หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[chochang99]

เค้กน่ารักอ่ะ เน้นๆ คิวกะเค้ก ชอบคู่นี้มากๆ ครับ

[เบบี้]

~7~

ณ  คอนโดย่านสุขุมวิท..
หลังจากที่ผมกับจักรทานอาหารเย็นเสร็จ  บรรยากาศหลังจากที่ผมได้พูดเปิดอกบอกจักรไปนั้นค่อนข้างจะอึมครึมไปสักหน่อย  แต่จักรเรียนรู้ที่จะหลบเลี่ยงได้เก่งทีเดียว  เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระต่อจากนั้น  เกือบหนึ่งทุ่มผมให้จักรมาส่งผมที่คอนโดของเอเจ  ซึ่งผมไม่ได้บอกจักรไปว่าผมมาหาใครถึงแม้ว่าเขาจะถามก็ตาม
“แล้วไง คืนนี้จะนอนบ้านไออีกคืน..” เอเจเดินถือแก้วไวน์มาสองแก้ว  ผมลุกขึ้นนั่งและรับแก้วไวน์แก้วหนึ่งที่เอเจนำมายื่นให้
“อาจจะไม่ หรืออาจจะ” ผมตอบด้วยสมองไม่ค่อยสั่งการเท่าไหร่นัก  ที่จริงไม่ได้คิดไว้ล่วงหน้าว่าคืนนี้จะทำอะไรต่อจากนี้
“หึ..แล้วอาจจะไม่นี่ ยูจะไปไหนล่ะ” เอเจถาม  ผมหันกลับไปมองหนุ่มลูกครึ่งไทยอังกฤษหน้าตาหล่อเหลาเอาการอย่างเอเจ  เขายิ้มกว้างให้  น่าแปลกที่ผมไม่เคยรู้สึกวาบหวิวกับรอยยิ้มของเขาเลยแม้สักนิดเดียว  เอเจเป็นผู้ชายแท้ที่ยังคงไร้คู่  ตรงนี้ละมังที่ทำให้เราทั้งคู่ต่างฝ่ายต่างกล้าเปิดรับกันและกันได้  เราสองคนคบหากันเป็นเพื่อนมาได้นานขนาดนี้ได้อย่างไรไม่ทราบ  รู้ตัวอีกทีช่วงเวลาก็ผ่านไปหลายปีแล้ว  ถึงแม้เอเจจะเจ้าเล่ห์นิดหน่อยแต่โดยพื้นฐานแล้วเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยล่ะครับ 
“แล้วยูไม่คิดจะไปไหนรึไง” ผมย้อนถามอย่างคาดหวัง  เพราะผมไม่อยากอยู่ห้องด้วยอาการเปื่อยๆแบบนี้  ผมเบื่อ  ผมอยากมีเซ็กส์เพียงให้ผ่านคืนนี้ไปหน่อยก็ยังดี
“อยากไปไหนล่ะ..วันนี้ไม่อยากเข้าร้าน ที่จริงพรุ่งนี้ไอมีทำงานเช้านะ” เอเจบอก  เขาวางแก้วไวน์ลงบนโต๊ะกระจก  ก่อนจะหยิบรีโมทเปลี่ยนช่องไปเรื่อย  ร้านที่ว่าเป็นร้านอาหารกึ่งผับที่เอเจเป็นเจ้าของร้าน
“ไอเบื่อ เบื่อมากด้วย” ผมบ่นแล้วเอนตัวลงนอนบนโซฟาอีกครั้ง
“ถ้าจะต้องมานั่งเซ็งแบบนี้แล้วไปเจอเค้าทำไม” เอเจพูดปนหัวเราะ  น้ำเสียงเหมือนต้องการถามเสียมากกว่า  แน่นอนว่าเอเจรู้เรื่องราวทั้งหมดเพราะผมได้เล่าให้เอเจและกิ๊บฟังตั้งแต่ที่ทิกเกอร์เริ่มมาปรากฏตัวที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์เมื่อหลายเดือนก่อน
“ตอนแรกคิดว่าแค้น แต่ก็แค่หมันไส้ สงสาร..ปนๆกัน มันเลยงง” ผมตอบ
“คนที่ชื่อจักรอะไรนั่น ประวัติก็ไม่ธรรมดาอยู่นะ..ไอโทรไปถามข้อมูลจากเพื่อนไอที่เป็นเจ้าของโรงแรม มันรู้จักกับเจ้าของโรงแรมเอวาน่า แล้วก็พอจะได้ยินชื่อเสียงของคนชื่อจักรนั่นมาบ้าง..หึ ได้นอนกับดาราดังๆไปไม่น้อยเหมือนกัน” เอเจบอกส่งๆ  ไม่ใช่น้ำเสียงเย้ยหรือประชด  แต่เป็นน้ำเสียงเรียบเหมือนคนที่กำลังเล่าเรื่องอะไรสักอย่างให้ฟังอยู่
“สันดานล่ะนะ” ผมหัวเราะ
“แต่จะว่ามันก็ไม่ได้ ไม่ใช่ไอไม่นอนพร่ำเพื่อเมื่อไหร่” ผมเสริม
“หึหึหึ..ฮ่าๆๆๆ” เอเจขำออกมาทำให้ผมต้องหลุดหัวเราะไปด้วยเช่นกัน
“งั้นยูควรตัดไฟตั้งแต่ต้นลม หรือว่าจะลองต่อสักหน่อยดีล่ะ” เอเจหันหน้ามามอง
“ไม่ล่ะ..วันนี้ไอพูดไปแล้ว ว่าถ้าเค้าอยากเดินหน้าไม่ว่าเพราะอะไรก็ตาม ไออนุญาต..แต่ไอก็ไม่ได้รับปากน่ะนะว่าไอจะเปิดใจ” ผมพูดส่งๆ
“ยูนี่ร้ายไม่เบานะ ชอบอ่อยแล้วจากไปว่างั้น” เอเจมองผมอย่างเจ้าเล่ห์  ผมยักคิ้วแทนคำตอบ
“เฮ้อ อาบน้ำก่อนนะ..วันนี้เราก็ไปอ่อยเหยื่อกันเล่นๆบ้างดีกว่า” เอเจลุกขึ้นพร้อมกับยืนบิดขี้เกียจ  ผมนอนมองและหัวเราะกับท่าทีของอีกฝ่าย  เอเจเดินกลับเข้าห้องนอนของตนเองไป  ผมยังคงนอนนิ่ง  ในมือถือแก้วไวน์  ตามองจอโทรศัพท์อย่างที่สมองไม่สามารถรับรู้ได้ว่าสื่อที่อยู่ตรงหน้านั้นกำลังบอกอะไรผมอยู่
ความคิดของผมเริ่มวกวน  ความหลังระหว่างผมกับทิกเกอร์ และ  ผมกับจักรเริ่มคิดวนสลับกันไปมา  มันน่ากลัวมากที่สุด  ผมไม่รู้ว่าความรักของคนอื่นนั้นเป็นอย่างไร  หลายคนอาจพูดว่า “ความรักนั้นมีทั้งสุขและทุกข์” หรือบางประโยคที่ผมฟังจนรู้สึกเอียนและอยากจะอ้วกนั้นคือ “อกหักดีกว่ารักไม่เป็น” รึ “ความรักมักจะมาพร้อมกับความสุขและความทุกข์เสมอ”  ตกลงผมไม่รู้ว่า “เฮ้ย..มึงต้องการสื่ออะไรกับกูวะ” ซึ่งผมรู้สึกเข้าใจนะครับกับคำพูดเหมือนอยากให้อาการของคนอกหักนั้นผ่านไปทีแบบนั้น  แต่ยากเหลือเกิน  ความรักนั้นยากจะหักห้ามใจไม่ให้ตนเองนั้นเจ็บปวดอย่างแท้จริง
สำหรับผมแล้ว  การหาทางออกที่ยากลำบากและทรมานที่สุดนั่นก็คือเรื่องของ “ความรัก”  หัวใจแสนเจ็บปวดจนหาทางหลุดพ้นไม่เจอ  หรืออาจจะเจอแต่ช่างแสนเจ็บปวดทรมาน  มันยากกว่าการที่เราจะต้องหาทางออกเรื่องของการตกงาน  ยากกว่าการที่จะต้องหาทางออกเรื่องของความยากจน  มันยากกว่าการที่ได้รับความเกลียดชังจากเพื่อนที่ทำงาน  มันเป็นภาพหลอนที่น่ากลัวกว่าการที่ถูกละเลยจากสังคม  กระทั่งบางครั้งนั้นมีเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขมากมาย  แต่เวลานั้นเปล่าช่วยให้หัวใจนั้นมีความสุขอย่างเต็มเปี่ยมได้เลย  เหตุการณ์มักจะมาแบบกะทันหันและหลากหลายรูปแบบเสมอ
ซึ่งน่าแปลกมาก..เพราะถ้าคุณสามารถหลุดจากช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้  คุณจะอิ่มเอม  คุณจะแข็งแกร่ง  คุณจะรู้สึกว่าตัวคุณนั้นมีคุณค่าเกินกว่าใครจะคู่ควรรึเหมาะกับคุณ  แต่จะมีสักกี่คนบนโลกล่ะที่จะยืนหยัดได้อย่างเข้มแข็งอย่างนั้น  บางคนบอบช้ำจนฆ่าตัวตายก็มี  ผมมักมีคำถามอยู่เต็มอกเสมอว่าตกลงแล้ว “รักให้เป็น” คืออะไรกัน  ผมผ่านมาแล้วถึงสองครั้ง  เป็นสองครั้งสองคราที่ผมนึกว่าตนเองนั้นมีสติกับการดำเนินชีวิตรักแล้ว  แต่สุดท้ายกลับมีรอยรั่ว  แน่นอนว่าผมไม่เคยปิดกั้นใครก็ตามที่เข้ามาในชีวิตผม  แต่สำหรับสองคนนี้นั้นไม่ใช่  มันน่าเสี่ยงเกินไปที่จะกลับไปคบกับผู้ชายในอดีต..

= = = = = = =

08:30 น. ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“อ่าวพี่ฟ้า กลับมาแล้วเหรอครับ” ผมแทบสะดุ้ง  รีบหันกลับไปตามเสียงเรียบอันสดใสนั่น  เค้กยิ้มกว้างยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ตรงสวน  พอเค้กเห็นว่าผมเดินเข้ามาเค้กก็รีบวิ่งไปปิดก๊อกน้ำในทันที  ความซวยเริ่มมาเยือน  นี่ขนาดจะแอบเข้าข้างบ้านแล้วนะ..เป็นเวรเป็นกรรมจริงจริงให้ตายสิครับ
“ค..ครับ” ผมยิ้มให้  พยายามทำตัวให้เป็นปกติ
“ทำไมมาบ้านพี่แต่เช้าครับเนี้ย หรือเพราะ..” ผมทำสายตาเจ้าเล่ห์จับผิดเค้ก  ด้วยต้องการจะหันเหความสนใจของเค้กไปทางอื่นแทน  ผมไม่อยากตอบหรอกนะว่าเมื่อคืนผมไปที่ไหนมา  ไปนอนกับใครที่ไหนอย่างไร  เพราะผมไม่ได้กลับไปนอนคอนโดของเอเจ  เนื่องจากเมื่อคืนเจอเด็กที่ถูกใจ  เราควงกันไปนอนที่โรงแรมแถมตอนนี้ผมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องคนนั้นชื่อเสียงเรียงนามอะไร  พอรุ่งเช้าผมก็ชิงหนีออกมาก่อนนี่ละครับ
“เปล่าครับ เค้กไม่ได้นอนที่นี่นะ” เค้กรีบตอบด้วยท่าทีตื่นตระหนก  ผมหัวเราะ
“พอดี..วันนี้เราจะไปทำบุญกันนะฮะ เค้กก็เลยมาแต่เช้า..พี่คิวกำลังเตรียมอาหารอยู่ในครัว คงใกล้จะเสร็จแล้วล่ะครับ” เค้กยิ้มบอก
“เรา เรา..เรา หึ..จุ๊บ” ผมทำเสียงล้อเลียนเค้กและก้มลงหอมหน้าผากเค้กอย่างเอ็นดู
คำว่า “เรา” ที่ออกมาจากปากเค้กได้อย่างธรรมชาติทำให้ผมรู้สึกอุ่นใจขึ้นที่ทั้งสองคนเป็นไปอย่างราบรื่น  หนึ่งเหตุผลสุดท้ายที่ผมปล่อยคิวได้อย่างเป็นอิสระแล้วคือเรื่องของความรัก  หลานรักของผมยืนได้ด้วยตนเองอย่างเต็มภาคภูมิแล้ว  เขาโตขึ้นมาก  หรือบางทีอาจจะมากกว่าผมเสียด้วย  ผมรู้สึกดีมากเลยที่มีเค้กเข้ามาในตอนนี้  เพราะถ้าไม่มีเค้ก  ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมจะทำตัวเสเพลแบบนี้ได้รึเปล่า  ผมคงต้องโกหกคิวไปวันๆว่าผมหายไปไหน  ไปทำอะไร  เพื่อไม่ให้คิวต้องเป็นห่วงผมอย่างเคย  ความรักครั้งใหม่ทำให้คิวกลายเป็นคิวอย่างสมบูรณ์แล้ว  ผมเองผู้เป็นอานั่นสบายใจอย่างที่สุด  ผมจะได้ดำเนินชีวิตผมในแบบที่ผมต้องการบ้าง  เปิดเผยในช่วงเวลาอันว้าวุ่นของผมในตอนนี้ให้เห็นอย่างโจ่งแจ้งไป  ไม่ต้องยืนหยัดเป็นอาอย่างสมบูรณ์แบบต่อหน้าคิวอีก..
“แปดโมง สามสิบห้านาที..ยี่สิบวินาที” ผมชะงักหันไปมอง  คิวเดินออกมา  ตาจ้องมาที่ผมเขม็งเยี่ยงสิงโตกำลังเจอเหยื่อ  ผมกลอกลูกตาไปมาอย่างหาทางออกให้ตนเอง
“คุณนึกว่าผมโง่รึไง ปัญญาอ่อน” คิวว่าด้วยน้ำเสียงเอือมระอา
“เออน่า อาจะไปไหนก็เรื่องของอา” ผมปัดด้วยน้ำเสียงแกมบ่น
“คุณยังมีสติอยู่รึเปล่า” คิวพูดขึ้น  ผมเงียบเพราะสีหน้าคิวดูจริงจังเกินไปจนผมไม่อยากจะลองดีด้วย  ถ้าเรื่องเกิดบานปลายคงไม่ดีแน่สำหรับยามเช้าวันใหม่แบบนี้
“เรื่องของคุณก็แล้วกัน ไม่อยากให้ยุ่ง..ก็จะไม่ยุ่ง” คิวพูดส่งๆ  ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป  ต่างฝ่ายต่างเงียบลงครู่หนึ่ง  เค้กยืนหน้าเสียจนผมอดสงสารไม่ได้  สายตาของคิวไม่ได้จับจ้องไปที่ใคร  มันมองทอดไกลไปไหนไม่ทราบ
“แต่อย่าให้เห็นว่าลากใครเข้ามาในบ้านก็แล้วกัน” คิวว่า
“จะบอกว่าลากได้แต่ทิกเกอร์งั้นสิ หึ..เป็นหลานที่ไม่น่ารักเอาซะเลยนะ บังคับกันแบบนี้ อาไปบังคับคิวบ้างรึยัง” ผมย้อนตอบ
“....................” คิวตวัดหางตาขวางมามองผมแทบจะทันที  ผมจ้องสู้ตอบอย่างไม่ยอม
“ก็ได้”
“เอางั้นก็ได้” คิวกัดฟันพูด  พยักพเยิดหน้าและเดินหนีไปเลย
“เฮ้อ..” ผมถอนหายใจพร้อมกับเท้าเอวอย่างเหนื่อยใจ 
“ด..เดี๋ยวเอาบุญมากฝากนะครับ” เค้กยิ้มแหยเหมือนไม่รู้จะพูดอะไรออกมาดี  น้องยังคงยืนรอเหมือนรอให้ผมอนุญาตก่อน
“หึ..ครับ” ผมยิ้มตอบให้  เค้กผงกหัวให้ผมก่อนจะรีบวิ่งตามตูดคิวไป
“เฮ้อ” ผมส่ายหัวอย่างเซ็งๆอีกครั้ง  เดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ขุ่นมัวเล็กน้อย  วันนี้ผมมีงานต้องไปคุยตอนสาย  ในตอนนี้ผมจึงต้องรีบอาบน้ำ  แต่งตัว  เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อยพร้อมลุยงานทุกอย่าง  หน้าที่ต่อไปคือการทำงาน  อยู่บ้านผมมีหน้าที่เป็นอาและเป็นเจ้าของบ้าน  เดินทางออกจากบ้านผมเป็นเพียงประชาชนคนธรรมดาคนหนึ่ง  เมื่อเข้าไปในที่ทำงานผมจะต้องสวมบทบาทเป็นเจ้าของร้านไปตามแก่สมควรและสมเหตุสมผล  ถ้าผมดำเนินชีวิตอย่างลืมหน้าที่หลักของตัวเอง  ธุรกิจคงล้มเหลวไม่เป็นท่าแน่ๆ  แน่นอนว่าผมจะต้องปรับตัวให้ทันโดยละความว้าวุ่นไว้เพียงเบื้องลึกของหัวใจ..

