี สีน้ำพยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม แต่มือหนานั้นจับเขาเอาไว้แน่นซึ่งถ้าจะแกะมือออกก็คงทำให้อีกฝ่ายตื่นแน่ๆ
“เอาไงดีนะ เฮ้อ...”
เมื่อมองไม่เห็นทางอื่นแล้วสีน้ำจึงเอนตัวลงนอนข้างๆ พุดดิ้งในส่วนของเตียงที่ยังว่างอยู่ เขาไม่ใจร้ายพอที่จะปลุกคนที่ช่วยดูแลลูกหมาตัวน้อยนี่ให้เขาหรอก และเพราะเขาเองแทบไม่ได้นอนเมื่อคืนด้วยแล้ว พอมานั่งบนเตียงนุ่มแบบนี้ก็ทำให้ตาเรียวม่อยลงทีละนิด
“นอนเอาแรงก่อนก็แล้วกัน”
เด็กหนุ่มหลับสนิทไปในเวลารวดเร็วเพราะเหนื่อยกับการเดินทางด้วย เมื่อทั้งห้องนอนอยู่ในความเงียบสนิทแล้วดวงตากลมโตของนายแบบหนุ่มก็เปิดขึ้นช้าๆ จับจ้องยังดวงหน้าเรียวของคนรักที่หลับสนิทอยู่ข้างๆ
“ฉันบอกแล้วไงพุดดิ้งว่าจะให้สีน้ำกลับมาหาเราให้ได้ เป็นพาทเนอร์ที่ดีมากเลยนะนาย”
เหนือดินเอามืออีกข้างที่ว่างมาขยี้หัวลูกหมาไปมา เขาจับมือขาวจัดที่อยู่ในการเกาะกุมขึ้นมาจรดที่ปลายจมูก
“คิดถึงสีน้ำที่สุดเลย”
*********************************
-
กว่าจะมารู้ตัวอีกทีเด็กหนุ่มก็พบว่าเหลือแค่เขาคนเดียวที่นอนอยู่บนเตียงใหญ่ ทั้งเจ้าของบ้านและพุดดิ้งหายไปแล้ว ดวงตาพร่ามัวเล็กน้อยเลยยกมือขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ
“ไม่ได้ใส่แว่น แล้วแว่นไปไหน”
มองไปที่โต๊ะข้างหัวเตียงก็มีแว่นของเขาวางอยู่ แสดงว่าคนที่นอนข้างๆ นั้นเป็นคนถอดออกไปรวมทั้งเป็นคนห่มผ้าให้เขาด้วย
“ไปไหนกันแล้วนะ”
เจ้าตัวบิดตัวไล่ความเมื่อยล้าสามสี่ที แล้วก้าวลงจากเตียงเดินลงไปยังด้านล่าง เมื่อลงไปจวนจะถึงชั้นล่างก็ได้ยินเสียงทุ้มของคนรักมาก่อนจะเห็นตัว
“พุดดิ้ง อย่ามาดื้อ บอกให้กินยาไง ทำไมกินยากกินเย็นแบบนี้นะ แล้วจะหายไหมพุดดิ้ง กินยา กลืนลงไป ดูคายออกมาอีกแล้ว”
เด็กหนุ่มยิ้มน้อยๆ ก็เจ้าพุดดิ้งนะเป็นหมาที่กินยายากติดอันดับเลยน่ะสิ แล้วยิ่งมือใหม่หัดดูแลน้องหมาอย่างพี่ดินด้วยแล้ว ไม่มีทางจับให้กินยาได้แน่ๆ
“เจ้าพุดดิ้งน่ะกินยายากฮะ ต้องหลอกล่อด้วยการเอายาใส่ในอาหารเม็ดแล้วให้มันกินครับ แบบนั้นจะง่ายหน่อย”
สีน้ำเดินเข้าไปในห้องรับแขกแล้วนั่งลงข้างๆ นายแบบหนุ่ม แบมือขาวจัดเชิงขอยาที่อีกฝ่ายถืออยู่
“ผมทำเองฮะ”
“อืม”
เหนือดินให้ยาไปโดยง่ายแล้วกลับไปนั่งที่โซฟาดูนักศึกษาคณะสัตวแพทย์ป้อนยาเจ้าพุดดิ้งที่ดูง่ายดายผิดกับเขาล้านเท่า
“ทำไมมันยอมกินง่ายๆ เลยล่ะ”
“ก็ผมป้อนมันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พุดดิ้งไม่ดื้อกับผมหรอกฮะ”
“งั้นหรอ”
“ไปนอนซะพุดดิ้ง พักเยอะๆ”
พอจัดให้เจ้าพุดดิ้งเข้าไปนอนยังที่นอนของตัวเองแล้วสีน้ำก็กลับมานั่งที่โซฟาเดี่ยวถัดออกไปจากที่เหนือดินนั่ง นายแบบหนุ่มแอบมองแก้มขาวที่เขา ตักตวงสูดดมความหอมเพื่อชดเชยช่วงเวลาที่สีน้ำไปอยู่ที่อื่น แต่เท่าไรก็ไม่พอเลยจริงๆ
“ขอบคุณมากนะฮะ ถ้าไม่ได้พี่ดินผมคงไม่ได้กลับมาเจอพุดดิ้งอีกแล้ว”
“ไม่หรอก พี่ไม่ดีเองที่ดูพุดดิ้งไม่ดี ให้มันหนีไปได้”
“พุดดิ้งมันชอบหนีออกไปฮะ คนที่ไม่คุ้นก็จะไม่รู้ เอ่อ...ถ้ายังไงผมจะเอาพุดดิ้งกลับไปดูแลต่อที่บ้าน”
“แต่พ่อกับแม่สีน้ำกลับวันมะรืนนี่นา”
“ฮะ แต่...”
“อยู่ที่นั่นพาพุดดิ้งไปหาหมอก็ลำบากนะ ไหนจะคอยดูแลอีก ถ้าสีน้ำจะ ออกไปซื้ออะไรก็ห่วงพุดดิ้งใช่ไหมละ อยู่บ้านนี้กับพี่ไปจนกว่าคุณแม่จะกลับมาก็ได้ วันนี้ก็ว่าจะพาพุดดิ้งไปให้หมอดูอาการอยู่แล้ว สีน้ำจะได้ไปด้วยกันเลย ไปคุยกับหมอโดยตรง”
“แต่...”
“ถ้าสีน้ำไม่สะดวกใจ พี่ไปนอนอีกห้องก็ได้นะ แต่ที่พูดไม่ได้อยากให้สีน้ำคิดว่าพี่ฉวยโอกาส พี่แค่ห่วงเจ้าพุดดิ้งแล้วก็ห่วงสีน้ำด้วย”
สีน้ำมองไปยังข้าวของมากมายที่นายแบบหนุ่มซื้อมาทั้งบ้านหมาทั้งอาหารต่างๆ แล้วก็เม้มเรียวปากแดงอย่างครุ่นคิด ก่อนจะพูดออกมาเบาๆ
“ขอรบกวนด้วยนะฮะ”
เหนือดินยิ้มกว้างอย่างดีใจ อย่างน้อยเขาก็รั้งสีน้ำให้อยู่ที่นี่กับเขาได้ แบบนี้มันก็เป็นความโชคดีบนความโชคร้าย(ของเจ้าพุดดิ้ง)
“ไปทานข้าวไหม พี่ทำเอาไว้แล้วล่ะ กินข้าวแล้วเราออกไปหาหมอด้วยกัน”
“ฮะ”
***********************
-
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ ยาวมากๆ :impress2:
รอกันนี๊ดนะคะ อิอุ :pig4:
-
เฮ้อโล่งอก
-
เย้ในที่สุดก็คืนดีกันแล้วววว พุดดิ้งนี่ซนจนได้เรื่องเลยน๊าาาา
แต่ก็ฉลาดมากๆอ่ะ พี่ดินนี่เจ้าแผนการนะเนี่ยะ อิอิ
-
เห้อออออออ
เหมือนพุดดี้งจะดีกับพี่ดินแล้วววววว
เย้ๆๆๆๆๆ
แต่สีน้ำละซิ
เหมือนไรจะบอกพี่ดินว่าหายโกด
สงสารพี่ดินจัง
-
ดีกัน เข้าใจกัน รักกันนะ สีน้ำ :L1:
-
ความสุขแบบเศร้าๆนะครับเนี่ย
-
ตอนแรกตกใจมากนึกว่าเจ้าดิ้งจะเป็นไรมากเสียแล้วไม่งั้นเรื่องยาวแน่ๆ ว่าแต่จะจบแล้วหรอใจหายจังเร็วเนอะ
-
อิอิ อีกนิดนึงพี่ดินก็จะสมหวังแล้ว โหะๆ
-
หายไปนาน แต่ก็ยาวได้ใจ..
ตอนหน้าจะจบแล้วอ่ะ จะมีตอนพิเศษป่าวคะ
ต้องขอบใจพุดดิ้งนะนายดิน เพราะทำให้สีน้ำกลับมาเร็วกว่าที่ตั้งใจไว้
รอตอนจบแบบแฮปปี้ค่ะ :pig4:
-
เฮ้อโล่งอก
อิ อิ สงสัยคุณนายจะลุ้นตามจนตัวโก่งละมั้งเนี่ย
คุณดินดูแลเจ้าพุดดิ้งอย่างดีทั้งๆที่ไม่เคยเลี้ยงสุนัข
เจ้าพุดดิ้งก็ญาติดีกะคุณดินแล้ว คราวนี้ก็แฮปปี้ละเนาะ
-
คุณนายแก้วคะ
เปิดพีเอ็ม ด้วยค่ะ
เรื่อง FB ค่ะ
-
ยาวววววววววว มวากกกกกก ค่ะ :amen:
โล่งอก เกือบจะดีแล้ว ทนอีกแปปเน้อพี่ดิน o13
-
ยาวๆดีแล้วค่า ชอบบบบบบ :z1:
ก็ดีขึ้นมานิดนึง แต่สีน้ำยังดูกั๊กๆหะพี่ดินอยู่ แหงล่ะ ทำให้เสียใจตั้งมากมายนี่นา :m16:
แต่รักกันๆๆดีกว่าตั้งเยอะ พุดดิ้งก้เหมือนจะญาติดีกะพี่ดินแล้วด้วย :impress2:
รออ่านตอนจบค่า :L2:
-
:pig4: :pig4:
-
ดีกันรักกัน :o8:
:call:
-
ค่ิอย ๆ ปรับความเข้าใจกันไป
-
กำลังจะค่อยๆเข้าสู่สภาวะปกติ :man1:
-
ในที่สุดสีน้ำก็ใจอ่อนซะที แล้วอีพี่ดินก็อย่าซ่าอีกล่ะ :laugh:
-
สีน้ำกะพี่ดินมาแล้ววววววววว~~~~
สงสารพุดดิ้งอะ เดี้ยงเลย
แต่ก้อนะ...สีน้ำเลยกลับมาหาพี่ดินได้^^
งานนี้พี่ดินอย่าลืมตบรางวัลให้พุดดิ้งด้วยล่ะ~!!!
-
พี่ดินทำตัวดีขึ้นเยอะเลย
-
o13จุใจจริงๆ
+1 :mc4:
-
น่ารักก ยาวได้ใจจริงๆ :o8:
-
:man1:
คืนดีกันได้แล้วเน้อ มีพุดดิ้งเป็นกามเทพ อิอุ
:mc4:
จะจบแล้ว ไม่อยากให้จบเลยอ่า
-
คิดถึงพุดดิ้งแล้วอ่ะ
มาช้าจังงงงงง
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
PART 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.300)
PART 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.330)
PART 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.360)
PART 13 - 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.390)
PART 13 - 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.450)
Part 14 (Final)
เป็นครั้งแรกในรอบหลายสัปดาห์ที่นายแบบหนุ่มยิ้มออกมาได้ เขาอยากให้รถติดไม่ขยับ หรือเส้นทางที่รถวิ่งอยู่นั้นยาวไกลไม่มีที่สิ้นสุดจริงๆ ก็เพราะว่าหนุ่มน้อยหน้ามนที่นั่งอยู่ข้างๆ นี่เอง บนตักมีกรงใส่เจ้าลูกหมาที่หมดฤทธิ์นอนหลับอยู่ ส่วนตัวเจ้าของเองเพราะไม่รู้จะเปิดบทสนทนาอะไรกับคนที่ทำให้เขาร้องไห้มาหลายคืน เลยปิดดวงตาเรียวคมเอนหัวไปพิงกระจกหน้าต่างแล้วหลับไปทั้งอย่างนั้น เหนือดินหรี่แอร์ในรถให้กำลังพอเหมาะ ถึงวันนี้ประสิทธิภาพของเจ้ารถสปอร์ตจะไม่ได้ใช้เพราะเขาจงใจขับไปช้าๆ แต่ในใจนั้นมีความสุขอย่างเปี่ยมล้น เขาจะไม่ปล่อยให้นิสัยเก่าๆที่เคยเป็นมา กลับมาทำให้สีน้ำเสียใจอีก
“ให้โอกาสพี่อีกครั้งนะสีน้ำ พี่จะเป็นคนใหม่ เป็นคนดีของสีน้ำคนเดียว”
ริมฝีปากหนาพึมพำเบาๆ ดวงหน้าเรียวที่ดูซูบไป ริมฝีปากแดงที่ดูแห้ง บ่งบอกว่าเจ้าของนั้นตรอมใจแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้เหนือดินก็อยากเป็นซะเองมากกว่า
“สีน้ำ สีน้ำ ถึงโรงพยาบาลแล้วล่ะ สีน้ำ”
เสียงทุ้มเรียกชื่อคนรักเบาๆ แล้วขยับเข้าไปใกล้ทีละนิด จนตอนนี้ห่างเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้น กลิ่นหอมอ่อนๆ ที่น่าหลงใหล กลิ่นของความไร้เดียงสา กลิ่นที่ทำให้เขาหลงใหล กลิ่นของสีน้ำ
“สีน้ำ ตื่นเถอะ ไม่ตื่นพี่จะหอมละนะ”
เมื่อเรียกแล้วยังไม่ตื่น จะขอใช้วิธีการปลุกแบบพิเศษก็คงไม่ผิดใช่ไหม ก่อนที่ริมฝีปากจะได้ประทับลงแนบแก้มขาวของคนรัก
“งี๊ด งี๊ด งี๊ด งี๊ด งี๊ด”
เจ้าลูกหมาที่นอนนิ่งในกรงก็ส่งเสียงร้องออกมาเสียดังลั่นรถ เล่นเอาเด็กหนุ่มเปิดตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย ไม่ตื่นคงไม่ได้ละทีนี้
“พุดดิ้งร้องทำไม ปวดแผลหรอ”
“งี๊ด งี๊ด”
“อ๊ะ ถึงแล้วหรอครับ”
“อืม ถึงแล้วล่ะ พี่กำลังพยายามปลุกสีน้ำอยู่ นอนหลับสนิทเลยนะเรา”
“ขอโทษครับ สงสัยจะเหนื่อยสะสม”
“ถ้าอย่างนั้นต้องยิ่งนอนเยอะๆ เดี๋ยวไม่สบายไปจะแย่นะ พี่เป็นห่วง”
-
สีน้ำเหลือบมองคนพูด เมื่อเห็นแววตาจริงใจ แววตาที่นายแบบหนุ่มเคยมอบให้เขามาตลอดก็ส่งยิ้มน้อยๆ กลับไป เหนือดินเห็นแบบนั้นก็ยิ่งดีใจ เขารับรู้ได้ว่าสายใยรักระหว่างกันนั้นยังไม่ขาดสะบั้น แต่คงต้องใช้เวลาในการเยียวยาให้กลับมาแข็งแรง
“ไปหาหมอกันเถอะ ท่าทางเจ้าพุดดิ้งจะปวดแผล เดี๋ยวพี่ถือกรงพุดดิ้งไปเอง”
“เอางั้นหรอฮะ”
“อืม”
เมื่อลงรถแล้วสีน้ำก็ส่งกรงของพุดดิ้งให้เหนือดิน ส่วนเหนือดินก็ยื่นบัตรต่างๆ ของเจ้าพุดดิ้งที่เขาได้มาจากการพามารักษาให้สีน้ำไปติดต่อแทน เมื่อเด็กหนุ่มขอตัวไปติดต่อประชาสัมพันธ์แล้ว เหนือดินก็ยกกรงเจ้าหมาน้อยให้มาอยู่ในระดับสายตา
“นี่ไอ้ตัวเล็ก ขัดขวางฉันอย่างนั้นหรอ ไหนเราอยู่ทีมเดียวกันแล้วไง ทำไมยังมาแกล้งฉันอีก”
แค่คิดก็แสนจะเสียดายแก้มขาวๆ เมื่อครู่ แต่ยังดีที่ได้กำไรมาจากตอนที่สีน้ำหลับที่บ้านมาหลายฟอดแล้ว
“คราวหน้าถ้ายังไม่ยอมร่วมมือกับฉันอีกนะพุดดิ้ง เจอดีแน่ๆ”
“งี๊ด งี๊ด”
“พุดดิ้ง เจ็บแผลหรอ รออีกนิดนะ”
ตากลมโตของนายแบบหนุ่มจ้องเจ้าลูกหมาที่พอได้ยินเสียงฝีเท้าเจ้าของก็ทำเป็นส่งเสียงร้องออกมา มันเป็นหมาจอมสำออยแล้วละมั้งเนี่ย
“ไปห้องตรวจเลยไหม สีน้ำ”
“ดีครับ ไม่ให้ผมหิ้วกรงจริงๆ หรอ”
“อืม พี่หิ้วดีแล้ว ก็ตอนตรวจยังไงสีน้ำก็ต้องเข้าไปดูมันอยู่ดี จะได้เก็บแรงไว้ก่อน”
“ขอบคุณฮะ”
เมื่อส่งสีน้ำและพุดดิ้งเข้าไปในห้องตรวจแล้ว เหนือดินก็เลี่ยงออกมาด้านนอก เขาไม่พิสมัยที่จะเห็นแผลที่น่ากลัวแบบนั้นเป็นครั้งที่สองหรอก แค่พามาแล้วต้องอยู่ด้วยตลอดเวลาที่พุดดิ้งทำแผลในวันก่อนเขายังสยองไม่หาย มือหนาล้วงลงไปหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์เมื่อมันสั่นไม่หยุด
“ครับ?”
“ถ่ายซ่อม? แต่ว่าผม...กี่โมงครับ....ผมอยู่ข้างนอกแล้วก็อยู่กับ....แฟน ถ้าพาไปด้วยได้หรือเปล่าล่ะครับ งั้นก็โอเค เดี๋ยวจะแวะไปครับ”
เหนือดินเก็บโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ผู้จัดการของเขาโทรมาแจ้งว่าเกิดปัญหากับฟิล์มที่ถ่ายภาพคราวที่แล้ว ทางนิตยสารจึงขอให้เขาไปถ่ายซ่อมให้วันนี้ ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันกำหนดวางขาย เมื่อทางผู้จัดการเขาไฟเขียวในการพาสีน้ำไปด้วย ก็เหลือแต่คนรักที่หลังๆ ดูจะใจแข็งขึ้นเยอะ ไม่รู้จะยอมไปกับเขาไหม เดินกลับไปนั่งรอแถวหน้าห้องตรวจโรคไม่นานสีน้ำก็ถือกรงเจ้าพุดดิ้งกลับออกมา
-
“เสร็จแล้วหรอสีน้ำ เป็นไงมั่ง”
พอเดินเข้ามาใกล้ๆ จึงเห็นว่าดวงตาเรียวแดงเรื่อและมีร่องรอยชื้น
“ทำไมหรอสีน้ำ”
“ผมสงสารพุดดิ้งฮะ มันตัวแค่นี้เองแท้ๆ”
“พุดดิ้งไม่เป็นไรหรอก แข็งแรงออกขนาดนี้ อีกไม่กี่วันคงวิ่งไล่ขู่ไล่กัดพี่เหมือนเดิมแล้วล่ะ จริงไหมพุดดิ้ง”
มือหนาลูบกลุ่มผมน้ำตาลที่เริ่มยาวระคอของเด็กหนุ่มเบาๆ มือหนาสอดเข้าไปรับกรงพุดดิ้งมาถือไว้แทน ส่วนมืออีกข้างก็กระชับมือนุ่มของเด็กหนุ่มเอาไว้แล้วพาเดินไปยังส่วนชำระเงินและรอรับยาด้วยกัน
“เรามานั่งรอตรงนี้แล้วกันเนอะ”
“ฮะ”
เหนือดินวางกรงพุดดิ้งลงที่พื้นแล้วนั่งข้างเด็กหนุ่ม ดวงตากลมโตมักจะวนเวียนกลับมามองหน้าเรียวของคนข้างๆ อยู่เป็นระยะจนสีน้ำเริ่มสงสัย
“จะมองอะไรหนักหนาฮะ”
“ก็มองคนรัก ไม่ได้เจอนาน คิดถึง”
เหนือดินยิ้มอย่างพึงใจที่เห็นริ้วแดงพาดผ่านที่แก้มขาว จะเปลี่ยนไปบ้างยังไงสีน้ำก็ยังเป็นสีน้ำ และความไร้เดียงสาแบบนี้แหละที่กำลังผูกมัดเขาจนไม่อาจไปไหนได้อีกแล้ว
“เขาเรียกแล้ว สีน้ำนั่งรอนี่เถอะ”
เหนือดินเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ชำระเงินและรอรับยา เขาจัดแจงทุกอย่างให้เสร็จสรรพแล้วก็ถือถุงยากลับมาหาสีน้ำ
“เรื่องค่ายาเดี๋ยว...”
“ไม่ต้องหรอก น้องหมาของสีน้ำก็เหมือนหมาของพี่ ใครจ่ายก็เหมือนกัน เราเป็นคนคนเดียวกันไม่ใช่หรอสีน้ำ”
“....”
ริมฝีปากหนายิ่งแย้มยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนรักหน้าแดงเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง ต่อให้สีน้ำได้เทรนเนอร์ดีขนาดไหนก็ไม่มีทางสร้างภูมิต้านทานความรักของเขาได้หรอก
“เออนี่สีน้ำ วันนี้จะไปไหนต่อหรือเปล่า”
-
“ไม่มีนี่ฮะ”
“งั้นไปที่นึงเป็นเพื่อนพี่ได้ไหม”
“ไปไหนหรอฮะ”
“คือพี่ต้องไปถ่ายรูปให้กับนิยสารเล่มนึงน่ะ แล้วมันก็ด่วนมาก คงต้องแวะไปเลย ยังไงไปด้วยกันนะ”
“จะดีหรอฮะ ผมกลับเองก็ได้นะฮะ”
“ได้ที่ไหนล่ะ จะกลับเองได้ยังไง ไปกับพี่เถอะนะ พี่อยากให้สีน้ำไปด้วย อยากให้สีน้ำไปดูการทำงานของพี่นะ”
“แล้วพาคนนอกไปเขาจะไม่ว่าหรอฮะ”
“ใครคนนอก สีน้ำเป็นแฟนพี่มีสิทธิ์ไปเต็มที่เลย ไม่มีใครว่าหรอก ไปเหอะ”
เหนือดินหิ้วกรงพุดดิ้งขึ้นมาแล้วจับมือนิ่มนั้นดึงคนรักให้ไปที่รถด้วยกัน สีน้ำมองแผ่นหลังหนาจากด้านหลัง แผ่นหลังที่เขารู้ว่าเคยอบอุ่นแค่ไหนยามที่กอดเขาเอาไว้ แต่ความกลัว กลัวที่จะต้องเสียใจหากได้ยินคำพูดตัดรอนแบบนั้นอีก ถ้าไปเจอคนอื่นๆ เหนือดินจะทำแบบที่เคยทำหรือเปล่า เขากลัวจริงๆ
**************************************
สตูดิโอถ่ายภาพแบบนี้สีน้ำเพิ่งเคยได้เหยียบย่างเข้ามาเป็นครั้งแรก เห็นคนมากหน้าหลายตาเดินไปเดินมาดูสับสนวุ่นวายดีแท้ ร่างเพรียวเดินตามนายแบบหนุ่มเข้ามาด้านในก็เห็นผู้ชายคนหนึ่งใส่เสื้อเชิ้ตทำงานดูเป็นทางการเดินตรงเข้ามา
“เหนือดิน กว่าจะมาได้นะ”
“อ๊ะ ทำไมพี่มาที่นี่ละครับ”
เหนือดินทักผู้จัดการส่วนตัวของเขาที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ได้
“พอดีคุณเมย์ฝากเอกสารมาให้นะ เป็นตัวอย่างงานที่จะใช้โปรโมต เอามาให้นายดูก่อน”
“อ๋อ ขอบคุณมากครับ”
“แล้วคนนั้นคือ?”
สายตาของผู้จัดการส่วนตัวมองไปยังด้านหลังของเหนือดินที่เห็นเด็กหนุ่มร่างบางใส่แว่นหนาเตอะและยังผมที่ดูฟูฟ่องนั่นอีก มิหนำซ้ำยังมีกรงสัตว์เลี้ยงติดมาด้วย
“สีน้ำครับ คนรักของผมเอง”
“คนนี้นะหรอ ที่ทำให้นายเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ รสนิยมแปลกไปนะเหนือดิน”
“รสนิยมดีขึ้นมากกว่าครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
เหนือดินคว้าข้อมือเรียวมาจับแล้วพาสีน้ำเดินตรงไปยังด้านในต่อ เมื่อสีน้ำเดินผ่านผู้ชายที่ยืนอยู่ก็ค้อมศรีษะลงทักทาย ก่อนจะโดนแรงนายแบบหนุ่มดึงให้รีบเดินตามไปยังห้องแต่งตัว เมื่อเข้ามาสีน้ำก็เห็นห้องที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าอยู่ในราวต่างๆ อัดแน่นไปหมด
-
“ขอโทษทีนะเหนือดิน ให้ลำบากมาอีกรอบ”
“ไม่เป็นไรครับ”
“งั้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็แต่งหน้าเลยดีกว่านะจะได้ไม่เสียเวลา”
“ครับ...เอ่อ”
เหนือดินหันไปมองยังเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ที่โซฟาในห้อง เขากลัวสีน้ำจะรู้สึกไม่ดีที่มาถึงก็โดนทิ้งให้นั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ เลยหันไปหาช่างภาพที่เขาพอจะสนิทด้วยแล้วบอกไปว่า
“เอ่อ พี่โจ้ครับ ผมฝาก...สีน้ำหน่อยได้ไหมครับ กลัวจะเขาเหงาตอนผมไปเตรียมตัว”
“เอ....หรือว่าเด็กคนนี้คือ....”
ช่างภาพหนุ่มหันไปมองสีน้ำที่นั่งก้มหน้าอยู่
“ครับ สีน้ำเป็นคนรักผมเอง สีน้ำ นี่พี่โจ้นะ เป็นช่างภาพที่เก่งมากๆ เลยล่ะ ยังไงสีน้ำอยู่คุยกับพี่เขาไปก่อนนะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมตัวถ่ายแบบแป๊บนึง”
“ฮะ”
เหนือดินยิ้มน้อยๆ แล้วเดินไปยังอีกห้องที่อยู่ติดกันพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าที่จะใช้ในการถ่ายแบบติดไปด้วย ปล่อยให้สีน้ำนั่งก้มหน้าน้อยๆ อยู่ในห้อง
“เป็นครั้งแรกเลยนะที่เหนือดินพาคนที่คบอยู่มาที่สตูดิโอด้วย ฉันถ่ายภาพหมอนั่นมาหลายปีแล้ว ไอ้จะพาใครมาแนะนำแบบนี้ไม่คิดเลยว่าจะเกิดขึ้นได้ โชคดีจังเลยนะ”
“โชคดี? ทำไมหรอครับ”
“โชคดีที่เป็นที่รักถึงขนาดนี้น่ะสิ เหนือดินน่ะใครๆ ก็รู้ว่าไม่รักใครจริงสักที ควงคนไม่เคยซ้ำหน้า แต่กลับจริงจังถึงขนาดพาไปไหนมาไหนแล้วแนะนำแบบนี้ ฉันตกใจเหมือนกันนะเนี่ย”
สีน้ำคิดตามที่ช่างภาพหนุ่มใหญ่เล่าให้ฟัง ข้อมูลเหมือนที่รุ่นพี่สมาร์ทเคยเล่าทั้งนั้น เขามั่นใจได้ใช่ไหมว่าพี่ดินจริงใจกับเขาจริงๆ ไม่ได้หลอกเขา
เหนือดินรีบเปลี่ยนเสื้อให้เร็วที่สุดแล้วรีบออกมา เขาไม่อยากปล่อยสีน้ำให้รอนานและไม่อยากให้สีน้ำอยู่กับใครนานๆ ด้วย แถมคนที่เขาฝากสีน้ำไว้นั้นยังรู้จักเขาดีเสียเหลือเกิน ไม่รู้จะเผาอะไรหรือเล่าอะไรให้สีน้ำฟังไปถึงไหนแล้ว พอจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าออกมาในชุดสูทสุดเนี๊ยบ เหนือดินก็เห็นว่าช่างภาพหนุ่มใหญ่กำลังให้สีน้ำดูอะไรบางอย่างอยู่
“เสร็จแล้วครับ ทำอะไรกันอยู่ครับเนี่ย ท่าทางสนุก”
“เปลี่ยนชุดไวจริงๆ นะวันนี้ งั้นฉันออกไปเตรียมงานข้างนอก จะให้ช่างแต่งหน้ามาซับหน้าให้นะ”
“ครับ”
-
พอพี่โจ้เดินออกไปแล้ว เหนือดินก็ยืนพิงมุมตู้มองคนรักที่เหมือนจะอารมณ์ดีมากกว่าตอนที่เดินเข้ามา เมื่อสีน้ำเงยหน้าขึ้นมามองก็แทบจะหลบตาลงไปไม่ทันเมื่อสบตากลมโตของคนรักโดยบังเอิญ
“ดูอะไรหรอสีน้ำ เมื่อกี้นี้”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ”
“ไม่มีได้ไง เห็นอยู่ พี่เขาให้สีน้ำดูอะไร”
“...”
“สีน้ำ”
เดี๋ยวนี้เด็กน้อยของเขากลายเป็นเด็กดื้อไปตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ถามยังไงก็ไม่ยอมตอบ ก้มหน้าหนีท่าเดียว นี่ถ้าอยู่ที่บ้านเขาคงไม่ยืนถามอยู่เฉยๆ แบบนี้หรอก
“เหนือดิน มาซับหน้าหน่อยนะฮ้า หล่อไม่ยั้งเลยนะเนี่ย ทำไมวันนี้ดูหล่อกว่าทุกวันน้า”
ช่างแต่งหน้าหนุ่มร่างบางเดินเข้ามาด้านในพร้อมอุปกรณ์แต่งหน้าพร้อม แค่ซับตรงนั้น เติมตรงนี้ สีน้ำก็เห็นว่าหน้าตาของพี่ดินยิ่งดูดีขึ้นไปอีก นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าคนข้างหน้าเป็นนายแบบจริงๆ
“นี่หนีบน้องชายมาด้วยหรอจ๊ะ”
เหนือดินหันไปสบตาเรียวคมของสีน้ำที่มองเขาอยู่แล้ว ริมฝีปากหนาแย้มยิ้มให้คนรัก ก่อนหันไปตอบคำถาม
“ไม่ใช่น้องชาย แฟนผมเอง”
*********************
“นี่คีย์ จะหัวเราะอีกนานไหม”
“ก็มันขำนี่หว่า แสดงว่าตลอดทั้งวัน เวลามีใครถามคุณเหนือดินเขาก็แนะนำแกไปแบบนั้นทุกครั้งเลยใช่ไหม”
“อืม อายจะตาย ตอนนั่งดูถ่ายแบบนะ ใครเดินไปเดินมาก็มองฉัน กันหมด กระซิบบอกกันไปหมดสตูดิโอแล้วมั้ง”
“คุณเหนือดินเอาเรื่องจริงๆ เขาแก้ตัวไง เล่นแนะนำแบบนี้ให้มันรู้ๆ ไปเลยว่าจริงใจไม่ได้หลอก สุดยอดแห่งความบ้า แล้วนี่หลบมาคุยที่ไหน”
คีย์พูดเหมือนตาเห็นว่าสีน้ำหลบนายแบบหนุ่มอยู่จริงๆ
“อยู่ที่ห้องฉันเอง ก็ขอกลับมาเอาเสื้อผ้า พี่ดินบอกว่าให้เลือกเอาถ้าจะกลับมานอนที่นี่เขาก็จะมาด้วย”
“แล้วแกตอบไปว่าไง”
“ก็เลยคงนอนค้างบ้านเขานั่นแหละ เห็นซื้อของใช้ให้พุดดิ้งเอาไว้เต็มบ้านเลย ไม่อยากให้พี่เขาเสียน้ำใจ”
-
สีน้ำคิดถึงคนรักที่กลังจากกลับมาจากทำงานแล้ว ก็แทบจะตัวติดกับเขาอยู่ตลอดเวลา พยายามชวนคุยทุกเรื่อง จะเดินไปไหนก็เดินตาม คีย์ที่ยังอยู่ จันทบุรียิ้มบางๆ เพื่อนรักของเขาท่าทางจะหมดโปรโมชั่นการงอนแต่เพียงแค่นี้แล้วล่ะ
“ก็รักเขาไม่ใช่หรอสีน้ำ ทำตามใจของตัวเองเถอะ”
“ฉันกลัว กลัวจะต้องเสียใจอีก”
“ถ้าคิดจะรักก็อย่ากลัวรู้ไหม เขากล้าแนะนำขนาดนี้แล้ว แสดงให้รู้ไงว่าเขาจริงใจ ไม่ได้คิดเล่นๆ”
“แต่...”
“สีน้ำ ฉันรู้ว่าความเจ็บตอนที่ได้ยินประโยคนั้นกับหูตัวเองมันคงยังฝังใจอยู่ แต่คนเราต้องเรียนรู้ที่จะปล่อยวาง ปล่อยเรื่องร้ายๆ ไปแล้วเริ่มต้นใหม่ อย่าปล่อยตัวเองให้จมอยู่กับเรื่องเลวร้ายตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นก็คงไม่มีความสุขหรอกนะ”
“จะพยายามนะ”
“สีน้ำ เสร็จหรือยัง”
เสียงคนรักดังมาจากชั้นล่างของบ้านทำให้สีน้ำรู้ว่าคนรักใจร้อนของเขาคงมาตามเพราะเห็นว่าหายไปนาน
“โดนตามหรอ”
“อืม แล้วคุยกันนะ กลับมะรืนใช่ไหม”
“ใช่ แล้วเจอกัน”
สีน้ำวางสายเพื่อนแล้วคว้ากระเป๋าใบเล็กที่ใส่สิ่งของจำเป็นในการ ค้างคืนขึ้นมา เด็กหนุ่มเดินออกไปนอกห้องก็เจอกับเหนือดินที่กำลังจะเดินขึ้นมาพอดี
“เห็นหายไปนาน ก็เลยเป็นห่วง”
สีน้ำเพิ่งรู้ว่าคนรักของเขาก็มีสีหน้าเหมือนเด็กที่โดนจับได้ว่ากำลัง ทำผิดแบบนี้ด้วย
“แค่มาเอาของเองฮะ”
“เสร็จแล้วใช่ไหม ไปกันเหอะ”
เหนือดินยื่นมือออกไปหาคนรัก รอคอยให้สีน้ำวางมือลงมาที่มือของเขา ดวงตาเรียวจับจ้องที่มือหนาอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ไม่มีทีท่าจะยื่นมือของตัวเองออกไป เหนือดินยิ้มขื่นๆ ให้กับตัวเองแล้วกำลังจะเอามือลง แต่สัมผัสนุ่มที่กำลังกระชับมือหนาของเขาอยู่ก็ทำให้เหนือดินหันกลับไปมองหน้าคนรักอย่างไม่เชื่อสายตา
“ไปกันหรือยังฮะ เดี๋ยวพุดดิ้งรอ”
“ไปสิ สีน้ำ”
มือหนาบีบฝ่ามือเรียวไว้แน่น เขาจะไม่ยอมปล่อยมือนี้ไปอีกแล้วไม่ว่าเมื่อไร โอกาสที่หยิบยื่นมาให้อีกครั้งจะไม่มีวันเปล่าประโยชน์โดยเด็ดขาดเหนือดินคิดในใจ
**************************************
-
แวะมาลงแบบ 1/3 ค่ะ ให้หายคิดถึงกันหน่อย :impress2:
ตอนที่ 14 2/3 น่าจะมาหลังวันที่ 20 นะคะ คนแต่งขอหนีไปเที่ยวก่อนนะคะแล้วจะกลับมาลงค่ะ ฝากน้องสีน้ำและพี่เหนือดินด้วยนะคะ :impress3:
-
:L1:ทำดีมากเหนือดิน
-
แล้วเมื่อไหร่สีน้ำจะเปลี่ยนลุคซะที
-
น่ารักจังเลย
:pig4:
-
อ่านกี่ครั้งก็ยังรู้สึกว่านิยายเรื่องนี้ อบอุ่น คงเป็นเพราะสีน้ำที่ด้วยแหล่ะ เลยทำให้ทุกตัวละครดูอบอุ่นกันหมด โดยเฉพาะเหนือดิน
:pig4: รอตอนต่อไปนะ
ปล.มาเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอไรท์เตอร์ อยากอ่านต่ออ่ะ
-
หวังว่าคงไม่มีอะไรแล้วนะ
ทุกอย่างกำลังไปได้สวยเลย
-
เยี่ยมมากนายดิน 555
-
เยี่ยมเลยเหนือดิน บอกให้รู้กันไปเลย :pig4:
-
เย่ๆ บวกให้จ้า รออ่านต่อ
จริงๆ ไม่อยากให้จบเลย อิอิ
-
:L1:
-
LM หนีไปเที่ยวไกลหล่ะซิ อิจฉาจัง
นี่กำลังวางแผนจะไปเที่ยวตอนเดือน 7 อยู่ LM จะไปไหม???
ปล. พอจะเดาได้หรือยังว่าพี่เป็นใคร ใบ้ให้ว่ายูสประจำคือ f_p :z1:
-
มาแว้ววววว :m4:
จุดประทัดเลียนแบบข้างบ้านให้เลย :mc4:
รออ่านตอนหน้านะคะ อีกตั้งหลายวันแน่ะ แงๆๆๆ :impress3: :impress3:
-
ตอนนี้ดูอบอุ่น และ เข้มแข็งดีจังเลนครับ
ละมุนละไม
-
ขอให้หวานกันจนจบนะ หวังว่าคงไม่มีเรื่องร้าย ๆ แล้วนะ
-
ตกใจหมดเลยนึกว่ามาไม่ทันตอนจบ (เพราะปกติมักเป็นอย่างนั้น555)
ตอนนี้น่ารักจังอะ เหนือดินกะพุดดิ้งเนี่ยน้า......สามัคคีกันได้แป๊บๆ
พอสีน้ำกลับมาจริงๆล่ะ รีบแย่งกันเรียกร้องความสนใจน่าดู ทีมเวิร์คแตกซะละ หึๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ^^
-
พี่ดินเท่ห์และอบอุ่นที่สุดในโลก
อยากได้แบบพี่ดินสักคนจัง
-
มารอด้วยโคนๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
รออย่างใจจดจ่อ :-[
-
อ๊ากกก วันที่ 20 เลยอ๊า :z3:
แต่ก็เข้ามารอด้วยคน :z1:
-
จะรออ่านจ้า :pig4: :3123:
-
จะให้สบายใจ ต้องประกาศลงหน้าหนังสือพิมพ์ไปเลยค่ะ แสดงความจิงใจ :laugh:
-
:mc4:เฮฮฮฮฮ แฮปปี้ๆ
-
ขออย่าให้มีอะไรมารุมเร้าชีวิตคู่อีกเลยเถอะนะ ดราม่าไปแล้วนี่นา ^^
-
สนุกจังเลยค่ะ ชอบแบบนี้อาะ ดูท่าจะรักจริงไม่หวังฟันดี
เฮ้อโรแมนติกจัง รักกันที่ใจo///o
-
อ่ะ โทษทีเห็นหัวข้อ+ดูคร่าวๆนึกว่าจบแล้ว หุหุ ย้ายกลับมาไว้ให้แล้ว
-
รอๆๆๆๆๆ
หวานสะให้รู้สึก
-
PART 1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.0)
PART 3 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 4 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.60)
PART 5 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.90)
PART 6 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.150)
PART 7 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.180)
PART 8 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.210)
PART 9.1 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.240)
PART 9.2 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.270)
PART 10 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.300)
PART 11 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.330)
PART 12 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.360)
PART 13 - 50% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.390)
PART 13 - 100% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.450)
PART 14 - 35% (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=19024.480)
PART 14 - 100%
เมื่อกลับมาถึงบ้านของเขาแล้วเหนือดินก็ปล่อยให้สีน้ำดูแลอาหารการกินให้เจ้าพุดดิ้ง รวมไปถึงการป้อนยาที่ว่ายากกลับเป็นเรื่องง่ายสำหรับสีน้ำด้วย
“สีน้ำสมเป็นนักศึกษาคณะสัตวแพทย์เลยนะ ดูแลได้ดีเยี่ยมไม่มีขาดตกบกพร่อง”
“ไม่หรอกฮะ ยังเรียนได้ไม่เท่าไรเลย”
“ไม่เท่าไรคงแค่สอบได้ที่หนึ่งอีกแน่ๆ เลย เก่งจังเลย แฟนใครน้า”
ดวงตาเรียวหันมามองหน้าเหนือดินแล้วจ้องมองอยู่แบบนั้นจนเขาใจแป้ว นี่เขาตอบอะไรผิดไปอีกหรือเปล่า
“พี่ดินฮะ ผมถามอะไรหน่อยได้ไหม”
“ได้สิ ถามได้ทุกเรื่อง”
สีน้ำมองหน้าคนตรงหน้าแล้วตัดสินใจถามในสิ่งที่ค้างคาใจของเขาออกไป
“วันนั้น ที่พี่คุยกับพี่พู่กัน เรื่องนั้นมันเป็นมายังไงหรอครับ”
“เรื่องนั้น?”
“ทำไมพี่ถึงปฏิเสธขนาดนั้น ทำไมพี่พู่กันถึงบอกว่าพี่ดินเคยบอกว่าผมแปลก พี่กลัวอะไร คิดอะไรอยู่”
เหนือดินแทบอยากกลับคำพูดเมื่อกี้ที่ว่าให้ถามได้ทุกเรื่อง นายแบบหนุ่มกุมมือคนรักขึ้นมาวางไว้ที่ตักของเขา อย่างน้อยก็ตัดกำลังเผื่อสีน้ำอยากจะลงมือกับเขาหากคำตอบที่ได้ยินหลังจากนี้เกิดไม่เข้าหูขึ้นมา
“คือว่า...”
“ผมขอความจริงนะฮะ พี่ดินจริงใจกับผมใช่ไหม ตอบความจริงนะฮะ”
“สีน้ำสัญญาก่อนนะว่าจะฟังให้จบ แล้วก็เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องในอดีตที่ผ่านมาแล้ว มันไม่ใช่ตอนนี้ สีน้ำเข้าใจนะ”
เมื่อเห็นศีรษะทุยนั้นผงกขึ้นลงเป็นความหมายว่าเข้าใจดี เหนือดินก็ระบายลมหายใจออกมาช้าๆ ก่อนจะตอบคำถามที่เขาคิดว่าน่าเป็นการตอบที่ยากที่สุดในชีวิต
“สีน้ำก็รู้ใช่ไหมว่าแต่ก่อนเราไม่ค่อยถูกกันเท่าไร เจอกันเป็นได้เถียงกันทุกที แล้วตอนนั้นเฮียเขาก็บอกพี่ว่า ระวังพี่จะไปหลงรักสีน้ำเข้า คือ ตอนนั้นพี่ก็คิดว่าเด็กแบบสีน้ำ คือ...แบบเด็กเรียนที่ไม่ค่อยดูแลตัวเองเหมือนเด็กเอ๋อๆ อะไรแนวนั้นน่ะ พี่ว่าแปลกไง พี่ก็ตอบเฮียไปว่า...”
“ว่าอะไรฮะ”
เมื่อเห็นนายแบบหนุ่มหยุดนิ่งไปสีน้ำก็เลยถามขึ้นมา
-
“...ว่า ถ้าพี่รักสีน้ำขึ้นมาจริงๆ พี่จะ...”
“จะ?”
สีน้ำเห็นท่าทีคนรักอึกอักไม่ยอมพูดออกมาสักที เลยต่อประโยคให้เอง เหนือดินถอนหายใจเบาๆ พลางเหลือบมองหน้าสีน้ำแล้วพูดต่อว่า
“จะกระโดดสะพานพระราม 8 น่ะ พี่กลัวเฮียทวงเรื่องนี้เลยตอบไปแบบนั้น แล้วพี่เองก็ปากแข็งงี่เง่าปากไม่ตรงกับใจด้วย แต่เรื่องทั้งหมดมันเป็นเรื่องสมัยก่อน สีน้ำเข้าใจนะ”
“แล้วจะโดดไหมฮะ สะพาน”
“โธ่ สีน้ำ เอาจริงหรอ”
นายแบบหนุ่มที่แปลงร่างเป็นเจ้าพุดดิ้ง ล้มตัวลงนอนหนุนตักของเด็กหนุ่ม แล้วมองหน้าคนรักด้วยสายตาออดอ้อน
“เบื่อหน้าพี่ขนาดไล่ไปโดดสะพานเลยหรอสีน้ำ อย่าเลยนะ”
“ก็สมควรละ พูดไม่คิด”
“ก็ใครจะรู้ล่ะ”
“รู้ว่า?”
“สีน้ำ ช่วงไม่กี่เดือนใครจับไปทำอะไรหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงได้พูดเก่งขนาดนี้เนี่ย”
“ก็แค่ไปเรียนเทควอนโด้มาเองครับ”
“มิน่า หมัดหนักมาก”
“ตอบมาก่อนสิฮะ ว่ารู้อะไร”
“ก็รู้ว่าจะพี่หลงรักเด็กคนนั้นจนหมดหัวใจแบบนี้ไง ให้ทั้งตัวทั้งใจเลย พี่รักสีน้ำนะ”
ริมฝีปากบางของเด็กหนุ่มแย้มยิ้มออกมาในที่สุด ทำให้ใบหน้าเรียวนั้นยิ่งดูงดงาม ถึงแม้สีน้ำจะใส่แว่นตาหนาหรือผมจะฟูไม่เป็นทรง แต่ที่เขารักคือตัวตนของสีน้ำต่างหากล่ะ มือหนาเลื่อนไปโน้มคอของคนรักให้เลื่อนต่ำลงมา พร้อมๆ กับยกศีรษะตัวเองขึ้นไปประทับริมฝีปากร้อนที่เรียวปากแดงอิ่ม จากจูบที่บางเบาและอ่อนโยนค่อยๆ เพิ่มความร้อนแรงมากขึ้นจนรู้สึกว่าคนรักหนุ่มน้อยเริ่มจะหายใจไม่ทันจึงยอมปล่อยริมฝีปากแดงที่บวมเจ่อให้เป็นอิสระ
“อยากติวกายวิภาคอีกไหมสีน้ำ”
เด็กหนุ่มทำตาโตแล้วใบหน้าขาวก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อดูน่ารักยิ่งขึ้นไปอีก เหนือดินดึงมือขาวมาหอมแล้วใช้ริมฝีปากดูดที่หลังมือจนเป็นรอยแดง
“อยากรู้วิธีทำรอยแบบนี้ไหมสีน้ำ เดี๋ยวติวเข้มให้เลย”
“ไม่เอาฮะ วันนี้ไม่อยากเรียน”
“แล้วเมื่อไรจะอยากเรียนล่ะ คุณครูอยากสอนเต็มที่เลย”
“เมื่อคิดว่าคุณครูจะไม่ทำให้ผมเสียใจอีกน่ะสิฮะ”
“โธ่สีน้ำ เชื่อพี่เถอะนะ”
“ของแบบนี้มันต้องดูกันไปนานๆ ครับ แม่บอกไว้”
-
“สีน้ำอ่ะ”
“ผมเหนื่อยแล้ว ไปอาบน้ำก่อนนะฮะ”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปช่วยอาบให้ไหม สีน้ำเหนื่อยนี่นา จะได้นอนแช่น้ำสบายๆ”
เด็กหนุ่มมองตาวิบวับของคนรักที่ถ้าขืนเขาตอบรับคงได้เหนื่อยกว่านั้นหลายเท่าแน่ๆ
“ผมไม่รบกวนดีกว่าฮะ พี่ดินเองก็ทำงานมาเหนื่อยเหมือนกัน ต่างคนต่างอาบดีกว่านะฮะ จะได้ไม่เหนื่อยเพิ่ม”
เมื่อพูดจบสีน้ำก็ลุกเดินขึ้นไปชั้นสองไม่ได้สนใจชายหนุ่มร่างใหญ่ที่ส่งสายตาอ้อนมาให้ ก็รายนั้นรู้ดีว่าเขาแพ้ลูกอ้อนลูกตื้อ ขืนนั่งตรงนั้นคงได้ยอมตามใจอีกเป็นแน่ อีกทั้งคีย์ยังเคยบอกว่าอะไรที่ให้ไปง่ายๆ ก็จะหมดค่าเร็วขึ้น เขาก็ไม่อยากเป็นแบบนั้นซะด้วย เหนือดินได้แต่มองตามสีน้ำตาละห้อย ช่วงเวลาที่ไม่ได้เจอกันมันก็ไม่นาน แต่ทำไมสีน้ำเหมือนเปลี่ยนไปมากมายถึงเพียงนี้ ดูใจแข็งขึ้น เข้มแข็งขึ้น และยังมีภูมิต้านทานเยอะขึ้นอีกด้วย
“ แสบนักนะ”
เรื่องนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครอยู่เบื้องหลัง คนที่เป็นแม่คนที่สองของสีน้ำนั่นเอง เห็นทีเขาคงต้องรีบกลับไปทำคะแนนโดยด่วน ถ้าปล่อยให้ตัวติดกับ มากไปกว่านี้ เขาต้องลำบากแน่ๆ
*****************************************
แต่เหมือนอะไรก็ไม่เข้าข้างนายแบบหนุ่ม เพราะหลังจากจะขึ้นไปชั้นสองตั้งใจจะทำเนียนไปนอนกอดสีน้ำในห้อง ก็โดนดัดหลังด้วยที่สีน้ำย้ายตัวเองไปนอนในห้องนอนแขกแล้วล็อกห้องเสียเรียบร้อย ไอ้จะให้เขาไขกุญแจเข้าไปก็ทำได้ แต่เหนือดินก็ไม่อยากเสี่ยงกับการโดนโกรธ เลยกลับไปนอนหนาวคนเดียวที่ห้อง พอมารุ่งเช้าครอบครัวของสีน้ำก็เดินทางกลับมาพอดี
“ขอบใจดินมากเลยนะจ๊ะ ช่วยดูแลทั้งพุดดิ้งแล้วก็สีน้ำ เจ้าพุดดิ้งนี่ก็ทั้งดื้อทั้งซน แม่ว่าคราวนี้คงเข็ดแล้วล่ะ”
“ผมต่างหากล่ะครับที่ต้องขอโทษคุณแม่ ผมดูแลพุดดิ้งได้ไม่ดี”
“ไม่หรอกจ๊ะ อย่าไปคิดมาก สีน้ำเราดูคล้ำขึ้นนะลูก กลับไปจันทบุรีสนุกไหม”
“ฮะ ไปนอนบ้านสไปรท์ สนุกดี ผมพาพุดดิ้งไปข้างในก่อนนะฮะ”
สีน้ำหอบหิ้วกรงหมาน้อยเข้าไปในบ้านปล่อยให้นายแบบหนุ่มได้แต่มองตามคอยื่นคอยาวอยู่หน้าบ้านข้างรถสปอร์ตสีแดง คุณแต้วได้แต่ยิ้มขำกับพฤติกรรมตรงหน้า
“คุยกันหรือยังจ๊ะ”
“ก็...คุยกันแล้วครับ แต่สีน้ำก็ยังตึงๆ กับผมอยู่บ้าง”
“อย่างที่แม่บอกนั่นแหละ เด็กคนนี้บทจะใจแข็ง จะดื้อ ใครก็เอาไม่อยู่ นี่ยอมคุยด้วยขนาดนี้ก็คงไม่มีอะไรแล้วล่ะจ๊ะ จะอยู่ทานข้าวด้วยกันไหมจ๊ะ”
“ไม่ดีกว่าครับคุณแม่ เดี๋ยวผมต้องเข้าออฟฟิศครับ แต่อาจจะมาขอรบกวนตอนมื้อเย็น”
“ได้สิจ๊ะ มาเถอะ ขับรถดีๆ ล่ะตาดิน”
-
“ครับ”
เหนือดินไหว้ลามารดาคนรักแล้วกลับมาขึ้นรถที่จอดไว้หน้าบ้าน ถ้างานนี้เสร็จแล้วเขาคงมีเวลาว่างให้กับสีน้ำมากขึ้น ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วจะมาคอยรับส่งเหมือนเดิมได้ เผื่อสีน้ำจะได้รับข้อมูลจากบรรดาเพื่อนตัวดีน้อยลงบ้าง
*************************************************
“ว่าไงจ๊ะพ่อนายแบบลูกอ่อน”
“อะไรกับครับพี่เมย์ มาถึงก็ทักซะแปลก ลูกอ่อนอะไรครับ”
“ไปก่อวีรกรรมอะไรไว้ละจ๊ะ กระเตงหนุ่มน้อยกับลูกหมาไปทำงานด้วยแบบนั้น เขาลือกันให้ทั่วแล้วว่าเธอน่ะทำงานหนักเข้าขั้น ไปคบเด็กแปลกๆ เป็นแฟน”
เมื่อเหนือดินเดินเข้ามาในออฟฟิศก็ตรงไปยังห้องประชุมเจอกับคุณเมย์ บอสใหญ่ที่มานั่งคอยอยู่แล้ว
“ไม่แปลกนิครับ รับรองได้ น่ารักและนิสัยดีที่สุดในโลกต่างหากล่ะครับ”
“จ๊ะ แต่ไม่ต้องเปิดเผยขนาดนั้นก็ได้นะ ดีนะที่สตูนั้นคนกันเองเรื่องเลยไม่รั่วไหลไปไหน เธอน่ะกำลังจะดังพลุแตกแล้ว อย่าทำตัวให้เป็นข่าวกอซซิปเด็ดขาดเลยนะช่วงนี้”
“ครับ ครับ ผมจะระวังครับ”
“แล้วที่ฝากให้ไปเมื่อวานดูหรือยัง ชอบไหม”
เหนือดินทำหน้างง ทำให้บอสสาวส่ายหน้าอย่างระอาใจ
“พ่อคนดัง เอกสารตัวอย่างที่ฝากไปให้ยังไงละ มัวแต่ดูแลหนุ่มน้อย ล่ะสิ งานการไม่สนแล้ว เอ้า ดูซะ เดี๋ยวทีมครีเอทีฟจะเข้ามาคุยเรื่องอีเว้นท์เปิดตัว ดูนี่แล้วจะได้ไม่ขายหน้าเขา เป็นพรีเซนเตอร์ภาษาอะไร งานของตัวเองยังไม่สนใจ”
“ขอโทษครับ”
เจอบ่นซะยาวยืด เหนือดินได้แต่ยิ้มแหยๆ มือหนาเปิดแฟ้มที่ใส่งานพิมพ์เอกสารที่จะใช้โปรโมต ภาพนิ่งทั้งหมดถ่ายตอนเขาไปอยู่ที่ยุโรป ส่วนโฆษณาจะเปิดตัวอีกสองอาทิตย์ แต่กระนั้นแล้วก็เห็นว่างานอีเว้นท์ที่จะจัดยังไม่ลงตัวเสียที เหนือดินนั่งดูเอกสารตรงหน้าจนจบก็เป็นจังหวะที่ทีมครีเอทีฟ เข้ามาในห้องประชุมพอดี เขาปล่อยให้บอสสาวคุยกับทางทีมงานกันไปเมื่อรู้สึกถึงเจ้าเครื่องมือสื่อสารที่สั่นไม่หยุด
“เฮียโทรมาทำไมนะ”
เหนือดินตัดสินใจกดรับสายแล้วพูดโต้ตอบด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
“ทำไมเฮีย”
“โทรหาไม่ได้หรือไงวะ จะบอกว่าซื้อของมาฝากจากเมกา มาเอาด้วย เออแล้วแกดีกับสีน้ำหรือยัง”
“ก็จะว่าดีก็ดีแล้วละมั้ง”
-
“อะไรวะ มีแบบนี้ด้วย”
“ก็เมื่อวานสีน้ำเล่นถามผมหมดเปลือกเรื่องวันนั้นนะสิ แถมยังไล่ให้ไปกระโดดสะพานอีกนะ”
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย ฮัลโหล”
“เฮีย ได้ยินไหม”
“เออๆ เมื่อกี้ว่าไงนะ”
“ก็บอกว่าสีน้ำน่ะให้ผมไปกระโดดสะพาน”
“อะไรนะไอ้ดิน ฮัลโหล”
“ก็บอกว่าสีน้ำให้ผมไปกระโดดสะพานพระรามแปดไง ได้ยินยังเฮีย”
เหนือดินหลุดพูดเสียงดังออกมาในห้องประชุม ซึ่งเป็นช่วงจังหวะที่ทีมงานจบบทสนทนากันพอดี เสียงทุ้มจึงดังไปทั่วทั้งห้อง นายแบบหนุ่มรู้สึกถึงสายตาคาดโทษจากบอสสาวที่สาดมาทันที เมื่อหันไปก็ได้แต่กล่าวขอโทษให้กับทั้งพี่เมย์และทีมงาน และจังหวะนั้นเอง
“นั่นสิ ทำไมถึงคิดไม่ถึงนะ เป็นการเปิดตัวที่จะอลังการที่สุดเลยก็ว่าได้”
ครีเอทีฟแมนไม่เต็มร้อยพูดขึ้นมาทันที
“อะไรนะ”
“ก็แบบที่เหนือดินเพิ่งพูดออกมาไงฮ้า การเปิดตัวที่ไม่เหมือนใคร เร้าใจ และอลังการเหมาะกับพรีเซนเตอร์ของเรามากที่สุดเลยค่ะ”
เสียงบี้แบนที่อธิบายยิ่งทำให้หัวใจนายแบบหนุ่มเหมือนถูกบีบ อย่าบอกนะว่า
“ตกลง จัดการได้เลย”
**************
เมื่อเสร็จการประชุมแล้วเหนือดินก็โดนลากเข้าไปเพื่อคุยเรื่องคิวงานที่ถูกจัดมาให้แน่นเอี๊ยดทุกวัน ถึงอยากจะพร่ำบ่นแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้ ไอ้เรื่องจะให้เสี่ยงกับบอสสาวจอมเฮี๊ยบนั้น เขาคนหนึ่งล่ะที่ขอผ่าน จึงได้แต่ก้มหน้ารับตารางงานมา
“ทั้งหมดก็มีแค่นี้ กลับได้จ๊ะ”
“ผมจะมีเวลานอนไหมเนี่ย”
“อยากได้อีกหรอจ๊ะ”
“เปล่าครับ เปล่า”
“แต่ไอเดียเปิดตัวนี่เด็ดจริงๆ เลยนะ”
“อย่าพูดเลยดีกว่าครับ เฮ้อ”
“ทำไมละ”
“ก็ผม....ไม่ค่อยจะถูกโรคกับที่สูงเท่าไร พูดไปก็ไม่ฟังกันเลย”
-
“ช่วยไม่ได้นะเรื่องนี้”
“เอ่อ...พี่เมย์ ผมขออะไรอย่างได้ไหมครับ”
“จะมาขอทำอะไรอีก พูดแบบนี้ทีไรพี่ต้องตามแก้ตัวตามล้างตามเช็ดให้เธอทุกทีเลยนะ”
“โธ่ เรื่องแค่นี้เองครับ พี่จะให้ผมเปิดตัวอลังการแบบนั้นผมก็ทำให้ แต่ผมขอแค่....”
*********************
มือเรียวค่อยๆ พันผ้าพันแผลรอบตัวเจ้าลูกหมาพุดเดิ้ลขนมอมอย่างเบามือ โดยที่เจ้าตัวนอนนิ่งหลับตาพริ้ม นายแบบหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาดูการประคบประหงมกันแบบนี้แล้วชักจะหมั่นไส้ไอ้ตัวเล็กขึ้นมา แต่เพราะสัญญาสงบศึกที่ทำเอาไว้ก่อนหน้านี้ เขาจะต้องรักเจ้าหมาเหมือนที่รักเจ้าของให้ได้
“สีน้ำ”
“ฮะ”
“ดูพุดดิ้งเสร็จแล้วมาดูพี่มั่งสิ”
“ทำไมฮะ พี่ดินเป็นอะไร?”
“เป็นโรคคิดถึงสีน้ำ”
เด็กหนุ่มหยุดชะงักมือครู่หนึ่งแล้วจัดแจงเก็บอุปกรณ์ทำแผลให้เรียบร้อย แต่ถ้าจะสังเกตดีๆ เหนือดินก็เห็นใบหูสีแดงแว็บๆ จากกลุ่มผมสีเข้ม
“นี่สีน้ำ ช่วงนี้งานพี่จะยุ่งมากๆ เลยนะ”
“ก็ดีแล้วนี่ฮะ”
“ไม่เห็นจะดีตรงไหนเลย เวลาเจอสีน้ำก็ลดน้อยลงไปด้วยน่ะสิ”
“พี่ดิน เลิกพูดหวานเกินแบบนั้นซะทีได้ไหมฮะ”
เมื่อทนไม่ไหวสีน้ำก็หันมาจ้องร่างหนาที่เปลี่ยนจากนั่งมานอนที่โซฟาแทน ดวงตากลมโตของนายแบบหนุ่มเป็นประกายวิบวับดูน่าหมั่นไส้
“ก็สีน้ำน่ะ หมางเมินพี่นี่นา เราเข้าใจกันแล้วไม่ใช่หรอไง”
“ครับ เข้าใจแล้ว”
“แล้วทำไมทำห่างเหินกันนักละ”
“ก็พุดดิ้งไม่สบาย ผมก็ต้องดูแลพุดดิ้งสิฮะ”
“แต่พี่ก็อยากให้สีน้ำมาดูแลเหมือนกันนี่นา”
“ผมว่าผมมีลูกหมาป่วยอยู่ตัวเดียวนะครับ ไม่คิดเลยว่าใครบางคนก็อยากเป็นน้องหมาด้วย”
“ถ้าเป็นแล้วสีน้ำจะรักพี่ก็ยอม”
ดวงตาเรียวตวัดค้อนร่างใหญ่ที่นอนส่งยิ้มกว้างมาให้
“อยากเป็นนักก็ได้ครับ ผมจะได้จับเอามาทดลองยา ทดลองนั่นโน่นนี่ซะเลย”
-
“ใจร้ายกับพี่ได้ลงคอหรอสีน้ำ”
“ลองดูไหมละครับ”
“เดี๋ยวพี่น้อยใจไปกระโดดสะพานเลยด้วย”
“ก็เอาสิฮะ ผมจะรอดู”
จะว่าไปสีน้ำเองก็ไม่ได้ต่อปากต่อคำกับนายแบบหนุ่มอย่างนี้มานานแล้ว ตั้งแต่มารักกันนั่นแหละ ริมฝีปากอิ่มสีแดงเข้มจึงอดยิ้มออกมาไม่ได้ยามที่นึกถึงเรื่องสมัยก่อน
“ยิ้มอะไรอ่ะ บอกพี่ด้วยสิสีน้ำ”
“ไม่บอก เรื่องอะไรต้องบอก”
“สีน้ำอ่ะ”
“ผมไปอาบน้ำดีกว่า แล้วก็จะนอนแล้ว”
เด็กหนุ่มเดินเอาอุปกรณ์ทำแผลไปเก็บแล้วมาทำท่าจัดโซฟาที่นายแบบคนดังนอนอยู่ จนเขาต้องลุกขึ้นมานั่ง ดวงตากลมหรี่มองคนรักอย่างข้องใจ
“พูดแบบนี้ชวนพี่ไปอาบด้วยใช่ไหมล่ะ”
“ใครว่า ผมจะบอกว่าดึกแล้ว กลับบ้านได้แล้วต่างหากล่ะครับ”
“สีน้ำไล่พี่ โนวววววว”
เหนือดินเอาฝ่ามือมาแนบหน้าทั้งสองข้างแล้วทำท่าตกใจจนเกินเหตุ สีน้ำเลยได้แต่ยืนขำกับท่าทางนั้น
“ไหนบอกว่าช่วงนี้งานเยอะไงฮะ ไม่นอนพักผ่อนให้เยอะๆ เข้าไว้หรอ”
“เป็นห่วงพี่หรอ”
“...ห่วงสิครับ เพราะฉะนั้นกลับบ้านไปนอนได้แล้ว”
“นอนที่นี่ไม่ได้หรอ”
“ไม่ได้ครับ บ้านตัวเองก็มี อยู่ใกล้กันนิดเดียวเอง จะมาแย่งผมนอนทำไม เตียงตัวเองก็ออกจะใหญ่”
“งั้นสีน้ำไปนอนบ้านพี่สิ ก็พี่นอนคนเดียวเหงาจะแย่”
“ผมไม่ได้กลับบ้านมาตั้งหลายวัน อยากอยู่กับแม่มากกว่า ไว้วันหลังนะฮะพี่ดิน”
จะตอบปฏิเสธตัดรอนไปก็คงทำให้คนรักน้อยใจ สีน้ำเลยเลือกการตอบให้ถนอมน้ำใจที่สุด เด็กหนุ่มมองแก้มที่พองลมของชายหนุ่มร่างสูงตรงหน้าแล้วก็หมั่นไส้ ตัวก็โต อายุก็มากกว่า ยังมาทำท่างอนเป็นเด็กๆ แบบนี้อีก
“พี่ดิน!”
“โอเคๆ วันหลังก็วันหลัง แต่ขอมัดจำก่อนได้ไหม น่านะ นะนะนะนะ”
มือหนาเอื้อมมาจับมือขาวจัดของคนรักแล้วดึงร่างบางนั้นให้เข้าไปใกล้ เหนือดินลุกขึ้นยืนก่อนดึงร่างนุ่มมากอดไว้แนบอก กดจมูกกับกลุ่มผมแล้วไล้ลงมาสูดดมความหอมที่แก้มขาวช้าๆ
-
“พี่ดิน”
เหนือดินเลื่อนริมฝีปากมาดูดซับความหวานของริมฝีปากแดงนั้นเอาไว้ จูบที่บางเบาราวขนนกสัมผัสค่อยๆ ดูดดื่มขึ้นทีละน้อย มือขาวจัดค่อยๆ ยกขึ้นแล้วโอบกอดแผ่นหลังของเหนือดินเอาไว้ ใบหน้าเรียวแหงนเงยเปิดรับสัมผัสร้อนอย่างเต็มใจ ปล่อยให้อีกฝ่ายส่งก้อนเนื้อร้อนเข้ามาหยอกเย้ากับลิ้นอุ่นตามใจชอบ สีน้ำพยายามจูบกลับไปบ้างยิ่งทำให้เหนือดินรู้สึกเต็มตื้นข้างในหัวใจที่แห้งผากมานานนับสัปดาห์ ร่างสูงค่อยๆ ปล่อยริมฝีปากแดงนุ่มอย่างช้าๆ เรียวปากของเด็กหนุ่มมีสีจัดกว่าเดิมเล็กน้อย นิ้วโป้งไล้เบาๆ ที่ริมฝีปากแดงของสีน้ำ ดวงตาเรียวคมที่เงยขึ้นมาสบดวงตาคมฉายแววแห่งความรัก
“สีน้ำ ขอบคุณนะ”
“ขอบคุณ? ทำไมครับ”
“ก็ขอบคุณที่ให้อภัยคนงี่เง่าอย่างพี่ ขอบคุณที่มั่นใจมอบความรักให้พี่ดูแลอีกครั้ง พี่สัญญาจะดูแลมันให้ดีที่สุด”
เด็กหนุ่มหลบหน้าที่แดงเรื่อด้วยคำหวานเลี่ยนนั้นด้วยการซุกเข้ากับแผ่นอกหนา เขาคงทำได้อย่างที่คีย์บอกนั่นล่ะ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นอดีตไปแล้วก้าวไปข้างหน้ากับคนที่เขารัก และรักเขา
“อยากลักพาตัวสีน้ำกลับไปนอนกอดจังเลย”
“ไม่ต้องเลยพี่ดิน กลับไปบ้านตัวเองได้แล้วฮะ”
“ช่วงนี้งานพี่จะยุ่งมากๆ แต่รับรองว่าว่างเมื่อไรจะโทรรายงานตัวกับสีน้ำทันทีเลย”
“ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้ฮะ”
“ไม่ได้หรอก พี่กลัวสีน้ำเป็นคิดถึง”
เด็กหนุ่มหยิกเข้าที่เอวหนานั้นเต็มแรงจนเจ้าตัวสะดุ้งร้องโอดโอยออกมา
“สีน้ำ พี่เจ็บนะ”
“เจ็บก็ดีฮะ จะได้เลิกพูดอะไรเลี่ยนๆ เสียที กลับไปนอนพักผ่อนได้แล้ว ฝันดีนะฮะ”
สีน้ำขืนตัวออกจากอ้อมกอด มือเรียวจับมือหนาเอาไว้แล้วกึ่งลากกึ่งจูงให้เดินตามไปยังประตูหน้าบ้าน จัดแจงเปิดประตูหน้าบ้านแล้วดันร่างสูงนั้นให้ยอมออกไปด้านนอก
“ขยันทำงานด้วยนะครับพี่ดิน”
“สีน้ำใจร้าย”
“ถ้าใจร้ายเมื่อกี้ผมต่อยพี่กลับไปแล้วล่ะ กลับไปนอนได้แล้ว นี่ถ้าผมนอนดึกแล้วเกิดไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไงฮะ”
“เดี๋ยวนี้ต่อรองเก่งขึ้นเยอะเลยนะ ยอมกลับก็ได้ แล้วจะโทรมาหานะ”
“ฮะ..อ๊ะ พี่ดิน”
นายแบบคนดังก่อนจะยอมกลับไปดีๆ ก็ยื่นหน้ามาฉกจูบหวานจากริมฝีปากแดงไปอีกครั้งแล้วถึงจะยอมเดินกลับบ้านของตัวเอง สีน้ำมองคนรักที่เดินฮัมเพลงไปคนเดียวด้วยรอยยิ้มน้อยๆ เขารู้สึกว่าความรักครั้งนี้กำลังค่อยๆ พัฒนาไปเรื่อยๆ โดยมีคนสองคนที่เติบโตขึ้นช่วยประคับประคองกันไป
**********************
-
หลังจากวันที่แวะมาอ้อนเป็นการใหญ่ในวันนั้นแล้ว นายแบบหนุ่มก็โผล่มาแค่เสียงในโทรศัพท์ที่โทรมาหาสีน้ำแทบจะตลอดทั้งวันแทนการโผล่หน้ามาให้เห็น ตามคำที่บอกไว้ว่าช่วงนี้เขาจะยุ่งมากเป็นพิเศษ แรกๆ สีน้ำก็ยังรำคาญบ้างกับสายเรียกเข้าตลอดทั้งวัน แต่พอเข้าวันที่ห้าของการไม่เจอหน้ากันก็อดที่จะคิดถึงคนรักขึ้นมาไม่ได้ หากแต่ยังดีที่เพื่อนๆ กลับมาแล้วเขาเลยไม่เหงาเท่าไรนัก
“พุดดิ้งมันแข็งแรงเร็วจริงๆ เลยนะ ดูดิวิ่งปร๋อแล้ว หายซ่าไปแป๊บเดียวเอง”
“อืม เออไอ้น้ำ เอาไปเล่นกับลูกปุ๊กปิ๊กของฉันไหม”
“งั้นก็ไปเล่นกับชอคโกกับชากีด้วยเป็นไง เอาเมาส์ไปด้วยไหมคีย์”
“...ฉันว่าคงหนวกหูน่าดูถ้าเอาแต่ละตัวที่ว่ามาอยู่ด้วยกันเนี่ย เอาส่วนไหนของสมองมาคิดเนี่ยสไปรท์ โชน”
ไม่พูดเปล่าคีย์จัดการเอาหนังสือฟาดเพื่อนไปคนละที ที่จริงวันหยุดหน้าร้อนยังไม่หมด แต่ทั้งสามคนก็ตามสีน้ำมาที่ห้องสมุดของมหาวิทยาลัยด้วย
“นี่มันห้องสมุดนะ อย่าเสียงดังสิ”
สีน้ำปรามเพื่อนทั้งสามเบาๆ บอกว่าจะตามมาอ่านหนังสือด้วย แต่พอมาถึงก็ยังจับกลุ่มคุยกันไม่เลิกแบบนี้
“ไอ้น้ำ แกคิดจะอยู่แต่ห้องสมุดหรอวะ ไม่ไปไหนบ้างหรือไงน่าเบื่อจะตาย”
“ถ้าเบื่อแล้วตามมาทำไมไอ้โชน”
“ก็ตามคนมีรถมาไง จริงไหมไอ้ไป๊”
“อย่าเอาฉันไปเกลือกกลั้วกับพวกไม่รักการเรียนอย่างแก ฉันเด็กเรียนเว้ย”
“เหอะ เชื่อแกลูกฉันคงท้องได้ละมั้ง”
“เออ ไว้ฉันจะเอาเป็นหัวข้อทำวิทยานิพนธ์ เอาลูกแกมาทำหมาตัวผู้ที่ท้องได้”
“ไอ้ไป๊ ไอ้เลว แกคิดจะเอาลูกฉันไปทดลองงั้นหรอ อย่าอยู่เลย”
“มาดิวะ ไม่กลัวหรอก”
“สไปรท์/โชน”
ทั้งสีน้ำและคีย์พร้อมใจกันเรียกชื่อเพื่อนทั้งสองคนออกมา ไม่ต้องสงสัยเลยว่าตอนนี้ทั้งกลุ่มตกเป็นเป้าสายตาของบรรณารักษ์ที่มองจ้องเขม็งแล้วยังคนในห้องสมุดอีกหลายคน
“ขอโทษครับ”
สีน้ำขอโทษบรรณารักษ์แล้วเก็บข้าวของพร้อมลากเพื่อนจอมจุ้นอีกสองคนออกมาจากห้องสมุดโดยมีคีย์เดินปิดท้าย
“ช่วยเลือกที่ทะเลาะกันหน่อยได้ไหมดูดิอดยืมหนังสือเลย”
-
“แกไปว่าไอ้ไป๊มันดิ มันจะเอาลูกฉันไปทดลองอ่ะ”
“ยังไม่ได้เอาไปเลย แกไอ้ตื่นตูม”
“ไอ้ห้อย แกว่าฉันหรอ”
“พอแล้ว ทะเลาะกันอีกกลับเองนะ”
“ไม่ ไม่ทะเลาะ ไม่มี๊”
สีน้ำถอนหายใจ เพื่อนเขาไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ โทรศัพท์มือถือในกระเป๋าสั่นแรงจนต้องรีบหยิบออกมา
“ครับ”
“สีน้ำพรุ่งนี้ว่างไหม”
“ทำไมฮะ”
“อยากเจอ ออกมาหาพี่หน่อยได้ไหม”
“พี่ดินว่างหรอ”
“ก็ไม่เชิง แต่พี่อยากเจอสีน้ำ นะ ออกมาเจอกัน”
“กี่โมงฮะ”
“สักหกโมงเย็นนะที่สตาบัคเซ็นทรัลปิ่นเกล้าพี่จะรอที่นั่น”
“พี่ดินไปทำอะไรแถวนั้นฮะ”
“แล้วเจอกันสีน้ำ”
คนรักวางสายไปอย่างรวดเร็วผิดวิสัยจริงๆ สีน้ำทำหน้างงจนคีย์ต้องเอ่ยปากถาม
“เป็นอะไรไปสีน้ำ”
“ก็พี่ดินน่ะสิ นัดที่แปลกๆ ให้ไปเจอที่สตาบัคเซ็นทรัลปิ่นเกล้า”
“ชวนไปเดทแน่ๆ เลยสีน้ำ ฮี๊วววววว”
“งั้นเราตามไปเป็นก้างดีกว่า จะได้กินฟรีไงดีไหมไอ้ไป๊”
“เออ ความคิดดีมากเพื่อนโชน ไอ้น้ำ เดี๋ยวพรุ่งนี้พวกฉันไปเป็นเพื่อนแกเอง ไม่ต้องกลัว”
คีย์ได้แต่มองหน้าไอ้เพื่อนสองตัวที่ไม่รู้กาลเทศะเอาซะเลย ถ้าเดทจริงๆ ยังจะตามไปอีก
“ไปไหมคีย์”
โชนหันมาถามเพื่อนอีกคน
“ก็คงต้องไป ฉันไม่ไปใครจะคอยคุมพวกแกล่ะ”
เด็กหนุ่มร่างบางส่ายหัวอย่างระอา น้องเมาส์ของเขายังพูดรู้เรื่องกว่า พวกนี้เยอะเลย
*************************************
-
วันนี้เด็กหนุ่มทั้งสี่มาถึงยังสถานที่นัดหมายก่อนเวลาพอสมควรเพราะกลัวสภาพการจราจรที่ติดขัด เด็กหนุ่มร่างบางผิวขาวจัดที่นั่งอยู่ในกลุ่มเพื่อนนั้นมีดวงหน้าเรียวที่งอง้ำ เหตุเพราะเพื่อนตัวดีสองตัวที่นั่งทำหน้าจ๋อยอยู่ข้างๆ
“สีน้ำ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ แกอย่าโกรธนะ”
“ใช่แล้ว ฉันกับไอ้โชนสำนึกผิดแล้วจริงๆ นะสีน้ำ”
ดวงตาเรียวคมปรายตามองเพื่อนทั้งสองแล้วหันไปมองอีกฝั่งทันที แต่พอเห็นกลุ่มผู้หญิงที่มองมายังเขาก็ผินใบหน้ากลับมา
“ก็ถ้าไม่เพราะแกสองคน ฉันคงไม่ต้องมาเป็นเป้าสายตาคนเขาแบบนี้ ดูดิ มีแต่คนมอง”
คีย์อมยิ้มกับปฏิกิริยาของสีน้ำที่มีต่อสายตาคนรอบข้าง ที่วันนี้ทั้งสาวๆ และหนุ่มๆ มองเพื่อนเขาจนเหลียวหลังก็เพราะดวงหน้าเรียวสวยนั้นอวดโฉมโดยปราศจากแว่นตาอันใหญ่นั่นเอง เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นเมื่อสไปรท์และโชนเถียงกันไปมาจนถึงขั้นผลักกันแล้วไปโดนสีน้ำเข้า ส่งผลให้สีน้ำเดินสะดุดและแว่นของเขาก็ตกลงมา ก่อนที่สีน้ำจะก้มลงไปหยิบก็โดนโชนที่เซมาเหยียบจนเลนส์แตกไปตามระเบียบ
“เอาน่าสีน้ำ มันไม่ได้ตั้งใจกันหรอก”
“ก็บอกแล้วว่าให้เลิกเถียงกันได้แล้ว ไม่เคยฟังเลย”
ตาคมที่วันนี้เห็นได้ชัดเพราะไม่มีแว่นหนามาบดบังตวัดค้อนเพื่อนทั้งสอง ถ้าเป็นของมีคมทั้งสไปรท์และโชนคงโดนบาดเหวอะไปทั้งตัวแล้วละมั้ง
“แต่แกใส่เลนส์แบบนี้ดูดีจะตายไปนะ ฉันว่าคุณเหนือดินคงยิ่งทั้งรักทั้งหลง”
“ไม่ต้องมาทำพูด รีบเอาแว่นไปซ่อมแล้วเอากลับมาคืนเลย แบบนี้ฉันไม่ชอบ”
“จ๊ะ จ๊ะ”
ทั้งสี่คนนั่งมองไปทั้งซ้ายทั้งขวา แต่ก็ไม่เห็นนายแบบคนดังเลย เด็กหนุ่มร่างบางมองนาฬิกาข้อมือ เขามาช้าไปแค่สิบนาทีเท่านั้นเอง คงไม่ใช่ว่านายแบบหนุ่มจะไม่รอ
“เอ่อ....ใช่สีน้ำหรือเปล่า?”
ชายหนุ่มในชุดสูทเดินเข้ามาหาสีน้ำแบบไม่แน่ใจเท่าไร เอ่ยถามขึ้นมาจากด้านหลัง
“ฮะ”
“แทบจำไม่ได้ ดีนะที่ยังจำทรงผมได้ ผมผู้จัดการของเหนือดิน จำได้ไหม”
“อ๊ะ ครับ”
“หมอนั่นให้มารอเธอน่ะ ไปกันได้หรือยัง”
“เอ๋ แล้วพี่ดินล่ะฮะ”
“รออยู่นานแล้วล่ะ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ที่นั่น”
-
มือของผู้จัดการชี้ไปที่นอกห้าง ถ้าจำไม่ผิดตรงนั้นมันเป็นทางไปสะพานพระราม 8 ที่อยู่ไม่ไกล ดวงตาเรียวเบิกกว้างอย่างตกใจ ไม่ใช่ว่าวันนั้นที่เขาไล่พี่ดินให้ไปกระโดดสะพาน แล้วคนนั้นจะทำจริงๆ นะ
“รอที่สะพานนั่นหรอครับ?”
“ใช่ ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน”
ผู้จัดการคว้าแขนสีน้ำให้รีบเดินไปด้วยกันทำให้เพื่อนๆ อีกสามชีวิตรีบตามไปด้วยทั้งที่ยังสงสัยกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ด้านหน้าห้างนั้นมีรถตู้คันหนึ่งจอดรออยู่ สีน้ำและเพื่อนๆ เข้ามานั่งข้างในพร้อมทั้งผู้จัดการของเหนือดินแล้วทั้งหมดก็ออกเดินทางไปยังสะพานพระราม 8 เมื่อหาที่จอดได้แล้วผู้จัดการคนนั้นก็พาเด็กหนุ่มทั้ง 4 ลงเดิน เมื่อเดินมาระยะนึงก็เห็นคนมากมายกำลังมองไปที่ริมสะพาน ผู้จัดการของเหนือดินดันให้สีน้ำเข้าไปในกลุ่มคนนั้นจนไปอยู่ด้านหน้าสุด สิ่งที่เห็นยิ่งทำให้สีน้ำตกใจยิ่งขึ้น
“พี่ดิน”
เหนือดินยืนอยู่ที่ราวสะพานด้านนอกในชุดสูทสีดำ ใบหน้าคมสันเมื่อเห็นสีน้ำก็ส่งยิ้มกว้างมาให้ สีน้ำเห็นแสงแฟลชวูบวาบจากกล้องหลายตัวที่อยู่ทั้งด้านข้างๆ เขาและจากด้านล่าง
“และขอเชิญทุกท่านพบกับพรีเซนเตอร์คนดังของเรา นายแบบคนแรกของเอเชียที่ได้รับเกียรตินี้ค่ะ คุณเหนือดิน”
เสียงประกาศดังมาจากเรือด้านล่าง ยิ่งทำให้สีน้ำงงไปหมดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น คนรักของเขากำลังทำอะไรกันแน่ มือหนารับไมค์มาจากทีมงานเขาพูดใส่กล้องซึ่งอยู่ข้างๆ สีน้ำ ภาพของนายแบบหนุ่มไปปรากฏในสกรีนใหญ่ด้านล่างที่อยู่บนเรือที่บรรจุคนไว้แน่นขนัด
“ขอบคุณมากครับที่ให้โอกาสนี้กับผม เป็นโอกาสที่ดีมากในชีวิตการทำงานเลยก็ว่าได้ แล้วก็.....อิสระไปกับชีวิตอย่างสง่างามครับ”
พอพูดจบนายแบบหนุ่มส่งยิ้มที่มุมปากมาให้กับสีน้ำอีกทีพร้อมขยิบตา ก่อนจะทิ้งตัวลงไปจากราวสะพานนั้นทันที
“พี่ดิน”
สีน้ำตะโกนเสียงดังแล้วถลาเข้าไปเกาะราวสะพานที่เมื่อครู่คนรักนั้นยืนอยู่ก่อนจะกระโดดลงไป โดยมีทั้งทีมงานและเพื่อนของเขากรูกันเข้ามาดูกันด้วย เบื้องล่างนายแบบหนุ่มในชุดสูทนั้นกางแขนออกราวกับบินได้แล้วเด้งขึ้นลงด้วยยางที่รัดอยู่ที่ข้อเท้า เสียงปรบมือดังเกรียวกราวและในมือของเหนือดินก็มีแบนเนอร์ที่มีสโลแกนว่า “อิสระไปกับชีวิตอย่างสง่างาม” ที่พลิ้วไปตามแรงลมดูงดงาม ยิ่งเป็นสีสันท้องฟ้าช่วงอาทิตย์อัสดงเช่นนี้แล้วด้วย ทุกอย่างดูลงตัวและสมบูรณ์แบบ เรือลำเล็กรีบไปรับตัวนายแบบดัง ทีมงานปลดยางรัดข้อเท้าออกแล้วรับตัวไปยังเรือใหญ่ เมื่อขึ้นไปบนเรือแล้วพิธีกรก็ยื่นไมโครโฟนให้กับนายแบบคนดัง
“มีอะไรอยากจะพูดกับใครเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”
“สีน้ำ รักนะ”
-
คำตอบเรียกเสียงฮือฮาไปทั่วงาน ต่างก็พากันสงสัยว่าใครคือ “สีน้ำ” ที่นายแบบดังพูดถึง แต่เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจมากไปกว่านี้ พิธีกรจึงตัดเข้าสู่พิธีการของงานตามปกติ
หยาดน้ำตาใสรินรดลงมาตามแก้มขาวเนียนอย่างช้าๆ ดวงตาเรียวสวยพยายามกะพริบตาเพื่อกลั้นไว้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ คีย์ที่อยู่ด้านหลังลูบ หัวทุยของเพื่อนรัก แล้วยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้
“เอ้า เช็ดซะ เปิดตัวทั้งงานทั้งแฟนได้สุดยอดจริงๆ เลย ยอมแพ้แล้วล่ะ”
“เออว่ะ เจ๋งที่สุด”
“เขาเรียกว่าโดดครั้งเดียวได้นกสองตัวเปล่าวะ”
“สุภาษิตบ้านไหนวะไอ้ไป๊”
“เขาเรียกว่าดัดแปลงให้เข้ากับสถานการณ์เว้ย”
สีน้ำแทบไม่ได้ยินเสียงเพื่อนสองคนที่เถียงกัน ดวงตาเรียวยังมองไปที่คนรักที่ยืนอยู่ในสปอร์ตไลท์ เขาตกใจแทบแย่เมื่อเห็นพี่ดินกระโดดลงไปแบบนั้น ทั้งตกใจทั้งกลัว แต่พอเห็นว่าเป็นการบันจี้ ก็ค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย แต่พอได้ยินประโยคบอกรักที่มีสักขีพยานนับร้อยแบบนี้ น้ำตาอุ่นมันก็เอ่อคลอและไหลลงมาเองอย่างกลั้นไม่อยู่
“เอ่อ สีน้ำ อันนี้เหนือดินฝากเอาไว้ให้ ลองเปิดอ่านดูนะ”
“ฮะ”
มือเรียวรับซองจดหมายมาจากผู้จัดการ เมื่อเปิดอ่านข้อความสั้นๆ แล้วดวงตาเรียวก็เปล่งประกายวิบวับ เด็กหนุ่มหันไปหาเพื่อนสนิททั้งสามคน
“กลับกันเถอะ”
“อ้าว ไม่รอหรอ”
“ไม่อ่ะ ไม่รอที่นี่”
“แล้วจะไปที่ไหนสีน้ำ”
“ที่ที่เราพบกันครั้งแรก กลับบ้านกันเถอะ”
********************
สายลมยามค่ำพัดพากลิ่นหอมของดอกไม้ที่บานในสวนสาธารณะมาให้เด็กหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่บนเก้าอี้บนฟุตบาทริมสวนรู้สึกสดชื่น ค่ำคืนวันนี้แม้บนท้องฟ้าจะไม่มีพระจันทร์ดวงโตส่องแสงสว่าง แต่ก็มีดวงดาวเต็มท้องฟ้าแข่งกันเปล่งประกายวิบวับ สีน้ำนั่งเงยหน้ามองดวงดาวนับร้อยที่อยู่เป็นเพื่อนเขามาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่กระนั้นกลับไม่รู้สึกระอากับการรอคอยแต่อย่างใด เพราะในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกดีใจและความรู้สึกเต็มตื้นในหัวใจ เขาไม่คาดคิดเลยว่าพี่ดินจะกล้ากระโดดสะพานลงไปแบบนั้น แถมยังบอกรักเขาต่อหน้าคนมากมายอย่างที่ไม่กลัวว่าจะเป็นการทำลายชื่อเสียงแต่อย่างใด สีน้ำไม่ได้ต้องการให้อีกฝ่ายทำถึงขนาดนั้นเลย แต่ก็ยอมรับว่าทุกการกระทำที่เกิดขึ้นทำให้เขารับรู้ได้ถึงความจริงจังและจริงใจของนายแบบหนุ่มที่มีต่อเด็กหนุ่มธรรมดาอย่างเขา เสียงเครื่องยนต์ของรถสปอร์ตที่แสนจะคุ้นหูดังฝ่าความเงียบของค่ำคืนและเคลื่อนเข้ามาใกล้จนเห็นแสงไฟหน้ารถ หากแต่รถ คันนั้นก็ไม่มีทีท่าจะชะลอความเร็วแต่อย่างใดจนสีน้ำเริ่มจะใจเสีย
-
“หรือว่าเมา?”
เด็กหนุ่มรู้ว่าหลังเลิกงานคนรักต้องไปปาร์ตี้ต่อกับทางทีมงานเพราะเจ้าตัวเขียนบอกกับเขาไว้แล้วในจดหมายที่ฝากทีมงานมาให้ แต่การที่รถยังคงพุ่งตรงเข้า มาทำให้สีน้ำเริ่มนั่งไม่ติด ถ้ายังพุ่งมาแบบนี้เขาควรจะหลบดีกว่าไหมนะ
“เอี๊ยดดดดด”
เสียงห้ามล้อดังลั่นถนนในเวลามืดค่ำแบบนี้ รถสปอร์ตสีแดงจอดเทียบฟุตบาท หน้ารถแทบจะเกยขึ้นมาบนทางเท้าตรงหน้า สีน้ำนั่งตัวแข็งไม่กล้าแม้แต่จะขยับ จนได้ยินเสียงเปิดประตูรถแล้วปรากฏร่างของคนรักนั่นล่ะ เขาถึงจะได้สติกลับคืนมา
“พี่ดินขับรถภาษาอะไร มันอันตรายนะฮะ”
“ก็รู้ว่ามีเด็กคนนึงมานั่งรออยู่นะสิ ไม่เหยียบมาแบบนี้จะทันใจได้ไง”
“เดี๋ยวได้ไปทันที่อื่นแทนหรอก ใจหายหมดเลย นึกว่าจะชนผมแล้ว”
“ใครจะชนคนที่ตัวเองรักได้ลงคอล่ะ จริงไหม อ่ะ นี่ของสีน้ำ”
เหนือดินก้มลงไปหยิบช่อดอกกุหลาบแดงช่อใหญ่ออกมาจากเบาะหลังแล้วมอบให้สีน้ำที่ยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้
“เนื่องในโอกาสอะไรฮะ”
“ในโอกาสที่...ได้สารภาพรักสีน้ำอย่างเป็นทางการไง ตามสูตรมันก็ต้องมีดอกไม้”
“นั่นมันแบบที่พวกผู้หญิงชอบไม่ใช่หรอฮะ”
“แต่พี่ไม่เคยซื้อดอกไม้ให้ใครเลยสักคน สีน้ำเป็นคนแรก แล้วก็จะเป็นคนเดียว”
เหนือดินเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ สีน้ำ พยายามมองหน้าเด็กหนุ่มที่ซุกไปในดอกไม้เพื่อหลบใบหน้าแดงเรื่อของตัวเอง เขาชอบนักกับปฏิกิริยาของสีน้ำเวลาได้ฟังคำหวานต่างๆ เพราะแบบนี้ เขาเลยเพียรหยอดคำหวานให้ดวงหน้าเรียวขาวได้ฉาบริ้วแดงเรื่อเป็นระยะ มือหนายกขึ้นไปหยิบปอยผมที่ตกลงมาปรกดวงหน้าของคนรักให้ทัดหู เขาจึงเพิ่งสังเกตว่าในวันนี้แว่นหนาหายไป
“แว่นล่ะ?”
“โดนโชนทำแตก เพิ่งสังเกตเห็นหรอฮะ”
“อืม มีหรือไม่มีก็ไม่เห็นต่าง ในเมื่อสีน้ำก็เป็นสีน้ำอยู่ดี จะมีหรือไม่มีแว่นพี่ก็ไม่เห็นว่าจะต่างไปตรงไหน”
ดวงตาสุกใสมองหน้าคนรักด้วยความดีใจ คนตรงหน้ารักเขาในแบบที่เขาเป็นมาตลอด ไม่เคยสักครั้งที่จะขอให้สีน้ำต้องเปลี่ยนแปลงรูปลักษณ์ของตัวเอง
“ร้องไห้ทำไม คนดี”
รู้ตัวอีกทีหยาดน้ำตาอุ่นก็ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย เหนือดินใช้นิ้วหัวแม่มือเช็ดน้ำตาให้คนรักอย่างเบามือ เขาเขยิบมาใกล้ๆ ดึงช่อดอกไม้ช่อใหญ่มาวางไว้บนม้านั่ง แล้วดึงตัวเด็กหนุ่มเข้ามากอดแนบอกเอาไว้
-
“พี่พูดอะไรผิดไปหรอ”
“พี่ดินทำผมใจหายตอนที่กระโดดลงไป รู้หรือเปล่า”
“กลัวพี่เป็นอะไรไปงั้นหรอ”
“กลัวสิฮะ อยู่ๆ ก็ให้มาหา แล้วก็ไม่ได้บอกว่าจะกระโดดลงไปแบบนั้นใครจะไม่ตกใจ”
“ก็ทำตามที่สีน้ำบอกไง แล้วก็เคยบอกกับเฮียกันเอาไว้ด้วยว่าถ้าวันไหนพี่รักสีน้ำ พี่จะไปกระโดดสะพาน เดี๋ยวจะหาว่าคนอย่างเหนือดินไม่พูดจริงทำจริง”
“จะทำอะไรช่วยบอกผมสักหน่อยได้ไหมฮะ พี่ดิน”
“ครับผม ต่อไปจะรายงานคุณสีน้ำทุกเรื่องเลย แล้วนี่ร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอ”
“ก็ไม่เชิง พี่ดิน...ขอบคุณนะฮะ”
“ขอบคุณ? เรื่องอะไร”
“ทุกเรื่อง ทุกอย่าง ขอบคุณที่รักผมในแบบที่ผมเป็น ขอบคุณที่เข้าใจไม่เบื่อไปกับตัวผมซะก่อน”
“โธ่เอ๋ย สีน้ำ เพิ่งรู้หรือไง พี่รักสีน้ำแบบนี้ ไม่สิ รักสีน้ำทุกแบบ แล้วไม่ว่าในอนาคตจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แต่พี่ก็เชื่อมั่นว่าความรักของเราจะมั่นคง เพราะเรามีความเข้าใจให้กัน”
เหนือดินกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นจนรู้สึกได้ถึงการเต้นระรัวของหัวใจคนในอ้อมกอด เขากดจมูกลงกับหน้าผากนวลอย่างอ่อนโยน ใครจะคาดคิดว่าจากการกลับรถจนเกือบชนเด็กหนุ่มคนหนึ่ง จะส่งผลให้เขาได้พบกับความรักที่แท้จริงในชีวิตนี้
“นี่สีน้ำ”
“ฮะ”
“จะว่าไปพี่ก็ต้องขอบใจเจ้าพุดดิ้งมันสินะ”
“ทำไมหรอฮะ”
“ก็ถ้าวันนั้นสีน้ำไม่ได้เก็บพุดดิ้งมา เราอาจจะไม่ได้เจอกัน พี่อาจจะไม่ได้เจอเด็กหัวฟูแว่นหนาที่เดินไม่ดูทางเพราะมัวแต่ห่วงลูกหมาน้อย”
“ก็พี่ดินนั่นแหละขับรถไม่ดีเอง”
“ถ้าขับดีๆ แล้วเราจะได้เจอกันหรอ ต้องขอบคุณฝีมือการขับรถของพี่ด้วยสินะ”
“บ้าไปแล้ว”
“พูดจาไม่เพราะแบบนี้ต้องลงโทษ มาให้พี่ดินทำโทษเลย”
เหนือดินดันตัวเด็กหนุ่มออกมาแล้วประคองท้ายทอยบังคับให้ใบหน้าเรียวหงายเงยมารับจุมพิตร้อนแรงจากริมฝีปากอิ่มของตัวเอง สัมผัสร้อนแต่หวานซึ้งจนแทบละลายพาจิตใจให้ล่องลอยไปกับบรรยากาศรอบกายที่ห้อมล้อมไปด้วยความรักของนายแบบหนุ่ม เมื่อสีน้ำเปิดริมฝีปากยอมให้คนรักได้ล่วงล้ำไปชิมรสหวานล้ำด้านใน มือเรียววาดขึ้นมาเกาะเกี่ยวแผ่นหลังหนาเอาไว้ด้วยกลัวตัวเองจะหล่นหายไปในสายลมรักที่พัดวนจนแทบรั้งสติไว้ไม่อยู่ เหนือดินค่อยๆ ผ่อนจุมพิตที่ร้อนแรงลงทีละน้อยจนเหลือแต่การประทับริมฝีปากลงเบาๆ ทั่วดวงหน้าเรียวนั้น
“ว่าแต่...วันนี้อยากเรียนกายวิภาคขั้นแอดวานซ์หรือยังคนดี”
-
ริมฝีปากแดงเข้มแย้มยิ้มออกมากับคำถาม ดวงตาเรียวเปล่งประกายวาววับจ้องมองจ้องดวงตาทรงพลังของคนรักที่ตระคองกอดเขาไว้
“ผมชักอยากจะเป็นเด็กขี้เกียจยังไงก็ไม่รู้ช่วงนี้ ไม่ค่อยอยากรู้ อยากเห็นสักเท่าไรแล้ว”
“โธ่สีน้ำ แต่คุณครูคนนี้อยากติวพิเศษให้นะ”
“จะรับไว้พิจารณาฮะ”
“น่านะ”
“ไม่ต้องเลย คราวที่แล้วพี่ดินทำให้เพื่อนผมล้อไปหลายวันกับไอ้รอยแดงๆ ไหนจะแม่อีก แล้วก็ทำให้พุดดิ้งงอนด้วย”
“แต่พี่จะขาดใจน้า ไม่ได้นอนกอดสีน้ำเลย นะ นะ นะ นะ สีน้ำ”
“ไม่เอา นี่ก็ดึกแล้ว ผมกลับบ้านดีกว่า เดี๋ยวน้ำค้างลงแล้วไม่สบาย แม่จะห่วงอีก ไปฮะ กลับกันเถอะ”
“ไม่เอา ไม่ลุก”
“งั้นก็นั่งไปคนเดียวแล้วกัน ผมกลับละ”
สีน้ำขืนตัวออกจากอ้อมกอดแล้วหันไปหยิบช่อดอกไม้ช่อใหญ่ที่วางอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนโดยไม่สนใจคนตัวโตที่นั่งเรียกร้องความสนใจอยู่
“อยากจะงอนก็ตามใจ ผมกลับละนะ”
“สีน้ำอ่ะ เดี๋ยวก่อนสิ”
เมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มไม่มีทีท่าจะง้อเหนือดินก็ต้องเลิกงอนไปตามระเบียบ เขาจับมือนุ่มเอาไว้แล้วจูงไปยังรถที่จอดแทบเกยฟุตบาท
“ใจแข็งขึ้นเยอะเลยนะ”
“ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าไม่อยากเรียน ก็แค่ตอนนี้ไม่อยาก แต่ไม่ได้หมายความว่าจะไม่อยากเรียนตลอดไปซะเมื่อไหร่ รอผมหน่อยได้ไหมฮะ ผมแค่รู้สึกว่าอะไรๆ มันเร็วไปซะหมด ผมอยากจะค่อยๆ เรียนรู้ความรักและก็เรื่องอื่นๆ ไปด้วยกันกับพี่ดินทีละนิด ได้ไหมครับ”
ยากจะอดใจได้ เหนือดินคว้าคนรักเข้ามากอดไว้อีกครั้ง
“ได้สิ พี่รอได้เสมอ เวลาทั้งชีวิตพี่เป็นของสีน้ำ จะให้รอนานเท่าไรก็ได้”
“ไม่นานหรอกฮะ พี่ดิน ผมสัญญา”
เหนือดินกระชับอ้อมกอดให้ร่างบางแทบกลืนหายไปในแผ่นอกอุ่น เด็กหนุ่มที่ครั้งแรกเขาคิดว่าแปลกเสียเหลือเกิน แปลกจนไม่มีวันที่จะยุ่งเกี่ยวด้วยแน่ๆ แต่ในตอนนี้กลับเป็นเจ้าของหัวใจทั้งดวงของเขา และสอนให้เขาได้รู้ว่ารูปลักษณ์ภายนอกไม่ใช่สิ่งสำคัญ แต่ความงามข้างในต่างหากที่ทำให้รักนั้นยั่งยืน สอนให้เขาได้รู้จักรักแท้ และการเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อมจะประคับประคองความรักครั้งนี้ไปตลอดทั้งชีวิต
“พี่รักสีน้ำนะ”
“ผมก็รักพี่ดิน”
สีน้ำเองก็ได้เรียนรู้ว่าความรักคือการให้และความเข้าใจในกันและกัน เขาคงจะค่อยๆ เรียนรู้ความรักของพี่ดินไปเรื่อยๆ เพราะเชื่อว่าเรียนเท่าไรก็คงไม่มีวันสำเร็จหลักสูตรรักของอาจารย์คนนี้เป็นแน่ หรือถึงอยากจะเลิกเรียนคุณครูคนนี้ก็คงไม่ยอมเช่นกัน
“พี่ดินฮะ”
“หืม? สีน้ำเปลี่ยนใจจะติวหรอ?”
“ใช่ที่ไหนกันล่ะฮะ ผมจะบอกว่า ถ้าพี่ทำให้พุดดิ้งเลิกขู่พี่ได้เมื่อไร เราค่อยมาคุยกันใหม่เรื่องเรียนวิชาพิเศษของพี่ดิน”
“ได้เลย”
เหนือดินยิ้มกว้าง ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ในเมื่อเขาทำสัญญากับเจ้าลูกหมาไว้แล้ว สัญญาสงบศึก แค่นี้สีน้ำก็หนีไม่รอดแล้ว หากแต่เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะข้างๆ ในรถสปอร์ตแดงนั้นก็ยิ้มเจ้าเล่ห์เช่นกัน ก็ให้มันรู้ไปว่าพุดดิ้งน่ะลูกใคร แล้วพุดดิ้งน่ะฟังใคร เดี๋ยวเขาจะจัดการบอกพุดดิ้งเองว่าให้ขู่ได้ตามใจชอบเลย ก็ถ้าจะรักตัวเขา นายแบบคนดังคงต้องฝ่าด่านพิชิตความรักของเจ้าลูกหมาให้ได้ก่อนซะละมั้ง
The End
-
ขอโทษนะคะที่หายไปนานเลย หนีไปเที่ยวมาค่ะ ชาร์ตแบตมาเต็มที่มากๆ กลับมาก็เลยลงทีเดียวให้จบเรื่องไปเลย ได้อ่านกันจุใจนะคะ :o8:
หวังว่าคงถูกใจเรื่องนี้กันบ้างนะคะ ขอบคุณทุกๆ คนที่แวะเข้ามาอ่าน แวะเข้ามาฝากคอมเม้นต่างๆ มากเลยค่ะ :pig4:
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ลงที่นี่แต่ได้รับการตอบรับที่ทำให้ชื่นใจจริงๆ ค่ะ ขอบคุณจริงๆ
สำหรับคนที่อยากได้รวมเล่มเรื่องนี้ก็จะมีสเปอีก 1 ตอนยาวๆ นะคะ เป็นเรื่องหลังจากนี้ว่าพี่ดินจะเอาชนะพุดดิ้งได้ยังไงค่ะ ความยาวประมาณ 340 หน้าได้ค่ะ ราคา 320 บาท จะเปิดจอง 1 เดือนกว่าๆ ค่ะ ตั้งแต่วันนี้ (21/02/54) ไปจนถึง 31 มีนาคม 2554 ค่ะ
หนังสือจะจัดส่งให้ทางไปรษณีย์นะคะ คิดค่าไปรษณีย์เล่มละ 30 บาทค่ะ ห่อกันกระแทกอย่างดีไม่ต้องกังวลนะคะ ทั้งหมดรวมค่าจัดส่งก็จะเป็น 350 บาทค่ะ
คนที่สนใจเมล์มาสอบถามรายละเอียดหรือสั่งจองได้ที่ ladymurasaki47 [at] gmail.com ค่ะ
ท้ายนี้ขอบคุณคนอ่านทุกคนอีกครั้งค่ะ แล้วเราเจอกันใหม่กับภาคใหม่ของเรื่องนี้นะคะ :bye2:
-
พี่ดินเปิดตัวอลังการมาก สีน้ำไม่ใจอ่อนงานนี้ ก็ไม่รู้จะไปใจอ่อนงานไหนแล้ว ทุ่มเทสุด :o8:
ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักๆนะคะ จะติดตามผลงานเรื่องต่อไปค่า :กอด1:
-
มาแบบยาวได้ใจมากๆ
ว่าแล้วพี่เหนือดินจะฝ่าด่านเจ้าพุดดิ้งได้สำเร็จมั้ยเนี่ย
มาเฉลยในตอนพิเศษบ้างนะ
-
ว้าว..อ่านจบลงพร้อมกับละอองรักหวานๆกรุ่นเต็มหน้าจอ ขอบคุณผู้เขียนมากๆค่ะ
สำหรับเรื่องราวอันน่ารักอบอุ่นอ่อนหวานเรื่องนี้
ดิฉัขอตัวไปฟังเพลง love me love my dog เป็นการปิดท้ายตอนจบเรื่องนี้ก่อนนะคะ
-
:pig4: :กอด1:
-
555 พี่ดินบ้าระห่ำจริง ๆ
-
:pig4:
เหนือดินรอผ่านด่านพุดดิ้งให้ได้นะ :impress2: :impress2:
-
น่ารักจัง ^^
-
พี่ดินแกล้งอ่า ใจร้ายยยย
555
สีน้ำใจแข็งขึ้นเยอะเลยนะ อิอิ
-
ขอบคุณครับ :pig4:
สนุกมากๆ เลยครับ อ่านรวดเดียวจนจบ ตาแฉะเลยอ่ะ o13
พอดีเพิ่งสมัครเข้ามา :z1:
.
.
.
.
ป.ล. เป็นเรื่องแรกที่อ่านในเล้านี้เลยครับ :a5:
-
มาแบบยาวได้ใจหวานซะ :o8:
มาแบบน่ารักสุด ๆ
มีตอนพิเศษมาเรื่อย ๆ :call:
-
น่ารักๆ ขอบคุณจ้า
-
สู้ๆน้าาา
เหนือดิน
-
จบได้แฮปปี้เอนดิ้งมากเลย :กอด1:
รอภาคใหม่งับ :o8:
-
:o8:
พี่ดิน เค้าขอเรียนด้วยคนได้ป่ะ
-
ขอบคุณค๊าบบบบ
-
พี่ดินเปิดตัวได้แรงได้ใจจริงๆจ้า รอลุ้นต่อในหนังสือน๊าาา ^^
-
พี่ดินจะเอาชนะใจพุดดิ้งยังงัยนะ
-
:pig4:
-
พุดดิ้งจะญาติดีกับพี่ดินมั๊ยน้ออออ :impress2:
-
เรื่องนี้น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ
แล้วยังแฝงความสนุกอีกด้วย o13
-
:-[
-
สีน้ำเปลี่ยนไปเยอะเลย เจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะ...
อบอุ่น ตั้งแต่ต้นจนจบ...
:pig4: จะมีตอนพิเศษไหมค่ะ รอนะ
-
:pig4:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่าน
เขินแทนน้องสีน้ำ :o8: :o8:
พี่เหนือดิน ก็อะนะ :-[ :-[
สนุกมากค่ะ
-
ได้หนังสือแล้วค่ะปกน่ารักจังเลย
-
ได้รับแล้วเช่นกันครับ
-
อยากจะสั่งจองหนังสือไม่ทราบทำอย่างไรบ้าง
-
:o12: ฮือๆๆๆ ไม่ทันอ่ะ มาช้าไป saddddd
รีปริ้นท์ เมื่อไรบอกนะค้าาาาาาาาาาา :o12: :o12:
-
สั่งจองหนังสือ
-
ไม่ทราบว่ารีปริ้นอีกรอบไหมครับ?
