หัวข้อ: { เดือนเกี้ยวเดือน } [END]

[SoN]

^^

[hinago]

น่าร๊ากกกกก

[minneemint]

 

[tuek]

โอ๊ะๆๆๆ....มิ่งเสียซิงตอนไหนเนี่ยอยากรู้สะแล้ว

[Momichi]

กรี๊ดติดงอมแงมเลยค่ะ #ทีมพนาวาโย #ทีมมุ้งมิ้งคิทแคท #ที่โฟร์ทบีม อยู่มันทุกทีม ฟินกันทุกคู่ อยากอ่านต่อ แดดิ้น

[Poseidon]

งานนี้ชะนีควรถอยนะ

[nopkar]

มาต่อแล้ววว   อ่านแล้วก็อยากไปทะเลเลย หน้าร้อนแบบนี้...

[Whatever it is]

ใครเอาชะนีไปเก็บโหน่ยยยยย

ทำไมโฟร์ทหน้าม่องี้อะ

[hikkie]

ตอนหน้าคงได้มีการเช็คระดับความขี้หึงแน่เลย
ต้องรอดูว่าทะเลจะหวานหรือร้อนแรง

[kenghan]

ทริปนี้คงได้เห็นคนขี้หึงหลายคนเลย หึหึหึ

[KilGharRah]

ดูแล้วเป็นทริปที่น่าจะชุลมุนดีแน่ๆ รอดูว่ากลุ่มชะนีจะทำอะไรอีกป่าว 

[minneemint]

มาดูฝ่ายเมียหึงกันดีกว่า
ว่าแต่คิทกับน้องมิ่งได้กันตอนไหนอะ
หรือเราะลาดตอนไหนไป
รออ่านต่อ
อยากรู้ว่าจะวุ่นวายยังไง
ในเมื่อสามีหล่อทั้งสามคน
เมียเมียจัดการซะ
คิท บีม โย อย่าให้มิ่ง โฟร์ท ป่า นอกลู่นอกทางได้
 

[lukYRKM]

ชะนีแก๊งค์นั่นต้องการอะไรจากสังคมคะ -_-???
รู้สึกว่าจะบังเอิญตรงกันเยอะไป
งานนี้จะได้เห็นบรรดาเมีบรรดาเมียหึงโหดรึเปล่า
รอๆๆๆๆๆๆๆ

[shoi_toei]

คิท แกไปเสียซิงตอนไหน!!!!

[khwanruen]

เป็นเมียหมอชีวิตดี๊ดี ฟินมาก แต่ขอฟินกว่านี้นะ 

[maxizao]

อยากอ่านฉาก มิ่ง คิท  ตอนคิทครั้งแรกอะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[ไม่เคย]

ไม่ซิงแล้วห่ะทั้งก๊วนหมอเถื่อนนน ผมนี่เขิลแทนพี่คิทเลยครัชช-//-

[ตะวันฉาย]

อ่านทันแล้ว~!
เป็นกำลังใจให้นะครับ จะรออ่านตอนต่อไปครับ

[zleep]

ทริปนี้คงวุ่นวายน่าดู

[klaew]

อ๊ายยยยยยยย
มุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งที่ซู้ดดด
เอาให้ชะนีรู้ว่าเป็นไรกัน

[penneeamoon]

มารอเฮียป่านะ   รู้ยังมีคนคิดถึง

[ธารธารา]

พี่ป่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
อ่านรวดเดียวเลยยยย
มาต่อเร็วนะคะ 

[minjeez]

ไม่เข้าใจ เวลากำลังสนุกๆมักชอบมีส่วนเกินหลุดเข้ามาตลอด
โดยเฉพาะพวกชะนี นี่นางดูไม่ออกหรือไงว่าไม่มีใครโสดแล้ว
มีตาคอยแต่มองหน้าผู้ชายหรอคะ ถึงไม่รู้น่ะ ว่าเขา " ไม่ชอบชะนี "

[ex-soulL]

จะบอกว่าตอนนี้ลำเอียงไปรักคู่โฟร์ทบีมมากกว่าคนอื่นแล้ววววว ชอบอ่า ชอบที่พี่โฟร์ทพูดเพราะ บีมก็ปากแข็งมาก(แต่รักและหวงโฟร์ทมาก ) งือออออออ อยากเห็นบีมหึงโฟร์ท อ้อนโฟร์ท อ่อยโฟร์ท แอร๊ยยย อยากอ่านคู่นี้เยอะๆๆๆๆๆๆๆ (อ้าว พี่ป่ากะวาโยเป็นพระนายนะ555555) มาต่อไวๆนะ เค้ามาส่องเล้าสองเฟสทุกวันเยยยยย

[kitwiphat]

 

[Chiffon_cake]

เดือนเกี้ยวเดือน #49




   ผมคิดว่าชาติที่แล้วผมหรือไม่ก็คนอื่นๆที่มาเที่ยวด้วยกันทำบุญทำทานมากับสาว ๆ กลุ่มแจ่มแน่ ๆ ครับ ตั้งแต่ปั๊มน้ำมันยันรีสอร์ทที่เกาะล้าน พวกผมกับพวกเธอใกล้ชิดกันเป็นว่าเล่น
   ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าพวกเธอต้องการเรียกร้องอะไรจากพวกผมมั้ย บอกได้เลยว่าผมไม่รู้ การที่พวกเธออยู่บ้านพักฝั่งตรงข้ามและก็มาวน ๆ เวียน ๆ อยู่แถว ๆ บ้านพักพวกผมอาจจะเป็นคำตอบก็ได้
   ในขณะที่ผมนึกสงสัยในอะไรเหล่านั้นอยู่ คนที่เป็นเป้าหมายและถูกเพ่งเล็งอันดับหนึ่งนั้นไม่ได้สนใจสาว ๆ ขาวสวยเหล่านั้นเลยครับ เขาเอาแต่สนใจของเล่นใหม่ในมือที่ไม่รู้ว่าแอบไปชื่นชอบตั้งแต่ตอนไหน หลังจากที่ลองใช้งานมันด้วยการแชะรูปผมไปซะเยอะ ตอนนี้พี่ป่าก็เอาแต่ขลุกอยู่กับมันและก็ดูรูปในนั้นไปมา จากนั้นก็ทำหน้าเครียด

   “แบบนี้เรียกแสงสวยรึเปล่าอ่ะ”

   เขาไม่ได้พูดกับผมครับ เขาพูดกับลูกสาวเขา จะว่าขำก็เรียกว่าขำมากน่าจะถูกกว่า นาน ๆ ทีจะเห็นคนที่เก่งไปทุกเรื่องกำลังมึนงงกับอุปกรณ์บันทึกภาพอันใหญ่เบ้ง
   คนอื่น ๆ พากันหลับไม่ก็พักผ่อนกันอยู่ในห้องครับ บังเอิญพวกเราได้รีสอร์ทริมทะเลกัน แค่นอนในห้องก็เหมือนเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งแล้ว ตอนนี้แต่ละคู่เริ่มสวีทกันน้อยลงแล้ว(หรืออาจจะสวีทลับหลังผมก็ไม่รู้) เหมือนผู้ชายมาเที่ยวกันมากขึ้น ต่างคนต่างอยู่ นอนบ้าง กินบ้าง แกล้งแต๊ะอั๋งคนอื่นบ้าง(อันนี้สำหรับพี่โฟร์ทกับไอ้มิ่งผู้ที่กระทำต่อพี่บีมกับพี่คิทที่กำลังจะหลับแหล่มิหลับแหล่)
   ผมที่นั่งอยู่หน้าบ้านพักมองดูทะเลแสนสวยตรงหน้า บรรยากาศสงบเกินกว่าที่ผมจะบรรยายได้ นี่สินะที่เขาบอกว่าเห็นทะเลปุ๊บหายเครียดปั๊บมันอาจจะจริงก็ได้

   “นี่”

   พี่ป่าที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลส่งเสียงเรียกเล็ก ๆ เขากำลังถ่ายต้นไม้ใบหญ้ารอบที่พักอยู่...ไอ้ขี้เห่อ

   “หืม”
   “มานี่ดิ๊ มาให้พี่ถ่ายรูปหน่อย” กระดิกนิ้วเรียกดิก ๆ เหมือนผมเป็นหมาของเขา
   “ถ่ายเป็นร้อยแล้วไม่ใช่หรือไง”
   “ร้อยแล้วไง ต้องถ่ายเป็นล้าน” พี่ป่าโบกกล้องไปมา “คิดว่าพี่ซื้อยาย่ามาเพราะจะเอามาถ่ายไอ้ต้นไม้น้อย ๆ พวกนี้น่ะเหรอ พี่ซื้อมาถ่ายเรานะ”
   “ขี้เกียจเต๊ะท่าแล้วอ่า” ผมเอาหมวกแถวนั้นมาปิดหน้า
   “วาโย”
   “ไม่เอา”

   ผมได้ยินเสียงรองเท้ากระทบกรวดทราย ไอ้พี่ป่าต้องกำลังเดินมาหาผมที่นั่งประจันหน้าอยู่กับทะเลแน่ ๆ ผมรู้ชะตากรรมของผมดี เพราะฉะนั้นผมจึงหลับตานอนไม่สนใจ

