10 หน้าที่วันทำงาน ผมมองตารางงานและภาพถ่ายประกอบการก่อสร้างที่เริ่มต้นถมดินไปบางส่วนแล้วถอนหายใจ งานบ้านพักที่ปทุมของคุณนภทีป์เสร็จสิ้นเรียบร้อยแล้วและงานหอดูดาวที่หัวหินกำลังเริ่มต้น โดยปกติแล้วสถาปนิกไม่จำเป็นต้องไปคุมงานตลอด แต่งานใหญ่ที่มีการออกแบบค่อนข้างซับซ้อนผมคงต้องลงไปติดตามการทำงานด้วยตัวเอง พี่เชนทร์กับผมทำงานร่วมกันได้ดี ไม่ค่อยมีการก่อสร้างผิดแบบหรือสื่อสารกันไม่เข้าใจเท่าไร แต่ด้วยหน้าที่แล้วแม้ว่าจะวางใจฝีมือนายช่างใหญ่แค่ไหนผมก็ยังต้องไปดูงานที่หน้าไซต์อยู่ดี
“เอ็งจะไปหัวหินเมื่อไร” พี่ชิตถาม จิบกาแฟร้อนยืนอยู่ด้านหลัง ผมถอนหายใจอีกครั้งแล้วหยิบปฏิทินตั้งโต๊ะที่เขียนตารางการทำงานไว้จนเละดู วันอังคารที่จะถึงมีปากกาวงเป็นสีแดงแบบลวก ๆ แต่ไม่ได้เขียนรายละเอียดไว้ว่าวงไปทำไม กระนั้นผมก็รู้ดีแก่ใจว่ามันคือเดธไลน์ของอะไรบางอย่าง
“อังคารหน้าหลังจากประชุมฝ่ายคงไปเลยครับ ต้องไปอยู่นานด้วย กว่าจะลได้กลับก็เสาร์อาทิตย์”
“คุยกับนายหรือยัง”
ส่ายหน้าแทนคำตอบ ไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง ช่วงนี้ไอ้เฟยอารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะพี่เชนทร์ถูกส่งไปอยู่ต่างจังหวัดสักพักใหญ่ ๆ แล้ว ส่วนไลน์ก็จัดการบล็อกและลบให้เสร็จสรรพ ยังดีที่ทิ้งเบอร์ให้โทรติดต่องานกันได้บ้าง แต่ถ้าเป็นนอกเวลางานเมื่อไรฝ่ายนั้นเก็บมือถือผมไปซ่อนตลอด
“บอกตอนกำลังเอากันดิ รับรอง ไม่มีปฏิเสธ”
“ทุเรศครับพี่ชิต ไปไกล ๆ ผมเลย ยังจะมีหน้ามาแซวอีก ที่ผมไม่ได้ย้ายงานเพราะใครไม่รู้ตัวเหรอ”
“รู้ ๆ ก็กำลังช่วยหาทางแก้ให้นี่ไง” ชายหนุ่มพูดกลั้วหัวเราะ ไม่ได้มีทีท่าสลดลงแม้แต่น้อย ผมถอนหายใจแล้วเปิดเว็บไซต์หาโรงแรมสำหรับพักล่วงหน้า จะไปนอนที่เดิมที่ไปกับไอ้เฟยบ่อย ๆ ก็ได้ แต่ไกลกับที่ทำงาน คงต้องหาที่ใกล้ ๆ โรงแรมไดมอนด์หน่อย
“ทำไมไม่พักที่โรงแรมวะ ทางคุณฉัตรกมลให้โควตามาสองห้องไม่ใช่เหรอ” พี่ชิตถาม ผมพยักหน้าแต่ปฏิเสธ “ผมคงไม่พักที่เดียวกับพี่เชนทร์น่ะครับ ตัดปัญหา”
“ขี้หึงขนาดนั้นเลยเหรอ”
คนถูกกล่าวถึงแต่ไม่ได้เอ่ยชื่อกำลังนั่งเคร่งเครียดกับเอกสารหลังประชุมในห้องกระจก ผมเหลือบตามองแล้วพยักหน้า “ก็ค่อนข้างครับ ผมกลัวว่าพี่เชนทร์จะลำบาก”
“นี่ก็แม่พระ”
“ไม่ได้อยากจะแม่พระหรอกครับ แต่ถ้าเขาโกรธจริง ๆ ขึ้นมาจะวุ่นวายไปหมด”
“ที่จริงออกจะดูใจดี ขี้เล่น ตอนคุณอดุลย์อยู่ยังไม่มาแซวลูกน้องแบบนี้เลย เอ็งหลอนไปเองหรือเปล่าวะ” ผมแค่นหัวเราะ คุณมิ่งฟ้าเป็นที่รักของพนักงานในแผนกด้วยระยะเวลาไม่นาน ด้วยหน้ากากผสมกับความขี้เล่นของมันทำให้คลายความตึงเครียดที่ถาโถมเข้ามาเมื่อต้นเดือนก่อนได้หมดสิ้น ไอ้เฟยพิสูจน์ฝีมือได้อย่างรวดเร็ว มันเป็นคนหัวไว และผมเพิ่งค้นพบเมื่อไม่นานมานี้ว่ามันโน้มน้าวจิตใจคนเก่ง
“ผมก็ไม่รู้จะพูดดิสเครดิตแฟนตัวเองไปทำไมนะ เอาเป็นว่าพี่เชื่ออย่างที่พี่อยากเชื่อเถอะ”
พี่ชิตผลักหัวผมคะมำ พอดีกันกับพี่รุ่ง เลขาคนเก่งจะเดินเข้ามาจากด้านนอก เอียงคอหนีบโทรศัพท์มือถือไว้กับหู ส่วนมือทั้งสองข้างหอบแฟ้มเอกสารเสนอเซ็นมาเต็มแขน
“ว้าย พี่ทำซองใส่เช็กหล่นไว้เหรอคะ เดี๋ยวพี่กลับไปเอานะ ขอส่งแฟ้มเสนอเซ็นให้นายก่อนแปบหนึ่ง เสร็จธุระแล้วจะรีบไปเลยค่ะ"
"ไปทำอะไรหล่นที่ไหนครับเจ๊ ใช่เบี้ยเลี้ยงต่างจังหวัดพวกผมรึเปล่า" พี่ชิตแซวตามประสาคนปากไว เลขาคนสวยมองค้อนขวัก "เจ้ไม่ว่างเล่นด้วยนะชิตกำลังยุ่ง ๆ เห็นไหม"
"นั่นเอกสารเสนอเซ็นของคุณมิ่งฟ้าเหรอครับ" ผมถามก่อนพี่ชิตจะโดนด่าหนักไปกว่านี้ พอเห็นหน้าผมพี่รุ่งก็คลายสีหน้าเครียดขมึงลงเล็กน้อย "ใช่จ้ะ เดี๋ยวเซ็นเสร็จต้องรีบเอาไปให้คุณนิตยาอีก วันนี้มันวันโลกาวินาศอะไรไม่รู้วิน ประชุมสองโครงการติด วิ่งไปเอาเช็กกับฝ่ายบัญชีก็ดันไปทำร่วงไว้ที่ฝ่ายจัดซื้อ ประสาทจะกิน อยากจะแยกร่างสักแปดร่าง ยังไม่ได้เขียนรายงานการประชุมส่งเมลด้วย ตาย ๆ ฉัน"
"ใจเย็นพี่ เดี๋ยวผมเดินเอกสารให้ไหมครับ มีเรื่องจะคุยกับคุณมิ่งฟ้าพอดี"
"ว้าย น้องวิน พ่อพระของพี่ ฝากด้วยนะจ๊ะ เดี๋ยวพี่ไปเอาเช็กก่อน เสร็จแล้ววางเอกสารไว้บนโต๊ะพี่ก็ได้เดี๋ยวพี่เอาไปให้คุณนิตยาเองทูนหัว"
ผมลุกขึ้นรับแฟ้มเอกสารมาจากอีกฝ่าย พอพี่รุ่งเดินกลับไปที่ลิฟต์พี่ชิตก็ยักคิ้วถาม “จะพูดแล้วเหรอ”
“ก็คงงั้น เอาไปพูดกันที่บ้านไม่จบเรื่องแน่”
พี่ชิตตบบ่าปุให้กำลังใจ ผมพยักหน้าเนือย ๆ ก่อนแบกเอกสารไปหน้าห้องหัวหน้า เหลือบไปเห็นโพสอิทกับปากกาบนโต๊ะเลขาก็แอบหยิบมาเขียนก่อนเคาะประตู เจ้าของห้องก็เงยหน้าขึ้น ผลักบานประตูเข้าไปพร้อมกับที่มือขาววางปากกา ยกขึ้นมาประสานตรงหน้า
“เลขาใหม่หรือไง”
“พี่รุ่งเขายุ่ง ๆ”
เฟยพยักหน้ารับรู้ ไม่น่าจะเป็นข้อมูลใหม่ของมัน “ประชุมสองโครงการติด อาทิตย์หน้ากูต้องไปทวายด้วย”
“เหรอ วันไหน”
“ไปตั้งแต่วันพุธเช้า บอร์ดเขาอยากขยายกิจการไปที่พม่า ยังไม่แน่ใจว่าจะไปดูงานต่อไหม ต้องรอคุณวัลลภบอกอีกทีว่ากี่วัน”
ผมพยักหน้า วางแฟ้มเสนอเซ็นเล่มใหญ่ตรงหน้ามัน “เห็นรายงานความคืบหน้าจากฝ่ายวิศวกรรมแล้วใช่ไหม”
“งานไหนล่ะ”
“หอดูดาว” คู่สนทนาเลิกคิ้ว วางคางบนฝ่ามือ “เห็นแล้ว แล้วไง?”
“อาทิตย์หน้ากูต้องไปดูจนกว่างานหลักจะขึ้นเสร็จ แบบมันค่อนข้างซับซ้อน บางทีคุยทางโทรศัพท์มัน...”
“ไม่ให้ไป”
“เฟย”
“ถ้าจะไปก็รอกูกลับมาก่อน เดี๋ยวไปรับไปส่ง แต่ไม่ให้ค้าง หมดธุระแล้วใช่ไหม ไปทำงาน เดี๋ยวก็เลิกช้าหรอก”
“มึงก็รู้ว่างานมันรอไม่ได้ มึงเองก็ไม่รู้จะกลับวันไหน”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ให้มึงไปค้างต่างจังหวัดกับไอ้เหี้ยนั่นแน่ ๆ”
“โอเค ๆ กูขับรถไปกลับก็ได้ ถึงกรุงเทพมืด ๆ หน่อยแต่ยังไงก็ต้องไป มึงก็รู้ มันเลี่ยงไม่ได้”
“เพราะกูรู้ตั้งแต่แรกไงว่ามึงต้องไปดูงานกับมันสองต่อสองกูถึงไม่อยากให้มึงรับงาน” ไอ้เฟยพ่นลมหายใจยาวเหยียด “แล้วจะขับรถไหวได้ยังไง ตากแดดตากลมมาทั้งวัน อันตราย”
“ก็มันไม่มีทางเลือกแล้วไหม”
ผมเอนตัวชิดกับเบาะ มองไปยังกระจกอีกฝั่งที่เห็นวิวทิวทัศน์ด้านนอกสุดลูกหูลูกตา ลมจากเครื่องทำความสะอาดโกรกพัดเย็นเยียบ แต่ในอกกลับสุมไปด้วยความไม่พอใจ คิดแล้วว่ามันต้องไม่ให้ไปแน่ “มันเป็นงานนะเฟย อย่าให้มาเสียกับการแยกเรื่องส่วนตัวไม่ออกกันทั้งคู่ ยิ่งพี่เชนทร์รู้ว่ากูคบกับมึงอยู่แล้วด้วย อย่าให้เขาไปพูดกับใครว่าความสัมพันธ์ของเราทำให้งานเสีย”
“มันไม่กล้าพูดหรอก ถ้ามันจะพูด พูดไปแล้ว มันอยากถือสิทธิ์ในการจีบมึงอยู่ จะกระจายข่าวให้ตัวเองดูแย่ทำไม”
“ตอนนี้เขาไม่พูดเพราะพูดแล้วไม่มีอะไรดีขึ้นไง แต่ถ้ามันทำให้เรามีปัญหากันได้เมื่อไร...”
“แล้วเป็นเหี้ยอะไรให้คนอื่นรู้เรื่องมึงคบกับกูไม่ได้”
คู่สนทนาจ้องตากลับมา ผมเม้มริมฝีปากเข้าหากันก่อนตอบ “กูอยากทำงานสงบ ๆ กูอยากเป็นแค่ลูกจ้าง ไม่ได้อยากเป็นเมียเจ้านาย”
“แค่ให้ไปก็จบใช่ไหม” ไอ้เฟยวางมือลงบนโต๊ะ ท่าทางรำคาญเต็มที่ “ทำไมกูต้องมาทะเลาะกับมึงเรื่องแบบนี้ด้วยวะ ลาออกไปอยู่บ้านไหม กูเลี้ยงมึงได้นะวิน”
“มึงก็รู้ว่ากูรักงานนี้”
ผมตอบเสียงอ่อน เบนสายตามาจ้องมันกลับ “กูดูแลตัวเองได้”
“รับปากกูว่ามีอะไรจะบอก”
“อืม”
“ทุกเรื่อง”
“เออ พอใจยัง”
ไอ้เฟยพยักหน้าแบบขอไปที มันเอนตัวพิงกับเบาะหนังจนเก้าอี้โย้ไปด้านหลัง ใช้ข้อศอกวางกับพนักวางข้าง ๆ เบือนหน้าที่ยังฉายความไม่ชอบใจไปนอกกระจกบ้าง ปลายนิ้วเรียวลูบที่ริมฝีปากตัวเอง ก่อนถอนหายใจหนัก ๆ “จะไปวันไหน”
“อังคาร กลับเช้าวันเสาร์””
“เลิกงาน กลับห้องแล้วไลน์มาบอกกูตลอด ถ้าว่างแล้วจะโทรหา ห้ามอยู่ในห้องกับมันสองต่อสอง วันอังคารกูไปส่ง เสาร์ถ้ากลับมาแล้วจะไปรับ ไม่งั้นจะติดต่อโรงแรมที่พักให้ขึ้นมาส่งมึง”
ผมหัวเราะ อีกฝ่ายเลยหันหน้ามาดุทางสายตา “กูไม่สนุกกับมึงนะ”
“เฮ้ย ซีเรียสไปแล้ว ผ่อนคลายหน่อย กูไปทำงานนะ”
“ไปทำงานกับ
ไอ้เหี้ยนั่น” เจ้าของเสียงเน้นชื่อหลัง อันที่จริงไม่ใช่ชื่อของพี่เชนทร์ ไม่ใกล้เคียงเลยสักนิดแต่มันก็ไม่เคยเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อจริง ๆ ของนายช่างใหญ่เลยสักครั้ง
“รู้แล้ว ๆ จะรายงานตัวทุกฝีเก้าเลย ไม่ต้องห่วง”
ผมยิ้มให้มันแล้วเสือกแฟ้มเอกสารไปให้ “เซ็นสิ เดี๋ยวกูเอาออกไปวางโต๊ะพี่รุ่ง”
คุณมิ่งฟ้าหยิบเอกสารไป เปิดหน้าแรกเห็นกระดาษโน้ตในสำนักงานสีเหลืองสดแปะติด คำสั้น ๆ ที่เขียนด้วยลายมือหวัด ๆ ประดับเปื้อนอยู่บนกระดาษ รอยยิ้มสวยก็ผุขึ้นบนมุมปาก มันเหลือบตาขึ้นมองผมแล้วส่ายหัวเขิน ๆ “มึงก็เป็นเสียอย่างนี้”
ผมหัวเราะ ก่อนมันพูดต่อ “ปัญญาอ่อน”
“ปัญญาอ่อนแล้วยิ้มทำไม”
“ใครยิ้ม”
“เออ นั่นดิ” ผมหัวเราะไอ้เฟยที่พยายามทำหน้านิ่ง หันไปกระแอมไอทางอื่น “เกร็งจนหน้าเบี้ยวแล้ว อยากยิ้มก็ยิ้มเถอะน่า ไม่ต้องเขินกูหรอก”
“เดี๋ยวมึงจะโดน ไอ้ตี๋ กระตุกหนวดเสือ”
“เป็นแมวให้กูสักวันเถอะน่า” ผมท้าวคางมองคนรัก ไอ้เฟยเซ็นเอกสารเสร็จก็ยื่นกลับมาแล้วรีบไล่ “ไปทำงานไป งานกูเยอะเห็นไหม กวนประสาท”
เป็นอีกครั้งที่ผมหัวเราะร่วน รับแฟ้มมาถือแล้วเดินออกจากห้องกระจกใส วางเอกสารบนโต๊ะพี่รุ่งก่อนเปิดเอาโพสอิทออกแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า หันกลับไปในห้องอีกทีเห็นกระดาษแผ่นเล็กสีเหลืองบนปลายนิ้วหัวหน้าแล้วก็ยิ้ม ไม่รู้แอบดึงไปตอนไหน เพิ่งเห็นตอนมันแปะลงบนขอบโมเดลลูกตุ้มแบบไม่รู้จะเก็บไว้ไหนนี่ล่ะ วันหลังหาบอร์ดเล็ก ๆ มาให้มันไว้ก็ดี แต่เจ้าตัวจะรับไว้ไหมนั่นอีกเรื่อง ทีหว่านคนอื่นล่ะถนัดนัก พอถูกหยอดกลับนิด ๆ หน่อย ๆ ไอ้เสือของผมกลับไปไม่เป็นเลย
“อะแฮ่ม ท่าทางจะราบรื่นสินะครับคุณวายุ”
“พูดมากว่ะพี่ชิต” ตะโกนกลับไปให้คนหลังพาทิชั่น พี่ชิตขำลงคอแล้วแจ้งข่าว “เออ น้องโน้ต เมียไอ้เชนทร์แวะมาหามึงเมื่อกี้น่ะ เขาบอกว่างแล้วให้เรียกด้วย จะคุยเรื่องแก้แบบ เดี๋ยวจะฝากมึงไปคุยกับไอ้เชนทร์ด้วยเลย”
“งั้นเดี๋ยวผมไปหาพี่เขาที่โต๊ะดีกว่า”
“ระวังโดนตบ”
“นี่พี่โน้ตนะครับ ไม่ใช่พี่มิก ใจดีจะตาย” ถ้าเป็นคุณมิกกี้ ฝ่ายบัญชีล่ะนั่นผมถอยเลย แค่เผชิญหน้ายังไม่กล้า อายุต่างกัน ความสามารถในการควบคุมอารมณ์ต่างกัน แปลกที่พี่มิกโตกว่าพี่โน้ตด้วยซ้ำแต่นิสัยกลับเหมือนเด็ก ๆ
“เดี๋ยวกูจะไปฟ้องไอ้มิก”
“ขอบคุณครับ แต่ถ้าจะฆ่าผม พี่เอาผมไปวางให้รถไฟทับศพน่าจะสวยกว่านะ ไม่คุยกับพี่ชิตแล้ว ไปทำงานดีกว่า”
พี่ชิตสะบัดมือไล่ ผมรวบสมุดจดงานกับปากกาได้ก็รีบเดินออกมา ไม่รอให้อีกฝ่ายแซวซ้ำอีกหน
บรรยากาศของฝ่ายวิศวกรรมการออกแบบค่อนข้างเงียบเหมือนปกติ มีเสียงของกระดาษเอสามพลิกไปมาสลับกับเมาส์และแป้นพิมพ์ ผมเดินตรงมายังพาทิชั่นของนายช่างนราธิปโดยส่งยิ้มให้คนอื่นที่เงยหน้าขึ้นมาพอดีไปพลาง ๆ
พี่โน้ตเป็นคนผิวขาว ร่างโปร่ง สูงกว่าผม ดูภายนอกแล้วเป็นคนพูดน้อยต่อยหนัก เรื่องต่อยนี่ผมไม่เคยเอาหน้าไปรับหมัดด้วยตัวเองสักที แต่เห็นอีกฝ่ายเวลามีเรื่องกับพี่เชนทร์แล้วก็อดขยาดไม่ได้ ไม่เหมือนพี่มิกที่เน้นใช้เสียงกับโวยวายเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งนั่นออกแนวน่ารำคาญเสียมากกว่า
“พี่ชิตบอกว่าพี่โน้ตมีเรื่องจะคุยกับผมเหรอครับ”
เจ้าของชื่อเหลือบตาขึ้นมองผ่านกรอบแว่นสายตาสีดำ พยักหน้าลงแล้วเลื่อนเก้าอี้ตัวที่ว่างข้าง ๆ มาใกล้ “นั่งก่อนสิ ผมมีแก้แบบนิดหน่อย ตอนคำนวณมีบางตัวลากสูตรไม่ครบ แต่เอาไปคุยกับฝ่ายประมาณราคามาแล้ว ต้นทุนไม่เปลี่ยนมาก”
ผมพยักหน้า พี่โน้ตเอี้ยวตัวไปรื้อแบบเอสามที่กองรวมกันเป็นปึกหนาด้านหลัง จากมุมนี้เสื้อเชิ้ตแขนยาวที่สอดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบใต้เข็มขัดหนังรัดรึงจนเห็นรูปร่างอีกฝ่ายชัดกว่าเก่า พี่โน้ตไม่ใช่แค่ค่อนผอมแต่เรียกได้ว่าผอมมาก เอวเขาเทียบเท่ากับผม ในขณะที่ส่วนสูงต่างกันเกือบสิบเซ็น และด้วยความที่หุ่นดี แต่ขณะเดียวกันก็มีกล้ามเนื้อตามต้นแขนเล็กน้อยทำให้เขาค่อนข้างป๊อบในหมู่ผู้ชาย ผมได้ยินช่วงแรก ๆ ว่าคนคอยขายขนมจีบให้เพียบ แต่เจ้าตัวก็ดูไม่เคยสนใคร ทำไมพี่เชนทร์ถึงเป็นคนที่พี่โน้ตเลือก ผมอยากถามแต่ก็ไม่กล้าพอ แค่เผชิญหน้ากับอีกฝ่ายตรง ๆ ได้แบบนี้ก็เรียกว่าด้านจนเหนือคำบรรยายแล้ว โชคดีที่เขาไม่เคยถือโทษโกรธผมแม้จะมีคนเตือนมาบ้างแล้วก็ตาม
“ผมทำRed Mark รวมกับที่เชนทร์ส่งเมลมาคร่าว ๆ แล้ว แต่ยังไม่ได้ส่งให้ดราฟท์วาดAs built ถ้าวินโอเคผมจะได้เอาไปให้ดราฟท์ทำต่อวันนี้เลย”
“แก้ไม่เยอะนี่ครับ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก ถ้ามองจากระดับสายตาของผู้ใช้งานอาจไม่ทันสังเกตเห็นด้วยซ้ำ”
“ขอโทษที่ลองแก้ไปก่อนแล้วก็ทำงานสะเพร่า จะเข้าไปปรึกษาทีไรก็เห็นออกไปข้างนอกตลอด”
“อ้อ ไปคุยเรื่องรายละเอียดที่ยังตกหล่นกับคุณฉัตรกมลน่ะครับ”
“งานบ้านที่ปทุมเหรอ นึกว่าเป็นหน้าที่ของอินทีเรียแล้วเสียอีก”
“ครับ แต่ก็มีเก็บตกนิด ๆ หน่อย ๆ พวกความสวยงามก่อนส่งผ่านงาน พี่เชนทร์ลงไปประจวบแล้วด้วยคุณนพชัยที่เข้ามารับช่วงต่อตอนท้ายแทนก็ไม่ค่อยใส่ใจ ถือคนเดียวหลายโครงการคงจะเหนื่อย”
“อืม” พี่โน้ตรับคำ สายตาคมแต่แลดูคล้ายว่าจะเศร้ายังมองบนแผ่นกระดาษโดยปราศจากคำพูดไปพักใหญ่ “จะไปวันไหนล่ะ ผมจะได้เร่งดราฟท์ให้”
“วันอังคารครับ ช่วงบ่าย ตอนเช้าติดประชุม”
พี่โน้ตพยักหน้ารับรู้ ถอนหายใจทิ้งก่อนชวนคุยเรื่องอื่น “แล้วเลิกกับไอ้เชนทร์แล้วเหรอ”
ผมเงียบเสียงไปพักหนึ่ง เหลือบตาขึ้นมองคู่สนทนาพลางส่ายหน้า “ผมไม่ได้คบกับพี่เชนทร์ตั้งแต่แรกครับ”
“ก็เห็นว่าก่อนหน้านี้คุยกันอยู่”
“ผมไม่ได้คิดอะไรครับ รู้มาว่าพี่เชนทร์มีแฟนแล้ว”
คู่สนทนาพยักหน้า ใช้ปลายนิ้วดีดปากกาไปมา เอนตัวพิงพนักพิงเก้าอี้ท่าทางไม่สบายใจ “ตอนแรกผมเข้าใจว่าคุณน่าจะอยู่ในสถานะเดียวกับผมเลยไม่ได้พูดไป เรื่องที่ทนเห็นมันคบซ้อนเพราะตัดใจเลิกไม่ลงสักทีน่ะ แต่เหมือนผมเข้าใจผิดมาตลอดหรือเปล่า”
“ครับ?”
“ไอ้เชนทร์มันตามตื๊อคุณใช่ไหม” พี่โน้ตแค่นยิ้มด้วยมุมปากข้างเดียว ถอดแว่นสายตาออกมาวางกับโต๊ะ ยกมือขึ้นนวดขมับ ผมเส้นเล็กปรกลงมาก่อนอีกฝ่ายจะเสยขึ้นไปข้างบน เผยให้เห็นใบหน้าขาวที่ปราศจากสิ่งกีดขวาง พี่โน้ตเป็นคนหน้าตาดี คิ้วโก่งได้รูปเป็นระเบียบสวย ตาสองชั้น จมูกโด่ง ออกแนวกึ่งสวยกึ่งหล่อมากกว่าน่ารัก ถ้าเทียบกันแล้วพี่มิกที่อายุเยอะกว่ายังน่ารักกว่าโข
“ผมเพิ่งเคยเห็นไอ้เชนทร์จีบใครไม่ติด” เขาว่า ซึ่งผมไม่แปลกใจเลยสักนิด พี่เชนทร์เป็นคนหน้าตาดี คารมดี ใส่ใจคนที่ตัวเองชอบออกนอกหน้านอกตา ดูเป็นคนเปิดเผย จริงใจ เพราะซุกอะไร ๆ ไว้ใต้พรมอย่างแนบเนียน แต่ในกรณีของผมไม่ ส่วนหนึ่งอาจเพราะคนที่วนกลับมาเจอกันใหม่อีกครั้ง
“ผมมีคนที่รออยู่น่ะครับ”
“ตอนนี้คบกันแล้วสินะ”
ผมพยักหน้า แต่ไม่บอกว่าเป็นใคร พี่โน้ตผ่อนลมหายใจออกทางจมูกอีกที “ไอ้เชนทร์ดูหงุดหงิด ๆ ตั้งแต่ก่อนไปหัวหินแล้ว ระวังมันหน่อยก็ดี มันไม่ได้บอกหรอกว่าอารมณ์เสียเรื่องคุณ แต่ผมก็พอจะเดาออก พี่มิกเอาใจมันเก่งเสียขนาดนั้นคงไม่ทำให้มันปวดหัว”
ผมก้มหน้าลงชิดอก ความรู้สึกหลากหลายแล่นปราดอยู่ในหัว นึกขอบคุณพี่โน้ตที่ยังเตือนถึงแม้ผมจะอยู่ในฐานะหนามยอกอกก็ตาม “ที่จริง...ผมเคยนอนกับพี่เชนทร์ครับ ผมขอโทษนะพี่โน้ต ตอนนั้นผม...”
“ไม่ใช่ความผิดวินหรอก ไอ้บ้านั่นต่างหากที่ไม่รู้จักพอ”
พี่โน้ตเอ่ยเหมือนปลงแต่ผมกลับมองเห็นความเจ็บปวดในแววตาที่แม้จะพยายามซ่อนเท่าไรก็ซ่อนไม่มิด ผมไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงยังทน แต่เหตุผลของแต่ละคนก็ยากที่จะเข้าใจได้
“มันไม่ชอบให้ใครมาทับเส้น คุณยิ่งต้องระวังตัว รู้ไหม มันไม่ยอมแพ้หรอก ผมรู้จักมันมาตั้งแต่เล็ก ๆ”
“ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเขาไม่ใช่คนดี ทำไมถึงยังทนอยู่ล่ะครับ” ท้ายที่สุดผมก็หลุดปากโพล่งออกมา พี่โน้ตหัวเราะคล้ายกับเยาะตัวเองแล้วหลับตาลง
“บางทีเราก็หนีพรหมลิขิตไม่พ้นหรอกวิน”
บ่ายแก่ ๆ วันอังคาร เล็กซัสสีดำขลับทะยานมาถึงจังหวัดที่หมายด้วยเวลาอันรวดเร็ว คุณมิ่งฟ้าแจ้งเลขาส่วนตัวว่าจะมาดูงานเริ่มต้นด้วยตัวเองก่อนบินไปพม่าพรุ่งนี้สาย ๆ ซึ่งพอดีกันกับที่คุณนภทีป์ก็มาพักผ่อนที่โรงแรมไดมอนด์ ผมกับมันเลยอยู่ในสภาพเหมือนผู้ต้องหารอดคำพิพากษามาได้อย่างหวุดหวิด พี่ชิตยิ้มแซวอย่างคนรู้ทัน แต่ก็ไม่ได้เอ่ยออกมาให้เป็นพิรุธ
โรงแรมที่ผมอยู่ตั้งอยู่ห่างจากที่ทำงานไม่ไกลนัก ย่านนี้ถูกทำเป็นหาดส่วนตัวเกือบทั้งหมด บางคนมองว่าไม่เหมาะสม แต่สำหรับผมคิดว่าบางทีการบริหารจัดการที่ดี ดูแลความสะอาดชายหาดของภาคเอกชนบางแห่งกลับน่ายกย่องมากกว่าภาครัฐที่ปล่อยปละละเลยพื้นที่แถบนี้เสียอีก
“จากตรงนี้เดินไปไดมอนด์ไม่ไกลเท่าไร” ไอ้เฟยบอก อันที่จริงแล้วเป็นโรงแรมมาตรฐานเดียวกันด้วยซ้ำ “เดินไปอีกฝั่งก็จะใกล้กับตลาดโต้รุ่งกว่า กูเปิดห้องไว้แล้ว เดี๋ยวเอาของไปเก็บแล้วค่อยออกไปที่ไซต์กัน”
ผมพยักหน้า เดินตามมันเข้าโรงแรมหกดาวต้อย ๆ มีพนักงานช่วยยกกระเป๋าหนึ่งคน สัมภาระผมไม่เยอะมากแต่ไอ้เฟยกลับไม่ยอมให้ถือ มันบอกว่าวันนี้มาในมาดคุณชาย อยากทำตัวกากกังค่อยเอาไว้มากันสองคนในฐานะนักท่องเที่ยว ที่นี่คงมีลูกค้ามันอยู่ หรือไม่ก็เป็นโรงแรมในเครือญาติ ๆ มันนั่นแหละ
“เปิดไว้สองห้อง แต่เดี๋ยวคืนนี้กูจะนอนกับมึง พรุ่งนี้เช้าค่อยกลับ”
“แล้วจะทันเหรอ”
“เออน่า ถ้าจำเป็นต้องใช้รถก็บอกรีเซฟชั่นเขาแล้วกัน ที่นี่โรงแรมเฮียอี้”
ชื่อสุดท้ายของประโยคทำเอาสองขาผมชะงักงัน คนที่เดินเคียงข้างกันเองก็สังเกตเห็นได้ “เป็นอะไร จำเฮียกูไม่ได้เหรอ”
“เปล่า” จำได้ดีเกินไปด้วยซ้ำ “แล้ว...เขาจะไม่ว่าเอาเหรอ”
“ไม่หรอก จะรู้เรื่องหรือเปล่าเถอะ ช่วงนี้ไปดูโรงแรมให้อากงที่หม่าเก๊า กว่าจะกลับก็เดือนหน้า”
ผมพยักหน้า ลอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อย ๆ ก็ไม่จำเป็นต้องเจอหน้ากันอีก “ไม่อยากเจอเขาเหรอ”
“ทำไมถามแบบนั้น”
“ก็ดูทำหน้า” เฟยแค่นยิ้ม พอดีกับลิฟต์ของโรงแรมเดินทางมาถึง ผมแทรกตัวเข้าไปในช่องสี่เหลี่ยมแคบ ๆ ก่อนมัน ตามมาด้วยพนักงานยกของเป็นคนสุดท้าย ไอ้เฟยขยับตัวมาชิด หลังมือสัมผัสกันผะแผ่วก่อนมันจะขยับมาเกี่ยวกระหวัดประสานกันไว้ เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง เหลือเพียงเราสามคนในห้องโดยสารปิดตาย มันก็ยกมือผมขึ้นมาจูบ แววตาคมที่ผมเกิดอ่านไม่ออกขึ้นมากะทันหันจับจ้องเหมือนมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้นทำให้ผมเบือนหน้าหนี
“เหงื่อออกที่มือจนชื้นไปหมดเลย เป็นอะไร”
“เปล่า” ผมโกหก ไม่สบตามันเหมือนวัวสันหลังหวะ ผมไม่พร้อม ไม่พร้อมจะสารภาพความจริงทั้งหมดออกไป ผมไม่อยากจะสูญเสียมันไปอีกครั้งไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
“กูรักมึงนะเฟย”
“นึกยังไงจู่ ๆ ถึงบอก หืม? ดูไม่เป็นมึงเลย”
ผมไม่ตอบ เม้มริมฝีปากเข้าหากัน เมื่อเสียงสัญญาณลิฟต์ดังขึ้นอีกครั้งประตูก็เปิดออก พนักงานของโรงแรมเดินนำไปเปิดประตูห้องให้ขณะที่ผมเอาแต่ก้มหน้าซอยเท้าถี่ เฟยรับกุญแจห้องของตัวเองมาโดยไม่รอให้พนักงานนำทางไปแล้วดันประตูห้องของผมเข้ามาติด ๆ มีความเงียบสื่อสารรอบตัวผมกับมัน บานประตูปิดลงแล้วแต่เรายังคงไม่พูดอะไรต่อจากนั้น
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
น้ำเสียงที่เจือความห่วงใยเต็มที่นั่นทำให้ผมก้มหน้าลงมองปลายเท้า สะบัดหัวจนเส้นผมปลิวกระจาย ความรู้สึกบางอย่างอัดแน่นอยู่ในอกแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้ “มึง...เอาของไปเก็บที่ห้องเถอะ”
“เปิดไว้อย่างนั้นแหละ กูไม่ได้จะนอนแยกกับมึงอยู่แล้ว มึงก็รู้”
น้ำเสียงทุ้มเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ปลายเท้าที่ยังไม่ถอดรองเท้าหนังออกขยับเดินเข้ามาใกล้ ไหล่ทั้งสองข้างของผมถูกจับยึดไว้ก่อนคนรักจะดึงเข้ามากอดไว้ทั้งตัว เสียงหัวใจผมสงบลงเมื่อแก้มของเราแนบกัน ริมฝีปากได้รูปจุมพิตอย่างทะนุถนอมเหนือกกหู มือของผมขยับขึ้นโอบรอบเอวมันอย่างเชื่องช้า ซบหน้าลงบนบ่ากว้างโดยปราศจากคำพูดใด
“คิดอะไรขึ้นมาอีกวะตี๋”
“เปล่า...ไม่มีอะไร”
“ถ้าจะโกหกก็หัดทำให้มันเนียนหน่อย” ผมเงียบเสียงลง ขณะที่อีกฝ่ายถอนหายใจหนัก “มีอะไรอยากเล่าก็เล่าแล้วกัน กูอยู่ข้างมึงเสมอแหละ”
“เฟย...” ผมเรียกชื่อมันแผ่วเบา แต่ที่เบากว่านั้นคือคำว่า ‘ขอบคุณ’
TBC
คือไม่อยากพูดต่อ กลัวโดนด่า (ฮาาาา) รำคาญนังตี๋มากค่ะ ผู้ชายนางเยอะ อิจฉา ไม่ใช่อะไร
เอาโน้ตที่วินเขียนให้เฟยมาฝาก
ปล. ยังไม่ดราม่า อย่าเพิ่งต้มน้ำกันนะ ฮืออออ
หัวข้อ: ♠When the wind blows back ♠ ตอนพิเศษ I'm yours (13/02/15) (อ่าน 531825 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก