➴➴ กามเทพคูณสอง ♥
-Darin-
บทนำ “พ่อ”
“เด็กนี่เรียกคุณหรือคะภูมิ” นิลยามองเด็กชายตัวป้อมที่ยืนอยู่ข้างโต๊ะของเธอกับภูริชในร้านอาหาร เด็กชายยิ้มแฉ่งมองภูริช
ด้วยสายตารักใครราวกับรู้จักกันมาแสนนาน
“ไม่ใช่ครับ” ภูริชรีบปฏิเสธ เขาไม่เคยเห็นหน้าเด็กคนนี้มาก่อน ที่แน่ๆ คือเขายังไม่มีลูกและไม่เคยแต่งงาน
“พ่อ”
“ภูมิคะ!” เมื่อเด็กชายยังคงเรียกภูริชว่าพ่อและจ้องชายหนุ่มตาแทบไม่กระพริบ สัญชาติญาณทำให้นิลยาไม่ไว้วางใจ หญิงสาว
ขมวดคิ้วมองชายหนุ่มที่เข้ามาจีบเธอ
“ผมไม่รู้จักเด็กคนนี้ครับ”
“ขอให้เป็นแบบนั้นเถอะค่ะ”
“เจ้าหนูมากับใคร หลงกับพ่อแม่หรือเปล่า” ภูริชอุ้มเด็กชายที่ยืนปักหลังข้างโต๊ะไม่ยอมไปไหนขึ้นมานั่งตัก ชายหนุ่มมองด้วย
ความเอ็นดู เด็กอะไรแก้มยุ้มน่าฟัด
“แม่อยู่บนสาหวัน นี่พ่อ” นิ้วป้อมๆ ยื่นขึ้นมาแตะคางของภูริช น้ำเสียงจริงจังของเด็กชายเล่นเอาเขาเหงื่อตก กลัวนิลยาเชื่อขึ้นมา
ไอ้หนูเอ๊ยลูกเต้าเล่าใครจะพาเขาซวยเสียแล้ว
“มากับใครครับ นั่งโต๊ะไหนชี้ให้ลุงดูหน่อย” ภูริชรีบหาทางแก้ไขสถานการณ์ก่อนที่ทุกอย่างจะเลวร้ายไปมากกว่านี้ เขาต้องรีบส่ง
เด็กคืนให้พ่อแม่
“นู่น น้าคุน” มือกลมป้อมชี้ไปทางโต๊ะที่อยู่เยื้องไปทางด้านหลัง ภูริชรีบหันไปดู
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่คุ้นหน้าเขาสักนิด แต่จากสายตาที่มองมาทำให้ภูริชกังขา เห็นๆ กันอยู่ว่าเด็กเดินมาโต๊ะเขา ทำไมไม่ห้าม
เอาไว้หรือไม่ใส่ใจหลาน
“รอสักครู่นะครับนิล เดี๋ยวผมอุ้มเด็กไปส่งที่โต๊ะก่อน”
“ค่ะภูมิ” นิลยามองตามไปที่โต๊ะ เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งอยู่เป็นชายหนุ่มเธอจึงเลิกใส่ใจ
“น้าคุน” เด็กชายตัวป้อมชูมือร่อนเข้าหาคนที่นั่งอยู่ ชายหนุ่มยื่นมือมารับ สายตาที่มองมาทำไมภูริชถึงรู้สึกคุ้นตา
“สวัสดีครับ หลานคุณหลงไปที่โต๊ะผม”
“ไม่ได้หลงครับ ตาภูจะเดินไปหาพ่อ ผมเห็นว่าอยู่โต๊ะใกล้ๆ เลยปล่อยให้เดินไปเอง”
“โต๊ะไหนครับ แกเดินไปไม่ถึงแวะโต๊ะผมเสียก่อน” ภูริชหันกลับไปมองรอบๆ โต๊ะที่เขานั่งแต่ไม่เห็นโต๊ะต้องสงสัย
“พ่อ” เสียงเรียกเล็กๆ ยังเรียกเขาด้วยคำเดิมไม่เปลี่ยน น้าชายของเด็กมองหน้าเขา แปลกปล่อยให้เด็กเรียกอยู่ได้ ทำไมไม่รีบ
อธิบายให้เด็กฟัง หรือชอบให้เด็กเรียกคนอื่นว่าพ่อมั่วไปหมด
“ตาภูไปถูกโต๊ะแล้ว”
“คุณหมายความว่ายังไง” ภูริชขมวดคิ้ว หรือเขาจะเจอมิชฉาชีพเข้าให้แล้ว
“กลับบ้านกันครับภู ป่านนี้ยายวรรณชะเง้อคอยแล้ว” มีคุณไม่คิดตอบ เขาไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะคิดอย่างไร
“พ่อ” เด็กชายตัวป้อมหันมามองเขาตาละห้อย ทำท่าคล้ายไม่อยากไป
“เดี๋ยวสิคุณคุยกันให้รู้เรื่องก่อน”
“ขอโทษที่ตาภูไปรบกวน ผมขอตัวก่อนครับ” มีคุณลุกขึ้นยืน อุ้มหลานชายไว้แนบอก ในมือถือถุงอาหารที่สั่งกลับบ้าน
“น้าคุน” เสียงเด็กชายออดอ้อน ไม่อยากไป
“ไม่ได้ครับภู เราต้องกลับแล้วคุณยายรออยู่” เด็กชายพยักหน้าให้น้าชาย สีหน้าผิดหวังแต่ไม่โยเย
“บ๊ายบายคับ” ภูริชเผลอยิ้มตอบเด็กชายตัวอ้วนที่โบกมือให้ เขามองตามสองน้าหลานไป หน้าตาก็ดีทำไมดูเพี้ยน พูดจาแปลกๆ
ภูริชได้แต่ส่ายหน้า เขาเดินกลับไปที่โต๊ะ
“ทำไมนานคะภูมิ”
“ไม่มีอะไรครับ” ภูริชหมดความสนใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น คิดเสียว่าเจอคนเพี้ยน เขามั่นใจว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเขา โดยเฉพาะ
เด็กคนนั้น แต่ทำไมพอมองใกล้ๆ น้าของเด็กชายถึงดูคุ้นตาขึ้นมา เหมือนเขาเคยเจอที่ไหนมาก่อน ไม่หรอกเขามั่นใจว่าเขาไม่รู้จัก
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พ่อ” เด็กชายภูริวัจน์ชี้รูปที่เขาเห็นมาตั้งแต่เกิด มือกลมป้อมลูบลงไปที่หน้าของผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ วันนี้เขาได้เจอพ่อแล้ว
“ยายวันค้าบวันนี้ภูเจอพ่อด้วย พ่ออุ้มภูด้วย” เด็กชายรีบอวดคุณยายของเขา แม่บอกว่าพ่อไปสวรรค์ซึ่งเขาไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน
แม่บอกว่ามันอยู่ไกลมาก แต่พ่อกลับมาแล้ว
“คุน ตาภูพูดอะไรลูก” คุณกมลวรรณหันไปมองลูกชาย
“ผมเจอพ่อของตาภูที่ร้านอาหาร”
“แล้วทำไม....” เมื่อนึกได้ว่าหลานชายตัวป้อมนั่งอยู่ด้วย คุณกมลวรรณจึงเงียบเสียงลง กวักมือเรียกลูกชายให้เดินตามเข้าไป
ในห้องครัว
“ทำไมคุนปล่อยให้เจอกันล่ะลูก”
“ผมลืมตัวน่ะแม่ โมโหแทนพี่บุญ เห็นนั่งจีบสาวไม่รู้ร้อนรู้หนาวคุนเลยปล่อยให้ตาภูเดินไปหา” คุณกมลวรรณถอนใจออกมา
“คุนลืมไปแล้วเหรอว่าพี่บุญสั่งเสียอะไรไว้”
“ผมรู้ แต่มันทำไปแล้ว” มีคุณไม่เคยลืมคำสั่งเสียของพี่สาวว่าให้ดูแลลูกชายตัวน้อยของเธอ อย่าให้ภูริชรู้ว่ามีลูกชาย อย่าให้ใคร
มาเอาตัวหลานไปได้
“แม่ไม่คิดว่าตาภูควรได้รู้จักพ่อเหรอครับ จะให้หลานขาดทั้งพ่อทั้งแม่จริงๆ เหรอ ผมว่ามันไม่ถูกต้อง”
“แต่พี่เขาต้องการแบบนั้น”
“ตอนพี่บุญยังอยู่ผมเห็นด้วยเพราะถ้าให้รู้ทางโน้นคงมาแย่งลูกไป สู้กันในศาลยังไงเราก็แพ้ ความพร้อมในการดูแลลูกทางเราสู้
ไม่ได้ แต่ตอนนี้พี่บุญจากไปแล้ว แม่ไม่คิดว่าหลานควรมีพ่อเหรอครับ”
“ถ้าเขารู้เขาจะเอาหลานไปนะคุน เราเป็นแค่ยายกับน้าจะสู้พ่อได้ยังไง”
“ถ้ามันดีกับหลานมากกว่าผมก็ยอม แต่แม่ไม่ต้องห่วงผมไม่ทิ้งหลานหรอก ผมมีวิธีของผม ว่าแต่ตาริชดีขึ้นหรือยังครับ”
“ดีขึ้น ไข้ลดลงแล้วหลับอยู่ในห้อง”
“ผมเข้าไปดูหลานหน่อย”
“เดี๋ยวคุน” คุณกมลวรรณเรียกลูกชายไว้ เธอยังไม่สบายใจเรื่องพ่อของหลาน
“แม่เชื่อใจผมหรือเปล่าครับว่าผมจะทำดีที่สุดเพื่อหลานแฝดของเรา ถ้าแม่เชื่อไว้ใจผมสักครั้ง”
“แม่เชื่อใจคุน”
“ขอบคุณครับ แม่ไปพักผ่อนเถอะผมดูเจ้าแฝดเอง”
“จ้ะ” คุณกมลวรรณส่งยิ้มให้ลูกชาย เธอมีลูกแฝดสองคน นาบุญและมีคุณ ลูกสาวของเธอจากไปแล้ว เหลือเพียง
หลานแฝดให้ดูต่างหน้า ภูริวัจน์และดลฤทธิ์ หรือตาภูกับตาริชหลานแฝดที่ได้ชื่อเล่นแยกมาจากชื่อจริงของพ่อ ภูริช
เธอคิดถึงคำพูดของลูกชายที่เหลือเพียงคนเดียว อาจถึงเวลาแล้วที่ต้องปล่อยหลานออกจากอก บุญอย่าโกรธน้องเลยนะลูก
แม่เชื่อว่าคุนทำทุกอย่างเพื่ออนาคตที่ดีของหลาน แม่สัญญาว่าแม่กับน้องจะทำให้ดีที่สุด
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ปล.ชื่อเรื่องใช้ชั่วคราวก่อนนะคะ ตั้งยากมากซ้ำกันสุดๆ ใครคิดออกช่วยเสนอได้นะคะ จะเป็นพระคุณอย่างสูง ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