   ...แต่คิดว่าพนามันจะยอมเหรอครับ
   หมับ...มือเรียวคว้าหมวกแล้วโยนเข้าไปในห้อง(โดนกลางท้องพี่โฟร์ทที่กำลังนอนดูทีวีอยู่ พี่โฟร์ทหันมายกนิ้วกลางให้พี่ป่า)
   ผมเหลือบมองดูคนตัวสูงตรงหน้า เพราะผมนอนอยู่บนเปลริมหาดทำให้ระดับสายตาของผมตรงกับ...ไอ้ตรงนั้นของไอ้พี่ป่า ผมรีบย้ายสายตาเงยไปมองหน้าพี่ป่าอย่างรวดเร็ว จะสูงไปไหนเนี่ย ปวดคอเลยว่ะ

   “อะไรเล่า” ผมโวย
   “มาถ่ายรูป”
   “พักแป๊บไม่ได้เหรอ มาเที่ยวนะ ไม่ได้มาถ่ายรูป”
   “นั่งนอนเฉยๆแล้วจะได้สวีทกับพี่หรือไง มาเถอะนะ มาเถอะ” พูดไม่พอยังดึงมือผมให้ลุกขึ้นอีกด้วย ผมใจแข็งได้ไม่นานหรอกครับ ไอ้พี่ป่ามันร้ายกาจ
   “ป่า ป่า เฮ้!” เสียงร้องเรียกดังขึ้น ทันทีที่ผมหันไปมอง อื้อหือ...ผมล่ะอยากจะเอามือไปปิดตาไอ้พี่ป่าทั้งนั้น บิกินี่ล้วนๆไม่มีวันพีซผสม ขาวจนแสบตา ไม่รู้กินกลูต้าเข้าไปกี่พันเม็ด

   ถ้าเป็นแต่ก่อนผมก็คงจะแอบฟินเล็กๆกับสาวๆเหล่านี้อยู่หรอก แต่ตอนนี้แฟนผมยืนทนโท่อยู่(แถมยังหล่อมากด้วย...ไม่ได้อวดแฟนนะครับ!) แทนที่จะฟินผมกลับกลัวไอ้พี่ป่ามันจะฟินแทนผม เพราะผมไม่มีเนื้อนมไข่เยอะอย่างพวกเธอ

   พี่ป่าทำหน้าขมวดคิ้วแล้วหันไปตามเสียงเรียก ภาวนาในใจไม่ให้พี่แกหวั่นไหวไปกับหน่มน้มที่ผมไม่มี...
   ...เดี๋ยว นี่ผมขี้หวงขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หวงแม้กระทั่งสายตาเนี่ยนะ

   “มีกล้องเหรอ ดีเลย!” นั่นไง มึงซวยแล้วไอ้พี่ป่า อย่าปล่อยสาวๆไว้กับกล้อง “ช่วยไปถ่ายพวกเราที่ริมหาดหน่อยได้มั้ยอ่ะ จะอัพลงไอจีน่ะค่ะ”

   พี่ป่ามองหน้าผม ถอนหายใจอย่างเซ็งขั้นรุนแรง

   “ให้ยืมกล้องได้มั้ยอ่ะครับ” พี่ป่าที่ทำท่าไม่อยากจะยื่นยาย่าให้คนอื่นแต่ก็ดันยื่นให้เขา เด็กหวงของแต่ก็แบ่งปันอะไรเทือกๆนั้นน่ะครับ
   “ทำไมล่ะคะ ไม่ว่างเหรอ” เจ๊กิ๊ง...
   “ใช่ครับ ไม่ว่าง มีคนจองแล้ว”
   “หือ”

   ผมมองพี่ป่าอย่างทึ่งๆ แถมทำหน้าแซวอยู่ในที เจ๋งว่ะ...

   “หมายถึงกล้อง หรือว่า...คน...อ่ะคะ” หน้าตาพวกเธอทุกคน ขอย้ำ ทุกคนลุ้นกันชิบหายว่าไอ้พี่ป่าจะตอบว่าอะไร พี่ป่ายิ้มอย่างมีเลศนัย(มันเจ้าเล่ห์แค่ไหนมันก็ยังหล่อ เชื่อผมเถอะ)
   “ผมให้ยืมกล้องได้ แสดงว่ากล้องว่าง”
   “...”
   “คนไม่ว่างครับ แฟนเด็กขี้หวง”

   ไอ้...ไม่รู้จะฟินกับคำพูดหรือจะโกรธก่อนดี ผมมองไปที่ไอ้พี่ป่าพร้อมกับทำท่าเหมือนจะต่อยเล่นๆ ผมกับพี่เขากำลังจะทำพวกเธอช็อคไปแล้ว

   พวกเธอจะช็อคกว่านี้อีกถ้ารู้ว่าผู้ร่วมทริปสุดหน้าตาดีทั้งหลายที่นอนกองระเนระนาดอยู่ในห้องนั้นไม่มีใครโสดสักคน

   ...แถมยังกินกันเอง

   “ยังไงก็ยืมกล้องหน่อยนะคะ”

   ดูเหมือนกล้องจะสำคัญกว่าความผิดหวัง เจ๊กิ๊งเดินก้าวดุ่มๆอย่างมาดมั่นเข้ามาใกล้พี่ป่าแถมยังเดินแอ่นหน่มน้มมาแต่ไกล คราวนี้ผมไม่ต้องเกรงใจใครแล้ว ผมกระโดดเอามือไปปิดตาไอ้พี่ป่าทันที ไม่รู้ว่ามันแอบมองเพลินรึเปล่าก็ไม่รู้ เสือยังไงมันก็คือเสือนั่นแหละ

   ยัยเจ๊กิ๊งทำหน้าหงุดหงิดใส่ผมหน่อยหนึ่ง ก่อนที่จะบอกกับพี่ป่าว่าเดี๋ยวเอากล้องมาคืน และหลังจากนั้นแก๊งสาวแจ่มก็เดินลงชายหาดกันไปพร้อมกับผลัดถ่ายรูปให้กันอย่างสนุกสนาน

   พี่ป่าแกะมือผมออกจากตา (เขย่งไปปิด...โคตรเมื่อย)

   “แฟนเด็กขี้หวงท่าจะจริงแฮะ ฮ่าๆๆ” พี่ปาหัวเราะขำ
   “ฟินมากป่ะ เห็นมองตาเป็นมัน”
   “มองไรล่ะครับ มองไม่ทันหรอก มีคนเอามือมาปิดตา” พี่ป่าขยี้หัวผม “เราเองรึเปล่าที่มองน่ะหา”
   “เปล่า!” ผมปฏิเสธ
   “จะว่าไปพี่ก็สงสัย” พี่ป่าทำท่าคิด “ถ้าโยมีแบบนั้น...มันจะประหลาดขนาดไหน หน้าผู้ชาย...แต่หน้าอกใหญ่”
   “ไอ้พี่ป่า! ว่างจินตนาการนักก็ไปโดดลงทะเลโน่น” อุบาทว์จริงๆ...พูดออกมาแบบนั้นมันทำให้ผมคิดตามอย่างเสียไม่ได้ พี่ป่าขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ และหลังจากนั้นก็โอบรอบคอผมเดินเข้าไปในบ้าน

   ใช้คำว่านอนกองระเนระนาดน่าจะถูกครับ หมอเถื่อนสองคนนอนสิ้นสภาพ ส่วนวิศวะอีกสองคนก็นอนเช่นเดียวกันแม้จะไม่หลับ สงสัยกวนพี่หมอสองคนจนโดนเขาด่าและก็ไล่ตะเพิดเลยมานอนจ๋อยดูทีวีกันแบบนี้ ทั้งคู่หันมาหาผมกับพี่ป่าตอนที่เราสองคนเปิดประตูเข้าไปข้างใน

   “เชี่ยโฟร์ท” พี่ป่าเอ่ยขึ้น “ไปซื้อเหล้ากับกูดิ๊”
   นั่นไง...ยังไม่ทันที่จะถามความเห็นใครเลยพี่แกก็ออกคำสั่งปุบปับ
   “เออ ซื้อไหนล่ะ” พี่โฟร์ทนี่ก็ไม่เสียเวลาคิด “ไอ้เชี่ยมิ่ง ไปช่วยถือด้วย”
   “พี่โฟร์ท” มิ่งมองไปยังคนที่กำลังนอนอยู่ “โยมันจะดูแลพี่สองคนนี้ได้เหรอครับ...” อ้าวไอ้เวร ใช่เรื่องมั้ยเนี่ย กูก็ผู้ชายนะเว้ย
   “เออว่ะ นั่นสิ”

   พอกันทั้งพี่ทั้งน้องวิศวะ...แอนตี้คณะนี้ดีมั้ยฟะ

   แปะ แปะ...พี่ป่าเดินไปเคาะหัวไอ้มิ่งและก็เดินไปเตะขาพี่โฟร์ท พอดีเตะหน้าแข้งน่ะครับ ก็เลยมีเสียงดังว่าแปะ

   “อย่ามาว่าเมียกู”
   “สาด แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลย” พี่โฟร์ทบ่น “ตกลงจะไปได้หรือยัง”
   “เออ ไปสิ”

   พี่ป่าเดินนำผู้ชายสูงสองคนออกไปจากบ้าน ไม่ลืมที่จะบอกผมว่าเดี๋ยวมานะ...
   ...พี่ป่าไม่อยู่แบบนี้ก็ทางสะดวกน่ะสิ

   สะดวกสำหรับอะไรเหรอครับ..

   นอนไง...เมื่อกี้ก็เรียกผมให้ไปถ่ายรูป ไม่ยอมให้ผมนอนซะงั้น มาทะเลทั้งทีมันต้องพักผ่อนสิ ต้องพักผ่อน
   ผมค่อยๆเคลื่อนกายไปบนเตียงโดยเบียดพี่บีมกับพี่คิทให้น้อยที่สุด พอดีเตียงหน้าทีวีมันเป็นสองเตียงใหญ่น่ะครับ ในห้องนอนสองห้องก็มีเตียงอีกอย่างละหนึ่งน่ะ อันนี้มันเหมาะมากสำหรับการงีบ...
   ...เอาหัวลงหมอนไม่ถึงห้านาที ผมก็หลับสนิทแทบจะในทันที










   “มึงเล่ามาดิ๊”
   “เล่าเหี้ยไรล่ะ”
   “เด็กมิ่งมันรวบหัวรวบหางมึงยังไง”
   “ไอ้สัด”
   ผมสะดุ้งตื่นตอนได้ยินเสียงบทสนทนานั้น พี่บีมกับพี่คิทตื่นแล้ว ทั้งคู่กำลังนั่งจิบเบียร์กระป๋องอยู่หน้าทีวี นาฬิกาบนผนังบ่งบอกเวลาห้าโมงเย็น

   สามคนนั้นยังไม่กลับมาอีกเหรอ...   

   “จะเล่าไม่เล่า”
   “มึงไม่เล่าเรื่องไอ้โฟร์ทเอามึงตอนเมาก่อนล่ะ”
   “ไอ้เหี้ย!!!”

   อีกไม่นานทั้งคู่คงกลายเป็นมวยคู่เอก ผมขยี้ตาและก็ลุกขึ้นนั่ง เมื่อได้ยินเสียงขยับ พี่สองคนนั้นก็หันมามองผมทันที

   “ตื่นแล้วเหรอ”
   “หิวป่าว”
   “นิดหน่อยครับ” ผมตอบ “พวกนั้นยังไม่กลับมาอีกเหรอ”
   “ไม่รู้” พี่บีมยกกระป๋องเบียร์ขึ้นสูงเพื่อกรอกของเหลวลงปาก “โทรไปก็ไม่รับ”

   หงุดหงิดแน่ ๆ แบบนี้...ผมกลืนน้ำลายพลางเดินไปดูบรรยากาศทะเลด้านนอก ท้องฟ้าเริ่มโพล้เพล้เพราะอาทิตย์ใกล้จะตกดิน โทรศัพท์ในมือผมถูกกดโทรออกไปหาพี่ป่าทันทีที่ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่แห่งหนใด

   ไม่รับสาย...

   โทรไปอีกครั้งก็ลงท้ายอีหรอบเดิม...ไม่รับสาย

   ฮ่วย ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมพี่บีมถึงดูหงุดหงิดแบบนั้น ไม่ใช่อะไรหรอกครับ นี่มันต่างที่ต่างถิ่น อยู่ห่างไกลกันไม่ยอมกลับมาสักทีแถมยังไม่รับสายแบบนี้ผมคิดไปต่าง ๆ นานาว่าอาจจะเกิดอะไรไม่ดีต่อเขาอะไรทำนองนั้นอ่ะ

   และก่อนที่ผมจะตัดสินใจไปเดินตามหาด้วยตัวเอง สามหล่อก็เดินเรียงแถวกันมาพร้อมๆกับเครื่องดื่มเต็มไปเต็มมือ มิหนำซ้ำยังได้ยินเสียงหัวเราะร่วนตามมาติด ๆ ไม่รู้ไปอารมณ์ดีอะไรกันมาจากไหน

   แล้วไอ้มิ่งไปสนิทอะไรกับเขาตั้งแต่เมื่อไหร่...

   “แม่ง...เซ็ง” พี่ป่าบ่นออกมาแบบนี้ พี่เขามองหน้าผมพร้อมกับทอดถอนใจเฮือกใหญ่
   “พี่ป่าทำไมมาช้านักล่ะ”

   ปึง...พี่ป่าเดินชนไหล่ผมเข้าไปในห้องพักโดยไม่สนใจผมแม้แต่น้อย อ้าว งงเลยสิกู พี่โฟร์ทแตะบ่าผมเบาๆ ในขณะที่ไอ้มิ่งเอาแต่หัวเราะ
   เดี๋ยว นี่มันไม่ปกติแล้ว

   “พี่ป่า...” ผมเดินเข้าไปเรียกเขา พี่ป่าจัดเครื่องดื่มเข้าตู้เย็นอย่างเดียวไม่สนใจผมเลย “...อะไรอ่ะ”

   ผมรู้สึกว่าผมโดนแกล้ง ใช่แล้ว ผมต้องโดนแกล้งแน่ๆ พี่ป่าไม่สนใจผม แถมไอ้มิ่งกับพี่โฟร์ทยังดูขำกันซะขนาดนั้น ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ

   “จะเล่นอีกนานมั้ยครับ” ผมกอดอก มองดูพี่ป่าอย่างจับผิด นี่ผมเริ่มเซ็งนิดๆแล้วนะเออ
   “เชี่ยโย มานี่ มึงอย่าไปยุ่งกับพี่ป่าเลย” ไอ้มิ่งเดินมาคว้าคอผมไปให้ออกจากครัว
   “มีอะไรวะ มึงบอกกูมานะ”
   “ไม่มี ฮ่าๆๆ”
   “เชี่ยยย มีอะไรก็บอกกูมา”
   “ไม่มีก็คือไม่มีไงล่ะวะ” ไอ้มิ่งยิ้ม “ไปแดกข้าวกันเหอะ ป่ะ ไปกันเถอะครับพี่ๆ ไปทานข้าวเย็นกัน” หลังจากที่มันลากคอผมเสร็จมันก็เดินไปคว้าคอพี่คิทให้เดินไปกับมันด้วย บอกเลยว่าสองมาตรฐานมาก คอผมนี่แทบหักเพราะน้ำมือมัน แต่สำหรับพี่คิทแล้วยิ่งกว่าคำว่าอ่อนโยนอีก

   ผมตั้งใจเดินรั้งท้ายเพื่อที่จะคุยกับอาการที่แปลกไปอย่างเห็นได้ชัดของพี่ป่า และดูเหมือนพี่เขาจะรู้ว่าผมจะดักรอคุยกับเขาอยู่ เดินผ่านผมไปเฉยเลยโดยไม่สนใจผม ราวกับผมเป็นวิญญาณเฝ้าหน้าประตูห้องพักอะไรเทือกๆนั้น

   มันเป็นการกระทำที่เด็กมากถ้าจะแกล้งด้วยการเมินกันแบบนี้ แต่ผมอารมณ์เสียเรื่องอะไรรู้ไหมครับ

   ผมอารมณ์เสีย ที่ผมอารมณ์เสียเพราะเรื่องแค่นี้ไง

   เกิดอะไรขึ้นกันแน่...

   






   [ พาร์ทของป่า ]
   โคตรเซ็งเลย...

   “ไม่ทำตามคำพูดเป็นต๊ดนะครับ”
   “ไม่ต้องมาโวยเลยสัด มึงเป็นคนเริ่มเองแท้ๆ”

   ใครจะไปรู้ว่าวันนี้รองเท้าผมมันจะเป็นปัญหาขนาดนี้ ระหว่างทางที่ผมไปซื้อเครื่องดื่มเข้าตู้เย็นในห้องพัก ผมดันท้าเจ้าพวกวิศวะทั้งสองคนที่ไปด้วยกันว่าใครจะวิ่งถึงร้านได้เร็วกว่ากัน
   ใช่ว่าผมจะถูกปลุกสัญชาตญาณความเป็นนักสู้ได้โดยง่ายนะครับ ก็พวกมันน่ะสิเล่นเอาความเป็นวิศวะของมันมาท้าทายผม ตอนแรกก็พูดถึงคณะตัวเองดีอยู่หรอก หลังจากนั้นแม่งรู้สึกเหมือนเกทับแพทย์ของผมยังไงก็ไม่รู้
   ด้วยความที่มีเลือดนักสู้อยู่สูง ผมท้าพวกมันทันทีด้วยความว่องไวว่า...เก่งจริงมึงกล้าวิ่งแข่งกันป่ะวะ...

   และผมก็เป็นอย่างที่ผมเซ็ง ผมแพ้ไอ้พวกเถื่อนขายาวทั้งหลายนี่ด้วยเส้นผมเพียงไม่กี่เส้นที่แตะเส้นชัยช้ากว่า ทันทีที่พวกมันชนะ ไอ้เชี่ยโฟร์ทก็ประกาศิตทันทีว่าวันนี้จนกว่าจะเช้าผมต้องทำตัวโสด...แม้ว่าจะมีเมียมาเที่ยวด้วยก็ตาม คนแพ้ต้องทำตามคำสั่งคนชนะน่ะครับ ผมนี่แหละพูดเอง(ไม่ทำเป็นตุ๊ดอีก...)

   ไอ้ชิบหายยยยยยย...

   “หึ” ไอ้เชี่ยโฟร์ทดูท่าจะสะใจไม่น้อย “กูจำได้ตอนแดกเหล้าด้วยกัน มึงทำกับกูไว้เยอะเชี่ยป่า”
   “ไอ้สัด ก็แค่ให้ไปขอเบอร์หญิงเอง หนังหน้ามึงก็ช่วยอยู่แล้ว กลัวไรวะ”
   “กูไม่ได้กลัว แต่มีปัญหา ผู้หญิงพวกนั้นเขามากับแฟนโว้ย”
   “อ้าวเหรอ”
   “พูดแล้วก็นึกถึงสมัยก่อน” ไอ้โฟร์ทยิ้ม “มึงไม่ต้องมาบ่นเลยนะ เรื่องให้ทำตัวโสดแค่ไม่กี่ชั่วโมงแค่นี้ ห้ามโวยเด็ดขาด”
   “พวกมึงสนุกกัน แต่ถ้าเมียกูดราม่าขึ้นมาล่ะฮะ ใครจะรับผิดชอบ” อันนี้แหละที่ผมกลัวที่สุด ถ้าโยคิดมากจนถึงขั้นทะเลาะกับผมขึ้นมาล่ะ
   “เดี๋ยวพวกกูเฉลยเองพรุ่งนี้เช้า”
   “พี่ป่าครับ ถ้าโยงอนพี่ก็ง้อสิ ง่ายนิดเดียวเอง”
   “เชี่ยมิ่ง...ถ้ามึงโดนเชี่ยคิทงอนบ้างกูไม่ช่วย” ผมหมั่นไส้เพื่อนไอ้โยคนนี้มากจริงๆ แบบนี้มันเหมือนแกล้งผมอีกทั้งยังเหมือนแกล้งโยทางอ้อมอีกด้วย

   น้องมันคงจะงง ดีไม่ดีอาจจะตามมาด้วยความหงุดหงิดถึงขีดสุดว่าผมเป็นเหี้ยอะไรของผม

   จากที่สังเกตการณ์อยู่ห่างๆแล้ว โยคงจะหงุดหงิดไม่น้อย ผมเองก็เหมือนกัน แต่ผมก็ต้องตีหน้าเฉยไม่สนใจน้องเขา เพราะถ้าพวกไอ้เชี่ยโฟร์ทจับได้ล่ะก็...โดนล้อทั้งปีทั้งชาติเลยนะครับ

   โยเดินตามหลังผมมาด้วยสีหน้ายังไงก็ไม่รู้ผมก็ไม่อาจทราบได้ แต่ที่แน่ๆคือผมอยากเข้าไปจับมือเขามากๆเลย(จริงๆอยากทำมากกว่าจับมือ) มาทะเลทั้งทีทำไมต้องแกล้งเป็นโสดด้วยฟะ(ตัวเองแพ้เองชัดๆยังมาโวย)

   พวกเราเดินมาที่ร้านอาหารทะเลที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากนั้น...ผมจำใจต้องนั่งที่นั่งตรงข้ามกับน้องโยทั้งๆที่ปกติต้องนั่งติดกัน กลายเป็นว่าข้างซ้ายของผมเป็นมิ่งคิท ข้างขวาเป็นโฟร์ทบีม
   ผมเอาแต่มองอาหาร ในขณะที่โยเอาแต่มองผมและถามผมทางสายตาว่าผมเป็นอะไร รู้ไหมครับว่าใครที่กำลังสนุกที่สุด เจ้าพวกวิศวะที่กำลังกลั้นขำอยู่นั่นไง
   ผมจิ้มอาหารเข้าปากอย่างเซ็งๆ พวกที่ไม่ต้องแกล้งทำตัวโสดเช่นผมก็เอาแต่ให้อาหารเมีย ไม่รู้หรือไงว่าเมียพวกมันน่ะมีมือแดกเองได้ แต่ถ้าผมนั่งอยู่ใกล้โย ผมก็ป้อนโยเหมือนกันนั่นแหละครับ

   “ป่าคะ”

   สาว ๆ ที่บังเอิญเจอพวกผมตั้งแต่ที่ปั๊มยันรีสอร์ทที่พักคนหนึ่งเดินเข้ามาทัก ในมือเธอถือกล้องยาย่าลูกสาวของผมมาด้วยราวกับต้องการจะคืน
   “เอามาคืนค่ะ”
   “ครับ” ผมรับมา
   “แบตยังไม่หมดนะคะ แล้วก็ส่งรูปพวกเราที่มีในเครื่องเข้ามือถือหมดแล้ว ในเครื่องไม่มีรูปพวกเราเลยค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”
   “ครับ”
   ผมรับคำอย่างไม่สนใจอะไรมากมายพลางมองอาหารตรงหน้าราวกับมันน่าสนใจนักหนา สาวคนนั้นเธอยังอยู่และก็ยังพยายามจ้องผมอยู่นั่น
   “เรื่องนั้นน่ะ...”
   “ครับ?” ผมพูดอะไรมากกว่าคำนี้มั้ยครับเนี่ย
   “เรื่องที่ป่าบอกว่ามีคนจองแล้วอ่ะ” เธอปรายตาไปมองโยที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับผม “พวกเราไม่เชื่อหรอกนะคะ”
   ผมยังจำคำพูดของผมได้ดี อะไรกัน แสดงออกไปขนาดนั้นทำไมถึงไม่เชื่อผมล่ะ แต่ใช่ว่าผมจะใส่ใจอะไรมากมาย เธอเชื่อหรือไม่เชื่อผมก็เป็นแฟนโยอยู่ดีเพราะฉะนั้นผมเลยไม่พูดอะไรออกมาอีก


   “คืนนี้...เจอกันได้มั้ยคะ”



   คำพูดนี้เธอกระซิบข้างหูผมแต่เพียงผู้เดียว ภาพนั้นโยเห็นเต็มๆ ผมรู้สึกขนลุกซู่ไม่ใช่เพราะเสียงที่ทำเป็นเซ็กซี่ของผู้หญิงข้างๆ แต่เป็นสายตาของโยต่างหาก มองแรงซะจนผมรู้สึกพรุนไปทั่วทั้งตัว
   นี่มันทริปห่าทริปเหวอะไรกัน
   ความผิดผมเองล่ะครับ ความผิดผมเองแหละ... (ช่วยไม่ได้นี่ ไอ้พวกวิศวะมันมาลามปามศักดิ์ศรีความเป็นแพทยศาสตร์ของผมก่อนทำไมเล่า! #ยังไม่วายโทษคนอื่น)

   “ไม่ไปเจอได้มั้ยครับ”

   อันนี้ผมพูดกับเธอคนนั้นตรงๆ แต่ใช่ว่าคนบนโต๊ะจะได้ยินกันทั้งหมด ยิ่งนั่งห่างไกลผมที่สุดอย่างวาโยด้วยแล้ว คงมองได้อย่างเดียวแหละครับว่าผมเล่นด้วยกับผู้หญิงคนนี้
   น้องไม่โวยวายอย่างที่คิด แต่ชงเหล้าหนักให้ตัวเองและก็ยกเอา ยกเอา...ยกแล้วยกอีก ยกอยู่นั่น ไม่รู้จะมอมตัวเองเพราะผมไปทำไมกัน...






   
   “ตกลงคืนนี้...โยโสดใช่มั้ยครับ”












TBC*










Talk : ง่อวว เอาแล้วไง...ทริปนี้มันคือทริปอะไรกันแน่คะ
สอบใกล้จะเสร็จแล้วนะคะ ใกล้แล้วจริงๆ อีกอย่างหนึ่งใกล้จบปริญญาตรีแล้ว 555
ตอนนี้แผนชีวิตในอนาคตที่วางไว้กำลังมีการเปลี่ยนแปลง คงจะได้เจอบ่อยขึ้นจนเบื่อขี้หน้าแน่นอน(บอกไว้ก่อน)
เพราะท่าทางจะว่างมากแล้วค่ะ จะทำตามสัญญานะคะ ขอเวลาอีกไม่นาน...
เจอกันตอนหน้านะคะ

[Mouse2U]

น้องโยเอาคืนพี่ป่าเยอะๆ เลยนะคะ น่าหมั่นไส้จริงๆ เลยเชียว โทษฐานที่พี่ป่าเลือกรักศักดิ์ศรีมากกว่าน้องโยนั่นล่ะ

[Star_ss]

  พี่ป่าน่าสงสาร น้องโยจัดหนักเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ

ปล. สรุปมิ่งจัดคิทยังไงอยากรู้จุงเบย

[monetacaffeine]

แล่วๆๆๆ พี่ป่านะพี่ป่า หาเรื่องใส่ตัวแท้น่อววว 55555555555555
มิ่งกะพี่โฟร์ทนี่ก็โหดจริง เห็นทั้งรักทั้งห่วงโยแท้ๆ แหม่ แกล้งพี่ป่าแบบนี้มันกระทบโยนะเฟ้ยยยย รู้บ้างเส่ะ
สงสารน้องโยอ่ะฮึกกกก ขอให้ตอนเฉลยแล้วโดนพี่คิทพี่บีมเอาคืนทั้งคู่เลย! พวกวิศวะ!!
#เชียร์แพทย์สุดใจ #กร๊ากกกกกกก >______<

[Minty]

พวกวิศวะมันเล่นอะไรกันนนนน
เลิกเกมนี้เถอะ เดี๋ยวพี่ป่ากะวาโยจะผิดใจกันมากกว่านี้