-
น่ารักซะ ><
คีย์ก็น่าจะมีคู่กับเขาหน่อยเนอะ เสียดายจัง^^
-
สนุกดีค่ะ
น่ารักมากๆเลย
รอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
:L2: :L2:
-
love พี่ดิน กับสีน้ำ น่ารักมาก
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เป็นเรืองที่ดี เลยทีเดียว
ขอบคุณนะครับ ที่เเต่งเรื่องดีๆ ให้พวกเราได้อ่านกัน
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
ว่าเเต่ไปติวกันที่ใหนหรออ จะได้ตามไป :z1:
-
โดดครั้งเดียวได้นกสองตัวจริงๆ ด้วย
ว่าแต่ระยะหลังพุดดิ้งมันไม่ขู่พี่ดินแล้วนินา
เพราะฉะนั้นพี่ดินเปิดคอร์สกายวิภาคด่วนค่ะ อิอิ
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้
ชอบทั้งสีน้ำ พี่ดิน และก็พุดดิ้ง มากๆ
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากมายย
สีน้ำน่ารักมากกกกก
พี่ดินก็น่ะ น่ารักเกิน
อุปสรรคเยอะเหมือนกันน่ะ กว่าจะเข้าใจกันเนี่ยย
พี่ดินเอาชนะใจพุดดิ้งให้ได้น่ะ
-
สนุกมากเลย สีน้ำน่ารักดีใสๆ
-
น่ารัก ><
-
ดำเนินเรื่องเร็ว กระชับ ไม่ยืดเยื้อดีค่ะ
นิสัยสีน้ำน่ารักค่ะ พูดตรงๆแบบซื่อๆ รู้สึกยังไงก็พูดอย่างนั้น
เหนือดิน ให้อารมณ์เฒ่าหัวงู กินเด็ก อิอิ
ขอบคุณคนเขียนที่เขียนเรื่องน่ารักๆอ่านสบายๆมาให้อ่านกันนะคะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียน
เขียนงานชิ้นต่อไปมาให้เพื่อนๆอ่านกันอีกนะคะ
:L2:
-
รีปริ้นอีกไหมครับ?
-
เรื่องนี้สนุกมากเลยค่ะ o13
ถูกใจมาก!!!
:-[
เราเองก็เป็นคนรักหมามากๆอยู่แล้ว
เลยทำให้ชอบเรื่องนี้มากขึ้นไปอีกค่ะ!! :o8: :o8:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกได้เลยว่าชอบมาก
ตอนหว่านหวานได้น่ารักมาอ่ะ :o8:
พอ NC ก็เลือดกระฉูด :pighaun:โดนใจเลยอ่ะ
ไอไลค์ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ = I'like
-
น่ารักจังเลยครับบบบบบบ
-
ขอบคุณมากๆครับ
-
:z1: ฮี่ๆๆน่ารักอ่าาา
พี่ดิน อดทนหน่อยแนะ ถ้าพุดดิ้งไม่ยอมก็
ทำเนียนจัดการกับเจ้าของพุดดิ้งก่อนเลย ฮ่าๆๆๆ :laugh:
เรื่องน่ารักมากๆๆๆเลยค่าา
แต่งสนุกมากๆๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆนะค่ะ
-
น่ารักอะ
ชอบๆครับ
ขอบคุณมากนะครับที่นำเรื่องดีๆสนุกๆมาให้อ่าน
:L2: :pig4:
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารักๆนะคะ
-
อ่านจบแล้ว เย้ สนุกมากๆ เลยจ้ะ
ชอบสีน้ำมากเลยอ่ะ น่ารักเกิ๊น ไร้เดียงสาสุดๆ เข้าคู่กันกับพี่ดินพอดี รายนี้ก็หวานได้อีก
ขอบคุณคนเขียนมากเลยจ้า สำหรับเรื่องดีๆ ที่เอามาให้อ่านกัน :L2:
-
น่ารักจังสีน้ำ :-[ :-[
-
:-[ แอร๊ยยยยยย เรื่องนี้น่ารักอะ
แอบอยากเรียนวิชานี้บ้างอะไรบ้าง ว่าแต่ใครจะสอนน้อออ :o8:
ไม่เป็นไร เรียนจากคลิปก็ได้ :haun4:
ปล. ขอบคุณสำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟฟ
-
ทักทายค่า เดี๋ยวไปอ่าน
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
ไม่อยากขาดตอน ชอบคู่นี้มากๆ น่ารักที่สุด :o8:
-
ในที่สุดก็เเฮปปี้ กันเเล้วอุปสรรค์เยอะมากๆเลย เเต่สีน้ำกับพี่ดินก็ผ่านมาได้
-
น่ารัก ^^ :L2:
-
:-[
-
""""น่ารัก""" :กอด1:
-
รีปริ้นอีกไหมครับ?
เห็นด้วยค่ะ อยากทราบเหมือนกัน :call:
-
วันนี้ใช้เวลาทั้งวันอ่านเรื่องนี้จนจบค่ะ(ว่างมาก เพิ่งตกงาน555)
เรื่องน่ารักมาก ขอบคุณมากนะคะ
เห็นเขียนไว้ว่า พบกันในภาคใหม่
หมายความว่ามีภาคสองใช่มั้ยคะ อยากอ่านๆ ติดตามนะคะ
สุดท้ายขอบคุณจากใจอีกครั้งค่ะ สนุกจริงๆ ไม่ผิดหวังเลย^^
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านอ่ะคะ บอกได้คำเดียวว่าน่ารักมากๆๆ
พี่ดินหลังๆ หื่นเนอะ ส่วนสีน้ำนั้นจะน่ารัก ใสซื่อไปไหน ดีนะที่โดนแม่ีคีย์สอน
ไม่งั้นแย่แน่ๆๆ เลย
เสียดายอ่ะ ไม่ได้อ่ะไม่ได้นิยายมาเชยชมเลย มีรีปรินท์อีกรอบไหมอ่ะคะ
แบบว่าอยากได้อ่ะ ขอบคุนเรื่องราวดีๆ ที่มาแบ่งปันกันนะคะ
-
o13 แอร๊ววว สุดยอดไปเลยค่าาา
ชอบมากๆ น้องสีน้ำน่ารักสุดๆไปเลยยยยยย :impress2:
เจ้าพุดดิ้งก็ฉลาดแสนซนจริงๆ อ่านแล้วอยากกอด อยากฟัด.....เจ้าของพุดดิ้งเลย :-[
/ผั๊ว :z6: จากพี่เหนือดิน
กร๊าาาาาาก
ขอบคุณคนแต่งมากๆเลยค่า สำหรับเรื่องน่ารักๆแบบนี้ ^______^
-
พี่ดิน กับสีน้ำ น่ารักมาก
-
สนุกมากจ๊ะ อ่านอยู่สองคืน
เปิดเรื่องได้น่าสนใจ
แต่ดูเหมือนนายเอกเราจะงอนหนักไปหน่อย
พระเอกเราก็รักมากมาย แต่แอบหื่นไปหน่อยน่ะพี่ดิน
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ
พี่เหนือดินเนี่ย เท่ที่สุดเลยอ่ะ
กระโดดสะพานเชียว กล้าสุดๆเลย
หุหุ
น้องสัน้ำก็น่ารักมากนะ เขินน
-
ตามมาอ่่นจากคำแนะนำในกระทู้แนะนำนิยายต้องอ่านค่ะ
น่ารักมากเลย ทั้งสี่น้ำทั้งพุดดิ้ง น่ารักทั้งคู่
:L2: :pig4: :L2:
-
ได้รับหนังสือแล้ว ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักมากๆเลยค่ะ ทั้งสองขาทั้งสี่ขาเลย
-
สีน้ำน่ารักเนอะ
เด็กเรียนใส่แว่น น่ารักอ้ะ
-
Happy ending!!! :pig4:
-
ตะลุยอ่านจบแล้ว ฮ๊าาา น่ารักจริงๆเลยนะทั้งสีน้ำและพี่ดิน
พุดดิ้งก็น่ารักมากๆเลยด้วย :)
-
o22
น้องสีน้ำน่ารักเกินไปแล้ว
-
พุดดิ้งงง ชื่อน่ากินมากกก
น่าจะมีตอนพิเศษแบบ สีน้ำเปลี่ยนตัวเองเพื่อนพี่ดิน
คงสนึกพิลึก :impress2:
ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีดีมาให้อ่านนะค่ะ :pig4:
:L1: รักคนเขียนนนน
-
สีน้ำน่ารักมากๆเลยค่า ^^
พุดดิ้งก็น่ารักค่ะ อยากมีบ้าง
ตอนแรกๆก็ใสซื่อ หลังๆมานี่เริ่มแข็งขึ้นมาบ้าง ดีแล้วค่า
อยากให้มีตอนพิเศษจังเลย
-
...น่ารัก
-
สีน้ำน่ารักมากๆ ทั้งใสซื่อ ทั้งอ่อนโยน แต่ก็มีความเป็นเด็กอยู่ในตัว
ไม่แปลกเลยว่าทำไมเหนือดินถึงไปไหนไม่รอด เป็นเรา เราก็ไปไหนไม่รอดเหมือนกัน
ชอบพุดดิ้วอ่ะ น่ารักพอๆกับเจ้าของเลย ถึงลายจะแปลกไปหน่อย แต่ก็ฉลาดมากๆ
สนุกสุดๆไปเลย
-
น่ารักมากเลยค่ะ ^^
ยังมีหนังสือเหลือหรือมีโครงการจะรีพรินท์อีกมั้ยคะ??
-
Thank you. o13
-
ขอบคุณมากค่า เรื่องน่ารักดี
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
-
เพิ่งอ่านจบไป
อ่านรวดเดียวจบเลยทีเดียว
เป็นเรื่องที่น่ารักมากๆๆๆๆๆ
ชอบตัวละครทุกตัวเลยค่ะ
แต่รู้สึกว่าจะชอบคีย์มากที่สุดละ
ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆออกมาให้อ่าน :pig4:
-
สนุกมากค่ะ o13
-
อ่านจบแล้ว สนุกมากค่ะ
เสียดายไม่มีตอนสีน้ำเปลี่ยนลุ๊ค
ลุ้นตั้งนานว่าจะมีไหม
สุดท้ายไม่มี
:เฮ้อ:
-
น่ารักมากๆ
:L1: :L1:
-
o13 ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีดีมาให้อ่านนะคับ :bye2:
-
น่ารัักที่สุดเลยเรื่องนี้ ขอบคุณที่แต่งเรื่องราวดีๆมาให้อ่านนะคะ o13
-
สีน้ำน่ารักมากเลย พี่ดินก็น่ารัก ยิ่งพุดดิ้งยิ่งน่ารัก
ถึงจะหงุดหงิดนิดหน่อยที่สีน้ำโดนไอ้พี่มาร์ทปล้นจูบไปได้หลายครั้ง
แต่พอสีน้ำแข็งได้สำเร็จก็โล่งใจเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ นะคะ
-
สีน้ำน่ารักมากกกก >////<
-
น่ารักมาก
-
สนุกมากค่ะ ตัวละครน่ารัก สีน้ำน่ารัก พุดดิ้งน่ารัก คุณแม่น่ารัก คีย์น่ารัก
เหนือดินนี่ก็ทำให้ทั้งหมั่นไส้และเห็นใจคอยเอาใจช่วย
ชอบที่สีน้ำมีพัฒนาการทางนิสัยนิดนึงด้วยค่ะ สนุกจัง ดีจังที่ได้อ่าน
ความรักที่ดี จริงใจ และมั่นคงขนาดนี้มันคงมีแค่ในนิยาย
ขอบคุณคนแต่งที่ทำให้มีความสุข ขอบคุณค่ะ
-
น่ารักอ่ะ พี่ดินน่ารักมากๆ
สีน้ำก็ใสซื่อสุดๆเลย
-
น่ารักเวอร์ค่ะ
-
เรื่องนี้น่ารักมากกกก มันละมุนละไม
สีน้ำก็ใสซื่ออออ พี่ดินนี่เพลย์บอยกลับใจชัดๆ ซึ่งรักจริงโคตรรร ชอบมากกก
-
น่าสงสารพี่ดิน...ตอนนี้สีน้ำเริ่มทันคนแล้ว
หลอกอะไรยากแล้วนะจ๊ะ หุหุหุ
-
:-[ น่ารักมาก :-[
-
ชอบพี่ดิน
-
น้องน้ำร้ายขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย สงสัยเฮียแกน้ำท่วมคอตายก่อนแน่ๆ 5555 :ling3:
-
สีน้ำ ใสซื่อ แต่น่ารักอ่ะ :ling1:
-
ไม่อยากให้จบเลย ฮือๆๆ :mew4:
-
สนุกน่ารัก ใสๆดี ชอบมากครับ
ขอบคุณผู้แต่งมากครับ
เรื่องนี้อ่านได้สบายๆไม่เครียดดีแถมสนุกด้วย ^^
-
สนุกมาก อยาได้แฟนแบบเหนือดินจัง
-
-_-///
-
หายากนะที่เราจะเชียร์พระเอก
แต่เรื่องนี้คือเชียร์พี่เหนือดินสุดฤทธิ์อ่ะ
ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะคนเขียน
-
สีน้ำน่ารักกกกก
-
ขอบคุณนะคะนิยายน่ารักมากๆ ชอบทุกๆคนรวมทั้งน้องหมาด้วย :pig4:
-
น่ารักจังเลยยยยยยยย :-[
-
อ่านจบแล้ว น่ารักมากเลยค่ะ
แต่จะบอกว่าตอนแรกๆนี่อยากโบกพี่ดินหัวทิ่มมากเลย :z6:
คือเคยเดินบนฟุตบาทแล้วเจอรถขับแบบสาดน้ำใส่น่ะค่ะ เปรม ตั้งแต่ขายันเอว เจ็บใจมาก :beat:
แต่หลังๆนี่โอเค พี่ดินได้คะแนนเกือบเต็ม พระเอกมาก
ยิ่งตอนพาไปเปิดตัวกับโดดสะพานนี่ชอบเลย เท่ห์
-
นายเอกใสเกิน
-
พี่ดินลืมกระโดดสะพานหรือยังคะ หุหุ :z2:
-
เพิ่งเปิดเจอเรื่องนี้สนุกมากเลยคะอ่านรวดเดียวจบเลยคะ
สีน้ำลุคไหนก็น่ารักพี่ดินก็น่ารัก ชอบคะ
-
เพื่งอ่านไป 4 ตอน แต่บอกได้ว่ารักเลย :impress2: :impress2:
-
ตอนเหนือดินไม่ติดต่อสีน้ำ 3 อาทิตย์ แล้วยังมาพูดว่า "ไม่รัก" มันน่าโบกจริงๆ :z6: ดีที่สีน้ำยอมยกโทษให้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆนะคะ สนุกค่ะ :pig4:
-
:pig4:
-
:-[ :-[ :-[
สีน้ำเริ่มเจ้าเลห์แล้ว เหนือดินแย่แน่ๆๆ
-
เรื่องนี้แบบคือดีย์อะ แบบอ่านไปยิ้มไป ขอพูดจุดที่เราโมโหก่อน อิพี่ดิน!!! ตอนกลับจากนอกสองเดือนละมาพูดกับพู่กันว่าไม่ได้ชอบน้อง น้องแปลก คือขนาดเป็นคนอ่านที่รู้มุมมองของพระเอกยังอดเสียใจแทนน้องสีน้ำไม่ได้ สมควรโดนโกรธแล้ว ฮึ่ยย!!
ส่วนจุดที่ชอบที่สุดคือการที่ให้ซีนพุดดิ้งกับดินได้ปรับความเข้าใจกันนี่แหละ(หืม??!?5555) คือเราอมยิ้มเลยที่มีเรื่องราวแบบนี้เสริมมาในนิยาย ปรกติน้องหมาก็แค่มีซีนน่ารักเล็กๆ แต่พุดดิ้งคือคิวปิดของเรื่องนี้เลยอะ ตั้งแต่พบกันยันงอนและกลับมาคืนดี โอ้ยย แนะนำนะเรื่องนี้ ใครหาสปอยก่อนอ่าน อ่านได้เลยค่ะ มันฟินเฟร่อ ขอบคุณคนเขียนที่สร้างสรรค์นิยายที่น่ารักและฮีลจิตใจมา ณ ที่นี่ด้วยจ้า