หัวข้อ: " เมียหมอ " Up! .ตอนที่ 30(100%) l 09/06/16 : P.68 | THE END

[Mura_saki]

พี่เสือปล่อยน้องอยู่คนเดียวได้ไง?

[TONG]

พี่เสือพาตี้มาหาชู้เหรอ

[Meimei]

ชอบที่ไม่สามารถคาดเดาอะไรจากเรื่องนี้ได้จริงๆ
อย่าปล่อยน้องตี้เหงาคนเดียวแบบนี้ดิพี่เสือ
สนับสนุนให้ตี้มีกิ๊กเลยค่ะ
 

[Yamame]

หึ หึ โดนปล่อย 1 อาทิตย์ กลับมายาว ๆ แน่เชียว

[poohanddew]

โดนปล่อยให้อยู่คนเดียว 1 อาทิตย์
อะไรจะเกิดขึ้นหล่ะทีนี้
 

[TheWanFah]

ตี้ชนกับใครเนี่ย
ชอบแบบ SM นิดๆ
รอตอนต่อไปจ้า

[Tatangth]

ถ้าเราเป็นตี้นี่มีวีนอ่ะ หอบกูมากูมาถึงเมืองนอกเมืองนา
แต่มาเสือกทิ้งไว้กับใครไม่รู้ ถ้างั้นให้กูอยู่ไทยกับเพื่อนกูเถอะ
 

[Poseidon]

1 อาทิตย์จิเกิดเรื่องอะไรมั่งนะ
ลุ้นๆๆ

[ปังอุ่น]

ฝากปลาย่างไว้กับแมวรึเปล่าพี่เสือ 

[Noina_Pn]

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[КίmY]

เสือนิสัยอ่ะ เอาตี้มาปล่อยไว้ให้เดียวดาย เดี๋ยวก็ให้ตี้หนีเที่ยวซะหรอก 
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ  :')

[ormn]

  ตูลุ้นแทบตาย

[icecreamii8_]

จะสมน้ำหน้าหรือสงสารพี่เสือดี 555555555555555
 

[OoniceoO]

สนุกเลยทีนี้ 55+  มาต่ออีกนะครับ มาตามอ่านแล้ว

[KS.F]

มันไม่น่าไปเลยเนอะ
โดนทิ้งเป็นอาทิตย์เบย

[กระดาษเก่า]

สงสารตี้ พี่เสือใจร้าย

 

[ycrazy]

สนุกจังเลย

[teamkoyza]

กริ๊ด พี่เสือเป็นใครเนี่ย ดูท่าจะยิ่งใหญ่จุง

[Kwang_CPM]

พี่เสือ ลาออกจากการเป็นหมอ แล้วมาสมัครเป็นมาเฟียไหมคะ


แหมมมมมม  อยากเห็น หมอ โหมดดาร์กจังเลย 

,, รอตอนต่อไปอยู่นะคะ 

[code64]

ทิ้งตี้อาทิตย์หนึ่ง ... เป็นกุอยู่ไทยเที่ยวเล่นบายๆดีกว่าเยอะ

[himoru]

งืดดดด มาอัพแล้วววว

ส่วนตัวนะคะ
เราว่าจริงๆนายเอกโดนคนอื่นขืนใจหรือโดนแบบจริงๆจังๆจากคนที่ไม่ใช่พระเอก
สำหรับเรารับได้นะ
มันบ่งชี้ว่าเสือจะทำยังไงธามจะทำใจได้ไหมยังไง
ขนาดเราอ่านเรื่องของเขายังไม่อยากให้เกิดขึ้น
แล้วคนสองคนเจอแบบนี้จะจับมือกันเดินต่อไป
มันน่าสนนะ

แต่ก็อย่างเฉลย ไม่มีแฝด
โล่งใจแทน แต่ก็แอบเสียใจ เผื่อใจมาอ่านในอารมณ์นั้นเต็มที
แต่ก็อย่างที่คนเขียนบอกนิยายอินดี้ 555

ชอบลูกเล่นคนเขียนนะคะ ^^

[shoky_9]

เอ๊า! ชวนมาแล้วมาทิ้งกันได้ไง ตั้งอาทิตย์   

[Meimei]

คิดถึงน้องตี้ คนเขียนมาต่อไวๆนะ
 

[:mdred]

ตอนที่ 7.2




1st  วันที่ไม่มีผัวอยู่ด้วย






รอยด์  แมกคานีวาล




คือบุรษรูปงามในร่างของเทพเจ้ามิคาเอลตรงข้ามกับเสือที่เปรียบเหมือนซาตานลูซิเฟอร์โดยสิ้นเชิง เขาเป็นคนที่โดนเสือส่งมาให้ดูแลผม(บอกมาแบบนั้น) ร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบกว่าๆ ใบหน้าเรียวหล่อแบบสุภาพบุรุษอันแสนอ่อนโยน เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนและนัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่เมื่อสบตาทีไรก็เหมือนเห็นแสงสว่างจ้ามาจากทางด้านหลังของคนตัวสูงที่อยู่ในชุดสูทสีดำเนียบทุกกระเบียดนิ้ว แต่จะว่าไปแล้วรอยด์ก็มีใบหน้าคล้ายเสืออยู่นิดๆแฮะ 




“คุณจ้องผม” ใบหน้าดุจดั่งเทพบุตรเงยขึ้นมาจากชามอลูมิเนียม สองมือกำลังค้นแป้งทำคุกกี้ที่เป็นขนมยามว่างให้ผมทานอยู่ สืบเนื่องจากเมื่อวานที่ผมได้เจอเขาหลังจากซักประวัติจนไม่มีอะไรให้ถามผมจึงเข้าไปเก็บเสื้อผ้าใส่เข้าตู้ เพราะกะว่าจะอยู่นานเลยเอามาเยอะทำให้ใช้เวลาไปเกือบสามชั่วโมง ถึงตอนนั้นก็ค่ำแล้วจบด้วยการอาบน้ำ กินข้าวเย็น นอนด้วยประการละฉะนี้




“กูเปล่า” เชื่อเถอะว่าถึงเขาจะสุภาพขนาดไหนผมก็ยังให้ความหยาบได้อย่างเท่าเทียม อ๋อ… อีกอย่างหมอนี้พูดภาษาไทยได้ชัดเจน รอเรือชัดปร๋อจนคนไทยเองยังต้องอาย ดูเหมือนเสือมันจะประเมินผมต่ำถึงขั้นพูดภาษาอังกฤษไม่เป็น แต่คนบ้านนี้เขาต้องสปีคได้ทั้งหมด 5 ภาษาขึ้นไปครับไม่รวมอังกฤษ ไทย และรัสเซีย




“พูดไม่เพราะเลยครับ”




“กูแค่หยาบอย่างเท่าเทียม”




รอยด์ทำตอบแต่ทำหน้าเหมือนเหนื่อยใจแทน




“ทำไมมีปัญหา”




“เปล่าหรอกครับ” เขาตีไข่ใส่ลงในชามไปอีกฟอง “อยากลองทำหรือเปล่าครับ”




“ทำ ?” ผมเลิกคิ้วขึ้นงง “ทำไอ้คุกกี้นี้หรือ ไม่เอาอ่ะไม่ใช่แนว”




“นายท่านชอบคนที่ทำอาหารเป็นนะครับ”




“…”




“คราวนี้อยากลองทำบ้างไหมละครับ” มันยิ้มเจ้าเล่ห์




“เสร็จแล้วเรียกก็แล้วกันจะไปนอนรอที่ห้อง” ผมตัดบทอย่างรวดเร็ว เชื่อเถอะว่าเอาอะไรที่เสือมันชอบมาประยุกต์ใช้กับผมไม่ได้ ไม่ได้ไม่ต้องการปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นเพื่อคนอื่นแต่การทำอาหารบอกเลยมันไม่ใช่แนวครั้งล่าสุดที่เข้าครัวบ้านก็เกือบบึ้ม!ไปทั้งหลัง จะฝีมือดีหน่อยก็ต้มมาม่าอ่ะนะ ผมเปิดประตูห้องนอนลงไปแผ่ราบบนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโพตส์สเตตัสในไลน์เล่นๆ





‘โดนปล่อยเกาะที่เมกา ตัวการหายแวบไปกับปุยเมฆจะติดต่อมาบ้างก็ไม่เห็นมี เบื่อว่ะ ’





สักพักก็มีคนส่งสติ๊กเกอร์ให้ประมาณสามสี่คน เพื่อนในไลน์ของผมไม่เยอะ หนึ่งร้อยกว่าคนเท่านั้นเอง นอกจากนี้ยังตั้งแบบไม่สามารถเพิ่มไลน์ผมด้วยไอดีได้





‘โพตส์มึงหมายความว่าไง ผัวไม่อยู่ ?’
เป็นน้องกิ้งคนสวยนี่เองที่ทักมา…





‘ตามนั้น ตอนนี้เวลาที่ไทยกี่โมง’
ผมถามเพราะตอนมาก็ตั้งนาฬิกาในมือถือเป็นแบบของประเทศอเมริกาไปเรียบร้อยแล้ว





‘ห่างกันสิบสองชั่วโมง มึงไปนับเลขเอาแล้วกัน’
‘จัญไรมาก เบื่อว่ะ  อยู่บ้านกับรอยด์แค่สองคน’
‘ใครคะรอยด์’ ผมขมวดคิ้วก่อนจะอ๋อเมื่อนึกได้ว่ากิ้งมันยังไม่รู้จัก
‘คนที่เสือส่งมาให้อยู่กับกู ทำอาหารทำงานบ้านให้’
‘ผัวมึงแม่งห่วงสัส’
‘เออ’
ผมตอบสั้นๆไม่มีอารมณ์อยากคุยกับมันแล้ว






‘พี่เสือไปกี่วันคะ’
‘1 อาทิตย์’
‘โหมึงไม่เหงาบ้างหรือคะ’
‘เหงา ? เหงาไรวะ กูบอกแค่ว่าเบื่อ’
‘เหงาที่ไม่มีผัวมาเสียบตูด’





“สัส!!!” ผมตะบึงเสียงดังก่อนจะส่งสติ๊กเกอร์รูปหน้าเบะไปให้มัน ไอ้กิ้งส่งข้อความหัวเราะมาให้พร้อมกับลิ้งค์ของเว็บๆหนึ่ง





‘เหงาก็ดูหนังโป๊ทดแทนไปก่อนนะคะ กูเช็คมาแล้วเว็บนี้เด็ด’
ก่อนจะจบบทสนทนาด้วยการส่งรูปนิ้วกลางไปให้มัน






“คุณครับคุกกี้เสร็จแล้ว” เสียงเคาะประตูทำให้ผมที่ยังคงสลึมสลือตาเริ่มหลับกลับมาตื่นอีกครั้ง รอยด์ถือวิสาสะเปิดเข้ามาในมือมีถาดขนมคุกกี้กลิ่นหอมอยู่ผมกำลังจะร้องเฮ้ประท้วงด่าก็โดนจับคุกกี้ยัดปากซะก่อน “อร่อยไหมครับ”




“ไอ้อ้า” (ไอ้บ้า) พูดไม่ได้ยังมีขนมอยู่เต็มปาก




“คุณเบื่อหรือ?”




ผมแหงนหน้าขึ้นมองเอียงคอสงสัย “ห้ะ ?”




“ผมเห็นในไลน์ของคุณนะ”




“มึงไปมีไลน์กูได้ยังไง”




“ผมแอบเพิ่มเพื่อนตอนคุณเผลอน่ะ”




“เลว”




“ครับ” ผมไม่ตอบไปหยิบคุกกี้อีกชิ้นมาทาน “งั้นอยากไปเที่ยวด้านนอกไหมละ”




เสียงกัดคุกกี้ดังกึก!




“ไม่เอาอะไปเที่ยวกับมึงก่อน พอเสือมากูก็ไม่มีที่เที่ยวดิ”




“แคลิฟอเนียร์ไม่ได้มีที่เที่ยวแค่สองสามที่นะครับ”




ผมยังเคี้ยวคุกกี้ต่อไม่สนใจที่รอยด์พูด




“North Beach” สำเนียงอังกฤษชัดเจนดังขึ้น “อยากไปไหมครับ”




“…”




“ผมเลี้ยงเอง”







   สรุปแล้วก็ได้ไปจริงๆนั้นแหละ




   ก่อนขึ้นรถผมลากรอยด์มันไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดไปรเวทธรรมดาด้วยกางเกงสามส่วนสีเทาและเสื้อยืดบวกรองเท้าผ้าใบธรรมดาแต่มันใส่แล้วหล่อไปส่วนผมก็ชุดธรรมดามีออฟชั่นเสริมนิดหนึ่งคือนาฬิกา รถที่ใช้เดินทางในวันนี้เป็นรุ่นBugatti Veyron สีขาวดูไฮโซดีแต่ยังสู้ Lamborghini Veneno คันก่อนของเสือไม่ได้




   North Beach อยู่ที่เมืองซานฟรานซิสโก รอยด์บอกมาแค่นั้นก็ตะบึงรถออกด้วยความเร็วสูง เอาจริงๆแล้วคฤหาสน์ของเสืออยู่เมืองไหนในรัฐแคลิฟอร์เนียผมยังไม่รู้เลย แต่ที่รู้อีกอย่างหนึ่งคือตอนนี้แดดเปรี้ยงมากแต่อุณหภูมิกลับเย็นนิดๆ เหมาะแก่การเปิดประทุนชมวิวสองข้างทางแต่เจ้าหน้าที่สารถีที่อยู่ข้างๆกลับห้ามเอาไว้ก่อนด้วยสาเหตุใดนั้นผมไม่อาจทราบได้




   “ทำอะไรน่ะครับ” เขาถามหลังจากที่ผมยึดโทรศัพท์ของมันมาเช็คอะไรบางอย่าง




   “หาข้อมูล” ผมใช้โทรศัพท์ของผมไม่ได้เพราะยังไม่ได้ซื้อซิม ตอบไปแค่นั้นแล้วตั้งหน้าตั้งตาอ่านต่อ โดยรวมแล้ว North Beach เป็นสถานที่เที่ยวเล่นมีอาหาร เครื่องดื่มและร้านต่างๆ จะว่าไปก็เหมาะสำหรับการเที่ยวเล่นดีอยู่เหมือนกัน




   “อีกนานกว่าจะถึงคุณนอนไปก่อนก็ได้นะครับ”




   “อือ” ผมตอบพร้อมนั่งดูวิวข้างทางไปจนหลับตื่นมาอีกทีก็ถึงแล้ว ผมลงจากรถรอยด์บอกให้จับแขนเขาเอาไว้แน่นๆจากนั้นก็พาผมตระเวนเดินดูไปเรื่อยๆพอเริ่มชินผมจึงปล่อยมือเดินนำพร้อมแวะเข้าร้านโน้นร้านนี้ของกินมันเยอะดีจริงๆ




   “เอาสี่ไม้ครับ” ผมสั่งเป็นภาษาอังกฤษยิ้มให้คนขายด้วย คนขายใจดีแถมให้ผมอีกไม้หนึ่งเป็นกล้วยราดช็อกโกแลต




   “คุณทานเยอะแล้วนะครับ” รอยด์พูดเป็นภาษาไทยกับผมตอนจ่ายเงิน เขาเป็นคนจ่ายทั้งหมดจริงๆไม่บ่นสักคำ จะเกริ่นๆว่ากินเยอะแล้วนะ จะเอาอีกหรือครับเดี๋ยวทานข้าวเย็นไม่ได้นะ อะไรประมาณนี้




   “มึงบอกเองนี้ว่าพามาเที่ยว จะเลี้ยงด้วย”




   “ผมแค่กลัวคุณจะทานข้าวเย็นไม่ได้”




   “ระดับนี้” ผมกินจุเถอะจะบอกให้ “อ๊ะให้ไม้หนึ่งชิมดูอร่อยดี” มือบางยื่นไปให้แต่เขาไม่รับกลับยื่นใบหน้าเข้ามาแล้วกัดไปคำหนึ่ง


 
   “อร่อยดีนะครับ” มันบอกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้า ผมใจหล่นฮวบแวบหนึ่งเหมือนรู้สึกว่าตัวเองได้คบชู้ยังไงยังงั้น เลยเชิดหน้าปากบอก



   “มึงเอาไปถือเองเลย”




   เขาหัวเราะหึในลำคอแล้วรับไป ผมเหล่ตามองพลางเคี้ยวไปด้วยแต่นัยน์ตาสีฟ้าเข้มกลับตวัดมามองพอดี “คุณจ้องผมอีกแล้ว”




   “กูเปล่านะ”




   “ทำไมไม่ชอบยอมรับความจริงล่ะครับ”




   “กูปะ…”





   “ช่วยด้วยค่ะโจรขโมยกระเป๋าของฉันไป!!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยและดังขึ้นพร้อมเสียงฮือฮาของผู้คน ผมกำลังหันหน้าไปมองแต่กลับถูกชนเข้าอย่างจังจนล้มลงไปกับพื้นซะก่อน พร้อมครางอย่างโอดโอยคาดว่าคนชนจะเป็นโจรวิ่งราวที่ว่า ร่างสูงของรอยด์ที่น่าจะผ่านการฝึกมาอย่างดีวิ่งตามเขาไป ผมมองเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าเข้มที่ค่อยๆหายเข้าไปในกลุ่มคนก่อนจะมีฝรั่งใจดีมาช่วยฉุดผมขึ้นจากพื้น




   “คุณโอเคหรือเปล่า” เธอเป็นผู้หญิงหน้าตาสะสวย



   “ผมโอเค” ผมตอบกลับผะงกหัวเป็นการขอบคุณให้เธอแล้วเดินออกมารอด้านนอก




   มาเมกาคราวนี้ดูท่าผมจะดวงสมพงกับความว่า ‘โดนปล่อย’ ซะจริง แต่เอาเถอะ! รอยด์มันวิ่งไปเอากระเป๋ากลับคืนมาให้เจ้าของรายนั้นผมให้อภัย แต่เสือนี้…



   “ขอเงินหน่อยครับ”




   ห้วงความคิดสะดุดพลัน ร่างเล็กของเด็กชายวัยประมาณหกขวบมายืนแบมือตรงหน้าผม เขาร่างกายมอมแมม นัยน์ตาสีฟ้าที่สื่อออกมาอย่างมีความหวังทำให้ผมใจอ่อน ผมหันไปหยิบตังทอนในกระเป๋าเสื้อที่รอยด์มันลืมเอาให้คนตรงหน้า เขาบอกขอบคุณก่อนจะเดินออกไป




   “คุณใจดีกว่าที่ผมคิดนะ” เสียงทุ้มดังขึ้นจากทางด้านหลัง เป็นมันนั้นแหละใบหน้าหล่อเหลาติดเหงื่ออยู่นิดๆ




   “เงินมึง”




   เขายักไหล่ “ถ้าเป็นเงินคุณ คุณก็ต้องให้อยู่ดี ผมเชื่อยังงั้น”




   “เหรอ” ผมลากเสียงยาวคล้ายประชด




   “มีสาเหตุอะไรหรือเปล่าครับ”





   “ก็มี” เสียงของผมเงียบลงแล้วนึกย้อนถึงความหลังแต่ไม่ได้พูดออกไป ครั้งหนึ่งตอนผมยังเด็กมากและธีมพึ่งอายุได้ประมาณ 2-3 ปี ครอบครัวของผมเคยถูกฟ้องล้มละลายจากการโกงของคนในบริษัทของพ่อ ร้ายแรงถึงขั้นแม่บอกให้ผมเตรียมใจเอาไว้เลย(ปกติแล้วมีเรื่องอะไรแม่จะไม่บอกผม) แต่แล้วพวกเรากลับรอดพ่อบอกว่ามีมหาเศรษฐีคนใหญ่คนโตช่วยเอาไว้โดยแลกกับอะไรบางอย่างที่ผมไม่อาจทราบได้ แต่ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไรต่อถ้าไม่ได้ถูกช่วยในครานั้น ไม่แน่ว่าชีวิตของผมอาจจะเป็นเหมือนกับน้องคนเมื่อกี้




