หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[Cupcake]

น้องธารน่ารักอ่ะ ก็แค่อยากให้พี่ใต้ฟ้าสนใจกันบ้าง

[inhyung]

เรื่องมันอึน ใต้ฟ้าก็อึน ธารก็อึน

เคลียร์กันไปซะที อ้ากกกก

[skynotebook]

ยังไม่ตื่นนอนเลยหรอ
หนูอยากอ่าน หนูอยากอ่าน

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 14


ไร่ต้องฟื้นฟูกันยกใหญ่ ความสูญเสียถึงแม้จะไม่มากเท่าที่คนทำเขาอยากให้เป็น แต่ธาราธารไม่เห็นว่าใต้ฟ้าจะวางใจหรือเบาใจขึ้นมาเลยสักนิด เจ้าของไรหนุ่มยังคงตั้งหน้าตั้งตาฟื้นฟูไร่ให้กลับมาเหมือนเดิม ใต้ฟ้ามักจะออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าแล้วกลับเข้ามาในเวลาที่ธาราธารเฝ้าพระ อินทร์ไปแล้วทุกที
“แทน”
เสียงเรียกจากข้างหลังทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้ง ตกใจจนลืมตัว โทมัสหน้าสลดวูบเมื่อเห็นว่าคนรักไม่ได้แค่อยากหนีหน้าเขาเท่านั้น ธาราธารดูเหมือนจะหวาดกลัวกับการอยู่ด้วยกันกับเขามาก ไม่เหมือนธาราธารที่เคยใจกล้าก๋ากั่นและไม่หวงเนื้อหวงตัวเหมือนตอนที่อยู่ ด้วยกันที่ต่างประเทศเลย มีหลายอย่างที่โทมัสรู้สึกได้ว่าธาราธารเปลี่ยนไป ชายหนุ่มต่างบ้านต่างเมืองไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเวลาเพียงไม่นานจะสามารถ เปลี่ยนธาราธารไปได้ขนาดนี้ หนุ่มตาน้ำข้าวมองไม่เห็นเลยว่าสิ่งดีๆที่จะสามารถดึงดูดใจธาราธารได้คือ อะไร ไม่มีที่เที่ยว ไม่มีบาร์ ไม่มีร้านเหล้า ไม่มีห้างสรรพสินค้าให้ชอปปิ้ง วันทั้งวันมีแต่บ้านกับไร่พืชผักผลไม้สุดลูกหูลูกตา เรื่องความสวยงามโทมัสก็ยอมรับว่าไร่แห่งนี้สวย แต่นอกจากความสวยแล้วก็ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นไปกว่านั้น ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่เห็นว่าธาราธารจะกระตือรือร้นเกี่ยวกับความรักของเราตรงไหน ยิ่งอยู่ตรงนี้ โทมัสก็ยิ่งไม่เข้าใจคนรักเอาซะเลย
“ว่ายังไง”
เสียงตอบรับของเด็กหนุ่มมีความห่างเหินจนสัมผัสได้ มันราบเรียบเฉยเมยเหมือนคนตอบแค่ทำตามหน้าที่
“ขอโทษนะ”
ภาษา สากลถูกถ่ายทอดออกมาด้วยน้ำเสียงเว้าวอนที่สุด สายตาที่มองไปยังเด็กหนุ่มเบื้องหน้าละห้อยโหยซะจนธาราธารนึกสงสารอยู่นิด หน่อยเหมือนกัน
“ลืมมันซะเถอะ แค่นายไม่ทำอีกก็พอแล้ว ที่นี่ไม่เหมือนที่เราอยู่หรอกนะ”
“ฉันเข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ทำอีก แทน ฉันเหงานะ ไม่มีใครยอมพูดกับฉันเลย ไม่มีใครคอยกินข้าวด้วยกัน แล้วก็”
“ไม่มีคนคอยเอาใจใช่ไหม”
โทมัสฉีกยิ้ม ธาราธารต่อคำพูดเขาอย่างคนรู้ใจ ความหวังก่อเป็นแสงระยิบระยับในหน่วยตาสีฟ้าขึ้นมาจนได้
“นาย ลืมอะไรไปหรือเปล่าโทมัส ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ฉันก็ไม่เคยเอาใจนายไม่ใช่เหรอ ต่อให้นายจะเอาแต่ใจตัวเองมากแค่ไหน แต่คนที่ยอมตามใจนายไม่ใช่ฉันแน่ๆ”
ธาราธารแค่ตั้งใจจะพูดถึงความจริงออกมาเท่านั้น ไม่ได้หวังว่าปฏิกิริยาตอบรับจากโทมัสจะเหมือนคนกำลังเจอผีอยู่แบบนี้ หมอนี่เลิกคิ้วสูง เบิกตากว้าง ส่ายหน้าไปมาแล้วก็ก้มหน้าลงอีกครั้งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขาช้าๆ หน่วยตาแดงก่ำนั่นแสดงออกถึงความรู้สึกหลังจากที่นิ่งเงียบไปเมื่อครู่
“เอดิสัน”
เสียง แหบระโหยค่อยๆเปล่งชื่อเพื่อนอีกคนขึ้นมา ชื่อนี้ทำให้ธาราธารจ้องหน้าโทมัสให้เต็มตาขึ้นกว่าเดิม เหมือนหน้าของผู้ชายตรงหน้าคือหน่วยความทรงจำที่ย้ำเตือนให้ธาราธารนึกถึง ความตั้งใจของตัวเองขึ้นมาได้ ธาราธารรู้ว่าการใช้โทมัสเป็นเครื่องมือพิสูจน์ความรู้สึกของใต้ฟ้านั้นคือ การเห็นแก่ตัวอย่างร้ายกาจ อย่างน้อยเขาก็ทำร้ายความรู้สึกคนถึงสองคนไปพร้อมๆ กัน  ถึงแม้จะคอยบอกตัวเองว่าสุดท้ายเขาก็จะทำให้โทมัสหันไปมองเอดิสัน แต่นั่นมันก็หลังจากโทมัสหมดประโยชน์กับตัวเองอยู่ดี ไม่ว่าจะยังไงความเลวก็ยังติดตัวอยู่วันยังค่ำ ตอนนี้เอดิสันคงทรมานเพราะการรอคอยอยู่แน่ๆ ธาราธารรู้ดีว่าการรอคอยโดยไม่รู้จุดหมายหรือคำตอบมันทรมานแค่ไหน เขาเองก็เคยอยู่ในช่วงเวลานั้นมาแล้วหลายปี สุดท้ายก็พบว่าต่อให้เวลาผ่านไปแต่ความรู้สึกที่ฝังรากลึกลงไปในใจก็ยัง เหมือนเดิมอยู่ดี
ธาราธารพอจะมองออกว่าเอดิสันชอบโทมัส แต่เสือผู้ชายอย่างโทมัสก็ไม่ได้สนใจผู้ชายที่เรียบง่ายแบบเอดิสันเลย โทมัสเองก็รู้ว่าเอดิสันชอบ มันไม่ต่างอะไรกับมีของตายอยู่ในกำมือ จะกลับไปสนใจเมื่อไหร่ก็ได้ หมอนี่จึงเลือกจีบของที่เข้าถึงยากอย่างเขาก่อน โทมัสมองการจีบใครสักคนเป็นเรื่องพิสูจน์ความสามารถและเสน่ห์ของตัวเองก็ เท่านั้น
โทมัสกับธาราธารเหมือนกันจนเกินไป
มันไม่ได้ต่างอะไรกับ แม่เหล็กขั้วเดียวกันที่เข้าใกล้กันไม่ได้ แต่แรงผลักกลับทำให้โทมัสยิ่งอยากเข้าใกล้ และทุกครั้งที่ผิดหวัง เขาก็มักจะได้เอดิสันเป็นคนปลอบใจ ยิ่งธาราธารเอาแต่ใจตัวเองกับโทมัสมากเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าเอดิสันจะเอาใจโทมัสเพื่อทดแทนส่วนที่ไม่ได้รับจากเขาเหมือนกัน
แต่ ธาราธารก็คือคนที่หลงตัวเอง มักคิดว่าคนอื่นก็คงนึกสนุกไม่ต่างอะไรกับที่ตัวเองทำ คิดไม่ถึงด้วยซ้ำว่าที่เอดิสันทำนั้นคือความรัก หมอนั่นไม่เคยบอกเขาตรงๆเลยสักที ถ้าโทมัสไม่ตามเขามาถึงที่นี่ ธาราธารก็ยังไม่รู้หรอกว่าเอดิสันคิดอะไรอยู่
“แทน”
“หืม มีอะไรเหรอ”
“ฉันถามจริงๆเถอะ จริงๆแล้วนายไม่ได้รักฉันใช่มั้ย ใช่มั้ยแทน”
คราว นี้คนที่ต้องอยู่ในอาการตกใจกลายเป็นธาราธารซะเอง เด็กหนุ่มไม่ทันเตรียมตัวว่าจะเจอกับคำถามแบบนี้ คนอย่างโทมัสมั่นใจในตัวเองเกินกว่าจะอ้าปากถามว่ารักตัวเองหรือเปล่าแน่ๆ ถึงธาราธารจะจัดอยู่ในประเภทได้มายากก็จริง แต่ถ้าเขารับปากว่าจะควงกับโทมัสแล้วล่ะก็ หมอนี่ก็ต้องมั่นใจว่าธาราธารมีใจให้ ต่างคนต่างก็ริเล่นกับไฟ และต่างคนต่างก็โดนไฟลวกจนแสบร้อนเหมือนๆกัน
“โทมัส ฉันขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่า”
“ไม่คิดว่าฉันจะจริงจังถึงขนาดตามนายมาถึงที่นี่ใช่ไหม”
ธาราธารพยักหน้าด้วยยอมจำนนในคำตอบ
“นาย ก็รู้นะแทน ฉันไม่เคยพลาด ฉันไม่เคยถูกใครทิ้ง กว่าฉันจะจีบนายสำเร็จฉันต้องผ่านใครตั้งกี่คนที่มาชอบนาย ฉันผ่านมาได้ฉันมันโคตรเจ๋งใช่มั้ยล่ะ การได้เดินจูงมือนายต่อหน้าไอ้พวกนั้นมันน่าภูมิใจแค่ไหนรู้มั้ย ฉันรู้สึกว่าตัวเองเท่อย่าบอกใครเลยล่ะ ฉันกำลังควงกับแทนนี่นะ ผู้ชายคนนี้ยอมฉัน แต่จู่ๆนายก็กลับเมืองไทย นายทำเหมือนความพยายามของฉันเป็นเรื่องเด็กเล่น นายเรียกฉันว่าที่รักนะแทน นายจำได้ไหม แต่สุดท้ายที่รักของฉันกลับบ้านโดยที่ฉันไม่รู้อะไรเลย นายว่าฉันยอมได้เหรอ ยังไงซะ ฉันก็ต้องมาตามตัวนายกลับไปให้ได้ ฉันแพ้ไม่ได้หรอก ฉันเป็นตัวตลกให้พวกนั้นหัวเราะไม่ได้หรอกแทน”
เหตุผล ยาวเฟื้อยที่โทมัสลากออกมานั้น ไม่มีประโยคไหนเลยสักประโยคที่บอกให้ธาราธารรู้ว่าโทมัสรักเขาจริงๆ ความหมายของทุกๆประโยคที่โทมัสพูดไปนั้น มันคือการเอาชนะ โทมัสแค่อยากเป็นที่ยอมรับจากคนกลุ่มเดียวกันเท่านั้น ความรู้สึกผิดที่เคยมีลดลงเหลือครึ่งหนึ่งทันที
“โทมัส สิ่งที่นายพูดมาน่ะ นายรู้หรือเปล่าว่ามันบอกอะไรกับฉัน”
“อะไรเหรอ คำพูดของฉันบอกความรู้สึกอะไรกับนาย”
“นาย ไม่ได้รักฉันเลยโทมัส ที่นายยอมดั้นด้นมาลำบากกับฉันที่เมืองไทยอยู่หลายวันนี่เพราะนายกลัวเสียหน้าจากไอ้พวกนั้นต่างหาก แล้วตอนนี้ นายเองก็คงรู้สึกว่ามันไร้ประโยชน์อยู่ใช่มั้ยล่ะ นายถึงยอมพูดเรื่องนี้กับฉันตรงๆ”
“ฉันเอ่อ ฉัน”
“ตอนนายมาที่นี่ เอดิสันโทรมาโวยวายกับฉัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นเขาเป็นคนมาเตือนฉันแท้ๆว่านายโกรธมาก และให้ฉันระวังตัวเองดีๆ แต่พอนายมาที่นี่ คนที่ผิดเหมือนจะกลายเป็นฉันไปซะได้ นายมีคำอธิบายมั้ยโทมัส”
แขกชาวต่างชาติหน้าสลดลงอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้าเบาๆว่ามีคำอธิบายที่ธาราธารต้องการ
“ตอน ที่นายมาที่นี่ ฉันคิดว่าเอดิสันต้องรู้แน่ว่านายไปไหน แต่หมอนั่นคงรอโอกาสแทนที่นายอยู่แล้ว มันเลยไม่ยอมบอกที่อยู่ของนายกับฉัน พอฉันจะจัดการมันก็ยอมบอกฉันว่านายมาเมืองไทย ตอนนั้นฉันเหมือนคนบ้า ใจหนึ่งบอกว่าต้องตามล่านายกลับมาให้ได้ แต่อีกใจก็อยากหยิ่งไม่สนใจนายอยู่เหมือนกัน แต่ฉันก็รู้ดีอีกนั่นแหละแทน ฉันรู้ดีว่านายไม่มีทางง้อฉันแน่ๆต่อให้ฉันประกาศว่าโกรธนายแค่ไหน”
“อือฮึ”
“แล้ว ตอนนั้น เอดิสันก็บอกว่าถ้านายไม่เห็นความสำคัญของฉัน เขาก็พร้อมจะอยู่ข้างฉันแทนนายเอง ฉันกับเอดิสันก็เลยมีอะไรกันน่ะ เขาเข้ามาดูแลฉันแทนนายอย่างที่บอกจริงๆ ตอนนั้นหมอนั่นมีความสุขมาก ส่วนฉันมีความสุขกับการมีเซ็กส์กับหมอนั่นเท่านั้น พอฉันได้เบอร์นายที่เมืองไทยมา ฉันติดต่อนายได้ พอนายบอกว่ากลับมาเพื่อจะเคลียร์เรื่องของเราฉันก็มีความหวังอีกครั้ง ฉันถึงได้ทิ้งเอดิสันมาหานายที่นี่ หมอนั่นโกรธฉัน แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอก หมอนั่นรักฉันจะตาย ฉันจะกลับไปเมื่อไหร่ก็ได้ ฉันเลยคิดว่าฉันจะกลับไปหาหมอนั่นตอนที่ฉันหมดทางไปแล้วจริงๆ”
ธาราธาร ไม่แปลกใจกับคำตอบเลยสักนิด เขาเดาเรื่องราวไว้บ้างแล้ว และรู้นิสัยโทมัสดี สิ่งเดียวที่ทำให้ธาราธารรู้สึกแย่ก็คือ โทมัสกลับไปหาเอดิสันเพราะหมดหวังจากเขาแล้ว ถ้าเป็นอย่างนั้น เอดิสันจะกลายเป็นคนที่น่าสงสารมากที่สุด
“แล้วตอนนี้นายคิดว่าตัวเองรู้สึกแบบไหนอยู่ล่ะ”
“ฉัน รู้สึกว่างเปล่ามากเลยแทน ฉันงง ฉันสับสน นายดูเกรี้ยวกราดใส่ฉัน ทั้งๆที่การมีเซ็กส์คือเรื่องปกติของคนรักกัน นายต่อต้านและเฉยเมยใส่ฉัน ทั้งๆที่ฉันอยู่ใกล้นายขนาดนี้ ฉันไม่รู้สึกเลยว่ามีนายอยู่ด้วย ฉันรู้สึกเลยว่าที่นี่ไม่เหมาะกับฉัน และฉันเองก็ไม่เหมาะกับนาย ทุกครั้งที่ฉันอยู่คนเดียวฉันมักจะคิดว่า ถ้ามีเอดิสันอยู่ตรงนี้นะ ฉันต้องไม่อ้างว้างแน่ๆ ถ้ามีเอดิสันฉันไม่ต้องกินข้าวคนเดียว ฉันเปรียบเทียบเอดิสันกับนาย ฉันคิดว่าตัวเองคิดถึงหมอนั่นเพราะความเคยชินที่หมอนั่นเคยทำอะไรให้ แต่จริงๆแล้วไม่ใช่หรอก ฉันคิดถึง   เอดิสันจริงๆนั่นแหละ”
“เฮ้ออออออ โทมัส เราเป็นผู้ใหญ่กันจริงๆสักทีนะ”
“นายหมายความว่ายังไงเหรอแทน”
“ฉันหมายความว่า ที่ผ่านมาเราจมอยู่แต่กับเรื่องที่ไร้สาระน่ะสิ พวกเราแค่ต้องการมีตัวตนในสังคมเท่านั้นเอง”
“มันก็จริงของนาย”
“กำลังคิดว่าไม่น่ามาให้เสียเวลาเลยใช่มั้ยล่ะ”
“ไม่ หรอกแทน ถ้าฉันไม่มาที่นี่ ฉันก็จะคิดว่าฉันยังรักนายอยู่ ถึงแม้ที่นี่จะไม่มีอะไรที่เหมาะกับฉันเลย แต่มันก็ทำให้รู้ว่าฉันไม่ได้คลั่งรักนายอย่างที่คิดเลย ทั้งๆที่เราอยู่ใกล้กัน ใกล้กันแค่ฉันเอื้อมมือก็ถึงตัวนายแล้วแท้ๆ”
“บรรยากาศของไร่แห่งนี้คงสูบเสน่ห์ฉันไปหมดแล้วมั้งโทมัส ฉันถึงไม่มีแรงดึงดูดอะไรกับนายอีกแล้ว”
“ไม่ จริงเลยแทน นายยังน่าหลงใหลเหมือนที่ฉันเจอครั้งแรกไม่มีผิด เพียงแต่ที่นี่ทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ได้มีแต่ตัวเราและคนที่เรารักเท่า นั้น และนายทำให้ฉันได้รู้ว่า แทนนี่ที่ฉันรู้จักน่ะเป็นแค่หน้ากากที่นายใส่มันขึ้นมาเวลาอยู่กับฉันเท่า นั้นเอง ตัวตนจริงๆของนายมองแต่ผู้ชายคนนั้น เขาไม่ใช่พี่ชายแท้ๆใช่มั้ยแทน”
“อื้อ ฉันไม่รู้ว่านายจะเข้าใจความสัมพันธ์ของไทยคนหรือเปล่านะ ผู้ชายคนนั้นเป็นรักแรกของฉันน่ะ นายห้ามหัวเราะล่ะที่ฉันพูดเรื่องบ้าบอพวกนี้ มันดูไม่เหมาะที่จะเป็นฉันเลยใช่มั้ยล่ะ”
“ไม่หรอก พูดมาเถอะ ฉันอยากฟัง”
“ฉัน ถูกพ่อกับแม่ทิ้งตั้งแต่เด็กๆน่ะ พ่อกับแม่รักกันมาก แต่ก็เลิกรักกันตอนที่มีฉันได้ไม่กี่ปี ฉันไม่รู้สาเหตุความรักที่จืดจางนั่นหรอกนะ ฉันโตมากพอที่จะจำความได้ฉันก็รู้ว่าตัวเองติดปู่มาก แล้วปู่ฉันก็มีเพื่อนสนิทที่รักกันมากเหมือนกันน่ะ ซึ่งก็คือปู่ของพี่ใต้ฟ้านี่แหละ เขาเป็นพี่ เป็นเพื่อนของฉัน ไม่รู้สิ ฉันรู้สึกว่าเขาคือฮีโร่ ฉันรู้สึกว่าอยากอยู่กับผู้ชายคนนี้ตลอดไป แต่พอฉันบอกพี่ฉันว่า ฉันจะจองตัวพี่ไว้ก่อนน่ะนะ ฉันก็โดนปฏิเสธล่ะ ฉันไม่เข้าใจเลยว่าตอนนั้น เขาเองก็รักฉันเหมือนกันแต่ทำไมเขาถึงไม่ยอมรับรักฉันก็ไม่รู้ ฉันเสียใจแล้วก็โกรธมาก แต่พอโตขึ้นมาเรื่อยๆและได้รู้จักความรักมากขึ้น ฉันก็ยังรู้สึกว่าคนที่ฉันรักก็ยังเป็นเขาอยู่”
“แล้วตอนนี้ล่ะ”
“มันไม่เคยเปลี่ยนไปเลยโทมัส ความรู้สึกฉันยังเหมือนเดิม ฉันถึงได้ตั้งใจว่ายังไงฉันก็จะต้องทำให้เขารักให้ได้”
“แต่เขาไม่ใช่เกย์นะแทน เขาชอบผู้หญิง”
“ฉัน รู้ แต่ฉันต้องสนด้วยเหรอ ในเมื่อใจฉันมันทรยศกับความต้องการฉันนี่ ฉันก็อยากจะตัดเขาไปเหมือนกัน แต่ใจฉันมันไม่เคยยอม นายจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”
“หลังจากถูกปฏิเสธแล้ว นายเคยบอกเค้าอีกมั้ย”
“บอกอะไร”
“บอกความรู้สึกของนนาย”
“ไม่ เรื่องอะไรฉันจะบอกเขาง่ายๆอีก ฉันเคยบอกไปแล้วฉันถูกปฏิเสธกลับมาง่ายๆเหมือนกัน เพราะฉะนั้นฉันจะทำให้เขายอมรับออกมาเองว่ารักฉัน”
“มีใครเคยบอกนายหรือยังแทน ว่านายร้ายกาจมาก”
“หึ หึ นายไม่ใช่คนแรกที่บอกฉันหรอกโทมัส ทุกคนที่เข้ามาในชีวิตฉันแล้วจากไป ล้วนทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้ให้ฉันกันทั้งนั้น ฉันชินแล้วล่ะ”
“นายคงอยากอยู่ที่นี่ต่อสินะ”
“อื้ม ปู่ฉันเตะโด่งฉันมาที่นี่นะ แต่มันก็เป็นความต้องการของฉันเหมือนกัน ก็ดี”
“เร็วๆนี้ฉันคงต้องกลับแล้วละนะ”
“ฉันขอโทษนายอีกครั้งนะโทมัส”
“ถ้าสำนึกผิด นายก็มาจูบลาฉันซะสิแทนนี่”
“ได้ แล้วนายจะได้รู้ว่า จูบที่นายอยากได้จากฉันนักหนานั้น มันจืดชืดสิ้นดีเมื่อเทียบกับคนที่จูบนายด้วยความรักน่ะ”
หมอนั่นเลิกคิ้วสูงเมื่อธาราธารยอมรับคำท้าง่ายดาย แต่ก็ยังยกยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์เมื่อถูกเด็กหนุ่มบอกให้เปรียบเทียบกับคนที่รักเขา
ธาราธารแหงนหน้าและเปิดปากรับจูบที่อีกคนค่อยๆส่งริมฝีปากลงมาทาบทับ มันเฉยเมยมากเมื่อปากเราได้สัมผัสกัน ไม่มีกระแสไฟฟ้าแล่นพล่านในร่างกายเหมือนที่หนังสือบรรยายเอาไว้ ไม่มีไฟฟ้าสถิตย์ให้รู้สึกวูบวาบ เสียงโทมัสฮึดฮัดขัดใจเมื่อจังหวะที่หมอนั่นตั้งใจจะบดเบียดแลกลิ้นกลับได้ รับการตอบสนองที่จืดชืด เป็นการจูบลาที่ตัดเยื่อใยไม่ให้มีความอาลัยอาวรณ์ต่อกันอีก หมอนั่นถอนปากขึ้นมาช้าๆ ปลายนิ้วจิ้มหน้าผากธาราธารเอาไว้เหมือนจะคาดโทษ

[Seiki]

“แทน นายจูบได้แย่มากเลยรู้มั้ย มันห่วยแตกสิ้นดี”
“รู้สิ แต่ก็ดีแล้วล่ะ”
“ดียังไง”
“นาย จะได้ไม่ติดใจฉันจนไม่อยากกลับบ้านไง กลับไปมองคนที่ชอบนายบ้างเถอะโทมัส นายไม่เหนี่อยหรือไงกับการหาใครไปเรื่อยๆ เคยคิดอยากพักบ้างมั้ย”
“เคยสิ ตอนที่เอดิสันเสนอตัวมารักษาแผลใจแทนนาย ฉันก็มีความสุขจนอยากหยุดอยู่ตรงนั้นไปนานๆ ถ้านายไม่ให้ความหวังฉันซะก่อนนะ”
“ใจนายมันโลเลเองต่างหากล่ะ ฉันก็แค่กลัวว่านายจะอาละวาดทำร้ายคนอื่นที่ไม่เกี่ยวด้วยหรอกถึงได้พูดเอาตัวรอดไปอย่างนั้น”
“ฉันถึงได้บอกว่านายน่ะร้ายกาจไงแทน”
“เอาล่ะๆ เราเข้าใจกันก็ดีแล้ว ฉันเครียดจนหัวแทบระเบิดอยู่แล้วที่มีปัญหาหลายทางน่ะ”
“มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าล่ะ ทิ้งท้ายก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกันอีกยาวเลยนะ ไม่รู้เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันอีก”
“ไม่ รู้เหมือนกัน ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ไว้คิดออกจะบอกให้ช่วยนะ ส่วนเรื่องกลับบ้านนายบอกมาแล้วกันว่าจะกลับเมื่อไหร่ ฉันจะโทรให้ปู่จัดการให้”
“ให้ฉันช่วยจัดการผู้หญิงคนนั้นมั้ยล่ะ ดูเหมือนเขาจะมาชอบพี่ชายนายนะ”
ท่าทางของผู้หญิงคนนั้นที่โทมัสวาดมือไปในอากาศให้ธาราธารดูแล้ว ลมร้อนก็พรูออกจากจมูกเด็กหนุ่มระบายความหงุดหงิดออกไป
“เหอะ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่คู่แข่งคนสำคัญของฉันหรอกโทมัส ฉันจัดการเองได้สบายมาก”
“ฉันก็เชื่อว่าอย่างนั้นเหมือนกัน”
“ฉันจะคิดว่ามันเป็นคำชมเชยก็แล้วกันนะ”
บท ที่ปมจะคลี่คลายมันก็หลุดออกมาง่ายๆ จนคาดไม่ถึง ธาราธารคิดว่าโทมัสจะดื้อด้านมากกว่านี้ซะอีก เขาคิดว่าการบอกลากับโทมัสครั้งนี้อาจจะต้องเสียเลือดเสียเนื้อหรือเปลือง ตัวให้โทมัสเลิกคิดว่าตัวเองเสียหน้าจะได้กลับบ้านไปสักที ไม่คิดว่าสงครามประสาทและบรรยากาศของไร่แห่งนี้จะทำให้หนุ่มผู้หลงใหลแสงสี จะรีบตัดใจและร่ำร้องจะกลับบ้านตัวเอง
ใต้ฟ้าหอบสารร่างเจียนแหลกเพราะ โหมงานหนักในไร่กลับบ้านด้วยสภาพที่พร้อมจะทิ้งตัวลงนอนได้ตลอดเวลา เสียงหัวเราะทุ้มกังวาลดังประสานกันจนเล็ดลอดออกมาถึงหน้าบ้าน เจ้าของไร่หนุ่มผลักประตูเข้าไปด้วยสีหน้าบึ้งตึงบอกบุญไม่รับ ผู้ชายสองคนในห้องนั่งเล่นชะงักมือที่ใช้หยอกล้อกันแล้วหันมามองเขาเป็นตา เดียว ยื่นหมวกปีกกว้างและเสื้อแทนยาวชั้นนอกที่ถอดพาดบ่าเอาไว้คลายร้อนให้แม่ บ้านแล้วใต้ฟ้าก็พาตัวเองขึ้นห้องไปเหมือนไม่สนใจคู่รักข้างล่างอีกเลย
“ดูเหมือนพี่ชายนายจะอารมณ์ไม่ดีนะแทน”
ธารา ธารไหวไหล่ไม่แคร์ ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ใต้ฟ้าบ้างานขนาดนี้ล่ะ เป็นถึงเจ้าของไร่ที่มีคนงานเป็นร้อยขนาดนี้ ถ้าไม่รู้จักบริหารจัดการกับลูกน้องจนตัวเองต้องลำบากเหมือนตอนที่ยังลุยงาน คนเดียวก็ช่วยไม่ได้
“หัดง้อบ้างสิ นายอย่าลืมนะแทน นายกลับมาเพื่อทำให้เขารัก”
ธารา ธารผ่อนลมหายใจเสียงดังลั่น เรื่องที่โทมัสย้ำมันก็ใช่ แต่บางทีธาราธารก็หมั่นไส้ที่ใต้ฟ้าเป็นแบบนี้ แต่พอเขาใจร้ายใส่ก็ต้องมานั่งน้อยใจ การรักใครสักคน ความรู้สึกมักผลักดันให้คนเรางี่เง่าได้เสมอ ไม่ว่าคนนั้นจะเป็นใครและมาดแมนแค่ไหนก็ตาม ทุกคนล้วนอ่อนแอและร้องไห้กับเรื่องความรักกันทั้งนั้น คนเราอดทนต่อความเจ็บปวดทางกายได้ แต่ไม่มีใครทนความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในใจได้เลยสักคน รวมถึงผู้ชายที่ไม่เคยเสียฟอร์มต่อหน้าใครอย่างธาราธาร
••.•´¯`•.•• ••.•´¯`•.•• ••.•´¯`•.•• ••.•´¯`•.••
เสียง เคาะประตูทำให้ใต้ฟ้าเงยหน้าขึ้นมองบานประตูด้วยความแปลกใจไม่ได้ ตอนนี้ไม่น่าจะมีใครมาคอยรับใช้เขาอีก เขาบอกทุกคนไว้แล้วว่าอยากจะพักผ่อน แต่ภาพที่ธาราธารกับฝรั่งคนนั้นหยอกล้อกันให้เห็นทำให้เขาตาค้างนอนไม่หลับ จนต้องรื้อหาหนังสือเป็นเพื่อนอยู่อย่างนี้
“ใคร”
ไม่มีเสียงตอบรับ ใต้ฟ้าก็ไม่ลั่นปากอนุญาตให้เข้ามาข้างในเด็ดขาด แล้วคนมาเยือนก็ไม่ได้เคาะซ้ำแต่อย่างใด แต่เวลาถัดมาประตูบานนั้นก็เปิดออกจากกันเผยให้เห็นว่าคนที่มาเยือนยามวิกาล เป็นใคร
“ธาร มีอะไรหรือเปล่า”
สะดุดกับน้ำเสียงเย็นชานั่น แต่เด็กหนุ่มเลือกที่จะไม่ใส่ใจและเดินหน้าเข้ามาให้ใกล้ตัวเจ้าของห้องมากที่สุด
“ทำไมพี่ใต้ฟ้ายังไม่นอนล่ะ เห็นกลับมาเหมือนจะเหนื่อยมากไม่ใช่เหรอ”
“พี่มีงานต้องทำต่อ แล้วธารล่ะเข้ามาในห้องนี้ทำไม”
ใต้ ฟ้าปดออกไปคำโต ถ้าไม่ใช่เพราะนอนไม่หลับ ใต้ฟ้าไม่มีหน้ามานั่งกวาดตาอ่านตัวหนังสือที่ไม่มีตัวไหนสักตัวซึบซับผ่าน รอยหยักของสมองนี่หรอก เขาสังเกตเห็นเด็กหนุ่มยู่หน้าเหมือนได้รับคำตอบที่ไม่น่าพอใจ แถมยังโดนถามกลับไปเหมือนไม่ยอมน้อยหน้ากันอีก
“ธารก็จะเข้ามาอ่านหนังสือที่อ่านค้างอยู่เหมือนกัน”
“งั้นเหรอ”
ใต้ ฟ้าเลิกคิ้วสูง ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเมื่อธาราธารบอกว่าติดหนังสือในห้องนี้ แค่ได้ยินว่าธาราธารอ่านหนังสือก็เป็นเรื่องประหลาดใจมากพออยู่แล้ว แต่ถึงขั้นติดจนต้องมาอ่านให้ได้นี่เรียกว่ามหัศจรรย์พันลึกเลยก็ว่าได้ ในห้องนี้หนังสือส่วนใหญ่เป็นตำราเกี่ยวกับการเกษตรทั้งสิ้น ไม่มีหนังสือที่ให้ความบรรเทิงจำพวกพ็อกเก็ตบุ๊คหรือนิยายอย่างที่คิดว่า ธาราธารจะอ่านได้เลย
ธาราธารเลือกที่จะไม่ตอบเขา เด็กหนุ่มเดินไปยังชั้นวางหนังสือที่สูงชนฝ้าเพดาน เลือกหยิบหนังสือเล่มหนาที่อยู่ใกล้มือมากที่สุดมา กรีดดูไม่เหมือนกับหนังสือที่เคยอ่านค้างไว้แล้วเลย เจ้าของไร่หนุ่มสนใจที่จะมองปฏิกิริยาของธาราธารมากกว่าหนังสือตรงหน้า เขาเองอยากรู้จริงๆว่าเด็กคนนี้จะสนใจกับหนังสือตรงหน้าได้สักกี่น้ำ ธาราธารกรีดหนังสือตำราเหมือนกรีดมองสมุดภาพ เด็กหนุ่มแค่กวาดตามองแต่ไม่ได้อ่าน หัวส่ายไปส่ายมาจนคนมมองเริ่มตาลาย แต่อยู่ๆธาราธารก็หยุดอยู่ที่หน้าหนึ่งนานเป็นพิเศษ แล้วเงยหน้าขึ้นมาเจอกับใต้ฟ้าพอดี เด็กหนุ่มเลิกคิ้วสงสัยก่อนจะเอียงคอและเอ่ยปากคุยกับเขาในที่สุด
“พี่ใต้ฟ้า นี่มันคืออะไรครับ”
แผ่นกระดาษที่มีลายมือยึกยือเหมือนแลคเชอร์อะไรสักอย่างถูกธาราธารชูขึ้นให้ดู มันเก่าเกินที่ใต้ฟ้าจะจำได้
“ไหนพี่ขอดูหน่อยสิ นั่นมันลายมือพี่นี่ แต่พี่ไม่รู้ว่าเขียนอะไรเอาไว้”
สงครามประสาทระหว่างเจ้าของบ้านกับผู้อาศัยถูกพักยกชั่วคราว ธาราธารลากเก้าอี้มานั่งใกล้ๆ แล้วยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้ดู
“มัน เป็นตำราที่พี่ถอดวิธีการปลูกพืชที่ชอบอากาศหนาวออกมา แล้วเอามาวิเคราะห์หาทางปรับใช้ในพื้นที่ๆมีความหลากหลายทางด้านอากาศน่ะ แต่นี่มันเป็นส่วนหนึ่งของเนื้อหาที่พี่จะทำเป็นหนังสือนี่นา มันมาอยู่ที่หนังสือเล่มนี้ได้ยังไงนะ”
“ธารก็ไม่รู้ มันสอดอยู่ในหนังสือที่ธารอ่าน มันสำคัญยังไงเหรอครับ”
“มัน เป็นข้อมูลที่พี่เขียนสะสมเอาไว้ตั้งแต่เริ่มทำไร่แห่งนี้จนมาถึงทุกวันนี้ น่ะ มันก็จะมีวิธีการปลูกและดูแลผักและผลไม้ที่มีเอามาปลูกที่ไร่แห่งนี้เพื่อทำ เป็นหนังสือไว้ประกอบการบรรยายตอนให้ความรู้ชาวบ้าน มันจะถูกเปิดตัวในงานเกษตรจังหวัดของงปีนี้”
“มันเป็นต้นฉบับเหรอครับ”
“อือหึ๊”
“เอ แล้วมันกระจัดกระจายอย่างนี้ได้ไงล่ะ”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“ถ้าหนังสือเล่มนี้แพร่กระจายออกไปมันจะเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ”
“ไร่ ของเราก็จะกลายเป็นห้องเรียนสามมิติที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดไงล่ะ มีคำอธิบายและมีภาพประกอบเป็นสถานที่จริงให้เข้ามาศึกษาเสร็จสรรพเลย”
“พี่ใต้ฟ้ากับไร่ก็จะได้ชื่อเสียงและเป็นที่ยอมรับของจังหวัดและพื้นที่ใกล้เคียงใช่มั้ยครับ”
“ก็คงจะอย่างนั้นแหละมั้ง เราจะอยากรู้ไปทำไม”
“ธาร คิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดูยิ่งใหญ่แล้วก็น่าอิจฉามากเลยนะครับ พี่ใต้ฟ้าเป็นคนหนุ่มเอง ทำไมถึงประสบความสำเร็จขนาดนี้ได้ล่ะ ทั้งๆที่ก่อนพี่ใต้ฟ้าจะมาอยู่ที่นี่ พวกพืชผลทางการเกษตรไม่ได้มีเยอะแยะขนาดนี้นี่นา”
“เรารู้ด้วยเหรอว่าที่นี่มันทำการเกษตรยาก”
“ปู่ เคยบ่นตอนที่ปู่เกรียงกับพี่มากว้านซื้อที่ ที่นี่น่ะ ตอนนั้นปู่บ่นจนธารรำคาญ บอกว่าปู่เกรียงเอาเงินมาทิ้งเอาหลานมาลำบากน่ะครับ ดินผสมทรายแบบนี้จะปลูกอะไรขึ้น ธารฟังจนท่องจำได้แล้ว มันฝังเข้าไปถึงแกนสมองเลยมั้ง”
“ขนาดนั้นเลย มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก แต่เราก็ต้องลองผิดลองถูกกับมัน ไม่มีใครกล้าที่จะเริ่มทำอะไรใหม่ๆ ชาวบ้านเขาก็เลยเลือกปลูกอะไรที่เคยปลูกกันมาแล้วเพราะเขาไม่ได้มีเงินทุนพอ ที่จะเสี่ยง”
ธาราธารพยักหน้าเข้าใจแล้วก้มหน้าอ่านเนื้อหาในกระดาษ แผ่นนั้นอย่างตั้งใจ ปลายนิ้วยกขึ้นจ่อริมฝีปากตัวเองอย่างลืมตัว ไม่นานใต้ฟ้าก็ได้ยินเสียงกัดเล็บจากคนที่เอาแต่จ้องอยู่กับกระดาษแผ่นนั้น
เจ้า ของไร่หนุ่มเลิกคิ้วมองเหมือนเด็กหนุ่มคือคนแปลกหน้า ธาราธารต่อต้านการเรียนรู้ รักสนุกและใช้ชีวิตไร้สาระไปวันๆร่วมถึงใช้จ่ายฟุ่มเฟือยบ้าตามแฟชั่นแล้วก็ เสเพลสุดๆอย่างที่ใต้ฟ้ารับรู้มานั้นจะมีภาพตรงหน้าอย่างที่เห็นอยู่ตอนนี้ ได้ยังไง
ธาราธารลุกจากเก้าอี้ข้างๆเขาไปยังชั้นหนังสืออีกครั้ง หยิบหนังสือเล่มเดิมมากรีดดูเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่าง แล้วหลังจากนั้นธาราธารก็หยิบหนังสือทั้งชั้นมาทำแบบเดียวกัน
ใต้ฟ้ายอมให้ตัวเองเป็นอากาศธาตุนานเกินไปแล้ว
“คิดจะทำอะไร”
คน ที่ใช้ขาทั้งสองเหยียบอยู่บนบันไดขั้นที่สามแทบหงายหลังลงมาให้พระเอกต้อง รับร่างเอาไว้อย่างในละคร น้ำหนักตัวอาจจะหน่วงจนแขนพระเอกแทบจะรับไม่ไหว ครั้นพอออกแรงกระชับวงแขนมากขึ้นเท่าไหร่ก็กลายเป็นว่าปากชนปาก ตาสบกันจนกลายเป็นเลิฟซีนคลาสสิคไปในทันที
ธาราธารตกใจแทบสิ้นสติเมื่อ ความเงียบถูกรบกวนด้วยเสียงทุ้มกังวาลของคนที่มายืนซ้อนอยู่ข้างหลัง แรงสะดุ้งแค่เกือบทำให้เด็กหนุ่มเสียหลักหงายหลังลงไปเท่านั้น แขนอีกข้างที่ไม่จับหนังสือยังจับอยู่กับบันไดได้อยู่ แต่แค่นั้นก็ทำให้กระแสไฟฟ้าวิ่งพล่านชนกันไปทั้วทั้งร่างเมื่อใต้ฟ้ารั้ง สะโพกของเขาเอาไว้ไม่ให้พลัดตกลงมา จะต่อว่าผู้หวังดีก็ไม่ได้ เพราะขั้นบันไดที่ธาราธารยืนอยู่นั้นทำให้สุดปลายแขนของใต้ฟ้าอยู่ที่ ตำแหน่งสะโพกของเขาพอดี
“ระวังหน่อยสิ เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก”
“ก็ถ้าพี่ใต้ฟ้าไม่ส่งเสียงขึ้นมาให้ธารตกใจ ธารก็คงจะไม่ซุ่มซ่ามจนตกลงมาหรอก”
“แล้วธารกำลังจะทำอะไร พี่มองอยู่นานแล้วพี่ก็เดาไม่ถูกว่าธารจะเล่นอะไรกับชั้นหนังสือของพี่”
“ธารไม่ใช่เด็กแล้วนะ ธารแค่จะหาหลักฐาน”
“หลักฐานอะไร คิดว่าตัวเองเป็นโคนันหรือไง”
“พี่ ใต้ฟ้าไม่แปลกใจบ้างเลยเหรอ ต้นฉบับพวกนั้นพี่ใต้ฟ้าเขียนขึ้นมาคนเดียว เก็บเอาไว้ในที่เดียวกัน แต่วันนี้ธารพบว่ามันถูกสอดอยู่ตามหน้าหนังสือ มันแปลกๆนะ”
“ห้องนี้มีพี่ใช้อยู่คนเดียว มีแต่ตำราทั้งนั้นคงไม่มีใครมาวุ่นวายหรอก อาจจะเป็นแม่บ้านมาเก็บกวาดแล้วปลิวอยู่ตามพื้นก็เลยเก็บสอดไว้ในหนังสือก็ ได้”
“งั้นแม่บ้านของที่นี่ก็คงพยายามมากเลยนะครับ ถ้าเป็นธาร ธารจะรวมๆกันเอาไว้แล้ววางบนโต๊ะของพี่ เอาอะไรทับให้รู้ว่ามันปลิวออกมา ไม่ใช่สอดกระจายไปตามหนังสือทุกชั้นแบบนี้ นี่มันไม่ใช่แผ่นสองแผ่นนะครับ”
ธารา ธารชูกระดาษที่เขียนด้วยลายมือใต้ฟ้าจากหนังสือหลายๆเล่มและตั้งแต่เด็ก หนุ่มกรีดหาแต่ละเล่มก็พบว่ามันถูกสอดอยู่กับบางเล่มเท่านั้น แต่ก็พบว่ามันมีอยู่ทุกชั้นวางที่เขาสำรวจถึง
ใต้ฟ้ารับเอกสารปึกเล็กๆ นั้นไปตรวจดูอย่างพิจารณา คิ้วขมวดจนหน้าผากยับย่นเป็นริ้วๆ ธาราธารมองเจ้าของไร่หนุ่มแล้วถอนใจก่อนจะไต่บันไดลงมายืนคู่กัน
“โลกสวย จนไม่รู้เลยสินะว่ามีคนยัดเยียดศัตรูมาให้ถึงบ้านแล้ว สู่รู้ยิ่งกว่าพวกเดลิเวอรี่อีก ยังไม่ทันจะโทรสั่งเลยมาเสิร์ฟถึงบ้านแล้ว”
“ธารพึมพำอะไรอะ”
“ธารกำลังไล่นกเอี้ยงบนหลังควายน่ะครับ”
“นี่เรากำลังด่าพี่นี่ธาร แรงไปนะ ใครสอนให้ปากร้ายอย่างนี้”
“ถ้าไม่แรงพี่ใต้ฟ้าก็ไม่รู้สึกตัวอยู่ดีแหละ”
ธารา ธารพรูลมหายใจออกจากจมูกอีกครั้ง ใต้ฟ้ายังเป็นคนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทำเพื่อคนอื่น มองโลกในแง่ดี ใต้ฟ้าฉลาดในทุกๆเรื่องแต่ไม่เคยระวังตัวเองเรื่องคนอื่นจะมาคิดร้าย เพราะใต้ฟ้าไว้ใจคนรอบตัวจนเกินไปมาตั้งแต่ไหนแต่ไรนั่นเอง ตั้งแต่มีปัญหาเรื่องไร่ ดีกรีความโกรธที่ถูกต่อว่าเรื่องตัวเองกับโทมัสที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันวัน นั้นลดดีกรีความร้อนจากจุดเดือนที่ควันแทบพ่นออกมาจากหูเหลือแค่อุณหภูมิ ห้องตามปกติเท่านั้น
‘ธาร ธารร้องไห้ทำไม ไหนบอกพี่สิ ไปสะดุดล้มตรงไหนมาเหรอทำไมปากถึงได้บวมเจ่ออย่างนี้ หรือว่าโดนอะไรต่อยมา หืม’
ฮึ ฮือ ฮึๆๆ เสียงสะอึกสะอื้นอู้อี้อยู่ในจมูกของธาราธารตอนเด็กๆนั้นเป็นอุปสรรคต่อการ รายงานเพื่อนรุ่นพี่อย่างมาก ยิ่งธาราธารพยายามเค้นเสียงและรวบรวมคำพูดที่จะตอบ ใต้ฟ้าก็เขย่าตัวเขาไปมาจนตัวโยนไปหมด
‘ธาร ฮึกๆ ธารไม่ได้ล้มซะหน่อย ฮือๆ ธารถูกไอ้เด็กบ้านโน้นเอาฝรั่งปาใส่ ฮึกๆ ฮึก ต่างหากเล่า’
‘อ้าว แล้วทำไมไม่รีบบอกให้พี่ไปจัดการล่ะ’
ก็ ใต้ฟ้านั่นแหละที่เป็นคนดีคิดว่าเกิดจากอุบัติเหตุตั้งแต่แรก กว่าใต้ฟ้าจะไปเอาคืนให้ ธาราธารก็เสียหน้าจนกู่ไม่กลับแล้ว แถมยังเจ็บและเสียโฉมอีกต่างหาก
ตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้ธาราธาร รู้ว่าใต้ฟ้าจะไม่มีวันกล่าวปรักปรำใครโดยไม่มีหลักฐานเด็ดขาด แม้แต่วันนั้นที่เขาถูกต่อว่าใต้ฟ้าก็มีหลักฐานคาตาเพียงแต่ว่ามันคือ สถานการณ์ลวงที่ธาราธารแสดงขึ้นมาเพื่อเอาตัวรอดเท่านั้นเอง
“ก่อนที่พี่ ใต้ฟ้าจะสอนให้ธารทำไร่ไถนาน่ะ ธารช่วยให้พี่ใต้ฟ้าหาศัตรูก่อนดีกว่า นอกจากเรียนและบุกเบิกไร่แล้ว พี่ใต้ฟ้าคงไม่เชี่ยวชาญเรื่องโลกโลกีย์สินะ ถึงไม่รู้ว่านางนกต่อมันร้ายแค่ไหน”
“ธารพูดถึงใครอะ ธารหมายถึงอะไร”
“คนบางคนมันก็แค่ยั่วหลอกให้รู้ว่ารักเท่านั้นแหละ จริงๆแล้วมันมีแผนร้ายมากกว่านั้น”
ธารา ธารมั่นใจยิ่งกว่ามั่นว่าตัวเองมาถูกทางแล้ว แม้วัตถุประสงค์จะไม่เหมือนกัน แต่วิธีการที่เลือกใช้ก็คล้ายๆกับที่ธาราธารทำกับพวกผู้ชายจนเป็นเรื่องเป็น ราวจนมีโทมัสตามมาแหกอกถึงเมืองไทยอยู่นี่ไงล่ะ

[seraty]

 

[kojibara]

หึหึ มีจุ๊บกันด้วย
 

[MoMoRin]

นั่นไง ตามที่น้องเค้าบอกเลยค่ะพี่ใต้ฟ้า ศัตรูเดลิเวอรี่มาถึงบ้านแล้วพี่เอ๊ยยยยย งานนี้ต้องให้น้องธารลงมือเลยค่ะ รับรองดุเด็ดเผ็ดมันแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆ

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่ใต้ฟ้ากับน้องธารคุยกันดีๆได้นิดนึงด้วย   
โทมัสยอมกลับไปก็ดีแล้วค่า 

[skynotebook]

โคนันธาร
ดีนะเนี่ยที่เคลียร์เรื่องโทมัสได้ ธารจะได้หมดปัญหาเรื่องตัวเอง
แล้วจัดการคนที่เค้ามาวอแวกับพี่ใต้ฟ้า
เชียร์ให้ธานหาคนผิดให้ได้เร็วๆนะค่ะ

[YouandMe]

น้องธารมานี่เอง ฝนเลยตกหนัก หุ หุ

อ้าว ตัดจบแบบไม่มีทอร์คส่งท้ายซะงั้น นึกว่ายังไม่จบ แหมมมมมมม โคนันธารกำลังจะออกโรงไล่นกเอี้ยงเชียว 
เคลียร์เรื่องตัวเองเรียบร้อย ต่อไปก็คือจัดการนางนกต่อตัวร้าย 

อ่านมาตั้งนาน นึกว่าจะเจอคำผิดน้อย บทจะเจอ...ตามมาเพียบ 

เจ้าของไรหนุ่มยังคงตั้งหน้าตั้งตาฟื้นฟูไร่ให้กลับมาเหมือนเดิม ==> เจ้าของไร่
ฉันไม่รู้ว่านายจะเข้าใจความสัมพันธ์ของไทยคนหรือเปล่านะ  ==>คนไทย
ไม่มีหนังสือที่ให้ความบรรเทิงจำพวกพ็อกเก็ตบุ๊คหรือนิยายอย่างที่คิดว่า ธาราธารจะอ่านได้เลย ==> ความบันเทิง
เด็กหนุ่มแค่กวาดตามองแต่ไม่ได้อ่าน หัวส่ายไปส่ายมาจนคนมมองเริ่มตาลาย
ธาราธารต่อต้านการเรียนรู้ รักสนุกและใช้ชีวิตไร้สาระไปวันๆร่วมถึงใช้จ่ายฟุ่มเฟือยบ้าตามแฟชั่นแล้วก็ เสเพลสุดๆ ==> รวมถึง

[fastation]

ตอนหน้าท่าจะดุเดือดแฮะ
รอดูธารแสดงฝีมือนะ
รีบมาต่อไวๆเน้อ

[rujaya]

น้องธารจะเป็นโคนัน 

[NOoTuNE]

รู้สึกสะใจที่ น้องธารด่าจัง

กร๊ากกกกกกกกกก 


มองแต่คนอื่นดี คนใกล้ตัวกลับเอาแต่อคติมอง นะ พี่ใต้ฟ้า

[RAINYDAY]

น้องธารน่ารักมาก...ช่างต่อปากต่อคำได้ใจจริง ๆ ขำช่วยไล่นกเอี้ยง..


สารภาพว่าตอนนี้แทบจะระแวงผู้หญิงทุกคนในเรื่องไปแล้วค่ะ ในก็คิดว่าเป็นว่านแต่ก็ยังไม่อยากทุ่มใจใส่ร้ายไปซะทีเดียว ฮาา
เคลียร์ปัญหาเรื่องโทมัสไปได้แล้วก็รู้สึกโล่งในขึ้นเยอะจนอยากถอนหายใจยาว ๆ เลยค่ะ เฮ่ออออออออออ.... น้องธารกับพี่ใต้ฟ้าจะได้ร่วมแรงร่วมใจกันพัฒนาไร่ซะที (คิดไปไกลแล้ว... *หัวเราะ*)
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^o^

[Nankoong]

สู้ตายไปเลยธาร...
จัดการนางนกต่อ

[taroni]

น้องธารฉลาดมาก 

[roseen]

 :กอด1:ใครอ่ะ!

[Namiirin]

 

[popeye]

น้องธารเป็นโคนันจิ๋วแล้ว >.<
 

[ladymoon_yy]

“ธารกำลังไล่นกเอี้ยงบนหลังควายน่ะครับ”

 

[uknowvry]

หนุก มันส์!!!! จับขโมยกันเถอะค้าบ

[quiicheh.]

ธารเท่ห์เวอร์ พี่ฟ้าเชื่อฟังน้องบ้างง

[ladyzakura]

คุยกันดีๆ นิดนึงให้ชื่นใจ

[nemesis]

โอ้ยอยากอ่านต่ออออออ

[zombi]

น้องธาร น่ารัก
ช่วยพี่ใต้ฟ้าให้เลิกปิดหูปิดตาเสียที 

[myapril]

นี่เป็นตอนที่ธารกะใต้ฟ้าคุยกัยดีๆได้แล้ว นิดนึงอ่ะนะ
ส่วนนางนกต่อ เด๋วเจอน้องธารแล้วจะหนาวนะจ้ะ อิอิ

[MiSS-U]

เหนื่อยใจแทนธารจริงๆ ใต้ฟ้าใสซื่อไปป่ะเนี่ย

ขนาดน้องพูดซะเยอะแล้วน้า  และแอบดีใจที่นายโธมัส

ไปง่ายๆ 555

 

[maru]

นางนกต่อคือใครนะ โธมัสในที่สุดก็เข้าใจจนได้นะ

[malula]

ดีมากน้องธาร ต้องรักษาผลประโยชน์ของอนาคตแฟนเรา อิอิ