ดูงานกันนะ 5 (หึงโหด)
เช้าวันที่4 ที่ห้องอาหารเช้าของโรงแรม
“หมอขา อรุณสวัสดิ์ค้า คึดถึงกันรึป่าว”
หล่อนยืนดีๆไม่เป็นรึไง
กระแซะเข้ามาใกล้เฮียที่นั่งทานอาหาร
ผมนั่งตรงข้ามยังได้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงโชยมา
“เออ อรุณสวัสดิ์ครับ”
ตอบแล้วขยับเก้าอี้ออกห่างพอให้ไม่น่าเกลียด
“วันนี้วิพลาดอะไรดีๆไปรึป่าวคะเนี่ย”
ยังกระแซะตามมาอีก
หล่อนจะเข้าสิงเฮียรึไง
“ทำไมเหรอครับ”
“ก็วันนี้หมอของวิหน้าตาสดชื้นสดชื่น สายตาวิบวับซะขนาดนี้”
อั๊ยยะ นางช่างสังเกต สังกา
“เอ่อ ก็ดีครับ ไม่เชื่อถามน้องหมอสิครับ”
หันมายิ้ม แล้วยักคิ้วล้อเลียนผม
“ไม่อาว วิถามหมอไม่ได้ถามน้องหมอซะหน่อย”
ตูมีชื่อนะโว๊ย
ไม่กงไม่กินมันแล้ว
“ผมไปรอข้างนอก”
สะบัดบ๊อบ เดินเชิด ออกไป
แต่ในใจเจ็บจี๊ด
เดินออกมาสูดอากาศที่สวนด้านข้าง
ต้นไม้เมืองหนาวดูแปลกตา
ลมเย็นโชยมาช่วยบรรเทาความขุ่นมัว
เดินจนเมื่อย ยังไม่ตามมาอีก
ทรุดตัวลงนั่งขอบฟุตบาททางเดินรถ
ใช้กิ่งไม้ที่หล่นอยู่ขีดเขียนลงบนพื้นซีเมนต์
ไม่เป็นเรื่องเป็นราว
แต่เป็นการระบายอารมณ์
แรงกดเพิ่มขึ้นตามแรงอารมณ์
“เป๊าะ”
กิ่งไม้ในมือหัก
“แรงเยอะจังครับ น่ากลัวนะเนี่ย”
เงยหน้ามาเจอคนร่วมทริปยืนพิงต้นไม้ใกล้ๆ
เคยเห็นอยู่เหมือนกัน แต่ไม่เคยเสวนาด้วย
หน้าตาสะอาดสะอ้าน ดูอบอุ่นนุ่มนวล
ผิวพรรณขาวผ่องดูสุขภาพดี
หน้าตาอยู่ในสมัยนิยมจากแดนกิมจิ
ท่าทางจะเป็นคนดี
(คนหน้าตาดี ย่อมเป็นคนดี สโลแกนผม อิอิ)
คนทักทายเดินตรงมาทรุดตัวนั่งยองๆตรงหน้า
“ไหน เป็นอะไรครับ ไม่สนุกเหรอเรา”
น้ำเสียงอ่อนโยน เป็นห่วงเป็นใย
“ปะ ปล่าวครับ”
“เอ...เรามากับหมอ(...) ใช่รึป่าวครับ”
“ครับ”
ไม่กล้าสบตาแกนานครับ แววตายิ้มได้ชวนหวั่นไหว
“เรียก เฮียม่อน นะครับ เฮียม่อน ชื่อสัญชัย หมอสกิน รพ.(........)ครับผม”
“ครับ หวัดดีครับ ผมชื่อหน่อย”
ยกมือไหว้ทักทาย
เพื่อนร่วมอาชีพ ร่วมรพ.เดียวกับเฮีย
“เฮียมองเราอยู่เหมือนกัน จะเข้ามาคุยด้วยก็ไม่มีจังหวะ พี่ชายคุมแจทีเดียว”
“อะฮะ เฮียหมอเห็นผมไม่ค่อยรู้จักใครหน่ะครับ”
เฮียม่อนขยับตัวมานั่งข้างๆ ทิ้งระยะห่างพอสมควร
แกนั่งยองๆนานคงเมื่อย
ก็แหม อายุแกคงไล่ๆกับเฮียของผม
อ้อ..ไม่ใช่หล่ะ ตอนนี้เป็นหมอของยัยวิไปแล้ว
ดูสิ 10 นาทีได้แล้วมั๊ง ยังไม่ตามออกมาอีก
“ใจลอยไปถึงไหนแล้วครับ”
โบกมือมาตรงหน้า กลิ่นหอมอ่อนๆจากการขยับตัว
หอมสดชื่น ไม่เหม็นเหมือนของยัยวิ
“ไม่มีอะไรครับ คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
“น้องหน่อยทำงานรึเรียนอยู่ครับ”
“เรียนมัธยมอยู่มั๊งครับ”
ถามมาได้ หน้าตาแบบตู ถ้าเรียนก็....กศน.แล้ววววววว
“ฮะ ฮะ ฮ่ะ เรานี่น่ารักจริงๆเลย”
“มีปัญหาอะไรไม่สบายใจก็คุยกับเฮียม่อนได้นะครับ”
“เอ๋ เป็นหมอโรคจิตด้วยเหรอครับ”
“ฮะ ฮะ ฮ่า”
“ผมไม่ใช่พวกเชิญยิ้มนะ หัวเราะอยู่ได้”
ส่งค้อนไปให้ด้วยความลืมตัว
การพูดคุยของแกทำให้ผมรู้สึกสบายใจ
“โอ๋ โอ๋ เด็กน้อย โกรธง่ายหน้าแก่เร็วนะครับ”
“จริงอ่ะ” ไม่อยากแก่ครับผม
“ไหนดูสิ ผิวหน้าสัมพันธ์กับอายุรึป่าว”
เผลอยื่นหน้าเข้าไปใกล้
คิดแต่ว่าแกเป็นหมอผิวหนัง
ปลายนิ้วแตะเบาๆที่ปลายคาง
เงยหน้าขึ้นโดยอัตโนมัติ
ปลายนิ้วก้อยของมืออีกข้างลากไล้ไปทั่วใบหน้า
เฮียม่อนมือเบาจัง แถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆ
แกคงจะสำอางมาก
ดูสิ
ผมเผ้าเซ็ทเป็นทรงอย่างดี
เสื้อเรียบหรู แบรนด์ดัง จระเข้ตัวน้อยที่หน้าอก
ตรงสาปเสื้อกลางอกมีแว่นกันแดด เหน็บอยู่
ขาแว่นข้างหนึ่ง มีโลโก้ CD
แว่นถ่วงคอเสื้อลงมาจนเห็นขนหน้าอกบางๆรำไร
หัวเข็มขัด VL ไขว้ทับกันสะดุดตา
มองต่ำลงมา
สกินนี่ยีนส์ฟิตเปรี๊ยะ
ผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
น้องชายเริ่มประท้วง
ลมหายใจหอมเย็นเข้าจมูก
มองสบตา
เฮียม่อนก้มหน้าลงมาจ้องตาผมอยู่
“ทำอะไรกัน”
เสียงตวาดห้วนๆดังมาจากข้างหลัง
สะดุ้งสุดตัว ผุดลุกขึ้นอย่างเร็ว
ผลักคนตรงหน้าออกห่าง
แล้วหันกลับไปมอง
เฮียยืนหน้าบึ้ง กำหมัดแน่น
กัดริมฝีปากที่เห็นได้ชัดว่าสั่นระริก
สายตาที่มองมาราวกับกองไฟกำลังปะทุ
เฮียเดินเข้ามาถึงตัว
กระชากแขนผมอย่างแรง
เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที
ตัวเซไปปะทะหน้าอกที่เคยให้ความอบอุ่น
“ผมเตือนคุณไว้ก่อนเลย อย่ามายุ่งกับน้องผม”
“เฮ๊ย ทำไมต้องทำน้องขนาดนี้หล่ะ มากไปแล้วนะ”
เฮียม่อนขยับจะเดินเข้ามา
“หยุดอยู่ตรงนั้น ถ้าไม่อยากมีเรื่อง”
ผมส่งสายตาอ้อนวอนเฮียม่อนที่ไม่ได้รู้อะไรด้วยเลย
แรงบีบที่แขนแรงขึ้น
ตามแรงโทสะ
“ฮือ ฮือ เจ็บ ผมเจ็บ ปล่อยผม”
ร้องไห้ตัวสั่นอยู่ในอ้อมกอด ทั้งเจ็บทั้งกลัว
“ปล่อยน้องสิคุณ คุณทำน้องเจ็บเห็นมั๊ย”
เฮียม่อนเป็นฝ่ายตวาดกลับ
เฮียก้มลงมามองผม
แขนขาวๆ แดงเป็นรอยนิ้วตามแรงโมโห
“อึก อึก ผมไม่ได้ทำอะไรผิด เฮียทำผมเจ็บ”
กลั้นสะอื้นจนจุกหน้าอก
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไขข้อข้องใจนะครับ
พอเฮียเรียนจบ เริ่มทำงาน
คนก็จะไม่ค่อยเรียกชื่อแล้วครับ
เรียกตามอาชีพเสียเป็นส่วนใหญ่
เจ๊หน่อย...เรียก...เฮียหมอ
ไอ้นิว.....เรียก....เฮียหมอ
แม่...เรียก...ลูก(เขย)หมอ
ผม..ก็เลยตามกระแส..เรียก...เฮียหมอ
อิอิ
เจอกันดึกๆครับผม
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อิมเมจ เพื่อเพิ่มอรรถรส ในการเสพครับผม
เฮียหมอ พัฒนามาเป็น......พี่ก้อง สหรัฐ
นุ่มนวล อบอุ่นเป็นที่สุด
เฮียม่อน เหยื่อความเข้าใจผิดเป็น.....พี่พล ตัณฑเสถียร
เด็กรุ่นใหม่ไม่รู้จักถามอากู๋ดูนะครับ
ยัยวิ ชะนีปากแดง สวยครับขอบอก เป็น... น้องฝ้ายเอเอฟ
ตอนผอมเพรียว
ผม...ไอ้หน่อย(คนขายกาแฟ)... เหยื่ออารมณ์
ถีบตัวเองจากดีเจนุ้ย
เป็น ตู่ ภพพร
อิอิ
ความชอบส่วนตัวครับ
หัวข้อ: รักจริงยิ่งกว่านิยาย ...Happy End......พฤติกรรมการกิน..ตอนต่อ (14/10/58) (อ่าน 632440 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก