หัวข้อ: [จบแล้ว]“ปีนเกลียว”...(นึกแล้วเชียว ว่าต้องจีบติด!) บทพิเศษ ชวิน VS หมอเขม P.10 [Up 27/2/12]

[Bowbonk]

 

[pae666]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก น่ารักอ่าาาาาา

ขออีกซักตอนของหมอเขมกับวิน ด้วยได้ไม๊ค๊าาาาา าอยากรู้ใครรุกใครรับอ่า าาา หรือผลัดกัน 55555      

[punchnaja]

หนุกมากจ้า

[bluerose]

แอบมาดันค่ะ มารอคู่หมอเขมกับชวินนะค่ะ ^^

[cher7343]

น่ารักเชียว 

[pae666]

"มึงล่อภี กูล่อภู........." คำพูดมันส่อซะจริ๊งงงงงงง 5555555
ว่าแต่ว่า...ตอนพิเศษนี้มีทั้งคู่ที่น่าอิจฉา และน่าสงสารเหลือเกิ๊นนนนน     

[Dee^daY]

ตกมาอยู่ที่หน้า 4 ยังไม่มาต่ออีกหรือ
ไหนว่าใกล้จบ..

[ryoko_chan]

ตกมาอยู่ที่หน้า 4 ยังไม่มาต่ออีกหรือ
ไหนว่าใกล้จบ..

ขอโทษค่าาาา ติดสอบT^T ไม่เกินพรุ่งนี้ค่ะ ฮือออออออ

[ryoko_chan]

บทพิเศษ ชวิน VS หมอเขม



ผมจำไม่ได้ความรักของเราเริ่มจากตรงไหน เมื่อไหร่ และอย่างไร
พอรู้ตัวอีกทีผมก็เคลมเด็กเก่าของไอ้สองติดไม้ติดมาด้วยซะแล้ว


“ช้าจัง...”ผมบ่นพึมพำของผมอยู่คนเดียว ขณะนั่งอยู่ในรถฟังเพลงจากแผ่นซีดีที่เปิดคลอเอาไว้เบาๆรอเวลานัด แต่ถึงแม้ว่าจะเลยเวลานัดไปแล้วถึงสิบห้านาที ผมก็ทำได้เปิดปากบ่นเบาๆกับตัวเอง พร้อมกับชะเง้อคอไปมารอบุคคลที่มาไม่ตรงตามนัด

ผมจอดรถไว้ข้างริมฟุตบาท ซึ่งห่างจากป้ายหินอ่อนสลักขนาดใหญ่ที่สลักคำว่า ‘คณะแพทยศาสตร์’ เพื่อบ่งบอกให้รู้ว่าผมมาถูกตามสถานที่นัด ไม่ใช่ว่ามารอคนที่นัดแต่ดันไปผิดที่

ในเมื่อไม่รู้วาจะทำอะไร พูดกับตัวเองมากๆเดี่ยวคนเดินผ่านไปผ่านมาจะหาว่าเป็นบ้า เลยทำได้แค่ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ สลับกับมองออกไปนอกรถ


ติ๊ด...ติ๊ด...

เสียงร้องของเครื่องมือสื่อสารข้างตัวดังเบาๆ เรียกสายตาของผมให้หันไปสนใจเจ้าตัวเปล่งเสียง ก่อนที่จะหยิบมันขึ้นมาดู ก็พบว่าเป็นข้อความจากบุคคลที่ผมมารอได้เกือบครึ่งชั่วโมง

‘หมอเขม’
ตัวอักษรมันโชว์ไว้บนหน้าจอเครื่องมือสื่อสารไว้อย่างนั้น ผมก็เลยไม่ค่อยเป็นกังวลเท่าไหร่ ทั้งที่ก่อนหน้าที่จะหยิบมันขึ้นมา แอบรู้สึกวูบๆนิดหน่อย เพราะอะไรน่ะหรือ? ก็เพราะผมกลัวว่าอาจจะมีเจ้าเพื่อนผมไม่คนใดก็คนหนึ่งเห็นรถของผมในมหาวิทยาลัยของมัน โดยที่ผมไม่ได้บอกล่วงหน้า แต่ก็นั่นแหล่ะ เรื่องราวการคบกันแบบไม่ลับระหว่างผมกับหมอเขม ไม่ใช่ว่า ไอ้ตรฤณ หรือ ไอ้สอง ไม่รู้...แต่ผมคิดว่า ถ้าผมถ่อมาถึงมหาวิทยาลัยของพวกมัน แต่กลับมาจอดรออยู่แค่คณะแพทยศาสตร์ ผมคงโดนไอ้สองบ่นไปสามวันสี่คืน ข้อหาเห็นแฟนดีกว่าเพื่อน อะไรทำนองๆนั้น

ทั้งที่ความเป็นจริง....ก็จริงอย่างที่พวกมันคิดจริงๆนั่นแหล่ะ!


แต่ทว่า ข้อความที่ผมเปิดอ่าน ดันทำให้ผมตกใจมากกว่าที่คิดไว้ตอนแรกเสียอีก

‘ขอโทษด้วยนะครับ พี่วิน ผมติดเคสด่วน กลับไปก่อนก็ได้นะครับ’

ถึงอยากจะเขวี้ยงมือถือในมือทิ้งเท่าไหร่ แต่ก็ทำใจทิ้งไม่ได้ เพราะราคามันไม่ใช่บาทสองบาท ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วส่งข้อความกลับไปว่า

‘ครับ อย่าเรียนหนักมาก เป็นห่วงครับ’

ผมทำได้แค่นั้นจริงๆ

ว่าแล้วก็ได้เวลาที่ผมต้องบังคบรถให้เคลื่อนที่ย้ายออกจากคณะแพทยศาสตร์ โดยที่ไม่มีใครเป็นตุ๊กตาหน้ารถเลยสักคน

ผมไม่เคยมีแฟนเป็นหมอ หรือแม้แต่เรียนหมอ จะมีก็แต่หมอเขมคนแรก ตอนแรกก็พอจะเข้าใจ แต่ไปๆมาๆ ชักไม่ค่อยจะเข้าใจซะแล้วล่ะครับ ว่าจะติดเทสแลปเทสย่อยอะไรมากมายนักหนา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หมอเขมเบี้ยวนัดผม แล้วผมก็คิดว่ามันคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายซะด้วย ถ้าหากหมอเขมยังเรียนคณะที่ว่านี้อยู่


Rrrrr Rrrrrr

ถึงแม้ว่าจะยังอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ชื่อที่เด่นหราอยู่บนหน้าจอเครื่องมือสื่อสารทำให้ผมต้องรีบรับสายทั้งที่ขับรถอยู่

“ว่าไง ไอ้สอง” ผมพูดก่อนจะได้ยินเสียงไอ้สองโวยวายสวนเข้ามา แค่เสียงไอ้สองคนเดียวไม่พอ รู้สึกว่าจะมีเสียงไอ้ตรฤณเป็นเสียงรบกวนแทรกมาด้วยจนตีกันให้วุ่น แยกไม่ออกว่าพวกมันต้องการจะพูดเรื่องอะไร สุดท้ายเลยตัดสินใจหักพวงมาลัยรถเพื่อเอารถจอดข้างทาง แล้วจดจ่อสมาธิกับเสียงของเพื่อนสองคน ที่ตีกันจนแทบแยกไม่ออกว่าเสียงใครเป็นเสียงใคร


‘วินๆๆๆๆ! มึงรู้หรือยังว่า.......คนใหม่....หล่อ......ควง....เขา.....ควาย...’

นี่น่าจะเป็นเสียงของไอ้สอง ที่ผมจับใจความได้ประมาณนี้ เพราะมันมีเสียงไอ้เพื่อนตัวดีอีกคนร้องเพลงแทรก

‘เมียพี่มีชู้....คนรู้กันทั่ว แต่ตาพี่ถั่วเหลือทน รักละลาย เมื่อปลายหน้าฝน ต้องหนาวตรม ยอมทนหนาวทรวง’


“พวกมึงนั่นแหล่ะควาย...เห่าตีกันจนกูฟังไม่รู้เรื่อง!”


‘ฮ่า ฮ่า ฮ่า’
พอผมด่ากลับ พวกมันดันประสานเสียงหัวเราะกลับคืนมาให้ผมที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าพวกมันต้องการจะสื่อสารอะไรกับผมกันแน่

‘ก็หมอเขมอ่ะ’ นี่เสียงไอ้สอง

‘ล่อเด็กวิดวะหน้าหล่อ เดินควงให้ว่อนกลางคณะพวกกู’ นี่เสียงไอ้ตรฤณ

‘ไม่รู้ว่าตอนนี้ เขามึงยาวเป็นวาหรือยัง...ระวังเขาแม่งจะเลยออกมานอกหน้าต่างรถที่มึงขับนะ!’ เสียงไอ้สองว่าขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ทั้งไอ้สองและไอ้ตรฤณจะผสานเสียงหัวเราะราวกับหมาไฮยีน่ากันอีกครั้ง

ผมไม่ได้อยากเปรียบเพื่อนๆว่าเป็นหมาไฮยีน่า แต่ถ้าเปรียบพวกมันเป็นตัวเงินตัวทองผมก็ไม่แน่ใจเพราะผมไม่เคยได้ยินเสียงพวกมันหัวเราะซะด้วย...เลยเปรียบๆไปงั้นล่ะ!

“สรุปใจความสั้นๆ ว่าหมอเขมนอกใจกู?”

‘โอ้ว เยส!’

“อือ” ผมครางรับในคอแบบเข้าใจก่อนจะกรอกตาไปมาอย่างเซ็งๆ...

ไม่ใช่เซ็งที่รับรู้ว่าแฟนมีชู้ แต่กูเซ็งที่มีเพื่อนอยู่สองคนก็ดันสู่รู้ไม่เข้าเรื่อง แถมยังไม่เคยคิดจะปลอบใจเพื่อนเลยสักคำ

‘อ๊าวววว? มึงไม่โกรธ?’ สงสัยน้ำเสียงของผมจะแสดงออกมาว่าอย่างนั้น เลยทำให้ไอ้สองกรอกเสียงมาถามด้วยความสงสัย

“อ๊าว? แล้วพวกมึงไม่คิดจะปลอบกูสักคำ...แล้วกูจะตีโพยตีพายทำซากอะไร?”

‘...................’ พวกมันเงียบแทนคำตอบ

“แล้วอีกอย่างกูโดนแฟนนอกใจ แต่ก็ไม่มีใครเห็นใจกูสักคน...กูว่ากูเจ็บยิ่งกว่ารู้ว่าหมอเขมสวมเขากูอีกนะ”เอาล่ะใครจะว่ายังไงไม่รู้ ผมรู้สึกว่าเวลาแบบนี้ผมควรจะต้องการกำลังใจจากใครสักคน แต่เพื่อนสองคนก็ดันซ้ำเติม ผมเลยรู้สึกว่า ผมเจ็บเรื่องนี้มากกว่าเรื่องที่โดนน้องหมอเขมแอบนอกใจอีก

ถามว่ารักหมอเขมไหม?...บอกแล้วว่าความรักของพวกเราเกิดขึ้นแบบไม่มีที่มาที่ไป ยอมรับตามตรงก็ได้ว่าผมต้องการอยากจีบหมอเขม เพื่อให้ไอ้สองตัดใจจากผมแล้วหันไปสนใจภูเบศธ์ แล้วก็ไม่รู้อีกนั่นแหล่ะ ว่าเมื่อไหร่ที่ผมต้องโทรศัพท์หาหมอเขมทุกวัน ต้องคอยมารับไปทานข้าวบ้าง หรือไม่ก็หมอเขมมารับผมไปบ้าง จนเหมือนว่าเรามีกันและกันแบบที่ไม่รู้สึกตัวเลยว่าความรักของเรา เริ่มขึ้นเมื่อไหร่

แต่ถ้าถามว่าระหว่างเพื่อน กับ แฟน....มองภายนอกอาจจะเหมือนคนติดแฟน แต่สุดท้ายแล้วผมกลับรู้สึกว่าผมติดเพื่อนมากกว่าอยู่ดี

หรือว่าผมรักหมอเขมมากไม่พอที่จะหึงกันนะ?


‘นี่กูถามจริงๆนะวิน...มึงไม่ได้รักหมอเขมเหรอ?’ เสียงไอ้ตรฤณดูเครียดแปลกๆตอนถามคำถามนี้ แล้วผมควรจะตอบว่าอะไรดีล่ะ?
“ไม่รู้สิ กูไม่อยากรั้งน้องเขาไว้หรอก ถ้าเค้าหมดใจกับกูแล้วน่ะ” คำตอบของผมฟังแล้วดูดีเกินความจำเป็น เหมือนพระเอกในละครน้ำเน่าที่ทำตัวดีเกินเหตุ จนนางเอกโดนหมาคาบไปแดกทุกที แต่ว่าก็ว่านะ ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ

‘วิน...มึงไม่เคยแม้แต่หึงหมอเขม...แล้วพอคราวนี้มึงรู้ว่าหมอเขมนอกใจ มึงยังไม่เสียใจอีก...สรุปว่า...พวกมึงคบกันจริงๆป่ะวะ?’คราวนี้เสียงไอ้คุณสอง กมลินทร์ สลับตัวกับไอ้คุณตรฤณอีกรอบ ถ้าเกิดว่าการสนทนาครั้งนี้มันทำให้ เครื่องมือสื่อสารของไอ้สอง ถูกแย่งไปๆมาๆ ผมว่าผมควรเลี้ยวรถกลับไปที่มหาวิทยาลัย แล้วไปจอดรถทิ้งไว้ที่คณะบริหารธุรกิจ เพื่อให้มันซักถามได้เต็มที่สินะ?

“คบดิ...คิดว่าคบนะ”

แต่......เอ๊ะ??

“พวกมึงรู้ได้ยังไงว่ากูไม่เคยหึงหมอเขมเลยสักครั้ง?”

ผมคิดว่าถ้าผมฉลาดพอ...ผมก็ควรรู้ได้แล้วล่ะว่าตัวต้นเหตุทั้งหมดน่าจะเล่าอะไรให้ไอ้พวกเพื่อนตัวดีของผมฟัง แล้วถ้าเดาไม่ผิดอีก อาจจะนั่งอยู่ข้างๆไอ้พวกนั้นเลยด้วยซ้ำ

‘อ่อ...หมอเขมเขาเคยมาบ่นๆให้ฟัง...ว่าเหมือนมึงไม่ได้รักอ่ะ...หึงก็ไม่เคยหึง ผิดนัดก็ไม่เคยว่า ปล่อยเลยตามเลยตลอด จนเหมือนมึงไม่เคยใส่ใจเรื่องของหมอเขม’
คราวนี้เป็นเสียงไอ้ตรฤณ...จับจากน้ำเสียง เดาได้ไม่ยากว่าไอ้สองดันมือถือให้ไอ้ตรฤณแถแทน ในขณะที่ตอบคำถามพวกมันไปมาอีกสองสามประโยค รถของผมก็มาถึงลานจอดรถคณะบริหารฯ แล้วใช้เวลาอีกไม่ถึงสองนาที ผมก็หาตัวไอ้สองและไอ้ตรฤณเจอ และบุคคลที่คาดการณ์เอาไว้ก่อนหน้าก็นั่งอยู่ด้วยจริงๆ

“กูไม่เห็นว่าแฟนกูจะควงเด็กวิดวะที่ไหน...จะมีก็แต่นั่งสุมหัวอยู่กับพวกหน้าตาน่าเกลียดที่อยู่คณะบริหาร”

“ไอ้วิน!!!” คราวนี้คงไม่ต้องพึ่งเครื่องมือสื่อสารเป็นเครื่องนำพาเสียงของผม และของเพื่อนๆผม ให้ได้พูดคุยกันอีกต่อไป ในเมื่อผมมายืนอยู่ข้างหลังพวกมัน เพื่อให้ได้ถามไถ่แบบถึงเนื้อถึงตัว(?)

“กูว่า...กูไปส่งไอ้สองที่คอนโดภูดีกว่า พวกกูไปละ!” ทั้งไอ้สองและไอ้ตรฤณมองหน้าแบบรู้กัน ก่อนจะปลีกตัวลุกออกจากโต๊ะไม้หินอ่อน ไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าพวกมันอยากให้ผมกับหมอเขมคุยกันเป็นการส่วนตัว หรือหาเรื่องเอาตัวรอดก่อนที่ผมจะเอาระเบิดลงเพื่อนตัวดีสองคนกันแน่ แต่เอาเถอะ เพียงแค่ผมเห็นหน้าของหมอเขม ผมเองก็รู้สึกว่าเพื่อนเอาไว้เคลียร์ทีหลัง แต่คนนี้ขอเคลียร์ก่อนแล้วกัน


“ว่าไงครับ?..ติดเคสด่วนเสร็จแล้วหรือ?”

กูว่ากูไม่ได้ตั้งใจประชด แต่ทำไมท่าทางของหมอเขมอยากทำให้กูหมดอนาคตแบบนั้นล่ะครับ!

“ทำไมพี่วินถึงไม่เคยว่าหรือด่าผมเลยสักคำ! ทั้งที่ผมผิดนัดบ่อย พอจะไปไหนด้วยกันทั้งที ส่วนใหญ่ก็เป็นเพราะผมไม่ว่าง...แต่ทำไมพี่วินไม่เคยแสดงอาการอะไรเลย? หรือว่าผมไม่สำคัญ?!”

เอาแล้วไง...ท่าทางผมจะถามไม่ตรงคำตอบของหมอเขมเข้าซะแล้ว

แถมผมยังโดนถามกลับอีกยืดยาว จนคิดไม่ออกเลยว่าผมควรตอบคำถามไหนก่อนดี

“พี่ขอที่ละคำถามนะ...”ผมพูดพร้อมกับยกมือคล้ายกับจะปรามไม่ให้หมอเขมถามคำถามผมเพิ่ม เพราะเดี๋ยวผมจะลืมคำถามก่อนหน้านั้น แล้วจะโดนหมอเขมหาว่าผมตอบไม่ตรงคำถามเอา

“ทำไมพี่ถึงไม่เคยว่า หรือบ่นอะไรหมอเขมเลยสักคำ...อือ...ที่จริงพี่บ่นนะ แต่บ่นกับตัวเอง เพราะพี่รู้ว่าถึงบ่นกับหมอเขมไป หมอเขมก็ไม่มีทางที่จะไม่ยอมเข้าสอบหรือเลื่อนสอบหรืออะไรก็ตามแต่เพื่อออกมากับพี่...โอเคมั๊ย?”ผมคิดว่าคำตอบผมค่อนข้างเคลียร์ แต่หมอเขมกลับทำหน้าไม่พอใจ

“พี่ไม่คิดว่าที่ผมอ้างว่าติดสอบ ติดนู่นนี่นั่นน่ะ แต่จริงๆแล้วไม่ได้ติดอย่างที่ผมว่าเลยเหรอ?”

อ๊าว กูไม่ใช่ทิวากรนะครับ ที่จะจินตนาการเก่ง ขนาดที่หาเรื่องหึงไอ้ตรฤณได้เช้าเย็นน่ะ!

กูชักไม่ค่อยแน่ใจ ระหว่างที่ไอ้ตรฤณมีเมียขี้หึง กับ กูที่มีแฟนอยากให้คอยหึง อะไรมันเลวร้ายกว่ากัน?

“พี่ถือว่าพี่เชื่อใจหมอเขมนะ .... ทั้งที่พี่เองก็ไม่เคยรู้เลยเหมือนกันว่าหมอเขมเชื่อใจพี่อย่างที่พี่เชื่อใจหมอเขมหรือเปล่า?”ผมไม่ได้ต้องการเพิ่มความดราม่า แล้วผมก็ไม่ได้มีปัญหากับการที่หมอเขมเคยหึงผมกับภีน้องชายของภูเบศธ์ เมื่อครั้งไปอเมริกา แต่ผมต้องการรู้ต่างหากว่า ถ้าผมเชื่อใจหมอเขม แล้วหมอเขมเลือกที่จะเชื่อใจผมกลับบ้างหรือเปล่า?

“พี่วิน...”

“ส่วนที่ถามว่า หมอเขมสำคัญกับพี่มั๊ย?..พี่ไม่รู้หรอกว่าคำจำกัดความของคำว่า ‘สำคัญ’ เนี่ยมันต้องทำยังไงบ้าง หมอเขมถึงจะรับรู้ได้ว่าหมอเขมสำคัญกับพี่ พี่รู้แค่ว่าระหว่างกินข้าวคนเดียว กับกินข้าวกับน้องหมอเขมมันต่างกัน ถ้าเลือกได้พี่ก็อยากกินข้าวกับหมอเขมมากกว่าที่จะกินคนเดียว”

“หรือแม้แต่เวลาขับรถ ระหว่างขับรถคนเดียว กับการที่มีหมอเขมนั่งไปไหนมาไหนด้วย ไม่ว่าจะพี่ขับหรือหมอเขมขับ พี่ก็รู้สึกดีกว่าแน่ที่มีหมอเขมไปด้วย”

“อย่างนี้..เรียกว่าหมอเขมสำคัญกับพี่มากพอหรือเปล่าล่ะ?” ผมรู้สึกเลยว่าคราวนี้ผมตอบคำถามไม่ค่อยตรงประเด็นเท่าไหร่แถมยังถามหมอเขมกลับเสียอีก แล้วผมก็อยากจะรู้จริงๆซะด้วยว่าหมอเขมจะตอบผมว่าอะไร

“พี่มีความสุขใช่มั๊ยเวลาที่อยู่กับผม?”

ผมเริ่มรู้สึกว่าระหว่างผมและหมอเขม ไม่ค่อยจะถามตรงคำตอบ และตอบไม่ตรงคำถาม แถมยังชอบเพิ่มคำถามให้กันอีกแน่ะ!

“ไม่เลย......”คำตอบของผมทำเอาดวงตาคมโตของหมอเขมวูบไหว

“ยิ่งพี่อยู่กับหมอเขมมากเท่าไหร่ พี่ยิ่งรู้สึกเป็นห่วงมากกว่ามีความสุข...แต่ไม่ถึงกับทุกข์หรอกนะ...เข้าใจใช่มั๊ย?...เวลาพี่ชวนเราไปทานข้าว พี่ก็รู้สึกผิดว่าเวลาที่หมอเขมต้องมากับพี่ ควรจะเป็นเวลาที่เราต้องพักผ่อน เพราะหมอเขมเรียนหนักมาทั้งวัน บางครั้งหมอเขมต้องขับรถไปหาพี่ที่บริษัท พี่เองก็เป็นห่วงว่า หมอเขมเรียนมาทั้งวัน ถ้าเกิดหลับในตอนขับรถจะเป็นยังไง...พี่คิดอะไรเยอะแยะเต็มไปหมด...อย่างนี้เรียกว่าความสุขได้เหรอ?”ผมรู้สึกว่ายิ่งตัวเองพูดเท่าไหร่มันก็ยิ่งทำให้ผมหยุดที่จะพูดความรู้สึกที่เก็บไว้ข้างในไม่ได้เสียแล้ว

“งั้น..เราเลิกกันดีมั๊ยครับ? พี่วินจะได้ไม่ต้องคอยเป็นห่วงผม”

อ่า...ผมไม่คิดว่าคำพูดของผมเป็นประโยคที่ชวนบอกเลิกสักหน่อย ผมกำลังคิดว่าประโยคที่ผมร่ายยาวมามันเป็นประโยคบอกรักนะครับ!!

แต่ถ้าหมอเขมต้องการแบบนั้น...

“ก็ได้...งั้นเราเลิกกัน”

ผมตอบสั้นๆ ก่อนจะค่อยๆแอบปล่อยมือที่แอบจับมือหมอเขมเอาไว้ก่อนหน้าอย่างนึกเสียดาย








ดูท่าทางว่าหมอเขมจะยอมเล่นละครตบตาไอ้เพื่อนตัวดีของผมได้แบบร้ายกาจและหาตัวจับได้ยากเลยนะครับงานนี้!




ผมว่าเราเข้าใจกันตั้งแต่ที่ผมอธิบายเรื่องของคำว่า ‘สำคัญ’ แล้วล่ะครับ ผมรู้ว่าหมอเขมไม่ใช่คนโง่ แถมยอมรับเหตุผลเก่งผมอธิบายอะไรนิดหน่อยก็คงจะเข้าใจแล้วล่ะ...แถมพอผมแอบส่งสายตาไปทางพวกกลุ่มเพื่อนๆผม แล้วมองตาหมอเขมอีกนิดหน่อยหมอเขมก็รู้แล้วล่ะว่าผมต้องการอะไร จะเหลือก็แต่ไอ้ก๊วนผู้ก่อการร้าย ที่พากันร่วมสร้างให้คนเกือบเป็นควายอย่างที่หลอกผมเอาไว้ว่าน้องหมอเขมสวมเข้าให้ เพียงเพราะอยากให้ผมใส่ใจหมอเขมมากขึ้น


เอาล่ะ คราวนี้ก็ถึงตาที่ผมกับหมอเขมจะร่วมมือกัน ทำให้ควายกลายเป็นคนบ้างล่ะ!



“เฮ้ย!! นี่พวกมึงเลิกกันจริงๆเหรอ?..”พอเหตุการณ์สงบพวกควายก็เริ่มเข้าแทรกแซง

“แล้วพวกมึงได้ยินมาว่ายังไงล่ะ? แอบฟังอยู่ไม่ใช่หรือไง...อีกอย่างกูก็เพิ่งรู้ว่าคอนโดภูมันย้ายมาอยู่คณะมึงละ เห็นบอกว่าจะไปคอนโดภู แต่กลับยืนทนโท่ครบเซ็ต” ไอ้ครบเซ็ตที่ผมว่ามาก็คงจะหมายถึงเซ็ตที่มีไอ้สอง ไอ้ตรฤณ แฟนไอ้สองก็คือภูเบศธ์ และแฟนไอ้ตรฤณก็คือทิวากร

“อ้าว?? กูก็ทำตามประสงค์พวกมึงไง ใส่ไฟว่าหมอเขมมีคนใหม่ ไงล่ะกูก็เลยเลิกให้สมใจอยาก!”ผมพยามพูดทั้งที่กลั้นยิ้มเอาไว้ ที่จริงผมว่าผมเล่นละครเก่งนะ แต่เห็นสีหน้าของไอ้สองกับไอ้ตรฤณที่ทำเหมือนว่ารู้สึกผิดเสียเต็มประดาแล้วมันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะจริงๆสิ

“มันไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย วิน...ที่พวกเราแกล้งบอกว่าหมอเขมควงคนใหม่ เพราะอยากให้นายสนใจหมอเขม และหึงหมอเขมบ้างก็เท่านั้น..นายนี่มันโง่...หรือโคตรโง่กันแน่ห๊า!”
ถึงแม้ว่าเริ่มประโยคมาของทิวากรจะเหมือนคนอธิบายเรื่องราว แต่ทำไมตอนท้ายๆน้ำเสียงเหมือนขู่กรรโชกยังไงก็ไม่รู้ มันเลยแอบทำให้ผมเคยถามกับไอ้ตรฤณเล่นๆอยู่ว่า “มึงมีเมียหรือเลี้ยงหมาวะ? ชอบขู่ชาวบ้านอยู่เรื่อย” จนโดนไอ้ตรฤณฝากตีนมาแล้วครั้งหนึ่ง

“อ้าว...ก็นึกว่าอยากให้เข้าใจผิดกันซะอีกฮ่าฮ่า...แล้วอีกอย่าง ไอ้การสร้างคนให้เป็นควายของพวกมึงอ่ะ ใช้ไม่ได้ผลกับกูหรอกนะ...พอดีว่ากูฉลาดพอ”ผมพูดพร้อมกับยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ดูเหมือนว่า ควายทั้งหลายจะยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก

“ไม่ได้ผล?...แต่พวกมึงก็เลิกกันนี่นา...กูว่านะ มึงรีบไปง้อหมอเขมเหอะ”ไอ้ตรฤณมันว่างั้น แถมยังชะเง้อคอมองหาหมอเขมที่เดินลับตาไปแล้วอีกต่างหาก

“ง้อทำไม?” ผมทำไขสือ แต่ไม่วายแอบอมยิ้ม

“เฮ้ย! คนดีๆอย่างหมอเขมมึงปล่อยมือง่ายๆแบบนี้ได้ยังไงล่ะไอ้วิน...มึงทำแบบนี้เพื่ออะไรวะ? แสดงว่าที่ผ่านมามึงไม่เคยรักหมอเขมเลยใช่มั๊ย” ไอ้สองโวยวายใส่หูผม โดยมีแฟนเด็กมันพยักหน้าทำท่าเออออห่อหมกตามมันไปด้วย

“ถ้าหมอเขมดีขนาดนั้น แล้วมึงหันมาแดกหมา เอ้ย เด็กปากหมาทำไม?”คราวนี้ผมว่าผมตั้งใจกัดไอ้สองและแฟนมันที่เข้ากันเป็นปีเป็นขลุ่ยจนน่าหมั่นไส้เกินความจำเป็น ยังไงยังไงผมก็ยังหวงไอ้สองอยู่ดี ไม่รู้ทำไม

“ความดีมักจะแพ้ลีลาครับพี่วิน!” ภูเบศธ์มันว่ามาอย่างนั้นอ่ะนะ ผมเองก็ไม่เคยลิ้มลองลีลาของเด็กไอ้สองมันด้วยเลยไม่รู้จะเถียงอะไร จะมีก็แต่ไอ้สองที่เขินหน้าแดงเหมือนตูดลิง ตีหลังภูเบศธ์ดังอั่กๆ แบบไม่กลัวว่าชะตาเด็กมันจะสั้นถ้าหากมันยังไม่ยั้งแรงอยู่แบบนี้

“ผมหมายถึงลีลาการจีบ...พี่สองคิดถึงลีลาอะไรเนี่ย???!!”อันนี้ผมเริ่มไม่ค่อยเห็นด้วยแล้วล่ะ ถ้าเด็กไอ้สองจะบอกว่าเป็นลีลาการจีบ เพราะลีลาการจีบของภูเบศธ์นั้น ผมคิดว่าควายยังยอมแพ้ เพราะฉะนั้น มันพูดหาทางเอาตัวรอดจากเงื้อมือไอ้สองมากกว่า

“จริงเหรอ?”ผมได้ยินเสียงไอ้สองตอบมาว่าอย่างนั้น แถมยังยอมหยุดการทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายด้วย...ผมเลยชักคิดว่า...นั่นแหล่ะ ไม่พูดดีกว่า เพราะยิ่งพูดก็ยิ่งเหมือนว่าด่าเพื่อนตัวเองให้เลวร้ายลงทุกที เพราะฉะนั้นผมขอหาเรื่องวกกลับมาที่เรื่องของหมอเขมอีกครั้งดีกว่า

“แต่กูว่ามึงควรไปง้อหมอเขม” ทั้งที่ผมว่าจะเป็นคนวกกลับเข้ามาเรื่องนี้ แต่ว่าไอ้ตรฤณดันเป็นคนวกกลับมาให้ ก็ดี ไม่ต้องเปลืองน้ำลาย แล้วแถมยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรตอบกลับมันไป เสียงคุ้นหูพวกผมก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลังพวกเราซะแล้ว

“พี่วิน...ผมได้ตั๋วหนังมาสองใบแล้วล่ะ..ไปกันเถอะครับ”ผมยิ้มรับ...กับคนที่พูดกับผม แต่ผมก็แอบเหลือบมองกลุ่มเพื่อนอยู่หน่อยๆเหมือนกันล่ะ เพราะอยากรู้ว่าควายจะได้กลายเป็นคนหรือยัง..

“นี่มันหมายความว่าไงวะ ไอ้วิน!”แน่นอนว่าเสียงแรกที่โวยวาย คือเสียไอ้คุณสอง แล้วหลังจากนั้นก็เป็นเสียงเสริมจากทั่วสารทิศ ด้วยน้ำเสียงงงงวยไม่ต่างกัน

ผมเองก็ทำได้แค่ยิ้มแล้วโอบเอวหมอเขมไว้หลวมๆ

“ทีพวกมึงยังรวมหัวหลอกกูว่า หมอเขมมีคนใหม่ แล้วทำไมกูจะหลอกพวกมึงว่ากูเลิกกับหมอเขมบ้างไม่ได้ล่ะ?”
 พูดจบก็ยักคิ้วกวนตีนส่งคืนผองเพื่อนไปหนึ่งที แล้วหันหลังกลับ โบกมือลาเพื่อนๆโดยที่ไม่หันมามองพวกมันเลยด้วยซ้ำ ว่าแต่ละคนจะอาฆาตแค้นผมขนาดไหน

เรื่องนี้สอนให้ผมรู้ว่า ขนาดคนยังเป็นควายไม่ได้..แล้วควายจะกลายเป็นคนได้ยังไงกัน ใช่มั๊ยครับทุกคน!!!




เอาล่ะ...พอละจากกลุ่มเพื่อนได้ ก็เหลือเรื่องที่ผมกับหมอเขมต้องเคลียร์กัน


“เราจะไปดูเรื่องอะไรกันเหรอครับ?”ในขณะที่เราทั้งสองนั่งอยู่บนรถเมอร์เซเดสเบ๊นซ์ CL550 คูเป้ ที่กำลังมุ่งหน้าไปยังโรงภาพยนต์ที่ใกล้มหาวิทยาลัยที่สุด โดยที่มีผมเป็นคนขับ และมีหมอเขมนั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถด้วยรอยยิ้ม

“It gets better” อืม...สำเสียงภาษาอังกฤษของหมอเขมฟังดูรื่นหูดี แล้วผมก็รู้ด้วยว่าภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นภาพยนตร์แนวไหน ผมพยักหน้ารับก่อนจะปล่อยให้ความเงียบครอบงำ

“ขากลับให้ผมขับนะครับ...พี่วินจะได้เป็นตุ๊กตาหน้ารถของผมบ้าง” ผมเลิกคิ้วนิดหน่อยกับคำพูดของหมอเขมที่พูดขึ้นราวกับรู้ความในใจของผม แต่ก็ทำได้แค่หยักหน้ารับ ก็ดีเหมือนกันบางทีก็รู้สึกขี้เกียจขับรถอยู่เหมือนกัน

“ฮ่าฮ่า พี่ให้เราขับก็ได้ แต่พี่ไม่เป็นตุ๊กตาหน้ารถของหมอเขมหรอกนะ...เพราะหมอเขมต่างหากที่เป็นตุ๊กตาหน้ารถพี่”

“พี่วินรู้ได้ยังไงครับ?” บอกตามตรงว่าพอผมเจอคำถามนี้จากหมอเขมแล้วผมเริ่มคิดหาคำพูดไม่ออก...นั่นสิผมรู้ได้ยังไงกัน?

“นี่ๆ เรายังไม่ตกลงเรื่องนี้กันเลยสินะ..อืม..เอาไงดี”ผมทำท่าครุ่นคิด ซึ่งผมก็คิดจริงๆนั่นแหล่ะนะ ตอนแรกก็คิดแค่เรื่องที่ว่า คนสองคนรักกันเฉยๆจะเพศไหนขั้วไหนไม่ได้ใส่ใจตั้งแต่แรก ผมก็เป็นของผมแบบนี้อยู่แล้ว แค่รักกัน คุยกันรู้เรื่อง เข้าใจกันก็พอ...แต่ถ้าจะให้พูดถึงเรื่องนั้นล่ะก็...

“นั่นสิเอาไงดีครับ?”ดูท่าทางว่าหมอเขมจะกังวลกับเรื่องนี้ไม่น้อย...ทั้งที่จริงแล้ว ผมคิดว่าผมกังวลมากกว่าเขาอีกล่ะ

ทำไงดีทุกทีเคยแต่รุก...แต่ถ้างานนี้ฉุกละหุก จากรุกจะได้กลายเป็นรับแบบง่ายๆเลยนะเนี่ย!

ท้ายที่สุดผมก็ควรจะบอกเจตนาผมไปตรงๆ

“พี่รุก...”พูดจบก็กลั้นหายใจรอฟังคำตอบจากคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองจะกลั้นหายใจทำไม?

“ผมก็รุก”น้ำเสียงของหมอเขมหนักแน่นพอที่จะทำให้ผมไหวหวั่นได้...

เอาล่ะทีนี้ประสบปัญหาที่ว่า...ขั้วเดียวกัน...โคจรมาเจอกัน..แต่ดันดูดกันแทนที่จะผลักกัน..มันชักจะผิดหลักผิดการไป(ไม่)นิดซะแล้วล่ะ

เอาไงดีล่ะทีนี้? ผมควรจะพูดอะไรต่อดี?


“ผมว่า...ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติเถอะครับพี่วิน...ไปวัดกันหน้างาน...ผมว่าก็ไม่สายหรอกครับ”หมอเขมพูดจบก็ยักคิ้วให้ผมหนึ่งที ทำเอาใจผมหล่นวูบแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลยล่ะครับ


ทำไงได้..ผมกลัวจะใจอ่อน.. เพราะคำพูดอ้อนๆของหมอเขมซะล่ะมั้ง!


ผมยอมรับก็ได้วะ!!!



















ยอมรับว่าเราจะไปวัดกันหน้างาน!

ไม่ได้ยอมเป็น “ฝ่ายรับ” รู้ไว้ซะด้วย!




:: The End ::

แล้ว..แล้วมันก็จบ!! กรี๊ดดดดดดดดดดด
ขอโทษนะค้าที่หลังๆมามาต่อช้ามาก เพราะ โปรเจ็ค เพราะใกล้สอบ ตีกันวุ่นวายกันไปหมดน่ะค่ะ
ตอนนี้จบได้จริงๆแล้วค่ะ ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้กันนะคะ


ปล. เดี่ยวคลอดเรื่องใหม่แน่ค่ะ รอติดตามได้เช่นเดิมเลยนะค้า
คอมเมดี้เหมือนเคยค่า อิอิ

ว่าแต่ตอนนี้ถูกใจกันมั๊ยคะ?
คือ ไปจิ้นกันเอานะคะว่าใครรับใครรุก สำหรับคุ่นี้ เพราะเราต้องการให้มันคลุมเครือจริงๆสำหรับคู่นี้
เราชอบอารมณ์ที่แบบว่า แมนๆกันทั้งคู่ (แล้วออกแนวตกลงกันไม่ได้สักที) ซึ่งความจริงก็เหมือนจะมีให้เห็นอยู่เหมือนกันนะคะ ฮ่า

อ่อ อีกหนึ่งความฟิน ฮ่าฮ่า พูดถึงเรื่อง it gets better เนื่องจากเราไปดูเรื่องนี้ กับเพื่อนที่เป็นเกย์
แล้วพอเข้าไปในโรง ก็ควงกันไปแบบเหมือนแฟน แต่พอเข้าไปแทบดิ้น เพราะว่าในโรงมีแต่คู่ๆ  มาเป็นคู่ๆ คู่ชายๆด้วย ไม่ได้อยากจะคิดในแง่ร้าย แต่ก็นะ หนังแบบนี้ เพื่อนชายๆคงไม่ถ่อมาดูด้วยกันหรอกใช่มั๊ยคะ?
ฮ่าฮ่า แล้วคู่ข้างๆนะคะ ทำอะไรไม่ได้เกรงใจ ดูๆไป หันไปอีกที นอนซบไหล่กันซะงั้น แทยจะกรี๊ด ดีที่ซุกหน้าใส่เพื่อนทัน ฮาค่ะ
แต่ชอบหนังเรื่องนี้จริงๆ ><

[juon]

พุ่งเข้ามาเพราะเห็นชื่อชวินกับหมอเขม..

แต่ พอไม่มีภูิเบศร์มาเล่นมุกควาย(?) ความขำมันลดลง

ม่ายยยย สองคนนี้ฉลาดเกินไป


ฟายตัวน้อยๆ อย่างดั้นฟังไม่รู้เรื่อง รอดูอย่างเดียว!!!

ใครจะชนะ หน้างาน ฮ่าๆๆ

(นึกถึงกว่าจะรู้ของคุณหลันหลินยังไงๆ ฮ่าๆๆๆๆๆ อาลี อาลีเอ๊ย!!!!! )

[september]

 


เปลี่ยน กัน ดิ  

น่าจะมัน 555

[greensnake]

555 ชอบค่ะ จบแบบนี้เหมาะกับคู่นี้ดี วัดกันหน้างาน
ก็ไม่เห็นยากเลย เปลี่ยนกันสิเนาะ ยุติธรรมดีออก
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษสนุกๆค่ะ 
ป.ล. จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะคะ
ป.ล.2 แอบกรี๊ดดด อิจฉาอ่ะ อยากไปดูโรงนั้นบ้างงงงง

[pae666]

อ๊ากกกกกกกกกกกก ถูกใจจริงๆ ค่ะ (แต่ไม่สุดน๊าาาา) หมอเขมกะชวินน่ารักจริงๆ ..แต่เชียร์ให้ผลัดกันรุกผลัดกันรับ ไม่มีใครได้ไม่มีใครเสียนะคะงานนี้ มีแต่ได้กับได้กับได้ ฮี่ๆๆๆๆ 

เรื่อง It Gets Better เพิ่งไปดูมาเหมือนกันค่ะ เป็นหนังที่ดีอีกเรื่องนึง แต่คนดูน้อยจัง (หรือเพราะหนังเข้ามาหลายอาทิตย์แล้วก็ไม่รู้) ....ชอบพี่ไม้ หน้าตาเกาหลีม๊ากมากกกกกก 

[หมูกระต่าย]

งานหน้าท่าทางจะมีเฮ

[roseen]

 

[Dee^daY]

สลับกันได้ ไม่น่าเบื่อ..

[cher7343]

จิ้นไปเรื่อยละกู

[nunda]

อ๊ากกกกกก มันสนุกมากมายกับเรื่องนี้
อ่านจบแล้ว เหลือตามอ่านตอนพิเศษ
ขอบคุณคนแต่งมากๆนะคะ เลิศๆค่ะ 

[bobby_bear]

เห็นชื่อเรื่องตกใจมาก นึกว่า ryoko_chan จะโดนทำร้ายโดยการก้อปฟิค 55+
ไม่ได้ดูชื่อคนโพสท์ว่าคนเดียวกัน

ตอนเป็นยูซูก็สนุก มาที่นี่เป็นชื่อปรับเรื่องก็จะอ่านอยู่ดีแหละ อิอิ

[omelordkung]

สนุกมากมายครับ
ครบทุกรสทุกคู่
ขอบคุณไรเตอร์มากๆ เลยครับ ที่แต่งเรื่องสนุกๆ มาให้อ่านกัน ^^

[skynotebook]

จบแล้วจริงๆหรอ เรื่องนี้น่ารักมากเลยค่ะ ภูก็ปากหม๊าปากหมามากเลย ช่วงแรกก็กลัวสองจะเกลียดมาก
ไม่คิคว่าสองจะชอบคนปากหมาซะอีก พอรู้ว่าชวินที่เป็นรักแรกของสองปากเป็นแบบไหนเลยลุ้นไม่ยากเลยที่จะให้ภูเข้าไปอยู่ในใจสอง

ชอบ(พ่อ)ชวินกับ(พ่อ)ตรฤณที่หวงสองซะขนาดนั้น ถ้าไม่มีกรคอยช่วยภู สงสัยงานนี้คงไม่ได้เข้าใกล้สองแน่เลย

[naamsomm]

 
กว่าตามอ่านทัน
จบซะแล้ววววววววว
เรื่องนี้สนุกมากกกกกกกกกกกเลยค่ะ
แอบอิจฉาพี่2เนอะ
มีเด็กๆในฮาเร็มเพียบเลย

แอบลุ้นหมอเขมกับชวิน
ไปวัดกันหน้างาน
สงสัยชวินจะแพ้หมอเขมแน่เลย
^ ^

[punchnaja]

555

[jincool]

อ่านจบแล้ววววววววววว
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกก
ฮา  เศร้า  เกร็ง  กวง  มึน  ซึน  มีทุกรสชาติจริงๆ 
ไม่เบื่อเลยอ่ะ  ขอบคุณมากๆ สำหรับเรื่องสนุกๆ แบบนี้
จะรอผลงานเรื่องต่อไปนะคะ

[koikoi]

ใครจะรุกจะรับไม่สำคัญขอแค่เรารักกันก็พอ(รึเปล่า)

[July_Moon]

อ่านรวดเดียวจบ สนุกดีค่ะ
แต่อ่านแล้วทำไมรู้สึกหน่วงๆ พิลึกไม่ทราบ
รู้สึกเหมือนหงุดหงิดกับชวิน และหมอเขมเล็กๆ = = จะฉลาดกันไปไหน!! ฮ่าๆๆๆ

[maykiz]

แอร๊ยยยยย!!!! สนุกมากกกกกกกกก น่ารักที่สุดเลย แล้วเรื่อง It gets better เราก็ไปดูกะเพื่อนมา โอ้ว!! สนุกมาก จริงจัง ร้องไห้ด้วย ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ

[witchhound]

ในที่สุดก็อ่านจบแล้ววว
เรื่องนี้ชอบกรกับชวินมากเลย
วางยานอนหลับใส่กันไปกันมาฮาดี
ขอยกให้นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เปลืองยานอนหลับมากที่สุดเลย เอ้า!!

คู่พี่วินกับหมอเขมเราเชียร์ให้หมอเขมรุกนะไม่ก็สลับกันก็ได้
เห็นพี่แกวางแผนเล่นคนอื่นตลอดอยากให้โดนบ้าง
 

[maru]

สนุกดีค่ะ

[qoxity]

ว๊ากกกกก อยากอ่านต่อๆ
จริงๆเชียร์ให้หมดเขมรับนะ

แต่ก้นะ ไปวัดกันหน้างาน.. 55555555555555555