หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[lady_panko]

เรานั่งอ่านรวดเดียวจบ นั่งฮาตอนคนแต่งออกตัวว่าถ้านายเอกสาวไปให้รีบบอก ฮาตั้งแต่ฉากแรกบรรยายว่าสูงโปร่ง ฮาคนอ่านที่เดาไม่ได้ว่าใครเคะเมะ(ออกจะชัดจะตายยยย เด๋วนี้ใครร่างโปร่งก็เคะหมดค่ะ ไม่เคยเจอคนแต่งใจกล้าแต่งร่างกำยำเป็นเคะ /55555)

เริ่มหน่วงตรงเราแทบไม่ได้ data อะไรของธามเลยแม้จะผ่านไปหลายตอน อึดอัดกับความลับมากมายของธาม และก็สงสารแซคกะการรออย่างน่าสงสารไม่รู้ชะตากรรม

โดยรวมรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายนะคะ เดายาก ปรบมือให้คนเขียน

ส่วนตัว อินกะนิยายเรื่องนี้นะ เพราะอ่านอะไรก็ชอบเอามาเอี่ยวกะตนเอง เรามักมีอะไรซักอย่างกะนายเอกว่าควรต้องเป็นไปอย่างที่เราต้องการ เราชอบผู้ชายแบบไหนก็มักจะ apply กะนายเอก (แปลกมั้ยปกติผู้หญิงมีแต่ชอบมโนเอาพระเอกเป็นต้นแบบผู้ชายในฝัน)

ดังนั้น นายเอก(แฟนในมโน) คือ น่ารัก คำว่าน่ารักในที่นี้หาได้ใช่ หน้าหวานร่างบางแต่ประการใด55555555 (เลิกอ่านสาวแบบนี้ตั้งแต่ ม. ปลาย เจอแล้วเบ้ปากสระอิ) แต่น่ารักคือ ไม่มีเล่เหลี่ยม ซื่อสัตย์กะความรู้สึกตนเอง ไม่ทำตัว sophisticate ในด้านความรัก ไม่กร้านโลก และ ซึนน้อยๆ

ธามมมมม ไม่ตรงกันเลย แต่ๆๆๆๆ ช้าก้อน (ณจุดๆ นี้รู้สึกถึงรังสีอำมหิตของคนแต่ง)

เพราะคนเรามีหลายมิติ บางครั้งถ้ามองอย่างใจกว้างๆ ก็เพราะคนเรามีปมกันไม่ใช่เหรอเลยเป็นที่มาและที่ไปของตัวละครที่เป็นอยู่ บางทีนายเอกเป็นคนที่น่ารัก แต่เพื่อความอยู่รอดหรือป้องกันตัวอะไรซักอย่างเลยเป็นคนแบบนี้

ไม่แน่นะท้ายที่สุดหลังจากทุกอย่างโอเคราบรื่นดี เมื่อพี่ธามแสดงออกตรงไปตรงมากพความรู้สึก เค้าอาจจะกลายเป็นคนน่ารักขึ้นมาอย่างคาดไม่ถึงก็ได้

นี่คอมเม้นยาวมากกกก ไม่ได้เพื่อโจมตีนิยายแต่อย่างใด แต่ด้วยความอินล้วนๆ เลย เพราะคนเขียนเขียนได้ดีมากกกกกกก เลยไม่ค่อยรู้สึกขัดใจกะคาแรคเตอร์ที่ไม่ตรงสเป็ค ยินยอมพร้อมรับความหน่วงอันไม่รู้จบต่อจากนี้เป็นต้นไป /อาาา ฉันนี่M สินะ

[oaw_eang]

อืม  ไม่ค่อยตรงใจเท่าไหร่

[MooMiew]

สงสารแซคสุด

[sb_ng]

ก่อนหน้านี้รู้สึกได้ชัดว่าแซควิ่งตามมาก แต่ไม่รู้สึกว่าใกล้ขึ้นเลย
พอตอนนี้เริ่มรู้สึกดีขึ้นมานิด แบบเอออิแซค แกได้พัฒนาขึ้นมาอีกนิดแล้วนะ
ดีใจกับแซคด้วย 55555555
พอจะเข้าใจนะว่าแซคอาจจะทำตัวเด็ก งี่เง่า บ้อบอ หัวร้อน ใจร้อน ทำตามใจตลอด
แต่แบบก็รู้สึกเข้าใจแซคอ่ะ แซคคือแสดงออกตลอด
ในขณะที่พี่ธามไม่ค่อยพูดอะไรเท่าไหร่ ก็รู้นะว่าอยู่คนละจุดกัน ชีวิตต่างกัน
แต่ถ้าเป็นงั้นต่อไปแล้วเเซคจะเดินออกมามันก็ไม่แปลกเลย
พี่ธามเป็นห่วงแซค ปกป้อง แต่แซคมันก็คงอยากสู้ให้ถึงที่สุดอะ อยากรัก อยากเป็นแฟน
อยากลองสักตั้งงี้ไม่ว่าจะต้องเจออะไร เหมือนที่แซคบอกแหละ
จะเรียกโง่ก็ได้แต่ก็จะเลือกแบบนี้ และพี่ธามเองก็ไม่อยากให้แซคหายไป
แต่ถ้ารักกันแบบปิดๆบังๆ มีความลับมากมาย มันจะราบรื่นไปได้ยังไง
ปิดบังกันตลอดไปไม่ได้หรอก ดังนั้นไม่ว่าจะเจออะไร ก็ช่วยกันผ่านไปให้ได้เนอะ
สู้ๆ เอาใจช่วยทุกคน พี่หม่อนก็น่าสงสารนะจริงๆ ถ้าเกี่ยวกับพ่อพ่หม่อนจริง
ฮืออออ ปมมันเจ็บปวด ณ จุดนี้ ทำได้แค่รอคลี่คลาย
ปล.หน่วงได้แต่ช่วยเอาหวานมาเบรกด้วยนะคะ 555555

[zuu_zaa]

 

[minenat]

 

[КίmY]

โอ๊ยยยยยย คนอ่านเกิดความรู้สึกค้างคากับตัวละครมากค๊าาา 
มาต่อไวๆน้า 

[Sky]

สงสารแซคอ่าา ถูกใช้เป็นเครื่องมือ แต่ก็เข้าใจหม่อนที่ระแวงทั้งพ่อทั้งเพื่อนตัวเอง หน่วงระดับเบอร์6

[toou]

 

[-west-]

C h a p t e r 1 4





เป็นเรื่องที่ยากสำหรับผมที่จะไม่ว้าวุ่นใจ ตลอดสองสัปดาห์ที่การติดต่อนิธานเป็นเรื่องยากลำบากผมก็ใช้กำลังทั้งหมดไปกับเรื่องงาน พี่จิ๊บกับไอ้เดี่ยวสังเกตเห็น แต่เราต่างไม่พูดถึง กระทั่งวันสุดท้ายที่เป็นกำหนดการณ์กลับมาของนายแบบหนุ่ม ผมปิดคอมพิวเตอร์ตั้งแต่ยังไม่เลิกงานดี ไอ้เดี่ยวเหลือบตามองจากหน้าจอมันเมื่อเห็นผมลุกไปเข้าห้องน้ำ


“รีบไปไหนวะพี่”

“ธุระ”

“ไม่ใช่ว่านัดเดทไว้กับใครเรอะ”

พี่จิ๊บออกจากห้องกระจก ยืนพิงกรอบประตู ยังมองผมด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ทุกทีที่พูดถึงนิธาน ไอ้เดี่ยวยิ้มกะล่อน ขณะที่ผมทำได้เพียงเฉไฉ


“ผมก็มีธุระอย่างอื่นปะวะพี่”

“เหอะ คนอื่นอาจจะไม่รู้ทันแก แต่ฉันรู้นะไอ้แซค อย่าให้เป็นเรื่องขึ้นมาเชียว”

“ผมรู้น่า” รับคำไปลวกๆ เอาเข้าจริงต่อให้เป็นเรื่องแล้วยังไงวะ ผมก็ต้องปกป้องเมียผมดิ ต่อให้แม้แต่สถานะแฟนเขายังไม่ยอมรับเลยก็ตามเถอะ “ไปนะพี่ เลิกงานแล้ว เดี๋ยวรถติด”




ไฟลท์บินกลับของพี่ธามคือหกโมงเย็น ผมกลับมาที่บ้าน เอารถยุโรปไปหาเจ้าของที่คอนโดโดยถือวิสาสะให้ไอ้เหลือขึ้นมาด้วย การจราจรเย็นวันศุกร์โคตรแย่ กว่าจะมาถึงคอนโดหรูได้ก็ปาไปเกือบสองทุ่ม


“น้องครับ ไม่อนุญาตสัตว์เลี้ยงนะครับ”

ผมจอดรถไว้ในลานจอด จูงโกลเด้นท์พันธุ์ผสมลงมาด้วย ผู้ชายในเครื่องแบบปรี่เข้ามาห้ามเมื่อผมจะพามันเข้าไปในตัวคอนโด


“แป๊บเดียวเองพี่”

“แป๊บก็ไม่ได้ครับ เป็นกฎของคอนโด”

แม่งเอ๊ย ผมอยู่บ้านมาตลอดเลยไม่รู้ว่าที่คอนโดมีกฎห้ามสุนัขเข้าด้วย กะจะไปเซอร์ไพรส์เจ้าของห้องเสียหน่อย กลายเป็นว่าต้องโทรเรียกพี่ธามลงมาหา นายแบบหนุ่มยิ้มกริ่ม แววตาหยอกล้อเมื่อเห็นผมหน้างออยู่ด้านนอก


“ทำอะไร”

“พาไอ้เหลือมาเซอร์ไพรส์”

“เซอร์ไพรส์มากเลย”

“เซอร์ไพรส์อะไรล่ะวะ ยามไม่ให้ขึ้น”

“ก็แหงอยู่แล้ว ตัวโตขนาดนี้” คนพูดย่อตัวลงไปนั่งเล่นกับสุนัขวาสนาดี เห็นหน้าคราวแรกผมนึกอยากโผเข้าหาแต่ก็ทำไม่ได้ ดูไอ้หมาบ้านี่สิ แค่กระดิกหางริกๆ นิธานก็ลงมากอดมันไว้ทั้งตัวแล้ว


“นี่ผมชักงอนแล้วนะ ไม่เจอกันตั้งสองสัปดาห์”

“งอนอะไรเล่า เห็นกระเป๋านี่ไหม” เขาเอียงตัว ผมเห็นกระเป๋าหนังขนาดกลางแบบที่เจ้าตัวใช้ไม่บ่อยนักด้วยความไม่เข้าใจ นิธานยื้อเชือกจูงไปจากมือ เดินนำกลับไปยังรถของตัวเองที่จอดไม่ไกลกันเท่าไหร่ “ไปสิ กลับบ้านกัน ที่นี่เอาหมาเข้าไม่ได้ ไม่รู้เรื่องหรือไง”

“จะไปนอนที่บ้านเหรอ”

“ก็...” เขาโคลงหัว อาจเพราะห่างกันมาสักระยะและไม่มีเรื่องให้พี่นิดระแวงเลยปล่อยพี่ธามให้เป็นอิสระ แน่นอน อิสระนั้นทำให้นิธานอารมณ์ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “หรือไม่อยากให้นอน”

“ไม่อยากให้นอน” หัวเราะร่า มองรอยยิ้มรู้ทันที่มุมปากอีกฝ่าย ดวงตาพราวระยับ ยักคิ้วน้อยๆ “อยากทำอย่างอื่น”

“ก็ไม่ได้มีใครห้าม”

“พี่ธามมมมม”

“จะไปได้หรือยัง”

“ครับผม ไปแล้วครับ”





โฟลคสวาเก้นคันเก่งจอดสนิทในที่ประจำของมันเหมือนตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ผมเป็นคนขับ ส่วนเจ้าของกลายเป็นตุ๊กตาหน้ารถ ยอมให้บุญเหลือนั่งบนตักเลียแก้มซ้ายทีขวาที งับข้อมือด้วยความมันเขี้ยวพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก พอนิธานมีความสุข ผมก็มีความสุขไปด้วย ส่วนไอ้เหลือไม่ต้องพูดอะไรเยอะ แค่เห็นหน้าพี่ธาม จนป่านนี้มันยังไม่หยุดเห่าเรียกร้องความสนใจเลย


“พี่กินไรมายัง บ้านผมมีของเหลือไม่เยอะอะ อยากสั่งอะไรมากินหรือเปล่า”

“ไม่ล่ะ ช่วงนี้คุมหุ่น” มองๆ ดูแล้ว หลังจากที่ไม่เจอมานานนิธานผอมลงเล็กน้อย ขณะที่กล้ามเนื้อมีมากขึ้น เห็นเป็นส่วนนูนขึ้นมาชัดเจน

“มีกล้ามนะเนี่ย”

เจ้าของแขนที่ถูกจับไว้เพียงแค่ยิ้ม ไม่ตอบ หลังจากปิดประตูรั้ว ล็อกบ้านเรียบร้อยผมก็คว้าต้นแขนนิธานไว้ ดึงมาจนเราอยู่ใกล้กัน เห็นรอยยิ้มสะท้อนออกมาจากดวงตาคู่นั้น เนิ่นนานเท่าไหร่แล้วที่ผมหงุดหงิดและเป็นบ้ากับความสัมพันธ์ที่อยากผูกมัด ความรู้สึกที่ไม่ชัดเจน พี่ธามทำให้ผมนึกถึงหมอก ขณะเดียวกัน เขาก็คล้ายควัน มันยากที่จะบอกได้ว่าม่านที่บังตาผมตอนนี้คืออะไรกันแน่


“คิดถึง”

ผมสารภาพ ไม่อยากเสียเวลา โอบเอวเข้าชิด บรรจงจูบเหนือริมฝีปาก นิธานจูบกลับ เป็นจูบที่ร้อนแรงในแบบที่เจ้าตัวถนัดจะทำ เราเอียงหัว ทุกอย่างเป็นไปอย่างลงตัว สอดมือเข้าไปใต้เสื้อ สัมผัสแผ่นหลังโดยปราศจากอาภรณ์ กล้ามเนื้อเขาแน่นตึง เรียบลื่น ไล่นิ้วไปสะเปะสะปะ ความรู้สึกปรารถนาก็พุ่งทะยานขึ้นอย่างรวดเร็ว


“ไปที่ห้องไหม”

“อืม”

เสียงสุดท้ายดังในลำคอเพราะพี่ธามดึงผมเข้าไปจูบอีกครั้ง กดท้ายทอยเอาไว้แน่นิ่ง เป็นฝ่ายไล่ล่าและตะกรุมตะกรามในสัมผัสที่แนบชิด





พายุของค่ำคืนนี้สงบลงด้วยเสียงหอบฮัก ผมทิ้งตัวลงนอนหลังจากปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นสู่อีกฝ่ายทั้งหมด ลูบไปตามผิวมันวาว เหนียวเหนอะของเหงื่อ แม้อุณหภูมิในห้องจะลดต่ำลงกว่าปกติ

พี่ธามพลิกตัว ร่างกายที่เชื่อมต่อกันไว้หลุดออกเป็นอิสระ ของเหลวที่ถะถังอยู่ในร่างไหลลงตามร่องขา ผมมองทุกจังหวะการขยับด้วยแววตาวาววับ ขบเบาๆ บนหัวไหล่ ผิวเขาเป็นสีแทนขึ้นเล็กน้อย เห็นได้ชัดจากรอยของเสื้อกล้ามหลังจากอาภรณ์ทั้งหมดถูกปลดทิ้งไป


“สองสัปดาห์มีกล้ามเนื้อมากขึ้นขนาดนี้เลยเหรอ”

ผมชมจากใจ ไล่มือไปตามปีกสะบัก แตะปลายนิ้วจนถึงข้อศอก กระทั่งต่ำจนสามารถกุมมือคนที่นอนคลอเคลียอยู่ด้วยกันได้ ผมสีดำถูกม้วนลวกๆ แต่ก็ยังมีบางส่วนเหนียวติดลำคอ กลิ่นเหงื่อของผู้ชาย ไม่แน่ใจว่าเป็นของผมหรือนิธาน แต่มันเคล้ากันจนลอยตลบบนผ้าปูสีครีมสะอาดที่เราต่างช่วยกันทำเปื้อนเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา

“ออกกำลังกายหนัก กินโปรตีนชงด้วย”

“ผมชอบนะ” เห็นลอนกล้ามที่หน้าท้อง ยังไม่เป็นรอยชัด แต่กระชับมือมากขึ้น กำลังพอดี ยืดตัวขบติ่งหู จงใจผ่อนลมหายใจเข้ากรอบหูให้อีกฝ่ายหดคอเข้าหากัน

“พักก่อน”

“เหนื่อยเหรอ”

“ก็แน่ล่ะสิ เจ็ทแล็กซ์ด้วย”

“จริงอะ” ยอมถอย แต่ไม่คลายอ้อมแขนออก แนบแก้มลงบนแก้มอีกฝ่าย ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรง “พรุ่งนี้มีงานหรือเปล่า”

“ฟรี”

“ไปจตุจักรกันไหม”

“หืม?” เขาครางถามซ้ำในลำคอ ดูประหลาดใจ นิธานยืดตัว คลายกล้ามเนื้อ ลุกขึ้นไปสูบบุหรี่ เป็นครั้งที่สองที่ผมมีเซ็กส์กับเขา และพบว่าทุกครั้งหลังจากสำเร็จความใคร่เขาจะปล่อยให้ผมกอดรัดเพียงครู่หนึ่งก่อนลุกไปเสพนิโคติน ผมมองร่างเปลือยเปล่า ไม่เขินอาย เขาอาจจะเคยชินกับการถอดเสื้อผ้าให้ตากล้องหลายต่อหลายคนดูด้วยเรื่องของงาน แน่นอน ผมเองก็เห็นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เป็นนิธานมันชวนให้เลือดสูบฉีดแรงตลอดเวลา

“ฉันไม่เคย อา...หรืออาจจะเคยไปที่แบบนั้น แต่จำไม่ได้ มันนานมาแล้ว”

“พี่แค่ใส่หมวกกับแว่น” ผมเสนอ รวบผมซ่อนไว้ใต้หมวกให้ผิดกับบุคลิกของนิธาน นายแบบในฝันของสาวๆ หน่อยเป็นไรไป “ไปซื้อต้นไม้มาปลูกกัน เดี๋ยวนี้ผมเห็นงานจัดสวนในขวดแก้วกำลังมา น่ารักดี เลี้ยงง่ายด้วย ไว้ที่คอนโดยังได้”

“ฉันไม่มีเวลาฉีดฟ็อกกี้ให้มันทุกวันหรอกนะ”

“ถ้าช่วงไหนพี่ไม่ว่างผมก็เข้าไปดูแลให้ไง หรือเอาไว้ที่นี่ช่วงที่พี่ยุ่งๆ ก็ได้ บ้านผมเปิดรับตลอด” ลุกไปหา นิธานมองออกไปนอกหน้าต่าง พ่นลมหายใจที่เต็มไปด้วยควันออก สายตาเขาสงบ และดูสบายใจเมื่อผมโอบกอดเอาไว้ “ผมไม่ชอบกลิ่นบุหรี่เวลาที่จูบกับพี่เท่าไหร่”

“นายก็สูบ”

“ที่จริงผมเป็นห่วง” ดึงมวนบุหรี่ออกมา เราต่างรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่หักห้ามใจไม่ได้ บางทีบุหรี่ก็เหมือนความรัก เริ่มจากลิ้มลอง รู้อีกทีก็มัวเมาเกินเยียวยา

“ถ้าเป็นห่วงจริงนายควรให้ฉันพัก”

“มันแข็งเองนี่ ผมไปสั่งเสียเมื่อไหร่”

เขาบดบุหรี่กับขอบหน้าต่าง หันมายิ้ม ยักคิ้วเชิงล้อ ไล้มือไปบนกรอบหน้าผม ปิดท้ายด้วยการตบเบาๆ ที่ข้างแก้ม “แรงเหลือเฟือเกินไปหรือเปล่า หืม”

“โธ่ พี่ ตั้งแต่คุยกับพี่ผมก็ไม่มีใคร”

นิธานดูพอใจกับคำตอบนั้น เขาไล่มือขึ้นไปบนศีรษะ ลูบหัวผมเหมือนเด็กเล็กๆ คนตรงหน้าให้ความรู้สึกของผู้ชายจนบางทีผมประหม่า ถ้าวันหนึ่งนิธานเกิดอยากพลิกบทบาทบนเตียงขึ้นมาผมคิดว่าคงขัดไม่ได้แน่

“เด็กดี”

เสียงทุ้มต่ำหลอกล่อ ยืดคอเพียงนิดก็จูบหน้าผากผมได้พอดิบพอดี เขาทอดมอง จากศีรษะ มาดวงตา ไล่ต่ำมาเรื่อยๆ ขนตาซ้อนกันเป็นแพหนา เห็นได้ชัดเมื่อเปลือกตาหลุบลง ร่างกายผมถูกสัมผัสด้วยฝ่ามือ ดวงตาคู่นั้นยังจับจ้องสู่ร่างที่เปลือยเปล่า มีรอยยิ้มของปีศาจซ่อนอยู่อย่างซุกซนที่มุมปากของชายหนุ่ม ผมครางด้วยความพอใจเมื่อการบีบนวดนั้นเป็นไปอย่างทะนุถนอมและเอาอกเอาใจ

“ใจเย็น” เจ้าตัวเอียงคอหลบเมื่อผมหมายจะจูบให้หายแค้น เขาสบตาผม รอยยิ้มนั่นชัดเจนยิ่งขึ้น นิธานเหลือบตามองไปด้านหลัง ขยับตัวกระซิบเสียงต่ำข้างหู

“ลองในห้องน้ำกัน”





หลังจากโอบกอดกันจนอิ่มเอมตลอดคืน ช่วงสายของวันถัดมาผมก็ลุกมาทอดไข่กลิ่นหอมฟุ้ง นิธานสวมเสื้อยืดตัวใหญ่ กับกางเกงบ็อกเซอร์ของผม เส้นผมถูกรวบไว้ลวกๆ ด้านหลัง เมื่อหม้อหุงข้าวดีดก็ปิดเตาแก๊ส พักไข่ชุ่มน้ำมันไว้บนตะแกรง หยิบจานทั้งสองใบเตรียมสำหรับคดข้าวใส่ ผมเอี้ยวตัวกลับมาเมื่อนายแบบหนุ่มไม่พูดทักทาย ภาพที่เห็นคือรูปร่างสูงเอนตัวพิงกับกรอบประตู ยักยิ้มที่มุมปาก

“ทำเป็นแต่ไข่เจียวหรือไง”

“ถ้าพี่อยากกินไข่ดาวหรือไข่ต้มผมทำให้ใหม่ก็ได้นะ แต่ยากกว่านั้นขอเปิดกูเกิ้ลก่อน”

“ได้ทั้งนั้นแหละ ช่วยซับน้ำมันให้หน่อยก็ดี”

“รับทราบ” ถอดปลั๊กหม้อหุงข้าว เดินโฉบมาจูบปากนิธานแล้ววกกลับไปหยิบทัพพีในลิ้นชักขึ้นมาใหม่ “พี่ไปอาบน้ำก่อนก็ได้นะ คงรออีกสักพักกว่าน้ำมันจะสะเด็ด”

คู่สนทนาพยักหน้า หมุนตัวกลับ เดินด้วยท่าทางประหลาดๆ “พี่ธามเป็นอะไรหรือเปล่า”

“หืม?”

“ขา”

ชายหนุ่มใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้ม มองผมค้อน “ก็ไอ้หมาบ้าที่ไหนมันเซ็กส์จัด เล่นเสียยันสว่างล่ะวะ”

ผ้าเช็ดมือที่แขวนไว้แถบนั้นดูเป็นอุปกรณ์เดียวที่มือขาวคว้าแล้วปาใส่ผมได้ โยกตัวหลบเพียงเสี้ยววินาที พร้อมกันกับยกมือขึ้นรับอัตโนมัติ ผมฉีกยิ้ม ได้ยินเสียงเดินลงส้นเท้าเดินห่างออกไปแล้วก็นึกกระชุ่มกระชวยในใจ

บางทีคำยึดมั่นสัญญาสำหรับการนิยามความหมายของเรา อาจไม่จำเป็นมากเท่าที่มีเขาอยู่ตรงนี้แล้วกระมัง





“อุปกรณ์เยอะเหมือนกันเนอะ”

แดดบ่ายร้อนจัด แต่ไม่ร้อนเกินชาวกรุงที่จะออกมาใช้ชีวิตกลางแจ้งในวันหยุด จตุจักรเต็มไปด้วยผู้คนเดินเบียดเสียด ผมได้ไอติมหลอดที่ทำจากน้ำอัดลม เมื่อก่อนเคยกินสามแท่งห้าบาท เดี๋ยวนี้ขึ้นเป็นสิบบาท สีแดง เขียว และน้ำตาลเข้ม ยกให้พี่ธามสอง ส่วนตัวเองกินแค่แท่งเดียว

“พี่เลือกฟิกเกอร์เลย มอสพวกนี้อยู่ในเซ็ทที่จะซื้ออยู่แล้ว”

“เอาเห็ดไหม”

“ผมว่ากระต่ายก็น่ารักนะ”

“หินแบบนี้น่าจะจัดง่ายกว่าหรือเปล่า” ผมละมือจากปากคีบแสตนเลสและพลั่วจิ๋ว ซ้อนหลังนายแบบหนุ่ม ชะโงกคอมองอุปกรณ์ตบแต่งในมือ โอบบ่าอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง คนถูกฉวยโอกาสหัวเราะในลำคอ กระทุ้งข้อศอกใส่หน้าท้องเบาๆ เชิงตำหนิไม่ให้รุ่มร่าม คบคนอายุมากกว่าแถมยังเป็นผู้ชายด้วยขาดทุนแบบนี้นี่เอง

“เลือกขวดหรือยัง”

“เมื่อกี้ไง ที่เป็นทรงกลม”

“สรุปเอาอันนั้นเหรอ จัดยากหรือเปล่า”

“ก็ถามเองไม่ใช่หรือไงว่าชอบแบบไหน” ตาคมมองดุ เขาเสียบแว่นสายตาไว้ที่คอเสื้อเฉพาะเวลาเลือกต้นไม้ ถ้าเดินดูของทั่วๆ ไปจะสวมติดหน้าตลอด “ทำตัวโลเลเหมือนพวกผู้หญิงไปได้”

“ผมก็แค่เสนอเอง” แค่นี้ไม่เห็นต้องหงุดหงิด บางทีอาจเป็นเพราะอากาศอบ ผมถอดหมวกคนข้างๆ ออก ยกมาพัดคลายร้อน “เอาอะไรอีกไหม”

“แค่นี้ก่อนก็ได้มั้ง จะรอดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย”

“งั้นจ่ายเงินเลยครับ”

บอกเจ้าของร้านที่เหลือบมองเป็นระยะ คนเดินผ่านไปผ่านมาก็ลักษณะเดียวกัน คือเมื่อเห็นหน้าชัดๆ แล้วก็เอี้ยวตัวกลับมา พี่ธามสวมแว่นกลับไปที่เดิม พอจะจ่ายเงินก็แย่งกันจ่ายเสียอย่างนั้น

“นายพาฉันมาแล้ว ไม่ต้องจ่าย”

“ได้ไง ผมเป็น...”

