มองที่ฉันคนนี้ที่รักเธอมานาน
“มองที่ฉันคนนี้ที่รักเธอมานาน
คนที่เธอนั้นมองผ่านเรื่อยมา
อย่าเพิ่งคิดว่าชีวิตของเธอไม่มีค่า
ฉันขอรักษาเธอได้ไหม”
“ให้เธอแชร์ความช้ำในหัวใจมาให้ฉัน
แบ่งมันมาจนเธอนั้นสบายใจ
และจะแชร์ความรักไปให้เธอเก็บไว้
ใส่มันลงแทนที่ในหัวใจที่เธอปวดร้าว”
ขอบคุณ โปเตโต้ ครับผม
จุมพิตเนิ่นนาน
หวานล้ำ แต่หนักหน่วง
ราวกับอยากย้ำให้มั่นใจ
ปล่อยให้เป็นไป
ไม่ขัดขืน ดื้อดึง
เสื้อตัวบางหลุดลอย
เนี้อตัวร้อนผ่าว
รับสัมผัสทุกตารางนิ้ว
ร่างกายเปิดเปลือยออกทุกส่วน
สองคนกอดรัด กลางสายน้ำ
ธรรมชาติโอบกอด
เอนกายพักพิง อกอุ่น
อยากหยุดทุกอย่าง ไว้ตรงนี้
กับคนๆนี้
ไม่รังเกียจ ไม่ผลักไส
หลุดจากภวังค์
ด้านหลัง ถูกรุกล้ำ เจ็บแปลบ
“อ๊ะ..อย่า อย่าทำ”
เบี่ยงตัวออก
คนข้างหลังตามติด
“นะครับ ให้เฮียนะครับ”
เสียงแหบพร่า ข่มความต้องการ
สองมือโอบกอด ลูบไล้หน้าอกจากด้านหลัง
ของแข็งร้อนผ่าวดุนดัน
บดเบียดแนบแน่น อึดอัด
หันกลับไปหา
กอดคอ ซุกซบลงกับแผ่นอก
เสียงภายในสะท้อนให้ได้ยิน
เรียกร้อง กระหายอยาก
เสียงพึมพำดังอยู่ข้างหู
“เฮียรักหน่อย”
“ผม...ผม”
อกใจสั่นไหว
ละล้า ละลัง
หนักอึ้งในอก
ราวกับถูกบีบรัด
“เป็นแฟนกันนะ”
“....เอ้อ ผม... ผม”
“รับปาก จะไม่ทำให้เสียใจ รักแค่คนเดียว ตลอดไป”
“ฮือ ฮือ เฮีย เฮียปาน”
ทุบตีหน้าอกคนตรงหน้า
“เป็นอะไรไป หืม”
ลูบหลังปลอบโยน
แรงฤทธิ์พิศวาสก่อนหน้า จางหาย
“ฮือ ฮือ มารักผมทำไม ฮือ ฮือ”
ความดีใจ ทุกข์ใจ คละเคล้า
“หน่อย...เราร้องทำไม โกรธเฮียรึไง”
สีหน้าวิตก ห่วงใย
เช็ดน้ำตาให้แผ่วเบา เบาเท่าที่จะทำได้
“ไม่น่าเลย ไม่น่ามารักผมเลย ฮือฮือ”
เฮียปานหยุดชะงัก
กอดหลวมๆ โยกตัวเห่กล่อม
“ปล่อยออกมา ปล่อยความทุกข์มันออกมา”
ธรรมชาติหยุดนิ่ง
ราวกับรอการตัดสินใจ
บรรยากาศเงียบสงัด
เสียงถอนใจดัง
“เฮ้อ”
“เฮีย เฮียปาน”
“ไร”
เมินหน้าหนี แต่ยังโอบกอด
“ผมยังไม่พร้อม”
“ว่า”
หันกลับมารับฟัง
“ผม..ผมรักพร้อมกัน..สองคน..ไม่ได้”
“.....”
“ฮือ ฮือ “
ร่ำไห้ออกมา ไม่ได้เพื่อตัวเอง
แต่ให้กับคนตรงหน้า
อ้อมกอดกลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม
“ฮือ ฮือ ผมรักเฮียไม่ได้”
“......”
“ผมไม่อยากหลอกเฮีย ไม่อยากหลอกตัวเอง ฮือ ฮือ”
“รอนะ ขอรอได้มั๊ย ให้รอได้มั๊ย”
เสียงเศร้า อ่อนล้า
“ผม ผมไม่รู้ อึก อึก”
รับรู้ว่าคนพูดไม่ถือโทษ โกรธเคือง
“ได้มั๊ย”
“ถ้าวันนั้นมันไม่มีหล่ะ เฮียจะทำยังไง อึก อึก”
“รอแล้ว ก็ต้องหวัง หวังแล้วไม่ได้ ก็เสียใจ ก็เท่านั้น”
“เฮีย ผมขอโทษ”
เป็นฝ่ายกอดรัด ประจบเอาใจ
“เฮ้อ เวรของไอ้ปาน”
ขยี้ผมด้วยความหมั่นไส้ แล้วฝืนยิ้ม
“ขอบคุณครับ หายโกรธผมแล้วนะ”
“ระหว่างรอ หาอะไรทำแก้เซ็งกันม๊ะ”
กลับมาเป็นเฮียปานคนเดิม
“ทำไรอะ”
สายตาโลมเลีย จาบจ้วง
จนรู้สึกเหมือนแก้ผ้า
แก้ผ้า
เฮียปาน แกแก้ผ้า
ลมเย็นพัดโชยมา
ผม
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
ผม..ก็แก้ผ้า
หลังจากนั้น
ผมก็ต้องยอมให้แกล่วงเกิน ภายนอก
ด้วยความต็มใจทั้งสองฝ่าย
บทรักของเฮียปาน
ทำเอาผมกระเจิดกระเจิง
หากแกจะเอาจริง ผมก็คงไม่รอด
รสรักที่เกิด
แปลกใหม่
คงด้วยวัยที่โตขึ้น
สัมผัสของเฮียปาน
ลบล้างร่องรอยของเฮียมี่
จนเกือบหมดสิ้น
จนผมกลัวเหลือเกินว่าจะลืมเลือน
จนไม่หลงเหลือ
“ระหว่างที่รอ เฮียขอยืนอยู่ข้างๆ จะได้มั๊ย”
“...”
“ให้เฮียดูแล ในฐานะอะไรก็ได้”
“ง่ะ”
“แฟน คนรัก ที่รัก คนรู้ใจ ว่าที่สา..มี”
“ผลัวะ”
ตบหน้าอกคนเจ้าเล่ห์เต็มแรง จนเจ็บมือ
แต่ต้องทนเอา
“โอ๊ย อะไรเนี่ย ยอมแล้วเอาใหญ่เลย”
“ก็เฮียอะดิ ตอดเล็กตอดน้อย”
“แล้วจะให้เฮียอยู่ข้างๆฐานะอะไร”
“พี่ชาย นะนะ พี่ปานสุดหล่อ”
“ฮะ ฮะ ฮ่า”
“ตกลงแล้วนะ อุ๊บอิ๊บ”
“ปัญญาอ่อนว่ะ”
“ไม่รู้แหละ รับปากแล้วนะ”
“เออ เออ กูมันก็บ้ายอ”
“ฮะ ฮะ ฮ่า คนบ้า....ยอ”
“แล้วพี่ชายทำอะไรได้มั่ง”
“ก็..เหมือนพี่ชายทั่วๆไปอะ”
“เฮ๊ยไม่เอา”
โถมเข้ามากอด มาหอม แล้วจะจูบ
“โน โนวววววววววว”
ผลักออกไม่ไหว ได้แค่ยันตัวออกห่าง
“ได้แค่กอด กะหอมพอ”
“โห ขี้งก งี้จะทำไรได้”
“วู๊ เป็นพี่รึเป็นผัวหล่ะเนี่ย”
พูดไปไม่คิด
“อ้าว พูดงี้ก็สวยสิ งั้นอิ๊บเป็นผัว ฮะ ฮะ ฮ่า”
ทั้งทุบ ทั้งถองแกจนเหนื่อย
“จุ๊บ จุ๊บ”
จุ๊บที่ปากคนเกเร
เฮียปานหน้าแดง
เป็นครั้งแรกที่ผมแสดงความรู้สึก
“ผมให้ได้แค่นี้แหละ”
“.....”
“ครั้งแรก และครั้งเดียว”
แกคว้าผมมาจูบอย่างดูดดื่ม ยาวนาน
“เฮีย ทำงี้ได้ไง ตกลงกันแล้วอะ”
ปิดปาก รู้สึกปากเจ่อแน่นอน
“อ้าว คนอุตส่าห์หวังดี ไม่มีซะหล่ะที่จะขอบคุณ”
“ฮ๊ะ”
เอากับแกสิ
“ก็มันเกินมาทีนึงนี่”
“...”
“ทอนให้”
มาสั้นๆแต่มาบ่อยๆได้มั๊ยครับ
แว๊บมาได้พักๆอะครับ
ทิ้งงานไปหลายรอบ หลายวัน
หลังจากนั้น
ผมกับเฮียปานก็เป็นมากกว่าพี่น้อง
แต่ไม่ใช่แฟน
สบายใจขึ้นมาก
หลังจากสบายตัว
ที่น้ำตก
เย็นๆมาครับผม
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 632440 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก