หัวข้อ: ♥[สะดุดรัก หอพักอลเวง]♥ "รักติดดิน" ตอนพิเศษ HNY 2016! ♥ [หน้า 106] (02/01/59)

[Maprang_W]

สนุกมาก ฮาตอนที่อาทิตย์แอบอัดเสียงปิ่น
ช็อกกว่าตอนพี่อันประมุ,ตัดหน้าปิ่นหยก น่ากลัวมาก ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริงๆ ให้ฟีลขนลุกเลยนะเนี่ย

[CarToonMiZa]

ปิ่นหยกน่าร้ากกกกกกกกกก

[yowyow]

โดนพี่อันนา เล่นทั้งคู่เลยอ่ะ 

ปล.นามสกุลของคิม เหมือนของเพื่อนเราเลยอ่ะ ผิดไปตัวอักษรเดียวเอง

 

[CarToonMiZa]

 

[cutybuay]

คนเขียนคะ บทพี่อันนานี่ค่าตัวแพงมั้ยค่ะ จ้างอิฉันไปแทนเอาม่ะ ไม่เอาค่าตัวเลย ฉันอยากเป็นพี่อันมากกกก ได้ทั้งไอเจี๊ยบทั้งหนูปิ่น...ฉ้านนอิจฉานะคะคุณพี่อันนา 
งานนี้หนูปิ่นขาดทุนที่สุดโดนทั้งพี่ทั้งน้อง เอิ้กๆๆ แต่ไม่เป็นไรนะ ถ้าทนไม่ไหวก็มาหาเจ๊ได้นะจ้ะ เจ๊อาสาดูแลหนูปิ่นตลอดชีวิต
ตอนหน้าปะมูลอิหนูครีมมี่ ถ้าจะแซ่บบบ 

ปล. เที่ยวให้สนุกนะจ้ะ อย่าลืมของฝากเค้าด้วยนะ อะไรก็ได้ขอแค่หื่นก็พอ เจี๊ยก!! 

[oaw_eang]

รออยู่นะแจะ

^^

[Pam_Teukky]

มาัดันๆๆๆๆๆ

คิดถึงเจี๊ยบแล้ว

[RoseBullet]

พี่อัน เธอช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวเสียจริงๆ รู้สึกอยู่อย่างคือเป็นคนที่ไม่น่าเป็นศัตรูด้วย
เหนือความคาดหมายมากที่ประมูลตัดหน้าปิ่นหยก เงิบกันไปเป็นทิวแถวเลยทีเดียว
ปิ่นหยกที่ว่างกจัดๆเค็มออริจินัลสุดท้ายก็ต้องมาพ่ายแพ้แก่เจ้าลูกเจี๊ยบจนได้ ยอมเสียตังค์ (แต่ดีที่สุดท้ายก็ไม่ต้องเสียจริงๆ)
คำพูดทิ้งท้ายของพี่อันทำให้อยากอ่านตอนคิมถูกประมูลสุดๆไปเลย
และที่ชอบม๊ากกกมากกกอีกอันสำหรับตอนนี้ก็คือแฟนอาร์ตอ่ะ รูปแรกว่าน่ารักเซ็กซี่แล้วนะ รูปสองทำเอาใจเต้นตึกตักไปเลย ฮี่ๆ -///-
เห็นแล้วอยากอ่านฟิคตอนพิเศษจากรูปมากๆ

[dukdikdukdik]

สนุกมากกกกก บรรยายความชอบออกมาไม่ถูกเลย ^^

หลงรักลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่เข้าเต็ม ๆ แล้ว

[cutybuay]

เข้ามารอต้อนรับไอเจี๊ยบของเค้า 

[RAINYDAY]

Dormitory Boys – สะดุดรัก หอพักอลเวง

“รัก...ติดดิน”

CHAPTER 50 – การประมูลเป็นที่สิ้นสุด



ห้องน้ำเก่าห่างไกลจากตึกเรียนเป็นจุดซึ่งอาทิตย์กึ่งลากกึ่งจูงปิ่นหยกมาถึง ทั้งที่กลางวันแสก ๆ อย่างนี้ แสงแดดข้างนอกก็ออกจะเจิดจ้า เสียงดนตรีเป็นจังหวะครึกครื้นได้ยินแว่ว ๆ มาจากที่ไหนสักแห่งของงานโรงเรียน

แล้วนี่พวกเขามัวทำอะไรกันอยู่

“...ไอ้ลูกเจี๊ยบ!....ฉ..ฉัน.......”

“ชู่ว..ว...”

มีเพียงเสียงเตือนแผ่วเบาตอบกลับมา ใช่ว่าเขาจะไม่รู้ตัวว่าควรสงบปากสงบคำและระวังการเคลื่อนไหวทุกอิริยาบถให้เงียบเชียบสุดความสามารถ แต่ในทางปฏิบัตินั้นทำได้ง่ายเสียที่ไหนกัน

“..แบบนี้ดีไหมครับ”

อาทิตย์คลี่ยิ้มบาง แต่เชื่อว่าปิ่นหยกคงมองไม่เห็นเพราะเขายังก้มหน้าก้มตาอยู่ตรงนี้ ลากปลายลิ้นหยอกเย้ากับท่อนเนื้อซึ่งเริ่มตื่นตัวแข็งขืนอยู่ในมือ เพิ่งเริ่มบรรเลงไปได้ไม่เท่าไร ทรงผมที่เซ็ตไว้อย่างดีตั้งแต่ก่อนขึ้นเวทีเมื่อบ่ายก็โดนมือปิ่นหยกขยี้จนยุ่งเหยิงไปหมด

เสียงหอบเหนือขึ้นไปเริ่มหนักหน่วงและขาดห้วงเป็นพัก ๆ ทว่าไม่มีคำพูดหรือแม้แต่เสียงครางใดแทรกขึ้นมา ทั้งที่ปกติเขาออกจะชอบฟังแต่ครั้งนี้คงต้องให้เงียบไว้ดีแล้ว เพราะห้องน้ำเก่าของโรงเรียนแม้ไม่ค่อยมีคนเข้ามาใช้แต่ไม่มีอะไรร้อยเปอร์เซ็นต์ ความจริงที่ว่าปิ่นหยกหมัดหนักขนาดไหนยังหลอกหลอนเขาจนทุกวันนี้ เกิดแจ็คพ็อตขึ้นมาแล้วโดนซัดหมอบทีหลังคงเป็นเรื่องน่าสังเวชติดอันดับต้น ๆ ของประวัติศาสตร์ตระกูลเลยทีเดียว

เพียงไม่นานท่อนขาที่แทบโอบอยู่ข้างไหล่ของเขาทั้งสองฝั่ง(ความจริงเป็นเขาเองซึ่งแทรกตัวเข้าไปตรงกลาง)ก็เกร็งกระตุกขึ้น ปลายเท้างองุ้มจิกอยู่กับพื้น อาทิตย์ถอนริมฝีปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะเงยขึ้นมองหน้าอีกฝ่ายซึ่งกัดปากแน่นจนซีดขาวผิดกับดวงหน้าซึ่งแดงซ่านไปจนถึงช่วงคอที่โผล่พ้นปกเสื้อนักเรียน ปกติเขาไม่ค่อยได้เห็นปิ่นหยกจากมุมต่ำเช่นนี้เท่าไรนัก แต่คิดว่าหลังจากนี้คงจะหาโอกาสมองจากมุมที่ว่าบ่อยขึ้นแน่นอนเพราะรู้สึกว่าให้อารมณ์หวามไหวได้อย่างน่าประหลาด

“...หยุดก่อน...จะ...อา—”

มือทั้งสองข้างของปิ่นหยกพยายามผลักไสเขาออกห่าง ทว่าลูกดื้ออย่างที่เคยใช้มาตลอดก็ยังได้ผลอยู่เสมอ ท้ายที่สุดหลังจากความพยายามกลั้นเสียงของอีกฝ่ายซึ่งล้มเหลวในตอนท้ายจากแรงอารมณ์ซึ่งถูกโหมกระพือถึงจุดสูงสุด นิ้วมือที่แทรกอยู่ตามไรผมที่ขมับของเขาจึงค่อยคลายออก พร้อมกับเสียงหอบถี่กระชั้นแว่วมาเข้าหู

ดูเหมือนทุกอย่างดำเนินไปเช่นนั้นอีกครู่หนึ่งกว่าปิ่นหยกจะรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้น ก้มลงไปมองก็เห็นอาทิตย์ยังนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิม มีรอยยิ้มกริ่มทาบทับอยู่บนริมฝีปากอิ่ม และคราบอะไรบางอย่างที่ติดอยู่กับรอยยิ้มนั้นทำให้เลือดในกายเด็กหนุ่มราวกับถึงจุดเดือดสลับกับจุดเยือกแข็งวนไปวนมาทุกสองวินาที

“...อย่าบอกนะว่ากลืนลงไป!?”

อาทิตย์ไม่ได้ตอบแต่ยกหลังมือขึ้นเช็ดที่มุมปาก ซึ่งปิ่นหยกน่าจะเข้าใจเพราะเจ้าตัวเบิกตากว้าง ทั้งใบหน้าขึ้นสีแดงจัดเป็นลูกมะเขือเทศสุก และเขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าลูกมะเขือเทศสุกจะน่ารักได้ขนาดนี้

“ไอ้ซกมก!”

“อือ”

“ค..คายออกมาเดี๋ยวนี้!”

“งกกระทั่งเรื่องนี้เลยหรือครับ?”
เขาช้อนสายตาขึ้นมอง รู้ดีว่าแล้วเดี๋ยวอีกฝ่ายจะยิ่งหน้าแดงขึ้นอีกแน่นอน แล้วก็จริงดังคาด

“ไม่ได้งกว้อยยย! แต่....แต่...”  ปิ่นหยกอ้อมแอ้ม จากอาการโหวกเหวกค่อยเบาลง ๆ จนกลายเป็นเกือบกระซิบในตอนท้าย "....มันสกปรก”

“หึ..” เสียงหัวเราะน่าขนลุกแบบนั้นอีกแล้ว “..น่ารัก”

“พูดอย่างอื่นไม่เป็นแล้วรึไง!?”

“ชู่วว..ว...”

ปิ่นหยกมองตามนิ้วชี้ของอาทิตย์ซึ่งยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเอง หล่อสะเทือนใจฉิบหายแต่ที่ทำเอาจะตายให้ได้จริง ๆ คือตอนอีกฝ่ายเลื่อนนิ้วนั้นมาแตะที่ปากเขาอีกที

“.......”

ไปต่อไม่ถูกเลยทีเดียว

นั่งแข็งเป็นหินจมดิ่งกับนัยน์ตาสีดำสนิทตรงหน้าอีกครู่ใหญ่นิ้วชี้บนริมฝีปากก็ยังไม่ขยับไปไหน  เขาเริ่มยุกยิกเรียกสติตัวเอง ตัดสินใจงับปลายนิ้วนั่นไปครั้งหนึ่งเป็นการเตือนว่าถ้าไม่รีบดึงกลับไปจะแทะเหลือแต่กระดูกให้รู้แล้วรู้รอดเผื่อเนื้อคนอาจจะอร่อยให้โปรตีนสูงดีไม่ต้องเปลืองค่าอาหารไปอีกหนึ่งมื้อ

แต่ผลออกมากลับเป็นอื่นไปเสียได้

“ปิ่นหยกยั่วผมอีกแล้วหรือครับ?”

“เลว! ไม่ได้ยั่ว!”

เด็กหนุ่มกระซิบกระซาบแต่ยังไม่ทิ้งสำเนียงดุดัน ..เขาควรเงียบไว้ แต่เผลอเมื่อไรก็คอยจะโวยวายอยู่เรื่อย จะตายเพราะปากตัวเองมาหลายรอบแล้วก็ไม่เคยจำ

“โกหก”

ตอนนี้เหลือทางเลือกสองทาง เขาจะตายด้วยปากตัวเอง(จากการโวยวายเสียงดังผิดเวล่ำเวลา) หรือตายเพราะปากอาทิตย์...จากรสจูบละลาบละล้วงซึ่งพยายามล่วงเกินอยู่บนริมฝีปาก แต่เรียกว่าเป็นทางเลือกของเขาอาจไม่ถูกเสียทีเดียว เพราะอีกฝ่ายช่วยตัดสินใจให้แล้วว่าเอาเป็นอย่างหลังน่าจะโดนใจเจ้าตัวมากกว่า

ปลายลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดกันอยู่เจือรสคาวแปร่งปร่า ให้ความรู้สึกขนลุกแปลกประหลาดเมื่อตระหนักได้ว่ากลิ่นคาวนั้นเป็นของเขาเอง  เนิ่นนานเทียบเท่าเวลาที่พวกเขาสามารถกลั้นหายใจไหวกว่าริมฝีปากคนทั้งคู่จะแยกจากกัน ใบหน้าห่างเพียงระยะที่ลมหายใจร้อนผ่าวจะคลอเคลียกันอยู่ใต้ปลายจมูก ก่อนจะมีแรงดูดเม้มแผ่วเบาเป็นเชิงเรียกร้องที่กลีบปากล่างเมื่อท่านชายดูเหมือนจะเริ่มเบื่อสูดออกซิเจนในชั้นบรรยากาศปกติแล้ว

“...อืม....ชอบ”

“...โรคจิต”

“แค่กับนายคนเดียว”


“เว้ยยยยยย!!!!!! บัดซบ!!!!”


ปิ่นหยกสะดุ้งโหยงหน้าถอดสีกับสิ่งที่ได้ยิน เผลอผลักอีกฝ่ายแทบกระเด็นไปชนกำแพง



นั่นเสียงคิมหันต์!?



