ไซด์ไลน์จำเป็น 1.2
“สวัสดีครับ” เสือเอ่ยทักคนตัวเล็กที่ดูเหม่อๆ พอเห็นท่าว่ายืนทักต่อไปคุณกล้าคงไม่หันมาสนใจเสือจึงยื่นหน้าเข้าไปใกล้เพื่อสบตา
อีกฝ่ายสะดุ้งเฮือกเมื่อเห็นคนแปลกหน้า กล้าเบิกตากว้างก่อนจะผลักเสือออกอย่างแรง
“นายเป็นใครน่ะ” เสียงหวานใสจับใจเสือ เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้โดยไม่สนใจว่าหมัดเล็กๆ นั่นจะทำอะไรเขาบ้าง
กล้าทั้งทุบทั้งผลักคนตัวโตออกไป แต่เสือก็ยึดข้อมือของเขารวบไว้ด้วยมือเดียว
“คุณกล้า!” เสือขึ้นเสียง คนตัวเล็กนิ่งไปเพราะไม่เคยมีใครกล้าเสียงดังใส่เขา แล้วไอ้คนแปลกหน้านี่กล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่
“ปล่อย!” กล้าตะโกนขึ้นบ้าง แต่เสียงของเขาไม่ได้ทรงพลังน่าเกรงขามเหมือนอีกฝ่าย แต่เหมือนแมวตัวเล็กๆ ขู่ฟ่อจนเสือได้แต่ยิ้มขำ สร้างความหงุดหงิดให้กล้ามากขึ้นไปอีก
“นายเข้ามาได้ยังไง” กล้าถามอย่างสงสัย เพราะบ้านเขามีระบบรักษาความปลอดภัยอย่างดี ถึงคนตรงหน้าจะหน้าตาดีน่าไว้ใจแค่ไหนแต่ก็ไม่มีใครกล้าอนุญาตพาเข้ามาโดยไม่ได้บอกเขาก่อน
“คุณแซนดี้พาผมมาถวายคุณ” เสือหลุบมองเนื้อตัวขาวของคนตัวเล็กภายใต้เสื้อตัวบางพลางสูดกลิ่นหอมโดยไม่ให้เจ้าของรู้ตัว
โอ้ย ขาวเนียน แถมยังหอมอีก ถ้าปล่อยไปเฉยคงไม่ใช่ไอ้เสือแน่ เสือลอบเลียริมฝีปาก คิดหาวิธีตะล่อมคนตัวเล็กให้คล้อยตาม
ส่วนกล้าเมื่อได้ฟังคำตอบจากเสือก็เข้าใจเรื่องทั้งหมด หากถามว่าใครเข้าออกบ้านเขาได้ทั้งที่ไม่ใช่ญาติก็คงมีแค่แซนดี้คนเดียว และเจ้าแผนการอย่างเธอคงไม่พ้นหาผู้ชายมาเยียวยาหัวใจเขาแน่ๆ หัวใจที่บอบช้ำเพราะคนรักไปคบกลับชายอื่น
(กล้าอยู่ไหนแล้ว) แฟนหนุ่มของกล้าโทรเข้ามาถามในเวลาที่กล้ากำลังเตรียมเอกสารเข้าประชุมพอดี
“ขอโทษนะเจโรม วันนี้เค้ามีประชุมน่ะ คงกลับดึกเลย ตัวเองกินข้าวไปก่อนนะไม่ต้องรอเค้า”
(ไม่เป็นไรครับที่รัก ตั้งใจทำงานนะ) กล้ายิ้มเขินและรู้สึกเปี่ยมด้วยพลังพร้อมประชุมหฤโหดที่กำลังจะมีขึ้น เจ้านายของเขาคือเพื่อนซี้อย่างแสนแสบหรือตอนนี้ที่ผันตัวมาเป็นแซนดี้อย่างเป็นทางการ หลังจากไปทำศัลยกรรมที่เกาหลีทั้งตัว
“แหมๆ ผัวโทรมาล่ะสิคะ ยิ้มหน้าบานเชียว” แซนดี้แซว
“ก็หาให้ดีแบบเราสิ จะได้ยิ้มหน้าบานทุกวัน” กล้าตอบ ถือแฟ้มเอกสารแล้วดุนหลังเพื่อนซี้เข้าห้องประชุมไป
โชคดีที่วันนี้ประชุมไม่นานนัก กล้าจึงรีบเก็บของแล้วไปซุปเปอร์เพื่อซื้อของเข้าไปทำอาหารให้แฟนหนุ่มกิน กะเวลาไว้แล้วว่าน่าจะทันมื้อค่ำของอีกฝ่าย เพราะดลแฟนหนุ่มของกล้าเป็นพวกกินข้าวตรงเวลา ดังนั้นยังมีเวลาเหลือเฟือกว่าจะถึงสองทุ่ม
กล้าเปิดประตูเข้าไปในห้อง อุณหภูมิติดลบบอกได้อย่างดีว่าแฟนหนุ่มของเขาอยู่ในห้อง กล้าซื้อห้องนี้ให้ดล รวมถึงเป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายต่างๆ ในห้องนี้ เขาปรารถนาให้คนรักอยู่อย่างสบาย ไม่ต้องอยู่ในห้องเท่ารูหนูอย่างแต่ก่อน ซึ่งดลก็มีความสุขมากเมื่อได้อยู่ห้องกว้างและได้เปิดแอร์ทั่วห้องอย่างไม่ต้องกลัวเปลืองค่าไฟเพราะกล้าจะเป็นคนจ่ายให้ทั้งหมด
“อ่า...” เสียงครางแผ่วดังมาจากห้องนอน กล้าคิดว่าคนรักคงหลับอยู่เพราะช่วงนี้ดลบ่นบ่อยๆ ว่าเหนื่อย แต่กล้าก็ไม่คิดว่าดลจะคลายเหนื่อยด้วยวิธีที่เหนื่อยกว่าเดิม
“อะ...อ้า พี่ดลครับ พี่ดล!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นผู้มาใหม่เปิดประตูเข้ามาขณะที่ร่างกายโยกคลอนอยู่บนเตียง
เตียงของเขากับคนรักเปรอะเปื้อนน้ำกามของชายทั้งสอง
กล้ารู้สึกเหมือนถูกตบจนหน้าชา ได้แต่นิ่งอึ้งมองคนรักขยับควบอยู่บนตัวของเด็กหนุ่มตัวเล็กที่ดูบอบบางกว่าเขาเท่าหนึ่งได้ เด็กคนนั้นพยายามผลักดลออกแล้วชี้มาทางผมที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตู ดลหันมาทางผมก่อนจะลุกพรวดมาหาทั้งที่ได้นั่นยังตั้งโด่อยู่
“ฟังผมก่อนนะกล้า” มือหยาบกร้านที่กล้าเคยคิดว่าอบอุ่น ตอนนี้กลับกลายเป็นสิ่งน่าขยะแขยงจะกล้าต้องรีบสะบัดออก
“ไม่ต้องอธิบาย เชิญพวกคุณเสวยสุขกันต่อไปเถอะ” กล้าพยายามไม่ให้เสียงสั่น ยอมข่มน้ำตาเพื่อไม่ให้คนตรงหน้าเห็น เขาไม่ควรใจอ่อนกับการกระทำต่ำช้านี้อีกเป็นครั้งที่สอง ครั้งแรกเขายังพอทำใจได้ว่าเกิดขึ้นเพราะเมา แต่นี่ไม่ใช่ แฟนของเขาไม่มีกลิ่นแอลกอฮอล์ไว้อ้างอีกแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่กล้าต้องยอมให้สวมเขาอีกต่อไป
“พรุ่งนี้เช้าช่วยเก็บของของคุณออกไปจากห้องผมด้วย” กล้าสบตาอดีตคนรัก “ไม่อย่างนั้นผมเรียกรปภ.มาไล่คุณออกไป” กล้าเดินออกมาจากห้องนั้นทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น แม้จะเจ็บเจียนตายแต่กล้าจะไม่กลับไปคบหาอีกฝ่ายเด็ดขาด
.
.
.
“เฮ้! คุณทำอะไร” กล้าที่หลุดอยู่ในภวังค์ได้สติทันทีที่ต้นคอของเขาถูกขบเม้นอย่างแรงจนน่าจะขึ้นรอย
“ก็คุณน่ารัก คิดอะไรอยู่ครับหืม รีบมาใช้บริการผมสิ เพื่อนคุณอุตส่าห์ซื้อผมมาน้า” เสือยอมขายตัวเองแบบหน้าด้านๆ งานนี้ได้ทั้งงาน ได้ทั้งเงิน ได้ทั้งสวรรค์ ไอ้เสือจะไม่ยอมพลาดอะไรไปสักอย่าง ก้มมองคนตัวเล็กในอ้อมแขนที่ทำตาเขียวใส่ เสือเห็นแล้วก็หมันเขี้ยวจนอดไม่ได้ก้มลงต้องฟัดแก้มนิ่มแรงๆ ไปข้างละที
“พะ...พอแล้ว ปล่อยเลยนะ!” แมวเหมียวตัวน้อยขู่ฝ่อ แต่จะไปสู้เสือตัวโตเจ้าแผนการอย่างเขาได้อย่างไร
“โอ๋ๆ ไม่แกล้งแล้ว” เสือสบตาคนตัวเล็กที่จ้องเขม็งมา “ทุกคนเป็นห่วงคุณนะ จะมานั่งร้องไห้ให้ได้อะไรขึ้นมา เขาทิ้งคุณไปก็หมายความว่าเขาไม่ได้รักคุณแล้ว ต่อให้คุณร้องไห้จนตายเขาก็ไม่มีวันกลับมาหาคุณ” กล้ามองผู้ชายที่ดูอย่างไรก็น่าจะอายุน้อยกว่าพูดเสียงจริงจัง
“ทำไมไม่รักตัวเองบ้าง ทั้งคุณแซนดี้ ทั้งคุณเก่งต่างก็รักคุณ คุณไม่เห็นค่าความรักของพวกเขาบ้างเหรอ” เสือพูดต่อ เขาหวังให้คนตัวเล็กรักตัวเองให้ได้สักครึ่งของรักที่ให้ไอ้เลวนั่นบ้าง ตอนที่คุณแซนดี้กระซิบบอกว่าคุณกล้าอกหักเสือแทบไม่อยากเชื่อ ใครมันกล้าทิ้งลูกแมวน้อยตัวนี้ลง ทั้งน่ารัก น่าฟัดขนาดนี้ มันคงโง่ดักดานแบบสุดๆ
แต่เสือก็อดขอบคุณใครคนนั้นไม่ได้ เพราะถ้าเขาไม่หักอกคนตัวเล็กเสือก็คงไม่มีโอกาสให้ใกล้ชิดขนาดนี้ จะว่าไปรวดรัดทำเมียเลยดีไหมเผื่อลีลาของเขาจะช่วยกลบความทุกข์ในใจคุณกล้าได้บ้าง เสือแย้มยิ้มร้ายพอดีกับที่กล้าหันมามองพอดี
ไอ้ประโยคเมื่อกี้ที่คนตัวโตพูดก็ดูดีอยู่หรอก กล้าเข้าใจดี แต่มันขัดแย้งกับรอยยิ้มที่เขาเห็นเกินไปหรือเปล่า ตกลงผู้ชายคนนี้มาช่วยให้เขาคลายทุกข์หรือเป็นทุกข์มากกว่าเดิมเนี่ย
“เข้าใจแล้ว ไม่ร้องแล้ว” อย่างน้อยกล้าก็ไม่อยากทำให้เพื่อนและน้องต้องเศร้าใจ เขาเก็บตัวอยู่ในห้องมาสองวันเต็มนับจากวันที่กล้าเดินออกมาจากห้องนั้น กดปิดเครื่องเพื่อตัดช่องทางที่คนรักจะติดต่อเขาได้แล้วนั่งซึมอยู่ในห้องไม่ตอบใครทั้งนั้น พอตกดึกก็ร้องไห้คร่ำครวญเรียกหาทั้งที่รู้ตัวดีว่าคงไม่มีวันเอาใจไปฝากคนแบบนั้นอีก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ด้วยความเสียใจ
“งั้นมาเริ่มต้นใหม่กันไหม คบกับผมก็ได้” เสือพูดขึ้น เขาพร้อมทำงานนี้มากจริงๆ ไม่เอาค่าตัวก็ได้แต่ขอกอดคนตัวเล็กเต็มรักสักยกสองยกให้ชื่นใจสักหน่อย
“คบอะไร?” กล้าขมวดคิ้วสงสัยก็จะทำหน้าเข้าใจเมื่อผู้ชายตรงหน้ามองเขาด้วยสายตาหวานเชื่อม
“น้องครับ พี่ไม่ใช่พวกวันไนท์แสตนด์และยังไม่อยากได้ใครตอนนี้ น้องกลับไปเถอะเดี๋ยวพี่จ่ายให้สองเท่า” กล้าเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเงินแล้วส่งแบงค์พันให้คนตัวสูง เสือส่ายหน้าปฏิเสธ “รับไปสิ หรือไม่พอพี่ให้เพิ่มก็ได้” กล้าหยิบแบงค์พันอีกใบออกมา สำหรับเขาเสียเงินไม่ใช่เรื่องสำคัญ ประตูหลังสำคัญกว่า เพราะกล้าเองก็ดูออกว่าตอนนี้คนตรงหน้ากำลังมีอารมณ์กับเขา
“ลองสักครั้งเถอะแล้วพี่จะติดใจ” เสือพยายามหลอกล่อ “ลืมคนเก่าเป็นปลิดทิ้งอะเชื่อผม นี่ยอมไม่รับเงินเลยด้วย” เสือลูบไล้ต้นขากล้าเบาๆ ฝ่ายกล้าที่ยังคงยึดมั่นว่าวันนี้จะไม่ยอมเสียประตูหลังแน่ๆ ก็รีบตะปบมือเสือไม่ยอมให้ลูบขึ้นมามากกว่านี้ เพราะต้นขาคือจุดอ่อนไหวของเขาและกล้าไม่ยอมให้คนแปลกหน้ารู้เด็ดขาด
“ตรงนี้รู้สึกไวสินะครับ” เสือรวบมือคนตัวเล็กไว้ด้วยมือเดียว อีกมือก็ลูบไล้สร้างอารมณ์ให้อีกฝ่ายมากขึ้น
กล้าหายใจหอบถี่เพราะอารมณ์วาบหวามค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาพยายามขยับหนีฝ่ามือร้อนแต่ก็ไม่ค่อยช่วยอะไรมากนักเมื่อถูกผลักให้ล้มตัวนอนบนเตียงก่อนที่คนตัวโตจะคร่อมทับ ขาของกล้าถูกจับแยกออกจากกันเพื่อให้เสือแทรกตัวเข้ามา
“จะ...จะทำอะไร” กล้ารู้สึกตื่นกลัวแต่ก็ดิ้นหนีไม่ได้
“ผมจะทำให้พี่มีความสุข สัญญา” เสื้อโน้มตัวเข้าไปกระซิบที่หูคนตัวเล็ก แลบลิ้นเลียติ่งหูก่อนจะไซร้ไปตามซอกคอหอมกรุ่น ขบเม้มสร้างรอยไปทั่วลำคอ ปลดกระดุมเสื้อของตัวบางออกช้าๆ เผยให้เห็นยอดอกสีชมพูน่ารัก เสือแลบลิ้นเลียพลางมองใบหน้าขึ้นสีของคนตัวเล็ก ปฏิกิริยาเล็กน้อยนั่นทำให้น้องชายของเสือขยายอย่างรวดเร็ว
ทำไมน่าเอาอย่างนี้ล่ะครับคุณกล้าเสือดึงกางเกงของกล้าออกไปเผยให้เห็นส่วนกลางน่ารักที่กำลังมีอารมณ์ เขาขยับรูดรั้งช้าๆ ก่อนจะก้มลงครอบครองด้วยริมฝีปากของตัวเอง
“อ้า!” เสียงครางหวานทำให้เสือมีกำลังใจ รีบขยับปากรูดเข้าออกเร็วขึ้นเพื่อให้คนตัวเล็กไปถึงฝั่งฝัน
“อ่า” เสือรับน้ำขาวข้นจากคนตัวเล็กเข้าไปเต็มปากก่อนจะคายออกมาเพื่อใช้แทนเจลขยับขยายช่องทางด้านหลัง แต่กล้าร้องห้ามเสียงสั่น
“อย่า”
“ผมขอเถอะนะพี่ มาถึงขั้นนี้แล้วอะ” เสือก้มมองกลางกลายของตัวเองที่ปวดหนึบ แต่คนตัวเล็กก็ไม่ยอมโอนอ่อนแม้จะมีอารมณ์เช่นกัน เขาไม่อยากมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รัก ยิ่งกับคนแปลกหน้าแบบนี้ด้วย
“ไม่!” สิ้นเสียงเล็ก ประตูก็ถูกเปิดออกโดยน้องชายเจ้าของบ้าน เก่งวิ่งพรวดเข้ามากระชากเสือออกห่างจากพี่ชายอย่างรวดเร็วก่อนจะปล่อยหมัดใส่หน้าเสือไม่ยั้งแรง
“พอได้แล้วเก่ง” กล้ารีบลงจากเตียงมาห้ามน้องไม่ให้ทำร้ายอีกฝ่ายไม่มากกว่านี้
“มันจะข่มขืนพี่อยู่แล้วนะ!” เก่งตะโกนด้วยความโกรธ ถ้าเขาเข้ามาไม่ทันพี่ของเขาคงตกเป็นเมียไอ้เสือแน่ๆ คิดแล้วเก่งก็ถลาจะเข้าไปกระทืบซ้ำอีกสักสองสามทีแต่กล้าเข้ามาขวางไว้
“พี่บอกว่าพอได้แล้ว!” กล้าตะโกนสุดเสียง เป็นครั้งแรกที่เสียงของเขาดังก้องกว่าน้องตัวเอง เก่งชะงักพลางหันมาสบตาพี่ชายที่เต็มไปด้วยความโมโห
โมโหเขาเนี่ยนะ“ออกไปจากห้องพี่ แล้วห้ามเข้ามาเด็ดขาด” เก่งเดินหูตกหางลู่ออกจากห้อง เขายังคงตกใจกับท่าทีโมโหของพี่ชาย พี่กล้าไม่เคยโกรธเขาไม่ว่าเรื่องอะไร ทำไมเพราะผู้ชายคนนั้นถึงได้โมโหขนาดนี้
กล้าพาร่างสูงมานอนบนเตียงก่อนจะรีบหากล่องปฐมพยาบาลมาเช็ดแผลให้ น้องชายเขาหมัดหนักจะตายแต่คนตรงหน้ากลับไม่มีท่าทีตอบโต้ใดๆ นอนปล่อยให้ถูกต่อยอยู่ได้
“ทำไมไม่สู้ล่ะ”
“ให้เขาต่อยน่ะดีแล้ว อารมณ์หื่นจะได้หายไปไง” กล้ายิ้มนิดๆ ก่อนจะร้องซี๊ดเพราะแสบแผล
“เดี๋ยวทำแผลเสร็จพี่จะให้คนขับรถไปส่ง กลับไปนอนพักซะนะ”
“นอนนี่ไม่ได้เหรอ เกิดปวดแผลตอนกลางคืนจะทำยังไงอะ” เสือพูดอ้อน
“เฮ้อ งั้นก็นอนไป พรุ่งนี้ค่อยกลับ” พูดจบกล้าก็ลุกขึ้นตั้งใจจะไปนอนที่โซฟาเพื่อให้คนเจ็บได้นอนสบายๆ แต่เสือรั้งแขนไว้
“พี่จะไปไหน”
“นอนโน่นไง” กล้าชี้ไปที่โซฟาตัวยาว
“นอนด้วยกันสิ เกิดผมเป็นไข้กลางดึกแล้วส่งเสียงไม่ได้ใครจะช่วยผมอะ”
“เฮ้อ เรื่องมากจริงๆ เขยิบไปดิ๊” กล้าสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันแต่ก็เว้นระยะห่างกับอีกฝ่าย
“ฝันดีครับ” เสือส่งยิ้มให้ก่อนจะหลับตาลง กล้าเองก็ค่อยๆ เข้าสู่ห้วงนิทราตามไป คงเป็นเพราะร้องไห้อย่างหนักมาหลายชั่วโมง กล้าจึงไม่รู้เลยว่าใครอีกคนขยับเข้ามาใกล้แล้วรวบตัวเขาไว้แนบอกตลอดทั้งคืน
.
.
.
“เชดโด้ หน้าไปโดนอะไรมาวะ” หลามทักเพื่อนซี้ที่เดินหน้าช้ำเข้ามาในห้อง ตองเองก็เบิกตากว้างก่อนจะหัวเราะสมน้ำหน้า
“สาวคนนั้นเขาเป็นซาดิสม์เหรอ ซัดมึงซะน่วมเลย”
“ไม่ใส่เกือกสิครับตอง อะที่กูสัมภาษณ์มา” เสือส่งเครื่องบันทึกเสียงให้เพื่อนก่อนจะนั่งลงอย่างอารมณ์ดี เพื่อนทั้งสองอดสงสัยไม่ได้ว่าเป็นเพราะอะไร ใบหน้าเปื้อนยิ้มทั้งที่มีร่องรอยบวมช้ำ
หรือว่ามันเป็นมาโซ หลามกับตองสบตากันก่อนจะพยักหน้า
“เพิ่งจะเข้าใจรสนิยมตัวเองสินะเพื่อน ยังไงก็เพลาๆ ลงบ้างเดี๋ยวอาจารย์คิดว่ามึงไปมีเรื่องมา” หลามตบบ่าเพื่อนเบาๆ แม้รสนิยมทางเพศของเพื่อนจะต่างไปจากเขา แต่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนหลามก็พร้อมเคียงข้างเช็ดคราบเลือดให้เสมอ
“อะไรของมึง” เสือขมวดคิ้วสงสัย
“ไม่ต้องปิดบังพวกกูหรอก พวกกูเข้าใจ ถ้ามึงเลือกทางนี้แล้วก็อยากให้ดูแลตัวเองมากๆ กูยังไม่อยากไปงานศพมึง” ตองพูด ทิ้งให้เสือได้แต่นั่งงงอย่างไม่เข้าใจตลอดคาบเรียน
ครืนๆ
เขามองหน้าจอมือถือที่ปรากฏข้อความจากคนตัวเล็ก แอบแลกเบอร์ไว้เมื่อเช้าก่อนที่คนขับรถจะมาส่งเขาที่มหาวิทยาลัยพร้อมกับเก่งเพราะถ้ากลับไปเปลี่ยนที่หออาจจะไม่ทันเรียนคาบแรกที่มีสอบเก็บคะแนน เสื้อและกางเกงนิสิตที่เสือสวมอยู่ก็ยืมมาจากเก่งแลกกับข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ ที่เขารู้ดี
Kla พี่กำลังทำงาน นายจะส่งอะไรมานักหนาเนี่ย
เสืออมยิ้มก่อนจะพิมพ์ตอบคนตัวเล็กกลับไป
Tigger ก็คิดถึงเลยต้องส่งข้อความไปหาไงครับ
Kla สรุปจะจีบพี่ให้ได้เลยใช่ไหม
Tigger แน่นอนครับ ก็บอกแล้วว่าชอบ
ใช่ เมื่อเช้าเสือบอกกล้าไปตรงๆ ว่าชอบกล้าและขอจีบไปตรงๆ ตอนที่กล้าได้ยินก็ถอยหลังหนีเพราะไม่รู้ว่าเสือมาไม้ไหน ไม่รู้ว่าเข้ามาใกล้เพราะผลประโยชน์หรือว่าชอบเขาจริงๆ กล้าจึงไม่ตอบอะไรนอกจากเร่งให้เสือและน้องชายรีบไปมหาวิทยาลัยโดยเร็ว
Tigger ให้โอกาสผมเถอะนะ
Kla อืม
“เย่!” เสือผุดลุกแล้วตะโกนลั่นห้อง เรียกให้อาจารย์ที่กำลังสอนอยู่หันมามองด้วยดวงตาคมกริบ
“นายพยัคฆ์ ถ้าจะส่งเสียงดังเชิญออกไปนอกห้องค่ะ” เสือยกมือไหว้ขอโทษอาจารย์ก่อนจะนั่งลงแล้วพิมพ์ข้อความ
Tigger จริงนะ ขอบคุณคร้าบบบบ
ไม่เสียแรงที่ยอมเป็นไซด์ไลน์จริงๆ
พี่กล้าครับ
คราวหน้า...
ผมไม่พลาดแน่End.
________________________________________________________________
คนอ่านจะป่าหินใส่ไหม 55555 เราไม่อยากให้เสือได้กล้าไปง่ายๆ อะ
เราคิดว่าคนจะรักกันมันต้องใช้เวลา ถ้าเสือได้พี่กล้าไปง่ายๆ แทนที่จะรักก็อาจกลายเป็นขืนใจ
แต่แอบกระซิบบอกว่าถ้าเก่งไม่เข้ามาพี่กล้าอาจสมยอม 5555 (เก่ง: เอ้า โทษผมอีก)
เพราะพี่กล้าไม่ใช่คนเจ้าชู้ ไม่ได้ยอมให้ใครก็ได้ และเสือก็เป็นคนแปลกหน้าสำหรับกล้า
ต่างจากคู่ธรตองที่เขาแอบชอบกันมาก่อนแล้ว ดังนั้นเสือก็ต้องอดต่อไป จนกว่าพี่กล้าจะให้มัน 555 พบกันตอนหน้าจ้า
หัวข้อ: [เรื่องสั้น]◮เซ็ตผิดแผน◮ ตอนพิเศษ (จบ) [03-04-17] (อ่าน 20636 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก