นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า
ตอนที่ 9
เจ้าของไร่แห่งนี้คงจัดอยู่ในประเภทเห็นคนอื่นเขามีความสุขไม่ได้สินะ?
ใต้ฟ้าถึงได้รีบตื่นแข่งกับไก่เพื่อมางัดให้ธาราธารออกจากที่นอนตั้งแต่ตะวันไม่โผล่พ้นดินอย่างนี้
“ไม่นะ อย่ามายุ่ง”
คนที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนารีดมุดหัวเข้าไปในก้อนผ้าห่มเหมือนต้องการตัดความรำคาญจากการถูกก่อกวน แต่ดูเหมือนใต้ฟ้าเองจะไม่ยอมลดละความพยายาม เจ้าของไร่หนุ่มสะบัดผ้านวมเหวี่ยงไปบนพื้นไม่ใยดี คนถูกปลูกขดตัวนอนคว่ำในท่าที่น่าจะทรมานมากกว่าหลับสบาย
ฝ่าเท้าขาวซีดจิกลงไปบนที่นอนเหมือนโครงสร้างเสาที่ปักลงดินเพื่อสร้างรากฐานให้มั่นคง คนปลุกส่ายหน้าเมื่อเห็นความพยายามที่จะต่อต้านของอีกฝ่าย ปลายนิ้วทั้งสองมือของใต้ฟ้าขยุ้มเข้าหากันเหมือนแมวที่เตรียมลับกรงเล็บก่อนจะตะครุบเหยื่อ ระดับความหมั่นไส้เพิ่มสูงทะลุขีดแดงเมื่อเห็นว่าธาราธารหายใจสม่ำเสมอขึ้นมาอีกครั้งหลังจากเจ้าของไร่หนุ่มหยุดรุกรานเพียงแค่แว่บเดียว
เล็บมือที่ลืมตัดกลายเป็นตัวช่วยที่ใต้ฟ้าเพิ่งเห็นประโยชน์ของมัน นึกกระหยิ่มใจก่อนที่จะลงมือเกาฝ่าเท้าของคนขี้เซาสุดแรง
“โธ่เว้ยยยยยยยย ตื่นก็ได้ มารผจญจริงๆ”
ธาราธารผุดลุกขึ้นนั่งหัวยุ่งเหยิงเพราะเจ้าตัวระบายความหงุดหงิดกับหัวตัวเองด้วยการใช้สองมือยีมันแรงๆ
“อาบน้ำแต่งตัวเข้าไร่ได้แล้ว พี่ได้เมล็ดมะเขือเทศมาใหม่จากญี่ปุ่น จะลองเพาะที่ไร่ดูว่าเป็นยังไงบ้าง ถ้าไม่ต่างจากเจ้าของสายพันธุ์ปลูกเองมากนัก พี่จะให้ธารศึกษาแล้วสอนให้ชาวบ้านที่สนใจลองปลูกดูนะ”
แขกผู้อาศัยไม่ได้สนใจฟังเลยสักนิด ธาราธารงัวเงียจนแทบจะหยิบผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำแทบไม่ถูกด้วยซ้ำ สภาพห้องยับเยินเพียงชั่วพริบตาเดียวจนคนเข้ามาเยือนต้องคอยตามเก็บ
“ไม่เรียบร้อยเอาซะเล้ยไอ้คุณหนูเอ้ยยยยยย”
ใต้ฟ้าบ่นอุบเมื่อต้องทำหน้าที่พ่อบ้านจำเป็นให้แขกของตัวเอง ระเบียบวินัยเหล่านี้ ชายหนุ่มได้มันมาจากที่ต้องดูแลตัวเองก่อนจะมีแม่บ้านอย่างทุกวันนี้ ส่วนธาราธารนั้น ตั้งแต่เกิดมาคงไม่เคยหยิบจับงานพวกนี้เลยแน่ๆ ใต้ฟ้ามั่นใจว่าตัวเองเดาไม่พลาด