มาทำอะไรที่นี่?


เด็กหนุ่มกลั้นหายใจไม่รู้ตัว คิมมักโผล่มาเวลาอย่างนี้ตลอดซึ่งไม่รู้ควรเรียกว่าพวกเขาโชคดีหรือโชคร้ายเพราะหากเป็นคนอื่นอาจย่ำแย่กว่านี้ อย่างไรก็ตามไม่ได้โดนจับได้น่าจะเป็นเรื่องดีที่สุด


โครม!!

อารามลนลานรีบลุกขึ้นแต่งตัวทำเขาเผลอเตะถังขยะในห้องน้ำล้มคว่ำเสียงดัง ที่แย่กว่านั้นคือดันหลุดอุทาน “เฮ่ย!”  ออกไปซึ่งปิ่นหยกหวังเป็นอย่างยิ่งว่าแค่พยางค์เดียวเพื่อนรักผู้หูไวตาไวคงพอจะมองข้ามไปได้บ้าง


ณ อีกฟากของประตู เด็กหนุ่มผมทองแทบกระโจนไปชนอ่างล้างหน้า

ห้องน้ำเก่าหยากไย่เกาะนี่ไม่ควรมีคนเข้ามาใช้แล้ว แต่อะไรสักอย่างโครมครามในห้องริมสุดซึ่งถูกปิดประตูไว้อยู่ห้องเดียวบอกชัดว่าเขาไม่ได้อยู่ลำพัง และเสียงอุทานที่ได้ยินหลังจากนั้นก็คุ้นบอกไม่ถูก คงไม่ใช่ว่า...

“ไอ้ปิ่น!?”

คิมหันต์เหลียวมองรอบกายไม่เห็นใคร ตัดสินใจทำตัวเสียมารยาทด้วยการย่อตัวลงมองลอดบานประตูด้านล่างซึ่งมีช่องสูงจากพื้นราวสิบห้าเซนติเมตร ภาพที่ปรากฏมีเพียงถังขยะล้มกลิ้งกระดาษชำระกระเด็นออกมาอยู่บนพื้นห้องน้ำ และเท้าซึ่งสวมรองเท้านักเรียนมีอยู่ในนั้นแค่คู่เดียว

อยู่คนเดียว?

แต่ทำไมถึงรู้สึกเหมือนมีคนมากกว่าหนึ่งอยู่ในห้องน้ำ

คิมหันต์ขมวดคิ้ว ก้มลงมองชัด ๆ อีกครั้ง รองเท้านักเรียนสีดำที่เห็นว่ายืนอยู่บนพื้นนั้นใหญ่เกินกว่าจะเป็นเท้าปิ่นหยกแน่นอน หรือเป็นคนอื่นที่เสียงคล้ายกัน?


“.....”

ปิ่นหยกขึ้นไปนั่งหอบเหยียบบนฝาโถส้วมไม่ให้เท้าตัวเองโผล่หากมองจากช่องประตู ซึ่งคิดเอาไว้ว่าหากเป็นคิมต้องก้มลงมาดูแน่นอน ถ้ายังยืนชะล่าใจอยู่บนพื้นต่อคงโดนจับได้แบบไม่ต้องสงสัย

“ไอ้ยาจกปิ่น!?”  คิมหันต์ลองเรียกดูอีกครั้งด้วยรู้สึกว่าเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่น่าจะใช่จริง ๆ แต่ถึงผิดตัวก็ไม่มีอะไรเสียหาย

“อ..เออ! ฉันเอง”
ท้ายที่สุดเจ้าของชื่อก็ตัดสินใจตะโกนออกไปทั้งใจเต้นโครมครามแทบกระเด้งออกมาซัดใส่หน้าเด็กหนุ่มร่างสูงซึ่งยืนเลิกคิ้วอยู่ด้านข้างให้หงายหลังได้แล้ว

คิมหรี่ตา จ้องประตูห้องน้ำราวกับอยากจะมองให้ทะลุ  “แกมาทำบ้าอะไรที่ห้องน้ำเก่าวะ”

“มา..ขี้...ห้องน้ำอื่นคนเยอะ”  ปิ่นหยกกัดลิ้นหงุดหงิดใจ โกหกอะไรได้น่าทุเรศสิ้นดี ใช้เวลาถ่มถุยตัวเองแบบเร่งด่วนอยู่อีกเสี้ยววินาทีแล้วรีบหาทางเปลี่ยนเรื่องเพื่อเอาตัวรอดไปก่อน “แกเหอะมาตะโกนด่าอะไรตรงนี้วะ!?”

น่าแปลกเพราะคราวนี้กลับเป็นคิมหันต์ที่อ้ำอึ้ง

“..........เปล่าว่ะ...”  เด็กหนุ่มผมทองเอามือถูจมูกสองสามครั้งดับอารมณ์คุกรุ่น  “อืม..แต่ควายปิ่นก็ไม่ได้โง่มากใช่ปะ บอกเปล่าก็คงไม่เชื่ออยู่ดีนั่นแหละ แบบหงุดหงิดนิดหน่อย.....ประมาณนั้น”

การที่คิมหันต์พูดมากหลุดประเด็นผิดปกติทำให้ปิ่นหยกยิ่งนึกสงสัย ในเมื่อปกติเพื่อนกิมจิหัวทองของเขาไม่ได้มีวิธีพูดแบบนี้

“เมื่อไหร่จะเสร็จ แกรีบ ๆ ออกมาดิ”

เขาได้ยินเสียงเคาะเท้าลงกับพื้นแบบที่คิมมักทำเวลากำลังครุ่นคิดหรือรอคอย และปิ่นหยกไม่รู้ว่าจังหวะเคาะเท้านั้นมีสาเหตุจากอย่างแรกหรืออย่างหลัง บางทีอาจทั้งสองอย่าง...คิมคงกำลังครุ่นคิดระหว่างรอคอยให้เขาออกไป

เด็กหนุ่มกระแอมให้คอโล่ง “แกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้” ว่าพลางส่งสายตาอาฆาตให้ท่านชายที่นอกจากจะไม่ช่วยยังพยายามทำให้สถานการณ์แย่ลงด้วยการซุกไซ้ตรงนั้นตรงนี้แถวต้นคอเขาอีก “...บ..แบบ...ท้องผูก...จะ...โอ๊ะ!”

ผู้ต้องหาเงยหน้าขึ้นมาสบตาแล้วยิ้มอ่อนโยนที่ทำเอาใจสั่นสะเทือนด้วยแรงราวห้าริกเตอร์ แต่นี่ไม่ใช่เวลามายืนหวั่นไหว
 “เลว! กัดหาพ่อง! เดี๋ยวเลาะฟันทิ้งหมดเลยไอ้--” 
เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะใช้เสียงกระซิบข่มขู่อย่างดุดันที่สุด แต่แล้วคิมก็โพล่งขึ้นทันควัน

“แกว่าอะไรนะ...?”

ไอ้นี่ก็หูนรกเหลือเกิน!

“เปล๊า! ท้องผูก จะนั่งนานว่ะ!”  เขาเอามือดันหน้าตัวก่อกวนร่างสูงออกห่างเพื่อรวบรวมสมาธิพูดต่อ “แกไปรอตรงเก้าอี้ข้างนอกก่อนก็ได้”

คิมหันต์กอดอก จ้องมองประตูห้องน้ำบานสุดท้ายซึ่งขวางระหว่างตัวเขากับเพื่อนรักที่บอกว่าท้องผูก ก่อนจะถอยออกมาสองสามก้าว

“เออ งั้นออกไปรอข้างหน้านะ”

พูดจบก็เดินลากขาออกไปให้ได้ยินเสียงฝีเท้าชัด ๆ ก่อนจะหยุดอยู่หน้าประตูทางเข้าโถงของห้องน้ำแล้วย่องกลับมาหยุดอยู่ที่เดิมเงียบเชียบ รออยู่ไม่กี่อึดใจระหว่างที่ฟังเสียงสวบสาบของเสื้อผ้าและเสียงกระซิบกระซาบไปด้วย ตอนนี้มั่นใจแน่นอนแล้วว่าคุณชายหน้ามึนก็ซุกตัวอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมคับแคบนั้นด้วยแน่นอน แต่จะเข้าไปทำอะไรกันนั้นเขาไม่มีอารมณ์นั่งเดาแม้ว่าไม่ต้องเดาก็อาจจะชัดเจนในตัวอยู่แล้ว

กลอนห้องน้ำถูกปลดดัง ‘แกร๊ก’ และก่อนประตูจะถูกแง้มออก คิมหันต์ตัดสินใจกระโจนแผล็วออกไปรอข้างนอกอย่างที่บอกด้วยความสงสารเพื่อนรัก ระยะหลังมานี้ปิ่นหยกแทบจะระเบิดหน้าตัวเองจากความร้อนซึ่งเกินขนาดวันละเป็นสิบหนได้แล้วจากการที่มีอาทิตย์มาวนเวียนใกล้ ๆ หากเปิดประตูมาเจอเขายืนดักรออยู่ข้างหน้าห้องอีกเจ้าตัวคงได้มุดหายลงโถส้วมไปเลย


ที่สำคัญ...ตอนนี้เขาคงต้องเก็บแรงไว้หาทางหนีทีไล่กับเรื่องอื่นซึ่งท่าทางจะอีกยาวทีเดียว



.......................................................



.........................................



.




.




.




.





อาทิตย์ไม่ได้ตามออกมาจากห้องน้ำด้วย และปิ่นหยกทำทีเป็นเดินออกมาคนเดียวเพื่อเจอกับคิมหันต์ที่ยืนพิงกำแพงรออยู่ข้างหน้า  ปล่อยให้คุณชายจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยให้ตามไปเจอกันช่วงที่มีคอนเสิร์ตของเพื่อนร่วมห้องตอนเย็นตามที่จัดแจงนัดกันไว้ จะได้เหมือนมีเขาอยู่ที่นี่แค่คนเดียว  ถึงกระนั้นสายตาเหมือนรู้แจ้งเห็นจริงไปเสียทุกเรื่องของคิมแถมยังไม่ถามอย่างที่เป็นประจำสักคำว่าอาทิตย์หายไปไหนก็ทำเขาร้อนตัวบอกไม่ถูก


และวิธีเดิม หากอึดอัดใจ...ให้เปลี่ยนเรื่องไปก่อน

“ประมูลเป็นไง” ปิ่นหยกเดินไปเอาไหล่เบียดเพื่อนรักระหว่างที่เดินออกนอกตัวอาคารเข้าสู่บริเวณงานโรงเรียน ซึ่งอีกฝ่ายก็ยกแขนคล้องรอบคอเขากลับมาเป็นปฏิกิริยาตอบรับอัตโนมัติ

“ไม่มาดูเองวะ เลวจริง ๆ”

“โอ๊ะ มีงอน?...โอ๊ย! ไอ้เวร! เหยียบเท้าทำไม”

“ปากหมา หรือจะให้เหยียบปาก”

“กิมจินรก!” ปิ่นหยกสบถแล้วหัวเราะออกมา “ขอโทษ...งานเข้าพอดีว่ะ”

คิมหันต์ยักไหล่ ทำไม่รู้ไม่ชี้กับ ‘งานเข้า’  ที่ว่าของปิ่นหยก ซึ่งเจ้าตัวคงยังไม่ทันคิดว่าหลุดปากออกมาขนาดนี้แล้ว ช่างไม่รู้จักระวังอะไรบ้างเลย เห็นเขาไม่ได้ตอบอีกฝ่ายจึงถามใหม่อีกครั้ง

“ตกลงประมูลเป็นไง”

“หมื่นนึง”

“หมื่นนึง!!!?” ปิ่นหยกแทบตาถลนออกมาจากเบ้า สมองแล่นปรู๊ดปร๊าดคำนวณจำนวนมื้ออาหารที่เขาจะสามารถซื้อได้ด้วยเงินหนึ่งหมื่นบาทโดยอัตโนมัติ แต่แย่หน่อยที่นั่นไม่ใช่เงินเขา

“เออ” คิมหันต์งึมงำในลำคอ ทำหน้าเหมือนหนูเมายาเบื่อ

“สามสิบเปอร์เซ็นต์...แกก็ได้ส่วนแบ่งสามพัน โหคิม! ใครวะหน้าโง่แล้วยังใจป้ำขนาดนี้!?”

“หน้าโง่จริงแหละ ไอ้พี่ภพ..” ดูเหมือนมวลความหงุดหงิดจะเริ่มขยายตัวขึ้นอีกครั้ง “แม่ง ซวยบรรลัย”

“พี่ภพ?”

“คนที่มาร้านเค้กเมื่อวันที่แกเสียตัวไง”

“เลว!” ปิ่นหยกสบถลั่นแม้ยังไม่คุ้นสักนิดว่าบุคคลดังกล่าวเป็นใคร
 
“จริงสิ วันนั้นไอ้คุณชายจับแกซุกอยู่แต่ในห้องนี่หว่าเลยไม่เจอกัน”

เด็กหนุ่มสำลักออกมาค่อกแค่ก “หยุดย้ำเรื่องนั้นได้แล้วเวรเอ๊ย! อิดออดอยู่นั่นแหละ ตกลงใครวะ เสี่ยฉิบหาย”

“...น้องชายแฟนพี่อันนา”

ชื่อผู้หญิงคนนั้นทำให้ปิ่นหยกขนลุกขึ้นมาบอกไม่ถูก ได้แต่ทำเป็นหูทวนลมข้าม ๆ ประโยคชี้แจงของคิมไปเสีย

“ดีออกมีเงินใช้ อย่าลืมเลี้ยงข้าวฉันสักอาทิตย์”

“คนยิ่งเครียด ๆ ยังจะมาทำตะกละใส่อีกไอ้เพื่อนชั่ว”

“เครียดบ้าอะไร เขาไม่จับแกไปฆ่าหรอก”

“มันฆ่าแน่แหละ” คิมหันต์ถอนหายใจเฮือก ทั้งที่เขาอุตส่าห์โล่งใจตอนอันนาบอกว่ามาคนเดียวแล้วแท้ ๆ  ไม่ได้เฉลียวใจสักนิดว่าตัวปัญหาจะตามมาทีหลัง “วันที่เจอกันครั้งแรกฉันปล่อยยางรถไอ้พี่นี่แบนแต๊ดแต๋ พวกโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไปเลย”

“โอ้...” ปิ่นหยกทำปากจุ๊ ๆ ล้อเลียน “เกรียนว่ะคิม พี่สิสิรสั่งสอนมาให้เป็นเด็กดีไม่ใช่เหรอ”

“ไม่ใช่เวลามาซ้ำเติมนะว้อย!”

“แบ่งมาให้สักพันห้าแล้วจะทั้งโอ๋ทั้งปลอบน้องคิมเลย”

“เพื่อนเฮงซวย!”

ปิ่นหยกหัวเราะลั่นแม้พริบตาต่อมาก็หน้าคะมำหมดท่าเพราะโดนคิมหันต์โบกเข้าให้ นานทีปีหนเขาจะมีโอกาสได้พูดคุยถล่มคิมบ้างเพราะปกติเป็นฝ่ายถูกเล่นงานตลอด ชักอยากเห็นหน้าพี่ภพที่ว่าขึ้นมาตงิด


“น้องครีมครับ”


ระหว่างที่เขากำลังหัวเราะงอก่องอขิง สุ้มเสียงขึงขังซึ่งถูกเติม ’ครับ’ อันไม่เข้ากับน้ำเสียงที่ใช้แม้แต่น้อยก็ลอยเข้าหู ที่สำคัญยังเรียกคิมด้วยชื่อซึ่งเจ้าตัวเกลียดนักหนาและมีเพียงไม่กี่คนจะรู้หรือกล้าเอ่ยต่อหน้า

“เชี่ย!”
เด็กหนุ่มผมทองอุทานออกมาสีหน้าตื่นตะลึง ก่อนจะได้รับรอยยิ้มเย็นโชว์ฟันเขี้ยวจากชายหนุ่มคิ้วเข้มซึ่งยืนล้วงกระเป๋าอยู่ตรงหน้าด้วยท่วงท่ายียวนซึ่งเดาว่าเป็นโดนสันดาน

“เด็กเปรต ปากหมานะเรา”

“คิม...คนนี้...?”

คิมหันต์เหลือบไปสบตาเพื่อนรัก ดวงหน้าฉายแวววิตกจริตเจือหงุดหงิดคล้ายจะบอกเป็นนัย ๆ ว่าไอ้เขี้ยวนี่แหละที่กำลังพูดถึง  ปิ่นหยกหันไปมองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้า แต่พี่เขี้ยวร่างสูงที่อยู่ในบทสนทนาทางสายตาของพวกเขาไม่มีวี่แววจะสนใจว่ามีสิ่งมีชีวิตอย่างเขายืนอยู่ตรงนี้อีกคนแม้แต่น้อย

“..ไงพี่”  คิมยักไหล่ รู้ตัวว่าโดนจับได้จึงเปลี่ยนเป็นโหมดกวนประสาทสู้ “วิ่งหากระเป๋าตังค์เหนื่อยปะ”

“ปากหมาแต่เสือกไวเป็นแมลงสาบ!”

สามภพกอดอกมองเด็กหนุ่มผมทองที่กำลังแสดงอาการน่าตบกะโหลกจากมุมสูงซึ่งได้เปรียบในเชิงข่ม ไอ้เด็กแสบนี่เคยปล่อยยางรถยนต์เขาไปแล้วครั้งหนึ่งไม่พอ คราวนี้หลังประมูลเสร็จยังฉกกระเป๋าสตางค์เขาโยนหวือไปกลางฝูงมนุษย์แล้วชิ่งหนีออกมาอีก กว่าจะต่อสู้เบียดตัวเข้าไปเอาคืนมาได้ถึงกับเหงื่อแตกพลั่ก พาลจะมโนไปเองว่าหางตาชี้ ๆ กับหัวทองหยองหยอยนั่นกำลังท้าทายเขาขึ้นมาบอกไม่ถูก เด็กเวรอะไรเห็นแล้วน่าหงุดหงิดไปหมดอย่างนี้

“มาด้วยกัน!”

“เฮ่ย! ไม่ว่าง ไม่ไ—!!”  คิมหันต์พูดไม่ทันจบคอเสื้อก็ถูกดึงจนตัวลอยหวือ “เว้ยย! ทำไรวะ! ไอ้ปิ่นช่วยหน่อยดิ!”

ปิ่นหยกสะดุ้ง หลังจากวางตัวไม่ถูกด้วยกลายเป็นฝุ่นผงส่วนเกินอยู่ครู่ใหญ่ พี่ภพซึ่งคิมพูดถึงจึงชายตามาทางนี้ในที่สุด ท่าทางคงเพิ่งรู้ตัวว่ามีเขายืนหัวโด่เป็นสักขีพยานการกระทำ...อะไรสักอย่าง? อยู่อีกคน

“เอ่อ...เออ ๆ” เด็กหนุ่มตะกุกตะกัก สถานการณ์เช่นนี้ควรจะพูดยังไงดี “อ่า...พี่ครับปล่อยเถอะ มีอะไรค่อยพูดค่อยจา เจ็บตัวกันขึ้นมามันจะสิ้นเปลืองค่ารักษานะพี่”

“เป็นเพื่อนไอ้หัวทองนี่?”

เขาพยักหน้าหงึกหงัก

“ปิ่นหยกสินะ”

เด็กหนุ่มพยักหน้าอีกครั้ง ลืมนึกสงสัยไปแล้วว่าคนแปลกหน้าผู้นี้รู้จักเขาได้อย่างไรระหว่างที่พยายามช่วยแงะคิมออกมา

“เรื่องนี้น้องสะใภ้พี่อันไม่เกี่ยว”
 
“ห๊ะ!?”

จากที่คิดไว้ว่าจะดึงคิมออกมาพากันชิ่งหนีตอนทีเผลอแล้วค่อยคุยให้รู้เรื่องทีหลังว่าไปมีเรื่องอะไรกันไว้ กลับกลายเป็นเขายืนเหวออ้าปากค้างอยู่แทนกับ ‘น้องสะใภ้’ อะไรสักอย่างซึ่งพุ่งเข้ามาแยงเต็มสองหู


“ปิ่นหยก”

เด็กหนุ่มเจ้าของชื่อเลิกคิ้ว เหลียวไปมองมนุษย์หน้ามึนที่กำลังสาวเท้าเร็ว ๆ เข้ามาจากข้างหลัง และเพียงเขาละสายตาจากสองคนซึ่งหิ้วคอกันอยู่ตรงหน้าเพียงชั่วขณะ..

หันกลับมาอีกครั้งสามภพกับคิมหันต์ก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นแล้ว



..................................................................




.................................



(มีต่อข้างล่างค่ะ)

v
v
v
v

[RAINYDAY]

Chapter 50 (ต่อ)


เขายังไม่ได้บอกอาทิตย์เรื่องสัญญาที่ไปตกลงกับอันนาเอาไว้ตอนขอยืมเงินสามพันบาท ด้วยเริ่มต้นไม่ถูกและยังหาจังหวะดี ๆ ไม่ได้สักทีเลยปล่อยช่างหัวมันไปก่อน

มืดค่ำแล้ว แต่เสียงดนตรีในส่วนซึ่งจัดไว้เป็นลานแสดงคอนเสิร์ตยังดังอยู่ต่อเนื่องสลับกับเสียงกรีดร้องเป็นระยะจากหน้าเวที ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนร่วมห้องสองคนของพวกเขาจะเป็นที่ชื่นชอบหมู่นักเรียนขนาดนี้  ในมุมมืดสลัวของระเบียงอาคารเรียนชั้นล่างสุดซึ่งพวกเขานั่งอยู่มองเห็นลานแสดงค่อนข้างชัดเจนแต่ไม่มีใครอื่นสนใจจับจอง สาว ๆ มัธยมคงอยากใกล้ชิดติดขอบเวทีกับคนที่พวกเธอชื่นชอบมากกว่า

อาทิตย์บิขนมปังไส้เผือกในมือครึ่งหนึ่ง ส่งชิ้นที่มีไส้เยอะกว่าไปให้คนข้างกายซึ่งนั่งเกาะขอบระเบียงรับลมหนาวเอื่อย ๆ คลอเคลียใบหน้าและเส้นผม 
“คิมไปไหนกับพี่ภพหรือ”

“ไม่รู้” ปิ่นหยกกะพริบตาปริบ ๆ รับขนมปังมายัดใส่ปากพลางพูดเสียงอู้อี้ “..เดี๋ยวนะ แกรู้จักพี่คนนั้นด้วยเรอะ?”

“เคยเห็นหน้ากับคุยกันนิดหน่อยครับ รู้ว่าเป็นน้องชายแฟนพี่อัน ชื่อสามภพ...ไม่ใช่คนไม่ดีอะไร” เด็กหนุ่มร่างสูงกำชับเผื่อปิ่นหยกจะกังวลเรื่องเพื่อนสนิทตัวเอง  “แต่ไม่ต้องหึงนะ”

“ใครบอกหึงวะ!”

“เพราะเชื่อใจใช่ไหม”

"อุ๊!! แค่ก ๆ ๆ!!!” 
ขนมปังติดคอขึ้นมากะทันหันเลยทีเดียว เถียงไม่ออกเพราะเป็นสิ่งที่เคยบอกเองจริง ๆ แม้ตอนนี้อยากถอนคำพูดที่ว่าไว้ใจจะขาด แต่แค่นั้นเหมือนจะยังไม่สาแกใจคุณชายพอ

‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’

‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’

‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’

“เว้ยยยย!! หยุด!!! หยุดเล่นไอ้ตุ๊กตาไก่หน้าจืดนั่นเดี๋ยวนี้!!!”

อาทิตย์ยิ้มกริ่มชอบใจ ปิ่นหยกไม่รู้อีกฝ่ายหยิบตุ๊กตาอัดเสียงนั่นออกมาจากกระเป๋าเขาตอนไหน แต่ตอนนี้มันกำลังส่งเสียงเลียนแบบเขา(ความจริงมันเป็นเสียงเขานั่นแหละ)ด้วยประโยคโง่ ๆ ซ้ำไปซ้ำมาอย่างน่าอัปยศ

‘เออ ๆ ชอบ ชอบเวอร์!’


“ฉันก็ชอบปิ่นหยกมากเหมือนกัน”


"...อ..ไอ้--!!"

"ไอ้หล่อ?"

ถ้อยคำสบถที่เหลือของเขาถูกกลบด้วยเสียงกรีดร้องกึกก้องจากหน้าเวทีเมื่อนักร้องประกาศชื่อเพลงสุดท้าย ก่อนผู้คนบริเวณนั้นราวกับจะตกอยู่ในภวังค์กับท่วงทำนองนุ่มนวลที่ส่งผ่านน้ำเสียงอ่อนโยนของคนบนเวที



“...เธอเชื่อไหมความรักมักทำให้เราหลับตา

ปล่อยหัวใจช้า ๆ ล่องลอยข้ามคืนแห่งฝัน

หมอกดูคล้อยลอยผ่าน ใจดวงนี้ก็มีแต่เธอทั้งนั้น

ทุก ๆ คำรำพันเอ่ยผ่านใจ”


ความโมโหเจือขวยเขินค่อยสลายตัวลงเมื่อบทเพลงดำเนินไป ปิ่นหยกเคยได้ยินเพลงนี้มาก่อนและรู้สึกว่าก็เพราะดี แต่ไม่เคยคิดไปขวนขวายหาว่ามันชื่อเพลงว่าอะไรหรือใครเป็นคนร้อง ได้แต่โคลงศีรษะช้า ๆ ไปตามจังหวะ น่าแปลกที่พอคนข้างกายเขาฮัมตามเนื้อเพลงที่กำลังเล่นอยู่ด้วยเสียงทุ้มเนิบนาบและห่างไกลคำว่าเสียงดีไปอีกหลายโยชน์ เขากลับรู้สึกเหมือนเนื้อหาเหล่านั้นชัดเจนลึกซึ้งยิ่งกว่าที่เคยฟังครั้งก่อน ๆ



“ให้เธอรู้(ว่าเธอมีค่าแค่ไหน) 

ให้เธอรู้ (ทั้งชีวิตและหัวใจ)

อยากให้เธอรู้(จะมอบให้เธอเท่านั้น) 

… คือความรัก”



“ร้องเป็นด้วย?”

แทนคำตอบ อาทิตย์คลี่ยิ้มอ่อนโยนแล้วร้องคลอไปเบา ๆ กับเสียงเพลงที่ลอยมาพร้อมลมหนาวโชยเอื่อยและฝ่ามืออุ่นซึ่งเอื้อมมากุมมือเขาเอาไว้


“จะกอดเธอไปจนเช้า 

แสงดาวกระทบที่ข้างฉัน

ให้ไออุ่นกายเราผูกกัน 

ฉันนั้นรักเธอเหลือเกิน

จะกอดเธออยู่อย่างนี้ 

ข้ามคืนผ่านพ้น ราตรีนี้”


อาจเป็นแสงดาว...ลมหนาว...หรืออะไรก็ตามแต่ที่ทำให้เขากุมมือนั้นกลับไป สายตาเหม่อมองไปไกลบนท้องฟ้าไร้เมฆราวกับพวกเขาถูกห่มด้วยกำมะหยี่ผืนใหญ่สีน้ำเงินเข้มประดับเพชรเม็ดเล็ก ๆ ซึ่งส่องประกายวิบวับ แล้วยังเรียกความทรงจำเมื่อครั้งเคยฟังเพลงนี้ขึ้นมาบ้างนิดหน่อย

ท่อนฮุคที่กำลังบรรเลงอยู่นั้นเขาจำได้ คิดจะลองร้องตามดูแต่กว่าจะตั้งตัวติดก็ปาเข้าไปวรรคสุดท้ายเสียแล้ว


“จวบจนสิ้นแสงแห่งชีวี...”


อาทิตย์ลอบยิ้มเมื่อศีรษะคนข้าง ๆ เอนมาพิงเขาโดยเจ้าตัวดูเหมือนจะไม่ตั้งใจเพราะท่าทางคล้ายกำลังชะเง้อมองออกไปบนท้องฟ้า ทั้งสองเสียงร้องคลอไปด้วยกัน ฟังดูผิดคีย์แปลกหูจนน่าหัวเราะ


“......ก็ยังรักเธอเหลือเกิน”



แต่พวกเขาหมายความตามนั้นจริง ๆ



To be continued…



=========================


กลับมาแล้วค่าา ^o^ คิดถึงคนอ่าน คิดถึงเล้าสุด ๆ เลยยยยย
เพลงในตอนนี้คือ "ทราย" ของวัชราวลีค่ะ


อีกอย่าง ขอโฆษณาเรื่องใหม่ (ก็ไม่ใหม่ซะทีเดียว) หนึ่งในเรื่องแตกแขนงของซีรีส์ Dormitory Boys

พี่ภพน้องครีมมมมมมม  //โดนคิมเตะก้านคอ...เอ้อ พี่ภพน้องคิม ค่ะ
"เล่ห์รักฤดูร้อน" >>>  http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35616.0

  กราบเรียนเชิญไปสมน้ำหน้าคิมหันต์ที่โดนคำสาปแช่งเช้าเย็นของแม่ไก่ค่ะ (ฮา)




====================


อนึ่ง ขออนุญาตตอบคอมเม้นต์หนึ่งจากเมื่อตอนที่แล้วนะคะ

เราคิดว่าเราเข้าใจความลำบากใจของคนอ่าน(อย่างน้อยก็น่าจะในระดับหนึ่ง) ที่เกิดความรู้สึกขัดใจเมื่อพบว่าตัวละครหลักนิสัยเปลี่ยนไป และยินดีรับคำติทุกอย่างค่ะ  แต่ขออนุญาตชี้แจงในส่วนของผู้เขียนนิดนึงว่านิสัยของปิ่นหยกในพล็อตเรื่องนี้วางไว้ให้มีการเปลี่ยนแปลงอยู่แล้ว จากเดิมที่งก โหด ทำร้ายร่างกายหนัก ๆ เป็นประจำเปลี่ยนเป็นคนที่อ่อนโยนขึ้น ยอมอย่างอื่นบ้างนอกจากเรื่องเงิน ซึ่งเราชอบที่จะให้ตัวละครมีพัฒนาการ จะสังเกตว่านิสัยอาทิตย์เองก็เปลี่ยนไปมากจากตอนแรกเหมือนกัน

เพียงแต่พัฒนาการของตัวละครเราอาจนำเสนอออกมาได้ไม่ถูกใจนัก แต่คงไม่มีการเปลี่ยนพล็อตค่ะ

ในความคิดเรารู้สึกว่าเหมือนกันตอนแรกเรารู้จักใครคนหนึ่งเพียงผิวเผิน ต่อมาเรารู้จักเขามากขึ้น และอาจจะชอบหรือไม่ชอบนิสัยนั้น ตัวละครเหล่านี้ก็เช่นกัน พัฒนาการของเด็กพวกนี้อาจถูกใจหรือไม่ถูกใจ อ่านไปแล้วรู้สึกว่าเอ๊ะ นิสัยอย่างนี้ของนายเอกไม่เข้าท่าเลยหรืออะไรทำนองนั้น ซึ่งตรงนี้เราไม่สามารถบังคับคนอ่านได้

เราโอเคมาก ๆ กับคำติทุกประเภทค่ะ รู้สึกขอบคุณมากกว่าที่มีคนช่วยเตือน แต่ก็มาเจ็บจี๊ดอยู่นิดหน่อยตรงที่บอกว่าเป็น "ปิ่นหยกตัวปลอม" นี่เอง
สารภาพว่าสะเทือนใจไปหลายวัน แต่ตอนนี้โอเคแล้วนะคะ ^_^

ในส่วนของพล็อตคงต้องยกให้เป็นเรื่องของรสนิยมในการอ่านนิยายของแต่ละท่าน ไม่ได้มีเจตนาจะต่อว่าหรือแก้ตัว ยืนยันว่าน้อมรับคำติทุกอย่างเพื่อนำไปปรับปรุงตัวเองในอนาคตค่ะ

เหนืออื่นใด ขอบคุณมาก ๆ ที่บอกให้ทราบตรง ๆ นะคะ ว่าชอบตรงไหนไม่ชอบตรงไหน

ด้วยความเคารพ
ขอบคุณมากค่ะ ^^


ปล. อย่าลืมของแถมรีพลายถัดไป~

***สารบัญคลิกที่นี่ค่ะ***

[RAINYDAY]

อันนี้รูปขอบคุณที่เพจ *กอดคนอ่าน*




อันนี้ตอนไปเที่ยว มีช่วงที่ดูการแสดงช่วงกลางคืน คู่รักข้างหน้าเขาสวีทกันท่าเนี้ยค่ะ เลยแอบเอามาวาด =///=



ส่วนนี่เมื่อ Pocky day 11/11



ศึกที่เกิดขึ้นเกือบทุกมื้อเที่ยง
 
//อาทิตย์นั่งเป็นสักขีพยานจนชิน XD





พบกันตอนหน้าค่ะ *กอดฟัดคนอ่าน*

 

[chisarachi]

5555555555555555555555555สงสารปิ่นหยกคี่ะ
เพื่อนมาเห็น มารู้ตอนที่ไม่อยากเจอที่สู้ดดดดด
อาทิตย์ยังคงมึนพูดคนละเรื่องเดียวกันได้อย่างหน้าตาเฉย

ส่วนในเรื่องของตัวละคร กลับคิดเหมือนคนเขียนค่ะ
คืออ่านแล้วไม่ได้เกิดความสะดุดนะค่ะที่ปิ่นหยกค่อยๆเปลี่ยนไป
แตี่ก็รีบรู้ได้ว่าเปลี่ยนไป อย่างคี่อยเป็นค่อยไป เป็นการพัฒนาช้าๆ
ที่เมื่อเราอยู่ใกล้ๆใครก็จะซึมซับสิ่งที่คล้ายๆกันมา เหมือนเวลาคบกับเพื่อนเรารก็ไม่รู้ตัวหรอกว่า
นิสัยค่อยๆเหมือนเพื่อนช้าๆ

[Tnapat]

น่ารัก

[RoseBullet]

เจ้าลูกเจี๊ยบนี่มันคลั่งแฟนตัวเองจริงๆเนอะ
ชอบที่เปิดฟังๆตุ๊กตาอัดเสียงอยู่นั่นแหละ
แถมมีถามมีตอบเองอะไรเองด้วย ฮ่าๆ
น้องครี...เอ๊ย คิมกิมจิ ถูกลากไปไหนแล้วล่ะนั่น

[BeeRY]

เพิ่งเข้าไปจิ้มเรื่องนู้น ก็เห็นว่ามาต่อเรื่องนี้ด้วย ดีใจจัง
ตอนท้ายหวานๆนะคะ รู้สึกอบอุ่นตามไปด้วย 
ไม่แซวคิมในเรื่องนี้แล้ว เดี๋ยวเข้าไปแซวเรื่องนู้นเลยดีกว่า 
ในความรู้สึก ปิ่นหยกไม่ได้เป็นตัวปลอมหรอกนะคะ คนเรามันเปลี่ยนกันได้ โดยเฉพาะอิทธิพลที่มาจากความรัก กอดคนเขียนพร้อมกับเป็นกำลังใจให้นะ

[infinitize]

จอมมึนน่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก....เขินแทนปิ่นหยกจริงๆ 

[่patsaporn]

ตอนหลังหวานมากจ้า...มีเอียงมาซบๆๆๆ ปิ่นหยกน่ารักอ่ะ แค่นี้อาทิตย์ก็หลงจะแย่แล้วนะ
คนอ่านชอบตุ๊กตาไก่มีเสียงตัวนั้นมากค่ะ ไม้ตายของอาทิตย์เลยทีเดียว เก็บไว้หยอดปิ่นหยกไ้ด้อีกนาน 555
เอิ่ม..คิมคะ ต้นพาร์ทนี่จะไปขัดจังหวะเค้าทำไมคะ คนอุตส่าห์หนีกันมาตั้งไกล แล้วแค่เสียงนิดเดียว
เพื่อนคิมก็จำได้อีก ชอบเวลาอาทิตย์หน้ามึนชมปิ่นหยกว่าน่ารักๆ อ่ะ เขินแทนแท้

คิมตัวแสบเจอพี่สามภพเข้าไปเห็นว่าอาจต้องยอมสยบ (มั้ยนะ) เตรียมไปอ่านเรื่องของสองคน
ในอีกเรื่องค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[iammz]

เจี๊ยบอ่อนโยนกับปิ่นหยกตลอด "... น่ารัก" >/////////<

เดี๋ยวจะวิ่งไปเชียร์ "น้องครีม" ที่กระทู้โน้นนะคะ

 

[punchnaja]

ภาพสุดท้ายนี่มันยังไงก๊านนนนนนน แอร๊ยยยยยส์

[why yyy]

ขอบคุณ ^ ^ อ่านแล้วมันน่ารักอ่า!!  ^///^

[Key Mine]

  ฟินมากค่ะ ชอบมากจริงๆ

ส่วนน้องครีม แสบกว่าที่เราได้เห็นตอนก่อนๆเยอะเลย ไม่คิดว่าจะแสบได้ขาดนี้แหะ

เฮียสามภพก็เหมือนกัน แม่ง ไม่มีเค้าความเป็นพระเอกในอุดมคติเลย กร๊ากกก แต่ละคำที่เฮียแกพูดมาเนี่ย แบบ สุดๆอะแต่ต้องอย่างนี้แหละ ถึงจะเหมาะกับน้องครีมม

ส่วนเรื่องปิ่นหยก เห็นด้วยกับคนเขียนนะคะ ตัวละครมันต้องพัฒนา ไม่ว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลงหรือยังไง ก็ต้องพัฒนาไปบ้าง เพื่อความสมจริงเล็กๆน้อยๆ ที่นิยายควรจะมี เราว่า ปิ่นหยกนิสัยเปลี่ยน ก็ไม่แปลกหรอกค่ะ อดีตน้องเค้าขนาดนั้นอะ ผ่านอะไรมาเยอะมากเลยนะ นิยายก็หลายตอนแล้วด้วย ขนาดอาทิตย์ก็ยังเปลี่ยนไปเยอะมาก เราว่ามันก็เป็นไปอย่างธรรมชาติของมนุษย์มากกว่าค่ะ
คิดเอาฮาๆ นะถ้าน้องปิ่นนิสัยไม่เปลี่ยน มันจะฟินขนาดนี้ม้ายยย กร๊ากกกก ไม่เครียดนะคะ ขำๆ

เป็นกำลังใจให้คนเขียนมากค่ะ

[PoP~Pu]

ขอยืมคำติดปากอาทิตย์หน่อย
ตอนนี้มันช่าง"น่ารัก...." 

[route rover]

ปิ่นหยกน่ารัก ลูกเจี๊ยบก็น่ารัก คิมก็น่ารัก

[AnimajuS]

ไอ้ลูกเจี๊ยบกับมาแล้ววววว

[♠DekDoy♠]

ชอบเว่อร์ ๆ เหมือนกันค้าาา ^^

[U_Ton]

หึหึ ทั้งน่ารักทั้งน่าอิจฉาเลยอ่ะ ลูกเจี๊ยบน่ารักเกินไปแล้ววววว

แม่ไก่จ้า รักลูกเจี๊ยบเยอะๆน้าาาาาา... โอ้ยยยย เขินจนหน้าจะไหม้

หุบยิ้มไม่ลงเลยยยยย... (ฟันเหยินนนน ==!)

[from_mars]

เผลอแสดงออกไปมากแล้วนะ ปิ่่นหยก
อ่านแล้ว จิกหมอน เขิน
ห้องน้ำเก่าเหรอ สมัยเราเด็ก มันเป็นยังไงนะ *_* คิดอะไรออกไปเนี่ย 555

ขอบคุณและรออ่านต่อจ้า

[hobazaki]

กรีซซซซซซซซซซ คู่นี่ นับวันจะน่ารัก และอาทิตย์ดูจะหื่นมากขึ้รทุกวันๆ นะเนี่ยยยยย คิดถึงคุณเรนมากเบยยยยยยยยยยยยยย