“เป็นเด็กเป็นเล็ก” เขาว่ายัดเงินใส่มือแม่ค้าก่อนในที่สุด “คิดซะว่าค่าข้าว”

“โอเค จะเดินที่ไหนต่อไหม มีร้านขายหนังสือมือสองด้วยนะ”

“ที่แบบนี้น่ะเหรอ”

“เชื่อเขาเลย” หัวเราะในท่าทางประหลาดใจของคนข้างๆ เขาดูตื่นตาตื่นใจตั้งแต่เห็นร้านค้ากับสินค้าเรียงรายที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับห้างสรรพสินค้าแล้ว “ถ้าพากินอาหารข้างทางจะกินได้หรือเปล่า”

“ลองดู”

“ส้มตำ”

“ฉันกินส้มตำปู แต่ไม่เอาปลาร้า”

“โอเค งั้นจัดก่อนเลย เมื่อเช้าที่รองท้องมาน่าจะย่อยหมดแล้วมั้ง” ผมโอบเอวเมื่อนิธานเดินนำ ใช้ปลายนิ้วแตะกล้ามเนื้อใต้ร่มผ้านิดหน่อยก็รีบผละออกก่อนโดนตีมือ พี่ธามเร่งฝีเท้าเดินนำ ได้ไม่กี่ก้าวเพราะจำนวนคนหนาแน่น ผมอาศัยจังหวะที่เบียดแทรกตัวผ่านคลื่นมนุษย์คว้ามือขาวเอาไว้ จับประสานกันกระทั่งผ่านพ้นช่วงชุลมุนก็คลายออก นึกเสียดาย ถ้าเป็นคนอื่นคงได้จับกันไว้ตลอดทาง

“เมื่อกี้ได้ซื้อฟ็อกกี้มาหรือเปล่า”

“ซื้อแล้ว” ผมว่า ชูถุงพลาสติกให้ดู คนทวงถามพยักหน้า สอดมือเข้ากระเป๋ากางเกงยีน ผมมองเม็ดเหงื่อที่ซึมมาจากไรผม บางเม็ดหลอมรวมกันไหลหยดลงมาถึงปลายคาง แก้มขาวขึ้นสีเพราะอากาศ เสื้อยืดคอวีสีขาวของเขาแนบกับผิวหนัง เมื่อชื้นเหงื่อก็เห็นเป็นรูปร่างชัดเจน

“ถ้ามาที่แบบนี้ วันหลังผมไม่ให้ใส่เสื้อขาวแล้วนะ” พูดลอยๆ ขณะที่เดินเคียงข้าง นิธานเลิกคิ้ว ยังไม่เข้าใจความหมาย “มันโป๊”
ไม่ต้องเป็นนายแบบ แต่หุ่นดีแถมยังแต่งตัวล่อแหลมแบบนี้ทั้งหนุ่มทั้งสาวที่เดินผ่านถึงได้มองตามกันคอเคล็ด อยากจะโอบบ่าแสดงความเป็นเจ้าของ แต่ก็รู้ เพราะรู้ดีว่าคนที่อยู่ด้วยกันตอนนี้เป็นใคร สุดท้ายจึงได้แต่ถอนหายใจเบาๆ

อยากกลับเป็นบ้า

ถ้าไม่ติดว่าพี่ธามดูสนุกล่ะก็...


“อ้าว พี่ธาม”

คิดว่ากรุงเทพฯ มีพื้นที่สักเท่าไหร่ มีคนกี่ล้านคน มีแหล่งช็อปปิ้งกี่ร้อยที่ ผมเกลียดความบังเอิญประเภทนี้ที่สุด Nithan first time in JJ. และธาราธรณ์ผู้ไม่รู้จะไปใช้เวลาในวันหยุดที่ไหน พี่อู๋แก่กว่าผม แต่แน่นอน เขาเด็กกว่าพี่ธาม น่าจะสัก 2 หรือ 3 ปีนี่แหละ

“ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่”

“ผมน่ะมาเดินประจำ” เขาตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ยังไม่สังเกตว่ามามีคนมาด้วย “ผมเปิดร้านหมวกกันน็อกตรงหอนาฬิกา พี่เดินไปดูได้นะ แต่แปลกใจมากกว่าที่เจอพี่ที่นี่”

“ทำไม นายก็เป็นดารายังมาเดินจตุจักรได้เลย”

“เหมือนกันที่ไหนเล่า” ธาราธรณ์หัวเราะร่วน โบกมือประกอบคำอธิบาย “ผมมันเด็กทั่วๆ ไป จบมหา’ลัยแล้วถูกชวนเข้าวงการ ไม่ใช่ดาราไฮโซเหมือนพี่สักหน่อย ว่าแต่...อ้าว นั่นใช่น้องที่เป็นตากล้องหรือเปล่า”

“สวัสดีครับ”

“มาด้วยกันเหรอ”

“ครับ” ผมตอบหน้าซื่อ ขณะที่นิธานนิ่งเงียบ ธาราธรณ์พยักหน้า เกาคางด้วยท่าทีครุ่นคิด

“มากันแค่สองคน?”

“พี่เห็นมีใครอีกหรือเปล่าล่ะ”

“เปล่าๆ” ตอบพลางโคลงหัว กวนประสาทหรือไงวะ ผมไม่ได้ลืมนะเว้ยว่าไอ้เวรนี่มันได้จูบพี่ธามไปตั้งกี่ครั้ง ถึงจะเป็นเรื่องงานก็เถอะ “แค่สงสัยว่าทำไมคุณเมธัสไม่มาด้วย”

“หม่อนไม่ชอบมาที่แบบนี้น่ะ” นิธานตอบนิ่งๆ ไม่พบพิรุธ ผมเองก็เออออห่อหมกไปด้วย “พอดีจะมาซื้อต้นไม้ แซคมีความรู้เรื่องนี้ด้วยก็เลยชวนมา”

“วันหลังชวนผมก็ได้นะ”

“พี่ชอบปลูกอะไร” เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าทำอะไรไม่เป็น เขามองผมพลางฉีกยิ้มกว้าง

“พลูด่าง”

กากเอ๊ย!

“ว่าแต่เดี๋ยวจะไปไหนกันต่อหรือเปล่าครับ”

“กำลังจะไปกินข้าว” ผมตอบแทน กระด้างในน้ำเสียง ถูกนิธานปรายตามองตำหนิ แต่เริ่มหงุดหงิดที่เดทวันนี้มีคนเข้ามาแทรกแซงอย่างบอกไม่ถูก

“พอดีเลย ผมมีร้านเด็ดๆ แนะนำ พี่ธามมาจตุจักรครั้งแรกใช่ไหม ต้องที่นี่เลยนะ ผมรู้จักเจ้าของร้านด้วย ได้ส่วนลดแน่นอน”

เจ้าของชื่อพยักหน้า ขณะที่ผมทำได้เพียงพ่นลมหายใจออกมาด้วยความระอาใจ เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้าง โดยเฉพาะที่คนมาด้วยไม่หวงแหนเวลาส่วนตัวที่มีน้อยเต็มทนเลยสักนิด กระทั่งถูกคว้ามือไปจับ จูงให้เดินตามไกด์ไม่ได้รับเชิญใจผมก็สงบลงบ้าง

“เอ้อ ว่าแต่พี่ธามเพิ่งกลับมาจาก...” เสียงนั้นกลืนหายไป ธาราธรณ์มองมือที่สอดประสานของผมกับรุ่นพี่ร่วมสายอาชีพแล้วเหลือบตาขึ้นมาสบกับผม มองไปทางนิธานที่ทำท่าทางไม่ทุกข์ร้อนแล้วก็กลืนน้ำลายอึก

“ไม่ใช่กับพี่หม่อนเรอะ ผมเข้าใจผิดมาตลอดเลย”

“ส่วนใหญ่ก็เข้าใจแบบนาย” นิธานไม่โต้แย้ง และมันทำให้ผมรู้สึก...เหมือนจะเป็นไข้ “เดินนำไปสิ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จว่าจะกลับไปจัดสวนในขวดแก้วที่บ้านแซค”

“อ้อ...โอเคครับ” ธาราธรณ์ตอบรับด้วยท่าทีเก้ๆ กังๆ เขาหันมายิ้มให้ผม แล้วชกเบาๆ บนบ่า “เจ๋งว่ะเฮ้ย”


เจ๋งเชี่ยไร สนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!







TBC



ค่อยๆ รักกันเบาๆ ค่ะ
ตอนนี้ธามเปิดความรู้สึกมากขึ้นแล้ว เพราะตอนที่แล้วเจ้าหมาน้อยแอบพยศบอกจะเทพี่ธาม อิอิ เดี๋ยวจะดราม่าขื่นขมระทมอกแซคกันหนักไป เอาหวานๆ มาเสิร์ฟขัดตาทัพหน่อย
ขอให้เป็นวันพุธที่ดีของทุกคนนะคะ 
รักก

[Fujung]

พี่ธามโฉมใหม่ไฉไลกว่าเดิม 
แหนะแอบไปเล่นกล้าม หวังอะไรอยู่อะเปล่า
หมาแซคนี่ก็ขี้หวงเหลือเกิน
ไม่อยากให้ถึงช่วงดราม่าต่อเลย จบตรงนี้เลยได้ไหม
รักกันเบาๆ

[Snimsoi]

ตลกอะ แซคคคคค หมาน้อยเอ๊ย ดูกระฟัดกระเฟียด

[paenggiz]

 

น่าร้ากกกกกกกกกกกทั้งผัวทั้งเมียเลยขร่าาาาาาา
แอบขำตอนจบ นุ้งแซคหึงอ่อน พี่อู๋ดูไม่เป็นพิษเป็นภัยนะคะ
โอยยยข่อยโล่ง ไม่อยากเห็นแซคเป็นหมาบ้า55555
นิธานก็ยังแซ่บครองมงไว้แบบสวยๆ ไม่เอาไม่มีฉากพลิกบทกันโนะพี่เวสต์คลดีโนะ
อ่านเจอประโยคนั้นแล้วภาพพี่ยูยิงประตูอินทรี อุดมภักดี ลูกท่านนายพลของบ่าวผลุดขึ้นมา
อยากจิลืมมมม!!!!!
 

หวานๆกันไปวีคนี้ แต่ต้องเตรียมตัวให้พร้อมคนเขียนจะลงบอมพมาม่าเมื่อไหร่ก็ได้
 

รอนะคะ กู้ดน๊ายยยยยยยยท์ *เสียงสูง*
 

[toou]

กดF5 รอทั้งวันเลยจ้า
ในที่สุดก็มาต่อแล้วววววว  กรี๊ดดดด
และพี่ธามก็โคตรน่ารักเลยจ้าาาา
แถมพี่ธามก็เปิดตัวเองเลยกับแซคต่อหน้าธาราธรณ์  เริ่ดดดดดดดดด
แซคเองสบายใจล่ะทีนี้ ฮ่าๆๆๆๆ
หวานขนาดนี้ เริ่มระแวงตอนหน้ากลัวมีมาม่าจังอ่า  อย่าเลยนะ สงสารหมาแซค

[iceman555]

 

[Yundori]

ตอนนี้คือเหมือนมาปลอบใจคนอ่าน
หลังจากผ่านตอนมรสุมมาหลายตอนแล้ว
ตอนเขารักกันมันดีอย่างนี้เองค่ะ
พี่ธามคือถ้าจะเปิดก็เปิดมากนะแซคนะ
ทำใจไว้ ดีไม่ดีได้โดนพลิกบทบาทแน่ๆ
เริ่มเห็นเค้าความโคตรแมนของพี่ธามแล้วหวั่นแทน 555555
พี่อู๋ดูเอ๋อๆเด๋อๆ แบบเดามั่วซั่วไป โดนหึงไม่รู้เท่าไหร่แล้ว
แต่ถ้าพี่อู๋จะมาร้ายนี่ก็น่าจะใช่ย่อย

[PrimYJ]

พี่ธามน่ารักอ่ะ ตลกแซคด้วย 55555

[QXanth139]

เอามาหลอกล่อให้เราตายใจใช่ไหมมมมมมมมมมมมมมม

แต่พี่ธามเปิดเผยมากขึ้นหมาแซคเราก็กระดี๊กระด๊าแล้วมั้ย

[Supparang-k]

เด็กน้อยมากเลยแซค คือแบบ...อ่านเจอตอนนางนอยให้อู๋ที่มาแทรกเวลาเดทแล้วนึกภาพนางเป็นเคะน้อยหอยสังข์เลย 555   

พี่ธามตอนนี้น่ารักอ่ะ คือแบบสปอยเด็กมาก ยอมยันเช้าเลยเหรอพี่ 555

[mild-dy]

 

[nijikii]

สงสารธาราธรณ์
อู๋ลูก มาซบตรงอกพี่มา (อิอิ)

ตอนนี้พี่ธามมาแรงเบอร์ร้อยมาก
เด็กมันงอแงเนอะ เพราะพี่ธามให้เด็กมันข(ย่)มไง ทีหลังก็จับกดเลยค่ะ อยู่ในโอวาทแน่นวล

[Mura_saki]

ดีใจที่พี่ธามเปิดใจมากขึ้น

[chacogothicW]

เก๊าโอเคนะถ้าพี่ธามจะรุกง่าาาา//บิดตัวเขิน
หมาแซคนี่มันหมาแซคจริงๆ//ยักไหล่ น้องน่ารักเนอะพี่ธาม
ฮือ ตอนนี้หวานๆน่ารักๆ อยากจะเอาความขมขื่นไปทิ้งแม่โขง
เออ อู๋นี่ก็เป็นคนดีกว่าที่คิดนะ5555 ผู้ชายสไตล์เฟรนด์ลี่นี่ดีจริงๆ

[mukkai]

อู่นี่เนียนเลยนะ 555

นิดๆหน่อยๆก็เอาเถอะเเซค 

[เอมมี่]

ตอนนี้พี่ธามน่ารักมากกกก ดูตามใจแซคและเปิดเผยมากขึ้นนะ
ส่วนน้องแซคก็อยู่ในโหมดทั้งรักและหลงเมียตัวเองเลย

[Ain]

เหมือนเอาตอนนี้มาหวานให้ตายใจ
แล้วตอนต่อไปจะเชือดเรานิ่มๆ
555555555555
มีความระแวงในทุกตัวอักษรค่ะ
ก็นะ ธามยังไม่โปร่งใสนี่เนอะ ฉะนั้นยังวางใจไม่ได้หรอก

[kimkidoy]

โถ่ๆ แซคจะเด็กน้อยไปไหนนนนนนนน หนูเป็นพระเอกนะลูกก
เอ็นกูนางจัง พี่ธามอย่าทำแซคเสียใจน้าาาา

[aiyuki]

พี่ธามน่ารักกก

[Chacha]

อยากเห็นพี่ธามรุก 555
อู๋แบบหงอยเลยรู้สถานะของแซคที่แท้จริง แต่แบบแมนดีอ่ะ
ปู่เสื่อรอดราม่า

[THiiCHA]

เหมือนเอาตอนนี้มาหวานให้ตายใจ
แล้วตอนต่อไปจะเชือดเรานิ่มๆ
มีความระแวงในทุกตัวอักษรค่ะ

คิดเหมือนกันเลย 
พี่ธามชอบทำตัวมีลับลมคมใน
อ่านแล้วต้องมีความระแวงในทุกตัวอักษร