   “ตอนนี้คุณดูเป็นคนมีปมนะครับ”




   “มึงนะเงียบไปเลย”




   “ผมมีอีกคำถามนะครับ”




   “หือม์”




   “คุณรัก… นายท่านจริงหรือเปล่า”




   ผมเงียบ เงียบจนได้ยินเสียงกรีดร้องของสายลม โทนเสียงเข้มที่ถามบ่งเลยว่าเขาไม่ได้ถามแบบเล่นๆแต่เป็นคำถามที่จริงจัง ใบหน้าหล่อเหลาติดอ่อนโยนมีท่าทีเคร่งขรึม ผมเบะปากยักไหล่แล้วยิ้มกรายใส่ “มึงไม่รู้อะไรหรอก” ผมก็สังเกตมาแล้วเหมือนกันหมอนี้มักแสดงท่าทีแปลกๆตอนผมพูดถึงเรื่องของเสือ




   “…”




   “กลับกันเถอะ” ผมบอกก่อนจะเดินนำไปยังรถได้ยินเขาพูดอะไรสักอย่างที่ผมแปลไม่ออก ท่าจะเป็นภาษารัสเซียอีกตามเดิม แต่เอาเถอะผมไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว






   นัยน์ตาสีฟ้าเข้มมองร่างเล็กที่ค่อยๆเดินนำหน้าไป ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนลง หัวใจเต้นตึกตักจากประโยคเมื่อครู่



   ‘มึงไม่รู้อะไรหรอก’




   “ใครกันแน่ครับที่ไม่รู้อะไรนะ” เขาพึมพำเป็นภาษารัสเซียมั่นใจว่าร่างเล็กคงจะแปลไม่ออก แต่อีกไม่นานหรอก ไม่รู้ว่า ‘นายท่าน’ คนนั้นจะปิดเรื่องของเขาไปได้นานเท่าไหร่กันเชียว “จะแก้ปัญหาตรงนี้ยังละครับ …นายท่าน”




   …เป็นคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบ







   “ออกไป” เสียงทุ้มเอ่ยเบาๆท่ามกลางความเงียบ เหล่าชายชุดดำที่ยืนก้มหน้าอยู่นานจึงค่อยๆทะยอยกันออกจากห้องใหญ่ไป ร่างสูงของเสือถอนหายใจหนัก ใบหน้าหล่อเหลาติดอิดโรยเล็กน้อย มือหนาคลายปมผูกเนคไทออกพลางโยนสูทสีดำตัวใหญ่พาดเข้ากับโซฟา สองเท้าเดินไปยังกำแพงใสที่เป็นกระจกเผยให้เห็นทัศนียภาพยามค่ำคืนของรัสเซีย




   “ตี้” ร่างสูงพึมพำเบาๆ เขาคิดถึงร่างเล็กใจจะขาดแล้วแถมยังปล่อยเอาไว้ไม่ได้ติดต่อไปไม่รู้จะโกรธกันหรือเปล่า เพราะเคลียร์มรดกที่ใกล้จะได้รับตอนเรียนจบมันยุ่งยากกว่าที่คิด แถมปัญหาอื่นอีกๆทำให้เขาแทบไม่มีเวลาพักเลย เสือถอดนาฬิกาเครื่องหรูออกจากข้อมือก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตรงสายไปที่คฤหาสน์ในแคลิฟอร์เนีย




   (สวัสดีครับ) เสียงที่ไม่คุ้นเคยทักเป็นภาษาอังกฤษ



   “ใคร ?”




   (ผมเอง รอยด์ครับ)





   …รอยด์





   เสือขมวดคิ้ว เขารู้จักรอยด์ดีและเป็นคนส่งไปดูแลตี้เองถึงจะบอกอย่างนั้นแต่เสียงนี้ไม่คุ้นหูเอาซะเลย




   “นายเสียงแปลกๆนะ”




   ปลายสายเงียบไปสักครู่แล้วตอบกลับ (ผมเป็นหวัดน่ะครับ นายท่านมีอะไรหรือเปล่า)




   “ตี้อยู่ไหน”




   (ตี้ ? อ๋อ… คุณธามหรือครับเหมือนว่าจะหลับไปแล้วนะครับ)




   “งั้นหรือ” เสือเม้มปาก “วันนี้เขาทำอะไรบ้าง”




   (ผมพาไป North Beach เพราะเขาบ่นว่าเบื่อนะครับ)




   “อืม” ร่างสูงพยักหน้าเหมือนเข้าใจ จริงๆแล้วถ้าจะให้แต่ตี้อยู่แต่ในบ้านก็คงจะน่าเบื่อจริงๆ “วันนี้เขาทานอะไรบ้าง”




   (กินที่ North Beach เยอะซะจนไม่กินข้าวเย็นนะครับ ส่วนตอนเช้าเป็นโจ๊กของว่างเป็นคุกกี้ครับ คุยกับใครอยู่น่ะ) ประโยคสุดท้ายเหมือนได้ยินเสียงแว่วๆ เสือหน้านิ่งเหล่สายตามองโทรศัพท์




   “เสียงอะไร”



   (เสียงโทรทัศน์นะครับ)




   “งั้นหรือ”




   (…)




   เมื่อปลายสายไม่ตอบมือหนาจึงกดตัดสายไป เสือจ้องโทรศัพท์ก่อนจะกดหมายเลขติดต่อคนที่ต้องการจะคุย แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งถึงความคุกกรุ่นอยู่ภายใน




“โอ้ ไม่โทรมาตั้งนานนะเสื…”




“อลันหรือเปล่า ตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดที่คฤหาสน์ในแคลิฟอร์เนียให้ทีว่าตอนนี้ใครอยู่กับเมียกู!”





“คุยกับใครอยู่น่ะ” ผมขมวดคิ้วเอ่ยถามด้วยความสงสัยหลังจากที่ไปเอาแก้วนมเพื่อดื่มก่อนนะที่ห้องครัวพอกลับมาก็เห็นร่างสูงของรอยด์ยืนคุยโทรศัพท์ด้วยใบหน้าออกติดเคร่งเครียดนิดๆ นัยน์ตาสีฟ้าเข้มหันมามองผมแล้วเบิกตากว้างผมเลิกคิ้วขึ้นเห็นเขาไม่พูดอะไรต่อก่อนจะวางโทรศัพท์ลงที่เดิม “คุยกับใครหรือ” ผมถามอีกรอบ





“เพื่อนน่ะครับ”




“หรือ”




…ไม่ใช่เสือหรือ




พอรู้ว่าไม่ใช่เสือก็เศร้าจิตนิดๆก่อนจะเดินไปยังหน้าทีวีที่ยังเปิดค้างเอาไว้แล้วจัดการดื่มนมตรงหน้า รอยด์มองผมก่อนเขาจะเดินไปยังทางห้องครัว ผมมองตามก่อนจะจับสังเกตความเหมือนจากอะไรได้บางอย่างบนร่างสูง



…แผ่นหลังของรอยด์อย่างกับของเสือเลย
   












จบ.



*************************
สั้นๆ เสือมึงปล่อยเมียไว้กับใคร อย่าพึ่งจิตตกมันไม่ได้ดาร์กถึงขนาดนั้นค่ะ
   

[❣☾月亮☽❣]

ติดกล้องเต็มบ้านเพิ่งจะมาขอดู
ให้ไวเลยพี่เสือ

[Yunatsu]

อีพี่เสืออออออออ
ระวังงงงงนะ 555555

[4559]

ให้ไว

[auntreory]

ไม่ตกใจเลยค่ะ งงเต็มๆเลยค่ะ

[yogurtjung]

อู๊ยยยย ใครกันน้าา

แบบนี่ทำไรก็เห็นหมดเลยสิ คิคิ

รอตอนต่อไปนะคะ ติดมากๆอยากอ่านต่อคะ