นานพอดูสำหรับการอาบน้ำแต่งตัวของธาราธาร ใต้ฟ้าเข้าใจชีวิตของคนรุ่นใหม่ดีว่าแม้จะเป็นผู้ชายแต่การใช้ชีวิตหรูหราของธาราธารนั้นต้องใช้เวลาไม่ต่างอะไรกับผู้หญิง เครื่องบำรุงเยอะพอๆกันถึงได้กินเวลานานจนพระอาทิตย์จะโผล่พ้นดินอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว
เจ้าของไร่หนุ่มสะดุดลมหายใจตัวเองและเหมือนทุกอย่างจะถูกปิดสวิตซ์ไปชั่วขณะหนึ่ง ธาราธารเดินเข้ามาหาเขาในชุดกึ่งๆจะเป็นนักศึกษาวิชาทหาร ขาดก็เพียงแต่พวกตราสัญลักษณ์บอกหมู่เหล่าเท่านั้นเอง
เมื่อตั้งสติได้แล้ว ใต้ฟ้าก็เปิดยิ้มกว้างให้คนที่ยืนหน้าบึ้งเหมือนไม่พอใจคอสตูมของตัวเองยังไงอย่างนั้น
“ไง ไร่พี่ไม่ใช่เขาชนไก่นะธาร”
“ก็แล้วทำไมล่ะ ธารรู้ว่าพี่ใต้ฟ้าคงใช้งานสมบุกสมบันไม่ต่างจากควายที่ต้องไถนาหรอก ธารก็ต้องโพรเทคตัวเองไว้ก่อน ผิวธารไม่เคยตรากตรำนะ”
“พี่แค่ให้ออกไปยกแปลงมะเขือเทศเนี่ยนะ ถ้าวันไหนพี่ให้ธารไปเก็บส้มเก็บผลไม้ธารไม่ต้องใส่ชุดเกราะไปเลยเหรอ”
“ก็ถ้ามันจำเป็นธารก็คงทำแหละครับ”
“เดี๋ยวสายหน่อยอากาศจะอ้าว แดดไม่ได้ร้อนนะ เพียงแต่มันจะอบอ้าวไม่สบายตัวเท่านั้นเอง ถ้าธารใส่มิดชิดขนาดนี้ เป็นลมเป็นแล้งไปจะหาว่าพี่ไม่เตือนไม่ได้นะ”
“งั้นรอธารอีกแป๊บแล้วกัน ธารจะไปเปลี่ยนชุด”
เจ้าของไร่หนุ่มส่ายหน้าแล้วอดยิ้มขำไม่ได้ ธาราธารนิสัยไม่ต่างจากตอนเด็กๆเลยสักนิดเดียว ซ่ายังไงก็ดูเหมือนจะคงดีกรีนั้นไว้ไม่เปลี่ยนแปลง
“คราวนี้คงไม่อบอ้าวแล้วใช่มั้ยครับ”
อ่า!! เจ้าของไร่หนุ่มเบิกตากว้างและเกือบจะอ้าปากค้างเมื่อเห็นว่าชุดที่อีกฝ่ายไปเปลี่ยนมาแทบจะไม่ต่างอะไรกับชุดนอนเลย กางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้าม ใต้ฟ้าไม่น่าไปท้าทายผู้ชายอย่างธาราธารเลยจริงๆ
“เอ้า!! ออกไปกันเถอะ ไม่งั้นคงเปลี่ยนเสื้อผ้ากันจนไม่เป็นอันทำอะไรพอดี”
เด็กหนุ่มกำหมัดแล้วร้องเยสกับตัวเองในใจเมื่อได้เห็นสีหน้าพ่ายแพ้อย่างนึกไม่ถึงของใต้ฟ้า อยากมารบกวนเวลานอนของเขาดีนัก เจอฤทธิ์เดชธาราธารไปซะบ้างถึงกับไปไม่เป็นเลยงานนี้
แปลงมะเขือเทศที่ใต้ฟ้าพูดอย่างกับเป็นงานสบายๆเล่นขายของแบบเด็กๆกลับหนักหนาสาหัสสำหรับคนไม่เคยจับจอบจับเสียมพอสมควร แปลงที่ต้องขุดดินขึ้นมาพอกให้เป็นเนินแถวตรงและยาว เว้นร่องระยะห่างเท่าความกว้างของแปลงปลูก แค่แถวเดียวเท่านั้นก็แทบจะสูบวิญญาณของธาราธารจนแทบจะหมดตัว
เฮ้ออออออออ!!
เด็กหนุ่มทรุดนั่งบนพื้นดินอย่างหมดสภาพ
“ข้าช่วยมั้ย”
เสียงเล็กๆของเด็กผู้ชายดังก้องมาจากด้านหลัง ธาราธารสะดุดหูกับสรรพนามที่แสนจะแก่แดดแก่ลมนั่นจนอดหันไปมองแกมตำหนิไม่ได้
“อารายๆ จะมาข้งมาข้าอะไร ไม่รักเด็กนะบอกไว้ก่อน ไม่ได้ประกวดโดมอนแมน”
“ก็เอ็งอะ ยกร่องมะเขือเทศแค่นี้ทำเหนื่อย ข้าช่วยนายขุดหลุมลงกล้าแมกโนเลียด้วยซ้ำไป”
“แล้วไง ใครสั่งใครสอนให้แทนตัวเองอย่างงี้ห๊ะ ปั๊ดตบเกรียนปี่แตกซะเลยนี่”
“ทำไมล่ะ พ่อกับแม่ก็พูดกันแบบนี้”
“นั่นมันผู้ใหญ่เว้ย เราเป็นเด็ก แทนตัวเองให้มันน่ารักๆหน่อย น่าตาก็ไม่น่ารัก ตัวดำ มอมแมมอีกต่างหาก”
“แล้วเอ็งล่ะ หน้าตาก็ดี ตัวก็ขาว แต่ไม่มีแรงแถมยังปากเสียอีก”
“เอ๊ะ ไอ้เด็กนี่ วันนี้ถ้าไม่ได้เตะเด็กไอ้ธารไม่ยอมแน่ๆ”
“แบร่ๆ จะไปฟ้องนาย ผู้ใหญ่รังแกเด็ก แบร่ๆ”
“เอ๊ะ ไอ้หัวเกรียนนี่ มานี่เลยไอ้ตัวดี วันนี้พ่อจะเตะแล้วจับเสียบปลายจอบไว้ตรงร่องผักนี่แหละ”
“ไม่นะไม่ ช่วยด้วยจ้าช่วยด้วย ผู้ใหญ่รังแกเด็กจ้า แง๊ๆๆๆๆๆ”
ธาราธารวิ่งไล่เด็กตัวเล็กจนลืมดูอายุตัวเองว่าควรจะสำรวมเป็นผู้ใหญ่ได้แล้ว ถึงจะออกปากว่าไม่รักเด็กแต่ธาราธารเองก็ไม่อยากให้เด็กไร้มารยาทและเรียนรู้อะไรผิดๆ เด็กคนนี้คงจะเป็นลูกคนงานที่พ่อแม่ไม่มีเวลาให้เหมือนตัวเองตอนเด็กๆ ต่างกันก็แค่พ่อกับแม่ของเด็กคนนี้คงจะทำงานแต่พ่อแม่ของธาราธารมัวแต่ทะเลาะกันและต่างฝ่ายต่างสนใจแต่กับคนใหม่ที่ต่างฝ่ายต่างเพิ่งพบกันซะมากกว่า
“ทำอะไรกัน”
เสียงที่แสดงถึงอำนาจเหมือนระฆังบอกเวลาหมดยก ธาราธารและไอ้เด็กแก่แดดคนนั้นหยุดนิ่งอยู่กับที่ ต่างคนต่างหอบแฮ่กลิ้นห้อยด้วยกันทั้งคู่ มันคงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับเด็กตัวเล็กๆชื่อว่าจ้อยที่จะวิ่งไล่จับกับเพื่อนตามวัย แต่ใครอีกคนที่มองมายังใต้ฟ้าสลับกับจ้อยนัยน์ตาเขียดปัดนั้นสิที่ทำให้เจ้าของไร่หนุ่มแทบเก๊กวางท่าไม่ไหวจะกลั้นหัวเราะจนอึดอัดไปทั้งหน้าอกแล้ว
“ไอ้เด็กมอมแมมนี่สิมากวนตีนธารอยู่ได้ เด็กอะไรแก่แดดไม่มีใครสั่งสอน”
“เด็กก็คือเด็ก ครั้งหนึ่งธารก็เคยเป็นเด็ก แล้วผู้ใหญ่ที่วิ่งไล่เตะเด็กล่ะ ธารคิดว่านายอย่างพี่ควรจะทำโทษใครดี”
เด็กหนุ่มเชิดปลายจมูกรั้น เสมองไปทางอื่นเหมือนชังน้ำหน้าคนพูดนักหนา
“ถ้าพี่ใต้ฟ้าคิดว่าธารผิด ก็ทำโทษต่อหน้าเด็กเลยสิครับ เด็กมันจะได้รู้ว่าคนทำผิดต้องถูกทำโทษ คนทำตัวไม่ดีก็ต้องถูกสั่งสอน”
“ดีเลย งั้นธารก็ยกแปลงมะเขือเทศให้เสร็จนะ ถ้าไม่เสร็จก็ไม่ต้องกินข้าวเช้ากันล่ะ ส่วนจ้อย มานี่ เราคงต้องเรียนรู้อะไรกันหน่อยแล้วนะ พ่อเอ็งคงไม่มีเวลามาอบรมสิท่า”
“ไอ้คนใจดำเอ้ย ไม่รู้หรือไงวะว่าเค้าท้าจริงท้าเล่น แล้วที่ไอ้เด็กมันห้าวขนาดนั้นก็เพราะนายมันนั่นแหละ ไม่ใช่พ่อกับแม่หรอก ฮึ่ยยยยยยย ทำไมชีวิตกูต้องมาอยู่ท่ามกลางอะไรก็ไม่รู้ด้วยวะเนี่ย ปู่นะปู่ โธ่เว้ยยย”
เสียงคำรามของธาราธารคงมีพลังพอที่จะทำให้คนสูงวัยสำลักน้ำชาเพราะลืมเป่าไล่ความร้อน
“อะไรนะ มีฝรั่งมายืนกดกริ่งอยู่หน้าบ้าน ไปบอกมันสิวะว่าที่นี่ไม่ใช่สถานทูต ส่วนไหนของบ้านที่ให้อารมณ์อย่างนั้นจนฝรั่งเข้าใจผิดวะ”
คนแก่โวยวายเพียงเพราะถูกขัดขวางบรรยากาศจิบชากาแฟตอนเช้าพร้อมฟังเสียงนกร้อง ภรรยารุ่นลูกกระตุกคิ้วสงสัยเมื่อได้ยินคำว่าฝรั่งจนต้องคว้าแขนชายชราเอาไว้
“คุณคะ ฝรั่งที่ว่านั่นคงไม่ใช่”
“ท่านคะ แต่ฝรั่งคนนี้พูดว่าอะไรแทนนี่ๆนะคะ”
“ห๊ะ พูดถึงใครนะ”
“แทนนี่น่ะค่ะ ใช่คุณธารหรือเปล่าคะ”
“บรรลัยแล้ว”
ชายชรารีบรุดไปหน้าบ้านชนิดที่ว่าลืมสังขารร่วงโรยของตัวเองไปซะสนิท ภรรยาคราวลูกที่ควรจะเป็นฝ่ายประคับประคองสามีออกไปยังช้ากว่าคนสูงวัยเสียด้วยซ้ำ เธอมัวแต่เก็บชายผ้าที่พริ้วไหว กว่าจะหันตัวแล้วตามหลังออกไปได้ คนสูงวัยก็ไปหยุดที่ประตูรั้วเรียบร้อยแล้ว
คนที่มายืนเกาะรั้วมีท่าทางร้อนอกร้อนใจและคงร้อนอากาศด้วยอีกอย่าง สีหน้าบอกบุญไม่รับเมื่อไม่มีใครเปิดประตูให้เข้าไปข้างใน ข้างๆตัวมีกระเป๋าใบเขื่องและที่คนแก่สังเกตเห็น กระเป๋าพวกนั้นไม่ได้มีแค่ใบเดียว
‘นี่ไอ้ฝรั่งขี้นกแค่จะมาตามหาไอ้ธารหรือจะมาลงหลักปักฐานที่นี่วะเนี่ย’
ภาษาอังกฤษที่คนสูงวัยใช้สื่อสาร ค่อนข้างจะเป็นภาษาที่เป็นทางการและให้เกียรติคู่สนทนาตามแบบที่ตัวเองต้องใช้ แต่สำหรับอีกฝ่ายแล้ว มีคำศัพท์ประหลาดๆที่คนแก่ตามไม่ทันและไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไรมาให้เหวอและสติหลุดลอยเพียบ เป็นภาษาวัยรุ่นที่คนผ่านร้อนผ่านหนาวจนกลายเป็นปู่แล้วไม่คุ้นเคยและปวดหัวมากกับการสื่อสารกลางแดดเปรี้ยงอย่างนี้
“เปิดประตูให้เค้าเข้ามาเถอะ คุยผ่านลูกกรงแบบนี้มันทะแม่งๆแล้วก็ร้อนด้วย”
คนแก่เดินนำเข้าบ้านไปก่อน มือเกาหัวสีดอกเลาจนคนที่เดินตามหลังรู้สึกคันไปด้วยเหมือนอุปทาน เมียสาวที่เดินตามคนสูงวัยไปมาไร้ประโยชน์ใดๆนั้นเริ่มมีสีหน้ายิ้มแย้มขึ้นมาบ้างเมื่อพบว่าแขกหน้าตาดีกว่าที่คิด หล่อ แต่หล่อคนละแบบกับหลานเลี้ยงอย่างธาราธาร
คุณปู่พนาใช้ความคิดอย่างหนัก ภาษาไม่ใช่ปัญหาของการสื่อสาร คุณปู่เป็นนักธุรกิจมาก่อนจะต้องพูดภาษาหลักอย่างภาษาอังกฤษคล่องแคล่วอยู่แล้ว แต่มันต้องไม่ใช่ศัพท์แสลงหรือศัพท์วัยรุ่นที่เปลี่ยนแปลงไปตามสมัยนิยมและไม่ใช่คำที่บัญญัติให้เป็นคำใหม่อะไร พอมาเจอแบบนี้คนเป็นปู่ก็มืดแปดด้านที่จะเจรจา ครั้นจะหาตัวช่วยก็มีให้เลือกแค่สองทางเท่านั้น
ก.เลือกโทรไปหาไอ้ต้นตอแห่งปัญหาอย่างธาราธาร
ข.เลือกโทรผ่านคนกลางที่รักเหมือนหลานอีกคนอย่างใต้ฟ้า
แน่นอนว่าตัวเลือกที่ดีที่สุดคือเจ้าของไร่หนุ่ม
ใต้ฟ้าค่อนข้างจะตกใจไม่น้อยไปกว่าชายชราเมื่อรู้ว่าคนที่ทุกคนกล่าวถึงทุกครั้งเมื่อหยิบยกเรื่องธาราธารมาปรึกษาได้ตามมาถึงเมืองไทยแล้วจริงๆ จากคำบอกเล่าของคุณปู่พนานั้น ผู้ชายที่ตามธาราธารมาถึงเมืองไทยคงจะจริงจังไม่น้อย เพราะเขามุ่งหน้ามาที่บ้านเลยโดยไม่แวะที่ไหนเพื่อตั้งหลักก่อน และจากอีกคำบอกเล่าของปู่ ผู้ชายคนนั้นมีตังค์พอที่จะทำเรื่องไร้สาระด้วยการตามธาราธารจนกว่าจะได้คำตอบที่ตัวเองพอใจ
“คนเอาแต่ใจมาเจอกับคนเอาแต่ใจสินะครับคุณปู่”
“ใต้ฟ้าพิจารณาเอาเองเถอะหลาน แค่นี้ลมก็ตีย้อนปู่จนเรอไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้ว”
“ท่าทางมุทะลุอย่างที่คุณปู่เล่า ผมคิดว่าคงจะอารมณ์ร้อนพอๆกันทั้งคู่ด้วยสิครับ”
“ปู่ก็ว่างั้น หน้าตามันจริงจังและไม่ยอมแพ้จนปู่จนปัญญาแล้ว หรือจะให้ไอ้ตัวดีมันขึ้นมาเคลียร์ให้สิ้นเรื่องสิ้นราวไป ทำไงได้ เรื่องมันเกิดขึ้นแล้ว บางทีไอ้ธารมันอาจจะรู้ซึ้งก็ได้นะว่าเล่นกับไฟแล้วไฟลวกมันเป็นยังไง”
“แล้วถ้าธารแพ้หมอนั่นล่ะครับปู่”
“ปู่น่ะ แค่ให้ได้เห็นกับตาจนมั่นใจว่าธารมันจะเอาตัวรอดได้ ปู่ก็ไม่อะไรแล้วล่ะ ปู่ไม่หวังว่าพ่อหรือแม่ของไอ้ธารมันจะมาดูดำดูดี
ลูกที่พวกมันช่วยกันปั้นขึ้นมาจากความรักตอนที่น้ำต้มผักยังหวานหรอกนะ แค่ธารมันรักตัวเองและดูแลตัวเองได้ มองคนออก ปู่พร้อมจะนอนตายตาหลับแล้วหลานเอ้ย”
ใต้ฟ้าผงะไปพักใหญ่ๆกับการตัดสินใจของคนชราในครั้งนี้ ที่คุณปู่พูดมาก็ถูก ใต้ฟ้าเองก็มั่นใจว่าถ้าไม่ใช่ธาราธาร ใต้ฟ้าก็จะยุให้ชนกับปัญหา แต่พอรู้ว่าคู่ชกนั้นดีกรีสูสีกันขนาดไหนแล้ว เขาก็หวั่นใจกับลูกบ้าของธาราธารที่เจ้าตัวมักจะขับพลังนั้นออกมาตอนที่ไม่พอใจหรือโกรธสุดๆเมื่อถูกท้าทาย
“ปู่ครับ ผมคิดว่าถ้าเขาดั้นด้นมาถึงเมืองไทยได้แล้ว ให้เขามาที่ไร่ก็คงจะไม่ลำบากอะไรหรอกมั้งครับ”
“นี่หลานกำลังจะบอกว่า”
“ครับ ให้เขามาเคลียร์กับธารที่นี่จะดีกว่า”
เจ้าของไร่หนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ตอนที่ตัดสินใจออกไปแบบนี้ เขารู้ว่าตัวเองนั้นทุ่มลงมาในวงของปัญหาแล้วสุดตัว เขาคิดว่าโทมัสคือคีย์ของเรื่องทั้งหมด และโทมัสจะต้องเป็นตัววกลางที่จะทำให้ไปรยาให้คำตอบกับเขาได้ว่าธาราธารเป็นเกย์จริงๆหรือว่าแกล้งเพื่อเรียกร้องความสนใจ หากเป็นอย่างหลัง เด็กหนุ่มใจแตกคนนั้นทำสำเร็จแล้ว เพราะตอนนี้ใต้ฟ้าทั้งสนใจและร้อนใจไปในเวลาเดียวกัน เขาไม่อยากให้เพื่อนเล่นในวัยเด็กตกอยู่ในสภาพนี้เลยไม่รู้ทำไม แต่พอถามตัวเองว่าสังคมชายรักชายไม่ดีตรงไหน ใต้ฟ้าก็ตอบคำถามจากใจตัวเองไม่ได้
มวยต่างวัยที่ถูกใต้ฟ้าจับแยกให้อยู่คนละมุมขยับเข้ามาใกล้กันจนหัวแทบโขกกันเองเป็นเพราะลิ้นจี่จากไร่แค่พวงเดียว
“โธ่เอ้ย ไอ้เด็กแก่แดด ไหนว่าเก่งไง แลวดูดิ๊ แกะลิ้นจี่ด้วยปาก อี๋ สกปรก”
“ตัวเองนั่นแหละสกปรก ลิ้นจี่ที่ไร่นี้ตกพื้นแล้วยังเอามากินแบบไม่ต้องล้างยังได้เลย”
“ไหนทำให้ดูหน่อยดิ๊คนเก่ง เดี๋ยวจะปาลงพื้นแล้วเก็บมากินดูนะ โด่ สอพลอนายนี่หว่า พูดออกมาได้ ลิ้นจี่ตกพื้นสะอาดพอที่จะกินได้ ใครสั่งใครสอนวะ”
“พี่นี่แหละสั่งสอน ลิ้นจี่ที่ไร่ของเราปลอดสารพิษ พี่ไม่เคยเอาสารเคมีเข้าไร่ ที่เปรียบเทียบว่าตกพื้นดินยังกินได้นั้น หมายถึงไร่เราปลอดภัยทุกตารางนิ้ว มันเป็นสโลแกนที่พี่อยากให้เราหันมาใช้ของที่เรามีอยู่แทนสารเคมี เด็กก็จำมาจากพ่อกับแม่นั่นแหละ”
เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน แผ่นหลังตรง คอตั้ง หน่วยตาคมกล้า ปากเม้มเข้ากันแน่น ตบก้นไล่ฝุ่นแล้วเตรียมตบเท้าหนีหน้าใต้ฟ้าทันทีที่เขาเริ่มยัดเยียดเรื่องราวในไร่ให้ ใต้ฟ้ามั่นใจว่าธาราธารได้ยินชัดเต็มสองหู เข้าใจ แต่แกล้งไม่ใส่ใจจนดูเหมือนจะต่อต้าน
“นั่นธารจะไปไหน”
“กลับบ้านครับ ธารทำหน้าที่ตัวเองเสร็จแล้ว”
ร่องมะเขือเทศที่คุณหนูอย่างธาราธารไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิตแต่ต้องมาจับเสียมจับจอบทำมันขึ้นมานั้น เป็นร่องที่คดไปมาคล้ายงูเลี้ยว เว้นร่องไม่เท่ากันเลยสักร่อง สภาพไร้ซึ่งความสวยงาม แต่กว่าจะได้ออกมาในสภาพนั้น คนที่ทำมันขึ้นมามือพองจนบวมขึ้นมาเป็นตุ่มน้ำขนาดใหญ่ เส้นเอ็นที่กระจายไปตามกล้ามเนื้อเต้นตุบๆจนปวดหนึบไปทั่วทั้งตัว
ธาราธารชอบความใจดีและอบอุ่นของใต้ฟ้า แต่ธาราธารไม่ชอบทีท่าที่แสดงถึงอำนาจที่เจ้าของไร่หนุ่มทำอย่างตอนนี้เลย บางครั้งใต้ฟ้าก็ใจดีด้วย แต่บางครั้งใต้ฟ้าก็เฉยชาและดุเขาเหมือนใครสักคนที่ธาราธารไม่เคยรู้จัก สิ่งที่ตีกันอยู่นี้ทำให้เด็กหนุ่มอยู่ในอารมณ์น้อยใจแต่พูดออกไปไม่ได้
“เดี๋ยวกลับด้วยกัน ธารเหนื่อยมากไม่ใช่เหรอ ไปส่งจ้อยก่อน พี่เองก็มีเรื่องอยากจะคุยกับธารอยู่เหมือนกัน และมันเป็นเรื่องสำคัญของธารเอง”
มันไม่ใช่ประโยคที่ต้องการคำตอบว่าได้หรือไม่ได้ แต่มันคือคำสั่งที่ทำให้ธาราธารเดินตามอย่างไม่ต้องสงสัย
ตอนที่มีคนกลางอย่างจ้อยอยู่ด้วย ใต้ฟ้าก็เป็นผู้ใหญ่ใจดีที่อบอุ่นมากๆเพียงแค่ได้อยู่ใกล้ เหมือนคุณพ่อที่พาลูกมานั่งรถเล่น ชี้ชวนให้ดูต้นไม้และสัตว์เลี้ยง รวมถึงสั่งสอนในเรื่องที่เด็กควรต้องรู้ รวมถึงมารยาทที่เขาเคยโวยวายจนจะตีกันตายกับเด็ก
ธาราธารเพิ่งจะเห็นว่าปีกหนึ่งของไร่นั้นเป็นห้องแถวที่สร้างเรียงต่อๆกันเป็นกล่องสี่เหลี่ยม คล้ายๆหมู่บ้านเล็กๆเพียงแต่บ้านทุกหลังมีหน้าตาเหมือนๆกันและขนาดเท่าๆกัน
ใต้ฟ้าบอกว่ามันคือบ้านพักคนงาน
จ้อยเป็นเด็กในจำนวนเด็กแค่ไม่กี่คนเมื่อเทียบกับจำนวนบ้านแต่ละหลังที่อยู่กันเป็นครอบครัวแล้วถือว่าน้อย
“ทำไมเด็กน้อยจัง เหมือนหมู่บ้านร้างทั้งๆที่คนเยอะ ไร้ชีวิตชีวา มันไม่เฟรชยังไงก็ไม่รู้”
“พี่สั่งให้คุมกำเนิดเองแหละ ให้หมอมาดูแลแล้วก็ให้กินยาคุม ส่วนใหญ่ยังวัยรุ่นกันอยู่เลย วุฒิภาวะทางอารมณ์และความรับผิดชอบยังมีน้อย พี่เลยไม่อยากให้เขามีลูกกันตอนนี้ ไว้แต่ละคนมีวิชาชีพติดตัว มีเงินพอที่จะสร้างเนื้อสร้างตัวได้แล้วค่อยมี จ้อยเป็นลูกติดมากับคนงานก่อนจะมาทำงานที่นี่อะ เป็นลูกติดท้องมานั่นแหละ เลยต้องปล่อยให้จ้อยออกมาซ่าอย่างนี้ไง”
“อึดอัดในชีวิตขนาดนี้ ไม่เรียนนิเทศฯกำกับการแสดงไปเลยล่ะ”
“ธารว่าอะไรนะ”
“ธารบอกว่าธารหิวแล้วล่ะครับ”
“โอเค งั้นกลับบ้านไปกินข้าวกัน”
“ครับ เออพี่ใต้ฟ้าบอกธารว่ามีเรื่องจะคุยด้วย”
ในใจคนถามแอบลุ้นว่าเจ้าของไร่อาจเปิดโอกาสให้กลับไปเยี่ยมบ้าน ธาราธารเพิ่งป่วยมาหมาดๆ คุณปู่คงเป็นห่วงเลยให้กลับไปแน่
“คนที่ธารบอกพี่ว่าเป็นแฟนเขาจะมาหาธารที่ไร่”
“อะไรนะ”
“แฟนธารจะมาที่นี่”
ธาราธารสบถในใจทันทีที่รู้
‘ไม่บรรลัยงานนี้ก็ไม่รู้จะบรรลัยตอนไหน มีแต่ดับกับดับอนาถเท่านั้น’
๐ สวัสดีค่ะ มาซะดึกเลย (อีกแล้ว) ช่วงนี้ทำงานเป็นนกฮูก O_O
๐ จากที่เคยรัปปากว่าจะอัพเร็วๆ แต่แล้วก็ทำไม่ค่อยจะได้จนไม่กล้ารับปากใดๆแล้ว
มีงานเข้าตลอด
หากใครที่ยังไม่เห็นบางส่วนของโดจินที่(จ้าง)วาดแถมในรวมเล่มนายโลมปก เราก็เข็นมาอวดแบบยัดเยียดค่ะ
๐ อวดโดจินแล้วก็เอาบางส่วนของปกที่สองมายัดเยียดโชว์เช่นกัน ยอมรับแบบหน้าด้านๆเลยว่าบ้าเห่อ (ก็คนมันเพิ่งเคยทำครั้งแรกเนาะ จ้างวาดพระนายเนี่ย
)
๐ นายโลมกันรักจนตรอกยังเปิดจองและโอนเงินได้อยู่นะคะ ตอนนี้มีหลายเรื่องที่กำลังปรึกษากับทีมงานอยู่ ได้ความว่ายังไงจะแจ้งให้ทราบค่ะ
๐ ขอบคุณทุกอย่างเหมือนเดิมนะคะ ขอบคุณที่ติดตามกันค่ะ ขอบคุณเรื่องคำผิดที่ดูแลให้ด้วยนะคะ
๐ ทางเข้าแฟนเพจ TRomance's Fanpage
หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50 (อ่าน 410826 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก