**อยากรบกวนให้อ่านด้านล่างของ TBCด้วยนะคะ เพราะบางทีถ้าเลื่อนวัน หรือมีการอธิบายเนื้อหาบางส่วนจะเขียนลงไว้ให้
จะได้ไม่ต้องรอกันเนอะ**ตอนที่ 29 : สงครามความรัก“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานๆ เอ่ยทักทาย ทำให้ไออุ่นต้องหยุดงานในมือเพื่อเงยหน้าขึ้นต้อนรับลูกค้า
“สวัสดีครับ..คุณลดารัตน์” เขาเหลือบสายตาไปมองเพื่อนรักที่ยืนไม่ห่างกัน ญาดากำลังจัดขนมเค้กเข้าตู้อยู่
“สวัสดีค่ะคุณฟ้า” ดูเหมือนผู้มาใหม่มีความพยายามในการทักทายเพื่อนของเขา ไออุ่นมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างพิจารณา
เขารอให้อีกฝ่ายแสดงเจตนาออกมาว่าแวะมาที่นี่เพราะเหตุใด
“สวัสดีค่ะคุณยุ้ย” ญาดาส่งยิ้มเย็นไปให้ เธอปิดตู้เค้กก่อนขยับมายืนใกล้กับไออุ่น
“ยุ้ยขอคาปูชิโน่แก้วนึงค่ะ”
“ได้ครับ” ไออุ่นหันไปสั่งเหมาต่ออีกที เขาไม่อยากทิ้งให้เพื่อนให้ยืนอยู่คนเดียว
“ยุ้ยเพิ่งรู้จากน้องอรว่าคุณฟ้าออกแล้ว”
“ค่ะ” อรคือผู้ช่วยเลขาที่ทำงานคู่กับญาดามาโดยตลอด ชลธรให้ขึ้นมาทำงานแทนชั่วคราว โดยยังไม่มีแผนจะ
เลื่อนตำแหน่งให้ หรือพิจารณาคนใหม่เข้ามา ตำแหน่งของญาดายังอยู่รอให้เธอกลับไปทำตามที่ชลธรบอก
“ยุ้ยเสียใจด้วยนะคะ อยากให้พูดกับธรให้ไหม” อิงอรบอกเธอว่าญาดาลาออกไปแล้ว แต่ลดารัตน์ยังเพิ่งเจอญาดาเมื่อไม่
กี่วันก่อน เธอจึงเดาได้ทันทีว่านี่คือการลาออกแบบกะทันหัน เพราะตามกฎของบริษัทต้องอยู่ทำงานอย่างน้อยหนึ่งเดือน
หรือจนถึงสิ้นเดือนมิใช่หรือ ญาดาลาออกกลางคันแถมออกเลยทันทีแบบนี้ ลดารัตน์คิดได้อย่างเดียวว่าญาดาโดนชลธรไล่ออก
ก็สมควรแล้วอยากทำตัวเชิดไม่เห็นหัวเธอมันก็ต้องโดนแบบนี้ ลดารัตน์เชื่อหมดใจว่าสาเหตุที่ญาดาถูกชลธรไล่ออก มา
จากเธอ ถึงต้องขอแวะมาดูหน้าที่เคยเชิดเสียหน่อย ว่ายังจองหองอยู่ไหม
“จริงหรือคะ ขอบคุณคุณยุ้ยมากนะคะ” ลดารัตน์มองท่าทางดีใจจนออกนอกหน้าของญาดาแล้วแอบเบ้ปาก พอตกต่ำก็
เชิดไม่ออก น่าจะรู้ตัวตั้งนานแล้วว่าควรก้มหัวให้เธอ
“ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณยุ้ยช่วยคุยกับคุณธรให้ทีนะคะ...” ญาดาทอดประโยคเพื่อให้อีกฝ่ายมีโอกาสลำพองจนพอใจ
“ว่าให้หาเลขาใหม่ได้แล้ว ยังไงฟ้าก็ไม่คิดจะกลับไปทำ เลิกตื้อเสียที ถ้าคุณยุ้ยคุยให้ได้ฟ้าจะไม่ลืมบุญคุณเลยค่ะ”
“แค่กแค่ก” ไอ้เด็กเวรตะไลที่ยืนกาแฟให้เธอกลั้นหัวเราะจนถึงกับไอออกมา มันทำแววตาล้อเลียนเธอ ลดารัตน์โกรธ
จนตัวสั่นแต่เธอยังเก็บอาการไว้ได้
“ได้ค่ะยุ้ยจะช่วยพูดให้ แต่คุณฟ้าแน่ใจนะคะว่าไม่ได้เข้าใจอะไรผิด จากเลขาผู้บริหารตกลงมาเป็นพนักงานร้านกาแฟ
มันดูไม่น่าเชื่อที่พูดสักนิด อย่าเอาแต่คิดอะไรไปเอง เข้าข้างตัวเองสิคะ” ลดารัตน์จ้องหน้าญาดา คิดว่าเธอโง่เหรอ
ใครอยากพูดอะไรก็พูดได้หากอยากเอาชนะ แต่สถานการณ์มันเห็นๆ กันอยู่ว่าอะไรเป็นอะไร อย่าคิดว่าเธอจะรู้ไม่ทัน
เธอไม่ใช่คนโง่ให้ใครมาปั่นหัวได้ง่ายๆ
“ทำไมคุณยุ้ยไม่ไปถามคุณธรดูล่ะคะ ว่าฟ้าเข้าใจผิดหรือเปล่า คิดอะไรไปเองเข้าข้างตัวเองมันไม่ดีนะคะ” ญาดาใช้คำพูด
ของลดารัตน์ย้อนกลับไปหาเจ้าของ เธอรู้สึกสบายๆ ไม่ได้เครียดหรือหงุดหงิดสักนิด คิดว่าระยะเวลาหลายปีที่ทำงานกับชลธร
มาเธอต้องเจออะไรบ้าง ตั้งแต่ผู้ดีตีนแดงยันนางแบบลูกแม่ค้า นิ่งสงบ เฉือดเฉียน หรือด่าตลาดแตก เธอเคยเจอมาแล้วทั้งนั้น
เพราะชลธรเป็นผู้ชายที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้คิดว่าตนเองเป็นที่หนึ่ง มันถึงเป็นแบบนี้ ความทะนงตนอันไร้ค่า
“ถ้าคุณฟ้ามั่นใจขนาดนั้นก็อยู่เฉยๆ สิคะ พยายามพูดโน่นพูดนี่เหมือนอยากให้ผู้ชายมาง้อเสียเต็มประดา ลาออกเพื่อให้
เขาง้อหรือคะ เสียใจด้วยนะคะถ้าคุณธรง้อก็ง้อเพราะเรื่องงาน อย่างคุณธรไม่มีทางชอบผู้หญิงทำตัวไร้สาระ ไม่มีสมอง
แบบนี้ ” ลดารัตน์จงใจทิ้งน้ำหนักที่คำสุดท้าย เธอยกยิ้มมุมปากเพื่อบอกให้รู้ว่าเรื่องของญาดามันไร้สาระแค่ไหน
“หวังอะไรอยู่หรือคะคุณฟ้า ถ้าหวังอยากได้คุณธรไม่คิดว่ามันไกลตัวไปหรือ ถึงกับลงทุนลาออกทิ้งงานเพื่อให้เขามาตามง้อ
น่าสมเพชสิ้นดี อย่างคุณฟ้าคุณธรไม่มีทางเลือก เพราะถ้าเทียบคุณกับฉันคงไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคุณธรจะเลือกใคร”
“หึ แปลกดีที่คุณยุ้ยรู้จักคำว่าน่าสมเพช รู้ไหมคะว่าอะไรที่น่าสมเพช มันคือการเอาตัวเองเข้าไปเป็นตัวเลือกให้ผู้ชายเป็น
คนตัดสินชีวิตเรายังไงละคะ เชิญคุณยุ้ยตามสบาย เพราะอย่างฟ้า ฟ้าไม่คิดว่าตัวเองต้องกลายเป็นตัวเลือกของใคร
แบบนั้นมันดูน่าสมเพชเกินไป”
“นัง..” ลดารัตน์รีบสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์ เมื่อเห็นว่ามีลูกค้าเดินเข้ามาที่หน้าเคาน์เตอร์
“ถ้าคุณฟ้าคิดแบบนั้นแล้วสบายใจก็เชิญตามสบายค่ะ ส่วนยุ้ยคงต้องขอตัว คุณธรรอทานข้าวอยู่” ลดารัตน์อยากด่าให้ถึง
โคตรเง้าแต่ถึงอย่างไรภาพลักษณ์ของเธอต้องมาก่อน
“เดี๋ยวค่ะคุณยุ้ย” ลดารัตน์หยุดฝีเท้าลง เธอค่อยๆ หันกลับไปเผชิญหน้ากับญาดา อย่าคิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้มาดนางพญา
ของเธอหายไปได้ ลดารัตน์เชิดหน้าขึ้นหันไปส่งยิ้มให้กับญาดา นี่แหละเธอนางแบบแถวหน้าของเมืองไทย
“ยุ้ยไม่คิดว่าเรามีอะไรต้องคุยกันอีก กับคุณ ยุ้ยไม่จำเป็นต้องเสียเวลาด้วย” ลดารัตน์กดเสียงให้อยู่ในระดับปกติ
ท่ามกลางลูกค้าที่ยืนอยู่ เธอจะไม่ยอมให้ใครเห็นเธอในภาพพจน์แย่ๆ คนอย่างลดารัตน์อยู่ในวงการมานานขนาดนี้
ไม่มีทางสติแตกง่ายๆ
“เข้าใจค่ะ แต่คุณยุ้ยลืมจ่ายค่ากาแฟ” รอยยิ้มของญาดาทำให้ลดารัตน์รู้สึกว่าตัวเองโง่เง่า
“ไม่ต้องทอน” เธอรีบส่งธนบัตรใบละห้าร้อยบาทให้กับเหมา เสียงหัวเราะเบาๆ หลุดออกมาจากลูกค้าที่ยืนรอเครื่องดื่มอยู่
ลดารัตน์อยากกรีดร้องออกมาแต่เธอทำไม่ได้ จึงได้แต่สะบัดหน้าเดินเร็วๆ ออกจากร้าน ยังมิวายได้ยินเสียงญาดาพูดปน
หัวเราะตามหลังมา
“ขอบคุณสำหรับทิปนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่ค่ะ”
+++++++++++++++++++
“ธรคะ” ลดารัตน์รีบลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นเจ้าของห้องทำงานเดินเข้ามา
“ยุ้ยทำไมมานั่งอยู่ในนี้ครับ อรไม่ได้บอกคุณหรือว่าผมมีประชุมทั้งวัน”
“บอกค่ะ แต่วันนี้ยุ้ยว่างเลยนั่งรอ”
“แต่ผมสั่งไว้แล้วว่าผมไม่สะดวกพบใครทั้งนั้น” ชลธรพยายามระงับความไม่พอใจเอาไว้ ผู้หญิงที่เขาไม่ชอบอันดับต้นๆ คือ
ผู้หญิงที่ฟังคำพูดง่ายๆ ไม่เข้าใจ
“ไม่สะดวกไม่ว่างยังไงก็ต้องทานข้าวอยู่ดีไม่ใช่เหรอคะ ยุ้ยไม่รบกวนเวลาทำงานคุณหรอกค่ะ ยุ้ยเข้าใจดี”
ลดารัตน์คิดว่านี่คือสิ่งที่เธอเหนือทุกคน เธอฉลาดรู้ว่าต้องวางตัวอย่างไร
“ยุ้ยไม่คิดบ้างหรือว่าผมอาจมีนัดเลี้ยงลูกค้าหรือกับผู้บริหารในบริษัท”
“ถ้าอย่างนั้นธรไม่คิดหรือคะว่าการที่ยุ้ยไปด้วยอาจมีประโยชน์กับคุณ ยุ้ยว่าแค่ยุ้ยไปนั่งยิ้มให้ ลูกค้าคงเซ็นสัญญา
กับธรแทบไม่ทัน”
“มันก็จริง เสียแต่ว่าลูกค้าผมส่วนใหญ่ไม่โง่ เสน่ห์ช่วยได้นะครับยุ้ยแต่ไม่มากเท่าผลประโยชน์ คนที่อยู่ระดับนี้เขาไม่
หลงกลใครง่ายๆ”
ลดารัตน์รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าซ้ำๆ จากญาดาครั้งนึงแล้วยังต้องมาโดนจากชลธรอีกหรือ
“ยุ้ยเห็นทุกทีคุณฟ้าเป็นคนไปนั่งหว่านเสน่ห์ แต่เธอก็ออกไปแล้วน้องอรก็หน้าตาธรรมดาเกินไป ยุ้ยก็เลยอยากช่วย
ทำไมธรต้องพูดกับยุ้ยแรงด้วยล่ะคะ” ลดารัตน์ทำเสียงเง้างอนแบบที่เธอมั่นใจว่าชลธรจะต้องรีบเอาใจ แต่คราวนี้มัน
ผิดไปจากที่เธอคิด
“พูดถึงฟ้าให้ดีหน่อยครับยุ้ย ฟ้าไปด้วยเพราะเป็นเลขาผม และเป็นคนที่รู้งานมากพอจะประชุมหรือโต้แย้งกับลูกค้าแทน
ผมได้ มันช่วยไม่ได้ที่เธอดันมีเสน่ห์จนลูกค้าชอบ ผู้ชายร้อยทั้งร้อยชอบผู้หญิงสวยที่มีสมอง”
“เพราะคุณธรให้ท้ายลูกน้องแบบนี้ไงคะ คุณฟ้าถึงหยิ่งผยอง นี่ขนาดตกชั้นไปเป็นพนักงานร้านกาแฟ ยังพูดจาถากถาง
ดูหมิ่นยุ้ยต่อหน้าลูกค้า ไม่มีการให้เกียรติกันแม้แต่น้อยว่ายุ้ยเป็นผู้หญิงของคุณ นี่เหรอคะผู้หญิงสวยที่มีสมอง”
“อะไรนะ?” ชลธรหรี่ตามองลดารัตน์ เขาเดินเข้าไปใกล้ ใกล้มากจนลดารัตน์เผลอขยับตัวออกห่าง
“คุณได้ยินไม่ผิดหรอกค่ะ แม่เลขาคนดีของคุณทำกิริยามารยาทแย่ๆ กับยุ้ยต่อหน้าคนตั้งมากมาย”
“คุณไปทำอะไรที่นั่น” น้ำเสียงคุกคามทำให้ลดารัตน์เริ่มไม่แน่ใจว่าเธอเดินเกมผิดหรือไม่
“ยุ้ย..ยุ้ยก็ไปซื้อกาแฟสิคะ ไม่อย่างนั้นจะไปทำไม”
“ผมไม่ใช่คนโง่นะครับยุ้ย คุณมาหาผมกี่ครั้งนอกจากสั่งให้คนของผมจัดการให้ เคยมีสักครั้งไหมที่คุณเดินไปซื้อเอง
แถมร้านยังอยู่ตึกข้างๆ ต้องเดินฝ่าแดดออกไป จะให้ผมเข้าใจว่ายังไง”
“ก็ได้ค่ะ ยุ้ยแวะไปหาคุณฟ้าเพราะยุ้ยหวังดีได้ยินจากน้องอรว่าคุณฟ้าออกะทันหัน ยุ้ยเลยคิดว่าคุณคงไล่ออก
ยุ้ยอยากช่วยก็แวะไปหา ถามว่ายุ้ยจะช่วยพูดกับคุณให้เอาไหม เท่านั้นแหละไม่รู้เธอเป็นบ้าอะไร พูดใส่หน้ายุ้ย
หาว่ายุ้ยน่าสมเพช เป็นตัวเลือกของคุณไม่เหมือนเธอ เธอไม่มีวันลดตัวลงมายุ่งกับคนอย่างคุณ คุณฟ้าพูดขนาดนี้แล้ว
คุณยังจะเข้าข้างเธออีกหรือคะ”
“ฟ้าสมกับเป็นผู้หญิงฉลาด ไม่เคยทำให้ผมผิดหวังจริงๆ”
“หมายความว่ายังไงคะ มันว่าธรว่ายุ้ยขนาดนี้ ทำไมธรยังเข้าข้างมันอีก” ลดารัตน์เริ่มเผลอตัวเหวี่ยงออกมา เมื่อเธอคิดว่า
ชลธรควรโกรธแต่กลับกลายเป็นว่าชลธรเอาแต่ยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ คล้ายกำลังเอ็นดูคนที่กำลังพูดถึง
“หมายความว่าผมรู้จักฟ้ามานานกว่ารู้จักคุณ ผมรู้จักนิสัยฟ้าดี อะไรที่คุณบอกว่าฟ้าทำ ผมต้องขอโทษด้วยถ้าผมไม่เชื่อ
ทั้งหมดที่คุณพูด แต่อย่างน้อยเรื่องที่คุณบอกว่าฟ้าไม่มีวันลดตัวมายุ่งกับผมคงจริง เพราะผมตามไปง้อทุกวันยังไม่เห็น
ใจอ่อนสักนิด”
“ธรคะ คุณกำลังตามเกมแม่นั้นไม่ทันนะคะ มันลาออกแบบนี้เพราะอยากให้คุณง้อ ถ้าคุณอยากได้เลขาดีๆ เก่งๆ ยุ้ยจะ
ช่วยหาให้ จะเอาดีกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่าก็ได้ หรือคุณจะให้ยุ้ยมาทำหน้าที่นี้ให้ยุ้ยก็ยินดี”
“ผมว่าพูดไปยังไงยุ้ยก็คงไม่เข้าใจ ผมต้องขอตัวก่อนนะครับไม่อย่างนั้นจะทานข้าวเสร็จไม่ทันเข้าประชุมบ่าย”
“แล้วยุ้ยล่ะคะธร” ลดารัตน์รีบดึงแขนชลธรไว้ เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยขอตัวโดยไม่มีทีท่าว่าจะพาเธอไปทานข้าวด้วย
“ผมคงต้องให้ยุ้ยกลับไปก่อน และคราวหลังรบกวนแจ้งผมให้ทราบล่วงหน้าด้วยนะว่าคุณจะมา”
“ธรโกรธยุ้ยเพราะแม่นั่นเหรอคะ”
“ผมไม่ได้โกรธยุ้ยเพราะฟ้า อย่าดึงเธอเข้ามาเกี่ยวข้อง”
“ธรคะ คุณกำลังทำให้ยุ้ยรู้สึกว่าคุณเลือกมันมากกว่ายุ้ย และยุ้ยไม่ชอบความรู้สึกนี้สักนิด ยุ้ยไม่ใช่คนมีความอดทนสูง
ถ้าธรทำแบบนี้อย่ามาเสียใจทีหลัง เพราะคนอย่างยุ้ยไม่ได้มีแค่คุณมาสนใจ ดีกว่าคุณ รวยกว่าคุณก็มีเข้ามาให้ยุ้ยเลือก
ยุ้ยชอบคุณนะคะ อย่าทำอะไรที่ทำให้ยุ้ยจำเป็นต้องเลือกคนอื่นแทนคุณเลย “ ลดารัตน์วางไพ่ใบสุดท้าย เธอเชื่อว่าที่สุด
แล้วชลธรก็ต้องเลือกเธอ
“ยุ้ยพูดแบบนี้ก็ดี ผมจะได้ไม่ลำบากใจ ยุ้ยเลือกได้ตามสบายครับ ผมจะดีใจมากถ้ายุ้ยได้คนที่ดีกว่าผม”
“ธร!! นี่..นี่คุณเลือกนังฟ้าเหรอ”
“ผมไม่ได้พูดแบบนั้น แต่ก็ใช่ครับ”
“ธร!”
“ผมไม่อยากเสียมารยาทแต่ผมคงขอตัวก่อน อย่างที่บอกไว้ผมมีประชุมทั้งวัน โชคดีนะครับยุ้ย”
ชลธรเปิดประตูเดินออกไปจากห้องทำงาน เขาไม่ได้สนใจว่าลดารัตน์จะเดินตามออกมาหรือไม่ ถ้าอยากอยู่ก็อยู่ไป
เขาไม่หวงห้องทำงาน แต่หวงอิสระของตัวเองมากกว่า
+++++++++++++++++++++++
“ฟ้าล่ะอุ่น” ชลธรรีบลงมาที่ร้านกาแฟทันที หลังจบประชุมอันยาวนาน เขาไม่รู้ว่าลดารัตน์มาทำฤทธิ์อะไรไว้บ้าง
จึงรีบลงมาดูสถานการณ์
“ไม่อยู่ครับ ออกไปข้างนอกตั้งแต่บ่าย แต่น่าจะใกล้กลับมาแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นขอชาโรสแมรี่ให้ผมแก้วนึง”
“ได้ครับ คุณธรไปนั่งก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวผมยกไปเสิร์ฟให้”
“ขอบใจนะอุ่น”
ไออุ่นมองตามชลธรไป พอเห็นว่าอีกฝ่ายลงนั่งที่โต๊ะประจำริมกระจก เขาก็หันมาสั่งลูกน้องทันที
“เหมาบอกพี่เสืออุ้มทะเลออกมาหาพี่หน่อย”
“ได้ครับ”
“มีอะไรอุ่น” เสืออุ้มลูกหมูทะเลออกมาจากห้องทำงานข้างหลัง วันนี้เป็นเวรเขาเลี้ยงเพราะไออุ่นไม่ค่อยสบาย
“พี่เสืออุ้มทะเลตามผมมาครับ” ไออุ้มออกมานอกเคาน์เตอร์ เขาไม่ลืมหยิบแก้วชาโรสแมรี่ติดมือมาด้วย
“ไปไหน” ไออุ่นไม่ยอมตอบเสือ เขาเดินตรงไปยังโต๊ะของชลธร
“ชาครับคุณธร”
“ขอบใจอุ่น ว่าไงเจ้าลูกหมู”
“หวัดดีคับลุงทอน” ลูกหมูทะเลรีบยกมือไหว้
“คุณธรครับ คือผมต้องประชุมงานกับพี่เสือ ถ้าผมจะรบกวนคุณธรช่วยดูทะเลให้ได้ไหมครับ แค่ตอนที่ฟ้ายังมาไม่ถึง”
“ได้สิอุ่น ว่าไงครับทะเลอยู่กับลุงได้ไหม”
“ได้คับ” เสือส่งลูกหมูทะเลให้กับชลธรแบบงงๆ เขาไม่รู้ว่าไออุ่นต้องการทำอะไร
“ขอบคุณมากครับคุณธร รบกวนด้วย ทะเลครับอยู่กับลุงธรอย่าซนนะครับ เดี๋ยวอาฟ้ากลับมาค่อยไปเล่นกับอาฟ้า”
“พี่ทะเลไม่ซนคับ”
“ไปกันเถอะครับพี่เสือ” ไออุ่นสะกิดเสือที่เอาแต่ยืนนิ่ง ทำหน้ากังวลไม่ยอมขยับตัวไปไหน
“หา?”
“ไปได้แล้วครับ” ไออุ่นต้องนิ่วหน้าใส่เสือ อีกฝ่ายถึงยอมเดินตามเขามา
+++++++++++++++++
“อุ่นทำอะไร ปล่อยลูกหมูไว้กับคุณธรเดี๋ยวก็เป็นเรื่อง” เสือใจคอไม่ดี เป็นห่วงว่าความลับจะแตก
“อย่ากังวลไปเลยครับพี่เสือ ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาเถอะ” ไออุ่นลงนั่ง หยิบนิตยสารขึ้นมาพลิกดูไม่มีทีท่าร้อนใจ
“แต่อุ่นกำลังชักนำโชคชะตาอยู่”
“วันนี้ผมเห็นฟ้าไปโรงพยาบาลคนเดียว ฟ้าเก่งนะครับแต่ผมดูออกว่าฟ้ากลัว ไม่มีใครอยากทำเรื่องนี้คนเดียวโดยไม่จำเป็น
หรอกครับพี่เสือ”
“เฮ้อ นั่นสิ งั้นก็มานั่งลุ้นกันว่าโชคชะตาจะทำงานหรือเปล่า”
“ไม่ใช่หรอกครับ ต้องลุ้นกันว่าลูกหมูจะทำงานหรือเปล่าต่างหาก”
ไออุ่นส่งยิ้มให้เสือ เขาไม่อยากผิดคำพูดกับเพื่อนแต่ลึกๆ ก็อยากให้ชลธรรับรู้เรื่องนี้มาตลอด ไม่ว่ามันจะถูกหรือผิด
เขาก็ได้ตัดสินใจทำลงไปแล้ว ก็ได้แต่รอลุ้นผล ภาวนาให้มันออกมาในทางที่ดี
++++++++++++++++++
“แด๊ดปายหนาย” เด็กชายทะเลระบายสีบนสมุดภาพที่ไออุ่นเอาออกมาให้เล่น
“แด๊ดของทะเลทำงานอยู่ครับ”
“ลุงทอนไม่ทำเยอ”
“ทำครับ แต่ลุงธรมารออาฟ้า เจอแล้วถึงจะกลับไปทำงาน” ชลธรหยิบดินสอสีที่วางอยู่มาช่วยลูกหมูทะเลระบาย
“รอทามมาย”
“ลุงธรมีธุระจะคุยกับอาฟ้าครับ”
“ทู้ละ” ลูกหมูเลียนคำพูดของชลธร ผู้ใหญ่ชอบมีธุระ อาฟ้าก็ออกไปทำธุระ
“อาฟ้าไปทู้ละ” อาฟ้าบอกพี่ทะเลว่าอาฟ้าไปธุระเดี๋ยวกลับมา
“รู้จักคำนี้ด้วยเหรอเรา ไหนแล้วทะเลรู้หรือเปล่าว่าอาฟ้าไปทำธุระอะไรครับ” ชลธรชวนลูกหมูทะเลคุยไปเรื่อยๆ
เด็กชายจะได้ไม่ซนไม่งอแง
“ลู้ พี่ทะเลลู้” ลูกหมูทะลรีบพยักหน้าให้ลุงธร พี่ทะเลฉลาดพี่ทะเลต้องรู้สิ
“ฮ่าๆ รู้จริงหรือเปล่า งั้นบอกลุงสิอาฟ้าไปไหน”
“อาฟ้าพาน้องซายไปหาหมอ” ลูกหมูทะเลหยิบสีฟ้าขึ้นมาระบายท้องฟ้า สีฟ้าเหมือนชื่ออาฟ้าเลย
“น้องทราย หลานลุงเสือเหรอครับ” ชลธรจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเสือพาหลานมาเลี้ยงที่นี่ด้วยเหมือนกัน
“ม่ายช่าย”
ชลธรมองไปรอบๆ ร้าน หรือจะเป็นลูกหลานของใครแถวนี้ แต่ญาดาไม่ชอบเด็กไม่น่าจะรับอาสาพาไปส่ง
“น้องทรายเป็นลูกใครครับทะเล”
“ม่ายบอก” ลูกหมูทะเลยังคงก้มหน้าระบายสีต่อไป แต่ชลธรหยุดมือไปแล้วเขานิ่วหน้าด้วยความสงสัย
“บอกลุงหน่อยสิครับ ลุงอยากรู้จักน้องทราย”
“ม่ายด้าย” พี่ทะเลต้องรักษาสัญญา อาฟ้า อาอุ่น ลุงเสือบอกว่า บอกใครไม่ได้ว่าอาฟ้ามีเบบี๋
“ไม่บอกก็ไม่บอกครับ ว่าแต่น้องทรายเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย” ชลธรค่อยๆ ตะล่อมถามข้อมูลจากเด็กชายทะเล
“ม่ายลู้” ลูกหมูทะเลขมวดคิ้วคิดหนัก เขาก็ไม่เคยถามเสียด้วย
“อ้าว ทำไมทะเลคนเก่งถึงไม่รู้ล่ะครับว่าน้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย อย่างนี้ไม่เก่งจริงหรอก”
“พี่ทะเลเก่งฉิ เก่งที่ฉุด แต่พี่ทะเลม่ายลู้ อาฟ้าม่ายบอกนิ” ลูกหมูทะเลยอมไม่ได้ ลุงธรจะมาบอกว่าพี่ทะเลไม่เก่งไม่ได้นะ
“ทะเลพูดว่ายังไงนะครับ อาฟ้าไม่บอกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายอย่างนั้นหรือ”
“ช่าย”
“แล้วทะเลรู้ไหมครับว่าน้องทรายตัวสูงแค่ไหน” ชลธรถามช้าๆ ในใจเต้นแรง รอคอยคำตอบจากเด็กชายทะเล
“รู้ฉิ น้องซายตัวเท่านี้” ลูกหมูทะเลกุมมือเข้าด้วยกันแล้วยื่นออกไปข้างหน้าให้ชลธรดู
พี่ทะเลลักน้องทราย พี่ทะเลรู้เรื่องน้องทรายนะอย่ามาว่าพี่ทะเลไม่รู้ อาฟ้าเพิ่งทำให้พี่ทะเลดูวันนี้เองว่าน้องทรายตัวเท่านี้
“ทะเลแน่ใจนะครับ”
“ช่าย พี่ทะเลลักน้องซายพี่ทะเลลู้”
“น้องทรายไปหาหมอกับอาฟ้าใช่ไหมครับ”
“ช่าย” ลูกหมูทะเลเริ่มงง ลุงธรทำไมเอาแต่ถามกลับไปกลับมา พี่ทะเลก็บอกไปแล้วนี่นาว่าอาฟ้าพาน้องทรายไปหาหมอ
“ทะเลตั้งใจฟังลุงธรนะครับ ลุงธรถามอีกคำถามเดียว ถ้ารู้ทะเลก็ตอบ ถ้าไม่รู้ห้ามเดานะครับ”
“คับ” เด็กชายทะเลมองหน้าชลธร ลุงธรก็ไม่สบายต้องไปหาหมออีกคนหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดจัง
“อาฟ้าไปหาหมอคนเดียวหรือไปกับคนอื่นครับ ไปกันกี่คนทะเลรู้ไหม”
“ลู้ อาฟ้าไปคนเดียว”
ญาดาท้อง!! ชลธรนั่งนิ่ง เขาพยายามเรียกสติกลับคืนมา ญาดาท้องกับเขา ชลธรเชื่อหมดใจว่าน้องทรายเป็นลูกของเขาเอง
ถ้าไม่ใช่ญาดาจะรีบลาออกทำไม
“อาฟ้าท้องใช่ไหมทะเล อาฟ้ากำลังจะมีลูกใช่ไหม”
“พี่ทะเลม่ายรู้” เด็กชายทะเลวางดินสอสีทันที ทำท่าจะปีนลงจากเก้าอี้ เมื่อถูกถามคำถามต้องห้าม พี่ทะเลจะไปหาอาอุ่น
ไม่อยู่กับลุงธรแล้ว
“ทะเลบอกลุงธรได้ครับ ไม่มีใครว่าหรอก น้องทรายเป็นลูกลุงธรใช่ไหม”
“ม่ายช้ายน้องซายลูกอาฟ้าตางหาก อุ๊บ!” ลูกหมูทะเลรีบยกมือขึ้นอุดปากทันที
“จุ๊จุ๊น้า ลุงทอนต้องจุ๊ๆ เยย พูดม่ายด้าย ห้ามบอกคาย” ลูกหมูทะเลรีบยกนิ้วแตะปาก คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
เขาไม่ได้บอกแด๊ดเสียหน่อย
“ครับ ลุงธรไม่บอกใคร”
“อาฟ้ามาแย้ว” ลูกหมูทะเลตะโกนดีใจ เมื่อเห็นญาดาเดินเข้ามาในร้าน
ชลธรลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ ตาของเขาตกลงไปมองที่ท้องของญาดา ลูกของเขาอยู่ในนั้น ลูกของเขากับญาดา
แต่ญาดากลับไม่คิดจะบอกเขาสักคำ ทำไมถึงใจร้ายกับเขาขนาดนี้
ลูกของเขาทั้งคน เขาจะไม่มีวันยอมให้ญาดาตัดขาดเขาออกจากชีวิตลูกเด็ดขาด
“กลับมาแล้วหรือฟ้า ผมว่าเรามีเรื่องสำคัญต้องคุยกัน”
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ลงอีกทีวันพฤหัสที่ 8 นะคะ (พรุ่งนี้ลงมหารัก)
**คนเขียนตั้งใจเขียนเล่าเรื่องแบบนี้นะคะ อยากให้เห็นว่าคนสองคนในขณะที่คุยกันต่างฝ่ายต่างคิดอะไรอยู่
ปล.ตอนนี้ลงช้าเพราะคนเขียนคิดเยอะกว่าจะเขียนจบ อาจจะไม่ถูกใจใครหลายคน บางเรื่องก็จำเป็นต้องขัดใจ
เพื่อวางแนวไว้ให้เนื้อเรื่องส่วนอื่น ทนๆ กันหน่อยนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: *✿ ｡Someone LOVES You ｡✿* [แจ้งข่าว] /29/03/17 ✿ P.149 (อ่าน 1280848 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก