ตอนที่ 25 : หมอซื่อกับเด็กแสบ “คุยอะไรกับพี่คุน” อธิชาติคิดอยู่แล้วตั้งแต่เห็นชโนทัยเดินเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งข้างเขาแบบไหล่ชนไหล่ สายตาอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่ายทำให้อธิชาติถอนใจออกมาดังๆ
“ไม่มีอะไร”
“ผมเห็นนะว่าพี่หมออิกสะกิดพี่คุนออกไป หายเงียบเข้าไปในห้องกันตั้งนาน”
“ไม่นาน”
“นาน” ชโนทัยเถียง ครึ่งชั่วโมงสำหรับการคุยกันตามลำพัง สำหรับเขาถือว่านาน
“ถึงนานก็ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
“ผมไม่ใช่เด็ก” ชโนทัยหน้ามุ่ย “ผมเรียนมหา’ลัยแล้ว”
“อยู่มหาลัยแล้วก็ต้องรู้สิว่าไม่ควรยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น”
“รู้ บอกหน่อยน่าพี่หมออิกคุยอะไรกับพี่คุน”
“รู้แล้วทำไมไม่เลิกซัก” ชายหนุ่มถึงกับส่ายหัว
“ก็เราไม่ใช่คนอื่น เราเป็นแฟนกัน” อธิชาติอึ้งมองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของชโนทัย ให้ตายเถอะเด็กนี่เหลือเชื่อจริงๆ
“ลืมหรือไง” ชโนทัยเห็นสีหน้าของอธิชาติเลยยิ่งรู้สึกสนุก นายหมอซื่อบื้อ
“ไม่ลืม” จากที่คิดจะปล่อยผ่านเรื่องนี้เห็นทีจะปล่อยไม่ได้ วันนั้นเขาต้องกาสอนชโนทัยว่าเล่นอะไรเกินพอดีระวังมันจะเข้าตัวเท่านั้น แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะไม่รู้สึก
“นะเล่าให้ผมฟังหน่อย” ชโนทัยเอื้อมไปจับมืออธิชาติมากุมไว้บนหน้าตัก เห็นอาการสะดุ้งน้อยๆ ของคุณหมอแล้วอยากหัวเราะออกมาดังๆ เคยมีอะไรกับผู้หญิงหรือเปล่าวะ
“ได้แต่เราต้องตอบคำถามพี่มาก่อนหนึ่งข้อ”
“เรื่องเยอะชะมัด” เสียงบ่นพึมพำแต่อธิชาติทำเป็นไม่ได้ยินเสีย
“ว่าไงไม่ตอบไม่เล่า”
“ก็ใครว่าจะไม่ตอบถามมาสิ” น้ำเสียงคนพูดดื้อดึง อธิชาติมองอีกฝ่ายนิ่งก่อนถามคำถามออกมา
“ข้าวชอบไหมเวลาคนเอาเรื่องส่วนตัวข้าวไปพูดไปเล่าโดยไม่ถามข้าวก่อนสักคำ” ชายหนุ่มเห็นสายตาใช้ความคิดของชโนทัย ก่อนตาคู่นั้นจะหลุบต่ำลงมองพื้น มือที่กุมมือเขาคลายออก
“ไม่ชอบ” เสียงในลำคอดังห้วนๆ
“แล้วข้าวจะถามพี่อยู่ไหม จะทำกับคนอื่นแบบเดียวกับที่ข้าวไม่ชอบให้คนอื่นทำหรือเปล่า”
“รู้แล้ว ไม่ต้องย้ำก็ได้” ริมฝีปากบางของชโนทัยยื่นออกมาให้รู้ว่าเจ้าตัวกำลังขัดใจแต่ก็เลิกถาม อธิชาติยิ้มด้วยความพอใจ เด็กนี่รู้คิดมากกว่าที่เขาคิดแฮะ นึกว่าต้องพูดกันยาวกว่านี้
“ก็คนมันเป็นห่วงเลยถาม” เสียงบ่นงึมเงาเบาเขาเกือบไม่ได้ยิน
“ข้าวห่วงอะไรคุน”
“ไม่มีอะไร” เด็กดื้อตอบเสียงสะบัดลุกพรวดพราดขึ้นยืน อธิชาติดึงข้อมือเล็กไว้ฉุดให้นั่งลง
“อย่าเพิ่งไปคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“.....”
“ข้าว คุยกับพี่ก่อนครับ”
“ไม่ต้องมาทำเป็นหล่อ”
“เดี๋ยว พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” อธิชาติหัวเราะออกมาน้อยๆ ดูเหมือนเด็กดื้อกำลังงอนเขา
“เหอะ ปกติใช้เสียงนี้อ้อนผู้หญิงล่ะสิ เห็นซื่อบื้อเอาเรื่องเหมือนกันนี่”
“ว่าใครซื่อบื้อ” เด็กดื้อเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบเขา ถ้ากอดอกอีกอย่างคงไม่ต่างจากเด็กชายภู แต่อาจจะไม่เหมือนกันก็ได้เพราะภูน่าจะมีเหตุผลกว่า อธิชาติหัวเราะออกมาเมื่อคิดถึงตรงนี้
“หัวเราะอะไร” น้ำเสียงคนถามเอาเรื่อง มือที่ยกขึ้นทำให้อธิชาติต้องรีบรวบมือสองข้างของชโนทัยมาจับไว้ด้วยกัน
“ปล่อย!”
“ไม่ เดี๋ยวข้าวตีพี่”
“ตัวโตเป็น...” ชโนทัยไม่กล้าพูดต่อ เพราะเคยคิดว่าอย่างหมอซื่อบื้อไม่น่าจะมีพิษสงอะไรสุดท้ายก็โดนจับตีมาแล้ว “จะกลัวทำไม”
“ไม่กลัวแต่ไม่อยากโดน”
“เหอะ” ชโนทัยทำเสียงขึ้นจมูก เลิกพยายามดึงมือออกแล้วเพราะทำไปก็ไม่สำเร็จ
“จะคุยอะไรก็รีบคุย ผมจะไปหาป้าภา” ชโนทัยเอาคุณภารวีมาเป็นข้ออ้าง ต้องใช้ชื่อคนแก่กว่าหมอซื่อบื้อจะได้ไม่กล้าดึงเขาไว้นาน
“ทำไมข้าวถึงเป็นห่วงคุน มีอะไรหรือเปล่าเล่าให้พี่ฟังได้ไหม”
“ไหนบอกไม่ให้ยุ่งเรื่องชาวบ้าน”
“ไหนบอกว่าเราเป็นแฟนกัน” ชโนทัยค้อนขวับ ทีอย่างนี้ไม่เห็นซื่อบื้อ เอาคำพูดของเขามาย้อนเขาได้
“ไหนบอกว่า..”
“พี่ถามเรื่องข้าวโดยตรงไม่ได้ถามเรื่องคนอื่น” อธิชาติดักคอเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
“หมอโรคจิต”
“หึหึ” เสียงหัวเราะบ่งบอกว่าอีกฝ่ายขำเขามากกว่าจะโกรธยิ่งทำให้ชโนทัยขัดใจ โว้ยไม่รู้สึกรู้สมอะไรบ้างเลยเหรอวะ
“จะคุยกับพี่ได้หรือยังครับ” ชโนทัยนิ่งเมื่อเจอเข้ากับน้ำเสียงนุ่มของอธิชาติ นี่ไม่โกรธไม่โมโหเขาสักนิดเลยเหรอ
“อืม” เสียงตอบรับแบบเสียไม่ได้ ชโนทัยต้องเมินสายตาหนีสายตาอ่อนโยนของอีกฝ่าย รับรู้ถึงความพ่ายแพ้ ทำไมจู่ๆ เขาถึงรู้สึกเหมือนตัวเองงี่เง่าอยู่คนเดียว
“พี่ถามไปแล้ว รอข้าวตอบอยู่”
“ไม่มีอะไรก็แค่วันนี้เห็นพี่คุนดูแปลกๆ ยิ้มเนือยๆ ทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา”
“สังเกตเห็นด้วยเหรอ”
“ไม่ได้ตาถั่วนี่” ชโนทัยตอบเสียงสะบัด
“เป็นห่วงคนอื่นก็เป็นแฮะ” อธิชาติปล่อยมือที่จับมือของชโนทัยออกข้างหนึ่ง ยกขึ้นลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ ด้วยความเอ็นดู เขาไม่เคยเห็นชโนทัยมุมนี้มาก่อน เคยเห็นแต่เด็กเอาแต่ใจสนแต่เรื่องของตัวเอง
“หมายความว่ายังไง ว่าผมเหรอ” หึหึ เด็กเอาแต่ใจก็ยังเป็นเด็กเอาแต่ใจวันยังค่ำ แต่เขาคิดว่าอีกฝ่ายน่ารักขึ้นนิดหนึ่ง
“เปล่า พี่กำลังชมอยู่ ข้าวไม่ต้องเป็นห่วงคุนหรอกทุกอย่างเรียบร้อยดี”
“แน่นะ” ชโนทัยลืมไปเลยว่ากำลังงอนหมอซื่อบื้ออยู่เมื่ออีกฝ่ายพูดเรื่องมีคุณขึ้นมา “พี่คุนโอเคดีใช่ไหม”
“ใช่”
“อืม ดีแล้ว” ท่าท่างใช้ความคิดของชโนทัยทำเอาอธิชาติมองเพลิน
“คุณป้าชอบพี่คุนมาก คุณลุงก็ชอบ ท่าทางพี่ภูมิก็ชอบพี่คุนมาก”
“อยากบอกอะไรพี่” เมื่อไม่เข้าใจ อธิชาติก็เลือกที่จะถามออกไปตรงๆ
“เปล่า” คนพูดปฏิเสธเสียงสูง “พูดให้ฟังเฉยๆ ว่าบ้านนี้ชอบพี่คุนทุกคน”
“เอาไว้พี่จะบอกคุนให้นะ”
“อืม ถ้ามีใครพูดอะไรให้ไม่สบายใจก็ไม่ต้องไปสนใจฟัง”
“ใครพูดอะไร” อธิชาตินิ่วหน้า สีหน้าจริงจังเมื่อคิดว่าชโนทัยไปได้ยินใครพูดไม่ดีเกี่ยวกับมีคุณมา
“ไม่มีใครพูด ผมพูดขึ้นมาเฉยๆ ไม่รู้นี่ว่าพี่คุนไม่สบายใจเรื่องอะไร”
“เด็กดี” อธิชาติเอ่ยชมเมื่อรู้สึกได้ว่าชโนทัยเป็นห่วงมีคุณจริงๆ
“เพิ่งรู้เหรอ”
“หึหึ” เด็กแสบก็ยังเป็นเด็กแสบอยู่วันยังค่ำ แต่อย่างน้อยเขาก็ได้รู้ว่าเด็กแสบมีจิตใจที่ดี
“ยิ้มอะไร” น้ำเสียงเอาเรื่องทำให้รอยยิ้มของอธิชาติยิ่งกว้างขึ้น แบบนี้สิไม่ทำให้ผิดหวัง แสบแบบคงเส้นคงวา
“ยิ้มให้แฟน” ชายหนุ่มคิดว่ายกนี้เขาชนะ เพราะเจ้าตัวดีทำหน้าอยากอาเจียนแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำ ก่อนทำท่ารำคาญไม่อยากนั่งด้วยลุกหนีเขาไปหน้าตาเฉย อธิชาติเคยส่ายหัวว่าเด็กคนนี้ไม่ไหวแต่สงสัยต้องคิดใหม่ จะว่าไปก็น่ารักดีเหมือนกัน
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“อิ่ม อิ่ม” เด็กชายภูลูบท้องที่นูนป่องของตัวเอง วันนี้เขากินเยอะมากเพราะทุกอย่างดูน่าอร่อยไปหมด
“นี่ภูหรือหมูอู้ดอู้ด” คุณปานวาดแซ็วหลานชาย คุณสัณณ์ชวนทุกคนมานั่งพูดคุยต่อในห้องนั่งเล่น ซึ่งคุณปานวาดก็เห็นดีด้วย
“ภูครับยายวาด” เด็กชายภูรีบบอกกลัวคุณยายเข้าใจผิด
“แล้วริชกินได้เยอะไหมครับ กินได้เท่าพี่ภูหรือเปล่า”
“ลิดกินเยอะ แต่กินเท่าภูม่ายหวาย” เด็กชายริชรายงานตามจริงแต่ดูเหมือนจะมีคนร้อนตัว
“ภูกินเยอะกว่าลิดนิ้ดเดียว” เด็กชายภูทำมือให้ดูว่าจิ๋วเดียว
“ภูกินฉองจาน” เด็กชายริชไม่เห็นด้วย เขากินข้าวจานเดียวแต่พี่ชายกินสองจาน
“จานนิ้ดเดียว”
“จานเท่ากาน”
“ริชว่าภูเป็นหมูเหรอ”
“อุ๊บ” เด็กชายริชยกมือปิดปากตาโต เมื่อพี่ชายทำหน้าบูดใส่
“ม่าย ม่าย ภูม่ายช่ายหมู” เด็กชายริชรีบยิ้มเอาใจพี่ชาย โถมเข้ากอดเอวอีกฝ่าย “นี่งาย ลิดกอดด้ายม่ายอ้วน”
“หึหึ มือจับกันถึงหรือเปล่าไหนจับให้ย่าดูซิ” คุณภารวีเจรจากับหลานชายไป มือก็ง่วงกับการเปิดกล้องเพื่อบันทึกภาพ
เด็กชายริชพยายามกอดพี่ชายให้รอบแต่ทำไม่สำเร็จ“
ภูฮึบหน่อย”
ฮึบ ฮึบ สองพี่น้องพยายามช่วยกัน คนหนึ่งพยายามรัดแขน อีกคนพยายามทำตัวเล็ก เป็นภาพความน่ารักที่สร้างรอยยิ้มให้กับทุกคน
“ภูจะอ้วก” เนื่องจากเพิ่งอิ่มข้าว เด็กชายภูเลยฮึบต่อไปไม่ไหว ปล่อยพุงป่องออกมาเหมือนเดิม
“ย่าครับ” เด็กชายริชหันไปมองคุณย่าที่นั่งอยู่บนโซฟา ยื่นแขนสองข้างออกไปข้างหน้า
“ภูม่ายอ้วน แต่ลิดแขนสั้นปาย กอดม่ายด้ายเลย”
“โอ๊ยน่ารักเหลือเกิน อิจฉาพี่ภาจริงๆ” คุณอนงค์มารดาของชโนทัยชมไม่ขาดปากกับความน่ารักของสองแฝด
“ขอให้หลานนงค์น่ารักอย่างนี้ด้วยเถอะ” คุณอนงค์พูดแล้วต้องหยุดเมื่อสามีแอบสะกิดด้านหลัง เธอหันไปมองด้วยสีหน้าไม่
เข้าใจว่าอีกฝ่ายสะกิดเธอทำไม แต่เมื่อมองหน้าสามีแล้วถึงนึกออกว่าลูกชายคนเดียวของเธอบอกว่าชอบผู้ชาย
“ขอโทษค่ะนงค์พูดไม่ทันคิด” คุณอนงค์เอ่ยขอโทษคุณปานวาดที่นั่งอยู่ด้วย วันนี้เธอและสามีได้มีโอกาสคุยกับคุณปานวาดและ
อธิชาติเมื่ออีกฝ่ายให้ลูกชายเข้ามาแนะนำตัวและขอคบกับลูกชายของเธออย่างเป็นทางการ เป็นการบอกกล่าวเพื่อให้ผู้ใหญ่รับทราบและอนุญาต สามีของเธอถึงกับเอ่ยปากชมว่าบ้านนี้คนจริง ถ้าชโนทัยชอบผู้ชายก็อุ่นใจที่เป็นอธิชาติ
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่ก็ยังไม่ชินเหมือนกัน งงเป็นพักๆ” คุณปานวาดหัวเราะพูดให้เป็นเรื่องตลกเสีย เธอเชื่อว่าเรื่องพวกนี้เป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับคนรุ่นเธอ แต่ไม่ใช่ว่าจะทำความเข้าใจไม่ได้ ขอเพียงเปิดใจรับฟังลูกหลานก็พอ
“คุณอยากได้หลานน่ารักเหรอ จะยากอะไรเราก็ยึดหลานมาเป็นของเราสิ รับรองคุณได้เลี้ยงสมใจ” คุณพงศกรบอกภรรยา “ไปอยู่บ้านปู่ไหม เดี๋ยวปู่ซื้อของเล่นให้เยอะๆ”
“ไปครับ” เด็กชายภูรีบตอบ เขาชอบของเล่นเยอะๆ “แต่เอาริช เอาปู่ย่า พ่อ น้าคุนกับคุณยายไปด้วย”
“ฮ่าๆ ฉลาดตอบจริงๆ ตัวแค่นี้”
“ไม่ได้ บ้านอาเล็กนิดเดียวพาไปหมดที่นอนไม่พอ ภูต้องเลือก” ชโนทัยทำหน้าตาจริงจังแกล้งแหย่หลาน
“งืม งืม อาข้าวภูพาไปได้กี่คน” เด็กชายภูถามเพราะตัดสินใจไม่ถูก
“อาให้พาไปได้สามคน” ชโนทัยยกนิ้วชูขึ้นสามนิ้ว เด็กชายภูยิ่งคิดหนัก หันไปมองหน้าคนโน้นคนนี้ที
“ภูไม่ไปก็ได้” เด็กชายภูเสียงจ๋อย
“ไม่ไปไม่ได้ของเล่นนะ”
“ไม่เป็นไร ภูคิดถึงปู่กับย่า คุณยายด้วย ไม่เล่นของเล่นก็ได้”
“ลิดก๊ะม่ายปาย” เด็กชายริชรีบบอก “แต่ลิดลักปู่กร ยายนงค์ อาข้าวน้า ลักม้ากมาก”
“ฮ่าๆ ตาภูมิขยันทำงานหน่อยนะเรา ขืนไม่ขยันแสดงผลงานอาว่าต่อไปสมบัติตกเป็นของแฝดหมดแน่” คุณพงศกรหันไปแซ็วภูริช เมื่อเจอเข้ากับความน่ารัก ช่างเจรจาของสองแฝด
“ไม่ทันแล้วครับอากร ผมว่าไม่เหลือแล้ว” ภูริชตอบด้วยเสียงปนหัวเราะ
“ก็รู้นี่ ทำอะไรไม่ถูกใจแม่ แม่จะเปลี่ยนพินัยกรรมยกให้สองแฝดกับคุนให้หมด” มีคุณตกใจที่คุณภารวีเอ่ยชื่อตนเองขึ้นมา
“โอ ท่าทางผมจะตกกระป๋องมากกว่าที่คิด” ภูริชหัวเราะเสียงดัง ไม่มีท่าทีกังวลใจ
“ใช่ ต่อไปแม่จะให้คุนคอยเป็นหูเป็นตาให้ มีข่าวฉาวๆ เข้าหูแม่เมื่อไหร่เปลี่ยนเมื่อนั้น”
“ถ้าอย่างนั้นต่อไปผมคงต้องเอาใจคุนให้มากๆ คุนจะได้เมตตา” ภูริชส่งสายตากรุ้มกริ่มให้มีคุณ
“โหยพี่ภูมิ หงอแบบนั้นได้ยังไงเราต้องไม่ยอมสิ” ชโนทัยโวยวายเมื่อเห็นลางแพ้ของพี่ชาย
“เราเองก็ต้องฟังพี่หมออิก อย่าดื้อกับพี่เขา”
“อะไรครับแม่ ทำไมทีพี่ภูมิต้องเชื่อฟังพี่คุนแล้วทำไมพี่หมออิกไม่เป็นคนเชื่อฟังผม”
“เออนั่นสิทำไมถึงสลับกันล่ะคุณ” คุณพงศกรสงสัยเหมือนลูกชาย
“วัดกันที่ความน่าเชื่อถือยังไงล่ะคะ ลูกเรามันเอาแต่ใจ เพราะคุณนั่นแหละให้ท้ายลูก”
”อ้าวไหงมาลงที่ผม แต่ยังไงก็ฝากด้วยนะหมอ” คุณพงศกรรีบถอยฉาก เพราะเห็นแววแล้วว่าอาจย้อนกลับมาเข้าตัวได้ เขายอมรับว่าเขาทั้งรักทั้งตามใจลูกชาย
“ครับ” อธิชาติค้อมศีรษะรับเมื่อคุณพงศกรพูดถึง
“ป้าวาดดูสิครับไม่มีใครเข้าข้างผมเลย” ชโนทัยรู้ดีว่าเขาจะหาใครมาเป็นพวก ร่างโปร่งจึงขยับเข้าไปหาคุณปานวาด กอดเอวอีกฝ่ายไว้หลวมๆ พร้อมกับซบหน้าลงบนไหล่
“แม่กับพ่อไม่รู้อะไรพี่หมออิกชอบดุผม”
“ดี” คุณอนงค์พออกพอใจ เพิ่งรู้สึกเห็นดีที่ลูกชายมีแฟนก็วันนี้
“ตาอิก! ทำไมถึงชอบดุน้อง” ฉลาดเหลือเกินเจ้าเด็กแสบ แม่เขาอยากได้ลูกผู้หญิงมานานแล้วเจอคนขี้อ้อนเข้าไปจะเหลือหรือ
“น้องซนครับ” อธิชาติตอบหน้าตาย เขาเป็นคนพูดตรง ชโนทัยเป็นเด็กซน เล่นสนุกจนบางครั้งลืมคิดว่าถูกหรือผิด จึงต้องดุกันบ้าง “ไม่ซนก็ไม่ดุ”
โหยอีตาหมอซื่อบื้อ หมอโรคจิต ดูพูดเข้าเขาไม่ใช่เด็กสามขวบนะ ชโนทัยเดือดดาลอยู่ในใจแต่ไม่กล้าเถียงออกมา อย่างไรคุณปานวาดก็เป็นแม่ของอธิชาติมีหรือจะชอบให้ใครว่าลูกตัวเอง เหอะ เขาฉลาดพอหรอก
“ป้าวาดครับผมไม่ได้ซนสักหน่อย” ชโนทัยใช้วิธีออดอ้อนเข้าสู้ ซึ่งดูเหมือนจะได้ผลดี
“เราก็พูดกับน้องดีๆ มีอะไรก็ค่อยๆ บอก ค่อยๆ สอน”
“ใช่ครับป้าวาด ผมไม่ดื้อเสียหน่อย บอกดีๆ ผมก็ฟัง”
“ไม่ดื้อน้อยแต่ดื้อมาก”
“พี่ภูมิ” ชโนทัยโอดครวญเมื่อพี่ชายไปเข้าข้างคนอื่น คอยดูจะไม่ช่วยเรื่องมีคุณ อย่านึกว่าเขาดูไม่ออกว่าภูริชกำลังตามจีบคุณน้าของหลานๆ อยู่ใครมีตาก็ดูรู้ทั้งนั้น
“อาข้าวดื้อไม่ดีน้า เดี๋ยวจะถูกตี” เด็กชายภูกลัวอาข้าวถูกตีเลยต้องรีบบอก
“ฮ่าๆ” ชโนทัยหันขวับไปมอง สองสายตาประสานกัน คนเคยตีหูตาพราวด้วยความขำ ส่วนคนเคยถูกตีแทบจะกินเลือดกินเนื้อคนหัวเราะ
มีคุณมองพี่ชายสลับกับชโนทัย เดิมเขาเป็นห่วงไม่อยากให้ใช้วิธีนี้ปราบเด็กดื้อ แต่ความมีชีวิตชีวาของอธิชาติที่เขาได้เห็นวันนี้ทำให้มีคุณเปลี่ยนใจ หรือบางทีคู่นี้อาจเข้ากันได้ดีกว่าที่คิด คนหนึ่งต้องการคนกำราบและผู้นำที่ดี อีกคนต้องการสีสันมาช่วยเติมความสดใสให้กับชีวิต อย่างเดียวที่มีคุณกังวลใจคือพี่ชายของเขาจะชอบชโนทัยในแง่คนรักได้จริงหรือ ถ้าภูริชยังเปลี่ยนความชอบได้พี่ชายของเขาจะเปลี่ยนได้ไหม แล้วชโนทัยล่ะชอบผู้ชายจริงหรือเปล่า คำถามมีมากมายแต่ยังหาคำตอบไม่ได้ เรื่องนี้คงต้องดูกันต่อไปยาวๆ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
ให้พื้นที่คู่นี้บ้าง เดี๋ยวตอนหน้ามาดุความแสบของน้าคุนกัน ^^
ปล.ถ้ามีคำผิดหรือชื่อสลับเดี๋ยวพรุ่งนี้มาแก้ให้นะคะ คนเขียนง่วงมากๆ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ➴➴ กามเทพคูณสอง ♥ [ตอนที่ 41 ] 06/09/17 ✿ P.91 (อ่าน 686574 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก