ตอนพิเศษ
"ต้น อยากกินอะไร?"
"อะไรก็ได้ครับ"
"ไก่ทอดดีมั๊ย?"
"ก็ได้ครับ"
ผมเดินด้วยไม้ค้ำโขยกเขยกตามกริชที่เลือกซื้อกับข้าวเยอะแยะจากร้านค้าหน้าปากซอยก่อนเข้าบ้าน สงสัยจะหิวมาก เพิ่งช่วยเก็บกวาดงานกีฬาสีเสร็จไปเมื่อตอนห้าโมงเย็น บรรยากาศยามเย็นแบบนี้.....ร้านค้าตึกแถวที่ผมเคยมาเล่นเกมคนเดียวหลังเลิกเรียนเพราะอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก ร้านข้าวแกง ร้านการ์ตูนที่แวะเป็นบางครั้ง แต่วันนี้ทุกอย่างต่างไปเพราะคนตรงหน้า
.....เอ่อ.....ไม่ใช่แค่นั้น....เพราะเฝือกสีแดงแป๊ดชวนควายขวิดนี่ด้วย รู้งี้ตอนที่คุณหมอให้เลือกสีตรูน่าจะบอกสีขาวเหมือนมนุษย์มนาทั่วไปดีกว่า แค่วันเดียวก็เจอใครๆ มาเขียนที่ระลึกซะพร้อยเชียวใครผ่านก็มองเหมือนเจอคนบ้า แล้วยังของที่คล้องคอนี่อีก.....อายชิบเป๋ง! ไม่ไหวละ ถอดใส่กระเป๋ากางเกงดีกว่า......
"ไม่ได้นะต้น"
"เราอายน่ะกริช! แค่ขาเป๋นี่ก็เด่นแย่แล้ว เดี๋ยวใครๆ คิดว่าเราบ้าเห่อ"
"ทีเมื่อกี้ตอนขึ้นไปรับเหรียญน่ะหวงไม่ยอมให้ผมดูด้วยซ้ำ"
"ฮะๆ งั้นกริชเอาไปคล้องเองเลยปะ"
"ให้แน่นะ?"
"อืม"
กริชหยิบไปคล้องคอตัวเองบ้าง แถบผ้าลายธงชาติที่คล้องรอบคอกับเหรียญที่ห้อยตรงกลาง .....เหรียญทองแดงบาส ม.ปลายชาย
"......ขอบคุณมากนะต้น"
"ครับ ก็ตั้งใจจะให้กริชกับพี่สิงห์นี่ครับ ...เสียดายจังรอบสุดท้ายได้แค่นั่งเชียร์"
...
...
"ต้นเหนื่อยมั๊ย? จะนั่งพักก่อนมั๊ยกลัวนายเจ็บขา"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ สบายมาก"
เราสองคนเดินไปเรื่อยๆ ยามเย็นแสงโพล้เพล้ ท้องฟ้าเป็นสีส้มอมชมพู ถนนเส้นนี้....ร้านค้าสองข้างทางนี้.....ครั้งหนึ่งที่ผมเคยมานั่งเล่นเกมคนเดียวเป็นประจำเวลาเหงา ถนนเส้นเดียวกันนี้ที่กริชเดินเข้าบ้านเช่าในหมู่บ้านตามลำพังทุกวัน เหมือนเราสองคนต่างมีโลกคนละใบที่ไม่เคยข้องเกี่ยว....จนวันนึง.....วันนี้....
"แล้วต้นไม่อยู่ฉลองกับเพื่อนๆ เหรอ?"
"วิงเขาต้องรีบกลับบ้านไปจัดของน่ะครับ เพิ่งย้ายบ้านเสร็จ"
"อืม.......น้องเขาลำบากแย่เลยนะ"
".....ครับ ถามวิงว่ามีอะไรให้ช่วยมั๊ยเขาก็ตอบยิ้มๆ ว่าไม่เป็นไร"
"แล้วเม้งล่ะ? เพื่อนต้นก็เล่นบาสเก่งนะ"
"อืม แต่เม้งบอกว่าไม่วันนี้อยากเป็น.....กขค.น่ะ"
"เหรอ? แสดงว่าวันนี้ต้นกับผมก็......."
"เห็นเฝือกปะ? เห็นเฝือกมั๊ยเนี่ย?"
"คร้าบ เห็นคร้าบ! ให้ผมช่วยมั๊ยล่ะรับรองไม่เจ็บขาแน่" ......อุ๊ก!
"เป็นอะไรหน้าแดงเชียว? คิดอะไรแผลงๆ อีกแล้วล่ะสิ ผมหมายความว่าผมจะแบกต้นไปถึงบ้านต่างหาก"
"ก็กริชพูดอะไรให้คิดแบบนั้นเล่า!!"
"ผมก็พูดธรรมดา นายนั่นแหละหื่นไม่เลิก นี่ขนาดขาเดี้ยงอยู่นะ" โดนดุแต่ก็ได้ขี่หลังฟรี
พอทานมื้อเย็นเสร็จก็นั่งเล่นในห้องนอนกริช จริงๆ อยากออกไปนั่งดูดาวแต่เขาบอกว่าหนาวแล้วเดี๋ยวไม่สบาย
นั่งฟังกริชเล่าเรื่องที่เพชรบุรีพลางอ่านอะไรต่อมิอะไรที่เขียนบนเฝือกเจ้ากรรม ส่วนใหญ่ก็รุ่นพี่ในทีมบาสกับเพื่อนในห้องมะลุมมะตุ้มยังกะไม่กลัวตรูจะเจ็บขาสักนิด
ว่าแต่ไอ้ประโยคนี้ 'หายไวๆ นะเว้ย เด็กกรูเป็นห่วง'......ใครเขียนหว่า?
"ต้น คืนนี้ค้างที่นี่เถอะ" ......เห่อเกินไปรึเปล่า......
"ค้างแล้วพรุ่งนี้วันอังคารจะไปโรงเรียนยังไงล่ะครับ?" .....ปฎิเสธแล้วนะ แต่ปฎิเสธแบบอ้อมๆ......
"ก็ใส่ชุดของผมไปไง หนังสือเรียนม.4 ผมก็มี"
"เหรอ....."
"ตอนเช้าผมอาบน้ำให้ต้นนะ นายใส่เฝือกคงลำบากให้ผมช่วยจะได้อาบเสร็จเร็วๆ อากาศหนาวน้า" .....เห็นแววตาแล้ว....ต้องไปสายแหงๆ.....
"แล้วจะให้ต้นขี่หลังขึ้นไปห้องเรียนด้วยนะ ห้องนายอยู่ชั้นสองไม่ใช่เหรอ?" ......ดี ให้รู้กันทั้งห้องไปเลย......
"ตอนเที่ยงก็อุ้มนายมากินข้าวที่โรงอาหาร" ......อือ จะได้รู้กันทั้งม.ปลาย.....
"แล้วตอนเย็นก็---"
"พอ พอเลย"
"โธ่ ต้นน่ะ! รู้มั๊ยผมดีใจแค่ไหนที่รู้ว่าต้น......" กริชกระเถิบเข้ามาใกล้ หน้าแทบจะติดกันเลย
"ตอนที่รู้ว่าต้นอยู่ใกล้แค่เนี้ย เรียนโรงเรียนเดียวกันเนี่ยผมแทบคลั่งตายเลยนะ"
"นายน่ะแค่แทบคลั่งตาย แต่โทรศัพท์นายน่ะตายเดี้ยงกระจายกระจุยไปเลย เหอๆๆ"
"ก็เพราะใครล่ะ ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก" แล้วก็โดนมะเหงกทีนึง
"อ๋อย!.....ขอโทษนะกริช"
"มะเหงกเมื่อกี้ไม่ใช่เรื่องโทรศัพท์หรอกนะ"
"แล้วเรื่องอะไรล่ะ?" ......ก็สารภาพไปหมดทุกกระทงแล้วนี่นา......
"เรื่องที่ต้นไม่ยอมบอกผมว่าต้นเป็นนักกีฬาน่ะสิ"
"อ้าว! ไม่บอกนี่มีความผิดด้วยเหรอ?"
"ผิดดิ ถ้าผมรู้ผมจะได้ไม่ต้อง'ยั้งมือ'ไง" .....หูย! ตาเป็นประกายเชียว.......
"เอ่อ....กลับบ้านตอนนี้เลยดีกว่า อยู่นานท่าจะไม่ปลอดภัย"
"ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า อย่าเพิ่งรีบกลับเลยนะ"
"ก็ได้ครับ แต่สองทุ่มต้องกลับจริงๆ นะไม่งั้นพี่เราเป็นห่วง"
...
...
"ต้น"
"ครับ?"
"มีคนๆ นึงอยากเจอต้นน่ะ"
"ใครเหรอครับ?"
"สิงห์น่ะ....เขาอยากเจอต้นมากเลยนะ"
"พ.....พี่สิงห์จะมาเหรอครับ?"
"ไม่ได้มาหรอกแต่จะโทรไปหาน่ะ พรุ่งนี้วันเกิดเขาแล้ว.....อยากคุยกับเขามั๊ยต้น?"
"ค...ครับ ก็อยากคุยนะ....." จู่ๆ จะให้คุยกับพี่เขาไม่ทันตั้งตัวเลย แล้วพี่สิงห์จะคิดกับผมยังไงก็ไม่รู้
"ถ้าต้นไม่อยากก็ไม่เป็นไรนะ"
"เราอยากเจอพี่เขาเหมือนกันครับ"
"งั้นยืมมือถือหน่อยนะ ต้นบอกแล้วนะว่านายไม่หึงน่ะ" กริชกดเบอร์เปิดสปีคเกอร์วางบนโต๊ะ ผมได้แต่นั่งมองหน้าเขา ใจเต้นพิกล
"เดี๋ยวดิกริช เรายังไม่ได้เตรียมใจเลย"
"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า" เขายิ้มพลางโอบไหล่ผม แล้วเสียงตอบรับก็ดังขึ้นมา
"สวัสดีครับ นั่นใครครับ?"
"เราเอง"
"เฮ้ย! กริชเหรอ? เปลี่ยนเบอร์รึไง?"
"นี่มือถือเด็กเราเอง"
"โอ้โห! กล้าพามาเปิดตัวแล้วเหรอ? ไม่โดนคดีพรากผู้เยาว์รึไงวะนายน่ะ?"
"อ้าว! ไอ้แสรดพูดจา สุขสันต์วันเกิดนะสิงห์ นี่น้องเขานั่งอยู่ตรงนี้ด้วยแหละ ต้นพูดสิ" .....จู่ๆ โบ้ยมาจะให้พูดอะไรล่ะ.....
".......เอ่อ.....สวัสดีครับพี่สิงห์ สุขสันต์วันเกิดนะครับ"
"ขอบคุณครับน้องต้น ยินดีที่ได้รู้จักครับ แล้วทำงานโรงหนังเหนื่อยมั๊ยเนี่ย? คงได้ดูหนังฟรีทุกวันเลยสินะ?"
กริชหันหน้าหนีไปหัวเราะร่วนเชียว นี่แสดงว่าเคยเล่าเรื่องผมให้พี่สิงห์ฟังแล้วสิ
"สิงห์ จริงๆ เรื่องมันยิ่งกว่านั้นอีกนะเว้ย น้องเราคนนี้แสบสุดๆ เลยล่ะ!" แล้วกริชก็เล่าเรื่องทั้งหมดเลย อายจริงๆ โดนเผาระยะประชิดแบบนี้
"ฮะๆๆ น้องต้นร้ายนะเนี่ยหลอกไอ้กริชอยู่หมัดได้ตั้งสามเดือน แล้วขาเป็นไงบ้างครับ?"
"ก็ใส่เฝือกเดือนนึงน่ะครับแต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ"
"แต่อยู่ใกล้ๆ ไอ้กริชท่าทางคงหายยากนะ ฮะๆ"
"เฮ้ย! พูดงี้ได้ไง เราสิไม่ปลอดภัย นายรู้มั๊ยต้นมันหื่นขนาดไหน พูดจานิดหน่อยนะน้องเขาคิดเป็นเรื่องอย่างว่าตลอดเลย"
"โหย! พูดซะเสีย ไม่ถึงขนาดนั้นซะหน่อย" .....ใครล่ะพูดให้ชวนคิด เอ๊ะ! หรือเราจะหื่นจริงๆ?
"สิงห์ น้องต้นมีของขวัญให้นายนะ" ว่าแล้วกริชก็เอาเหรียญเคาะกับโต๊ะเบาๆ ก่อนวางคล้องกับโทรศัพท์
"เหรียญทองแดงบาสม.ปลายเชียวนะเนี่ย น้องต้นเขาตั้งใจแข่งเพื่อนายกับเราเลยนะ"
พี่สิงห์เงียบไปครู่นึงเลย "ข....ขอบคุณมากนะครับน้องต้น"
"ไม่เป็นไรครับพี่ เสียดายไม่ใช่เหรียญทอง"
"ต้นพยายามขนาดนี้พี่ก็ดีใจมากแล้วล่ะครับ ขอบคุณจริงๆ นะน้องต้น พี่ดีใจมากเลยนะเนี่ยไม่นึกว่าจะชอบเล่นกีฬาเดียวกัน"
"วันนี้เอาแค่เสียงน้องกับเสียงเหรียญไปก่อนละกันนะสิงห์ แล้วสักวันจะพาน้องต้นไปหานายให้ถึงที่เลย"
"เออ มาเมื่อไหร่จะเลี้ยงให้เต็มที่เลย อ้อ! เราก็มีเสียงเป็นของขวัญให้พวกนายเหมือนกันนะ"
เสียงที่แว่วมาทำให้กริชยิ้มแป้นกอดผมไว้แน่นเลย....เสียงเด็กร้องอ้อแอ้.....
"น่ารักนะเว้ย! พวกน้าๆ สองคนน่ะมาเยี่ยมบ้างนะจะได้เห็นหลานตัวจริง เดี๋ยวจะหาว่าเราชมลูกตัวเอง ฮะๆๆ"
"เออ เดี๋ยวปิดเทอมนี้อาจจะไปนะ"
"ได้ๆ จะรอนะ ......เออกริช.....ขอคุยกับต้นหน่อยสิ"
"อืม อะต้นคุยกับเขาหน่อยเดี๋ยวผมไปชงโอวัลตินมาให้" .....จ...จะให้คุยอะไรล่ะ....
กริชเดินออกจากห้องไป เหลือผมนั่งอยู่คนเดียวกับคนปลายสายที่อยากคุยด้วยมานานแต่พอถึงเวลาจริงก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี
".....น้องต้นครับ....."
"......ครับพี่สิงห์........"
...
...
...
กริชเดินยิ้มแป้นกลับเข้ามาพร้อมโอวัลตินร้อนสองแก้ว
"อ้าว! วางสายไปแล้วเหรอต้น?"
"ครับ"
"ทำไมทำหน้าแปลกๆ ....สิงห์มันว่าอะไรต้นรึ!?"
"เปล่าครับ พี่เขาไม่ได้ว่าอะไรหรอก"
"แล้วคุยอะไรกัน" ง่า.....บอกไม่ได้หรอก.....
"มีความลับอะไรกันรึ? เดี๋ยวโทรถามสิงห์อีกทีก็ได้"
"เหวอ! ไม่ได้นะ! พี่สิงห์กำชับว่าห้ามบอก"
"ทำไมล่ะ?" กริชถือโทรศัพท์ทำหน้าเจ้าเล่ห์
"ก็..........เรา....เขินอ่ะ" พูดเสียงเบาๆ
"ว่าอะไรนะ? ฟังไม่ได้ยิน ไม่ยอมบอกเจอทำโทษนะ" กริชยื่นหน้าเข้ามาซะชิด สงสัยไม่ต้องกินมันแล้วโอวัลตง โอวัลติน
"กริช......คืนนี้สอนเลขม.6 ให้เราได้มั๊ย?" ......เปลี่ยนเรื่องเลยดีกว่า.....
"ยอมค้างแล้วเหรอ? น้องชายสุดที่รักของผม"
"อืม แค่ติวเลขนะ ห้ามทำอย่างอื่น"
"อยากติวเลขอย่างเดียวจริงเหร้อ? ทำไมถึงหน้าแดงล่ะ ฮะๆๆ"
"ติวเลขอย่างเดียวจริงๆ ถ้าไม่สอนจะกลับบ้านล่ะนะ"
พอโทรขออนุญาตพี่เสร็จก็ติวเลขรวดเดียวถึงสี่ทุ่ม ล้างหน้าแปรงฟันแล้วเข้านอนเลย ส่วนเรื่องอาบน้ำขอข้ามไปก่อนเพราะหนาวจริงๆ ถ้าต้องอาบไปยกขาหลบน้ำไปกว่าจะเสร็จมีหวังเป็นหวัดแน่ ถ้าให้กริชช่วยคงยิ่งไปกันใหญ่ แต่พรุ่งนี้เช้าไม่รู้จะรอดไหม....พรุ่งนี้.....วิง....เม้ง....โรงเรียน....
ผมนอนดูกริชที่หลับสนิทไปแล้ว ใบหน้าที่คิดถึงมาตลอด ......ใจก็นึกถึงเรื่องที่คุยกับพี่สิงห์....
พี่เขาทั้งสองคนเติบโตขึ้นจากอดีตที่เจ็บปวดแล้ว.....พรุ่งนี้กำลังจะเริ่ม.....พรุ่งนี้ที่เราไม่รู้จะเป็นยังไง.....
....'พรุ่งนี้' ไม่ใช่สิ่งที่ต้องกังวลแต่เป็นสิ่งท้าทายให้เรามุ่งมั่นจะได้เจอต่างหาก.....
"หลับฝันดีนะครับกริช" ผมชะโงกหน้าไปหอมหน้าผากเขาเบาๆ
.....ไม่ว่าพรุ่งนี้หรือวันไหนๆ ผมก็จะอยู่กับกริชตลอดไป.....
"ฮั่นแน่! ลักหลับผมจริงๆ ด้วย แบบนี้ต้องทำโทษ!!!"
"แว๊ก! อย่าาาาาาา!!!!"
================= จบบริบูรณ์ =================
-----------------------------------------------------------------
จบจริงๆ แล้วนะครับ
ไม่มีเหลือแล้ว
ส่วนใครจะอ่านภาควิงก็ต้องไปบอกเจ้าตัวเอาเองนะครับ
ขอบคุณ Sorrow ที่อนุญาตให้เอานิยายดีๆ มาให้เพื่อนๆ ได้อ่านกัน
ขอบคุณ หนูบลู สำหรับพื้นที่วิ่งเล่น (แบนด์วิชเต็มอีกแว้ววว คิกคิก)
ขอบคุณ เซ็งเป็ด ที่ทำให้เรารู้จักกัน
ขอบคุณ เพื่อน สำหรับการติดตาม และมิตรภาพดีๆ
ขอบคุณครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