= = = = = = = =

ณ  ห้องเสื้อ Cupid สาขาใหญ่..
วันนี้เรามีการประชุมเรื่องเสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ของห้องเสื้อเราเล็กน้อย  ผ้าไหมจากอิตาลีส่งตรงมาถึงเมื่อวานสาย  รวมไปถึงเรื่องยอดการขายของสาขาL ที่ตกลงอย่างที่ผมรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก  ถ้าตัวเลขออกมาแบบนี้  เราจะต้องหาสาเหตุให้ได้ว่า “ทำไม” และ “ทำไม” ก็เท่านั้น
“เอ่อ คุณฟ้าครับ..เห็นว่ามิซาร์คุยเรื่องที่ว่าอยากจะให้คุณคิวมาเป็นนายแบบแล้ว คุณฟ้าได้บทสรุปรึยังครับ” กีพูดขึ้นหลังจากจบการประชุมเรียบร้อยแล้ว  คนอื่นๆเริ่มทยอยเดินออกจากห้อง  ผมชะงัก 
“ยัง..ใช่ เอ่อ ยังเลย” ผมตอบไปและในขณะเดียวกันก็แทบจะอดขำไม่ได้  ที่จริงผมคงตั้งใจลืมมากกว่าเพราะผมไม่อยากคาดหวังอะไรกับเรื่องนี้  คนอย่างคิวถ้าเหตุจูงใจมีไม่มากพอ  คิวก็จะยืนหยัดความนึกคิดและความเป็นตัวของตนเองอยู่อย่างนั้นไม่ยอมเปลี่ยนแปลง  แล้วอะไรล่ะที่จะเป็นเหตุจูงใจที่ว่า  ยากมากทีเดียวล่ะที่จะอ่านความเจ้าเล่ห์ของมันออก
“ที่จริง ผมยังไม่ได้ถามเจ้าตัวเลยน่ะ..ยิ่งช่วงนี้ ไม่ค่อยน่าถามเข้าไปใหญ่ บรรยากาศไม่ค่อยดีเท่าไหร่” ผมบอก
“งั้นเหรอครับ” กีมีสีหน้าหมองลง
“เอาเป็นว่าคุณก็ดำเนินการตามที่วางไว้ไปก่อนได้เลย แล้วเดี๋ยววันเสาร์ถ้าผมเลือกนายแบบได้แล้ว ค่อยว่ากันอีกทีก็แล้วกัน..ผมอยากให้คุณทำตัวหลักให้เสร็จไปก่อน ส่วนเรื่องคิวค่อยว่ากันทีหลัง ผมอยากได้แบบที่ว่า..ถึงจะมีคิวเข้าเดินด้วย หรือไม่มีก็ตาม..งานจะต้องออกมาสมบูรณ์แบบที่สุดน่ะ” ผมยิ้มน้อยๆให้เป็นกำลังใจ
“โอเคครับ” กีลุกขึ้นพร้อมกับก้มหัวให้เล็กน้อย
“ฝากด้วย แล้วเจอกัน” ผมตบไหล่กีเบาๆก่อนจะเดินออกมาจากห้องประชุม วันนี้ผมจะต้องไปดูความเรียบร้อยที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์ต่ออีก  หลังจากนั้นวันนี้ก็หมดหน้าที่สำหรับการเป็นเจ้าของร้านที่ดีแล้ว  นั่นแหละที่แย่หน่อย  เพราะเมื่อหมดหน้าที่ในการทำงาน  มันก็จะไม่มีอะไรให้ทำแก้ขัดเวลา
“คุณไม่มีการมีงานทำรึไง” ผมว่าทันทีที่พบว่าทิกเกอร์ยืนรออยู่หน้าร้านอย่างกับรู้ว่าวันนี้ผมต้องเข้าสาขาใหญ่อย่างนั้น
“วันนี้..ไม่มีครับ” ทิกเกอร์ตอบหน้าตาเฉยอย่างกับไม่รู้ว่าผมกำลังประชดประชันอยู่  การตอบแบบนี้สำหรับผมมันช่างกวนเบื้องต่ำของผมเอามากๆ
“.......................” ผมเดินจ้ำเท้าออกมาโดยไม่ได้หันหลังกลับไปมองอีกฝ่าย  และได้ยินเสียงว่าทิกเกอร์เดินตามหลังมาด้วยโดยที่ไม่น่าจะเดินทิ้งระยะห่างจากผมมากนัก


ปึก!


“จิ้..” ผมผลักตัวทิกเกอร์ออกในทันทีเมื่อตัวของเราทั้งสองชนเข้าหากัน  ทิกเกอร์เซไปเล็กน้อย  ผมยืนมองอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ  บวกด้วยอารมณ์ที่รู้สึกหงุดหงิดทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเขา  มันหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก
“ฟ้าอารมณ์เสียอะไรครับ” ทิกเกอร์ถาม
“อารมณ์เสียเพราะคุณนั่นแหละ คุณจะมาตามผมทำไม” ผมว่า
“ก็ผมคิดถึงคุณ..คุณไม่คิดถึงผมเหรอ”
“ที่พูดไปเมื่อวานเนี้ย คิดไม่ได้เลยใช่ไหม” ผมว่าอย่างเหลือเชื่อ  ผมพยายามไม่คิดถึงทิกเกอร์ว่าหลังจากนั้นแล้วเขาจะโผล่หน้ามาให้เห็นอีกรึเปล่า  ถ้าไม่มาก็คงจะดีกว่านี้ 
“.......................” ทิกเกอร์เงียบและก้มหน้าลงอย่างช้าๆ  เรายืนเงียบกันอยู่ครู่หนึ่งจนคนที่ผ่านไปผ่านมาเริ่มสังเกตและมองกันเป็นตาเดียว
“ผมคิดได้ ว่าผมจะอดทนจนกว่าเราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม..ผมรอได้” ทิกเกอร์ยิ้มบอก  ผมชะงักเมื่อได้ฟังสิ่งที่ทิกเกอร์พูดออกมา  น้ำเสียงอ่อนโยนของทิกเกอร์ยังคงตรึงอยู่ในหัวใจของผมเสมอ  น้ำเสียงอ่อนโยนที่คล้ายกับจะอ้อนวอนไปในตัวแทบทำให้ผมใจอ่อนเลยทีเดียว
ผมหันหน้าหนีและพยายามสูดหายใจเข้าออกลึกๆ  พร้อมทั้งพยายามรวบรวมสติของตัวเอง  ผมไม่กล้าเงยขึ้นมองหน้าทิกเกอร์ตรงๆ  ถ้าทิกเกอร์สามารถอ่านสายตาของผมในตอนนี้ได้  ผมจะกลายเป็นผู้ตามเกมในทันที  ดังนั้น..อย่าแม้แต่ให้เขาเห็นจุดอ่อนที่มีเชียว
“ไม่เบื่อรึไง” ผมพูดส่งๆ
“ไม่ครับ..ผมอยากเห็นหน้าคุณนะฟ้า” ถ้าหลายหลายคนมาได้ยินประโยคนี้เข้า  คงจะปฏิเสธไม่ได้ที่จะไม่รู้สึก “แหวะ” แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกตรงกันข้าม  ผมดีใจ  ใช่..ผมอาจจะดีใจ  มัน..แสดงออกไปทางสีหน้ารึเปล่านะ
“เอ่อ ฟ้า..อยากไปคอนโดผมไหม ที่จริง..คิวเป็นคนหาให้น่ะ สวยมากเลย..ผมอยากให้คุณไปดู” ทิกเกอร์พูดพร้อมกับยิ้มกว้าง
“คิวหาให้” ผมย้ำเสียงและมองทิกเกอร์ตาขวาง  รอยยิ้มของทิกเกอร์หุบลงทีละนิดเมื่อเจอกับสายตาของผมเข้า  ความรู้สึกหงุดหงิดเริ่มกลับมาเยือนอีกครั้งเมื่อผมได้ยินชื่อของหลานตัวเอง  ผมรู้สึกเหมือนกับว่าคนรอบข้างผมรวมตัวดันทิกเกอร์อย่างออกหน้าออกตาเหมือนไม่มีใครอยู่ข้างผมเลย
“เอ่อ ครับ..ตอนแรก ผมไม่รู้ว่าจะชอบคอนโดที่บริษัทหาให้รึเปล่า ผม..เอ่อ เลยให้คิวหาให้ก่อน แล้วผมก็ชอบมัน” ทิกเกอร์อธิบายอย่างตะกุกตะกัก
“สนิทกันจริงนะ” ผมแสยะหัวเราะด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ก็..เพราะคิวเป็นหลานฟ้านี่ครับ” ทิกเกอร์ยิ้มให้อีกครั้ง
“เหรอ!” ผมกระแทกเสียงใส่  ก่อนจะหันตัวกลับและก้าวเท้าเดินต่อ  ทิกเกอร์รีบเดินตามหลังมาอยู่ไม่ห่าง
“ผมหิวข้าวจัง” อีกฝ่ายบอกด้วยน้ำเสียงออดอ้อน  ผมเงียบ  เดินต่อทำเป็นไม่สนใจ
“ฟ้าทานข้าวรึยังครับ” ผมไม่ฟังเสียง  เอาแต่เดินจ้ำเท้าอย่างเดียวจนแทบจะกลายเป็นวิ่งอยู่แล้ว  แต่ดูเหมือนทิกเกอร์จะเป็นเพียงการเดินเร็วเท่านั้นเพราะขาของเขายาวกว่าผมมากอยู่
“อย่ามาจับนะ” ผมสะบัดมือออกในทันทีที่รู้สึกว่ามือของทิกเกอร์มาแตะเข้าที่มือของผม  ทิกเกอร์ชะงัก  หน้าเสียทันที
“ทำไมฟ้ากลับบ้านเช้าล่ะครับ” ทิกเกอร์ถามเสียงเบา  เบามากจนผมเกือบจะไม่ได้ยิน
“หึ ใครเป็นสปายให้ล่ะ” ผมหัวเราะเพราะทิกเกอร์คงรู้มาจากคิวอีกแน่ๆ  คิวอาจจะโทรรายงาน  หรือทิกเกอร์อาจจะบังคับถามคิว  หรืออะไรทำนองนั้น  ทิกเกอร์ไม่ตอบ  เพียงแต่ยืนนิ่ง
“อยากได้คำตอบจริงๆรึเปล่าล่ะ” ผมตอกกลับ 
“......................” ทิกเกอร์เงียบไป  สายตาของทิกเกอร์ที่จับจ้องมาที่ผมนั้นบ่งบอกถึงความผิดหวังในตัวผม  ผมยืนนิ่ง  ในหัวของผมไม่รู้ว่าจะกลั่นกรองคำอะไรที่จะพูดออกไปดี  ผมไม่อยากทำร้ายจิตใจทิกเกอร์  แต่ผมก็กลัวหัวใจตัวเอง  เราต่างฝ่ายต่างยืนเงียบอยู่นานมาก  นานจนผมรู้สึกว่าขาของผมเริ่มรู้สึกหนักอึ้งอย่างก้าวไม่สะดวก
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้หรอก” ผมพูดขึ้น  ทิกเกอร์เงยหน้ามองผมช้าๆ
“เพราะผมไม่มีความมั่นใจแบบที่เคยรู้สึกได้อีกต่อไปแล้ว” ผมบอกและพยายามยิ้มให้อีกฝ่าย  ผมพยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองไม่ให้หลั่งน้ำตาออกมา  คอของผมนั้นแห้งผากจนรู้สึกได้
“มันเหมือน ถูกมีดสับ..แล้วเนื้อมันก็แยกออกจากกันทันที ผมไม่อยาก รู้สึกอย่างนั้นอีก” ทิกเกอร์มองหน้าผมเขม็ง  ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ปากของผมนั้นสั่นรึเปล่า  ผมรู้เพียงว่าคำพูดนี้ทำให้ผมน้ำตาคลอ  ผมเหลือบตาหนีสายตาของทิกเกอร์ 
“ผมขอโทษ” ทิกเกอร์พูดขึ้น
“มันไม่ใช่ความผิดของคุณหรอก..” ผมยิ้ม
“มันเป็นความผิดของผมตั้งแต่แรกแล้ว ผมเป็นคนเริ่มมันเอง..ผมผิดเอง” ผมย้ำเสียง
“เราจบกันไปด้วยดีแล้วไม่ใช่เหรอทิกเกอร์..ทำไมคุณต้องกลับมาอีก”
“เพราะผมรู้..” ทิกเกอร์เอ่ย
“ได้โปรด” ผมพูดแทรกขึ้น  และกลับต้องทิ้งเสียงลงก่อนที่จะกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง  ทิกเกอร์ชะงัก
“ได้โปรดเถอะ..กลับไปที่ของคุณซะ ได้โปรด..กลับไปซะ” ผมพูดก่อนจะเดินจากออกมา  ครั้งนี้ทิกเกอร์ไม่ได้เดินตามมาอีก  ผมไม่รู้จะไปที่ไหนต่อ  สมองรู้สึกพร่าเบลอ  ผมกลัวความรู้สึกของตัวเองมากเกินไป  ผมไม่อยากให้เขารอคนอย่างผม  เพราะผมยังคงกลัวความคิดของตัวเองเกินกว่าใครจะเข้าใจ  กลัวไปถึงอนาคตที่ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถคาดเดาได้..

= = = = = = = =

ณ  บ้านหงส์ฤดี..
หลังจากที่ผมขับรถวนไปวนมาและจนปัญญากับรถติดในกรุงเทพอยู่เกือบสามชั่วโมง  สุดท้ายผมต้องวกรถกลับมาที่บ้านเพื่อนสนิทของผม  อย่างที่บอก  กิ๊บ..เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนปริญญาตรี  เราคบกันมานานมากจนปัจจุบัน  เธอทำงานเป็นแอร์โฮสเตสอยู่สายการบินหนึ่งในประเทศไทย  เป็นลูกตระกูลคนมีเงินแต่นิสัยของเธอนั้นห่ามและแปลกจากสาวไฮโซทั่วไปนิดหน่อย  เธอไม่ค่อยใช้ของแบรนด์เนม  เธอชอบเดินตลาด  เธอชอบเข้าวัดปฏิบัติธรรม  บางทีเธอมักจะกลายเป็นคนละคนเมื่อเธอนั้นถอดชุดแอร์ของเธอออก
“คืนนี้จะนอนนี่ไหมล่ะ เดี๋ยวฉันนำสวดมนต์เย็นให้” กิ๊บพูดติดตลก  ผมเพียงแต่หัวเราะในลำคอ  เอเจมาขลุกอยู่ที่บ้านของกิ๊บตั้งแต่เช้าแล้ว  เห็นว่าไร้ที่ไปพอพอกับผม
“แผ่เมตตาให้เจ้ากรรมนายเวร สัมภเวสีบ้าง..เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น” ผมและเอเจที่นอนฟังอยู่ถึงกับขำอออกมา
“เจ..” ผมเรียก
“หื้อ” เอเจขานตอบแต่ตายังคงหลับอยู่อย่างเดิม 
“แกล้งเป็นแฟนไอให้หน่อยดิ” ผมบอก
“ห๊า!” เอเจเสียงสูงพร้อมกับเบิกตาโพรงขึ้นมาในทันทีทันใด  กิ๊บรินวิสกี้เติมให้ผม  เธอนั่งลงที่โซฟาปลายเท้าผม  กิ๊บนั่งเท้าแขนและอ้าขากว้างอย่างกับผู้ชายอย่างไงอย่างงั้น
“ไม่เอาด้วยหรอก ไอไม่อยากเอาชีวิตไปเสี่ยงกับเรื่องดราม่าของยู” เอเจว่า
“ชีวิตไอโคตรดราม่าเลยยูก็เห็น ขนาดนี้แล้วยังไม่คิดจะช่วยไออีกเหรอ” ผมทำหน้างอใส่
“ไม่เอาหรอก..เสี่ยงกระสุน บางที..ยูก็ควรคบคนธรรมดาๆบ้างนะ แต่ละคนมาตรฐานนี่ไอให้เกินร้อยอ่ะ ไม่รวมเรื่องนิสัยรึอินเนท ชาแร็คเตอร์นะ..ถ้าตัดออกไปได้นี่ไอยกคำว่าเทพบุตรให้เลยล่ะ หึ” เอเจลุกขึ้นและคว้าแก้ววิสกี้ตรงหน้าขึ้นดื่ม
“นั่นน่ะสิ..ที่จริง ทิกเกอร์ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นหรอกนะ” ผมพูดลอยๆอย่างอดเข้าข้างไม่ได้  ตาเหม่อมองไปที่โคมไฟบนเพดาน
“หึ..อ่านะ” ทั้งสองคนประสานเสียงพร้อมกัน
“แต่ที่จริง ถึงจะคบคนธรรมดา..แล้วจะรู้ได้ไง ว่าไม่เลวน่ะ” ผมบ่นพึมพำ
“สันดานคนมันจะเลว หนังหน้าเหี้ยหนังหน้าดี รวยหรือจน..แม่งก็เลวอยู่ดีนั่นแหละ มันขึ้นอยู่ที่ว่าใครบ้างที่มีนิสัยดีเสริมหนังหน้าให้ดูดี รึใครบ้างที่หนังหน้าเหี้ยอยู่แล้ว..กลับดันมีนิสัยเหี้ยฉุดหนังหน้าให้เหี้ยลงไปอีก” กิ๊บสบถออกมาอย่างมีอารมณ์ร่วม  เอเจและผมแทบหัวเราะกร๊ากออกมาอย่างชอบใจ  ที่นานๆครั้งเราจะได้เห็นกิ๊บพูดคำหยาบคายบ้าง
“เฮ้อ..ไอไม่ได้กลัวการผูกมัดหรอกนะ แต่ไอกลัวเค้าจะไม่ผูกมัดไอต่างหาก” ผมบอก
“ทุกคนก็กลัวแบบนั้นแหละฟ้า ถ้าแกอยากจะเดินเครื่อง..ก็ควรเติมน้ำมัน” กิ๊บยิ้มพร้อมกับขยิบตาให้
“แกรู้ดีว่าคันไหนรถยุโรป คันไหนรถญี่ปุ่น..แต่ถึงรถยุโรปจะแพงขนาดไหน ก็มีข้อเสียอยู่ดีใช่ไหมล่ะ” กิ๊บแสดงความคิดเห็น  ผมนอนจ้องหน้ากิ๊บ
“อะไหล่แพงไปหน่อย หาที่ซ่อมยากซะด้วย..ต้องมีอู่ประจำ” เอเจพูดปนหัวเราะ  ผมกับกิ๊บหัวเราะตาม
“เราไม่รู้จะเริ่มตรงไหนดี” ผมมองหน้ากิ๊บอย่างต้องการที่พึ่ง
“จากที่เห็น ไอว่ายูไม่ใช่คนเริ่มนะ..” เอเจยิ้ม  ลุกขึ้นเดินตรงไปที่เคาร์เตอร์ที่อยู่ไม่ห่างจากที่เรานั่งอยู่ตรงนี้มากนัก
“ยูเป็นเพียงคนอนุญาต คนที่กำลังเริ่มเดินเกมน่ะ..คืออีกฝ่ายต่างหาก เมื่อยูเป็นคนอนุญาต แสดงว่ายูคือคนควบคุมเกม มันขึ้นอยู่ที่ว่า..ยูน่ะ จะควบคุมเกมได้รึเปล่า” เอเจเดินกลับมาพร้อมกับองุ่นแดงทั้งจาน
“ศึกหนักหน่อยล่ะนะ เพราะหลายคนทีเดียว..เพื่อนเรานี่เสน่ห์แรงไม่เบา ถ้าปูนอยู่ล่ะก็ คงปวดหัวมากกว่านี้แน่” เอเจพูดปนหัวเราะ
“นั่นน่ะสิ..ฮ่าๆๆ” ผมกับกิ๊บพูดอย่างเห็นด้วย  เอเจมีสิ่งที่แปลกอยู่อย่างหนึ่ง  เขาเป็นผู้ชายปกติที่มีโลกส่วนตัวสูง  แต่กลับมาคบกับพวกผมเป็นเพื่อนสนิทได้  เอเจมีเพื่อนสนิทเป็นผู้ชายอีกกลุ่มหนึ่งเพียงไม่กี่คนเท่านั้นเอง  ซึ่งทั้งหมดทั้งมวลเราค่อนข้างจะเข้ากันได้ดีอย่างไม่น่าเชื่ออีกด้วย
“แต่ถ้าปูนอยู่ มันก็ต้องโวยวายเข้าข้างทิกเกอร์อยู่ดี นั่นญาติมันนี่นะ” กิ๊บเบะปาก
“ให้ตายเถอะ” ผมถอนหายใจ
“ยูกลัว” เอเจยักคิ้วและชี้หน้าผมอย่างรู้ทัน  ผมยิ้มให้และไม่ตอบอะไร  แน่นอนว่าผมยังกลัวและลังเลที่จะลงเล่นเกมด้วยอย่างที่เอเจว่า  ผมอนุญาตให้จักรเดินเข้ามาในเกมของผมได้แล้วเพราะผมคิดว่าผมสามารถคุมเกมได้  แต่ผมยังไม่กล้าอนุญาตให้ทิกเกอร์ลงมาร่วมเล่นเกมกับเราด้วยได้  เพราะสุดท้ายคือผมกลัวใจตัวเอง  นั่นคือสิ่งที่ผมไม่สามารถเปิดใจได้ทั้งหมด  หลายหลายเหตุผลนอกจากที่ผมกลัวการก้าวเดินไปอย่างคู่รักอีกครั้ง  คือ..ความเจ็บปวดแสนสาหัส  ผมไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับชีวิตของผมอีก  ถ้าผมจะนึกกลัวอยู่ซ้ำแล้วซ้ำอีกนั่นคงไม่แปลก  เพราะผมนึกเสมอว่าการที่ต้องชอกช้ำส่วนหนึ่งเป็นเพราะตัวผมด้วย 
ตอนนี้ผมอยากยืนอยู่อย่างนี้เพื่อป้องกันหัวใจของตัวผมเองสักพัก  แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการทั้งหมด  ใช่แล้ว..ผมยังต้องการมีความรักอีกครั้ง  ผมอยากมีความรัก  แต่น่าแปลกที่ผมไม่เคยเจอใครที่รู้สึกในทันทีว่า “ใช่..คนนี้ล่ะ คนนี้แน่นอนเลย”  มานานหลายปีมากแล้ว  จักรและทิกเกอร์เป็นเพียงสองคนที่ผมเคยรู้สึกแบบนั้นด้วย  การที่ได้เจอคนที่ถูกใจ  ก็คงคล้ายกับการที่ผมหลงใหลในเสื้อผ้า  ถ้าไม่รู้สึกหลงใหลถึงใส่พอเหมาะพอดีก็คงจะไร้ชีวิตชีวานั่นจึงทำให้ผมไม่อยากลองไปให้เสียเวลาเปล่า  เวลานั้นจึงผ่านมานาน  จนผมลืมไปแล้วว่าผมนั้นยังคงรักเป็น  ผมลืมการที่จะต้องจีบคนคนหนึ่งที่รู้สึกว่าชอบมากจริงๆไปเสียแล้ว  แต่สิ่งที่ผมกลับไม่เคยลืมได้ลงเลย  คือ..ความทรมานที่ต้องการหลุดพ้นจากห้วงเวลาเหล่านั้น

...................>>>><<<<...................

[Tiamo_jamsai]

 




สงสารทิกเกอร์   แต่ก็เข้าใจพี่ฟ้านะค่ะ     





เป็นกำลังใจให้ทุกคนเลย        ขอบคุณพี่บี้ค่า




เค้ก พี่คิว  น่ารักกกกกกกกกกก

[inspirer_bear]

อาฟ้า สู้ๆๆ อาฟ้าสู้ๆตายย

คนเรามีเรื่องให้ต้องกลัวทุกคนละ้ค้าบบบ แต่เราต้องก้าวผ่านมันไปให้ได้นะ

ลองหาที่สงบ ๆ นั่งคิดอะไรสักพักไหมค้าบบบ อาฟ้าจะได้ดีขึ้น

พี่คิวกับเค้กก และคำว่า "เรา" ชอบจังเลยอ่าาา น่ารักก

[PetitDragon]

ทิกเกอร์คงต้องใช้ความพยายามอีกมาก

 

[gupalz]

อาฟ้าคงสับสนมากอ่ะ

[andaseen]

  ถ้ายังกำจัดความกลัวไม่ได้ อย่าเพิ่งมีใครเลยนะฟ้า

[nemesis]

 

[WyJeen]

ฟ้า เจ็บจริงๆเลยสินะ เลยกลัวความรักไปเลย

T^T เศร้าแทนเลยอะ

[Bong]

เรื่องของพี่ฟ้านี่ คิดไม่ตกจริงๆ..แต่อยากจะบอกว่าเชียร์ทิกเกอร์
พี่คิวกับน้องเค้กน่ารัก..

[ALittleN]

เออ สู้ๆ นะ ทิกเกอร์ สงสัยต้องใช้ความพยายามอีกมากกก 

[ormn]

:เฮ้อ:เหนื่อยใจแทนอะ

[poompoo]

สงสารทิกเกอร์ สู้ๆนะ คงต้องใช้ความพยายามอย่างมากเลยล่ะ   



คิวกะเค้กน่ารักอ่ะ  คิดถึงๆ 

 

[aehJTS]

ความอดทน และจริงใจเท่านั้นที่จะครองฟ้า (เกี่ยวไหมเนี่ย)

  คะ

[beery25]

 

[kataiyai]

พี่ฟ้าไหง๋ดราม่างั้นล่ะ

ตอนแรกนึกว่าจะมีความรักอบอุ่นซะอีก

[bow55]

โอ้ย มันซับซ้อนเกินไป
ปวดหัวใจ
ไม่รุ้จะเอาไงดี
เพราะตอนนี้เราก็คิดแบบเดียวกับฟ้า ฮ่าๆ

ปล.คิวเค้กนี่น่ารักเกินไปนะ อัยยะ

[gookgik]

คิว-เค้ก กับคำว่า "เรา" 

ทิกเกอร์คงต้องอดทนกับฟ้าไปอีกนาน ตราบใดที่อาฟ้ายังคงกลัวที่จะเริ่มต้นใหม่   ฟ้าให้จักรเข้ามาอยู่ในเกมได้เพราะคิดว่าคุมเกมอยู่   แต่กับทิกเกอร์ ฟ้ากลับไม่แน่ใจ  แสดงว่า อาฟ้าเองก็กลัวจะใจอ่อนกับทิกเกอร์  เพราะดูๆ ไปแล้ว คนเข้าข้างทิกเกอร์เยอะมาก โดยเฉพาะคิวหลานรักที่ถึงขนาดหา คอนโด และเป็นสปายว่าในแต่ละวันอาฟ้าไปที่ไหนบ้าง

อาฟ้าคงต้องไปหาที่เงียบๆ แล้วค่อยๆ คิดว่าตัวเองต้องการที่จะเริ่มรักครั้งใหม่กับใครระหว่างจักร กับ ทิกเกอร์

กด + ให้คนเขียนค่ะ

[love2y]

อาฟ้าคิดมาก ยิ่งคิดมากยิ่งสับสน

แต่สงสารทิกเกอร์เบาเบา

[Running]

เฮ้อออ อึมครึ้ม ฟ้าจะทำไงล่ะเนี๊ยะ
สงสารทิกเกอร์น่ะ ตามง้อขนาดนี้แล้ว
ไม่รุ้เมื่อไหร่ฟ้าจะใจอ่อน รอลุ้นครับบ
 

[snack]

เป็นกำลังใจให้ทิกเกอร์อย่าเพิ่งท้อที่จะง้ออาฟ้านะ

[a_tapha]

สงสารพี่คิวที่สุด เมื่อไหร่จะได้กินเค้กน้อ  คึคึ 

[NOoTuNE]

อย่างน้อย จุดนี้ก็ได้รู้ว่า คนที่อาฟ้ายังรักคือใคร


ใครที่ทำให้อาฟ้าไม่สามารถควบคุมอารมณ์ ความมั่นใจ ได้


ทิกเกอร์ถ้าไม่ท้อไปซะก่อนนะ ก็อาจได้ลุ้น


อย่าถอดใจหละเค้าเชียร์


อาฟ้าอย่าโกรธ  นะยังไง เราก็เข้าข้างอาฟ้า ที่ทำแบบนี้ ก็สมควรแล้ว 

[pornvrin]

เปลี่ยนไปลุ้นอาฟ้ากะเอเจแทนได้ป่าวววว ทิกเกอร์กับจักรดูน่าปวดหัวยังไงมะรุ XD

[Nankoong]

พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างพี่ฟ้าเสมอออ...



อากับหลาน.....เพียงแค่มองตาก็รู้ใจ..
พี่คิวเค้ารู้ทันอาเค้าตลอดๆ..เป็นคนที่สุดยอดจริงๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

เค้กกับพี่คิวมีบทนิดหน่อยด้วยล่ะ อิอิ
พี่ฟ้าเป็นคนที่น่าสงสารจัง T^T

[rujaya]

ฟ้าใจแข็งกะทิกเกอร์จัง ดูคู่คิวกะเค้กซิ เค้ากะลังไปกันด้วยดีเลย

อยากให้ฟ้ามีความสุขกะเค้ามั่ง

[pak_kikkok]

แอบหนักใจกับรักของอาฟ้านะค่ะ สงสารอาฟ้าก็สงสารแต่ก็สงสารทิกเกอร์อ่ะ เอ็นดูจริงๆพ่อหนุ่มคนนี้อ่ะ 555 

เป็นปลื้มตรงพี่คิวกับน้องเค้กนี้แหละค่ะ ตักบาตรร่วมขัน..แล้วฉันจะได้คู่กับเธอ ก๊าก ก  ก ก  5555 ไม่ไหวๆ น่ารักกันจริงๆ เด็กสมัยนี้ชวนกันทำบุญ ปลื้มปลิ้มกันไป 

อาฟ้าคงต้องอนุญาตให้ทิกเกอร์เข้ามาในเกมส์แล้วแหละค่ะ แรงเชียร์เยอะขนาดนี้ ทิกเกอร์สู้ๆ (ลำเอียงสุดๆไปเลยฉัน)

ปล. อุปสรรคมีไว้พุ่งชนค่ะอาฟ้า 

[Cacao]

พี่ฟ้าน่าสงสาร เจ็บปวดกับความรักมากเกินไปจนกลัวการเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ยิ่งเป็นพวกรักครั้งเก่าด้วยแล้ว ยิ่งน่ากลัว
มุมมองความรักของพี่ฟ้ามีแต่ความกลัวอ่ะ ความกลัวล้วนๆ ไม่ว่าใครจะพูดยังไง คิดยังไงก็ยังคงกลัว
ถ้าจะใจแข็ง ดูก้าวร้าว กับพวกที่เข้ามาจีบก็ไม่เห็นจะแปลก แต่ละปัญหาหัวใจที่พี่เค้าเคยเจอนี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ
พี่ฟ้าสู้ๆ ต้องเข้มแข็งไว้ ณ ตอนนี้ยังไม่เชียร์ทิกเกอร์ 55 เพราะยังไม่รู้เหตุผลแ่น่ชัดว่าทำไมถึงเลิกกัน เชียร์ให้ใจแข็งเข้าไว้
ถ้าเค้าชอบเราเค้าก็ทนเราได้ ถึงเชงต่อไปนานๆ คุมเกมส์ไว้ให้ได้ เดี๋ยวก็จะรู้ว่าหมู่หรือจ่า ฮ่าาาา
แต่ถ้าตัดปัญหารอบตัวที่เคยเกิดขึ้นไป ทิกเกอร์น่ารักพอตัวเลย กร๊ากกกกก ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ !
และพี่คิวและเค้กน่ารักมากกกกก โผล่มานิดๆพอเป็นกระสัย แต่คนอ่านกรีดร้องดังไปแปดกิโล 5555
แค่นี้ก็หวานและ เค้าไปทำบุญด้วยกัน โอ้ยฟิน =///=

[shoi_toei]