หงส์ซาน #24 บอดี้การ์ด & หมอ
#ซันไรส์
ผมกดวางสายจากเจ้านาย หันไปมองเจ้าของเรือนร่างเปลือยเปล่าบนโซฟา ผมโยนมือถือทิ้ง คร่อมทับเรือนร่างนั้นอีกครั้ง
ยังไม่พอหรอก
รอบเดียวไม่พอ
…..
…
..
.
ช่วงนี้เป็นช่วงเคร่งเครียดที่สุดเท่าที่เคยมีมา แบล็คดราก้อนเล่นงานเราทุกวิถีทางไม่หยุด
ทุกคนภายในครอบครัวพากันตื่นตัวระวังภัย แม้กระทั่งหงส์ซานเองยังระแคะระคาย เราเพิ่มระบบป้องกันภัยมากขึ้น พอๆ กับเพิ่มคนดูแล ทั้งที่บ้านและที่ทำงาน ตัวผมเองยังมีหน้าที่ดูแลหงส์ซานตามเดิม แต่ตามติดมากขึ้นชนิดไม่ให้คลาดสายตา โดยมีเอ็ดเวิร์ดลูกพี่ลูกน้องผมมาช่วยด้วยอีกแรง
พวงกุญแจที่ผมได้รับมาพวงนั้นยังอยู่ แต่ผมไม่มีโอกาสได้ใช้มันเลย เจ้าตัวก็ไม่คิดเรียกร้องเพราะเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ดี แม้แต่ตัวหมอเองก็เป็นห่วงเพื่อนสนิทรวมถึงหงส์ซานด้วย จนหลายวันมานี่ต้องมาสิงอยู่ที่นี่บ่อยๆ ส่วนหนึ่งก็คงต้องการมาอยู่ใกล้ชิดผมด้วยนั่นแหละ
อย่างที่ผมเคยบอก หมอพร้อม แต่ผมไม่พร้อม และช่วงนี้ลมหายใจผมเป็นของหัวใจเจ้านายไม่ใช่ใครอื่น
ผมกับเอ็ดเวิร์ดยืนเคียงกันในท่าไพล่หลัง ตรงหน้าเราคือมนุษย์ปัญญาอ่อนสองคนที่กำลังนั่งคุยกันเรื่องการ์ตูนที่กำลังอ่านอยู่
อ่านเรื่องเดียวกัน แต่เข้าใจกันไปคนละอย่าง ทั้งสองคนจึงมานั่งไล่หาว่าสรุปแล้วใครผิดกันแน่
ผลออกมาคือหงส์ซานมั่วอีกตามเคย
หงส์ซานเกาหัวแกรกๆ ในความผิดพลาดของตัวเองในขณะที่หมอหัวเราะพอใจ
“นายต้องเฝ้าคนปัญญาอ่อนแบบนี้ตลอดเวลาเลยเหรอ”
เอกลักษณ์ของคนตระกูลผมก็นี่แหละ พูดอะไรตรงกับใจ (แต่หงส์ซานเรียกว่าปากหมา)
ผมหัวเราะหึๆ
“แค่นี้ยังน้อยไปเอ็ดเวิร์ด”
“เจ้านายเรามาหลงรักคนแบบนี้ได้ยังไงกัน”
“หายากมั้ง ใกล้สูญพันธุ์เต็มทน”
เอ็ดเวิร์ดหัวเราะ
“นี่”
เอ็ดเวิร์ดขยับเข้ามาใกล้ เอียงหน้าพูดให้ผมได้ยินแต่คงไม่หวังให้คนหูผีที่ไหนได้ยินอีก
ผมเหลือบมอง รอคอยว่าเอ็ดเวิร์ดจะถามว่าอะไร
“คนนั้นน่ะ”
มันพยักหน้าไปทางหมอ
“กำลังล่านายอยู่ใช่ไหม”
ผมยืนตะลึงที่เอ็ดเวิร์ดรู้ มันยิ้ม
“วิกเซอร์กระซิบบอกมา”
ผมนิ่งไปไม่ตอบอะไร
“โดนกินไปแล้วรึยัง”
ผมไม่ตอบอีกตามเคย เอ็ดเวิร์ดเอียงหน้ามาพูดต่อ
“โดนแล้วแน่ๆ”
แล้วมันก็หัวเราะ ผมไม่ชอบโกหกถ้าไม่จำเป็น โดยเฉพาะกับพี่กับน้องด้วยแล้ว เราแทบไม่มีความลับต่อกันถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
ผมใช้ความเงียบเป็นคำตอบ เอ็ดเวิร์ดไม่ถามอะไรต่อ ผมมองคนสองคนตรงหน้า พูดแผ่ว
“ก็แค่หมอปัญญาอ่อน”
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ
“แต่นายก็ตกหลุมพรางของหมอปัญญาอ่อนคนนั้นเข้าจนได้”
ผมหันไปมองเอ็ดเวิร์ด มันยิ้ม
“ไม่รู้ว่านายรู้ตัวหรือเปล่านะซันไรส์ แต่ว่าสายตานายน่ะ มักจะมองตามหมอไปตลอดเลย ฉันว่างานนี้นายรอดยาก”
ผมพ่นลมหายใจแรง
ผมรู้
รู้ว่าถ้าหมอต้องการ ไม่มีอะไรที่หมอไม่ได้ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่ง่ายสำหรับหมอเหมือนกัน
หมอเองก็ถูกเตือนให้ระมัดระวังตัวเพราะเป็นเพื่อนสนิทของเจ้านายผม เป็นหนึ่งในคนที่ถูกเพ่งเล็ง ถูกตามประกบตัวพอกัน (มีการ์ดประจำตัว 2 คน) และนั่นเป็นสาเหตุให้หมอหาเวลามาเกาะแกะอะไรผมแบบแต่ก่อนไม่ได้
อยู่ๆ หงส์ซานก็นึกคิดถึงบ้านขึ้นมา ผมไม่เห็นด้วยพอๆ กับเจ้านาย ถึงงั้นเจ้านายผมก็ใจอ่อนกับคนรักทั้งที่ผมก็เตือนแล้ว
พวกแบล็คดราก้อนใช้เล่ห์เลี่ยมดักเราไว้ทุกทิศทาง โดยส่วนหนึ่งของพวกมันปลอมตัวเป็นตำรวจ เอ็ดเวิร์ดเกือบโดนสอยสมอง ดีแต่ว่าผมชักปืนออกมายิงตำรวจปลอมคนนั้นทัน (ด้วยความหวาดระแวงในความผิดปกติก่อนหน้านั้นแล้ว)
และนั่นคือจุดเริ่มต้นของสงครามกลางเมือง พวกเราถูกล้อมยิง ยังดีที่รถเรากันกระสุน เอ็ดเวิร์ดใช้สกิลตีนผีที่ร่ำเรียนมาพารถขับซอกแซกหนีการตามล่า
ก่อนจะมีรถคันหนึ่งขับพุ่งตรงมาทางด้านเอ็ดเวิร์ดสุดแรง แรงปะทะพาเอารถเราไถลไปด้านข้างพลิกคว่ำทันที รถเราค่อนข้างแข็งแรงมันจึงไม่บุบสลายอะไร นอกจากพลิกคว่ำเท่านั้น
แรงปะทะเกิดขึ้นเร็วมากจนผมไม่สามารถขยับไปช่วยเหลืออะไรใครได้ทันยกเว้นปรับท่าไม่ให้ร่างกายได้รับความเสียหายใดๆ ตามสัญชาตญาณ พอๆ กับเอ็ดเวิร์ดในฐานะคนขับและคนที่อยู่ใกล้แรงปะทะที่สุด (รถพุ่งมาจากฝั่งของเอ็ดเวิร์ด)
ผมไม่มานั่งลีลาสำรวจว่าในร่างกายตัวเองมีส่วนไหนแตกหักเสียหายบ้าง ควานหาตำแหน่งเพื่อปลดเบลท์ออก พอๆ กับเอ็ดเวิร์ด ผมมองไปทางสองชีวิตด้านหลัง เพราะจำได้ว่าคนทั้งคู่ไม่ได้คาดเบลท์
สิ่งที่ผมเห็น คือหมอในสภาพแน่นิ่งคร่อมทับร่างของหงส์ซานไว้
“หมอ!!”
ใจผมหายวูบ รีบพลิกตัวหันไปสำรวจดีๆ เสียงปืนดังมาเป็นระยะ แล้วคนที่นิ่งก็ค่อยๆ ขยับ
“ฉันไม่เป็นไร”
หมอดันตัวลุก หงส์ซานยังนิ่งอยู่ หมอไม่สำรวจตัวเอง รีบจับชีพจรหงส์ซานก่อนทันที
“เขายังหายใจอยู่”
ผมไม่รอช้ารีบขยับเปิดประตูออกไป ย่อตัวให้ต่ำที่สุด อาศัยรถเป็นเกราะกำบัง เอ็ดเวิร์ดตามมาติดๆ
“ช่วยพวกเขาออกมาซันไรส์ ฉันจะยิงต้านไว้”
ผมพยักหน้า รีบงัดเปิดประตูหลังออก
“ขาหงส์ซานติดเบาะซันไรส์ ฉันดึงไม่ออก”
หมอรีบบอกทันทีที่ผมเปิดประตูได้ ผมก้มสำรวจ
พวกเราจากรถคันอื่นๆ พยายามช่วยกันยิงต้าน ผมกับหมอทำงานประสานกันจนสามารถช่วยหงส์ซานที่หมดสติออกมาได้
หมอโอบเอาหงส์ซานไว้ในอ้อมแขน นั่งหลบกันอยู่ข้างๆ รถ เขาใช้ความชำนาญทางการแพทย์ตรวจอย่างรวดเร็วเพื่อหาสาเหตุที่หงส์ซานสลบ ผมชักปืน เล็งหาเป้าหมายแล้วยิง
“หัวโดนกระแทก”
หมอบอก ผมไม่ได้ตอบรับอะไรเพราะกำลังระวังหลังอยู่
หมอมองไปรอบๆ เพื่อหาทางหนีทีไล่ ในขณะที่ผมกับเอ็ดเวิร์ดช่วยกันรัวยิง
“หลบไปตรงนู้นกันก่อน”
หมอชี้ให้ดูซอกตึกที่น่าจะพากันวิ่งหลบไปซ่อนได้ทัน ไม่ต้องถามถึงผู้คน เพราะพวกมันคงวางแผนกันคนออกไปตั้งแต่แรกแล้วจะด้วยวิธีใดก็ตาม
หมอพาดแขนหงส์ซานกับไหล่ พยุงพาหงส์ซานที่คอพับไปยังจุดนั้น โดยมีผมกับเอ็ดเวิร์ดช่วยกันยิงสกัด พวกมันพากันล้อมกรอบใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมสบถเมื่อกระสุนที่มีหมด เอ็ดเวิร์ดมีสภาพไม่ต่าง ดีแต่ว่าเราหลบมาอยู่ในซอกมุมที่ปลอดภัยได้สำเร็จ
แต่พักเดียวผมก็ต้องชะงัก เมื่อพวกมันพากันล้อมเข้ามา หมอรีบนอนหมอบทันทีคร่อมกอดหงส์ซานแน่น ผมกับเอ็ดเวิร์ดอาศัยความเร็ว หลบทางกระสุนที่จะพุ่งตรงมา
ผมกับเอ็ดเวิร์ดผ่านการฝึกต่อสู้แบบไร้อาวุธมาแล้ว เพราะงั้นไม่ใช่เรื่องยากที่จะหลบหลีกหรือทำร้ายศัตรู ต่อให้อีกฝ่ายมีปืนก็ตาม
ผมได้อาวุธของพวกมันมาเป็นอาวุธของตัวเอง พอๆ กับเอ็ดเวิร์ด
“เฮ้ย!”
ได้ยินเสียงร้องของหมอดังมาจากทางด้านหลัง ผมหันไปมองด้วยความเป็นห่วง ก่อนรู้สึกเหมือนมีอะไรแข็งๆ กระแทกมาเต็มแรงที่ท้ายทอย ผมทรุดฮวบ สติดับวูบไปทันที
“ซันไรส์”ผมมาได้สติอีกทีเพราะแรงเขย่า ผมลืมตา เบ้หน้าเพราะความเจ็บที่ท้ายทอย
“เป็นไง”
คนที่เขย่าเรียกผมคือเอ็ดเวิร์ด
“หงส์ซานกับหมอล่ะ”
ผมรีบกวาดมองไปรอบๆ ทันที
“โดนจับไปแล้ว ฉันช่วยไม่ทัน”
ใจผมหายวูบไปกับสิ่งที่ได้ยิน รีบดีดตัวลุก เลือดไหลอาบขาเอ็ดเวิร์ดเป็นทาง แต่ผมไม่ได้สนใจถาม ถ้ายังเดินได้ สำหรับเราแล้วถือว่าเป็นเพียงแค่บาดแผลเล็กๆ เท่านั้น
“เร็วเข้าเถอะ พวกเรามาสมทบแล้ว”
ผมกัดกราม หัวเสียที่ทำงานพลาด ปล่อยให้คนสำคัญของเจ้านายโดนจับไปได้ เจ้านายรู้คงตำหนิผมแย่
เจ้านายผมแทบพ่นไฟหลังทราบข่าว แต่ท่านไม่มามัวตำหนิใครให้เสียเวลา วางแผนหาทางช่วยเหลือหงส์ซานทันที
พวกเรามั่นใจว่ายังไงแบล็คดราก้อนจะยังไม่ทำอะไรตัวประกันเพราะมันต้องการใช้เป็นข้อแลกเปลี่ยนกับเจ้านายผม
กระทั่งสายของวันถัดมา เราก็เข้าไปพบพวกมัน ณ จุดนัดพบ
แน่นอนว่าแบล็คดราก้อนไม่มีทางทำอะไรใสสะอาดแน่ๆ พวกนั้นหวังกำจัดเจ้านายให้สิ้นซาก ดีแต่ว่าเจ้านายผมวางแผนไว้ดี แม้จะเสี่ยงไปหน่อยก็ตาม
ผมเป็นกองกำลังสำคัญที่ซ่อนตัวอยู่ (หน่วยรบเร็ว) จะปฏิบัติการทันทีเมื่อได้รับคำสั่งสัญญาณจากเจ้านาย ใจผมร้อนรุ่มไปหมด ห่วงความปลอดภัยของเจ้านายน่ะใช่ แต่ที่ห่วงกว่าคือใครอีกคนที่ถูกจับตัวไปพร้อมหงส์ซาน
กระทั่งสัญญาณสั่งหมอบของเจ้านายดังขึ้น พวกเราที่ดักอยู่กราดกระสุนเข้าไปภายในทันที แน่นอนว่าใครก็ตามที่ไม่คิดก้มหัวหลบหรือก้มไม่ทันก็ตายกันหมด ไม่เว้นแม้แต่เจ้านายผม หงส์ซาน หรือว่าตัวหมอเอง
มันเสี่ยง แต่ถ้าต้องการปิดประตูตีแมว เราต้องทำแบบนี้อย่างช่วยไม่ได้
เป็นไปตามที่เราวางแผนไว้ แต่ก็ไม่ง่ายที่จะกำจัดมันให้หมดสิ้นไป กองกำลังฝ่ายนู้นมีมากพอกัน ทำให้เกิดการต่อสู้ขึ้นครั้งใหญ่
ผมถลาเข้าไป กวาดตามองหา
เห็นเจ้านายพาหงส์ซานหลบไปอีกด้าน โดยมีเอ็ดเวิร์ดและวิกเซอร์ตามประกบ แต่หมอที่ควรจะตามไปด้วยกลับหนีตามไม่ทัน
ผมขมวดคิ้ว
หน้าที่ของผมคือป้องกันเจ้านาย แต่ผมกลับละเลยหน้าที่ วิ่งถลาเข้าไปหาเขาคนนั้นแล้วกระชากคนที่กำลังพยายามหลบห่ากระสุนออกมาไกล
หมอไม่มีอาวุธติดตัว หนำซ้ำเกราะกันกระสุนที่ใส่มาตอนแรกก็ถูกถอดไปหมด สภาพหมอตอนนี้คือชุดเดิม เนื้อตัวมอมแมม หัวเหอฟูไปหมด ใบหน้ามีรอยเขียวช้ำ และยังเดาไม่ออกว่าภายใต้ร่มผ้านั้นมีริ้วรอยอะไรบ้าง
ผมลมออกหู กราดยิงพวกมันไม่ไว้หน้า หมอเองไม่ใช่คนโง่ ก้มเก็บปืนของพวกมันขึ้นมาสองกระบอก แล้วช่วยผมระดมยิง
เราหันหลังชนกัน เห็นศัตรูที่ไหน ยิงไปไม่ยั้ง ข้อแตกต่างระหว่างแบล็กดราก้อนกับไวท์ดราก้อนคือชุด เพราะพวกมันจะใส่ชุดโทนดำเป็นหลัก
กระสุนหมอหมด ในขณะที่ของผมมีเต็มพิกัดเพราะเตรียมมาเต็มที่ หมอจะเข้าไปเอาปืนจากคนที่เรายิงทิ้งไว้ แต่มันอันตรายเกินไป ผมจึงดึงมือหมอไว้ ผลักให้เข้าไปหลบในมุมที่ปลอดภัย
กระสุนผมหมดพอดี ผมรีบหยิบกระสุนมาใส่ มีใครคนหนึ่งเล็งปืนมาทางหมอ
“หมอ!!”
ผมตะโกนเตือน ไม่รู้ว่าระหว่างเสียงผมกับร่างกาย สิ่งไหนไปถึงหมอก่อนกัน ผมกดหมอหมอบต่ำ ใช้หลังตัวเองที่สวมเสื้อเกราะกันกระสุนบดบังไว้ ค้อมหัวให้ต่ำที่สุด
รู้สึกเจ็บวูบที่ต้นแขน ผมกัดกราม ตัดสินใจพลิกหัน เล็งปืนไปยังเป้าหมาย เสี้ยววินาทีนี้ หากมันเร็วกว่า หัวผมก็พรุน ดีแต่ว่าจังหวะนั้นผมเร็วกว่า หัวมันระเบิดทันทีกระเด็นหงายหลัง
ผมรีบจับต้นแขนหมอ ดึงให้หลบลึกเข้าไปอีก
“ซันไรส์ นายถูกยิง”
ผมไม่สนใจเสียงทักนั้น ผลักหมอให้อยู่ในมุมที่ปลอดภัยที่สุด
เสียงปืนเบาลงบ้างแล้ว ผมคอยจังหวะ เล็งหาคู่ต่อสู้ แล้วอาศัยความเร็วในการยิงทำลายล้าง เห็นคนของลอร่าโผล่เข้ามาช่วย แต่ยังไม่เห็นแม่เสือสาวคนนั้น ผมหันมาทางหมออีกรอบ
“คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร”
เสียงปืนเงียบไปแล้ว ได้ยินเสียงวอลแบบไม่เจาะจงต้นเสียงของฝั่งเราดัง ผมรีบกดเช็กทันที
“ฉันลอร่า ตอนนี้กำลังเก็บกวาดพวกเศษเดนมนุษย์อยู่ มุดหัวอยู่ไหนกันหมดไอ้พวกผู้ชายไม่ได้เรื่อง!!”
“ลอร่า”
ผมส่งเสียงเรียกไป
“อ้าว ซันไรส์ ทางนายเป็นไงบ้าง”
“ปลอดภัย ตอนนี้อยู่กับหมอสองคน มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อกี้ มุดอยู่ซอกไหน จะให้ไปช่วยคีบออกมาไหม”
“ไม่ต้อง”
ได้ยินเสียงปังอีกรอบจากลำโพง
“พวกปลาซิวปลาสร้อย พวกนายรีบๆ พากันออกไปเลย พวกฉันกำลังมันมือ เกิดยิงผิดยิงถูกยิงพวกเดียวกันคงยุ่ง ตำรวจกำลังพากันแห่มา ถ้าไม่อยากถูกจับเข้าซังเตก็รีบกลับบ้านไปล้างไข่เลยไป!”
แล้ววอลก็ถูกตัดแค่นั้น ผมมองหน้าหมอ
“ดีนะที่เจ้านายไม่คบกับลอร่า ให้อยู่กับหงส์ซานยังดีกว่าแม่เสือสาวปากร้ายคนนี้เป็นไหนๆ”
“แต่ฉันชอบนะ ปากจัดแถมดุดี”
“แล้วทำไมไม่จีบให้ติด”
ผมถามเสียงห้วน หมอยักไหล่
“พยายามแล้ว แต่เธอไม่เล่นด้วย”
ผมไม่พูดอะไรกระชากดึงหมอเดินผ่านซากศพแต่ละซากออกไป
ได้ยินเสียงวอลเปิดอีกครั้ง คราวนี้เป็นเสียงของวิกเซอร์รายงานว่าตอนนี้เจ้านายปลอดภัยแล้ว ถูกยิงแต่อาการไม่สาหัส แค่นั้นผมก็เบาใจ ได้ยินเสียงรถตำรวจดังใกล้เข้ามา ผมรีบกระชากจับหมอออกไปจากจุดนั้นทันที
“นายถูกยิงนะซันไรส์”
ผมก้มมองต้นแขนข้างซ้ายตัวเอง
“ไม่เป็นไร”
“ขอฉันดูก่อน”
“ไม่เป็นไร” ผมตอบกลับคำเดิม
“นี่ ฉันเป็นหมอนะ ฉันจะเป็นคนวินิจฉัยเองว่านายเป็นหรือไม่เป็นอะไรหรือเปล่า”
ผมคิ้วขมวด แต่ก็ยอมให้หมอดู หมอตรวจเช็ก พักเดียวก็พ่นลมหายใจออกมาแรง
“ดีว่าไม่ถูกเส้นเลือดหรือกล้ามเนื้อสำคัญ แต่ไงก็ต้องไปเอากระสุนออกก่อน ต้องทำแผลด้วย ต่อให้อึดขนาดไหน นายคงไม่เก่งขนาดปล่อยให้ลูกกระสุนมันเด้งออกมาเองหรอกนะ”
“คุณกลับไปก่อน ผมจะไปโรงพยาบาลก่อนกลับ”
“เอาแผลถูกยิงไปหาหมอตอนนี้ได้เป็นข่าวกันพอดี”
“ผมจะไปให้หมอใหญ่จัดการให้”
“คิดว่าพ่อฉันมีคิวว่างเพื่อนายตลอดเลยรึไง”
ผมขมวดคิ้วมอง
“นายเห็นฉันเป็นอะไร เห็นแฟนตัวเองโดนยิงแล้วปล่อยให้ไปรักษาที่อื่น ทั้งที่ตัวเองก็เป็นหมอเนี่ยนะ”
“ผมไม่ใช่แฟนคุณ”
“ไปบ้านฉัน” หมอไม่สนใจคำปฏิเสธผม พูดเสียงเข้ม
“ผมไม่ไป”
หมอไม่โต้กลับอะไรอีก จับแขนผมใกล้ตำแหน่งแผล ลากไปโบกแท็กซี่ รถเขียวเหลืองสภาพกลางเก่ากลางใหม่เบรกกึกลงตรงหน้า
“ผมไม่ไป” ผมยืนยันอีกรอบ
“ฉันไม่จับนายกินหรอกน่า รึว่านายกลัวฉันจะทำอะไร”
ผมจ้องหน้าหมอ ไม่พูดอะไร ยอมสอดตัวเข้าไปในรถ หมอตามเข้ามาเงียบๆ บอกที่หมายกับแท็กซี่
เลือดหยุดไหลแล้ว ความปวดเข้ามาแทนที่ แต่ผมยังนั่งนิ่งเหมือนไม่รู้สึกอะไร กลิ่นคาวของเลือดคละคลุ้ง หมอนั่งนิ่งเหมือนกัน
“เอ่อ แขนไปโดนอะไรมาครับ เลือดไหลโชกเลย ผมว่าไปหาหมอก่อนดีกว่าไหมครับ”
แท็กซี่มองกระจกหลัง ถามมาด้วยน้ำเสียงหวาดๆ เหงื่อแตกซิก
“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ เราทะเลาะกันนิดหน่อย ผมเลยเผลอกัดเขาจนเป็นแผลน่ะ”
แท็กซี่มองเราสองคนสลับกันไปมา ยิ้มแหะๆ
“พวกคุณเป็นแฟนกันเหรอครับ”
ผมคิ้วขมวดปล่อยรังสีสังหารออกมาห้ามปรามไม่ให้แท็กซี่พูดอะไรอีก หมอหัวเราะแผ่วๆ
“ครับ”
แล้วมองหน้าผม แต่ผมเลือกที่จะเงียบเพื่อยุติคำถามใดๆ ที่จะตามมา คนขับแท็กซี่กลืนน้ำลายลงคอดังเฮือก
“เอ่อ พวกคุณดูเหมาะสมกันดีนะครับ”
ผมร้องหึในลำคอ หมอหัวเราะอีกรอบแล้วเงียบเสียงเสีย
ไม่นานรถก็มาถึงที่หมาย พวกมันยึดสมบัติของหมอไปหมดทุกชิ้น ผมจึงเป็นฝ่ายหยิบเงินมาจ่ายเป็นค่าแท็กซี่เอง ผมให้ไป 1,000 ทั้งที่ค่ารถจริงๆ แค่ร้อยกว่าเท่านั้น“ค่าล้างเลือด”
แท็กซี่ฉีกยิ้มกว้าง บอกขอบคุณมาซ้ำๆ สองสามรอบ ผมพับกระเป๋าเงิน ยัดใส่ด้านในของเสื้อสูท เปิดประตูก้าวลงจากรถ พวกสมุนของหมอพากันกรูออกมาสอดหน้าผ่านลูกกรง บ้างก็ยืนสองขา วิ่งวนไปมา ครางงี๊ดง๊าดใส่หมอ
หมอหันมามองผม ยิ้มเจื่อน
“ฉันลืมไป”
ผมคิ้วขมวด
“พวกมันเอากุญแจบ้านไปด้วย”
หมอแบมือให้ดูความว่างเปล่า
“ไม่รู้ว่าจะทิ้งเป็นหลักฐานให้ตำรวจเห็นหรือเปล่า”
ผมถอนหายใจแรง
“คิดว่าลอร่าน่าจะเก็บมาให้”
หมอพยักหน้า
“ขอมือถือหน่อย จะโทรไปบอกแม่บ้านมาเปิดให้”
ผมมองหน้าหมอ ไม่พูดอะไร ล้วงมือผ่านเสื้อสูทเข้าไปหยิบบางสิ่งมายื่นให้
ไม่ใช่โทรศัพท์
ไม่ใช่อุปกรณ์ในการงัดประตูอย่างที่ผมถนัดทำ
แต่เป็นลูกกุญแจสามดอกที่หมอเคยให้ไว้
หมอเบิกตากว้าง
“นี่นายเก็บไว้ด้วยเหรอ คิดว่าทิ้งไปแล้วซะอีก”
“ผมไม่ชอบทิ้งหรือทำลายข้าวของโดยไม่จำเป็น”
ผมตอบนิ่งๆ หมอมองหน้าผม ยิ้มกรุ้มกริ่มแต่ไม่พูดอะไร หันไปไขกุญแจ สมุนหมอต่างพากันส่งเสียงเห่า พอเปิดประตูได้ พวกมันรีบพากันมาพันแข้งพันขา หมอลูบหัวไปตัวละทีสองที พาผมเดินเข้าไปภายใน
เปิดประตูบ้านได้หมอก็ชี้ให้ผมไปนั่งโซฟา ผมทำตาม เดินไปทิ้งตัวลงนั่ง หมอเดินหายขึ้นไปยังห้องเก็บเครื่องมือแพทย์ ผมมองต้นแขนที่ชุ่มไปด้วยเลือดของตัวเอง
มือถือดังเบาๆ ผมกดรับ เป็นวิกเซอร์ที่โทรมา ผมรายงานความปลอดภัยทั้งกับตัวเองและหมอ แต่ไม่ได้บอกว่าถูกยิง ไม่อยากให้พวกนั้นเป็นห่วง
ผมปิดเปลือกตาลงช้าๆ เอนหัวกับพนักพิงหวังผ่อนคลาย ได้กลิ่นของหมอจางๆ ท่ามกลางกลิ่นเลือดที่กำลังคละคลุ้ง มันเป็นกลิ่นที่ทำให้ผมรู้สึกผ่อนคลายยังไงพิกล
หมอเดินกลับมาอีกครั้งพร้อมกระเป๋าเครื่องมือ ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ หันหน้าเข้าหาต้นแขนผม
“ถอดเสื้อเองได้ไหม”
ผมพยักหน้า ขยับจะปลดเสื้อสูท แต่หมอหยุดมือผมไว้ก่อน
“ฉันทำเองดีกว่า”
“ไม่เป็นไร”
“เชื่อฟังฉันในฐานะหมอสักครั้งได้ไหม”
หมอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผิดวิสัย ผมนิ่ง ยอมลดมือลง หันหน้าเข้าหาหมอ ยอมให้เขาเป็นคนทำให้แต่โดยดี หมอปลดเสื้อสูทออกให้ผมเบามือ สีหน้าดูสงบนิ่ง หน้าตามีแต่รอยฟกช้ำ โดยเฉพาะมุมปาก ผมเลื่อนมือไปแตะเบาๆ หมอเงยหน้ามอง
“คุณบาดเจ็บตรงไหนอีกหรือเปล่า”
หมอพยักหน้า
“ตรงไหน”
ผมถามด้วยน้ำเสียงซีเรียส
“ท้อง ถูกเตะน่ะ”
“ขอผมดูก่อน”
“ฉันไม่เป็นไร”
“คุณยังมีสิทธิ์ดูแผลผมได้ ผมต้องการดูของคุณเช่นกัน”
“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ แค่ช้ำ ไม่กี่วันก็หาย”
“ขอผมดูก่อน ไม่งั้นไม่ให้ทำแผล”
ผมหยุดมือเขาไว้ว่าจะทำตามที่พูดจริงๆ
หมอพ่นลมหายใจแรง รื้อเปิดหน้าท้องให้ดู มันช้ำอย่างเห็นได้ชัดเลย ดูจะหนักกว่าที่หน้าอีก ผมแตะมันเบาๆ หมอสะดุ้งเฮือก รีบปิดเสื้อลง ผมก็ไม่ได้ยื้อขอดูต่อ
ชั้นถัดไปคือซองใส่ปืน หมอขยับปลดออกให้เบามือวางไว้บนโต๊ะ ตามด้วยเสื้อกันกระสุน
“ครั้งหน้าหาเสื้อกันกระสุนแบบป้องกันได้ตั้งแต่หัวจรดเท้าเลยนะ จะได้ไม่ถูกยิงอีก”
ไม่รู้ว่าหมอแนะนำเพื่อสร้างอารมณ์ขัน หรือว่าเป็นคำแนะนำแบบจริงจังกันแน่ เสื้อเชิ้ตสีขาวผมเป็นรูอย่างเห็นได้ชัด เลือดย้อมแขนเสื้อเป็นสีแดง หมอก้มแกะกระดุมให้ด้วยสีหน้าจริงจัง ค่อยๆ คลี่ปลดออกจากตัวผมเบาๆ แอร์เย็นตกกระทบผิว
หมอหยิบเครื่องมือมาวาง หยิบถุงมือมาสวมหยิบสำลีมาเช็ดทำความสะอาดไปรอบๆ แผล ผมมองทุกการกระทำ ไม่ได้รู้สึกหวาดเสียวหรือเจ็บปวดมากกว่าที่เป็นอยู่
หมอทำทุกอย่างอย่างรวดเร็วและมือเบามาก หยิบยาชามาฉีด หลายคนที่ผ่านมือหมอมาพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าหมอกันต์ฉีดยาไม่เจ็บ ผมว่าน่าจะจริง หรือไม่ก็เพราะแผลถูกยิงน่าจะเจ็บกว่าเข็มฉีดยาอันเล็กนิดเดียวนั้น
หมอเตรียมอุปกรณ์สำหรับนำกระสุนออก เขาเรียกการรักษาแบบนี้ว่าการทำแผลแบบทหาร ไม่ต้องนอนเตียง บางครั้งไม่ฉีดยาชาเลยด้วยซ้ำ ทำแผลกันสดๆ เลย
“จะหยิบเอากระสุนออกละนะ”
เขาบอกล่วงหน้า ผมพยักหน้า หมอใช้คีมแทรกเข้าไปคีบหยิบกระสุนออก ผมไม่รู้สึกอะไรเพราะยาชาที่ให้ไว้ หลังจากนั้นหมอก็จัดการทำความสะอาดแผล เย็บด้วยไหมละลาย แล้วปิดปากแผลด้วยผ้าก็อต พันรอบแผลด้วยผ้าพันแผลสีขาวเป็นอันจบ
“ขอบใจนะ”
ผมมองตาหมอ
“เรื่องอะไร”
“ที่มาช่วยฉัน”
“ผมแค่ทำตามหน้าที่”
“หน้าที่ของนายคือดูแลหงส์ซานไม่ใช่ฉัน”
“ยังไงคุณก็เป็นเพื่อนสนิทเจ้านาย ผมทิ้งขว้างคุณไม่ได้อยู่แล้ว”
หมอยิ้ม
“ขอบใจ”
แล้วยื่นปากขึ้นมาจูบผมเบาๆ
ผมควรผลักหมอออก
ผมควรลุกขึ้น
ผมควรหยิบเสื้อใส่
แล้วกลับไปหาเจ้านาย
แต่ในส่วนลึกของผม ผมกลับรู้สึกดีใจที่ได้สัมผัสแบบนี้จากหมออีกครั้ง
หมอไม่มีทางรู้ได้เลยว่าผมร้อนใจแค่ไหน ตอนเห็นหมอถูกควบคุมตัว แม้สีหน้าหมอจะนิ่งสงบ แต่ท่าทางดูก็รู้ว่าคงเจอเรื่องยุ่งยากมาไม่ใช่น้อย
แค่คิดว่าหมอตายไปจากโลก ใจผมก็หวิวแล้ว
To be Con...
และอิไรท์ก็ตัดฉับ!!!!! หึ ๆ ใครรอฉากพี่หมอตกเป็นของซันไรส์(หรือซันไรส์ตกเป็นของหมอ ตอนหน้ามาแน่ ๆ ค่ะ -,.-)
ปล. เอาปกหงส์ซานมาอวดจ้าาา นิยายหงส์ซานใกล้จบแล้ววว (พระเอกแบ๊วไปหน่อยขออภัยค่ะ น้องมือใหม่หัดวาด T^T)
ข่าวสารและนิยายเรื่องอื่นๆ:
https://goo.gl/WbWxt8
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
